31 Μαΐ 2013

Θέλει ο Χρυσαυγίτης να κρυφτεί και η χαρά δεν τον αφήνει…

Θέλει ο Χρυσαυγίτης να κρυφτεί και η χαρά δεν τον αφήνει…

Είναι γνωστό ότι η Χρυσή Αυγή προσπαθεί να κρύψει –χωρίς επιτυχία- ότι είναι μια φασιστική – εθνικοσοσιαλιστική οργάνωση κατά τα πρότυπα του ΝSDAP, του Εθνικο-Σοσιαλιστικού Κόμματος Γερμανίας του Χίτλερ.
Η αλήθεια είναι ότι πάντοτε οι φασίστες προσπαθούσαν να κρύψουν το πραγματικό τους πρόσωπο. Στο ιδεολογικό τους μανιφέστο γράφουν πως: «Η Χρυσή Αυγή δεν είναι κίνημα φασιστικό ή ναζιστικό». Η προσπάθεια αυτή δε, φτάνει μέχρι και τα όρια  της γελοιότητας, όπως να βαφτίζουν “δημοσιογράφους” Γερμανούς νεoναζί που τους επισκέπτονται ή να πασχίζουν να παρουσιάσουν τον ναζιστικό χαιρετισμό ως “αρχαιοελληνικό”.
Πιάνονται στα πράσα όμως πολύ συχνά και οι μάσκες πέφτουν. Σε μια από τις ιστοσελίδες της, η Χρυσή Αυγή δημοσίευσε ένα κείμενο υπεράσπισης των «ιστορικών και φιλοσοφικών καταβολών» του φασισμού! Το κείμενο έχει την υπογραφή κάποιου Oswald Mosley. Ποιος είναι αυτός; Ο κύριος που βλέπετε στην φωτογραφία να φιγουράρει δίπλα στο Μουσολίνι! Πρόκειται για ηγετικό στέλεχος της “Βρετανικής Ένωσης των Φασιστών”!
 Αυτή είναι η Χρυσή Αυγή και όσο και αν προσπαθεί, το αποκρουστικό, δολοφονικό της πρόσωπο δεν κρύβεται. Τους αξίζει μόνο η απομόνωση από τη νεολαία στους χώρους δουλειάς και μόρφωσης, στις γειτονιές, παντού.

 Πηγή: Οδηγητής

Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι της «Cosco»

Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι της «Cosco» 



Για όσους κάνουν ότι δεν ξέρουν πόση ευτυχία φέρνουν οι «επενδυτές».

Αυτό το ξεφτίλισμα των εργαζομένων ποιος θα το καταπιεί; 
Είναι ακόμη κάποιος που δεν ξέρει τι είναι καπιταλισμός;  

«Παιδί μου, έχεις δει ευτυχισμένο άνθρωπο;»... 

-- «Παιδί μου, έχεις δει ποτέ ευτυχισμένο άνθρωπο;»
-- «Οχι»
-- «Ε, τότε κοίτα εμένα»!
Ο διάλογος είναι από εκείνες τις παλιές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, και διεξάγεται ανάμεσα στον «ευτυχισμένο» Βασίλη Αυλωνίτη και στον απορημένο και δύσπιστο Νίκο Ρίζο. Δύσπιστο, αφού ο καημένος ούτε είχε ξαναδεί, ούτε ήξερε πώς είναι ένας «ευτυχισμένος άνθρωπος»...
*
Αν και σεις έχετε την ίδια απορία, αν και σεις δυσπιστείτε, αν ψάχνετε και δεν βρίσκετε «πώς είναι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος», δε χρειάζεται να περιμένετε πότε θα μεταδοθεί η ταινία για να απολαύσετε τη φιγούρα του Αυλωνίτη.
Υπάρχει πιο «βιωματικός» τρόπος για να ανακαλύψετε την «ευτυχία»: Να πάτε στο λιμάνι. Στον Πειραιά. Και συγκεκριμένα να πάτε στις εγκαταστάσεις της κινεζικής «Cosco».
Αυτό έκανε χτες ο κύριος Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Και του έκανε καλό. Ο λόγος είναι απλός: Επισκεπτόμενος την «Cosco» ο κ. Παπούλιας είχε την ευκαιρία να δει - και μάλιστα πολλούς μαζεμένους - ευτυχισμένους ανθρώπους! Για την ακρίβεια είδε «ευτυχισμένους εργαζόμενους»!
Το είπε ξεκάθαρα στις δηλώσεις του ο κ. Παπούλιας:
«Ηταν μια θαυμάσια επίσκεψη», τόνισε. «Εζησα ακριβώς την αποδοτικότητα της ελληνοκινεζικής συνεργασίας», πρόσθεσε. Και στη συνέχεια εξήγησε:
«Το κλίμα είναι καλό. Οι 1.000 περίπου εργαζόμενοι διαβιούν κάτω από καλές συνθήκες εργασίας, είναι ικανοποιημένοι και το παράδειγμα αυτής της επενδυτικής συνεργασίας νομίζω ότι είναι πάρα πολύ χρήσιμο...».
*
Το πρώτο που έχουμε να παρατηρήσουμε είναι ότι η «ικανοποίηση» που διέγνωσε στα πρόσωπα των εργαζομένων στην «Cosco» ο κ. Παπούλιας, προφανώς και αποτελεί προέκταση του κινέζικου εργασιακού μοντέλου, των «καλών συνθηκών εργασίας», που ιδίοις όμμασι διαπίστωσε ότι επικρατούν στο λιμάνι.
Είναι το ίδιο εκείνο μοντέλο μέσω του οποίου οι κυβερνώντες φιλοδοξούν να κάνουν «ευτυχισμένους» και «ικανοποιημένους» όλους τους Ελληνες, τώρα που - και μετά το ταξίδι του πρωθυπουργού στην Κίνα - όλη η Ελλάδα προσφέρεται για κινεζικού τύπου «επενδύσεις».
Οι εργασιακές σχέσεις που θα επικρατούν σε αυτές τις κινέζικες «επενδύσεις» (τις οποίες ευχήθηκε και προσμένει ο κ. Παπούλιας), φυσικά και θα είναι αντίστοιχες εκείνων που επικρατούν στην «Cosco», αφού - διαπιστωμένα πλέον - αυτές είναι οι εργασιακές σχέσεις (της «Cosco») που φέρνουν «ικανοποίηση» και «ευτυχία» στους εργαζόμενους (και στους ανθρώπους, γενικά)...
*
Επειδή, όμως, καμιά φορά ακόμα και η ευτυχία, ειδικά όταν έρχεται απότομα, έχει παρατηρηθεί ότι είναι πιθανό να προκαλέσει μέχρι και αποπληξία (σσ: είναι αυτή η συναισθηματική αλλαγή από το κρύο στο ζεστό που ενίοτε δεν αντέχεται),
χρήσιμο είναι να γνωρίζουμε ποιο είναι το ακριβές εργασιακό μοντέλο που επικρατεί στην «Cosco», το οποίο - όπως ο πελαργός σε άλλες περιπτώσεις - φέρνει την «ικανοποίηση».
Μόλις το περασμένο Σάββατο, υπήρξε αποκαλυπτικότατο και αναλυτικότατο ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» που το περιέγραφε με σαφήνεια. Μετρήστε, λοιπόν, μερικούς χαρακτηριστικούς λόγους «ευτυχίας» και «ικανοποίησης»:
1) Οι εργαζόμενοι στο Σταθμό Εμπορευματοκιβωτίων του Ικονίου, που παραδόθηκε στην «Cosco» υπογράφουν ατομικές συμβάσεις εργασίας...
2) Οι μέρες εργασίας του εργαζόμενου δεν ξεπερνούν τις 12 το μήνα...
3) Ο καθαρός μισθός των εργαζομένων δεν ξεπερνά τα 660 ευρώ το μήνα...
4) Οι ώρες εργασίας ημερησίως μπορεί να ξεπεράσουν και τις 15...
5) Σύμφωνα με τη σύμβαση ανάμεσα στον εργαζόμενο και στην εταιρεία «ο εργοδότης δικαιούται να μεταθέτει ή αποσπά τον εργαζόμενο, από εργασία σε εργασία, από βάρδια σε βάρδια, από τμήμα σε τμήμα, από μηχάνημα σε μηχάνημα, από εκμετάλλευση σε εκμετάλλευση κτλ».
6) Σύμφωνα με τη σύμβαση «κάθε πρόσθετη πέραν της νομίμου εργασίας που τυχόν ήθελε παρασχεθεί (αμοιβή νυχτερινής εργασίας, αμοιβή Κυριακών, αργιών, αμοιβή για εκτός έδρας εργασία κλπ.)» ΔΕΝ πληρώνεται, αφού η απλήρωτη αυτή αμοιβή θεωρείται ότι περιλαμβάνεται στο συμφωνημένο μηνιάτικο των 660 ευρώ και ότι πληρώθηκε (!)...
7) Οι υπερωρίες επίσης δεν πληρώνονται αφού σύμφωνα με τη σύμβαση «η υπέρβαση του ημερήσιου ωραρίου απασχόλησης (...) λογίζεται οικειοθελής παραμονή στο χώρο εργασίας» (!)...
*
Επειδή, όπως μπορεί να καταλάβει ο καθένας, η «ευτυχία» και η «ικανοποίηση» στους εργασιακούς χώρους της «Cosco» είναι ανεπανάληπτες, η εταιρεία έχει πάρει τα μέτρα της:
Για να μην κατακλύζεται καθημερινά από αιτήσεις και διαδηλώσεις δυστυχισμένων ανθρώπων, που μαθαίνουν τις συνθήκες «ευτυχίας» που επικρατούν στην «Cosco» και της ζητούν να ανοίξει τον «παράδεισό της» και σε εκείνους, η «Cosco» έχει φροντίσει στις συμβάσεις εργασίας στις οποίες υποχρεώνει τους εργαζόμενους να συμπεριλάβει και την εξής ρήτρα:
Κάθε εργαζόμενος, λέει η ρήτρα,
«...υποχρεούται έναντι του εργοδότη σε υποχρέωση πίστης που αναλύεται σε απαγόρευση διάδοσης εταιρικών μυστικώνκαι πληροφοριώνσε οποιοδήποτε φυσικό ή νομικό πρόσωπο»...
Λογικό:
Είναι τόση η «ικανοποίηση», όπως άλλωστε το δήλωσε ο κ. Παπούλιας, και τόση η «ευτυχία» της κινεζοποίησης, είναι τόση η «ικανοποίηση» και τόση η «ευτυχία» που υπόσχονται στους εργαζόμενους οι «επενδύσεις» τύπου «Cosco», είναι τόση η «ικανοποίηση» και τόση η «ευτυχία» που θα φέρει αυτού του τύπου η «ανάπτυξη»
που αν μη τι άλλο, δεν χρειάζεται να τις κάνουν και βούκινο.
Τόση «ικανοποίηση» και τέτοια «ευτυχία», καλό (σσ: καλό, εννοείται, για εκείνους που τις προκαλούν) είναι να κρύβονται. Και να περιφρουρούνται με τη δέουσα... εχεμύθεια. Ώστε να μπορούν μετά πρόεδροι, υπουργοί και φαρισαίοι, να ανακαλύπτουν «ικανοποιημένους» και ευτυχισμένους» ανθρώπους, ανάμεσα σε ένα λαό φτωχοποιημένων ειλώτων.

