4 Ιουν 2018

Κεμάλ Οκουγιάν: “Δεν υπάρχει καλός εθνικισμός τον 21ο αιώνα”

Ο Κεμάλ Οκουγιάν, γ.γ του Κομμουνιστικού Κόμματος Τουρκίας και ανεξάρτητος υποψήφιος της Πλατφόρμας “Αυτό το κοινωνικό σύστημα πρέπει ν’αλλάξει” στην επαρχία της Σμύρνης, εμφανίστηκε σε τοπικό τηλεοπτικό πρόγραμμα χθες Κυριακή, σχολιάζοντας μια σειρά ζητήματα για την εξωτερική πολιτική του κυβερνώντος ΑΚΡ, το κουρδικό ζήτημα, την υποστήριξη της κυβέρνησης στο καπιταλιστικό σύστημα.
Υπενθυμίζεται ότι πρόσφατα απαγορεύτηκε από το Ανώτατο Εκλογικό Συμβούλιο η αυτόνομη κάθοδος του ΤΚΡ με το όνομα και τα σύμβολά του, παρότι πληρούσε όλα τα νόμιμα κριτήρια.
Πριν αναφερθεί στην επικαιρότητα, ο Οκουγιάν μνημόνευσε την επέτειο θανάτου του μεγάλου Τούρκου κομμουνιστή ποιητή Ναζίμ Χικμέτ, λέγοντας “Πως ο Ναζί Χικμέτ είναι το μεγάλο ιδανικό που μας κάνει περήφανους, με δεδομένες τις συνθήκες της σημερινής Τουρκίας”.
Αναφερόμενος στο ΤΚΡ, δήλωσε : “Το κόμμα μας ποτέ δεν κρύβει την ταυτότητά του. Ποτέ δεν κρύψαμε το στόχο μας να χτίσουμε μια κομμουνιστική κοινωνία. Ο λαός ρωτά πού θα βρούμε τις απαραίτητες πηγές γι’αυτό. Αυτό το παλάτι (αναφερόμενος στο Προεδρικό μέγαρα του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν” πρέπει είτε να κατεδαφιστεί είτε να γίνει δημόσιο εκπαιδευτικό ίδρυμα. Αυτό είναι προφανές, κι όμως η λύση δεν είναι τόσο απλή. Κανείς δεν αμφισβητεί την μεταφορά δημόσιων πόρων στον ιδιωτικό τομέα. ”
Μίλησε επίσης για το κουρδικό ζήτημα, λέγοντας: “Οι άνθρωποι σε αυτή τη χώρα ξέρουν πώς να ζουν αδελφωμένοι. Εκείνοι που επιχειρούν να διαιρέσουν την εργατική τάξη το μετατρέπουν σε πρόβλημα. Αυτό εκτός από τη χώρα μας παρατηρείται σε όλο τον κόσμο. Δε γίνεται να λύσεις ούτε προβλήματα κυκλοφοριακού χωρίς να τερματίσεις την εκμετάλλευση. Η άρχουσα τάξη στον κόσμο παίζει με το κουρδικό πρόβλημα κι αυτό είναι πολύ σοβαρό ζήτημα. Δε μπορεί να υπάρξει καλός εθνικισμός τον 21ο αιώνα.”
Σε σχέση με την εξωτερική πολιτική του Ερντογάν υπογράμμισε πως η αποσάθρωση της Ευρώπης δίνει διαπραγματευτικό χώρο στον Ερντογάν κι ότι εκμεταλλεύεται τις ισορροπίες για να προστατευτεί. Δεσμεύτηκε πως το ΤΚΡ στην εξουσία θα απομακρύνει αμέσως τη χώρα από το ΝΑΤΟ, θα κλείσει όλες τις ξένες βάσεις και θα ακυρώσει τις συμφωνίες με την ΕΕ.
Σε ερώτηση του δημοσιογράφου σχετικά με τις θρησκευτικές απόψεις του κόμματος, ο γ.γ επεσήμανε ότι τα μέλη του έχουν το δικαίωμα να έχουν τις προσωπικές θρησκευτικές τους πεποιθήσεις, αλλά όχι να τις προπαγανδίζουν σε πολιτικό επίπεδο. Προσθέτει πως αυξάνεται ο αριθμός των θρησκευόμενων που υποστηρίζει τις απόψεις του κόμματος, γιατί αντιλαμβάνονται την ανεντιμότητα που επικρατεί.
Τέλος, αναφέρθηκε στην αταλάντευτη στήριξη του ΑΚΡ στους Τούρκους καπιταλιστές, κατηγορώντας τον Ερντογάν πως “κατέστρεψε τα πάντα στην Τουρκία εκτός από τον τρόπο με τον οποίο δουλεύει το σύστημα της κερδοφορίας”, αναφέροντας το συγκεκριμένο παράδειγμα του επιχειρηματικού κολοσσού Κοτς, που κρατά τον Ερντογάν στην εξουσία επί 16 χρόνια, πραγματοποιώντας κάθε χρόνο αστρονομικά κέρδη, χάρη και στις ιδιωτικοποιήσεις κρατικών επιχειρήσεων, όπως των διυλιστηρίων TÜPRAŞ  πέρσι.
Με πληροφορίες από: sol.org.tr

Καρλ Μαρξ: Η πάλη ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία



Στις 20 και στις 27 Ιουνίου 1865, σε δυο συνεδριάσεις του Γενικού Συμβουλίου τής Διεθνούς Εργατικής Ένωσης, ο Καρλ Μαρξ έκανε μια διάλεξη, προκειμένου να απαντήσει στον Τζον Ουέστον, έναν εργάτη που ισχυριζόταν ότι μια αύξηση των μισθών δεν μπορεί να καλυτερεύσει την κατάσταση των εργατών και ότι η δράση των συνδικάτων πρέπει να χαρακτηριστεί ως επιζήμια. Η εν λόγω διάλεξη δημοσιεύθηκε το 1889 ως μπροσούρα με το τίτλο "Αξία, τιμή και κέρδος". Σήμερα κυκλοφορεί με τον τίτλο "Μισθός, τιμή και κέρδος".

Σ' αυτή την διάλεξη ο Μαρξ, με έναν εξαιρετικά απλό και κατανοητό τρόπο, αναπτύσσει έννοιες όπως μισθός, παραγωγή, νομισματική κυκλοφορία, τιμές, εργατική δύναμη, υπεραξία, αξία της εργατικής δύναμης, κέρδος κλπ. Η κατανοητή γλώσσα του σε καμμιά περίπτωση δεν κάνει έκπτωση στην ανάλυση των αναπτυσσόμενων εννοιών. Έτσι, η μελέτη τού εν λόγω κειμένου γίνεται ιδιαίτερα απαραίτητη στις μέρες μας, καθώς η εργασία δέχεται την επίθεση του κεφαλαίου με τις κάθε λογής "μεταρρυθμίσεις" και "αναδιαρθρώσεις", ενώ οι διάφοροι απολογητές τού κρατούντος συστήματος επιχειρούν να ποτίσουν τα μυαλά των εργαζομένων με στρεβλώσεις της πραγματικότητας, ώστε αυτές οι αναδιαρθρώσεις να περάσουν με το λιγότερο δυνατό κόστος για το σύστημα. 

Το "Μισθός, τιμή και κέρδος" αποδομεί παμπάλαιες θεωρίες που ξανασερβίρονται ως καινούργιες και παρουσιάζει τα πράγματα όπως πραγματικά είναι, έστω κι αν στο μεταξύ έχει περάσει ενάμισυς αιώνας. Συνεπώς, η μελέτη του επιβάλλεται. Κι αυτή η αναγκαιότητα ίσως γίνει σαφέστερη από τις τελευταίες παραγράφους του, τις οποίες αναδημοσιεύει σήμερα το ιστολόγιο, αντιγράφοντας από την έκδοση της "Σύγχρονης Εποχής" (υπογραμμίσεις δικές μου):


(...) Όσο για τον περιορισμό της εργάσιμης μέρας στην Αγγλία, όπως σ' όλες τις άλλες χώρες, δεν έγινε ποτέ διαφορετικά παρά με νομοθετική επέμβαση. Χωρίς την απέξω συνεχή πίεση των εργατών, η επέμβαση αυτή δε θα γινόταν ποτέ. Οπωσδήποτε όμως, ο περιορισμός της εργάσιμης μέρας δε θα κατορθωνόταν με ιδιωτική συμφωνία ανάμεσα στους εργάτες και τους κεφαλαιοκράτες. Ακριβώς η αναγκαιότητα αυτή της γενικής πολιτικής δράσης αποδείχνει ότι στην καθαρά οικονομική δράση του το κεφάλαιο είναι το ισχυρότερο μέρος.

