16 Ιουλ 2018

Απαρτχάιντ κανονικά και με το νόμο ετοιμάζεται να νομοθετήσει το Ισραήλ

Τη θεσμοθέτηση πλήρους διαχωρισμού αραβικών και εβραϊκών κοινοτήτων σχεδιάζει η κυβέρνηση του Ισραήλ, στενός σύμμαχος της ελληνικής κυβέρνησης, με ένα νομοσχέδιο που προτείνει “να επιτρέπεται σε μια κοινότητα που αποτελείται από ανθρώπους με την ίδια πίστη και εθνικότητα να διατηρούν τον αποκλειστικό χαρακτήρα αυτής της κοινότητας” . Με το ίδιο νομοσχέδιο επιτρέπεται επίσης η επιβολή του εβραϊκού θρησκευτικού νόμου σε ορισμένς περιπτώσεις καθώς και η αφαίρεση της Αραβικής από τις επίσημες γλώσσες του κράτους.
Ήδη το νομοσχέδιο ξεσηκώνει τεράστιες αντιδράσεις, καθώς  χιλιάδες Ισραηλινοί διαδήλωσαν εναντίον του στο Τελ Αβίβ το περασμένο Σάββατο. Βουλευτές της αντιπολίτευσης το συγκρίνουν ήδη με το απαρτχάιντ που επικρατούσε μέχρι τις αρχές της δεκαετίες του ’90 στη Νότιο Αφρική. Το νομοσχέδιο αναμένεται να περάσει από κοινοβουλευτική ψηφοφορία την ερχόμενη εβδομάδα, με τον Νιετανιάχου να επικαλείται “τα δικαιώματα της πλειοψηφίας” και να διατείνεται υποκριτικά πως θα συνεχίζει να προασπίζεται τα συλλογικά και ατομικά δικαιώματα, την ώρα βέβαια που ο στρατός του προκαλεί εκατόμβες θυμάτων μεταξύ των Παλαιστινίων μόνο τους τελευταίους μήνες.
“Πως το κράτος επιτρέπεται να δημιουργεί χωριά που θα διαχωρίζουν [τους κατοίκους] στη βάση της θρησκείας ή της εθνικότητας, είναι εξοργιστικό” λέει ο Αμίρ Φουξ από το Ινστιτούτο Ισραηλινής Δημοκρατίας. Ακόμα και ο απεσταλμένος της ΕΕ Εμανουέλ Ζωφρέ αναγκάστηκε να ψελλίσει πως το νομοσχέδιο κάνει διακρίσεις, για να εισπράξει την επίπληξη από το υπουργείο εξωτερικών κατόπιν εντολής του Νετανιάχου.
Επιφυλάξεις εξέφρασε και ο πρόεδρος της χώρας, που έχει αποκλειστικά θεσμικό ρόλο, Reuven Rivlin, λέγοντας πως το νομοσχέδιο θα βλάψει τους Εβραίους διεθνώς και θα μπορούσε να “χρησιμοποιηθεί ως όπλο από τους εχθρούς μας”. Προσθέται πως το νομοσχέδιο θα μπορούσε να στραφεί κατά των Εβραίων μεσανατολικής καταγωγής ή ακόμα και κατά των ομοφυλοφίλων. Βουλευτής της συμπολίτευσης των επέπληξε με τη βαθιά ρατσιστική αποστροφή πως “Δυστυχώς, ο πρόεδρος Rivlin ξέχασε το DNA του”.
Την αντίδρασή τους έχουν εκφράσει και οργανώσεις της εβραϊκής διασποράς, που θεωρούν το νομοσχέδιο απειλή για τη δημοκρατία στη χώρα και όχημα επιβολής των υπερορθοδόξων Εβραίων έναντι ενός “πλουραλιστικού εβραϊσμού”.
Στην πραγματικότητα ήδη πολλές γειτονιές και πόλεις στο Ισραήλ διαχωρίζονται σε καθαρά αραβικές και εβραϊκές, αλλά αυτοί που έχουν το κύριο πρόβλημα να μετακομίσουν σε εθνοτικά διαφορετική γειτονιά είναι οι Άραβες. Όπως επισημαίνει ο καθηγητής του τμήματος νομικής στο Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ Μορντεχάι Κρέμνιτσερ, το νομοσχέδιο έρχεται να “αφαιρέσει τη μάσκα ώστε να αποκαλυφθεί το άσχημο πρόσωπο του υπερεθνικιστικού Ισραήλ σε όλη του την απέχθεια”.
Με πληροφορίες από theguardian.com

Το διάβασα στην Αυγή. Ή μήπως ήταν η Χρυσή Αυγή;