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

ΡΙΖ. 31/5/13
 *********

Σ.σ. Στη «Cosco» σίγουρα υπάρχουν ευτυχισμένοι άνθρωποι. Είναι οι επενδυτές της καταλήστευσης του ιδρώτα των εργαζομένων. Μαζί τους είναι ευτυχισμένοι και οι άνθρωποί τους στην κυβέρνηση, στην τρόικα, στα αστικά κόμματα, στα μέσα ενημέρωσης και στην Προεδρία της Δημοκρατίας!
 Αναρτήθηκε από symastev

Σοκάρουν τα στοιχεία της UNISEF για την Ελλάδα και τον κόσμο…Σε ποσοστά ρεκόρ η παιδική φτώχεια

Σοκάρουν τα στοιχεία της UNISEF για την Ελλάδα και τον κόσμο…Σε ποσοστά ρεκόρ η παιδική φτώχεια

Παιδική-φτώχεια.
Του Βασίλη Σ. Κανέλλη
Στοιχεία – σοκ για την παιδική φτώχεια στις πλούσιες χώρες του κόσμου, αλλά και δραματική επιδείνωση της κατάστασης στην Ελλάδα, εξαιτίας και των μέτρων λιτότητας, καταγράφει έρευνα που διεξήγαγε η Unicef. Η έκταση του φαινομένου έχει λάβει τραγικές διαστάσεις καθώς 13 εκατ. παιδιά στην Ευρωπαϊκή Ενωση (συν Ισλανδία και Νορβηγία) στερούνται βασικά αγαθά απαραίτητα για την ανάπτυξή τους ενώ ταυτόχρονα 30 εκατ. παιδιά σε 35 χώρες με αναπτυγμένες οικονομίες ζουν σε συνθήκες φτώχειας.
Ποσοστά
Στη χώρα μας, τα ποσοστά παιδικής φτώχειας αυξάνονται δραματικά αφενός λόγω των οικονομικών μέτρων (φόροι, μείωση εισοδημάτων) κι αφετέρου εξαιτίας των περικοπών στις δημόσιες δαπάνες για τις οικογένειες (επιδόματα – φοροαπαλλαγές – υπηρεσίες). Η Ελλάδα είναι στην προτελευταία θέση της κατάταξης με 1,1% του ΑΕΠ, πριν τη Μάλτα (1%). Η Γαλλία είναι πρώτη στις δαπάνες με 3,7%. Αναφορικά με την παιδική φτώχεια, η έρευνα εξετάζει δύο παραμέτρους: Το Δείκτη Παιδικής Αποστέρησης ο οποίος ορίζει ένα παιδί ως «αποστερημένο» αν του λείπουν δύο ή περισσότερα αγαθά από ένα κατάλογο 14 βασικών πραγμάτων όπως τρία γεύματα την ημέρα, εκπαιδευτικά βιβλία στο σπίτι ή σύνδεση στο internet, φρέσκα φρούτα ημερησίως, εξοπλισμό υπαίθριας αναψυχής (ποδήλατο, πισίνα), τακτικές δραστηριότητες αναψυχής, χρήματα για σχολικές εκδηλώσεις ή εκδρομές, μερικά καινούργια ρούχα, δύο ζευγάρια παπούτσια κ.λπ.
assets_LARGE_t_942_43385394
Τα υψηλότερα ποσοστά αποστέρησης παρουσιάζονται σε χώρες όπως Ρουμανία, Βουλγαρία και Πορτογαλία (με ποσοστά πάνω από 70%, 50% και 27% αντίστοιχα) αν και μερικές πλουσιότερες χώρες, όπως η Γαλλία και η Ιταλία, έχουν ποσοστά αποστέρησης άνω του 10%. Στις τρεις καλύτερες θέσεις της κατάταξης των χωρών βρίσκονται, η Ισλανδία (0,9%), Σουηδία (1,3%) και Νορβηγία (1,9%) ενώ στις χαμηλότερες, η Ρουμανία (72,6%), Βουλγαρία (56,6%) και Ουγγαρία (31,9%).
Η Ελλάδα βρίσκεται στην 21η θέση με 17,2%, αμέσως μετά την Ιταλία (13,3%) και πριν από τη Σλοβακία (19,2%). Ειδικότερα, στην Ελλάδα το ποσοστό παιδικής αποστέρησης είναι ακόμη μεγαλύτερο σε μονογονεϊκές οικογένειες από 17,2% αυξάνει σε 24,3%, στις οικογένειες με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο γονέων σε 50,8% και σε οικογένειες μεταναστών σε 42,2%.
Η δεύτερη παράμετρος εξετάζει το ποσοστό των παιδιών που ζουν κάτω από το εθνικό τους «όριο φτώχειας» – που ορίζεται ως το 50% του μέσου διαθέσιμου οικογενειακού εισοδήματος.
Οι σκανδιναβικές χώρες και η Ολλανδία παρουσιάζουν τα χαμηλότερα ποσοστά σχετικής παιδικής φτώχειας, με περίπου 7%. Η Αυστραλία, ο Καναδάς, η Νέα Ζηλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο έχουν ποσοστά μεταξύ 10% και 15%, ενώ πάνω από το 20% των παιδιών στη Ρουμανία και στις Ηνωμένες Πολιτείες ζουν σε σχετική φτώχεια. Στις τρεις καλύτερες θέσεις της κατάταξης των χωρών σύμφωνα με αυτό τον τρόπο μέτρησης βρίσκονται, η Ισλανδία (4,7%), η Φινλανδία (5,3%) και η Κύπρος (6,1%) ενώ τις χαμηλότερες καταλαμβάνουν, η Ρουμανία (25,5%), οι ΗΠΑ (23,1%) και η Λετονία (18,8%).
Η Ελλάδα καταλαμβάνει την 30ή θέση (σε σύνολο 35 χωρών) με 16% και πάλι αμέσως μετά την Ιταλία (15,9%) και πριν από την Ισπανία (17,1%). Επίσης, ενώ σε όλες τις χώρες τα ποσοστά παιδικής φτώχειας μειώνονται μετά τον υπολογισμό των επιπτώσεων φόρων και παροχών στο διαθέσιμο εισόδημα, στην Ελλάδα αυξάνονται από το 13% στο 16%. Για παράδειγμα στην Ιρλανδία μειώνονται από άνω του 40% στο 8,4%, στις περισσότερες χώρες μειώνονται σχεδόν στο μισό ή και περισσότερο, ενώ σε κάποιες μειώνονται αισθητά, εκτός Ελβετίας, Ισπανίας, ΗΠΑ, Ιαπωνίας και Ιταλίας στις οποίες μειώνονται λίγο.
πηγή: Ημερησία

ΕΥΔΑΠ Βγάζει στο σφυρί σπίτι άνεργου μεταλλεργάτη για 831 ευρώ!

ΕΥΔΑΠ
Βγάζει στο σφυρί σπίτι άνεργου μεταλλεργάτη για 831 ευρώ!
Στο σφυρί βγάζει η ΕΥΔΑΠ σπίτι ανέργου της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης για οφειλή 831 ευρώ, γεγονός που πρέπει να σημάνει συναγερμό για κάθε εργατική, λαϊκή οικογένεια, για ολόκληρη την εργατική τάξη! Ο άνεργος με την ειδικότητα του μεταλλεργάτη, πατέρας δύο παιδιών, αφού καταδικάστηκε από την βάρβαρη πολιτική, εδώ και τρία χρόνια να μην μπορεί να πιάσει εργαλείο στα χέρια του, τώρα κινδυνεύει από στιγμή σε στιγμή να χάσει το σπίτι του, τον κόπο μιας ζωής, που έχτισε φτύνοντας αίμα μέσα στη Ζώνη. Χτες έγινε μια πρώτη παρέμβαση από αντιπροσωπεία του Συνδικάτου Μετάλλου Πειραιά μαζί με τον άνεργο στα γραφεία της ΕΥΔΑΠ στον Πειραιά απαιτώντας να σταματήσει η διαδικασία, κάτι για το οποίο η διευθύντρια του καταστήματος δήλωσε «αδυναμία»...
Ο άνεργος μεταλλεργάτης δεν κατάφερε να εξοφλήσει στην ΕΥΔΑΠ λογαριασμούς από το 2012. Η εταιρεία αφού του έκοψε την παροχή νερού, στη συνέχεια έβαλε δικηγόρο, ερεύνησε για την ακίνητη περιουσία του ανέργου στα υποθηκοφυλακεία, εντόπισε ότι έχει ένα σπίτι και στις 29 Μάη, δηλαδή πριν δύο μέρες, δικαστική επιμελήτρια ξεκίνησε τη διαδικασία της «αναγκαστικής κατάσχεσης».
Οπως αναφέρεται στην έκθεση της δικαστικής επιμελήτριας «αφού έλαβα υπόψη μου και σε εκτέλεση της με αριθμό ειδικού πρωτοκόλλου 691/22-04-2013 έγγραφης παραγγελίας για κατάσχεση, του Προϊσταμένου της υπηρεσίας Αναγκαστικών Εισπράξεων της επισπεύδουσας εταιρείας με την επωνυμία ΕΥΔΑΠ (....) και του σχετικού πίνακα οφειλών που περιλαμβάνεται στην έκθεση αυτή», «μου δίνεται η νόμιμη εντολή και πληρεξουσιότητα να κατάσχω αναγκαστικά στην κινητή και ακίνητη περιουσία του παραπάνω αναγραφόμενου οφειλέτου»... δηλαδή του ανέργου!
Μάλιστα η ΕΥΔΑΠ εκτίμησε την περιουσία του μεταλλεργάτη «για το ποσό των 50.000 ευρώ με τιμή πρώτης προσφοράς για την έναρξη του πλειστηριασμού το ποσόν των 30.000 ευρώ» και όλα αυτά για 831 ευρώ, οφειλή που με τοκογλυφικές προσαυξήσεις τις οποίες επέβαλε η εταιρεία έφτασε τα 972,39 ευρώ.
Ο Σωτήρης Πουλικόγιαννης, πρόεδρος του Συνδικάτου Μετάλλου, με δήλωσή του στο «Ρ» έκανε σαφές ότι: «Είναι γελασμένοι όσοι νομίζουν ότι το οργανωμένο ταξικά προσανατολισμένο κίνημα θα κάτσει με σταυρωμένα τα χέρια. Θα προχωρήσουμε σε επανασύνδεση του νερού με δικό μας εθελοντικό συνεργείο και δικά μας μέσα. Θα κόψουμε τα χέρια σε όποιον αετονύχη μαυραγορίτη προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί την κατάσταση και να πάρει το σπίτι του ανέργου. Καλούμε τους εργαζόμενους να οργανωθούν στα σωματεία τους, να τους δώσουν ταξικό προσανατολισμό. Να οργανώσουν επιτροπές αγώνα σε κάθε χώρο δουλειάς, εργοστάσιο, να οργανώσουμε επιτροπές αγώνα των σωματείων σε κάθε γειτονιά και μαζί με τις Λαϊκές Επιτροπές να αγωνιστούμε κόντρα στη βαρβαρότητα της αντιλαϊκής πολιτικής, να μη γίνουμε σκλάβοι του 21ου αιώνα. Να μην επιτρέψουμε να μείνει κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα και νερό, καμία οικογένεια χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, να μην περάσει κανένας πλειστηριασμός. Εμείς έχουμε τη δύναμη, εμείς παράγουμε τον πλούτο και μπορούμε να τον διεκδικήσουμε».

