8 Νοε 2018

Βιατσεσλάβ Μολότοφ-Το πρωτοπαλίκαρο του Στάλιν

Ο Λένιν τον είχε αποκαλέσει “σιδηρόκωλο” κι αυτή είναι μια ταιριαστή περιγραφή του Βιατσεσλάβ Μολότοφ, ο οποίος καθόρισε το πρόσωπο της ΕΣΣΔ στο πρώτο μισό της ύπαρξής της, και πίσω από τη μορφή του αρχετυπικού γραφειοκράτη, όπως τη φιλοτεχνούσαν οι αντίπαλοί του, επέδειξε αξιόλογες ικανότητες, ιδιαίτερα ως υπουργός εξωτερικών αλλά και σε διάφορες άλλες θέσεις που κλήθηκε να αναλάβει στη διάρκεια της πολύχρονης δράσης του. Το πρόσωπό του συνδέθηκε κυρίως με εκείνο του Στάλιν, του οποίου υπήρξε παρά τις κατά καιρούς διακυμάνσεις της σχέσης τους, πιστός υποστηρικτής ως το τέλος της ζωής του. Το πραγματικό του επίθετο ήταν Μιχαήλοβιτς Σκριάμπιν και γεννήθηκε στις 9 Μάρτη 1890 στην κωμόπολη Κουκάρκα της Ρωσίας. Ανέπτυξε από νωρίς επαναστατική δράση, εντασσόμενος στη μπολσεβικική πτέρυγα του Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας. Τότε έλαβε για τις ανάγκες της παράνομης δουλειάς και το ψευδώνυμο Μολότοφ, από τη λέξη μαλότ, που σημαίνει σφυρί στα ρωσικά.
Πέρασε δυο χρόνια εξόριστος στη Σιβηρία από τις τσαρικές αρχές και το 1911 μετά την αποφυλάκισή του σπούδασε στο Πολυτεχνικό Ινστιτούτο της Αγίας Πετρούπολης, ενώ άρχισε να γράφει στην Πράβντα, όπου ο Ιωσήφ Στάλιν ήταν αρχισυντάκτης. Το 1913 μετά από νέα σύλληψη οδηγήθηκε εκ νέου στη Σιβηρία στην πόλη Ιρκούτσκ. Απέδρασε ωστόσο το 1915, εντασσόμενος στην κομματική επιτροπή πόλεως της Πετρούπολης. Την περίοδο της επανάστασης του Φλεβάρη 1917 διηύθυνε την Πράγα και ζήτησε μέσω μανιφέστου τη δημιουργία προσωρινής επαναστατικής κυβέρνησης. Με την απελευθέρωση των Καμένεφ και Στάλιν το Μάρτη του ίδιου χρόνου ξαναγίνεται απλός συντάκτης της εφημερίδας, αναπτύσσοντας παράλληλα στενή συνεργασία με το Στάλιν.
Ο Μολότοφ ήταν υπέρ της άμεσης ανάληψης της εξουσίας από τα σοβιέτ, γραμμή που ωστόσο επεβλήθη μόνο με την επιστροφή του Λένιν από το εξωτερικό. Όπως σημείωνε ο Μολότοφ: “Με την άφιξη του Λένιν στη Ρωσία το κόμμα μας πάτησε γερά στα πόδια του… Πριν από εκείνη τη στιγμή το κόμμα έψαχνε ψηλαφώντας το δρόμο του, αδύναμο κι αναποφάσιστο… Στο κόμμα έλειπαν η καθαρότητα και η αποφασιστικότητα”. Συμμετείχε ενεργά στην Οχτωβριανή Επανάσταση ως μέλος του σοβιέτ της Πετρούπολης. Aπό το 1920 ως το 1921 ήταν επικεφαλής των μπολσεβίκων της Ουκρανίας.
Με την απομάκρυνση των οπαδών του Τρότσκι από τη θέση των γραμματέων του κόμματος μετά το 10ο συνέδριο των μπολσεβίκων το 1921 αναδείχθηκε “υπεύθυνος γραμματέας” της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος, θέση στην οποία παρέμεινε ως το 1930. Την 1η Γενάρη του 1926 έγινε μέλος του Πολιτικού Γραφείου ως τις 29 Ιούνη 1957. Το 1930 αναδείχθηκε πρωθυπουργός της ΕΣΣΔ, ενώ στη διάρκεια τόσο των κομματικών διαμαχών της δεκαετίας του ’20, όσο και την περίοδο των εκκαθαρίσεων της δεκαετίας του ’30 υποστήριξε απόλυτα το Στάλιν, ενώ συμμετείχε ενεργά τόσο στη διαδικασία της κολλεκτιβοποίησης όσο και της υλοποίησης του πρώτου πενταετούς πλάνου για τη σοβιετική οικονομία.
Αντικατέστησε τον Μαξίμ Λιτβίνοφ ως επίτροπος εξωτερικών υποθέσεων (δηλαδή υπουργός εξωτερικών) το Μάη του 1939. Υπό αυτή την ιδιότητα, υπήρξε πρωτεργάτης του συμφώνου που φέρει το όνομά του κι εκείνο του Γερμανού ομολόγου του, του συμφώνου Μολότοφ-Ρίμπεντροπ (Αύγουστος 1939), που όσο κι αν έχει συκοφαντηθεί, στάθηκε καταλυτικής σημασίας για τη δημιουργία των προϋποθέσεων που επέτρεψαν τη νίκη επί των ναζί έξι χρόνια αργότερα. Με την έναρξη της επιχείρησης Μπαρμπαρόσα τον Ιούνη του 1941, συμμετείχε στην Κρατική Επιτροπή Άμυνας, που χάραζε γραμμή για τη διεξαγωγή του πολέμου. Στη διάρκεια του πολέμου έδωσε την εντολή για την παρασκευή φιαλών με εύφλεκτο υλικό που αργότερα έγιναν διάσημα ως “κοκτέηλ Μολότωφ” (ή “βόμβες”, όπως λέγεται κάπως λανθασμένα ο εμπρηστικός αυτός μηχανισμός στα ελληνικά). Συμμετείχε ενεργά στην επίτευξη συμφωνιών με τους δυτικούς συμμάχους, πρωταγωνιστώντας στη διάσκεψη της Τεχεράνης (1943), της Γιάλτας (1945) και του Πότσνταμ (1945), αλλά και σε εκείνη του Σαν Φραντσίσκο (1945) που οδήγησε στη δημιουργία του ΟΗΕ.