Όσο για τα όρια της αξίας της εργασίας, ο πραγματικός καθορισμός της εξαρτάται πάντα από την προσφορά και τη ζήτηση. Εννοώ τη ζήτηση για εργασία από τη μεριά του κεφαλαίου και την προσφορά εργασίας από τους εργάτες. Στις αποικιακές χώρες ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης ευνοεί τον εργάτη. Έτσι εξηγιέται το σχετικά υψηλό επίπεδο των μισθών στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το κεφάλαιο μπορεί εκεί να κάνει τα αδύνατα δυνατά, δεν μπορεί όμως να εμποδίσει την αγορά της εργασίας να αδειάζει συνεχώς από τη συνεχή μετατροπή μισθωτών εργατών σε ανεξάρτητους αγρότες νοικοκυραίους. Η θέση του μισθωτού εργάτη για ένα πολύ μεγάλο μέρος του αμερικανικού λαού δεν είναι παρά μια δοκιμαστική κατάσταση που είναι βέβαιο ότι θα την εγκαταλείψει αργά ή γρήγορα. Για να θεραπεύσει αυτή την κατάσταση πραγμάτων στις αποικίες, η πατρική βρετανική κυβέρνηση δέχτηκε για ορισμένο χρονικό διάστημα αυτό που ονομάζεται σύγχρονη θεωρία αποικιοποίησης, που συνίσταται στο να επιβάλλεται μια τεχνητά υψηλή τιμή στην αποικιακή γη, για να εμποδίζεται η πολύ γρήγορη μετατροπή του μισθωτού εργάτη σε ανεξάρτητο αγρότη.

Ας έρθουμε όμως τώρα στις παλιές πολιτισμένες χώρες, όπου το κεφάλαιο κυριαρχεί πάνω σ' ολόκληρη τη διαδικασία παραγωγής. Πάρτε, λ.χ., την άνοδο των μισθών των εργατών γης στην Αγγλία από το 1849 ως το 1859. Ποια ήταν η συνέπειά της; Οι ενοικιαστές γης δεν μπορούσαν, όπως θα τους είχε συμβουλεύσει ο φίλος μας Ουέστον, ούτε ν' ανεβάσουν την αξία του σταριού ούτε καν τις τιμές της αγοράς του. Ήταν, απεναντίας, υποχρεωμένοι να βολευτούν με την πτώση των τιμών. Μέσα σ' αυτά όμως τα έντεκα χρόνια εισάγανε κάθε λογής μηχανές, εφάρμοσαν πιο επιστημονικές μεθόδους, μετάτρεψαν ένα μέρος της καλλιεργήσιμης γης σε βοσκές, αύξησαν την έκταση των κομματιών γης που νοικιάζονται και μαζί μ' αυτό την κλίμακα της παραγωγής. Και μ' αυτές και μ' άλλες μεθόδους που ελάττωναν τη ζήτηση για εργασία χάρη στην αύξηση της παραγωγικής της δύναμης, δημιούργησαν πάλι ένα σχετικό πλεόνασμα του αγροτικού πληθυσμού. Αυτή είναι γενικά, στις από παλιά αποικισμένες χώρες, η μέθοδος με την οποία παρουσιάζεται μια γοργότερη ή αργότερη αντίδραση του κεφαλαίου ενάντια σε μια ύψωση των μισθών. Ο Ρικάρντο σωστά παρατήρησε ότι η μηχανή βρίσκεται σε διαρκή συναγωνισμό με την εργασία και συχνά μπορεί να εφαρμόζεται μόνο όταν η τιμή της εργασίας έχει φτάσει ένα ορισμένο ύψος. Μα η εισαγωγή των μηχανών δεν είναι παρά μια από τις πολλές μεθόδους για την αύξηση της παραγωγικής δύναμης της εργασίας. Ακριβώς αυτή η ίδια η ανάπτυξη, που κάνει σχετικά πληθωρική την ανειδίκευτη εργασία, απλοποιεί, από την άλλη μεριά την ειδικευμένη εργασία κι έτσι της ρίχνει την τιμή.

Τον ίδιο νόμο τον συναντούμε και με άλλη μορφή. Με την ανάπτυξη της παραγωγικής δύναμης της εργασίας επιταχύνεται η συσσώρευση του κεφαλαίου, ακόμη και παρά το σχετικά υψηλό επίπεδο των μισθών. Απ’ αυτό θα μπορούσε κανείς να συμπεράνει, όπως πραγματικά είχε συμπεράνει ο Άνταμ Σμιθ που στον καιρό του η σύγχρονη βιομηχανία βρισκόταν ακόμα στην παιδική της ηλικία, ότι η επιταχυνόμενη συσσώρευση του κεφαλαίου κάνει τη ζυγαριά να κλίνει υπέρ του εργάτη, εξασφαλίζοντας μια όλο και μεγαλύτερη ζήτηση της δουλειάς του. Ξεκινώνατας από την ίδια αυτή άποψη, πολλοί σύγχρονοι συγγραφείς απορούσαν γιατί ενώ το αγγλικό κεφάλαιο αυξήθηκε, στην τελευταία εικοσαετία, πολύ πιο γρήγορα απ' ό,τι αυξήθηκε ο αγγλικός πληθυσμός, οι μισθοί δεν αυξήθηκαν σημαντικά. Ταυτόχρονα όμως με την πρόοδο της συσσώρευσης συντελείται μια προοδευτική αλλαγή στη σύνθεση του κεφαλαίου. Το μέρος εκείνο του συνολικού κεφαλαίου που αποτελείται από σταθερό κεφάλαιο, από μηχανές, πρώτες ύλες, μέσα παραγωγής σε κάθε δυνατή μορφή, αυξάνεται πιο γρήγορα σε σύγκριση με το άλλο μέρος του κεφαλαίου που ξοδεύεται σε μισθούς ή στην αγορά εργασίας. Ο νόμος αυτός διατυπώθηκε με τρόπο λιγότερο ή περισσότερο ακριβή από τους Μπάρτον, Ρικάρντο, Σισμόντι, από τους καθηγητές Ρίτσαρντ Τζονς, Ράμσεϋ, Σερμπιλιέζ και άλλους.

Έκδοση: Σικάγο, 1913
Αν η αναλογία των δυο αυτών στοιχείων του κεφαλαίου ήταν αρχικά 1 προς 1, με την πρόοδο της βιομηχανίας θα γίνει 5 προς 1 κλπ. Αν από ένα συνολικό κεφάλαιο 600, ξοδεύονται 300 σε εργαλεία, πρώτες ύλες κλπ και 300 σε μισθούς, φτάνει μονάχα να διπλασιαστεί το συνολικό κεφάλαιο για να δημιουργήσει μια ζήτηση για 600 εργάτες αντί για 300. Αν, όμως, από ένα κεφάλαιο 600, ξοδεύονται 500 σε μηχανές, υλικά κλπ και μόνο 100 σε μισθούς, το ίδιο κεφάλαιο πρέπει να αυξηθεί από 600 σε 3.600 για να δημιουργήσει μια ζήτηση για 600 εργάτες όπως έγινε στην πρώτη περίπτωση. Με την πρόοδο της βιομηχανίας, η ζήτηση για εργασία δε συμβαδίζει λοιπόν με τη συσσώρευση του κεφαλαίου. Θα εξακολουθεί ν' αυξάνεται, αλλά σε μια αναλογία που διαρκώς θα ελαττώνεται σε σύγκριση με την αύξηση του κεφαλαίου.

Αυτές οι λίγες παρατηρήσεις αρκούν να δείξουν ότι ολόκληρη η ανάπτυξη της σύγχρονης βιομηχανίας θα πρέπει να κάνει τη ζυγαριά να κλίνει προοδευτικά υπέρ του κεφαλαιοκράτη κι ενάντια στον εργάτη και ότι επομένως η γενική τάση της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής δεν είναι να ανεβάζει αλλά να ρίχνει το μέσο επίπεδο των μισθών ή να πιέζει την αξία της εργασίας περισσότερο ή λιγότερο στο κατώτατο όριό της. Επειδή,όμως είναι τέτοια η τάση των πραγμάτων στο σημερινό σύστημα, μήπως αυτό πάει να πει ότι η εργατική τάξη θα έπρεπε να παραιτηθεί από την αντίστασή της ενάντια στους ληστρικούς σφετερισμούς του κεφαλαίου και να εγκαταλείψει τις προσπάθειές της να επωφεληθεί με τον καλύτερο τρόπο από τις ευνοϊκές περιστάσεις για την πρόσκαιρη καλυτέρεψη της θέσης της; Αν το έκανε αυτό, θα ξέπεφτε στην κατάσταση μιας άμορφης μάζας από αφανισμένους φτωχούς διαβόλους που τίποτα δεν μπορεί να τους σώσει. Πιστεύω να έχω αποδείξει ότι οι αγώνες της εργατικής τάξης για το επίπεδο του μισθού της αποτελούν φαινόμενα αχώριστα από τον όλο μισθωτό σύστημα, ότι στις 99 περιπτώσεις από τις 100 οι προσπάθειές της για το ανέβασμα των μισθών δεν είναι παρά προσπάθειες για τη συγκράτηση της δοσμένης αξίας της εργασίας και ότι η ανάγκη του παζαρέματος της τιμής της με τον καπιταλιστή ενυπάρχει στο γεγονός ότι οι εργάτες είναι υποχρεωμένοι να πουλούν οι ίδιοι τον εαυτό τους σαν εμπόρευμα. Αν υποχωρούσαν άνανδρα στην καθημερινή σύγκρουσή τους με το κεφάλαιο, θ' αποδείχνονταν ανίκανοι να επιχειρήσουν ένα οποιοδήποτε πλατύτατο κίνημα.

