23 Μαρ 2016

ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ;

ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ;

Οι 28 αρχηγοί των κρατών - μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και οι πρόεδροι των θεσμών της ΕΕ, σε κοινό τους ανακοινωθέν για τις φονικές  επιθέσεις που σημειώθηκαν στις Βρυξέλλες σημειώνουν ότι «Αυτή η τελευταία επίθεση ενισχύει μόνο την αποφασιστικότητά μας να υπερασπιστούμε τις ευρωπαϊκές αξίες και την ανεκτικότητα από τις επιθέσεις της μισαλλοδοξίας». Και σε μια πρώτη εφαρμογή της διαβεβαίωσης για την ενότητα και σταθερότητά τους   στον αγώνα κατά του «μίσους, του βίαιου εξτρεμισμού και της τρομοκρατίας», σύμφωνα με τις πληροφορίες ειδησεογραφικών πρακτορείων  Δανία, Σουηδία, Φινλανδία και Γερμανία αυξάνουν την ασφάλεια στα αεροδρόμιά τους, η Βρετανία αποφασίζει να προχωρήσει σε αυξημένους ελέγχους σε κόμβους μεταφορών, η Γερμανία αυξάνει τους ελέγχους στα σύνορα με Βέλγιο, Γαλλία, Ολλανδία και Λουξεμβούργο, ενώ ο γερμανός υπ. Εσωτερικών Τόμας ντε Μεζιέρ υπογραμμίζει σε συνέντευξή του την ανάγκη καλύτερης συνεργασίας των ευρωπαϊκών μυστικών υπηρεσιών ως προς την ανταλλαγή πληροφοριών και  ο Γάλλος πρωθυπουργός Μανουέλ Βαλς δηλώνει πως "Βρισκόμαστε σε πόλεμο και απέναντι σε αυτόν τον πόλεμο, χρειάζεται μια κινητοποίηση όλων των αρχών".               
       Οι τρομοκρατικές επιθέσεις εμφανίζονται σαν αινίγματα που πρέπει να λυθούν. Πριν μερικά χρόνια ήταν  οι εγχώριες αριστερίστικες οργανώσεις ( π.χ. Ερυθρές Ταξιαρχίες σε Ιταλία, 17 Νοέμβρη σε Ελλάδα), στη νέα χιλιετία  έγινε εισαγόμενη από τον αραβικό κόσμο, η Αλ Κάιντα ανακηρύχθηκε το απόλυτο κακό για το δυτικό κόσμο μετά τις επιθέσεις στους δίδυμους πύργους, εσχάτως ανακαλύφθηκε η ISIS που αφού τρομοκράτησε με τα γκραν γκινιόλ δημοσιοποιημένα βίντεό της άρχισε να σκορπά τον τρόμο και τον θάνατο στην καρδιά της Ευρώπης.
               Και τι μπορούμε να πούμε εμείς οι αδαείς περί την τρομοκρατία, παρά μόνο να επιστρατεύσουμε ό,τι λογική μας έχει διασωθεί για να κατανοήσουμε αυτό το αίνιγμα και να μην αφεθούμε σε αναγνώσεις αστυνομικών ιστοριών. Εκ του αποτελέσματος, ξέρουμε πως κάθε φορά οι τρομοκρατικές επιθέσεις τηλεκατευθύνουν τη σκέψη μας με τη παιδαγωγική εκστρατεία κατήχησής μας για να σκεφτόμαστε ορισμένα πράγματα που συγκλίνουν στην παραδοχή της ενίσχυσης της κατασταλτικής δύναμης του αστικού κράτους με τη συναίνεσή μας.
 Η τρομοκρατία κρίνεται από τα ίδια τα αποτελέσματά της, να δούμε ποιον ευνοούν αυτά, και να κατανοήσουμε ποιος ασκεί την τρομοκρατία και πως τη χρησιμοποιεί.  Γιατί είναι αληθινή τρομοκρατία να υποχρεωνόμαστε να παίρνουμε θέση υπέρ ή κατά γεγονότων μυστήριων  και σκοτεινών που μοιάζουν προκατασκευασμένα γι’  αυτόν ακριβώς το σκοπό, να εξαναγκάζονται εργαζόμενοι που εξαθλιώνονται με την οικονομική κρίση να υποστηρίζουν κατασταλτικά μέτρα των κρατών μετά από τρομοκρατικά χτυπήματα και να  επιτρέπεται στην κυρίαρχη τάξη  να διατηρεί τη γενική παθητικότητα και την παθητική ενατένιση γεγονότων σε μορφή αστυνομικών ιστοριών.
               Η οικονομική κρίση που γονατίζει τις εργατικές τάξεις των ευρωπαϊκών χωρών πάντα είναι μια απειλή για ρήξη της ασταθούς ισορροπίας, που υφίσταται ανάμεσα σ’ όλα όσα πρέπει να  επιβληθούν στον καθένα, φτώχεια, ανέχεια κλπ. και σ’  αυτά που ο καθένας μπορεί  αντικειμενικά  να υπομείνει και είναι υποκειμενικά διατεθειμένος να ανεχτεί. Οι φιλάνθρωποι μεγαλοαστοί θρηνούν που είναι έτσι τα πράγματα, ακριβώς γιατί φοβούνται μήπως δε θα είναι έτσι. Γιατί η ποσότητα όλων αυτών που  επιβάλλονται τείνει να ξεπεράσει το κατώφλι πέρα από το οποίο  κάθε επίπονα κατασκευασμένη ισορροπία  μπορεί να σπάσει βίαια και τότε μόνο με τη βία μπορεί να εγκαθιδρυθεί και πάλι. Εκτός αν ο φόβος, έστω και προσωρινά, συσπειρώνει τους πληθυσμούς γύρω από το αστικό κράτος και τα όργανά του θεωρώντας πως έχουν κοινό εχθρό  μ’  αυτό, το οποίο όμως μόνο μπορεί να μας προστατεύσει. Ο πληθυσμός των εργαζομένων που είναι γενικά εχθρικός  προς μια τυφλή  τρομοκρατία και όχι αναίτια, αφού πρωτίστως αυτόν πλήττει, αναγκάζεται να συμφωνήσει πως τουλάχιστον σ’  αυτό έχει ανάγκη το κράτος, στο οποίο όμως πρέπει να εκχωρήσει τις πιο πλατιές  εξουσίες, ώστε να μπορέσει με σθένος  να αντιμετωπίσει  το επίπονο έργο της κοινής άμυνας μπροστά σ’ έναν εχθρό σκοτεινό, απολίτιστο κι άγριο, μυστήριο, ύπουλο κι  ανελέητο. Και αποδεικνύεται για άλλη μια φορά πως το αστικό κράτος δεν περιορίζεται όταν υπερασπίζεται συμφέροντα της άρχουσας τάξης,  απλά οι κοινωνικές παροχές του συρρικνώνονται. Κι έτσι  μπροστά σε μια τρομοκρατία που παρουσιάζεται πάντα σαν το απόλυτο κακό, σαν το κακό καθαυτό, όλα τα άλλα κακά περνάνε σε δεύτερη μοίρα ή καλύτερα  πρέπει να ξεχαστούν.
