27 Απρ 2013

Human Rights Foundation: η "μη κυβερνητική"...CIA!


Human Rights Foundation: η "μη κυβερνητική"...CIA! 
 Η φάμπρικα των -και καλά- Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων είναι λίγο-πολύ γνωστή σε όλους τους υποψιασμένους και σκεπτόμενους πολίτες όλου του κόσμου. Σήμερα θα ασχοληθούμε λίγο με την ΜΚΟ υπό την επωνυμία Human Rights Foundation (HRF - Ίδρυμα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων). Την αφορμή για τούτο το σημείωμα την πήρα από κάποιες δημοσιεύσεις τού σημαντικού γάλλου δημοσιογράφου Ζαν Γκυ Αγιάρντ (Jean Guy Allard), ο οποίος ξεμπρόστιασε την εν λόγω οργάνωση.

 Πρώτα-πρώτα, η επιλογή τού ονόματος δεν είναι τυχαία. Προφανώς, διαλέχτηκε εσκεμμένα, προκειμένου να δημιουργεί σύγχιση με την πασίγνωστη οργάνωση Human Rights Watch (Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων). Από ποιόν διαλέχτηκε; Το αποκαλύπτει ο Αγιάρντ: από την CIA.

 Πράγματι, η HRF αποτελεί βιτρίνα της αμερικανικής υπηρεσίας πληροφοριών και στήθηκε για να λειτουργήσει ως όργανο υπονόμευσης και αποσταθεροποίησης κυβερνήσεων στη Λατινική Αμερική, ιδιαίτερα στην Βενεζουέλα, την Βολιβία και τον Ισημερινό. Ο Αγιάρντ αποκαλύπτει ότι σ' αυτές τις χώρες η HRF απετέλεσε το κύριο εργαλείο των εκστρατειών αποσταθεροποίησης. Ειδικά στην Βενεζουέλα, η δράση τής οργάνωσης κατεγράφη τόσο στην προηγούμενη προεκλογική περίοδο (όπου νίκησε ο Τσάβες) όσο και στην πρόσφατη.

 Ο Αγιάρντ είναι καταιγιστικός. Σύμφωνα με τα στοιχεία που παραθέτει, αποδεικνύεται ότι η HRF στήθηκε από τη CIA και έχει έδρα στον 45ο όροφο του διάσημου ουρανοξύστη Εμπάιαρ Στέιτ Μπίλντινγκ στην Νέα Υόρκη. Ο Αγιάρντ παραθέτει, επίσης, σειρά στοιχείων των ερευνών των εισαγγελικών αρχών της Βολιβίας, όπου αποκαλύπτεται ότι η HRF είχε κομβικό ρόλο στην προσπάθεια εκτροπής η οποία σημειώθηκε στην Βολιβία το 2009. Προσπάθεια που ενορχηστρώθηκε από τον Αρμάνδο Βιγιαδάρες (γνωστό μέλος της μαφίας του Μαϊάμι) και στόχευε ακόμη και στην δολοφονία του Έβο Μοράλες. Το σχέδιο απετράπη μετά την καίρια επέμβαση των αρχών στο κέντρο επιχειρήσεων στη Σάντα Κρους.

 Η ΗRF χρηματοδοτεί και διευθύνει τις επιχειρήσεις υπονόμευσης και αποσταθεροποίησης και στη Βενεζουέλα. Ο Αγιάρντ αναφέρει ότι η οργάνωση ήταν η κύρια πηγή διοχέτευσης και διάδοσης ψευδών ειδήσεων γύρω από την υπόθεση της δικαστού Μαρία Λούρδες Αφιούνι, η οποία βρίσκεται στη φυλακή από το 2009, επειδή επέτρεψε και διευκόλυνε τη φυγή από τη χώρα ενός τραπεζίτη ενόσω ήταν υπόδικος, αντιμετωπίζοντας σωρεία κατηγοριών για παράνομες συναλλαγές, διαφυγή κεφαλαίων και συναλλάγματος από τη Βενεζουέλα, κερδοσκοπικά παιχνίδια με το νόμισμα της χώρας κλπ.

 Σημαντικό μέρος τής δουλειάς που κάνει η HRF είναι η κατασκευή και διασπορά ψευδών ειδήσεων. Αυτές οι "ειδήσεις" τυγχάνουν ειδικής μεταχείρισης από τα παγκόσμια αστικά ΜΜΕ, με αποτέλεσμα να "δημιουργείται τεχνητά η εικόνα μίας χώρας επικίνδυνης, με υψηλή εγκληματικότητα και ταυτόχρονα μίας κυβέρνησης που παραβιάζει κατάφωρα τα ανθρώπινα δικαιώματα" (όπως λέει ο ίδιος ο Αγιάρντ). Ωστόσο, οι μυστικές υπηρεσίες και η κυβέρνηση των ΗΠΑ χρησιμοποιούν όχι μόνο την HRF -που δεν έχει καμία σχέση με ανθρωπιστική οργάνωση- αλλά και πληθώρα άλλων ΜΚΟ "για να διεισδύουν στις κοινότητες και διάφορους τομείς της πνευματικής, πολιτιστικής και κοινωνικής ζωής χωρών της Λατινικής Αμερικής ώστε να διαβρώνουν, χρηματίζουν, υπονομεύουν και αποσταθεροποιούν τις κυβερνήσεις τους".

 Ας έχουμε όλα αυτά κατά νου κάθε φορά που ακούμε ότι ο Καπρίλες (ο κατ' επανάληψη χαμένος των εκλογών στην Βενεζουέλα) αρνείται να παραδεχτεί την ήττα του, επιμένει ότι έπεσε θύμα νοθείας και απειλεί με...επανάσταση.


Περισσότερο υλικό
- "Human Rights Foundation" - λήμμα της ηλεκτρονικής εγκυκλοπαίδειας Wikipedia.
- "Armando Valladares' CIA organization linked to plot against Evo Morales" - άρθρο του Αγιάρντ 
 - "And When Will Miami's Terrorist Nest be Cleared Out?" - άρθρο του Αγιάρντ
- "The CIA Is More Active Than Ever In Venezuela" - άρθρο του Αγιάρντ

«Μανωλάδες υπάρχουν παντού!»


«Μανωλάδες υπάρχουν παντού!» 

Ο τίτλος του παρόντος ρεπορτάζ θα μπορούσε να είναι «η άχαρη ζωή του μετανάστη στην Ελλάδα». Και το περιεχόμενό του ένα κλαψιάρικο οδοιπορικό «στα βάσανα και τους καημούς των, όπου Γης, κατατρεγμένων».
Όμως, η επίσκεψή μας σε σπίτια στη Λάρισα, όπου διαμένουν μετανάστες από την Ασία, δεν μας έδωσε την εντύπωση ότι έχουμε να κάνουμε με κακομοίρηδες που ζητούν τη συμπόνοια μας. Το αντίθετο, είδαμε νέους ανθρώπους, 20 έως 30 ετών, με τη φλόγα για καλύτερη ζωή να παίζει στα μάτια τους, που δε 

μοιρολογούν για τις πολλές δυσκολίες και τα καθημερινά προβλήματα, δεν τα βάζουν με την «κακιά τους την τύχη» και είναι αποφασισμένοι να παλέψουν, με νύχια και με δόντια, όχι απλώς για να επιβιώσουν, αλλά και να προκόψουν.
Για να το πετύχουν αξιοποιούν την αποκοτιά της νιότης τους, τη «δίψα» για δικαίωση της επιλογής τους να ξενιτευτούν, τη δύναμη που τους δίνει η σκέψη πως μπορούν να βοηθήσουν τις φτωχές οικογένειές τους στην ταλαιπωρημένη πατρίδα τους.
Από ένστικτο, αλλά και από ανάγκη, αναπτύσσουν την αλληλεγγύη μεταξύ τους, βοηθώντας ο ένας τον άλλο. Κι ελπίζουν στη συμπαράσταση και την αδελφική βοήθεια των Ελλήνων εργατών, καθώς μόνο στα ταξικά αδέλφια τους μπορούν να στηριχτούν, όταν τα αφεντικά στη δουλειά τούς καταπιέζουν αφόρητα, το ελληνικό κράτος τους καταδιώκει αμείλικτα και οι φασίστες της «Χρυσής Αυγής» απειλούν ακόμα και τη ζωή τους.