Ο ΣΥΡΙΖΑ και η «κοινωνική οικονομία»

Ο ΣΥΡΙΖΑ και η «κοινωνική οικονομία»
Η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ για την ανάπτυξη και την αντιμετώπιση της ανεργίας, εκτός από την πολιτική ενίσχυσης των επιχειρηματικών ομίλων, περιλαμβάνει και τη λεγόμενη «κοινωνική οικονομία». Την προτείνει μάλιστα εξηγώντας ότι η ανεργία δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με την ανάπτυξη των επιχειρηματικών ομίλων. Αρα χρειάζεται και αυτή η μορφή. Που εφαρμόζεται ως μορφή διαχείρισης από τις αρχές του 20ού αιώνα και πιο ολοκληρωμένα και εντατικά μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Τι είναι όμως η «κοινωνική οικονομία» ή «τρίτος τομέας οικονομίας»; Μια παλιά σοσιαλδημοκρατική μορφή διαχείρισης λαϊκών προβλημάτων στο όνομα καταπολέμησης της ανεργίας. Αρχές της δεκαετίας του '90, ο Τζέρεμι Ρίφκιν, πρόεδρος του Ιδρύματος Οικονομικών Τάσεων της Ουάσιγκτον, πασχίζει με ένα βιβλίο, με τίτλο«Το τέλος της εργασίας και το μέλλον της», να δώσει θεωρητική τεκμηρίωση στην «κοινωνική οικονομία», αναφέροντας ότι η ανεργία στον καπιταλισμό μέσω των καπιταλιστικών επιχειρήσεων δεν αντιμετωπίζεται, επομένως οι άνεργοι πρέπει να ιδρύσουν «κοινότητες» που να παρέχουν υπηρεσίες. Επίσης, ο Α. Γκίντενς, στο βιβλίο του «Ο τρίτος δρόμος. Η ανανέωση της σοσιαλδημοκρατίας» (εκδόσεις «Πόλις», Αθήνα, 1998),αναφέρει χαρακτηριστικά: «Η κυβέρνηση μπορεί να ενεργεί σε συνεργασία με φορείς της κοινωνίας των πολιτών, ώστε από κοινού να προάγουν την ανανέωση και την ανάπτυξη της κοινότητας. Την οικονομική βάση αυτής ακριβώς της συνεργασίας αποκαλώ νέα μεικτή οικονομία. Η οικονομία αυτή μπορεί να είναι αποτελεσματική μόνο αν εκσυγχρονιστούν σε βάθος οι ήδη υπάρχοντες θεσμοί Πρόνοιας». Ο εκσυγχρονισμός των θεσμών, που επικαλείται ο Γκίντενς, είναι η θεσμική αναγνώριση, από το αστικό κράτος, όλων των μορφών που μπορεί να πάρουν οι φορείς της «κοινωνικής οικονομίας». Αυτό που προβάλλει και ο ΣΥΡΙΖΑ.
***
Η ιδέα είναι περίπου η εξής, όπως παρουσιάστηκε από τη «LE MONDE diplomatique», το Δεκέμβρη του 2002 από την εφαρμογή της στη Γαλλία: «Ανάμεσα στον εμπορευματοποιημένο τομέα της οικονομίας και στις δημόσιες επιχειρήσεις και υπηρεσίες, υπάρχει ένας ευρύτατος τομέας, ο οποίος είναι γνωστός με το όνομα κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία: Περιλαμβάνει χιλιάδες μη κερδοσκοπικές οργανώσεις (οργανώσεις, συνεταιρισμοί, ταμεία αλληλοασφάλισης και ιδρύματα). Αντιπροσωπεύουν το 10% της συνολικής απασχόλησης στην Ευρώπη... Αυτός ο τομέας αρχίζει να διεκδικεί τη ρήξη με τα φιλελεύθερα δόγματα: Μπορεί κανείς να ασκεί επιχειρηματικές δραστηριότητες χωρίς να κινείται μόνο μέσα από τη λογική του κέρδους». Επομένως, οι άνεργοι μπορεί να συγκροτούν συνεταιριστικές επιχειρήσεις, άλλες μορφές συλλογικών επιχειρήσεων, ΜΚΟ, ιδρύματα κ.λπ., όχι με σκοπό το κέρδος, αλλά για να παρέχουν βασικά κοινωνικές υπηρεσίες σε όσους τις χρειάζονται, αλλά δεν μπορούν να τις εξασφαλίσουν ούτε από το κράτος, γιατί σταμάτησε να τις παρέχει, ούτε από καπιταλιστικές επιχειρήσεις που παρέχουν ανάλογες υπηρεσίες, προφανώς γιατί είναι ακριβές για το εισόδημά τους.
Γιατί τις παρουσιάζουν ως επιχειρήσεις που δεν έχουν σκοπό το κέρδος; Αφενός γιατί υπολογίζουν ότι μπορούν πιο εύκολα να γίνονται αποδεκτές ως «μη επιχειρήσεις», αφετέρου γιατί το πολύ που θα μπορούσαν να προσφέρουν στους ιδιοκτήτες τους είναι ένα στοιχειώδη μισθό και αυτό αν τα καταφέρουν. Μιλούν για «κοινωνική οικονομία» δίπλα στο κέρδος, ώστε να φαίνεται ότι αυτή είναι διαφορετική από την καπιταλιστική και, πάντως, ότι μπορεί να εξαλείψει την ανεργία, τη φτώχεια, την εξαθλίωση.
***
Πασχίζουν να κάνουν ελκυστική, άρα και προσιτή στις λαϊκές μάζες, μια υποτιθέμενη διέξοδο στα αδιέξοδα που προκαλεί η καπιταλιστική παραγωγή και η οικονομική κρίση, δηλαδή αυτά της φτώχειας, της ανεργίας, των εξαθλιωμένων, των αστέγων και των ανέργων ταυτόχρονα. Αλλά δεν μπορεί να δώσει διέξοδο στους εργαζόμενους σε τίποτα από τα παραπάνω. Είναι μορφές επιχειρήσεων που θα παρέχουν φτηνές, άρα υποβαθμισμένες υπηρεσίες στους εξαθλιωμένους, αλλά πρέπει να βρίσκουν και πελάτες για να τις παρέχουν. Επίσης, ένα στοιχείο βασικό για τη δημιουργία τους και τη λειτουργία τους είναι η χρηματοδότησή τους. Πού θα βρουν κεφάλαιο για τη δημιουργία τους οι άνεργοι; Οσο και αν υπάρχουν κάποια προγράμματα και από την ΕΕ για τη δημιουργία μορφών «κοινωνικής οικονομίας», αυτά είναι προσωρινά και πάντως η πείρα έχει δείξει ότι τέτοιες επιχειρήσεις δεν μπορούν να σταθούν στον καπιταλισμό. Ακόμη και οι συνεταιρισμοί είναι αναγκασμένοι να λειτουργούν ως καπιταλιστικές επιχειρήσεις, ενώ οι αυτοαπασχολούμενοι ξεκληρίζονται από τα μονοπώλια. Εκτός αν τους σπρώξουν στο δανεισμό από τις τράπεζες. Βεβαίως, ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά για κίνητρα. Πράγματι, υπάρχει ανάλογη πείρα από την εφαρμογή τέτοιων προγραμμάτων για τη δημιουργία επιχειρήσεων «κοινωνικής οικονομίας» με κίνητρα, όπως, π.χ., φοροαπαλλαγές. Αλλά παρ' όλ' αυτά, ακόμη και αν ισχύσουν, δεν μπορούν να δώσουν διέξοδο στην ανεργία. Και δεν μπορούν και δεν πρέπει οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι να υποτάσσονται σε λογικές που τους ωθούν σε μια ζωή με ένα συνεχές κυνήγι μιας ελάχιστης και αβέβαιης επιβίωσης, βαφτίζοντάς τους μάλιστα επιχειρηματίες, χωρίς άλλα δικαιώματα, ενώ καλούνται να βουλώσουν τις τεράστιες τρύπες που άφησε το κράτος στην παροχή υπηρεσιών στο λαό. Αυτή η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί ταυτόχρονα στην υποταγή στο σύστημα με αβέβαιο μέλλον. Αλλωστε, την «κοινωνική οικονομία» τη θεωρούν ως μοχλό της «κοινωνικής συνοχής», δηλαδή της ταξικής υποταγής στο κεφάλαιο, για διαιώνιση της εκμετάλλευσης.

Τι σημαίνει για το λαό η «ανταγωνιστικότητα»;

