“Η χούντα δεν ήταν ολοκληρωτική σαν τα σοβιετικά καθεστώτα…” – Το πολιτικό στριπτίζ ενός αντικομμουνιστή

 

Κατιούσα

Δύσκολα θα βρείτε κάτι πιο σκληρό από τον ανταγωνισμό στον άτυπο διαγωνισμό αντικομμουνιστικής ανοησίας που ξεδιπλώνεται σε μια σειρά άρθρα τις τελευταίες μέρες.

Μια δυνατή υποψηφιότητα ήταν αυτή του Γιαννακίδη του Protagon, που μας έγραψε για τον “αγωνιστικό λαϊκισμό του ΚΚΕ” που πήρε τη δημοσιότητα που έψαχνε στο Πολυτεχνείο, για να μας βεβαιώσει (ο Γιαννακίδης) πως όσο λιγότεροι γίνονται (σ.σ.: οι κομμουνιστές), τόσο μεγαλύτερο θόρυβο κάνουν. Κι ήταν τόσος ο καημός του να ασχοληθεί με μια πολιτικά “αμελητέα ποσότητα”, που έβαλε μάλιστα διαφήμιση στο Facebook με το άρθρο του, για να βεβαιωθεί πως δε θα μείνει κανείς να μη μάθει τη βαρυσήμαντη γνώμη του για ένα “πολιτικό τίποτα”. Φανταστείτε δηλαδή να υπολόγιζαν κιόλας το ΚΚΕ, πόσο θα ασχολούνταν μαζί του τα διάφορα τίποτα αυτών των site.

Τον κέρδισε στο νήμα όμως ο Κώστας Κούρκουλος από την Athens Voice, με το πόνημά του που λέγεται “το ΚΚΕ και εμείς”. Σε αυτό μας λέει εισαγωγικά ότι ως φοιτητής νόμιζε πως έκανε αντίσταση στη δικτατορία, αλλά σκέφτηκε μες στο κελί του πως η χούντα ενδιαφερόταν μόνο για τις πράξεις του και θα τον άφηνε ήσυχο αν σιωπούσε, σαν φιλήσυχος πολίτης. Αντιθέτως τους “σταλινικούς” τους ενδιέφερε και η σκέψη σου, για να τους αφιερωθείς ψυχή τε και σώματι.

Υπήρχε μία «διαβολική» διαφορά μεταξύ τους: Στη δικτατορία σε βασάνιζαν για να πεις την αλήθεια. Δηλαδή τι πραγματικά έκανες. Ενώ στο σταλινικό καθεστώς σε βασάνιζαν μόνον για να πεις ψέματα. Δηλαδή για να «ομολογήσεις» ότι έκανες κάτι που δεν έκανες.

Κατέληξε λοιπόν για τη χούντα ότι…

…εδώ αντιμετωπίζαμε μία κλασσική τριτοκοσμική δικτατορία γελοίων και επικίνδυνων στρατοκρατών, που όμως δεν ήταν ολοκληρωτισμός όπως τα σταλινικά καθεστώτα.

Αφού καταθέτει τα αντικομμουνιστικά διαπιστευτήρια, ξεπλένοντας τη χούντα, που δεν ήταν ολοκληρωτική, συνεχίζει με αγνή και άδολη θεωρία των δύο άκρων.

Το ΚΚΕ δεν είναι το αντίθετο της ακροδεξιάς, αλλά της δημοκρατίας (άλλωστε, ακροδεξιά και ΚΚΕ «συγγενεύουν» στο κοινό τους μίσος κατά της δημοκρατίας). (…) Είναι αδιανόητο να έχει αφεθεί η κριτική προς το ΚΚΕ στην ακροδεξιά, ενώ αυτό είναι πρωτίστως καθήκον των δημοκρατικών δυνάμεων, στο μέτρο που το ΚΚΕ περιφρονεί τους κανόνες της δημοκρατίας.