Αφορμή για να συναντηθούμε με μετανάστες από την Ασία που βρίσκονται στη Λάρισα ήταν τα αιματηρά γεγονότα στη Μανωλάδα της Ηλείας, που συγκλόνισαν όλη την Ελλάδα. Γνωρίζοντας ότι στην περιοχή της Θεσσαλίας υπάρχουν πολλοί μετανάστες που απασχολούνται σε αγροτικές εργασίες, κάτω από πολύ σκληρές συνθήκες, χωρίς ωράρια κι άλλα εργατικά δικαιώματα και με αμοιβές - ψίχουλα, θελήσαμε να καταγράψουμε το πώς ζουν και, προπάντων, το τι σκέφτονται και σε τι ελπίζουν αυτά τα «μαυριδερά παιδιά» που μας ήρθαν από πολύ μακριά και θέλουν να ζήσουν στον τόπο μας.
Μαζί μας, στις επισκέψεις μας σε σπίτια μέσα στην πόλη της Λάρισας, τα οποία έχουν νοικιάσει και κατοικούν μετανάστες από το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές, είναι ο Τάσος Τσιαπλές,πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Λάρισας (ΕΚΛ), το οποίο, ενόψει και του ταξικού γιορτασμού της Πρωτομαγιάς, καλεί όλους τους μετανάστες που βρίσκονται στο νομό να πάρουν μέρος στην απεργία και στην απεργιακή συγκέντρωση που θα πραγματοποιηθεί, στις 10 το πρωί, της Τετάρτης 1η Μάη, στην κεντρική πλατεία της Λάρισας. Ο πρόεδρος του ΕΚΛ μοίρασε προκηρύξεις κι άλλο υλικό στους μετανάστες, τους μίλησε για το νόημα που δίνει το ταξικό εργατικό κίνημα και το ΠΑΜΕ στη φετινή Πρωτομαγιά, τους κάλεσε να συμμετάσχουν, με δικά τους πανό, στην απεργιακή συγκέντρωση και να οργανωθούν στο ταξικό εργατικό κίνημα για να αγωνιστούν μαζί με τους Έλληνες εργάτες κατά της ταξικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης.
Οδηγός, ξεναγός και διερμηνέας μας, όπου χρειαζόταν, ο Ραχμάν Ράτζα, από το Πακιστάν, ο οποίος εργάζεται στις λαϊκές αγορές, μιλάει πολύ καλά τα ελληνικά, έχει γνωριμία και προσωπικές σχέσεις με πάρα πολλούς συμπατριώτες του και, γενικότερα, με Ασιάτες μετανάστες, είναι ένας δραστήριος νέος, με ικανότητες συνδικαλιστικής εκπροσώπησης, που συμμετέχει στην Επιτροπή Μεταναστών από ασιατικές χώρες, την οποία συγκρότησε το Εργατικό Κέντρο Λάρισας. Όπως μας ενημέρωσε, στο Νομό της Λάρισας υπάρχουν πάνω από 500 μετανάστες από το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές και την Ινδία, από τους οποίους πάνω 200 απασχολούνται ως εργάτες γης σε αγροτικές δουλειές. Οι υπόλοιποι εργάζονται, περιοδικά, όταν κι όπου βρίσκουν μεροκάματο.
Πρώτος σταθμός ένα σπίτι, με δυο στενά δωμάτια, όπου κατοικούν 6 νοματαίοι από το Πακιστάν. Κτίριο παλιάς κατασκευής, χωρίς θέρμανση για το οποίο πληρώνουν νοίκι 200 ευρώ το μήνα.
Ο πρώτος που μας μιλάει είναι ο Αλί Ρ., 27 χρόνων, που δηλώνει, προσωπικά, ευχαριστημένος. «Δουλεύω σε εργοστάσιο μετάλλου» - λέει - «και πληρώνομαι κανονικά, μου βάζουν και ένσημα». Με τα λεφτά που συγκεντρώνει έχει αγοράσει ένα λάπτοπ και, μέσω Ίντερνετ, επικοινωνεί με φίλους στην πατρίδα του. Μας το δείχνει με περηφάνια και λέει: «Είναι πολύ μεγάλο πράγμα να μπορείς να επικοινωνείς, άμεσα, με τους δικούς σου ανθρώπους όταν βρίσκεσαι μακριά στην ξενιτιά. Κι είναι, επίσης, σημαντικό να μπορείς να ενημερώνεσαι τι γίνεται στην πατρίδα σου και σ' όλο τον κόσμο.»
Ο Αχ. Ε. δουλεύει, κάποιες μέρες, σε εργοστάσιο επίπλων, αλλά δεν πληρώνεται κανονικά και δεν του κολλάνε ένσημα. Όταν δεν έχει μεροκάματο εκεί, καθαρίζει τζάμια σε μαγαζιά και σε αυτοκίνητα στα φανάρια. Στην ερώτησή μας «πόσα βγάζεις τη μέρα», απαντά «10 το πολύ 15 ευρώ, που σημαίνει ότι πρέπει να κάνω μεγάλη οικονομία για να μπορέσω να ζήσω».
«Άμα δε σου φτάνουν τα λεφτά να ζήσεις, γιατί μένεις ακόμα εδώ», τον ρωτάμε. Η απάντησή του κατατοπιστική και αφοπλιστική: «Τι να κάνω; Να φύγω για άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεν μπορώ, δεν μου δίνουν τα χαρτιά που χρειάζονται. Να γυρίσω στην πατρίδα μπορεί να το θέλει η καρδιά μου, αλλά δεν το αποφασίζω γιατί εκεί είναι χειρότερα, δεν υπάρχει δουλειά και έχουμε μεγάλη καταπίεση. Το Πακιστάν είναι 25η χώρα στον κόσμο σε πλούτο, αλλά αυτός πάει στους λίγους και οι πολλοί που τον παράγουν πεινούν. Όμως, μην ξεχνάτε ότι, λόγω της οικονομικής κρίσης, υπάρχουν και πάρα πολλοί Έλληνες που δεν μπορούν, πλέον, να επιβιώσουν».
Σε θερμοκήπιο, λίγο έξω από την πόλη της Λάρισας, δουλεύει ο Α. Από τις 8 το πρωί μέχρι και τις 9 το βράδυ, με 450 ευρώ το μήνα και χωρίς ασφάλιση. Πάρα πολλοί Ασιάτες μετανάστες εργάζονται στα χωράφια και τα δέντρα στην περιοχή του Τυρνάβου και ειδικά στο χωριό Δένδρα.
«Εσύ, Αμίρ, είσαι ευχαριστημένος από τη δουλειά σου, όπως ο Αλί;», τον ρωτάμε. Σηκώνεται όρθιος και λέει: «Καθόλου. Βιώνω σκληρή εκμετάλλευση. Μανωλάδες υπάρχουν και στη Λάρισα , σ' όλη την Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο. Και δε θα εξαλειφθούν αν δεν τις πολεμήσουμε. Είμαστε ξένοι στη χώρα σας, αλλά δεν πρέπει να είμαστε και μόνοι μας. Αν αγωνιστούμε μαζί με τους Έλληνες εργαζόμενους ενάντια στην ταξική εκμετάλλευση και καταπίεση, που, πολλές φορές, συνοδεύεται και από ρατσισμό, πολλά μπορούμε να πετύχουμε».
Ο Σ. είναι άνεργος αυτό το διάστημα και ψάχνει να βρει μεροκάματο οπουδήποτε. «Ποια είναι τα όνειρά σου;», τον ρωτάμε. Κοιτώντας μας ίσα τα μάτια, λέει: «Να έχω μια σταθερή δουλειά για να ζω με αξιοπρέπεια και να μπορώ να κυκλοφορώ ελεύθερα, χωρίς το φόβο του αστυνόμου που με κυνηγά και του φασίστα που με απειλεί. Πριν λίγο καιρό, ένα βράδυ φασίστες επιτέθηκαν σε ένα δικό μας και τον ξυλοκόπησαν και από τότε φοβόμαστε πιο πολύ να κυκλοφορούμε έξω».
Στο δεύτερο σπίτι που επισκεπτόμαστε, σε δυο μικρά δωμάτια, διαμένουν 8 μετανάστες από το Μπαγκλαντές. Μπαίνοντας μέσα βρίσκουμε τον έναν να μαγειρεύει. «Υπάρχει καθημερινό πρόγραμμα για το ποιος θα αναλάβει το μαγείρεμα», μας λέει.
Ο Μ., τριγυρνάει όλη μέρα, μ' ένα καρότσι, στις συνοικίες της Λάρισας, αλλά και σε κοντινά χωριά και μαζεύει σίδερα, τα οποία πουλάει σε μάντρες. Κι επειδή το μεροκάματο είναι μικρό, 10 έως 15 ευρώ, πάει και στα φανάρια και καθαρίζει τζάμια αυτοκινήτου. Πέντε χρόνια που είναι στην Ελλάδα, αυτές τις δουλειές κάνει. «Στο Μπαγκλαντές δουλειά δεν υπάρχει, η φτώχεια μας κυνήγησε από κει και ήρθα εδώ για κάτι καλύτερο», λέει. «Το βρήκες;», τον ρωτάμε. Γελάει και απαντά: «Το ψάχνω ακόμα. Δεν απελπίζομαι, θα αγωνίζομαι μέχρι να το βρω».
Φεύγοντας από το σπίτι, ο Ρ. μας λέει : «Εδώ παρακάτω είναι το Τζαμί μας. Πρόκειται για ένα σπίτι που το νοικιάσαμε και το πληρώνουμε όλοι μαζί κι εκεί μέσα πάμε και κάνουμε την προσευχή μας. Αν θέλετε μπορούμε να πάμε να το δείτε». Πήγαμε και είδαμε ένα διαμέρισμα 3 δωματίων, πολύ περιποιημένο, όπου υπήρχαν χαλιά για την προσευχή, σε περβάζι το Κοράνι και άλλα ιερά σύμβολα της θρησκείας τους.
Θέλοντας, μάλλον, να κάνουμε χιούμορ, ρώτησα τον Ρ.: «Καλά, γιατί δεν ζητάτε από το δήμαρχο να σας φτιάξει ένα πραγματικό τζαμί;» Γέλασε και μου είπε: «Αυτός δεν μας παραχωρεί ένα χώρο να παίξουμε κρίκετ, θα μας φτιάξει τζαμί;»...

ΛΑΪΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ ΧΩΡΑ (Blogs)


ΛΑΪΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ ΧΩΡΑ (Blogs)


Ιστοσελίδες και blogs των ΛΑΪΚΩΝ ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ ανά Δήμο:




ΛΑΪΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ 




Κολοσσιαία άσκηση καταστολής, με στόχο τον «εχθρό λαό»


Κολοσσιαία άσκηση καταστολής, με στόχο τον «εχθρό λαό» 



ΔΙΚΤΥΟ ATLAS» ΤΗΣ ΕΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΛΗΨΗ ΤΗΣ «ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ»

Ενισχύουν το θεσμικό πλαίσιο για το χτύπημα του κινήματος και τη θωράκιση του αστικού συστήματος, με τη συνδρομή δυνάμεων ανάμεσα στα κράτη - μέλη

Κολοσσιαία «αντιτρομοκρατική» άσκηση σε μια σειρά κράτη - μέλη της ΕΕ, με ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας, μεταφερόμενες από τις 27 χώρες - μέλη της, ετοιμάζουν οι ευρωενωσιακοί, που ενισχύουν το θεσμικό πλαίσιο για την προληπτική καταστολή του λαϊκού κινήματος, με πρόσχημα την καταπολέμηση της «τρομοκρατίας». Στο πλαίσιο των προετοιμασιών για την «πανευρωπαϊκή αντιτρομοκρατική άσκηση», υπό την εποπτεία του «Δικτύου Atlas», ο λεγόμενος Συντονιστής Αντιτρομοκρατικής Δράσης της ΕΕ, Gilles de Kerchove, δήλωσε μεταξύ άλλων:

«Η πρωτοβουλία αυτή είναι η μεγαλύτερη αντιτρομοκρατική άσκηση προσομοίωσης που έχει λάβει χώρα στην Ευρώπη και διεξάγεται από τις ειδικές μονάδες επέμβασης των διαφόρων κρατών - μελών. Η άσκηση αποτελείται από ταυτόχρονη προσομοίωση τρομοκρατικών επιθέσεων σε κτίρια και διάφορες υπηρεσίες μεταφορών (τρένα, λεωφορεία, πλοία) σε εννέα ευρωπαϊκές χώρες (Σουηδία, Ιρλανδία, Λετονία, Ισπανία, Βέλγιο, Ιταλία, Αυστρία, Σλοβακία και Ρουμανία). Θα παρθεί ένας μεγάλος αριθμός ομήρων με τις επιθέσεις και θα προβούν κοινές δραστηρίοτητες διάσωσης (...)».

Προκειμένου, μάλιστα, να μη μείνει καμιά αμφιβολία για το πού στοχεύουν ασκήσεις όπως αυτή που περιγράφει πιο πάνω, ο εκπρόσωπος του Atlas πρόσθεσε: «Στην Ευρώπη συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε σοβαρή τρομοκρατική απειλή. Εξακολουθεί να είναι ουσιώδης η ενίσχυση των άμεσων δομών απάντησής μας, όπως είναι π.χ. οι ειδικές δυνάμεις».

Το «Δίκτυο Atlas» είναι μια ένωση που αποτελείται από τις ειδικές αστυνομικές μονάδες των 27 κρατών - μελών της ΕΕ «για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας και των ποινικών πράξεων». Η ορολογία που επιλέγεται δεν είναι καθόλου τυχαία, αφού το αστικό δίκαιο μπορεί να χαρακτηρίσει «ποινική πράξη»οτιδήποτε σχετίζεται με τη δράση του εργατικού - λαϊκού κινήματος και να το συνδέσει έτσι με την τρομοκρατία. «Παράνομη» πράξη είναι, για παράδειγμα, η συμβολική κατάληψη ενός υπουργείου, ακόμα και μια απεργία, όταν τα αστικά δικαστήρια την κρίνουν ως τέτοια.

Τυπικά, στόχος του «Atlas» είναι «η βελτίωση της συνεργασίας μεταξύ των μονάδων της αστυνομίας και η ενίσχυση των δεξιοτήτων τους με την κατάρτιση και την ανταλλαγή βέλτιστων πρακτικών». Σε αυτό το πλαίσιο, «σε τακτική βάση γίνονται συναντήσεις και διεξάγονται κοινές ασκήσεις μεταξύ των μoνάδων».

Χρήση όπλων για προστασία μεγάλων συμφερόντων

 Η νομική βάση για την ύπαρξη και λειτουργία του «Δικτύου Atlas» παρέχεται με την απόφαση 2008/617/ΔΕΥ του Συμβουλίου της ΕΕ, που επιτρέπει στα κράτη - μέλη να ζητούν τη συνδρομή άλλου κράτους - μέλους σε περίπτωση «κρίσεων». Γράφεται, χαρακτηριστικά, στην απόφαση:

«(...) συνιστά συμπλήρωμα των διατάξεων της απόφασης Prum με τις οποίες προβλέπονται μορφές αστυνομικής συνδρομής μεταξύ κρατών - μελών μέσω ειδικών μονάδων επέμβασης σε άλλες καταστάσεις, δηλαδή σε ανθρωπογενείς καταστάσεις κρίσεως οι οποίες συνιστούν σοβαρή άμεση υλική απειλή κατά προσώπων, ιδιοκτησίας, υποδομών ή οργανισμών (...) καθορίζει γενικούς κανόνες και όρους, ώστε οι ειδικές μονάδες επέμβασης ενός κράτους - μέλους να μπορούν να παρέχουν βοήθεια ή/και να διενεργούν επιχειρήσεις στο έδαφος άλλου κράτους - μέλους (εφεξής "αιτούν κράτος μέλος"), όταν έχουν προσκληθεί από το δεύτερο κράτος - μέλος και έχουν συμφωνήσει να το πράξουν για να αντιμετωπισθεί μια κατάσταση κρίσης».

Ως «κατάσταση κρίσης» περιγράφεται «κάθε κατάσταση κατά την οποία οι αρμόδιες αρχές ενός κράτους - μέλους έχουν βάσιμους λόγους να πιστεύουν ότι υφίσταται ποινικό αδίκημα που συνιστά σοβαρή άμεση υλική απειλή κατά προσώπων, ιδιοκτησίας, υποδομών ή οργανισμών του εν λόγω κράτους - μέλους». Δηλαδή, για την ενεργοποίηση όλου αυτού του δικτύου καταστολής με δυνάμεις μεταφερόμενες από χώρα σε χώρα, αρκεί μιαν εκτίμηση του αστικού κράτους ότι απειλούνται για παράδειγμα οι εγκαταστάσεις του όποιου επιχειρηματικού ομίλου. Αλλά από το λαϊκό κίνημα, τέτοιοι κίνδυνοι δεν υφίστανται. Προκειμένου όμως να «εκτιμηθεί» μια απειλή, δουλεύουν και οι προβοκάτσιες...

Παρακάτω στην απόφαση, ξεκαθαρίζεται ότι: «(...) ένα κράτος - μέλος δύναται να αιτείται την παροχή βοήθειας από ειδική μονάδα επέμβασης άλλου κράτους - μέλους για την αντιμετώπιση κατάστασης κρίσης (...) η βοήθεια μπορεί να συνίσταται στην παροχή προς το αιτούν κράτος - μέλος εξοπλισμού ή/και εμπειρογνωμοσύνης ή/και τη διεξαγωγή επιχειρήσεων στο έδαφος του εν λόγω κράτους - μέλους, με τη χρήση όπλων εφόσον απαιτείται (...) Στην περίπτωση επιχειρήσεων στο έδαφος του αιτούντος κράτους - μέλους, οι αξιωματικοί της ειδικής μονάδας επέμβασης εξουσιοδοτούνται να δρουν ως δύναμη υποστήριξης στο έδαφος του αιτούντος κράτους - μέλους και να λαμβάνουν όλα τα αναγκαία μέτρα για την παροχή της αιτούμενης βοήθειας».

Για τις ασκήσεις τύπου «Atlas», ορίζεται ότι «τα συμμετέχοντα κράτη - μέλη μεριμνούν ώστε οι ειδικές μονάδες επέμβασης να διεξάγουν συνεδριάσεις και να διοργανώνουν κοινά εκπαιδευτικά προγράμματα και ασκήσεις, οποτεδήποτε απαιτείται, με στόχο την ανταλλαγή εμπειριών, εμπειρογνωμοσύνης καθώς και γενικών, πρακτικών και τεχνικών πληροφοριών σχετικά με την αντιμετώπιση μιας κατάστασης κρίσης».

Συμμετοχή και του στρατού

 Συμπληρωματικά στα παραπάνω, στις 22/11/2012, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε δύο εκθέσεις που σκιαγραφούν τους αντιδραστικούς σχεδιασμούς της ΕΕ να εξελιχθεί σε δύναμη με επιχειρησιακές δυνατότητες παράπλευρες ή και ανταγωνιστικές του ΝΑΤΟ. Να ενισχυθεί, δηλαδή, η δύναμη κρούσης της λυκοσυμμαχίας για λογαριασμό των μονοπωλίων της στον παγκόσμιο ανταγωνισμό και να αντιμετωπιστεί με αποτελεσματικότητα ο «εχθρός λαός» στο εσωτερικό των κρατών - μελών.

Η πρώτη έκθεση, με τίτλο «Εφαρμογή της Κοινής Πολιτικής Ασφάλειας και Αμυνας», καλούσε τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών και τα κοινοτικά όργανα να αξιοποιήσουν όλο το φάσμα των στρατιωτικών μέσων, ώστε η ΕΕ να γίνει πιο αποτελεσματική ακόμα και από το ίδιο το ΝΑΤΟ σε επεμβάσεις εκτός ευρωενωσιακών συνόρων.

