GR 1:03 / 3:37 ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΣΤ. ΠΕΛΑΗ ΣΤΗΝ ΕΡΤ1

Αντιμέτωποι με την έξωση 28 εκατομμύρια Αμερικανοί εν μέσω πανδημίας

Κατιούσα

Το φάσμα της έξωσης, την ώρα που η πανδημία σε μια σειρά πολιτείες, ιδιαίτερα στο νότο και την Καλιφόρνια, καλά κρατεί, καλούνται να αντιμετωπίσουν 28 εκατομμύρια πολίτες στις ΗΠΑ, καθώς ένα μετά το άλλο λήγουν οι απαγορεύσεις έξωσης που είχαν επιβληθεί για λόγους προστασίας από τον κορονοϊό. Τα μέτρα προστασίας των ενοικιαστών είχαν επιβληθεί σε πολλές πολιτείες το Μάρτιο, προκειμένου να διευκολύνουν τους κατά κανόνα οικονομικά αδύναμους ενοίκους να αντεπεξέλθουν, καθώς πολλοί εξ αυτών έχασαν τη δουλειά τους συνεπεία των λοκντάουν. Το σταδιακό άνοιγμα της οικονομίας ωστόσο δε σημαίνει πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν επιστρέψει στη θέση εργασίας τους, είτε επειδή η επιχείρησή τους έκλεισε οριστικά, είτε επειδή ανήκει σε κλάδο που παραμένει κλειστός, ενώ κι αν ακόμα έχει ανοίξει, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι συνεχίζει να λειτουργεί με τον ίδιο αριθμό εργαζομένων όπως προ πανδημίας.
Ειδικοί κρούουν τον κώδωνα για την επίπτωση των εξώσεων στον κοινωνικό ιστό, αλλά και τη δημόσια υγεία. Σύμφωνα με την Έμιλι Μπέντερ, από το Εργαστήριο Εξώσεων του Πανεπιστημίου του Πρίνστον, τους ερχόμενους μήνες 28 εκ. άνθρωποι θα μπορούσαν να βρεθούν στους δρόμους. Ήδη σε μια σειρά μεγάλες πόλεις, όπως το Χιούστον (επίκεντρο του κορονοϊού στο Τέξας), το Τσιντσινάτι, το Κλίβλαντ και τον Σεν Λούις.

Μιλώντας στο κινεζικό δίκτυο Xinhua, η Ντάιαν Γιέντελ, πρόεδρος της “Εθνικής Συμμαχίας Στέγης Χαμηλών Εισοδημάτων” δήλωσε πως αυτή η κατάσταση μπορεί να οδηγήσει σε έξαρση του ιού, καθώς οι άστεγες οικογένειες θα περιφέρονται χωρίς δυνατότητα να καταφύγουν σε σπίτι. “Σε τέτοιες περιπτώσεις, όπου η κοινωνική αποστασιοποίηση είναι δύσκολη ή αδύνατη, η πιθανότητα να κολλήσουν και να εξαπλώσουν τον κορονοϊό αυξάνεται εκθετικά”, λέε η Γιέντελ.

Όλα αυτά τη στιγμή που στις ΗΠΑ καταγράφονται 4.312.288 κρούσματα και 149.340 θάνατοι από την πανδημία, με το επίκεντρο να βρίσκεται στη Φλόριντα, το Τέξας και την Αριζόνα.
Με πληροφορίες από telesur

Τι θα κάνουν οι έλληνες κομμουνιστές σε περίπτωση πολέμου;

Τι θα κάνουν οι έλληνες κομμουνιστές σε περίπτωση πολέμου;

Από nikos στο Ιούλ 29, 2020 Απόψεις, Προτεινόμενο

Γράφει ο Νίκος Μόττας //

Η πρόσφατη κλιμάκωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, με αφορμή την τουρκική NAVTEX, έφερε και πάλι στο προσκήνιο σενάρια περί «θερμού επεισοδίου» και πολεμικής εμπλοκής μεταξύ των δύο χωρών.

Το «έργο», βέβαια, δεν είναι καινούργιο. Ανάλογη κατάσταση είχε δημιουργηθεί πριν δυο χρόνια, τον Φλεβάρη του 2018, όταν τουρκική ακταιωρός εμβόλισε σκάφος του λιμενικού σώματος στην περιοχή των Ιμίων.

Σε τέτοιου είδους περιστάσεις, η τουρκική προκλητικότητα (που υποθάλπεται και- συχνά- ενισχύεται από ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ) «τροφοδοτεί» τις εγχώριες εθνικιστικές-ακροδεξιές φωνές που βρίσκουν ευκαιρία να πλειοδοτήσουν σε πατριδοκαπηλία και πολεμοχαρή συνθήματα ενάντια στο γειτονικό λαό. Αναπόσπαστο κομμάτι της ακροδεξιάς, εθνικιστικής ρητορικής αποτελούσε ανέκαθεν η στάση των κομμουνιστών, του ΚΚΕ, σε περίπτωση πολεμικής εμπλοκής μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα ανιστόρητων, αντικομμουνιστικών κειμένων που, επί χρόνια και σε διάφορες παραλλαγές, κυκλοφορούν και αναπαράγονται στο διαδίκτυο από ακροδεξιούς – και όχι μόνο – κύκλους, όπου αναφέρεται πως… σε περίπτωση πολέμου της Ελλάδας με άλλη χώρα «το ΚΚΕ έχει δώσει εντολή στα μέλη του να μην πολεμήσουν».

Πρόκειται ασφαλώς για χυδαίο ψέμα, αποκύημα του νοσηρού αντικομμουνισμού που υπάρχει στα κεφάλια όλων αυτών που βγάζουν σπυριά στη θέα του σφυροδρέπανου: από τους πατενταρισμένους Ναζί της εγκληματικής Χρυσής Αυγής μέχρι τους «εξευγενισμένους» αντικομμουνιστές της ΝΔ και των έγκριτων αστικών εντύπων (π.χ. «Καθημερινή»).