 Η Ευρωπαϊκή Ένωση αμφισβητούμενη στο έπακρο για την οικονομική της πολιτική και την αναξιότητα των διαχειριστών της έχει με την τρομοκρατία έναν τρόπο να τα παρακάμπτει αυτά, τώρα που αναλαμβάνει με επισημότητα να συντονίσει την άμυνα μπροστά στο τέρας της τρομοκρατίας. Και στο όνομα αυτής της αποστολής μπορεί να απαιτεί  απ’ όλους τους υποτελείς της  ένα κομμάτι από τη φτενή τους ελευθερία, που θα πηγαίνει και θα  δυναμώνει τον αστυνομικό έλεγχο πάνω σε όλους τους πληθυσμούς της.  Όταν υπάρχει  πόλεμος εναντίον ενός τόσο δυνατού εχθρού κάθε άλλη διαφωνία ή σύγκρουση θα έμοιαζε με σαμποτάζ. Η τρομοκρατία, η έκτακτη ανάγκη, η κατάσταση αδιάκοπης έκτακτης ανάγκης και επιφυλακής είναι πια  τα μόνα υπαρκτά προβλήματα ή τουλάχιστον τα μόνα που επιτρέπεται και πρέπει να μας απασχολούν. Ταξικά συμφέροντα, ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, πολεμικές συγκρούσεις με την ευγενική χορηγία του ΝΑΤΟ, χάνονται στο θολό τοπίο της ανεξέλεγκτης τρομοκρατίας που δεν έχει αιτίες πέρα από ένα μίσος που οφείλεται ή στο DNA ή στον πολιτισμό και τη θρησκεία των μουσουλμανικών πληθυσμών.
               Και  αρχίζουμε και χανόμαστε στις λογικές των  αστυνομικών μυθιστορημάτων.   Τα γεγονότα εξηγούνται με αστυνομικούς όρους, ψάχνοντας για το ποιος, που, πότε, πώς κλπ. Η διασάφηση του γεγονότος σαν να χάνει την πολιτική του εξήγηση, υπάγεται στη σφαίρα της μεταφυσικής και είναι απλώς αποτέλεσμα καλής ή κακής ατομικής δράσης. Κι όλοι γίνονται ύποπτοι, τα γεγονότα  καταλήγουν αστυνομικό ρεπορτάζ, η αστυνομική αντίληψη των γεγονότων κυριαρχεί. Κι έτσι γεγονότα καθαρά πολιτικά τείνουν να βιώνονται σαν μια αναπάντεχη καταστροφή, εξηγούνται με έμφαση σε συνωμοσίες, τα πολιτικά γεγονότα υποβαθμίζονται σε επεισόδια αστυνομικού δελτίου, μια ακραία μορφή πολιτικής αλλοτρίωσης.
 Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας αντίληψης πολιτικών γεγονότων προβάλλει την αναγκαιότητα της ενίσχυσης της κατασταλτικής δύναμης του αστικού κράτους. Μεγαλοποιείται ο κίνδυνος ώστε το ίδιο το αστικό κράτος να μεγεθύνει τη δικιά του δόξα σα σωτήρα της πατρίδας και μ’  αυτό  τον τρόπο να πολλαπλασιάσει τις δικές του ατασθαλίες. Κι έτσι το αστικό κράτος στερεώνει την εξουσία της άρχουσας τάξης περιορίζοντας τις αντιδράσεις των υποτελών τάξεων, κάνοντας πως δίνει μιαν άνιση μάχη εναντίον ενός βολικού αντιπάλου. Οι συνωμοσίες τρομοκρατίας ευνοούν την κυριαρχία του. Κι αρχίζουν μια σειρά από προβοκάτσιες, δολοφονίες και ψέματα που ζητούν να καμουφλάρουν μια πραγματικότητα –συγκρούσεις ιμπεριαλιστικών και ταξικών συμφερόντων.
Κι αυτό το αστικό κράτος θ’  αναγκαστεί από δω και μπρος να πετάξει τη δημοκρατική του μάσκα. Ένας επίφοβος, στην αρχή ίσως  συγκαλυμμένος  δεσποτισμός με στρατό, αστυνομία και μυστικές υπηρεσίες που όσο πιο δυνατός θα είναι τόσο περισσότερο θα χρησιμοποιεί τη δύναμή του για να δηλώνει σθεναρά πως δεν υπάρχει,  θα επιβληθεί σ’ όλη την  Ευρώπη. Οι εστίες όσο θα υπάρχουν, επεμβάσεις στον αραβόφωνο κόσμο, η τρομοκρατία δεν θα τελειώσει, παρά θα προκαλείται να  αυξάνεται ποσοτικά και ποιοτικά. Η απόλυτη καταστολή στην Ευρώπη θα αποτρέψει κάθε μορφή εκδήλωσης μιας ανατρεπτικής δραστηριότητας των εργαζομένων, κι έτσι ευκολότερα θα επιβληθούν οι πολιτικές, μ’ ένα σημαντικό τμήμα τους να κλίνει προς το φασισμό, στοχοποιώντας σαν πιο βολικό εχθρό τους χιλιάδες πρόσφυγες. Το  πρωτάκουστο δυνάμωμα όλων των κατασταλτικών δομών που επιτελείται  με την πρόφαση της τρομοκρατίας αυτό το δυνάμωμα εύκολα θα χρησιμοποιηθεί εναντίον του εργατικού κινήματος. 