Το 1948 συνελήφθη κι εξορίστηκε στην κεντρική Ασία η σύζυγος του Μολότοφ Πολίνα Ζεμτσούζινα, εβραϊκής καταγωγής. Oι επαφές της με την τότε πρέσβειρα του νεοϊδρυθέντος κράτους του Ισραήλ Γκόλντα Μέιρ (μετέπειτα πρωθυπουργό της χώρας της) και άλλα άτομα συνδεόμενα με το σιωνισμό, φαίνεται πως έπαιξαν ρόλο στην εξέλιξη αυτή. Πολλές φορές το περιστατικό αυτό χρησιμοποιήθηκε για να εδραιώσει το μύθο περί “αντισημιτισμού” του Στάλιν, συγχέοντας σκόπιμα την καχυποψία απέναντι στο κράτος του Ισραήλ, το οποίο παρά την ολόπλευρη στήριξη που είχε λάβει από την ΕΣΣΔ στράφηκε από νωρίς στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, με τη φυλετική ιδεολογία μίσους που ουδεμία σχέση είχε με τη μεταχείριση των Εβραίων συνολικά στην ΕΣΣΔ. Το ζευγάρι χώρισε κατόπιν αυτού, για να επανασυνδεθούν μετά την αποφυλάκιση της Πολίνα αμέσως μετά το θάνατο του σοβιετικού ηγέτη. Η αφοσίωσή τους σε εκείνον δεν κλονίστηκε από το περιστατικό, τουλάχιστον όπως πιστοποιούσε η κόρη τους Σβετλάνα Μολότοβα, ενώ λέγεται πως η Ζεμτσούζινα μαθαίνοντας το θάνατο του Στάλιν λιποθύμησε.
Ο Μολότοφ απομακρύνθηκε από το αξίωμα του υπουργού εξωτερικών στις αρχές του 1949, δίνοντας τη θέση του στον Αντρέι Βισίνσκι, γνωστού κυρίως για τον εισαγγελικό του ρόλο στις δίκες της Μόσχας και της Νυρεμβέργης. Παρέμενε ωστόσο μέλος του Π.Γ και κήρυξε την έναρξη των εργασιών του 19ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ στις 5 Οκτώβρη 1952. Ο Αναστάς Μικογιάν ισχυρίστηκε αργότερα πως ο ίδιος κι ο Μολότοφ απειλήθηκαν μέχρι και με φυσική εξόντωση, κάτι για το οποίο δεν υπάρχει κανένα στοιχείο πέραν της μαρτυρίας του. Ο Μολότοφ βρισκόταν από τις 3 ως τις 5 Μάρτη 1953 στο νεκροκρέβατο του Στάλιν και πένθησε βαθιά το θάνατό του. Κατόπιν αυτού ανέλαβε εκ νέου το πόστο του υπουργού εξωτερικών.
Στην εσωκομματική διαμάχη που ακολούθησε, φέρθηκε καιροσκοπικά συμμαχώντας αρχικά με το Χρουστσώφ κι εγκρίνοντας την εκτέλεση του Μπέρια. Η πολιτική αποσταλινοποίησης που οριστικοποιήθηκε με το 20ο συνέδριο τον έφερε σε ρήξη με το νέο σοβιετικό ηγέτη, τον οποίο με άλλους παλιούς συνεργάτες του Στάλιν στο Π.Γ. προσπάθησε χωρίς επιτυχία να ανατρέψει από τη θέση του γενικού γραμματέα τον Ιούνη του 1957. Έτσι έχασε τα αξιώματά του εντός ΕΣΣΔ και τοποθετήθηκε πρέσβης στη Μογγολία αρχικά, και το διάστημα 1960-1962 εκπρόσωπος της Διεθνούς Οργάνωσης Ατομικής Ενέργειας. Την ίδια χρονιά ωστόσο διεγράφη από το ΚΚΣΕ και το κομματικό του αρχείο καταστράφηκε από τις αρχές.
Κατά την μπρεζνιεφική περίοδο άρχισε εκ νέου να αναφέρεται στις σοβιετικές εγκυκλοπαίδειας, αρχικά σε σύνδεση με την “αντικομματική ομάδα” κατά του Χρουστσώφ, κι αργότερα ευνοϊκότερα, ενώ το 1984 του επετράπη να ξαναγίνει μέλος του ΚΚΣΕ. Τον Ιούνη του 1986, επί Γκορμπατσώφ (ο οποίος το 1989 καταδίκασε το σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ) μπήκε στο νοσοκομείο, όπου πέθανε στις 8 Νοέμβρη. Παρά τα χρόνια καρδιολογικά του προβλήματα έφτασε σε ηλικία 96 ετών. Οι συνεντεύξεις που έδωσε κατά καιρούς, με τις επιφυλάξεις που οφείλει να έχει κανείς πάντα έναντι προφορικών μαρτυριών, ιδιαίτερα από τους πρωταγωνιστές των γεγονότων, αποτελούν μια σημαντική πηγή για την εποχή. Για τις διώξεις της δεκαετίας του ’30 σημείωνε το Δεκέμβρη του 1970: “Το 1937 ήταν απαραίτητο […] Υπολείμματα εχθρών από τις πιο διαφορετικές κατευθύνσεις υπήρχαν και θα μπορούσαν να ενωθούν ενόψει της φασιστικής απειλής […] Οφείλουμε στο έτος 1937, ότι στη διάρκεια του πολέμου δεν υπήρχε πέμπτη φάλαγγα.”