Μαθαίνουμε επίσης ότι η φιλελεύθερη δημοκρατία μας απέδειξε πως είναι μαχόμενη ενάντια στους χρυσαυγίτες (πνιχτά γέλια) και είναι αδιανόητο να συμμορφώνονται όλοι με την “ολοκληρωτικού χαρακτήρα -sic- απαγόρευση του ΚΚΕ για οποιαδήποτε κριτική στις πράξεις και τις διακηρύξεις του“.
Γιατί αν υπάρχει κάτι ολοκληρωτικό σε αυτή τη χώρα δεν είναι πχ η απαγόρευση συναθροίσεων και η άγρια καταστολή ακόμα και σε μικρά παιδιά, αλλά η απαγόρευση του ΚΚΕ να του ασκούν κριτική, η οποία πάντως δε φαίνεται να περπατά πολύ στην πράξη, για όποιον δε ζει σε κάποιο παράλληλο σύμπαν.

Ο αρθρογράφος βαφτίζει επίσης τις απεργίες ως “συστηματικές πράξεις δολιοφθοράς της οικονομίας” και δείχνει πόσο χιούμορ (δεν) έχει, λέγοντας πως ευτυχώς δεν κηρύξαμε πένθος για το σκισμένο πουκάμισο του ωρυόμενου Παφίλη.

Στον επίλογο επιστρέφει στο ερώτημα που είχε θέσει εισαγωγικά, για να μας δείξει πως όσοι αγωνίζονται καταφέρνουν τελικά κάτι άλλο από αυτό που επιδίωκαν -όπως το “ολοκληρωτικό” ΚΚΕ…

Ποια είναι η «πανουργία» που κρύβεται πίσω από το τραγικό στοιχείο της συλλογικής ανθρώπινης πράξης, όταν άλλοι είναι οι σκοποί μας και απροσδόκητα αλλού καταλήγουμε;

Στιγμή βαθιάς αυτογνωσίας, τροφή για προβληματισμό και αυτοκριτική για τον Κώστα Κούρκουλο, που κάποτε νόμιζε πως έκανε αντίσταση στη χούντα και τώρα φροντίζει να ξεπλύνει και αυτήν που πέρασε και αυτή που βλέπουμε μπροστά μας να έρχεται.

Υστερόγραφο

Όσο για τον διαγωνισμό αντικομμουνιστικής ανοησίας, δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι, γιατί η βλακεία είναι αήττητη. Στο χέρι μας είναι όμως να μην την αφήσουμε να νιώθει θριαμβεύτρια.

Περί Επιστρεπτέας Προκαταβολής..

.

Ανάμεσα στα μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση για την αντιμετώπιση των συνεπειών του νέου lockdown είναι το γνωστό πρόγραμμα της Επιστρεπτέας Προκαταβολής για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Υπερθεματίζει μάλιστα της σπουδαιότητας του προγράμματος αυτού για να δικαιολογήσει το ότι απέκλεισε αυτή τη φορά τους αυτοαπασχολούμενους από το επίδομα ειδικού σκοπού. Τα ίδια αναπαράγουν και οι περισσότεροι συνδικαλιστές της στο μαζικό κίνημα των αυτοαπασχολούμενων. Ποια είναι όμως η πραγματικότητα;

Παρά τη διεύρυνση των κριτηρίων για την ένταξη στην 4η και 5η φάση της Επιστρεπτέας Προκαταβολής - κάτω από την πίεση των συνθηκών, αλλά και των διεκδικήσεων - είναι δεδομένο ότι δύσκολα θα ενταχθούν όλοι οι επαγγελματίες σε αυτή. Τα στοιχεία που έχει δώσει η κυβέρνηση για τις 3 πρώτες φάσεις του προγράμματος καταγράφουν μόλις 145.132 μοναδικά ΑΦΜ που έχουν ενταχθεί σε αυτό, όταν ο αριθμός των επιχειρήσεων στη χώρα είναι πάνω από 850.000 και πάνω από 205.000 είχαν μπει σε καθεστώς αναστολής λειτουργίας στην πρώτη φάση της καραντίνας (ΕΛΣΤΑΤ, Σεπτέμβρης 2020). Μικρή θα είναι και τώρα η διαφοροποίηση, αφού το χρηματικό διαθέσιμο των 1,2 δισ. για την 4η φάση του προγράμματος κινείται στα ίδια περίπου όρια.