Τι σημαίνει για το λαό η «ανταγωνιστικότητα»;
-- Ποιος χάνει και ποιος κερδίζει από τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας, την οποία διαπιστώνουν οι ιμπεριαλιστικοί Οργανισμοί;
Μια ενδιαφέρουσα και αποκαλυπτική θεώρηση για το τι σημαίνει «ανταγωνιστικότητα» στον καπιταλισμό και πώς αυτή επιτυγχάνεται δίνει η Παγκόσμια Επετηρίδα Ανταγωνιστικότητας (World Competitiveness Yearbook - WCY) που συνέταξε το International Institute for Management Development (IMD) του Business School της Λωζάνης, για το 2013. Σύμφωνα με τα στοιχεία, η ελληνική καπιταλιστική οικονομία βρίσκεται στην 54η θέση σε σύνολο 60 χωρών, βελτιώνοντας κατά 4 θέσεις τις επιδόσεις της σε σχέση με το 2012 (58η θέση). Στο σχετικό δελτίο, η άνοδος της Ελλάδας θεωρείται αναμενόμενη, εξαιτίας της «κυβερνητικής πολιτικής και τις κυβερνητικές αποφάσεις στο πλαίσιο της δημοσιονομικής προσαρμογής της χώρας, των μεταρρυθμίσεων στην αγορά εργασίας, και της σημαντικής βελτίωσης της εικόνας της χώρας μας στο εξωτερικό». Σε άλλο σημείο, εξαίρεται «η εφαρμογή του μεταρρυθμιστικού προγράμματος, με άξονα τις αποκρατικοποιήσεις». Δηλαδή, βασικοί παράγοντες για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας μιας οικονομίας στον καπιταλισμό, είναι η «δημοσιονομική πειθαρχία», που σημαίνει περικοπές σε δημόσιες δαπάνες που σχετίζονται με μισθούς, Κοινωνική Ασφάλιση, Υγεία, Πρόνοια και άλλα, οι «μεταρρυθμίσεις», κύρια στους μισθούς και την αγορά εργασίας, όπως και οι ιδιωτικοποιήσεις, που σημαίνει ολοκληρωτική παράδοση στρατηγικών τομέων της οικονομίας στο κεφάλαιο. Σύμφωνα με την ίδια έκθεση, οι καλύτερες επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας καταγράφονται στο δείκτη της «επιχειρηματικής αποτελεσματικότητας». Ο συγκεκριμένος δείκτης αφορά κατά κανόνα μέτρα που πήραν οι ίδιοι οι εργοδότες, για να βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεών τους και να τις αναδιαρθρώσουν σε συνθήκες κρίσης.
Ποια ήταν αυτά τα μέτρα; Μαζικές απολύσεις, μειώσεις μισθών, διευθέτηση του χρόνου εργασίας (εκ περιτροπής εργασία και άλλα) και η χρήση όλου του πλέγματος των αντεργατικών νόμων, με τους οποίους το αστικό κράτος φιλοδώρησε τους καπιταλιστές. Οι άλλοι δείκτες, με τους οποίους μετριέται η ανταγωνιστικότητα, είναι η «οικονομική αποδοτικότητα», η «κυβερνητική αποτελεσματικότητα» και οι «υποδομές». Αφορούν, δηλαδή, το κατά πόσο προχώρησε η «αναδιάταξη» της κρατικής μηχανής, των δημόσιων οικονομικών και των κρατικών υποδομών, ώστε όλα να προσαρμοστούν καλύτερα στις σύγχρονες ανάγκες των μονοπωλίων. Σύμφωνα με το ίδιο δελτίο του IMD, οι πέντε κύριες προκλήσεις για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας το 2013 είναι «η ταχεία προώθηση διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων για τη μείωση των δαπανών του δημόσιου τομέα (...) η ενίσχυση της ρευστότητας και της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων (...) ο εξορθολογισμός του φορολογικού συστήματος, με στόχο τη μείωση της φοροδιαφυγής (...) η μείωση της γραφειοκρατίας που αφορά την επιχειρηματικότητα (...) η πάταξη των φαινομένων διαφθοράς στο δημόσιο τομέα». Ενα προς ένα αυτά τα μέτρα περιέχονται στο πρόγραμμα της συγκυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ, που ευθυγραμμίζονται πλήρως με τα κριτήρια που θέτουν οι διάφοροι ιμπεριαλιστικοί Οργανισμοί για την τόνωση της ανταγωνιστικότητας μιας καπιταλιστικής οικονομίας. Ο ίδιος ο Τσίπρας δήλωνε στο CNN (Νοέμβρης 2012): «Για να υπάρξει ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, πρέπει να υπάρξουν σημαντικές διαρθρωτικές αλλαγές στην Ελλάδα, τις οποίες φυσικά δεν τις αρνούμαστε».Ενα μήνα μετά, κατήγγειλε την κυβέρνηση ότι «δεν πετυχαίνει κανένα στόχο στο επίπεδο της διαχείρισης του χρέους και στην αύξηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας».
Παίρνοντας αφορμή από τις ανακοινώσεις του IMD, ο πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχάνων Βορείου Ελλάδας ζήτησε για να τονωθεί η ανταγωνιστικότητα των ελληνικών επιχειρήσεων: Την άμεση πληρωμή των οφειλών του κράτους προς τις επιχειρήσεις, το συμψηφισμό των οφειλών των επιχειρήσεων προς το κράτος με τις οφειλές του δημοσίου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα προς τις επιχειρήσεις, την άμεση επιστροφή του ΦΠΑ των εξαγωγικών επιχειρήσεων, την άμεση κινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού, ούτως ώστε να βεβαιωθούν οι οφειλές του κράτους προς τις επιχειρήσεις, την επιδότηση της εργασίας και όχι της ανεργίας, με την επιδότηση των εργοδοτικών εισφορών, την εξαίρεση των προγραμμάτων του ΟΑΕΔ από τον κανόνα de minimis ούτως ώστε να μπορέσει η πολιτεία να προχωρήσει στην κατά 100% επιδότηση των εργοδοτικών εισφορών, τη σταθερότητα του φορολογικού πλαισίου, και, τέλος, την άρση τουλάχιστον τριάντα (30) σημαντικών εμποδίων στην επιχειρηματικότητα, «που έχουμε υποσχεθεί ως χώρα στην τρόικα από το 2010». Οι βιομήχανοι εξασφάλισαν πάμφθηνα εργατικά χέρια, ατομικές συμβάσεις εργασίας, διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου, νέα πεδία δράσης με τις συμπράξεις και τις ιδιωτικοποιήσεις. Τώρα, με εργάτες - σύγχρονους δούλους θέλουν και ρευστό για να κάνουν επενδύσεις. Αλλη μια απόδειξη ότι η ανταγωνιστικότητα των μονοπωλιακών ομίλων τρέφεται από την κατάργηση των δικαιωμάτων των εργαζόμενων και του λαού και πως η καπιταλιστική ανταγωνιστικότητα είναι ασυμβίβαστη με τις λαϊκές ανάγκες.

«Παιδί μου, έχεις δει ευτυχισμένο άνθρωπο;»...

«Παιδί μου, έχεις δει ευτυχισμένο άνθρωπο;»...
-- «Παιδί μου, έχεις δει ποτέ ευτυχισμένο άνθρωπο;»
-- «Οχι»
-- «Ε, τότε κοίτα εμένα»!
Ο διάλογος είναι από εκείνες τις παλιές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, και διεξάγεται ανάμεσα στον «ευτυχισμένο» Βασίλη Αυλωνίτη και στον απορημένο και δύσπιστο Νίκο Ρίζο. Δύσπιστο, αφού ο καημένος ούτε είχε ξαναδεί, ούτε ήξερε πώς είναι ένας «ευτυχισμένος άνθρωπος»...
*
Αν και σεις έχετε την ίδια απορία, αν και σεις δυσπιστείτε, αν ψάχνετε και δεν βρίσκετε«πώς είναι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος», δε χρειάζεται να περιμένετε πότε θα μεταδοθεί η ταινία για να απολαύσετε τη φιγούρα του Αυλωνίτη.
Υπάρχει πιο «βιωματικός» τρόπος για να ανακαλύψετε την «ευτυχία»: Να πάτε στο λιμάνι. Στον Πειραιά. Και συγκεκριμένα να πάτε στις εγκαταστάσεις της κινεζικής «Cosco».
Αυτό έκανε χτες ο κύριος Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Και του έκανε καλό. Ο λόγος είναι απλός: Επισκεπτόμενος την «Cosco» ο κ. Παπούλιας είχε την ευκαιρία να δει - και μάλιστα πολλούς μαζεμένους - ευτυχισμένους ανθρώπους! Για την ακρίβεια είδε «ευτυχισμένους εργαζόμενους»!
Το είπε ξεκάθαρα στις δηλώσεις του ο κ. Παπούλιας:
«Ηταν μια θαυμάσια επίσκεψη», τόνισε. «Εζησα ακριβώς την αποδοτικότητα της ελληνοκινεζικής συνεργασίας», πρόσθεσε. Και στη συνέχεια εξήγησε:
«Το κλίμα είναι καλό. Οι 1.000 περίπου εργαζόμενοι διαβιούν κάτω από καλές συνθήκες εργασίας, είναι ικανοποιημένοι και το παράδειγμα αυτής της επενδυτικής συνεργασίας νομίζω ότι είναι πάρα πολύ χρήσιμο...».
*
Το πρώτο που έχουμε να παρατηρήσουμε είναι ότι η «ικανοποίηση» που διέγνωσε στα πρόσωπα των εργαζομένων στην «Cosco» ο κ. Παπούλιας, προφανώς και αποτελεί προέκταση του κινέζικου εργασιακού μοντέλου, των «καλών συνθηκών εργασίας», που ιδίοις όμμασι διαπίστωσε ότι επικρατούν στο λιμάνι.
Είναι το ίδιο εκείνο μοντέλο μέσω του οποίου οι κυβερνώντες φιλοδοξούν να κάνουν «ευτυχισμένους» και «ικανοποιημένους» όλους τους Ελληνες, τώρα που - και μετά το ταξίδι του πρωθυπουργού στην Κίνα - όλη η Ελλάδα προσφέρεται για κινεζικού τύπου «επενδύσεις».
Οι εργασιακές σχέσεις που θα επικρατούν σε αυτές τις κινέζικες «επενδύσεις» (τις οποίες ευχήθηκε και προσμένει ο κ. Παπούλιας), φυσικά και θα είναι αντίστοιχες εκείνων που επικρατούν στην «Cosco», αφού - διαπιστωμένα πλέον - αυτές είναι οι εργασιακές σχέσεις (της «Cosco») που φέρνουν «ικανοποίηση» και «ευτυχία» στους εργαζόμενους (και στους ανθρώπους, γενικά)...
*
Επειδή, όμως, καμιά φορά ακόμα και η ευτυχία, ειδικά όταν έρχεται απότομα, έχει παρατηρηθεί ότι είναι πιθανό να προκαλέσει μέχρι και αποπληξία (σσ: είναι αυτή η συναισθηματική αλλαγή από το κρύο στο ζεστό που ενίοτε δεν αντέχεται),
χρήσιμο είναι να γνωρίζουμε ποιο είναι το ακριβές εργασιακό μοντέλο που επικρατεί στην «Cosco», το οποίο - όπως ο πελαργός σε άλλες περιπτώσεις - φέρνει την «ικανοποίηση».
Μόλις το περασμένο Σάββατο, υπήρξε αποκαλυπτικότατο και αναλυτικότατο ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» που το περιέγραφε με σαφήνεια. Μετρήστε, λοιπόν, μερικούς χαρακτηριστικούς λόγους «ευτυχίας» και «ικανοποίησης»:
1) Οι εργαζόμενοι στο Σταθμό Εμπορευματοκιβωτίων του Ικονίου, που παραδόθηκε στην «Cosco» υπογράφουν ατομικές συμβάσεις εργασίας...
2) Οι μέρες εργασίας του εργαζόμενου δεν ξεπερνούν τις 12 το μήνα...
3) Ο καθαρός μισθός των εργαζομένων δεν ξεπερνά τα 660 ευρώ το μήνα...
4) Οι ώρες εργασίας ημερησίως μπορεί να ξεπεράσουν και τις 15...
5) Σύμφωνα με τη σύμβαση ανάμεσα στον εργαζόμενο και στην εταιρεία «ο εργοδότης δικαιούται να μεταθέτει ή αποσπά τον εργαζόμενο, από εργασία σε εργασία, από βάρδια σε βάρδια, από τμήμα σε τμήμα, από μηχάνημα σε μηχάνημα, από εκμετάλλευση σε εκμετάλλευση κτλ».
6) Σύμφωνα με τη σύμβαση «κάθε πρόσθετη πέραν της νομίμου εργασίας που τυχόν ήθελε παρασχεθεί (αμοιβή νυχτερινής εργασίας, αμοιβή Κυριακών, αργιών, αμοιβή για εκτός έδρας εργασία κλπ.)» ΔΕΝ πληρώνεται, αφού η απλήρωτη αυτή αμοιβή θεωρείται ότι περιλαμβάνεται στο συμφωνημένο μηνιάτικο των 660 ευρώ και ότι πληρώθηκε (!)...
7) Οι υπερωρίες επίσης δεν πληρώνονται αφού σύμφωνα με τη σύμβαση «η υπέρβαση του ημερήσιου ωραρίου απασχόλησης (...) λογίζεται οικειοθελής παραμονή στο χώρο εργασίας» (!)...
*
Επειδή, όπως μπορεί να καταλάβει ο καθένας, η «ευτυχία» και η «ικανοποίηση» στους εργασιακούς χώρους της «Cosco» είναι ανεπανάληπτες, η εταιρεία έχει πάρει τα μέτρα της:
Για να μην κατακλύζεται καθημερινά από αιτήσεις και διαδηλώσεις δυστυχισμένων ανθρώπων, που μαθαίνουν τις συνθήκες «ευτυχίας» που επικρατούν στην «Cosco» και της ζητούν να ανοίξει τον «παράδεισό της» και σε εκείνους, η «Cosco» έχει φροντίσει στις συμβάσεις εργασίας στις οποίες υποχρεώνει τους εργαζόμενους να συμπεριλάβει και την εξής ρήτρα:
Κάθε εργαζόμενος, λέει η ρήτρα,
«...υποχρεούται έναντι του εργοδότη σε υποχρέωση πίστης που αναλύεται σεαπαγόρευση διάδοσης εταιρικών μυστικώνκαι πληροφοριώνσε οποιοδήποτε φυσικό ή νομικό πρόσωπο»...
Λογικό:
Είναι τόση η «ικανοποίηση», όπως άλλωστε το δήλωσε ο κ. Παπούλιας, και τόση η «ευτυχία» της κινεζοποίησης, είναι τόση η «ικανοποίηση» και τόση η «ευτυχία» που υπόσχονται στους εργαζόμενους οι «επενδύσεις» τύπου «Cosco», είναι τόση η «ικανοποίηση» και τόση η «ευτυχία» που θα φέρει αυτού του τύπου η «ανάπτυξη»
που αν μη τι άλλο, δεν χρειάζεται να τις κάνουν και βούκινο.
Τόση «ικανοποίηση» και τέτοια «ευτυχία», καλό (σσ: καλό, εννοείται, για εκείνους που τις προκαλούν) είναι να κρύβονται. Και να περιφρουρούνται με τη δέουσα... εχεμύθεια. Ωστε να μπορούν μετά πρόεδροι, υπουργοί και φαρισαίοι, να ανακαλύπτουν «ικανοποιημένους» και ευτυχισμένους» ανθρώπους, ανάμεσα σε ένα λαό φτωχοποιημένων ειλώτων.