Οι "καλοί Σαμαρείτες"

 Οι "καλοί Σαμαρείτες"


gallery thumbnail
Εδώ και μερικούς μήνες, με πρόσχημα το Προσφυγικόκάμποσες ΜΚΟ «αγνώστου» προέλευσης και ταυτότητας σουλατσάρουν στα νησιά και στα σύνορα, λειτουργώντας υπεράνω οποιασδήποτε κρατικής υπηρεσίας, με τη βούλα της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΟΗΕ. Το περιστατικό με την παρακίνηση προσφύγων, να περάσουν στα Σκόπια παρακάμπτοντας την Ειδομένη, είναι χαρακτηριστικό. Τις επόμενες μέρες, θα αναπτυχθούν σε κομβικά σημεία της χώρας χιλιάδες «υπάλληλοι» υπηρεσιών από διάφορα κράτη - μέλη της ΕΕ, για να συνδράμουν την εφαρμογή της συμφωνίας ΕΕ - Τουρκίας, ενώ γι' αυτό το σκοπό στα ελληνικά νησιά έχουν ήδη αφιχθεί Τούρκοι αξιωματούχοι.
Την ίδια ώρα, το ΝΑΤΟ όχι απλά έχει αναπτύξει και ενισχύσει την αρμάδα του εδώ, την SNMG2, τάχα προς διαχείριση των προσφυγικών ροών, αλλά έχει ξεκινήσει και αλλαγές στη σύνθεσή της, βάζοντας υπό το μανδύα της περιοδικότητας κι άλλες μονάδες σε φάση εξοικείωσης με τον επιχειρησιακό χώρο και προς εμπέδωση της επιχειρησιακής συνεργασίας των μονάδων της δύναμης, που ουσιαστικά ελέγχει τον άξονα που διαπλέουν τα ρωσικά πολεμικά για να κατέβουν έως τη θάλασσα της Συρίας. Π.χ. η τουρκική φρεγάτα «BARBAROS» αντικαταστάθηκε με την τουρκική «GOKOVA», ενώ στη SNMG2 έχουν ενταχθεί και επιχειρούν πλοία και από Ελλάδα, Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία, Καναδά, την προεδρεύουσα στο Συμβούλιο της ΕΕ Ολλανδία, όπως επίσης αναμένεται και αμερικανική «ενίσχυση». Σαν να λέμε, όλα τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη και κέντρα, συν οι βασικοί παίκτες της περιοχής, σπεύδουν να αναπτύξουν εδώ δυνάμεις τους, εν μέσω εντεινόμενων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών σε όλο το τόξο από Μαύρη Θάλασσα έως Ανατολική Μεσόγειο.
Επομένως, έχουμε από τη μια συνωστισμό στελεχών υπηρεσιών και μηχανισμών διαφόρων καπιταλιστικών κρατών και ιμπεριαλιστικών οργανισμών με αντιτιθέμενα συμφέροντα και επιδιώξεις στην περιοχή. Συν το γεγονός ότι το ΝΑΤΟ που αναπτύσσεται στο Αιγαίο δεν αναγνωρίζει τα θαλάσσια σύνορα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, προσεγγίζει το αρχιπέλαγος ως ενιαίο επιχειρησιακά χώρο. Τούτων δοθέντων, εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι η διαχείριση του Προσφυγικού από το ΝΑΤΟ, την ΕΕ και τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις μόνο «αθώα» δεν είναι, σε μια περιοχή που «μυρίζει μπαρούτι» και οι ανταγωνισμοί «χτυπάνε κόκκινο».
Ανησυχεί τίποτε από τα παραπάνω την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ; Κάθε άλλο. Ο πρωθυπουργός παρουσιάζει τη συμφωνία που επιτεύχθηκε, μετά από πολλά ενδοαστικά παζάρια, στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής ΕΕ - Τουρκίας για το Προσφυγικό ως «επιτυχία». Σύσσωμη η κυβέρνηση εξωραΐζει το ρόλο ΜΚΟ, ενώ πρωθυπουργός και υπουργός Αμυνας μαζί σχεδόν πανηγυρίζουν για την ανάπτυξη του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο. Και πώς αλλιώς, εφόσον θεωρούν ότι με την ακόμα βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς θα πετύχουν γεωστρατηγική αναβάθμιση των εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων, ώστε να διεκδικήσουν μεγαλύτερη λεία στην κατοπινή μοιρασιά.
Το σκιαγράφησε ο ίδιος ο υπουργός Αμυνας, μιλώντας πριν από μερικές μέρες στην Αμερική όπου βρέθηκε για επίσκεψη, κάνοντας σαφές πως επιδίωξη της ελληνικής κυβέρνησης είναι - με συμμάχους ΗΠΑ και Ισραήλ - να εμπλακεί ακόμα περισσότερο στους ενεργειακούς σχεδιασμούς και την ασφάλεια των δρόμων μεταφοράς της Ενέργειας, «σ' ένα περιβάλλον που θα είναι ασφαλές και σ' ένα περιβάλλον που θα μπορέσει να δημιουργήσει τις συνθήκες για ένα τόξο ασφάλειας από το Ισραήλ, την Κύπρο, την Αίγυπτο, την Ιορδανία, την Ελλάδα και θα επεκτείνεται στη Βουλγαρία και τη Ρουμανία». Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο, διαμόρφωσης ασφάλειας για τις μπίζνες του κεφαλαίου, παρέστη σε παρουσίαση μελέτης αμερικανικού ινστιτούτου για τη «στρατηγική σημασία» της βάσης της Σούδας, όπου, μπροστά σε Αμερικανούς γερουσιαστές, απηύθυνε χαιρετισμό, με γνωστές τις θέσεις του από το παρελθόν ότι η βάση στη Σούδα στηρίζει το νότιο τομέα του ΝΑΤΟ ενάντια «στη νέα απειλή», αυτή των τζιχαντιστών, και ότι «οι δικές μας βάσεις» (σ.σ.: οι ελληνικές) θα διασφαλίσουν την επιτυχία του αγώνα της ευρωατλαντικής λυκοσυμμαχίας έναντι αυτής της απειλής...
Σε κάθε περίπτωση, για το λαό πρέπει να είναι σαφές ότι καμιά τέτοια συγκέντρωση δυνάμεων στην περιοχή μας, κανένας «καλός Σαμαρείτης» απ' όσους εμφανίζονται τελευταία και θα μαζευτούν κι άλλοι, κανένα ΝΑΤΟ, καμιά ΕΕ, κανένα ιμπεριαλιστικό κέντρο δεν είναι παράγοντας ειρήνης και ασφάλειας για τη χώρα μας, αλλά παράγοντας εμπλοκής της στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, που απειλούν συνολικά τα συμφέροντα των λαών της περιοχής, παράγοντας αμφισβήτησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της. ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ, που προκάλεσαν τον πόλεμο στη Συρία, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού τους με τη Ρωσία, που εξόπλισαν και ουσιαστικά στήριξαν τους δολοφόνους του «Ισλαμικού Κράτους» και ευθύνονται για το πρωτοφανές προσφυγικό κύμα, μεθοδεύουν πλέον να συνεχίσουν το έγκλημά τους, συγκεντρώνοντας κι απλώνοντας τις δυνάμεις τους και παραπέρα, με όποιο πρόσχημα βρίσκουν κάθε φορά πρόσφορο. Σήμερα το Προσφυγικό, αύριο κάτι άλλο. Και οπωσδήποτε, «τρέχουν» σήμερα διασταυρούμενα και αντιτιθέμενα ιμπεριαλιστικά σχέδια, που εκθέτουν τους λαούς της περιοχής στον κίνδυνο γενικευμένης σύγκρουσης. Οι εξελίξεις, λοιπόν, επιβάλλουν επιφυλακή, ενίσχυση της λαϊκής πάλης ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και τη συμμετοχή της χώρας σε αυτούς, αγώνα του λαού ώστε να αποτραπεί κάθε είδους εμπλοκή στα τέτοια βρωμερά και επικίνδυνα σχέδια.

Περί κανονικότητας

 Περί κανονικότητας

Υπάρχει ένα καλό κι ένα κακό νέο.

Η κανονικότητα της μεταπολεμικής περιόδου ή των χρόνων της μεταπολίτευσης για την περίπτωση της Ελλάδας, που απέρρεε από τον παγκόσμιο συσχετισμό και την ύπαρξη της Σοβιετικής Ένωσης ως αντίπαλου δέους, ή έστω από τον απόηχο της ήττας της και την πρόσκαιρη ευφορία στο δυτικό κόσμο, στα happy 90's, και συμπυκνωνόταν σε μερικά βασικά χαρακτηριστικά που όλοι γνωρίζουμε (κοινωνικό κράτος, σχετικά υψηλοί μισθοί, κτλ) έχει χαθεί οριστικά. Η κρίση δεν είναι μια στιγμή που περνάει και χάνεται, κάτι παροδικό που θα περάσει, αλλά φάση που επικυρώνει και εδραιώνει αυτήν την "ανισορροπία", καθιερώνει καινούρια δεδομένα και καταστρέφει "δημιουργικά" (για τους κρατούντες) τη βάση του προηγούμενου "κοινωνικού συμβολαίου".

Αν αυτό ισχύει για την οικονομία, μπορούμε να το επεκτείνουμε ως συμπέρασμα και για πτυχές του πολιτικού εποικοδομήματος και της καθημερινής μας πραγματικότητας. Το σημειώνω με αφορμή το χτεσινό χτύπημα στο Βέλγιο, που έρχεται να προστεθεί στις πρόσφατες, αντίστοιχες επιθέσεις στην Ευρώπη, και γίνεται κομμάτι της νέας καθημερινότητάς μας μαζί με τον πόλεμο, τα κλειστά σύνορα, το μαζικό προσφυγικό κύμα. Είναι το τίμημα της νέας τάξης πραγμάτων για τους λαούς, για τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις τους, ακόμα και για την ασφάλειά τους, που ανάγεται -υποτίθεται- σε αυταξία, για να προαχθεί σε βάρος των ατομικών ελευθεριών. Αλλά κινδυνεύει θανάσιμα, όσο εξακολουθεί να συνδέεται με την ελευθερία του κεφαλαίου να αναπτύσσεται, να εκμεταλλεύεται την εργατική δύναμη, να μακελεύει λαούς για τα κέρδη του. Και βασικά δεν υφίσταται σε έναν κόσμο διαρκούς 'κινητικότητας' χωρίς καμία σταθερά, ένα καθεστώς γενικευμένης ανασφάλειας, με βασικό συστατικό του σαξές στόρι του, τη μαύρη, ανασφάλιστη εργασία. Η καινούρια συνθήκη δεν είναι μια κατάστασης εξαίρεσης, αλλά κανόνας. Δεν είναι μια προσωρινή μπόρα, που θα τη διαδεχτεί ο ήλιος σε ένα γαλανό ουρανό, όσο εξακολουθούμε να θερμαίνουμε την καπιταλιστική μηχανή του κέρδους, που σωρεύει τα σύννεφα του πολέμου πάνω από το κεφάλι μας.

