26 Δεκ 2013

Οι 147 εταιρείες που ελέγχουν τα πάντα. Κεφάλαιο και δικτυακή τοπολογία

 Οι 147 εταιρείες που ελέγχουν τα πάντα. Κεφάλαιο και δικτυακή τοπολογία


Οι 1318 πολυεθνικές που συγκροτούν τον πυρήνα της παγκόσμιας οικονομίας.Οι υπερσυνδεδεμένες μεταξύ τους εταιρίες  αναπαρίστανται με κόκκινο χρώμα,ενώ οι αρκετά συνδεδεμένες με κίτρινο.Το μέγεθος της τελείας αντιπροσωπεύει τα έσοδα της εταιρείας.

http://www.forbes.com/sites/bruceupbin/2011/10/22/the-147-companies-that-control-everything/
http://www.newscientist.com/article/mg21228354.500-revealed--the-capitalist-network-that-runs-the-world.html#.UrBinvRdV1F
http://www.sarajevomag.gr/entipa/teuhos_70/i70_p13_kefalaio.html

Η παραπάνω εικόνα αποτελεί μια προσπάθεια χαρτογράφησης των διασυνδέσεων μεταξύ των μεγαλύτερων πολυεθνικών εταιρειών που πραγματοποιήθηκε από το Ομοσπονδιακό Ινστιτούτο Τεχνολογίας στη Ζυρίχη.

Παρατηρώντας τη δομή του σχήματος θα μπορούσαμε να πούμε πως αποτελεί μια μορφή δικτυακής οργάνωσης.Συνήθως,στην μορφή-δίκτυο αποδίδεται θετική χροιά,και συχνά αποτελεί και ιδεατή τοπολογική δομή συγκρότησης προταγμάτων με αντι-ιεραρχική και απο-κεντρωτική στόχευση.Η πραγματικότητα,όμως,είναι πιο πολύπλοκη από μια απλή δυαδικού τύπου ταξινόμηση μανιχαιστικής χροιάς ανάμεσα στο καλό δίκτυο και την ανεπιθύμητη ιεραρχία.Άλλωστε,πλήρως αποκεντρωμένο δίκτυο δεν υπάρχει,ούτε αντίστοιχα υφίσταται ο απόλυτα γραμμοποιημένος και ιεραρχημένος χώρος.Ουσιαστικά,πρόκειται για δύο ακρότατα/ιδεότυπους που παράγουμε νοητά,ώστε να εξετάσουμε τις έννοιες στην καθαρότητά τους.Τα δίκτυα,λοιπόν,μπορούν και αυτά να εμφανίσουν συμπτώματα συγκεντρωτισμού.Μάλιστα,υποστηρίζουμε πως η σχέση-κεφάλαιο στη σύγχρονη μορφή της μπορεί να αναπαρασταθεί καλύτερα με το τοπολογικό μοντέλο του ''απο-κεντροποιημένου δικτύου''.

Κλασικό παράδειγμα της συγκέντρωσης σε ένα δίκτυο είναι ο κόμβος. Ο κόμβος αποτελεί ένα σημείο του δικτύου από το οποίο μια πολλαπλότητα άλλων σημείων πρέπει να περάσουν ώστε να δράσουν.Μορφές κόμβου μπορεί να είναι η πρωτεύουσα μιας χώρας,οι αντίστοιχοι κόμβοι σε ένα οδικό δίκτυο ή ακόμα και ενεργειακές πηγές όπως το πετρέλαιο,γύρω από το οποίο στήνεται ένα ολόκληρο παιχνίδι γεωπολιτικής.Ο κόμβος ασκεί μια ιδιότυπη μορφή δύναμης-ισχύος που μπορεί να αποκληθεί βαρύτητα.Χρησιμοποιώντας την κλασική αντίληψη της βαρύτητας ως ''δύναμης από απόσταση'',μπορούμε να πούμε ότι οι κόμβοι ασκούν έλξη σε άλλα αντικείμενα αναγκάζοντάς τα να εισέλθουν στο πεδίο τους.Έτσι,ο κόμβος αναδιοργανώνει τις σχέσεις ανάμεσα στα σημεία του δικτύου, αναγκάζοντάς τα να εισέλθουν στο πεδίο έλξης του και να περάσουν από αυτόν.Αν ανατρέξουμε στην εικόνα στην αρχή,θα δούμε ότι οι επιχειρήσεις που συναπαρτίζουν τον πυρήνα της σφαίρας, περιβάλλονται από ένα τεράστιας πυκνότητας δίκτυο το οποίο εξασθενεί προοδευτικά,καθώς κατευθυνόμαστε στην περιφέρεια των δευτερεουσών εταιρειών.

