8 Μαΐ 2018

Η Γιουγκοσλαβία του Τίτο και η σημερινή Σερβία


Δημοσιεύτηκε στην Κατιούσα

Ο Τίτο ήταν ένας Κροάτης με Σλοβένα μητέρα, που κράτησε ενωμένη όσο ζούσε τη Γιουγκοσλαβία και λατρεύτηκε από τους Σέρβους, για αυτόν ακριβώς το λόγο. Το μαυσωλείο του βρίσκεται στο Βελιγράδι, σε ένα μικρό δάσος έξω από το κέντρο της πόλης, όπου στεγάζεται σήμερα το Μουσείο της Γιουγκοσλαβίας.


Σε αντίθεση με άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες της ΚΑ Ευρώπης, οι Σέρβοι δεν έχουν κάποιο “Μουσείο Τρόμου” ή της αντίστοιχης μυστικής υπηρεσίας τους, για να καταγγείλουν τα “εγκλήματα του κομμουνιστικού καθεστώτος”. Πιθανότατα έχουν απομακρύνει κάποια μνημεία κι αγάλματα, παραμένουν όμως πολλά ονόματα δρόμων (όπως της Παρισινής Κομμούνας και του σοβιετικού Στρατηγού Τολμπούχιν, που απελευθέρωσε τα Βαλκάνια) κι ο οβελίσκος που ανεγέρθηκε για την ιδρυτική συνδιάσκεψη του Κινήματος των Αδεσμεύτων στο Βελιγράδι, το 1961.
Ίσως, από μια άποψη, οι Γιουγκοσλάβοι οικοδόμησαν λιγότερα -με ένα sui generis αυτοδιαχειριζόμενο σοσιαλισμό της αγοράς- και είχαν λιγότερα να γκρεμίσουν, για να ολοκληρώσουν την καπιταλιστική παλινόρθωση, συνεπώς δε χρειάστηκε να δαιμονοποιήσουν τα σύμβολα και τους πρωταγωνιστές του προηγούμενου καθεστώτος. Και στη σημερινή αστική Ρωσία εξάλλου -που είναι επίσης συγκαλυμμένος ο αντικομμουνισμός των επίσημων αρχών ως προς το σοβιετικό παρελθόν της χώρας- τιμούν πχ τον Κοσίγκιν που ήταν στέλεχος του ΚΚΣΕ, αλλά οι μεταρρυθμίσεις του άνοιξαν το δρόμο στη σταδιακή επικράτηση καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής.


Η σημερινή κυβέρνηση δε διάκειται προφανώς θετικά προς το γιουγκοσλαβικό παρελθόν και τον Τίτο -και ας είναι αμφιλεγόμενος. Κι αυτό ακριβώς εξηγούσε μια Σέρβα υπάλλληλος στην υποδοχή ενός από τα κτίρια του χώρου, σε έναν “αγανακτισμένο τουρίστα” από τη Δύση, που περίμενε προφανώς να συναντήσει τον ωμό αντικομμουνισμό που έχει συνηθίσει και μια σαφή, κατηγορηματική καταδίκη για τα “σημεία και τέρατα” στα χρόνια του Τίτο. Για να προσθέσει στη συνέχεια ότι προσπαθούν στη χώρα της να δουν αντικειμενικά το παρελθόν τους. Αυτό το τελευταίο μεταφράζεται στη μέση οδό του μέσου όρου -κάτι σαν τον “τρίτο δρόμο” του Τίτο: ούτε συμπάθεια και προβολή, ούτε απέχθεια και καταδίκη για το -ούτε σοσιαλιστικό ούτε τυπικά καπιταλιστικό- γιουγκοσλαβικό μοντέλο.
Έτσι μες στο μουσείο, υπάρχουν διαδραστικές οθόνες με συνεντεύξεις διάφορων δημόσιων προσώπων, ιστορικών, οικονομολόγων κτλ, στην πλειοψηφία τους μάλλον αρνητικά διακείμενων στην “ημι-σοσιαλιστική Γιουγκοσλαβία”. Παράλληλα όμως υπήρχαν συνεντευξιαζόμενοι που αναγνώριζαν πχ πως οι λαοί της πρώην Γιουγκοσλαβίας έχουν πολύ περισσότερα κοινά που τους δένουν μεταξύ τους -μολονότι είναι δύσκολο να συνυπάρξουν ξανά σε ένα κράτος.
Ένας εξ αυτών μάλιστα σημείωνε μια μικρή λεπτομέρεια, το δώρο που είχε στείλει ένα νηπιαγωγείο του Σεράγεβο για το πρώτο Συνέδριο των Αδεσμεύτων, και μια ζωγραφιά που απεικόνιζε κορίτσια και αγόρια όλων των φυλών, εκκινώντας από αυτήν για να ξετυλίξει το νήμα της ειδοποιού διαφοράς και υπεροχής των αξιών που δίδασκε στα παιδιά εκείνο το σύστημα. Σε ποιο αστικό σχολείο θα μπορούσε άραγε να συμβεί αυτό σήμερα, όταν τα παιδιά στη Βοσνία κοιτάζουν καχύποπτα όποιον δεν έχει την ίδια θρησκεία και το όνομά του παραπέμπει στην “αντίπαλη” πλευρά;
Στις καπιταλιστικές χώρες, η διαφημιζόμενη ενότητα δεν είναι παρά τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης, που ντύνονται με το μανδύα του εθνικού συμφέροντος και ένα ψευδεπίγραφο “όλοι μαζί”. Στις σοσιαλιστικές χώρες -ακόμα και στη Γιουγκοσλαβία ως ένα βαθμό- το αντίστοιχο ιδανικό ήταν η ενοποίηση της ανθρωπότητας και η φιλία των λαών, έστω κι αν πολιτικά μεταφραζόταν και διολίσθαινε ενίοτε προς την “ειρηνική συνύπαρξη” και τις “οικουμενικές”, αταξικές θεωρήσεις των διεθνών σχέσεων.

Με τα δεδομένα που περιγράφονται παραπάνω, αντιλαμβάνεται κανείς πως η κριτική στάση απέναντι στον Τίτο από κομμουνιστική σκοπιά δεν είναι ιδιαίτερα εύκολο καθήκον στη Σερβία. Για να το πούμε διαφορετικά, είναι πολύ λογικό -αλλά όχι αναπόφευκτο, σίγουρα- οι Σέρβοι κομμουνιστές να υπερασπίζονται (κριτικά ή όχι και τόσο) την όποια οικοδόμηση υπήρξε και να ταυτίζονται ή να αξιοποιούν πολιτικά το μαζικό κύμα νοσταλγίας για τα χρόνια του Τίτο και της Γιουγκοσλαβίας.


