5 Οκτ 2018

Ο μπλε κάδος και η μαφία της ανακύκλωσης στην Ελλάδα

Πριν από λίγο καιρό, είδαμε και φωτογραφήσαμε ένα απορριμματοφόρο να μαζεύει έναν μπλε κάδος ανακύκλωσης και έναν πράσινο κάδο μαζί! Με αφορμή αυτό το κάθε άλλο παρά μεμονωμένο περιστατικό, ας πούμε μερικά πράγματα για το πώς (δεν) γίνεται η ανακύκλωση στη χώρα μας.
Η εικόνα του μπλε και του πράσινου κάδου που μαζεύονται μαζί, δεν αποτελεί το σύνολο του προβλήματος, αλλά είναι ενδεικτικό της κατάστασης της ανακύκλωσης στη χώρα μας. Μια κατάσταση τραγική, η οποία επιβεβαιώνεται, κατ’ αρχήν, από το ποσοστό των απορριμμάτων που ανακυκλώνονται.
Σύμφωνα με στοιχεία της Εurostat, υπολογίζεται ότι το 2016 τα απορρίμματα που ανακυκλώθηκαν ήταν μόλις 17% του συνόλου. Αυτά είναι τα επίσημα στοιχεία(!) που προκύπτουν από τους αριθμούς που δίνουν οι δήμοι και οι εταιρείες ανακύκλωσης, οι οποίοι έχουν κάθε λόγο, όπως θα φανεί και στην συνέχεια, να τα φουσκώνουν!
Στην πράξη, το ποσοστό αυτό είναι ακόμη μικρότερο –αυτό καταγγέλλουν άλλωστε πολλά περιβαλλοντικά κινήματα ανά την Ελλάδα.

Το αιώνιο επιχείρημα: φταίει ο κόσμος

Το τελευταίο διάστημα πληθαίνουν τα δημοσιεύματα που «εξηγούν» ότι για την ελλιπή ανακύκλωση ευθύνεται η αδιαφορία, ή η έλλειψη ενημέρωσης των πολιτών. Αυτός που φταίει δεν είναι οι Δήμοι και οι εταιρείες, που έχουν αναλάβει την ανακύκλωση, αλλά οι πολίτες που δεν ανακυκλώνουν και πετάνε το σύνολο των σκουπιδιών τους στους μπλε κάδους.
Για το λόγο αυτό, ισχυρίζονται οι υποστηριχτές της πιο πάνω άποψης, οι μπλε κάδοι καταλήγουν να μαζεύονται μαζί με τους πράσινους, αφού το περιεχόμενό τους αποτελείται εν μέρει από ανακυκλώσιμα υλικά και εν μέρει από κοινά σκουπίδια.
Κατ’ αρχήν το αν ενδιαφέρεται ή όχι ο κόσμος να συμβάλει σε κάθε μορφής προσπάθεια προστασίας του περιβάλλοντος έχει να κάνει με το κατά πόσο έχει πειστεί για την αποτελεσματικότητά της. Κατά δεύτερον, ιδιαίτερα σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, έχει να κάνει με το αν βλέπει κάποιο όφελος όπως π.χ. μείωση των δημοτικών τελών ή περιορισμό / κλείσιμο των χωματερών (πράγμα πολύ σημαντικό για την ποιότητα ζωής των κατοίκων – πχ της Δ. Αττικής) κ.ά.
Αντιθέτως, παρότι μπλε κάδοι υπάρχουν παντού, τα δημοτικά τέλη παραμένουν αμείωτα ή αυξάνονται. Όσον αφορά τις χωματερές, είτε επεκτείνονται (στις υφιστάμενες χωματερές ανοίγουν νέα «κύτταρα») είτε δημιουργούνται νέες χωματερές (π.χ. Γραμματικό).
Ας δεχτούμε όμως ότι σε ένα βαθμό αυτό το επιχείρημα έχει βάση και ότι οι μπλε κάδοι περιέχουν κοινά σκουπίδια μαζί με τα ανακυκλώσιμα. Είναι λόγος αυτός να μαζεύονται απευθείας από τα κοινά απορριμματοφόρα;
Οι μπλε κάδοι δεν πηγαίνουν στα Κέντρα Διαλογής Ανακυκλώσιμων Υλικών (ΚΔΑΥ) ακριβώς για να διαχωριστούν τα χάρτινα από τα πλαστικά, τα αλουμινένια, κλπ. και από τα μη ανακυκλώσιμα υλικά που μπορεί να έχουν μπει στον κάδο από λάθος (γιατί πάντα και παντού υπάρχει ένα ποσοστό λάθους και μάλιστα μεγάλο); Αυτή είναι η δουλειά που έχουν αναλάβει οι εταιρείες ανακύκλωσης, για την οποία πληρώνονται με διάφορους τρόπους που θα δούμε παρακάτω! Γιατί δεν την κάνουν λοιπόν;

Η περίπτωση του Ασπρόπυργου

Το καλοκαίρι του 2015, η Αττική πνίγηκε στον τοξικό καπνό από τη φωτιά σε ΚΔΑΥ της περιοχής του Ασπρόπυργου, που ανήκε στην εταιρεία «Γενική Ανακύκλωση Α.Ε.».
Το «ατύχημα» αυτό ανέδειξε μια σειρά από συγκαλυμμένα μυστικά των εταιρειών ανακύκλωσης, αφού βέβαια η συγκεκριμένη εταιρεία είναι μία από τις πολλές που δραστηριοποιούνται στο χώρο.
Για παράδειγμα μέσα στο ΚΔΑΥ βρέθηκαν υλικά τα οποία δεν έχουν καμία δουλειά σε ένα κέντρο διαλογής ανακυκλώσιμων, όπως π.χ. διάφορων ειδών βιομηχανικά και βιοτεχνικά απόβλητα, που σύμφωνα με το νόμο πρέπει να ακολουθούν εντελώς διαφορετικούς «δρόμους» και διαδικασίες για να μην κινδυνεύει το περιβάλλον και η υγεία των πολιτών και όχι να βρίσκονται ανάμεσα σε αστικά απορρίμματα.
Πολύ σημαντικό όμως είναι επίσης ότι το ατύχημα στάθηκε ως αφορμή για να κυκλοφορήσουν φωτογραφίες που είχαν τραβηχτεί ένα χρόνο νωρίτερα στο συγκεκριμένο ΚΔΑΥ και δείχνουν φορτηγό να φορτώνει αδιαχώριστα σκουπίδια (ανακυκλώσιμα και μη ανακυκλώσιμα μαζί) με προορισμό… τι άλλο; Το μεγαλύτερο σκουπιδότοπο της χώρας, τον ΧΥΤΑ Φυλής, που δηλητηριάζει εδώ και δεκαετίες όλες τις γύρω περιοχές.
Αυτές είναι οι συνθήκες στις οποίες λειτουργεί η συντριπτική πλειοψηφία των κέντρων «διαλογής» και «ανακύκλωσης». Ανακύκλωση στην ουσία δεν γίνεται, είτε ο μπλε κάδος φορτωθεί απευθείας μαζί με τον πράσινο είτε περάσει πρώτα από ένα ΚΔΑΥ!

Οι «κλέφτες» της ανακύκλωσης

Μια άλλη συνηθισμένη «εξήγηση» -ή μάλλον δικαιολογία- για τα μικρά ποσοστά της ανακύκλωσης στη χώρα μας είναι ότι ένα μεγάλο τμήμα των αντικειμένων των μπλε κάδων που αξίζει να ανακυκλωθεί «κλέβεται» από ρακοσυλλέκτες και παλιατζήδες.
Οι «κλέφτες» των ανακυκλώσιμων ανήκουν βέβαια στις πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες: Ρομά, μετανάστες, άνεργοι Έλληνες και άλλοι, που δε θα έχουν ποτέ την ευκαιρία να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και να απαντήσουν στις κατηγορίες που τους αποδίδονται. Οι άνθρωποι αυτοί, όπως περιγράφεται στο ντοκιμαντέρ «Φαβέλες στη σκιά της Ακρόπολης», δουλεύουν μέρα νύχτα κυριολεκτικά για ψίχουλα, κάτω από εξαιρετικά δύσκολες και ανθυγιεινές συνθήκες, κάνοντας αυτό που δεν κάνουν οι καθωσπρέπει εταιρείες που έχουν αναλάβει την ανακύκλωση: ανακύκλωση!
Σύμφωνα με τον δημιουργό του ντοκιμαντέρ, Χρήστο Καρακέπελη:
«Στην Ελλάδα οι ρακοσυλλέκτες και οι μικροέμποροι υπολογίζονται γύρω στους 80 – 100.000. Αν ήταν κοινωνικά οργανωμένοι και μπορούσαν να σταματήσουν τη δουλειά για ένα μήνα, θα παρέλυε η βιομηχανία και θα δημιουργούνταν χρηματιστηριακή κρίση σε όλο το real estate γιατί θα ανέβαινε κατακόρυφα η τιμή της μπετόβεργας. Θα υπήρχε δραστική αλλαγή στο τοπίο».
Δεδομένου όμως ότι δεν είναι κοινωνικά οργανωμένοι, αποτελούν τους αποδιοπομπαίους τράγους για τις αμαρτίες του συστήματος ανακύκλωσης στη χώρα μας.
Επιπλέον, σύμφωνα με το ίδιο ντοκιμαντέρ, ένα μέρος από τα ανακυκλώσιμα υλικά που συλλέγουν οι «κλέφτες», κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα διαδρομή: τα υλικά αυτά, αφού περνάνε από το ρακοσυλλέκτη στη μικρή μάντρα, μετά στη μεγαλύτερη κλπ., οι τελικοί αποδέκτες τους είναι είτε απευθείας οι μονάδες παραγωγής μετάλλου είτε εταιρείες ανακύκλωσης (που τους κατηγορούν για «κλοπή»), οι οποίες λειτουργούν ως «μεσάζοντες» για τις προαναφερόμενες μονάδες παραγωγής μετάλλου.
Αξιοποιώντας τη «συγκομιδή» των «ρακοσυλλεκτών», τους οποίους πληρώνουν με ψίχουλα, οι εταιρείες ανακύκλωσης καταφέρνουν να δικαιολογούν την ύπαρξή τους, να βγάζουν κέρδη από την μεταπώληση των μετάλλων, χαρτιών, κλπ. στη βιομηχανία, καθώς και να εξασφαλίζουν «πράσινες» επιδοτήσεις στο όνομα της ανακύκλωσης. Την ίδια στιγμή φορτώνουν την ευθύνη για τα μικρά ποσοστά ανακύκλωσης στους ανθρώπους που κάνουν όλη τη δουλειά. Πόσο βολικό αλήθεια…