Ουσιαστικά σε ένα δίκτυο η ισχύς του κάθε σημείου μετριέται από την ικανότητά του να ασκεί δύναμη-επιρροή στα άλλα σημεία του δικτύου και από το εύρος της χωρο-χρονική κλίμακας αυτής της ικανότητας για δράση.Για παράδειγμα,τα ''μεγα-μονοπώλια'' που απαρτίζουν τους κυριότερους παίκτες του καπιταλιστικού παιγνίου,έχουν τη δυνατότητα να μεταφέρουν κεφάλαια σε ελάχιστα δευτερόλεπτα(χρονική μικρο-κλίμακα)καλύπτοντας τεράστιες γεωγραφικές αποστάσεις(χωρική μακρο-κλίμακα),κάτι το οποίο δεν διαθέτουν εταιρείες μικρότερης δυναμικής.

Το απο-κεντροποιημένο δίκτυο το οποίο θεωρούμε ως την πιο ''αληθή'' προσομοίωση της κίνησης του κεφαλαίου,πρέπει να διαχωριστεί από τη μορφή του '' κεντροποιημένου δικτύου'',δηλαδή το δίκτυο στο οποίο οι κινήσεις και οι σχέσεις μεταξύ των σημείων καθορίζονται από ένα κόμβο .Ιδεότυποι αυτής της ''αφηρημένης μηχανής'' οργάνωσης είναι το ναζιστικό κόμμα-κράτος,ο αυτοκράτορας-δεσπότης του ασιατικού τρόπου παραγωγής ή ακόμη και ο χριστιανικός Θεός.Ουσιαστικά,υπερβατικές μορφές οι οποίες αποσπώνται από τις κοινωνικές σχέσεις,υπερίπτανται του κοινωνικού πεδίου,λειτουργώντας θα λέγαμε σε μια διάσταση n+1,σε ένα μετα-επίπεδο,επιτελώντας τη διαδικασία της υπερ-κωδίκωσης.Τη μορφή αυτή τείνουν να πάρουν οποιεσδήποτε δομές εμφανίζουν ισχυρές τάσεις συγκεντρωτισμού και ιεραρχίας.

Αντίθετα,η κίνηση του κεφαλαίου μπορεί να περιγραφεί ως ρίζωμα,μια έννοια των Deleuze-Guattari.Το ρίζωμα,έχει τα χαρακτηριστικά να συνδέει οποιαδήποτε σημεία μεταξύ τους,να αναπτύσσεται χωρίς κάποια κεντρική οργάνωση και να επεκτείνεται προς όλες τις κατευθύνσεις.Ιδιαιτερότητα του ριζώματος είναι η οριζοντιότητα,το γεγονός ότι δεν μπορεί να υπερ-κωδικοποιηθεί από μια διάσταση που επί-προστίθεται σε αυτό (το ''κρατικό n+1,που αναφέραμε).

Συμπτώματα της ριζωματικής διάστασης του καπιταλισμού είναι το γεγονός ότι το κεφάλαιο δρώντας απεδαφικοποιητικά,τείνει να υπερβεί τα εθνικά-κρατικά σύνορα,αναπτυσσόμενο στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα,συγκροτώντας το χώρο της παγκόσμιας αγοράς.Η απουσία,μάλιστα,ενός κεντρικού πυρήνα-κέντρου βάρους καθιστά,άλλωστε και τον καπιταλισμό οριακά ''αόρατο''.Δεν μπορούμε να σηκώσουμε το χέρι και να δείξουμε το κεφάλαιο-τουλάχιστον όχι τόσο εύκολα όσο όταν προσπαθούμε να καταστήσουμε ορατό το κράτος.Το κεφάλαιο είναι αξία σε κίνηση,με τις διαδοχικές μεταμορφώσεις σε εμπορικό,χρηματικό,σταθερό κεφάλαιο κτλ σε αντίθεση με την κρατική εδαφικότητα και στατικότητα,ενώ παράλληλα η λογική της αγοράς νομοτελώς δεν μπορεί να παράξει ένα πρόσωπο-υποκείμενο που θα συμπυκνώνει το νόημα της.Μπορούμε να βρούμε μεμονωμένους ''επιτυχημένους επιχειρηματίες'',αλλά δεν μπορούμε να βρούμε Τον Ένα καπιταλιστή στο σώμα του οποίου ενσαρκώνεται η έννοια του κεφαλαίου,σε αντίθεση με τον πρωθυπουργό και τον μονάρχη οι οποίοι αποτελούν τις εμπειρικές εκδηλώσεις της ιδέας του κράτους και του Θεού,αντίστοιχα. Όλα αυτά συνηγορούν στη διαπίστωση μιας ''απόστασης'' ανάμεσα στη λογική του κεφαλαίου και στη λογική του κράτους.Μελέτη που ξεπερνά τους σκοπούς αυτού του κειμένου