Ταυτόχρονα, και ολότελα ανεξάρτητα από τη γενική υποδούλωση της εργασίας που συνδέεται με το μισθωτό σύστημα, η εργατική τάξη δεν θα πρέπει να υπερβάλλει την τελική αποτελεσματικότητα των καθημερινών αυτών αγώνων. Δε θα πρέπει να ξεχνά ότι παλεύει ενάντια στα αποτελέσματα κι όχι ενάντια στις αιτίες αυτών των αποτελεσμάτων, ότι καθυστερεί, βέβαια, την προς τα κάτω κίνηση, δεν αλλάζει όμως την κατεύθυνσή της, ότι χρησιμοποιεί καταπραϋντικά φάρμακα, που όμως δεν γιατρεύουν την αρρώστια. Δε θα πρέπει λοιπόν να κατατρίβεται αποκλειστικά σ'  αυτόν τον αναπόφευκτο μικροπόλεμο, που ξεπηδά διαρκώς από τούς ατέλειωτους σφετερισμούς του κεφαλαίου ή τις διακυμάνσεις στην αγορά. Θα πρέπει η εργατική τάξη να καταλάβει ότι, μαζί με όλες τις αθλιότητες που της επιβάλλει, το σημερινό σύστημα εγκυμονεί ταυτόχρονα και τους υλικούς όρους και τις κοινωνικές μορφές που είναι απαραίτητες για έναν οικονομικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Αντί για το συντηρητικό σύνθημα: "Ένα δίκαιο μεροκάματο για μια δίκαιη εργάσιμη μέρα", θα πρέπει να γράψει στη σημαία της το επαναστατικό σύνθημα: "Κατάργηση του συστήματος της μισθωτής εργασίας".

Ύστερα απ' αυτή τη μεγάλη και, όπως φοβούμαι, κουραστική έκθεση που υποχρεώθηκα να κάνω για να ανταποκριθώ κάπως στο θέμα που συζητιέται, θα ήθελα να κλείσω με την πρόταση να παρθούν οι ακόλουθες αποφάσεις:

Πρώτο. Μια γενική άνοδος του επιπέδου των μισθών θα είχε σαν αποτέλεσμα την πτώση του γενικού ποσοστού κέρδους, χωρίς όμως, για να μιλήσουμε γενικά, να επηρεάσει τις τιμές των εμπορευμάτων.

Δεύτερο. Η γενική τάση της καπιταλιστικής παραγωγής δεν είναι ν' ανεβάζει αλλά να κατεβάζει το μέσο επίπεδο των μισθών.

Τρίτο. Οι εργατικές ενώσεις προσφέρουν καλή υπηρεσία σαν κέντρα αντίστασης ενάντια στους σφετερισμούς του κεφαλαίου. Αποτυχαίνουν μερικά στο σκοπό τους, όταν δεν κάνουν σωστή χρήση της δύναμής τους. Αποτυχαίνουν ολοκληρωτικά στο σκοπό τους όταν περιορίζονται σ' ενα μικροπόλεμο ενάντια στα αποτελέσματα του σημερινού συστήματος, αντί να προσπαθούν ταυτόχρονα να το αλλάξουν, αντί να χρησιμοποιούν τις οργανωμένες δυνάμεις τους σαν ένα μοχλό για την τελική απελευθέρωση της εργατικής τάξης, δηλαδή, για την οριστική κατάργηση του συστήματος της μισθωτής εργασίας.

Η σημαία της Παλαιστίνης στο Δημαρχείο της Καισαριανής!


 
 
Η Δημοτική Αρχή αποφάσισε να υψώσει την παλαιστινιακή σημαία, δίπλα στην ελληνική, σε ένδειξη αλληλεγγύης στον αγώνα του λαού της.

Από σήμερα το πρωί, η σημαία της Παλαιστίνης κυματίζει δίπλα στην ελληνική, στο κτίριο του Δημαρχείου της Καισαριανής, μετά από απόφαση της δημοτικής αρχής που θέλησε να δείξει με αυτόν το συμβολικό τρόπο τη δική της αλληλεγγύη στον αγώνα των Παλαιστίνιων, που δοκιμάζονται από την κατοχή και το συνεχιζόμενο έγκλημα του κράτους-δολοφόνου του Ισραήλ.



Σε ανακοίνωσή της, η δημοτική αρχή τονίζει μεταξύ άλλων.

«Με αφορμή την επέτειο της καταστροφής το 1948, της “Νάκμπα”, εκφράζουμε με αυτόν τον τρόπο την αλληλεγγύη μας στον Παλαιστινιακό λαό που εδώ και δεκαετίες διεκδικεί το δικό του ελεύθερο κράτος, απαιτώντας τον τερματισμό της ισραηλινής κατοχής και την ίδρυση παλαιστινιακού κράτους.

Ιδιαίτερα μετά από το νέο αποτρόπαιο έγκλημα του κράτους-δολοφόνου του Ισραήλ με θύματα δεκάδες νεκρούς και χιλιάδες τραυματίες, ο ελληνικός λαός χρειάζεται να δυναμώσει την πάλη και την αλληλεγγύη του στον Παλαιστινιακό λαό. Τεράστιες ευθύνες φέρει η κυβέρνηση, που από τη μια μεριά με περίσσεια υποκρισία εκφράζει τον “αποτροπιασμό” της και από την άλλη συνεργάζεται πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά με κοινές ασκήσεις, όλο και πιο στενά, με το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ, ενώ δεν σταματά στιγμή να αθωώνει τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό.

Απαιτούμε εδώ και τώρα να εφαρμοστεί η απόφαση της Βουλής του Δεκέμβρη 2015, την οποία αρνείται να εφαρμόσει η κυβέρνηση και να αναγνωρίσει άμεσα το παλαιστινιακό κράτος. Καμία εμπλοκή της Ελλάδας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια εναντίον των λαών.

Αυτός που θα νικήσει είναι ο δίκαιος αγώνας του Παλαιστινιακού λαού και όχι οι ιμπεριαλιστές».

Καταδικάστηκαν Λιθουανία και Ρουμανία για τις μυστικές φυλακές της CIA



Αμερικανικά αεροπλάνα στη Ρουμανία το 2003Αμερικανικά αεροπλάνα στη Ρουμανία το 2003
Πηγή: Associated Press
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταδίκασε σήμερα τη Λιθουανία και τη Ρουμανία ότι έχουν διαπράξει πολλές παραβιάσεις, ως συνεργοί στο πρόγραμμα μυστικών κρατήσεων της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (CIA) των ΗΠΑ στις δύο αυτές χώρες.
Στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο είχαν προσφύγει το 2011 και το 2012 δύο πρώην κρατούμενοι της αμερικανικής φυλακής στο Γκουαντάναμο της Κούβας, οι οποίοι δήλωσαν ότι είχαν κρατηθεί σε μυστικές φυλακές της CIA στη Ρουμανία και τη Λιθουανία, μεταξύ του 2004 και του 2006.
«Η συμμετοχή της Λιθουανίας στο πρόγραμμα μυστικών κρατήσεων της CIA, την οδήγησε να διαπράξει πολλές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», κρίνει το δικαστήριο σε απόφασή του.
Το Βίλνιους παραβίασε το άρθρο 3 της Σύμβασης (απαγόρευσης των βασανιστηρίων), το άρθρο 5 (που προβλέπει το δικαίωμα στην ελευθερία και την ασφάλεια) και το 13 (το δικαίωμα σε μια αποτελεσματική προσφυγή). «Η Ρουμανία διέπραξε πολλές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καθώς έγινε συνεργός στο πρόγραμμα μυστικών κρατήσεων της CIA», κρίνει επίσης το δικαστήριο σε μια δεύτερη απόφασή του.
Μεταξύ των παραβιάσεων αυτών: Η απαγόρευση των βασανιστηρίων, το δικαίωμα στην ελευθερία και την ασφάλεια του ενάγοντα, το δικαίωμά του στο σεβασμό της ιδιωτικής του ζωής και το δικαίωμά του σε μια αποτελεσματική προσφυγή. Οι δύο ενάγοντες είναι ο Αμπντ αλ Ραχίμ αλ Νασίρι (κατά της Ρουμανίας) και ο Αμπού Ζουμπάιντα (κατά της Λιθουανίας).
Το Φλεβάρη του 2015, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, έπειτα από προσφυγή που είχε καταθέσει ήδη ο Ζουμπάιντα, καταδίκασε τελεσίδικα την Πολωνία για το ρόλο της στις μυστικές φυλακές της CIA.
(Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ - AFP)

ΕΕ Οι «σκλάβες» της ντομάτας-






Τα τελευταία έντεκα χρόνια η Ιταλία κρύβει ένα ένοχο μυστικό. Οι περιουσίες των αγροτών στη Ragusa της Σικελίας βασίζονται κυρίως στην καταναγκαστική εργασία εκατοντάδων μεταναστριών από τη Ρουμανία οι οποίες εξαναγκάζονται να δουλεύουν στα χωράφια.

Το πιο τρομερό είναι πως αυτό γίνει σε μεγάλο βαθμό αποδεκτό από την τοπική κοινότητα και κανείς δεν αντιδρά. Το θέμα έχει απασχολήσει ανά καιρούς τον τύπο και τέθηκε και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, όπου πολλοί πολιτικοί προέτρεψαν την Κομισιον να παρέμβει.