Γιατί αντιπαθούμε την Μπάγερν Μονάχου;

Δε μοιραζόμαστε ασφαλώς την οπτική του μέσου και του αρθρογράφου για το πόσο “ρομαντική” μπορεί να είναι μια ανώνυμη ποδοσφαιρική εταιρία, που λειτουργεί σα μονοπώλιο και την κατέχουν άλλα μονοπώλια, αλλά κρίναμε σκόπιμη την αναδημοσίευση από το Protagon εν όψει του σημερινού αγώνα της ΑΕΚ στο Μόναχο, γιατί αναφέρεται στο αντιναζιστικό παρελθόν του συλλόγου-κατεστημένο της Βαυαρίας και στους λόγους της διαχρονικής αντιπάθειας της μεγάλης πλειοψηφίας της φίλαθλης κοινής γνώμης στην Ελλάδα -και όχι μόνο- απέναντι στους Γερμανούς.
Η αποψινή αντίπαλος της ΑΕΚ, αν και τεράστιο μέγεθος του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, έχει ελάχιστους «φαν» στην Ελλάδα. Ο κυριότερος λόγος που δεν τη συμπαθούμε, είναι ότι δεν τη γνωρίζουμε. Η Μπάγερν Μονάχου είναι μια λαϊκή δημοκρατία με αρχές και αντιναζιστική ιστορία.
Μπαρτσελόνα, Ρεάλ Μαδρίτης, Λίβερπουλ, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Γιουβέντους, Μίλαν, Τσέλσι, Ιντερ, Αρσεναλ, Αγιαξ… Είναι οι ξένες ομάδες που οι έλληνες ποδοσφαιρόφιλοι υποστηρίζουν περισσότερο – μόνον η σειρά αλλάζει στα σχετικά γκάλοπ. Εάν κάποιος επιχειρούσε να μαντέψει τις προτιμήσεις του κοινού, πάνω – κάτω αυτές θα διάλεγε. Διότι κάθε μια τους, κάτι υπέροχο έχει να μας διηγηθεί. Η Ρεάλ των 13 Κυπέλλων Πρωταθλητριών φοράει την πιο βαριά φανέλα στην Ευρώπη – και από το «Μπερναμπέου» έχει παρελάσει ένας γαλαξίας αστέρων της μπάλας. Η Μπαρτσελόνα έχει παρουσιάσει στον κόσμο την καλύτερη ποδοσφαιρική ορχήστρα ever, αλλά και μια σειρά από προικισμένους σολίστ: από τον Κρόιφ και τον Μαραντόνα, μέχρι τους τρεις Βραζιλιάνους (Ρονάλντο, Ροναλντίνιο, Ριβάλντο) και -φυσικά- τον Μέσι. Οσοι έζησαν τη Λίβερπουλ των ’70s και των ’80s, όσοι άκουσαν το «Ανφιλντ» να τραγουδά το «You ‘ll never walk alone», δε θα μπορούσαν ν’ αγαπήσουν άλλο σύλλογο. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είναι η ποδοσφαιρική αυτοκρατορία που γεννήθηκε στα συντρίμμια μιας αεροπορικής τραγωδίας (1958). Οι τρεις ιταλικοί σύλλογοι πρωταγωνίστησαν στο επί δεκαετίες πιο δημοφιλές πρωτάθλημα της Ευρώπης: το Καμπιονάτο. Ο Αγιαξ άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε το παιχνίδι. Και πάει λέγοντας.
Δεν είναι παράδοξο, λοιπόν, που η Μπάγερν Μονάχου βρίσκεται χαμηλά στη λίστα με τις αγαπημένες μας ξένες ομάδες, παρά το τεράστιο μέγεθός της. Το παράξενο είναι ότι δεν την αντιμετωπίζουμε, απλώς, με αδιαφορία. Την αντιπαθούμε! Επειδή θεαματική μπάλα έπαιξε μόνο στην τριετία του Πεπ Γκουαρντιόλα, το παιχνίδι της στηρίζεται στη δύναμη, την αντοχή και την οργάνωση (κι όχι στην τεχνική), ακόμη και ο θρυλικός της γκολτζής (Γκερντ Μίλερ) δεν είχε ιδιαίτερη φινέτσα, μονοπωλεί τους τίτλους στην Μπουντεσλίγκα, ή, απλώς, γιατί «κάποιοι είμαστε παιδιά της Κατοχής και απεχθανόμαστε ό,τι είναι γερμανικό, ακόμη και στο ποδόσφαιρο», όπως είχε εξομολογηθεί το 2013 στην «Ελευθεροτυπία» ο μεγάλος Γιάννης Διακογιάννης.
Κι όμως, ο κυριότερος λόγος που δεν τη συμπαθούμε, είναι ότι δεν τη γνωρίζουμε. Η Μπάγερν Μονάχου είναι μια λαϊκή δημοκρατία, με ρομαντικές αντιλήψεις για το ποδόσφαιρο και αντιναζιστική ιστορία. Εχει 290.000 οργανωμένα μέλη -περίπου 100.000 περισσότερα από την Μπαρτσελόνα- και ανήκει κατά 75% στον λαό της. Στον ερασιτεχνικό σύλλογο, δηλαδή. Το υπόλοιπο 25% των μετοχών ανήκει σε τρεις εταιρείες – κολοσσούς, που εδρεύουν στο κρατίδιο της Βαυαρίας: την Adidas, την AUDI και την Allianz (ασφαλιστική), οι οποίες κατέχουν από 8,33% η κάθε μια. Διοικείται κυρίως από παλαίμαχους ποδοσφαιριστές της (Φραντς Μπεκενμπάουερ, Καρλ-Χάινς Ρουμενίγκε, Ούλι Χένες, κ.ά.) και από ένα εποπτικό συμβούλιο που απαρτίζεται από στελέχη των εταιρειών – μετόχων της. Οταν οι παίκτες της αποσυρθούν από τα γήπεδα, παραμένουν -εφόσον το επιθυμούν- στην οικογένεια του συλλόγου. Αφού λάβουν την απαραίτητη εκπαίδευση, προσλαμβάνονται ως στελέχη, ή και απλοί υπάλληλοι.
Η Μπάγερν δεν χρηματοδοτείται από «σκοτεινά» ρωσικά κεφάλαια, ούτε από Αραβες, Κινέζους, ή Αμερικανούς. Δεν παίρνει δανεικά (και αγύριστα) από το κράτος, διαχειρίζεται τους πόρους της με σύνεση και απέχει από τους μετεγγραφικούς πλειστηριασμούς. Αλλωστε, μια από τις αρχές της είναι ότι κανένας παίκτης δεν αξίζει τόσο, ώστε για χάρη του ο σύλλογος να υποθηκεύσει την οικονομική του σταθερότητα. Βεβαίως, δεν χρειάζεται να εφεύρει κόλπα για να καταστρατηγήσει το Financial Fair Play. Το 2017 εμφάνισε έσοδα 650 εκατ. ευρώ και -το κυριότερο- κέρδη 40 εκατομμυρίων ευρώ. Κι έχει κατ’ επανάληψη δανείσει χρήματα σε αντιπάλους της που έφτασαν στο χείλος της χρεωκοπίας. Ανάμεσά τους και τη μεγάλη της αντίπαλο, Μπορούσια Ντόρτμουντ.
Στο στόχαστρο του Χίτλερ
Εκτός από πέντε Πρωταθλητριών, έχει κατακτήσει 28 πρωταθλήματα και 18 Κύπελλα Γερμανίας. Οι εγχώριοι τίτλοι της θα ήταν πολύ περισσότεροι, εάν δεν την είχαν «βάλει στο μάτι» οι Ναζί. Το 1932 ήταν η κορυφαία ομάδα του γερμανικού ποδοσφαίρου (κατέκτησε το πρώτο της Πρωτάθλημα), όμως εξαιτίας της αντιστασιακής της δράσης στα «μαύρα» χρόνια του Γ’ Ράιχ ο επόμενος τίτλος της, ένα Κύπελλο, ήρθε 25 χρόνια αργότερα. Μέχρι τη δημιουργία της Μπουντεσλίγκα, το 1963, βολόδερνε στα τοπικά πρωταθλήματα της Βαυαρίας.
Οι διώξεις της άρχισαν αμέσως μόλις ο Αδόλφος Χίτλερ ανέλαβε την εξουσία ως καγκελάριος της χώρας. Ο εβραϊκής καταγωγής πρόεδρός της, Κουρτ Λαντάουερ, συνελήφθη και οδηγήθηκε στο Νταχάου (απ’ όπου κατόρθωσε να αποδράσει και να διαφύγει στην Ελβετία), ενώ η Μπάγερν κηρύχθηκε «Judenclub» (ομάδα Ιουδαίων). Αλλά, ακόμη κι όταν τοποθετήθηκε στη θέση του ο «άριος» Ζίγκφριντ Χέρμαν, ο σύλλογος αρνήθηκε να δηλώσει πίστη στους Ναζί και να τους παραδώσει τα «ασημικά» του. Ηταν ο μόνος, στη Γερμανία, που αρνήθηκε να υιοθετήσει την σβάστικα. Ωσπου, το 1943, η Γκεστάπο του έβαλε λουκέτο. Είχε ταξιδέψει στην Ελβετία για να δώσει ένα φιλικό ματς, αλλά, όπως αποδείχθηκε, είχε δώσει κρυφό ραντεβού με τον φυγά Λαντάουερ. Που δεν έμεινε κρυφό.

Ο Ιαβέρης είναι εδώ…


Ο Ιαβέρης είναι εδώ…

Ποινή 10ετούς (!) κάθειρξης σε καθαρίστρια επειδή πλαστογράφησε το απολυτήριο της ΣΤ' Δημοτικού
Κοινωνια


Διακόσια χρόνια μετά, ο Ιαβέρης είναι εδώ! Κυνηγά έναν σύγχρονο «Γιάννη Αγιάννη». Μόνιμα, διαρκώς. «Οι Άθλιοι» του Βίκτωρος Ουγκό «ξαναζωντανεύουν» μετά από δύο αιώνες στην Ελλάδα. Στην σύγχρονη εκδοχή τους, όμως, που είναι το ίδιο στυγνή. 

Σε ποινή φυλάκισης 10 ετών καταδικάστηκε μια καθαρίστρια του δήμου Βόλου. 
 Το αδίκημα της ήταν ότι πήρε τη θέση με πλαστό απολυτήριο δημοτικού. Επί 20 χρόνια καθάριζε. Μάζευε απορρίμματα. Δεν δημιούργησε ποτέ πρόβλημα στη δουλειά της, αλλά όλα αυτά τα έκανε με πλαστογραφημένο το απολυτήριο της ΣΤ’ Δημοτικού. Είχε βγάλει μόνο την Ε’ Δημοτικού…

Ναι. Η 53χρονη καθαρίστρια παρανόμησε. Κι έτσι  της επιβλήθηκε ποινή κάθειρξης 10 χρόνων! Η δικαιοσύνη ήταν αμείλικτη. Ο νόμος θριάμβευσε! Που;


Στη χώρα που αθωώθηκαν τραπεζίτες, χρηματιστές και υπουργοί για το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου!

Στη χώρα που λεηλατήθηκαν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων!