Η πραγματικότητα διαμορφώνει το φάσμα στο οποίο ελίσσεται το αστικό πολιτικό σύστημα, ακόμα και το "αριστερό άκρο" του, όπως στην περίπτωση της ΔΦΑ. Υπό "κανονικές (μεταπολιτευτικές) συνθήκες", η 'αριστερή κυβέρνηση' θα επιχειρούσε να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα μετριοπαθούς κεϊνσιανισμού, όπως το είχε χαρακτηρίσει ο Λαπαβίτσας, πχ ένα πρόγραμμα Θεσσαλονίκης ή έστω ένα παράλληλο πρόγραμμα, για να καταδείξουν τη 'διαφορετικότητά' τους. Αλλά αυτά κινούνται σε μια παράλληλη, εικονική πραγματικότητα.

Στις σημερινές συνθήκες, η ΔΦΑ είναι υποχρεωμένη να πνίγει την υποτιθέμενη διαφορετικότητά της στον πάτο του Αιγαίου και να βάζει τον εκπρόσωπό της να ξεφτιλίζεται, λέγοντας ότι οι Πακιστανοί πρόσφυγες δεν ήταν δεμένοι κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, ούτε με κανονικές χειροπέδες, αλλά με πλαστικές. Πάλι καλά δηλαδή που δεν είπε ότι ήταν kinky αξεσουάρ, με γουνάκια.

Ο πόλεμος, η φτώχεια, το ξερίζωμα των προσφύγων από τον τόπο τους, το ISIS έχουν έρθει για να μείνουν. Δεν είναι μια ουρανόπεμπτη κατάρα, για να δοκιμαστεί η πίστη μας, αλλά θανάσιμη απειλή, που δοκιμάζει τη δύναμή μας, την ικανότητά μας να προσαρμοζόμαστε και να αντιδρούμε αποτελεσματικά στις νέες συνθήκες.

Αυτό διαμορφώνει αντίστοιχα και τη δική μας δράση, τα δικά μας πρακτικά καθήκοντα, που απαιτούν ευελιξία, νέες, ευφάνταστες μορφές, έξω από τα καθιερωμένα, έξω από τη ρουτίνα και τα γνωστά κουτάκια (μια εξόρμηση, μια αφισοκόλληση, μια πορεία, κτλ), που αν ήταν μια φορά ανεπαρκή κι αναποτελεσματικά (από μόνα τους)) στην προηγούμενη συνθήκη ισορροπίας, είναι εντελώς αναντίστοιχα με τη σημερινή συγκυρία. Κι αυτό δεν είναι ένα φαινόμενο της εποχής, που θα εκλείψει, για να επιστρέψουμε κάποτε στη συνηθισμένη μας καθημερινότητα, που μας περιμένει για επιβράβευση στο τέλος του τούνελ. Αποχαιρέτα την την Αλεξάνδρεια που χάνεις...

Πού είναι λοιπόν τα καλά νέα; Μα σε αυτό ακριβώς. Αν κάποιος θέλει να έχει μια κανονική ζωή, να έχει μια δουλειά, έναν ικανοποιητικό μισθό, ένα σπίτι, τις προϋποθέσεις να μπορεί να κάνει παιδιά, οικογένεια, να έχει σύνταξη στα γεράματα, παιδεία και υγειονομική περίθαλψη, να απολαμβάνει κάποιες ανέσεις, αυτά τα όνειρα θα μείνουν θερινής νυκτός στο σημερινό πλαίσιο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Κι όποιος θέλει να τα κατακτήσει, πρέπει να παλέψει για την ανατροπή της.

Είναι δύσκολο; Οπωσδήποτε. Σαν μαραθώνιος σε ανήφορο. Αλλά είναι μονόδρομος, για να μη μας πάρει ο κατήφορος. Τρίτος, ίσιος δρόμος δεν υπάρχει.


Μπαμ ηκούσθη στον αέρα...

Μπαμ ηκούσθη στον αέρα...

gallery thumbnail
..."και τα βόλια πήγαν πέρα", λέει το τραγουδάκι για το λαγό.
Κάπως έτσι και με τους διάφορους "λαγούς", δημοσιολογούντες, "ειδικούς" αναλυτές και λοιπούς, που λαχάνιαζαν χτες όλη μέρα για να μας πείσουν για τις "πραγματικές" και "βαθιές" αιτίες των δολοφονικών επιθέσεων στις Βρυξέλλες. Σαν έτοιμοι από καιρό - τα ίδια έλεγαν άλλωστε και το Νοέμβρη για τις αντίστοιχες επιθέσεις στο Παρίσι - έβγαλαν από τα συρταράκια τους τις ψυχολογικο-κοινωνικές αναλύσεις στα όρια της αστειότητας, για να μιλήσουν με ύφος δέκα καρδιναλίων επί παντός επιστητού, εκτός από τους πραγματικούς ενόχους των εγκλημάτων, αλλά και τα σοβαρά ερωτήματα που γεννάνε τέτοιες επιθέσεις με μόνιμα θύματα τους λαούς.
Κρύβοντας το ποιοι οπλίζουν το χέρι κάθε λογής μηχανισμών που διεξάγουν τέτοιου είδους δολοφονικές επιθέσεις. Μιλώντας με άψογη ευρωενωσιακή γλώσσα για "ριζοσπαστικοποίηση", τσουβαλιάζοντας μέσα σε αυτή την "έννοια" την εργατική - λαϊκή πάλη με τη δράση μηχανισμών που βγαίνουν από τα σπλάχνα του συστήματος, των καπιταλιστικών κρατών και ανταγωνισμών.
Και φυσικά, αποσιωπώντας αυτό που αποδείχτηκε και όλο το προηγούμενο διάστημα, ότι δηλαδή τέτοιου είδους επιθέσεις αποτελούν "βούτυρο στο ψωμί" του κεφαλαίου και των καπιταλιστικών κρατών για ένταση της καταστολής και δικαιολόγηση στις συνειδήσεις κάθε λογής σχεδίων, ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων κ.τ.λ.
Τα «βόλια» του λαού, όμως, δεν πρέπει να "πάνε πέρα".
Πρέπει να στοχεύσουν το σύστημα της εκμετάλλευσης, που μαζί με την κρίση, τη φτώχεια, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, γεννάει και κάθε λογής τέρατα και μηχανισμούς που τα στρέφει ενάντια στους λαούς.

Το προηγούμενο του Μονάχου*

Το προηγούμενο του Μονάχου*

Στη δεκαετία του ’30, οι ευρωπαϊκές και αμερικανικές ελίτ έκριναν ότι η ΕΣΣΔ, με το μοντέλο της, απειλούσε τα ταξικά συμφέροντα τους. Συνεπώς, υποστήριζαν από κοινού το ναζιστικό αποικιοκρατικό σχέδιο για την Ανατολική Ευρώπη και τη καταστροφή των σλαβικών λαών. Παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις από τη Μόσχα για τη δημιουργία μιας ευρείας συμμαχίας ενάντια στο ναζισμό, οι Ευρωπαίοι ηγέτες δέχθηκαν όλες τις απαιτήσεις του καγκελαρίου Χίτλερ, συμπεριλαμβανομένης της προσάρτησης της Σουδητίας. Ήταν οι Συμφωνίες του Μονάχου (1938), με αποτέλεσμα τη πρακτική άτακτη φυγή της ΕΣΣΔ και τη σύναψη, από τη πλευρά της, του Σύμφωνου Μολότοφ-Ρίμπεντροπ (1939). Αργότερα, ορισμένοι Ευρωπαίοι ηγέτες και μετά ορισμένοι Αμερικανοί, συνειδητοποίησαν το λάθος τους και αποφάσισαν να συμμαχήσουν με τη Ρωσία(ΕΣΣΔ) εναντίον των Ναζί.

