20 Ιουλ 2018

Υπήρχαν Χρυσαυγίτες στις πλατείες;

Η πρόσφατη δικαστική απόφαση που βγάζει αθώες περιστερές τους Ματατζήδες για το “τίμιο ξύλο” που έριξαν τον Ιούνιο του 11′, σε συνδυασμό με μια πληροφορία από τη δίκη της χρυσής αυγής, που φέρει τον Κασιδιάρη να αναρωτιέται αυτοκριτικά γιατί δεν πηγαίνουν οι χρυσαυγίτες στις πλατείες των Αγανακτισμένων, άνοιξε ξανά τη σχετική κουβέντα στο μικρόκοσμο των social media. Επτά χρόνια μετά, ίσως δε μένει κάτι που να μην έχει ειπωθεί, αλλά είναι πάντα χρήσιμη η υπόμνηση κάποιων βασικών σημείων.
Η άγρια αστυνομική καταστολή έλαβε χώρα το διήμερο 28-29 Ιουνίου. Δεν ήταν γενικά πάνω στην περίοδο των πλατειών, αλλά στην 48ωρη γενική απεργία, την πρώτη που προκηρύχθηκε μετά από πάρα πολλά χρόνια και ενώ είχε προηγηθεί μια άλλη απεργιακή κινητοποίηση στις 15 του ίδιου μήνα. Αυτό που στόχευσαν, γιατί φοβούνταν, οι δυνάμεις καταστολής και η πολιτική τους ηγεσία ήταν σαφώς το οργανωμένο μαζικό κίνημα κι η σύνδεσή του με το χύμα κόσμο που μπορεί να βρισκόταν στις πλατείες, εκείνες τις μέρες. Αυτούς που διεκδικούσαν απεργώντας κι όχι αυτούς που κατέβαιναν στο δρόμο στον ελεύθερό τους χρόνο κι ήταν ζήτημα χρόνου να διαλυθούν -το καλοκαίρι η αστυνομική επιχείρηση-σκούπα εναντίον των λίγων κατασκηνωτών που είχαν μείνει στην πλατεία ήταν αναίμακτη και σχετικά εύκολη.
Έχει ειλικρινά μικρή σημασία να διαπιστώσει κανείς ποιες ομάδες ήταν ήδη εκεί, δρώντας εξ αρχής συνειδητά και στοχευμένα και ποιες ευνοήθηκαν αντικειμενικά στην πορεία. Το πιο πιθανό είναι πως συνυπήρχαν κι οι δύο τάσεις. Για παράδειγμα, ο Βαρουφάκης, ο Τσακαλώτος κι ο Κατρούγκαλος δε βρέθηκαν εκεί ως μέλη ή στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η μεταγενέστερη ένταξη και υπουργοποίησή τους κάθε άλλο παρά τυχαία ήταν.
Το ερώτημα λοιπόν είναι αν υπήρχαν φασίστες στις πλατείες και σε αυτό δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί σοβαρά να το αρνηθεί. Τι άλλο μπορεί να ήταν αυτοί που προπηλάκισαν πχ μέλη του μ-λ χώρου που παρέμβαιναν ως “Αριστερά στην Πλατεία”, όσοι είχαν αλλεργία με τα Συνδικάτα, το ΠΑΜΕ, την ΕΛΜΕ, με οτιδήποτε οργανωμένο, όσοι φορούσαν τις ελληνικές σημαίες σαν μπέρτες εν είδει Ελληνο-Σούπερμαν, όσοι φώναζαν “και οι 300 στο Γουδή”; Εξάλλου κι οι ίδιοι οι διαδηλωτές έκαναν το διαχωρισμό μεταξύ Άνω και Κάτω Πλατείας -όπου θεωρητικά στην πρώτη ήταν κάθε καρυδιάς καρύδι, ενώ η δεύτερη είχε άλλο πρόσημο. Ούτε αυτή όμως είναι άμοιρη ευθυνών για τη λογική “έξω τα κόμματα” που καλλιέργησε, την ανάδειξη “φυρερίσκων” τύπου Καζάκη κ.ά.
Ένα κλασικό αντεπιχείρημα είναι πως αυτή η μικτή, ετερόκλιτη σύνθεση είναι αναπόφευκτη σε κάθε μαζικό εγχείρημα που ξεφεύγει από την πεπατημένη και έχει έντονη συμμετοχή του αυθόρμητου στοιχείου -ενώ κάποιοι προσθέτουν μια φράση του Λένιν που λέει πως δεν μπορούμε να φανταζόμαστε στείρα και δυναμικά το κινηματικό προτσές με έναν έτοιμο “στρατό της επανάστασης”, αυστηρά διαχωρισμένο από το αντίπαλο στρατόπεδο. Όλα αυτά είναι γενικά σωστά, αλλά είναι η μισή αλήθεια και αποφεύγουν την άλλη μισή και το συγκεκριμένο ερώτημα επί της ουσίας: όχι τι βρήκε, αλλά τι καλλιέργησε κι άφησε ως παρακαταθήκη στον κόσμο το κίνημα των αγανακτισμένων, τι καρπούς είχε, τι πολιτική έκφραση βρήκαν κτλ;
Για να μη χάνουμε ωστόσο την ουσία στις λεπτομέρειες. Ο ΣΥΡΙΖΑ τότε ως κόμμα της μείζονος αντιπολίτευσης, είχε καταθέσει μήνυση κατά των αστυνομικών δυνάμεων για την ακραία καταστολή που μεταχειριζόταν ως μέσο. Σήμερα είναι κυβέρνηση, είναι αυτός η πολιτική ηγεσία των Μπαλούρδων που χτυπάνε το κίνημα και δεν καταθέτει μήνυση κατά του εαυτού του -μολονότι χρησιμοποιεί τη συνταγή Λαλιώτη “άλλο το κόμμα κι άλλο η κυβέρνηση”. Ενώ οι φασίστες συνεχίζουν να αλωνίζουν σχεδόν ανενόχλητοι κι ατιμώρητοι.
Επ’ αυτού πρέπει να γίνει η όποια κριτική κι έμπρακτη αυτοκριτική όσων είδαν τότε χίμαιρες κι ανεμόμυλους στην κυβερνητική ελπίδα που ερχόταν, την κουβαλήσανε και τους κουβάλησε στον ανεμόμυλο…