http://leninreloaded.blogspot.gr/2013/03/97.html
http://www.sarajevomag.gr/entipa/teuhos_70/i70_p13_kefalaio.html

Πηγή: Die Bestimmung des Menschen

Ο λύκος της Γουόλ Στριτ

 Ο λύκος της Γουόλ Στριτ

Ο Σκορτσέζε με την τρίωρη ταινία του, που βγαίνει αύριο στις αίθουσες, αποδεικνύει γι' ακόμα μια φορά ότι είναι σπουδαίος σκηνοθέτης και δάσκαλος. Ο Ντι Κάπριο έχει ήδη υπάρξει εκπληκτικός αρκετές φορές στην εντυπωσιακή του καριέρα. Ποτέ όμως δεν ήταν τόσο αστείος όσο εδώ, που σε σειρά περιπτώσεων έδειξε αυθεντικό κωμικό ταλέντο κάνοντας την πλατεία να ξεσπά σε γέλια. Η εκρηκτικά ψυχαγωγική ταινία, αλλά και ιδιαίτερα επιμορφωτική «ακτινογραφία» για το ρόλο και τη λειτουργία του χρηματιστηρίου, μιλά για λεφτά, για απληστία και οκνηρία, για όλα τα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα μαζί, δημιουργώντας μαγεία. Βέβαια, στο βάθος, διακρίνονται παρόντα θέματα προσφιλή, στο πνεύμα του σκηνοθέτη: Ονειρα, αδελφοσύνη, αφοσίωση, προδοσία. «Ο ΛΥΚΟΣ ΤΗΣ ΓΟΥΟΛ ΣΤΡΙΤ» αποτελεί μια απίστευτα έντονη αφήγηση για μια ακόμα εφιαλτική πτυχή του αμερικάνικου ονείρου...

Ο νεαρός Τζόρνταν Μπέλφορτ ανακάλυψε πολύ νωρίς το τεράστιο ταλέντο του να πουλά... να πουλά οτιδήποτε σε οποιονδήποτε, δημιουργώντας φυσικά την κατάλληλη ανάγκη στον αγοραστή. Ειδικότητά του τα χρηματιστηριακά προϊόντα, οι «ψιλές» μετοχές που αγοράζουν οι φτωχοί και όχι οι πλούσιοι, που είναι πολύ έξυπνοι για τέτοιες αγορές... Ο Τζόρνταν ανακάλυψε ακόμα ότι είχε το χάρισμα της ηγετικής φυσιογνωμίας. Ενέπνεε άλλους και τους δίδασκε τη μέθοδο πώλησης αυτών των προϊόντων, με δέλεαρ πάντα το κέρδος. Το αμύθητο κέρδος μέσα από την κοροϊδία, πράγμα απολύτως νόμιμο στον υπαρκτό καπιταλισμό. «Ο,τι κάνω είναι απολύτως νόμιμο», λέει.

Μετά από επιτυχή, καίτοι σύντομη καριέρα χρηματιστή στη Γουόλ Στριτ, ο Τζόρνταν βρίσκει τη θέση του λίγο παραέξω από το «νόμο και την ηθική». Συστήνει εταιρεία, γίνεται διευθυντής με δική του ομάδα που όλο και πολλαπλασιάζεται και η επιτυχία είναι μεγαλύτερη από καθετί που θα επέτρεπε η φαντασία.

Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο που έγραψε ο πραγματικός Μπέλφορτ. Είναι μια αληθινή ιστορία για την άνοδο και την πτώση του διεφθαρμένου χρηματιστή που απολάμβανε μια «ασύλληπτη», χωρίς όρια, ζωή κατά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του '80. Η αφήγηση της ιστορίας γίνεται από την οπτική του πρωταγωνιστή με γοργό τέμπο, γρήγορο μοντάζ και εξαίρετη μουσική... Κάπου κάπου ο Τζόρνταν στρέφεται στην κάμερα, μιλά σε πρώτο πρόσωπο και απευθύνεται μετωπικά σε μας όλους. Κάπου κάπου ακούμε τη φωνή του voice over πάνω στις κομψές εικόνες.

Ο Ντι Κάπριο ερμηνεύει πειστικότατα το χαρακτήρα του άπληστα πεινασμένου Μπέλφορτ, που τίποτα δεν του είναι αρκετό. Η συμπεριφορά του τον κάνει αντιπαθή και ανυπόφορο, ταυτόχρονα όμως το εκτόπισμα και η γοητεία του χαρισματικού ηθοποιού μετατρέπουν τον μυθοπλαστικό χαρακτήρα - παρά τα ελαττώματά του - σε ελκυστικό άτομο που μπορεί ακόμα να ξεγελά τα ανεπίδεκτα μάθησης πλήθη και ενώ το FBI τον κυνηγά. Ξεχωρίζει και ο Τζόνα Χιλ, είναι ταυτόχρονα διασκεδαστικός και αξιοθρήνητος. Οι δυο τους επιδεικνύουν καταπληκτική χημεία και εναρμόνιση ως το κόκαλο, ιδίως στις σκηνές που σέρνονται μαστουρωμένοι, που αποδίδονται με ιδιαίτερα καλοσκηνοθετημένους αυτοσχεδιασμούς. Τα πάντα στην ταινία δίνονται σε τεράστιες «αμερικάνικες» ποσότητες. Ανθρωποι, λεφτά, ναρκωτικά, γυμνό... Οι γυναικείοι χαρακτήρες, στο σύνολό τους πόρνες, στριπτιζέζ ή απατημένες σύζυγοι, ξεγυμνώνονται με καταπληκτική «επαγγελματική» ευκολία. Στην ταινία ρίχνονται τόνοι γυμνού που όμως δεν ενοχλούν γιατί το γυμνό αποτελεί συστατικό στοιχείο της ιστορίας, δένεται οργανικά με τον Μπέλφορτ και την αφηγηματική του οπτική γωνία... Αξίζει όντως να τη δείτε!
Παίζουν: Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Τζόνα Χιλ, Ζαν Ντιζαρντέν, Μάθιου Μακόναχι, κ.ά.
Παραγωγή: ΗΠΑ (2013)


ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΤΡΑΓΟΣ

 ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΤΡΑΓΟΣ

«Ξέρω πως το βιβλίο μου αυτό θα δώσει πάλε το σύνθημα σε μια νέα σταυροφορία εναντίο μου.
Όλοι οι συντηρητικοί, όλοι οι καθυστερημένοι, όλοι οι δούλοι του κοινού και του χιλιοειπωμένου,
θα δώσουνε τα χέρια σε μια κοινή επίθεση.
Οι κατηγορίες τους... μου είναι γνωστές:
"Υποδουλώνω την Τέχνη στην Ιδέα!"
Ω οι μεγάλοι ιεροφάντες της Τέχνης που δεν κρύβουνε καμιά ιδέα στο κεφάλι τους! Μα εμείς που πιστεύουμε πως "Ιδέα και Τέχνη" δεν είναι πράματα χωριστά
τους ρίχνουμε μια σπλαχνική ματιά και τραβάμε το δρόμο μας αδιάφοροι.
Η Τέχνη μας, το ξέρουμε ταράζει τα νεύρα των ευαίσθητων, των ωραιοπαθών, όλων εκείνων που συνηθισμένοι στα βαλτόνερα της καθημερινής ζωής,
δεν ανέχουνται και δεν επιτρέπουνε με την ψευτοαριστοκρατική τους αντίληψη, καμιά νέα αντρίκεια προσπάθεια....
Ο Ανθρωπος, που σπάζοντας τα σύνορα,
παλεύει σήμερα ηρωικά να συντρίψει τις υλικές και ψυχικές αλυσίδες του,
που δεν τον αφήνουνε να βαδίσει προς έναν κόσμο ανώτερο.
Αυτόν τον άνθρωπο, που και στην Ελλάδα άρχισε να παλεύει και στην Ελλάδα για τον ίδιο σκοπό,
εμείς τον βλέπουμε και τονέ πονούμε.
Σ' αυτόν αφιερώνουμε και την Τέχνη μας...
Γιατί πιστεύουμε πως η Τέχνη
σαν ένα καθαρό κι αυτή της ομαδικής ζωής φαινόμενο,
δεν έχει σκοπό να ικανοποιήσει ορισμένες προσωπικές και αυθαίρετες ιδέες ή αρρώστιες μας, που καμιά ανάγκη της ζωής δεν τις δικαιολογεί,
παρά σαν ένας κοινωνικός και αυτή παράγοντας,