Στη χώρα που κυκλοφορούν ελεύθεροι πρωταγωνιστές σκανδάλων που ζημίωσαν με μίζες και υπερκοστολογήσεις τα δημόσια ταμεία με δισεκατομμύρια ευρώ!

Στη χώρα που κρίθηκαν αθώοι αξιωματούχοι και υπεύθυνοι οι οποίοι δεν έλαβαν κανέναν μέτρο προστασίας με αποτέλεσμα να χαθούν ανθρώπινες ζωές από φυσικές καταστροφές.

Σε αυτή τη χώρα μια καθαρίστρια καταδικάστηκε σε 10ετή ποινή φυλάκισης γιατί εξαπάτησε το Δημόσιο ώστε να γίνει καθαρίστρια… Μια γυναίκα που δεν έχει καταφέρει να τελειώσει το δημοτικό και πάλευε για το μεροκάματο είναι, πλέον, καταδικασμένη. Σε αυτή την άθλια κοινωνία που οι μίζες, το «μαύρο» χρήμα, οι «απάτες», η εκμετάλλευση μπορούν να κυκλοφορούν σαν αθώες περιστερές,  μια καθαρίστρια θα μείνει 10 χρόνια φυλακή γιατί το δικό της επίπεδο απάτης δεν μπορεί (πως θα ήταν δυνατόν άλλωστε;) να συγκριθεί με το δικό τους. 

Το ρεπορτάζ που ακολουθεί για την συγκεκριμένη υπόθεση από e-thessalia.gr

Ποινή κάθειρξης δέκα ετών επέβαλε χθες το Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων Λάρισας σε μια πρώην καθαρίστρια του Δήμου Βόλου, την οποία έκρινε ένοχη για απάτη. Η 53χρονη πρώην εργαζόμενη στον Δήμο, απαλλάχθηκε της κατηγορίας της πλαστογραφίας, λόγω παραγραφής και καταδικάστηκε μόνον για το αδίκημα της απάτης.

Η 53χρονη είχε καταδικαστεί τον Σεπτέμβριο του 2016 από το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Λάρισας σε κάθειρξη 15 ετών. Η 53χρονη φέρεται να είχε πλαστογραφήσει το 1996 απολυτήριο Δημοτικού Σχολείου και για είκοσι περίπου χρόνια εργάστηκε ως καθαρίστρια σε νομικό πρόσωπο του Δήμου Βόλου. Η 53χρονη φέρεται να είχε φοιτήσει σε δημοτικό σχολείο άλλης εκτός Βόλου πόλης, όπου και είχε λάβει πιστοποιητικό, στο οποίο αναφερόταν πως είχε φοιτήσει στην Ε΄ Τάξη, όμως αυτή, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, το άλλαξε και το έκανε ΣΤ’ Τάξη. Με αυτήν την πράξη της «απέκτησε» τα τυπικά προσόντα που απαιτούνταν, για να συμμετάσχει σε έναν διαγωνισμό πρόσληψης τακτικού προσωπικού σε θέση καθαρίστριας, ενός κρατικού παιδικού σταθμού, που προκηρύχτηκε από το τότε υπουργείο Υγείας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων.

Η αρμόδια επιτροπή αλλά και το τότε ΔΣ του Σταθμού τη διόρισαν από το 1996. Από τότε μέχρι το 2016 της είχαν καταβληθεί μικτές αποδοχές αρκετών δεκάδων χιλιάδων ευρώ, σύμφωνα με το κατηγορητήριο. Κατά τη διάρκεια της συζήτησης της υπόθεσης πρωτόδικα, είχε αναφερθεί πως η κατηγορούμενη είχε μεγαλώσει μέσα σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Είχε κάνει αυτήν την πράξη, όπως είχε αναφερθεί, για να συντηρήσει την οικογένειά της, που το είχε μεγάλη ανάγκη. Είχε αναφερθεί ακόμη, πως η εργασία που παρείχε, ήταν εντελώς άσχετη με το προσόν, που απαιτούσε η προκήρυξη. Τέλος είχε τονιστεί, πως κατά τη διάρκεια της εργασίας της στη συγκεκριμένη θέση τα 20 χρόνια, είχε επιδείξει ζήλο και αφοσίωση, προσκομίζοντας μάλιστα και μια σχετική έκθεση. Η 53χρονη απαλλάχθηκε της κατηγορίας της πλαστογραφίας με χρήση, με ιδιαίτερα μεγάλο όφελος και αντίστοιχη ζημιά άνω των 120 και άνω των 150 χιλιάδων ευρώ, σε βάρους του ελληνικού Δημοσίου, λόγω παραγραφής. Ωστόσο κρίθηκε ένοχη από το Πενταμελές Εφετείο για απάτη κατ’ εξακολούθηση, κατ’ επάγγελμα και κατά συνήθεια με ιδιαίτερα μεγάλο όφελος και αντίστοιχη ζημία άνω 30, 120 και 150 χιλιάδων ευρώ εις βάρος του ελληνικού Δημοσίου.

Για τη νέα παραβίαση ωραρίων στα super market Δήμητρα




Δώσε θάρρος στον… εργοδότη…! Η παράφραση της γνωστής λαϊκής παροιμίας φαίνεται πως ταιριάζει γάντι και στην περίπτωση των super market Δήμητρα… Αφού όλα αυτά τα χρόνια η εργοδοσία προσπαθούσε να προωθήσει το προσωπείο του καλού, «ντόπιου εργοδότη», που «νοιάζεται για τον τόπο και τους ντόπιους» έρχεται για άλλη μία φορά η σκληρή πραγματικότητα να επιβεβαιώσει την θέση του Σωματείου μας, ότι το μόνο κριτήριο των μεγαλοεργοδοτών, ασχέτως καταγωγής (και άλλων τέτοιων αστείων) είναι το κέρδος τους, το οποίο επιτυγχάνεται με το δικό μας ξαζούμισμα!
Έτσι, άλλο ένα επεισόδιο έρχεται να προστεθεί στην προσπάθεια πλήρους απελευθέρωσης των ωραρίων. Το Σάββατο 3 Νοέμβρη όλα τα καταστήματα των Δήμητρα, απ’ άκρη σ’ άκρη του νησιού, παρέμειναν ανοιχτά για το κοινό και μετά τις 20:00, μέχρι και στις 21:00, παραβιάζοντας το ωράριο κατά μία ώρα. Μάλιστα η εντολή από την εργοδοσία είναι η παραβίαση αυτή να διατηρηθεί για ολόκληρο τον Νοέμβρη. Θυμίζουμε ότι ύστερα από εντολή των μεγαλοεργοδοτών, η Περιφερειακή Αρχή ΣΥΡΙΖΑ-ΛΑΕ, ως υπάκουος εντολοδόχος των μεγάλων αφεντικών, έτρεξε να θεσμοθετήσει την απελευθέρωση των ωραρίων, δίνοντας μάλιστα την δυνατότητα στην μεγαλοεργοδοσία να κρατάει τα καταστήματα ανοιχτά για το κοινό μέχρι στις 12 το βράδυ από τις αρχές του Μάη έως και το τέλος του Οκτώβρη!!! Και με την απόφαση αυτή η Περιφερειακή Αρχή ΣΥΡΙΖΑ-ΛΑΕ φέρει τεράστιες ευθύνες για την δραματική κατάσταση που βιώνουν χιλιάδες εργαζόμενοι και στο νησί μας. Τέτοιου είδους αποφάσεις διαμορφώνουν τις προϋποθέσεις για να συμβούν εργοδοτικά εγκλήματα («εργατικά ατυχήματα» τα λένε για να φορτώσουν σ’ εμάς την ευθύνη), σαν αυτό που συνέβη το καλοκαίρι σε κατάστημα των Δήμητρα στην Αχαράβη, όπου συνάδελφος έχασε το μάτι του λόγω της εντατικοποίησης και συνολικά της αυθαιρεσίας της εργοδοσίας.
Φαίνεται λοιπόν πως τέτοιου είδους αποφάσεις ανοίγουν την όρεξη στα μεγάλα αφεντικά και παραβιάζουν τις αποφάσεις και τους νόμους της δικής τους Περιφέρειας, του δικού τους κράτους. Τους νόμους και τις αποφάσεις που με δική τους εντολή έχουν ψηφιστεί!
Καμιά νομιμοποίηση στη συνείδηση κανενός συναδέλφου της δουλειάς-λάστιχο! ΝΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΗ! Ενωμένοι, ταξικά προσανατολισμένοι μπορούμε να διεκδικήσουμε όχι απλά ανάκτηση των απωλειών, που είχαμε την περίοδο της κρίσης αλλά και δικαιώματα που να ανταποκρίνονται στην κάλυψη των σύγχρονων αναγκών μας. Ετοιμάζουμε λοιπόν την δική μας απάντηση, την δική μας ΑΝΠΑΤΥΞΗ, απέναντι στην δική τους! Συσπειρωνόμαστε στο Σωματείο μας, περνάμε στην αντεπίθεση!
Κάνουμε δική μας υπόθεση την επιτυχία της ΑΠΕΡΓΙΑΣ στις 28 Νοέμβρη!
ΒΑΖΟΥΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΑΝΑΓΚΕΣ
ΟΧΙ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΩΝ ΛΙΓΩΝ!

