20 Ιαν 2013

Το πλέγμα των δικαιωμάτων στο θαλάσσιο χώρο



Το πλέγμα των δικαιωμάτων στο θαλάσσιο χώρο
Για την καλύτερη κατανόηση του πλέγματος των δικαιωμάτων που απορρέουν από το Διεθνές Δίκαιο στο θαλάσσιο χώρο αξίζει να επισημάνουμε τα παρακάτω:
Χωρικά ύδατα και υφαλοκρηπίδα - ΑΟΖ
Ως υφαλοκρηπίδα - ΑΟΖ ορίζεται το αποκλειστικό δικαίωμα του παράκτιου κράτους στην εκμετάλλευση των φυσικών πόρων του θαλάσσιου χώρου και αφορά στο υπέδαφος (π.χ. πετρέλαιο, φυσικό αέριο), το βυθό (π.χ. σφουγγάρια και μεταλλεύματα), τα υπερκείμενα ύδατα (π.χ. αλιεία), την επιφάνεια (παραγωγή ενέργειας από τα κύματα) και τον αέρα πάνω από τη θάλασσα (π.χ. πλωτές ανεμογεννήτριες).
Σε περίπτωση επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 ν. μίλια, λόγω της διασποράς αλλά και του φυσικού σχηματισμού των ελληνικών νησιών (διάταξη τείχους απέναντι από τα τουρκικά παράλια), θα έκλεινε το μεγαλύτερο μέρος του Αιγαίου ως ελληνική επικράτεια και αυτόματα θα συρρικνώνονταν η προς διανομή εναπομένουσα υφαλοκρηπίδα (ΑΟΖ) των διεθνών υδάτων.
Σε κάθε περίπτωση, ανεξαρτήτως εύρους χωρικών υδάτων, ο θαλάσσιος χώρος σχεδόν όλου του Αιγαίου, με βάση το Δίκαιο της Θάλασσας, αποτελεί ελληνική υφαλοκρηπίδα - ΑΟΖ με εξαίρεση το τμήμα της θάλασσας που βρίσκεται νοτιοανατολικά της Λήμνου, στην προέκταση των Στενών (περιοχή Ιμβρου και Τενέδου), από ένα πολύ μικρό τμήμα βορειοανατολικά και νοτιοανατολικά της Χίου και ακόμα ένα άλλο τμήμα μεταξύ Ρόδου και Καστελόριζου.
Η Τουρκία, πάντως, τόσο στη Μαύρη Θάλασσα όσο και στις νότιες ακτές της στη Μεσόγειο, έχει ορίσει χωρικά ύδατα πλάτους 12 ν. μιλίων, παρότι δεν έχει προσχωρήσει στη Διεθνή Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982. Ανεξάρτητα από το αν μια χώρα έχει προσχωρήσει, η εν λόγω συνθήκη αποτελεί διεθνές έθιμο (Εθιμικό Δίκαιο) και κατά συνέπεια δεσμεύονται όλες οι χώρας. Υπάρχει και σχετικό δεδικασμένο, καθώς, σύμφωνα με τη νομολογία του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, για την «υπόθεση της υφαλοκρηπίδας της Βόρειας Θάλασσας» το 1969, ο ορισμός της υφαλοκρηπίδας, με βάση την τότε ισχύουσα Συνθήκη του 1958 για την υφαλοκρηπίδα, αποτελεί διεθνές έθιμο και δεσμεύει όλα τα κράτη του κόσμου, ανεξάρτητα από το αν έχουν προσχωρήσει σε αυτήν τη συνθήκη ή όχι.
Υφαλοκρηπίδα - ΑΟΖ και FIR
Το δικαίωμα στην ΑΟΖ ορίζεται συγκεκριμένα με βάση την ισχύουσα Διεθνή Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982 στο Μοντέγκο Μπέι, που καθιερώνει τις θαλάσσιες ζώνες και συγκεκριμένα την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ), πλάτους μέχρι 200 ν. μιλίων από τις ακτές και τις ευθείες γραμμές - βάσεις που κλείνουν τους κόλπους ανοίγματος μέχρι 24 ν. μιλίων.
Στην υφαλοκρηπίδα - ΑΟΖ, η ναυσιπλοΐα και η αεροπλοΐα είναι ελεύθερες και ισχύει η ελευθερία των θαλασσών, εκτός από τη Συνορεύουσα Ζώνη πλάτους έως 12 ν. μιλίων πέρα από το όριο των εθνικών χωρικών υδάτων και του εθνικού εναέριου χώρου(συνολικά φθάνει στα 24 ν. μίλια η ζώνη χωρικών υδάτων και η συνορεύουσα ζώνη). Στη Συνορεύουσα Ζώνη, με βάση το Δίκαιο της Θάλασσας, το παράκτιο κράτος μπορεί να ασκεί έλεγχο για την πρόληψη παραβάσεων των τελωνειακών, φορολογικών, μεταναστευτικών και υγειονομικών κανονισμών του, όπως επίσης έλεγχο και προστασία της υποβρύχιας πολιτιστικής κληρονομιάς (αρχαιολογικά και ιστορικά αντικείμενα) για την πάταξη της αρχαιοκαπηλίας.
Επισημαίνεται ότι η ΑΟΖ των μεσογειακών χωρών σχεδόν συμπίπτει γεωγραφικά με τηζώνη ελέγχου των πτήσεων, το γνωστό FIR (εδώ η χώρα ευθύνης έχει ένα ρόλο τροχονόμου των αεροσκαφών), καθώς και τα δύο - ΑΟΖ και FIR - οριοθετούνται στη βάση της μέσης απόστασης από τις ακτές της απέναντι χώρας. Βέβαια, πρόκειται για τελείως διαφορετικά πράγματα, γιατί στην ΑΟΖ ασκούνται κυριαρχικά δικαιώματα αποκλειστικής οικονομικής εκμετάλλευσης, ενώ στο FIR ασκείται η αποκλειστική αρμοδιότητα ελέγχου των πτήσεων, ο οποία έχει δοθεί στη χώρα από το διεθνή οργανισμό αεροπλοΐας, τον ICAO.
Επίσης, επί της ίδιας γεωγραφικής περιοχής των διεθνών υδάτων, ασκείται και το δικαίωμαέρευνας και διάσωσης. Η περιοχή αυτή συμπίπτει και με την περιοχή επιχειρησιακού ελέγχου που και αυτή είναι αντικείμενο αμφισβήτησης από την Τουρκία στο πλαίσιο του ΝΑΤΟικού καταμερισμού. Για όλες τις θαλάσσιες ζώνες υπάρχει τουρκική αμφισβήτηση όσον αφορά στο Αιγαίο και την Αν. Μεσόγειο.

Το πλέγμα των δικαιωμάτων στο θαλάσσιο χώρο



Το πλέγμα των δικαιωμάτων στο θαλάσσιο χώρο
Για την καλύτερη κατανόηση του πλέγματος των δικαιωμάτων που απορρέουν από το Διεθνές Δίκαιο στο θαλάσσιο χώρο αξίζει να επισημάνουμε τα παρακάτω:
Χωρικά ύδατα και υφαλοκρηπίδα - ΑΟΖ
Ως υφαλοκρηπίδα - ΑΟΖ ορίζεται το αποκλειστικό δικαίωμα του παράκτιου κράτους στην εκμετάλλευση των φυσικών πόρων του θαλάσσιου χώρου και αφορά στο υπέδαφος (π.χ. πετρέλαιο, φυσικό αέριο), το βυθό (π.χ. σφουγγάρια και μεταλλεύματα), τα υπερκείμενα ύδατα (π.χ. αλιεία), την επιφάνεια (παραγωγή ενέργειας από τα κύματα) και τον αέρα πάνω από τη θάλασσα (π.χ. πλωτές ανεμογεννήτριες).
Σε περίπτωση επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 ν. μίλια, λόγω της διασποράς αλλά και του φυσικού σχηματισμού των ελληνικών νησιών (διάταξη τείχους απέναντι από τα τουρκικά παράλια), θα έκλεινε το μεγαλύτερο μέρος του Αιγαίου ως ελληνική επικράτεια και αυτόματα θα συρρικνώνονταν η προς διανομή εναπομένουσα υφαλοκρηπίδα (ΑΟΖ) των διεθνών υδάτων.
Σε κάθε περίπτωση, ανεξαρτήτως εύρους χωρικών υδάτων, ο θαλάσσιος χώρος σχεδόν όλου του Αιγαίου, με βάση το Δίκαιο της Θάλασσας, αποτελεί ελληνική υφαλοκρηπίδα - ΑΟΖ με εξαίρεση το τμήμα της θάλασσας που βρίσκεται νοτιοανατολικά της Λήμνου, στην προέκταση των Στενών (περιοχή Ιμβρου και Τενέδου), από ένα πολύ μικρό τμήμα βορειοανατολικά και νοτιοανατολικά της Χίου και ακόμα ένα άλλο τμήμα μεταξύ Ρόδου και Καστελόριζου.
Η Τουρκία, πάντως, τόσο στη Μαύρη Θάλασσα όσο και στις νότιες ακτές της στη Μεσόγειο, έχει ορίσει χωρικά ύδατα πλάτους 12 ν. μιλίων, παρότι δεν έχει προσχωρήσει στη Διεθνή Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982. Ανεξάρτητα από το αν μια χώρα έχει προσχωρήσει, η εν λόγω συνθήκη αποτελεί διεθνές έθιμο (Εθιμικό Δίκαιο) και κατά συνέπεια δεσμεύονται όλες οι χώρας. Υπάρχει και σχετικό δεδικασμένο, καθώς, σύμφωνα με τη νομολογία του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, για την «υπόθεση της υφαλοκρηπίδας της Βόρειας Θάλασσας» το 1969, ο ορισμός της υφαλοκρηπίδας, με βάση την τότε ισχύουσα Συνθήκη του 1958 για την υφαλοκρηπίδα, αποτελεί διεθνές έθιμο και δεσμεύει όλα τα κράτη του κόσμου, ανεξάρτητα από το αν έχουν προσχωρήσει σε αυτήν τη συνθήκη ή όχι.
Υφαλοκρηπίδα - ΑΟΖ και FIR
Το δικαίωμα στην ΑΟΖ ορίζεται συγκεκριμένα με βάση την ισχύουσα Διεθνή Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982 στο Μοντέγκο Μπέι, που καθιερώνει τις θαλάσσιες ζώνες και συγκεκριμένα την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ), πλάτους μέχρι 200 ν. μιλίων από τις ακτές και τις ευθείες γραμμές - βάσεις που κλείνουν τους κόλπους ανοίγματος μέχρι 24 ν. μιλίων.
Στην υφαλοκρηπίδα - ΑΟΖ, η ναυσιπλοΐα και η αεροπλοΐα είναι ελεύθερες και ισχύει η ελευθερία των θαλασσών, εκτός από τη Συνορεύουσα Ζώνη πλάτους έως 12 ν. μιλίων πέρα από το όριο των εθνικών χωρικών υδάτων και του εθνικού εναέριου χώρου(συνολικά φθάνει στα 24 ν. μίλια η ζώνη χωρικών υδάτων και η συνορεύουσα ζώνη). Στη Συνορεύουσα Ζώνη, με βάση το Δίκαιο της Θάλασσας, το παράκτιο κράτος μπορεί να ασκεί έλεγχο για την πρόληψη παραβάσεων των τελωνειακών, φορολογικών, μεταναστευτικών και υγειονομικών κανονισμών του, όπως επίσης έλεγχο και προστασία της υποβρύχιας πολιτιστικής κληρονομιάς (αρχαιολογικά και ιστορικά αντικείμενα) για την πάταξη της αρχαιοκαπηλίας.
Επισημαίνεται ότι η ΑΟΖ των μεσογειακών χωρών σχεδόν συμπίπτει γεωγραφικά με τηζώνη ελέγχου των πτήσεων, το γνωστό FIR (εδώ η χώρα ευθύνης έχει ένα ρόλο τροχονόμου των αεροσκαφών), καθώς και τα δύο - ΑΟΖ και FIR - οριοθετούνται στη βάση της μέσης απόστασης από τις ακτές της απέναντι χώρας. Βέβαια, πρόκειται για τελείως διαφορετικά πράγματα, γιατί στην ΑΟΖ ασκούνται κυριαρχικά δικαιώματα αποκλειστικής οικονομικής εκμετάλλευσης, ενώ στο FIR ασκείται η αποκλειστική αρμοδιότητα ελέγχου των πτήσεων, ο οποία έχει δοθεί στη χώρα από το διεθνή οργανισμό αεροπλοΐας, τον ICAO.
Επίσης, επί της ίδιας γεωγραφικής περιοχής των διεθνών υδάτων, ασκείται και το δικαίωμαέρευνας και διάσωσης. Η περιοχή αυτή συμπίπτει και με την περιοχή επιχειρησιακού ελέγχου που και αυτή είναι αντικείμενο αμφισβήτησης από την Τουρκία στο πλαίσιο του ΝΑΤΟικού καταμερισμού. Για όλες τις θαλάσσιες ζώνες υπάρχει τουρκική αμφισβήτηση όσον αφορά στο Αιγαίο και την Αν. Μεσόγειο.

ΔΕΝ ΗΡΘΕ ΣΗΜΕΡΑ...


ΔΕΝ ΗΡΘΕ ΣΗΜΕΡΑ...


Φασιστοειδή και συγκεκριμένα χρυσαυγήτες, δολοφόνησαν έναν εργάτη 26 χρονών, 
το χάραμα που κίνησε το παλικάρι για το μεροκάματο. 
 Σερντάρ το όνομα του παλικαριού  
και μια δόλια μάνα τον περιμένει να γυρίσει απ' την ξενιτιά.... 

Τον Σερντάρ 1 τον αναζήτησαν χτες οι δικοί του στον εργοδότη του, κι αυτός απάντησε:
Δεν ήρθε σήμερα.  


Τον Σερντάρ 2 τον αναζήτησαν προχτές στο σπίτι του οι συμπατριώτες του κι ο σπιτονοικοκύρης του απάντησε: 
Δεν φάνηκε σήμερα.


Τον Σερντάρ 3 τον αναζήτησαν αντιπροχτές οι φίλοι του στο πάρκο, κι οι άλλοι που τον ήξεραν απάντησαν: 
Δεν πέρασε σήμερα.


Τον Σερντάρ 4 τον αναζήτησαν… μα δεν ήρθε σήμερα… 

Τα παιδιά σας, θα σας αναζητήσουν αύριο και οι γείτονες θα πουν: 
Δεν είδαμε τους γονείς σας σήμερα… 

Οι γονείς σου, θα σ’ αναζητήσουν αύριο και οι γείτονες θα πουν: 
Δεν είδαμε το παιδί σας σήμερα… 

Κι οι μαυροφορεμένες μάνες και τα ορφανά παιδιά, 
θα ξέρουμε ότι δολοφονηθήκαμε πισώπλατα, γιατί δεν σερνόμασταν σαν φασιτοναζιστικά σκουλήκια στου καπιταλισμού τα πατώματα, μόνο παλεύαμε να τα ξηλώσουμε, να φτάσουμε στα θεμέλια τού καπιταλισμού και να τον ανατρέψουμε. 

Τι κάθεστε λοιπόν και περιμένετε; Τι;;;

Δεν ξέρετε ότι πάντα μετά τούς «Σερντάρ» έρχεται η σειρά σας; 

Τι περιμένετε παθητικά; Τι;;; 

Ν’ αφήσετε ορφανά τα παιδιά σας, 

ή να μαυροφορεθείτε για τα δολοφονημένα παιδιά σας;;; 

Δεν καταλαβαίνετε ότι ο καπιταλισμός για να κερδίσει χρόνο θα πιεί το αίμα σας-μας; 

Δεν αντιλαμβάνεστε ότι για να μας επιβάλλουν μια ζωή «κόλαση» επί γης, 
δε θα διστάσουν να μας στείλουν στον «παράδεισο» τ’ ουρανού; 

Και γιατί να μην το κάνουν δηλαδή; 

Σήμερα άλλωστε, περισσεύουμε στην Ελλάδα 1.500.000 άνεργοι κι εκατοντάδες χιλιάδες υποαπασχολούμενοι. Σκασίλα τους αν μας εξολοθρεύσουν και μέσα σε μια νύχτα. 
Δεν θα τους λείψουμε. 
Αντίθετα, είναι η μόνη λύση για να μειώσουν προσωρινά την ανεργία. 
Κι εκείνο που ξέρουν πολύ καλά, είναι πως η ανεργία θα μεγαλώσει και θα συνεχίζει να μεγαλώνει, κι όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σ’ όλον τον καπιταλιστικό κόσμο. 

Δεν υπάρχει διέξοδος για τον καπιταλισμό. Δεν μπορεί να δώσει δουλειά στον κόσμο, μήτε τίποτα καλό γενικότερα. 
Βαραβαρότητα και μόνο βαρβαρότητα έχει να μας τρατάρει.  

Τι επιλογή έχουν λοιπόν τα μονοπώλια, μια κι αυτά είναι εξουσία; 

Ν’ απαλλαγούν από καμιά 50.000.000 ανθρώπους, π.χ. στην Ευρωπαϊκή Ένωση (και στην Ελλάδα συνεπώς), 

για να φρενάρουν το τέρας τής ανεργίας… και φυσικά, να δώσουν και ώθηση στα κέρδη τους... 
Σας θυμίζει τίποτα αυτό το νούμερο; 50.000.000… 
Σας θυμίζει…

Τα 50.000.000 νεκρούς τού Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. 
Και μετά …ήρθε η ανάπτυξη… και χτίσαν κι άλλες περιουσίες οι καπιταλιστές πάνω στα 50.000.000 πτώματα κι άλλους τόσους σακατεμένους...


Για θυμηθείτε και κάτι ακόμη. 