Μια μαφία αντάξια της Σικελικής…

Η παραπάνω πρακτική, όπως και πολλές άλλες, περιγράφονται και σε ρεπορτάζ της εφημερίδας «Καθημερινή», που έγινε επίσης λίγο καιρό μετά την πυρκαγιά στον Ασπρόπυργο, το 2015.
Επιπλέον το ρεπορτάζ περιγράφει σκηνές εκδίωξης των αρμόδιων ελεγκτών από τις εγκαταστάσεις των εταιρειών «ανακύκλωσης», τσιλιαδόρους που ειδοποιούν τους ιδιοκτήτες αν πλησιάζει κάποιος ελεγκτής την ώρα που το εκάστοτε ΚΔΑΥ «ξεφορτώνεται» ποσότητες σκουπιδιών που δεν έχει καμία πρόθεση να διαχωρίσει και να προωθήσει για ανακύκλωση, κλπ.
Κοινώς, μιλάμε για μια κανονική μαφία, που κλέβει, εκφοβίζει, παρανομεί ασύστολα και δηλητηριάζει το περιβάλλον. Ούτε τα προσχήματα δεν προσπαθούν να κρατήσουν οι σκουπιδοεργολάβοι, που βρίσκονται βέβαια σε στενή συνεργασία με πολλούς από τους δήμους της χώρας.

Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;

Αφού δεν πρόκειται να κάνουν ανακύκλωση, γιατί στήνουν εταιρείες «ανακύκλωσης», γιατί κάνουν βόλτα τα σκουπίδια, αφού έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να τα ανακυκλώσουν, αλλά θα τα στείλουν σε κάποια χωματερή; Η απάντηση στην παραπάνω ερώτηση έχει αρκετές πτυχές.
Καταρχήν, η Ελλάδα, όπως και όλες οι χώρες της Ε.Ε. είναι υποχρεωμένη να παρουσιάζει κάποιο «έργο» ως προς την ανακύκλωση των απορριμμάτων που παράγει. Θεωρητικά ο στόχος της Ε.Ε. είναι μέχρι το 2020 ο μέσος όρος της ανακύκλωσης στα κράτη – μέλη της να φτάσει το 50% των παραγόμενων σκουπιδιών. Η Ελλάδα, που βρίσκεται πολύ πίσω από αυτό τον αριθμό, εξακολουθεί να πληρώνει τεράστια πρόστιμα για την κατάσταση που επικρατεί στις χωματερές της. Υπολογίζεται ότι από τα 100 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο που πληρώνουμε για μια σειρά περιβαλλοντικές παραβάσεις, τα μισά έχουν να κάνουν με τη διαχείριση των απορριμμάτων. Πρέπει επομένως να παρουσιαστεί κάποια πρόοδος, ή έστω μια «βιτρίνα» ανακύκλωσης.
Το βασικό όμως είναι, ότι το σύστημα των μπλε κάδων είναι ένα πραγματικό χρυσωρυχείο για τις εταιρείες που το ελέγχουν. Πρόκειται για μια καλοστημένη δουλειά που αποφέρει τεράστια κέρδη, ενώ το κόστος, τόσο το οικονομικό όσο και το περιβαλλοντικό, το πληρώνουν οι πολίτες.
Ας δούμε τι συμβαίνει, λίγο πιο αναλυτικά:

Τι κερδίζουν οι εταιρείες;

Από πού κερδίζουν λοιπόν οι εταιρείες αυτές, πέρα βέβαια από τα προϊόντα που παράγουν και πουλάνε;
Αρχικά, στην τιμή κάθε συσκευασμένου  προϊόντος ενσωματώνουν το τέλος ανακύκλωσης –το κόστος δηλαδή της ανακύκλωσης της συσκευασίας. Έτσι, κάθε φορά που αγοράζουμε ένα συσκευασμένο προϊόν, πληρώνουμε και για το κόστος της ανακύκλωσής του, άσχετα από το γεγονός ότι ανακύκλωση δεν γίνεται ή γίνεται για ένα πολύ μικρό ποσοστό.
Στο δε ποσοστό στο οποίο όντως γίνεται ανακύκλωση οι εταιρείες της ΕΕΑΑ κερδίζουν από την πώληση των διαχωρισμένων ανακυκλώσιμων υλικών στις βιομηχανίες –αυτές είναι που θα τα ανακυκλώσουν και θα τα αξιοποιήσουν.
Επιπλέον, για τα  ανακυκλώσιμα υλικά που πουλάνε οι εταιρείες ανακύκλωσης στις βιομηχανίες επιδοτούνται με ένα έξτρα ποσό, που υπολογίζεται στα 20 – 25 ευρώ ανά τόνο – για τον «κόπο» που έκαναν να τα μεταφέρουν, να τα διαχωρίσουν στα επί μέρους υλικά κοκ.
Το μεγαλύτερο όμως μέρος των απορριμμάτων που φτάνουν στα κέντρα διαλογής, συμφέρει περισσότερο να καταλήξουν στους ΧΥΤΑ σαν «υπόλειμμα» ανακύκλωσης, παρά να διαχωριστούν και να ανακυκλωθούν. Κι αυτό καθώς η διαδικασία του διαχωρισμού των απορριμμάτων κλπ., απαιτεί και επενδύσεις κάποιων κεφαλαίων και περισσότερα εργατικά χέρια. Έτσι, οι εταιρείες επιλέγουν τη «λύση» του  να στέλνουν το μεγαλύτερο μέρος των αποβλήτων (ανακυκλώσιμων και μη) στους ΧΥΤΑ. Αυτό μάλιστα, γίνεται στην ουσία χωρίς κόστος, αφού το «υπόλειμμα ανακύκλωσης» θάβεται στις διάφορες χωματερές, όχι με έξοδα του κέντρου διαλογής ή της εταιρείας που δεν το διαχώρισε και δεν το προώθησε για ανακύκλωση, αλλά με έξοδα του δήμου από τον οποίο η εταιρεία παρέλαβε το περιεχόμενο του μπλε κάδου!
Σε κάθε περίπτωση ο δημότης πληρώνει αρχικά σαν καταναλωτής από την ώρα που θα αγοράσει ένα συσκευασμένο προϊόν. Παράλληλα, μέσω των δημοτικών τελών, πληρώνει για το κόστος ταφής των σκουπιδιών που δεν ανακυκλώνονται. Ακόμα, πληρώνει για το κόστος μεταφοράς στα ΚΔΑΥ των υλικών που προορίζονται για ανακύκλωση, τα οποία βάζει στους μπλε κάδους. Από τα ΚΔΑΥ, το μεγαλύτερο τμήμα των προοριζόμενων για ανακύκλωση απορριμμάτων… πηγαίνει και πάλι στις χωματερές όπου οι πολίτες καλούνται και πάλι να πληρώσουν για την ταφή τους. Όσο για το περιβαλλοντικό κόστος της ταφής των σκουπιδιών στους ΧΥΤΑ και τις επιπτώσεις στην υγεία μας, αυτό είναι ανυπολόγιστο…

ΕΟΑΝ: ή πώς επιτρέπονται τα οικονομικά και περιβαλλοντικά σκάνδαλα

Μα δεν υπάρχει κανείς να τους ελέγχει; Αυτή είναι η φυσιολογική απορία που προκύπτει από όλα τα παραπάνω.
Υπάρχει, μόνο που σύμφωνα με τα λεγόμενα του ίδιου το Εθνικού Οργανισμού Ανακύκλωσης (ΕΟΑΝ), του φορέα δηλαδή που έχει την ευθύνη να εποπτεύει τις εταιρείες ανακύκλωσης, αυτό δε πραγματοποιείται!
Ο ΕΟΑΝ έχει στο παρελθόν παραδεχτεί μια σειρά «προβλήματα» τα οποία δεν είναι σε θέση να λύσει. Συνοψίζοντας την κατάσταση, σε παλιότερο άρθρο της η κινηματική συλλογικότητα «Πρωτοβουλία Συνεννόησης για τη διαχείριση απορριμμάτων Αττικής» (ΠΡΩΣΥΝΑΤ) συγκέντρωσε μια σειρά παραδοχές του οργανισμού για τα όσα συμβαίνουν γύρω από τη μαφία της ανακύκλωσης. Αντιγράφουμε μερικές:
  • Ύπαρξη αισχροκερδικών κυκλωμάτων.
  • Εισφοροδιαφυγή και μη εγγραφή όλων των υπόχρεων διαχειριστών σε Συστήματα.
  • Ατελέσφορη επιβολή κυρώσεων.
  • Νομοθετικά κενά που δημιουργούν εμπόδια.
  • Προβλήματα με την επίτευξη των στόχων.
Κοινώς, ο ίδιος ο δημόσιος φορέας που οφείλει να εποπτεύει τις ιδιωτικές εταιρείες ανακύκλωσης παραδέχεται δημόσια ότι δεν μπορεί να το κάνει και ότι ακόμα και οι κυρώσεις που επιβάλλει πέφτουν στο κενό –με τον έναν ή τον άλλο τρόπο απλά δεν ισχύουν.
Παρότι ο ΕΟΑΝ έχει κάνει δημόσια τις παραπάνω παραδοχές, αντί να κλείσει την ΕΕΑΑ και να αναλάβει την ανακύκλωση ένας δημόσιος φορέας, συνεχίζει να την αφήνει στα χέρια της.
Έχουμε δηλαδή ένα κράτος που παραδέχεται ότι δεν μπορεί να σταματήσει τους ιδιώτες από το να παρανομούν και αρκετά χρόνια μετά από αυτές τις παραδοχές, εξακολουθεί να τους αναθέτει την ανακύκλωση, ξέροντας ότι θα συνεχίσουν να παρανομούν!
Αυτό δεν είναι αδυναμία λύσης του προβλήματος. Αυτό είναι συνενοχή στην παρανομία. Τους επιτρέπουν να αισχροκερδούν και να καταστρέφουν το περιβάλλον και το λένε δημόσια!