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΕ ΜΕ ΤΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΣΟΥ
Web: http://sidypker.blogspot.gr
FB: kerkyraikossyndesmosidiotikonypallilon
Τηλ.: 6978404989

Χοντραίνει το παιχνίδι, βοήθειά μας!

Και στις νόμιμες και στις παράνομες χαρτοπαικτικές  λέσχες,  εκεί κοντά στα ξημερώματα, την ώρα του δράκουλα, ακούγεται η κλασική έκφραση «χόντρυνε το παιχνίδι». Αυτό συμβαίνει και τώρα, λιγότερο για στενά προεκλογικούς λόγους, και περισσότερο γιατί μ’ αυτούς συμπίπτουν και τα χοντρά παιχνίδια στα γύρω χαρτοπαίγνια, από τα Δυτικά Βαλκάνια ως τον Περσικό Κόλπο κι απ’ τις ενδιάμεσες εκλογές στις ΗΠΑ, που απέχουν πια ένα τσιγάρο δρόμο απ’ τη μετατροπή του Τραμπ σε Νίξον του 21ου αιώνα.
Στο ουκρανικοβαλκανικό υποψήφιο Βιετνάμ, το παιχνίδι το χόντρυνε ο Καμμένος αποκαλύπτοντας, με αφορμή τη σύγκρουση με τον Κοτζιά, πως φιλοδοξεί να εκτελέσει την εντολή να μετατραπεί η Ελλάδα, με βοήθεια από το Τελ Αβίβ, σε Ισραήλ της βαλκανικής χερσονήσου κι όλοι εμείς οι υπόλοιποι σε Παλαιστίνιους μιας λωρίδας που παλεύει χωρίς γάζες τις πληγές της επιβίωσης.
Τα Σκόπια στις Πρέσπες ήταν το πρώτο χοντρό χτύπημα στην τσόχα. Μετά ήρθαν τα σοβαρά. Η συνταγματική αναθεώρηση δεν ήταν παρά ένα σφηνάκι με σκουληκάκι της μόδας. Όποιος το κατάπιε, είδε τα ποσά τα αναγραφόμενα στις μάρκες. Έτσι φτάσαμε στο «διαχωρισμό» εκκλησίας – κράτους, που είναι στην πραγματικότητα συνεταιρισμός, ένα διεστραμένο ΣΔΙΤ, δηλαδή σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, στους οποίους θα εναλλάσσονται κατά περίσταση πότε η εκκλησία πότε το κράτος, καθορίζοντας τους όρους του παιχνιδιού μιας ανίερης ιεράς σύμπραξης – συνενοχής.
Δε θα σταθώ εδώ στα ευκολάκια. Αυτά είναι άλλωστε νέα λοιμώδης παιδική ασθένεια του μοντέρνου αριστερισμού. Όπως η ουδετερότητα, που δεν εξασφαλίζει ανεξιθρησκεία, το ιστορικόν του πράγματος, που καλύπτει παρελθούσες και μελλοντικές αμοιβαίες βαρβαρότητες και κυρίως το μισθολογικό των ιερέων που από μισθωτοί του δημοσίου υπάλληλοι, μετατρέπονται σε μισθωτούς επιδοματούχους του δημοσίου!…
Κι εδώ κρύβεται ένα μυστικό και επικίνδυνο και μικροπολιτικό. Περίπου 10.000 δημόσιοι υπάλληλοι θα μετατραπούν εξόδοις μας σε μάζα ελεγχόμενη από μια πρωτοφανή υστεροβυζαντινή δεσποτοκρατία, που καταργεί στην ουσία και το συνοδικό σύστημα και θα ενισχύσει σχεδόν αυτόματα στις κληρικολαϊκές συνελεύσεις, για να μην πω θα παραδώσει τον άμβωνα στο χρυσαυγιτισμό που δεν ονειρεύτηκαν καν κάτι τύποι σαν τον Μιχαλολιάκο, που τον έχουμε δει στο βίντεο να λέει ότι ελέγχει έξι τουλάχιστον μητροπολίτες.
Το θεμα είναι πιο μεγάλο απ ό,τι φαίνεται, πιο αντιλαϊκό απ’ ό,τι θα εκτιμηθεί και θα επανέλθω σύντομα με περαιτέρω ρεπορτάζ κι ανάλυση. Κρατήστε μόνο την τροχειοδεικτικη μορφή του πειράματος που ξεκινάει από τον κατώτερο κλήρο, εύκολο αριστερίστικο στόχο και αύριο μπορεί στη θέση των δέκα χιλιάδων φτωχοπαπάδων να βρεθούν πολύ περισσότερες χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι που θα χάνουν την «ιδιότητα – ισοβιότητα- προνόμια» και θα μετατρέπονται σε πνευματικά ή πραγματικά πρόβατα ενός αφεντικού που θα διαχειρίζεται το ειδικό επίδομα του προϋπολογισμού… Αυτή η ιδιότυπη «ιδιωτικοποίηση» δημοσίων υπαλλήλων ανοίγει ασκούς αγίων, δαιμόνων και του Αιόλου.
ΛΙΑΝΑ ΚΑΝΕΛΛΗ
ΥΓ Κάθε αναφορά σε γερμανικά ή άλλα μοντέλα και δήθεν ευρωπαϊκές αξίες διαχωρισμού εκκλησίας – κράτους που θ’ ακουστούν αυτές και τις επόμενες μέρες, ακυρώνεται  τραγικά από την υβριδική κατασκευή, και όχι δημιουργία, του κράτους της Βοσνίας – Ερζεγοβίνης. Μέσα στο ευρωπαϊκό έδαφος, μετά από διαμελιστικό εμφύλιο και χυδαίες ευρωατλαντικές παρεμβάσεις, συστάθηκε ένα διφυές, δυσλειτουργικό κράτος από τη σύνθεση σερβικής εθνότητας και μουσουλμανικής θρησκείας. Δηλαδή δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο, πλην αυτού, κράτος που να είναι εθνοθρησκευτικό. Και δεν εξαιρείται από τα σχέδια ενταξιακής ενοποίησης των Δυτικών Βαλκανίων…