Πότε ξεκίνησε να προετοιμάζετε αυτός ο πόλεμος;;;

Με το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης τού 1929. Γύρω στα 1933… 
Μέχρι το 1939 είχε ξεκινήσει και η γενίκευσή του. 
Το 1940 τον Οκτώβρη έφτασε και στην Ελλάδα με τη μούρη τού Μουσολίνι. 
Το 1941 τον Απρίλη έφτασε και με τη μούρη τού Χίτλερ.

Πώς ξεκίνησε όμως η εντατική προετοιμασία του;;; 
Με την άνοδο του φασισμού στην Ευρώπη. 
Χίτλερ, Φράνκο, Μουσολίνι, Μεταξάς… 

Για να μην πλατιάζουμε, ας δούμε πώς ο άγνωστος φασιστοναζί Χίτλερ έφτασε να γίνει άρχοντας του Γερμανικού κράτους. 
Ξέρετε; Ξέρετε… Είναι κοινό μυστικό... 

Τον διαφήμισαν και τον αγαντάρισαν οι σοσιαλδημοκράτες. 
Η λεγόμενη δημοκρατία τής Βαϊμάρης τού έστρωσε το χαλί να περάσει… 
Του είχε θεσπίσει μάλιστα και νόμο που θα του έδινε υπερεξουσίες όταν θα τον έκαναν «πρωθυπουργό»… Καγκελάριο... 
Για λογαριασμό των μονοπωλίων βεβαίως-βεβαίως…  

Τα μονοπώλια, ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός, διέταξαν τους σοσιαλδημοκράτες να στρώσουν χαλί στο Χίτλερ να περάσει. 
Τα μονοπώλια επέλεξαν το φασιστοναζί Χίτλερ και το κόμμα του, να κάνουν τη συγκεκριμένη βρωμοδουλειά για πάρτι τους… 
Να εξαπολύσουν και να γενικεύσουν έναν παγκόσμιο πόλεμο… 
Τώρα θα μου πείτε, γιατί δεν έβαζαν νεοφιλελεύθερους ή σοσιαλδημοκράτες να το κάνουν; 
Διότι μετά τον πόλεμο, τους χρειαζόντουσαν «άσπιλους» και «αμόλυντους» ν’ αναλαμβάνουν πάλι, εναλλάξ, τη διαχείριση του καπιταλισμού... 
Άλλος ο ρόλος των κοινοβουλευτικών αστικών κομμάτων και άλλος ο ρόλος των φασιστικοναζιστικών αστικών κομμάτων.  

Έτσι λοιπόν και σήμερα, που η καπιταλιστική κρίση βρίσκεται ήδη στο 4ο έτος της και βαθαίνει, τα μονοπώλια, ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός, αναθέτουν και πάλι στο φασιστοναζισμό να παίξει τον ίδιο ρόλο. Την τελευταία πράξη τής προετοιμασίας τού μακελειού, μα και ν’ αναλάβει φυσικά το μακελειό…  

Κι ο ρόλος αυτός, απαιτεί όπως και τότε, ν’ αδειάσει ο τόπος από φωνές ενάντια στον καπιταλισμό, την καπιταλιστική κρίση και τα κέρδη των μονοπωλίων. 

Τυχαίο είναι ότι εν μία νυκτί η Χρυσή Αυγή από 0,00…% που είχε, βρέθηκε με κάπου 7%;;; 

Ή μήπως είναι τυχαίο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ (σοσιαλδημοκρατικό κόμμα γαρ…) εν μία νυκτί από 4% βρέθηκε στο 26%;;;

Ή μπας κι είναι τυχαίο ότι η τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά κάνει τον …κινέζο μπρος στα εγκλήματα των φασιστοειδών;;;

Και τι κυβέρνηση είναι αυτή; Νεοφιλελεύθερων, σοσιαλδημοκρατών και αριστερών… 

Φοβερές συμπτώσεις, ε...;;; 

Αναρωτηθήκατε λοιπόν καθόλου γιατί τα φασιστοειδή ξεκίνησαν το δολοφονικό τους όργιο απ’ τους μετανάστες;;;

Απλά, κάνουν «πρόβες». 
Εξασκούνται στα κορμιά των ανυπεράσπιστων μεταναστών, για να συνεχίσουν το δολοφονικό τους έργο: 

Πάνω σ’ εσάς και τα παιδιά σας. 
Πάνω σε μας και τα παιδιά μας. 

Πάνω σε σένα και στο παιδί σου. 
Πάνω σε μένα και στο παιδί μου…

Για να κλείσουμε όμως το θέμα, πάμε και στο δια ταύτα. 

Ορθά-κοφτά και ξάστερα. 
Αν δεν θέλουμε να ζήσουμε τα χειρότερα σ’ όλα τα επίπεδα, 
ένα τρόπος υπάρχει: 

Ερχόμαστε σ’ επαφή με τους κομμουνιστές στη δουλειά μας, στη γειτονιά μας κι όπου τέλος πάντων κινούμαστε. 

Ζητάμε τη βοήθεια και την καθοδήγησή τους, μια κι έχουν εμπειρία από οργάνωση. 

Οργανωνόμαστε στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στις σχολές και τα σχολειά, ενάντια στη φασιστική, τραμπούκικη, δολοφονική, δράση των φασιστοειδών. 

Μα για να ανασταλεί η δράση τους και να ξανακλειστούν στις τρύπες τους, 
πρέπει να στριμώξουμε τα αφεντικά τους. Τους καπιταλιστές και τον καπιταλισμό. 

Αυτό με τη σειρά του απαιτεί να αποδυναμώσουμε τα κόμματα που υπηρετούν τον καπιταλισμό, είτε ως κυβέρνηση είτε ως αντιπολίτευση…

Κι αυτό φυσικά απαιτεί, να φύγει απ’ τα χέρια αυτών των κομμάτων το συνδικαλιστικό και γενικότερα λαϊκό κίνημα.

Ανυπερθέτως δε, αποκαλύπτουμε, ξεσκεπάζουμε τα φασιστοειδή, κάτω από όποια μάσκα κι αν κρύβονται. Τους απομονώνουμε φανερά και αταλάντευτα. 

Είναι δικαίωμά μας να μην θέλουμε ούτε καλημέρα με όποιον έχει και διαδίδει φασιστικές απόψεις! 

Δεν μας ενδιαφέρει να είμαστε αρεστοί. Εκείνο που έχει αξία, είναι να είμαστε σωστοί!

Συνήθως δε, αυτά τα θρασίμια δεν ομολογούν ότι είναι φασιστοειδή, χρυσαυγήτες ή άλλου ...ονόματος, διότι όπου το ομολόγησαν τους πρόγκηξαν. 

Κρύβουν τη βρώμικη ταυτότητά τους, αλλά δεν μπορούν να κρύψουν τη βρώμικη ψυχή τους…

Δεν είναι λοιπόν καθόλου δύσκολο να τους εντοπίσουμε, να τους αποκαλύψουμε και να τους απομονώσουμε, ακόμη κι αν είναι συγγενείς μας. 

Καμιά επιείκεια στο φασισμό και τους φασίστες, ΦΑΝΕΡΟΥΣ Ή ΚΡΥΦΟΥΣ!!!

Αλλιώς, θα συνεχίσουμε να μετράμε «Σερντάρ»…

ΓΙΑ ΝΑ ΕΜΠΟΔΙΣΟΥΜΕ ΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ, 
ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΟΥΜΕ 
ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ, 
ΑΣ ΣΥΝΑΝΤΗΘΟΥΜΕ ΕΔΩ(!!!)
ΝΑ ΣΥΜΦΩΝΗΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΑΠΛΟΥΣΤΕΡΟ:  
ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!!!
Καλή Γκέλμπεση 



 Αναρτήθηκε από ΑΝΕΡΓΟΙ και ΑΦΡΑΓΚΟΙ  

ΔΕΝ ΗΡΘΕ ΣΗΜΕΡΑ...


ΔΕΝ ΗΡΘΕ ΣΗΜΕΡΑ...


Φασιστοειδή και συγκεκριμένα χρυσαυγήτες, δολοφόνησαν έναν εργάτη 26 χρονών, 
το χάραμα που κίνησε το παλικάρι για το μεροκάματο. 
 Σερντάρ το όνομα του παλικαριού  
και μια δόλια μάνα τον περιμένει να γυρίσει απ' την ξενιτιά.... 

Τον Σερντάρ 1 τον αναζήτησαν χτες οι δικοί του στον εργοδότη του, κι αυτός απάντησε:
Δεν ήρθε σήμερα.  


Τον Σερντάρ 2 τον αναζήτησαν προχτές στο σπίτι του οι συμπατριώτες του κι ο σπιτονοικοκύρης του απάντησε: 
Δεν φάνηκε σήμερα.


Τον Σερντάρ 3 τον αναζήτησαν αντιπροχτές οι φίλοι του στο πάρκο, κι οι άλλοι που τον ήξεραν απάντησαν: 
Δεν πέρασε σήμερα.


Τον Σερντάρ 4 τον αναζήτησαν… μα δεν ήρθε σήμερα… 

Τα παιδιά σας, θα σας αναζητήσουν αύριο και οι γείτονες θα πουν: 
Δεν είδαμε τους γονείς σας σήμερα… 

Οι γονείς σου, θα σ’ αναζητήσουν αύριο και οι γείτονες θα πουν: 
Δεν είδαμε το παιδί σας σήμερα… 

Κι οι μαυροφορεμένες μάνες και τα ορφανά παιδιά, 
θα ξέρουμε ότι δολοφονηθήκαμε πισώπλατα, γιατί δεν σερνόμασταν σαν φασιτοναζιστικά σκουλήκια στου καπιταλισμού τα πατώματα, μόνο παλεύαμε να τα ξηλώσουμε, να φτάσουμε στα θεμέλια τού καπιταλισμού και να τον ανατρέψουμε. 

Τι κάθεστε λοιπόν και περιμένετε; Τι;;;

Δεν ξέρετε ότι πάντα μετά τούς «Σερντάρ» έρχεται η σειρά σας; 

Τι περιμένετε παθητικά; Τι;;; 

Ν’ αφήσετε ορφανά τα παιδιά σας, 

ή να μαυροφορεθείτε για τα δολοφονημένα παιδιά σας;;; 

Δεν καταλαβαίνετε ότι ο καπιταλισμός για να κερδίσει χρόνο θα πιεί το αίμα σας-μας; 

Δεν αντιλαμβάνεστε ότι για να μας επιβάλλουν μια ζωή «κόλαση» επί γης, 
δε θα διστάσουν να μας στείλουν στον «παράδεισο» τ’ ουρανού; 

Και γιατί να μην το κάνουν δηλαδή; 

Σήμερα άλλωστε, περισσεύουμε στην Ελλάδα 1.500.000 άνεργοι κι εκατοντάδες χιλιάδες υποαπασχολούμενοι. Σκασίλα τους αν μας εξολοθρεύσουν και μέσα σε μια νύχτα. 
Δεν θα τους λείψουμε. 
Αντίθετα, είναι η μόνη λύση για να μειώσουν προσωρινά την ανεργία. 
Κι εκείνο που ξέρουν πολύ καλά, είναι πως η ανεργία θα μεγαλώσει και θα συνεχίζει να μεγαλώνει, κι όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σ’ όλον τον καπιταλιστικό κόσμο. 

Δεν υπάρχει διέξοδος για τον καπιταλισμό. Δεν μπορεί να δώσει δουλειά στον κόσμο, μήτε τίποτα καλό γενικότερα. 
Βαραβαρότητα και μόνο βαρβαρότητα έχει να μας τρατάρει.  

Τι επιλογή έχουν λοιπόν τα μονοπώλια, μια κι αυτά είναι εξουσία; 

Ν’ απαλλαγούν από καμιά 50.000.000 ανθρώπους, π.χ. στην Ευρωπαϊκή Ένωση (και στην Ελλάδα συνεπώς), 

για να φρενάρουν το τέρας τής ανεργίας… και φυσικά, να δώσουν και ώθηση στα κέρδη τους... 
Σας θυμίζει τίποτα αυτό το νούμερο; 50.000.000… 
Σας θυμίζει…

Τα 50.000.000 νεκρούς τού Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. 
Και μετά …ήρθε η ανάπτυξη… και χτίσαν κι άλλες περιουσίες οι καπιταλιστές πάνω στα 50.000.000 πτώματα κι άλλους τόσους σακατεμένους...


Για θυμηθείτε και κάτι ακόμη. 

Πότε ξεκίνησε να προετοιμάζετε αυτός ο πόλεμος;;;

Με το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης τού 1929. Γύρω στα 1933… 
Μέχρι το 1939 είχε ξεκινήσει και η γενίκευσή του. 
Το 1940 τον Οκτώβρη έφτασε και στην Ελλάδα με τη μούρη τού Μουσολίνι. 
Το 1941 τον Απρίλη έφτασε και με τη μούρη τού Χίτλερ.

Πώς ξεκίνησε όμως η εντατική προετοιμασία του;;; 
Με την άνοδο του φασισμού στην Ευρώπη. 
Χίτλερ, Φράνκο, Μουσολίνι, Μεταξάς… 

Για να μην πλατιάζουμε, ας δούμε πώς ο άγνωστος φασιστοναζί Χίτλερ έφτασε να γίνει άρχοντας του Γερμανικού κράτους. 
Ξέρετε; Ξέρετε… Είναι κοινό μυστικό... 

Τον διαφήμισαν και τον αγαντάρισαν οι σοσιαλδημοκράτες. 
Η λεγόμενη δημοκρατία τής Βαϊμάρης τού έστρωσε το χαλί να περάσει… 
Του είχε θεσπίσει μάλιστα και νόμο που θα του έδινε υπερεξουσίες όταν θα τον έκαναν «πρωθυπουργό»… Καγκελάριο... 
Για λογαριασμό των μονοπωλίων βεβαίως-βεβαίως…  

Τα μονοπώλια, ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός, διέταξαν τους σοσιαλδημοκράτες να στρώσουν χαλί στο Χίτλερ να περάσει. 
Τα μονοπώλια επέλεξαν το φασιστοναζί Χίτλερ και το κόμμα του, να κάνουν τη συγκεκριμένη βρωμοδουλειά για πάρτι τους… 
Να εξαπολύσουν και να γενικεύσουν έναν παγκόσμιο πόλεμο… 
Τώρα θα μου πείτε, γιατί δεν έβαζαν νεοφιλελεύθερους ή σοσιαλδημοκράτες να το κάνουν; 
Διότι μετά τον πόλεμο, τους χρειαζόντουσαν «άσπιλους» και «αμόλυντους» ν’ αναλαμβάνουν πάλι, εναλλάξ, τη διαχείριση του καπιταλισμού... 
Άλλος ο ρόλος των κοινοβουλευτικών αστικών κομμάτων και άλλος ο ρόλος των φασιστικοναζιστικών αστικών κομμάτων.  

Έτσι λοιπόν και σήμερα, που η καπιταλιστική κρίση βρίσκεται ήδη στο 4ο έτος της και βαθαίνει, τα μονοπώλια, ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός, αναθέτουν και πάλι στο φασιστοναζισμό να παίξει τον ίδιο ρόλο. Την τελευταία πράξη τής προετοιμασίας τού μακελειού, μα και ν’ αναλάβει φυσικά το μακελειό…  

Κι ο ρόλος αυτός, απαιτεί όπως και τότε, ν’ αδειάσει ο τόπος από φωνές ενάντια στον καπιταλισμό, την καπιταλιστική κρίση και τα κέρδη των μονοπωλίων. 

Τυχαίο είναι ότι εν μία νυκτί η Χρυσή Αυγή από 0,00…% που είχε, βρέθηκε με κάπου 7%;;; 

Ή μήπως είναι τυχαίο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ (σοσιαλδημοκρατικό κόμμα γαρ…) εν μία νυκτί από 4% βρέθηκε στο 26%;;;

Ή μπας κι είναι τυχαίο ότι η τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά κάνει τον …κινέζο μπρος στα εγκλήματα των φασιστοειδών;;;

Και τι κυβέρνηση είναι αυτή; Νεοφιλελεύθερων, σοσιαλδημοκρατών και αριστερών… 

Φοβερές συμπτώσεις, ε...;;; 

Αναρωτηθήκατε λοιπόν καθόλου γιατί τα φασιστοειδή ξεκίνησαν το δολοφονικό τους όργιο απ’ τους μετανάστες;;;

Απλά, κάνουν «πρόβες». 
Εξασκούνται στα κορμιά των ανυπεράσπιστων μεταναστών, για να συνεχίσουν το δολοφονικό τους έργο: 

Πάνω σ’ εσάς και τα παιδιά σας. 
Πάνω σε μας και τα παιδιά μας. 

Πάνω σε σένα και στο παιδί σου. 
Πάνω σε μένα και στο παιδί μου…

Για να κλείσουμε όμως το θέμα, πάμε και στο δια ταύτα. 

Ορθά-κοφτά και ξάστερα. 
Αν δεν θέλουμε να ζήσουμε τα χειρότερα σ’ όλα τα επίπεδα, 
ένα τρόπος υπάρχει: 

Ερχόμαστε σ’ επαφή με τους κομμουνιστές στη δουλειά μας, στη γειτονιά μας κι όπου τέλος πάντων κινούμαστε. 

Ζητάμε τη βοήθεια και την καθοδήγησή τους, μια κι έχουν εμπειρία από οργάνωση. 

Οργανωνόμαστε στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στις σχολές και τα σχολειά, ενάντια στη φασιστική, τραμπούκικη, δολοφονική, δράση των φασιστοειδών. 

Μα για να ανασταλεί η δράση τους και να ξανακλειστούν στις τρύπες τους, 
πρέπει να στριμώξουμε τα αφεντικά τους. Τους καπιταλιστές και τον καπιταλισμό. 