* * *

Το ίδιο το πρόγραμμα επίσης βασίζεται στη γνωστή λογική «μικροί - μεγάλοι στο ίδιο καφενείο». Στην πράξη, το μεγαλύτερο αναλογικά μέρος της χρηματοδότησης - δανειοδότησης θα κατευθυνθεί και πάλι στις μεγαλύτερες μικρομεσαίες επιχειρήσεις - βάσει αριθμού εργαζομένων - και όχι στις πιο μικρές που δεν απασχολούν εργαζόμενους. Στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών, μέχρι τις 27/10, επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές. Οι επιχειρήσεις που πήραν τη μέχρι τώρα χρηματοδότηση και ανήκουν στις 3 ΔΟΥ ΦΑΕ (Φορολογίας Ανώνυμων Εταιρειών) της χώρας ήταν το 3,6% των «ευεργετημένων», στις οποίες όμως χορηγήθηκε το 16,6% του συνολικού ποσού.

Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και για όσους καταφέρουν να ενταχθούν στο πρόγραμμα, το ποσό των 1.000 ευρώ (πληττόμενοι) ή των 2.000 ευρώ (κλειστοί με κρατική εντολή) δεν καλύπτει καν τα τρέχοντα ανελαστικά έξοδα. Κι αυτό γιατί στο διάστημα του lockdown, ένας επαγγελματίας συνεχίζει να πληρώνει 60% του ενοικίου επαγγελματικής στέγης και 100% κατοικίας, ρεύμα - νερό - τηλεπικοινωνίες, προμηθευτές ή και ζημιά προϊόντων που χαλάνε, δάνεια που δεν έχουν ανασταλεί κ.λπ. Ακόμα και την εκκαθάριση των ασφαλιστικών του εισφορών μέσα στο Νοέμβρη.

Παράλληλα, τα ποσά της Επιστρεπτέας θα κληθούν κατά το ήμισυ να τα αποπληρώσουν, μαζί με τις υπόλοιπες ρυθμίσεις σε εφορία, ταμείο, τράπεζες, ιδιώτες κ.λπ., που προς το παρόν έχουν ανασταλεί. Ολα αυτά και υπό τη «δαμόκλειο σπάθη» του νέου Πτωχευτικού Κώδικα που ψήφισε η κυβέρνηση, θα έρθουν μαζεμένα και μάλιστα σε συνθήκες οικονομικής «ξηρασίας» λόγω κρίσης, αλλά και οξυμένου ανταγωνισμού με τις μεγάλες επιχειρήσεις, ο οποίος φυσικά δεν αναστέλλεται λόγω πανδημίας.

* * *

Να πουν και «ευχαριστώ» στην κυβέρνηση οι αυτοαπασχολούμενοι;

Το αντίθετο. Δεν πρέπει να υπάρξει κανένας συμβιβασμός με τη γραμμή της κυβέρνησης, που συνιστά «ομοψυχία» και σιγή νεκροταφείου γιατί «είμαστε όλοι μια ομάδα», όμως αρνείται τα στοιχειώδη για τα λαϊκά στρώματα την ώρα που μοιράζει απλόχερα δισεκατομμύρια για τη στήριξη των καπιταλιστών. Απαιτείται ένταση του αγώνα για πιο ουσιαστικά άμεσα μέτρα στήριξης των πιο λαϊκών τμημάτων των αυτοαπασχολούμενων, όπως η επανένταξή τους στο επίδομα ειδικού σκοπού και η πλήρης απαλλαγή τους από τις εισφορές ατομικής ασφάλισης για όσο διάστημα κρατούν τα έκτακτα μέτρα. Απαιτείται αγώνας μαζικός και ανυποχώρητος για πιο ουσιαστικά μακροπρόθεσμα μέτρα προκειμένου να εξασφαλιστεί η επιβίωσή τους στις σημερινές συνθήκες, όπως η επανένταξή τους σε αφορολόγητο όριο 12.000 ευρώ, η διαγραφή μέρους των χρεών σε εφορία, τράπεζες κ.ά.