Σε κάθε μέσο ενημέρωσης γνωρίζεις ότι υπάρχει ένα κείμενο ή μια εκπομπή με το οποίο η διεύθυνση διασχίζει τον Ρουβίκωνα. Και για την Αυγή αυτή η στιγμή ήρθε στις 15 Ιουλίου του 2017 όταν η εφημερίδα, με κείμενο του Θάνου Παπαδόπουλου, επιχείρησε να ταυτίσει τον ναζισμό με τον κομμουνισμό.
Επαναφέροντας τη πιο χυδαία μορφή της θεωρίας των δυο άκρων και της ταύτισης φασισμού κομμουνισμού (που όπως έχουμε εξηγήσει επιβραβεύεται και από την ΕΕ με 100.000 ευρώ) ο αρθρογράφος υποστηρίζει, καταρχάς, ότι η άκρα δεξιά και ή άκρα αριστερά, είναι «κοσμικές θρησκείες» με περισσότερες ομοιότητες παρά διαφορές, τις οποίες δεν τις διακρίνει πολιτικό ή ταξικό μίσος.
Ο αχταρμάς στη σκέψη του είναι εμφανής από την πρώτη στιγμή αλλά η συνέχεια του κειμένου θα έκανε ακόμη και τον Γεωργαλά της δικτατορίας (και πρώην σύμβουλο του κυβερνητικού εταίρου, Πάνου Καμμένου) ή τον Στάθη Καλύβα να φαντάζουν σαν γίγαντες της αριστερής διανόησης.
Γράφει μεταξύ άλλων η Αυγή: «Η Άκρα Αριστερά υποκαθιστά τον Θεό στην ιδεολογία της με το κράτος που θα εφαρμόσει την κοινωνική (ταξική) δικαιοσύνη. Το κράτος αυτό πρέπει να συγκεντρώνει όλους τους πόρους και τα αγαθά της κοινωνίας και μετά να τα κόβει σε ίσα μερίδια και να τα μοιράζει εξίσου σε όλους. Φυσικά αυτή την απλοϊκή δικαιοσύνη δεν κατόρθωσαν να την εφαρμόσουν ούτε στη σταλινική σοβιετική αυτοκρατορία. Αυτή η παιδαριώδης ταξική δικαιοσύνη ναυάγησε στα ρηχά και το μόνο που κατόρθωσε ήταν να δημιουργήσει νέες ανίκανες κυρίαρχες τάσεις, την κρατική και την κομματική νομενκλατούρα που λεηλατούσε τον πλούτο που παρήγαγε ο λαός και οι εργαζόμενες τάξεις. Έτσι οδήγησαν τη Σοβιετική Ένωση στη διάλυση, ενώ πρόσθεσαν στα εκατομμύρια θύματα του ναζισμού και του ιμπεριαλισμού και τα εκατομμύρια θύματα του σταλινισμού».
Τσαλαβουτώντας ανάμεσα σε ιδεολογίες και δικτάτορες χωρίς καμία συνοχή, ο συντάκτης συγχέει έναν κρατισμό, τα στοιχεία του οποίου ο ίδιος οικοδομεί στο κεφάλι του, με τον κομμουνισμό, τον οποίο ταυτίζει με τον Στάλιν προκειμένου στη συνέχεια να τον ταυτίσει με τη ναζιστική θηριωδία.
Στη συνέχεια έρχεται η στιγμή για την Αυγή να καταδικάσει τη βία απ’ όπου και αν προέρχεται. Η άμυνα ενός εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος ταυτίζεται τώρα με τη φασιστική βία: «Η έχθρα για τη δημοκρατία μάλιστα μπολιάστηκε από τις θεωρίες (σχεδόν πανομοιότυπες) για τη νομιμότητα της βίας, όταν αυτή έχει… δίκαιο ή εθνικό σκοπό!»
Και φυσικά όπως κάθε ακροδεξιά εφημερίδα έτσι και η Αυγή ταυτίζει τελικά τη ναζιστική Γερμανία, που θέλησε να καταλάβει τον πλανήτη, με τη Σοβιετική Ένωση, που την σταμάτησε: «Η κάθε ακραία ιδεολογία επιδιώκει την καταστροφή της δημοκρατίας για λογαριασμό της, για να επιβάλει το δικό της καθεστώς: το φασιστικό ή σοβιετικό κράτος. Επειδή ήταν τόσο όμοια μεταξύ τους στη μεταχείριση των λαών, γι’ αυτό είχαν τόσο αβυσσαλέο μίσος μεταξύ τους».
Το άρθρο δεν θα μπορούσε να μην καταφύγει και στα πιο φθηνά τεχνάσματα της άκρας δεξιάς αλλά και του ακραίου κέντρου όταν κατηγορεί τους οπαδούς των δυο άκρων ότι σε περιόδους «εθνικής ή οικονομικής κρίσης και καταστροφής, φτάνουν ώς τους φόνους και τους εμπρησμούς όταν δεν μπορούν να φτάσουν στα κοινοβούλια του… μίσους!».
Που αναφέρεται άραγε ο ποιητής; Στον εμπρησμό του Ράιχσταγκ; Μήπως στη Μαρφίν; Η μήπως ο ιστορικός, πολιτικός και ιδεολογικός αχταρμάς απλώς κινεί τα δάχτυλά του στο πληκτρολόγιο.
Η απόλυτη ταύτιση του ΣΥΡΙΖΑ, με την προσπάθεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης να ταυτίσει το φασισμό με τον κομμουνισμό και να εξισώσει τη ναζιστική Γερμανία με τη Σοβιετική Ένωση φαίνεται ότι δίνει τους τελικούς της καρπούς. Είναι πολλά τα λεφτά και μεγάλες οι καρέκλες για να την αμφισβητήσεις.