Μια φορά κι έναν καιρό στο Λαϊκό Κράτος έκανε ο λαός διακοπές…

        


Μια φορά κι έναν καιρό αποφασίσαμε να πάμε διακοπές στη Μαύρη Θάλασσα. Στη Βουλγαρία. Να δούμε πόσο μαύρη είναι!! Γιατί εντάξει… σαν τη Χαλκιδική δεν έχει, αλλά να δούμε και κάτι άλλο.
Βρήκα ένα μέρος που λέγανε ό,τι είναι από τα καλύτερα θέρετρα.  Αλμπένα λέγεται, ψηλά, κοντά στα βουλγαρορουμανικά σύνορα, δίπλα στη Βάρνα. Μπαίνοντας στη Βουλγαρία οι περιοχές κοντά στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα προκαλούν θλίψη. Εγκαταλελειμμένα εργοστάσια σε κάθε χωριό, δημόσια κτήρια που σαπίζουν, ετοιμόρροπα σπίτια, σου θυμίζουν ότι κάποτε εκεί ζούσε και δούλευε κόσμος, ότι εκεί υπήρχε όντως ανάπτυξη.
Οι δρόμοι, όλα, λες και σταμάτησαν στο 1990. Δεν είχε γίνει καμία προσπάθεια εκσυγχρονισμού.
Κάποια στιγμή μετά από ώρες βλέπουμε μια πινακίδα που λέει Αλμπένα και στρίβουμε δεξιά. Θάλασσα δε φαίνεται πουθενά. Ξαφνικά βλέπουμε μπροστά μας ένα δάσος!! Τεράστια δέντρα. Πράσινο να φαν κι οι κότες. Θάλασσα όμως πουθενά.
Προχωράμε κι άλλο και βλέπουμε ότι αυτή η περιοχή ήταν περιφραγμένη κι είχε είσοδο για να μπεις κι όποτε έμπαινες ή έβγαινες πλήρωνες, άσχετα αν διέμενες σε ξενοδοχείο!!!
Δώσαμε τα στοιχεία μας, πληρώσαμε, μπήκαμε.
Και ξαφνικά σαν να έγινε κάτι μαγικό, η εικόνα αλλάζει και είδαμε μπροστά μας ξενοδοχεία γιγάντια! Βουνά, κι άλλα δέντρα, πράσινο πολύ, γήπεδα γκολφ, μπάσκετ, ποδοσφαίρου, πισίνες, πάρκα, ένα τρενάκι που σε πήγαινε από τη μια άκρη στην άλλη, θαλάσσια φουσκωτά τεράστια, πολλά χιλιόμετρα θάλασσα/παραλία, ταβέρνες, σούπερ μάρκετ, ό,τι μπορεί να χρειάζεται ένας άνθρωπος! Μια μικρή πολιτεία μέσα σε ένα φυσικό παράδεισο με τη θάλασσα δίπλα σου.
Ποια Χαλκιδική και κουραφέξελα…
Περιττό να πω ότι το δικό μας toyota corolla ήταν πασέ. Ο,τι κυκλοφορούσε σε τροχό εκεί ήταν από καγιέν κ πάνω και φυσικά πολλές μη βουλγάρικες πινακίδες. Δεν μπόρεσα να μη ρωτήσω έναν σερβιτόρο καμιά 50 χρονών τι είναι αυτή η περιοχή; Εκεί πάνε οι Βούλγαροι για μπάνιο; Ο Βούλγαρος εργαζόμενος μου απάντησε ότι όπως βλέπω γύρω μου σε αυτή την περιοχή που λέγεται Αλμπένα δεν κάνουν τα μπάνια τους οι Βούλγαροι εργάτες, αλλά πλέον μόνο πλούσιοι από όλο τον κόσμο. Οι Βούλγαροι δεν μπορούν πια να κάνουν διακοπές, χώρια που σε κάθε παραλία της Βουλγαρίας πληρώνεις για να μπεις!
Τα ξενοδοχεία που βλέπαμε κι όλη αυτή η περιοχή ανήκε κάποτε στο βουλγαρικό κράτος. Ναι, ήταν κρατική περιουσία. Κι εκεί έκαναν διακοπές ΔΩΡΕΑΝ μόνο Βούλγαροι εργάτες επί 45 χρόνια. Στα πολυτελείας ξενοδοχεία μπροστά στη θάλασσα κάποτε πήγαιναν για πολυήμερες διακοπές οι εργαζόμενοι από κάθε εργοστάσιο, από κάθε εργασιακό χώρο, από το πιο απομακρυσμένο χωριό/πόλη της Βουλγαρίας, και ξαναλέω για να το εμπεδώσουμε, ΔΩΡΕΑΝ, με έναν σχεδιασμό κεντρικό, σε συνεννόηση με τις κρατικές υπηρεσίες. Αυτά είπε ο Βούλγαρος σερβιτόρος.
Το 1990 η Βουλγαρία γύρισε ξανά πίσω στο Μεσαίωνα και όλα αυτά ανήκουν πλέον σε μεγιστάνες του πλούτου που τα εκμεταλλεύονται για την πάρτι τους.

