27 Ιουν 2020

Ανδρέας Παπανδρέου: Ο “αποστάτης του τροτσκισμού” που άλωσε το εργατικό κίνημα


Αν η Μεταπολίτευση ήταν ΠΑΣΟΚ και έκλεισε τον κύκλο της μαζί του, η προσωπικότητα που την σημάδεψε όσο κανείς ήταν αναμφίβολα ο Ανδρέας Παπανδρέου. Η ιστορία μπορεί να ακολουθούσε παρόμοια βήματα και χωρίς αυτόν, αλλά σταμάτησε στο πιο χαρισματικό άτομο που θα μπορούσε να εκφράσει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο κάποιες τάσεις: την εμφάνιση της σοσιαλδημοκρατίας και την ενσωμάτωση του ριζοσπαστισμού (που όσο εντυπωσιακός ήταν, εξίσου θεαματικά “εξαϋλώθηκε” σταδιακά…)
Η διαδρομή του Παπανδρέου έχει πολλά ενδιαφέροντα κεφάλαια που και μόνο η ονομαστική τους αναφορά θα έπιανε μεγάλη έκταση:
-Η πρώτη του εμφάνιση στα κοινά με τη σύλληψή του από τη δικτατορία του Μεταξά και τον Ανδρέα να προδίδει τους συντρόφους του στην τροτσκιστική ομάδα που συμμετείχε (μαζί με τον Καστοριάδη μεταξύ άλλων) για να κερδίσει ως αντάλλαγμα την ελευθερία του.
-Η φυγή του στο εξωτερικό, η θητεία στο αμερικάνικο ναυτικό, η αμερικάνικη υπηκοότητα, η απουσία του απ’ όλα τα σημαντικά γεγονότα της δεκαετίας του 40′ -που δεν τον εμπόδισε να καπηλευτεί το ιστορικό τους φορτίο.
-Η σύνδεσή του με το κόμμα των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ, τους κύκλους του Κένεντι και κεϊνσιανούς οικονομολόγους, όπως ο Γκαλμπρέιθ ο πρεσβύτερος, που συνδιαμόρφωσαν τη σκέψη του και τη θεωρία του “πατερναλιστικού καπιταλισμού”.
-Η επιστροφή του στην Ελλάδα μετά από πρόσκληση του Καραμανλή! Η αντιφατική σχέση με τον πατέρα του (το “γέρο της αστικής δημοκρατίας”) κι η προσπάθειά του να ξεφύγει από τη σκιά του, μετακινούμενος σε πιο “αριστερές, ριζοσπαστικές” θέσεις.

-Τα Ιουλιανά, η υπόθεση “Ασπίδα” κι η χούντα των συνταγματαρχών, που στο παπανδρεϊκό αφήγημα ήταν απλώς η ετεροχρονισμένη απάντηση του συστήματος στις μαζικές κινητοποιήσεις των Ιουλιανών και το φόβο που προκάλεσε στα κυρίαρχα στρώματα.
-Η αντιδικτατορική δράση από το εξωτερικό, το ΠΑΚ ως πρόδρομος του ΠΑΣΟΚ, ο ηγεμονισμός κι οι ελιγμοί που τορπίλιζαν κάθε πιθανότητα αντιδικτατορικής ενότητας, υπηρετώντας ωστόσο πιστά το προσωπικό πολιτικό σχέδιό του.
-Η διορατική εκτίμηση ότι χρειάζεται ένα νέο πολιτικό μόρφωμα -κι όχι μια απλή ανακαίνιση της Ένωσης Κέντρου- κι ότι υπήρχε το έδαφος για ένα σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, που εναρμονιζόταν με τα δυτικά πρότυπα, αν και αρχικά είχε καταγγελτική στάση ενάντια στις συμβιβαστικές τάσεις της “Σοσιαλιστικής Διεθνούς” και πασπάλιζε με μαρξιστικές κορόνες και ριζοσπαστικά συνθήματα τον πολιτικό λόγο του ΠΑΣΟΚ.
-Τα αντι-ιμπεριαλιστικά συνθήματα (ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο), η εναντίωση στις βάσεις του θανάτου και την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ, η υπόσχεση για σχετικό δημοψήφισμα, που ξεχάστηκε από την “κυβέρνηση της Αλλαγής” μαζί με πολά άλλα, αφού είχε εξαργυρωθεί εκλογικά κι είχε παίξει το ρόλο της.
-Η εκλογική λεηλασία της βάσης του ΕΑΜικού κόσμου κι η ελλιπής, κουτσουρεμένη αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης -που έφερε όμως πολλά ψηφαλάκια στο ΠΑΣΟΚ, με τις αντιστασιακές συντάξεις.
-Οι μικρές αλλαγές που δεν έφεραν την Αλλαγή, λειτούργησαν όμως αποπροσανατολιστικά για το “άθροισμα των δυνάμεων της Αλλαγής”, το στόχο της “πραγματικής Αλλαγής” (με κατεύθυνση το σοσιαλισμό) κοκ.
-Οι κλαδικές, τα ρουσφέτια, η άλωση του εργατικού κινήματος και το πραξικόπημα στη ΓΣΕΕ, ο μαζικός εκμαυλισμός συνειδήσεων που πισωγύρισε θεαματικά το μαζικό κίνημα και το έστειλε σπίτι του.
-Η προσπάθεια άλωσης του τύπου, που δεν είχε αντίστοιχο αίσιο τέλος για το ΠΑΣΟΚ. Το σκάνδαλο Κοσκωτά ως απόρροια, που γκρέμισε προσωρινά τον Παπανδρέου από την εξουσία -ή μάλλον από την κυβέρνηση, όπως είπε κι ένας όψιμος μαθητής του.
-Η παραπομπή στο ειδικό δικαστήριο και το αφήγημα για το “βρώμικο 89′” που μεταξύ πολλών άλλων ξεχνάει βολικά ότι συμμετείχε και το ΠΑΣΟΚ στη δεύτερη οικουμενική, το Νοέμβρη του ίδιου έτους, αφήνοντας στην άκρη τις “αρχές” του περί μη συνεργασίας με τη Δεξιά.
-Η “άγρια, κινηματική” αντιπολίτευση και η γρήγορη επάνοδος στην κυβέρνηση, όπου δεν υπήρχαν περιθώρια για “φιλοσοβιετικό χαρτί”, “κίνημα Αδεσμεύτων” και λοιπούς ελιγμούς, παρά μόνο για φραστικές διαφοροποιήσεις και τοποθετήσεις, σαν κι αυτήν για το Ευρωπαϊκό Διευθυντήριο, με αφορμή τη FYROM (παρά την εξασθένισή του, η ρητορική δεινότητα παραμένει).
Καταγγέλλουμε, ανησυχούμε, θα δώσουμε μάχες, αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος…
Κάτι τέτοια τον έκαναν αγαπητό στην ηγεσία του Σύριζα, που δεν τον φτάνει βέβαια ούτε στο δαχτυλάκι του. Και τον έβαλαν στο στόχαστρο φιλελέδων κι αστών αναλυτών που χρειάζονται πλέον ένα διαφορετικό αφήγημα και παρουσιάζουν την οκταετία της Αλλαγής, ως τη μητέρα όλων των κακών: από το χρέος ως το λαϊκισμό…
Εϊναι όμως το λιγότερο “αχαριστία” να μην αναγνωρίζουν τις πολύτιμες υπηρεσίες που προσέφερε στο σύστημα σε μια κρίσιμη για αυτό καμπή. Κι αν μη τι άλλο, η παρουσία του -με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- στο προσκήνιο σήμερα δείχνει την εμβέλεια της προσωπικότητάς του -κι αυτός δεν υπάρχει λόγος να μην το αναγνωρίζουμε.

Μάθημα εκεί που δένεται τ’ ατσάλι!

ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΜΑΘΗΤΩΝ – ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΣΤΗ ΛΑΡΚΟ

🎈 Στις 21 Ιούνη το μάθημα έγινε εκεί που δένεται τ’ ατσάλι!
Ο χώρος γύρω από το εργοστάσιο στη Λάρυμνα γέμισε χρώματα και παιδικές φωνές

Την Κυριακή 21 Ιούνη, στο χώρο έξω από το εργοστάσιο της ΛΑΡΚΟ στη Λάρυμνα, πραγματοποιήθηκε ένα …μάθημα ξεχωριστό! «Την Κυριακή 21 Ιούνη… Το μάθημα γίνεται εκεί που δένεται τ’ ατσάλι», έγραφε χαρακτηριστικά η πρόσκληση στην εκδρομή που διοργανώθηκε από τις Οργανώσεις Εκπαιδευτικών Στερεάς – Εύβοιας του ΚΚΕ και τις Μαθητικές Οργανώσεις Στερεάς – Εύβοιας της ΚΝΕ.
Στιγμιότυπο από την ξενάγηση. Στο βάθος η ΛΑΡΚΟ
Δεκάδες μαθητές Λυκείου και Γυμνασίου, μαζί με τους μικρούς φίλους της ΚΝΕ και του «Κόκκινου Αερόστατου», μαζί με δασκάλους και καθηγητές τους, τους γονείς, παππούδες και γιαγιάδες, μαζί με εργάτες της ΛΑΡΚΟ και κατοίκους της ευρύτερης περιοχής της Λάρυμνας, γέμισαν με χρώμα και ζωντάνια την περιοχή!
Εδωσαν με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο, μήνυμα αλληλεγγύης και συμπαράστασης στον μεγάλο αγώνα των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ, ενάντια στα διαλυτικά σχέδια της κυβέρνησης, της Ευρωπαϊκής Ενωσης, των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Πολλά από τα παιδιά που συμμετείχαν, άλλωστε, είναι παιδιά εργατών της ΛΑΡΚΟ και γνωρίζουν από πρώτο χέρι τις δυσκολίες στο σπίτι, την ανασφάλεια για το αύριο, ανησυχούν μαζί με τις οικογένειές τους για τα ελλιπέστατα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας στο εργοστάσιο.
Οι μαθητές βρέθηκαν εκεί όπου το τελευταίο διάστημα, οι εργάτες της ΛΑΡΚΟ δίνουν με όπλο την ενότητα και την αποφασιστικότητά τους έναν τίμιο και δίκαιο αγώνα, για να υπερασπιστούν το μεροκάματο και τη ζωή τους. Για να εμποδίσουν τη διάλυση της επιχείρησης και το ξεπούλημα του ορυκτού πλούτου της χώρας στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους.
Από τη βιβλιοπαρουσίαση – συζήτηση με τα μεγαλύτερα παιδιά
Εναν αγώνα που φέρνει στην επιφάνεια τις πραγματικές δυνατότητες της ΛΑΡΚΟ να αναπτυχθεί και να λειτουργήσει προς όφελος του λαού της χώρας και όχι για τα κέρδη των λίγων. Εναν αγώνα ενάντια στους σχεδιασμούς που οδηγούν εκατοντάδες εργαζόμενους και τις οικογένειές τους, είτε στην ανεργία, είτε στη μισοδουλειά, και μαραζώνουν ολόκληρες περιοχές στις οποίες δραστηριοποιείται η ΛΑΡΚΟ.