infowar

Κύμα μεγάλων διαδηλώσεων κατά της φτώχειας



Πηγή: Associated Press
Δύο άνθρωποι σκοτώθηκαν στο νότιο Ιράκ τη νύχτα της Παρασκευής προς Σάββατο, εν μέσω κινητοποιήσεων, καθώς το κύμα αμφισβήτησης και δυσαρέσκειας του δοκιμαζόμενου από τις πολυετείς ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ιρακινού λαού δεν σταματά να επεκτείνεται, εξωθώντας τις αρχές να κηρύξουν απαγόρευση κυκλοφορίας στη Βασόρα.
Αντιμέτωπος με τις ογκώδεις διαδηλώσεις που φοβάται ότι μπορεί να επεκταθούν και στις άλλες περιοχές της χώρας, ο πρωθυπουργός Χάιντερ αλ Αμπάντι εξήγγειλε το βράδυ του Σαββάτου την άμεση διάθεση χρηματικών πόρων και υποσχέθηκε δημόσιες επενδύσεις στην επαρχία της Βασόρας, όπου περιόδευσε την προηγουμένη, κάνοντας δεσμεύσεις και ανακοινώσεις.
Οι διαδηλωτές εκφράζουν την αγανάκτηση και την οργή τους για την αδιαφορία των αρχών απέναντι στην επαρχία, που παραμένει εξαιρετικά φτωχή, παρότι διαθέτει πλούσια πετρελαϊκά κοιτάσματα.
Δύο διαδηλωτές «σκοτώθηκαν από σφαίρες» στην επαρχία Μισάν, που γειτνιάζει με το Ιράν, δήλωσε ο εκπρόσωπος του κέντρου άμεσης βοήθειας της επαρχίας, ο Άχμαντ αλ Κανάνι.
Με τους θανάτους αυτούς, αυξήθηκε στους τρεις ο αριθμός των νεκρών από την έναρξη των κινητοποιήσεων, κατά τη διάρκεια των οποίων έχουν επίσης τραυματιστεί δεκάδες άνθρωποι, κυρίως στελέχη των σωμάτων ασφαλείας, σύμφωνα με ιατρικές πηγές.
(Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ-AFP-Reuters-dpa)

Ένα δάκρυ για τον μπαρμπα-Τζίμη

  


'Ο,τι διαβάζετε  , πρωτοδημοσιεύτηκε στον ΚΟΚΚΙΝΟ ΑΝΕΜΟ 21 Ιουλίου 2014.
Άραγε τι έχει αλλάξει μέχρι σήμερα στη λογική και τακτική της "πρωτηφορά αριστεράς" από την "δεξιά" κυβέρνηση της εποχής;

Ο τίτλος  της ανάρτησης είναι ο αντίστοιχος του κειμένου που θα διαβάσετε παρακάτω.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.
Η ιστορία  υπήρχε στα παλιά βιβλία της Ελληνικής Γλώσσας της Ε' Δημοτικού στο 2ο τεύχος για όσους θέλουν να το ψάξουν. Τα γεγονότα συμβαίνουν στις αρχές του 20ου αιώνα  και έχουν σχέση με την κατάκτηση του 8ωρου και της Κυριακάτικης αργίας.
Είμαι σίγουρος πως διαβάζοντας το θα μελαγχολήσετε, γιατί θα ανακαλύψετε στοιχεία που είναι ζητούμενα σήμερα, τόσο σε ατομικό επίπεδο, όσο και σε συλλογικό επίπεδο.
Είναι  ίσως μια μικρή απάντηση στο κρεσέντο της προπαγάνδας που έχει ξεσπάσει σε όλα τα επίπεδα, τόσο από πλευράς κυβέρνησης , όσο και από πλευρά αρκετών καλοταϊσμένων δημοσιογραφικών παπαγάλων που περισσότερο με κάργιες μοιάζουν.
Από την άλλη είναι απάντηση και στην μαζική κοινωνική αφασία (μη μου τα μπάνια τάραττε) και στη λογική του "δε γίνεται τίποτα".
Κάντε το κόπο και διαβάστε το...  ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΑΝΕΜΟΣ
