Κοροϊδία

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, μια εικόνα που δείχνει έναν μπλε και έναν πράσινο κάδο να φορτώνονται από το ίδιο απορριμματοφόρο, θα μπορούσε να θεωρηθεί «πταίσμα». Και πράγματι είναι, αν σκεφτεί κανείς το μέγεθος της μπίζνας, της περιβαλλοντικής καταστροφής, των οικονομικών σκανδάλων και των επικίνδυνων παιχνιδιών με την υγεία ολόκληρων κοινωνιών. Δεν παύει όμως να αποτελεί την πιο εξόφθαλμη ένδειξη της κοροϊδίας που συντελείται στις πλάτες μας. Μιας κοροϊδίας που έχει έρθει η ώρα να αντιληφθούμε σαν κοινωνία και να παλέψουμε για την ανατροπή της. Γιατί οι επιχειρηματίες της «ανακύκλωσης» δε βγάζουν μόνο τεράστια κέρδη για τα οποία πληρώνουμε εμείς αλλά απειλούν και το περιβάλλον, την υγεία και τη ζωή μας.
Μόνος τρόπος να σταματήσουμε την καταστροφή που συντελείται, είναι μέσα από μαζικά, μαχητικά κινήματα των τοπικών κοινωνιών. Κινήματα που θα διεκδικούν την άμεση απομάκρυνση των ιδιωτικών εταιρειών από την ανακύκλωση και τη διαχείριση των απορριμμάτων και το άμεσο πέρασμά τους στους Δήμους, σε συνθήκες διαφάνειας και ελέγχου από τις τοπικές κοινωνίες, τους εργαζόμενους στην καθαριότητα, επιστημονικούς φορείς, περιβαλλοντικά κινήματα, κλπ. Με τον τρόπο αυτό, μπορεί να υπάρξει πραγματική ανακύκλωση. Τα σκουπίδια μπορούν πραγματικά να επιστρέψουν ως πλούτος στην κοινωνία, αντί να συνεχίσουν να στοιβάζονται σε χωματερές και να απειλούν το περιβάλλον και τη δημόσια υγεία.
Μια τέτοια πρόταση δεν είναι ουτοπική. Είναι άμεσα εφαρμόσιμη, όπως άλλωστε έχουν αποδείξει και τα σχέδια διαχείρισης απορριμμάτων που έχει καταθέσει η ΠΡΩΣΥΝΑΤ σε μια σειρά Δήμους.
Αυτό που λείπει είναι η πολιτική βούληση να εφαρμοστούν σχέδια πραγματικής διαχείρισης των απορριμμάτων, που δεν θα υπηρετούν την αισχροκέρδεια των σκουπιδοεργολάβων αλλά θα ωφελούν την κοινωνία. Αυτή τη λύση μπορούν να την επιβάλουν μόνο τοπικά κινήματα – που χρειάζεται να αναπτυχθούν σ’ αυτή την κατεύθυνση και μ’ αυτό το στόχο.


Εκφάνσεις της ταξικής βίας του ΔΣΕ


Στη σύγχρονη ιστοριογραφία και δη στο πλαίσιο της Νέας Ιστορίας (τόσο νέα που η ναφθαλίνη της μυρίζει από μακριά) εντοπίζεται μια εκτενής προσπάθεια "αποχρωματισμού" του ΔΣΕ και διαφόρων μορφών του ταξικού κινήματος της εποχής (βλέπε Νίκος Μπελογιάννης), επιχειρώντας το συσκοτισμό της ταξικής διάστασης στον αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού. Έτσι, ο αγώνας του ΔΣΕ τοποθετείται απλά και μόνο, είτε στο πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου, στην καλύτερη περίπτωση, είτε σαν ένα "τραγικό γεγονός", αδελφοκτόνου πολέμου. Και όμως είναι σε διάφορες εκφάνσεις της σύγκρουσης του Εμφυλίου που εντοπίζουμε σαφή στοιχεία της ταξικής σύγκρουσης, που είναι ο ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος. Εντοπίζουμε, με άλλα λόγια, τι επιφύλασσε ο ΔΣΕ στην αστική τάξη της χώρας. Αυτό λοιπόν το ιστορικό στοιχείο, που έρχεται από το παρελθόν και αποτελεί το μέλλον της ανθρωπότητας, καλό είναι να μένει στη σκιά, προκειμένου οι νέες γενιές ανθρώπων να μην μάθουν ποτέ την ιστορική εμπειρία, της πάλης των τάξεων στη χώρα τους.
Παρακάτω, θα αναδείξουμε τέτοια στοιχεία, αποδίδοντας στο ΔΣΕ και τον αγώνα του, την πραγματική του, ταξική διάσταση.
Ο ΔΣΕ τσακίζει τους εργοστασιάρχες της Νάουσας και καίει τα χρεόγραφα των τραπεζών.
Βρισκόμαστε στο Γενάρη του 1949, στις τελευταίες ώρες της μάχης της Νάουσας, όπου ο ΔΣΕ έχει καταλάβει τους βασικούς επιχειρησιακούς στόχους του μέσα στο "μικρό Μάντσεστερ"(η Νάουσα λεγόταν έτσι λόγω του ισχυρού της εργατικού κινήματος, που πολλές φορές η εργοδοσία του Λαναρά και των άλλων εργοστασιαρχών είχε πνίξει στο αίμα) και μοναδική εστία αντίστασης που απέμενε στις κυβερνητικές δυνάμεις ήταν τα κλωστήρια και η έπαυλη της οικογένειας Λαναρά. 
Στο μεν εργοστάσιο βρισκόταν η έδρα του ταξίαρχου Κατσούδη, στη δε έπαυλη ένα εκτενές συρματόπλεγμα, εναλλασσόμενο από πολυβολεία καθιστούσε το οίκημα σχεδόν απροσπέλαστο. Λίγες ώρες πιο πριν, ο ΔΣΕ είχε μπει στις δύο τράπεζες της πόλης και είχε κάψει όλα τα έγγραφά τους, με σκοπό να ακυρώσει τα χρέη των φτωχών κατοίκων.
Έτσι λοιπόν, αυτές τις τελευταίες ώρες της μάχης τα δύο στρατόπεδα είχαν σαφείς τις ταξικές τους αποχρώσεις: Ο μεν ΔΣΕ προχωρούσε με επευφημίες των εργατών και εργατριών της πόλης, όπως η Ζίνα Σπυροπούλου, ο δε κυβερνητικός στρατός προσπαθούσε να προστατεύσει το κεφάλαιο και τη ζωή των Ναουσαίων αστών.
Η τελική επίθεση ενάντια στα "Κλωστήρια Λαναρά" ξεκίνησε στις 15:00, όπου ισχυρές δυνάμεις του ΔΣΕ έσπασαν τον εξωτερικό κλοιό των εργοστασίων με αντιαρματικά και κατέλαβαν τα εργοστάσια, με τον ταξίαρχο Κατσούδη να εγκαταλείπει κρυφά την έδρα του, αφήνοντας πίσω ακόμα και τον ασυρματιστή του. 
Ο ΔΣΕ προχώρησε και πυρπόληση του εργοστασίου, κίνηση συμβολική, καθώς γνώριζε ότι δεν θα μπορούσε να παραμείνει για πολύ στην πόλη. 
Αντίστοιχη σύγκρουση λαμβάνει χώρα και στην έπαυλη της οικογένειας Λαναρά. Ο ΔΣΕ την εκπορθεί μεταφέροντας για βολή ένα από τα ορειβατικά του πυροβόλα. Σύντομα, οι οπλίτες που προστατεύουν την έπαυλη παραδίδονται και πίσω τους ακολουθούν τριάντα πολίτες, όλοι βιομήχανοι ή μέλη των οικογενειών τους. Η μοίρα τους παραμένει άγνωστη, αν και θεωρείται πολύ πιθανή η εκτέλεση των εργοστασιαρχών.
Πριν την αποχώρησή του από την πόλη, ο ΔΣΕ πυρπολεί ολοσχερώς τις βίλες και τις επαύλεις των βιομηχάνων: Λαναρά, Πετρίδη, Χρηστίδη, Αγγελάκη, Κάψη, Κιλιμπουρίδη και Κιτσέλη. 
Πηγή: Νίκος Κυτόπουλος, Η μάχη της Νάουσας, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1999, σελ. 79-99.
Ο ΔΣΕ Σάμου "διαγράφουν μονομερώς" τα χρέη του Σαμιώτικου λαού
Το Σεπτέμβρη του 1947, ο ΔΣΕ Σάμου βρίσκεται ακόμα σε ανάπτυξη. Παρόλα αυτά, σε έναν μεγάλο ελιγμό αποφυγής, ο ΔΣΕ του νησιού συνειδητοποιεί ότι το Καρλόβασι είναι ουσιαστικά αφύλακτο και περνά από μέσα του. Έτσι, το 1948, στις 20-21 Γενάρη, ο ΔΣΕ ενεργεί επιχείρηση ενάντια στο Καρλόβασι, με στόχο την εμποροβιομηχανική περιοχή του Όρμου.
Στόχος της επιχείρησης είναι η κατάληψη των βυρσοδεψείων, των Γενικών Αποθηκών και των τραπεζών που βρίσκονταν σε αυτή την περιοχή. Από εκεί, ο ΔΣΕ στόχευε στο να επιτάξει τρόφιμα, δέρματα και τα χρήματα των τραπεζών. 
Καθώς η επιχείρηση προχωρούσε και ο ΔΣΕ κατέλαβε την Εθνική Τράπεζα στον Όρμο, εντόπισε στο εσωτερικό της δύο υπαλλήλους που ακόμα εργάζονταν, συσκευάζοντας μεγάλα πακέτα. Ο συγκροτηματάρχης του ΔΣΕ Βακάκης, ενημερώθηκε τότε, από τους δύο υπαλλήλους, ότι με εντολή της διοίκησης της Εθνικής Τράπεζας, όλα τα διαθέσιμα σε χρήμα των υποκαταστημάτων της στο νησί, έπρεπε να μεταφερθούν στο Καρλόβασι, να συσκευαστούν και να σταλούν στην Αθήνα. Έτσι, ο ΔΣΕ κατέλαβε εκείνη την ημέρα 360 εκατομμύρια δραχμές, φιλοδωρώντας τους δύο υπαλλήλους με 20 εκατομμύρια τον κάθε έναν. 
Μετέπειτα, οι άνδρες του ΔΣΕ άνοιξαν το αρχείο της τράπεζας και έκαψαν ολόκληρο το περιεχόμενό του εξαφανίζοντας πρακτικά τα χρέη του Σαμιώτικου λαού. Το χρηματικό ποσό που ο ΔΣΕ κατέλαβε, χρησιμοποιήθηκε αργότερα για την αγορά τροφίμων και ιματισμού από αγρότες, κτηνοτρόφους και εμπόρους των περιοχών του νησιού που έλεγχε. 
Πηγές: Συλλογικό έργο, Ο αγώνας του ΔΣΕ στη Σάμο, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2004, σελ. 115-117.
Μαρτυρία του πρώην μαχητή του ΔΣΕ, Θανάση Μπαρόλια, Αθήνα 2009.