Με «ξεναγούς» τους εργαζόμενους

Το πρόγραμμα της εκδρομής ξεκίνησε από την προβλήτα της Λάρυμνας, απέναντι από τη ΛΑΡΚΟ, από το σημείο που μπορεί κάποιος να δει ολόκληρο το εργοστάσιο που στέκει επιβλητικά. «Τι τεράστιο φουγάρο είναι αυτό;», ρωτούσαν εντυπωσιασμένοι οι μαθητές. «Πόσο ψηλό είναι;», συνέχιζαν, με τους εργάτες να τους απαντάνε ότι από το σημείο 0 που θεωρείται η στάθμη της θάλασσας, το φουγάρο αυτό έχει ύψος 162 μέτρα!
Από το σημείο εκείνο, ένας εργαζόμενος της ΛΑΡΚΟ, με τα ρούχα της δουλειάς, καθώς πριν από λίγη ώρα είχε τελειώσει τη βάρδιά του, ξεκίνησε να εξηγεί στα παιδιά τη λειτουργία του εργοστασίου και τη διαδικασία επεξεργασίας του μεταλλεύματος. Τους μίλησε για τις δύσκολες συνθήκες δουλειάς στα καμίνια και τις υπόλοιπες εγκαταστάσεις. Για τις μεγάλες θερμοκρασίες που χρειάζονται για την προθέρμανση της επεξεργασίας του μετάλλου που φτάνουν τους 800 βαθμούς Κελσίου και τους 1.500 βαθμούς που φτάνει η θερμοκρασία στα καμίνια για να λιώσει το μέταλλο.
Λάρκο ΚΝΕ
Ζωγραφίζοντας για τους εργάτες της ΛΑΡΚΟ
«Φανταστείτε – είπε στα παιδιά – μόνο και μόνο από αυτές τις θερμοκρασίες, πόσο επικίνδυνη είναι η δουλειά στο εργοστάσιο». Και συνέχισε, μιλώντας για τα εργατικά «ατυχήματα» που οφείλονται στα ελλιπή μέτρα για την ασφάλεια των εργαζομένων και την εκμετάλλευση σε βάρος τους, αλλά και τις επιπτώσεις στο περιβάλλον, καθώς, ενώ θα μπορούσαν να ληφθούν μέτρα για ελαχιστοποίηση των επιπτώσεων από την παραγωγική διαδικασία, κάτι τέτοιο δεν γίνεται, γιατί κοστίζει και αφαιρεί χρήματα από τα κέρδη των λίγων.
Από την ξενάγηση, δεν έλειψαν οι αναφορές για την Ιστορία της ΛΑΡΚΟ, στα 55 περίπου χρόνια ύπαρξής της, για τη μεγάλη και νικηφόρα απεργία των 110 ημερών του 1977, δείχνοντας το γεφυράκι προς το δρόμο για τη ΛΑΡΚΟ, εκεί που οι εργάτες έστηναν μπλόκα 43 χρόνια πριν και αντιμετώπισαν το κράτος, την καταστολή, την αστυνομία και τον απεργοσπαστικό μηχανισμό της εταιρείας. Με το παράδειγμα αυτό εξήγησε και το γεγονός ότι η ΛΑΡΚΟ είτε ήταν στα χέρια του Μποδοσάκη, είτε στα χέρια του «κράτους των Μποδοσάκηδων», λειτουργούσε και λειτουργεί μακριά από τα συμφέροντα του λαού.

🎈 «Ηξερες ότι…;»

Τα παιδιά ήδη γνώριζαν ορισμένα πράγματα… Αλλωστε, αρκετά από αυτά έχουν συμμετάσχει στις πολύμορφες κινητοποιήσεις του τελευταίου διαστήματος, εκφράζοντας τη στήριξη στα δίκαια αιτήματα των εργαζομένων. Είχαν μάθει όμως κάτι και από τη συζήτηση που προηγήθηκε τις μέρες πριν από την εκδρομή. Από το ερέθισμα που έδωσαν όσα γράφονταν στην πρόσκληση της εκδρομής:
«Ηξερες ότι…
…η ΛΑΡΚΟ παράγει σιδηρονικέλιο, το οποίο μας χρησιμεύει για την κατασκευή ηλεκτρικών και ηλεκτρονικών συσκευών, σωλήνων και άλλων μεταλλικών αντικειμένων, την κατασκευή κτιρίων, στις τηλεπικοινωνίες κ.ά.; Οτι το ορυκτό κοβάλτιο που περιέχεται μέσα στο σιδηρονικέλιο χρησιμοποιείται για την κατασκευή ipad και iphone;
… η ΛΑΡΚΟ απασχολεί περίπου 1.200 εργαζόμενους που δουλεύουν σε πολύ σκληρές και επικίνδυνες συνθήκες, σε καζάνια με υψηλές θερμοκρασίες ή σε υπαίθρια μεταλλεία;
…η ΛΑΡΚΟ είναι μια επιχείρηση που είτε στα χέρια ιδιωτών παλιότερα, είτε στην ευθύνη του κράτους σήμερα, εκμεταλλεύεται τους εργαζόμενους για να αυξάνονται τα κέρδη των λίγων; Οτι τώρα θέλουν πάλι να την πουλήσουν σε επιχειρηματίες…
…το 1977 οι εργάτες της ΛΑΡΚΟ έκαναν μια μεγάλη απεργία που κράτησε 110 μέρες; Απέναντί τους είχαν τον επιχειρηματία, το κράτος, την αστυνομία και όλα τα μεγάλα αφεντικά… Οι εργάτες όμως ήταν ενωμένοι, είχαν μεγάλη συμπαράσταση και νίκησαν!».
Και η πρόσκληση κατέληγε: «Ετσι και τώρα έχουν ξεκινήσει έναν μεγάλο αγώνα… Και εμείς είμαστε στο πλάι τους…».

Το αναμνηστικό που πήραν μαζί τους οι μαθητές
Ετσι, τα παιδιά άκουσαν με ενδιαφέρον την ολοκλήρωση της ξενάγησης, όπου αναδείχθηκαν οι τεράστιες δυνατότητες που έχει η χώρα μας και η ΛΑΡΚΟ, για παραγωγή χρήσιμων προϊόντων για την ικανοποίηση των αναγκών των εργαζομένων και των οικογενειών τους. Αλλά και οι προϋποθέσεις για να γίνει κάτι τέτοιο, δηλαδή να στραφεί ο αγώνας του εργαζόμενου λαού και των παιδιών του ενάντια στον πραγματικό αντίπαλο, που είναι το σύστημα της εκμετάλλευσης που γεννά φτώχεια, ανεργία, πολέμους, προσφυγιά και υποσκάπτει τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας. Για να απολαμβάνουν τον πλούτο που παράγουν αυτοί που τον παράγουν και είναι οι πολλοί, και όχι οι λίγοι που ζουν μέσα στη χλιδή εκμεταλλευόμενοι τη δουλειά των πολλών.

Το παιχνίδι «ανακατεύεται» με την Ιστορία και τη γνώση

«Η νέα γενιά έχει ιδανικά, μαζί με τους εργάτες, χωρίς αφεντικά!». Το σύνθημα αυτό φώναξαν όλα τα παιδιά μαζί, αφού ολοκληρώθηκαν οι δραστηριότητες που διοργανώθηκαν μετά την ξενάγηση στον οικισμό της ΛΑΡΚΟ. Συνδυάζοντας τη γνώση με το παιχνίδι, οι μαθητές χωρίστηκαν σε δύο ομάδες, σε σκιερό μέρος και με φόντο τη θάλασσα και το εργοστάσιο.
Οι μικροί φίλοι της ΚΝΕ και του «Κόκκινου Αερόστατου», γρήγορα «έπιασαν δουλειά». Βάζοντας γάντια και τηρώντας όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας, πήραν χαρτόνια, πινέλα, μπογιές και κόλλα, ανακατεύοντάς τα μαζί με σκουριά από το εργοστάσιο, σχηματίζοντας τα γράμματα της ΛΑΡΚΟ. Αμέσως μετά, κάθε παιδί πήρε από ένα γράμμα για να το χρωματίσει. Και στο τέλος, ζωγραφίζοντας το δικό τους πανό σε χαρτόνι, βάζοντας χρώμα σε σκίτσα παιδιών και φόντο το εργοστάσιο, κόλλησαν τα γράμματα με τη σειρά, σχηματίζοντας τη φράση: «Αλληλεγγύη στον αγώνα των εργατών της ΛΑΡΚΟ».
Η ώρα είχε περάσει… Το πανό δεν είχε στεγνώσει ακόμα και είχε έρθει η ώρα της αναχώρησης… Το άφησαν στους εργαζόμενους της ΛΑΡΚΟ που βοήθησαν σε όλες τις δραστηριότητες για να το βάλουν στην πύλη του εργοστασίου και να το δουν όλοι οι εργάτες…
Παράλληλα με τις δραστηριότητες των μικρών φίλων της ΚΝΕ, λίγο παραπέρα είχε σχηματιστεί η ομάδα των μεγαλύτερων παιδιών, φτιάχνοντας έναν κύκλο. Εκεί συζήτησαν για τη ΛΑΡΚΟ, την Ιστορία της και τους αγώνες των εργαζομένων, με τη βοήθεια της νουβέλας «Ο Αντώνης δε θα σχολάσει απόψε», που πρόσφατα επανεκδόθηκε από τη «Σύγχρονη Εποχή», και της έκδοσης της Επιτροπής Περιοχής Αν. Στερεάς – Εύβοιας του ΚΚΕ «ΛΑΡΚΟ ’77» που αναφέρεται στη μεγάλη νικηφόρα απεργία των 110 ημερών του 1977.Στη διαδραστική παρουσίαση, με συζήτηση και ερωτήσεις, βοήθησαν σύντροφοι από το Γραφείο του Συμβουλίου Περιοχής Αν. Στερεάς – Εύβοιας της ΚΝΕ.