Η δεύτερη έκθεση, με τίτλο «Ρήτρα αμοιβαίας άμυνας και η ρήτρα αλληλεγγύης της Ευρωπαϊκής Ενωσης: Πολιτική και επιχειρησιακή διάσταση», καλούσε τις κυβερνήσεις να συντονίσουν τη δράση τους, προκειμένου να βρίσκονται σε «επιχειρησιακή ετοιμότητα» για επεμβάσεις στρατιωτικού και πολιτικού χαρακτήρα μέσα στα ίδια τα κράτη - μέλη. Με πρόσχημα την «τρομοκρατία», τις επιθέσεις στον κυβερνοχώρο, τις«ενεργειακές ελλείψεις», τις «φυσικές ή ανθρωπογενείς καταστροφές», τις «πανδημίες», οι ευρωενωσιακοί ετοιμάζουν παρεμβάσεις στο εσωτερικό των κρατών - μελών, υιοθετώντας την ορολογία του ΝΑΤΟ για«σύγχρονες απειλές».

Απροκάλυπτα αναγνωρίζουν το «δικαίωμα» της στρατιωτικής επέμβασης της ΕΕ σε κράτη - μέλη της, όταν απειλούνται οι «δημοκρατικοί θεσμοί», δηλαδή οι θεσμοί του αστικού συστήματος. Ετσι με μια εκτίμηση των αστών «περί απειλής» ενεργοποιούνται αυτές οι δυνάμεις για καταστολή. Και, βεβαίως, σ' αυτό το ζήτημα, οι προβοκάτσιες διαφόρων κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών γίνονται μοχλός τόσο για εκτιμήσεις περί «απειλής», όσο και για άγρια καταστολή.

Στο ίδιο πνεύμα δρομολογούν και κοινές ασκήσεις τύπου «Αtlas», για την «αντιμετώπιση κρίσεων» στο εσωτερικό των κρατών - μελών, γράφοντας μεταξύ άλλων: «Τα κράτη - μέλη και η Ενωση είναι ανάγκη να αναπτύξουν μια πολιτική που εδράζεται στην πρόληψη, την ετοιμότητά τους και την αντιμετώπιση όλων των σημαντικών απειλών κατά της ασφάλειας, ιδίως αυτών που προσδιορίζονται στην Ευρωπαϊκή Στρατηγική Ασφάλειας, στη στρατηγική εσωτερικής ασφάλειας και σε τακτικές εκθέσεις του Συντονιστή της Αντιτρομοκρατικής Δράσης της ΕΕ».

Ως άμεσες δράσεις προτείνονται:
«Η υποχρέωση της Ενωσης να κινητοποιεί όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή της για την πρόληψη τρομοκρατικών απειλών στην ΕΕ και για την προστασία των δημοκρατικών θεσμών και του άμαχου πληθυσμού από ενδεχόμενη τρομοκρατική επίθεση». Η ΕΕ ανοίγει το δρόμο για ωμές επεμβάσεις στα κράτη - μέλη, χαρακτηρίζοντας δράσεις και κινητοποιήσεις του λαϊκού κινήματος απειλή για τους«δημοκρατικούς θεσμούς»!
«Η θέσπιση εργαλείων από την πλευρά της Ενωσης για την αντιμετώπιση ορισμένων νέων μειζόνων προκλήσεων στον τομέα της ασφάλειας, όπως είναι εκείνες στον τομέα της ασφάλειας του ενεργειακού εφοδιασμού και της ασφάλειας του εφοδιασμού με άλλα κρίσιμα προϊόντα, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις αποκλεισμού υποκινούμενου από πολιτικά κίνητρα». Μια κινητοποίηση ή γενική απεργία σε λιμάνια, σε μεταφορικά μέσα, σε ενεργειακές υποδομές μπορεί κάλλιστα με τη λογική της ΕΕ να χαρακτηριστεί «πρόκληση της ασφάλειας».
«Ο σχεδιασμός και η διεξαγωγή κατάλληλων ασκήσεων σε επίπεδο ΕΕ για την αντιμετώπιση κρίσεων, με τη συμμετοχή εθνικών δομών αντιμετώπισης κρίσεων και των κατάλληλων δομών της ΕΕ». Ανάλογες ασκήσεις έχουν ήδη πραγματοποιηθεί και στη Ελλάδα με τη συμμετοχή μονάδων και του στρατού για την «αντιμετώπιση πλήθους».

Ολα τα παραπάνω επιβεβαιώνουν ότι η ΕΕ είναι ιμπεριαλιστική συμμαχία των μονοπωλίων και σαν τέτοια δεν πρόκειται να αλλάξει. Στρέφεται εναντίον των λαών, τόσο μέσα στην επικράτεια των κρατών - μελών της, όσο και σε ολόκληρο τον κόσμο. Μπροστά στην ένταση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, της καταστολής και των πολεμικών σχεδίων, για τα λαϊκά στρώματα γίνεται επιτακτική η ανάγκη ενίσχυσης της πάλης για αποδέσμευση από ΕΕ - ΝΑΤΟ και όλες τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και οργανισμούς, με ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων σε κάθε χώρα και κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής.

Νέα επεισόδια στους ανταγωνισμούς


Νέα επεισόδια στους ανταγωνισμούς

Νέα επεισόδια συνεχίζουν να γράφονται στην κούρσα των ανταγωνισμών για τους δρόμους και τις πηγές Ενέργειας στην περιοχή της Ανατ. Μεσογείου, με την Κύπρο, το Ισραήλ, την Τουρκία και την Ελλάδα να βρίσκονται στο επίκεντρο των εξελίξεων που δρομολογούν οι μεταξύ τους κόντρες και συμμαχίες, αλλά και των ισχυρών ιμπεριαλιστικών κέντρων (ΗΠΑ, Ρωσία, ΕΕ) και των μονοπωλίων. Οι συμμαχίες που αναπτύσσονται στην περιοχή χαρακτηρίζονται από αντιφατικότητα, ανάλογα με το πού γέρνει η πλάστιγγα των ιδιαίτερων συμφερόντων κάθε κράτους και τους συσχετισμούς που διαμορφώνει το κυνήγι του κέρδους για τα μονοπώλιά τους. Για παράδειγμα, το Ισραήλ αποκαθιστά σταδιακά τις σχέσεις του με την Τουρκία και στο παρασκήνιο συζητάει μαζί της για δρόμους μεταφοράς του φυσικού αερίου προς την Ευρώπη που παρακάμπτουν την Κύπρο.

Την ίδια ώρα όμως, ενημερώνει την κυπριακή κυβέρνηση ότι τούρκικα πλοία παραβιάζουν την ΑΟΖ της στα νότια του νησιού, σε θαλάσσια οικόπεδα που η Τουρκία αμφισβητεί ότι ανήκουν σε κυπριακή ΑΟΖ. Ταυτόχρονα, το Ισραήλ διεξάγει ναυτικές ασκήσεις με την κυπριακή Δημοκρατία, με σενάριο που παραπέμπει στην προστασία των εγκαταστάσεων φυσικού αερίου από ενδεχόμενη επίθεση. Η συγκεκριμένη άσκηση ονομάστηκε «έρευνας και διάσωσης» και έγινε σε θαλάσσιες περιοχές που γειτνιάζουν με οικόπεδα της κυπριακής ΑΟΖ, απ' όπου προετοιμάζεται η άντληση φυσικού αερίου ή διεξάγονται έρευνες. Βασικός παράγοντας που επιδρά στις σχέσεις Ισραήλ - Κύπρου, είναι τα ιδιαίτερα συμφέροντα του κράτους του Ισραήλ, που αναζητά τις καλύτερες δυνατές «λύσεις» για τα δικά του μονοπώλια στην εξόρυξη και εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων στην περιοχή.

Αλλο παράδειγμα είναι η Αίγυπτος, η οποία το 2003 είχε υπογράψει με την Κύπρο συμφωνία για τον καθορισμό των μεταξύ τους ΑΟΖ. Τώρα όμως, με την ενθάρρυνση όπως όλα δείχνουν της Τουρκίας, η Αίγυπτος μεθοδεύει την αμφισβήτηση της συμφωνίας, προσδοκώντας οφέλη από μια ενδεχόμενη συνεργασία με την Τουρκία και την εκμετάλλευση κοιτασμάτων που με τη σύμβαση του 2003 κατοχυρώνονταν σε κυπριακή ΑΟΖ. Ομοίως, ο Λίβανος που βρίσκεται σε διαμάχη με το Ισραήλ και είχε αμφισβητήσει τη συμφωνία Ισραήλ - Κύπρου για τις ΑΟΖ, εμφανίζεται τώρα διατεθειμένος να συνεργαστεί με την Κύπρο, ακόμα και στην εκμετάλλευση κοιτασμάτων που βρίσκονται πάνω στη μέση γραμμή, που καθορίζει τις ΑΟΖ των δυο κρατών.

Ανάλογα παραδείγματα αντλεί κανείς και από την πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Ενα πράγμα παραμένει βέβαιο. Οτι οι διακρατικές σχέσεις στον καπιταλισμό δεν έχουν για κριτήριο τα λαϊκά συμφέροντα, αλλά των μονοπωλίων και με βάση αυτά διαμορφώνονται και «σπάνε». Από αυτήν την άποψη, τα πανηγύρια της ελληνικής κυβέρνησης για τη στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ, όπως και της κυπριακής κυβέρνησης προηγούμενα, κάθε άλλο παρά εγγυώνται τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, τα οποία άλλωστε η αστική τάξη πρόθυμα παραχωρεί σε διακρατικές ιμπεριαλιστικές ενώσεις για να αναβαθμίσει το ρόλο της. Διέξοδος για το λαό δεν είναι η προσκόλληση στον έναν ή τον άλλο ιμπεριαλιστή, αλλά η πάλη ενάντια στα μονοπώλια, πρώτα απ' όλα στην ίδια του τη χώρα. Η ανατροπή της εξουσίας τους, η λαϊκή εξουσία και η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, είναι η μόνη που μπορεί να διασφαλίσει αμοιβαίες διμερείς σχέσεις, με αποκλειστικό κριτήριο το συμφέρον του λαού.