Κάτω από τα μάτια μας, τα ίδια λάθη επαναλαμβάνονται. Οι ευρωπαϊκές ελίτ θεωρούν την Συριακή Δημοκρατία ως αντίπαλο, είτε υπερασπιζόμενες την αποικιακή προοπτική του Ισραήλ, είτε ελπίζοντας οι ίδιες να ξανά-αποικήσουν το Λεβάντε και να αρπάξουν τα τεράστια ανεκμετάλλευτα κοιτάσματα φυσικού αέριου. Ως εκ τούτου, υποστήριξαν τις μυστικές αμερικανικές επιχειρήσεις της «αλλαγής καθεστώτος» και προσποιήθηκαν ότι πίστευαν το μύθο της «Αραβικής Άνοιξης».
Μετά από πέντε χρόνια πολέμου δια αντιπροσώπων, παρατηρώντας ότι ο πρόεδρος Μπασάρ Άσαντ είναι ακόμα εκεί, αν και χίλιες φορές ανακοίνωσαν την παραίτησή του, οι Ευρωπαίοι αποφάσισαν να χρηματοδοτήσουν σε μέγεθος 3 δισ. € ετησίως, την τουρκική υποστήριξη στους τζιχαντιστές. Και αυτό, σύμφωνα με τη λογική τους, θα τους φέρει τη νίκη και επομένως τον τερματισμό των μεταναστεύσεων. Δεν θα αργήσουν να συνειδητοποιηθούν [12], αλλά πολύ αργά, ότι με τη κατάργηση των θεωρήσεων (βίζας) για τους Τούρκους υπηκόους, επέτρεψαν την ελεύθερη κυκλοφορία μεταξύ των στρατοπέδων της Αλ Κάιντα στην Τουρκία και στις Βρυξέλλες [13].

Η σύγκριση με το τέλος της δεκαετίας του ’30 είναι ακόμη ορθότερη στο βαθμό που στη διάρκεια των συμφωνίων του Μονάχου, το ναζιστικό Ράιχ είχε ήδη προσαρτήσει την Αυστρία, χωρίς να προκαλεί αισθητή αντίδραση των άλλων ευρωπαϊκών κρατών. Και σήμερα, η Τουρκία κατέχει ήδη το βορειοανατολικό μέρος ενός κράτους μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Κύπρου, και μια λωρίδα λίγων χιλιομέτρων βαθιά στη Συρία, που διοικείται από ένα Wali (νομάρχη) που διορίστηκε για το σκοπό αυτό.

Όχι μόνο η ΕΕ τα δέχεται, αλλά με τη στάση της, προέτρεψε την Άγκυρα να συνεχίσει τις προσαρτήσεις της κατά παραβίαση του διεθνούς δικαίου. Η κοινή λογική του καγκελάριου Χίτλερ και του πρόεδρου Ερντογάν βασίζεται στην ενοποίηση της «φυλής» και τον εθνοκαθαρισμό του πληθυσμού. Ο πρώτος ήθελε να ενώσει τους πληθυσμούς της «γερμανικής φυλής» και να καθαρίσει τα "ξένα" στοιχεία (Εβραίους και των Ρομά), ο δεύτερος θέλει να ενώσει τους πληθυσμούς της «τουρκικής φυλής» και να καθαρίσει τα "ξένα" στοιχεία (Κούρδους και Χριστιανούς).

Το 1938, η ευρωπαϊκή ελίτ πίστευε στην φιλία του καγκελαρίου Χίτλερ, σήμερα σε αυτή του πρόεδρου Ερντογάν.
______________
[12] « Lettre ouverte aux Européens coincés derrière le rideau de fer israélo-US από τον Hassan Χαμάντεχ, Réseau Voltaire, 21 Μαΐου 2014.
[13] “Israeli general says al Qaeda’s Syria fighters set up in Turkey” (Ισραηλινός στρατηγός μιλάει για μαχητές της Αλ Κάιντα στη Συρία, που έχουν εκπαιδευτεί στην Τουρκία), Dan Williams, Reuters, 29 Ιανουαρίου 2014.
 _____________
*Απόσπασμα από εκτενέστερο άρθρο του Τιερί Μεϊσάν με τίτλο "Η ευρωπαϊκή αυτοκτονία ενώπιον της Τουρκίας", για αρκετά από τα συμπεράσματα του οποίου διατηρούμε τις επιφυλλάξεις μας.

Ήρθε λοιπόν η ώρα η κρίση να προσβάλει το θεωρούμενο απόρθητο γερμανικό «στρατηγείο»