Στο Μουσείο μαθαίνουμε πως υπήρχε ένα έθιμο στα γενέθλια του Τίτο, όπου ο απλός λαός έστελνε μαζικά γράμματα στον ηγέτη του, και του έγραφε οτιδήποτε τον απασχολούσε και ήθελε να του πει, από ευχές μέχρι τα προβλήματα που αντιμετώπιζε, και πως πολλοί οπαδοί του Τίτο συνέχισαν να στέλνουν χιλιάδες γράμματα, ακόμα και μετά το θάνατό του (σαν σήμερα, στα 1980), όπου του έγραφαν πως νοσταλγούν τις παλιότερες εποχές, που ήταν ο ίδιος στα πράγματα.
Στις οθόνες της ίδιας πτέρυγας, πάνω από τη συλλογή με τα δώρα που λάμβανε ο Γιόζιπ (Ιωσήφ κι αυτός με το όνομα, αλλά χωρίς τη χάρη όπως φάνηκε) μπορεί να δει κανείς μαγνητοσκοπημένες συνάξεις παλιών -και όχι μόνο- κομμουνιστών, με τις γιουγκοσλαβικές σημαίες, τα σύμβολα, τις κονκάρδες, τις φορεσιές τους και τα εικονίσματα του Τίτο φυσικά, που στήνουν χορό, τραγούδι και συγκινούνται, καθώς θυμούνται τα παλιά -ή μάλλον το νέο κόσμο που έχασαν.

Στην ακριβώς διπλανή οθόνη, παίζει ένα βίντεο από τη δεκαετία του 60′ και του 70′ και τη μεταφορά της φλόγας (όχι όμως της ολυμπιακής) σε ένα μεγάλο στάδιο, στο πλαίσιο κάποιων αγώνων (ή μήπως των γενεθλίων του Τίτο, που ήταν σαν σήμερα, στις 7 του Μάη;), μέσα από κάμπη, δάση, εργοστάσια και γειτονιές, από χαμογελαστούς δρομείς με ροδαλά μάγουλα, σε στιγμές βγαλμένες από τη χειρότερη καρικατούρα του σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Που ωστόσο δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις, βλέποντας κάτι μακρινό -όχι τόσο από την άποψη της χρονικής απόστασης, αλλά του απελθόντα νέου κόσμου που τα γέννησε.


Στο ίδιο μουσείο μπορεί να δει κανείς:
-αναπαράσταση από το γραφείο του Τίτο με τη βιβλιοθήκη του, όπου δυστυχώς δεν μπορούσαμε να διακρίνουμε ποια βιβλία περιελάμβανε κι αν είχε και αυτό που του είχε προλογίσει ο Ανδρέας στην Ελλάδα.
-τη “μανία” που έχουν με το σιδηρόδρομο και τα τρένα οι Σέρβοι, που έχουν μάλλον μέτριες, οδικές υπεραστικές συγκοινωνίες, αλλά διαφημίζουν τη σιδηροδρομική τους σύνδεση με τη Ρωσία!
-το βαγόνι στο περίφημο μπλε τρένο του Τίτο, που χρησιμοποιούσε για τις μετακινήσεις του σε όλη τη χώρα, και το οποίο μετέφερε το φέρετρό του από τη Λιουμπλιάνα στην πρωτεύουσα για την κηδεία του.
-μια εικόνα με τους εκατοντάδες πολιτικούς ηγέτες που παραβρέθηκαν στην κηδεία του και τον Μπρέζνιεφ κάπως παράμερα από τους υπόλοιπους.
-Το χάρτη με τις χώρες που έστειλαν κάποιον εκπρόσωπο στην κηδεία και τα λιγοστά χαρακτηριστικά κενά, όπως το λευκό χρώμα στο σημείο της Αλβανίας.

-Τα δώρα που έστελνε στον Τίτο ξεχωριστά κάθε ομόσπονδη δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας, με γλυπτά και αγάλματα, που κοσμούν τον κήπο του Μουσείου. Και τους άπειρους πυραύλους-ρουκέτες, που του έστελναν ως προσωπικά δώρα διάφοροι φίλοι κι επίσημοι καλεσμένοι, λες και έκανε συλλογή…




-Και μια περιγραφή με τη χρονική ακολουθία των ιστορικών γεγονότων, από την οποία προκύπτει πως οι φοιτητές και οι λαϊκές μάζες αντέδρασαν έντονα στις μεταρρυθμίσεις της δεκαετίας του 70′ που ενίσχυαν τις ανισότητες και τα στοιχεία της αγοράς -ενώ το κλασικό σχήμα στις επίσημες μετασοσιαλιστικές αφηγήσεις, σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι πως ο λαός αντιδρούσε γιατί ήθελε περισσότερες ελευθερίες και βασικά… περισσότερο καπιταλισμό.


Εν κατακλείδι: οι επαναστάσεις κι οι εξεγέρσεις δεν μπαίνουν σε μουσεία. Αλλά η Γιουγκοσλάβικη ίσως άξιζε όντως μια θέση σε αυτό, για τον ιδιότυπο τρίτο δρόμο της προς το σοσιαλισμό, που δε χρειάστηκε καν αντεπανάσταση για την καπιταλιστική παλινόρθωση -που όμως δεν ήταν βελούδινη, γιατί πέρασε μέσα από τον εμφύλιο (μοναδικό στο είδος του, γιατί είχε λαούς που δεν αισθάνονταν ότι είναι το ίδιο) και τη διάλυση μιας χώρας που την έλεγαν Γιουγκοσλαβία…






Το σαπρόφυτο



Δεν ξέρω αν υπάρχει νοήμων άνθρωπος, ο οποίος να στενοχωρήθηκε στο άκουσμα της είδησης για τον θάνατο του Γιώργου Κουρή. Προσωπική μου άποψη είναι ότι ο Γιώργος Κουρής αποτελεί τυπικό παράδειγμα τυχοδιώκτη και χαρακτηριστικό δείγμα σαπρόφυτου που φύεται στις όχθες τής αστικής δημοκρατίας, η οποία δεν καταβάλλει την παραμικρή προσπάθεια να το ξεριζώσει. Σαράντα ολόκληρα χρόνια επιβίωσε αυτό το σαπρόφυτο, αφήνοντας τους αντιπάλους του να προσπαθούν μάταια να καταλάβουν αν οι πολιτικές του ρίζες βρίσκονταν στην δεξιά, στο κέντρο ή στην αριστερά. Μόνο όσοι γνωρίζουν από σαπρόφυτα ξέρουν ότι ο Κουρής δεν είχε ρίζες πουθενά. Δεν τις χρειαζόταν.

Κατά Κ. Μητσοτάκη
Ο Κουρής έφυγε στα 81 του χρόνια αλλά, δυστυχώς, άφησε πίσω του το αποτύπωμά του. Αυτό που έχει καταγραφεί ως "αυριανισμός", μιας και χτίστηκε από την "Αυριανή", την πρώτη πλατειάς κυκλοφορίας φυλλάδα που έβγαλε ο Κουρής. Κι αυτό το αποτύπωμα δεν είναι άλλα παρά ένας άκρατος λαϊκισμός, βασισμένος στο ψέμα και την κωλοτούμπα, στα οποία ο Κουρής επιδιδόταν με άνεση απείρως μεγαλύτερη από οποιονδήποτε πολιτικό. Βασικά εργαλεία του ήταν η κολακεία και η συκοφαντία, ανάλογα με το ποιο τον βόλευε κάθε φορά.