Νέστορ Μαχνό – Ο “πατέρας” του Αναρχικού Μαύρου Στρατού

O Ουκρανός Νέστορ Μαχνό (μπάτκο, δηλαδή πατέρα, όπως τον προσφωνούσαν οι ακολουθοί του) αποτελεί μαζί με τον Πιότρ Κροπότκιν το πιο αναγνωρίσιμο πρόσωπο της προ – και μετεπεναστατικής αναρχίας στη ρωσική αυτοκρατορία και τη μετέπειτα ΕΣΣΔ. Αμφότεροι εχθρικά διακείμενοι προς την Οχτωβριανή Επανάσταση και το λενινισμό, δεν έτυχαν της ίδιας μεταχείρισης από το πρώτο κράτος εργατών και αγροτών, κάτι που σχετίζεται με το ότι η κριτική του Κροπότκιν έμεινε σε θεωρητικό επίπεδο, ενώ ο Μαχνό ηγήθηκε ολόκληρου στρατού ενάντια στην Επανάσταση, παρά τις κατά καιρούς περιόδους συμμαχίας μαζί του κατά των Λευκών, θέτοντας εαυτόν εκ των πραγμάτων στην πλευρά των θανάσιμων εχθρών της.
Γεννήθηκε το 1888 στη σημερινή περιοχή της Σαπορίστσιγια στην Ουκρανία, ως τελευταίο από τα πέντε παιδιά μιας φτωχής αγροτικής οικογένειας. Έχασε τον πατέρα του σε νεαρή ηλικία και αναγκάστηκε να εργαστεί σε ηλικία επτά ετών ως βοσκός για να επιβιώσει η οικογένειά του. Άφησε το σχολείο στα 12 του χρόνια, δουλεύουντας όλο το χρόνο στα κτήματα ευγενών και εύπορων αγροτών (κουλάκων), κάποιοι εκ των οποίων γερμανικής καταγωγής έποικοι. Περιπλανήθηκε επαγγελματικά, ως ζωγράφος κι εργάτης σε χυτήριο, αρχικά ως ανειδίκευτος και μετέπειτα ως τεχνίτης στο ίδιο εργαστήριο.
Εκείνα τα χρόνια πραγματοποιείται και η πολιτικοποίησή του, μέσω των επαφών του με τοπικούς αναρχικούς, οι οποίοι ήταν κυρίως γιοι φτωχών αγορών και την ανάγνωση γραπτών του Μπακούνιν και του Κροπότκιν. Από το 1906 ως και το 1910 συλλαμβάνεται και απελευθερώνεται διαρκώς για τη δράση του, μέχρι που εκείνη τη χρονιά καταδικάζεται σε θάνατο δι’απαγχονισμού με 13 συναγωνιστές του, λόγω του νεαρού της ηλικίας του και των προσπαθειών της μητέρας του η ποινή του μετατρέπεται σε ισόβια καταναγκαστικά έργα. Στη διάρκεια της κράτησής του υπέστη την αφαίρεση ενός μέρος του πνεύμονά του λόγω φυματίωσης, που χειροτέρευσε από τις απάνθρωπες συνθήκες ζωής κι εργασίας στις φυλακές Μπουτίρκα της Μόσχας.

Απελευθερώθηκε χάρη στην επανάσταση του Φλεβάρη το 1917 επιστρέφοντας στην Ουκρανία, όπου συμμετείχε σε αγροτικές επιτροπές κι αργότερα τέθηκε επικεφαλής σοβιέτ αγροτών κι εργατών. Εκείνα τα χρόνια προσπάθησε να εγκαθιδρύσει αναρχικές κομμούνσες στα εδάφη μεγαλογαιοκτημόνων που σύμφωνα με το σχετικό διάταγμα των μπολσεβίκων περνούσαν στα χέρια ακτημόνων.
Το κίνημα του Μαχνό (γνωστό και ως Μαχνοφστσίνα)απέκτησε σημαντική επιρροή μεταξύ των μουζίκων της Ουκρανίας, παρατάσσοντας έναν εθελοντικό αντάρτικο στρατό περίπου 50.000 ατόμων, σε μια εποχή που η Ουκρανία είχε 7 εκ. κατοίκους. Οι μονάδες αυτές ήταν ευέλικτες λόγω των αλόγων και μουλαριών που χρησιμοποιούσαν, μαζί με κάρα και άμαξες. Η προσπάθεια των ανδρών του Μαχνό να εξασφαλίζουν τον εφοδιασμό τους μέσω ανταλλαγμάτων σε είδος ή χρήματα συνέβαλε στο να γίνεται ανεκτός ή και να στηρίζεται  ο αναρχικός στρατός ενεργά από αρκετές αγροτικές μάζες της περιοχής δράσης τους.
Οι επιτυχίες του Μαχνό τόσο κατά του αυστριακού και γερμανικού στρατού, όσο και κατά των Λευκών αντεπαναστατών, προσείλκυσαν την προσοχή του Λένιν, που τον Ιούνη του 1918 συναντήθηκε κατόπιν μεσολάβησης του Γιάκοβ Σβερντλόφ με το Μαχνό στο Κρεμλίνο, προσπαθώντας να τον προσεταιριστεί υπέρ της Λαϊκής Δημοκρατίας της Ουκρανίας. Μετά την κατάρρευση της τελευταίας, την κατάσταση εκμεταλλεύτηκε ο στηριζόμενος από τη Γερμανία αντιδραστικός στρατηγός Αταμάν Πάβλο Σκοροπάντσκι, εγκαθιδρύοντας ένα αυταρχικό καθεστώς, το οποίο αντικαταστάθηκε από την κυβέρνηση του αντικομμουνιστή σοσιαλδημοκράτη Σιμόν Πετλιούρα, που συνέχισε τον πόλεμο κατά των μπολσεβίκων, συμμαχώντας με τους πολωνούς κατά τον πολωνοσοβιετικό πόλεμο, ως την ήττα του ουκρανικού εθνικισμού το 1921.