Συζητήθηκαν μια σειρά από πλευρές της ζωντανής εμπειρίας που εντυπωσίασαν τους μαθητές. Στα ερωτήματα και διλήμματα όπου έμπαινε ο Αντώνης, εργάτης στη ΛΑΡΚΟ κατά τη διάρκεια της απεργίας του 1977, που προβληματιζόταν για τη συμμετοχή του ή όχι στον αγώνα, και ο οποίος βρήκε τραγικό θάνατο από ατύχημα μέσα στο εργοστάσιο, καθώς χρησιμοποιήθηκε από την εργοδοσία για να σπάσει η απεργία, μπήκαν οι μαθητές.
«Τι έπρεπε να κάνει ο Αντώνης, να κοιτάξει μόνο τον εαυτό του ή να μιλάει και να αγωνιστεί με τους συναδέλφους του και να δώσει απάντηση στους προβληματισμούς του για την αδικία που ζούσε;». «Η γυναίκα του Αντώνη έκανε καλά που συμμετείχε στην απεργία των εργατών ή θα έπρεπε να κρατήσει ουδέτερη στάση και τελικά να ακολουθήσει τον άντρα της που διαφωνούσε με την απεργία;». Με αυτά και άλλα ερωτήματα, η συζήτηση «άναψε», οι μαθητές προβληματίστηκαν, σκέφτηκαν, απάντησαν, προσπάθησαν να βάλουν τον εαυτό τους στη θέση των πρωταγωνιστών του βιβλίου, συνδυάζοντας τη σκέψη τους με την καθημερινότητα που ζουν οι ίδιοι και οι γονείς τους.
Η μεγαλύτερη συζήτηση άνοιξε στα τελικά ερωτήματα που ήταν: «Μπορεί τελικά ο Αντώνης – και κάθε εργαζόμενος – να σχολάει κάθε μέρα; Κάτω από ποιες προϋποθέσεις θα μπορούσε να γίνει αυτό;». Κόντρα στη μοιρολατρία και τη λογική τού «τίποτα δε γίνεται», αναδείχθηκε μέσα από τη διαδραστική βιβλιοπαρουσίαση η δύναμη των εργατών και του λαού, που μπορεί να αμφισβητήσει και να ανατρέψει το σύστημα της εκμετάλλευσης, εφόσον είναι ενωμένοι και πιστέψουν στην αστείρευτη δύναμη που έχουν. Αναδείχθηκε, μέσα και από την εμπειρία των αγώνων των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ, ο καθοριστικός ρόλος που παίζει το Κόμμα των εργατών, το ΚΚΕ και η Νεολαία του, η ΚΝΕ, σε αυτήν την προσπάθεια.

Ραντεβού στο Διήμερο της ΚΝΕ!

Με το τέλος των δραστηριοτήτων και των δύο ομάδων, όλοι οι μαθητές πήραν το αναμνηστικό τους! Ενα αυτοκόλλητο με το σύνθημα «Η νέα γενιά έχει ιδανικά, μαζί με τους εργάτες, χωρίς αφεντικά!» και ένα σκίτσο του αυτοκόλλητου σε μεγέθυνση, χωρίς χρώματα, για να το ζωγραφίσουν όπως αυτά θέλουν στο σπίτι τους. Αλλά και ένα μπουκαλάκι με τα υλικά που δουλεύουν οι εργάτες στο εργοστάσιο, γεμάτο με σκουριά και χώμα και δεμένο γύρω του ένα κράμα νικελίου!
Αλλά η εκδρομή δεν τελείωσε εκεί! Συνεχίστηκε με μπάνιο στη θάλασσα του Θεολόγου, όπου μικροί και μεγάλοι πήραν μια ανάσα δροσιάς!
Στο δρόμο της επιστροφής τα παιδιά ρωτούσαν: «Πότε θα ξανασυναντηθούμε;», «Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε περισσότερο τους εργαζόμενους της ΛΑΡΚΟ και τα παιδιά τους που είναι συμμαθητές μας;», «Πότε θα ξανακάνουμε τέτοιες δραστηριότητες;».

Το ραντεβού ανανεώθηκε ήδη από το χώρο της εκδρομής!
Στο 29ο Αντιιμπεριαλιστικό Διήμερο της ΚΝΕ και την Παιδική Κατασκήνωση στο Στόμιο της Λάρισας, στις 17-18-19 Ιούλη!

Μαρξ και κηραλοιφές – Αντι – ΚΚΕ αποστροφή Βελόπουλου με δήθεν “αντιμεταναστευτικά” τσιτάτα του Κάρολου


Η ελληνική βουλή είναι ένας τόπος στον οποίο έχουν υποφέρει πολύ οι κλασικοί του σοσιαλισμού, καθώς αστοί πολιτικοί και πολιτικάντηδες διαφόρων αποχρώσεων κατά καιρούς θεωρούν σκόπιμο να μας κάνουν όχι απλά επίδειξη γνώσεων, αλλά και να χρησιμοποιήσουν ρήσεις των Μαρξ και Λένιν, για να δώσουν κύρος στα λεγόμενά τους. Η συνηθέστερη τακτική είναι να αποσπούν τα λόγια τους από οποιαδήποτε συμφραζόμενα, προκειμένου να τους δώσουν τη σημασία που θεωρούν ότι εξυπηρετεί το εκάστοτε ρητορικό τους πυροτέχνημα.
Θα ήταν βέβαια υπερβολική η απαίτηση από τον  ακροδεξιό ελλαδέμπορα πωλητή επιστολών του Ιησού να παραθέτει σωστά τα λόγια του Μαρξ, έστω και για να κακοποιήσει το νόημά τους. Ο Κυριάκος Βελόπουλος θεώρησε μάλιστα ότι ήταν τόσο σαρωτική η παρέμβασή του, που ανέβασε τη στιγμή της αποστροφής του προς βουλευτή του ΚΚΕ στον προσωπικό του λογαριασμό. Ο πρόεδρος της Ελληνικής Λύσης, προκειμένου να στηρίξει τη γνωστή αντιμεταναστευτική του ιστορία, κυριολεκτικά εφηύρε ανύπαρκτο τσιτάτο του Μαρξ, σύμφωνα με το οποίο “οι μετανάστες είναι ο δούρειος ίππος για άλωση εργασιακών κατακτήσεων”.

Η αλήθεια είναι πως ο Βελόπουλος δεν πρωτοτυπεί καν στην επίκληση του Μαρξ ως τάχα εχθρού των μεταναστών. Η θεωρία αυτή κυκλοφορεί για πάρα πολλά χρόνια σε ακροδεξιούς κύκλους και λαθρόβια σάιτ στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ενώ δεν είναι τυχαίο ότι πριν έντεκα χρόνια, και πάλι με αποδέκτη το ΚΚΕ, ο τότε ομογάλακτος του αλοιφοπωλητή στο ΛΑΟΣ Άδωνις Γεωργιάδης κράδαινε με θριαμβευτικό ύφος το κείμενο που υποτίθεται ότι αποδείκνυε πως ο Μαρξ ήταν ένα βήμα πριν τα πογκρόμ που ονειρεύεται ή και ανοιχτά προπαγανδίζει ο ξενοφοβικός συρφετός όπου γης. Από το κείμενο αυτό, με τίτλο “Μια προειδοποίηση” οι αδελφοί Γεωργιάδη διάβασαν φυσικά μία και μόνο φράση, προκειμένου να παρουσιάσουν το Μαρξ περίπου ως… ομοϊδεάτη τους. Η ανάγνωση του τι ακριβώς είπε ωστόσο ο πατέρας του επιστημονικού σοσιαλισμού, δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολίας ότι η σχέση που είχε ο Μαρξ με την ξενοφοβία είναι ακριβώς η ίδια που έχουν πολιτικά καθιζήματα σαν αυτά που προαναφέρθηκαν με την αλήθεια:
Εδώ και λίγο καιρό, οι ραφτεργάτες του Λονδίνου ίδρυσαν μια γενική ομοσπονδία για να υποστηρίξουν τα αιτήματά τους εναντίον των εργοδοτών, που στην πλειοψηφία τους είναι μεγαλοκαπιταλιστές. Το ζητούμενο δεν είναι μόνο ν’ ανέβουν οι μισθοί στα επίπεδα των διαρκώς αυξανόμενων τιμών των μέσων επιβίωσης αλλά και να μπει ένα τέλος στην υπερβολικά σκληρή μεταχείριση των εργατών σ’ αυτόν τον κλάδο της βιομηχανίας.
Οι εργοδότες κοίταξαν πώς θα ματαιώσουν αυτό το σχέδιο, φέρνοντας εργάτες απ’ το Βέλγιο, τη Γαλλία ή την Ελβετία.
Πάνω σ’ αυτό το θέμα, το Κεντρικό Συμβούλιο της Διεθνούς Ένωσης Εργατών δημοσίευσε στις βελγικές, γαλλικές και ελβετικές εφημερίδες μια προειδοποίηση, η οποία είχε πλήρη επιτυχία. Η μανούβρα των εργοδοτών του Λονδίνου απέτυχε’ αναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν και ν’ ανταποκριθούν στα δίκαια αιτήματα των εργατών. Έχοντας ηττηθεί στην Αγγλία, οι εργοδότες προσπαθούν τώρα να πάρουν αντίμετρα, ξεκινώντας απ’ τη Σκωτία. Σαν αποτέλεσμα των όσων συνέβησαν στο Λονδίνο, αναγκάστηκαν αρχικά και στο Εδιμβούργο να συμφωνήσουν σε μια αύξηση μισθών 15%.
Την ίδια στιγμή όμως μυστικά έστειλαν στη Γερμανία ανθρώπους για να στρατολογήσουν εργάτες, ειδικά απ’ τις περιοχές του Ανόβερου και του Μεκλεμβούργου, και να τους φέρουν στο Εδιμβούργο. Η Πρώτη ομάδα έχει ήδη μεταφερθεί.
Ο σκοπός αυτής της εισαγωγής εργατών είναι ο ίδιος με την εισαγωγή Ινδών κούληδων στη Τζαμάικα, δηλαδή η διατήρηση της δουλείας.
Αν οι εργοδότες του Εδιμβούργου πετύχουν, μέσω της εισαγωγής Γερμανών εργατών, να εξουδετερώσουν τις παραχωρήσεις που ήδη έχουν κάνει, αυτό θα έχει αναπόφευκτα τον αντίκτυπό του και στην Αγγλία. Και αυτοί που θα υποφέρουν περισσότερο θα είναι οι ίδιοι οι Γερμανοί εργάτες, που στη Μεγάλη Βρετανία είναι περισσότεροι απ’ τους εργάτες των άλλων εθνών της ηπειρωτικής Ευρώπης. Αυτοί οι ίδιοι οι νεοεισαγόμενοι εργάτες, όντας τελείως αβοήθητοι σε μια ξένη χώρα, θα βυθιστούν σύντομα στο επίπεδο ενός παρία.
Είναι ζήτημα τιμής για τους Γερμανούς εργάτες ν’ αποδείξουν στους εργάτες των υπολοίπων χωρών ότι κι αυτοί, όπως οι αδελφοί τους στη Γαλλία, στο Βέλγιο και στην Ελβετία, γνωρίζουν πώς να υπερασπιστούν τα κοινά συμφέροντα της τάξης τους και δεν θα γίνουν υποτακτικά όργανα του κεφαλαίου στον αγώνα του ενάντια στην εργατική τάξη.
Για λογαριασμό του Κεντρικού Συμβουλίου της Διεθνούς Ένωσης Εργατών
Καρλ Μαρξ, Λονδίνο, 4 Μαίου 1866
Όσο για το Βελόπουλο, καλύτερα να ξαναγυρίσει σε πράγματα που κατέχει, εφόσον οι νόμοι του αστικού μας κράτος ακόμα του το επιτρέπουν, παρά να επιδίδεται στο αγαπημένο του σπορ, γρατσουνώνοντας τον πάτο