Η διάλυση της Α’ Διεθνούς – Το πρώτο “θύμα” της ανόδου του ιμπεριαλισμού

Σαν σήμερα το 1876 το 7ο συνέδριο της Α’ διεθνούς αποφάσιζε στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ τη διάλυση της οργάνωσης. Το απόσπασμα που ακολουθεί από το βιβλίο του Ουίλιαμ Φόστερ “Ιστορία των τριών διεθνών” ρίχνει φως στα αίτια αυτής της απόφασης, που σχετιζόταν με την ανάγκη προσαρμογής του διεθνούς εργατικού κινήματος στις πολιτικές και οικονομικές αλλαγές που επέφερε ο αναδυόμενος ιμπεριαλισμός. Παράλληλα, κάνει έναν απολογισμό της σπουδαίας προσφοράς της Διεθνούς στους εργάτες ανά τον κόσμο και τη σημαντική θεωρητική και αγωνιστική παρακαταθήκη που κληροδότησε στις επόμενες γενιές εργατών.
Αν και το Γενικό Συμβούλιο είχε γνωστοποιήσει, όπως μπορούσε, στα ευρωπαϊκά τμήματα τη σύγκληση του Συνεδρίου της Φιλαδέλφειας και τα είχε καλέσει να στείλουν αντιπροσώπους, όταν το 7ο και ταυτόχρονα τελευταίο συνέδριο της Διεθνούς Ένωσης των Εργατών συνήλθε στην αίθουσα “Γερμανία” της Φιλαδέλφειας στις 15 Ιούλη 1876, εμφανίστηκε μονάχα ένας ξένος αντιπρόσωπος εκ μέρους του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας. Οι άλλοι δέκα αντιπρόσωποι στο συνέδριο, ανάμεσα στους οποίους ο Ζόργκε και ο Βαϊντεμέγιερ, ήταν αμερικάνοι. Χωρίς πολλές συζητήσεις, η συνέλευση αποφάσισε τη διάλυση της Διεθνούς. Στην απόφαση που πάρθηκε δηλωνόταν ότι το “Γενικό Συμβούλιο της Διεθνούς Ένωσης των Εργατών διαλύεται”, ότι το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο του τμήματος για τη Βόρεια Αμερική επιφορτίζεται να διατηρήσει και να αναπτύξει τις υπάρχουσες διεθνείς σχέσεις και ότι ανατίθεται στο Ομοσπονδιακό Συμβούλιο να συγκαλέσει ένα διεθνές συνέδριο όταν δημιουργηθούν οι αναγκαίες συνθήκες. Ο Ζόργκε και ο Σπάυερ εξουσιοδοτήθηκαν να σχηματίσουν την επιτροπή που θα διαφύλασσε τα ντοκουμέντα της Διεθνούς και θα δημοσίευε τη δήλωση για τη διάλυση της Διεθνούς Ένωσης των Εργατών, που ήταν προσαρτημένη στην απόφαση.
Ύστερα από το συνέδριο της Διεθνούς Ένωσης των Εργατών συνήλθε το συνέδριο της βορειοαμερικάνικης ομοσπονδίας της Διεθνούς Ένωσης των Εργατών στις 16 και 19 του Ιούλη. Παραβρέθηκαν 13 αντιπρόσωποι, που εκπροσωπούσαν 17 τμήματα και 635 μέλη που πλήρωναν συνδρομές. Αφού εκλέχτηκαν αντιπρόσωποι στο Συνέδριο της σοσιαλιστικής ενότητας, που έπρεπε να αρχίσει λίγες μέρες αργότερα, η βορειοαμερικάνικη ομοσπονδία της Διεθνούς Ένωσης Εργατών αυτοδιαλύθηκε.
Αμέσως ύστερα απ’ αυτό, στις 19 με 22 Ιούνη και στην ίδια αίθουσα της Φιλαδέλφειας, όπως είχε προκαθοριστεί, συγκεντρώθηκαν οι διάφορες σοσιαλιστικές ομάδες και σχημάτισαν τη νέα μαρξιστική οργάνωση, το Αμερικάνικο Εργατικό Κόμμα. Αυτό το Κόμμα στηριζόταν κυρίως στην οργανωτική ενότητα της Διεθνούς Ένωσης των Εργατών, που είχε διαλυθεί, με επικεφαλής το Ζόργκε και τον Ότο Βαϊντεμέγιερ και των λασσαλικών δυνάμεων που καθοδηγούσαν ο Άντολφ Στράσερ και ο Ρ. Ι. McGuire. Ο Philip Van Patten εκλέχτηκε γενικός γραμματέας και ο Τζ. Π. Μακ Νούελ ορίστηκε συντάχτης του οργάνου του κόμματος, που έβγαινε στα αγγλικά, του “The Labor Standard” (Εργατική Σημαία). Με αυτά τα μέτρα συγκροτήθηκε οριστικά από οργανωτική άποψη το αμερικανικό μαρξιστικό κόμμα, που μέσω του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος και του Σοσιαλιστικού Κόμματος, εξακολούθησε να υπάρχει ως τις μέρες μας, δηλ. ως το τωρινό Κομμουνιστικό Κόμμα.
Έτσι με αυτά τα τρία συνέδρια στις ΕΠΑ, που συνδέονται μεταξύ τους, ολοκληρώθηκε μέσα σε μία βδομάδα το εξελιχτικό ιστορικό προτσές που συντελέστηκε στις γραμμές των σοσιαλιστών όλου του κόσμου: η διάλυση της 1ης Διεθνούς και η ίδρυση μαρξιστικών πολιτικών οργανώσεων σε εθνική βάση.
Η ιστορική δήλωση για τη διάλυση της 1ης Διεθνούς, ετοιμασμένη από τους Ζόργκε και Σπάυερ λέγει:
ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ
Το συνέδριο της Διεθνούς που συνήλθε στη Φιλαδέλφεια διέλυσε το Γενικό Συμβούλιο της Διεθνούς Ένωσης των Εργατών. Εξωτερική σύνδεση της οργάνωσης δεν υπάρχει πια.
“Η Διεθνής πέθανε!” -θα αναφωνήσει η αστική τάξη όλων των χωρών και με ειρωνεία ή χαρά θα αναφερθεί στις εργασίες αυτού του συνεδρίου σα σε μια αναμφισβήτητη απόδειξη της ήττας του εργατικού κινήματος όλου του κόσμου. Ας μην επηρεαστούμε από τις κραυγές των εχθρών μας! Εγκαταλείψαμε την οργάνωση της Διεθνούς για λόγους που έχουν σχέση με την τωρινή πολιτική κατάσταση στην Ευρώπη, αλλά σε αντάλλαγμα βλέπουμε ότι η αρχή της οργάνωσης αναγνωρίζεται και υπερασπίζεται από τους προοδευτικούς εργάτες όλου του πολιτισμένου κόσμου. Ας δόσουμε στους συντρόφους μας εργάτες της Ευρώπης μια ανάπαυλα για να σταθεροποιήσουν τις θέσεις τους στις ίδιες τους τις χώρες, και θα είναι με βεβαιότητα σε θέση να παραμερίσουν τα εμπόδια που τους χωρίζουν από τους εργάτες άλλων περιοχών του κόσμου.
Σύντροφοι, ασπασθήκατε με ενθουσιασμό και αγάπη την αρχή της Διεθνούς. Θα βρείτε τα μέσα για να ευρύνετε τον κύκλο των οπαδών της και χωρίς την ύπαρξη μιας οργάνωσης. Θα βρείτε νέους αγωνιστές που θα εργαστούν για την πραγματοποίηση των σκοπών της ένωσής μας. Οι σύντροφοι της Αμερικής σας υπόσχονται πως θα υπερασπίσουν και θα διαφυλάξουν με πίστη τις καταχτήσεις της Διεθνούς σ’ αυτή τη χώρα ως ότου πιο ευνοϊκές συνθήκες θα ενώσουν πάλι τους εργάτες όλων των χωρών στον κοινό αγώνα και έως ότου αντηχήσει πάλι πιο δυνατά από κάθε άλλη φορά, η έκκληση: “Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!”
Ο ρόλος της 1ης Διεθνούς