Αυτό με τη σειρά του απαιτεί να αποδυναμώσουμε τα κόμματα που υπηρετούν τον καπιταλισμό, είτε ως κυβέρνηση είτε ως αντιπολίτευση…

Κι αυτό φυσικά απαιτεί, να φύγει απ’ τα χέρια αυτών των κομμάτων το συνδικαλιστικό και γενικότερα λαϊκό κίνημα.

Ανυπερθέτως δε, αποκαλύπτουμε, ξεσκεπάζουμε τα φασιστοειδή, κάτω από όποια μάσκα κι αν κρύβονται. Τους απομονώνουμε φανερά και αταλάντευτα. 

Είναι δικαίωμά μας να μην θέλουμε ούτε καλημέρα με όποιον έχει και διαδίδει φασιστικές απόψεις! 

Δεν μας ενδιαφέρει να είμαστε αρεστοί. Εκείνο που έχει αξία, είναι να είμαστε σωστοί!

Συνήθως δε, αυτά τα θρασίμια δεν ομολογούν ότι είναι φασιστοειδή, χρυσαυγήτες ή άλλου ...ονόματος, διότι όπου το ομολόγησαν τους πρόγκηξαν. 

Κρύβουν τη βρώμικη ταυτότητά τους, αλλά δεν μπορούν να κρύψουν τη βρώμικη ψυχή τους…

Δεν είναι λοιπόν καθόλου δύσκολο να τους εντοπίσουμε, να τους αποκαλύψουμε και να τους απομονώσουμε, ακόμη κι αν είναι συγγενείς μας. 

Καμιά επιείκεια στο φασισμό και τους φασίστες, ΦΑΝΕΡΟΥΣ Ή ΚΡΥΦΟΥΣ!!!

Αλλιώς, θα συνεχίσουμε να μετράμε «Σερντάρ»…

ΓΙΑ ΝΑ ΕΜΠΟΔΙΣΟΥΜΕ ΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ, 
ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΟΥΜΕ 
ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ, 
ΑΣ ΣΥΝΑΝΤΗΘΟΥΜΕ ΕΔΩ(!!!)
ΝΑ ΣΥΜΦΩΝΗΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΑΠΛΟΥΣΤΕΡΟ:  
ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!!!
Καλή Γκέλμπεση 



 Αναρτήθηκε από ΑΝΕΡΓΟΙ και ΑΦΡΑΓΚΟΙ  

Τι δείχνει η υπόθεση με τη λίστα Λαγκάρντ;



Τι δείχνει η υπόθεση με τη λίστα Λαγκάρντ;

Γρηγοριάδης Κώστας
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΤΙΓΜΗπου βγήκε στην επιφάνεια η υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ, το ΚΚΕ απαίτησε να δοθούν στη δημοσιότητα όλα τα ονόματα που περιέχονται στη λίστα, να υπάρξει έλεγχος όλων εκείνων των προσώπων - πολιτικών και μη - που χειρίστηκαν τη συγκεκριμένη υπόθεση. Να αποδοθούν ευθύνες, πολιτικές και ποινικές, όπου υπάρχουν, σ' εκείνα τα πρόσωπα που με πράξεις ή παραλείψεις τους απέκρυψαν ή αλλοίωσαν στοιχεία και σε κάθε περίπτωση δεν ενήργησαν με βάση την υποχρέωση που είχαν, να εντοπίσουν και να συλλάβουν φορολογητέα ποσά και μάλιστα τεραστίων διαστάσεων.
Για το ΚΚΕ είναι καθαρό ότι ούτε από το εκλογικό δικαίωμα, ούτε μέσα απ' τη Βουλή, ούτε απ' τη Δικαιοσύνη περνάει πάντα η αλήθεια. Το δείχνει η εμπειρία από προηγούμενες προανακριτικές και εξεταστικές επιτροπές, για υπαρκτά σκάνδαλα, η διερεύνηση των οποίων, μάλιστα, έτυχε να κορυφώνεται και σε περίοδο εκλογών. Ούτε η Βουλή, ούτε η Δικαιοσύνη, ούτε η κάλπη έβγαλε την αλήθεια. Γιατί και στην κάλπη ο λαός τιμωρεί ένα κόμμα και αναδεικνύει ένα άλλο, που συνεχίζει την ίδια πολιτική. Από αυτή τη σκοπιά, το σύστημα είναι θωρακισμένο. Οχι μόνο το αστικό πολιτικό σύστημα, αλλά πριν απ' όλα η οικονομία είναι πολύ καλά θωρακισμένη, ούτως ώστε σε ελάχιστες περιπτώσεις και για μεμονωμένα πρόσωπα - και αν υπάρχει λόγος και σκοπιμότητα να βγει - να μπορεί να περάσει η αλήθεια.
Σε κάθε περίπτωση, οι πολιτικές ευθύνες των πρώην υπουργών Οικονομικών είναι προφανείς και δεδομένες, όπως από τα πραγματικά γεγονότα προκύπτουν και ισχυρές ενδείξεις για ποινικές τους ευθύνες. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο το ΚΚΕ ψήφισε την Πέμπτη υπέρ της παραπομπής τους σε προανακριτική, ανεξάρτητα αν το αποτέλεσμα, με ευθύνη της κυβερνητικής πλειοψηφίας, περιόρισε τελικά τη διερεύνηση των ποινικών ευθυνών στο πρόσωπο του Γ. Παπακωνσταντίνου.
Η απαίτηση για πλήρη διερεύνηση της υπόθεσης και η τιμωρία των υπευθύνων είναι αυτονόητο δικαίωμα του λαού, ο οποίος τη στιγμή που στενάζει κάτω από τη φοροεπιδρομή, τη φορολεηλασία, παρακολουθεί ένα χορό εκατομμυρίων, με τεράστια ποσά, που ένας άνθρωπος του μόχθου δε θα βγάλει ούτε σε τρεις ζωές. Το ΚΚΕ δεσμεύεται πως θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του, όπως και σε προηγούμενες περιπτώσεις, προκειμένου να έρθει όλη η αλήθεια στο φως και να αποκαλυφθούν όχι μόνο οι ένοχοι, αλλά και οι αιτίες που γεννούν ενόχους, σκάνδαλα, φαινόμενα διαφθοράς και διαπλοκής.
Η κοινή πρόταση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, που τελικά υπερίσχυσε στην ψηφοφορία της Πέμπτης, όπως ήταν διατυπωμένη, ήταν σκόπιμα ανεπαρκής και ελλιπής, έριχνε το σπόρο της συγκάλυψης. Οχι μόνο γιατί οι τυχόν ποινικές ευθύνες περιορίζονται στον Γ. Παπακωνσταντίνου, αλλά και επειδή η παράβαση καθήκοντος συνδέεται αποκλειστικά και μόνο με τη νόθευση εγγράφου και την υποχρέωσή του να παραδοθεί το αρχείο αυτούσιο και όχι με την υποχρέωση της αναζήτησης και είσπραξης φόρων.
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΟΥΝ είναι να δοθεί το περιεχόμενο της λίστας στη δημοσιότητα. Να αποκαλυφθεί ποιοι έβγαλαν χρήματα στο εξωτερικό, από πού προέρχονται αυτά τα χρήματα. Να μην ερευνηθεί τυχόν ζημιά από τη μη αξιοποίηση της λίστας. Και αυτό γιατί η έρευνα όλων των παραπάνω είναι προϋπόθεση για την έρευνα ποινικών αδικημάτων της απιστίας σχετικής με την υπηρεσία, την υπεξαγωγή εγγράφου και την πλαστογραφία, που απαιτούν είτε επέλευση βλάβης, είτε σκοπό του δράστη για επέλευση βλάβης και προσπορισμό παράνομου οφέλους.
Τόσο στη συζήτηση της Πέμπτης, όσο και πριν από αυτή, το ΚΚΕ υπογράμμισε το εξής: Η υπόθεση με τη λίστα Λαγκάρντ προσφέρεται και για πολιτικά συμπεράσματα και για αποπροσανατολισμό. Η λίστα Λαγκάρντ αποδεικνύει ότι στη χώρα μας υπάρχει, παράγεται τεράστιος πλούτος που προέρχεται από την εκμετάλλευση του ιδρώτα των εργαζομένων. Εκείνοι που τα ονόματά τους φιγουράρουν στις διάφορες λίστες, δεν είναι εργαζόμενοι, άνθρωποι του μόχθου. Είναι μεγαλοεπιχειρηματίες, κεφαλαιοκράτες και τα χρήματά τους είναι ένα μόνο μέρος από τον τεράστιο πλούτο που έχουν συγκεντρώσει, ξεζουμίζοντας κυριολεκτικά το λαό.
Η λίστα Λαγκάρντ αποδεικνύει ότι αυτός ο πλούτος φυγαδεύεται με νόμιμο ή λιγότερο νόμιμο τρόπο, τοποθετείται σε καταθέσεις και λογαριασμούς, αξιοποιώντας πάνω από όλα την ελευθερία κίνησης κεφαλαίων, που όλα τα κόμματα της ΕΕ υπερασπίζονται. Αλλά και τα πάσης φύσεως τραπεζικά απόρρητα, τις «οφ σορ», τους φορολογικούς παραδείσους. Η υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ αποδεικνύει ακόμα ότι ενώ οι εργαζόμενοι έρχονται αντιμέτωποι με μια καταιγίδα φορολεηλασίας και εξόντωσης, οι επιχειρηματικοί όμιλοι και οι μέτοχοί τους απολαμβάνουν προκλητικές φοροαπαλλαγές.
Κανένας άλλος, εκτός από το ΚΚΕ, δε λέει ότι η φοροδιαφυγή και οι φοροαπαλλαγές για το κεφάλαιο είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος και στόχο έχουν να θωρακίσουν την κερδοφορία του. Εδώ βρίσκεται ο αποπροσανατολισμός του λαού, που γίνεται από την κυβέρνηση, τον ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα. Ανάγοντας την υπαρκτή φοροδιαφυγή, τη διαφθορά, σε «νούμερο 1» ζήτημα, καλλιεργούν στο λαό ψεύτικες προσδοκίες ότι αν πιαστούν 50 - 100 μεγαλοφοροφυγάδες, τότε μπορεί και να γεμίσουν οι άδειες τσέπες του. Παίζουν το παιχνίδι του ποιος είναι καλύτερος να διαχειριστεί και να εξυγιάνει το σύστημα, που έχει σαπίσει και δεν μπορεί παρά να γεννά φτώχεια και δυστυχία για το λαό, για να σωθούν και να κερδοφορούν τα μονοπώλια.
ΤΟ ΚΚΕ ΔΕΝ ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ για τη φοροδιαφυγή του κεφαλαίου. Ο,τι μπορεί να διεκδικήσει ο λαός από τον κλεμμένο ιδρώτα του, πρέπει να το κάνει. Γι' αυτό άλλωστε το ΚΚΕ έχει επανειλημμένα καταθέσει προτάσεις για να περιοριστεί η φοροδιαφυγή, να φορολογηθεί το κεφάλαιο. Εχει προτείνει κατάργηση των φοροαπαλλαγών για το κεφάλαιο, φορολόγησή του με 45%, την άρση όλων των απορρήτων, την ονομαστικοποίηση των μετοχών, για να γίνεται έλεγχος. Εχει προτείνει την κατάργηση των «οφ σορ» (στις 10.000 υπολογίζονται χοντρικά οι ελληνικές «οφ σορ»), περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων. Προτάσεις που έχουν απορριφθεί, γιατί έρχονται σε αντίθεση με το ιερό για το αστικό σύστημα θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ, που κατοχυρώνει την ανεμπόδιστη ελευθερία κίνησης κεφαλαίων.
Είναι όμως άλλο αυτό, και άλλο η εξαπάτηση που εμφανίζει υπαρκτά συμπτώματα του συστήματος ως βασικές αιτίες της κρίσης, ως βασικές αιτίες των βάρβαρων μέτρων, για να ξελασπώσει μ' αυτόν τον τρόπο το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, τους νόμους του, τη «νόμιμη» κλοπή του ιδρώτα των εργαζομένων. Είναι άλλο αυτό, και άλλο ο ισχυρισμός για εξυγίανση αυτού του σάπιου συστήματος. Και εδώ τίθεται το ερώτημα: Σε όλες τις χώρες που εκδηλώνεται η κρίση, το πρόβλημα ήταν η φοροδιαφυγή; Την περίοδο που στην Ελλάδα υπήρχαν υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης, 3 - 4 - 5%, δεν υπήρχε φοροδιαφυγή; Εδώ είναι ο μεγάλος αποπροσανατολισμός.
Για ποια πάταξη, λοιπόν, της φοροδιαφυγής μιλάνε τα κόμματα της διαχείρισης; Αυτοί που για μια ακόμα φορά θα πληρώσουν το μάρμαρο θα είναι τα λαϊκά στρώματα. Ολοι αυτοί που είναι δεμένοι χειροπόδαρα με τους φόρους και τα χαράτσια, που δεν μπορούν να κρύψουν τίποτα. Ολοι αυτοί που θα γίνουν φοροφυγάδες από αδυναμία. Ολοι οι υπόλοιποι, οι εκμεταλλευτές του λαού, οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι μεγαλέμποροι, διάφορα σύμμαχα μεσαία στρώματα, έχουν χίλιους δυο νόμιμους και λιγότερο νόμιμους τρόπους να φοροδιαφεύγουν.
Αλλωστε, εκτιμήσεις διεθνών οργανισμών που ασχολούνται με τη φορολογία - όχι εκτιμήσεις του ΚΚΕ - υπολογίζουν ότι μόνο ένα πολύ μικρό ποσό, και αυτό από φυσικά πρόσωπα, μπορεί να πάρει το ελληνικό Δημόσιο από τις καταθέσεις στην Ελβετία. Το μεγαλύτερο κρύβεται πίσω από ανωνυμίες, απόρρητα, «οφ σορ».
ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗ ΛΙΣΤΑ ΛΑΓΚΑΡΝΤ γίνεται προσπάθεια να συγκαλυφθούν οι αιτίες της κρίσης, το ΚΚΕ επιμένει στο εξής: Η λίστα Λαγκάρντ βγάζει πλευρές που δείχνουν ποια είναι η βασική αιτία της κρίσης και κατ' επέκταση των μέτρων. Που είναι η υπερσυσσώρευση κεφαλαίου και κερδών, κεφαλαίων, που δεν επενδύονται σήμερα, που δεν τους συμφέρει να τα επενδύσουν. Αυτά είναι τα κεφάλαια που λιμνάζουν, που παρασιτούν σε καταθέσεις και λογαριασμούς και απαιτούν, για να ξαναμπούν στην παραγωγή, πιο φτηνή εργατική δύναμη, ακόμη μεγαλύτερα προνόμια, κίνητρα, φοροαπαλλαγές, ιδιωτικοποιήσεις.
Δηλαδή, απαιτούν τα μέτρα που υλοποιούνται σήμερα σε βάρος του ελληνικού λαού και όλων των λαών της Ευρώπης. Για να γίνουν επενδύσεις και να έρθει η ανάκαμψη, η καπιταλιστική ανάκαμψη, που όλα τα κόμματα αποθεώνουν. Μόνο που αυτή η ανάκαμψη θα γίνει πάνω στα ερείπια των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, πάνω στην κόλαση του λαού. Αυτός είναι ο δρόμος για να βγει το κεφάλαιο από την κρίση του, όποιο μείγμα διαχείρισης κι αν επιλεγεί. Οχι μόνο, λοιπόν, δεν πρόκειται να αντιμετωπιστούν τα φαινόμενα φοροδιαφυγής, αλλά θα δοθούν ακόμη μεγαλύτερα κίνητρα και φοροαπαλλαγές στο κεφάλαιο. Τίποτα από την όποια πάταξη της φοροδιαφυγής δε θα πάει στην τσέπη του λαού, στους μισθούς, στις συντάξεις, στην Υγεία, στην Παιδεία. Θα πάει σ' αυτό που όλοι ονομάζουν υγιή επιχειρηματικότητα.
Ο λαός που βλέπει τη σήψη του πολιτικού συστήματος, έχει συμφέρον να κατανοήσει ότι αυτή η σήψη δεν οφείλεται ούτε σε ανικανότητα, ούτε σε ανηθικότητα - όχι ότι δεν υπάρχουν και αυτά. Οφείλεται στο ότι αυτό το πολιτικό σύστημα υπηρετεί μια οικονομία, μια τάξη, μια κοινωνία που είναι πλέον ιστορικά ξεπερασμένες. Από εδώ πηγάζουν η ανεργία, η φτώχεια, τα σκάνδαλα. Και αυτό δε λέγεται ούτε «καζινοκαπιταλισμός», ούτε «κλεπτοκρατία». Λέγεται καπιταλισμός, που δεν μπορεί ούτε να εξυγιανθεί, ούτε να εξανθρωπιστεί. Παρά μόνο να ανατραπεί.
Αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος για να απαλλαγεί ο λαός από τη βαρβαρότητα, από την εκμετάλλευση του ιδρώτα του, από μια χούφτα κηφήνων - εκμεταλλευτών. Γι' αυτό το ΚΚΕ λέει ότι ο λαός, διεκδικώντας την πλήρη διερεύνηση της υπόθεσης, διεκδικώντας την απόδοση των ευθυνών, την τιμωρία υπευθύνων, πρέπει ταυτόχρονα να κλιμακώσει την πάλη του για την ανατροπή αυτής της πολιτικής, αυτής της εξουσίας. Να διεκδικήσει τη δική του εξουσία, τον πλούτο που ο ίδιος παράγει. Να διεκδικήσει όχι μόνο τη δήμευση περιουσιών όσων έκλεψαν, αλλά τη δήμευση, την κοινωνικοποίηση των περιουσιών όσων του κλέβουν καθημερινά τον ιδρώτα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ινστιτούτο Levy


Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ινστιτούτο Levy
Γρηγοριάδης Κώστας
Οπως ανακοίνωσε ο ΣΥΡΙΖΑ, ο πρόεδρός του αναχωρεί για τις ΗΠΑ, επικεφαλής αντιπροσωπείας, όπου θα παραμείνει από τις 22 έως 25 Γενάρη «προκειμένου να συμμετάσχει σε δημόσιες εκδηλώσεις που διοργανώνει το Ινστιτούτο Μπρούκινγκς και το Πανεπιστήμιο Κολούμπια, σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Levy». Τι είναι το Ινστιτούτο Brookings και ποιος είναι ο ρόλος του στα πολιτικά πράγματα των ΗΠΑ, έχουμε γράψει. Ας δούμε τώρα ορισμένα στοιχεία για το Ινστιτούτο Levy.
Στην ιστοσελίδα του διαβάζουμε: «Ο απώτερος στόχος όλων των ερευνών και δραστηριοτήτων του Ινστιτούτου είναι να εξυπηρετήσει την ευρύτερη κοινότητα χάραξης πολιτικής στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον υπόλοιπο κόσμο, επιτρέποντας στους μελετητές και τους ηγέτες των επιχειρήσεων, της εργασίας και της διακυβέρνησης να συνεργαστούν σε προβλήματα κοινού ενδιαφέροντος». Ευθύς εξαρχής διατυμπανίζει ότι στόχος του είναι η επίτευξη ταξικής συνεργασίας, που μεταφράζεται σε άνευ όρων υποταγή των εργαζομένων στους καπιταλιστές. Οι προτάσεις του, άλλωστε, είναι «κομμένες και ραμμένες» στα μέτρα της κυρίαρχης τάξης.
Για παράδειγμα, σε μια συνοπτική παρουσίαση των προτάσεών του για την ανεργία, υπερασπίζεται ένα πρόγραμμα «ευκαιριών απασχόλησης» που στηρίζεται στην κινητικότητα και την ευελιξία μεταξύ διαφορετικών κλάδων, μέτρα όπως η μείωση των ημερών εργασίας, ή κίνητρα σε όσους εργοδότες κάνουν προσλήψεις, έτσι που να «ωφεληθούν και οι δύο πλευρές», με τις λεγόμενες «ενεργητικές πολιτικές για την απασχόληση», που σημαίνει προσφορά τζάμπα εργασίας στους εργοδότες.
Οι σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με το Ινστιτούτο, μάλλον δεν περιορίζονται στην πρόσκληση που έλαβε ο Αλ. Τσίπρας. Φαίνεται πως προϋπάρχουν. Αν και δε διαθέτουμε άλλα στοιχεία για το πότε και από ποιους οικοδομήθηκαν, ωστόσο οι αναλύσεις του Ινστιτούτου μοιάζουν σαν δίδυμα αδελφάκια με τις αναλύσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την κρίση και τις προτάσεις για ένα άλλο μείγμα αστικής διαχείρισης.
Στην ιστοσελίδα του Ινστιτούτου υπάρχει παραπομπή σε «επιλογές απ' το Οικονομικό Ινστιτούτο Λίβυ» διαθέσιμες στα ελληνικά. Πρόκειται για μία συλλογή άρθρων με τίτλους όπως: «Η ανάγκη για μια ευρωπαϊκή Ομοσπονδιακή Ενωση και η μυωπική λογική της λιτότητας», «Η εμμονή της Γερμανίας στο δηλητήριο της λιτότητας οδηγεί σε θάνατο τη ζώνη του ευρώ» κ.λπ., που απηχούν απόψεις του Ινστιτούτου και όπως είναι φανερό απόψεις και του ΣΥΡΙΖΑ.
Μεταξύ άλλων, κι ένα δημοσίευμα της «Αυγής» για ένα συνέδριο του Ινστιτούτου στα τέλη του περασμένου Νοέμβρη στο Βερολίνο. Γράφει η «Αυγή» στο διθυραμβικό της κείμενο:«Το Ινστιτούτο Οικονομικών Levy (...) είναι ένα από τα σημαντικότερα ερευνητικά ινστιτούτα οικονομικής ανάλυσης και πολιτικής οικονομικής στις Ηνωμένες Πολιτείες (...) βαθιά προσκολλημένο σε μετα-κεϊνσιανές αναλύσεις (...) που στοχεύουν στη ριζική αναδιοργάνωση του τρόπου λειτουργίας των θεσμών του σύγχρονου καπιταλισμού, με απώτερο σκοπό μια ορθολογικά λειτουργούσα οικονομία (...) Την περασμένη εβδομάδα, 25-26 Νοεμβρίου, το Levy Economics Institute διοργάνωσε ένα διεθνές συνέδριο στο Βερολίνο, στο κεντρικό κτήριο της Deutsche Bank, για τις οικονομικές εξελίξεις στην Ευρώπη, τις ΗΠΑ και την Ασία (...) Ανάμεσα στους πολλούς διακεκριμένους ομιλητές ήταν ο Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), ο αναπληρωτής Γερμανός υπουργός Οικονομικών Steffen Kampeter, ο πρέσβης των Ηνωμένων Πολιτειών στη Γερμανία Philip Murphy, ο επικεφαλής οικονομολόγος της ΕΚΤ και μέλος του εκτελεστικού συμβουλίου της τράπεζας Peter Praet, η πρώτη αντιπρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας της Νέα Υόρκης Christine M. Cumming, ο πρόεδρος και CEO της Ομοσπονδιακής Τράπεζας του Ντάλας Richard Fisher, ο πρόεδρος και CEO της Ομοσπονδιακής Τράπεζας της Ατλάντα Dennis Lockhart και ο διευθυντής Ερευνας στην Deutsche Bank Klaus Gunter Deutsch (...) Στο συνέδριο ήταν επίσης προσκεκλημένος ομιλητής ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και καθηγητής πολιτικής οικονομίας στο Πανεπιστήμιο της Κρήτης Γιώργος Σταθάκης».
Ανοίγουμε μια παρένθεση για να θυμίσουμε τα εξής: Στα μέσα του περασμένου Δεκέμβρη, ο Γ. Σταθάκης φιλοξενήθηκε στην «Πρωινή ενημέρωση» της ΝΕΤ. Εκεί, είπε μεταξύ άλλων: «Μπορούμε να βάλουμε όσους ιδεολογικούς προσδιορισμούς θέλετε, μέσα στην κρίση όμως αυτό που υπονοείται σαν σοσιαλδημοκρατικό είναι πολύ σημαντικό. Είναι πολύ σημαντικό το να εφαρμόσεις μια κεϊνσιανή πολιτική αντί μιας νεοφιλελεύθερης πολιτικής διαχείρισης της κρίσης. Είναι τόσο σημαντικό που φαίνεται από το διαφορετικό τρόπο που αντιμετώπισαν την κρίση οι ΗΠΑ και η Ευρώπη. Τεράστια η διαφορά. Πείτε το σοσιαλδημοκρατικό, πείτε το όπως θέλετε». Με άλλα λόγια, κάν' το όπως στο Αμέρικα...
Στην επιμονή του δημοσιογράφου να προσδιορίσει αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να ασκήσει διαχείριση στο υπάρχον καπιταλιστικό σύστημα, η απάντηση ήταν επίσης αφοπλιστική:«Εντός του συστήματος, προφανώς. Αυτό είναι το διακύβευμα σήμερα για την ελληνική οικονομία και την ελληνική κοινωνία».
Κι όταν του επισημάνθηκε ότι τραπεζικοί κύκλοι που πριν λίγο καιρό απηύθυναν στο ΣΥΡΙΖΑ το χαρακτηρισμό «ακραίος» σήμερα στρογγυλεύουν το λόγο τους όταν αναφέρονται σ' αυτόν, άρα ίσως έχει στρογγυλέψει τις θέσεις του ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Γ. Σταθάκης με χαμόγελο απάντησε: «Εάν θέλουμε να κυβερνήσουμε, και θέλουμε, οι προτάσεις μας πρέπει να είναι πολύ σαφείς, συγκεκριμένες και ρεαλιστικές».
Η φράση του θυμίζει την αντίστοιχη με την οποία το non paper για την επίσκεψη Τσίπρα στο Βερολίνο, απαντούσε στις κατηγορίες ότι άλλα λέει στα αλώνια κι άλλα στα σαλόνια των αστών. Σύμφωνα με το γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, «αν αφήσουμε στην άκρη την αυτονόητη διαφορά ύφους που επιβάλλει το πλαίσιο της συζήτησης κάθε φορά (μόνο άσχετοι μιλάνε ακριβώς το ίδιο ανεξάρτητα από το πλαίσιο) το πραγματικό ζήτημα έχει να κάνει με την πολιτική ουσία, με το περιεχόμενο των εκάστοτε τοποθετήσεων στα διάφορα πλαίσια».
Πρόεδρος του Ινστιτούτου Levy, είναι ο Ελληνας καθηγητής Δ. Παπαδημητρίου, ο οποίος σε συνέντευξή του σε ελληνική εφημερίδα είχε δηλώσει μεταξύ άλλων: «Τα Μνημόνια της τρόικας είχαν θεαματική αποτυχία (...) οδηγείται η χώρα σε κοινωνική διάλυση (...) το δημόσιο χρέος που υποτίθεται ότι θα αντιμετώπιζαν οι πολιτικές λιτότητας, έχει -αντιθέτως- αυξηθεί δραματικά σε σχέση με τα επίπεδα που βρισκόταν κατά την έναρξη της κρίσης το 2009. Η κλασική συνταγή του ΔΝΤ έχει επιφέρει καταστροφικά αποτελέσματα, όπου και αν εφαρμόστηκε». Τι θυμίζουν; Ομιλίες του Αλ. Τσίπρα όπου το παραπάνω απόσπασμα συναντάται αυτούσιο, όπως άλλωστε και τα παρακάτω.
«Το ΔΝΤ επέμενε στην αναδιάρθρωση του χρέους (...) Η πρόταση αυτή δεν έγινε αποδεκτή από την ηγεσία της ΕΕ και συνεπώς αναβλήθηκε για ακόμη μια φορά η αντιμετώπιση του προβλήματος, τουλάχιστον έως μετά τις γερμανικές εκλογές το φθινόπωρο του 2013. Αυτό προϋποθέτει ότι η Ελλάδα μπορεί, μέχρι τότε, να διατηρηθεί ζωντανή με μηχανική στήριξη. Ετσι, η κρίση του δημόσιου χρέους δεν πρόκειται ποτέ να λυθεί, αν η προσοχή συνεχίσει να επικεντρώνεται στον αριθμητή, αντί στον παρονομαστή, της αναλογίας χρέους προς το ΑΕΠ».
Οσο για το τι χρειάζεται η ελληνική οικονομία για να επανέλθει σε τροχιά ανάπτυξης, ο πρόεδρος του Ινστιτούτου απαντά: «Τίποτε λιγότερο από ένα σοβαρά χρηματοδοτημένο στρατηγικό σχέδιο ανάπτυξης. Οι εκτιμήσεις μας για το ποσό που απαιτείται, για επενδύσεις σε στρατηγικούς τομείς στην Ελλάδα, είναι της τάξης των 30-40 δισ. ευρώ για τα επόμενα τρία χρόνια. Ετσι θα πάρει μπρος η κινητήρια δύναμη της ανάπτυξης (...) Αυτή η δημοσιονομική τόνωση της οικονομίας θα μπορούσε επίσης να χρηματοδοτηθεί, εάν ένα σημαντικό μέρος του 28% του ΑΕΠ της άτυπης οικονομίας εισχωρούσε στην επίσημη οικονομία και εφορολογείτο ανάλογα».
Δεν ξέρουμε αν ο ΣΥΡΙΖΑ βρήκε στο Ινστιτούτο «Levy» τον ιδανικό μέντορα ή αν το Ινστιτούτο βρήκε στον ΣΥΡΙΖΑ και τον πρόεδρό του τους ιδανικούς να προωθήσουν στην Ελλάδα το μείγμα αστικής διαχείρισης που πρεσβεύει. Καταλαβαίνουμε μόνο πως κάτι τέτοια αλισβερίσια προφανώς και δε γίνονται με την αθωότητα των ιδεολόγων... Είναι γνωστός ο ανταγωνισμός ΗΠΑ - ΕΕ, γνωστός ο θαυμασμός ΣΥΡΙΖΑ για το μείγμα διαχείρισης που εφαρμόζει ο Ομπάμα και τα βέλη του εναντίον της Γερμανίας... Ο καιρός θα δείξει και ο λαός πρέπει να έχει μάτια και αυτιά ανοιχτά...

Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να δώσει τίποτα στους εργάτες


Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να δώσει τίποτα στους εργάτες
Η «έκθεση Σέρκας» για την αναδιάρθρωση των επιχειρήσεων, που ψηφίστηκε μόλις προχτές στο Ευρωκοινοβούλιο, θεωρεί αναφαίρετο δικαίωμα των επιχειρήσεων να κάνουν όποιες αναδιαρθρώσεις κρίνουν αναγκαίες για την κερδοφορία τους, απολύσεις, γενικευμένη εφαρμογή της προσωρινής - ελαστικής απασχόλησης, ευελφάλεια, όλες δηλαδή τις αναδιαρθρώσεις για αύξηση της κερδοφορίας τους και την αύξηση της ανταγωνιστικότητας. Για τις απολύσεις προτείνει προγράμματα κατάρτισης, ενώ για τους ανέργους προτείνει μέτρα ψυχολογικής στήριξης! (βλέπε αναλυτικά σελ. 3 στο σημερινό «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη»).
Να θυμίσουμε επίσης ότι έχει ήδη ψηφιστεί και άλλη μια «έκθεση Σέρκας», που δίνει το δικαίωμα στις επιχειρήσεις να εφαρμόζουν ωράριο μέχρι 13 ώρες τη μέρα για 6 μέρες τη βδομάδα, δηλαδή 78 ώρες τη βδομάδα, ενώ υπάρχει οδηγία της ΕΕ που ορίζει ότι: «Η δυνατότητα παρέκκλισης από τις διατάξεις του άρθρου 16 (σ.σ. καθορίζει το χρόνο διευθέτησης τους τέσσερις μήνες) μπορεί να χρησιμοποιείται για την επέκταση της περιόδου αναφοράς σε 12 μήνες κατ' ανώτατο όριο, για αντικειμενικούς ή τεχνικούς λόγους, ή για λόγους που σχετίζονται με την οργάνωση της εργασίας (...)». Δηλαδή, ετήσια διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι ο εργοδότης έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιεί τους εργαζόμενους για 13 ώρες δουλειάς τη μέρα, 6 μέρες τη βδομάδα, δηλαδή για 78 ώρες δουλειά τη βδομάδα! Ενα ακόμη μέτρο είναι η κατάργηση των περιορισμών μεταξύ πρωινής και απογευματινής βάρδιας. Αρα, ο ίδιος εργαζόμενος μπορεί να δουλεύει και στις δυο βάρδιες, για 13 ώρες, με κατανομή του ωραρίου όπως βολεύει την επιχείρηση. Ολ' αυτά σημαίνουν απασχόληση για 13 ώρες τη μέρα, 78 ώρες τη βδομάδα, χωρίς πληρωμή υπερωρίας και το λεγόμενο ενεργό - ανενεργό χρόνο, που σημαίνει ότι ο εργοδότης χρησιμοποιεί όσες ώρες (μέχρι τις 13) θέλει τον εργαζόμενο στη διάρκεια της μέρας στην επιχείρηση, αλλά να θεωρεί ότι τον χρησιμοποιεί λιγότερες ώρες στη διάρκεια της μέρας και να τον πληρώνει λιγότερες.
Ολα για την ανταγωνιστικότητα
Τις συγκεκριμένες εκθέσεις «Σέρκας» πρέπει να τις δούμε αλληλένδετες μεταξύ τους. Η μία είναι συνέχεια της άλλης. Εδράζονται στη στρατηγική της Λισαβόνας και στη στρατηγική «Ευρώπη 2020», που επίσης η μία είναι συνέχεια της άλλης, ως πλαίσια για την εφαρμογή πολιτικής από τα κράτη - μέλη της ΕΕ για την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων.
Είναι στα πλαίσια της στρατηγικής ενίσχυσης του κεφαλαίου, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες γενικευμένης και συγχρονισμένης καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, και επιδιώκουν να αυξάνουν στο έπακρο το βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, με δεδομένο ότι από και με τη δουλειά της εργατικής τάξης βγάζουν οι καπιταλιστές τα κέρδη. Ολα τα αντεργατικά μέτρα, οι αναγκαίες αναδιαρθρώσεις που λένε οι καπιταλιστές ως το μέσο για την έξοδο από την κρίση, σε όφελός τους βεβαίως και την ανάπτυξη, κάνουν ολοένα και πιο φτηνούς για το κεφάλαιο εργάτες. Και ένα μέτρο, πέρα από το τσάκισμα των μισθών, είναι και η ευέλικτη εργασία και η καταστρατήγηση του σταθερού ημερήσιου εργάσιμου χρόνου από τους μεγαλοεπιχειρηματίες, όπως και η αύξηση του απλήρωτου εργάσιμου χρόνου, η δυνατότητα να απολύουν κατά το δοκούν. Που με δεδομένη τη ραγδαία αύξηση της ανεργίας τούς δίνει τη δυνατότητα να ξαναπροσλαμβάνουν με μισθούς πείνας, ή ακόμη με προγράμματα κατάρτισης και επανακατάρτισης, προκειμένου να δώσουν δουλειά στους νέους, τα οποία αναλαμβάνουν οι επιχειρήσεις, που σημαίνει να προσλαμβάνουν νέους με ακόμη πιο χαμηλούς μισθούς και από τους κατώτατους και μάλιστα με κρατική χρηματοδότηση.
Η πολιτική που επιβάλλεται με τις εκθέσεις «Σέρκας» διαμορφώνει μια πραγματικότητα όπου ένας μονοπωλιακός όμιλος θα έχει ένα βασικό πυρήνα εργαζομένων ενώ για να καλύπτει όλες τις ανάγκες στην παραγωγή, ανάλογα με τον όγκο της παραγωγής, θα αναζητά και θα προσλαμβάνει πάμφθηνο ευέλικτο εργατικό δυναμικό. Δεν είναι μόνο οι συνθήκες της κρίσης που επιβάλλουν αυτή τη χωρίς όρια βαρβαρότητα ενάντια στους εργαζόμενους. Αυτή θα είναι μια μόνιμη κατάσταση, συνεχώς αυξανόμενης απόλυτης εξαθλίωσης για την εργατική τάξη, που συνεχώς θα χειροτερεύει τη θέση της κάνοντας άθλιες τις συνθήκες δουλειάς και ζωής της.
Απότοκα της κυριαρχίας των μονοπωλίων
Αυτή η κατάσταση οφείλεται στην κυριαρχία και την ισχυροποίηση του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Εχουν συσσωρευτεί τεράστια κεφάλαια, η παραγωγικότητα της εργασίας έχει μεγάλη πρόοδο και έχει οξυνθεί ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα μονοπώλια και του ίδιου κλάδου και διαφορετικών κλάδων. Για παράδειγμα, τα μονοπώλια του ίδιου κλάδου (π.χ. ενέργεια) ανταγωνίζονται μεταξύ τους για να εξασφαλίσουν όσο γίνεται μεγαλύτερα μερίδια στην αγορά. Αλλά και τα μονοπώλια διαφορετικών κλάδων ανταγωνίζονται μεταξύ τους αφού ένας μονοπωλιακός όμιλος που παράγει ένα εμπόρευμα θέλει όσο γίνεται φθηνότερες πρώτες ύλες και ενέργεια, αλλά τα μονοπώλια που του πουλάνε πρώτες ύλες και ενέργεια θέλουν μεγαλύτερες τιμές για να αυξάνουν κέρδη και κεφάλαιο. Επίσης, τα μονοπώλια με μεγαλύτερο μέγεθος κεφαλαίου είναι πιο ανθεκτικά στον ανταγωνισμό απ' αυτά που έχουν μικρότερο μέγεθος. Ταυτόχρονα, επειδή έχει διεθνοποιηθεί η καπιταλιστική αγορά, τα κεφάλαια μετακινούνται από χώρα σε χώρα αναζητώντας συνθήκες για μεγαλύτερο κέρδος. Βασικός παράγοντας σ' αυτό είναι οι μικροί μισθοί και ο μεγάλος ημερήσιος εργάσιμος χρόνος γιατί μεγαλώνει η απλήρωτη στους εργάτες δουλειά και αυξάνονται τα κέρδη. Ετσι μεταφέρονται, π.χ., κεφάλαια σε Κίνα και Ινδία που έχουν μισθούς εξαθλίωσης, ή από την Ελλάδα στα Βαλκάνια (Βουλγαρία, Ρουμανία), που οι μισθοί είναι πολύ κάτω από το μισό των μισθών στην Ελλάδα. Βεβαίως, τα κράτη που έχουν μεγαλύτερους μισθούς και μικρότερο ημερήσιο εργάσιμο χρόνο από τους ανταγωνιστές τους, παίρνουν μέτρα σαν και αυτά των εκθέσεων «Σέρκας», για να αγοράζουν οι καπιταλιστές πιο φτηνά την εργατική δύναμη τσακίζοντας τους μισθούς, όπως τώρα στην Ελλάδα, ή να αυξάνουν την απλήρωτη δουλειά. Παρ' όλ' αυτά η τάση αυτή υπάρχει σε όλα τα καπιταλιστικά κράτη, επομένως συμπιέζουν συνεχώς την τιμή της εργατικής δύναμης προς τα κάτω. Ταυτόχρονα, η μετακίνηση κεφαλαίων καταστρέφει κλάδους οικονομίας, η ύπαρξη των οποίων είναι αναγκαία για τις λαϊκές ανάγκες, ενώ ταυτόχρονα αυξάνει την ανεργία. Αυτό ζούμε στην Ελλάδα με κλάδους όπως η κλωστοϋφαντουργία, το δέρμα, η ναυπηγική βιομηχανία, άλλοι κλάδοι μετάλλου, όπως η χαλυβουργία, κ.λπ. Ετσι καταδικάζουν τους εργάτες στην ανεργία και στην εξαθλίωση και καταστρέφουν παραγωγικές δυνάμεις.
Ακριβώς γιατί ο μονοπωλιακός ανταγωνισμός συμπιέζει τους μισθούς και αλλάζει τις εργασιακές σχέσεις, αρνητικά για την εργατική τάξη, ενώ αυτός ο ανταγωνισμός, ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης, οδηγεί σε καταστροφή μικρότερων σε μέγεθος κεφαλαίων, δηλαδή επιχειρήσεων, σε όφελος των μεγαλύτερων. Αλλά έτσι αυξάνεται και η ανεργία. Οι μεγαλύτεροι όμιλοι αγοράζουν πάμφθηνα μικρότερες επιχειρήσεις με το ίδιο αποτέλεσμα. `Η ακόμη γίνεται συγχώνευση μονοπωλιακών ομίλων, οπότε δημιουργούνται μεγαλύτεροι όμιλοι, αλλά αφενός συμπιέζουν λόγω ανταγωνισμού τους μικρότερους, αφετέρου παράγουν με λιγότερο εργατικό δυναμικό απ' ό,τι πριν τη συγχώνευση. Αυτό γίνεται, π.χ., τώρα με τις συγχωνεύσεις των τραπεζών στην Ελλάδα.
Επίκαιρος ο σοσιαλισμός
Ολα τα παραπάνω έρχονται ως απάντηση στις δυσκολίες που έχει το κεφάλαιο να αυξάνει τα κέρδη του συνεχώς. Αυτή η τάση δεν αλλάζει. Οι καπιταλιστές ενδιαφέρονται μόνο για το κέρδος, για την αύξηση του κεφαλαίου τους, έναντι των ανταγωνιστών τους. Μπροστά στις δυσκολίες που έχει το κεφάλαιο να αναπαράγει την κερδοφορία του δεν έχει άλλον τρόπο από τον ολοένα αυξανόμενο βαθμό εκμετάλλευσης, με την πλήρη ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, τη δραστική μείωση των μισθών, οξύνοντας στο έπακρο την αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας. Καμιά πολιτική διαχείρισης του καπιταλισμού δεν μπορεί να αλλάξει αυτή την κατάσταση. Ο καπιταλισμός στο μονοπωλιακό του στάδιο δεν μπορεί να δώσει τίποτα στην εργατική τάξη, αντίθετα θα την εξαθλιώνει συνεχώς. Να γιατί ο σοσιαλισμός είναι αναγκαίος και επίκαιρος.