Για τις κόντρες στο G20


Για τις κόντρες στο G20
Για άλλη μια φορά είδε το φως της δημοσιότητας η έντονη αντιπαράθεση ανάμεσα σε ΔΝΤ-Γερμανία, στη Σύνοδο του G20, ουσιαστικά ανάμεσα σε ΗΠΑ-Γερμανία για το μείγμα της πολιτικής που πρέπει να εφαρμοστεί στην ευρωζώνη, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η κρίση σε όφελος του κεφαλαίου. Δηλαδή, να περάσει η καπιταλιστική οικονομία της ευρωζώνης από την κρίση στην ανάκαμψη. Λέγεται ότι η αντιπαράθεση ανάμεσα στη δεύτερο στην ιεραρχία μετά την Κρ. Λαγκάρντ Αμερικανό Τζακ Λιου και τον Β. Σόιμπλε, υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας, ήταν σφοδρή. Ποιο το περιεχόμενο; Να μειώσουν στην ευρωζώνη την πολιτική της σκληρής δημοσιονομικής πολιτικής, να αντιμετωπίσουν τα χρέη με ευρωομόλογο, δημιουργώντας συνθήκες με τη χαλάρωση της σκληρής δημοσιονομικής πολιτικής αύξησης των λαϊκών εισοδημάτων ώστε να τονωθεί η ζήτηση, άρα να «επανεκκινήσει η οικονομία». Κάποιοι οικονομικοί αναλυτές αλλά και δημοσιολόγοι, ερμήνευσαν αυτή την πίεση του ΔΝΤ, ως πίεση για εφαρμογή κεϋνσιανής πολιτικής. Αυτή η όξυνση έρχεται αμέσως μετά τη δημοσιοποίηση της 6μηνιαίας έκθεσης του ΔΝΤ που δείχνει ότι η καπιταλιστική οικονομική κρίση βαθαίνει διεθνώς και εκτιμά ότι «βραχυπρόθεσμα, οι κίνδυνοι προέρχονται κατά κύριο λόγο από τις εξελίξεις στην Ευρωζώνη, κυρίως από τις εξελίξεις στην Κύπρο και την πολιτική κατάσταση στην Ιταλία». Αναθεωρεί προς τα κάτω την πρόβλεψή του για το παγκόσμιο ΑΕΠ, που υπολογίζει ότι θα φτάσει το 3,3%, αντί για 3,5% που είχε προβλέψει το Γενάρη. Και προβλέπει ότι η χώρα που είναι στην πλέον επικίνδυνη ζώνη είναι η Γαλλία, δεύτερη σε μέγεθος οικονομία της ευρωζώνης, εκτιμώντας ότι φέτος αναμένεται συρρίκνωση του ΑΕΠ κατά 0,1%, ενώ στις προηγούμενες προβλέψεις του, το ΔΝΤ εκτιμούσε ότι θα κατέγραφε ανάπτυξη 0,3%. Κάνει δε εκτίμηση για το ποιες χώρες της Ευρωζώνης αναμένεται να παρουσιάσουν συρρίκνωση του ΑΕΠ αναφέροντας τις: Ολλανδία -0,5%, Ιταλία -1,5%, Ισπανία 1,6%, Σλοβενία -2%, Πορτογαλία -2,3%, Ελλάδα -4,2% και η Κύπρος (για την οποία λόγω των εξελίξεων δεν υπήρχαν ακόμη διαθέσιμα στοιχεία για ακριβή πρόβλεψη). Το ΔΝΤ κάνει λόγο για «κούραση που συνδέεται με τη λιτότητα», εκτιμώντας ότι η επιδείνωση της κρίσης στην ευρωζώνη «θα μπορούσε να επηρεάσει τις ΗΠΑ μέσω των εμπορικών συναλλαγών και των χρηματοπιστωτικών αγορών», κυρίως στην περίπτωση που οι ανησυχίες των επενδυτών οδηγήσουν σε νέα άνοδο του δολαρίου σε σχέση με το ευρώ.
***
Βεβαίως δεν είναι η πρώτη φορά που οι ΗΠΑ παρεμβαίνουν κόντρα στη Γερμανία για αλλαγή μείγματος πολιτικής διαχείρισης της κρίσης στην Ευρωζώνη. Από το 2010 και μετά, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπ. Ομπάμα έκανε αλλεπάλληλες παρεμβάσεις για χαλάρωση της αυστηρής δημοσιονομικής πολιτικής. Είναι επίσης χαρακτηριστική η απάντηση του Γερμανού υπουργού Οικονομικών στο Γιούρογκρουπ του Ιούνη του 2012 προς τον Αμερικανό ομόλογό του σε μια ανάλογη παρέμβασή του με τη φράση, «αυτά να τα λες στην Αμερική».
Η όξυνση αυτής της αντιπαράθεσης αποκαλύπτει την οξύτητα των ανταγωνισμών στο όνομα του μείγματος πολιτικής για τη διαχείριση της κρίσης. Βεβαίως, η εκτίμηση του ΔΝΤ ότι μπορεί να υπάρξει άνοδος του δολαρίου έναντι του ευρώ σημαίνει φόβο για μείωση των εξαγωγών των ΗΠΑ στην ΕΕ. Υπάρχει και το δεδομένο ότι το ΔΝΤ συμμετέχει στη διαχείριση της κρίσης στην Ευρωζώνη άρα εδώ οξύνονται οι ανταγωνισμοί για τον επιμερισμό των ζημιών στις διάφορες χώρες από τη διαχείρισης της κρίσης. Αλλά η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σοβαρή.
***
Ουσιαστικά η κρίση επιδρά σε ανακατατάξεις στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, επιδρά και στα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη. Αυτό τα ενδιαφέρει και από την άποψη της ισχύος στο διεθνή ανταγωνισμό για το μοίρασμα αγορών, ενεργειακών πηγών και πηγών πρώτων υλών, των δρόμων μεταφοράς τους, τις συμμαχίες με χώρες που έχουν γεωστρατηγική σημασία. Σ' αυτό τον αδυσώπητο ανταγωνισμό έχουν μπει ανερχόμενες καπιταλιστικές οικονομίες, (Ρωσία, Κίνα, Ινδία, Βραζιλίας κ.λπ.). Ανάλογες διεργασίες γίνονται και στο εσωτερικό των καπιταλιστικών κρατών μεταξύ των διαφορετικών τμημάτων του κεφαλαίου σε σχέση με τις ιδιαίτερες συμμαχίες με τμήματα του κεφαλαίου ισχυρών καπιταλιστικών κρατών. Γενικά η καπιταλιστική οικονομία της Γερμανίας φαίνεται να ωφελείται από τη σκληρή δημοσιονομική πολιτική. Ταυτόχρονα, τους απασχολεί η αρνητική εξέλιξη σε Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, δηλαδή στις δεύτερη, τρίτη και τέταρτη σε μέγεθος καπιταλιστική οικονομία της Ευρωζώνης, οι τεράστιες δυσκολίες στη διαχείρισή της κρίσης που βαθαίνει σ' αυτές τις οικονομίες, με την αδυναμία ανάκαμψης των καπιταλιστικών οικονομιών με τη νέα συρρίκνωση. Τους απασχολεί η ενδεχόμενη διάσπαση της ευρωζώνης και μια πιθανή ισχυροποίηση της Γερμανίας με μικρότερη Ευρωζώνη και ενίσχυση των συμμαχιών της με Ρωσία, Κίνα κλπ. Δε νοιάζονται για τους λαούς της ΕΕ οι Αμερικάνοι.
***
Οσο για την «κεϋνσιανή πολιτική» που αποδίδουν κάποιοι στο ΔΝΤ, ερμηνεύοντας έτσι την παρέμβασή του, ότι τάχα η ζήτηση θα ανακάμψει την οικονομία, αφ' ενός αποπροσανατολίζουν, αφ' ετέρου κρύβουν ότι μια αύξηση των μισθών π.χ. έρχεται σε αντίθεση με την ανταγωνιστικότητα, την ανάγκη γοργών και μεγάλων κερδών. Ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας σημαίνει επενδύσεις. Και αν δεν πιάσει πάτο η κρίση, δηλαδή κι άλλη καταστροφή κεφαλαίου και εργατικής δύναμης, για να οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερη συγκεντροποίηση κεφαλαίου. Αλλά και η πολιτική του ΔΝΤ δεν είναι «κεϋνσιανή». Ενα μείγμα ισορροπίας μεταξύ αυστηρής δημοσιονομικής πολιτικής και της χαλάρωσής της ψάχνουν. Για παράδειγμα, οι ΗΠΑ, που τάχα εφαρμόζουν «χαλαρή πολιτική» πήραν δημοσιονομικά μέτρα ύψους 85 περίπου δισ. δολάρια.
Απ' όλα τα παραπάνω συνεπάγεται ανελέητος άγριος αντεργατικός αντιλαϊκός πόλεμος. Ο λαός να συνειδητοποιήσει την αναγκαιότητα να μη συνταχτεί με διαφορετικά μείγματα πολιτικής διαχείρισης της κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου, δηλαδή με τους αστούς, αλλά να βγει στην αντεπίθεση.