Το τι θα κάνουν οι Έλληνες κομμουνιστές και το Κόμμα τους, το Κομμουνιστικό Κόμμα, σε περίπτωση που τεθεί σε κίνδυνο η εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας είναι γνωστό. Όποιος επιθυμεί μπορεί να ανατρέξει στην Ιστορία του 20^ου αιώνα, όπως και στα επίσημα κείμενα του ΚΚΕ, ώστε να μάθει την αλήθεια.

Εμείς θα αρκεστούμε να επισημάνουμε – ή, ορθότερα, να υπενθυμίσουμε – ορισμένα πράγματα:

— 1 —

Το ΚΚΕ, τα μέλη και οι οπαδοί του, υπήρξε ο αιμοδότης και καθοδηγητής της ΕΑΜικής Αντίστασης κατά την περίοδο της τριπλής φασιστικής Κατοχής. Ο λαϊκός-απελευθερωτικός αγώνας του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ αποτελεί αδιάψευστο μάρτυρα του πως αντιλαμβάνονται οι κομμουνιστές τον πατριωτισμό, δίνοντας στον αγώνα για τη λευτεριά της πατρίδας την ίδια τους τη ζωή. Θυμίζουμε το παράδειγμα των φυλακισμένων και εξόριστων – από τη φασιστική μεταξική δικτατορία – κομμουνιστών, οι οποίοι με την έναρξη του ιταλοελληνικού πολέμου ζήτησαν να σταλούν στο μέτωπο. Κάτι που η δικτατορία όχι μόνο τους αρνήθηκε, αλλά λίγο αργότερα τους παρέδωσε στους κατακτητές, ανάμεσα τους και τον γεν. γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ Νίκο Ζαχαριάδη που στάλθηκε στο Νταχάου.

Ποιος πολέμησε, λοιπόν, τους κατακτητές στην Κατοχή; Μήπως οι αστικές δυνάμεις της εποχής που άλλες κατέφυγαν στο εξωτερικό και άλλες συνεργάστηκαν με τους κατακτητές; Μήπως ο αγγλοκινούμενος ΕΔΕΣ και οι παραφυάδες του που, ανά διαστήματα, συνεργάζονταν και με τους Γερμανούς; Ή, μήπως, τα προδοτικά Τάγματα Ασφαλείας και οι δωσίλογοι – οι πολιτικοί πρόγονοι της σημερινής ακροδεξιάς – που αποδείχθηκαν οι καλύτεροι σύμμαχοι των Ναζί;

Μιας και αναφερόμαστε στην Κατοχή και την ΕΑΜική Αντίσταση, αξίζει να αντιπαραθέσουμε – ως άκρως διδακτική υπενθύμιση – τον όρκο του αντάρτη του ΕΛΑΣ και τον αντίστοιχο του ταγματασφαλίτη.

Ο όρκος του μαχητή του ΕΛΑΣ (δημοσιεύθηκε στον «Απελευθερωτή», όργανο της ΚΕ του ΕΛΑΣ, 27 Απρίλη 1943):

«Ορκίζομαι στον Ελληνικό Λαό και τη συνείδησή μου, ότι θ’ αγωνισθώ έως την τελευταία σταγόνα του αίματός μου για την πλήρη απελευθέρωση της Ελλάδας από τον ξένο ζυγό. Ότι θα αγωνιστώ για την περιφρούρηση των συμφερόντων του Ελληνικού Λαού και την αποκατάσταση και κατοχύρωση των ελευθεριών και όλων των κυριαρχικών δικαιωμάτων του. Για τον σκοπό αυτό θα εκτελώ ευσυνείδητα και πειθαρχικά τις εντολές και οδηγίες των ανωτέρων μου οργάνων και θ’ αποφεύγω κάθε πράξη που θα με ατιμάζη σαν άτομο και σαν αγωνιστή του Εργαζόμενου Ελληνικού Λαού».

Και, από την άλλη, ο όρκος των Ταγμάτων Ασφαλείας:

 «Ορκίζομαι εις τον Θεόν τον άγιον τούτον όρκον, ότι θα υπακούω απολύτως ΕΙΣ ΤΑΣ ΔΙΑΤΑΓΑΣ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΑΔΟΛΦΟΥ ΧΙΤΛΕΡ. Θα εκτελώ πιστώς απάσας τας ανατεθεισομένας μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις τας διαταγάς των ανωτέρων μου. Γνωρίζω καλώς, ότι διά μίαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεών μου, τας οποίας διά του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή ΠΑΡΑ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ».

— 2 —

Στις ταξικές κοινωνίες η έννοια του πατριωτισμού έχει ταξικό περιεχόμενο, είναι αλληλένδετη με τα συμφέροντα που εκφράζει κάθε κοινωνική τάξη. Ο «πατριωτισμός» του μεγαλοβιομήχανου και του μεγαλοεφοπλιστή δεν είναι ίδιος με τον πατριωτισμό του εργάτη, του μικρού αγρότη, του χαμηλοσυνταξιούχου, του άνεργου. Η Ελλάδα του μεγάλου κεφαλαίου, της αστικής τάξης και των πολιτικών της εκπροσώπων δεν είναι η ίδια Ελλάδα των εκατομμυρίων εργαζόμενων που αγωνίζονται για το μεροκάματο με κατακρεουργημένα εργασιακά δικαιώματα. 

Τίθεται λοιπόν ένα βασικό ερώτημα: Πατριωτισμός από ποιόν, για το συμφέρον ποιανού; «Η πατρίδα, δηλαδή το δοσμένο πολιτικό, πολιτιστικό και κοινωνικό περιβάλλον, είναι ο πιο ισχυρός παράγοντας στην ταξική πάλη του προλεταριάτου», σημείωνε ο Λένιν και πρόσθετε πως το «προλεταριάτο δεν μπορεί να αντιμετωπίζει με αδιαφορία και απάθεια τις πολιτικές, κοινωνικές και πολιτιστικές συνθήκες της πάλης του, συνεπώς δεν μπορεί να του είναι αδιάφορη και η τύχη της χώρας του. Μα η τύχη της χώρας του δεν μπορεί να τον ενδιαφέρει παρά στο βαθμό που αφορά την ταξική πάλη, και όχι εξαιτίας κάποιου αστικού «πατριωτισμού, που είναι τελείως ανάρμοστος να προφέρεται από χείλια σοσιαλδημοκρατών». (Λένιν, «Άπαντα», τ. 17, σελ. 194).