Τραμπούκος τραβάει και σέρνει από τα μαλλιά μικρό παιδί – ΛΑ.ΣΥ. Περιστερίου: Το πραγματικό Περιστέρι είναι οι εργαζόμενοι και οι μετανάστες που ζουν χρόνια μαζί


Η Λαϊκή Συσπείρωση Περιστερίου καταδικάζει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την επίθεση που δέχτηκε μαθητής Δημοτικού από γονέα συμμαθητή του, το βράδυ της Παρασκευής 19/6/2020 στο Μπουρνάζι.
Πλάνα αυτής της χυδαίας επίθεσης έχουν δημοσιευτεί ήδη σε ΜΜΕ και προκαλούν αηδία και αποτροπιασμό. Ένας τραμπούκος τραβάει και σέρνει από τα μαλλιά ένα μικρό παιδί. Ο μαθητής δημοτικού με καταγωγή από την Αλβανία, μετά την επίθεση οδηγήθηκε στο νοσοκομείο Παίδων Αγλαΐα Κυριακού.
Ο εργαζόμενος λαός και η νεολαία του Περιστερίου να απομονώσουν και να καταδικάσουν τέτοιες συμπεριφορές. Κανείς να μην ξεχάσει ότι οι δικές μας είναι στην προσφυγιά και στην εσωτερική μετανάστευση. Το πραγματικό Περιστέρι είναι οι εργαζόμενοι και οι μετανάστες που ζουν χρόνια μαζί, αυτοί και τα παιδιά μας και δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε. Έλληνες και ξένοι εργάτες, ενωμένοι στην καθημερινή πάλη και βιοπάλη για να ζήσουμε όπως μας αρμόζει στον 21ο αιώνα.
ΥΓ: Η λαλίστατη διοίκηση Παχατουρίδη θα πει  κάτι ή θα συνεχίσει την τακτική αθώωσης του ρατσισμού με αρλούμπες τύπου “το Περιστέρι μας ενώνει”;;

Βαγγέλης Παπάζογλου: «Εγώ δεν παίζω, για να χορεύουνε οι φχαριστημένοι και οι μαυραγορίτες»

Το 1983, η μισή Ελλάδα τραγουδάει τα τραγούδια του Γιώργου Νταλάρα από τη ζωντανή ηχογράφηση του «Ορφέα». Στις συναυλίες του, που γνωρίζουν μεγάλη απήχηση, ο δημοφιλής ερμηνευτής επαναφέρει στο προσκήνιο δυο απαγορευμένα για χρόνια ρεμπέτικα τραγούδια. «Η φωνή του ναργιλέ» («Πέντε χρόνια δικασμένος») και «Ο ξεμάγκας» («Βαρέθηκα το ναργιλέ») τραγουδιούνται από χιλιάδες στόματα, όμως λίγοι είναι αυτοί που έχουν ακούσει το όνομα του δημιουργού τους και λιγότεροι αυτοί που γνωρίζουν κάτι παραπάνω για τον Βαγγέλη Παπάζογλου. Ανάμεσα στους πολλούς και ο, μαθητής τότε, γράφων.
Το 2003, κυκλοφορεί η πρώτη δισκογραφική δουλειά της Εστουδιαντίνας Νέας Ιωνίας. Θυμάμαι ότι από το πρώτο κιόλας άκουσμα «κόλλησα» με δυο τραγούδια. Σύμπτωση πρώτη: Ο Γιώργος Νταλάρας είναι ο παραγωγός του δίσκου, και ουσιαστικά ο άνθρωπος  που παρουσιάζει στο ευρύ κοινό την Εστουδιαντίνα Νέας Ιωνίας, ενώ συμμετέχει και ως ερμηνευτής στο δίσκο. Σύμπτωση δεύτερη: Και τα δυο τραγούδια μιλάνε για φωτιά. Γιαγκίνι (γιανγκίν στα τουρκικά) θα πει πυρκαγιά, και το παραδοσιακό «Σαν της Σμύρνης το γιαγκίνι» που ερμηνεύει συνταρακτικά ο Χρόνης Αηδονίδης αναφέρεται στην πυρπόληση της Σμύρνης και τη σφαγή από τους Τούρκους όσων από τον ελληνικό πληθυσμό δεν κατάφεραν να διαφύγουν με προορισμό την Ελλάδα. Στη φωτιά του έρωτα αναφέρονται οι στίχοι του τραγουδιού «Ζουρλοπαινεμένης γέννα», που ερμηνεύει στο δίσκο ο Μπάμπης Τσέρτος και γράφτηκε από τον Βαγγέλη Παπάζογλου, που γεννήθηκε στη Σμύρνη και έφτασε μετά την καταστροφή με τις καραβιές των προσφύγων στον Πειραιά, όπου έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του.
«Ζουρλοπαινεμένης γέννα έλα στην αγκάλη μου
κι ό,τι σου ’χω καμωμένα κάνε τα χαλάλι μου

Έλα το σεβντά να σβήσεις που ’χω ’γω για σένανε
και για τα παλιά μας ντέρτια μην ακούς κανένανε