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Ο τουρισμός

Ο τουρισμός
Η συμπόρευση της κυβέρνησης με τους εκπροσώπους της άρχουσας τάξης και διαφόρων επιχειρηματικών ομάδων είναι δεδομένη και αποδεικνύεται καθημερινά στη ζωή. Λογικό. Γι' αυτούς υπάρχει η κυβέρνηση των τριών κομμάτων. Για να βρίσκει τρόπους να ψηφίζονται τα φιλομονοπωλιακού χαρακτήρα μέτρα και πολιτικές. Για να συγκρατεί την οργή των λαϊκών στρωμάτων, ώστε να περνάει τις αντιδραστικές και θανατηφόρες για τους εργαζόμενους αναδιαρθρώσεις σε όλο το φάσμα των παραγωγικών - κοινωνικών σχέσεων. Ιδιαίτερα καλές, όπως αποδείχθηκε προχτές, στη συνέλευση του Συνδέσμου Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων, είναι οι σχέσεις που διατηρούν οι κυβερνώντες με τους μεγαλοεπιχειρηματίες του τουριστικού τομέα της οικονομίας. Οι ευχαριστίες, μάλιστα, του επικεφαλής τους προς τον πρωθυπουργό για τη στήριξη που προσφέρει η κυβέρνηση στην υπόθεση της προώθησης των αξιώσεών τους για πολιτικές που θα τους αποφέρουν μεγαλύτερα κέρδη, δεν είχαν τέλος. Και τι δεν είπε ο άνθρωπος, για να καταλήξει στο προκλητικό που τολμούν και αρθρώνουν όσοι δεν έχουν τσουρουφλιστεί από την οικονομική κρίση, ότι «η κρίση μπορεί να είναι μια ευκαιρία».
Είναι αλήθεια ότι η κρίση αποδεικνύεται απίστευτη ευκαιρία για τους εκπροσώπους του κεφαλαίου, ανάμεσά τους και τους μεγαλοεπιχειρηματίες του τουρισμού. Μην ξεχνάμε ότι μέσα στα πλαίσια των περιβόητων αναδιαρθρώσεων και των μέτρων για την τόνωση της οικονομικής δραστηριότητας, τους διευθέτησαν δάνεια εκατομμυρίων, τους έδωσαν τζάμπα κρατικό χρήμα, τους προσέφεραν χαμηλότοκα δάνεια, μετέτρεψαν το υπουργείο Τουρισμού σε διαφημιστικό πόστο των διαφόρων τουριστικών ομίλων. Το κυριότερο, με τις ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, οι μεγαλοεπιχειρηματίες του κλάδου κατάφεραν να κάνουν χιλιάδες απολύσεις και στη θέση των εργαζομένων προσέλαβαν νέους και νέες από άλλες χώρες, που εργάζονται στις μονάδες τους με σχεδόν αποκλειστικό αντίτιμο ένα χαρτζιλίκι και την παραμονή τους στην Ελλάδα.
Αλήθεια είναι ακόμα ότι, στα πλαίσια του καταμερισμού που κάνουν τα μεγάλα ταξιδιωτικά γραφεία (τουρ οπερέιτορς), τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα προτείνεται ως προορισμός διακοπών, κύρια των ταξιδιωτών με τα «βραχιολάκια», που η μόνη τους συναλλαγή και οικονομική πράξη που κάνουν για τις διακοπές τους στην Ελλάδα, είναι τα χρήματα που πληρώνουν στο ...εξωτερικό. Ομως, εξίσου αλήθεια αποτελεί και το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι στη χώρα μας δεν έχουν κανέναν απολύτως λόγο να συμμερίζονται τους πανηγυρισμούς κυβέρνησης και επιχειρηματιών του τουρισμού για τα ρεκόρ που χτυπάει ο κλάδος. Γιατί, μην ξεχνάμε ότι - αν μη τι άλλο - μιλάμε για μια χρονική περίοδο που το μοναδικό ρεκόρ που προσεγγίζουν τα λαϊκά νοικοκυριά είναι ρεκόρ όπως της ανεργίας, της υποαπασχόλησης, της καθολικής μείωσης μισθών και συντάξεων, το ρεκόρ της φτώχειας και μαζί της πλήρους αδυναμίας των περισσότερων να ικανοποιήσουν το δικαίωμα στην ξεκούραση και τις διακοπές.
Είναι απόλυτα βέβαιο: Οσο ο ΣΕΤΕ και η όποια κυβέρνηση συμφωνούν για την καλή πορεία του τουρισμού, θα αναφέρονται στον τουρισμό της ελίτ και των πλουσίων, στον τουρισμό που θα στηρίζεται στη μαύρη εργασία και την εξουθενωτική εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης με σκοπό το κέρδος. Ο τουρισμός, με την έννοια της ικανοποίησης του δικαιώματος των εργαζομένων στην ξεκούραση, στην περιήγηση, στα ταξίδια, είναι μια ανάγκη που μπορεί να ικανοποιηθεί κόντρα στα συμφέροντα των επιχειρήσεων και πέρα από το σύστημα της δικής τους εξουσίας. Το έχει αποδείξει κι αυτό η ζωή στο σοσιαλισμό.

Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ

30 Μαΐ 2013

Mario Sousa-Ψέματα σχετικά με την ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης ΙΙ: Κόνκουεστ και ΣολτζενίτσινΔ

Mario Sousa-Ψέματα σχετικά με την ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης ΙΙ: Κόνκουεστ και Σολτζενίτσιν

Ο "ιστορικός" Robert Conquest ποζάρει με το "μετάλλιο της ελευθερίας" και τους Τζορτζ και Λώρα Μπους για τη συνεισφορά του στην αποκάλυψη των "κομμουνιστικών εγκλημάτων". Θυμίζουμε ότι ο Prescott Bush, παππούς του George W., έπαιξε ενεργό ρόλο στην χρηματοδότηση του Χίτλερ.

52 έτη προτού να προκύψει η αλήθεια 
Η ναζιστική εκστρατεία παραπληροφόρησης για την Ουκρανία δεν σταμάτησε με την ήττα της ναζιστικής Γερμανίας στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Τα ναζιστικά ψέματα αναλήφθηκαν από την CIA και MI5, και κατείχαν πάντοτε προεξέχουσα θέση στον πόλεμο προπαγάνδας ενάντια στη Σοβιετική Ένωση. Το αντικομμουνιστικό κηνύγι μαγισσών του Μακάρθι μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο αναπαρήγαγε τις ιστορίες των εκατομμυρίων νεκρών εξαιτίας του λιμού στην Ουκρανία. Το 1953 ένα βιβλίο σε αυτό το θέμα δημοσιεύθηκε στις ΗΠΑ. Αυτό το βιβλίο είχε τίτλο 'Black Deeds of the Kremlin' («Η Μαύρη Βίβλος του Κρεμλίνου» στα ελληνικά).Η έκδοσή του χρηματοδοτήθηκε από ουκρανούς πρόσφυγες στις ΗΠΑ, ανθρώπους που είχαν συνεργαστεί με τους Ναζί στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο και στους οποίους η αμερικανική κυβέρνηση έδωσε πολιτικό άσυλο, παρουσιάζοντας τους στον κόσμο ως "δημοκράτες".

Όταν ο Reagan εκλέχτηκε πρόεδρος των ΗΠΑ και άρχισε την αντικομμουνιστική του σταυροφορία τη δεκαετία του '80, η προπαγάνδα για τα εκατομμύρια που πέθαναν στην Ουκρανία αναβίωσε. Το 1984 ένας καθηγητής του Χάρβαρντ δημοσίευσε ένα βιβλίο με τίτλο 'Human Life in Russia' ("Η ζωή στη Ρωσία") που επαναλάμβανε όλες τις ψεύτικες πληροφορίες που παρήχθησαν από τον Όμιλο Hearst το 1934. Εκεί, βρίσκαμε τα ναζιστικά ψέματα και τις παραποιήσεις της δεκαετίας του ‘30 αναγεννημένα, αλλά αυτή τη φορά με το κύρος που προσδίδει η υπογραφή ενός αμερικανικού πανεπιστημίου. Αλλά υπήρχε και συνέχεια: Το 1986 ακόμα ένα βιβλίο εμφανίστηκε για το θέμα, με τίτλο 'Harvest of Sorrow' ("Συγκομιδή Θλίψης"), που γράφτηκε από ένα πρώην μέλος της βρετανικής μυστικής υπηρεσίας, τον Robert Conquest, τώρα καθηγητή στο πανεπιστήμιο Stamford της Καλιφόρνιας. Για "την εργασία του" για το βιβλίο αυτό, ο Conquest έλαβε $80.000 από την «Εθνική Οργάνωση Ουκρανίας». Αυτή η ίδια οργάνωση πλήρωσε επίσης για μια ταινία που βγήκε το 1986 με τίτλο 'Harvest of Despair' ("Συγκομιδή Απελπισίας"), στην οποία, μεταξύ άλλων, χρησιμοποιήθηκε το υλικό από το βιβλίο του Conquest. Στο μεταξύ ο αριθμός των ανθρώπων που υποστηρίχτηκε στις ΗΠΑ ότι είχαν χάσει τις ζωές τους στην Ουκρανία εξατίας του λοιμού είχε αναχθεί σε 15 εκατομμύρια!
Ο George W. Bush εκφωνεί ομιλία στο "Μνημείο των θυμάτων του κομμουνισμού"

Εντούτοις οι «πληροφορίες» αυτές του Ομίλου Hearst, που αναπαράχθηκαν σε βιβλία και ταινίες, ήταν απολύτως ψεύτικες. Ο καναδός δημοσιογράφος, Douglas Tottle, αποκάλυψε λεπτομερώς τις παραποιήσεις στο βιβλίο του'Fraud, famine and fascism - the Ukrainian genocide myth from Hitler to Harvard' ("Απάτη, λιμός και φασισμός - ο ουκρανικός μύθος γενοκτονίας από τον Ηitler στο Χάρβαρντ"), που εκδόθηκε στο Τορόντο το 1987. Μεταξύ άλλων, ο Tottle απέδειξε ότι το χρησιμοποιούμενο φωτογραφικό υλικό, οι τρομακτικές φωτογραφίες που έδειχναν λιμοκτονούντα παιδιά, είχαν ληφθεί από δημοσιεύματα του 1922 σε μία εποχή που εκατομμύρια ανθρώπων πέθαιναν από πείνα και τον πόλεμο επειδή οκτώ ξένοι στρατοί είχαν εισβάλει στη Σοβιετική Ένωση κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου του 1918-1921.