«Όλα ξεκινούν στη Ρουμανία, στη Botoşani, μια από τις πιο παραμελημένες περιοχές της χώρας, από όπου οι γυναίκες άρχισαν να μεταναστεύουν το 2007. Η έξοδος ήταν σταθερή. Αφήνουν τη χώρα τους για να μαζέψουν ντομάτες στην Ιταλία και ειδικότερα στην Ragusa, ελπίζοντας για ένα καλύτερο μέλλον χωρίς να γνωρίζουν τι θα αντιμετωπίσουν. Το πιο λυπηρό είναι ότι ακόμη και όταν καταφέρνουν να ξεφύγουν από τη σκλαβιά, πάντοτε καταλήγουν να επιστρέφουν, για να ξεχρεώσουν τους ανθρώπους από τους οποίους δανείστηκαν λεφτά», αναφέρει η Silvia Dumitrache, πρόεδρος της Ένωσης Ρουμάνων γυναικών στην Ιταλία (ADRI) στο Voxeurop.

Η ιστορία που αφηγείται στο Voxeurop γίνεται όλο και πιο τρομακτική και μοιάζει να προέρχεται από τη σκοτεινή εποχή της δουλείαε. Το σκάνδαλο δεν είναι καινούργιο. Επαναλαμβάνεται περιοδικά και επεκτείνεται σαν σαπουνόφουσκα. Ανά καιρούς έχουν υπάρξει αστυνομικές παρεμβάσεις, όμως σπάνια φέρνουν αποτελέσματα,.

Μια οδυνηρή υπόθεση στην καρδιά της Ευρώπης


Η καλλιέργεια ντομάτας στην Ragusa, η οποία με την πάροδο του χρόνου έχει γίνει ο μεγαλύτερος εξαγωγέας ιταλικών ντοματών στην Ευρώπη, είναι επίσης μία από τις πιο βρόμικες και σκοτεινές υποθέσεις.

Όλα ξεκίνησαν το 2007 με την ένταξη της Ρουμανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την μαζική μετακίνηση της εργατικής δύναμης στην ιταλική, ισπανική, γαλλική και βρετανική αγορά. Οι γυναίκες άφησαν την πατρίδα τους για να εργαστούν στο εξωτερικό, αλλά μόλις έφτασαν στην Ragusa ήταν υποχρεωμένες να προσφέρουν και σεξουαλικές υπηρεσίες στους εργοδότες τους για να διατηρήσουν τη δουλειά τους. «Το εργατικό δυναμικό που έφτασε από τη Ρουμανία ήταν πιο εξυπηρετικό και πιο διατεθειμένο να κάνει συμβιβασμούς», εξηγεί η Dumitrache.

«Κάποιες Ρουμάνες βρίσκονταν ήδη σε κάποιο καθεστώς δουλείας, αφού συχνά έπεφταν θύματα ξυλοδαρμού και κακοποίησης από τους άνδρες τους. Πολλές από αυτές άφηναν τη Ρουμανία για να ξεφύγουν από αυτή τη βία. Λένε ότι ακόμα και αν τις εκμεταλλευτούν, τουλάχιστον στην Ιταλία θα κερδίζουν χρήματα. Υπήρχε βέβαια κι ένας άλλος παράγοντας. Σε αυτό το είδος δουλειάς, αν δέχονται τα αιτήματα για σεξουαλικές σχέσεις από τους εργοδότες, μπορούν να κρατήσουν τα παιδιά τους κοντά, ενώ σε κάποια άλλη δουλειά αυτό δεν θα ήταν δυνατό». Αλλά η εργασία στους αγρούς, κάτω από την ασφυκτική επιτήρηση των αφεντικών σίγουρα δεν είναι εύκολη υπόθεση, ενώ όλα αυτά τα χρόνια δε θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητος ο τεράστιος αριθμός αμβλώσεων που πραγματοποιήθηκε στο νοσοκομείο της περιοχής.

Με τον καιρό άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα δημοσιεύματα σχετιά με το θέμα, αρχικά στον ιταλικό τύπο και στη συνέχεια στον Guardian , ενώ εκδόθηκε κι ένα βιβλίο που σχετίζει τα γεγονότα με την ιταλική ΜΚΟ Proxima.


Ενώ η αστυνομία και ο εισαγγελέας γνωρίζουν την ιστορία, στην ουσία δεν αλλάζει κάτι. Όπως αναφέρει η Silvia Dumitrache, για να ασχοληθούν πιο σοβαρά με το θέμα πρέπει να ληφθούν σοβαρά μέτρα, όπως διαμαρτυρίες από εργοδότες που ανησυχούν για τη διεθνή αγορά, καθώς και μποϊκοτάζ των προϊόντων από τη Ragusa, εξαιτίας του σκανδάλου. «Η άσκηση πίεσης σε ευρωπαϊκό επίπεδο, έφερε μια μικρή πρόοδο. Άρχισαν οι συλλήψεις, εις βάρος της μαφίας, η οποία ελέγχει την κατάσταση. Αλλά ακόμα κι αυτό δεν είναι αρκετό», τόνισε.

Τα γεγονότα σιγά σιγά άρχισαν να απασχολούν την κοινή γνώμη και τα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το οποίο ήταν αναμενόμενο καθώς η νομοθεσία δεν εφαρμοζόταν όπως θα έπρεπε. Μετά από αίτημα βουλευτών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, η επιτροπή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τα δικαιώματα των γυναικών και την ισότητα των φύλων, Femm - της οποίας ήταν μέλος και η πρωθυπουργός της Ρουμανίας, Viorica Dancila, μέχρι τον Ιανουάριο του 2018 - επισκέφθηκε την Ragusa. Πολλοί ευρωβουλευτές έθεσαν ερωτήσεις στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, και η ρουμανική και ιταλική κυβέρνηση ξεκίνησε να ασχολείται πιο σοβαρά με το θέμα.

Σε ευρωπαϊκό πολιτικό επίπεδο ακολούθησαν ψηφίσματα και έρευνες. Σε τοπικό επίπεδο από την άλλη, υπήρξαν ορισμένες συλλήψεις και κάποιες αστυνομικές επιχειρήσεις. Οι συνεχείς μετακινήσεις στις δύο χώρες εντατικοποιήθηκαν και τον περασμένο Μάιο, η ρουμανική κυβέρνηση ξεκίνησε ένα πρόγραμμα με τίτλο «Ενημερώσου πριν φύγεις!», το οποίο έχει σκοπό να παρέχει όλες τις απαραίτητες πληροφορίες σε όσους σκοπεύουν να μεταναστεύσουν. Επιπλέον, οι Ρουμάνοι υπουργοί υιοθέτησαν κοινές διατάξεις με τον Ιταλό υπουργό εργασίας. Ο Εμιλιάν Πάβελ, μέλος της Προοδευτικής Συμμαχίας των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, είναι ένας από τους ευρωβουλευτές που από το περασμένο φθινόπωρο αγωνίζεται για να τερματιστούν οι περιπτώσεις δουλείας που συνεχίζουν να υπάρχουν στον 21ο αιώνα.

Ένα πανευρωπαϊκό μποϊκοτάζ στα προϊόντα από την Ragusa;


«Οι αποκαλύψεις έχουν προκαλέσει έντονες αντιδράσεις στους χώρους του ευρωκοικονοβουλίου . Δεν είναι αργά για να οργανωθεί ένα πανευρωπαϊκό μποϊκοτάζ στα προϊόντα που προέρχονται από περιοχές όπου ασκείται δουλεία. Η δουλεία είναι ταπεινωτική για κάθε ανθρώπινο ον», υπογραμμίζει ο Εμιλιάν Πάβελ.

«Τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα μπορούν και πρέπει να ενεργούν σύμφωνα με την κατάσταση και τις συνθήκες. Υπάρχουν σίγουρα πράγματα που μπορούν να γίνουν σε ευρωπαϊκό επίπεδο, όπως η παρακολούθηση της εφαρμογής της ισχύουσας ευρωπαϊκής νομοθεσίας και η επιτάχυνση της εφαρμογής όλων των διεθνών συμφωνιών. Αλλά πάνω απ’ όλα πρέπει να δώσουμε άφθονη υποστήριξη στα θύματα! Αυτά τα περιστατικά πρέπει να πάνε στο δικαστήριο και να τιμωρηθούν οι ένοχοι», αναφέρει.

«Δυστυχώς, είναι ένα δύσκολο έργο. Μπορούμε να καταλάβουμε, σε ανθρώπινο επίπεδο, ότι τα θύματα της δουλείας, μετά από χρόνια ταπείνωσης, αγωνίζονται να βρουν τη δύναμη να φέρουν τον ένοχο στη δικαιοσύνη. Είμαι μέλος της επιτροπής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τις ατομικές ελευθερίες, τη δικαιοσύνη και τις εσωτερικές υποθέσεις. Καταπολεμούμε τις φυλετικές διακρίσεις και ασκούμε πίεση στα κράτη να εφαρμόσουν τη σύμβαση της Κωνσταντινούπολης που εγκρίθηκε το 2011 από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο για την πρόληψη της ενδοοικογενειακής βίας και της βίας κατά των γυναικών», προσθέτει.

Ωστόσο, σύμφωνα με τον Pavel, ένας από τους παράγοντες που συνέβαλαν σημαντικά σε αυτά τα προβλήματα είναι η ίδια η ύπαρξη εργασίας στη μαύρη αγορά. Πολλές γυναίκες βρίσκονται σε αυτή την κατάσταση επειδή οι ιταλικές αρχές δεν είχαν καμία επιτυχία στην καταπολέμηση αυτής της εργασίας. «Η εργασία στη μαύρη αγορά αυξάνει την ανισότητα και προκαλεί τραγωδίες. Όλοι πρέπει να είμαστε πολύ πιο αποφασισμένοι στον αγώνα μας εναντίον της», κατέληξε. 