Ζουρλοπαινεμένης γέννα τρέλανες και μένανε
τη μανούλα μου λυπήσου όπου μ’ έχει ένανε»
Τα χρόνια που πέρασαν από τότε, όσες φορές έτυχε ν’ ακούσω αυτό το τραγούδι, ήταν πάντα με τη φωνή του Τσέρτου. Και παρά το ότι ο δίσκος της Εστουδιαντίνας Νέας Ιωνίας  περιέχει τραγούδια της Σμύρνης, δεν σκέφτηκα ποτέ να ψάξω να βρω ποιος το έγραψε. Έπρεπε να περάσουν κι άλλα χρόνια και να διαβάσω στην Κατιούσα αυτό το άρθρο, για να εκτροχιαστεί ο νους από τις ράγες της πεπατημένης και να πιάσει να ξετυλίγεται το κουβάρι που οδηγεί στα τραγούδια και την πορεία του Βαγγέλη Παπάζογλου. Τον σπουδαίο λαϊκό δημιουργό και ξεχωριστό άνθρωπο, που παρά τα λίγα σε αριθμό καταγραμμένα στ’ όνομά του τραγούδια, άφησε βαθύ αποτύπωμα στο μουσικό μας πολιτισμό, που δε μπορεί εύκολα να σκεπάσει η σκόνη του χρόνου. Ενός εκ των πρωτεργατών του λαικού τραγουδιού που θεωρούνται μαζί με τον Παναγιώτη Τούντα οι στυλοβάτες της προ μπουζουκιού εποχής του.
Βαγγέλης Παπάζογλου
Ο Βαγγέλης Παπάζογλου γεννήθηκε το 1896 στο Ντουρμπαλί, ένα χωριό κοντά στη Σμύρνη. Δεν τέλειωσε το δημοτικό αφού έπρεπε να δουλέψει δίπλα στον πατέρα του που ήταν σιδηροδρομικός και μετακινούνταν διαρκώς σε διάφορες περιοχές. Από παιδί όμως ξεκίνησε να παίζει μαντολίνο και γρήγορα έμαθε κιθάρα, βιολί και μπάντζο.
Ο Βαγγέλης Παπάζογλου σε νεαρή ηλικία στη Σμύρνη με μπάντζο
Η αξία του ως μουσικός αναγνωρίζεται με τη συμμετοχή του στην περίφημη σμυρναίικη Εστουδιαντίνα του Σιδέρη, πιο γνωστή ως «Τα Πολιτάκια». Εκεί γνωρίζει και συνεργάζεται με τους Σπύρο Περιστέρη, Παναγιώτη Τούντα, Δημήτρη Σέμση και άλλους σημαντικούς μουσικούς δάσκαλους και δημιουργούς. Πρέπει να σημειωθεί ότι αν και αυτοδίδακτος μουσικός, ο Παπάζογλου θα μάθει από τον Περιστέρι μουσική σημειογραφία, με αποτέλεσμα τα τραγούδια του ν’ αποτυπωθούν σε παρτιτούρες – κάτι όχι συνηθισμένο στην εποχή του για μουσικούς χωρίς σπουδές – και έτσι να παραμείνουν «ζωντανά» μέχρι τις μέρες μας ακόμα και κάποια που δεν ηχογραφήθηκαν τότε, ή δεν διασώθηκαν ηχογραφημένα. Εκτός αυτού, η κίνησή του αυτή είναι ενδεικτική και του πώς αντιλαμβανόταν την ιδιότητα του δημιουργού, τη σχέση του με τη μουσική και με το κοινό, και προστίθεται στα στοιχεία της προσωπικότητάς του που θα τον κάνουν ξεχωριστό στο σινάφι του. Κι όπως θα δείξει η συνέχεια, ο Βαγγέλης Παπάζογλου θα συνδέσει το όνομά του με περισσότερα ασυνήθιστα για την εποχή του…
Αφού συμμετέχει εθελοντικά στην μικρασιατική εκστρατεία, δηλαδή πολεμώντας τους Τούρκους, ο Βαγγέλης Παπάζογλου μετά την τραγωδία της Σμύρνης φτάνει πρόσφυγας στον Πειραιά και η ζωή τον ρίχνει στην Κοκκινιά. Πιάνει δουλειά ως μουσικός και ταυτόχρονα γράφει τα δικά του τραγούδια. Αφού αλλάξει μουσικά στέκια, καταλήγει στις Τζιτζιφιές. Εκεί γνωρίζεται με την Σμυρνιά τραγουδίστρια Αγγελική Μαρωνίτη, κόρη του μουσικού δάσκαλου και δεξιοτέχνη του βιολιού και του σαντουριού Δημήτρη Μαρωνίτη, με την οποία παντρεύονται το 1927. Η συνεργασία του ζευγαριού στο πάλκο λήγει λίγο αργότερα, όταν η Αγγέλα τυφλώνεται και με προτροπή του Βαγγέλη εγκαταλείπει το τραγούδι. Δεν αποχτούν δικό τους παιδί, όμως υιοθετούν τον ανιψιό της Αγγέλας, Γιώργη Παπάζογλου.
Ο Βαγγέλης Παπάζογλου το 1923, πρόσφυγας στην Ελλάδα
Στη δισκογραφία ο Βαγγέλης Παπάζογλου κάνει την εμφάνισή του το 1933 και διατηρεί έντονη παρουσία μέχρι το 1937. Συνεργάζεται με τον Στελλάκη Περπινιάδη, τη Ρόζα Εσκενάζυ, τον Γιώργο Κάβουρα, τον Κώστα Ρούκουνα, τη Ρίτα Αμπατζή, τον Στράτο Παγιουμτζή κ.ά. Τα τραγούδια του γνωρίζουν μεγάλη απήχηση, ο απλός κόσμος τα αγκαλιάζει, τα ζητάει, ηχογραφούνται σε επανενεκτελέσεις, κάτι που στην περίοδο που αναφερόμαστε δεν συνηθιζόταν.
«…Μη φοβάσαι τη μαμά σου, βάλε με στην κάμαρά σου
βάλε με, φως μου, βάλε με και πριν να φέξει βγάλε με…»
«Βάλε με στην αγκαλιά σου», «Ζουρλοπαινεμένης γέννα», «Η φωνή του ναργιλέ» («Πέντε χρόνια δικασμένος»), «Η μπαμπέσα», «Ο ξεμάγκας» («Βαρέθηκα το ναργιλέ»), «Οι λαχανάδες» («Κάτω στα λεμονάδικα»), «Το παιδί του δρόμου» είναι σήμερα μερικά από τα πιο γνωστά. Τα τραγούδια του Βαγγέλη Παπάζογλου ξεχωρίζουν για την ενορχήστρωση (αναφερόμαστε στην προ μπουζουκιού εποχή) αλλά και για την ευαισθησία με την οποία ο δημιουργός προσεγγίζει τη θεματολογία του. Όπως θα πει χρόνια μετά η Αγγέλα Παπάζογλου, «του Βαγγέλη η αξία δεν ήτανε που ήπαιζε όλα τα όργανα. Η αξία του ήτανε που ήσιαζε ολόκληρα τραγούδια. Με τα λόγια τους και τη μουσική τους».
Ο Βαγγέλης Παπάζογλου με τον Στελλάκη Περπινιάδη
Το τραγούδι «Η φωνή του ναργιλέ» («Πέντε χρόνια δικασμένος») αποτελεί και μια σπάνια ηχογράφηση της φωνής του Βαγγέλη Παπάζογλου. Του τραγουδιού προηγείται διάλογος μεταξύ του λαϊκού  δημιουργού και του ερμηνευτή Στελλάκη Περπινιάδη:
«Μα αιωνίως μωρ’ αδερφέ μου Στελλάκη, όποτ’ έρθω να σε βρω, όλο με τον αργιλέ στα χέρια σε βρίσκω…»
Ένα ακόμα στοιχείο για το πώς ο Βαγγέλης Παπάζογλου αντιλαμβανόταν την αποστολή του ως δημιουργός, είναι ότι αρνήθηκε να γράψει «συνέχειες» επιτυχημένων εμπορικά τραγουδιών του (ας πούμε όπως τα  «σίκουελ» των κινηματογραφικών ταινιών στις μέρες μας), που συνηθιζόταν τότε προς όφελος κυρίως των εταιρειών.
Ο Βαγγέλης Παπάζογλου ηχογράφησε πολύ λίγα τραγούδια σε σχέση με άλλους γνωστούς ομότεχνους της εποχής του και αυτό οφείλεται αποκλειστικά στην προσωπικότητά του και όχι βέβαια στην έλλειψη έμπνευσης. Ο Βαγγέλης Παπάζογλου εκτός από ένας βαθύτατα ευαίσθητος και εμπνευσμένος δημιουργός, υπήρξε άνθρωπος με αρχές που τις υπηρέτησε πιστά και τις υπερασπίστηκε ακόμα και κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες. Όταν βρέθηκε μπροστά στο σταυροδρόμι της υποχώρησης, της καταπάτησης του αξιακού του κόσμου και της υπεράσπισής του, δεν δίστασε να πάρει αποφάσεις που ανέτρεψαν και επηρέασαν καθοριστικά, όχι μόνο την καλλιτεχνική του πορεία, αλλά την ίδια τη ζωή του.
Αγγέλα και Βαγγέλης Παπάζογλου
Το 1937, όταν όλα τα ’σκιαζε η φασιστική φοβέρα, ο Βαγγέλης Παπάζογλου αρνήθηκε να διαπραγματευτεί με τους λογοκριτές της μεταξικής δικτατορίας (που αποκαλούσε «αμόρφωτους») το περιεχόμενο των τραγουδιών του. Τόσα χρόνια μετά, προκαλεί δέος στο σημερινό αναγνώστη ο τρόπος που υπερασπίστηκε το έργο του και μαζί την περηφάνια και την αξιοπρέπειά του: «Τριανταέξι τραγούδια μαζεμένα του τα ‘κοψε η λογοκρισία του Μεταξά, οι δημόσιοι υπάλληλοι που κάνανε «το καθήκον τους», λέει η Αγγέλα. «Του τα κόψανε γιατί δε δέχτηκε ν’ αλλάξει ούτε ένα λόγο, ούτε ένα λόγο: Στον «Μπατίρη» αυτός ο λόγος ήτανε όλο το νόημα του τραγουδιού. Εκεί που λέει «ελεύθερος να ζήσω» του το σημειώσανε να το σβήσει και να γράψει «χαρούμενος να ζήσω». – Έτσι σας αρέσει; τους είπε. Ε, λοιπόν, εμένα έτσι δε μ’ αρέσει! Εγώ δεν είμαι χαρούμενος αν δεν είμαι λεύτερος. Εγώ άμα έχω σκλαβιά πάνω απ’ το κεφάλι μου δε γελάω! …Εγώ δε γελάω άμα δεν είμαι λεύτερος, έτσι είμαι μαθημένος. Δεν τα δίνω τα κομμάτια!».
Ο Βαγγέλης Παπάζογλου και δίπλα η παρτιτούρα του τραγουδιού του «Βολιώτισσα»
Ο «Μπατίρης» είναι ένα απτό παράδειγμα του πόσο ωφέλιμη, εκτός από πρωτοποριακή ήταν η απόφαση του αυτοδίδακτου μουσικού Βαγγέλη Παπάζογλου να μάθει να γράφει τα τραγούδια του σε παρτιτούρα. Με αυτό τον τρόπο διασώθηκε το συγκεκριμένο τραγούδι, για να ηχογραφηθεί αρκετές δεκαετίες αργότερα:
«…να βρω την τύχη μου για να την αρωτήσω
αν έχω το δικαίωμα ελεύθερος να ζήσω…»
Μετά από αυτά, ο Βαγγέλης Παπάζογλου, όπως είναι φυσικό σταματά τις ηχογραφήσεις. Δεν σταματά όμως τις εμφανίσεις στα μαγαζιά, σε γάμους και σε πανηγύρια, όπου τον καλούν, σε όλη την Ελλάδα. Όπως επίσης δεν σταματά και να γράφει τραγούδια, που μη μπορώντας να ηχογραφήσει, χαρίζει σε άλλους συνθέτες και τραγουδιστές.
Έτσι κυλάει η ζωή του μέχρι το 1941, που η μπότα του χιτλερικού φασισμού πνίγει την Αθήνα και την Ελλάδα ολόκληρη.
Ο Βαγγέλης Παπάζογλου το 1941
Την ώρα που η Ελλάδα της Αντίστασης οργανώνει και αναπτύσσει τον αγώνα της ενάντια στον καταχτητή, στην Ελλάδα της «κανονικότητας», δηλαδή της υποταγής, της ανοχής, της συνεργασίας μαζί του, χωράνε και κέντρα διασκέδασης, τα οποία όμως λίγοι έχουν τη δυνατότητα να  προσεγγίσουν. Τακτικοί θαμμώνες αυτών των κέντρων είναι οι μαυραγορίτες, οι νταραβερτζήδες και οι παρατρεχάμενοι της νέας εξουσίας, οι δοσίλογοι, είναι οι ίσιοι οι καταχτητές με τις παρέες τους. Ο Παπάζογλου μπορούσε να έχει θέση στο πάλκο των καλύτερων μαγαζιών. Τη δουλειά την είχε ανάγκη. Η Αγγέλα τυφλή, το παιδί, το σπίτι στην Κοκκινιά. Το μέγεθος της καλλιτεχνικής του αξίας τους εξασφάλιζε ότι, αν μη τι άλλο, δεν θα πεινάσουν. Τον πρώτο χειμώνα της Κατοχής χιλιάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας πεθαίνουν στους παγωμένους δρόμους της Αθήνας και άλλων πόλεων από την πείνα, και τις επιδημίες που θερίζουν.
Ο περήφανος αυτός λεβεντάνθρωπος, για μια ακόμα φορά στη ζωή του αρνείται να σκύψει το κεφάλι. Παραμένοντας ανυπόταχτος και συνεπής με την ως τότε διαδομή του, αρνείται να παίζει «για τους φχαριστημένους και τους μαυραγορίτες», όπως λέει, κρεμάει στο καρφί την κιθάρα του, ρίχνει στην πλάτη ένα άδειο τσουβάλι και γίνεται παλιατζής.
Η συνέχεια είναι δραματική. Ζώντας σε άσχημες συνθήκες, με πείνα και στερήσεις, παίρνει το μικρόβιο της φυματίωσης και δεν αργεί, άρρωστος βαριά, να φύγει από τη ζωή μόλις στα 47 του χρόνια. Στις 27 του Ιούνη 1943 γράφτηκε το τέλος μιας ζωής που γνώρισε βιοπάλη, πόλεμο, ξεριζωμό, προσφυγιά, καταξίωση, επιτυχίες, μιας ζωής γεμάτης μουσική και δημιουργία, που δεν μπόρεσε να σβήσει όταν και όπως της έπρεπε. Ένα τέλος που ο Βαγγέλης Παπάζογλου περιέγραψε, λες προφητικά, στο τελευταίο τετράστιχο του συγκλονιστικού τραγουδιού του «Το παιδί του δρόμου»:
Κι αν αποθάνω και βρεθεί
κανένας και με θάψει
είμαι του δρόμου το παιδί
κι εκείνος ας με κλάψει…