Κ.Κ.

Η δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια – Μια “σκοτεινή υπόθεση” που θυμίζει φως-φανάρι

Η δολοφονία του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια είναι από τις υποθέσεις που χαρακτηρίζονται σκοτεινές, για να συσκοτίζεται η ουσία. Επισήμως την ευθύνη για την ενέργεια ανέλαβε μια τρομοκρατική οργάνωση με την κωμική επωνυμία “Σέχτα Επαναστατών”, ανεπισήμως ωστόσο σχεδόν όλοι κάνουν διαφορετικές εικασίες κι ας μην τολμούν να τις εκφράζουν δημόσια, για προφανείς λόγους.
Ο Γκιόλιας γεννήθηκε το 1973 στη Γερμανία κι ήταν από τα 19 του στη δημοσιογραφική ομάδα του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου. Σύντομα ανελίχθηκε, έγινε το δεξί του χέρι και αρχισυντάκτης της εκπομπής του, ως το 2008 που επήλθε η μεταξύ τους ρήξη. Παράλληλα ο Γκιόλιας ήταν αθλητικός συντάκτης στο χώρο του στίβου, κουμπάρος του Κεντέρη και χωμένος στα κόλπα, πιθανότατα με ενεργό ανάμειξη στο χειρισμό της υπόθεσης με τη σκηνοθεσία του “τροχαίου”, στους Αγώνες της Αθήνας το 2004.
Μετά τη δολοφονία του, αποκαλύφθηκε πως ήταν ο επικεφαλής πίσω από το “Τρωκτικό”, ένα από τα πρώτα “ειδησεογραφικά” ιστολόγια, με μπόλικες δόσεις κιτρινισμού, ιδιαίτερη σημειολογία στο όνομά του και ταχύτατη ροή ειδήσεων, που έγινε “φαινόμενο”, κατακτώντας σύντομα την κορυφή, για να ξεφουσκώσει εξίσου γρήγορα μετά τα δραματικά γεγονότα του 2010 -αν και το ιστολόγιο διέψευσε επισήμως τη σύνδεση με τον Γκιόλια.
Η δολοφονία του τελευταίου έγινε με μαφιόζικο τρόπο και 16 σφαίρες, κάτω από το σπίτι του, όπου κατέβηκε σε μεταμεσονύκτιες ώρες να συναντήσει τους μετέπειτα δολοφόνους του, όταν αυτοί του χτύπησαν το θυροτηλέφωνο. Προφανώς είχε κάποια γνωριμία, αν όχι συναλλαγή, μαζί τους, αλλιώς δε θα είχε κανένα λόγο να τους συναντήσει τέτοια ώρα, με αυτόν τον τρόπο.
Αυτά τα δεδομένα καθιστούν από αβάσιμη έως φαιδρή την επίσημη εκδοχή της “τρομοκρατικής ενέργειας” και το κείμενο με το οποίο ανέλαβε την ευθύνη η “Σέχτα Επαναστατών”, δείχνοντας πώς και για ποιο λόγο δημιουργούνται τέτοιες οργανώσεις -με όνομα που θα προκαλούσε γέλιο και ειρωνεία σε οποιονδήποτε έχει στοιχειώδη επαφή με το μαζικό κίνημα.
Ο αδερφός του Σωκράτη Γκιόλια, άφησε υπονοούμενα που σύμφωνα με το λήμμα της Wikipedia, φωτογράφιζαν τον παλιό συνεργάτη του, Μάκη Τριανταφυλλόπουλο. Ελάχιστα αυτιά ίδρωσαν, η “μαχητική δημοσιογραφία” συνέχισε τον ύπνο του δικαίου, και το δημοσιογραφικό λειτούργημα απέδειξε πως συνεχίζει να είναι “όμορφος υπο-κοσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος”.