Ο Ραχόι φεύγει-Ο Σάντσεθ έρχεται: Η χαρά των συριζαίων και η γουρλίδικη φλέβα των νεοδημοκρατών

Τον πρώτο πρωθυπουργό χωρίς εκλογές στη μεταφρανκική απέκτησε σήμερα η Ισπανία στο πρόσωπο του προέδρου των σοσιαλδημοκρατών Πέδρο Σάντσεθ, μετά την καταψήφιση του απερχόμενου πρωθυπουργού Μαριάνο Ραχόι κατά την ψηφοφορία της πρότασης μομφής που είχε υποβληθεί εναντίον του, με 180 ψήφους υπέρ, από τους Σοσιαλιστές, τους Ποδέμος, το κόμμα των Βάσκων εθνικιστών και δυο εθνικιστικά καταλανικά κόμματα. Ο ίδιος είχε προκαταβάλει το αποτέλεσμα, δίνοντας συγχαρητήρια στο Σάντσεθ και δηλώνοντας πως είναι τιμή του που υπήρξε πρωθυπουργός. Η πρόταση μομφής ήρθε μετά το πολύμηνο σκάνδαλο της εμπλοκής υψηλόβαθμων στελεχών του Λαϊκού Κόμματος σε υποθέσεις διαφθοράς, με πάνω από 1000 να έχουν καταδικαστεί σε συνολικά 351 έτη φυλάκισης, ενώ παρότι ο Ραχόι δεν αντιμετωπίζει ως τώρα κατηγορίες, το δικαστήριο έκρινε μη ικανοποιητικό τον ισχυρισμό του πως αγνοούσε την ύπαρξη μαύρων ταμείων.
Η επόμενη μέρα στη χώρα είναι αβέβαιη, καθώς κι αν ακόμα υπάρξει σύμπραξη Ποδέμος και Σοσιαλιστών, είναι αδύνατη η πλειοψηφία χωρίς τη στήριξη των μικρότερων εθνικιστικών κομμάτων. Σε μια πιο ανάλαφρη πλευρά, ήδη στα εγχώρια ΜΚΔ η χαρά Συριζαίων και λοιπών συγγενών για την πτώση Ραχόι δεν κρύβεται, συνδυασμένη παράλληλα με την προβολή του Σάντσεθ ως “γοητευτικού” και φέρελπι πολιτικού, με τρόπο που θα ζήλευε κι ο ΓΑΠ. Ενδεικτικές είναι και οι δηλώσεις του Νίκου Παππά, που μας παρουσιάζει την ανάδειξη Σάντσεθ ως πλήγμα κατά της ακροδεξιάς και προοδευτική εναλλακτική.

Είναι κατανόητο βέβαια πως στην κυβέρνηση χρειάζονται ένα νέο διεθνές πουλέν, καθώς ο “Σύριζα-Ποδέμος-Βενσερέμος” Πάμπλο Ιγκλέσιας μετά την ιστορία με το ταπεινό σαλέ του δεν είναι ακριβώς στο φόρτε του από επικοινωνιακής πλευράς, αν και ο Παππάς δεν είναι αχάριστος και δεν ξέχασε να μνημονεύσει και τον παλιό του φίλο σε άλλες αναρτήσεις. Οπότε δεν υπάρχει λόγος να σταθούμε σε μικρές λεπτομέρειες που χαλάνε το φιλοπρόοδο αφήγημα, όπως ας πούμε ότι ο Σάντσεθ είναι ο ίδιος άνθρωπος που πριν δυο χρόνια σκούπιζε τα χέρια του για να φύγει το μίασμα από την επαφή του με πρόσφυγες.
Στο στρατόπεδο της ΝΔ πάλι είναι πραγματικά αξιοπρόσεκτο το άχαστο σερί κεντροδεξιών ηγετών που αποθέωναν κάποτε για να καταλήξουν σύντομα στα αζήτητα της εκάστοτε πολιτικής σκηνής στη χώρα τους. Ενδεικτικό το τουί του αντιπροέδρου Αδώνιδος Γεωργιάδη πριν λίγα χρόνια, που παίρνει τιμητικό βραβείο “Bull’s eye” για την ευστοχία του και τη διαχρονική του επικαιρότητα:

Εξάλλου το ίδιο του το κόμμα πανηγύριζε για “νίκη κατά του λαϊκισμού” το 2016, όταν η κάλπη ανέδειξε το Ραχόι νικητή των εκλογών, συγχαίροντάς τον για επιτυχία του. Από την άλλη, ας μην είμαστε τόσο άδικοι σε σχέση με το πολιτικό αισθητήριο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, καθώς  σε σχέση με τον Σαρκοζί και τον Κάμερον, τουλάχιστον ο Μαριάνο μακροημέρευσε περισσότερο.

Άτιμοι κομμουνιστές θα πεθάνετε!

Ένα σχετικά άγνωστο -τουλάχιστον μεταξύ των νεότερων- περιστατικό, συνέβη λίγες μέρες πριν τις ευρωεκλογές της 12ης Ιουνίου του 1994, κατά τη διάρκεια κεντρικής προεκλογικής συγκέντρωσης του Κόμματος στις 3 Ιούνη στην πλατεία Αριστοτέλους. Μετά το τέλος της ομιλίας του ευρωβουλευτή και υποψηφίου Βασίλη Εφραιμίδη, ο ακροδεξιός Μανώλης Θεοδωράκης κρύβοντας ένα μαχαίρι μέσα σε ένα μπουκέτο λουλούδια του επιτέθηκε με ξεκάθαρη δολοφονική διάθεση τραυματίζοντάς τον πολλαπλώς. Ακολούθως, και μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, μαχαίρωσε τους επίσης υποψήφιους ευρωβουλευτές Γιάννη Θεωνά και Μιχάλη Σπυριδάκη.
Ακολουθούν αποσπάσματα της 2843/1994 απόφασης του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης με την οποία ο δράστης και ο συνεργός του παραπέμπονται για να διακασθούν ενώπιον του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου, από τα οποία αποδεικνύεται η σοβαρότητα της επίθεσης:
(…) Στις 3.6.1994, στη Θεσσαλονίκη και στην πλατεία Αριστοτέλους, έγινε προεκλογική συγκέντρωση για της Ευρωεκλογές από το ΚΚΕ. Ομιλητές στη συγκέντρωση αυτή ήταν οι υποψήφιοι Ευρωβουλευτές του εν λόγω κόμματος Βασίλης Εφραιμίδης και Ιωάννης Θεωνάς. (…) Οι ομιλίες άρχισαν την 21.00′ ώρα και τελείωσαν την 22.15′ ώρα περίπου με τον Βασίλη Εφραιμίδη. Ανακοινώθηκε από τα μεγάφωνα ότι θα ακολουθούσε μουσική εκδήλωση και, ενόσω οι υποψήφιοι Ευρωβουλευτές χαιρετούσαν τους οπαδούς τους, άρχισαν ν’ ανεβαίνουν στην εξέδρα τα μέλη του μουσικού συγκροτήματος, ανάμεσα στα οποία παρεισέδυσε (εισήλθε κρυφά και επιτηδείως) και ο πρώτος κατηγορούμενος Εμμανουήλ Θεοδωράκης, που κρατούσε στα χέρια του ανθοδέσμη και κόκκινα τριαντάφυλλα (βλ. ανθοδέσμη στη δικογραφία), για να την προσφέρει στους ομιλητές. Τη στιγμή που ανέβηκε στην εξέδρα, άρχισαν να αποχωρούν οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές και πρώτος από αυτούς κατευθύνθηκε στη σκάλα ο Β.Ε., προς τον οποίο ο Θ. έτεινε την ανθοδέσμη, που κρατούσε αρχικά στο δεξί του χέρι και έφερε στο αριστερό. Κατά την αλλαγή αυτή της ανθοδέσμης από χέρι σε χέρι, ο Ε., που βρισκόταν ένα βήμα από τον Θ., αντιλήφθηκε ότι ο τελευταίος κρατούσε στο δεξί του χερι κάτι που γυάλιζε. (…) Τη στιγμή εκείνη ο κατηγορούμενος, με το μαχαίρι που κρατούσε τελικά στο χέρι του, με λάμα μήκους 13 εκατοστων τραυμάτισε τον Εφραιμίδη στην περιοχή της “άμφω μηρογλουτιαίας πτυχής” και όταν ο τελευταίος, δεχόμενος τη μαχαιριά, αναπήδησε εκ νέου προς την αντίθετη κατεύθυνση, ο κατηγορούμενος Θ. του κατάφερε ακόμα μια μαχαιριά στην αριστερή “άμφω μηρογλουτιαία πτυχή”. Κατά το χρόνο (δευτερολέπτων) που εκδηλώθηκε η επίθεση αυτή, ο Ιωάννης Θεωνάς βρίσκόταν πίσω και αριστερά του Εφραιμίδη, ενώ πίσω και δεξιά του τελευταίου βρίσκονταν ο Μιχάλης Σπυριδάκης, όλοι τους κατευθυνόμενοι στην κλίμακα καθόδου. Μόλις λοιπόν ο προπορευόμενος Ε. δέχθηκε την πιο πάνω επίθεση από τον Θ., ο οποίος συγχρόνως φώναξε “έτσι πληρώνουμε του κομμουνιστές, άτιμοι κομμουνιστές θα πεθάνετε”, τότε ακριβώς ο μεν Σ. έσπευσε και άρπαξε μια καρέκλα από την εξέδρα, δίπλα του, με την οποία κτύπησε τον Θεοδωράκη στο κεφάλι για να τον αδρανοποιήσει, ο δε Θεωνάς προσπάθησε να τον παρεμποδίσει από περαιτέρω μαχαιρώματα. Όμως ο κατηγορούμενος ήταν αποφασισμένος να προκαλέσει αιματοκύλισμα, αφού αμέσως στράφηκε κατά του Θεωνά και με δύναμη κατάφερε κατ’ αυτού τρείς αλλεπάλληλες μαχαιριές, προκαλώντας του τρία τραύματα (τα δύο βαθιά) 3, 4 και 12 εκατοστών αντίστοιχα, στην έξω επιφάνεια του άνω τριτημορίου δεξιού μηρού, όπου και προκλήθηκε εκτεταμένο αιμάτωμα των μαλακών μορίων, όπως στράφηκε και κατά του Σπυριδάκη, αμέσως αφότου δέχθηκε την καρέκλα στο κεφάλι του, στο οποίο, χρησιμοποιώντας το ίδιο μαχαίρι, προκάλεσε τραύμα 3 εκατοστών(…). Στη μανία του κατηγορουμένου για κτυπήματα των ανωτέρω παθόντων με μαχαίρι, έθεσαν τέλος άτομα της περιφρούρησης της συγκέντρωσης, μέλη ή οπαδοί του ΚΚΕ, που ανέβηκαν στην εξέδρα και με σκοπό κατάφεραν να αποσπάσουν από τα χέρια του δυναμικού κατηγορουμένου το μαχαίρι.