Ο σημερινός εργοδότης του Robert Conquest (μετά τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες): Το σημαντικότερο και ιστορικότερο κέντρο ψυχροπολεμικής αντικομμουνιστικής προπαγάνδας στις ΗΠΑ, το Ινστιτούτο Hoover.

Ο Tottle παρουσιάζει τα γεγονότα σχετικά με την πείνα του 1934 και εκθέτει τα αναμεμειγμένα ψέματα που δημοσιεύονταν στον Όμιλο Hearst. Ένας δημοσιογράφος που είχε στείλει κατά τη διάρκεια μιας μακράς χρονικής περιόδου ρεπορτάζ και φωτογραφίες από τις περιοχές της υποτιθέμενης πείνας ήταν ο Thomas Walker, ένα άτομο που δεν πάτησε ποτέ το πόδι του στην Ουκρανία και μόνο στη Μόσχα δεν είχε περάσει παρά πέντε μόλις ημέρες. Αυτό το γεγονός αποκαλύφθηκε από το δημοσιογράφο Louis Fisher, ανταποκριτή της Μόσχας της The Nation, μιας αμερικανικής εφημερίδας. Ο Fisher επίσης αποκάλυψε ότι ο δημοσιογράφος M. Parrott, ο πραγματικός ανταποκριτής του ομίλου Hearst στη Μόσχα, είχε στείλει ρεπορτάζ σχετικά με την άριστη συγκομιδή που επιτεύχθηκε από τη Σοβιετική Ένωση το 1933 και την πρόοδο της Ουκρανίας που δεν δημοσιεύθηκαν ποτέ. Ο Tottle αποδεικνύει επίσης ότι ο δημοσιογράφος που έγραψε τις εκθέσεις σχετικά με την υποτιθέμενη ουκρανική πείνα, ο "Thomas Walker", ονομαζόταν στην πραγματικότητα Robert Green, ένας κατάδικος ο οποιος είχε δραπετεύσει από μια πολιτειακή φυλακή στο Κολοράντο! Αυτός ο Walker, ή Green, συνελήφθη όταν επέστρεψε στις ΗΠΑ και όταν εμφανίστηκε στο δικαστήριο, παραδέχθηκε ότι δεν ήταν ποτέ στην Ουκρανία. Όλα τα ψέματα όμως σχετικά με τους νεκρούς εκατομμυρίων του λιμού στην Ουκρανία στη δεκαετία του '30, για μια πείνα που δήθεν προκλήθηκε από το Στάλιν αποκαλύφθηκαν μόλις το 1987! Ο Hearst, οι Ναζί, ο πράκτορας Conquest και άλλοι είχαν «ποτίσει» εκατομμύρια ανθρώπων με τα ψέματα και τα πλαστά ρεπορτάζ τους. Ακόμη και σήμερα οι ιστορίες του ναζιστή Hearst επαναλαμβάνονται ακόμα στα προσφάτως δημοσιευμένα βιβλία που γράφονται επ’ αμοιβή δεξιών συμφερόντων.

Ο Όμιλος Hearst, έχοντας μονοπωλιακή θέση σε πολιτείες των ΗΠΑ, και έχοντας τις πρακτορεία ειδήσεων σε όλο τον κόσμο, ήταν το μεγάλο φερέφωνο της Gestapo. Σε έναν κόσμο υπό την εξουσία του μονοπωλιακού κεφαλαίου, ήταν δυνατό για τον Όμιλο Hearst να μετασχηματίσει τα ψέματα της Gestapo σε «αλήθειες» που αναπαράγονται από ντουζίνες εφημερίδων, των ραδιοσταθμών και, αργότερα, των τηλεοπτικών καναλιών, παγκοσμίως. Όταν η Gestapo εξαφανίστηκε, αυτός ο βρώμικος πόλεμος προπαγάνδας ενάντια στο σοσιαλισμό και τη Σοβιετική Ένωση συνεχίζεται, με την CIA ως νέο προστάτη του. Οι αντικομμουνιστικές εκστρατείες του αμερικανικού Τύπου δεν μειώθηκαν στο ελάχιστο. Η επιχείρηση συνεχίστηκε όπως πριν, πρώτα υπό την αιγίδα της Gestapo και έπειτα υπό την αιγίδα της CIA.

Ο Ρόμπερτ Κόνκουεστ στην καρδιά των μύθων
Αυτό το άτομο, που τόσο ευρέως αναφέρεται στον αστικό Τύπο, αξίζει κάποια συγκεκριμένη προσοχή σε αυτό το σημείο. Ο Ρόμπερτ Κόνκουεστ είναι ένας από τους δύο συντάκτες που έχουν γράψει τα περισσότερα σχετικά με τα εκατομμύρια νεκρών στη Σοβιετική Ένωση. Είναι στ’ αλήθεια ο δημιουργός όλων των μύθων που έχουν διαδοθεί σχετικά με τη Σοβιετική Ένωση μετά το Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Ο Κόνκουεστ είναι πρώτιστα γνωστος για τα βιβλία του The Great Terror («Ο μεγάλος τρόμος- 1969) και Harvest of Sorrow ( «Η συγκομιδή της θλίψης»- 1986). Ο Κόνκουεστ γράφει για εκατομμύρια νεκρών από λιμό στην Ουκρανία, στα στρατόπεδα εργασίας gulag και κατά τη διάρκεια των δικών του 1936-38, χρησιμοποιώντας ως πηγές πληροφοριών αυτοεξόριστους Ουκρανούς που ζουν στις ΗΠΑ και που ανήκουν σε δεξιά κόμματα, ανθρώπους που είχαν συνεργαστεί με τους Ναζί στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Πολλοί από τους ήρωες του Κόνκουεστ ήταν γνωστοί ως εγκληματίες πολέμου που οδήγησαν και συμμετείχαν στη γενοκτονία του εβραϊκού πληθυσμού της Ουκρανίας το 1942. Ένας από αυτούς τους ανθρώπους ήταν ο Mykola Lebed, που καταδικάστηκε ως εγκληματίας πολέμου μετά το Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Ο Lebed ήταν προϊστάμενος ασφάλειας στο Lvov κατά τη διάρκεια της Ναζιστικής κατοχής και διήυθυνε τις φοβερές διώξεις των Εβραίων που πραγματοποιήθηκαν το 1942. Το 1949 η CIA φυγάδευσε τον Lebed στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου εργάστηκε ως πηγή παραπληροφόρησης.
Ο Mykola Lebed, "ουκρανός φασίστας ηγέτης και ύποπτος για συνεργασία με τους Ναζί" (Jerusalem Post), που εργάστηκε για την CIA και πέθανε στις ΗΠΑ το 1998

Το ύφος των βιβλίων του Κόνκουεστ είναι ένα ύφος βίαιου και φανατικού αντι-κομμουνισμού. Στο βιβλίο του The Great Terror ο Κόνκουεστ μας λέει ότι εκείνοι που πέθαναν εξαιτίας λιμού στη Σοβιετική Ένωση μεταξύ του 1932-1933 ήταν 5 - 6 εκατομμύρια, οι μισοί δε από τους στην Ουκρανία. Αλλά το 1983, κατά τη διάρκεια της αντικομμουνιστικής σταυροφορίας του Reagan, ο Κόνκουεστ είχε επεκτείνει χρονικά την πείνα στο 1937 και είχε αυξήσει τον αριθμό των θυμάτων σε 14 εκατομμύρια! Τέτοιοι ισχυρισμοί έμελε να ανταμειφθούν καλά: το 1986 προσελήφθη από το Reagan για να γράψει το υλικό για την προεδρική καμπάνια που στόχευε στην προετοιμασία των αμερικανών για μια σοβιετική εισβολή(!). Το εν λόγω κείμενο είχε τίτλο "τι να κάνετε όταν έρθουν οι Ρώσοι –Οδηγός Επιβίωσης"! Παράξενες κινήσεις από καθηγητή Ιστορίας...

Το γεγονός είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα περίεργο σε όλα αυτά, από τη στιγμή που προέρχονται από ένα άτομο που έχει περάσει ολόκληρη τη ζωή του ζώντας από τα ψέματα και τα κατασκευάσματα για τη Σοβιετική Ένωση και το Στάλιν - πρώτα ως μυστικός πράκτορας υπηρεσιών και έπειτα ως συγγραφέας και καθηγητής στο πανεπιστήμιο Stanford στην Καλιφόρνια. Το παρελθόν του Κόνκουεστ αποκαλύφθηκε από τον Guardian της 27ης Ιανουαρίου 1978 σε ένα άρθρο που τον προσδιόριζε ως πρώην πράκτορα στο τμήμα παραπληροφόρησης της βρετανικής μυστικής υπηρεσίας, δηλαδή το ερευνητικό τμήμα πληροφοριών (IRD). Η IRD ήταν ένα τμήμα που οργανώθηκε το 1947 (αρχικά ονομαζόταν «Κομμουνιστικό Γραφείο Πληροφοριών») του οποίου κύριος στόχος ήταν να καταπολεμηθεί η κομμουνιστική επιρροή σε όλο τον κόσμο με την «εμφύτευση» τέτοιων ιστοριών μεταξύ των πολιτικών, των δημοσιογράφων και άλλων που ήταν σε θέση να επηρεάσουν την κοινή γνώμη. Οι δραστηριότητες της IRD ήταν πολύ εκτεταμένες, τόσο στη Μεγάλη Βρετανία όσο και στο εξωτερικό. Όταν η IRD έπρεπε να διαλυθεί τυπικά το 1977, ως αποτέλεσμα της αποκάλυψης των σχέσεών της με την ακροδεξιά, ανακαλύφθηκε ότι στη Μεγάλη Βρετανία περισσότεροι από 100 μεταξύ των πιο γνωστών δημοσιογράφων είχαν σύνδεσμο με την IRD που τους παρείχε τακτικά το υλικό για τα άρθρα τους. Αυτό ήταν κανόνας για διάφορες σημαντικές βρετανικές εφημερίδες, όπως οι The Financial Times, The Times, Economist, Daily Mail, Daily Mirror, The Express, The Guardian και άλλες. Τα γεγονότα που εκτίθενται από τοGuardian επομένως μας δίνουν μια ένδειξη ως προς τον τρόπο με τον οποίο οι μυστικές υπηρεσίες είναι σε θέση να χειριστούν τις ειδήσεις που φθάνουν στο ευρύ κοινό.