Εργατικό “ατύχημα” ήταν τελικά ο θάνατος της 20χρονης σε ξενοδοχειακή μονάδα στην Κρήτη

Σε εργατικό ατύχημα φαίνεται τελικά να οφείλεται ο θάνατος της 20 χρονης κοπέλας που εξέπνευσε χτες, ενώ είχε βρεθεί πριν από μερικές ημέρες εγκλωβισμένη σε ανελκυστήρα σε ξενοδοχειακή μονάδα, όπου έκανε την πρακτική της άσκηση. Όπως προκύπτει από τις δηλώσεις του ιατροδικαστή, ο θάνατος δεν προήλθε από “ανακοπή καρδιάς” ή άλλα παθολογικά αίτια, αλλά από ασφυξία, κι έτσι πλέον ερευνάται με ποιον τρόπο συνέβη αυτό -πχ κάποιο ρούχο που μάγκωσε στον τοίχο του ασανσέρ.
Έτσι η νέα κοπέλα προστίθεται στη μακάβρια λίστα με τα δεκάδες εργατικά ατυχήματα -όπως κατ’ ευφημισμό βαφτίζονται- που καταγράφονται στατιστικά κάθε χρόνο από τις αρχές -οι οποίες βασικά περιορίζονται σε αυτό το ρόλο, να τα καταγράφουν, χωρίς να κάνουν τίποτα ουσιαστικά για να τις αποτρέψουν.
Σε κάθε περίπτωση, αναδεικνύεται για άλλη μια φορά το ζήτημα των μέτρων ασφαλείας στους χώρους δουλειάς, που είναι από ελλιπή έως ανύπαρκτα, καθώς κι οι συνθήκες γαλέρας, που επικρατούν για τους πρακτικάριους και τους εργαζόμενους συνολικά σε αυτό το χώρο, που χτίζουν το “θαύμα” της τουριστικής ανάπτυξης και τα κέρδη των αφεντικών τους, με μαύρη απλήρωτη εργασία, ελαστικά ωράρια, εντατική δουλειά μέχρι τελικής πτώσεως -ενίοτε στην κυριολεξία.
Ο σύλλογος Χανίων της ΟΓΕ ζητάει να διερευνηθούν οι πραγματικές αιτίες του θανάτου της κοπέλας και σημειώνει μεταξύ άλλων για την πραγματική εικόνα στη “βαριά βιομηχανία” της χώρας μας:
«Τη στιγμή που κυβέρνηση και επιχειρηματικοί κολοσσοί στον Επισιτισμό – Τουρισμό πανηγυρίζουν για τον “Τουρισμό, την ατμομηχανή της ανάπτυξης” και προκλητικά επικαλούνται την “εικόνα της χώρας” καλώντας τους εργαζόμενους του κλάδου να συμβιβαστούν με την εργασιακή ζούγκλα, με τη δουλειά για μερικούς μήνες και μετά πίσω στις ουρές του ΟΑΕΔ, εμείς γνωρίζουμε πως η πραγματική εικόνα είναι:
  • Τα τσακισμένα εργασιακά δικαιώματα και η εντατικοποίηση της δουλειάς των εργαζομένων, πίσω από τη βιτρίνα της χλιδής.
  • Οι χιλιάδες νέοι και νέες από τις Σχολές Μαθητείας, που δουλεύουν σχεδόν τσάμπα, εκτοξεύοντας τα κέρδη των μεγαλοξενοδόχων.
  • Μια καμαριέρα να καθαρίζει 20 δωμάτια.
  • Οι χιλιάδες εργαζόμενες με μυοσκελετικά και άλλα προβλήματα υγείας, γιατί δεν υπάρχουν μέτρα προστασίας της υγείας και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς, καθώς αποτελούν κόστος για εργοδοσία και κράτος.
  • Οι λιποθυμίες εργαζομένων, ιδιαίτερα νέων γυναικών, λόγω των εξαντλητικών ωραρίων.
  • Η πλειοψηφία των εργατικών, λαϊκών οικογενειών δεν μπορούν να πάνε ούτε μια εβδομάδα διακοπές.
Τα σπαστά και κυλιόμενα ωράρια, οι νυχτερινές βάρδιες, η τζάμπα, ανασφάλιστη εργασία, χωρίς ρεπό τους καλοκαιρινούς μήνες είναι το ψηφιδωτό της έντασης της εργασιακής εκμετάλλευσης, που σμπαραλιάζει την οικογενειακή και προσωπική μας ζωή.Τα δικά μας συμφέροντα, οι δικές μας ανάγκες δεν συναντιούνται πουθενά με τα συμφέροντα των εφοπλιστών, των μεγαλοξενοδόχων και των επιχειρηματιών του κλάδου, όλων όσοι αυξάνουν τα κέρδη τους από την υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων. Για όλους αυτούς τους λόγους, οργανωμένα, μαζί με τα ταξικά σωματεία, παλεύουμε για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών μας».

“Όχι στις χάντρες και τα καθρεφτάκια των εταιριών εξόρυξης” λένε εκπαιδευτικοί της Θεσπρωτίας

Μετά το Ίδρυμα Μποδοσάκη, ήταν η σειρά της εταιρείας που ανέλαβε την έρευνα για την εξόρυξη υδρογονανθράκων στην Ήπειρο να ακολουθήσει το ίδιο παράδειγμα. Οι εταιρίες εξόρυξης σκορπίζουν το θάνατο στην περιοχή, αλλά ξεπλένουν τη δράση τους και χτίζουν το κοινωνικό τους προφίλ, μοιράζοντας σχολικά είδη -αντί για χάντρες και καθρεφτάκια- στους ιθαγενείς, για να χρυσώσουν το χάπι, που η διανομή τους μάλιστα έγινε μέσω των τοπικών Δήμων.
Σε ανακοίνωσή του, ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Επαίδευσης Θεσπρωτίας εκφράζει κατηγορηματικά την αντίθεσή του σε αυτήν την κίνηση, καταγγέλλει τις δημοτικές αρχές για τη στάση τους και ζητά να επιστραφούν τα σχολικά είδη, γιατί η αξιοπρέπεια και η ζωή των κατοίκων είναι αδιαπραγμάτευτη.
Ακολουθεί το κείμενο της ανακοίνωσης.
«Η εξόρυξη των υδρογονανθράκων θα έχει καταστροφικές συνέπειες για το περιβάλλον, για την υγεία και τη ζωή μας και για τις υφιστάμενες δραστηριότητες. Συνιστά ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου της χώρας και εγκυμονεί πρόσθετους κινδύνους και εμπλοκές σε ανταγωνισμούς για το λαό μας και για τους λαούς της περιοχής.
Οι δήμοι της περιοχής μας, αφού συναίνεσαν στα σχέδια των εταιρειών, ανέλαβαν τώρα και την επικοινωνιακή τους πολιτική. Επιχειρούν να “χρυσώσουν το χάπι” για να καμφθούν οι λαϊκές αντιστάσεις και λειτουργούν ως “πλυντήριο” για τις εταιρείες εξόρυξης.
Πατούν σε ένα υπαρκτό πρόβλημα, τη δυσχερή οικονομική θέση, στην οποία βρίσκονται πολλές οικογένειες συμπολιτών μας, θύματα αυτής της πολιτικής που υλοποιεί η κυβέρνηση. Είναι η ίδια πολιτική που απ’ τη μια φέρνει φτώχεια και ανεργία και απ’ την άλλη στηρίζει τα κέρδη των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων.
Καταδικάζουμε τη στάση των δημοτικών αρχών και καλούμε τους Συλλόγους Διδασκόντων, στα σχολεία των οποίων έφτασαν τα σχολικά είδη, να τα επιστρέψουν στους αποστολείς τους.
Η αξιοπρέπειά μας είναι αδιαπραγμάτευτη. Εδώ δεν είναι αποικία των εταιρειών εξόρυξης για να μοιραστούν “χάντρες” και “καθρεφτάκια” στους ιθαγενείς.
Με τους αγώνες μας θα ματαιώσουμε τα σχέδιά τους, θα ανατρέψουμε την πολιτική τους».