Κυρίως όμως οι αυτοαπασχολούμενοι χρειάζεται να δουν τη μεγάλη εικόνα. Να μην πέσουν θύματα μιας βολικής για την κυβέρνηση αντιπαράθεσης, που περιορίζεται αποκλειστικά και μόνο σε οικονομικές διεκδικήσεις, όσο δίκαιες κι αν είναι.

Εχουν κάθε λόγο να ενώσουν τη φωνή τους με την εργατική τάξη και να καταδικάσουν την κυβερνητική πολιτική, καταρχάς στο ίδιο το μεγάλο μέτωπο της προστασίας της δημόσιας υγείας. Να πάρουν θέση απέναντι στην εγκληματική αυτή πολιτική, που «παίζει στα ζάρια» τη ζωή της λαϊκής οικογένειας προκειμένου να στηριχθούν τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, που οδήγησε σήμερα σε χιλιάδες νέα κρούσματα αλλά και στις βαριές συνέπειες του «αναπόφευκτου» νέου lockdown, που πληρώνουν εργαζόμενοι και αυτοαπασχολούμενοι.

Αύριο 26 Νοέμβρη να δώσουν και αυτοί τη δική τους απάντηση, μέσα από τους μαζικούς τους φορείς. Οι σημερινές συνθήκες το επιβάλλουν...

Χάρης ΒΟΥΡΔΟΥΜΠΑΣ
Μέλος του Τμήματος ΕΒΕ της ΚΕ του ΚΚΕ

Στάση ευθύνης!

Πιάσαν πάλι στασίδι. Τους καλεί βλέπετε το ...καθήκον, αφού βλέπουν ότι οι εργαζόμενοι φοράνε μάσκες για να προστατευτούν και όχι για να φιμωθούν, και αντιλαμβάνονται ότι αυτές ακριβώς οι ειδικές συνθήκες απαιτούν αγωνιστικές παρεμβάσεις και διεκδικήσεις, παίρνοντας βέβαια όλα τα αναγκαία μέτρα προστασίας. Ο λόγος για το νέο γαϊτανάκι επίθεσης στους αγώνες με αφορμή την αυριανή απεργία.

Από χτες ακούμε ξανά για το πόσο «ακραία αντικοινωνική στάση» είναι η πραγματοποίηση της απεργίας σε αυτές τις συνθήκες, για το ότι είναι «αντικοινωνικός κυνισμός» το να προστίθεται «άλλη μια ταλαιπωρία στη μεγάλη δοκιμασία», ότι «δεν είναι δυνατόν να απεργούν τώρα που είναι μέρες εγκλεισμού».

Είναι οι ίδιοι που κατηγορούσαν τους υγειονομικούς που κινητοποιούνταν όλα τα προηγούμενα χρόνια, κι ας απαιτούσαν όσα σήμερα κρίνουν χιλιάδες ζωές, όπως περισσότερες ΜΕΘ. Κι ας αντιδρούσαν στο κλείσιμο νοσοκομείων, ας διεκδικούσαν προσλήψεις και χρηματοδότηση για να ανασάνουν ασθενείς και προσωπικό.

Είναι οι ίδιοι που μίλαγαν για «βολεμένους» σε κινητοποιήσεις των εργαζομένων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, οι οποίοι διεκδικούσαν όσα σήμερα αποκτούν ζωτική σημασία για τον λαό, όπως την ενίσχυση του στόλου για περισσότερα δρομολόγια.

Είναι οι ίδιοι που συκοφαντούσαν τις μαθητικές κινητοποιήσεις, τη διεκδίκηση σύγχρονων και ασφαλών σχολείων, αίτημα που αποδείχθηκε πιο αναγκαίο από ποτέ σε συνθήκες πανδημίας.

Οσοι προπαγανδίζουν κατά της αυριανής απεργίας, είναι οι ίδιοι που δεν βλέπουν καμιά κρατική/κυβερνητική ή εργοδοτική ευθύνη για την τραγωδία που ζει ο λαός με το δεύτερο κύμα της πανδημίας.

Είναι οι ίδιοι που πανηγύριζαν για το «άνοιγμα της οικονομίας» με τα υγειονομικά πρωτόκολλα - λάστιχο και τις απαιτήσεις των τουρ οπερέιτορς, των μεγαλοξενοδόχων και των επιχειρηματικών ομίλων στις μεταφορές.