να κάνει το χρέος της κάθε φορά που η Ζωή νιώθει την ανάγκη να αναπλαστεί».
(Κ. Παρορίτης - από την εισαγωγή στο βιβλίο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΤΡΑΓΟΣ - 1924)
Σελ. /24      
Ο κόκκινος τράγος
Ο "Κόκκινος τράγος" είναι ένα συνοικιακό καφενείο της Αθήνας, όπου συναντιούνται, σχεδόν καθημερινά, μια ομάδα ανθρώπων διαφορετικών μεταξύ τους· απόκληροι, άνεργοι και άρρωστοι (μία απολυμένη δασκάλα, ένας επίσης απολυμένος καθηγητής, ένας φοιτητής, δυο τρεις εργάτες). Τους ενώνει, ωστόσο, ένα όραμα (για άλλους ξεκάθαρο, για άλλους θαμπό αλλά πάντως ισχυρό, καθοριστικό της συμπεριφοράς τους) για μια ζωή δικαιότερη. Οι θαμώνες του "Κόκκινου τράγου" αποτελούν τον έναν πόλο της ιστορίας· ο άλλος συντίθεται από ανθρώπους που, παρά τις αγαθές τους προθέσεις, χωρίς ιδεολογικό έρεισμα, παρασύρονται από τις προσωπικές τους φιλοδοξίες, δελεάζονται από υποσχέσεις επιτήδειων καιροσκόπων και χάνουν την ηθική τους υπόσταση, για να βρεθούν, κάποια στιγμή συνειδησιακής κρίσης, αντιμέτωποι με τον ίδιο τον εαυτό τους.

Φέρτε μας δούλους για να... «επενδύσουμε»!

Φέρτε μας δούλους για να... «επενδύσουμε»!