Ο ιμπεριαλισμός είναι η παραμονή της σοσιαλιστικής επανάστασης


Ο ιμπεριαλισμός είναι η παραμονή της σοσιαλιστικής επανάστασης
«Ο ιμπεριαλισμός είναι η παραμονή της κοινωνικής επανάστασης του προλεταριάτου. Από το 1917 και δω αυτό επιβεβαιώθηκε σε παγκόσμια κλίμακα» (Από τον πρόλογο στη γαλλική και τη γερμανική έκδοση του έργου του Β. Ι. Λένιν «Ο ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», Απαντα, τ. 27, σελ. 314).
Το Κόμμα μας από το 1918 μιλά για τη σοσιαλιστική επανάσταση. Η κοσμοθεωρία του μαρξισμού - λενινισμού αποδεικνύει ότι είμαστε σε εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό και ότι έχουν δημιουργηθεί οι υλικές προϋποθέσεις από την εποχή ακόμα της Οχτωβριανής Επανάστασης. Από τότε δηλαδή που ο καπιταλισμός πέρασε στο μονοπωλιακό του στάδιο, τον ιμπεριαλισμό.
Στις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 19ο Συνέδριο του Κόμματος, στο Σχέδιο Προγράμματος, αναφέρεται: «Ο ελληνικός λαός θα απαλλαγεί από τα δεσμά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και των ιμπεριαλιστικών ενώσεων όταν η εργατική τάξη με τους συμμάχους της πραγματοποιήσει τη σοσιαλιστική επανάσταση και προχωρήσει στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.
Ο στρατηγικός στόχος του ΚΚΕ είναι η κατάκτηση της επαναστατικής εργατικής εξουσίας, δηλαδή της δικτατορίας του προλεταριάτου, για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση ως ανώριμη βαθμίδα της κομμουνιστικής κοινωνίας.
Η επαναστατική αλλαγή στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική» (Θέση 73).
Με βάση το χαρακτήρα της εποχής και το γεγονός ότι ο καπιταλισμός στην Ελλάδα βρίσκεται στο ανώτατο στάδιο, τον ιμπεριαλισμό, δηλαδή το μονοπωλιακό καπιταλισμό, η επανάσταση θα είναι σοσιαλιστική.
Στο Σχέδιο Προγράμματος δε μιλάμε μόνο για την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, αλλά ότι είναι η μόνη εναλλακτική λύση, ότι ο σοσιαλισμός είναι επίκαιρος όσο ποτέ άλλοτε. Εξηγούμε ότι η βαρβαρότητα που ζει η εργατική τάξη οφείλεται στην κυριαρχία και την ισχυροποίηση του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Εχουν συσσωρευτεί τεράστια κεφάλαια, η παραγωγικότητα της εργασίας έχει μεγάλη πρόοδο και έχει οξυνθεί ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα μονοπώλια. Τα κεφάλαια μετακινούνται εκεί που υπάρχει το υψηλότερο κέρδος. Για την Ελλάδα ειδικότερα επέδρασε η ένταξη στην ΕΕ, που όξυνε την ανισόμετρη ανάπτυξη. Αυτοί οι παράγοντες καταδικάζουν τους εργάτες στην ανεργία και την αθλιότητα και απαξιώνουν, καταστρέφουν σύγχρονες παραγωγικές δυνάμεις.
Η παραπέρα ανάπτυξη της παραγωγής εμποδίζεται από τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Οι ιδιοκτήτες ενδιαφέρονται μόνο για το κέρδος, για την αύξηση του κεφαλαίου τους. Παράγουν για το κέρδος και τη μεγέθυνση του κεφαλαίου τους και όχι για τις λαϊκές ανάγκες. Η οικονομική κρίση του καπιταλισμού ανέδειξε σε όλο της το μεγαλείο αυτή την πραγματικότητα.
Η εκδήλωση της γενικευμένης και συγχρονισμένης οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης έφερε στο προσκήνιο τον ιστορικά ξεπερασμένο και απάνθρωπο χαρακτήρα του σύγχρονου καπιταλιστικού συστήματος, την επικαιρότητα και αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, την ανάγκη ανασύνταξης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, της χειραφέτησης του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Συνέβαλε στην όξυνση των ανισομετριών και των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, στη μεταβολή του συσχετισμού δυνάμεων στη διεθνή ιμπεριαλιστική πυραμίδα, στη ρευστότητα των συμμαχιών και στην ανάφλεξη παλαιών και νέων εστιών πολέμου.
Η καπιταλιστική κρίση έδωσε συντριπτικό χτύπημα στις αστικές θεωρίες, π.χ. περί αειφόρου ανάπτυξης. Ανέδειξε ολοκάθαρα την όξυνση των αντιφάσεων και δυσκολιών της αστικής διαχείρισης και γενικότερα τις δυσκολίες για το πέρασμα σε νέο κύκλο διευρυμένης αναπαραγωγής του κοινωνικού κεφαλαίου. Η όποια ανάκαμψη σημειώθηκε ήταν ανισόμετρη, αναιμική, ενώ στην Ευρωζώνη και στην Ιαπωνία τη διαδέχτηκε νέα υποχώρηση. Ο επόμενος κύκλος της κρίσης σε διεθνές επίπεδο θα είναι ακόμα πιο βαθύς. Αυτή η πραγματικότητα φέρνει στο προσκήνιο την αναγκαιότητα και τη δυνατότητα περάσματος στο σοσιαλισμό, αποκαλύπτοντας ότι τα ιστορικά όρια του καπιταλισμού είναι ξεπερασμένα. Η κερδοφορία και η αναπαραγωγή του κεφαλαίου εμποδίζονται από τον ανταγωνισμό, εσωτερικό και διεθνή, από την αναρχία στην παραγωγή, από την πτώση του μέσου ποσοστού κέρδους. Παράγοντες που έχουν οξυνθεί συγκριτικά με προηγούμενες περιόδους εξαιτίας των μονοπωλίων. Η αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας, που διατρέχει τον καπιταλισμό από την εμφάνισή του, σήμερα έχει πάρει άλλες διαστάσεις. Μπροστά στις δυσκολίες που έχει το κεφάλαιο να αναπαράγει την κερδοφορία του δεν έχει άλλον τρόπο από την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, οξύνοντας στο έπακρο την αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας. Είναι αυτό που ζούμε σήμερα και επιταχύνεται λόγω της κρίσης. Δεν πρόκειται για κάτι προσωρινό.
Η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού προκύπτει από το γεγονός ότι ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής έχει φτάσει στο ανώτατο στάδιό του, που το κύριο γνώρισμά του είναι τα μονοπώλια. Δεν μπορεί να δώσει τίποτα άλλο. Αυτή είναι η ουσία του ιμπεριαλισμού.
Η γιγάντωση των μονοπωλίων, η διεθνοποίηση της καπιταλιστικής οικονομίας και της αγοράς εργασίας οξύνουν όλες τις αντιθέσεις, με μεγαλύτερη ένταση και ταχύτητα. Είναι βασικοί παράγοντες που οξύνουν την άναρχη ανάπτυξή του, την ανισομετρία ανάπτυξης χώρων και κλάδων οικονομίας. Είναι αυτοί οι παράγοντες που γεννούν τις κρίσεις που είναι όλο και πιο βαθιές, φέρνουν τον ανταγωνισμό και τον πόλεμο.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες εξετάζουμε τη θέση της Ελλάδας στο σύστημα του ιμπεριαλισμού.
Στις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 19ο Συνέδριο για τη θέση της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα αναφέρονται τα εξής: «Στο πλαίσιο της ανισόμετρης ανάπτυξης η Ελλάδα, με στοιχεία υποχώρησης, παραμένει σε ενδιάμεση θέση στη διεθνή ιμπεριαλιστική πυραμίδα, με εξαρτήσεις απ' τις ΗΠΑ και την ΕΕ.
Στο εσωτερικό της Ευρωζώνης, η Ελλάδα αποτελεί τον πιο αδύναμο κρίκο, παραμένοντας σε βαθιά κρίση, με υστέρηση στη βιομηχανική παραγωγή, αρνητικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και υψηλό δημόσιο χρέος.
Διευρύνθηκε η απόσταση της Ελλάδας από τις ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες της Ευρωζώνης. Συμπεριλαμβάνεται στους πιο αδύναμους κρίκους σε περίπτωση ανασύνθεσής της. Αν και η θέση της Ελλάδας στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου παραμένει σημαντική, εξασθενεί συγκριτικά με τη θέση της Τουρκίας και του Ισραήλ. Στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας καταγράφεται απώλεια της καπιταλιστικής ανταγωνιστικής θέσης της, μεγάλη συρρίκνωση της παραγωγής, κυρίως στη μεταποίηση και τις κατασκευές και λιγότερο στην αγροτική παραγωγή, ενώ ο κλάδος της ναυτιλίας διατηρεί τον πρωταγωνιστικό ρόλο του στη διεθνή καπιταλιστική αγορά (ο ελληνόκτητος στόλος είναι 2η δύναμη παγκοσμίως και 1η δύναμη στην ΕΕ, ενώ ο στόλος υπό ελληνική σημαία είναι 6η δύναμη παγκοσμίως). Ο ελληνικός στόλος διακινούσε και εξακολουθεί να διακινεί σημαντικό μέρος των θαλάσσιων μεταφορών εμπορευμάτων και πετρελαίου προς τις ΗΠΑ. Αποτελεί το μοναδικό τμήμα του εγχώριου κεφαλαίου που διαπραγματεύεται από θέση ισχύος μέσα στην ΕΕ.
Οι πραγματικές αιτίες της θέσης της Ελλάδας βρίσκονται στις πολύμορφες συνέπειες της ανισόμετρης ανάπτυξης ως αποτέλεσμα και της πορείας ενσωμάτωσης στην ΕΕ - Ευρωζώνη και γενικότερα στο διεθνές καπιταλιστικό σύστημα. Η οικονομική καπιταλιστική κρίση όξυνε ακόμα περισσότερο αυτήν την πραγματικότητα.
Η διαπάλη ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, τη συγκεκριμένη περίοδο, εστιάζεται στον έλεγχο των ενεργειακών πηγών και δρόμων μεταφοράς τους, των πηγών νερού, των θαλάσσιων διαδρόμων μεταφοράς εμπορευμάτων, με χαρακτηριστικές εστίες έντασης την Κασπία, την Ανατολική Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή, τον Περσικό Κόλπο, την Αφρική, τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας και την Αρκτική. Δυναμώνει ο κίνδυνος και πιο γενικευμένων περιφερειακών συγκρούσεων, ακόμα και ενός γενικότερου ιμπεριαλιστικού πολέμου. Σε αυτά τα πλαίσια αναδιατάσσονται ιμπεριαλιστικοί άξονες για τον έλεγχο αγορών και εδαφών» (Θέσεις 5 και 6).
Μιλώντας για τον ιμπεριαλισμό ως ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, ο Β. Ι. Λένιν μιλούσε βασικά και πρωταρχικά για την οικονομία του καπιταλισμού σ' αυτό το στάδιο της εμφάνισης και της κυριαρχίας των μονοπωλίων στην οικονομία. Στο έργο του «Ο ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», που έγραψε το 1916, στον πρόλογο αναφέρει τα εξής:
«Θα ήθελα να ελπίζω ότι η μπροσούρα μου αυτή θα βοηθήσει να γίνει κατανοητό το βασικό οικονομικό πρόβλημα, που χωρίς τη μελέτη του δεν μπορεί να καταλάβει κανείς τίποτε από την εκτίμηση του σύγχρονου πολέμου και της σύγχρονης πολιτικής, και συγκεκριμένα: το πρόβλημα της οικονομικής ουσίας του ιμπεριαλισμού» (Απαντα, τ. 27, σελ. 308). Και συνέχιζε: «Αν δεν κατανοηθούν οι οικονομικές ρίζες αυτού του φαινομένου, αν δεν εκτιμηθεί η πολιτική και κοινωνική του σημασία, δεν μπορεί να γίνει ούτε βήμα στον τομέα της λύσης των πρακτικών καθηκόντων του κομμουνιστικού κινήματος» (στο ίδιο, σελ. 314).
Εχει τεράστια σημασία αυτή η επισήμανση του ίδιου, γραμμένη στα μέσα της εξέλιξης του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, επειδή ακριβώς από τότε οι οπορτουνιστές, ιδιαίτερα ο Κ. Κάουτσκι, με δεδομένο ότι ο πόλεμος ήταν ιμπεριαλιστικός ανάμεσα σε δύο συνασπισμούς καπιταλιστικών κρατών για το εδαφικό μοίρασμα του κόσμου, αποσπούσαν την πολιτική από την οικονομία και έβλεπαν τον ιμπεριαλισμό ως πολιτική για τις προσαρτήσεις εδαφών από τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη.
Να τι έγραφε: «Ο ορισμός του Κάουτσκι λέει:
"Ο ιμπεριαλισμός είναι προϊόν του πολύ αναπτυγμένου βιομηχανικού καπιταλισμού. Συνίσταται στην τάση κάθε βιομηχανικού καπιταλιστικού έθνους να προσαρτά ή να υποτάσσει όλο και μεγαλύτερες αγροτικές (η υπογράμμιση είναι του Κάουτσκι) περιοχές, άσχετα από το ποια έθνη τις κατοικούν".
Αυτός ο ορισμός δεν αξίζει απολύτως τίποτε, γιατί είναι μονόπλευρος, δηλαδή ξεχωρίζει αυθαίρετα μονάχα το εθνικό ζήτημα (παρόλο που το ζήτημα αυτό είναι εξαιρετικά σπουδαίο, τόσο αυτό καθαυτό, όσο και στη σχέση του με τον ιμπεριαλισμό) και το συνδέει αυθαίρετα και όχι σωστά μόνο με το βιομηχανικό κεφάλαιο των χωρών που προσαρτούν άλλα έθνη, βάζοντας στην πρώτη μοίρα εξίσου αυθαίρετα και όχι σωστά την προσάρτηση αγροτικών περιοχών.
Ο ιμπεριαλισμός είναι η τάση για προσαρτήσεις - να πού καταλήγει το πολιτικό μέρος του ορισμού του Κάουτσκι»(Απαντα, τ. 27, σελ 394 - 395).
Ενώ ο Λένιν ανέπτυξε την πολιτική του ιμπεριαλισμού θεμελιώνοντας την οικονομική του βάση όχι μόνο για να εξηγήσει γιατί έγινε ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, αλλά κυρίως για να αποδείξει ότι ο καπιταλισμός έφτασε στο ανώτατο στάδιό του, ότι η εποχή του ιμπεριαλισμού είναι εποχή των σοσιαλιστικών επαναστάσεων. «Ο ιμπεριαλισμός είναι η παραμονή της κοινωνικής επανάστασης του προλεταριάτου».
Το ίδιο ζήτημα το δίνει ως εξής:
«Ο καπιταλισμός στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο οδηγεί άμεσα στην πιο ολόπλευρη κοινωνικοποίηση της παραγωγής... Η παραγωγή γίνεται κοινωνική, η ιδιοποίηση όμως μένει ατομική... Οταν η μεγάλη επιχείρηση γίνεται γιγάντια και οργανώνει σχεδιασμένα, με βάση τον ακριβή υπολογισμό ενός πλούτου στοιχείων, την προμήθεια της αρχικής πρώτης ύλης σε διαστάσεις: 2/3 ή 3/4 της συνολικής ποσότητας που είναι απαραίτητη για δεκάδες εκατομμύρια πληθυσμού. Οταν οργανώνεται συστηματικά η μεταφορά αυτής της πρώτης ύλης στα πιο κατάλληλα για την παραγωγή σημεία, που κάποτε απέχουν το ένα από το άλλο εκατοντάδες και χιλιάδες χιλιόμετρα. Οταν από ένα κέντρο διευθύνονται όλα τα στάδια της διαδοχικής κατεργασίας της πρώτης ύλης ως την παραγωγή μιας ολόκληρης σειράς ποικίλων έτοιμων προϊόντων. Οταν η διανομή αυτών των προϊόντων γίνεται με βάση ένα σχέδιο σε δεκάδες και εκατοντάδες εκατομμύρια καταναλωτές (πώληση του πετρελαίου και στην Αμερική και στη Γερμανία από το αμερικάνικο "Τραστ πετρελαίου"). Τότε γίνεται ολοφάνερο ότι έχουμε μπροστά μας μια κοινωνικοποίηση της παραγωγής» (Απαντα, τ. 27, σελ. 327 και 432).
Το μονοπώλιο, από τη μια μεριά σχεδιάζει την παραγωγή του έτσι που να εξοικονομεί φτηνές πρώτες ύλες, φτηνή ενέργεια, φτηνό και ειδικευμένο εργατικό δυναμικό, συγκεκριμένη εκ των προτέρων αγορά των παραγόμενων εμπορευμάτων. Ταυτόχρονα, η πραγματοποίηση αυτών των εμπορευμάτων γίνεται στην αγορά. Αντικειμενικά, η ύπαρξη των εμπορευματικών σχέσεων ενέχει τον ανταγωνισμό. Ετσι το μονοπώλιο δεν μπορεί να εξαλείψει και δεν εξαλείφει ποτέ τον ανταγωνισμό. Γεννιέται δίπλα σ' αυτόν και υπάρχει πάνω σ' αυτόν.
Η ανάπτυξη των στοιχείων σχεδιασμού της παραγωγής, η οποία γίνεται δυνατή από το μονοπώλιο, είναι τόσο μεγαλύτερη, όσο πιο υψηλό είναι το επίπεδο της μονοπώλησης στους διάφορους τομείς της κοινωνικής παραγωγής. Αλλά ταυτόχρονα με τα στοιχεία του σχεδιασμού της παραγωγής, και είναι σημαντική αυτή η πλευρά στη δράση τους για την απόκτηση του μέγιστου κέρδους, ο καπιταλισμός παραμένει μια εμπορευματική μορφή παραγωγής που είναι υποταγμένη στην αύξηση των εμπορευμάτων και στην πραγματοποίησή τους στην αγορά. Γιατί και μέσα από την αύξηση της παραγωγής εμπορευμάτων και την πραγματοποίησή τους στην αγορά μπορεί να αυξάνονται τα κέρδη.
Ετσι ο σχεδιασμός, τον οποίο επιδιώκουν τα μονοπώλια, είναι συστατικό στοιχείο στη δράση τους, αλλά βρίσκεται σε αντίθεση με την εμπορευματική βάση του καπιταλισμού. Δεν μπορεί, λοιπόν, να επιτευχθεί σχεδιασμός σ' όλη την κλίμακα όλης της κοινωνικής παραγωγής, είναι αδύνατο στις συνθήκες του καπιταλισμού. Αυτό προϋποθέτει ένα ενιαίο μονοπώλιο, πράγμα όμως που βρίσκεται σε αξεπέραστη αντίθεση με τη φύση του μονοπωλίου ως καπιταλιστικής οικονομικής μορφής, σε αξεπέραστη αντίθεση με την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Το καπιταλιστικό μονοπώλιο που έχει ως συστατικό στοιχείο της δράσης του το σχεδιασμό, δρα σε συνθήκες ανταγωνισμού και μάλιστα οξύτατου ανάμεσα στα μονοπώλια. Ετσι, η σχεδιοποίηση έρχεται σε αντίθεση με τον ανταγωνισμό.
Ο σχεδιασμός, λοιπόν, ως συστατικό στοιχείο της δράσης των μονοπωλίων αντικειμενικά εμποδίζει και αποκλείει το σχεδιασμό της παραγωγής σ' ολόκληρη την κλίμακα όλης της κοινωνίας. Γιατί αν και κοινωνικοποιεί στο έπακρο την παραγωγή, εμποδίζεται από την ατομική - καπιταλιστική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της και δεν μπορεί να είναι ολοκληρωμένη.