Γράφει ο Ceteris Paribus
Ήρθε λοιπόν η ώρα η κρίση να προσβάλει το θεωρούμενο απόρθητο γερμανικό «στρατηγείο» της Ευρώπης; Πολλά στοιχεία του τελευταίου διαστήματος τρέφουν ένα τέτοιο φόβο…
Η είδηση των τελευταίων ημερών είναι αναμφίβολα η έκθεση του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών για το γερμανικό κρατικό χρέος, με την υπογραφή του κ. Σόιμπλε, η οποία διαπιστώνει «σημαντικούς κινδύνους» και προτείνει τη λήψη άμεσων μέτρων ύψους 7 – 23 δισ. ευρώ. Η έκθεση αποδίδει τους «σημαντικούς κινδύνους» για το γερμανικό κρατικό χρέος στη δημογραφική γήρανση, επιβεβαιώνοντας έτσι εμμέσως (σε ποιο βαθμό, απαιτεί εξειδικευμένη ανάλυση) δημοσίευμα της γερμανικής εφημερίδας Handelsblatt του Σεπτεμβρίου του 2011, που αποκάλυψε την ύπαρξη «κρυφού χρέους» ύψους 5 τρισ. ευρώ! Το -κατά την Handelsblatt- «κρυφό» γερμανικό χρέος οφείλεται στο μη υπολογισμό μεγάλου ύψους οφειλών του ασφαλιστικού συστήματος και των συνταξιοδοτικών ταμείων.
Τριάμισι χρόνια ύστερα από το αποκαλυπτικό άρθρο της Handelsblatt, στις 6 Μαρτίου 2015, ο Ferdinarndo Gugliano, από τις στήλες των Financial Times, εκκινώντας από άλλη αφετηρία, αναλύει ευρήματα ανακοίνωσης της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας (Eurostat) που αναδεικνύουν τη Γερμανία «πρωταθλήτρια» σε ένα άλλου είδους «κρυφό» χρέος, που απορρέει από εγγυήσεις του γερμανικού Δημοσίου προς φορείς του ιδιωτικού τομέα -όπως τράπεζες- αλλά και επενδυτικές συμπράξεις δημοσίου και ιδιωτών όπου η κυβέρνηση δεσμεύεται να αγοράσει μελλοντικές υπηρεσίες σε αντάλλαγμα για την κατασκευή και τη λειτουργία υποδομών (ΡΡΡ). Σε ό,τι αφορά τέτοιου είδους υποχρεώσεις (μη καταγεγραμμένο κρατικό χρέος) η λίστα των ευρωπαϊκών χωρών που δημοσιοποίησε η Eurostat περιείχε εντυπωσιακά ευρήματα: τις μεγαλύτερες κρατικές υποχρεώσεις στην Ε.Ε. έχει η Γερμανία και ανέρχονται στο 145% του ΑΕΠ! Η Ολλανδία και η Σλοβενία βρίσκονται με απόσταση στη δεύτερη και τρίτη θέση, με 115% και 111% αντιστοίχως, ενώ η Ελλάδα βρίσκεται πολύ πίσω στην κατάταξη, με το… μηδαμινό 17%! (Μια εύγλωττη απόδειξη ότι στην περίπτωση της Ελλάδας κάθε είδους μελλοντικές υποχρεώσεις του Δημοσίου έχουν εγγραφεί στο κρατικό χρέος, τη στιγμή που η «κραταιά» Γερμανία έχει εξαιρέσει από τους φορείς της Γενικής Κυβέρνησης τα συνταξιοδοτικά ταμεία και «κρύβει» υποχρεώσεις όπως αυτές που αποκάλυψαν οι Financial Times…)
Η Γερμανία μπαίνει λοιπόν στον «προθάλαμο» της δικής της κρίσης χρέους! Κάτω από την κορυφή του «παγόβουνου» της δημογραφικής γήρανσης (πολύ κομψή υπεκφυγή από τις βαθύτερες αιτίες) κρύβεται το πρόβλημα των συνταξιοδοτικών ταμείων και το γεγονός ότι τα έσοδά τους δεν επαρκούν για να στηρίξουν τις συνταξιοδοτικές υποχρεώσεις. Να γιατί η κ. Μέρκελ και ο κ. Σόιμπλε είναι πολύ ανοιχτοί για την υποδοχή προσφύγων: η ένταξή τους στο σύστημα καταβολής ασφαλιστικών εισφορών, θα είναι μια ανακούφιση…
Ωστόσο, εκτός από τα συνταξιοδοτικά ταμεία, αποκαλύπτεται εδώ και μια άλλη μεγάλη πηγή κινδύνων: η έκθεση του γερμανικού Δημοσίου στο γερμανικό τραπεζικό σύστημα και συγκεκριμένα σε ομοσπονδιακό επίπεδο στην KfW, αλλά και στις τράπεζες των γερμανικών κρατιδίων (Landensbanken) καθώς και στις τοπικές αποταμιευτικές τράπεζες (Sparkassen). Έχει σημασία εδώ να θυμηθούμε ότι η γερμανική ηγεσία έδωσε σκληρή μάχη και έβαλε βέτο ώστε να μην ενταχτούν στο υπό την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) σύστημα ευρωπαϊκής τραπεζικής εποπτείας η KfW και οι τράπεζες των γερμανικών κρατιδίων (Landensbanken)…
Όμως το πρόβλημα με το γερμανικό τραπεζικό τομέα είναι ακόμη πιο οξύ και έχει ένα επιβλητικό όνομα: Deutsche Bank! Και μόνο το γεγονός ότι ο Σόιμπλε αναγκάστηκε να κάνει δημόσια δήλωση λέγοντας ότι «Δεν ανησυχώ για την Deutsche Bank», δείχνει το μέγεθος του προβλήματος.
Αν φύγουμε από την οικονομική βάση και πάμε στο πολιτικό εποικοδόμημα, θα δούμε ότι για πρώτη φορά στην περίοδο της «βασιλείας» της καγκελαρίου κ. Άνγκελα Μέρκελ οι ρωγμές στο πολιτικό οικοδόμημα της κυριαρχίας της είναι εμφανέστατες: πρωτοφανής μείωση της δημοτικότητάς της κάτω από 40%, δυναμική άνοδος του ξενοφοβικού Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) που στις δημοσκοπήσεις αναδεικνύεται σε τρίτη πολιτική δύναμη (!), μαζική ανάπτυξη του ακροδεξιού – ξενοφοβικού μετώπου PEGIDA, με επιθέσεις ενάντια στους πρόσφυγες.
Η γερμανική πολιτική ηγεμονία στην Ευρώπη στα πρώτα 15 χρόνια του νέου αιώνα πέρασε από δύο διακριτές φάσεις:
Πρώτα, την περίοδο από την εισαγωγή του ευρώ μέχρι και την έναρξη της κρίσης (2000-2008), όταν με βάση την «Ατζέντα 2010» του σοσιαλδημοκράτη καγκελάριου Γκέρχαρντ Σρέντερ η Γερμανία άρχισε πρώτη το «χορό» των προγραμμάτων λιτότητας στην Ευρώπη σε «ανύποπτο» χρόνο, εδραιώνοντας το πλεονέκτημα μιας ανταγωνιστικότητας που συνδύαζε ανταγωνιστικότητα κόστους (μειωμένο εργατικό κόστος, άρα και ανταγωνιστικές τιμές των προϊόντων της στη διεθνή αγορά) και ταυτόχρονα διαρθρωτικής ανταγωνιστικότητας (βασισμένης στην ποιότητα των προϊόντων της). Έτσι, απογείωσε τις εξαγωγές, αύξησε τα πλεονάσματά της και μεγάλωσε την απόσταση από τη Γαλλία, αναδεικνυόμενη σε αδιαμφισβήτητο ηγεμόνα.
Ύστερα, από το ξέσπασμα της κρίσης μέχρι σήμερα, όταν μέσα στην κρίση εμπέδωσε περαιτέρω την ηγεμονική της θέση, αφού αναδείχτηκε «αυτοδικαίως» σε εγγυητή της ευρωπαϊκής συνοχής. Η πολιτική «βασιλεία» της Άνγκελα Μέρκελ και η άνοδος του κ. Σόιμπλε συνδέθηκαν με αυτή τη δεύτερη περίοδο. Ότι αυτή η βασιλεία τώρα αρχίζει να ρηγματώνεται, είναι το προδρομικό πολιτικό σημάδι ότι η οικονομική της βάση αμφισβητείται…
Η κρίση χτυπάει τώρα την πόρτα και της Γερμανίας, γεγονός που -ανεξάρτητα από τους ρυθμούς εκδήλωσής της ή κλιμάκωσής της- θα δημιουργήσει «σοκ και δέος» σε ολόκληρη την Ευρώπη.

4 φωτογραφίες + 2 σκίτσα= 1 αλήθεια.

4 φωτογραφίες + 2 σκίτσα= 1 αλήθεια.

Αφού μια φωτογραφία ισοδυναμεί με 1000 λέξεις, 4 φωτογραφίες και 2 σκίτσα με  πόσες λέξεις ισοδυναμούν;
Κοιτάξτε προσεκτικά και θα καταλάβετε.







Οι «καλοί Σαμαρείτες»