Η "Αυριανή" πρωτοκυκλοφορεί το 1980, εν όψει των εκλογών τού 1981, και αμέσως τάσσεται ανοιχτά υπέρ τού Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠαΣοΚ. Τάσσεται, δηλαδή, με την πλευρά προς την οποία πάει το ρεύμα. Από τις 10/3/1985, προσθέτει πάνω από τον τίτλο της την προμετωπίδα "η εφημερίδα που γκρέμισε τον καραμανλισμό". Στην διάρκεια του "βρόμικου '89", κάνει τα αδύνατα δυνατά για να στηρίξει τον κλυδωνιζόμενο Παπανδρέου. "Ανακαλύπτει" ύποπτες δοσοληψίες τού -γαμπρού τού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη- Παύλου Μπακογιάννη με τον Κοσκωτά. "Ανακαλύπτει" φιλικές σχέσεις τού ίδιου του Μητσοτάκη με τους γερμανούς κατακτητές κατά την περίοδο της κατοχής. Ως αντιπερισπασμό στην σχέση Παπανδρέου-Λιάνη, "ανακαλύπτει" εξωσυζυγική περιπέτεια πάλι του Μητσοτάκη με κάποια σαλονικιά ονόματι Κατερίνα. Μάλιστα δε, "ανακαλύπτει" και φωτογραφίες αλλά και τηλεφωνικές συνδιαλέξεις του με την υποτιθέμενη ερωμένη του.

Υπέρ Κ. Καραμανλή
Όταν πέφτει ο Μητσοτάκης και το ΠαΣοκ επανέρχεται στην εξουσία, ο Κουρής περιμένει να πάρει την αμοιβή του για την αφοσίωσή του. Σχεδιάζει μια επιχειρηματική επέκταση αλλά το δάνειο που ζητάει από την Εθνική Τράπεζα δεν εγκρίνεται. Ο πρώτος που την πληρώνει είναι ο διοικητής τής Εθνικής Γιώργος Μίρκος. Στις 20/1/1995, ο Νίκος Μπογιόπουλος βγάζει στον "Ριζοσπάστη" ένα αποκαλυπτικό ρεπορτάζ με τίτλο "Ιδού το βασίλειο της σαπίλας", το οποίο περιλαμβάνει μερικές σπαρταριστές λεπτομέρειες σχετικά με τις χρηματοδοτήσεις τού Κουρή. Αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε ολόκληρο. Εδώ παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα:
Ενώ ο Γ. Κουρής υποστηρίζει ότι τα όσα γράφει και τα όσα λέει εναντίον του ΠΑΣΟΚ τα κάνει γιατί "είδε το φως το αληθινόν", αποδεικνύεται ότι όλα οφείλονται στο ότι... χάλασε η δουλιά. Συγκεκριμένα, και όπως επιβεβαιώνεται από το πρωθυπουργικό περιβάλλον, ο ιδιοκτήτης της "Αυριανής" έχει στείλει γράμμα στον Α. Παπανδρέου, με το οποίο του ζητάει 1,2 δισ. δραχμές για τις υπηρεσίες του προς το ΠΑΣΟΚ από το 1989 και μετά... Μάλλον δε θεωρείται τυχαίο ότι η στροφή της "Αυριανής" ξεκίνησε μετά την άρνηση "καταβολής των δεδουλευμένων".
Υπέρ Α. Σαμαρά
Ο Κουρής εξοργίζεται καθώς προσπαθεί να βγάλει άκρη χωρίς να τα καταφέρνει. Την οργή του θα την εκφράσει στρέφοντας την "Αυριανή" κατά του ίδιου του Παπανδρέου, χτυπώντας τον μέσω της νέας συζύγου του. Αποκορύφωμα αυτής της επίθεσης ήταν το πρωτοσέλιδο της 27/10/1995 με την ολοσέλιδη γυμνή φωτογραφία τής Λιάνη και τίτλο "Αυτή μας κυβερνά!". Λίγες μέρες νωρίτερα, πάλι σε πρωτοσέλιδο, η εφημερίδα "αποκαλύπτει" πως μέχρι και ο Ζάχος Χατζηφωτίου είχε συνευρεθεί ερωτικά με την Δήμητρα "κάτω από μια ελιά στην Μύκονο".

Βέβαια, η επίθεση κατά της "Μιμής" είναι το πιασάρικο μέρος τής υπόθεσης. Όμως, ο Κουρής ξέρει ότι δεν μπορεί να μείνει σ' αυτό. Έτσι, τα δημοσιεύματα περί διαφθοράς στον χώρο τού ΠαΣοΚ βρίσκονται σε καθημερινή διάταξη. Χαρακτηριστικό είναι το πρωτοσέλιδο μονόστηλο της 9/10/1995, με τίτλο "Κλεφτοκοτάδες":
Κατά Γ. Παπανδρέου
Επί δεξιάς κλέβανε λίγοι και με ρέγουλα και κυρίως... ΞΕΡΑΝΕ να κλέψουν και δεν τους έπαιρναν εύκολα χαμπάρι. Οι σημερινοί ΚΛΕΒΟΥΝ σχεδόν όλοι ό,τι βρουν μπροστά τους και έχουν γίνει βούκινο.
Στην συνέχεια, ο Κουρής συντάσσεται με τον Κώστα Σημίτη. Το πρωτοσέλιδο την επομένη των εκλογών τού 2000 θυμίζει έντονα το αντίστοιχο του 1981 με το πηχυαίο "Νικήσαμε". Μόνο που αυτή την φορά, ο Κουρής φροντίζει να προειδοποιήσει για τις προθέσεις του, σε περίπτωση που του πάνε κόντρα, καθώς προσθέτει κάτω από το "Νικήσαμε": "Να πατάξει ο πρωθυπουργός τα διάφορα τρωκτικά που ετοιμάζονται να στήσουν πίσω από την πλάτη του βρόμικες δουλειές με ύποπτες συμβάσεις".

Υπέρ Α. Τσίπρα
Το κακό για τον Κουρή είναι ότι λίγο καιρό αργότερα ο Σημίτης αντιλαμβάνεται πως το ΠαΣοΚ θα χάσει τις επόμενες εκλογές όποτε κι αν γίνουν, οπότε το μόνο που τον νοιάζει είναι η υστεροφημία του. Έτσι, δεν έχει διάθεση να κάνει τα χατήρια τού Κουρή. Ο εκδότης πνέει μένεα κατά του Σημίτη (αυτός ο "αντισημιτισμός" θα τον συντροφεύει ως το τέλος της ζωής του) και αποφασίζει να αλλάξει προσανατολισμό, στηρίζοντας τον Κώστα Καραμανλή. Το φλερτ του με την Νέα Δημοκρατία θα κρατήσει μέχρι το 2009, όταν καταλαβαίνει ότι ο Καραμανλής ετοιμάζεται για ηρωική έξοδο. Τότε προσπαθεί να ξαναπλησιάσει το ΠαΣοΚ αλλά δεν βρίσκει την ανταπόκριση που περίμενε από τον Γιώργο Παπανδρέου και περιορίζεται σε στάση αναμονής, ώσπου αποφασίζει να τοποθετηθεί στο πλευρό τού Αντώνη Σαμαρά. Μετά τις εκλογές τού 2012, βλέποντας κατά πού πάει το ρεύμα, αρχίζει να ρίχνει δίχτυα προς την πλευρά τού ΣυΡιζΑ.

Τον Οκτώβρη εκείνης της χρονιάς η πάλαι ποτέ κραταιά "Αυριανή" έκλεισε οριστικά, αφού η εταιρεία που την εξέδιδε κήρυξε πτώχευση μετά την επίσχεση εργασίας στην οποία προχώρησαν οι επί δυο χρόνια απλήρωτοι εργαζόμενοι. Δεκατρείς μήνες αργότερα, ο Κουρής έβγαλε την ίδια εφημερίδα με νέο όνομα (τώρα λέγεται "Kontra News"), η οποία από την πρώτη στιγμή πήρε θέση στο πλευρό τού ΣυΡιζΑ. Εκεί ο Γιώργος Κουρής ρίζωσε ως το τέλος του. Δεν πρόλαβε να κάνει καινούργια κωλοτούμπα.