Με την καθοδήγηση του Καρλ Μαρξ και ακολουθώντας το δρόμο της προκάτοχής της, της Ένωσης των Κομμουνιστών, η 1η Διεθνής έθεσε τις βάσεις του σύγχρονου εργατικού κινήματος τόσο από θεωρητική όσο και από οργανωτική άποψη. Η κύρια πραγματοποίηση της Διεθνούς από την άποψη αυτή ήταν η εκλαΐκευση και η εφαρμογή στην πράξη της φιλοσοφίας, της προλεταριακής κοσμοαντίληψης -του επιστημονικού σοσιαλισμού- οπως την επεξεργάστηκαν ο Μαρξ και ο Ένγκελς. Συγκεκριμένα η 1η Διεθνής διατύπωσε την πολιτική της εργατικής τάξης απέναντι στο καπιταλιστικό κράτος και απέναντι στο κράτος γενικά, καθορίζοντας το ρόλο του συνδικαλιστικού κινήματος των συνεταιρισμών, του αγώνα για δημοκρατικές ελευθερίες, και ανάλυσε βαθιά την κατάσταση των γυναικών. Η 1η Διεθνής προσδιόρισε τις κύριες λειτουργίες του εργατικού πολιτικού κόμματος και καθόρισε τη στάση του προλεταριάτου απέναντι στην αγροτιά, απέναντι στο πρόβλημα του πολέμου και το εθνικό πρόβλημα. Καθόρισε την τεχνική της ένοπλης εξέγερσης, διευκρίνισε τη σχέση ανάμεσα στις άμεσες διεκδικήσεις και την προλεταριακή επανάσταση, καθώς και τις προοπτικές της διχτατορίας του προλεταριάτου, και άρχισε την διαπαιδαγώγηση στις διάφορες χώρες ενός πυρήνα έμπειρων μαρξιστών ηγετών.
Η 1η Διεθνής θεμελιώνοντας αυτή την πολιτική επεξεργάστηκε σειρά αθάνατα ντοκουμέντα του εργατικού κινήματος γραμμένα στις περισσότερες περιπτώσεις από το Μαρξ. Ανάμεσα σε αυτά είναι: η “Ιδρυτική Διακύρυξη” της Διεθνούς Ένωσης των Εργατών και το “Καταστατικό της Ένωσης”, καθώς και η αξιόλογη ανάλυση της κομμούνας, “Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία”. Την περίοδο αυτή ο Μαρξ έγραψε επίσης τον 1ο τόμο του Κεφαλαίου και άλλα σοβαρά έργα.
Εκτός από την επιτυχία που σημείωσε με τα θεωρητικά αυτά έργα, η 1η Διεθνής προσέδωσε συγκεκριμένες μορφές στους διεθνιστικούς πόθους των εργατών όλου του κόσμου. Για πρώτη φορά και με τα πιο μεγάλα αποτελέσματα η 1η Διεθνής δίδαξε τους εργάτες τι είναι διεθνής αλληλεγγύη. Συσπείρωσε τα αρχόμενα, σκόρπια και τεμαχισμένα εργατικά κινήματα της εποχής εκείνης και τα ένωσε σε μια οργανωμένη παγκόσμια δύναμη, που έσπειρε τρόμο και κακές προαισθήσεις στις ψυχές των εκμεταλλευτών όλων των χωρών. Η Διεθνής υπήρξε ο σκαπανέας του εργατικού διεθνισμού. Στο ιδρυτικό Συνέδριο της 2ης Διεθνούς, στα 1889, ο Λίμπκνεχτ δήλωσε, ότι η “Διεθνής Ένωση των Εργατών” δεν πέθανε. Συνεχίζεται από τα ισχυρά εργατικά κινήματα των διαφόρων χωρών και ζει σε αυτά. Ζει και σε μας. Αυτό το συνέδριο είναι έργο της Διεθνούς Ένωσης των Εργατών”.
Η Διεθνής Ένωση των Εργατών καθοδήγησε πολλές απεργίες και σοβαρούς πολιτικούς αγώνες της εποχής της. Πήρε ενεργό μέρος στην ίδρυση συνδικάτων και εργάστηκε σαν σκαπανέας θέτοντας τις βάσεις των οργανώσεων που αργότερα έγιναν σε πολλές χώρες πλατιά σοσιαλιστικά κόμματα. Αλλά πάνω απ’ όλα σ’ αυτή τη μαζική δουλιά της, η Διεθνής Ένωση των Εργατών ήταν η δύναμη που εμψύχωσε την Κομμούνα του Παρισιού. Ο Ένγκελς είχε δίκαιο από ιστορική άποψη, όταν ονόμασε αυτό το σημαντικό γεγονός “παιδί της 1ης Διεθνούς” Και -πράγμα που δεν είναι το λιγότερο σημαντικό- με την υποστήριξη που έδοσε στους ιρλανδούς, τους πολωνούς και άλλους καταπιεζόμενους λαούς, η Διεθνής έθεσε τις βάσεις των μεγάλων μελλοντικών εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων.
Οι αιτίες της διάλυσης της Διεθνούς Ένωσης των εργατών
Η κύρια αιτία της διάλυσης της 1ης Διεθνούς από την παγκόσμια πολιτική σκηνή ήταν το γεγονός, ότι την εποχή εκείνη ο καπιταλισμός έμπαινε σε μια νέα φάση ανάπτυξης, βάζοντας νέα καθήκοντα στην εργατική τάξη, καθήκοντα που η 1η Διεθνής, στις δοσμένες συνθήκες, δεν ήταν σε θέση να τα εκπληρώσει. Η κυριότερη περίοδος δράσης της Διεθνούς Ένωσης των εργατών (1864-1872) “βρισκόταν στο μεταίχμιο δύο εποχών. Η Διεθνής δημιουργήθηκε ακριβώς στα τέλη της πρώτης εποχής που άρχισε με τη μεγάλη αστική επανάσταση της Γαλλίας, στα 1789 και τερματίστηκε με το γαλλοπρωσικό πόλεμο του 1870. Αυτή -λέει ο Λένιν- ήταν εποχή ευημερίας της αστικής τάξης, εποχή της πλέριας νίκης. Ήταν η εποχή ανόδου της αστικής τάξης, η εποχή των αστικοδημοκρατικών κινημάτων γενικά, των εθνικοαστικών κινημάτων ιδιαίτερα, η εποχή όπου οι απολυταρχικοί φεουδαρχικοί θεσμοί, που είχαν επιζήσει, καταστρέφονταν γρήγορα. Ήταν μια περίοδος όπου ο αναπτυσσόμενος καπιταλισμός σταθεροποιούνταν πάνω στα ερείπια του απολυταρχικού φεουδαρχισμού.
Η νέα εποχή που άρχιζε χαρακτηριζόταν από την επέκταση του καπιταλισμού, που μετατρεπόταν σε ιμπεριαλισμό. Η εποχή αυτή άρχισε με την “ηρωική εξέγερση των κομμουνάρων του Παρισιού και έληξε με τη μεγάλη νίκη της Οχτωβριανής Επανάστασης της Ρωσίας, στα 1917. Από την άλλη μεριά αυτή ήταν η εποχή της κυριαρχίας και της κατάπτωσης της αστικής τάξης, του περάσματος από την προοδευτική αστική τάξη στο χρηματιστικό αντιδραστικό και υπεραντιδραστικό κεφάλαιο, η εποχή του περάσματος του καπιταλισμού στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο και της κυριαρχίας που ασκεί αυτός ο ιμπεριαλισμός… ήταν η εποχή όπου το προλεταριάτο άρχιζε να συσπειρώνει σιγά-σιγά τις δυνάμεις του και αργότερα να περάσει νικηφόρα στην παγκόσμια προλεταριακή επανάσταση. Τα κύρια καθήκοντα της εργατικής τάξης των βιομηχανικών χωρών στις πρώτες δεκαετίες αυτής της περιόδου ήταν όχι τόσο να πραγματοποιήσει την επανάσταση, όσο να δημιουργήσει μαζικά συνδικάτα, να οργανώσει σε εθνική κλίμακα σοσιαλιστικά και εργατικά κόμματα, και να αναπτύξει μια πλατιά μαρξιστική διαπαιδαγωγητική δράση.
Ο Λένιν λέει: “Η 1η Διεθνής τελείωσε την ιστορική της αποστολή ανοίγοντας μια εποχή απροσμέτρητα μεγαλύτερης ανάπτυξης του εργατικού κινήματος σε όλες τις χώρες του κόσμου, την εποχή της ανάπτυξης του εργατικού κινήματος σ’ όλες τις χώρες του κόσμου, την εποχή της ανάπτυξης του εργατικού κινήματος σε πλάτος, την εποχή όπου ιδρύθηκαν μαζικά σοσιαλιστικά κόμματα στα πλαίσια κάθε εθνικού κράτους”.