Ξανά στο αντάρτικο μαχητές των FARC

H ιστορία δυστυχώς φαίνεται να επαναλαμβάνεται. Όταν ένα αντάρτικο παραδίδει τα όπλα, κλείνοντας μια ειρηνευτική συμφωνία, χάνει το βασικό μέσο για να ελέγχει αν τηρείται κι εφαρμόζεται αυτή η συμφωνία, έρχεται αντιμέτωπο με την εκδικητική μανία του αστικόυ κράτους και βρίσκεται σύντομα σε δύσκολη θέση, ώστε να επιστρέψει στον ένοπλο αγώνα. Αυτήν την ιστορία ζήσαμε στη χώρα μας και δυστυχώς η ίδια φαίνεται να επαναλαμβάνεται και στην Κολομβία, μετά την ειρηνευτική συμφωνία που υπογράφτηκε το 2016 στην Αβάνα και το όργιο τρομοκρατίας που ξέσπασε μετά από αυτήν, με 300 δολοφονίες αγωνιστών και άλλες 80 δολοφονίες μαχητών του FARC, που θυμίζει πολύ την κατάσταση που επικρατούσε στην Ελλάδα μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας. Οι αντάρτες, όπως είναι λογικό, επιστρέφουν στον ένοπλο αγώνα, πρωτίστως για να γλιτώσουν τη ζωή τους και να αντισταθούν. Ακολουθεί το ρεπορτάζ που αλιεύσαμε από την εφημερίδα “Κόντρα”.
Σε ανοιχτή επιστολή προς το Κογκρέσο της Κολομβίας, που δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες της χώρας, τα πρώην ηγετικά στελέχη των FARC Ιβάν Μάρκες και Οσκαρ Μοντέρο δηλώνουν ότι η κυβέρνηση της Κολομβίας έχει προδώσει τη συμφωνία ειρήνευσης, που συνήφθη το 2016 στην Αβάνα μεταξύ της ηγεσίας των ανταρτών και του δεξιού τότε προέδρου της Κολομβίας Χουάν Μανουέλ Σάντος. Κατηγορούν την ηγεσία των FARC ότι πίστεψε αφελώς τις υποσχέσεις της κυβέρνησης και δέχτηκε να αφοπλιστούν οι μαχητές προτού υλοποιηθεί η συμφωνία.
Η επιστολή αναφέρει ότι αμέσως μετά την παράδοση των αντάρτικων όπλων ξεκίνησε η αθέτηση της συμφωνίας από την κυβέρνηση, ενέργεια που συνιστά προδοσία και εξαπάτηση της άλλης πλευράς. Οπως παραδέχεται ο Μοντέρο, οι αντάρτες πίστεψαν αφελώς ότι η κυβέρνηση είχε την πρόθεση να υλοποιήσει τη συμφωνία, μην ακολουθώντας τις οδηγίες του δολοφονημένου από τον κολομβιανό στρατό ηγέτη των FARC, Μανουέλ Μαρουλάδα Βέλες, που έλεγε ότι τα όπλα είναι η μόνη εγγύηση που έχουν οι αντάρτες για την υλοποίηση οποιασδήποτε συμφωνίας με την κυβέρνηση. Ετσι όπως έχει εξελιχθεί η κατάσταση, η συμφωνία ειρήνευσης μοιάζει περισσότερο με παράδοση των ανταρτών άνευ όρων.
Δεν είναι η πρώτη φορά που πρώην ηγετικά στελέχη των FARC ασκούν σφοδρή κριτική στην κυβέρνηση, υποστηρίζοντας ότι έχει αθετήσει όχι μόνο τα συμφωνηθέντα όσον αφορά την κοινωνική επανένταξη των ανταρτών, αλλά και όσα αφορούν την αγροτική μεταρρύθμιση και τα μέτρα που θα βελτίωναν την κατάσταση του φτωχού αγροτικού πληθυσμού της κολομβιανής υπαίθρου, που ζει σε συνθήκες ακραίας φτώχειας.
Οι φόβοι των ανταρτών ότι η συμφωνία ειρήνευσης έχει πλέον ουσιαστικά ακυρωθεί πύκνωσαν μετά την εκλογή του ακροδεξιού Ιβάν Ντούκε, συνεργάτη του ακραιφνούς αμερικανόφιλου και ανταρτοφάγου, πρώην προέδρου της χώρας και ενορχηστρωτή της εκστρατείας ενάντια στην συμφωνία ειρήνευσης, Αλβάρο Ουρίμπε.
Ο επικεφαλής της διαδικασίας ειρήνευσης στη χώρα, Μιγκέλ Σεμπάλος, δήλωσε ότι ο Ντούκε σκοπεύει να αναθεωρήσει τη συμφωνία προς το χειρότερο για τους αντάρτες, ενώ αν έστω και τμήμα της πρώην ηγεσίας έρθει σε επαφή ή περάσει με τις αντάρτικες ομάδες των FARC που έχουν συσταθεί εκ νέου στα βουνά της Κολομβίας, τότε αυτομάτως η συμφωνία καθίσταται άκυρη και ο στρατός θα επιστρέψει στις πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον τους.
Ο Μοντέρο, ο Μάρκες και άλλα ηγετικά στελέχη των ανταρτών έχουν εξαφανιστεί από τον περασμένο Ιούλη και πολλά κυβερνητικά στελέχη εικάζουν ότι έχουν περάσει με τις αντάρτικες ομάδες εντείνοντας το έργο ανασύστασης του ένοπλου σκέλους τους, εγκαταλείποντας την πολιτική διαδικασία και τις θέσεις τους στη Γερουσία (ο Μάρκες είχε εκλεγεί γερουσιαστής, αλλά αρνήθηκε να καθήσει στην καρέκλα της Γερουσίας, διαμαρτυρόμενος για τη σύλληψη του Χεσούς Σάντρις, βασικού διαπραγματευτή των FARC).
Από το 2016, όταν υπογράφηκε η συμφωνία ειρήνευσης, μέχρι σήμερα, τα ακροδεξιά τάγματα θανάτου έχουν δολοφονήσει 311 αγωνιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και υπεράσπισης του περιβάλλοντος από τις πολυεθνικές που λυμαίνονται το φυσικό και ορυκτό πλούτο της χώρας, συνδικαλιστές, καθώς και περισσότερους από 80 πρώην αντάρτες. Όταν ο Ντούκε ανέλαβε την προεδρία της χώρας, δεσμεύτηκε ότι θα εντείνει τις κυβερνητικές προσπάθειες για προστασία των κοινοτήτων και των ανθρώπων που απειλούνται από τα ακροδεξιά τάγματα θανάτου, δέσμευση που κανείς δεν πιστεύει, λαμβάνοντας υπόψη όχι μόνο το πολιτικό του στίγμα αλλά και τη στενή σχέση του με τον Ουρίμπε που αυτή τη στιγμή βρίσκεται υπό εισαγγελική έρευνα για σχέσεις με τα τάγματα θανάτου στα τέλη της δεκαετίας του ‘90. Την ίδια περίοδο, δεκάδες συμμορίες έχουν θέσει κάτω από τον έλεγχό τους την περιοχή που δρούσαν οι περίπου 10.000 μαχητές των FARC. Αυτές οι συμμορίες προέρχονται από τις Ενωμένες Δυνάμεις Αυτοάμυνας της Κολομβίας, μια ομοσπονδία παραστρατιωτικών ομάδων που έκαναν τη βρώμικη δουλειά ενάντια στους αντάρτες, που το κολομβιανό κράτος δεν μπορούσε να κάνει.
Αντάρτικες ομάδες των FARC, που είτε είχαν διαφωνήσει εξαρχής με την απόφαση της ηγεσίας τους να συνάψει συμφωνία ειρήνευσης και αφοπλισμού τους με το κολομβιανό κράτος, είτε είδαν ότι το κράτος δε σκόπευε να τηρήσει τις δεσμεύσεις του απέναντί τους και πως η μοναδική του στόχευση ήταν να τους αφοπλίσει, οπλίστηκαν ξανά και επέστρεψαν στη ζούγκλα συνεχίζοντας το αντάρτικο. Αυτή τη στιγμή, το κράτος υπολογίζει ότι οι μαχητές του νέου αντάρτικου ξεπερνούν τους 2.800 και αυξάνονται γρήγορα, θέτοντας ξανά υπό τον έλεγχό τους περιοχές όπου δρούσαν, γύρω από την πόλη Μεντεγίν. Κεντρική διοίκηση δεν έχει συγκροτηθεί ακόμα και έτσι το αντάρτικο οργανώνεται σε αυτόνομους πυρήνες με χαλαρή δικτύωση μεταξύ των διαφόρων ομάδων, προς το παρόν.