1981 - 2000: Δεκαεννιά χρόνια αργότερα, ο ίδιος τίτλος

Όλα αυτά (και πολλά περισσότερα) είναι λίγο-πολύ γνωστά σε όλους. Δεν έχω κανένα σκοπό να ασχοληθώ ούτε με τις παντός είδους βρομιές τού Κουρή ούτε με τα παιχνίδια που έπαιζε διαρκώς με τα μέσα ενημέρωσης τα οποία είχε στην διάθεσή του και από τα οποία αμφιβάλλω αν πέρασε έστω ένας εργαζόμενος από τον οποίο δεν έφαγε έστω μια δραχμή. Θα περιοριστώ μόνο σε ένα θέμα, το οποίο εκτιμώ πως, κατά μείζονα λόγο, οι παλιότεροι το έχουν ξεχάσει και οι νεώτεροι δεν το έχουν καν υπ' όψη τους. Υπομονή ως αύριο.

Υστερόγραφο. Υποθέτω ότι οι αναγνώστες αυτού του ιστολογίου θεωρούν φυσικό το ότι στο παραπάνω κείμενο δεν συμπεριέλαβα και τα πρωτοσέλιδα που αναφέρονταν στην Δήμητρα Λιάνη.

«Τι γυρεύω εγώ εδώ;» – Ο Μαρξ πρωτοσέλιδο στην «Αυγή»!


 

Όταν ο Μαρξ δεινοπαθεί στα χέρια συριζαίων – φιλελέδων


Ο Κάρολος πρωτοσέλιδο στην «Αυγή»! Τους πήρε τρεις μέρες να πάρουν είδηση πως έκλειναν διακόσια χρόνια από τη γέννησή του το περασμένο Σάββατο, κάλλιο αργά παρά ποτέ όμως (σαν την έξοδο από τα μνημόνια).


«Τι γυρεύω εγώ εδώ;» - Ο Μαρξ πρωτοσέλιδο στην «Αυγή» 

Δίπλα στην pop-art μορφή του Μαρξ (μη μας περάσουν για τίποτα παλαιολιθικούς), που δεν είναι τίποτα μπροστά σε όσα δεινά τράβηξε ο μαρξισμός στα χέρια των Συριζαίων και των πολιτικών τους προγόνων, βλέπουμε κατά σειρά:

Τον Τσίπρα, το Μητσοτάκη και το Ραγκούση, κερασάκι στην τούρτα, στην εκδήλωση του οποίου ήταν και ο γνωστός προοδευτικός ιστορικός, Μαραντζίδης.

Ο συνειρμός είναι αυτονόητος, ο στίχος και το μέτρο θέλει λίγη δουλειά ακόμα:


«Ο Τσίπρας, ο Κυριάκος και ο Ραγκούσης, σκεφτήκαν και βρήκαν πως φταίει ο Μαρξ…»
Κι έτσι κάνουν παρέα στον Τζήμερο, που έχει βγάλει προ πολλού το ίδιο συμπέρασμα

«Τι γυρεύω εγώ εδώ;» - Ο Μαρξ πρωτοσέλιδο στην «Αυγή»– μαζί με την Παπαγγελή – τα χρόνια που δεν τον άφηναν να σπουδάσει.

Αλήθεια, τι είναι πιο υβριστικό για τον Κάρολο:

  • Τα εμέσματα ενός φιλελέ – φασίστα σαν τον Τζήμερο
  • ή μήπως οι κροκοδείλιοι ύμνοι μιας κυβέρνησης που συμβάλλει τα μέγιστα στην αστική κυριαρχία;
  •  

«Τι γυρεύω εγώ εδώ;» - Ο Μαρξ πρωτοσέλιδο στην «Αυγή» 
Το φάντασμα του κομμουνισμού εξακολουθεί να πλανάται πάνω από την Ευρωλάνδη. Και δεν πρόκειται να το ξορκίσει κανείς λίβελος, ούτε τα γεμάτα υποκρισία πρωτοσέλιδα…

Πηγή: Κατιούσα


http://www.rovespieros.gr

Κατάργηση τεκμηρίου της αθωότητας προβλέπει νομοσχέδιο περί αστυνομικών αρμοδιοτήτων στη Βαυαρία

Το κρατίδιο της Βαυαρίας τον τελευταίο καιρό καιρό απασχολεί συχνά-πυκνά την επικαιρότητα, πότε με την ποινικοποίηση των καταθλιπτικών, πότε με την επαναφορά του σταυρού στις δημόσιες υπηρεσίες και ξανά τον τελευταίο καιρό λόγω της προσπάθειας να δοθούν νέες υπερεξουσίες στην αστυνομία. Το ενδιαφέρον στην τελευταία περίπτωση είναι πως δεν πρόκειται εν προκειμένω απλά για “ιδιαιτερότητες” της συντηρητικής τοπικής κυβέρνησης, αλλά για ένα νόμο-πιλότο και για τα υπόλοιπα ομόσπονδα κρατίδια της Γερμανίας. Ήδη από το 2017 η γερμανική αστυνομία έχει τη δυνατότητα εξαναγκασμού υπόπτων για τρομοκρατία να φέρουν ηλεκτρονικές χειροπέδες στα πόδια, να κλείνει ανθρώπους στη φυλακή για τρεις μήνες χωρίς δικαστική απόφαση (κράτηση που μπορεί να παρατείνεται έπειτα ανά τρίμηνο με δικαστική απόφαση) και να απαγορεύει την παραμονή υπόπτων σε συγκεκριμένα μέρη, ή να επιβάλλει κατ’οίκον περιορισμό και απαγόρευση επικοινωνιών.  Βάσει του σχεδιαζόμενου βαυαρικού νόμου, η τοπική αστυνομία αποκτά ακόμα πιο διευρυμένες κατασταλτικές αρμοδιότητες, όπως το μπλοκάρισμα λογαριασμών, την κατάσχεση και ανάγνωση αλληλογραφίας, την διερεύνηση, διαγραφή και τροποποίηση ηλεκτρονικών αρχείων, το σπάσιμο κωδικών, την διακοπή διαύλων επικοινωνίας, την απευθείας προσέλκυση πληροφοριοδοτώνκαθώς και τη χρήση δεδομένων DNA για την εξακρίβωση του χρώματος των μαλλιών, των ματιών και του δέρματος των υπόπτων.
Το πιο επικίνδυνο σε όλα αυτά ωστόσο είναι πως όλα τα παραπάνω δε χρειάζονται κάποια ιδιαίτερη αιτιολόγηση προκειμένου να τεθούν σε εφαρμογή: Αρκεί η αστυνομία να θεωρεί πως υπάρχει “επαπειλούμενος κίνδυνος”. Δεν υπάρχει καμία παραπάνω διευκρίνιση του όρου, κι η ασάφεια αυτή ασφαλώς μόνο τυχαία δεν είναι. Θα αρκούσε πχ. η αστυνομία να θεωρεί πως μια διαδήλωση μπορεί να οδηγήσει σε βίαια επεισόδια, ώστε να χρησιμοποιήσει κατά οποιουδήποτε διαδηλωτή τα εν λόγω μέτρα, ακόμα και χωρίς κανένα απολύτως στοιχείο πέραν της υποκειμενικής κρίσης των οργάνων της τάξης. Το ίδιο θα μπορούσε να ισχύσει και σε περίπτωση απεργιών, αν θεωρηθεί πως οι διοργανωτές και συμμετέχοντες σε αυτή προκαλούν κάποιου είδους “κίνδυνο” για ταραχές.
Με τον τρόπο αυτό ουσιαστικά αντιστρέφεται το τεκμήριο της αθωότητας, καθώς κάθε ύποπτος θα πρέπει να αποδεικνύει ότι δεν συνιστά “επαπειλούμενο κίνδυνο”. Όσο για την απεριόριστη δυνατότητα της αστυνομίας να προχωρά ακόμα και σε αλλοίωση ηλεκτρονικών αρχείων, αφαιρεί ουσιαστικά κάθε δυνατότητα από έναν ύποπτο να αντισταθεί στην αστυνομική αυθαιρεσία. Η τοπική κυβέρνηση προσπαθεί να περάσει τον νόμο από το τοπικό κοινοβούλιο, παρά τις ευρύτατες αντιδράσεις της αντιπολίτευσης, εντός κι εκτός κοινοβουλίου, παρότι σε κάποιες περιπτώσεις η αντίθεση στο νόμο είναι υποκριτική, καθώς πράσινοι και σοσιαλδημοκράτες σε άλλα κρατίδια ετοιμάζουν παρόμοια νομοθετικά μέτρα. Είναι αρκετά πιθανή λοιπόν μια λείανση των γωνιών του νομοσχεδίου, με απάλειψη ή μετριασμό των πιο ακραίων διατάξεων, ώστε να εξασφαλιστεί η απαραίτητη πλειοψηφία για την ψήφισή του στην τοπική βουλή.
Οι κινήσεις αυτές, εντός κι εκτός Βαυαρίας, έρχονται σε μια περίοδο έντασης των εξοπλισμών του Γερμανικού Ομοσπονδιακού Στρατού και το διπλασιασμό του αμυντικού προϋπολογισμού. Η διασφάλιση “ηρεμίας” στο εσωτερικό μέτωπο κρίνεται προληπτικά απαραίτητη, όσο οι φιλοδοξίες της γερμανικής αστικής τάξης εμπλέκουν τη χώρα άμεσα ή έμμεσα σε μια σειρά πολεμικών μετώπων.
Με πληροφορίες από: unserezeit.de