Εσείς “εξωτερική ανάθεση” κάνατε;

Αν κάθε εικόνα αντιστοιχεί σε χίλιες λέξεις χίλιες , τότε τι γίνεται με την «Μεγάλη Εικόνα» ; Να μια απάντηση : Μεγάλη Εικόνα δεν πρέπει να υπάρχει στη σκέψη των απλών ανθρώπων της καθημερινότητας. Χιλιάδες μικρές εικόνες ΝΑΙ , αλλά ΠΟΤΕ ΜΙΑ μεγάλη και μοναδική !
Στη συστημική προπαγάνδα τα δουλοπρεπή μέσα ενημέρωσης «την  παλεύουν» με μικρές αποσπασματικές εικόνες . Το ίδιο κάνουν και αντίστοιχοι  οι πολιτικοί διαχειριστές : Μας παραπέμπουν από το «επιμέρους/ειδικό» , στο «γενικό»  στηριγμένοι στην αλληλουχία των γεγονότων και την ταχύτητα  της  παρα- πληροφορίας στη σύγχρονη εποχή !
Το συμπέρασμά τους είναι αποστομωτικό : Οι υποτελείς τάξεις συτής της κοινωνίας φταίνε και γι’ αυτό θα βρίσκονται σε μια  αέναη διαδικασία «διοίκησης», επιτήρησης και σωφρονισμού .
Κυρίως όμως –οι υποτελείς αυτού του κόσμου -δεν πρέπει να συνοψίσουν ποτέ στη σκέψη τους τα βασικά δεδομένα αυτής της «Μεγάλης Εικόνας».
Μια ματιά από ψηλά και όχι αφ υψηλού μας δείχνει :
·         Την  συγκέντρωση της ιδιοκτησίας και του πλούτου στις ελίτ του παγκόσμιου καπιταλισμού να είναι μια διαρκής διαδικασία/ρεβάνς  .
·         Την εκποίηση –ιδιωτικοποίηση του δημόσιου πλούτου να  παρουσιάζεται σαν  ένα καθημερινό «αυτονόητο» γεγονός.
·         Την απόλυτη υπερ-εκμετάλλευση όλων των πλουτοπαραγωγικών πηγών της ανθρωπότητας με αποτέλεσμα την καταστροφή του πλανήτη .
·         Την μείωση της αμοιβής εργασίας  να παίρνει χαρακτήρα χιονοστιβάδας , δίχως τέλος .
·         Την αποξένωση , τον  οριστικό και αμετάκλητο διχασμό των εργαζόμενων από την ίδια  την παραγωγική διαδικασία.
·         Τον διαχωρισμό/αντίθεση ανάμεσα στην χειρονακτική και την πνευματική εργασία να παίρνει νέες μορφές διευρύνοντας το μεταξύ τους χάσμα .
Με δύο κουβέντες η Μεγάλη Εικόνα σ έναν κόσμο που αλλάζει είναι : Η συγκέντρωση ιδιοκτησίας / πλούτου σε μια μικρή παγκόσμια ελίτ , με παράλληλη καταστροφή του πλανήτη , απ’ τη μια , η ασύδοτη δράση κάθε «εργοδότη που σέβεται τα κέρδη του» ….. πάλι απ’ τη μια !
Να ένα σύγχρονο παράδειγμα «μοντέρνας»  δουλείας  στα δεδομένα της « Νέας Επιχειρηματικότητας» :Η «Εξωτερική ανάθεση» , το Out Sourcing, που λέγαμε και στο χωριά μας ! Out Sourcing παντού !  Σε Δημόσιες και Ιδιωτικές επιχειρήσεις , ιδιαίτερα στις τελευταίες !
Αναθέτουμε για παράδειγμα την καθαριότητα στις επιχειρήσεις μας σε μια εταιρεία που εκδίδει κάθε μήνα τιμολόγιο παροχής υπηρεσιών .Εμείς οι σύγχρονοι εργοδότες αυτό πληρώνουμε και έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο από κάθε άποψη .
Εκείνη μας «παρέχει»  εργαζόμενους με συμβάσεις αγνώστου σε εμάς περιεχόμενου .Ως συνήθως είναι συμβάσεις κάποιων ωρών , ημέρας , μήνα ,  εξαμήνου . Με επίσημα ωράρια τρίωρο , τετράωρο που είναι πάντα στην πράξη οκτάωρο και βάλε . Τους «αμείβει» δε  με 250 € το μήνα , τους αλλάζει «εταιρεία» κάθε έξι μήνες (επινοικίαση σε τρίτους) και στο τέλος τους αφήνει  απλήρωτους .
Μη λέμε πολλά ,  το Out Sourcing είναι η χαρά , η ξεγνοιασιά και το γλέντι κάθε «μοντέρνου» επιχειρηματία …Είναι επίσης μια νέα έκφραση στο εργασιακό γίγνεσθαι ,  σε γλώσσα και μετάφραση καθόλου «ξύλινη».
Ποια συλλογική σύμβαση , ποιος κατώτατος μισθός η ημερομίσθιο , ποιες αναγνωρισμένες τριετίες , ποια ασφαλιστική κάλυψη;  Η «εξωτερική ανάθεση» είναι – μία μόνο – σύγχρονη και αποτελεσματική μέθοδος – επαγγελματική σχέση  που πολλαπλασιάζει κέρδη για λίγους καταδικάζοντας στην απόλυτη  φτώχεια και την  εξάρτηση τους πολλούς  . Κυρίως όμως κατατείνει στο κύριο :  Στο να διατηρεί «υγιή» την «επιχειρηματικότητα»!
Αυτή άλλωστε είναι η μέγιστη ταξική συνεισφορά των δύο βασικών συστημικών πολιτικών δυνάμεων Σύριζα και Νέας Δημοκρατίας στο μεγάλο κεφάλαιο, τις πολυεθνικές και τις διεθνείς ελίτ  .
Για όσους δεν κατάλαβαν μέσα από αυτό το ελάχιστο , αλλά ακραίο , παράδειγμα της «εξωτερικής ανάθεσης» : Ο κόσμος –ιδιαίτερα αυτός της εργασίας- βρίσκεται καιρό τώρα  μπροστά στην πραγματικότητα ενός νέου ολοκληρωτισμού Παγκοσμιοποιημένος Καπιταλισμός των ελίτ λέγεται η νέα -όσο και οι λάσπες – πραγματικότητα .
Και αυτός διαθέτει νέα εργασιακά δεδομένα , νέα φασίζουσα πολιτική κάλυψη και φυσικά «νέα» και όχι παλιά και ξύλινη γλώσσα .
Πρόκειται ταυτόχρονα  για τον θρίαμβο της γενικευμένης αποξένωσης ! Τον απόλυτο διαχωρισμό του εργαζόμενου/μοναδικού παραγωγού από το ίδιο το αποτέλεσμα της δουλειάς του, του ίδιου του ανθρώπινου γένους από το φυσικό του περιβάλλον και τους συνανθρώπους του !
Και είναι ακριβώς εδώ που αρχίζει να κάνει «πάρτι» η αποξένωση , ο ατομισμός , ο ρατσισμός , η μισαλλοδοξία , οι εθνικισμοί , ο φασισμός…
Κοντολογίς :
Αν το πούμε «μοντέρνα» …….. θα είναι Out Sourcing.
Αν το πούμε «λαικίστικα» …….. θα είναι κατώτατος μισθός 751 €.
Όσοι όμως σκεφτόμαστε να το πούμε Ταξικά πρέπει να «θίξουμε» το ζήτημα της ιδιοκτησίας και της σχέσης των πραγματικών παραγωγών με αυτήν . Έτσι «ξύλινα» , έτσι  απλά !
Η εργατική τάξη δεν μπορεί να «εκχωρήσει»  με εξωτερική ανάθεση (Out Sourcing) αυτό που είναι σήμερα ζήτημα «ζωής η θανάτου» :
Το επιτακτικό δεδομένο της απελευθέρωσής της !
Σήμερα που ο ομαλός  «μεταβολισμός» ανθρώπου – φύσης βρίσκεται ιστορικά στη χειρότερη «διαταραχή» του. Σήμερα είναι ανάγκη να ξεφύγουμε από την διαχειριστική αυταπάτη μιας νέας αναδιανομής και να αγωνιστούμε για την οριστική και αμετάκλητη ενότητα ανθρώπου –φύσης σε ένα πραγματικά ανώτερο επίπεδο.
Την σοσιαλιστική κοινωνία στην πορεία για τον κομμουνισμό .
Ας μην παίζουμε άλλο με τις λέξεις και τις έννοιες που αυτές αντιπροσωπεύουν.
Ας παραμείνουμε ξύλινοι-ταξικοί !
Ας μιλήσουμε πιο καθαρά για την Κομμουνιστική μας ιδιότητα –ιδιαιτερότητα.
Ας ξεχωρίσουμε κι ας ξεκαθαρίσουμε με παλιούς και νέους λογαριασμούς.
Κι ας αποφασίσουμε χωρίς αναθέσεις.
Η ζούγκλα δεν παλεύεται και οι συνθήκες δεν ωριμάζουν αλλιώς …
Π.Α.ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ .

Νέα επίθεση του καθεστώτος στο ΚΚ Ουκρανίας



Από προηγούμενη επίθεση της Αστυνομίας στα γραφεία της ΚΕ του ΚΚ ΟυκρανίαςΑπό προηγούμενη επίθεση της Αστυνομίας στα γραφεία της ΚΕ του ΚΚ Ουκρανίας
Μία ακόμη αστυνομική έρευνα έγινε την Πέμπτη 19 Ιούλη στα γραφεία της ΚΕ του ΚΚ Ουκρανίας, αυτή τη φορά από τη Διεύθυνση διαδικτυακής ασφάλειας της Αστυνομίας, σε συνεργασία με την Ειδική Αστυνομική Ομάδα (KORD).
Πρόκειται για άλλη μία επίθεση του καθεστώτος ενάντια στο ΚΚ Ουκρανίας με την επιστράτευση του αντικομμουνιστικού νόμου. Οι κατηγορίες ενάντια στο ΚΚ Ουκρανίας βασίζονται στη δημοσιοποίηση στην ιστοσελίδα του κόμματος φωτογραφιών του πρώην Α' Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚ κατά την περίοδο της ΕΣΣΔ, Βολοντιμίρ Σερμπίτσκι, κάτι που παραβιάζει τη νομοθεσία.
Σύμφωνα με πληροφορίες από το ΚΚ Ουκρανίας, ο Α' Γραμματέας της ΚΕ, Π. Σιμονένκο, μέλη της ΚΕ και όλο το προσωπικό των γραφείων είχαν τεθεί από τις αστυνομικές δυνάμεις σε ένα δωμάτιο, όπου τους «διάβασαν τα δικαιώματά τους». Ο Π. Σιμονένκο ελέγχθηκε από την ειδική ομάδα και απειλήθηκε με σύλληψη. Το ΚΚ Ουκρανίας χαρακτήρισε την κατάσταση «πολύ επικίνδυνη» με πιθανότητα να «τοποθετηθούν από την αστυνομία ψεύτικα στοιχεία».