Τι δείχνει η συζήτηση για τις γερμανικές αποζημιώσεις;


Τι δείχνει η συζήτηση για τις γερμανικές αποζημιώσεις;
-- Τον τελευταίο καιρό, επανέρχεται το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων. Πού αποβλέπουν τα αστικά κόμματα και ο ΣΥΡΙΖΑ;
Περίσσεψαν την Τετάρτη στη Βουλή οι κορόνες για «εθνική υπόθεση» σε ό,τι αφορά τη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου. Το θέμα συζητήθηκε, με αφορμή Ερώτηση του ΣΥΡΙΖΑ, σε συνέχεια αναφορών στον Τύπο που ήθελαν να πείσουν ότι οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα δεν έχουν παραιτηθεί -με τη νομική έννοια του όρου- από την απαίτηση των γερμανικών αποζημιώσεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την πλευρά του, αξιοποιεί το θέμα, από τη μια, για να τονώσει την αντι-Μέρκελ ρητορεία του και από την άλλη για να δημιουργήσει την εντύπωση ότι μια ενδεχόμενη δική του κυβέρνηση θα είναι πιο αποτελεσματική στη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων, σε αντίθεση με τη σημερινή και τις προηγούμενες και ότι η καταβολή τους από τη Γερμανία, μπορεί να οδηγήσει σε ανακούφιση από το χρέος, άρα και σε ανακούφιση του λαού. Η χτεσινή συζήτηση στη Βουλή, παρά την εντυπωσιοθηρία απ' όλες τις πλευρές, αποτέλεσε κολυμβήθρα για τις τεράστιες ευθύνες που έχουν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ για το γεγονός ότι 70 σχεδόν χρόνια από την ήττα της Γερμανίας στον πόλεμο, δεν έχει ικανοποιηθεί η ηθική και οικονομική αξίωση του λαού να επιστραφεί στο ακέραιο ο πλούτος που λεηλάτησε το κατοχικό καθεστώς, σε συνέργεια με τους ντόπιους συνεργάτες του. Δίνοντας δρόμο διαφυγής στην τρικομματική κυβέρνηση και προκειμένου να ενισχύσει το προφίλ της «κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας» που θέλει τώρα να φτιάξει, ο Αλ.Τσίπρας πρότεινε να συγκροτηθεί διακομματική επιτροπή για τη διεκδίκηση των αποζημιώσεων σε υψηλό πολιτικό επίπεδο, κομπάζοντας ότι ο ίδιος έθεσε το ζήτημα στη συνάντηση που είχε με τον Β. Σόιμπλε στο Βερολίνο. Από την πλευρά τους, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έσκισαν τα ρούχα τους για τη συμβολή που είχαν σαν κυβέρνηση τα προηγούμενα χρόνια στη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων.
Η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική και φαίνεται στο παράδειγμα της δικαστικής διεκδίκησης των αποζημιώσεων από τους απογόνους όσων σφαγιάστηκαν στο Δίστομο. Η υπόθεσή τους έφτασε πριν από περίπου δύο χρόνια μέχρι το Δικαστήριο της Χάγης, όπου η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, επικαλούμενη κι αυτή το «εθνικό συμφέρον», άσκησε το δικαίωμα της παρέμβασης στη διένεξη μεταξύ της Γερμανίας και της Ιταλίας για το ζήτημα της ετεροδικίας. Το ιστορικό της υπόθεσης είναι αποκαλυπτικό: Το 2002, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ απαγόρευσε την κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων του γερμανικού δημοσίου που βρίσκονται στην Ελλάδα, παγώνοντας την απόφαση του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς (137/1997), το οποίο, μετά από προσφυγή των Διστομιτών, υποχρέωνε το γερμανικό δημόσιο να καταβάλει αποζημιώσεις στους συγγενείς των θυμάτων. Πάγωνε, επίσης, την απόφαση του Αρείου Πάγου (11/2000), με την οποία απορρίπτονταν οι γερμανικές αιτιάσεις περί ετεροδικίας και κατέστη αμετάκλητη η απόφαση του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς, σύμφωνα με την οποία επιβαλλόταν η δήμευση περιουσίας του γερμανικού δημοσίου στην Ελλάδα. Μετά το μπλοκάρισμα από την τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, οι Διστομίτες αναγκάστηκαν τελικά να προσφύγουν στα ιταλικά δικαστήρια (Φλωρεντία), διεκδικώντας τις αποζημιώσεις, όπου δικαιώθηκαν. Το 2008, Ιταλία και Γερμανία συμφώνησαν να παραπέμψουν τη μεταξύ τους διαφορά στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, με τη δεύτερη να ζητάει να αναγνωριστεί ότι η Ιταλία δε σεβάστηκε το προνόμιο δικαιοδοτικής ασυλίας της (καθεστώς ετεροδικίας). Η τότε κυβέρνηση, θα μπορούσε πολύ απλά να υλοποιήσει τις αποφάσεις των ελληνικών δικαστηρίων και να προχωρήσει η κατάσχεση των γερμανικών ακινήτων που βρίσκονται στην Ελλάδα, παράλληλα με την ανάδειξη συνολικά του όλου θέματος των αποζημιώσεων.
Επίσης: Το 2002 υπήρξε απόφαση του Ανώτατου Ειδικού Δικαστηρίου, σύμφωνα με την οποία τα ελληνικά δικαστήρια είναι αναρμόδια να δικάσουν το γερμανικό δημόσιο, με το αιτιολογικό ότι οι αποζημιώσεις είναι θέμα διακρατικών υποθέσεων. Επικαλούμενες αυτήν τη δικαστική απόφαση, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ ανέχονταν το καθεστώς της «ετεροδικίας», το οποίο απαιτούσε η Γερμανία, καθιστώντας επί της ουσίας αναρμόδια τα ελληνικά δικαστήρια να δικάσουν προσφυγές που αφορούν στο γερμανικό δημόσιο. Το Δικαστήριο της Χάγης ήρθε να δώσει τη χαριστική βολή, αποφασίζοντας υπέρ της Γερμανίας στη διένεξη με την Ιταλία, για να επιβεβαιώσει τον βρώμικο ρόλο του και το πραγματικό περιεχόμενο του λεγόμενου Διεθνούς Δικαίου. Αυτές είναι οι διαχρονικές ευθύνες ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, τις οποίες αξιοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ, για να μπάσει από την πίσω πόρτα την άλλη διαχείριση, στο πλαίσιο της οποίας, όπως λέει, μια δική του κυβέρνηση θα διεκδικήσει είτε την επιστροφή των αποζημιώσεων, είτε το συμψηφισμό τους με τα δάνεια από την τρόικα και έτσι θα ανακουφιστεί τάχα ο λαός. Ακόμα κι αν επιστραφούν μέχρι δεκάρας οι αποζημιώσεις, τα αντιλαϊκά μέτρα δεν πρόκειται να παρθούν πίσω, ούτε θα ματαιωθούν τα επόμενα. Ο λαός έχει υποχρέωση και συμφέρον να απαιτεί τη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων, ξέροντας όμως ότι προϋπόθεση για τη δική του ευημερία είναι να απεμπλακεί η χώρα από τους ιμπεριαλιστικούς Οργανισμούς, με τον ίδιο στο τιμόνι της εξουσίας και της οικονομίας. Οχι να περιμένει από Μεσσίες τύπου ΣΥΡΙΖΑ να του λύσουν τα προβλήματα με τα ματζούνια της άλλης διαχείρισης, στην οποία δε διστάζει προπαγανδιστικά να υποτάσσει και τις γερμανικές αποζημιώσεις.