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΙ ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΙ



Εν μέσω  κυβερνητικών δηλώσεων για αντίθεση στις πυραυλικές επιθέσεις από ΗΠΑ και Γαλλία στη Συρία, παρόλο που χρησιμοποιήθηκε η νατοϊκή βάση της Σούδας,  θριαμβολογιών του πρωθυπουργού για καθαρή έξοδο από μνημόνια, επιθέσεων φασιστών σε πρόσφυγες στη Μυτιλήνη κατατέθηκε και πριν μερικές μέρες ψηφίστηκε το νομοσχέδιο με τα «μέτρα για την ενίσχυση του θεσμού της αναδοχής και υιοθεσίας» που δίνει το δικαίωμα αναδοχής σε ομόφυλα ζευγάρια που έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης. Κι ακόμα κι αν η προθυμία της κυβέρνησης να νομοθετεί για ζητήματα που θεωρούνται πως άπτονται «προοδευτικών κοινωνικών αντιλήψεων» μπορεί να κατηγορηθεί για αποπροσανατολιστική από φλέγοντα προβλήματα είναι όμως κι ενδεικτική για το είδος της προοδευτικής κατεύθυνσης των αριστερών δυνάμεων σαν το ΣΥΡΙΖΑ.
               Οι νόμοι που ψηφίστηκαν από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για ομόφυλα ζευγάρια μοιάζει να νομοθετούν ένα νέο είδος οικογένειας με συγκεχυμένες τις έννοιες της πατρότητας και μητρότητας. Το πρόβλημα είναι η στόχευση αυτής της σύγχυσης.
           Με το έργο του ο Φ. Ένγκελς για την καταγωγή της οικογένειας ξεκαθάρισε πως  η  οικογένεια ως κοινωνικό φαινόμενο αλλάζει ακολουθώντας την εξέλιξη της οικονομικής βάσης της κοινωνίας, εφόσον κάθε μορφή της προκύπτει από την ιστορική εξέλιξη του ανθρώπου εκφράζοντας ιστορική αναγκαιότητα. Έτσι η επικράτηση της μονογαμικής μορφής οικογένειας στηριζόταν στη νίκη της ατομικής ιδιοκτησίας με την κυριαρχία του άντρα στην οικογένεια και την εξασφάλιση της γνησιότητας των παιδιών του που θα κληρονομούσαν την περιουσία του. Η μονογαμική οικογένεια γίνεται η εικόνα των αντιθέσεων και αντιφάσεων μέσα στις οποίες κινείται από την εμφάνιση του πολιτισμού η διασπασμένη σε τάξεις κοινωνία, χωρίς να μπορεί να τις λύσει και να τις ξεπεράσει. Και βέβαια στη Δύση η επικράτηση του χριστιανισμού ενίσχυσε τους ιδεολογικούς δεσμούς που στερέωναν την οικογένεια, έτσι που πάνω στην οικονομική βάση του γάμου να εμφανιστεί  κι ένα συγκινησιακό και αισθηματικό περίβλημα. Ακόμα κι όταν στην  άρχουσα τάξη, απαλλαγμένη από οικονομικές φροντίδες και φτάνοντας σ’ ένα στάδιο πνευματικής και ηθικής ανάπτυξης, εμφανίστηκε ο ιπποτικός έρωτας, η ατομική ιδιοκτησία παρέμεινε η βάση των οικογενειακών σχέσεων. Με την εκβιομηχάνιση καταστράφηκε ο δεσμός ανάμεσα στη ζωή της οικογένειας και στην παραγωγή αφήνοντας μόνο τη λειτουργία της διοργάνωσης της οικιακής ζωής και έφτασε η οικογένεια να περιοριστεί  στους συζύγους και τα παιδιά. Επιπλέον, υπό την επίδραση των επαναστατικών αγώνων τα νομοθετικά συστήματα  αναγνωρίζουν, ανεξαρτήτως της εφαρμογής στην πραγματική ζωή, δικαιώματα στη γυναίκα και τον γάμο σαν συμφωνία εθελοντική ανάμεσα στον άνδρα και τη γυναίκα με ίδια δικαιώματα και καθήκοντα  ο ένας απέναντι στον άλλο.
               Κι αν στις μέρες μας, του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, μοιάζει να εξασθενούν οι οικονομικοί, νομικοί και θρησκευτικοί δεσμοί που στερέωναν την οικογένεια και υπερασπίζονταν τις ευκρινείς σχέσεις ιδιοκτησίας ηθικοποιώντας τες σ’ ένα ιδεολογικό επίπεδο  μέσα στην οικογένεια, συνεχίζει όμως η οικογένεια να συντελεί  στη διαμόρφωση των βασικών αξιών και απόψεων  που μπορεί να αποβούν αποφασιστικής σημασίας για τα άτομα ακόμα και μετά την αποχώρησή τους από την οικογενειακή εστία. Γι’ αυτό και νομοθετήματα σαν αυτό που περιλαμβάνει αναδοχή σε ομόφυλα ζευγάρια αδρά περιγράφουν σαν σε σκαρίφημα τα νέα πρότυπα οικογένειας στον καπιταλισμό της υψηλής τεχνολογίας. Γιατί «το καθοριστικό στοιχείο στην ιστορία είναι σε τελική ανάλυση: η παραγωγή και η αναπαραγωγή της άμεσης ζωής» κι επομένως «Οι κοινωνικοί θεσμοί όπου ζουν οι άνθρωποι μιας ορισμένης ιστορικής εποχής και μιας ορισμένης χώρας, καθορίζονται και από τα δυο είδη της παραγωγής: από τη βαθμίδα ανάπτυξης, από τη μια μεριά, της εργασίας και, από την άλλη, της οικογένειας».