«Κοινωνική ένταξη»...

Τους άξονες της στρατηγικής της ελληνικής κυβέρνησης για την «κοινωνική ένταξη προσφύγων και μεταναστών» παρουσίασε προχτές ο αρμόδιος υπουργός. Προσπερνάμε την ειρωνεία της κυβέρνησης ότι «το πέρασμα στη "μεταμνημονιακή εποχή" δεν μπορεί να εξαιρεί τους πρόσφυγες και μετανάστες», αφού αυτή η εποχή είναι από τώρα ναρκοθετημένη για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, ανεξάρτητα από τη χώρα καταγωγής τους. Ομως, ο υπουργός είπε ότι «αναγνωρίζει την ανάγκη αποσυμπίεσης των νησιών». Και τι είπε ότι θα κάνει σε αυτήν την κατεύθυνση; Οι εγκαταστάσεις του ΠΙΚΠΑ Λέσβου θα περάσουν στην ευθύνη του υπουργείου, ενώ στη Σάμο θα ανακατασκευαστεί το κέντρο υποδοχής, «εφόσον οι τοπικοί φορείς δεν υποδείξουν άλλο χώρο». Αρα, για μεταφορά προσφύγων από τα νησιά, δηλαδή για «αποσυμπίεση», ούτε λόγος! Τα νησιά συνεχίζουν να είναι αποθήκες ξεριζωμένων, που δεν θα μπορούν να μετακινηθούν ούτε προς τις χώρες προορισμού τους ούτε και προς την ενδοχώρα. Αλλωστε, μόλις πρόσφατα στη Σύνοδο της ΕΕ για το Προσφυγικό η Ελλάδα ανέλαβε τη δέσμευση όχι απλά να συνεχίσει στον ίδιο δρόμο του διπλού εγκλωβισμού χιλιάδων προσφύγων, αλλά να γιγαντώσει αυτόν τον εγκλωβισμό, αφού η γερμανική κυβέρνηση θα στέλνει πίσω στην Ελλάδα πρόσφυγες και μετανάστες. Αυτή η απάνθρωπη, εγκληματική πολιτική δεν μπορεί με τίποτα να καμουφλαριστεί με τίτλους όπως «κοινωνική ένταξη αιτούντων άσυλο»...

Θράσος;



Με χτεσινή απάντησή της, η «ΕΦ.ΣΥΝ» αναφέρεται στο σχόλιο που κάναμε για το κύριο άρθρο της την Τρίτη 17/7/2018 και κατηγορεί τον «Ριζοσπάστη» για θράσος, επειδή χαρακτηρίζει το άρθρο «αναπαραγωγή της κυβερνητικής προπαγάνδας».

Πρώτον, η ουσία είναι ότι η «ΕΦ.ΣΥΝ» στο κύριο άρθρο της περασμένης Τρίτης αναδεικνύει ως «ορθή εθνική γραμμή στο σήμερα» την πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, δηλαδή τη συμμετοχή στους ευρωΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς στην περιοχή, τη στήριξη της διεύρυνσης της ΕΕ και του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια, επικαλούμενη ότι ο σημερινός συσχετισμός δύναμης δεν επιτρέπει τίποτα διαφορετικό. Αν αυτό δεν είναι «αριστερή απολογητική» του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, τι είναι; Αν αυτό δεν είναι προσπάθεια να δικαιολογήσει την πολιτική μιας κυβέρνησης που αποδεικνύεται ΝΑΤΟικότερη των ΝΑΤΟικών, τι είναι; Και βέβαια, το κύριο άρθρο της «ΕΦ.ΣΥΝ» της Τρίτης δεν κάνει απλά «διαπιστώσεις», όπως διατείνεται ο συντάκτης της χτεσινής ολοσέλιδης απάντησης, αλλά παίρνει ξεκάθαρα θέση υποστήριξης αυτής της πολιτικής ενεργούς εμπλοκής στους ανταγωνισμούς ανάμεσα σε ΗΠΑ - Ρωσία στην περιοχή. Και όλα αυτά στο φόντο της επικίνδυνης και απαράδεκτης στάσης της ελληνικής κυβέρνησης στην πρόσφατη Σύνοδο του ΝΑΤΟ.

