Γράφει ο Βασίλης Κρίτσας //
Η πορεία της ΔΦΑ (Δεύτερη Φορά Αριστερά) στο θέμα των τηλεοπτικών αδειών θυμίζει κάτι από Λεβέντη, που πρώτα φώναζε ενάντια στα… βοθροκάναλα, αλλά τώρα που άλλαξαν τα κόζια και τον καλούν σε καθημερινή βάση, έχει πιάσει στασίδι για να ξεδιπλώνει τις βαρυασήμαντες αναλύσεις του.
14141532_523654614512332_7029576646160040516_n
Ό,τι δεν μπορείς να πολεμήσεις, αγάπησέ το.
Αυτό πρέπει να σκέφτηκε η κυβέρνηση, που υποτίθεται πως θα έβαζε τέλος στη διαπλοκή, εκτός κι αν το εννοούσε όπως το λέει ο σκιτσογράφος μας, ο Πάνος Ζάχαρης, στο παραπάνω σκίτσο. Ο Σύριζα δείχνει πως θα μπορούσε να τα πάρει από παντού κι οποιονδήποτε. Ακόμα κι από το… επάρατο Μέγκα που λέει ο λόγος -αν είχε να τα δώσει- ή από το ΚΟΛΑΝ-TV του Σπύρου στους Απαράδεκτους, που σατίριζε το Λεβέντη (και όχι μόνο).


Αλλά αντί ο Τσίπρας να εμφανίζεται πιο γραφικός κι από το Λεβέντη, η κυβερνητική αφήγηση τον παρουσιάζει… λεβέντη και καραμπουζουκλή, γιατί κατάφερε να κλείσει τους επιχειρηματίες σχεδόν 70 ώρες σε ένα κτίριο, να τους βάλει να παίξουν σκληρό πόκερ μεταξύ τους για τις άδειες, και να… τους τα πάρει στο τέλος. Να πάρει δηλ σχεδόν 250 εκ. ευρώ, για να έχει να παίξει ένα καλό χαρτί στη ΔΕΘ που πλησιάζει. Κι αν οι Συριζαίοι αξιοποίησαν επικοινωνιακά τις περιβόητες 17 ώρες διαπραγμάτευσης, που μας έφεραν έναν έρπη κι ένα μνημόνιο, φαντάσου τι έχει να γίνει τώρα με τις 70 ώρες και τα χρήματα που απέφερε το ξεπούλημα των αδειών.
Η επόμενη μέρα μας βρίσκει με ένα και δύο και τρία και τέσσερα πανελλαδικά κανάλια, με ελεύθερη, ανεξάρτητη δημοσιογραφία κι αντικειμενική ενημέρωση για όλα τα θέματα: για το μνημόνιο και τη Μακρόνησο (ΣΚΑΪ με Άρη και Μπάμπη), NOOR-1 (Έψιλον), τους… ιπτάμενους αναρχικούς και τη χρεοκοπία (ΑΝΤ-1) και με το (κάτι σαν) Σύριζα-TV, που θα στήσει ο Καλογρίτσας.
Μας βρίσκει επίσης με όλα τα μέτωπα ανοιχτά, αλλά θαμμένα και ξεχασμένα επικοινωνιακά, σε δεύτερο πλάνο, όπως το ΕΝΦΙΑ. Και με την αυριανή επέτειο της 3ης Σεπτέμβρη να έρχεται να μας θυμίσει ότι η Πασοκιά είναι εδώ, ενωμένη-δυνατή κι αθάνατη. Παρούσα όσο ποτέ άλλοτε, με συνδετικό κρίκο το Μαντζουράνη και το σίριαλ της Κάθαρσης (που είναι κάτι σαν τον Ριτζ στο “Τόλμη και Γοητεία).