Οι «καλοί Σαμαρείτες»
Εδώ και μερικούς μήνες, με πρόσχημα το Προσφυγικό, κάμποσες ΜΚΟ «αγνώστου» προέλευσης και ταυτότητας σουλατσάρουν στα νησιά και στα σύνορα, λειτουργώντας υπεράνω οποιασδήποτε κρατικής υπηρεσίας, με τη βούλα της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΟΗΕ. Το περιστατικό με την παρακίνηση προσφύγων, να περάσουν στα Σκόπια παρακάμπτοντας την Ειδομένη, είναι χαρακτηριστικό. Τις επόμενες μέρες, θα αναπτυχθούν σε κομβικά σημεία της χώρας χιλιάδες «υπάλληλοι» υπηρεσιών από διάφορα κράτη - μέλη της ΕΕ, για να συνδράμουν την εφαρμογή της συμφωνίας ΕΕ - Τουρκίας, ενώ γι' αυτό το σκοπό στα ελληνικά νησιά έχουν ήδη αφιχθεί Τούρκοι αξιωματούχοι.
Την ίδια ώρα, το ΝΑΤΟ όχι απλά έχει αναπτύξει και ενισχύσει την αρμάδα του εδώ, την SNMG2, τάχα προς διαχείριση των προσφυγικών ροών, αλλά έχει ξεκινήσει και αλλαγές στη σύνθεσή της, βάζοντας υπό το μανδύα της περιοδικότητας κι άλλες μονάδες σε φάση εξοικείωσης με τον επιχειρησιακό χώρο και προς εμπέδωση της επιχειρησιακής συνεργασίας των μονάδων της δύναμης, που ουσιαστικά ελέγχει τον άξονα που διαπλέουν τα ρωσικά πολεμικά για να κατέβουν έως τη θάλασσα της Συρίας. Π.χ. η τουρκική φρεγάτα «BARBAROS» αντικαταστάθηκε με την τουρκική «GOKOVA», ενώ στη SNMG2 έχουν ενταχθεί και επιχειρούν πλοία και από Ελλάδα, Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία, Καναδά, την προεδρεύουσα στο Συμβούλιο της ΕΕ Ολλανδία, όπως επίσης αναμένεται και αμερικανική «ενίσχυση». Σαν να λέμε, όλα τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη και κέντρα, συν οι βασικοί παίκτες της περιοχής, σπεύδουν να αναπτύξουν εδώ δυνάμεις τους, εν μέσω εντεινόμενων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών σε όλο το τόξο από Μαύρη Θάλασσα έως Ανατολική Μεσόγειο.
***
Επομένως, έχουμε από τη μια συνωστισμό στελεχών υπηρεσιών και μηχανισμών διαφόρων καπιταλιστικών κρατών και ιμπεριαλιστικών οργανισμών με αντιτιθέμενα συμφέροντα και επιδιώξεις στην περιοχή. Συν το γεγονός ότι το ΝΑΤΟ που αναπτύσσεται στο Αιγαίο δεν αναγνωρίζει τα θαλάσσια σύνορα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, προσεγγίζει το αρχιπέλαγος ως ενιαίο επιχειρησιακά χώρο. Τούτων δοθέντων, εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι η διαχείριση του Προσφυγικού από το ΝΑΤΟ, την ΕΕ και τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις μόνο «αθώα» δεν είναι, σε μια περιοχή που «μυρίζει μπαρούτι» και οι ανταγωνισμοί «χτυπάνε κόκκινο».
Ανησυχεί τίποτε από τα παραπάνω την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ; Κάθε άλλο. Ο πρωθυπουργός παρουσιάζει τη συμφωνία που επιτεύχθηκε, μετά από πολλά ενδοαστικά παζάρια, στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής ΕΕ - Τουρκίας για το Προσφυγικό ως «επιτυχία». Σύσσωμη η κυβέρνηση εξωραΐζει το ρόλο ΜΚΟ, ενώ πρωθυπουργός και υπουργός Αμυνας μαζί σχεδόν πανηγυρίζουν για την ανάπτυξη του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο. Και πώς αλλιώς, εφόσον θεωρούν ότι με την ακόμα βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς θα πετύχουν γεωστρατηγική αναβάθμιση των εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων, ώστε να διεκδικήσουν μεγαλύτερη λεία στην κατοπινή μοιρασιά.
Το σκιαγράφησε ο ίδιος ο υπουργός Αμυνας, μιλώντας πριν από μερικές μέρες στην Αμερική όπου βρέθηκε για επίσκεψη, κάνοντας σαφές πως επιδίωξη της ελληνικής κυβέρνησης είναι - με συμμάχους ΗΠΑ και Ισραήλ - να εμπλακεί ακόμα περισσότερο στους ενεργειακούς σχεδιασμούς και την ασφάλεια των δρόμων μεταφοράς της Ενέργειας, «σ' ένα περιβάλλον που θα είναι ασφαλές και σ' ένα περιβάλλον που θα μπορέσει να δημιουργήσει τις συνθήκες για ένα τόξο ασφάλειας από το Ισραήλ, την Κύπρο, την Αίγυπτο, την Ιορδανία, την Ελλάδα και θα επεκτείνεται στη Βουλγαρία και τη Ρουμανία». Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο, διαμόρφωσης ασφάλειας για τις μπίζνες του κεφαλαίου, παρέστη σε παρουσίαση μελέτης αμερικανικού ινστιτούτου για τη «στρατηγική σημασία» της βάσης της Σούδας, όπου, μπροστά σε Αμερικανούς γερουσιαστές, απηύθυνε χαιρετισμό, με γνωστές τις θέσεις του από το παρελθόν ότι η βάση στη Σούδα στηρίζει το νότιο τομέα του ΝΑΤΟ ενάντια «στη νέα απειλή», αυτή των τζιχαντιστών, και ότι «οι δικές μας βάσεις» (σ.σ.: οι ελληνικές) θα διασφαλίσουν την επιτυχία του αγώνα της ευρωατλαντικής λυκοσυμμαχίας έναντι αυτής της απειλής...
***
Σε κάθε περίπτωση, για το λαό πρέπει να είναι σαφές ότι καμιά τέτοια συγκέντρωση δυνάμεων στην περιοχή μας, κανένας «καλός Σαμαρείτης» απ' όσους εμφανίζονται τελευταία και θα μαζευτούν κι άλλοι, κανένα ΝΑΤΟ, καμιά ΕΕ, κανένα ιμπεριαλιστικό κέντρο δεν είναι παράγοντας ειρήνης και ασφάλειας για τη χώρα μας, αλλά παράγοντας εμπλοκής της στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, που απειλούν συνολικά τα συμφέροντα των λαών της περιοχής, παράγοντας αμφισβήτησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της. ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ, που προκάλεσαν τον πόλεμο στη Συρία, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού τους με τη Ρωσία, που εξόπλισαν και ουσιαστικά στήριξαν τους δολοφόνους του «Ισλαμικού Κράτους» και ευθύνονται για το πρωτοφανές προσφυγικό κύμα, μεθοδεύουν πλέον να συνεχίσουν το έγκλημά τους, συγκεντρώνοντας κι απλώνοντας τις δυνάμεις τους και παραπέρα, με όποιο πρόσχημα βρίσκουν κάθε φορά πρόσφορο. Σήμερα το Προσφυγικό, αύριο κάτι άλλο. Και οπωσδήποτε, «τρέχουν» σήμερα διασταυρούμενα και αντιτιθέμενα ιμπεριαλιστικά σχέδια, που εκθέτουν τους λαούς της περιοχής στον κίνδυνο γενικευμένης σύγκρουσης. Οι εξελίξεις, λοιπόν, επιβάλλουν επιφυλακή, ενίσχυση της λαϊκής πάλης ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και τη συμμετοχή της χώρας σε αυτούς, αγώνα του λαού ώστε να αποτραπεί κάθε είδους εμπλοκή στα τέτοια βρωμερά και επικίνδυνα σχέδια.

Το ΝΑΤΟ και τα «παιχνίδια» στο Αιγαίο

Το ΝΑΤΟ και τα «παιχνίδια» στο Αιγαίο

Κατά στρατιωτικές πηγές, στα ανατολικά της Χίου επιχειρεί πλέον η ολλανδική φρεγάτα VAN AMSTEL της ΝΑΤΟικής αρμάδας SNMG2, στα βόρεια της Λέσβου στην ελληνοτουρκική μεθόριο η γερμανική ναυαρχίδα της δύναμης ΒΟΝΝ και στα ανατολικά του νησιού η ελληνική φρεγάτα ΣΑΛΑΜΙΣ που έχει ενταχθεί στη SNMG2.