Ο συνδυασμός του σχεδιασμού από το μονοπώλιο με την καπιταλιστική βάση της παραγωγής, που συνδέεται άρρηκτα με την καπιταλιστική εκμετάλλευση και με την καπιταλιστική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της κοινωνικής παραγωγής, είναι ένας συνδυασμός βαθιά αντιφατικός.
Αντικειμενικά, λοιπόν, η εμφάνιση των μονοπωλίων και η κυριαρχία του μονοπωλιακού καπιταλισμού φανερώνουν την αναγκαιότητα της αντιστοιχίας της κοινωνικοποιημένης παραγωγής με την ιδιοκτησία, που σημαίνει κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής ώστε οι δυνατότητες του σχεδιασμού στο επίπεδο του ξεχωριστού μονοπωλίου να εφαρμοστούν σ' ολόκληρη την κλίμακα της κοινωνικής παραγωγής.
Εχει επίσης τη σημασία της η επισήμανση του Λένιν στο κεφάλαιο «Κριτική του ιμπεριαλισμού» του έργου του «Ο ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», που αναφέρεται στους αστούς των κυριαρχούμενων χωρών με την εκτίμηση ότι «οι αστοί εκπρόσωποι των καταπιεζόμενων εθνών δεν τραβάνε "πιο πέρα" προς τα μπρος», που δείχνει και τις σχέσεις των αστικών τάξεων κυρίαρχων και κυριαρχούμενων, βάζοντας το ζήτημα ότι σε ορισμένες από τις κυριαρχούμενες χώρες οι αστοί δεν εναντιώνονταν στους αστούς των κυρίαρχων κρατών, αν και την περίοδο που γράφτηκε το έργο δεν είχαν διαμορφωθεί τα έθνη - κράτη σε όλο τον κόσμο. Προφανώς γιατί τα συμφέροντά τους πραγματοποιούνταν απ' αυτές τις σχέσεις. Να τι γράφει:
«Οι αστοί επιστήμονες και δημοσιολόγοι εμφανίζονται σαν υπερασπιστές του ιμπεριαλισμού συνήθως με κάπως σκεπασμένη μορφή, συγκαλύπτοντας την απόλυτη κυριαρχία του ιμπεριαλισμού και τις βαθιές του ρίζες, επιδιώκοντας να προωθήσουν στην πρώτη γραμμή τα μικροπράγματα και τις δευτερεύουσες λεπτομέρειες, προσπαθώντας να αποτραβήξουν την προσοχή από την ουσία του ζητήματος με εντελώς ασήμαντα σχέδια για "μεταρρυθμίσεις", όπως η αστυνομική επίβλεψη των τραστ ή των τραπεζών κ.τ.λ. Πιο σπάνια εμφανίζονται οι κυνικοί, ανοιχτοί ιμπεριαλιστές, που έχουν την τόλμη να αναγνωρίσουν ότι είναι ανόητη η σκέψη για μεταρρύθμιση των βασικών ιδιοτήτων του ιμπεριαλισμού.
Θα αναφέρουμε ένα παράδειγμα. Στην έκδοση "Αρχείο της παγκόσμιας οικονομίας" οι Γερμανοί ιμπεριαλιστές προσπαθούν να παρακολουθήσουν τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα των αποικιών και ιδιαίτερα, φυσικά, των μη γερμανικών αποικιών. Σημειώνουν αναβρασμό και διαμαρτυρίες στην Ινδία, κίνημα στο Νατάλ (Νότια Αφρική), στην Ολλανδική Ινδία κ.τ.λ. Ενας απ' αυτούς, παίρνοντας αφορμή από την αγγλική έκδοση, που κάνει τον απολογισμό της συνδιάσκεψης των υποδουλωμένων εθνών και φυλών, που έγινε στις 28-30 του Ιούνη 1910 και στην οποία πήραν μέρος αντιπρόσωποι διαφόρων λαών της Ασίας, της Αφρικής και της Ευρώπης, που βρίσκονται κάτω από ξένη κυριαρχία, σ' ένα σημείωμά του, κρίνοντας τους λόγους που εκφωνήθηκαν σ' αυτή τη συνδιάσκεψη, γράφει: "Μας λένε ότι πρέπει να πολεμήσουμε τον ιμπεριαλισμό. Τα κυρίαρχα κράτη πρέπει ν' αναγνωρίσουν το δικαίωμα της ανεξαρτησίας των υποδουλωμένων λαών. Ενα διεθνές δικαστήριο πρέπει να επιβλέπει την εφαρμογή των συμφώνων που κλείνουν οι μεγάλες Δυνάμεις με τους αδύνατους λαούς. Η συνδιάσκεψη δεν προχωρεί πέρα απ' αυτούς τους ευσεβείς πόθους. Εμείς δεν βλέπουμε ούτε ίχνος κατανόησης της αλήθειας ότι ο ιμπεριαλισμός συνδέεται αδιάρρηκτα με τον καπιταλισμό στη σημερινή του μορφή κι ότι γι' αυτό το λόγο (!!) η άμεση καταπολέμηση του ιμπεριαλισμού δεν έχει ελπίδες επιτυχίας, εκτός αν περιοριστεί σε ενέργειες ενάντια σε ορισμένες ιδιαίτερα αποκρουστικές υπερβολές". Αφού η ρεφορμιστική διόρθωση των βάσεων του ιμπεριαλισμού είναι απάτη, "ευσεβής πόθος", αφού οι αστοί εκπρόσωποι των καταπιεζόμενων εθνών δεν τραβάνε "πιο πέρα" προς τα μπρος, γι' αυτό ο αστός εκπρόσωπος του έθνους που καταπιέζει τραβάει "πιο πέρα", προς τα πίσω, προς τη δουλοπρέπεια απέναντι στον ιμπεριαλισμό, δουλοπρέπεια ντυμένη με αξιώσεις "επιστημοσύνης". "Λογική" να σου πετύχει!» (Απαντα, τ. 27. σελ 414 - 415).
Μετά απ' όλ' αυτά δημοσιεύουμε ολόκληρο το έβδομο κεφάλαιο του συγκεκριμένου έργου του Λένιν, που δείχνει τόσο την οικονομική ουσία του ιμπεριαλισμού, όσο και τη σχέση οικονομίας - πολιτικής στο ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού και την ανισομετρία στην ανάπτυξη (Απαντα, τ. 27, σελ 391 - 403).
VII. Ο ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ, ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ
Πρέπει να προσπαθήσουμε τώρα να βγάλουμε μερικά συμπεράσματα, να συγκεφαλαιώσουμε όσα είπαμε πιο πάνω για τον ιμπεριαλισμό. Ο ιμπεριαλισμός εμφανίστηκε σαν παραπέρα ανάπτυξη και άμεση συνέχιση των βασικών ιδιοτήτων του καπιταλισμού γενικά. Ο καπιταλισμός όμως έγινε καπιταλιστικός ιμπεριαλισμός μόνο σε ορισμένη, πολύ υψηλή βαθμίδα της ανάπτυξής του, όταν μερικές βασικές ιδιότητες του καπιταλισμού άρχισαν να μετατρέπονται στο αντίθετό τους, όταν διαμορφώθηκαν και φανερώθηκαν σ' όλη τη γραμμή τα χαρακτηριστικά της μεταβατικής εποχής από τον καπιταλισμό σ' ένα ανώτερο κοινωνικοοικονομικό καθεστώς. Το βασικό σ' αυτό το προτσές από οικονομική άποψη είναι η αντικατάσταση του καπιταλιστικού ελεύθερου συναγωνισμού από τα καπιταλιστικά μονοπώλια. Ο ελεύθερος συναγωνισμός είναι η βασική ιδιότητα του καπιταλισμού και της εμπορευματικής παραγωγής γενικά. Το μονοπώλιο είναι η άμεση αντίθεση του ελεύθερου συναγωνισμού. Ο τελευταίος αυτός όμως άρχισε μπροστά στα μάτια μας να μετατρέπεται σε μονοπώλιο, δημιουργώντας τη μεγάλη παραγωγή, εκτοπίζοντας τη μικρή, αντικαθιστώντας τη μεγάλη με την πολύ μεγάλη, οδηγώντας τη συγκέντρωση της παραγωγής και του κεφαλαίου ως το σημείο που απ' αυτήν αναπτυσσόταν και αναπτύσσεται το μονοπώλιο: τα καρτέλ, τα συνδικάτα, τα τραστ και το συγχωνευόμενο μ' αυτά κεφάλαιο καμιάς δεκάδας τραπεζών που διαχειρίζονται δισεκατομμύρια. Ταυτόχρονα, τα μονοπώλια, ξεπηδώντας από τον ελεύθερο συναγωνισμό, δεν τον καταργούν, μα υπάρχουν πάνω και δίπλα σ' αυτόν, γεννώντας έτσι μια σειρά εξαιρετικά οξείες και βίαιες αντιθέσεις, προστριβές, συγκρούσεις. Το μονοπώλιο είναι πέρασμα από τον καπιταλισμό σ' ένα ανώτερο σύστημα.
Αν θα χρειαζόταν να δοθεί ένας όσο το δυνατό πιο σύντομος ορισμός του ιμπεριαλισμού, θα έπρεπε να πούμε ότι ο ιμπεριαλισμός είναι το μονοπωλιακό στάδιο του καπιταλισμού. Ο ορισμός αυτός θα περιείχε το κυριότερο, γιατί, από τη μια μεριά, το χρηματιστικό κεφάλαιο είναι το τραπεζικό κεφάλαιο μερικών πάρα πολύ μεγάλων μονοπωλιακών τραπεζών, που έχει συγχωνευτεί με το κεφάλαιο των μονοπωλιακών ενώσεων των βιομηχάνων και από την άλλη, το μοίρασμα του κόσμου είναι το πέρασμα από την αποικιακή πολιτική, που επεκτείνεται ανεμπόδιστα πάνω σε περιοχές που δεν τις έχει αρπάξει καμιά καπιταλιστική Δύναμη, στην αποικιακή πολιτική της μονοπωλιακής κατοχής των εδαφών της γης, που έχει ολότελα μοιραστεί.
Οι πολύ σύντομοι όμως ορισμοί, αν και είναι βολικοί, γιατί συνοψίζουν το κυριότερο, είναι ωστόσο ανεπαρκείς, όταν πρόκειται να συναγάγουμε ιδιαίτερα απ' αυτούς τα πιο ουσιαστικά γνωρίσματα του φαινομένου που έχουμε να καθορίσουμε. Γι' αυτό, χωρίς να ξεχνάμε τη συμβατική και σχετική σημασία όλων των ορισμών γενικά, που ποτέ δεν μπορούν ν' αγκαλιάσουν τις ολόπλευρες σχέσεις του φαινομένου στην πλήρη ανάπτυξή του, πρέπει να δώσουμε έναν τέτοιο ορισμό του ιμπεριαλισμού, που θα περιέκλεινε τα παρακάτω πέντε βασικά του γνωρίσματα: 1) Συγκέντρωση της παραγωγής και του κεφαλαίου, που έχει φτάσει σε τέτοια υψηλή βαθμίδα ανάπτυξης, ώστε να δημιουργεί μονοπώλια που παίζουν αποφασιστικό ρόλο στην οικονομική ζωή. 2) Συγχώνευση του τραπεζικού κεφαλαίου με το βιομηχανικό και δημιουργία μιας χρηματιστικής ολιγαρχίας πάνω στη βάση αυτού του «χρηματιστικού κεφαλαίου». 3) Εξαιρετικά σπουδαία σημασία αποκτάει η εξαγωγή κεφαλαίου, σε διάκριση από την εξαγωγή εμπορευμάτων. 4) Συγκροτούνται διεθνείς μονοπωλιακές ενώσεις των καπιταλιστών, οι οποίες μοιράζουν τον κόσμο και 5) έχει τελειώσει το εδαφικό μοίρασμα της γης ανάμεσα στις μεγαλύτερες καπιταλιστικές Δυνάμεις. Ο ιμπεριαλισμός είναι ο καπιταλισμός στο στάδιο εκείνο της ανάπτυξης, στο οποίο έχει διαμορφωθεί η κυριαρχία των μονοπωλίων και του χρηματιστικού κεφαλαίου, έχει αποκτήσει εξαιρετική σημασία η εξαγωγή κεφαλαίου, έχει αρχίσει το μοίρασμα του κόσμου από τα διεθνή τραστ και έχει τελειώσει το μοίρασμα όλων των εδαφών της γης από τις μεγαλύτερες καπιταλιστικές χώρες.
Θα δούμε ακόμη παρακάτω πώς μπορεί και πρέπει να δοθεί διαφορετικός ορισμός του ιμπεριαλισμού, αν πάρουμε υπόψη μας όχι μόνο τις βασικές καθαρά οικονομικές έννοιες (στις οποίες περιορίζεται ο ορισμός που αναφέραμε), μα και την ιστορική θέση του δοσμένου σταδίου του καπιταλισμού σε σχέση με τον καπιταλισμό γενικά, ή τη σχέση του ιμπεριαλισμού με τις δυο βασικές κατευθύνσεις μέσα στο εργατικό κίνημα. Τώρα όμως πρέπει να σημειώσουμε ότι ο ιμπεριαλισμός, όταν τον εννοούμε με την έννοια που αναφέραμε, αποτελεί χωρίς αμφιβολία ιδιαίτερο στάδιο ανάπτυξης του καπιταλισμού. Για να δώσουμε τη δυνατότητα στον αναγνώστη να σχηματίσει μια όσο το δυνατό πιο θεμελιωμένη αντίληψη του ιμπεριαλισμού, προσπαθήσαμε σκόπιμα ν' αναφέρουμε όσο το δυνατό περισσότερες γνώμες αστών οικονομολόγων, που αναγκάζονται να παραδεχτούν τα γεγονότα της νεότερης οικονομίας του καπιταλισμού, τα οποία έχουν διαπιστωθεί με τρόπο εντελώς αδιαφιλονίκητο. Για τον ίδιο σκοπό αναφέραμε λεπτομερή στατιστικά στοιχεία, που μας επιτρέπουν να δούμε μέχρι ποιον ακριβώς βαθμό αναπτύχθηκε το τραπεζικό κεφάλαιο κ.τ.λ., σε τι ακριβώς εκφράζεται το πέρασμα της ποσότητας στην ποιότητα, το πέρασμα του αναπτυγμένου καπιταλισμού στον ιμπεριαλισμό. Είναι βέβαια περιττό να πούμε ότι όλα τα όρια στη φύση και στην κοινωνία είναι συμβατικά και κινητά, ότι θα ήταν ανοησία να συζητάει κανείς λ.χ. για το ζήτημα σε ποιο χρόνο ή δεκαετία ανάγεται η «οριστική» διαμόρφωση του ιμπεριαλισμού.
Χρειάζεται όμως να γίνει συζήτηση για τον ορισμό του ιμπεριαλισμού πρώτα απ' όλα με τον Κ. Κάουτσκι, τον κυριότερο θεωρητικό του μαρξισμού της εποχής της λεγόμενης Δεύτερης Διεθνούς, δηλαδή της 25ετίας 1889 - 1914. Ενάντια στις βασικές ιδέες που εκφράζονται στον ορισμό του ιμπεριαλισμού που δώσαμε εμείς αντιτάχθηκε ο Κάουτσκι με τον πιο αποφασιστικό τρόπο και το 1915, μα ακόμη και το Νοέμβρη του 1914, δηλώνοντας ότι με την έννοια ιμπεριαλισμός δεν πρέπει να εννοούμε μια «φάση» ή βαθμίδα της οικονομίας, αλλά μια πολιτική, και μάλιστα τη συγκεκριμένη πολιτική που «προτιμάει» το χρηματιστικό κεφάλαιο, ότι ο ιμπεριαλισμός δεν πρέπει «να ταυτίζεται» με το «σύγχρονο καπιταλισμό», ότι αν με την έννοια ιμπεριαλισμός εννοούμε «όλα τα φαινόμενα του σύγχρονου καπιταλισμού» - τα καρτέλ, τον προστατευτισμό, την κυριαρχία των χρηματιστών, την αποικιακή πολιτική - τότε το ζήτημα της ανάγκης του ιμπεριαλισμού για τον καπιταλισμό ανάγεται στην «πιο ρηχή ταυτολογία», γιατί τότε «ο ιμπεριαλισμός αποτελεί φυσικά ζωτική ανάγκη για τον καπιταλισμό» κ.τ.λ. Τη σκέψη του Κάουτσκι θα την εκφράσουμε ακριβέστερα, αν αναφέρουμε τον ορισμό του για τον ιμπεριαλισμό, που στρέφεται κατευθείαν ενάντια στην ουσία των ιδεών που εκθέσαμε (γιατί οι αντιρρήσεις από το στρατόπεδο των Γερμανών μαρξιστών που χρόνια ολόκληρα κήρυσσαν παρόμοιες ιδέες, είναι από καιρό γνωστές στον Κάουτσκι, σαν αντιρρήσεις ορισμένου ρεύματος του μαρξισμού).
Ο ορισμός του Κάουτσκι λέει:
«Ο ιμπεριαλισμός είναι προϊόν του πολύ αναπτυγμένου βιομηχανικού καπιταλισμού. Συνίσταται στην τάση κάθε βιομηχανικού καπιταλιστικού έθνους να προσαρτά ή να υποτάσσει όλο και μεγαλύτερες αγροτικές (η υπογράμμιση είναι του Κάουτσκι) περιοχές, άσχετα από το ποια έθνη τις κατοικούν»1.
Αυτός ο ορισμός δεν αξίζει απολύτως τίποτε, γιατί είναι μονόπλευρος, δηλαδή ξεχωρίζει αυθαίρετα μονάχα το εθνικό ζήτημα (παρόλο που το ζήτημα αυτό είναι εξαιρετικά σπουδαίο, τόσο αυτό καθαυτό, όσο και στη σχέση του με τον ιμπεριαλισμό) και το συνδέει αυθαίρετα και όχι σωστά μόνο με το βιομηχανικό κεφάλαιο των χωρών που προσαρτούν άλλα έθνη, βάζοντας στην πρώτη μοίρα εξίσου αυθαίρετα και όχι σωστά την προσάρτηση αγροτικών περιοχών.
Ο ιμπεριαλισμός είναι η τάση για προσαρτήσεις - να πού καταλήγει το πολιτικό μέρος του ορισμού του Κάουτσκι. Είναι σωστό, αλλά στο έπακρο ατελές, γιατί πολιτικά ο ιμπεριαλισμός είναι γενικά η τάση προς τη βία και την αντίδραση. Εδώ όμως μας απασχολεί η οικονομική πλευρά της υπόθεσης, που την έμπασε στον ορισμό του ο ίδιος ο Κάουτσκι. Τα λάθη του ορισμού του Κάουτσκι χτυπούν στα μάτια. Για τον ιμπεριαλισμό είναι χαρακτηριστικό ίσα - ίσα όχι το βιομηχανικό, μα το χρηματιστικό κεφάλαιο. Δεν είναι τυχαίο ότι στη Γαλλία η εξαιρετικά γοργή ανάπτυξη του χρηματιστικού κεφαλαίου, με παράλληλη εξασθένιση του βιομηχανικού, προκάλεσε από τη δεκαετία 1880 - 1890 και δω την εξαιρετική όξυνση της (αποικιακής) πολιτικής των προσαρτήσεων. Για τον ιμπεριαλισμό είναι χαρακτηριστική η τάση ακριβώς για προσαρτήσεις όχι μόνο αγροτικών περιοχών, αλλά ακόμη και των πιο βιομηχανικών (οι γερμανικές βλέψεις στο Βέλγιο, οι γαλλικές στη Λωραίνη), γιατί, πρώτο, ο τερματισμός του μοιράσματος του κόσμου αναγκάζει κατά το ξαναμοίρασμα ν' απλώνονται τα χέρια σε κάθε λογής εδάφη. Δεύτερο, το ουσιαστικό για τον ιμπεριαλισμό είναι ο ανταγωνισμός μερικών μεγάλων Δυνάμεων που τείνουν προς την ηγεμονία, δηλ. προς το άρπαγμα εδαφών όχι τόσο άμεσα για τον εαυτό τους, όσο για την εξασθένιση του αντιπάλου και την υπόσκαψη της ηγεμονίας του (για τη Γερμανία το Βέλγιο έχει ιδιαίτερη σπουδαιότητα, σαν σημείο στήριξης ενάντια στην Αγγλία, για την Αγγλία η Βαγδάτη, σα σημείο στήριξης ενάντια στη Γερμανία κ.τ.λ.).
Ο Κάουτσκι αναφέρεται ιδιαίτερα - και επανειλημμένα - στους Αγγλους, που έχουν δήθεν καθορίσει την καθαρά πολιτική σημασία της λέξης ιμπεριαλισμός με την έννοια που της δίνει ο Κάουτσκι. Ας πάρουμε τον Αγγλο Χόμπσον στο έργο του «Ο ιμπεριαλισμός», που εκδόθηκε το 1902, διαβάζουμε:
«Ο νέος ιμπεριαλισμός διαφέρει από τον παλιό, πρώτο, με το ότι στη θέση των τάσεων μιας αναπτυσσόμενης αυτοκρατορίας βάζει τη θεωρία και την πράξη των ανταγωνιζόμενων αυτοκρατοριών, που η καθεμιά τους καθοδηγείται από τους ίδιους πόθους της πολιτικής επέκτασης και του εμπορικού οφέλους. Δεύτερο, με την επικράτηση πάνω στα εμπορικά συμφέροντα των χρηματιστικών συμφερόντων ή των συμφερόντων που σχετίζονται με την τοποθέτηση κεφαλαίων»2.