               Η οικογένεια και στον αναπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο παραμένει ακόμα  βασικός κοινωνικός θεσμός αναπαραγωγής, κοινωνικοποίησης και μεταβίβασης αγαθών. Επηρεάζοντας λοιπόν το χαρακτήρα και τη συμπεριφορά των παιδιών μ’ ένα μονοπωλιακό τρόπο στα πρώτα χρόνια της ζωής τους, νομοθετήματα, σαν αυτό που ψηφίστηκε πριν από λίγες μέρες, δείχνουν την κατεύθυνση την κοινωνικοποίησης στην οποία η κυρίαρχη εξουσία δεν είναι αρνητική. Έχοντας το παιδί  σαν ομάδα αναφοράς τις σχέσεις που αναπτύσσονται μέσα σε μια οικογένεια με ασαφείς γονεϊκούς ρόλους, που δεν θεωρούνται δεδομένοι και σταθεροί και καθορίζονται με νομικά συμβόλαια,  χαλκεύει προοδευτικά τη δική του προσωπικότητα πάνω στη φενάκη πως είναι ρυθμιστής της προσωπικής του πορείας στη ζωή. Και κάπως έτσι διαμορφώνεται ένας ατομικός τρόπος ζωής που ευνοεί επαγγελματική κινητικότητα, άνευ όρων διαθεσιμότητα εργαζομένων κι αποδοχή της ρευστότητας του περιβάλλοντος που δεν εγγυάται καμιά σταθερότητα και ασφάλεια.
               Κι αν στις  μέρες μας είναι  καταλυτική η  επέμβαση της επιστήμης στην ανθρώπινη αναπαραγωγή, οι συνέπειες αυτής της επέμβασης εξαρτώνται άμεσα από τις κατευθύνσεις και στόχους του ίδιου του οικονομικοπολιτικού συστήματος, εφόσον η οικογένεια δεν ζει σε πολιτική ανυπαρξία. Κι επειδή δεν είναι μόνο το σεξ που έχει αυτονομηθεί  από τη διαδικασία αναπαραγωγής αλλά και το αντίστροφο, η έννοια του γονιού φαίνεται να χάνει το σταθερό βιολογικό υπόβαθρο και η απόκτηση παιδιού μπορεί να γίνει βάσει νομικών διατάξεων. Ενδεικτικό μιας τέτοιας κατεύθυνσης είναι ο Νόμος 3089/ 23-12-2002 σχετικά με την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή για την περίπτωση της ανάδοχης μήτρας, όπως και ο πρόσφατος για την αναδοχή από ομόφυλα ζευγάρια. Ανεξαρτήτως συμφωνίας ή όχι με τα νομοθετήματα,  το βέβαιο είναι πως οδηγούμαστε σε επαναπροσδιορισμό της οικογένειας. Αναγνωρίζεται λοιπόν μια τάση για ίδρυση οικογένειας με βάση τη βούληση, και όχι απλώς ως προς το χρόνο,  των εμπλεκομένων μερών που συνδέει το παιδί μ’ εκείνους που το επιθυμούν, είτε είναι γενετικοί γονείς είτε όχι.  Οι δεσμοί συγγένειας μοιάζει να οργανώνονται διαμέσου της διαπραγμάτευσης και των συμβολαίων.
Μόνο που στο καπιταλιστικό σύστημα μετατρέπονται τα πάντα σε εμπορεύματα,  κυριαρχεί η αγορά και η πώληση κι επομένως καμιά εγγύηση δεν υπάρχει πως και η ίδια η αναπαραγωγή δεν θα καταλήξει ξεκάθαρα και μόνο ένα εμπόρευμα. Ακόμα και οι νομοθεσίες για σύναψη συμβολαίων με ρητή νομική απαγόρευση οικονομικής δοσοληψίας δεν μπορεί να αποτρέψει σ’ ένα καπιταλιστικό περιβάλλον η απόκτηση παιδιού να περιοριστεί στο επίπεδο της οικονομικής επιχείρησης. Εξάλλου μπορεί τυπικά και νομικά να έχει εξασφαλιστεί η ισότητα και ελευθερία στο καπιταλιστικό περιβάλλον της αστικής δημοκρατίας, αλλά στην πραγματική ζωή με τις οικονομικές ανισότητες και ταξικές καταπιέσεις μετανάστες, πρόσφυγες, φτωχοί  μπορούν να γίνουν αντικείμενο εκμετάλλευσης στο πεδίο της αναπαραγωγής και δημιουργίας οικογένειας από ευημερούντες αστούς.
Κι έτσι δεν υποχωρεί η καχυποψία πως αυτό που φαίνεται σαν προϊόν βούλησης ή και ελεύθερης συμφωνίας να υπαγορεύεται στην τελική από τους κανόνες της αγοράς.
              

Σήματα





Τις προάλλες, με άρθρο του ο Αλ. Τσίπρας έλεγε ορθά - κοφτά ότι οι όποιες «ευκολίες πληρωμής» εξασφαλιστούν για το κρατικό χρέος βελτιώνουν ακόμη περισσότερο «το επενδυτικό περιβάλλον», με αποτέλεσμα «τη μείωση των επιτοκίων δανεισμού και την πρόσβαση σε πόρους που θα τροφοδοτήσουν την αναπτυξιακή πορεία της χώρας», θα θωρακίσουν δηλαδή την καπιταλιστική κερδοφορία. Την ίδια ώρα ο πρόεδρος της Βουλής, Ν. Βούτσης, έκοβε «μαχαίρι» τις προσδοκίες ότι τα περί «καθαρής εξόδου» σηματοδοτούν το τέλος των αντιλαϊκών μέτρων και την ανάκτηση απωλειών του λαού, λέγοντας ότι «ουδείς είπε - και ευτυχώς δεν είπε - ότι καθαρή έξοδος για την Ελλάδα σημαίνει ότι θα επανέλθουμε με ένα κουμπί στην προ μνημονίου εποχή». Από κοντά, ο πρόεδρος του Γιούρογκρουπ, Μ. Σεντένο, «διευκρίνιζε» ότι «μια ισχυρή μεταμνημονιακή συμφωνία θα είναι αυτή που θα επιτρέψει στην Ελλάδα να καταφέρει μια πετυχημένη έξοδο στις αγορές, μαζί με δυνατές εγχώριες δεσμεύσεις της κυβέρνησης για την εφαρμογή ενός οικονομικού προγράμματος», κομμένου και ραμμένου βέβαια στα «θέλω» των επιχειρηματικών ομίλων, ξεκαθαρίζοντας ότι «το "μομέντουμ" των μεταρρυθμίσεων και της ανάπτυξης πρέπει να παραμείνει, παρά την αλλαγή των κυβερνήσεων». Με δυο λόγια, τα «σημάδια» και «σήματα» για τη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής για πολλά χρόνια μετά το τέλος των μνημονίων παραείναι πολλά για να τα αγνοήσει ο λαός. Γι' αυτό και τη λύση δεν θα τη βρει στη μάταιη αναμονή, αλλά στον αποφασιστικό αγώνα ενάντια στη στρατηγική του κεφαλαίου, για την ανάκτηση των απωλειών και την ικανοποίηση των δικών του σύγχρονων αναγκών.