Τα «καλά»... της χούντας


Τα «καλά»... της χούντας
Η ιστορική άγνοια αποτελεί λίπασμα για την πολιτική αφασία. Ο φασισμός γίνεται «ελκυστικός» πάντα και μόνο πάνω στο έδαφος της αφασίας και της άγνοιας. Το κράτος των αστών έχει κάθε λόγο να καλλιεργεί την αφασία και την άγνοια, ώστε έτσι να κρατά πάντα ζεστό τον κόρφο που επωάζει τα «φίδια» του.
Πάνω σε αυτό το έδαφος, της καλλιεργούμενης άγνοιας και της αφασίας, αναπτύσσονται σήμερα οι γνωστές θεωρίες για το «πόσο καλύτερα ήταν τα πράγματα επί χούντας»...
*
Δεν υπάρχει χούντα (στην Ελλάδα και οπουδήποτε στον κόσμο) που να μην είναι κυλισμένη στο αίμα της τρομοκρατίας, στην αγριότητα, στην ταξική βαρβαρότητα και στο βούρκο της διαφθοράς
(σ.σ.: Με τους «ημέτερους» συνταγματάρχες είχαμε εκείνη ακριβώς τη διαφθορά και εκείνη την «τιμιότητα» που άρμοζε στη γελοιότητά τους: από τα «κρέατα του Μπαλόπουλου» μέχρι την «νέα φαυλοκρατία» με τις «τακτοποιήσεις» των γαμπρών του Παττακού, των αδερφών του Παπαδόπουλου και των ίδιων των πραξικοπηματιών που «νομοθέτησαν» τον... διπλασιασμό των μισθών τους, και από τις συμβάσεις με «Litton», «Μακντόναλντ», «Τομ Πάππας» και «Ζήμενς» - πάντα η... «Ζήμενς» - μέχρι την ανέγερση του «θαυματουργού» (καθότι... αόρατος) Ναού του Σωτήρως. Μόνο από εκεί, από έναν προϋπολογισμό ύψους 450 εκατομμυρίων, φαγώθηκαν τα 400...).
Εντούτοις, εδώ θα περιοριστούμε να αναφερθούμε σε ένα μόνο από τα «καλά» της δικτατορίας: Σ' αυτό το τόσο γελοίο όσο και «προσφιλές» τροπάρι περί του «οικονομικού θαύματος», δήθεν, της χούντας των συνταγματαρχών.
Εχουμε και λέμε:
*
1) Το δημόσιο χρέος επί χούντας αυξήθηκε από 38,7 δισεκατομμύρια δραχμές τον Δεκέμβρη του 1967 σε 87,5 δισεκατομμύρια δραχμές τον Ιανουάριο του 1973.
2) Το εμπορικό έλλειμμα το 1973 ήταν πέντε φορές μεγαλύτερο από αυτό του 1968.
3) Το ποσοστό των δαπανών για την εκπαίδευση στο σύνολο των γενικών κρατικών δαπανών μειώθηκε από 11,6% σε 10%, όταν οι δαπάνες για την «άμυνα» και «δημόσια ασφάλεια» του αστυνομοκρατικού καθεστώτος μέσα σε μια πενταετία σχεδόν διπλασιάστηκαν.
4) Οι προσωπικές καταθέσεις μειώθηκαν από 34,2 δισεκατομμύρια δραχμές το 1972 σε 19,6 δισεκατομμύρια δραχμές το 1973.
5) Στην Ελλάδα, που είχε το χαμηλότερο ποσοστό πληθωρισμού μεταξύ όλων των χωρών του ΟΟΣΑ το 1961-71 (2,2%), ο δείκτης καταναλωτικών τιμών αυξήθηκε κατά 15,3% από το 1972 έως το 1973 και κατά 37,8% από τον Απρίλη του 1973 μέχρι τον Απρίλη του επόμενου έτους, και μάλιστα σε τομείς όπως τα είδη πρώτης ανάγκης και η υγεία. Το 1973 το ποσοστό του πληθωρισμού είχε επιφέρει μειώσεις των πραγματικών μισθών κατά 4%.
6) Στον αγροτικό τομέα, όπου απασχολούνταν το 44% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, αντί της πενταετούς πρόβλεψης του καθεστώτος για ανάπτυξη 5,2%, η αγροτική οικονομία αναπτύχθηκε κατά μόλις 1,8% στην περίοδο 1967 - 1974, σε αντίθεση με το 4,2% κατά την περίοδο 1963 - 1966. Οι εξαγωγές αγροτικών προϊόντων μειώθηκαν από το 63% του συνόλου των εξαγωγών το 1968 στο 48% το 1972. Το αποτέλεσμα ήταν το κατά κεφαλήν αγροτικό εισόδημα να πέσει από το 55% στο 43% του μέσου κατά κεφαλήν εθνικού εισοδήματος.
7) Οι φόροι που επιβάρυναν τα λαϊκά στρώματα ανέρχονταν στο 91% επί του συνόλου των φορολογικών εσόδων του καθεστώτος, τα οποία από 27,4% του ΑΕΠ το 1966, επί συνταγματαρχών και μέχρι το 1972 αυξήθηκαν στο 29,2%. Από την άλλη, οι φόροι επί των επιχειρήσεων μειώθηκαν κατά 10,9% την περίοδο 1972 - 73, η φορολογική «μεταρρύθμιση» του 1968 που μετέφερε το φορολογικό φορτίο στους ώμους της εργατικής τάξης με τις μεγάλες επιχειρήσεις και τους πλουτοκράτες να απολαμβάνουν μεγαλύτερα φορολογικά προνόμια είχε ως συνέπεια οι φοροαπαλλαγές 464 μεγάλων επιχειρήσεων το 1971 να ήταν κατά τρεις φορές υψηλότερες από τους φόρους που οι ίδιες εταιρείες είχαν καταβάλει. Επίσης, τα φορολογικά έσοδα από τις ναυτιλιακές εταιρείες μειώθηκαν από 109 εκατομμύρια δραχμές το 1968 σε 29 εκατομμύρια το 1972 (μείωση 73%!), περίοδος κατά την οποία ο ελληνικός στόλος αυξήθηκε κατά 16,7 εκατομμύρια τόνους.
8) Το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών αυξήθηκε κατά οχτώ φορές, μεταξύ του 1967 και 1972. Το ισοζύγιο πληρωμών από μέσο πλεόνασμα 14,6 εκατ. δολαρίων την περίοδο 1960 - 66, εμφάνισε μέσο έλλειμμα την περίοδο 1967-73 ύψους 117 εκατομμυρίων δολαρίων.
*
Αυτά ήταν τα... «καλά» επί του καθεστώτος των συνταγματαρχών.
Από τη μια, φορολογικά και κάθε λογής προνόμια σε ντόπια και ξένα μονοπώλια, χαριστικές πράξεις στους φιλικά προσκείμενους στη χούντα Ωνάσηδες, Τομ Πάπες και Νιάρχους, φτηνό και φιμωμένο εργατικό δυναμικό, απαλλαγές από δασμούς και πακτωλός επιχορηγήσεων («νόμοι» 89/1967 και 378/1968) σε εφοπλιστές, βιομήχανους, μεγαλεμπόρους, μεγαλοξενοδόχους, επιβολή 300 ειδικών μέτρων παροχής πλήρους ελευθερίας στο εγχώριο και ξένο κεφάλαιο να κερδοσποπεί χωρίς κανέναν έλεγχο,
και, από την άλλη «ξεχαρβάλωμα» όλων των οικονομικών δεικτών, αποσάθρωση της εγχώριας παραγωγής, βάρη στο λαό και μια πλασματική «ανάπτυξη» που πίσω της έκρυβε αθρόες εισαγωγές, επιμήκυνση πιστώσεων και τεχνητή κυκλοφορία χρήματος, που προέκυπτε από αναγκαστικό δανεισμό κι άλλες τέτοιες υψηλού επιπέδου δημοσιονομικές αλχημείες.
*
(Τα παραπάνω στοιχεία είδαν για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας το 1975. Πηγή: Journal of the Hellenic Diaspora Vol 2 -1975-, Permanent URL:http://hdl.handle.net/10066/4929. Για αναλυτικότερη ενημέρωση στην επισκόπηση του Βασίλη Καρίφη, «Η ελληνική οικονομία κατά τη διάρκεια της δικτατορίας (1967 - 1974)», στο «greekjunda.blogspot.com»).

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟ

Ανασύνταξη του κινήματος για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της ταξικής πάλης


ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΙΝΟΣ
Ανασύνταξη του κινήματος για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της ταξικής πάλης

Από τη μαζική εκδήλωση στη Χαλκίδα. Στο βήμα ο Γ. Μαρίνος
Μια πραγματικά μαζική εκδήλωση της ΤΟ Βιομηχανικής Ζώνης Χαλκίδας - Οινοφύτων - Θήβας πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη το βράδυ στο Εργατικό Κέντρο της Χαλκίδας, με θέμα «Ανεργία, ποιος βάζει λουκέτο στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις και τα μικρομάγαζα; - Οι θέσεις του ΚΚΕ».
Ομιλητής ήταν ο Γιώργος Μαρίνος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Η εκδήλωση εξελίχθηκε σε βήμα ουσιαστικής συζήτησης, έκφρασης της αγωνίας των ανέργων, των απολυμένων, των απλήρωτων εργατών από τα πολλά εργοστάσια της περιοχής που συμμετείχαν και παρενέβησαν, καθώς και της ανάγκης να δυναμώσουν ο συντονισμός και η κοινή τους πάλη.
Μεταξύ άλλων ο Γ. Μαρίνος είπε στην ομιλία του:
«Η Εύβοια και η ευρύτερη βιομηχανική περιοχή είναι μια μικρογραφία της κατάστασης που επικρατεί πανελλαδικά και τονίζει τον αντεργατικό χαρακτήρα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, τις οδυνηρές συνέπειες της επίθεσης του κεφαλαίου και της κρίσης, την έντονη απαξίωση των παραγωγικών δυνάμεων μέσα από το κλείσιμο μεγάλων ή μικρότερων βιομηχανικών και άλλων επιχειρήσεων, την κατάργηση θεμελιακών δικαιωμάτων και την όξυνση του προβλήματος της ανεργίας, που έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.
Η πολυεθνική ΑΓΕΤ - LAFARGE αποφάσισε να κλείσει το εργοστάσιο τσιμέντου στη Χαλκίδα και να πετάξει στο δρόμο 236 εναπομείναντες εργαζόμενους.