Το καθήκον της πολιτικής πρωτοπορίας της εργατικής τάξης, του Κομμουνιστικού Κόμματος, είναι, στις συνθήκες ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου, να αναδείξει την ανάγκη της ταξικής ενότητας των εργαζόμενων, της συμμαχίας με τα λαϊκά στρώματα, τη διεθνιστική διάσταση της αλληλεγγύης μεταξύ της εργατικής τάξης κάθε χώρας. Με λίγα λόγια, το καθήκον των κομμουνιστών είναι να δείξουν στους εργαζόμενους, στο λαό, ότι δεν πρέπει να συνταχθεί κάτω από τις ξένες σημαίες του κεφαλαίου, είτε ξένου είτε ντόπιου.

Στο έργο του «Κάτω από ξένη σημαία»*, ο Λένιν ανέδειξε ότι σε έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο, έναν πόλεμο δηλαδή που διεξάγει η αστική τάξη οποιασδήποτε χώρας, η εργατική τάξη δεν έχει κανένα δεν έχει κανένα όφελος να προσδοκά τίποτα από τη νίκη της μιας ή της άλλης πλευράς. Δεν έχει, επομένως, κανένα λόγο για «επιλέξει» ιμπεριαλιστή.

— 3 —

Ως «μοναδικό απελευθερωτικό πόλεμο» ο Β. Ι. Λένιν χαρακτήριζε την πάλη για μετατροπή του πολέμου σε ένοπλη ταξική πάλη, με στόχο την σοσιαλιστική επανάσταση. Αυτή η στάση είναι η αληθινά πατριωτική στάση κάθε εργάτη, κάθε ανθρώπου της δουλειάς, του μεροκάματου, κάθε νέου και νέας που θέλει μια πατρίδα λεύτερη από τα δεσμά της καπιταλιστικής σαπίλας και εκμετάλλευσης.

Η στάση των κομμουνιστών σε περίπτωση πολέμου αποκρυσταλλώνεται με σαφήνεια στα λόγια του Γ.Γ. της ΚΕ του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπα, κατά τη διάρκεια ομιλίας του σε συγκέντρωση προ διετίας στη Θεσσαλονίκη:

 «Οι κομμουνιστές, όπως πάντα στην ηρωική 100χρονη Ιστορία μας, θα πρωτοστατήσουμε στον αγώνα για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας, των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας. Για να συντριβεί ο όποιος ξένος εισβολέας εάν τολμήσει και επιτεθεί στην Ελλάδα. Ταυτόχρονα όμως επισημαίνουμε από τώρα ότι δεν θα δείξουμε καμιά εμπιστοσύνη στην αστική κυβέρνηση που θα κάνει τον πόλεμο. Καμιά ανοχή στην άρχουσα τάξη που συμμετέχει στον πόλεμο για την προώθηση των δικών της οικονομικών συμφερόντων, βάζοντας το λαό μας να χύνει το αίμα του. Θα επιδιώξουμε να τη βάλουμε με την πάλη μας στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, με την ανατροπή της, για την οριστική νίκη του λαού» (06/03/2018, 902.gr).

Τα παραπάνω λόγια συνοψίζουν με ξεκάθαρο τρόπο τη λενινιστική θεωρία για την θέση των κομμουνιστών στον πόλεμο: Πάλη ενάντια στον όποιο ξένο εισβολέα αλλά και οργάνωση του αγώνα ενάντια στους ντόπιους πλουτοκράτες-δήμιους του εργαζόμενου λαού. «Κρέας για τα κανόνια» αυτών που λυμαίνονται τον πλούτο του εργαζόμενου – είτε αυτοί ονομάζονται «έλληνες», είτε «τούρκοι», είτε «αμερικάνοι» ή «γερμανοί» κεφαλαιοκράτες – δεν πρόκειται να δεχθούμε να γίνουμε. 

Πασιφιστικές αυταπάτες ή προετοιμασία για κάθε ενδεχόμενο;

Στο φόντο της όξυνσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων, οι θέσεις που εκφράζονται από οπορτουνιστικές δυνάμεις, όπως για παράδειγμα αυτές των ΑΝΤΑΡΣΥΑ/ΝΑΡ, συνιστούν γραμμή παραίτησης από την ταξική πάλη, λειτουργώντας αποπροσανατολιστικά για εργατικές-λαϊκές μάζες.

Ο πασιφιστικός βερμπαλισμός, τα γενικόλογα καλέσματα για «αποτροπή του πολέμου» και οι αναφορές για μονομερή παραίτηση της Ελλάδας από την κατοχύρωση υφαλοκρηπίδας-ΑΟΖ είναι θέσεις που αντικειμενικά συμβάλλουν στη δημιουργία κλίματος συνδιαχείρισης και συνεκμετάλλευσης του ενεργειακού πλούτου σε Αιγαίο και Ανατολ. Μεσόγειο. Αποτελούν, με λίγα λόγια βούτυρο στο ψωμί των προωθούμενων ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ.

Διαβάζοντας κάποιος τις θέσεις των ΑΝΤΑΡΣΥΑ/ΝΑΡ και την αντίστοιχη αρθρογραφία των εντύπων τους (π.χ. «Πριν») για τις ελληνοτουρκικές εξελίξεις, διαπιστώνει την διολίσθηση τους σε αντιλενινιστικές, πασιφιστικές προσεγγίσεις που αποσπούν την πάλη για την ειρήνη από την πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού.