Δεύτερον, στην προσπάθειά του να απαντήσει, ο συντάκτης αναφέρεται σε θέσεις του ΚΚΕ που βεβαίως τις αποδίδει όπως θα ήθελε. Ετσι φτάνει να παρουσιάζει το ΚΚΕ - απομονώνοντας τοποθετήσεις του - ως υποστηρικτή της παραμονής της χώρας στο ευρώ! Αν αυτό δεν είναι διαστρέβλωση, τότε τι είναι; Ποιος μιλάει λοιπόν για θράσος... Ποιος άραγε δεν ξέρει ότι το ΚΚΕ παλεύει για αποδέσμευση της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, συνδεδεμένη με την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, με το πέρασμα της οικονομίας στα χέρια των εργαζομένων, με την κατάκτηση της εξουσίας από το λαό; Ποιος άραγε δεν ξέρει ότι το ΚΚΕ δεν υποστηρίζει την αλλαγή ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, την αντικατάσταση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ από άλλες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, το ευρώ από κάποιο άλλο νόμισμα στο έδαφος της εξουσίας του κεφαλαίου και της καπιταλιστικής οικονομίας; Αυτή είναι άλλωστε η ουσία των τοποθετήσεων του Κόμματος, που προσπαθεί να αξιοποιήσει ο συντάκτης της χτεσινής απάντησης. Θυμίζουμε ότι αυτές οι τοποθετήσεις έγιναν απαντώντας στη λογική που διαδιδόταν τότε (2011-2015) από διάφορα αστικά και οπορτουνιστικά επιτελεία, ότι η αλλαγή νομίσματος θα έφερνε φιλολαϊκή αλλαγή πολιτικής. Το ΚΚΕ διευκρίνιζε ότι το ζήτημα δεν είναι το νόμισμα, ότι ο λαός δεν πρέπει να επιλέξει για το αν θα χρεοκοπήσει με ευρώ ή με δραχμή, αλλά ότι το ζήτημα είναι ο λαός να παλέψει για άλλον δρόμο ανάπτυξης. Οτι η έξοδος από το ευρώ στο έδαφος της εξουσίας του κεφαλαίου και της καπιταλιστικής οικονομίας θα σήμαινε στην πραγματικότητα μια άλλη διαδικασία υποτίμησης, που θα πλήρωνε πάλι ο ελληνικός λαός, όπως πληρώνει τα μνημόνια.


Βεβαίως, σήμερα ο συσχετισμός δύναμης, διεθνής και εσωτερικός, είναι αρνητικός για το λαό. Το ΚΚΕ όμως δεν επικαλείται αυτήν την πραγματικότητα για να αποδεχτεί και να στηρίξει τη διεύρυνση των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στο... όνομα του «ρεαλισμού». Αντίθετα, εναντιώνεται σταθερά σε αυτές. Με αυτό το κριτήριο απέρριψε και τη Συμφωνία των Πρεσπών, με αυτό το κριτήριο ψηφίζει ενάντια στην ένταξη κρατών στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, θέτει ζήτημα να κλείσουν οι ΝΑΤΟικές βάσεις, να σταματήσει η εμπλοκή της χώρας στους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς. Ανοίγει σταθερά μέτωπο στη λογική ότι έξω από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ «θα μας φάει ο λύκος». Αποδεικνύει ότι ΝΑΤΟ και ΕΕ δεν είναι παράγοντες σταθερότητας και ασφάλειας, δεν εγγυώνται κυριαρχικά δικαιώματα, σύνορα, αλλά υποδαυλίζουν εθνικισμούς, αλυτρωτισμούς κ.λπ. Ο συντάκτης της απάντησης διαπιστώνει ότι «δεν υπάρχει καμιά πολιτική δύναμη που να προτείνει και να μπορεί άμεσα να υλοποιήσει την απεμπλοκή της χώρας από το υφιστάμενο πλέγμα των συμμαχιών της, δηλαδή από την ΕΕ, την Ευρωζώνη και το ΝΑΤΟ». Ομως το ΚΚΕ παλεύει για να αλλάξει ο συσχετισμός. Είναι η πολιτική δύναμη που σήμερα ζυμώνει ανοιχτά την ανάγκη αποδέσμευσης από όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και συμμαχίες, συνδυασμένη με την πάλη για την εργατική - λαϊκή εξουσία. Παλεύει αυτή η θέση να γίνει υπόθεση της πλειοψηφίας των εργαζομένων, του λαού και του κινήματός τους. Ξεκαθαρίζει, τέλος, ότι θα είναι μια από τις πρώτες πράξεις της εργατικής - λαϊκής εξουσίας, δηλαδή της «διακυβέρνησης», στην οποία το ίδιο το ΚΚΕ θα συμμετάσχει.

Η πραγματικότητα...