Ο Conquest εργάστηκε για την IRD από όταν ιδρύθηκε έως το 1956. "Εργασία" του Conquest ήταν να συμβάλει στην κατασκευή της "Μαύρης Ιστορίας" της Σοβιετικής Ένωσης που παρουσιάστηκε ως πραγματικότητα και που διανεμήθηκε μεταξύ των δημοσιογράφων και άλλους ικανούς να επηρεάσουν την κοινή γνώμη. Αφότου είχε αφήσει τυπικά την IRD, ο Conquest συνέχισε να γράφει τα βιβλία που προτάθηκαν από την IRD, με τη μυστική υποστήριξη υπηρεσιών. Το βιβλίο του "The Great Terror", ένα κείμενο από την «οπτική γωνία» της Δεξιάς σχετικά με το θέμα της ταξικής σύγκρουσης που πραγματοποιήθηκε στη Σοβιετική Ένωση το 1937, ήταν στην πραγματικότητα μια συλλογή κειμένων που είχε γράψει κατά τη διάρκεια της θητείας του στις μυστικές υπηρεσίες. Το βιβλίο δημοσιεύθηκε με τη βοήθεια της IRD. Το ένα τρίτο των βιβλίων αγοράστηκε από τις εκδόσεις Praeger, που έγιναν γνωστές για τη δημοσίευση κειμένων προερχόμενων από τις πηγές της CIA. Το βιβλίο του Conquest προορίστηκε για τους "χρήσιμους ανόητους", όπως οι πανεπιστημιακοί καθηγητές και οι άνθρωποι που εργάζονται στον Τύπο, το ραδιόφωνο και την TV, που εξασφαλίζουν ώστε τα ψέματα του Conquest και της Άκρας Δεξιάς να συνεχίζονται να διαδίδονται σε μεγάλες μάζες πληθυσμού. Ως και σημερα ο Conquest παραμένει για τους δεξιούς ιστορικούς μια από τις σημαντικότερες πηγές υλικού στη Σοβιετική Ένωση.

Ο Αλεξάντρ Σολτζενίστσιν στη ρωσική Δούμα, 1994

Alexander Solzhenitsyn
Ένα άλλο πρόσωπο που συνδέεται πάντα με βιβλία και άρθρα σχετικά με τα υποτιθέμενα εκατομμύρια που έχασαν τις ζωές ή την ελευθερία τους στη Σοβιετική Ένωση είναι ο ρώσος συγγραφέας Alexander Solzhenitsyn. Ο Solzhenitsyn έγινε διάσημος σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο προς το τέλος του 1960 με το βιβλίο του, «το Αρχιπέλαγος Gulag». Ο ίδιος είχε καταδικασθεί το 1946 σε 8 έτη διαμονής σε στρατόπεδο εργασίας για αντεπαναστατική δραστηριότητα υπό μορφή διανομής αντι-σοβιετικής προπαγάνδας. Σύμφωνα με τον Solzhenitsyn, η πάλη ενάντια στη ναζιστική Γερμανία στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί εάν η σοβιετική κυβέρνηση είχε φθάσει σε έναν συμβιβασμό με τον Ηitler. Ο Solzhenitsyn κατηγόρησε επίσης τη σοβιετική κυβέρνηση και το Στάλιν ότι ήταν χειρότεροι από το Ηitler από την άποψη των φοβερών αποτελεσμάτων του πολέμου στους πληθυσμούς της Σοβιετικής Ένωσης. Ο Solzhenitsyn δεν έκρυψε τις ναζιστικές συμπάθειές του. Καταδικάστηκε ως προδότης.

Ο Solzhenitsyn άρχισε το 1962 να δημοσιεύει βιβλία στη Σοβιετική Ένωση με τη συγκατάθεση και τη βοήθεια του Nikita Khrushchev. Το πρώτο βιβλίο που δημοσίευσε ήταν το «Μια ημέρα στη ζωή του Ivan Denisovich», σχετικά με τη ζωή ενός φυλακισμένου. Ο Khrushchev χρησιμοποίησε τα κείμενα του Solzhenitsyn για να δυσφημίσει τη σοσιαλιστική κληρονομιά του Στάλιν. Το 1970 ο Solzhenitsyn κέρδισε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας με το βιβλίο του «το Αρχιπέλαγος Gulag». Τα βιβλία του άρχισαν έπειτα να δημοσιεύονται σε μεγάλες ποσότητες στις καπιταλιστικές χώρες, και ο συγγραφέας τους είχε γίνει ένα από τα πολυτιμότερα όργανα του ιμπεριαλισμού στην καταπολέμηση του σοσιαλισμού της Σοβιετικής Ένωσης. Τα κείμενά του για τα στρατόπεδα εργασίας προστέθηκαν στην προπαγάνδα για τα εκατομμύρια που υποτίθεται ότι είχαν πεθάνει στη Σοβιετική Ένωση και παρουσιάστηκαν από τα αστικά ΜΜΕ ως αληθινά. Το 1974, ο Solzhenitsyn αποκήρυξε τη σοβιετική υπηκοότητά του και μετανάστευσε στην Ελβετία και έπειτα τις ΗΠΑ. Εκείνη την περίοδο θεωρήθηκε από τον αστικό Τύπο ο «μέγιστος μαχητής για την ελευθερία και τη δημοκρατία». Οι ναζιστικές συμπάθειες του θάφτηκαν ώστε να μην παρεμποδίσουν τον πόλεμο προπαγάνδας ενάντια στο σοσιαλισμό.

Στις ΗΠΑ, ο Solzhenitsyn κλήθηκε συχνά να ομιλήσει σε σημαντικές συνεδριάσεις. Ήταν, παραδείγματος χάριν, ο κύριος ομιλητής στο συνέδριο του AFL-CIO (μεγάλο αμερικανικό συνδικάτο) το 1975, και στις 15 Ιουλίου 1975 κλήθηκε για να δώσει μια διάλεξη σχετικά με την παγκόσμια κατάσταση στο αμερικανικό Κογκρέσο! Οι διαλέξεις του ήταν προκλητικές, καθώς υποστήριζε τις πλέον αντιδραστικές θέσεις. Μεταξύ άλλων υποστήριζε νέα εισβολή στο Βιετνάμ, μετά από τη νίκη του επί των ΗΠΑ. Και επιπλέον: μετά από 40 έτη φασισμού στην Πορτογαλία, όταν πήραν οι αριστεροί ανώτεροι υπάλληλοι στρατού την εξουσία στη λαϊκή επανάσταση του 1974, ο Solzhenitsyn ήταν υπέρμαχος της αμερικανικής στρατιωτικής επέμβασης στην Πορτογαλία που, σύμφωνα με αυτόν, θα προσχωρούσε στο σύμφωνο της Βαρσοβίας εάν οι ΗΠΑ δεν επενέβαιναν! Στις διαλέξεις του, ο Solzhenitsyn διαφωνούσε με την την απελευθέρωση των αφρικανικών αποικιών της Πορτογαλίας(!).

Αλλά είναι σαφές ότι ο κύριος σκοπός των λόγων του Solzhenitsyn ήταν πάντα ο βρώμικος πόλεμος ενάντια στο σοσιαλισμό - από την υποτιθέμενη εκτέλεση αρκετών εκατομμυρίων ανθρώπων στη Σοβιετική Ένωση στις δεκάδες χιλιάδων Αμερικανών που δήθεν φυλακίστηκαν και υποδουλώθηκαν, σύμφωνα με το Solzhenitsyn, στο βόρειο Βιετνάμ! Αυτή η ιδέα του Solzhenitsyn αποτέλεσε την πηγή για τις ταινίες Rambo σχετικά με τον πόλεμο του Βιετνάμ. Οι αμερικανοί δημοσιογράφοι που τόλμησαν να γράφουν υπέρ της ειρήνης μεταξύ των ΗΠΑ και της Σοβιετικής Ένωσης κατηγορήθηκαν από το Solzhenitsyn στις ομιλίες του ως πιθανοί προδότες. Ο Solzhenitsyn ήταν επίσης υπέρ της αύξησης της αμερικανικής στρατιωτικής ικανότητας ενάντι της Σοβιετικής Ένωσης, η οποία ήταν ισχυρότερη "στα τανκς και τα αεροπλάνα, από πέντε έως επτά φορές" καθώς επίσης και στα ατομικά όπλα που ισχυρίστηκε ότι ήταν "τουλαχιστον δύο, τρεις ή ακόμα και πέντε φορές" ισχυρότερη. Οι διαλέξεις του Solzhenitsyn σχετικά με τη Σοβιετική Ένωση αντιπροσώπευσαν τη φωνή της Άκρας Δεξιάς. Αλλά ο ίδιος ξεπερνούσε και την ίδια την Άκρα Δεξιά, όσον αφορά τη δημόσια υποστήριξη στο Φασισμό.

Σολτζενίτσιν στον ισπανικό Τύπο: 110 εκατομμύρια Ρώσοι πέθαναν ως θύματα του σοσιαλισμού

Yποστήριξη στον φασισμό του Φράνκο
Αφότου πέθανε ο Franco το 1975, το ισπανικό φασιστικό καθεστώς άρχισε να χάνει τον έλεγχο της πολιτικής κατάστασης και στην αρχή του 1976, το ενδιαφέρον της παγκόσμιας κοινής γνώμης στράφηκε στα γεγονότα της Ισπανίας. Απεργίες και διαδηλώσεις υπέρ της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας υποχρέωσαν τον κληρονόμο του Franco, το βασιλιά Juan Carlos, να εισαγάγει πολύ προσεκτικά κάποια φιλελευθεροποίηση προκειμένου να καταλαγιάσει η κοινωνική αναταραχή

Σε αυτήν την σημαντικότερη στιγμή στην ισπανική πολιτική ιστορία, ο Solzhenitsyn εμφανίζεται στη Μαδρίτη και δίνει μια συνέντευξη στην εκπομπή Directisimo ένα Σάββατο βράδι, 20 Μαρτίου 1976, σε prime time ζώνη προγράμματος (βλ. τις ισπανικές εφημερίδες, το ABC και το Ya της 21ης Μαρτίου 1976). Ο Solzhenitsyn, αφού του είχαν παρασχεθεί οι ερωτήσεις εκ των προτέρων, χρησιμοποίησε την ευκαιρία για να κάνει όλα τα είδη αντιδραστικών δηλώσεων. Πρόθεσή του δεν ήταν να υποστηρίξει τα αποκαλούμενα μέτρα φιλελευθεροποίησης του βασιλιά. Αντίθετα, ο Solzhenitsyn προειδοποιούσε για αυτές τις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις. Στην τηλεοπτική συνέντευξή του δήλωσε ότι 110 εκατομμύρια Ρώσοι είχαν πεθάνει όντας θύματα του σοσιαλισμού, και σύγκρινε "τη σκλαβιά στην οποία οι σοβιετικοί άνθρωποι υποβλήθηκαν με την ελευθερία που απόλαυσαν στην Ισπανία". Ο Solzhenitsyn κατηγόρησε επίσης τους "προοδευτικούς κύκλους" ως «ουτοπιστές», επειδή θεωρούσαν την Ισπανία μια δικτατορία. Ως"προοδευτικό", εννοούσε κάθε αντιπολιτευόμενο, τους φιλελεύθερους, τους σοσιαλδημοκράτες και τους κομμουνιστές. "Το περασμένο φθινόπωρο," έλεγε ο Solzhenitsyn, "η παγκόσμια κοινή γνώμη ανησυχούσε για την τύχη των ισπανών τρομοκρατών (εννοώντας ως τρομοκράτες τους Ισπανούς αντι-φασίστες που καταδικάζονταν σε θάνατο από το καθεστώς Franco). Όλη την ώρα η προοδευτική κοινή γνώμη απαιτεί δημοκρατική πολιτική μεταρρύθμιση υποστηρίζοντας παράλληλα πράξεις τρομοκρατίας". "Εκείνοι που επιδιώκουν τη γρήγορη δημοκρατική μεταρρύθμιση, συνειδητοποιούν τι θα συμβεί αύριο ή μεθαύριο; Στην Ισπανία μπορεί να υπάρξει δημοκρατία αύριο, αλλά αργότερα πώς θα αποφευχθεί η πορεία προς τον ολοκληρωτισμό;". Στις παρατηρήσεις των δημοσιογράφων ως προς το εάν τέτοιες δηλώσεις θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως υποστήριξη για τα καθεστώτα στις χώρες όπου δεν υπήρξε καμία ελευθερία, ο Solzhenitsyn απάντησε: «Ξέρω μόνο ένα μέρος όπου δεν υπάρχει καμία ελευθερία και αυτό είναι η Ρωσία».