Ένα βήμα πιο κοντά στην «κόλαση» του καπιταλισμού η Κούβα!






Το νέο Σύνταγμα της θα αναγνωρίσει και θα κατοχυρώσει την ιδιωτική ιδιοκτησία!



Ένα βήμα πιο κοντά στην «κόλαση» του καπιταλισμού η Κούβα
Όταν οι ιμπεριαλιστές σε …εξυμνούν τότε μάλλον κάτι δεν έχεις κάνει σωστά

Χτες στην εφημερίδα «Γκράνμα»,που εκδίδεται από το ΚΚ της Κούβας, δημοσιεύτηκε η περίληψη της πρότασης για την Συνταγματική Αναθεώρηση.
Στο νέο σύνταγμα περιλαμβάννται επιπλέον 87 άρθρα φτάνοντας συνολικά τα 224 από 137 που έχει σήμερα δηλαδή αύξηση κατά 37%, ενώ δημιουργείται και θέση πρωθυπουργού, δίπλα στον πρόεδρο που η θητεία του δεν μπορεί να υπερβαίνει τις δύο 5ετίες.
Το κακό για τον ηρωϊκό κουβανικό λαό είναι πως αυτή η αναθεώρηση αυτή προβλέπει την αναγνώριση και τη νομική κατοχύρωση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, δηλαδή επιστροφή στον καπιταλισμό και με την βούλα!
Μέχρι σήμερα στην Κούβα αναγνωρίζονταν διάφορες μορφές ιδιοκτησίας όπως η  κρατική, η συνεταιριστική, η αγροτική και η ατομική (προσωπική) και συνδυασμοί τους.