Καλή η συνεχής επίκληση του – ορθού και λογικού- συνθήματος «όχι στον πόλεμο», αλλά τι γίνεται σε περίπτωση που ο πόλεμος δεν αποφευχθεί; Τι πρέπει να πράξει η εργατική τάξη σε περίπτωση στρατιωτικής εισβολής; Να παραμείνει θεατής των εξελίξεων, «βορά» στους αστικούς σχεδιασμούς, εναποθέτοντας τις ελπίδες του στην επίτευξη «ειρήνης», που κι’ αυτή θα είναι «με το πιστόλι στον κρόταφο»;

«Η άρνηση της στρατιωτικής υπηρεσίας, η απεργία ενάντια στον πόλεμο κτλ, δεν είναι παρά ανοησία, ανίσχυρο και άνανδρο όνειρο άοπλου αγώνα ενάντια στην εξοπλισμένη αστική τάξη» έγραφε ο Λένιν κριτικάροντας τον πασιφισμό που εξέφραζαν σοσιαλιστικά κόμματα κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο (Λένιν, «Άπαντα», τ. 26, σελ. 41).

Το σύνθημα «δεν πολεμάμε για ΑΟΖ, βραχονησίδες, πετρέλαια και φυσικό αέριο», που αναφέρεται στις αναλύσεις των ΑΝΤΑΡΣΥΑ/ΝΑΡ, είναι το ιδανικό επιχείρημα όσων δεν έχουν σκοπό να αγωνιστούν για την εργατική-λαϊκή εξουσία. Όσων θεωρούν δεδομένο ότι – είτε έτσι, είτε αλλιώς – οι πλουτοπαραγωγικές πηγές τις χώρας (που ανήκουν στο λαό της) θα αποτελούν εσαεί αντικείμενο εκμετάλλευσης εγχώριων και ξένων μονοπωλίων. Αποτελεί ταυτόχρονα θέση που διευκολύνει την προώθηση των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών για «συνεκμετάλλευση», που με τόση μεθοδικότητα προωθείται από ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ και τις αστικές κυβερνήσεις στις δυο πλευρές του Αιγαίου.

Το εργατικό-λαϊκό κίνημα, οι κομμουνιστές, μπορούν και πρέπει να πρωταγωνιστούν στον αγώνα για να απεμπλακεί η χώρα από τη μέγγενη των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, να κλείσουν οι βάσεις του θανάτου, οδηγώντας την πάλη του λαού ενάντια στον πραγματικό αντίπαλο: την εξουσία του κεφαλαίου που γεννά και αναπαράγει τους πολέμους.

Η λαϊκή εξουσία και μόνο αυτή πρέπει να είναι ο στόχος και το επιστέγασμα της πάλης αυτής, είτε σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής «ειρήνης», είτε ιμπεριαλιστικού πολέμου.

* Β.Ι Λένιν. Για τον πόλεμο και την σοσιαλιστική επανάσταση, Σύγχρονη Εποχή, σελ 47-76.

Χυδαίος Έλον Μασκ για μια ακόμα φορά: «Θα κάνουμε πραξικόπημα όπου θέλουμε»!

28/07/2020180

Σφοδρές αντιδράσει κατάφερε να προκαλέσει για άλλη μια φορά ο κοινωνιοπαθής Έλον Μασκ, ιδιοκτήτης της Tesla και των δορυφόρων Starlink, με αναρτήσεις του στο Twitter

Όλα άρχισαν όταν ο Μασκ εξέφρασε διαφωνία για ένα νέο πακέτο ενίσχυσης από την κυβέρνηση των ΗΠΑ, λέγοντας ότι κάτι τέτοιο δεν θα ήταν καλό για τους πολίτες.

Ένας χρήστης του μέσου του απάντησε: «Ξέρεις τι δεν ήταν καλό για τους πολίτες; Το ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ οργάνωσε πραξικόπημα στη Βολιβία κατά του Έβο Μοράλες, για να αποκτήσεις εσύ το λίθιο από τη χώρα (που χρησιμοποιείται στις μπαταρίες των αυτοκινήτων της Tesla)».

Τότε ο Μασκ απάντησε: «Θα κάνουμε πραξικόπημα σε όποιον θέλουμε. Άμα σου αρέσει».

Η απάντηση του Μασκ προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων. Ο Μπέρνι Σάντερς αποκάλεσε τον Μασκ υποκριτή: «Τι υποκριτής. Ο Έλον Μόσκ έχει λάβει δισεκατομμύρια εταιρική αγαθοεργία από τους αμερικανούς φορολογούμενους. Τώρα θέλει να σταματήσει 30 εκατομμύρια Αμερικανούς που έχασαν θέσεις εργασίας από το να λαμβάνουν 600 $ την εβδομάδα σε παροχές ανεργίας, ενώ ο πλούτος του έχει αυξηθεί κατά 46,7 δισεκατομμύρια δολάρια τα τελευταία 4 μήνες, “είπε ο Σάντερς σε ένα tweet. “Αξιολύπητος.”

Δείτε στο βίντεο του FOX τα ποσά που έχει λάβει από την κυβέρνηση, ειδικά εκείνα για τους δορυφόρους του, που τον έχουν κάνει τον 5ο πλουσιότερο άντρα στον κόσμο και… από τους πλέον επικινδύνους της παγκόσμιας ελίτ!

“Προσπαθούσαμε να σώσουμε τους Ρηγάδες από τους Κνίτες” – Ευφάνταστο αντι – ΚΚΕ κρεσέντο από το συνήγορο του Κασιδιάρη στη δίκη της ΧΑ

Κατιούσα

Δεν είναι καθόλου η πρώτη φορά που συνήγοροι των Χρυσαυγιτών ή οι ίδιοι οι κατηγορούμενοι εξαπολύουν οχετούς αντικομμουνισμού για να ενισχύσουν τα επιχειρήματά τους, εξισώνοντας τον κομμουνισμό με το φασισμό ή παρουσιάζοντας το ΚΚΕ πως δήθεν “διαθέτει ασυλία” για “βίαιο λόγο και ενέργειες”. Κανείς όμως ως τώρα δεν κατόρθωσε έστω και να αγγίξει το “επίτευγμα” του συνηγόρου του Ηλία Κασιδιάρη, Δ. Παπαδέλη, που έδωσε ένα πραγματικό ρεσιτάλ δαιμονοποίησης του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ και ωραιοποίησης αντίστοιχα των χρυσαυγίτικων δραστηριοτήτων.