Οι δηλώσεις Solzhenitsyn στην ισπανική τηλεόραση ήταν μια άμεση υποστήριξη στον ισπανικό φασισμό, μια ιδεολογία που υποστηρίζει ως σήμερα. Αυτό είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους ο Solzhenitsyn άρχισε να εξαφανίζεται από τα δημόσια πράγματα στα 18 έτη παραμονής του στις ΗΠΑ, και ένας από τους λόγους που άρχισε να υποστηρίζεται όλο και λιγότερο από τις καπιταλιστικές κυβερνήσεις. Για τους κεφαλαιοκράτες ήταν ένα δώρο από τον ουρανό που ήταν σε θέση να χρησιμοποιηθεί στο βρώμικο πόλεμό τους ενάντια στο σοσιαλισμό, αλλά όλα έχουν τα όριά τους. Στη νέα καπιταλιστική Ρωσία, αυτό που καθορίζει την υποστήριξη της Δύσης για τις πολιτικές ομάδες είναι μόνο η δυνατότητα να κάνει καλές business με υψηλά κέρδη κάτω από την προστασία τέτοιων ομάδων. Ο φασισμός ως εναλλακτικό πολιτικό καθεστώς για τη Ρωσία δεν θεωρείται καλός για business. Για αυτό το λόγο τα πολιτικά σχέδια του Solzhenitsyn για τη Ρωσία είναι ένα νεκρό γράμμα όσον αφορά τη Δυτική υποστήριξη. Αυτό που ο Solzhenitsyn θέλει για το πολιτικό μέλλον της Ρωσίας είναι μια επιστροφή στο αυταρχικό καθεστώς των Τσάρων, χέρι –χέρι με την ρωσική ορθόδοξη εκκλησία! Ούτε οι πιό αλαζονικοί ιμπεριαλιστές δεν ενδιαφέρονται για την υποστήριξη της πολιτικής ηλιθιότητας αυτού του μεγέθους. Για να βρεί καποιος υποστηρικτές του Solzhenitsyn στη Δύση πλέον πρέπει να ψάξει στην Άκρα Δεξιά..
Εξώφυλλο του βιβλίου Breitman και Goda "Η σκιά του Χίτλερ: Οι ναζιστές εγκληματίες πολέμου, η αμερικανική κατασκοπία και ο ψυχρός πόλεμος"

Ναζί, μυστικές υπηρεσίες και φασίστες
Αυτοί λοιπόν είναι οι δημιουργοί των μύθων των αστών σχετικά με τα εκατομμύρια που δήθεν έχουν πεθάνει και έχουν φυλακιστεί στη Σοβιετική Ένωση: ο ναζιστής William Hearst, ο μυστικός πράκτορας Robert Conquest και ο φασίστας Solzhenitsyn. Ο Conquest διαδραμάτισε τον κύριο ρόλο, δεδομένου ότι ήταν οι πληροφορίες του που χρησιμοποιήθηκαν από τα κεφαλαιοκρατικά ΜΜΕ ανά τον κόσμο και αποτέλεσε τη βάση ακόμα και για ολόκληρες σχολές σε ορισμένα πανεπιστήμια. Η εργασία του Conquest είναι χωρίς μια αμφιβολία ένα πρώτης τάξεως δείγμα ασφαλίτικης παραπληροφόρησης. Στη δεκαετία του '70, ο Conquest έλαβε πολλή βοήθεια από τον Solzhenitsyn και μια σειρά δευτεροκλασάτων χαρακτήρων όπως ο Andrei Sakharov και ο Roy Medvedev. Επιπλέον εμφανίστηκαν εδώ και εκεί σε όλο τον κόσμο διάφοροι άνθρωποι που αναλώθηκαν σε συζητήσεις για τον αριθμό νεκρών και κρατουμένων που πληρώνονταν αδρά από τον αστικό Τύπο. Αλλά η αλήθεια επί του θέματος αποκαλύφθηκε τελικά και έχει αποκαλύψει το αληθινό πρόσωπο αυτών των παραχαρακτών της ιστορίας. Οι διαταγές του Gorbachev να ανοιχτούν τα μυστικά αρχεία του Κόμματος για ιστορική έρευνα είχαν τις συνέπειες που κανείς τους δεν μπόρεσε να προβλέψει.

Για το σύμφωνο Ρίμπερντροπ-Μολότωφ

Για το σύμφωνο Ρίμπερντροπ-Μολότωφ

Η παρακάτω σειρά κειμένων δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στο ιστολόγιο cogito ergo sum, και την παραθέτουμε εδώ ολοκληρωμένη σε μορφή pdf λόγω μεγέθους (34 σελίδες word).
Mία ακόμη αξιόλογη εργασία του Θοδωρή, που αξίζει τον κόπο να την κοιτάξει κανείς, καθώς περιγράφει όλο το πολιτικό και διπλωματικό παρασκήνιο που προηγήθηκε αλλά και που ακολούθησε του συμφώνου αυτού, και μας υπενθυμίζει και μία σειρά από "λεπτομέρειες" που όλοι θέλουν να ξεχάσουν όπως π.χ. τις συνεχείς και αποτυχημένες προσπάθειες της Μόσχας για σύναψη αντιχιτλερικής συμμαχίας με τους δυτικούς, το αγγλογερμανικό σύμφωνο του 1935 (που περιέργως δεν "θυμάται" πλέον κανείς), και την σοβιετική πρόταση για εγγύηση των Πολωνικών συνόρων από την Γερμανία που απορρίφθηκε από τους Πολωνούς(!!) οι οποίοι θα συμμετάσχουν από κοινού με τους Γερμανούς στον διαμελισμό της Τσεχοσλοβακίας (πήραν κομμάτι), λίγους μόλις μήνες πριν την εισβολή της Βέρμαχτ στην χώρα τους, και πολλά άλλα ενδιαφέροντα ακόμη στοιχεία...


Χρυσή Αυγή: Υμνοι στον Ραχόι και τον Μόντι

Χρυσή Αυγή: Υμνοι στον Ραχόι και τον Μόντι
«Τότε πρώτος ο Ραχόι είπε ένα μεγάλο "ΟΧΙ". "Δε θα πληρώσει ο λαός τα σπασμένα των τραπεζών" απάντησε ένας ηγέτης που δεν ήταν προσκυνημένος δοσίλογος. ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕ. Η τράπεζα Bankia ανακεφαλαιοποιείται από τον Ευρωπαϊκό μηχανισμό, ΧΩΡΙΣ να επηρεάσει το δημόσιο χρέος (...) Τη σκυτάλη πήρε ο Μόντι, που απαίτησε Ευρωπαϊκή λύση για τις τράπεζες από το Ευρωπαϊκό πλέον ταμείο, που δεν θα επιβαρύνει τις χώρες μέλη (...) Εάν στην Ελλάδα δεν έκαναν κουμάντο ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΕΣ, και η Χώρα ακολουθούσε την Ευρωπαϊκή λύση, για κάθε Ευρώ που θα πήγαινε στις τράπεζες, ο έλεγχος στους τραπεζίτες θα ήταν αμείλικτος και ο αριθμός αυτών που θα πήγαινε στον Κορυδαλλό, πολλαπλάσιος (...) Στα χέρια μας επομένως είναι η σωτηρία της Πατρίδας».
***
Ποιος κάνει τους παραπάνω τεμενάδες στην «ευρωπαϊκή λύση», στον πρώην πρωθυπουργό της Ιταλίας Μ. Μόντι και στον πρωθυπουργό της Ισπανίας Μ. Ραχόι; Ναι, αυτόν που εφάρμοσε και συνεχίζει να εφαρμόζει βάρβαρα αντεργατικά, αντιλαϊκά μέτρα στην Ισπανία, τα ίδια με τη συγκυβέρνηση της Ελλάδας, και μάλιστα χωρίς μνημόνια. Είναι η Χρυσή Αυγή, με άρθρο που δημοσιεύει στην ιστοσελίδα της η ΤΟ Αθηνών της εν λόγω οργάνωσης. Τι λένε, δηλαδή, οι φασίστες με αυτό το άρθρο; Σύμφωνα με τη Χρυσή Αυγή το πρόβλημα είναι κάποιοι «κακοί» πολιτικοί που δε σηκώνουν το ανάστημά τους και όχι ότι αυτοί οι πολιτικοί, όπως και οι αντίστοιχοί τους σε Ιταλία και Ισπανία, υπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Αλλά σε ποιον δε σηκώνουν κεφάλι οι πολιτικοί στην Ελλάδα, στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη που αποτελεί στρατηγική επιλογή των μονοπωλίων ή στην «κακιά» Μέρκελ στην οποία αποδίδουν την αντιλαϊκή πολιτική, ενώ αυτή αποτελεί ενιαία στρατηγική της Ευρωζώνης και της ΕΕ;
***
Η Χρυσή Αυγή, προπαγανδίζοντας τα παραπάνω, εστιάζει ως αιτία των προβλημάτων του λαού, όχι την κρίση του καπιταλισμού, όχι το γεγονός ότι τα καπιταλιστικά κέρδη οδήγησαν στη σημερινή βάρβαρη για το λαό πραγματικότητα, αλλά τους «κακούς πολιτικούς». Και προτείνει να εφαρμοστεί στην Ελλάδα για να σωθεί από την κρίση ό,τι εφάρμοσαν και ο Μόντι στην Ιταλία και ο Ραχόι στην Ισπανία, δηλαδή μία από τα ίδια: Λιτότητα, φτώχεια, τεράστια ανεργία (δεύτερη η Ισπανία μετά την Ελλάδα στην Ευρώπη), ξεζουμίζοντας τους λαούς! Αποδεικνύεται ότι μόνος στόχος της Χρυσής Αυγής είναι να σωθούν οι επιχειρηματίες. Απλά ασκεί τάχα κριτική στους «τοκογλύφους» και τους τραπεζίτες για να βγάλει «λάδι» τα μονοπώλια και τον καπιταλισμό. Λες και το τραπεζικό κεφάλαιο δρα μονάχο του, λες και δε διαπλέκεται με τους βιομήχανους και τους εφοπλιστές (τους οποίους στηρίζει με πολλούς τρόπους η Χρυσή Αυγή), λες και δεν ξεζουμίζουν τους εργαζόμενους όλοι μαζί και ο καθένας χώρια οι μονοπωλιακοί όμιλοι... Εξάλλου, όταν μιλάει για «σωτηρία της πατρίδας», η Χρυσή Αυγή εννοεί σωτηρία των μεγαλοεπιχειρηματιών της Ελλάδας και σφαγή του λαού της. Αυτό εννοούν οι φασίστες ως «πατριωτισμό»: Την πιο ωμή επιβολή των συμφερόντων της πλουτοκρατίας σε βάρος των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας.
***
Κάθε μέρα οι φασίστες της Χρυσής Αυγής αποδεικνύουν ότι είναι τα μαντρόσκυλα του συστήματος. Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα, η νεολαία, πρέπει να τους απομονώσουν και να τους στείλουν στο σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας, μαζί με το σύστημα που τους γεννά και τους θρέφει.

TOP READ