Οι «μεταρρυθμίσεις» προς την κατεύνθυνση της αγοράς, από το 2010 και μετά, με προτάσεις του προηγούμενου Προέδρου της Κούβας, Ραούλ Κάστρο, στόχευαν στην:
«Τόνωση της κουβανικής οικονομίας και κάνοντας τον σοσιαλισμό περισσότερο βιώσιμο». [σσ: Αυτό το επιχείρημα, κάτι μας θυμίζει!]
Αυτές είχαν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία εκατοντάδων χιλιάδων μικρών κουβανικώνεπιχειρήσεων αυτοαπασχολουμένων, που λειτουργούν κυρίως στον κλάδο του τουρισμού (από εστιατόρια κι ενοικιαζόμενα δωμάτια μέχρι κομμωτήρια και κέντρα αισθητικής).


Ένα βήμα πιο κοντά στην «κόλαση» του καπιταλισμού η Κούβα
Ραούλ Κάστρο και Μιγκέλ Ντίαζ-Κανέλ

Σύμφωνα με την αναφορά του πρακτορείου Reuters, η νέα «Magna Carta», όπως αποκαλεί το σύνταγμα της Κούβας, καθιερώνει και κατοχυρώνει εκτός από την ιδιωτική ιδιοκτησία και την ελεύθερη αγορά:
«Η αναγνώριση ελεύθερης αγοράς και ιδιωτικής ιδιοκτησίας στο σύνταγμα της χώρας μπορεί να σημάνει μεγαλύτερη νομική προστασία των ανερχόμενων επιχειρηματιών της Κούβας καθώς και των ξένων επενδυτών στη χώρα, παρά τις διαβεβαιώσεις των αρχών πως ο κεντρικός σχεδιασμός και οι κρατικές επιχειρήσεις παραμένουν οι πυλώνες της κουβανικής οικονομίας».
Το δημοσίευμα της «Γκράνμα», προφανώς για να καθησυχάσει αυτούς που είναι αντίθετοι σε αυτές τις «μεταρρυθμίσεις» και δικαίως ανησυχούν τονίζει πως:
«Το ΚΚ Κούβας παραμένει η κυρίαρχη πολιτική δύναμη της χώρας, ενώ η κυβερνητική επιτροπή της συνταγματικής αναθεώρησης, με επικεφαλής τον Ραούλ Κάστρο, θα παρουσιάσει το προσχέδιό της στην Εθνοσυνέλευση την επόμενη εβδομάδα».
Την τελική απόφαση για την αποδοχή της πρότασης του νέου Συντάγματος θα πάρει ο κουβανικός λαός μέσω δημοψήφισμα μέσα στο 2018.
Της Επιτροπής ηγείται ο 87χρονος Ραούλ Κάστρο, ο οποίος παραμένει επικεφαλής του ΚΚ της Κούβας και συμμετέχει κι ο νέος πρόεδρος της Κούβας, Miguel Diaz-Canel.
Η Επιτροπή, αναμένεται επίσης να παρουσιάσει την πρόταση στο Συμβούλιο των Υπουργών την ερχόμενη βδομάδα, όπου αναμένεται να συνεδριάσει.