Βλέπουμε ότι ο Κάουτσκι ουσιαστικά δεν έχει καθόλου δίκιο, όταν αναφέρεται στους Αγγλους γενικά (θα μπορούσε να αναφερθεί το πολύ στους χυδαίους Αγγλους ιμπεριαλιστές ή τους ανοιχτούς απολογητές του ιμπεριαλισμού). Βλέπουμε ότι ο Κάουτσκι, που ισχυρίζεται ότι εξακολουθεί να υπερασπίζει το μαρξισμό, στην πραγματικότητα κάνει ένα βήμα προς τα πίσω σε σύγκριση με τον σοσιαλφιλελεύθερο Χόμπσον, που εκτιμάει πιο σωστά τις δύο «ιστορικά συγκεκριμένες» (ο Κάουτσκι με τον ορισμό του κοροϊδεύει ακριβώς το ιστορικά συγκεκριμένο!) ιδιότητες του σύγχρονου ιμπεριαλισμού: 1) Τον ανταγωνισμό μερικών ιμπεριαλισμών και 2) την υπεροχή του χρηματιστή απέναντι στον έμπορο. Οταν όμως γίνεται λόγος κυρίως για το ότι μια βιομηχανική χώρα προσάρτησε μια αγροτική, τότε τονίζεται ο κυρίαρχος ρόλος του εμπόρου.
Ο ορισμός του Κάουτσκι δεν είναι μόνο λαθεμένος και μη μαρξιστικός. Χρησιμεύει σαν βάση ενός ολόκληρου συστήματος απόψεων, που ξεκόβουν σε όλη τη γραμμή και με τη μαρξιστική θεωρία και με τη μαρξιστική πράξη. Για το ζήτημα όμως αυτό θα μιλήσουμε παρακάτω. Δεν είναι καθόλου σοβαρή η συζήτηση που προκάλεσε ο Κάουτσκι γύρω από λέξεις: Αν πρέπει να ονομαστεί η νεότατη βαθμίδα του καπιταλισμού ιμπεριαλισμός ή βαθμίδα του χρηματιστικού κεφαλαίου. Ονομάστε την όπως θέλετε, το ίδιο κάνει. Η ουσία του ζητήματος βρίσκεται στο ότι ο Κάουτσκι αποσπάει την πολιτική του ιμπεριαλισμού από την οικονομία του, λέγοντας ότι οι προσαρτήσεις είναι η πολιτική «την οποία προτιμάει» το χρηματιστικό κεφάλαιο και αντιπαραθέτοντας σ' αυτή μια άλλη πιθανή δήθεν αστική πολιτική πάνω στην ίδια βάση του χρηματιστικού κεφαλαίου. Βγαίνει έτσι ότι τα μονοπώλια στην οικονομία μπορούν να συνυπάρχουν με ένα όχι μονοπωλιακό, όχι βίαιο, όχι αρπακτικό τρόπο δράσης στην πολιτική. Βγαίνει έτσι ότι το εδαφικό μοίρασμα της γης, που τελείωσε ακριβώς στην εποχή του χρηματιστικού κεφαλαίου και που αποτελεί τη βάση της ιδιομορφίας των σημερινών μορφών ανταγωνισμού ανάμεσα στα μεγαλύτερα καπιταλιστικά κράτη, μπορεί να συνυπάρχει με μια μη ιμπεριαλιστική πολιτική. Σαν αποτέλεσμα έχουμε συγκάλυψη και άμβλυνση των πιο θεμελιακών αντιθέσεων της νεότατης βαθμίδας του καπιταλισμού, αντί ξεσκέπασμα του βάθους αυτών των αντιθέσεων, σαν αποτέλεσμα έχουμε έναν αστικό ρεφορμισμό αντί μαρξισμό.
Ο Κάουτσκι φιλονικεί με το Γερμανό απολογητή του ιμπεριαλισμού και των προσαρτήσεων, Κούνοφ, που κρίνει χοντροκομμένα και κυνικά: ο ιμπεριαλισμός είναι ο σύγχρονος καπιταλισμός, η ανάπτυξη του καπιταλισμού είναι αναπόφευκτη και προοδευτική, επομένως ο ιμπεριαλισμός είναι προοδευτικός, επομένως πρέπει να φερνόμαστε με δουλοπρέπεια απέναντι στον ιμπεριαλισμό και να τον δοξολογούμε! Κάτι σαν τη γελοιογραφία που ζωγράφισαν οι ναρόντνικοι ενάντια στους Ρώσους μαρξιστές το 1894 - 1895: αφού οι μαρξιστές - έλεγαν οι ναρόντνικοι, - θεωρούν τον καπιταλισμό στη Ρωσία αναπόφευκτο και προοδευτικό, τότε θα πρέπει ν' ανοίξουν ταβέρνες και να καταπιαστούν με τη διάδοση του καπιταλισμού. Ο Κάουτσκι προβάλλει στον Κούνοφ την αντίρρηση: όχι, ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ο σύγχρονος καπιταλισμός, μα μονάχα μια από τις μορφές της πολιτικής του σύγχρονου καπιταλισμού, κι εμείς μπορούμε και πρέπει να παλεύουμε ενάντια σ' αυτή την πολιτική, να παλεύουμε ενάντια στον ιμπεριαλισμό, ενάντια στις προσαρτήσεις κ.τ.λ.
Η αντίρρηση φαίνεται απόλυτα εύλογη, στην πράξη όμως ισοδυναμεί με το πιο εκλεπτυσμένο, με το πιο συγκαλυμμένο, (και γι' αυτό πιο επικίνδυνο) κήρυγμα συμφιλίωσης με τον ιμπεριαλισμό, γιατί η «πάλη» ενάντια στην πολιτική των τραστ και των τραπεζών, που δε θίγει τις βάσεις της οικονομίας των τραστ και των τραπεζών, καταλήγει στον αστικό ρεφορμισμό και στον πασιφισμό, σε ευσεβείς και αθώους πόθους. Να αποσιωπάς τις υπάρχουσες αντιθέσεις, να ξεχνάς τις πιο σπουδαίες απ' αυτές, αντί να ξεσκεπάζεις όλο το βάθος των αντιθέσεων - να η θεωρία του Κάουτσκι, που δεν έχει τίποτε το κοινό με το μαρξισμό. Και είναι ευνόητο ότι μια τέτοια «θεωρία» χρησιμεύει απλώς για την υπεράσπιση της ιδέας της ενότητας με τους Κούνοφ!
«Από καθαρά οικονομική άποψη - γράφει ο Κάουτσκι - δεν αποκλείεται ο καπιταλισμός να περάσει ακόμη μια νέα φάση: τη φάση της μεταφοράς της πολιτικής των καρτέλ στην εξωτερική πολιτική, τη φάση του ουλτραϊμπεριαλισμού»3,
δηλαδή του υπεριμπεριαλισμού, της συνένωσης των ιμπεριαλισμών όλου του κόσμου και όχι της πάλης ανάμεσά τους, τη φάση του σταματήματος των πολέμων στις συνθήκες του καπιταλισμού, τη φάση της «από κοινού εκμετάλλευσης του κόσμου από το διεθνικά - ενωμένο χρηματιστικό κεφάλαιο»4.
Σ' αυτή τη «θεωρία του υπεριμπεριαλισμού» θα χρειαστεί να σταθούμε παρακάτω, για να δείξουμε λεπτομερειακά ως ποιο βαθμό η θεωρία αυτή ξεκόβει κατηγορηματικά και αμετάκλητα από το μαρξισμό. Εδώ όμως πρέπει, σύμφωνα με το γενικό σχέδιο τούτης της μελέτης, να ρίξουμε μια ματιά πάνω στα ακριβή οικονομικά στοιχεία που σχετίζονται μ' αυτό το ζήτημα. Είναι πιθανός «από καθαρά οικονομική άποψη» ο «υπεριμπεριαλισμός» ή πρόκειται για υπερανοησία;
Αν, λέγοντας καθαρά οικονομική άποψη, εννοούμε μια «καθαρά» αφηρημένη έννοια, τότε όλα όσα μπορούμε να πούμε καταλήγουν στη θέση: η ανάπτυξη οδηγεί προς τα μονοπώλια, συνεπώς προς ένα παγκόσμιο μονοπώλιο, προς ένα παγκόσμιο τραστ. Αυτό είναι αναμφισβήτητο, μα και απόλυτα χωρίς κανένα περιεχόμενο, όπως η διαβεβαίωση ότι η «ανάπτυξη οδηγεί» προς την παραγωγή των ειδών διατροφής μέσα σε επιστημονικά εργαστήρια. Με την έννοια αυτή η «θεωρία» του υπεριμπεριαλισμού είναι η ίδια ακριβώς ανοησία, όπως θα ήταν η «θεωρία της υπεργεωργίας».
Αν όμως μιλάμε για τις «καθαρά οικονομικές» συνθήκες της εποχής του χρηματιστικού κεφαλαίου, σαν μιας ιστορικά συγκεκριμένης εποχής που ανάγεται στις αρχές του 20ου αιώνα, τότε η καλύτερη απάντηση στις νεκρές αφαιρέσεις του «υπεριμπεριαλισμού» (που εξυπηρετούν αποκλειστικά έναν υπεραντιδραστικό σκοπό: ν' αποσπάσουν την προσοχή από το βάθος των αντιθέσεων που υπάρχουν) είναι ν' αντιπαραθέσουμε σ' αυτές τη συγκεκριμένη οικονομική πραγματικότητα της σύγχρονης παγκόσμιας οικονομίας. Οι χωρίς περιεχόμενο φλυαρίες του Κάουτσκι για τον υπεριμπεριαλισμό ενθαρρύνουν, ανάμεσα στ' άλλα, τη βαθιά λαθεμένη σκέψη, που χύνει νερό στο μύλο των απολογητών του ιμπεριαλισμού, τη σκέψη ότι τάχα η κυριαρχία του χρηματιστικού κεφαλαίου εξασθενίζει την ανισομετρία και τις αντιθέσεις μέσα στην παγκόσμια οικονομία, ενώ στην πραγματικότητα τις δυναμώνει5.
Στο βιβλιαράκι του: «Εισαγωγή στην παγκόσμια οικονομία»6 ο Ρ. Κάλβερ έκανε μια προσπάθεια να συνοψίσει τα κυριότερα καθαρά οικονομικά στοιχεία, που επιτρέπουν να σχηματίσει κανείς μια συγκεκριμένη αντίληψη για τις αμοιβαίες σχέσεις μέσα στην παγκόσμια οικονομία στο μεταίχμιο του 19ου και του 20ού αιώνα. Ο Ρ. Κάλβερ χωρίζει όλο τον κόσμο σε 5 «κύριες οικονομικές περιοχές»: 1) Τη μεσευρωπαϊκή (όλη η Ευρώπη εκτός από τη Ρωσία και την Αγγλία). 2) Τη βρετανική. 3) Τη ρωσική. 4) Την ανατολική ασιατική και 5) την αμερικανική, συμπεριλαβαίνοντας τις αποικίες στις «περιοχές» των κρατών, στα οποία ανήκουν και «αφήνοντας κατά μέρος» μερικές χώρες, που δεν έχουν κατανεμηθεί στις περιοχές, όπως λόγου χάρη την Περσία, το Αφγανιστάν και την Αραβία στην Ασία, στο Μαρόκο και την Αβησσυνία στην Αφρική κ.τ.λ.
Να σε περιληπτική μορφή τα οικονομικά στοιχεία που αναφέρει για τις περιοχές αυτές:
+++ ΠΙΝΑΚΑΣ 1
Μέσα στις παρενθέσεις είναι η έκταση και ο πληθυσμός των αποικιών.
Βλέπουμε εδώ τρεις περιοχές με υψηλά αναπτυγμένο καπιταλισμό (ισχυρή ανάπτυξη και των συγκοινωνιών, και του εμπορίου, και της βιομηχανίας): τη μεσευρωπαϊκή, τη βρετανική και την αμερικανική. Ανάμεσα σ' αυτές βλέπουμε τρία κυρίαρχα στον κόσμο κράτη: Γερμανία, Αγγλία, Ενωμένες Πολιτείες. Ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός τους και η πάλη ανάμεσά τους έχουν εξαιρετικά οξυνθεί, γιατί η Γερμανία έχει μια ασήμαντη περιοχή και λίγες αποικίες. Η δημιουργία της «Μεσευρώπης» είναι ακόμη έργο του μέλλοντος και γεννιέται με απεγνωσμένο αγώνα. Για την ώρα γνώρισμα όλης της Ευρώπης είναι το πολιτικό κομμάτιασμα. Αντίθετα, στη βρετανική και στην αμερικανική περιοχή είναι πολύ υψηλή η πολιτική συγκέντρωση, όμως είναι τεράστια η δυσαναλογία ανάμεσα στις απέραντες αποικίες της πρώτης και τις ασήμαντες της δεύτερης. Στις αποικίες ο καπιταλισμός μόλις αρχίζει ν' αναπτύσσεται. Ο αγώνας για τη Νότια Αμερική ολοένα και οξύνεται.
Δυο περιοχές με ασθενικά αναπτυγμένο τον καπιταλισμό είναι η ρωσική και η ανατολική ασιατική. Στην πρώτη η πυκνότητα του πληθυσμού είναι εξαιρετικά μικρή, στη δεύτερη εξαιρετικά μεγάλη. Στην πρώτη η πολιτική συγκέντρωση είναι μεγάλη, στη δεύτερη λείπει. Την Κίνα μόλις τώρα άρχισαν να τη μοιράζουν και ο αγώνας γι' αυτήν ανάμεσα στην Ιαπωνία, τις Ενωμένες Πολιτείες κτλ. οξύνεται όλο και περισσότερο.
Παραβάλλετε αυτή την πραγματικότητα - την τεράστια ποικιλομορφία των οικονομικών και πολιτικών συνθηκών, την άκρα δυσαναλογία στην ταχύτητα ανάπτυξης των διαφόρων χωρών κτλ., τη λυσσαλέα πάλη ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κράτη - με το ανόητο παραμυθάκι του Κάουτσκι για τον «ειρηνικό» υπεριμπεριαλισμό. Μήπως αυτό δεν είναι μια αντιδραστική προσπάθεια τρομαγμένου μικροαστού να κρυφτεί από τη σκληρή πραγματικότητα; Μήπως τα διεθνή καρτέλ, που ο Κάουτσκι τα βλέπει σαν έμβρυα του «υπεριμπεριαλισμού» (όπως η παραγωγή δισκίων στα επιστημονικά εργαστήρια «μπορεί» να ανακηρυχθεί έμβρυο της υπεργεωργίας), δεν μας προσφέρουν ένα παράδειγμα για το μοίρασμα και το ξαναμοίρασμα του κόσμου, για το πέρασμα από το ειρηνικό μοίρασμα στο μη ειρηνικό και αντίστροφα; Μήπως το χρηματιστικό κεφάλαιο της Αμερικής και άλλων χωρών που μοίρασε ειρηνικά όλο τον κόσμο, με τη συμμετοχή της Γερμανίας λ.χ. στο διεθνές συνδικάτο των σιδηροτροχιών ή στο διεθνές τραστ της εμπορικής ναυσιπλοΐας, δεν ξαναμοιράζει τώρα τον κόσμο με βάση τους νέους συσχετισμούς των δυνάμεων, που μεταβάλλονται με τρόπο ολωσδιόλου μη ειρηνικό;
Το χρηματιστικό κεφάλαιο και τα τραστ δεν αδυνατίζουν, μα δυναμώνουν τις διαφορές στην ταχύτητα με την οποία αναπτύσσονται τα διάφορα τμήματα της παγκόσμιας οικονομίας. Και μια και άλλαξαν οι συσχετισμοί των δυνάμεων, τότε πού βρίσκεται η δυνατότητα στις συνθήκες του καπιταλισμού να λυθούν διαφορετικά οι αντιθέσεις, αν όχι με τη βία; Εξαιρετικά ακριβολογημένα στοιχεία για τη διαφορά στην ταχύτητα ανάπτυξης του καπιταλισμού και του χρηματιστικού κεφαλαίου σ' όλη την παγκόσμια οικονομία έχουμε στη στατιστική των σιδηροδρόμων7. Να πώς άλλαξε στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών της ιμπεριαλιστικής ανάπτυξης το μήκος των σιδηροδρομικών γραμμών:
+++ ΠΙΝΑΚΑΣ 2
Η γρηγορότερη συνεπώς ανάπτυξη των σιδηροδρομικών γραμμών σημειώθηκε στις αποικίες και στα ανεξάρτητα (και μισοανεξάρτητα) κράτη της Ασίας και της Αμερικής. Είναι γνωστό ότι το χρηματιστικό κεφάλαιο των 4-5 μεγαλύτερων καπιταλιστικών κρατών βασιλεύει και διαφεντεύει εδώ απόλυτα. Διακόσιες χιλιάδες χιλιόμετρα νέες σιδηροδρομικές γραμμές στις αποικίες και στις άλλες χώρες της Ασίας και της Αμερικής σημαίνουν πάνω από 40 δισεκατομμύρια μάρκα νέες τοποθετήσεις κεφαλαίων με εξαιρετικά επωφελείς όρους, με εξαιρετικές εγγυήσεις αποδοτικότητας, μ' επικερδείς παραγγελίες για τα χαλυβουργεία κ.ο.κ.
Πιο γρήγορα απ' όλα αναπτύσσεται ο καπιταλισμός στις αποικίες και στις υπερπόντιες χώρες. Ανάμεσα σ' αυτές εμφανίζονται νέες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (Ιαπωνία). Ο αγώνας των παγκόσμιων ιμπεριαλισμών οξύνεται. Αυξάνει ο φόρος υποτελείας που εισπράττει το χρηματιστικό κεφάλαιο από τις εξαιρετικά επικερδείς επιχειρήσεις των αποικιών και των υπερπόντιων χωρών. Στο μοίρασμα αυτής της «λείας» μια εξαιρετικά μεγάλη μερίδα πέφτει στα χέρια των χωρών που δεν κατέχουν πάντοτε την πρώτη θέση στην ταχύτητα ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων. Το μήκος των σιδηροδρομικών γραμμών στις μεγαλύτερες Δυνάμεις, παρμένες μαζί με τις αποικίες τους, ήταν:
+++ ΠΙΝΑΚΑΣ 3
Ετσι, τα 80% περίπου όλων των σιδηροδρομικών γραμμών είναι συγκεντρωμένα στις 5 μεγαλύτερες Δυνάμεις. Ασύγκριτα όμως πιο σημαντική είναι η συγκέντρωση της ιδιοκτησίας αυτών των γραμμών, η συγκέντρωση του χρηματιστικού κεφαλαίου, γιατί στους Αγγλους και Γάλλους λ.χ. εκατομμυριούχους ανήκει τεράστιος αριθμός μετοχών και ομολογιών των αμερικανικών, των ρωσικών και άλλων σιδηροδρόμων.
Χάρη στις αποικίες της η Αγγλία αύξησε το «δικό της» σιδηροδρομικό δίχτυ κατά 100 χιλιάδες χιλιόμετρα, δηλ. τέσσερις φορές περισσότερο από τη Γερμανία. Στο μεταξύ είναι πασίγνωστο ότι η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων της Γερμανίας στο διάστημα αυτό, και ιδιαίτερα η ανάπτυξη της παραγωγής πετροκάρβουνου και σίδερου, ήταν ασύγκριτα γοργότερη από την ανάπτυξη της Αγγλίας, χωρίς να μιλάμε πια για τη Γαλλία και τη Ρωσία. Το 1892 η Γερμανία παρήγαγε 4,9 εκατομμύρια τόνους χυτοσίδηρο, έναντι 6,8 της Αγγλίας, ενώ το 1912 η Γερμανία παρήγαγε ήδη 17,6 έναντι 9,0, δηλαδή είχε τεράστια υπεροχή απέναντι στην Αγγλία!8 Και γεννιέται το ερώτημα: στα πλαίσια του καπιταλισμού ποιο άλλο μέσο μπορεί να υπάρχει, εκτός από τον πόλεμο για την εξάλειψη της αναντιστοιχίας ανάμεσα στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και τη συσσώρευση του κεφαλαίου, από τη μια μεριά, και στο μοίρασμα των αποικιών και των «σφαιρών επιρροής» του χρηματιστικού κεφαλαίου από την άλλη;
Σημειώσεις:
1. «Die Neue Zeit», 1914, 2 (τόμ. 32ος), σελ. 909, της 11 του Σεπτέμβρη 1914. Πρβλ. και 1915, 2, σελ. 107 κ.έ.
2. Hobson. «Imperialism», L., 1902, p. 324.
3. «Die Neue Zeit», 1914, 2 (τόμ. 32ος), σελ. 921, της 11 του Σεπτέμβρη 1914. Πρβλ. και 1915, 2, σελ. 107 κ.έ.
4. «Die Neue Zeit», 1915, 1, σελ. 144, της 30 του Απρίλη 1915.
5. Λεπτομερειακή κριτική εξέταση του άρθρου του Κ. Κάουτσκι «Der Imperialismus», που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Die Neue Zeit», 1914, Jg. 32, Bd. 2, άρ. 21, βλ. στα «Τετράδια για τον ιμπεριαλισμό» του Λένιν. Εκεί επίσης περιέχεται πολύπλευρη ανάλυση των άρθρων του Κ. Κάουτσκι και των καουτσκιστών για τον ιμπεριαλισμό. Ο Λένιν δείχνει ότι οι απόψεις των καουτσκιστών για τον ιμπεριαλισμό αποτελούν ένα μικροαστικό ρεφορμισμό, μεταμφιεσμένο σε μαρξισμό και ότι οι καουτσκιστές είναι «υπέρ ενός καθαρούτσικου, καλοσιδερωμένου, μετριοπαθούς και νοικοκυρεμένου καπιταλισμού» (βλ. Απαντα, 4η ρωσ. έκδ., τόμ. 39ος, σελ. 91, 171-172, 241-246 κ.ά.).
6. R. Calwer. «Einfiihrung in die Weltwirtschaft». Brl., 1906.
7. Stat. Jahrbuch fur das Deutsche Reich, 1915· Archiv fur Eisenbahnwesen, 1892 (Στατιστική Επετηρίδα του Γερμανικού κράτους, 1915. Αρχείο των σιδηροδρόμων, 1892. Η Σύντ.). Για το 1890 χρειάστηκε να υπολογίσουμε κατά προσέγγιση τις μικρές λεπτομέρειες σχετικά με την κατανομή των σιδηροδρομικών γραμμών ανάμεσα στις αποικίες των διαφόρων χωρών.
8. Πρβλ. επίσης Edgar Crammond. «The Economic Relations of the British and German Empires» στο «Journal of the Royal Statistical Society», 1914, July, pp. 777 ss. (Εντγκαρ Κράμμοντ. «Οι οικονομικές σχέσεις ανάμεσα στη βρετανική και στη γερμανική αυτοκρατορία» στο «Περιοδικό της βασιλικής στατιστικής εταιρίας», 1914, Ιούλης, σελ. 777 κ.έ. Η Σύντ.).

TOP READ