Νέα Δημοκρατία – Όταν ο Καραμανλής αντέγραφε το Μάο και το πρόγραμμα του ΚΚΕ

Σαν σήμερα ιδρύθυκε η Νέα Δημοκρατία, που τυπικά έχει την ίδια περίπου ηλικία με τον Τσίπρα, το ΠΑΣΟΚ και το άταφο πτώμα της Μεταπολίτευσης, ουσιαστικά όμως είναι η συνέχεια της Δεξιάς παράταξης, των νικητών του εμφυλίου -με τη μη ευγενή χορηγία των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας- και του παρακράτους της, που εξακολουθεί να λειτουργεί σε κάποιες περιπτώσεις, όπως πχ με τη ΔΑΠ σε αρκετά ΑΕΙ και ΤΕΙ.
Η ΝΔ είναι το προσωποπαγές κόμμα που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, για να αντικαταστήσει την προσωποπαγή ΕΡΕ που είχε ιδρύσει ο ίδιος, για να αντικαταστήσει τον προσωποπαγή συναγερμό του Παπάγου, που είχε αντικαταστήσει-εκσυγχρονίσει το Λαϊκό Κόμμα και την αντιβενιζελική παράταξη. Και ας μην ξεχάσουμε τη μεγάλη χαμένη ευκαιρία της ΝΔ να εξελιχθεί σε κόμμα αρχών, στο Συνέδριο της Βόλβης…
Παρόλα αυτά, πάντα υπήρχε μια διαλεκτικότητα πίσω από το βούρκο και τη σαπίλα του ντουνιά. Έτσι η ΝΔ μπορεί να ιδρύθηκε πχ ένα μήνα και μια μέρα μετά από το ΠΑΣΟΚ, σχεδόν τις παραμονές των εκλογών στις 17 Νοεμβρίου του 74′, αλλά ουσιαστικά είχε ήδη έτοιμο το δικό της μηχανισμό και δε χρειαζόταν να επανασυστήσει κάτι από μηδενική βάση -άλλο αν ενδιαφερόταν να δείξει πως εκσυγχρονίζεται.
Το ιντριγκαδόρικο στοιχείο σε όλα αυτά είναι πως ο Καραμανλής επέλεξε για το όνομα της ΝΔ έναν όρο που είχε εισαχθεί στην πολιτική ορολογία από την Αριστερά και τους κομμουνιστές. Κι αν η Κίνα έπεφτε κάπως μακριά για να γνωρίζει ο “εθνάρχης” αυτό το μαοϊκό όρο και τα πολιτικά του συμφραζόμενα, ασφαλώς δεν αγνοούσε τη “Νέα Δημοκρατία” που συμπεριλαμβανόταν στις επεξεργασίες του 9ου Συνεδρίου του ΚΚΕ (1972) περιγράφοντας ουσιαστικά μια φάση-στάδιο της Μεταπολίτευσης και της επαναστατικής μετάβασης. Αυτό δείχνει πως ο Καραμανλής δανείστηκε συνειδητά τον όρο, για να τον κατοχυρώσει για τη δική του παράταξη, ενώ ήταν μια εποχή, που και άλλοι πολιτικοί σχηματισμοί επιχειρούσαν να αντιγράψουν εξωτερικά κάποια χαρακτηριστικά της δομής του κόμματος νέου τύπου.
Το σήμα της ήταν μια σφιγμένη γροθιά που κρατούσε έναν αναμμένο πυρσό, αλλά γεννούσε δυσάρεστους συνειρμούς κι “εκσυγχρονίστηκε”, σα μάρκα και λογότυπο ενός προϊόντος, για να αλλάξει εκ νέου σήμερα, που παρουσιάστηκε το καινούριο σήμα, με άμεσες παραπομπές στην τριγωνομετρία.
Τα κεντρικά γραφεία της ήταν στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Ρηγίλλης, πολύ κοντά στου Μαξίμου. Στη συνέχεια μετακινήθηκε σε νέα πολυτελή γραφεία, από τα οποία αναγκάστηκε να αποχωρήσει, γιατί αδυνατούσε να αποπληρώσει το νοίκι, εφαρμόζοντας ένα ιδιότυπο “δεν πληρώνω” σε εγκαταστάσεις κι υπαλλήλους, παρά τις γενναίες κατά καιρούς ενισχύσεις που λάμβανε από επιχειρηματίες αλλά και από συνεχόμενα δάνεια, που συσσωρεύονται και μένουν απλήρωτα.
Η ΝΔ εξέφραζε πολιτικά πάντα το πιο συντηρητικό και προνομιούχο τμήμα της κοινωνίας. Ο Μητσοτάκης έλεγε με παράπονο πως δεν είναι σωστό να θεωρείται το ΚΚΕ εργατικό κόμμα, γιατί αυτόν τον ψηφίζουν πολύ περισσότεροι εργάτες, χωρίς να αγνοεί ασφαλώς πως μιλούσε για πολιτικά καθυστερημένες και εξωνημένες συνειδήσεις, που δεν είχαν ίδια συμφέροντα με την αστική τάξη, αλλά συντάσσονταν με τους ισχυρούς, έχοντας ίσως την τάση να πηγαίνουν με τους νικητές και την ψευδαίσθηση πως έτσι θα κερδίσουν κι αυτοί κάποια ψίχουλα.
Στις γραμμές της Δεξιάς συνυπήρχαν ειρηνικά και συμπαρατάσσονταν οπαδοί της μοναρχίας και του βασιλιά, χουντικά σταγονίδια, οι πολιτικοί απόγονοι των ταγματασφαλιτών και των γερολαδάδων κερδοσκόπων της Κατοχής. Βουλευτές που συμμετείχαν σε χουντογλέντια, σέρνοντας το χορό, μαζί με “φιλελεύθερες” ψυχές, που συνάντησαν γρήγορα το νεοφιλελευθερισμό θατσερικού τύπου και αγκάλιασαν την άγρια καταστολή, τις αντιλαϊκές περικοπές, το τσάκισμα του λεγόμενου κοινωνικού κράτους, των κατακτήσεων, συνολικά του κεϊνσιανού κοινωνικού συμβολαίου, που αντιστοιχούσε σε άλλη φάση ανάπτυξης κι άλλες ανάγκες του συστήματος.
Όλοι μαζί στο νέο μαγαζί της Νέας Δημοκρατίας και της παλιάς δικτατορίας του κεφαλαίου, χωρίς προβλήματα και σοβαρές ιδεολογικές διαφωνίες, αφού οι όποιες αντιπαραθέσεις είχαν σχεδόν πάντα χαρακτήρα προσωπικών ανταγωνισμών, εκτός κι αν πάρουμε τοις μετρητοίς την ατάκα του Μπουλά περί “κόμματος αρχών”. Ας περιμένει το κόμμα αρχών…
Εντός της Δεξιάς πολυκατοικίας υπήρχε πάντα βέβαια μια Δεξιά της Δεξιάς, που έπαιρνε κατά καιρούς διάφορα σχήματα και ακροδεξιές συσκευασίες, ενώ πριμοδοτούνταν ενίοτε και από το εκάστοτε ΠΑΣΟΚ για να ψαλιδίζει εκλογικά τη “μαμά-παράταξη”. Αποτελούνταν κατά κανόνα από διάφορα δυσαρεστημένα στελέχη της ΝΔ που είχαν βρεθεί εκτός νυμφώνος (η ΔΗΑΝΑ του Στεφανόπουλου, η ΠΟΛΑΝ του Σαμαρά, το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη, οι Φιλελεύθεροι Ταύροι του Μάνου, η ΔΗΣΥ της Μπακογιάννη, οι ΑΝΕΛ του Καμμένου κοκ) ή από όσους ήθελαν να εκφράσουν τη γνήσια φασιστική, ακροδεξιά συνείδηση της αληθινής, αυθεντικής Δεξιάς, χωρίς προσχήματα και “μεσαίους χώρους”, “σοσιαλμανίες” και άλλες τέτοιες ιδεολογικές “προσμείξεις” καραμανλικού τύπου.
Η Νέα Δημοκρατία ωστόσο έβρισκε πάντα τρόπο να ενσωματώνει τη σαπίλα του ντουνιά, κατακάθια κι αποβράσματα, βγάζοντας από τις γραμμές της μπουμπούκια (και μπουμπούκους) σαν το Γ. Καλαμπόκα, το δολοφόνο του Τεμπονέρα, που σήμερα είναι χρυσαυγίτης στο Βόλο, κι άλλους που θήτευσαν στους Κένταυρους και τους Ρέιντζερς, ως σύγχρονα τάγματα κρούσης στελεχωμένα από τραμπούκους και μπράβους -σήμερα θριαμβεύει η ιδιωτική πρωτοβουλία σε αυτόν τον τομέα και οι μπράβοι αναλαμβάνουν κατευθείαν τη βρώμικη δουλειά, όπου χρειάζεται, χωρίς να υπάρχει απαραίτητα και οργανωτική σχέση, πέρα από την οργανική, οικονομική σύνδεση με το αφεντικό που τους πληρώνει.
Το βασικό δράμα της ΝΔ συνδέεται με την κρίση ταυτότητας της σοσιαλδημοκρατίας, που βρέθηκε χωρίς διαφορές με την “επάρατο Δεξιά” και της έκλεβε συστηματικά το πρόγραμμα. Το πρόβλημα είναι πως οι διάφορες κεντροαριστερές κυβερνήσεις (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ κτλ) έχουν ακόμα μεγαλύτερη ευκολία να προωθούν τη δεξιά πολιτική, χωρίς να ενεργοποιούν τα ισχυρά αντιδεξιά αντανακλαστικά που υπάρχουν και σήμερα σε έναν κόσμο. Με άλλα λόγια, το σύστημα κάνει συνήθως πολύ καλύτερα τη δουλειά του με τους “αντι-δεξιούς” κι έτσι η ΝΔ είναι καταδικασμένη τα τελευταία πολλά χρόνια να βλέπει κατά κανόνα να την αντιγράφουν και να πρέπει να ασκήσει κριτική από τα δεξιά στη δική της πολιτική, εγκολπώνοντας έτσι ως δικό της το υπαρξιακό πρόβλημα της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας.
Αυτός είναι κι ο λόγος που κάποιοι Πρόεδροί της, όπως ο Αβέρωφ και ο Έβερτ, εξαναγκάστηκαν σε παραίτηση, χωρίς να καταφέρουν να γίνουν πρωθυπουργοί. Και μένει να δούμε αν θα ακολουθήσει τη μοίρα τους και ο Κ. Μητσοτάκης, που μοιάζει ικανός να χάσει και από τον εαυτό του, δρώντας πολλές φορές σαν ο καλύτερος “πράκτορας” του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά το βασικό -όσο κλισέ κι αν ακούγεται- είναι να μη βγει χαμένος για άλλη μια φορά ο “κυρίαρχος λαός”, πιστεύοντας πως η δική του νίκη περνάει από την Κική και την Κοκό, τα δύο βασικά χέρια του δικομματισμού, που νίβουν το ένα το άλλο, και τα δυο μαζί το σύστημα…