Το κείμενο της απόφασης είναι αποκαλυπτικό για το ποιόν του δράστη, ο οποίος ζούσε και εργαζόταν για πολλά χρόνια στη Γερμανία, και τις πολιτικές του διασυνδέσεις που εξηγούν εν πολλοίς τον άκρως πολιτικό χαρακτήρα της πράξης του:
(…)Είναι άτομο θρησκόληπτο, δηλαδή υπερβολικά αφοσιωμένο στη χριστιανική θρησκεία και ιδιαίτερα στους θρησκευτικούς τύπους και για αρκετά έτη συμμετείχε στο Εκκλησιαστικό Συμβούλιο της Ενορίας Αναλήψεως του Σωτήρος στο Βερολίνο. Είναι επίσης μέλος ενός Ελληνικού Συλλόγου του Βερολίνου, με την επωνυμία “Ελληνική Κοινότητα”, που ιδρύθηκε το 1967 και υφίσταται μέχρι σήμερα. Κατά τον Έλληνα Πρόξενο στο Βερολίνο, η Κοινότητα αυτή έχει μικτό αριθμό μελών, με περιορισμένη δραστηριότητα, οι σκοποί της είναι αδιαφανείς και έχει κατά τις πληροφορίες των ομογενών μας “χουντικό προσανατολισμό“. Ο Θ. που επισκεπτόταν συχνά το “Κοινοτικό Κέντρο” του Συλλόγου αυτού, είναι σε μεγάλο βαθμό προσηλωμένος στο έθνος και στα εθνικά ιδεώδη, αντίθετος στις αριστερές τάσεις και αντικομμουνιστής.(…)
Προσπαθώντας, δε να απολογηθεί, κατέφυγε στα εξής φαιδρά αλλά ενδεικτικά των ιδεολογικών του καταβολών:
(…)Αντικρύζοντας το άγαλμα του Αριστοτέλη και επειδή διακατεχόταν από πολλά χρόνια από πατριωτικές και αντικομμουνιστικές διαθέσεις, τώρα με κλίμα πατριωτικής έξαρσης σκέφθηκε ότι, για τη Μακεδονία και Δημοκρατία, έπρεπε να εκφοβίσει τους κομμουνιστές ομιλητές. Και αυτό, γιατί πίστευε ότι οι κομμουνιστές ήθελαν να διαλύσουν το Ελληνικό Κράτος και να δώσουν τη Μακεδονία στους Σκοπιανούς. Ακούγοντας λοιπόν και τα συνθήματα από τα μεγάφωνα για τη συγκέντρωση και μετέχοντας και στις διαδηλώσεις που είχαν γίνει για τη Μακεδονία, εστάνθηκε έναν πατριωτισμό έντονο “και με την ψυχή του και με την καρδιά του, μέχρι θανάτου” (…).
Όσον αφορά τον συνεργό του Ε. Ράδο, ο οποίος βρέθηκε επίσης στην εξέδρα και ακινητοποιήθηκε από την περιφρούρηση, η απόφαση παρέχει λίγα αλλά ενδιαφέροντα στοιχεία:
(…)Από τη Γερμανία “γύρισε με κουρεμένο κεφάλι”, που είναι χαρακτηριστικό της ναζιστικής νεολαίας, “νευρίαζε με το παραμικρό και στη γειτονιά του δημιουργούσε προβλήματα (…)
Το Μικτό Ορκωτό Εφετείο Θεσσαλονίκης καταδίκασε τον Μανώλη Θεοδωράκη σε 13 χρόνια και 9 μήνες φυλάκιση και 5ετή στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων για απόπειρα ανθρωποκτονίας κατά των Βασίλη Εφραιμίδη και Γιάννη Θεωνά και πρόκληση επικίνδυνων σωματικών βλαβών κατά του Μιχάλη Σπυριδάκη. Ο Ε. Ράδος αθωώθηκε ήδη από το πρωτοβάθμιο δικαστήριο.
Ο Ριζοσπάστης σχολιάζοντας την απόφαση καταγγέλλει την “αμέλεια” των προανακριτικών όσο και των ανακριτικών αρχών να ερευνήσουν τις συγκεκριμένες διασυνδέσεις του δράστη με τις φασιστικές, εθνικιστικές, παραθρησκευτικές και άλλες ακροδεξιές – ρατσιστικές οργανώσεις τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο, κυρίως, στο εξωτερικό και ιδιαίτερα στη Γερμανία, καθώς και τη στάση κυβερνητικών παραγόντων, όπως π.χ. του γνωστού Παπαθεμελή, υπουργού Δ. Τάξης τότε, που έσπευσαν να προεξοφλήσουν το “μεμονωμένο και ασύνδετο” της πράξης του δράστη και πρόλαβαν να διαγνώσουν πως, τάχα, επρόκειτο για ιδιόρρυθμο άτομο, ενώ από την Ασφάλεια Θεσσαλονίκης διαδιδόταν πως πρόκειται για καλό χριστιανό κλπ.

Το "αιολικό τέρας" βρυχάται! Εμείς;;;




Τα ιστορικά Άγραφα των εξεγέρσεων και των ξεσηκωμών με τα περήφανα βουνά του εκπάγλου φυσικού κάλλους, κινδυνεύουν να (κατα)πατηθούν από τη σιδερένια μπότα του "αιολικού τέρατος" των επιδοτούμενων μεγαλοεργολάβων, με τελική τραγική κατάληξη μία ανεπανόρθωτη περιβαλλοντική καταστροφή του αμόλυντου χαρισματικού τόπου μας και τη μετατροπή του σε χωματερή της δήθεν "πράσινης ανάπτυξης" (βλ. θησαύρισμα... αεριτζήδων επενδυτών)!

Όπως καταγγέλλεται από τους φορείς : Τα δύο πρώτα γιγαντιαία αιολικά τερατουργήματα στα Αγραφιώτικα βουνά βρίσκονται προ των πυλών. Το ένα στην τοποθεσία "Γραμμένη-Τούρλα- Καρνόπι" στην ιστορική κορυφογραμμή της Νιάλας όπου βρίσκεται και το μνημείο του εμφυλίου, και το άλλο στην θέση "Μιχός-Βοϊδολίβαδο-Απέλινα". Όπερ σημαίνει ότι δεξιά και αριστερά του Αϊ- Νικόλα πάνω από το χωριό Βραγγιανά Ευρυτανίας θα φυτευτούν 40 τεράστιες ανεμογεννήτριες!!! Οι δε επεμβάσεις, μόνο σε αυτά τα δύο έργα, θα απλωθούν σε εκατοντάδες χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα!

Κι αυτά είναι μόνο η αρχή! Ετοιμάζουν πολλά-πολλά ακόμη σε Ευρυτανία και Καρδίτσα. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στους χάρτες της ΡΑΕ για να βγάλει αμέσως το συμπέρασμα ότι η ραχοκοκαλιά της Πίνδου θα μακελευτεί!




Η "Ωραία Κοιμωμένη των Αγράφων" θα ξυπνήσει από τον αδιατάρακτο γαλήνιο ύπνο της σφαδάζοντας από τις βάρβαρες επεμβάσεις που θα γίνουν στο θεόμορφο κορμί της αυτό που σμίλεψε επί αιώνες με σεβασμό και ιώβειο υπομονή ο μυθικός πρωτομάστορας των Αγράφων με τους αέρηδες καλφάδες του.