Είναι ένα ερώτημα πού θα αναπτυχθούν τα υπόλοιπα πλοία, με βάση τον επιχειρησιακό σχεδιασμό του ΝΑΤΟ, η καναδέζικη φρεγάτα FREDERICTON (ήταν χτες στον Πειραιά για ανεφοδιασμό), η τουρκική GOKOVA, το βρετανικό υποστηρικτικό MOUNTS BAY και το γαλλικό περιπολικό COMMANDANT BOUAN.
Παραπέρα, κατά τις ίδιες στρατιωτικές πηγές, η ΝΑΤΟική «αποστολή» είναι ακόμα στα πρώτα στάδιά της, αναπτύσσεται σιγά - σιγά και ξεκίνησε τώρα ουσιαστικά την επικοινωνία με τις ακτοφυλακές Ελλάδας και Τουρκίας προς «συντονισμό» τους.

Σημειωτέον, τα ΝΑΤΟικά πλοία δείχνει να επιλέγουν είτε ανεφοδιασμό εν πλω από το BONN που είναι δεξαμενόπλοιο - πετρελαιοφόρο, είτε από λιμάνια όπως ο Πειραιάς και η Θεσσαλονίκη. Αλλωστε, οι ΝΑΤΟικοί είχαν ζητήσει για τον ελλιμενισμό και ανεφοδιασμό τους τα λιμάνια σε Χανιά, Θεσσαλονίκη, Βόλο, Πειραιά, Καβάλα και Σούδα. Η ελληνική κυβέρνηση απάντησε - όπως έλεγε πρόσφατα ο ίδιος ο υπουργός Αμυνας - ότι «είναι ακόμα στη διάθεσή τους Λήμνος, Μυτιλήνη, Σάμος, Χίος, Λέρος, Κάλυμνος, Κως, Ρόδος, Κρήτη και όλα τα λιμάνια των νησιών του Αιγαίου».

Ωστόσο, οι ΝΑΤΟικοί δείχνουν ότι δεν είναι διατεθειμένοι να προσεγγίσουν κατ' αρχάς Λήμνο και Δωδεκάνησα, τα οποία οι Τούρκοι χαρακτηρίζουν αποστρατιωτικοποιημένες ζώνες και βάζουν κάθε είδους προσκόμματα στην παρουσία εκεί πλοίων του ΝΑΤΟ. Παρουσία που στους μεταξύ τους, ενδοαστικούς ανταγωνισμούς, θα ενίσχυαν τις ελληνικές θέσεις περί δικαιωμάτων άμυνας των νησιών αυτών. Αλλο ένα δείγμα ότι το ΝΑΤΟ δεν εγγυάται σε τίποτε τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο.
Επιπλέον, υπάρχουν εκτιμήσεις ότι οι Τούρκοι αποφεύγουν να διοχετεύσουν προσφυγικές ροές προς Λήμνο και Δωδεκάνησα ακριβώς για να μη δοθεί πρόσχημα ανάπτυξης ΝΑΤΟικών δυνάμεων εκεί, με αποτέλεσμα η κύρια προσφυγική «πίεση» να εκφράζεται ακόμα πέριξ της Λέσβου.

Θ. Μπ.

Το δικό μας χρονοδιάγραμμα

Το δικό μας χρονοδιάγραμμα
Ανακοινώνοντας την προσωρινή διακοπή των διαπραγματεύσεων με την τρόικα την περασμένη Κυριακή, ο υπουργός Εργασίας ενημέρωσε για το χρονοδιάγραμμα που θα ακολουθήσουν μετά την επιστροφή των εκπροσώπων των «θεσμών» στην Ελλάδα, που θα γίνει στις 2 Απρίλη.
Σύμφωνα με τον Γ. Κατρούγκαλο, οι διαπραγματεύσεις θα επαναληφθούν από τις 4 Απρίλη, με στόχο να έχουν ολοκληρωθεί στις 11 του μήνα, οπότε προγραμματίζεται το Euro Working Group, που θα επικυρώσει την ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης για την πρώτη «αξιολόγηση».
Στις 22 Απρίλη, είναι προγραμματισμένο να συνεδριάσει το Γιούρογκρουπ στην Ολλανδία. Είναι φανερό ότι μέχρι τότε, η κυβέρνηση θα επιδιώξει να ψηφίσει όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που θα περιλαμβάνει η συμφωνία, με αιχμή τις νέες ανατροπές σε Ασφαλιστικό και Φορολογικό.
Θυμίζουμε ότι τόσο η Κομισιόν, όσο και το ΔΝΤ διαπιστώνουν πρόοδο σ' αυτά τα δύο ζητήματα, προϊδεάζοντας για συμφωνία με την κυβέρνηση το πρώτο δεκαήμερο του Απρίλη και ψήφιση των αντιλαϊκών μέτρων αμέσως μετά.
Ταυτόχρονα, κυβέρνηση και εργοδοσία αξιοποιούν το Προσφυγικό, για να φοβερίσουν τους εργαζόμενους και να αναστείλουν αγωνιστικές διαθέσεις που εκφράστηκαν το προηγούμενο διάστημα στους χώρους δουλειάς.
Δεν είναι λίγες οι καταγγελίες που φτάνουν στα σωματεία για παρεμβάσεις της εργοδοσίας, που υποδεικνύει κυνικά στους εργαζόμενους να προσφέρουν «συναίνεση» και να διαφυλάξουν την «κοινωνική συνοχή», επειδή «τα πράγματα είναι δύσκολα» και επειδή «υπάρχουν χειρότερα», δείχνοντας τους χιλιάδες ξεριζωμένους και εγκλωβισμένους πρόσφυγες και μετανάστες.
Ζητάνε από το λαό να αποδεχτεί να δουλεύει μέχρι τα βαθιά γεράματα και να πάρει μια σύνταξη πείνας (αν ποτέ την πάρει...), στο όνομα του να ανακάμψει η οικονομία, δηλαδή τα κέρδη των καπιταλιστών.
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο θέλουν να του επιβάλουν να αποδεχτεί τη συμμετοχή της χώρας στα διάφορα ιμπεριαλιστικά σχέδια και παζάρια, να αποδεχτεί το ΝΑΤΟ να σουλατσάρει στο Αιγαίο, αμφισβητώντας κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας και να πιστέψει ότι η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει ευθύνη για το δράμα που ζουν τα θύματα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και πολέμων.
Κεφάλαιο, κυβέρνηση και ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί καταρτίζουν το δικό τους χρονοδιάγραμμα, για να ολοκληρώσουν έναν ακόμα κύκλο ανατροπών σε βάρος του λαού. Τα σημεία σύγκλισης, που έχουν δημοσιοποιηθεί ανάμεσα στην κυβέρνηση και την τρόικα, επαληθεύουν ότι έρχονται ακόμα χειρότερα μέτρα σε Ασφαλιστικό και Φορολογικό.
Οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα πρέπει να αντιτάξουν το δικό τους χρονοδιάγραμμα, το δικό τους σχέδιο δράσης, που δεν ξεκινάει τώρα, αλλά είναι ανάγκη να κλιμακωθεί, να συσπειρώσει ακόμα περισσότερες δυνάμεις.
Η 48ωρη γενική απεργία που έχει ήδη αποφασιστεί από συνδικαλιστικές οργανώσεις και φορείς όταν η κυβέρνηση καταθέσει το νομοσχέδιο για το Ασφαλιστικό, είναι σταθμός που πρέπει να σφραγίσει τους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες αυτής της περιόδου.
Η επιτυχία της χτίζεται τώρα, στην καθημερινή δράση και είναι ευθύνη κάθε συνδικάτου να δουλέψει σχεδιασμένα γι' αυτήν. Σ' αυτήν την κατεύθυνση και μ' αυτό το σκοπό πρέπει να αξιοποιηθούν και τα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ στην Αττική στις 31 Μάρτη και στη Θεσσαλονίκη στις 29 του ίδιου μήνα.

TOP READ