Η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο σκίζει τα σκοτάδια της δικτατορίας του Μεταξά

Μια κόκκινη σημαία την Πρωτομαγιά του 38′ σπάει τη μαυρίλα της δικτατορίας του Μεταξά. Ένα περιστατικό που βρίσκουμε στα πολύ δυνατά και ζωντανά απομνημονεύματα της Ελπίδας Κακαβούλη-Παπαδημητρίου για όσα έζησε στην Πρέβεζα από την Κατοχή έως και τη χούντα των Συνταγματαρχών, στο βιβλίο “Μνήμη, αιώνια αντίσταση” (Πρέβεζα, 2016).
Οι γυναίκες της Εθνικής Αντίστασης στην Πρέβεζα ήταν πολλές. Άλλες γνωστές που φυλακίστηκαν και εξορίστηκαν, γιατί αγωνίστηκαν για τη λευτεριά της πατρίδας μας από τη φασιστική κατοχή. Και άλλες άγνωστες, που έμειναν εδώ και αγωνίστηκαν για τη λευτεριά.
(…) Επίσης, οι αδελφές Παπανίκου οι οποίες δυστυχώς έμειναν ανύπαντρες γιατί το μισαλλόδοξο κράτος των φασιστών και δωσιλόγων τους στέρησε το δικαίωμα να κάνουν οικογένεια στέρησε το δικαίωμα να κάνουν οικογένεια στέλνοντάς τες φυλακή και εξορία. Πέρασαν σ΄όλα τα ξερονήσια, ακόμα και στο κολαστήριο της Μακρονήσου.
Ήρωες άπαρτα βουνά…
Για να μην ξεχνάμε και την ιστορία. Οι δύο αυτές αδελφές Παπανίκου, ήταν μοδίστρες στο επάγγελμα, αγωνίστριες. Ως κομμουνίστριες από την εποχή της δικτατορίας Μεταξά έχουν στο ενεργητικό τους μια ηρωική πράξη. Την Πρωτομαγιά του 1938, όταν στην Ελλάδα υπήρχε η δικτατορία του Μεταξά και το ΚΚΕ ήταν παράνομο, δύο νέα παληκάρια μέλη του κόμματος, ο Ντίνος Κατσανάκης και ο Σταύρος Κάππας με απόφαση του κόμματος προέβησαν στην ιστορική και γενναία εκείνη πράξη. Αφού πήραν μαζί τους την εργατική κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο, την οποία είχαν ράψει οι αδελφές Παπανίκου, την Πρωτομαγιά του 1938 πήγαν στο κάστρο του Αγίου Ανδρέα και την ανήρτησαν δίπλα στην ελληνική σημαία.
Δυστυχώς όμως για κακή τους τύχη τους είδε ένας Αλβανός που βρισκόταν στην Πρέβεζα και τους κατέδωσε στην αστυνομία. Συνελήφθησαν και εξορίστηκαν. Πρώτος τόπος εξορίας τους το νησί Νάξος. Παρέμειναν φυλακισμένοι και μετά την κήρυξη του πολέμου το 1940. Κρατήθηκαν φυλακισμένοι από την κυβέρνηση του Μεταξά και μετά από την κυβέρνηση του Τσοκάκογλου όπως όλοι οι κομμουνιστές παρότι ζήτησαν να πάνε στο μέτωπο να πολεμήσουν για τη λευτεριά της πατρίδας μας. Και ο μεν Σταύρος Κάππας εκτελέστηκε με τους 200 στην Καισαριανή, ο δε Ντίνος Κατσανάκης σώθηκε γιατί βρισκόταν στο νοσοκομείο πολύ άρρωστος. Αυτός εξακολούθησε για χρόνια να μεταφέρεται από φυλακή σε φυλακή και τελικά αποφυλακίστηκε μετά το 1960.

Το 'πνιξαν





Ο «Ριζοσπάστης» ήταν η μοναδική εφημερίδα που ασχολήθηκε χτες (και μάλιστα ως βασικό του θέμα) με τη Σύνοδο των υπουργών Αμυνας του ΝΑΤΟ, τις αποφάσεις της και τις δηλώσεις των ΑμερικανοΝΑΤΟικών αξιωματούχων, που συνιστούν ευθείες πολεμικές απειλές στη Ρωσία, ανεβάζοντας επικίνδυνα το θερμόμετρο της αντιπαράθεσης στην ευρύτερη περιοχή. Το θέμα πραγματικά «θάφτηκε» από τον αστικό Τύπο, παρότι συνιστά μια πολύ σοβαρή εξέλιξη, ιδιαίτερα επικίνδυνη για τον ελληνικό και τους άλλους λαούς, σε συνέχεια των αποφάσεων και των σχεδιασμών που χάραξε η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ τον περασμένο Ιούλη. Εξω από κάθε σχολιασμό έμεινε και η ελληνική εμπλοκή σ' αυτά τα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια, η οποία επιβεβαιώνεται από την ίδια την ατζέντα της Συνόδου αλλά και από τα όσα έγιναν και συμφωνήθηκαν κατά την προχτεσινή επίσκεψη Πάιατ στην Αλεξανδρούπολη. Μάλιστα, ορισμένοι από τους πρωινούς σχολιαστές του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης έκαναν ένα γρήγορο πέρασμα από το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη», με ύφος «μία απ' τα ίδια», θέλοντας και μ' αυτόν τον τρόπο να υποτιμήσουν τις εξελίξεις στα μάτια και στα αυτιά όσων τους παρακολουθούν, και ενισχύοντας το κλίμα του εφησυχασμού, όπως κάνει άλλωστε και η κυβέρνηση. Κανένας εφησυχασμός δεν χωράει! Αποφάσεις και δηλώσεις όπως αυτές στη Σύνοδο των υπουργών Αμυνας του ΝΑΤΟ προδίδουν πολεμική προπαρασκευή, με την κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα να σέρνουν το λαό στη δίνη της ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης που κλιμακώνεται...