AMAZON + FACEBOOK: «Ειδυλλιακό» … εργασιακό περιβάλλον εκμετάλλευσης και παρακολούθησης

ℹ️  Σεμινάρια για την έγκαιρη αντιμετώπιση της συνδικαλιστικής δράσης ή σκέψης, ενώ οι εταιρείες ειδοποιούνται όταν οι εργαζόμενοι πληκτρολογήσουν «επικίνδυνες» λέξεις…

Μέσα στα φανταχτερά κτίρια της «Amazon» – 40 υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις διαθέτει μόνο στην έδρα της, στο Σιάτλ – και πίσω από το «καινοτόμο» και «ανθρωποκεντρικό» προφίλ του τεχνολογικού κολοσσού, οι μορφές εκμετάλλευσης, παρακολούθησης, εκφοβισμού και καταπίεσης των εργαζομένων «εκσυγχρονίζονται» αντίστοιχα..png
Με «παραδοσιακούς» στόχους: Να εμποδιστούν η οργάνωση των εργαζομένων, η ένταξή τους στο σωματείο, η συλλογική διεκδίκηση έστω και μέρους του αμύθητου πλούτου που παράγουν.
Για αυτόν το σκοπό, μάνατζερ και προϊστάμενοι τμημάτων περνάνε από ειδικά σεμινάρια για την αντιμετώπιση της συνδικαλιστικής δράσης. Μαθαίνουν πώς να την εντοπίζουν έγκαιρα, αναγνωρίζοντας τα «πρώιμα σημάδια». Πώς να αποτρέπουν τους υπαλλήλους (εσκεμμένα τους αποκαλούν «συνεργάτες») με μειλίχιο, πολιτικά ορθό αλλά σθεναρό τρόπο, από το να δρουν ομαδικά κι οργανωμένα, από το να έρθουν σε επαφή ή να ενταχθούν σε ένα σωματείο. Πώς να τους παρακολουθούν …διακριτικά.
Τι αντιπροσωπεύει η «Amazon»; Ηλεκτρονικό εμπόριο, καινοτομία, νέες τεχνολογίες, με 350.000 υπαλλήλους παγκοσμίως και έσοδα πάνω από 280 δισ. δολάρια.
Το 2019 δήλωσε καθαρά κέρδη μόνο από το λιανικό ηλεκτρονικό εμπόριο 11,6 δισ. δολάρια, ενώ επίσης το πρώτο τρίμηνο του 2020 είχε έσοδα 75,5 δισ. δολάρια την περίοδο της πανδημίας του κορονοϊού, που το ηλεκτρονικό εμπόριο σημείωσε σημαντική αύξηση.

Από παλιότερη κινητοποίηση εργαζομένων στην «Amazon» στη Γερμανία
Επίσης η υπηρεσία «cloud» της «Amazon», η AWS (Amazon Web Services), με 7,3 δισ. δολάρια κέρδη το 2018, πλέον αντιπροσωπεύει το 34% της παγκόσμιας αγοράς υπηρεσιών «cloud», μπροστά από τις αντίστοιχες «Microsoft Azure» και «Google Cloud». Μία από τις μεγαλύτερες πρόσφατες πρωτοβουλίες της «Amazon» είναι η επέκτασή της στην πώληση διαφημίσεων, με βασικούς ανταγωνιστές τη «Facebook» και την «Google».
Το 2017 αγόρασε την επιχείρηση λιανικού εμπορίου τροφίμων «Whole Foods» για 13,7 δισ. δολάρια, επεκτείνοντας το διαδικτυακό εμπόριο στα τρόφιμα, μια από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες τάσεις διαδικτυακών αγορών στις ΗΠΑ.

Η «Αmazon» πλασάρεται ως «ειδυλλιακό» εργασιακό περιβάλλον με τα χιλιάδες φυτά, τους άνετους καναπέδες, τους αμέτρητους χώρους διαλείμματος και τα σκυλάκια που τρέχουν στους κήπους της, τη φιλανθρωπική και περιβαλλοντικά υπεύθυνη δράση… Η πραγματικότητα για τους εργαζόμενους είναι διαφορετική: Πολλές ώρες (βαριάς σωματικής) εργασίας, φόβος να ξεκουραστούν, μισθοί που δεν αρκούν για να ζήσουν, τραυματισμοί, πίεση να οδηγούν ακόμη και με επικίνδυνες καιρικές συνθήκες. Π.χ. ένας εργαζόμενος που αρνείται να οδηγήσει μέσα στο χιόνι, είναι πιθανόν να πάρει «άδεια άνευ αποδοχών», να του κόψουν δηλαδή το μεροκάματο.
Πολλές φορές έχουν ξεσηκωθεί οι εργαζόμενοι τα τελευταία χρόνια, πιο πρόσφατα την περίοδο της πανδημίας επειδή υπήρξαν κρούσματα μόλυνσης από τον κορονοϊό, λόγω ελλιπών μέτρων προφύλαξης σε τουλάχιστον 74 αποθήκες και εγκαταστάσεις παράδοσης στις ΗΠΑ, ακόμη και ένας θάνατος εργαζόμενου. Τον Μάρτη, «Amazon» και «Whole Foods» δεν έδωσαν στους εργαζόμενους αμειβόμενη άδεια, μετά τα κρούσματα κορονοϊού, ενώ έγιναν ελάχιστα διαγνωστικά τεστ. Πέρυσι τον Σεπτέμβρη ανακοίνωσε περικοπή της υγειονομικής κάλυψης για τους εργαζόμενους μερικής απασχόλησης της «Whole Foods» σε ολόκληρη τη χώρα.
Τι …προσφέρει ο όμιλος στους εργαζόμενους απέναντι σε αυτήν την κατάσταση; «Μια ποικιλία μηχανισμών “ανοιχτής πόρτας” ενθαρρύνοντας τους εργαζόμενους να φέρουν τα σχόλια και τις ανησυχίες τους στη διοίκηση», αρκεί να μη ζητήσουν τίποτα!Amazon 3

Η …γνώμη της «Amazon» για τα σωματεία

Το σεμινάριο που κυκλοφόρησε στο Youtube πριν από περίπου ένα χρόνο, αποκαλύπτει τα «εργαλεία για την επιτυχή αντιμετώπιση της συνδικαλιστικής δράσης». Αρχικά, τα στελέχη του ομίλου καλούνται να ξεκαθαρίζουν συχνά ότι η «Amazon» προτιμά την «άμεση σύνδεση» με τους υπαλλήλους της και «τα σωματεία αποτελούν απειλή γι’ αυτή την άμεση σύνδεση»:
«Δεν κακολογούμε τα συνδικάτα γενικά, αλλά μιλάμε ανοιχτά για τα συνδικάτα και για συγκεκριμένες ανησυχίες μας για συγκεκριμένα συνδικάτα που δραστηριοποιούνται στην οργάνωση των εργαζομένων. Εκφράζουμε την προτίμησή μας για άμεση σχέση εργασίας συχνά και έντονα, ακόμη και όταν δεν υπάρχει συνδικαλιστική δραστηριότητα», επισημαίνεται στους μάνατζερ/προϊσταμένους.
Μέσα από ένα κουίζ πολλαπλών επιλογών, ο μάνατζερ/προϊστάμενος που παρακολουθεί το σεμινάριο καλείται να επιλέξει τη σωστή απάντηση, όταν οι υφιστάμενοι κάνουν λόγο για συνδικάτο.
Αυτή είναι: «Συνδικάτα; Υποθέτω ότι αυτό εξαρτάται τελικά από σας. Αλλά δεν νομίζω ότι μπορεί να λειτουργήσει εδώ. Ολο το επιχειρηματικό μας μοντέλο βασίζεται στο να είμαστε γρήγοροι και ευέλικτοι, ώστε να κρατάμε τους πελάτες μας ευχαριστημένους. Προτιμώ να συνεργαστώ απευθείας μαζί σας για να το καταφέρουμε αυτό, ελπίζω να επιθυμείτε κι εσείς το ίδιο. Αν έχετε οποιεσδήποτε ερωτήσεις ή ανησυχίες θα προσπαθήσω να απαντήσω»…
Τυπικά αναγνωρίζεται το δικαίωμα των εργαζομένων να δρουν ομαδικά, να γραφτούν σε σωματείο, να διαμαρτυρηθούν για κάτι, ωστόσο το σεμινάριο επισημαίνει (με ανακούφιση) πως «πολλά πράγματα που οι εργαζόμενοι ή τα συνδικάτα χαρακτηρίζουν άδικα – όπως το ύψος των μισθών, οι απολύσεις κ.ά. – είναι απολύτως νόμιμα και επομένως δεν είναι αθέμιτες εργασιακές πρακτικές».
Υποτίθεται ότι οι εργαζόμενοι επιτρέπεται να συζητούν για σωματεία οποιαδήποτε στιγμή στον εργάσιμο χρόνο, αλλά απαγορεύεται να παρακινούν συναδέλφους να γραφτούν στο σωματείο ή να υπογράψουν κείμενο διαμαρτυρίας με στόχο την οργάνωση. Επιτρέπεται να διανείμουν συνδικαλιστικό υλικό μόνο σε μη εργάσιμους χώρους (π.χ. στο πάρκινγκ) σε μη εργάσιμο χρόνο.
twitter GMBunionAmazon