Απ' ό,τι φαίνεται, με αποκορύφωμα τις 21 Αυγούστου θα ζήσουμε ένα σίριαλ από «εμπόριο ελπίδας», ψεύτικες προσδοκίες και υποσχέσεις από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, με αφήγημα την ...ανάκαμψη για το λαό και τη «διόρθωση» αδικιών - άκουσον άκουσον - χωρίς να πειραχθεί ούτε μια τρίχα από το μνημονιακό αντιλαϊκό - αντεργατικό πλαίσιο όλων των προηγούμενων χρόνων. Κι αυτά ταυτόχρονα με τις δεσμεύσεις της για τα «μεταμνημονιακά μνημόνια» διαρκείας και την προσήλωση στους αντιλαϊκούς στόχους.
Παρ' όλη όμως την κυβερνητική προσπάθεια, υπάρχει η ίδια η πραγματικότητα για τους εργαζόμενους, που πλευρές της αποκάλυψε ο «Ριζοσπάστης» την τελευταία βδομάδα με συνεχιζόμενα θέματα και ρεπορτάζ.
Μια χαρακτηριστική διάψευση των κυβερνητικών παραμυθιών περί «δίκαιης ανάπτυξης» έρχεται π.χ. από τα ίδια τα επίσημα στοιχεία του ΕΦΚΑ σε σχέση με τους μισθούς. Στην πρόσφατη έκθεση για τον περασμένο Φλεβάρη, αποτυπώνεται η καθήλωσή τους σε εξευτελιστικά επίπεδα, με τάσεις παραπέρα μείωσης και ταυτόχρονη επέκταση της μερικής απασχόλησης.
Αλλη διάψευση του μεταμνημονιακού παραμυθιού έρχεται από τις ατομικές συμβάσεις εργασίας, που πλέον κυριαρχούν στις επιχειρήσεις, παρά την προπαγάνδα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ περί επαναφοράς των «συλλογικών διαπραγματεύσεων», γεγονός που αποκαλύφθηκε και με την Ερώτηση που κατέθεσε το ΚΚΕ στη Βουλή. Αλλωστε, δεν πέρασε πολύς καιρός από όταν η κυβέρνηση απέρριψε τη σχετική πρόταση νόμου που διαμόρφωσαν εκατοντάδες συνδικάτα από όλη τη χώρα, για επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων, την οποία το ΚΚΕ έφερε στη Βουλή. Αυτό το αίσχος δεν αποτελεί εξαίρεση, αλλά πλέον είναι ο κανόνας για τους περισσότερους χώρους δουλειάς, με την εργοδοσία να αξιοποιεί όλο το νομικό οπλοστάσιο που της παρέχει η κυβέρνηση, το οποίο παρέλαβε και εμπλούτισε από τους προκατόχους της. Ολα αυτά θα είναι εδώ και μετά το παραμύθι του «τέλους των μνημονίων», αφού θα είναι εδώ όλοι οι αντεργατικοί νόμοι, μάλιστα η κυβέρνηση εξαγγέλλει ρύθμιση του κατώτατου μισθού με βάση τους αντεργατικούς μνημονιακούς νόμους της ΝΔ.
Εξίσου διαφωτιστική του τι σημαίνει «δίκαιη ανάπτυξη» για το λαό είναι η κατάσταση στις δομές Υγείας - Πρόνοιας, που σταθερά ο «Ριζοσπάστης» αποκαλύπτει τις τελευταίες βδομάδες. Ο «Γολγοθάς» ασθενών και υγειονομικού προσωπικού, για να εξασφαλίσουν τις στοιχειώδεις παροχές, διαμορφώνει μια εκρηκτική κατάσταση σε νοσοκομεία, Κέντρα Υγείας κ.λπ. Η εμπορευματοποίηση, το διαρκές σφίξιμο για τη μείωση του κόστους φέρνουν τραγικές ελλείψεις, υποστελέχωση, κλινικές και τμήματα νοσοκομείων «στον αέρα», γενίκευση της ευελιξίας και της εντατικοποίησης της δουλειάς του προσωπικού. Περίπου 15.000 εργαζόμενοι στα νοσοκομεία εργάζονται με ελαστικές σχέσεις εργασίας, ενώ τους επόμενους μήνες θα απολυθούν χιλιάδες συμβασιούχοι. Το αποτέλεσμα είναι οι ασθενείς να βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη μέσα κι έξω από τα δημόσια νοσοκομεία. Αυτά δεν θα αλλάξουν με το παραμύθι του «τέλους των μνημονίων», γιατί η στρατηγική της εμπορευματοποίησης θα συνεχιστεί, ενώ οι δημοσιονομικοί «κόφτες» θα περιορίζουν τις κρατικές δαπάνες στο ελάχιστο.
Αυτή η πραγματικότητα, λοιπόν, θα είναι εδώ, θα κυριαρχεί και θα συνεχιστεί μετά τις 21 Αυγούστου. Απλά οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα αφήνονται να παραμυθιάζονται με ορισμένα ψίχουλα που θα έρθουν από την υπερκάλυψη των ματωμένων (με δικό τους αίμα) πρωτογενών πλεονασμάτων και από τα μεγάλα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων που βγαίνουν από το ξεζούμισμά τους. Γι' αυτό πρέπει να μπει τέλος στην αναμονή. Να οργανωθεί η πάλη στους τόπους δουλειάς και στους κλάδους με επίκεντρο τις σύγχρονες ανάγκες μας, κόντρα σε κυβέρνηση - κεφάλαιο - ΕΕ.

TOP READ