Στο μνημείο της Νιάλας θα σηκωθούν οι νεκροί του Αγώνα ζητώντας το λόγο από εμάς τους νεότερους για το ανοσιούργημα που πάνε να πράξουν (ανενόχλητοι;) οι ξένοι και ντόπιοι νεοτσιφλικάδες που ξανάρχονται σήμερα μασκαρεμένοι με άλλη φορεσιά και υποκριτικά χαμόγελα για να αλώσουν όσα δεν κατόρθωσαν κάποτε κάποιοι άλλοι, τότε που το καριοφίλι του Κατσαντωναίων και το τουφέκι των ανταρτών υπερασπίζονταν με πάθος και λεβεντιά τούτη την αδούλωτη γη.


Σε τούτο το άθλιο κοινωνικό σύστημα της εκμετάλλευσης και της αδικίας, όλα μεταφράζονται σε εμπόρευμα και κέρδος, σε χρήμα που γεμίζει αμαρτωλές παχυλές τσέπες αδιαφορώντας για την περπατησιά της καταστροφής που θα σαρώσει εμάς και τις επόμενες γενιές.


Η βρόμικη ιστορία της ψευδεπίγραφης "πράσινης ανάπτυξης" και των ΑΠΕ (Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας) δεν ξεκίνησε από το πουθενά ούτε έπεσε ξαφνικά από τον ουρανό! Η Ευρωπαϊκή Ένωση, στα πλαίσια του ενεργειακού ανταγωνισμού της με τα άλλα παγκόσμια τσακάλια, έχει θέσει προ πολλού ως στρατηγική της επιλογή την απελευθέρωση (βλ. ευρεία ιδιωτικοποίηση) του τομέα της ενέργειας. Στην κατεύθυνση αυτή κινείται και η άκρατη πριμοδότηση των ΑΠΕ που συνιστούν πεδίο υψηλής κερδοφορίας. Αυτές βρίσκονται υπό τον έλεγχο πολυεθνικών βαρόνων του κεφαλαίου που συχνά συμπράττουν και με ντόπια μεγαλοσυμφέροντα, ενώ τους παρέχεται γη και ύδωρ από το συλλογικό τους διαχειριστή δηλ. την κρατική εξουσία! Να σημειωθεί ότι και οι ΗΠΑ, στην προσπάθειά τους να μειωθεί η παροχή ενέργειας από τη Ρωσία, βλέπουν την Ελλάδα σαν ενδιάμεσο ενεργειακό κόμβο για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους. Μεγάλες αμερικάνικες εταιρείες όπως π.χ. η General Electric, έχουν... "εκφράσει την εμπιστοσύνη τους" στην ανάπτυξη της αιολικής ενέργειας στην Ελλάδα και αλλού. Βέβαια όλους τους παραπάνω ποσώς τους ενδιαφέρει η μελλούμενη φυσική καταστροφή στα προτεκτοράτα τους, άλλωστε ποτέ το κεφάλαιο δεν φημίζονταν για τη φιλευσπλαχνία του! Οπότε το... "μπάτε σκύλοι αλέστε" ή σε πιο ρεαλιστική βάση "σαρώστε-ισοπεδώστε-κονομήστε" δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερη εφαρμογή!


Βάσει λοιπόν των προηγουμένων, η γηραιά εταίρα  που εύηχα αποκαλείται Ευρωπαϊκή Ένωση χρησιμοποιεί ως όχημα/οδοστρωτήρα τις ευρώδουλες κυβερνήσεις οι οποίες αφενός νομοθετούν στο εσωτερικό των χωρών τους τα προαποφασισμένα, ενώ αφετέρου επιδοτούν με εκχώρηση δημόσιας γης και με τεράστια κρατικά και κοινοτικά κονδύλια, τους ψευδοεπενδυτές του κοπανιστού αέρα, με σκοπό την παραγωγή ακριβής αιολικής ενέργειας που βέβαια θα χρυσοπληρώνουν, όπως πάντα, οι παρακατιανοί, οι πληβείοι! Ο εργαζόμενος, ο αγρότης, ο βιοπαλαιστής, ο άνεργος, ο γέροντας συνταξιούχος, μαζί με την καταστροφή του τόπου του, θα πληρώνει ακόμη πιο αδρά μέσω των φουσκωμένων λογαριασμών τις ιδιωτικές Β(ιομηχανικές)ΑΠΕ της αρπαχτής


Τα Άγραφα φιγουράρουν μέσα στις πρώτες περιοχές "αιολικής προτεραιότητας" τις οποίες βέβαια καθόρισαν τα αδηφάγα συμφέροντα των αφεντάδων μας!


Λόγω αυτής της στόχευσης, κι αν τούτο δεν εμποδιστεί, πολύ σύντομα θα δούμε το... 80% των παρθένων βουνών των Ευρυτανικών και Θεσσαλικών Αγράφων (και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις εντός προστατευόμενων τοπίων ιδιαίτερου φυσικούς κάλλους και σε υψόμετρα 1600-2100μ.- γεγονός που δεν έχει ξανασυμβεί παγκοσμίως!) να μετατρέπονται σε αποκρουστικές φαραωνικές βιομηχανικές ζώνες, με 300 και πλέον σιδερένιους γιγάντιους ανεμοφράχτες ύψους έως και... 140 μέτρων!, με εκχερσώσεις/αποψιλώσεις τοπίων, με εκτεταμένες εκσκαφές και τόνους μπετόν, με διανοίξεις ειδικών μεγάλων δρόμων δεκάδων χιλιομέτρων μέσα στα σπλάχνα των ανέγγιχτων βουνών μας για τη διέλευση τεράστιων οχημάτων μεταφοράς των υλικών που θα συνθέσουν τις ανεμογεννήτριες στα εργοτάξια, καθώς και με εκατοντάδες πυλώνες υψηλής τάσης και χιλιάδες μέτρα εναέριων καλωδιώσεων πάνω από πυκνά προαιώνια δάση ελάτης!



Εξαιτίας των παραπάνω, ο εφιαλτικός κίνδυνος των πυρκαγιών από σπινθήρες, αναφλέξεις, αστοχίες υλικών κλπ, θα ελλοχεύει περισσότερο από ποτέ με το φόβο μιας βιβλικής καταστροφής να επικρέμεται πάνω από έναν ευλογημένο τόπο μοναδικής φυσικής ομορφιάς. Γιατί αν -"κούφια η ώρα" που λέγαν κι οι γιαγιάδες μας- συμβεί κάποιο ατύχημα, ενδεχόμενο που δεν είναι καθόλου απίθανο (αλήθεια έχετε δει ανεμογεννήτρια να καίγεται και να εκσφενδονίζεται;;;) τότε θα βλέπουμε καρβουνιασμένες πλαγιές αντί για τις γνώριμες ελατοσκέπαστες.





Ειδικοί επιστήμονες προειδοποιούν για σοβαρές επιπτώσεις στην ανθρώπινη υγεία από τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία. Σημαντικές, επίσης, είναι και οι αρνητικές επιδράσεις στην ψυχολογία των κατοίκων και των επισκεπτών!

Λόγω των σχεδιαζόμενων εκσκαφών και των πιέσεων που θα ασκηθούν στα εδάφη από τις τσιμεντένιες βάσεις και τις ίδιες τις ανεμογεννήτριες θα αυξηθεί ακόμα παραπέρα το πρόβλημα των κατολισθήσεων, ενώ είναι πολύ πιθανές και άλλες συναφείς παρενέργειες που έχουν να κάνουν με διαταραχές στο υπέδαφος, στα υπόγεια ύδατα, στις ροές των ρεμάτων κλπ.

Ορατός είναι ο κίνδυνος να χαθούν, εξαιτίας των βίαιων επεμβάσεων, ανεξερεύνητοι αρχαιολογικοί χώροι και ιστορικές τοποθεσίες, καθώς και παραδοσιακά μονοπάτια, πεζοπορικές διαδρομές, ορειβατικοί προορισμοί...



Θα πληγεί σεβαστό τμήμα της σπάνιας χλωρίδας και πανίδας του τόπου μας. Στα ελατοδάση και τα αλπικά λιβάδια των Αγράφων φύονται πάνω από 1300 διαφορετικά είδη φυτών ενώ επιβιώνουν και όλα τα μεγάλα θηλαστικά και άγρια ζώα της Ελλάδας όπως και πολλά προστατευόμενα είδη αρπακτικών πτηνών. Είναι πασιφανές ότι, με τα εκτεταμένα έργα οδοποιίας που θα διέλθουν μέσα από το παρθένο οικοσύστημα καθώς και με την ηχητική -και όχι μόνο- ρύπανση από τους στροβιλοκινητήρες θα διαταραχθεί σοβαρά η οικολογική ισορροπία σ' αυτές τις τόσο ευαίσθητες περιβαλλοντικά περιοχές (αλήθεια έχετε δει ποτέ ανεμογεννήτρια να χτυπά γύπα;;;)





Η ερήμωση και η εγκατάλειψη θα επιταχυνθεί καθώς θα ζημιωθεί η μικρή τοπική οικονομία, οι αγροτοκτηνοτροφικές παραδοσιακές δραστηριότητες, η μελισσοκομία κλπ, ενώ θα απαξιωθούν και οι πλησιέστεροι οικισμοί και αγροικίες με αποτέλεσμα οι τελευταίοι ορεσίβιοι ακρίτες και οι εναπομείναντες σαρακατσάνοι να πάρουν κι αυτοί των ομματιών τους.