Προειδοποιητικά σημάδια

Προλαμβάνοντας τη συνδικαλιστική δράση προτού εκδηλωθεί, ο τεχνολογικός κολοσσός δίνει έμφαση στα «προειδοποιητικά σημάδια που συνήθως σχετίζονται με πρώιμη οργάνωση συνδικάτου ή που θα μπορούσαν να υποδηλώνουν πως ένας υπάλληλος αρχίζει να δείχνει έλλειψη αφοσίωσης ή και αδιαφορία για την εταιρεία, και ενδεχομένως είναι ευάλωτος σε δραστηριότητα οργάνωσης».
«Είναι κρίσιμο να διακρίνουμε τα πρώτα σημάδια κάποιας πιθανής οργάνωσης (…) Τα σημάδια πρέπει να παρακολουθούνται στενά και να ενημερώνεται άμεσα το Τμήμα Εργασιακών Σχέσεων», προτείνει το σεμινάριο.
Πιο προφανή σημάδια είναι π.χ. η χρήση λέξεων «που σχετίζονται με συνδικάτα ή κινήματα, όπως “αξιοπρεπής μισθός”, άλλα αιτήματα, υπόνοια εκπροσώπησης συναδέλφων, φυλλάδια και συνδικαλιστές επισκέπτες μέσα ή κοντά στο χώρο του πάρκινγκ».
Υποπτες κινήσεις θεωρούνται: Συνάδελφοι που δεν είχαν σχέσεις και ξαφνικά κάνουν παρέα, ή ενώ ήταν «κοντά» σταμάτησαν να μιλάνε μεταξύ τους, ομάδες εργαζομένων διασκορπίζονται ή κόβουν τη συζήτηση όταν πλησιάζουν μάνατζερ. Ενας υπάλληλος που κανονικά φεύγει μετά τη δουλειά, αρχίζει να κάνει παρέα με άλλους στο διάλειμμα ή μετά το σχόλασμα. Εντονη αρνητική στάση, θυμός ή αντιπαράθεση, ασυνήθιστο ενδιαφέρον για την πολιτική και τις λίστες εργαζομένων της εταιρείας. Γενικότερα κάθε αλλαγή συμπεριφοράς είναι ανησυχητική, όπως και όταν οι εργαζόμενοι μιλούν για λογαριασμό όχι μόνο του εαυτού τους, αλλά και των συναδέλφων (π.χ. ήταν άδικη η απόλυση, οι τεχνικοί αξίζουν μια αύξηση κ.λπ.).
Ενώ π.χ. το σχόλιο ενός υπαλλήλου «δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν παίρνουμε κάθε χρόνο ετήσιες αυξήσεις, είναι άσχημο να έχω ανώτατο όριο στο μισθό μου» δεν κρύβει «σημάδια πιθανής οργάνωσης», αν ο υπάλληλος πει πως δύσκολα τα βγάζει πέρα και πως «εδώ στην “Amazon” δεν δίνετε αξιοπρεπή μισθό», μάλλον πρόκειται για ανησυχητικό «πρώιμο σημάδι».
Amazon.com Logo.svg

Διακριτική παρακολούθηση

Μάνατζερ και προϊστάμενοι πρέπει να είναι προσεκτικοί, ώστε να μην κατηγορηθούν για «απειλές», «ανάκριση», «υποσχέσεις – δωροδοκία» και «κατασκοπεία».
«Ενώ, λοιπόν, δεν πρέπει ποτέ να απειλήσετε, μπορείτε να μιλήσετε στους εργαζόμενους για τα πιθανά αρνητικά του συνδικαλισμού. Για παράδειγμα (…) θα χρειαστεί να τους μιλήσετε για το ενδεχόμενο να πληγεί η καινοτομία της εταιρείας από την ύπαρξη σωματείου, κάτι που μπορεί να πλήξει τον ενθουσιασμό του πελάτη και τελικά να απειλήσει την ύπαρξη της παραγωγικής μονάδας»… Εξάλλου, «μπορείτε να εξηγείτε γιατί η ύπαρξη σωματείου ενδέχεται να μας καταστήσει λιγότερο ανταγωνιστικούς».
Ενθαρρύνεται η διακριτική κατασκοπεία. Ο μάνατζερ/προϊστάμενος καλείται να είναι παρών τις περισσότερες ώρες στις συζητήσεις των εργαζομένων του τμήματος, καθιερώνοντας «έναν χώρο διαλείμματος για τακτικές συζητήσεις», ώστε κανείς «να μην σας κατηγορήσει ότι βρίσκεστε εκεί μόνο για παρακολούθηση εργαζομένων που πρόσκεινται στο σωματείο».
«Οταν ακούσετε συνομιλίες δεν χρειάζεται να φύγετε, δείξτε πως κοιτάτε απλά τη δουλειά σας και δεν κρυφακούτε. Ακόμη, μπορείτε να συμμετέχετε κανονικά στις συζητήσεις, λέγοντας π.χ. δεν θέλω να ανακατευτώ, αλλά ευχαρίστως θα έλεγα την άποψή μου για τα σωματεία...», αναφέρει ο καθηγητής του σεμιναρίου.

Ο «ρουφιάνος» της «Facebook»

Οι νέες τεχνολογίες συνοδεύονται και από «καινοτόμες» σχέσεις εκμετάλλευσης και παρακολούθησης. Για παράδειγμα, η τηλεργασία – πέρα από τα οικονομικά οφέλη – έχει και το πλεονέκτημα, για την εργοδοσία, της απομόνωσης των υπαλλήλων. Από την άλλη, οι εργαζόμενοι που δουλεύουν από το σπίτι τους επικοινωνούν αναγκαστικά μέσω «chat».
Ετσι, ένας άλλος τεχνολογικός κολοσσός, η «Facebook», που ανακοίνωσε τον Μάη ότι επιβάλλει τηλεργασία σε μόνιμη βάση και μετά την πανδημία, ανέπτυξε ένα προϊόν συνομιλίας και συνεργασίας γραφείου εσωτερικού δικτύου («Facebook Workplace»), ένα εργαλείο που επιτρέπει στις επιχειρήσεις να ενημερώνονται κάθε φορά που ένας εργαζόμενος πληκτρολογεί τη λέξη «συνδικαλισμός», «συνδικάτο» κ.λπ.
Οπως καταγγέλλει το Συνδικάτο Εργαζομένων Τροφίμων και Λιανικής (UFCW), με 1,3 εκατ. μέλη, το εργαλείο αυτό επιτρέπει στις εταιρείες να λογοκρίνουν τις επικοινωνίες των εργαζομένων τους σχετικά με τον συνδικαλισμό, δημιουργώντας μια «μαύρη λίστα» λέξεων.
«Από την “Amazon” που απολύει τους εργαζόμενους που διοργανώνουν διαμαρτυρίες, έως την “Whole Foods” που αξιοποιεί τις κάμερες παρακολούθησης ενάντια στον συνδικαλισμό των εργαζομένων, είναι φανερό πως οι γιγαντιαίες εταιρείες είναι πιο θωρακισμένες από ποτέ για να σταματήσουν κάθε προσπάθεια των εργαζομένων να ακουστούν οι φωνές τους», να «διεκδικήσουν καλύτερες αμοιβές και μέτρα προστασίας», σημειώνεται.

Η «αδέσμευτη» δημοσιογραφία (και οι χορηγοί της)

                 


Η (θορυβώδης) συζήτηση που προκάλεσε το σποτάκι του ΣΥΡΙΖΑ επανέφερε στην επιφάνεια το «αιώνιο» ερώτημα: Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα; Στην προκειμένη (δημοσιογραφική) περίπτωση είναι σαφής η απάντηση: Στις μέρες μας οι κότες, κατά κανόνα, δεν γεννούν, αλλά τρέφονται με χρυσά αυγά, τα οποία μοιράζει η εξουσία.
Όσο για την ουσία του ερωτήματος, αν δηλαδή υπάρχει αδέσμευτη από συμφέροντα και συστήματα εξουσίας δημοσιογραφία, και αυτή έχει διευκρινιστεί καθότι τη δημοσιογραφία, από τις «ηρωικές» παλιές εποχές της ακόμη, συνδέουν άρρηκτοι δεσμοί με το πολιτικό (προπατορικό) «αμάρτημα».
Στους σημερινούς ισοπεδωμένους καιρούς τα πράγματα είναι σαφέστερα και ξεκάθαρα: Η δημοσιογραφία είναι αφομοιωμένη στο σύστημα εξουσίας που την τρέφει για να τη χρησιμοποιεί ως εργαλείο χειραγώγησης ή προπαγάνδας θέσεων, απόψεων αντιλήψεων και προώθησης απτών πολιτικών / οικονομικών συμφερόντων.
Μιλώντας δε για συστήματα και μηχανισμούς εξουσίας, δεν θα πρέπει να περιορίσουμε την οπτική μας μόνο στους κρατικούς – κυβερνητικούς μηχανισμούς. Συστήματα εξουσίας είναι και τα κόμματα, τα οργανωμένα οικονομικά συμφέροντα και κάθε άλλο σύστημα ή παρασύστημα εξουσίας το οποίο μπορεί να προσφέρει «χρυσά αυγά» σε όποιους από τους δημοσιογράφους επιλέγουν να είναι κότες και κοκόρια στα κοτέτσια της εξουσίας.
Είναι προφανές ότι οι φωνές του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ακούστηκαν στο σποτάκι, δεν έχουν να κάνουν με τη διανομή «τροφής» από την κυβέρνηση. Περί αυτού δεν υπάρχει καμία αντίρρηση, καθώς και ο ΣΥΡΙΖΑ μοίραζε ως κυβέρνηση. Το πρόβλημα (μεταξύ των κομμάτων που εναλλάσσονται στην εξουσία) είναι ποιος παίρνει και πόσα…
Όλη αυτή η συζήτηση δικαίως εξόργισε το πολυπληθές δημοσιογραφικό προλεταριάτο, που σε συνθήκες γαλέρας προσπαθεί να βγάλει το μεροκάματο έχοντας ταυτόχρονα να αντιμετωπίσει και το «αλήτες – ρουφιάνοι – δημοσιογράφοι» που αδίκως αποδίδει η κοινή γνώμη στο σύνολο του σιναφιού. Αδίκως, επειδή ο κόσμος γνωρίζει και τους αλήτες και τους ρουφιάνους, τους οποίους μάλιστα ενίοτε επιβραβεύει με τηλεθεάσεις ή θέσεις στο Κοινοβούλιο.
Άλλωστε σε έναν κοινωνικό οργανισμό η σαπίλα δεν περιορίζεται σε ένα τμήμα του. Επεκτείνεται και η μπόχα μετατρέπεται σε περιβάλλον μέσα στο οποίο αισθάνονται άνετα να ζουν (σχεδόν) όλοι…
ΥΓ.: Το γεγονός ότι ζουν σε ένα τέτοιο περιβάλλον χιλιάδες άνθρωποι δεν τους μετατρέπει αυτόματα σε ανήθικες μαριονέτες. Η έλλειψη επίγνωσης της κατάστασης είναι αυτή που οδηγεί τίμιους και αξιοπρεπείς ανθρώπους στην ανυποληψία ή στις υπηρεσίες ψυχολόγων και ψυχιάτρων…