Ο Παπαδέλης, αφού επιχείρησε να υποβαθμίσει τη δολοφονική επίθεση Χρυσαυγιτών στο συνεργείο αφισοκόλλησης του ΠΑΜΕ το Σεπτέμβρη του 2013, ισχυριζόμενος πως “δε μας είπανε ποτέ πως ο υποψήφιος δολοφόνος το κάνει με παρέα και το φερόμενο θύμα πηγαίνει και δίνει την επόμενη μέρα συνεντεύξεις παντού” έκανε μια αναδρομή στα νεανικά του χρόνια, επικαλούμενος… επιχειρήσεις διάσωσης Ρηγάδων από μαινόμενους Κνίτες,: “αν θυμηθούμε στην οδό Μασσαλίας, δε θυμάμαι καν πόσες φορές τα παιδιά από τη «Ρήγας Φεραίος» δεν προσπαθήσαμε να τα σώσουμε από τους ΚΝίτες”. Δεν ξέρουμε αν εννοεί ότι ο ίδιος προσωπικά έσωσε μέλη της νεολαίας του ΚΚΕ Εσωτερικού, αν ο ίδιος ήταν Ρηγάς, ή – ακόμα καλύτερα – αν χρυσαυγίτες της εποχής (θυμίζουμε ότι η ίδρυση της ναζιστικής συμμορίας ανάγεται στο 1980) προσέτρεχαν προς αρωγή οπαδών του ευρωκομμουνισμού. Μικρή σημασία έχει ωστόσο, καθώς η φαιδρότητα του εξωφρενικού ισχυρισμού παραμένει αμείωτη σε κάθε περίπτωση. Στη συνέχεια, ο δικηγόρος αναμασά τη χιλιοπαιγμένη κασέτα για “τα λεγόμενα ΚΝΑΤ”, αλλά και για αστυνομικούς που τόσες φορές “έχουν παραπονεθεί για το ξύλο που έφαγαν από τις ομάδες περιφρούρησης”. Εκφράζοντας το μίσος του για τα κομμουνιστικά σύμβολα, ο συνήγορος Κασιδιάρη εξανίσταται με την “αδικία”: “Δηλαδή αν πηγαίναμε αγκαλιά αγκαλιά με τις κόκκινες σημαίες και εκεί δεν τολμάει άνθρωπος να μπει, κ αν έχουμε στο πέτο το σφυροδρέπανο αυτό μας αποκαθάρει;”. Ισχυρίζεται επίσης πως όποιος πάει στο ψηφοδέλτιο της ΧΑ “στοχοποιείται”, ενώ στο ΚΚΕ. Το ότι στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη η συμμετοχή σε ναζιστικά ψηφοδέλτια δεν αποτελεί ακριβώς τίτλο τιμής, ούτε που του περνάει από το μυαλό.

Το κρεσέντο συνεχίστηκε με χαρακτηρισμούς για το “επικίνδυνο” ΚΚΕ, με συκοφαντίες περί πρόκλησης σωματικής βλάβης σε αστυνομικό από μέλος του κόμματος, αλλά και επίδειξη αλληλεγγύης στο Τζήμερο (αλίμονο), για το γνωστό επεισόδιο με τους καφέδες. Από το μενού δε θα μπορούσαν να λείπουν και χυδαία υπονοούμενα για τα οικονομικά του κόμματος, με τον ισχυρισμό πως “μάλιστα εμείς έχουμε το πλεονέκτημα ότι όλα ειναι καθαρά από ΣΔΟΕ σ αυτούς ούτε απ’ έξω δεν τολμάνε να περάσουν”.

Στα κωμικά στοιχεία της αγόρευσης, εκτός φυσικά από τη διάσωση του αγνώστου Ρηγά, και η εξήγηση που έδωσε ο Παπαδέλης για τις στολές παραλλαγής των χρυσαυγιτών, σύμφωνα με την οποία, πρόκειται απλά για dress code χίπστερ και χεβιμεταλάδων: “Φοράγανε στρατιωτική παραλλαγή ε, και; Κάποιοι ήταν χιπστεράδες  τι θα πούμε δηλαδή τώρα για τους χιπστεράδες; Και κάποιοι ήταν χεβιμεταλάδες”.

Ο Παπαδέλης, όντας μεγαλόψυχος, σταμάτησε την απαρίθμηση των θανάσιμων εγκλημάτων του ΚΚΕ γιατί, όπως δήλωσε “δεν είμαι των δύο άκρων”. Αυτό είναι και η μόνη αληθινή κουβέντα σε όλη την αγόρευση. Το μόνο άκρο που ασπάζεται και στο οποίο ανήκει είναι το μαύρο άκρο του φασισμού.

Αποκλεισμένο από το YouTube λόγω “σκηνών βίας” το τραγούδι “Του κόσμου οι λαοί” των Κοινών Θνητών