Συνθλίβουν το δικαίωμα στην Προσχολική Αγωγή


Συρρικνώνεται αντί να επεκτείνεται, ώστε να καλύψει τις διευρυμένες ανάγκες, το δίκτυο των δημοτικών παιδικών σταθμών, καθώς το Δημοτικό Βρεφοκομείο και η δημοτική αρχή του δήμου Αθηναίων κλείνουν άμεσα τρεις παιδικούς σταθμούς, ενώ ετοιμάζονται να κλείσουν και άλλοι την επόμενη πενταετία. Για το κλείσιμο των παιδικών σταθμών, η δημοτική αρχή επικαλείται το Προεδρικό Διάταγμα 99/2017, με το οποίο καθορίζονται οι προϋποθέσεις αδειοδότησης και λειτουργίας τους, εντός νομικών προσώπων των δήμων ή υπηρεσίας των δήμων και αναφέρεται επίσης στις τεχνικές προδιαγραφές και τον έλεγχό τους. Το ΠΔ δίνει προθεσμία πέντε ετών για πλήρη προσαρμογή στους όρους που θέτει, σε διαφορετική περίπτωση ανακαλείται η άδεια ίδρυσης και λειτουργίας του σταθμού. Βέβαια, όλο το προηγούμενο διάστημα, η κυβέρνηση δεν εξασφάλισε τα αναγκαία κονδύλια για παρεμβάσεις στους υφιστάμενους παιδικούς σταθμούς ή για την ανέγερση νέων, ενώ ούτε από τις δημοτικές αρχές υπήρξε ουσιαστική μέριμνα, στο όνομα της υποχρηματοδότησης από το κράτος και του μεγάλου κόστους. Ως αποτέλεσμα, το επικείμενο κλείσιμο των παιδικών σταθμών παρουσιάζεται στους γονείς περίπου ως ...φυσικό φαινόμενο και δικαιολογείται από την άθλια - και πολλές φορές επικίνδυνη - εικόνα που εμφανίζει η πλειοψηφία των παιδικών σταθμών, ιδιαίτερα στις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές. Στην πραγματικότητα αποτελεί άλλη μια έκφραση της πολιτικής που φορτώνει βάρη στις πλάτες της λαϊκής οικογένειας - αντί να ικανοποιούνται ώριμες ανάγκες - με μόνο σκοπό την περικοπή δαπανών «άχρηστων» για το κεφάλαιο και το στόχο ανάκαμψης των κερδών του.
* * *
Γονείς, εργαζόμενοι στους παιδικούς σταθμούς και τα ίδια τα παιδιά βρίσκονται διαχρονικά αντιμέτωποι με τη βάρβαρη πολιτική κυβερνήσεων και δημοτικών αρχών, που όταν πρόκειται για την ικανοποίηση ακόμα και στοιχειωδών λαϊκών αναγκών, όπως στην προκειμένη περίπτωση της φοίτησης όλων των παιδιών σε ασφαλείς και επαρκείς από κάθε άποψη παιδικούς σταθμούς, επικαλούνται τα «στενά» δημοσιονομικά και την απουσία ελεύθερων χώρων. Την ίδια στιγμή, βέβαια, η επιχειρηματική λειτουργία ανθεί και σε αυτόν τον τομέα, ενώ τα τροφεία βαραίνουν ολοένα και περισσότερο τις λαϊκές οικογένειες. Το ζήτημα της ανεπάρκειας και της ακαταλληλότητας των υποδομών είναι πολιτικό και προϋποθέτει μέτρα στήριξης και γενναίας χρηματοδότησης της Προσχολικής Αγωγής. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τους 75 βρεφονηπιακούς σταθμούς του δήμου Αθήνας, οι περίπου 25 στεγάζονται σε ενοικιαζόμενα κτίρια. Παράλληλα, όμως, σύμφωνα με τον Σύλλογο Γονέων Παιδικών Σταθμών Δήμου Αθηναίων, το Δημοτικό Βρεφοκομείο επικαλέστηκε και την καθιέρωση δίχρονης υποχρεωτικής Προσχολικής Αγωγής, δηλώνοντας πως αν αυτή ίσχυε για το δήμο Αθήνας από την επόμενη σχολική χρονιά, θα έκλειναν φέτος περισσότεροι παιδικοί σταθμοί. Είναι σαφής η προσπάθεια, για μια ακόμα φορά, να έρθει στην επιφάνεια - αντιπαραθετικά - η ανάγκη καθιέρωσης δίχρονης Προσχολικής Αγωγής με τη λειτουργία επαρκούς δικτύου παιδικών σταθμών, τη στιγμή που έτσι κι αλλιώς μένουν ακάλυπτες οι ανάγκες για παιδιά μέχρι 3 ετών.
* * *
Θυμίζουμε ότι η κυβέρνηση, εμφανίζοντας μάλιστα ότι ικανοποιεί το πάγιο αίτημα για καθιέρωση δίχρονης υποχρεωτικής Προσχολικής Αγωγής, εφαρμόζει από το Σεπτέμβρη σε 184 δήμους της χώρας τη φοίτηση και των τετράχρονων παιδιών στα νηπιαγωγεία, μέτρο που αφορά μόλις το 32% του πληθυσμού της χώρας, ενώ στους υπόλοιπους δήμους θα επεκταθεί σε ορίζοντα τριετίας. Το μέτρο προχωρά με την κυβέρνηση να μην ξοδεύει ούτε ευρώ, χωρίς προσλήψεις, χωρίς νέες υποδομές, αλλά με βάση τις υπάρχουσες και την επιστράτευση μιας σειράς αντιπαιδαγωγικών μέτρων (π.χ. 25 νήπια ανά τμήμα). Η καθιέρωση της δίχρονης υποχρεωτικής Προσχολικής Αγωγής είναι μία αναγκαιότητα που τεκμηριώνεται παιδαγωγικά και μέσα στο κατάλληλο πλαίσιο δίνει στα παιδιά τα απαραίτητα εφόδια για την ανάπτυξή τους. Ορος για να επιτελέσει αυτόν το ρόλο είναι το σύγχρονο, ενιαίο, επιστημονικό παιδαγωγικό πλαίσιο, που σημαίνει δημιουργία μιας σειρά προϋποθέσεων που εκτείνονται από το περιεχόμενο μέχρι τις υποδομές της Προσχολικής Αγωγής. Τίποτα από τα παραπάνω δεν εξασφαλίζει η κυβέρνηση.
* * *
Από τις εξελίξεις στους παιδικούς σταθμούς, αλλά και από τον τρόπο υλοποίησης της δίχρονης υποχρεωτικής Προσχολικής Αγωγής, προκύπτει το ίδιο συμπέρασμα. Οτι οι ανάγκες των παιδιών πραγματικά συνθλίβονται, σε μια εποχή κατά την οποία υπάρχουν και τα παιδαγωγικά εφόδια και οι τεχνολογικές - επιστημονικές εξελίξεις που επιτρέπουν να ξεκινούν τα παιδιά τη ζωή τους σε δομές οι οποίες θα τους εξασφαλίζουν όλα τα απαραίτητα για μια ομαλή ψυχοκοινωνική ανάπτυξη, παράλληλα με την καθημερινή πολύμορφη στήριξη (σίτιση, ξεκούραση κ.λπ.). Αναδεικνύεται πως το μεγάλο ζήτημα της Προσχολικής Αγωγής δεν περιορίζεται στο κατά πόσο είναι εντός προδιαγραφών κάποιοι παιδικοί σταθμοί, αλλά στην απουσία ουσιαστικής στήριξης και χρηματοδότησης από το κράτος, στο ευρύτερο πλαίσιο της αντιλαϊκής πολιτικής, που ιδιωτικοποιεί και εμπορευματοποιεί ακόμα και τις στοιχειώδεις λαϊκές ανάγκες, για να στηρίξει την καπιταλιστική ανάπτυξη. Με επίκεντρο τις ανάγκες των παιδιών αλλά και των εργαζόμενων γονιών, είναι απαραίτητο να αποτελέσει στόχο πάλης η δημιουργία όλων των παιδαγωγικών και υλικών προϋποθέσεων ώστε κάθε παιδί να έχει θέση σε δημόσιο, στελεχωμένο με όλο το απαραίτητο μόνιμο προσωπικό παιδικό σταθμό. Να εξασφαλιστεί δίχρονη υποχρεωτική Προσχολική Αγωγή για όλα τα παιδιά, με διορισμό όλου του απαραίτητου προσωπικού και μονιμοποίηση των συμβασιούχων, για 15 παιδιά το ανώτερο σε κάθε τμήμα, ώστε να μπορεί και ο νηπιαγωγός να επιτελέσει ουσιαστικά το παιδαγωγικό του έργο, σύγχρονες ασφαλείς υποδομές, δωρεάν σίτιση και ολοήμερη λειτουργία.