Επικίνδυνοι αντιλαϊκοί σχεδιασμοί


Η προχτεσινή επίσκεψη του πρέσβη των ΗΠΑ στην Αλεξανδρούπολη, όπως και οι δηλώσεις εκπροσώπων της περιφέρειας και του δήμου, με τους οποίους συναντήθηκε, πρέπει να βάλουν σε σοβαρές σκέψεις και ανησυχία το λαό της περιοχής. Πίσω από την πλάτη του εξυφαίνονται σχέδια αντιλαϊκά και επικίνδυνα, με επίκεντρο το λιμάνι της πόλης σε διασύνδεση με τη Βαλκανική, το Βόσπορο και τη Μαύρη Θάλασσα, αλλά και τη Ν/Α Ευρώπη.
Οι ΗΠΑ βλέπουν την περιοχή ως βασική πύλη εισόδου στην Ευρώπη του υγροποιημένου φυσικού αερίου που παράγουν και ταυτόχρονα έναν σημαντικό στρατιωτικό κόμβο για τη διεκπεραίωση αμερικανοΝΑΤΟικών δυνάμεων στη συνοριογραμμή με τη Ρωσία, αλλά και για τον καλύτερο έλεγχο των Στενών του Βοσπόρου και της Μαύρης Θάλασσας, ιδιαίτερα σήμερα που οι σχέσεις ΗΠΑ - ΝΑΤΟ με την Τουρκία παραμένουν τεταμένες.
Μάλιστα, μια σειρά από ειδήσεις αναφέρονται σε εγκατάσταση στην πόλη συστημάτων ηλεκτρονικής παρακολούθησης που «βλέπουν» προς Μαύρη Θάλασσα, με βασικό στόχο τις κινήσεις του ρωσικού στόλου αλλά και γενικότερα τη ρωσική στρατιωτική παρουσία στην περιοχή.
* * *
Ετσι, αναφερόμενος στη «στρατηγική σημασία του Εβρου», ο Τζ. Πάιατ μίλησε για «σθεναρή εμπλοκή των ΗΠΑ στην περιοχή (...) για να διευκολύνουμε τις μετακινήσεις κάποιων τμημάτων των Ενόπλων Δυνάμεών μας». Μίλησε, ακόμα, για «μια περιοχή που προορίζεται να γίνει ένα σημαντικό ευρωπαϊκό ενεργειακό κέντρο, καθώς μια σειρά από έργα υλοποιούνται, όπως ο αγωγός TAP (...) ο διασυνδετήριος αγωγός Ελλάδας - Βουλγαρίας IGB (...) η επικείμενη ανάπτυξη του πλωτού σταθμού επαναεριοποίησης, κάτι που θα βοηθήσει στην επαύξηση της ενεργειακής ασφάλειας για όλη την Ευρώπη και θα ενισχύσει το ρόλο - κλειδί της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή ενεργειακή ασφάλεια».
Αλλά και οι δηλώσεις των εκπροσώπων της Τοπικής και Περιφερειακής Διοίκησης δεν υπολείπονταν σε ενθουσιασμό για την προοπτική της ελληνοαμερικανικής συνεργασίας. Ειπώθηκε, για παράδειγμα, ότι «οι δυνατότητες ανάπτυξης αυτής της περιοχής είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την ασφάλειά της» και δόθηκαν εγγυήσεις ότι «τα συμφέροντα των Αμερικανών συμπίπτουν με τα συμφέροντα των Ελλήνων, είτε μέσα από την εξέδρα του LNG, είτε μέσα από τον IGB, είτε μέσα από τις υποπαραχωρήσεις, όπως αποφάσισε η κυβέρνησή μας για το λιμάνι, είτε για τις οικονομικές άλλες συναλλαγές που θα προκύψουν μέσα από το διαμετακομιστικό κέντρο και μέσα από την ηλεκτροκίνηση...».
Εγινε, δηλαδή, φανερό ότι το κεφάλαιο στην Ελλάδα συνδέει άμεσα τις «αναπτυξιακές προοπτικές» της οικονομίας με τους αμερικανο-ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς στην περιοχή, τους οποίους άλλωστε η κυβέρνηση και όλα τα άλλα αστικά κόμματα υπηρετούν με συνέπεια, στην αντιπαράθεση με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.
* * *
Απ' αυτήν τη σκοπιά, δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο αποκαλυπτική συγκυρία για τη δημοσιοποίηση του νέου Περιφερειακού Χωροταξικού Πλαισίου (ΠΧΠ) της Περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας - Θράκης, που έγινε χτες. Το Χωροταξικό εξειδικεύει παραπέρα τον αναπτυξιακό σχεδιασμό για την περιφέρεια, που «βρίσκεται στο σταυροδρόμι δύο ηπείρων, αναδεικνύεται σε σημαντικό διαμετακομιστικό ενεργειακό κόμβο και εξελίσσεται σταδιακά σε ενεργειακό κέντρο της χώρας και της ευρύτερης περιοχής».
Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, ξεχωριστή θέση έχουν η ενίσχυση και συμπλήρωση των οριζόντιων και κάθετων αξόνων, στους κόμβους των οποίων βρίσκονται «οι διεθνείς λιμενικές πύλες της Καβάλας και της Αλεξανδρούπολης». Σε άμεση συνάρτηση με τα παραπάνω, προκρίνονται «η οργάνωση και η χωροθέτηση δραστηριοτήτων που σχετίζονται με την εφοδιαστική αλυσίδα (logistics) και το χονδρεμπόριο, Εμπορευματικά Πάρκα Εφοδιαστικής Εθνικής Εμβέλειας, εντός ή σε άμεση σχέση με τις χερσαίες λιμενικές ζώνες, για την ενίσχυση του ρόλου της Αλεξανδρούπολης και της Καβάλας ως διαμετακομιστικών εμπορευματικών κέντρων συνδυασμένων μεταφορών».
Σε ό,τι αφορά το σκέλος της Ενέργειας, «προωθείται η ανάπτυξη συνεργιών και υλοποίηση των επενδύσεων που αφορούν τόσο στην κατασκευή των μεγάλων αγωγών, σε επίπεδο διακρατικών συμφωνιών, όσο και στη δημιουργία τερματικών σταθμών εκφόρτωσης, αποθήκευσης και αεριοποίησης υγροποιημένου φυσικού αερίου (TAP, IGB, FSRU Αλεξανδρούπολη)», με στόχο να συμβάλουν στην ενεργειακή διαφοροποίηση της ΕΕ, που σημαίνει απεξάρτηση από το ρωσικό φυσικό αέριο.
* * *
Να, λοιπόν, πώς «κουμπώνει» ο αναπτυξιακός σχεδιασμός της ελληνικής αστικής τάξης με τα σχέδια των ΑμερικανοΝΑΤΟικών και της ΕΕ στην ευρύτερη περιοχή, στον ανταγωνισμό τους κυρίως με τη Ρωσία. Και για να προχωρήσει με «ασφάλεια» αυτός ο σχεδιασμός, η κυβέρνηση αναλαμβάνει πρωταγωνιστικό ρόλο στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, για την ενίσχυση της παρουσίας του στην ευρύτερη περιοχή και αντίστροφα για την αποδυνάμωση της επιρροής των ανταγωνιστών του.
Με τον τρόπο αυτό όμως και για λογαριασμό της αστικής τάξης, βάζει σε μεγάλο κίνδυνο τον ελληνικό και τους άλλους λαούς της περιοχής, καθώς οξύνονται οι αντιθέσεις ανάμεσα σε αντίπαλα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα και η πολεμική προπαρασκευή, όπως έδειξαν και οι προχτεσινές αποφάσεις της Συνόδου υπουργών Αμυνας του ΝΑΤΟ. Οι αμερικανικές ενεργειακές εγκαταστάσεις στην Αλεξανδρούπολη και η στρατιωτική βάση ελικοπτέρων και επόπτευσης των Στενών και της Μαύρης Θάλασσας δεν αποτελούν εγγύηση για την ασφάλεια στην περιοχή, αλλά βέβαιοι στόχοι σε μια πιθανή στρατιωτική κλιμάκωση της ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης.
Είναι, επομένως, επιτακτική ανάγκη να μη στοιχηθεί ο λαός της περιοχής στα πανηγύρια της κυβέρνησης και της Τοπικής Διοίκησης για τα «αναπτυξιακά οφέλη» και την «ασφάλεια» που παρέχει τάχα η εμπλοκή της Ελλάδας στους βρώμικους ευρω-ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς. Να δυναμώσει την πάλη του ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την ελληνική συμμετοχή.

Κατρακύλα με «ουρές»




Η κατρακύλα των τραπεζικών μετοχών τις προηγούμενες μέρες, όπως και συνολικά τα «ζόρια» που αντιμετωπίζουν οι τραπεζικοί όμιλοι, είναι ενδεικτική για το ότι κάθε άλλο παρά «ανέφελη» είναι η πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας, όπως ισχυριζόταν η κυβέρνηση όλο το προηγούμενο διάστημα, και με μεγαλύτερη ένταση μετά από το τυπικό τέλος του τρίτου μνημονίου.
Αυτή είναι, εξάλλου, η «κανονικότητα» του καπιταλισμού, όπου το κυνήγι του κέρδους και ο ανελέητος ανταγωνισμός κινούν τα πάντα, και πάει πολύ η κυβέρνηση και όλες οι υπόλοιπες αστικές πολιτικές δυνάμεις που αναζητούν τις «λύσεις» στις «αγορές», να καμώνονται ότι πέφτουν από τα σύννεφα για το πώς αυτές λειτουργούν.
Στην περίπτωση των τραπεζών, ανεξάρτητα απ' τα όποια κερδοσκοπικά «παιχνίδια» έπαιξαν τις προηγούμενες μέρες με τις μετοχές τους, στα οποία η κυβέρνηση επιχειρεί να ρίξει όλο το «ανάθεμα», δεδομένες είναι οι δυσκολίες και τα προβλήματά τους τόσο να απαλλαγούν από τα λεγόμενα «κόκκινα» δάνεια που συσσώρευσε ο προηγούμενος γύρος καπιταλιστικής κερδοφορίας, όσο και να αντλήσουν νέα κεφάλαια για να τροφοδοτήσουν εκ νέου με «ζεστό» χρήμα τους επιχειρηματικούς ομίλους.
Πάνω σε αυτήν τη βάση, εξάλλου, και για να πιαστούν οι «φιλόδοξοι στόχοι» για την αντιμετώπιση των «κόκκινων» δανείων, εντείνονται οι πιέσεις και οι εκβιασμοί προς τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, έχει στρωθεί το έδαφος για μαζικούς πλειστηριασμούς σε βάρος λαϊκών σπιτιών, αλλά και αυτοαπασχολούμενων, μικρών επαγγελματιών.
Οι διεργασίες βέβαια δεν μπορούν να ερμηνευτούν μόνο με αυστηρά οικονομικούς όρους, αφού - παρότι ακόμα στην αρχή τους - φαίνεται ότι αντανακλούν και σφοδρούς ανταγωνισμούς για τον έλεγχο του τραπεζικού συστήματος, αλλά και συνολικότερα της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας.
Ενώ από την «εξίσωση» κάθε άλλο παρά μπορεί να βγει η γεωπολιτική διάσταση, η σφοδρή ενδοϊμπεριαλιστική αντιπαράθεση που βρίσκεται σε εξέλιξη σε Βαλκάνια και Μέση Ανατολή, που βέβαια διεξάγεται σε όλα τα «πεδία», με την εμπλοκή σε αυτήν και του εγχώριου κεφαλαίου.
Ολα αυτά κι ενώ στο φόντο των «σύννεφων» που μαζεύονται ξανά στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία, η συζήτηση για τον τραπεζικό τομέα είναι σε πλήρη εξέλιξη και στην Ευρωζώνη, τροφοδοτώντας σφοδρές αντιπαραθέσεις ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη που προσπαθούν να «θωρακίσουν» τα συμφέροντα των μονοπωλίων τους, με χαρακτηριστικό αυτή την περίοδο το παράδειγμα της Ιταλίας.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι κυβέρνηση και κεφάλαιο ετοιμάζονται να μετατρέψουν τις δυσκολίες του κεφαλαίου, των τραπεζών σε νέα βάρη και θυσίες για το λαό, είτε αυτό αφορά την ένταση των κατασχέσεων, των πλειστηριασμών, των εκβιασμών, είτε ακόμα και σενάρια που διακινούνται για νέες ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών, ακόμα και με «κούρεμα» καταθέσεων.
Το εργατικό - λαϊκό κίνημα χρειάζεται να δυναμώσει την πάλη του ενάντια στους σχεδιασμούς κυβέρνησης - κεφαλαίου και ιμπεριαλιστικών «θεσμών». Να μην πληρώσει ο λαός, να περάσει στην αντεπίθεση με τη σημαία των δικών του αναγκών.

TOP READ