Ο Μαχνό και ο Αναρχικός Μαύρος Στρατός, περίπου 15.000 ατόμων έδωσε πολλές μάχες κατά των Λευκών, αλλά και των μπολσεβίκων κατά διαστήματα, με τους οποίους τους χώριζε ιδεολογικοπολιτική άβυσσος. Οι μαχνοβίτες διατείνονταν πως στις περιοχές που ήλεγχαν καταργούσαν  το κράτος, παρέκαμπταν τη δικτατορία του προλεταριάτου που ερμήνευαν ως δικτατορία των μπολσεβίκων και ίδρυαν τοπικά συμβούλια στις αρχές της αυτοδιαχείρισης. Αυτό προφανώς, όπως επεσήμαιναν στην πολεμική τους οι μπολσεβίκοι, δε σήμαινε καθόλου την ανυπαρξία κατασταλτικών μηχανισμών από πλευράς τους, με κυριότερο την Επιτροπή για την Καταπολέμηση Αντιμαχνοβίτικων ενεργειών. Επιπλέον, πέραν από την εξιδανικευμένη εικόνα ενός ελευθεριακού στρατού, η δράση του των μαχνοβιτών αμαυρωνόταν κι από τα προσωπικά πάθη του φυσικού του ηγέτη και άλλων ανδρών του, τα οποία στις συνθήκες εκείνες είχαν αντικειμενικά και πολιτικές συνέπειες, που επισημαίνουν ακόμα και ομοϊδεάτες του Μαχνό.
Σε μια προσπάθεια διαλόγου με τον Ουκρανό αναρχικό ηγέτη, ο Λένιν απέστειλε τον Κάμενεφ στην Ουκρανία, ο οποίος διεξήγαγε μια συζήτηση σε ήρεμους τόνους με τον Μαχνό. Εκείνος όμως στη συνέχεια ισχυρίστηκε πως είχε υποκλέψει μηνύματα των μπολσεβίκων βάσει των οποίων ο ίδιος θα δολοφονούνταν και ο Κόκκινος Στρατός θα επιτιθόταν στους Μαχνοβίτες.
Ως απάντηση οι μπολσεβίκοι απάντησαν με εντολή σύλληψης των μελών της Ναμπάτ, δηλαδή της Ομοσπονδίας Αναρχικών Ομάδων υπό των Μαχνό, ο οποίος, διωκόμενος από το στρατό των λευκών υποχώρησε στο εσωτερικό της Ουκρανίας. Την επόμενη χρονιά ωστόσο ο Μαύρος Στρατός αντεπιτέθηκε, αποσπώντας το μεγαλύτερο μέρος της Νότιας Ουκρανίας.
Το 1920 οι άνδρες του συνέλαβαν δυο άνδρες της Τσέκα, της μυστικής αστυνομίας των μπολσεβίκων, εκτελώντας τους με την κατηγορία σχεδίου δολοφονίας κατά του Μαχνό. Τον Οκτώβρη της ίδιας χρονιάς υπήρξε εκεχειρία μεταξύ μαχνοβιτών και Κόκκινου στρατού, συμβάλλοντας στην αντιμετώπιση του στρατού των λευκών, μετά και την αμνηστία που έδωσαν οι μπολσεβίκοι σε αναρχικούς κρατούμενος.
Ο Μαχνό αρνήθηκε να διαλύσει το στρατό του μετά την ήττα των Λευκών, πραγματοποιώντας με διαρκείς επιδρομές σε όλη την Ουκρανία και προβάλλοντας ενεργή αντίσταση κατά του Κόκκινου Στρατού υπό τον Μιχαήλ Φρούνζε. Ο ίδιος κατόρθωσε να διαφύγει στο εξωτερικό, αρχικά στη Ρουμανία, μετά στην Πολωνία, το Βερολίνο και το Παρίσι, όπου έγινε μέλος της κοινότητας αναρχικών Ρώσων εμιγκρέδων. Συμμετείχε στη συγγραφή της «Οργανωτικής Πλατφόρμας των Ελευθεριακών Κομμουνιστών», που προσπαθούσε να θέσει τις οργανωτικές βάσεις των αναρχικών υπό το πρίσμα της πρόσφατης ήττας από τους μπολσεβίκους, ένα κείμενο που δίχασε τους αναρχικούς, θεωρούμενο από μερίδα τους ως υπερβολικά ανελαστικού και αυταρχικού.
Έφυγε από τη ζωή στις 25 Ιούλη 1934 από φυματίωση και τάφηκε σε κοιμητήριο του Παρισιού, παρουσία κάποιων εκατοντάδων οπαδών του.

Κατήφορος δίχως τέρμα


Κι εκεί που νόμιζε κανείς ότι η πλειοψηφία των καρεκλοκένταυρων της ΓΣΕΕ έχει πιάσει πάτο, ήρθε και η απαίτησή τους από την κυβέρνηση να αναλάβουν τα ΜΑΤ τη φρούρηση των συνεδρίων της, όπως και άλλων εργατικών οργανώσεων! Φρούρηση όχι από τίποτα ...εργοδοτικούς μηχανισμούς, που ενοχλούνται από τη «δράση» της ΓΣΕΕ, αλλά από εργαζόμενους που δεν ανέχονται άλλο τον εκφυλισμό και τη νοθεία. Πρόκειται πραγματικά για νέο στοιχείο στον αντιδραστικό κατήφορο των εργατοπατέρων, που έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά από κινήσεις τους, που ειδικά τα τελευταία χρόνια στοιχειοθετούν τον ξεπεσμό τους.
Αλήθεια, από ποιους θέλει να «προστατευτεί» η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ; Από ποιους νιώθει ότι «κινδυνεύει»; Από αυτούς που υποτίθεται ότι «εκπροσωπεί»; Δηλαδή, από εργαζόμενους, σωματεία και συνδικαλιστές που κινητοποιούνται σε όλη την Ελλάδα και δεν ανέχονται άλλο τη βρωμιά και τη νοθεία που άπλωσαν σαν πανούκλα εδώ και δεκαετίες πάνω από το εργατικό κίνημα οι συνδικαλιστές της εργοδοσίας και των κυβερνήσεών τους; Στην πραγματικότητα, η ΓΣΕΕ, με τη συνάντηση που έκανε με την υπουργό Δημόσιας Τάξης, απαίτησε κατασταλτικά μέτρα ενάντια στους εργαζόμενους, για να διαιωνίσει τον μηχανισμό αναπαραγωγής νόθων αντιπροσώπων, ώστε να διατηρήσει τις καρέκλες και τον συσχετισμό υπέρ της, δηλαδή για λογαριασμό της κυβέρνησης και της εργοδοσίας.
***
Και αυτή η ελεεινή πρωτοβουλία της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας αποτελεί μέρος του συνολικότερου σχεδιασμού της κυβέρνησης, της εργοδοσίας, του κράτους και των συνδικαλιστών τους για τσάκισμα των εργατικών δικαιωμάτων. Μάλιστα, πρόκειται για σχεδιασμό που υλοποιείται ήδη, με χαρακτηριστικό και πιο πρόσφατο παράδειγμα τα όσα έγιναν στην Κοζάνη, όπου ο εισαγγελέας καλεί σε απολογία συνδικαλιστές, με αφορμή τη μαζική τους παρέμβαση, με την οποία απαίτησαν να τηρηθούν σωστά οι διαδικασίες και να πάψουν τα φαινόμενα νοθείας στις εργασίες του συνεδρίου του Εργατικού Κέντρου.
Η κίνηση αυτή της ΓΣΕΕ έρχεται να προστεθεί ως μια ακόμα σελίδα στη μαύρη βίβλο του εργατοπατερισμού. Προστίθεται στην απεργοσπαστική στάση της πλειοψηφίας της, στην υπονόμευση κάθε εργατικού αγώνα, όπως και της επικείμενης απεργίας που οργανώνεται εδώ και καιρό από εκατοντάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις, την οποία επιχείρησαν να αποτρέψουν, αλλά τελικά δεν τα κατάφεραν.
Προστίθεται στη στήριξη που παρέχει η ΓΣΕΕ στο κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του, διαμορφώνοντας μαζί τους το αντιλαϊκό σχέδιο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, διαμορφώνοντας «συμμαχίες» με εκπροσώπους της εργοδοσίας, παρέχοντας κάλυψη στην κυβέρνηση για να εφαρμόσει τον νόμο «Βρούτση - Αχτσιόγλου» για την καθήλωση του κατώτατου μισθού. Προστίθεται στα βρώμικα κόλπα της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, στην οποία βρίσκουν στέγη ακόμα και εργοδότες, που αναπτύσσουν μπίζνες εκμεταλλευόμενοι εργαζόμενους, που κατά τ' άλλα «εκπροσωπούν».
***
Είναι λογικό αυτός ο βρώμικος σχεδιασμός κυβέρνησης και εργοδοσίας σε βάρος των εργαζομένων, στον οποίο συμμετέχει ενεργά η ηγεσία της ΓΣΕΕ, να χρειάζεται και το μαστίγιο για να προχωρήσει. Και η συνδικαλιστική πλειοψηφία παίζει απροκάλυπτα το ρόλο του «λαγού» για μεγαλύτερη καταστολή σε βάρος όσων αγωνίζονται, όσων παλεύουν για την οργάνωση των εργαζομένων, για την ανασύνταξη του κινήματος, για να φύγει η λέρα της νοθείας από τα συνδικάτα.
Κάθε καλοπροαίρετος αγωνιστής, κάθε αγνός συνδικαλιστής που προβληματίζεται για τη σημερινή κατάσταση στα συνδικάτα και στο κίνημα, πρέπει να πάρει θέση. Οχι μόνο να καταδικάσει την κατρακύλα της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ που δεν έχει πάτο, τον πρωταγωνιστικό της ρόλο στην υπονόμευση του αγώνα, αλλά και να βάλει πλάτη για να πάψουν τέτοια φαινόμενα στο συνδικαλιστικό κίνημα, παλεύοντας μαζί με τις ταξικές δυνάμεις για την ανασύνταξη και την αναζωογόνησή του, μακριά από την επιρροή του κεφαλαίου, της κυβέρνησης, των κομμάτων και των συνδικαλιστών τους.