Κατιούσα

Οι ιδιαίτερες “ευαισθησίες” που επιδεικνύουν ΜΚΔ και άλλες παρεμφερείς πλατφόρμες σε μηνύματα αντιφασιστικά, αντιρατσιστικά και αντικαπιταλιστικά δεν είναι κάτι νέο. Αυτό ισχύει και για το youtube, που, κακά τα ψέματα, αποτελεί βασικό εργαλείο προβολής της δουλειάς των καλλιτεχνών στις μέρες και ειδικότερα στα νεαρότερα κοινά. Την ώρα, παρά τους κατά καιρούς ισχυρισμούς του μέσου περί του αντιθέτου, που κάθε είδους ακροδεξιοί και συνωμοσιολόγοι κάνουν πάρτι, οι υπεύθυνοι φαίνονται να θεωρούν πως εικόνες εκμετάλλευσης, παιδικής εργασίας και προσφυγιάς, αποτελούν “σκηνές βίας”, “ακατάλληλες για τους διαφημιζόμενους”. Ο λόγος για το τραγούδι των Κοινών Θνητών “Του Κόσμοι Οι Λαοί”, που παραμένει εδώ και σχεδόν ένα χρόνο αποκλεισμένο από το YouTube με τα παραπάνω προσχήματα, με αποτέλεσμα να μπορεί να το βρει κάποιος μόνο κατόπιν επί τούτου αναζήτησης, κάτι που έχει προφανείς συνέπειες στον αριθμό των προβολών του. Με ανάρτησή τους στο λογαριασμό τους στο facebook, Οι Κοινοί Θνητοί αποκαλύπτουν την απαράδεκτη στάση της πλατφόρμας και ζητούν από τους ακροατές να προβάλουν μέσω κοινοποιήσεων το τραγούδι, κάτι το οποίο έτσι κι αλλιώς αξίζει να γίνει, όχι μόνο ως ένδειξη αλληλεγγύης σε μια κυνική απόπειρα φίμωσης, αλλά κι επειδή – υποκειμενικά κι αντικειμενικά – του “Κόσμου Οι Λαοί” είναι ένα από τα λίγα πραγματικά συγκλονιστικά τραγούδια των τελευταίων ετών:

Το τραγούδι μας ‘Του Κόσμου Οι Λαοί’ εδώ και ένα χρόνο περίπου έχει αποκλειστεί απ’το ΥouΤube.
Ο λόγος είναι ότι αναγνωρίστηκε ως περιεχόμενο που δεν είναι κατάλληλο για τους διαφημιζόμενους,για σκηνές βίας και άλλα…
Μετά από πολλές προσπάθειες για επανεξέταση η απάντηση παραμένει αρνητική,με αποτέλεσμα να μην εμφανίζεται πάρα μόνο εάν το αναζητήσει κάποιος.
Άρα ο μόνος τρόπος για να ακουστεί το τραγούδι είναι να το μοιραζόμαστε μέσω των social media και εδώ η βοήθεια όλων σας είναι πολύ σημαντική..

Αυξάνει ο πλούτος, αυξάνει η φτώχεια

Η πανδημία και η οικονομική κρίση που επιταχύνθηκε εξαιτίας της αναδεικνύουν ακόμη πιο έντονα τις οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες, που είναι νόμος στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, ένα οικονομικό σύστημα που βασίζεται στην εκμετάλλευση των πολλών από τους λίγους. Μια χαρακτηριστική περίπτωση είναι αυτή της Γερμανίας. Πρόκειται για ένα από τα πιο ισχυρά και αναπτυγμένα καπιταλιστικά κράτη του κόσμου και ταυτόχρονα είναι στις κορυφαίες θέσεις των ανισοτήτων.
Η αντίθεση παραγόμενου πλούτου και φτώχειας είναι πραγματικά τρομερή. Εξηγεί σε μεγάλο βαθμό το αίσθημα αδικίας, ανασφάλειας, απαισιοδοξίας για το μέλλον, που κυριαρχεί στην πλειοψηφία του γερμανικού λαού (σύμφωνα με πολλές δημοσκοπήσεις), παρά τις επιδόσεις της γερμανικής καπιταλιστικής οικονομίας, παρά το στοιχειώδες «δίχτυ» κοινωνικής προστασίας.

***

Το πιο πλούσιο 10% του πληθυσμού κατέχει περίπου τα 2/3 (67%) του συνολικού πλούτου (των συνολικών περιουσιακών στοιχείων) της χώρας. Πιο συγκεκριμένα, το πλουσιότερο 1% κατέχει το 35% και το πλουσιότερο 9% το 32% του συνολικού πλούτου. Το υπόλοιπο 90% του ενήλικου πληθυσμού κατέχει περίπου το 33% του συνολικού πλούτου. Μάλιστα, το φτωχότερο 50% του πληθυσμού της Γερμανίας δεν έχει σχεδόν τίποτα και συγκεκριμένα κατέχει μόλις το 1,4% του πλούτου! Αυτά τα στοιχεία αποκάλυψε πρόσφατη μελέτη του Γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών (DIW), η πρώτη μελέτη που στηρίζεται σε τριετή έρευνα περιουσιακών στοιχείων και συνεντεύξεις και όχι, όπως συνήθως, σε εκτιμήσεις ή σε δημοσιογραφικές λίστες πλούτου από το «Forbes», το περιοδικό «Manager» κ.ά.

***

«Η ήδη υψηλή ανισότητα του πλούτου στη Γερμανία τελικά είχε υποτιμηθεί σημαντικά. Βλέπουμε τώρα μια πιο ρεαλιστική εικόνα για πρώτη φορά», σύμφωνα με τους συγγραφείς της μελέτης. Γρήγορα διαπίστωσαν πως οι καπιταλιστές της χώρας κατέχουν σχεδόν τα πάντα, κρατώντας επιπλέον στα χέρια τους τις τύχες και τις ζωές δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων που παράγουν τον πλούτο. Κατέχουν κυρίως μετοχές σε εταιρείες. Από τη μεγαλύτερη βάση δεδομένων εταιρικής ιδιοκτησίας στον κόσμο, «Orbis», όπου αποθηκεύονται οι ισολογισμοί 270 εκατομμυρίων επιχειρηματικών ομίλων, διαπίστωσαν πως 1,7 εκατ. άνθρωποι στη Γερμανία κατέχουν σημαντικές μετοχές διεθνών εταιρειών.
Δεν έχει να κάνει μόνο «με το ποσό του πλούτου», αλλά με χρηματοοικονομικές επενδύσεις, επιχειρηματικά περιουσιακά στοιχεία, ιδιωτική ασφάλιση, ακίνητα ή οχήματα, σημειώνουν οι ερευνητές.
«Πάνω απ' όλα, οι εκατομμυριούχοι επενδύουν τον πλούτο τους διαφορετικά από τον υπόλοιπο πληθυσμό. Ενώ η μεσαία τάξη κατέχει μεγάλο μέρος των περιουσιακών τους στοιχείων σε ακίνητα ή χρηματοοικονομικές επενδύσεις, περίπου το 40% του πλούτου των εκατομμυριούχων ανήκει σε μετοχές εταιρειών. Τα περιουσιακά τους στοιχεία είναι επιχειρηματικά περιουσιακά στοιχεία, από τα οποία εξαρτώνται οι θέσεις εργασίας, οι μισθοί, τα φορολογικά έσοδα. Από την άλλη, ο μισός πληθυσμός όχι μόνο δεν κατέχει σχεδόν τίποτα, αλλά και μετά βίας του περισσεύει κάτι στο τέλος του μήνα», συμπεραίνουν.