Ευρωατλαντικό «δόγμα»




Εντείνεται το τελευταίο διάστημα η συζήτηση γύρω από το «δόγμα» των Ενόπλων Δυνάμεων αλλά και της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, γύρω από την ανάγκη «αναπροσαρμογών» προς μια πιο «επιθετική» κατεύθυνση, προσανατολισμένη στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων, της Μ. Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου, όπου σύμφωνα με τα αστικά επιτελεία διακυβεύονται «ζωτικά συμφέροντα» της χώρας. Βεβαίως σε όλη αυτήν τη συζήτηση αξιοποιείται η επιθετικότητα της τουρκικής αστικής τάξης. Αυτό που κρύβεται όμως είναι ότι και σε Ελλάδα και σε Τουρκία, αλλά και σε κάθε χώρα - μέλος του ΝΑΤΟ, όλα αυτά τα χρόνια το στρατιωτικό δόγμα είναι ένα και είναι ευρωατλαντικό.
Είναι το δόγμα των «προληπτικών» ιμπεριαλιστικών πολέμων και των επεμβάσεων, του «πρώτου πυρηνικού πλήγματος», της βαθύτερης και επικίνδυνης εμπλοκής της Ελλάδας, με στρατιωτικά και άλλα μέσα, στη δίνη των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και σχεδίων στην ευρύτερη περιοχή.
Απ' αυτήν την άποψη, ακριβώς επειδή υπηρετεί τους στόχους της αστικής τάξης μέσα από τη συμμετοχή της στους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς, στην αντιπαράθεση με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, είναι εξ αντικειμένου επιθετικό και επικίνδυνο για το λαό μας και τους άλλους λαούς της περιοχής.
Τα παραδείγματα που το επιβεβαιώνουν είναι πολλά:
Το ύψος, όσο κυρίως ο προσανατολισμός των εξοπλισμών, όπως δείχνουν τα στοιχεία που δημοσίευσε στο σαββατοκυριακάτικο φύλλο του ο «Ριζοσπάστης», έχουν ως κριτήριο όχι την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας, αλλά την ευρωΝΑΤΟική «επόπτευση» θαλάσσιων και εναέριων «διαύλων» από την Ανατολική Μεσόγειο έως τα Βαλκάνια και τη Μαύρη Θάλασσα, την υποστήριξη ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στην ευρύτερη περιοχή.
Η διάθεση σε ΗΠΑ - ΝΑΤΟ όσο και η διάταξη των στρατιωτικών υποδομών της χώρας έχουν το βλέμμα στραμμένο στην κινητοποίηση δυνάμεων προς Βορρά, στη συνοριογραμμή με τη Ρωσία, καθώς και στην ακόμα μεγαλύτερη συγκέντρωση αμερικανοΝΑΤΟικών στρατιωτικών μέσων και τις ιμπεριαλιστικές αποστολές στην Αν. Μεσόγειο, στη Β. Αφρική, στη Μ. Ανατολή.
Οι ευρωΝΑΤΟικές αποστολές, στις οποίες η κυβέρνηση διεκδικεί πρωταγωνιστικούς ρόλους, συνδέονται κυρίως με τη «συνοδεία» αμερικανικών πολεμικών πλοίων και άλλων μέσων στην περιοχή, τις ΝΑΤΟικές επιχειρήσεις στην Κεντρική και Ανατολική Μεσόγειο, αλλά και στο Αιγαίο.
Οι δεκάδες συνεκπαιδεύσεις - «πρόβες πολέμου», με τις στρατιωτικές δυνάμεις κρατών - δολοφόνων όπως οι ΗΠΑ, το Ισραήλ κ.ο.κ., καμιά σχέση δεν έχουν με την άμυνα της χώρας. Αντίθετα, συνεκπαιδεύσεις όπως αυτή της ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας με την αντίστοιχη του Ισραήλ προσομοιώνουν ακόμα και επιθέσεις ενάντια σε εγκαταστάσεις του Ιράν.
Και φυσικά μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο εντάσσονται και τα «σχήματα» πολυμερών συνεργασιών που στήνει η κυβέρνηση με άλλα καπιταλιστικά κράτη της περιοχής, με στόχο την προώθηση και εμπέδωση της ευρωατλαντικής «σταθερότητας» με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών.
Καθόλου τυχαία, για παράδειγμα, την περασμένη Παρασκευή, κατά τη συνάντηση με τους υπουργούς Βουλγαρίας, Αλβανίας και ΠΓΔΜ, ο υπουργός Εξωτερικών έλεγε πως «οι αρμόδιες διευθύνσεις μας για τη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο μπορούν, και θα ήταν παραγωγικό, να συναντιούνται (...) για να βρίσκουμε τον τρόπο να αυξάνουμε την κοινή μας δράση στη Μέση Ανατολή».
Να λοιπόν ποιο είναι το ευρωατλαντικό «δόγμα» που υπηρετούν η μία πίσω απ' την άλλη οι αστικές κυβερνήσεις για τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Το δόγμα αυτό, δόγμα ολοένα μεγαλύτερης εμπλοκής στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και πηγή μεγάλων κινδύνων, πρέπει να βρει απέναντί του τη λαϊκή πάλη για αποδέσμευση από ΝΑΤΟ και ΕΕ, για απεμπλοκή από τους επικίνδυνους σχεδιασμούς, για να κλείσουν όλες οι ξένες βάσεις και να επιστρέψουν οι Ελληνες στρατιωτικοί από τις αποστολές εκτός συνόρων.

TOP READ