Στον αγώνα η διέξοδος




Βδομάδες τώρα, με αφορμή ορισμένες πρωτόδικες αποφάσεις δικαστηρίων για τις περικοπές στις συντάξεις και την επιδίκαση καταβολής αναδρομικών από προηγούμενα έτη, εκατομμύρια συνταξιούχοι βρίσκονται αντιμέτωποι με έναν καταιγισμό πληροφόρησης, αλλά κυρίως παραπληροφόρησης.
Εκμεταλλευόμενοι την αγανάκτηση εκατομμυρίων συνταξιούχων και το δίκαιο αίτημα για ανάκτηση απωλειών, αλλά και τη θολούρα που σκόπιμα συντηρείται με ευθύνη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, διάφοροι αετονύχηδες, «συνταξιολόγοι» και δικηγορικά γραφεία προσπαθούν να τους σύρουν σ' έναν μακρόχρονο, επίπονο λαβύρινθο δικαστικών προσφυγών, βάζοντας «κατά κεφαλήν» χαράτσι.
Κανένας συνταξιούχος να μην επιτρέψει να γίνουν ο ίδιος και οι συνάδελφοί του βορά στα «κοράκια» που κερδοσκοπούν με την αγωνία τους, στην κοροϊδία της κυβέρνησης. Ο,τι πέτυχαν οι συνταξιούχοι έως τώρα, ήταν με την αγωνιστική τους δράση, μέσα από τις γραμμές των Συνεργαζόμενων Συνταξιουχικών Οργανώσεων, σε σύγκρουση και όχι συνδιαλλαγή με την πολιτική που χαντακώνει την Κοινωνική Ασφάλιση.
Απανωτά δημοσιεύματα, πρωτοσέλιδα, ρεπορτάζ καναλιών και εφημερίδων, συνεντεύξεις και δηλώσεις στελεχών του υπουργείου Εργασίας, δικηγόρων και «ειδικών», έχουν δημιουργήσει έναν πραγματικό κυκεώνα, ο οποίος συγκαλύπτει αντί να «φωτίζει» την ουσία των γεγονότων.
Οι μέχρι τώρα αποφάσεις των δικαστηρίων αφορούν μερικές ελάχιστες περιπτώσεις - οι οποίες μάλιστα δεν έχουν τελεσιδικήσει ακόμα - και δεν διασφαλίζουν τους 2,5 εκατομμύρια συνταξιούχους, των οποίων οι συντάξεις λεηλατήθηκαν βάναυσα. Οι αποφάσεις αυτές πρέπει να εφαρμοστούν εδώ και τώρα καθολικά, για όλους τους συνταξιούχους.
Από κει και πέρα, η ουσία όλης αυτής της «περιπέτειας» που βιώνουν οι συνταξιούχοι, βρίσκεται στο γεγονός ότι η λεηλασία των συντάξεων και των ασφαλιστικών τους δικαιωμάτων, που εντάθηκε στα χρόνια της κρίσης, δεν έπεσε από τον ουρανό. Ούτε είναι αποτέλεσμα διαφορετικών «ερμηνειών» για τη συνταγματικότητα ή την αντισυνταγματικότητα ενός νόμου.
Αντίθετα, οι περικοπές στις συντάξεις, όπως και τα άλλα αντιασφαλιστικά μέτρα, αποτελούν στρατηγική του κεφαλαίου, της ΕΕ και των κομμάτων τους, που αντιμετωπίζουν την Ασφάλιση ως «βάρος» για τους επιχειρηματικούς ομίλους και το κράτος.
Ετσι, βαφτίζουν «αναπτυξιακό μέτρο» την απαλλαγή του κράτους και της εργοδοσίας από τη χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος, μετατρέποντας ολοένα και περισσότερο σε ατομική υπόθεση την Υγεία, την Πρόνοια, τη σύνταξη.
Ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ, με το «Αναπτυξιακό Σχέδιο» για την οικονομία που υπέβαλε στους δανειστές, διαφημίζει ως «επιτυχία» του τη μείωση των δαπανών για τις συντάξεις από το 17,3% του ΑΕΠ το 2016, χρονιά που ψηφίστηκε ο νόμος - λαιμητόμος (4387), στο 13,4% του ΑΕΠ το 2020 (-3,9 μονάδες του ΑΕΠ), ώστε να δίνεται η δυνατότητα στο κράτος να στηρίζει με περισσότερα κονδύλια και «απαλλαγές» τις επενδύσεις μεγάλων ομίλων.
Μάλιστα, όσον αφορά την κρατική χρηματοδότηση, διαφημίζει πως, ως αποτέλεσμα των συνεχόμενων και διαχρονικών περικοπών που όλες οι κυβερνήσεις επέβαλαν στους συνταξιούχους, «από το 2025 και μετά, η κρατική χρηματοδότηση θα καλύπτει μόνο την εθνική σύνταξη (4,8% του ΑΕΠ) και δεν θα είναι απαραίτητη πρόσθετη χρηματοδότηση...».
Επομένως, στον πυρήνα των αντιασφαλιστικών μεταρρυθμίσεων όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δεν βρίσκονται μόνο οι περικοπές στις σημερινές και στις μελλοντικές συντάξεις, αλλά και ένας μόνιμος «κόφτης» στις δαπάνες του κράτους, που επεκτείνεται τουλάχιστον στα 50 επόμενα χρόνια και διασφαλίζει ότι δεν θα υπάρξει καμιά υπέρβαση δαπανών για το Ασφαλιστικό, που να θέτει σε κίνδυνο τη «δημοσιονομική σταθερότητα».
Αυτόν τον «κόφτη» επικαλείται και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στις εφέσεις που ασκεί ενάντια στις πρωτόδικες αποφάσεις που δικαιώνουν συνταξιούχους, επαναλαμβάνοντας κατά λέξη όλη την επιχειρηματολογία υπέρ του 1ου και του 2ου μνημονίου, με αναφορά στις «δημοσιονομικές δεσμεύσεις» που έχουν αναλάβει όλες οι κυβερνήσεις.
Πραγματική διέξοδος για τους συνταξιούχους δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς σύγκρουση με αυτήν την αντιλαϊκή πολιτική. Κόντρα στο κλίμα εφησυχασμού που καλλιεργεί η κυβέρνηση και για το ζήτημα της περικοπής της «προσωπικής διαφοράς», μέσα από τα παζάρια με τους «εταίρους», οι συνταξιούχοι πρέπει τώρα ακόμα πιο μαζικά, ακόμα πιο αποφασιστικά να παλέψουν για: Επιστροφή των κλεμμένων, να υπάρξει πολιτική απόφαση της κυβέρνησης που θα αποδίδει τα οφειλόμενα σε όλους, χωρίς ατελείωτους δικαστικούς λαβύρινθους, αυξήσεις στις συντάξεις, κατάργηση όλου του άθλιου αντιασφαλιστικού οικοδομήματος, αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Υγεία - Πρόνοια, που θα ικανοποιούν τις σύγχρονες ανάγκες τους.

TOP READ