***

Ο πλούτος συγκεντρώνεται σε λίγα χέρια επειδή συγκεντρώνεται σε όλο και λιγότερα χέρια μέσω των μετοχών η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Αυτή είναι η αιτία που δημιουργεί τους «πλούσιους» στον έναν πόλο και τους «φτωχούς» στον άλλο. Αυτούς που παράγουν τον πλούτο, αλλά δεν έχουν σχεδόν τίποτα. Σύμφωνα με μια άλλη έρευνα που δημοσιεύτηκε τελευταία στη Γερμανία (DIW), οι μεγαλύτεροι χαμένοι από την καπιταλιστική κρίση είναι «οι στρατιές» των χαμηλόμισθων και των ημιαπασχολούμενων. Από την άλλη, οι καπιταλιστές βγήκαν αλώβητοι ή και κερδισμένοι.
Οι εργαζόμενοι με τις άθλιες εργασιακές σχέσεις, γνωστές και ως «mini jobs» (όπου ο εργαζόμενος δεν κερδίζει περισσότερα από 450 ευρώ το μήνα), όχι μόνο δεν μπορούν να ζήσουν όσο εργάζονται, ήταν και οι πρώτοι που έχασαν τη δουλειά τους. Επειδή είναι ανασφάλιστοι για την ανεργία, δεν μπορούσαν να ενταχθούν ούτε σε προγράμματα εκ περιτροπής εργασίας κ.ά.
Οι χαμηλόμισθοι στη Γερμανία έχουν αυξηθεί κατά περισσότερο από 60% από το 1995 και σήμερα αυτή η κατηγορία εργαζομένων είναι από τις μεγαλύτερες στην Ευρώπη. Το 2018, περισσότεροι από 1 στους 5 εξαρτημένους υπαλλήλους κέρδιζαν λιγότερα από 11,40 ευρώ την ώρα (μεικτά), εισόδημα το οποίο εξανεμίζεται μόνο με τα πάγια έξοδα. Περίπου 2,5 εκατ. εργαζόμενοι κέρδισαν λιγότερα και από το ελάχιστο ωρομίσθιο, δηλαδή αμείβονταν με 8,40 ευρώ.
Πάνω από το 50% των χαμηλόμισθων εργάζονταν στο εμπόριο, στη βιομηχανία των μεταφορών και των τροφίμων, αλλά και στην εκπαίδευση, στην υγειονομική περίθαλψη και τις κοινωνικές υπηρεσίες. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, ο αριθμός των χαμηλόμισθων εργαζομένων με μεσαία ή υψηλότερα προσόντα αυξήθηκε κατά 1 εκατ. και το 2018 αυτοί αποτελούσαν περίπου το 40% των χαμηλόμισθων.
Είναι η περίοδος που η γερμανική καπιταλιστική οικονομία εκτοξεύτηκε, ενώ αντιστρόφως ανάλογη ήταν η «ευημερία» του εργαζόμενου πληθυσμού, παρά τον πλούτο που ολοένα και αυξάνεται, παρά τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας.

***

Ολα τα παραπάνω φανερώνουν ότι το πρόβλημα της πόλωσης πλούτου - φτώχειας δεν λύνεται με μια πιο δίκαιη αναδιανομή του πλούτου, όπως υποστηρίζουν διάφορες αστικές, σοσιαλδημοκρατικές αλλά και οπορτουνιστικές πλευρές. Η λύση βρίσκεται στο να γίνουν ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής και του πλούτου αυτοί που παράγουν τον πλούτο, τα εκατομμύρια των εργαζομένων, η μεγάλη εργατική πλειοψηφία, η λύση βρίσκεται στην κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής.