Ο οικολογικός ταξιδιωτικός τουρισμός και η επισκεψιμότητα στους φυσιολατρικούς προορισμούς των Αγράφων θα μειωθούν δραματικά. Άραγε πόσες θέσεις εργασίας θα χαθούν, πόσα μαγαζάκια των χωριών θα κλείσουν και πόσα τοπικά νοικοκυριά θα σβήσουν;;; Αλλά μάλλον δεν τους πειράζει ούτε κάτι τέτοιο. Ας είναι καλά τα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα της ξενιτιάς για τους νέους μας... Όσο για τις λεγόμενες "μόνιμες θέσεις προσωπικού" (για πόσο διάστημα και με τι συνθήκες;) που με θρασύτητα τσαμπουνάνε οι... "σωτήρες" ότι θα προσφέρουν με τα αιολικά τους αίσχη, αυτές θα είναι απειροελάχιστες, πρόσκαιρες και οπωσδήποτε μη συγκρίσιμες με εκείνες που θα απολεσθούν εξαιτίας της εγκατάστασής τους! Άλλωστε μια ματιά και μόνο στα αντίστοιχα παραδείγματα της Ευρώπης φτάνει για να πείσει και τον πιο αφελή.

Η προσδοκία για μια μελλοντική ήπια αξιοποίηση του αγραφιώτικου τοπίου, με σεβασμό στο φυσικό κάλλος και με αληθινό ενδιαφέρον στο ανθρώπινο δυναμικό των ορεινών οικισμών, θα θαφτεί μια για πάντα κάτω από τους θεόρατους όγκους των ανεμοτεράτων.

Η διαχρονική ελπίδα για ανακήρυξη των Αγράφων σε ΠΑΡΘΕΝΟ ΕΘΝΙΚΟ ΔΡΥΜΟ θα πεθάνει κι αυτή πρόωρα.





Η θυσία του περιβάλλοντος στο βωμό των επιχειρηματικών κερδών πάει χέρι-χέρι με τη δολοφονία της αισθητικής και την "πράσινη" (βλ. μαύρη) ρύπανση!
Έτσι, όταν μετά από 15-20 χρόνια πάψουν οι επιδοτήσεις αφού τα ανεμοτέρατα θα έχουν ολοκληρώσει το χρηστικό τους κύκλο, αυτά τα όμορφα βουνά θα προσομοιάζουν με εγκαταλελειμμένα νεκροταφεία γεμάτα άχρηστα παλιοσίδερα και κουφάρια από τσιμεντένιους όγκους μέσα σε ξεκοιλιασμένα τοπία, γιατί όπως έχει αποδειχθεί (βλ. στο εξωτερικό) το κόστος απομάκρυνσης κρίνεται "ασύμφορο" και όλοι αυτοί οι λεγόμενοι επενδυτές της πλάκας αποδεικνύονται μάλλον "σφιχτοχέρηδες" όταν πλέον δεν έχουν να λάβουν άλλο παραδάκι για τις μπίζνες τους!



 

Τότε στα βουνά μας αντί για τσάι και άγρια μέντα θα μαζεύουμε σιδερόβεργες.

Αντί να καμαρώνουμε το αειθαλές γλυπτό της φύσης, την "Ωραία Κοιμωμένη", θα αντικρίζουμε θεόρατες σκουριασμένες βέργες μπηγμένες στο κορμί της.

Αντί για τον αετό που θα 'χει πετάξει για μακριά θα βλέπουμε παγωμένους ακίνητους έλικες.

Αντί να πεζοπορούμε λεύτεροι στα όμορφα βουνά ΜΑΣ θα πέφτουμε πάνω στα ελεεινά σιδηροτσιφλίκια ΤΟΥΣ!



Θα έχουν απαγάγει τη δροσερή ανάσα των βουνών μετατρέποντάς την σε μπόχα και δυσωδία. Την αγνή παρθένα φύση ΜΑΣ σε χαβούζα ΤΟΥΣ!



Η ελεύθερη πρόσβαση στη δική μας γη δεν θα είναι πια αυτονόητη, αφού οι νέοι αποικιοκράτες θα έχουν ιδιοποιηθεί όχι μόνο την ενέργεια αλλά και τον ίδιο τον τόπο μας με τις αλλαγές των χρήσεων της γης δηλ. την καταπάτηση -επί της ουσίας- της συλλογικής λαϊκής περιουσίας που αποτελούν τα βουνά μας.

Αυτά βέβαια δεν μας τα λένε τώρα. Αυτά θα τα δούμε εμείς μετά! Τώρα δουλεύει το παραμύθι. Και δουλεύει στο φουλ! Με μύθους, ψέμματα κι απατηλές υποσχέσεις, με χάντρες και καθρεφτάκια προς τους ιθαγενείς. Το μόνο που δεν μας είπαν ακόμη είναι το πόσο τυχεροί θα 'ναι οι βοσκοί μας που θα έχουν τεράστιους ανεμιστήρες να δροσίζονται στα βουνά!


Ας μην έχουμε αυταπάτες. Η επέλαση της καταστροφής ακολουθούσε ανέκαθεν τον ίδιο δρόμο! Τάζοντας παντού: σε εξουσιαστές, σε ενδιάμεσους, σε τσιράκια, ακόμη και σε φουκαράδες. Θα τάξει  και πάλι πολλά και διάφορα σε όσους έχουν συμφέροντα ή σε όσους αφελείς τους πιστεύουν, ώστε να εξασφαλιστεί η αρχική πολύτιμη συναίνεση-προσκύνημα. Και μετά ξέρουν αυτοί! Οι σοφοί παππούδες μας έλεγαν "το τάξιμο μην το φοβάσαι, το δόσιμο να σε ανησυχεί". Θυμηθείτε τι έγινε κάποτε με τη Λίμνη των Κρεμαστών και τα (ανύπαρκτα) αντισταθμιστικά στους ξεριζωμένους ακτήμονες που τελικά αναγκάστηκαν να φύγουν από τον τόπο τους και να μετατραπούν σε πρόσφυγες μέσα στην ίδια τους τη χώρα!


Όπως έχει αποδείξει η Ιστορία (και των Αγράφων πολύ ειδικότερα) μόνο η μαζική και μαχητική αντίσταση μπορεί να παρεμποδίσει και να ανατρέψει αυτό το επιχειρούμενο ανοσιούργημα. Και δεν είναι μόνο τα Άγραφα. Ετοιμάζουν ίδιες ή παρόμοιες επεμβάσεις και σε πολλά άλλα τοπία της χώρας! Αυτοί βέβαια τη δουλειά τους κάνουν. Το ζητούμενο είναι εμείς, ως λαός, πως αντιδρούμε;;; Καλές είναι ως ένα σημείο και οι υπογραφές και οι προσφυγές, θα μπορούσαν κι αυτές ενδεχομένως να βοηθήσουν, αλλά μόνο επικουρικά και με την προϋπόθεση να έχει δημιουργηθεί ένα πλατύ και δυναμικό κίνημα υπεράσπισης και προστασίας του τόπου. Με διάφανο διεκδικητικό περιεχόμενο χωρίς τρίπλες και περικοκλάδες : ακύρωση όλων των αιολικών εγκαταστάσεων, καμία ανεμογεννήτρια πουθενά! Να ανακηρυχθούν τα Άγραφα σε παρθένο εθνικό δρυμό!


Απαιτούνται ξεκάθαρες απαντήσεις με ανοιχτά χαρτιά για το ποιοι ευθύνονται που φυτεύονται ανεμοτέρατα στα βουνά μας, με "ποιους" και "γιατί" αναμετράται αυτό το κίνημα : Τα καλλίμορφα παρθένα βουνά μας δεν θα ιδιωτικοποιηθούν ούτε θα γίνουν τραπουλόχαρτο στον επιχειρηματικό τζόγο της ενεργειακής κερδοφορίας των ευρωπαϊκών και εγχώριων συμφερόντων!

Και βέβαια μακριά από ύπουλες μανούβρες χειραγώγησης από διάφορους συστημικούς πονηρούς παραγοντίσκους που ψάχνουν πόρτα για να μπουν, να ελέγξουν, να καπελώσουν ή και να ξεπουλήσουν! Με ενεργό όλο τον κόσμο και όχι μόνο τους εκπροσώπους, με λαϊκές συνελεύσεις στα χωριά, στις πόλεις, στους φορείς και στους συλλόγους, όπου εκεί οι συμπατριώτες θα κουβεντιάζουν όλοι μαζί, θα αποφασίζουν και θα δρουν ενωμένοι και αποφασισμένοι για το κοινό καλό. Η εμπειρία στο Κρίκελλο φανερώνει πολλά. Αν πέσουμε στην παγίδα να "διορίσουμε"... από μηχανής θεούς και εμείς επιλέξουμε να κοιμόμαστε μακάριοι στον καναπέ περιμένοντας άλλους για να μας σώσουν, τότε θα υποστούμε ακόμη μία, μέσα σε όλες τις άλλες, ήττα. Σωτήρες είμαστε ή μπορούμε να γίνουμε εμείς οι ίδιοι με την ενεργό συμμετοχή μας και τον αγώνα μας.


Μόνο τότε το "τέρας" θα πάψει να βρυχάται και θα κουλουριαστεί ξανά στην τρύπα του, αφήνοντας λεύτερα τα βουνά μας με λεύτερους τους ανθρώπους τους!




TOP READ