Τι γνωρίζουμε έως τώρα για τον κορονοϊό SARS-CoV-2





Από τους χιλιάδες κορονοϊούς που υπάρχουν, τέσσερις είναι υπεύθυνοι για αρκετά από τα κοινά κρυολογήματα. Δύο άλλοι προκάλεσαν ανησυχητικές επιδημίες: Ο SARS το 2002, που σκότωσε 770 ανθρώπους παγκοσμίως, και ο MERS το 2012, που μέχρι σήμερα έχει πάρει 860 ζωές. Ο πρώτος έσβησε μέσα σε ένα έτος, ενώ ο MERS φυτοζωεί από τότε, χωρίς να έχει προκαλέσει εκτεταμένες επιδημίες.
Ο νέος κορονοϊός, ο SARS-CoV-2, προκάλεσε μια πολύ πιο θανατηφόρα πανδημία, κατά ένα μέρος επειδή καταφέρνει να μη γίνεται αντιληπτός για αρκετό χρόνο αφότου μολύνει έναν άνθρωπο. Οσοι είχαν αρρωστήσει από τον SARS, δεν ήταν μεταδοτικοί για 24 έως 36 ώρες από τη στιγμή που θα άρχιζαν να έχουν συμπτώματα. Ετσι μπορούσαν να απομονωθούν και να μη μολύνουν άλλους. Αλλά όσοι αρρωσταίνουν από COVID-19 μπορούν να μεταδώσουν τον ιό πριν εμφανίσουν ξεκάθαρα συμπτώματα.
Παρότι υπάρχουν ακόμη άγνωστες πτυχές της λειτουργίας του νέου κορονοϊού, οι επιστήμονες ήδη γνωρίζουν πολλές λεπτομέρειες γι' αυτόν. Ο SARS-CoV-2 μπορεί να μη γίνεται αντιληπτός, κατά ένα μέρος επειδή το γονιδίωμά του παράγει πρωτεΐνες που καθυστερούν την αντίδραση του ανοσοποιητικού συστήματος. Στο μεταξύ, πνευμονικά κύτταρα πεθαίνουν καθώς ο ιός αναπαράγεται. Οταν τελικά το ανοσοποιητικό ενεργοποιηθεί, μπορεί να υπερβάλει στην αντίδρασή του, πνίγοντας τα ίδια τα κύτταρα που προσπαθεί να διασώσει. Ο SARS-CoV-2 έχει γονιδίωμα διπλάσιο σε μέγεθος από του ιού της γρίπης και 30% μεγαλύτερο από του Εμπολα. Διαθέτει μηχανισμό επιδιόρθωσης του γονιδιώματός του, ενώ έχει και βοηθητικά γονίδια που τον βοηθούν να αποφεύγει μέρος των επιθέσεων του ανοσοποιητικού.

Στα γραφικά και τα κείμενα που δημοσιεύουμε, παρουσιάζονται τα κυριότερα γνωστά στοιχεία για τον SARS-CoV-2 και την αλληλεπίδρασή του με τον ανθρώπινο οργανισμό.



Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: «Scientific American»

Το θολό μέλλον του αθλητισμού και οι κυβερνητικές αλχημείες





Τα από πριν μεγάλα προβλήματα στη δουλειά των αθλητικών σωματείων επιδεινώθηκαν από την πανδημία και μετά
Τα από πριν μεγάλα προβλήματα στη δουλειά των αθλητικών σωματείων επιδεινώθηκαν από την πανδημία και μετά
Οι συνέπειες της πανδημίας στη λειτουργία ομοσπονδιών και σωματείων και οι αναβολές προπονήσεων, αγώνων και πρωταθλημάτων καθιστούν ακόμα πιο δύσκολη την «επόμενη μέρα» του ελληνικού αθλητισμού. Αλλωστε ήρθαν να προστεθούν σε μια ήδη προβληματική κατάσταση, αποτέλεσμα των πολιτικών που έχουν εφαρμοστεί στον αθλητισμό από όλες τις κυβερνήσεις μέχρι σήμερα, με βασικότερη την όλο και μεγαλύτερη μείωση των αθλητικών επιχορηγήσεων προς ομοσπονδίες και σωματεία, που πλέον δεν μπορούν να καλύψουν ούτε τις ετήσιες πάγιες ανάγκες τους. Από όλη αυτήν την κατάσταση πλήττονται τόσο οι άνθρωποι του αθλητισμού (προπονητές - αθλούμενοι) και οι οικογένειές τους όσο και οι εργαζόμενοι στο χώρο.

Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση της ΝΔ, παρά τις μεγαλοστομίες για στήριξη του αθλητισμού μετά την πανδημία, είναι πλέον εμφανές πως με τις επιλογές της όχι μόνο δεν απαντά στα προβλήματα αλλά δημιουργεί και επιπρόσθετα. Καθώς άλλωστε πλησιάζουν οι επερχόμενες εκλογές στις αθλητικές ομοσπονδίες, οι κυβερνητικές πρακτικές φαίνεται πως έχουν απώτερους σκοπούς, οι οποίοι έχουν να κάνουν με τα διοικητικά πράγματα στον αθλητισμό.
Ομοσπονδίες: Στο «πόδι» για επιχορηγήσεις και κυβερνητικές παρεμβάσεις
Η πρόσφατη ανακοίνωση των αθλητικών επιχορηγήσεων για το 2020 από τη ΓΓΑ, όπου για άλλη μια χρονιά εφαρμόστηκε η τακτική της μείωσης, στάθηκε αφορμή να ξεσηκωθούν οι περισσότερες αθλητικές ομοσπονδίες. Οσο κι αν η κυβέρνηση προσπάθησε να κρυφτεί πίσω από το περιβόητο πρόγραμμα αξιολόγησης «Χίλων» ως κριτήριο καταβολής των επιχορηγήσεων, δεν έπεισε κανέναν... Εξάλλου δεν ήταν και λίγες οι περιπτώσεις που αμφισβητήθηκε η αξιοπιστία του εν λόγω συστήματος, όπως στην περίπτωση της Κολυμβητικής Ομοσπονδίας, που αν και κατείχε την πρώτη θέση στο σύστημα αξιολόγησης είδε την επιχορήγησή της να μειώνεται σε σχέση με πέρυσι κατά 180.000 ευρώ ή 8% - από τις μεγαλύτερες μειώσεις που καταγράφηκαν.

Από τις κινητοποιήσεις που πραγματοποίησαν αθλητικά σωματεία σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, διεκδικώντας ουσιαστικά μέτρα στήριξης
Από τις κινητοποιήσεις που πραγματοποίησαν αθλητικά σωματεία σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, διεκδικώντας ουσιαστικά μέτρα στήριξης
Πέρα από τα οικονομικά προβλήματα, οι ομοσπονδίες καταγγέλλουν προσπάθεια της κυβέρνησης για παρέμβαση στις διοικητικές υποθέσεις του αθλητισμού, με στόχο τον έλεγχό του, μπροστά και στις εκλογές στις ομοσπονδίες. Οπως μάλιστα επισημαίνουν οι άνθρωποι του αθλητισμού, ρόλου αρωγού στην προσπάθεια αυτή παίζει το «Μητρώο Αθλητικών Φορέων» για την καταγραφή των σωματείων. Τόσο οι μέχρι τώρα ενέργειες του υφυπουργού Αθλητισμού, τονίζουν οι ομοσπονδίες, όσο και αυτές που αναμένεται να ακολουθήσουν, όπως η κατάθεση του νέου αθλητικού νομοσχεδίου, στόχο έχουν την επίθεση της κυβέρνησης σε ανθρώπους του αθλητισμού και στο ίδιο το αθλητικό κίνημα.
Αθλητικά σωματεία: Το αβέβαιο μέλλον και η θηλιά του «Μητρώου»
Αλλά και στα αθλητικά σωματεία το μέλλον διαγράφεται δυσοίωνο. Ηδη πριν από την πανδημία η κατάσταση ήταν οριακή, με τη μεγάλη πλειοψηφία των σωματείων να αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα λειτουργίας που απειλούσαν μέχρι και την ύπαρξή τους, ενώ τώρα τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα.
Η επαναφορά της απευθείας χρηματοδότησης από την κυβέρνηση, για πρώτη φορά μετά το 2012, όπως φάνηκε κάθε άλλο παρά δίνει λύση στα προβλήματα. Η επιχορήγηση ύψους 12 εκατ. ευρώ, που ανακοινώθηκε, ουσιαστικά μεταφράζεται σε ένα ποσό μόλις 2.000 ευρώ περίπου για καθένα από τα περίπου 5.000 σωματεία που έχουν εγγραφεί στο «Μητρώο» μέχρι σήμερα. Ποσό - σταγόνα στον ωκεανό σε σχέση με τα πραγματικά προβλήματα των σωματείων τα τελευταία χρόνια.

Από την πρόσφατη συνάντηση του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπα, με εκπροσώπους αθλητικών ομοσπονδιών
Από την πρόσφατη συνάντηση του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπα, με εκπροσώπους αθλητικών ομοσπονδιών
Παράλληλα, τα κυβερνητικά τερτίπια με την εγγραφή στο «Μητρώο» ως προϋπόθεση χρηματοδότησης «θολώνουν» ακόμα περισσότερο το μέλλον αρκετών σωματείων. Ηδη εκδηλώνονται έντονες αντιδράσεις από πολλούς φορείς για το πολύπλοκο σύστημα εγγραφής, το οποίο σε συνδυασμό με τα ασφυκτικά χρονικά πλαίσια που έχουν τεθεί για την ολοκλήρωση της διαδικασίας πρακτικά αφήνει πλήθος σωματείων εκτός «Μητρώου». Τεράστιες αναδεικνύονται οι ευθύνες της κυβέρνησης, η οποία έχει επιλέξει να θεσπίσει ως βασικό κριτήριο για την επιβίωση ενός σωματείου ένα γραφειοκρατικό μέτρο - έχοντας βέβαια τους λόγους της (βλ. εκλογές στις ομοσπονδίες) - αντί για την πραγματική του υπόσταση, που έχει να κάνει με την αθλητική δραστηριότητα, τη συμμετοχή σε πρωταθλήματα, τα τμήματα ακαδημιών, τον αριθμό μελών κ.ο.κ.

TOP READ