Συμπέρασμα




Ένα βήμα πιο κοντά στην «κόλαση» του καπιταλισμού η ΚούβαΔεν έχω σκοπό να παρουσιαστώ ως «Κασσάνδρα» και μάντης κακών, έχω όμως την υποχρέωση ναεκφράσω την ανησυχία μου,  για το μέλλον της Σοσιαλιστικής Οικοδόμησης στην Κούβα.
Ο Τσε Γκεβάρα είχε ασκήσει δρυμεία κριτική σε τέτοιες μεταρρυθμίσεις, όπως είχαν γίνει στην ΕΣΣΔ μετά το 1956 λέγοντας χαρακτηριστικά πως:
«Οι τελευταίες οικονομικές εξελίξεις στην ΕΣΣΔ μοιάζουν με τα μέτρα που εφάρμοσε η Γιουγκοσλαβία όταν πήρε το δρόμο που θα την οδηγούσε στην σταδιακή επιστροφή στον καπιταλισμό. Ο χρόνος θα δείξει εάν αυτό είναι τυχαίο ή αν πρόκειται για μια καθορισμένη στάση οπισθοχώρησης.
Όλα ξεκινούν από τη λανθασμένη αντίληψη να θέλει κανείς να οικοδομήσει τον σοσιαλισμό με στοιχεία καπιταλιστικά χωρίς να τα αλλάξει πραγματικά στην ουσία τους.
Έτσι φτάνει κανείς σε ένα σύστημα υβριδικό που οδηγεί σε αδιέξοδο, φανερά δύσκολο, που μας υποχρεώνει σε νέες παραχωρήσεις στους οικονομικούς μοχλούς και, συνεπώς, σε μια οπισθοχώρηση».1
Η πρόσφατη ιστορική αρνητική πείρα έχει δείξει πως από όσα δρομολογούνται στο «Νησί της Επανάστασης» δεν προβλέπει τίποτα καλό για το λαό της.
Ένα βήμα πιο κοντά στην «κόλαση» του καπιταλισμού η ΚούβαΚι οι ανησυχία μου ενισχύεται ακόμα περισσότερο εάν λάβω υπόψη και την εμπειρία που αποκόμισα από την 20ήμερη παραμονή μου στην Κούβα το 2011, στην μετά – Φιντέλ εποχή.
Σε μεγάλο κομμάτι του λαού οι ιδέες της αγοράς, του κέρδους καθώς κι ο θαυμασμός προς το …κινεζικό μοντέλο ανάπτυξης έχουν μπολιαστεί για τα καλά στις συνειδήσεις κυρίως των νέων.
Το κομμάτι που εργάζεται κυρίως στον κλάδο του Τουρισμού, δεν έχει καμιά επαφή με τις σοσιαλιστικές ιδέες και καλοβλέπει τέτοιες αλλαγές αφού έχει συσσωρεύσει αρκετό κεφάλαιο που ενώ θέλει μέχρι σήμερα δεν έβρισκε τρόπους να το επενδύσει.
Οι αντιθέσεις στην κουβανική κοινωνία, οι διαφορές ανάμεσα στην ζωή της πόλης και του χωριού (μεταξύ εργαζομένων στον κλάδο του Τουρισμού κι αυτών στην αγροτική παραγωγή) αντί να αμβλύνονται οξύνονται.
Αυτό ενισχύθηκε κι από τη χρήση εσωτερικού διπλού νομίσματος, όπου το τουριστικό πέσος (σαν το δολάριο και με αυτό πληρώνουν οι ξένοι επισκέπτες) έχει αξία 30 φορές μεγαλύτερη από το ντόπιο πέσος που κυκλοφορεί κυρίως στις αγροτικές περιοχές.
Ένα βήμα πιο κοντά στην «κόλαση» του καπιταλισμού η ΚούβαΈτσι ο κουβανός δεν έχει κανένα κίνητρο να εργαστεί στον πρωτογενή τομέα, αφού τα χρήματα που μπορεί να βγάλει στον κλάδο του τουρισμού όχι μόνο ως επιχειρματίας αλλά ακόμα κι ως …ξεναγός είναι υπερπολλαπλάσια από το μέσο εισόδημα των εργατών γης κι απατείται λιγότερος κόπος.
Όσοι θυμούνται την απελπιστική κατάστασηπου βίωνε ο κουβανικός λαός στην προ-επαναστατική περίοδο είναι αυτοί που παραμένουν αληθινά πιστοί στις ιδέες της επανάστασης αλλά είναι πια πολύ γέροι κι οι ανησυχίες που εκφράζουν δεν λαμβάνονται υπόψη όσο πρέπει, από τους λίγους που ασχολούνται με τα καθημερινά κοινωνικά προβλήματα και την ευρύτερη πολιτική.
Με βάση τα παραπάνω δεν διατηρώ καμιά ελπίδα πως το Δημοψήφισμα θα αναιρέσει τις προτάσεις της ηγεσίας του ΚΚ της Κούβας και την διαφαινόμενη επιστροφή στην καπιταλιστική κόλαση κι αν συμβεί αυτό θα είναι έκπληξη πρώτου μεγέθους!
Κι αυτή η εκτίμηση δεν έχει σχέση με απαισιοδοξία ούτε με μοιρολατρία αλλά είναι ρεαλιστική, χωρίς συναισθηματισμούς στηριγμένη στα δεδομένα.
Για να είμαι όμως δίκαιος, στην κριτική μου για το ΚΚ της Κούβας δεν πρέπει να μην υπολογίσω και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες λαμβάνονται αυτές οι αποφάσεις από τους κουβανούς κομμουνιστές, που προσπαθούν να οικοδομήσουν σοσιαλισμό σε εξαιρετικά εχθρικές συνθήκες.
Ένα βήμα πιο κοντά στην «κόλαση» του καπιταλισμού η ΚούβαΗ επιβολή του εμπάργκο, του παράνομου 60χρονουεμπορικού αποκλεισμούτο περιβάλλον ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης οι αντεπαναστατικές ανατροπές και η υποχώρηση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος,
δεν εμπόδισαν την Σοσιαλιστική Κούβα να γίνει μια όαση πολιτισμού κι ανθρωπιάς όχι μόνο στηνχιλιοχτυπημένη τριτοκοσμική Καραϊβική, αλλά και σε ολόκληρη την λατινκή αμερική.
Με τις δεκάδες πρωτοποριακές κατακτήσεις στα πεδία της Έρευνας, της Ιατρικής, της εκπαίδευσης και φυσικά της ανεξάντλητης διεθνούς αλληλευγγύης,η Κούβα ήταν και παραμένει ο φάρος – ελπίδας για εκατομμύρια ανθρώπους, ιδιατέρως μετά τα χρόνια της αντεπανάστασης.
Εκφράζουμε την αγάπη και την αλληλεγγύη μας προς τον ηρωϊκό κουβανικό λαό και στηρίζουμε με όλες τις δυνάμεις μας τους συνεπείς κομμουνιστές, που παλεύουν κόντρα σε θεούς και δαίμονες.

Σημείωση:

[1]. Σημειώσεις στο Εγχειρίδιο πολιτικής οικονομίας της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ(ανέκδοτο), περιλαμβάνεται στο Κ.Ταμπλάδα, Τσε Γκεβάρα: Η πολιτική οικονομία της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, Διεθνές Βήμα, 2014. 
Μετάφραση – Σχολιασμός: Ροβεσπιέρος





TOP READ