Ο ένοχος είναι εδώ

Τέτοιες μέρες πριν από δυο χρόνια μετρούσαμε, ακόμα, τους νεκρούς στο Μάτι. Ο αριθμός δεν είχε φτάσει ακόμα τους 102 και τα καμένα σπίτια δεν είχαν καταμετρηθεί... Λίγο μετά, ξεκίνησε μια συζήτηση που μέχρι τώρα δεν έχει τελειώσει. Το «ποιος φταίει» αναζητείται ακόμα σε κάποιες δικαστικές αίθουσες και οι αποκαλύψεις για εκείνο το μοιραίο βράδυ ενδέχεται να αλλάξουν το κατηγορητήριο για τα φυσικά πρόσωπα που εμπλέκονται στην υπόθεση.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι απολύτως απαραίτητο, η όποια δικαστική υπόθεση να φτάσει μέχρι τέλους, να αποδοθούν ευθύνες σε όσους έχουν. Αν και είναι λογική η επιφύλαξη για την πορεία, αφού υπάρχει πολύ αρνητική πείρα συγκάλυψης ή επιλεκτικής αξιοποίησης ευθυνών και ενόχων μόνο στο πλαίσιο πρόσκαιρων μικροκομματικών αντιπαραθέσεων. Το γεγονός αυτό δεν είναι άσχετο με το ότι ο βασικός «ένοχος» θα συνεχίσει να παραμένει ελεύθερος! Τον είδαμε στα τέλη Ιούνη στη μεγάλη φωτιά στην Κάρυστο και στο Μαρτίνο, τον είδαμε στη μεγάλη φωτιά στη Βάρη της Αττικής, στις αρχές Ιούλη, αλλά και κάθε μέρα στις δεκάδες πυρκαγιές που εκδηλώνονται σε πολλές περιοχές της χώρας. Και φώναξε «παρών» με εκκωφαντικό τρόπο, πριν μερικές μέρες στην Κόρινθο και την Ηλεία.
Και αυτός ο ένοχος έχει όνομα. Είναι η πολιτική της έλλειψης ενός συγκροτημένου σχεδιασμού προστασίας από φυσικές καταστροφές (πυρκαγιές, πλημμύρες κ.λπ.), οι μεγάλες ελλείψεις σε προσωπικό, μέσα και χρηματοδότηση στην Πυροσβεστική. Πυροφυλάκια που δεν έχουν επανδρωθεί. Δασικοί δρόμοι που δεν έχουν συντηρηθεί ή απλά δεν υπάρχουν. Είναι η στρατηγική εμπορευματοποίησης της γης και η περιβαλλοντική νομοθεσία που οπλίζει το χέρι των εμπρηστών. Είναι ένα κράτος που αντιμετωπίζει ως «κόστος» την προστασία της ζωής και της περιουσίας του λαού, που είναι επιλεκτικά ανίκανο όσον αφορά τις λαϊκές ανάγκες σε προστασία από φυσικές καταστροφές, υγεία κ.λπ. και επιλεκτικά ικανό στη στήριξη και υπεράσπιση των συμφερόντων των επιχειρηματικών ομίλων.
Οπως και πριν, στην καταστροφή στο Μάτι, έτσι και τώρα, η σημερινή κυβέρνηση δηλώνει ότι «είναι έτοιμη» στον τομέα της πρόληψης και αντιμετώπισης των πυρκαγιών. Ομως, η πραγματικότητα τη διαψεύδει. Ενα σημαντικό παράδειγμα: Το Πυροσβεστικό Σώμα, που αποτελεί τον κεντρικό επιχειρησιακό βραχίονα της Πολιτικής Προστασίας, ασφυκτιά από τις τεράστιες ελλείψεις σε όλους τους τομείς λόγω της χρόνιας υποχρηματοδότησης. Παρ' όλα αυτά, οι πιστώσεις που ενέκρινε η κυβέρνηση για την Πυροσβεστική είναι μόλις κατά 272.000 ευρώ αυξημένες σε σχέση με το 2019 για όλες τις λειτουργικές της ανάγκες. Οι δαπάνες που αφορούν τη συντήρηση, τις επισκευές και τα καύσιμα ενός στόλου περίπου 3.250 οχημάτων παντός τύπου, που στο 55% αγγίζει ήδη την 20ετία, είναι μειωμένες κατά 1.839.851 ευρώ! Οι μόνες αυξημένες πιστώσεις, και μάλιστα κατά 34%, δηλαδή κατά 5.800.000 ευρώ, είναι αυτές που προορίζονται για επιχειρηματικούς ομίλους και αφορούν την ενοικίαση των εναέριων μέσων.
Αλλο παράδειγμα: Ο νόμος για την Πολιτική Προστασία, που ψηφίστηκε πρόσφατα, προωθεί ακόμα περισσότερο την εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση σε όλο το φάσμα της πυρασφάλειας και της δασοπροστασίας: Από την οργάνωση, την εκπαίδευση, την έρευνα, την παροχή υπηρεσιών μέχρι την εκμετάλλευση δασικών οικοσυστημάτων. Παράλληλα, μεταφέρονται αρμοδιότητες σε δήμους, Περιφέρειες, ιδιώτες, εθελοντικές οργανώσεις, ΜΚΟ, με στόχο την παραπέρα μείωση των δαπανών από τον κρατικό προϋπολογισμό και τη μεταφορά του κόστους στο λαό, μέσω της γνωστής ανταποδοτικότητας και της διάχυσης της «ευθύνης». Την ίδια ώρα μάλιστα που δομές της Πολιτικής Προστασίας εμπλέκονται ακόμα περισσότερο με τους σχεδιασμούς κατασταλτικών μηχανισμών της ΕΕ, όπως η Europol, αλλά και του ΝΑΤΟ, αποκτώντας κάτω από την ομπρέλα της «ασφάλειας» ένα πιο κατασταλτικό περιεχόμενο.
Το «κατηγορητήριο» δεν σταματά εδώ... Εν μέσω πανδημίας και με fast track διαδικασίες, η κυβέρνηση έφερε και ψήφισε τον νέο περιβαλλοντικό νόμο, που ανάμεσα σε άλλα δίνει τη δυνατότητα να αναπτυχθούν τουριστικές επιχειρηματικές δραστηριότητες στον πυρήνα των Εθνικών Δρυμών της Πάρνηθας και του Σουνίου, ανοίγει το δρόμο για περαιτέρω επέκταση επενδύσεων στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ) και επαναφέρει το ζήτημα των «οικιστικών πυκνώσεων». Πρόκειται για παρεμβάσεις από την πλευρά του κράτους που ενισχύουν το κίνητρο για την εκτεταμένη επιχειρηματική εκμετάλλευση δασών, δασικών περιοχών, ακόμα και περιοχών NATURA. Αυτός ο νόμος της κυβέρνησης αποτελεί «εύφλεκτη ύλη» για τα εναπομείναντα δάση, στο όνομα των επενδύσεων, κυρίως στον τομέα της «πράσινης» οικονομίας, για τον οποίο προορίζεται κι ένα μεγάλο μέρος από τα «αναπτυξιακά» κονδύλια της Κομισιόν.
Αυτές είναι οι πραγματικές αιτίες για κάθε προδιαγεγραμμένο «έγκλημα». Και ο λαός, που έχει κάθε λόγο με βάση την εμπειρία του να πιστεύει ότι καμία αστική κυβέρνηση δεν μπορεί να τον προστατεύσει, πρέπει να είναι σε επαγρύπνηση. Να παλέψει, να διεκδικήσει άμεσα και ουσιαστικά μέτρα προστασίας του περιβάλλοντος, της περιουσίας, της ίδιας της ζωής του.