Είναι οι ίδιοι που κάνουν πως δεν βλέπουν τις απαράδεκτες συνθήκες που επικρατούν σε χώρους δουλειάς.

Είναι οι ίδιοι που με ευκολία βγάζουν πύρινους λόγους για την ατομική ευθύνη, αποσιωπώντας αυτήν του κράτους και της κυβέρνησης.

Είναι οι ίδιοι που μια βδομάδα πριν έβγαζαν αφρούς επικροτώντας τις κυβερνητικές απαγορεύσεις και το όργιο καταστολής απέναντι σε μια συγκέντρωση που τηρούσε υποδειγματικά όλα τα μέτρα προστασίας από «συνωστισμένες» αστυνομικές δυνάμεις.

Ποιοι θα «ταλαιπωρηθούν» αλήθεια από την απεργία;

Σίγουρα όχι οι εργαζόμενοι που καθημερινά καταγγέλλουν ότι καλούνται να δουλέψουν ακόμα και με ύποπτα συμπτώματα, βάζοντας σε κίνδυνο τους ίδιους και τους συναδέλφους τους.

Ουτε οι χιλιάδες που είναι σε «αναστολή» ή τηλεργαζόμενοι χωρίς ωράρια. Ουτε οι γονείς που ξεροσταλιάζουν μέρες τώρα μπροστά από υπολογιστές με το μαρτύριο της τηλεκπαίδευσης.

Ουτε οι χιλιάδες εργαζόμενοι που κάθε μέρα παστώνονται σε ένα ταξίδι τρόμου μέσα στα σαρδελοκούτια του Μετρό και των λεωφορείων.

Ουτε οι χρόνια πάσχοντες και άλλοι ασθενείς διαφόρων νοσημάτων που ζουν τον αποκλεισμό από το σύστημα Υγείας «μιας νόσου».

Ουτε οι επαγγελματίες που έχουν κλειστά τα μαγαζιά τους, με το εισόδημά τους να εξανεμίζεται.

Αν ψάχνουν οι διάφοροι καλοθελητές για «κυνισμό» και «ανευθυνότητα», ας ρίξουν μια ματιά στον κρατικό προϋπολογισμό για το 2021, που εν μέσω πανδημίας μειώνει κι άλλο την κρατική χρηματοδότηση για την Υγεία.

Ας δουν όσα προβλέπει το αντεργατικό νομοσχέδιο με τις ανατροπές του αιώνα, με το οποίο ξεχαρβαλώνεται ολοκληρωτικά ο εργάσιμος χρόνος και θεσμοθετείται η δεκάωρη δουλειά.

Αν ψάχνουν για «μειοψηφίες που ταλαιπωρούν την κοινωνία», ας ρίξουν μια ματιά στους κλινικάρχες, που με τις ευλογίες της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζουν τα παζάρια για να πουλήσουν μερικές θέσεις ΜΕΘ και κλίνες.

Ταλαιπωρία για τον λαό και τους εργαζόμενους είναι η πολιτική τους, είναι το χάος στην Υγεία, είναι η δουλειά όσο, όπου και όταν θέλει ο εργοδότης, είναι οι απειλές πλειστηριασμών, τα λουκέτα στα μαγαζιά, είναι η καθημερινή αγωνία του λαού για τη ζωή και την υγεία του.

Είναι καιρός λοιπόν να «ταλαιπωρηθούν» όσοι ευθύνονται πραγματικά για το σημερινό χάλι: Η κυβέρνηση, η εργοδοσία και τα τσιράκια τους!

Η επιτυχία της απεργίας σε χώρους δουλειάς σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες είναι αυτό που τους φοβίζει. Γιατί θα αποτελέσει μια ακόμα απάντηση στη λογική «κάτω τα κεφάλια» που θέλει να περάσει η κυβέρνηση, γιατί θα δείξει ότι οι εργαζόμενοι δεν παραιτούνται από τα δίκαια αιτήματα και τις διεκδικήσεις τους.

Υπεύθυνη στάση για τη ζωή, τα δικαιώματα και την υγεία του λαού μας είναι λοιπόν το μήνυμα ότι: «Απεργούμε!».