«Μειώστε τους μισθούς για να επενδύσουμε - Κατώτατο όριο στα 300 ευρώ για ανέργους νέους ζήτησαν 11 πολυεθνικές από τον Κ. Χατζηδάκη», ήταν ο τίτλος σχετικού ρεπορτάζ του προχτεσινού «Βήματος».
Σύμφωνα με το δημοσίευμα, στη συνάντηση με τον υπουργό Ανάπτυξης οι πολυεθνικές ζήτησαν να πάει ο κατώτατος μισθός των εργαζομένων στα 300 ευρώ ή ακόμα και στα 250 ευρώ.
Κατ' αυτόν τον τρόπο, όπως αναφέρεται στο ρεπορτάζ, οι πολυεθνικές θεωρούν ότι η Ελλάδα θα γίνει «φιλικότερη προς τις επενδύσεις». Και τότε, όταν ο μισθός πάει στα 250 - 300 ευρώ, οι πολυεθνικές, όπως διαβεβαίωσαν την κυβέρνηση, θα είναι έτοιμες να συμβάλουν τόσο στη... σωτηρία της χώρας όσο και στην... καταπολέμηση της ανεργίας.
Πώς θα το κάνουν αυτό; Μα σπεύδοντας να προσλάβουν στη δούλεψή τους δούλους (συγγνώμη: εργαζόμενους εννοούσαμε)...
*
Μια από τις εταιρείες που εκπροσωπήθηκαν στη συνάντηση με τον υπουργό εξέδωσε ανακοίνωση (η «Barilla») διατυπώνοντας τον ισχυρισμό ότι ο δικός της εκπρόσωπος δεν έθεσε θέμα μείωσης του κατώτατου μισθού.
Σε κάθε περίπτωση, αυτά που δεν μπορούν να διαψεύσουν οι συγκεκριμένες πολυεθνικές, που σύμφωνα με το «Βήμα» ζητούν κατώτατο μισθό στην Ελλάδα στα επίπεδα της Βουλγαρίας, είναι τα στοιχεία που ακολουθούν.
Στοιχεία που πιστοποιούν ότι η κρίση για το λαό που την πληρώνει ισοδυναμεί με εξαθλίωση, ενώ γι' αυτούς που την προκαλούν σημαίνει «ευκαιρία» για... «επενδύσεις». Στοιχεία βγαλμένα, τελικά, από τον ιερό κανόνα του καπιταλισμού: Τον κανόνα που λέει ότι το κεφάλαιο αναπαράγει τα κέρδη του πατώντας επί πτωμάτων.
Ιδού, λοιπόν, ποια είναι τα... «αναξιοπαθούντα» μονοπώλια που ζητούν να πέσει ο κατώτατος μισθός κάτω κι από τα 300 ευρώ:
*
«Αθηναϊκή Ζυθοποιία»: Τα καθαρά της κέρδη την περίοδο 2008 - 2011 ανήλθαν στα 232 εκατ. ευρώ. Μόνο το 2011 τα κέρδη της ήταν 49 εκατ. ευρώ.
«Barilla»: Τα καθαρά κέρδη της στην Ελλάδα την περίοδο 2009 - 2012 έφτασαν στα 15 εκατ. ευρώ.
«Bic»: Τα καθαρά της κέρδη την περίοδο 2009 - 2011 ξεπέρασαν τα 36 εκατ. ευρώ.
«Unilever»: Τα καθαρά της κέρδη ανήλθαν παγκοσμίως την περίοδο 2010 - 2011 στα 8,5 δισ. ευρώ. Στην Ελλάδα τα μεικτά της κέρδη το διάστημα 2008 - 2011 έφτασαν στα 1,1 δισ. ευρώ και τα καθαρά κέρδη της τη διετία 2010 - 2011 ανήλθαν στα 17 εκατ. ευρώ.
«Nestle»: Τα καθαρά της κέρδη στην Ελλάδα το 2011 υπερτριπλασιάστηκαν συγκριτικά με το 2010. Συνολικά τη διετία αυτή ανήλθαν στα 24 εκατ. ευρώ. Παγκοσμίως και μόνο το 2010 τα κέρδη της εταιρείας έφτασαν στα 32 δισ. ελβετικά φράγκα.
«Kraft»: Σε διεθνές επίπεδο τα κέρδη της εταιρείας την περίοδο 2009 - 2010 ξεπέρασαν τα 87 δισ. δολάρια. Στην Ελλάδα τα καθαρά της κέρδη προ φόρων ανήλθαν στα 12 εκατ. ευρώ.
«Friesland Campina - NOYNOY»: Είναι η πρώτη στην κατάταξη του κλάδου εμπορίας τροφίμων εταιρεία στην Ελλάδα με βάση τον κύκλο εργασιών. Οι πωλήσεις της το 2011 ανήλθαν στα 318 εκατ. ευρώ, αυξημένες κατά 7,66% έναντι του 2010.
«Henkel»: Τα καθαρά της κέρδη ανήλθαν παγκοσμίως τη διετία 2010 - 2011 στα 2,5 δισ. ευρώ. Μόνο στο τρίτο τρίμηνο του 2012 αύξησε τα καθαρά κέρδη της κατά 30,3% (από 314 εκατ. ευρώ σε 409 εκατ. ευρώ), ενώ οι πωλήσεις της ανήλθαν στα 4,294 δισ. ευρώ, σημειώνοντας αύξηση 6,6% σε σχέση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2011.
«Philip Morris»: Η μεγαλύτερη καπνοβιομηχανία του κόσμου. Τα καθαρά της κέρδη το διάστηκα 2009 - 2011 ξεπέρασαν τα 20 δισ. δολάρια.
«SCA Hygiene Products»: Τα μεικτά κέρδη της εταιρείας τη διετία 2010 - 2011 ανήλθαν στα 33 εκατ. ευρώ.

TOP READ