Στον ίδιο δρόμο κινήθηκαν και η βιομηχανία ξύλου Σέλμαν του ομίλου ALFAWOOD, η ΝΕΟΣΕΤ, το εργοστάσιο μετάλλου ΒΙΟΜΕΚ.
Το ίδιο ζήσαμε την προηγούμενη περίοδο στα εργοστάσια μετάλλου ΒΕΤ και ΜΗΧΑΝΙΚΗ, στη χημική βιομηχανία ΙΝΤΕΡΚΕΜ, στο εργοστάσιο πλαστικών ΠΛΕΞΑΚΟ, στο εργοστάσιο αμυντικής βιομηχανίας ΗΛΕΚΤΡΟΜΗΧΑΝΙΚΗ στην Κύμη και σε άλλες επιχειρήσεις.
Ολη αυτή την περίοδο, το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ αντιπαλεύουν την επίθεση της εργοδοσίας, αντιτάσσονται στις απολύσεις, στις μειώσεις των μισθών, στην κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, στην εργοδοτική και κρατική τρομοκρατία. Συμβάλλουν στην ανάπτυξη πολύμορφων αγώνων, στηρίζουν απεργιακές κινητοποιήσεις. Χρησιμοποιούμε όσους τρόπους διαθέτουμε για να ασκηθεί πίεση στις κυβερνήσεις, αξιοποιούμε τις δυνατότητες που υπάρχουν στη Βουλή, επιμένουμε στην ανάπτυξη κινήματος εργατικής αλληλεγγύης. Βρισκόμαστε κοντά στους ανέργους, απαιτούμε την ουσιαστική προστασία τους.
Ποιος κλείνει τα εργοστάσια;
Γιατί, όμως, κλείνουν εργοστάσια, επιχειρήσεις και απολύονται εργαζόμενοι; Είναι ερώτημα κρίσιμης σημασίας, που απαιτεί σοβαρότητα και αντιμετώπιση των αστείων, ανυπόστατων ισχυρισμών των άλλων κομμάτων και των μηχανισμών της εργοδοσίας που επιχειρούν να ενοχοποιήσουν την εργατική πάλη για την κατάσταση αυτή και να θολώσουν γενικότερα τα νερά. Πρόκειται για θέσεις σκοπιμότητας που στοχεύουν να αθωώσουν τον καπιταλισμό, την καπιταλιστική κρίση, τον μονοπωλιακό ανταγωνισμό, τη στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Πολλές επιχειρήσεις έκλεισαν ή κλείνουν κι εκεί που δεν έγιναν αγώνες, ακόμα και εκεί που οι εργαζόμενοι υποχώρησαν και αποδέχτηκαν περικοπές στους μισθούς, εκ περιτροπής εργασία, κατάργηση σημαντικών δικαιωμάτων. Εχουμε πείρα από τη Βιομηχανική Ζώνη που οι εργάτες μάς είπαν πως είναι αναγκασμένοι να υποχωρήσουν και βρέθηκαν ξεκρέμαστοι, έχασαν μισθούς, απολύθηκαν. Οι εξελίξεις αυτές διδάσκουν.
Ο καπιταλισμός είναι βάρβαρο σύστημα. Είναι το κοινωνικο-οικονομικό σύστημα που τα μέσα παραγωγής είναι ιδιοκτησία των κεφαλαιοκρατών, οι οποίοι εκμεταλλεύονται την εργατική τάξη, την εργατική της δύναμη (που είναι εμπόρευμα), για να αποκομίσουν τη μέγιστη υπεραξία, την απλήρωτη εργασία, το κέρδος.
Αυτό είναι το κριτήριο. Συνεπώς ο καπιταλισμός δεν μπορεί να εξασφαλίσει συνολικό σχεδιασμό και ισόρροπη ανάπτυξη. Επικρατεί αναρχία, η συσσώρευση και υπερσυσσώρευση κεφαλαίων κατά τη διάρκεια της ανόδου της καπιταλιστικής οικονομίας οδηγεί σε εκδήλωση κρίσης, όπως αυτή που ζούμε στην Ελλάδα από το 2009. Διαμορφώνεται συνεχώς ένας φαύλος κύκλος με θύματα τους εργαζόμενους.
Οι καπιταλιστές μειώνουν την παραγωγή ή κλείνουν επιχειρήσεις γιατί δεν τους συμφέρει το ποσοστό κέρδους. Αλλες κλείνουν γιατί δεν μπορούν να ανταποκριθούν στον ανταγωνισμό. Αλλες αλλάζουν δραστηριότητα, μεταφέρουν τις επιχειρηματικές τους δραστηριότητες σε άλλους κλάδους, επενδύουν στο εξωτερικό. Αλλες αλλάζουν οργάνωση, παίρνουν μέτρα για την αύξηση της παραγωγικότητας, εντείνουν την εντατικοποίηση. Σε κάθε περίπτωση πετάνε εργαζόμενους στο δρόμο.
Τι πρέπει να κάνουμε;
Το βασικό ζήτημα είναι τι θα κάνουμε. Τι θα κάνουμε συλλογικά, οργανωμένα. Ο καθορισμός της στάσης του κάθε εργάτη, της κάθε εργάτριας, με βάση την κοινωνική θέση, είναι πρωταρχικό ζήτημα που ανοίγει το δρόμο για αλλαγή συμπεριφοράς στο συνδικαλιστικό κίνημα, αλλαγή πολιτικής συμπεριφοράς. Το στοιχείο αυτό θα δώσει δύναμη για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος για να μπορέσει να ανταποκριθεί στις διευρυνόμενες απαιτήσεις της ταξικής πάλης.
Αυτό πρέπει να βασανίσουμε περισσότερο και να έχει ο καθένας μας τη δική του συμβολή. Γιατί ανασύνταξη του εργατικού κινήματος απαιτεί συνειδητοποίηση πως η εργατική τάξη αναμετριέται με τους καπιταλιστές, το σύστημα και τα κόμματά τους, τις συνδικαλιστικές δυνάμεις που υποστηρίζουν το εκμεταλλευτικό σύστημα ακολουθώντας τακτική μεθοδικής ενσωμάτωσης στις επιδιώξεις του κεφαλαίου και εκτόνωσης των αγωνιστικών διαθέσεων με πολλούς τρόπους.
Απαιτεί συνειδητοποίηση πως η κρίση και η οδυνηρή κατάσταση που βασανίζει το λαό είναι γέννημα του καπιταλισμού και όχι προϊόν της μιας ή της άλλης διαχειριστικής πολιτικής. Ανασύνταξη του εργατικού κινήματος σημαίνει οργάνωση στα εργοστάσια και στους άλλους χώρους δουλειάς, μαζικά, ζωντανά συνδικάτα με πλούσια εσωτερική λειτουργία και δράση για κάθε εργατικό, λαϊκό πρόβλημα, για κάθε ένα ζήτημα που αφορά τα μέλη τους, τους εργαζόμενους του χώρου της ευθύνης τους.
Ενίσχυση της ικανότητας οργάνωσης και κινητοποίησης των ανέργων, κέρδισμα ταλαντευόμενων εργατικών δυνάμεων, συμμετοχή στις Γενικές Συνελεύσεις και αναβάθμιση όλων των μορφών συλλογικής λήψης των αποφάσεων με έντονη δράση. Δράση με προτεραιότητες και κλιμάκωση, με συναίσθηση της ευθύνης πως το κάθε συνδικάτο, ο κάθε χώρος δουλειάς, ο κάθε κλάδος αποτελεί μέρος του συνολικού κινήματος της εργατικής τάξης κι αυτό απαιτεί χρησιμοποίηση του όπλου της εργατικής αλληλεγγύης, το συντονισμό της πάλης, τη σφυρηλάτηση της ταξικής ενότητας.
Αναγκαιότητα η λαϊκή συμμαχία
Ανασύνταξη του εργατικού κινήματος σημαίνει συνειδητοποίηση της ιστορικής αποστολής της εργατικής τάξης ώστε μέσα στην καθημερινή πάλη να κατακτιέται η προετοιμασία για πιο σκληρές αναμετρήσεις, να είναι στην ημερήσια διάταξη η συγκέντρωση δυνάμεων για την ανατροπή της εξουσίας, της δικτατορίας των μονοπωλίων, να γίνεται σταθερή πίστη πως η εργατική τάξη μπορεί να διεκδικήσει την εξουσία.
Σημαίνει αλλαγή του συσχετισμού δύναμης, ήττα των δυνάμεων του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού που σήμερα προσαρμόζεται στις ανάγκες της αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού και παίρνει θέση για να υπηρετήσει το διαχειριστικό δίπολο της κεντροδεξιάς με επικεφαλής τη ΝΔ και της κεντροαριστεράς με το ΣΥΡΙΖΑ.
Ηττα των συνδικαλιστικών δυνάμεων, που μπορεί να στέλνουν μηνύματα συμπαράστασης στους απολυμένους ή και να παίρνουν αποφάσεις για κάποιες αποσπασματικές κινητοποιήσεις αλλά υποκλίνονται στη στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στη στρατηγική του κεφαλαίου, δουλεύουν για την εναπόθεση των ελπίδων των εργαζομένων στην εναλλαγή κυβερνητικών λύσεων, εντός των καπιταλιστικών τειχών.
Αλλαγή των συσχετισμών δύναμης με ενίσχυση των ταξικών συνδικάτων, με νέες δυνάμεις στις γραμμές του ΠΑΜΕ, πραγματικά μαζικό κίνημα με γερές βάσεις στους τόπους δουλειάς, αποκούμπι των εργαζομένων, των ανέργων, δύναμη ελπίδας και ανατροπής. Ισχυρό, μαζικό, ταξικά προσανατολισμένο εργατικό κίνημα, που θα δώσει φτερά στη λαϊκή συμμαχία, στη συνένωση της δύναμης της εργατικής τάξης, των μισοπρολετάριων, της φτωχής αγροτιάς, των αυτοαπασχολούμενων της πόλης, των γυναικών και των νέων από τις εργατικές, λαϊκές οικογένειες για τη συντονισμένη ανάπτυξη της κοινής πάλης.
Πρόκειται για μεγάλη πρόκληση γιατί η λαϊκή συμμαχία σε επίπεδο κλάδου, πόλης, ακόμα και γειτονιάς είναι ανάγκη να γίνει ισχυρός πόλος συγκέντρωσης δυνάμεων που θα παλεύει για όλα τα λαϊκά προβλήματα σε αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, βλέποντας μπροστά στην εργατική, λαϊκή εξουσία με στόχο την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, την αποδέσμευση από την ΕΕ, τη μονομερή διαγραφή του χρέους. Γι' αυτή την κοινωνική, τη λαϊκή συμμαχία παλεύει το ΚΚΕ, χωρίς να θέτει ως προϋπόθεση τη συμφωνία με το δικό του πρόγραμμα, με το σοσιαλισμό».

TOP READ