21 Ιουλ 2019

ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ Α. ΠΑΠΑΡΗΓΑ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ


Μήπως στην Κρήτη η ανθρώπινη ζωή παραέγινε φθηνή;

Πριν από μια εικοσαετία, όταν εγώ και η γυναίκα μου ήμασταν μεσόκοποι, τής συνέβη ένα περιστατικό, στο οποίο δεν είχα δώσει μεγάλη σημασία. Χρειάστηκε να έρθει στο χωριό, όπου είχα εργάτες, με το ΚΤΕΛ και να κατέβει σε μια μυλοποταμίτικη διακλάδωση, απ’ όπου θα την παραλάμβανα με το αυτοκίνητο. Επειδή όμως αργούσα, πήρε τον δρόμο, περπατώντας όχι περισσότερο από ένα τέταρτο της ώρας. Όταν τη συνάντησα, ήταν έξαλλη που την είχα αφήσει μόνη. Από τη δεκάδα των «αγροτικοκτηνοτροφικών» αυτοκινήτων που είχε συναντήσει, όλοι σχεδόν οι οδηγοί τής είχαν κορνάρει, της είχαν κάνει άσεμνες χειρονομίες και -κάποιοι- όχι τυχαίες παρατιμονιές.
Σαμιώτισσα στην καταγωγή, μου ξαναθύμισε το περιστατικό εκείνο προ ημερών, όταν μάθαμε ότι μια εξηντάρα βιολόγος, που ερχόταν για πολλαπλή φορά στην Κρήτη για να πάρει μέρος σε επιστημονικό συνέδριο, είχε εξαφανιστεί και βρέθηκε δολοφονημένη και βιασμένη. Η αγανάκτησή μας, και όλων σχεδόν πιστεύω των συντοπιτών, έγινε μεγαλύτερη, όταν πληροφορηθήκαμε ότι ο δολοφόνος την είχε κτυπήσει επίτηδες δύο φορές με το αυτοκίνητό του, την είχε βιάσει σε ημιθανή κατάσταση, την είχε κλείσει στο πορτ μπαγκάζ και την είχε πετάξει σε μια γερμανική στοά, στην οποία ανακαλύφθηκε τυχαία.
Το προφίλ του δολοφόνου; Επρόκειτο για έναν καθημερινό άνθρωπο: νέο, Κρητικό, κάτω των τριάντα, παντρεμένο, παιδιωμένο, γιο επιφανούς μέλους της τοπικής κοινωνίας. Ο άνθρωπος αυτός είχε επιχειρήσει να κάνει το ίδιο τρεις τουλάχιστον φορές στο παρελθόν, τις δύο απ’ αυτές σε αλλοδαπές γυναίκες. Ασφαλώς τις είχε επιλέξει κι εκείνες εξαιτίας της καταγωγής τους και της ανυπαρξίας «σογιού», που να μπορέσει αργότερα να ανακαλύψει την τύχη που είχαν και να απαιτήσει την τιμωρία του.
Τα περιστατικά είναι πολλά. Στην ίδια περίπου περιοχή ένας ιδιώτης σκότωσε πριν από λίγο καιρό τον πρόεδρο του τοπικού συμβουλίου, επειδή δεν αποδεχόταν την καταπάτηση απ’ αυτόν της δημόσιας περιουσίας. Λίγο πιο ανατολικά ένας άλλος καπετάνιος σκότωσε προ καιρού τον αδελφό του, που είχε γυρίσει μετανάστης από το εξωτερικό, επειδή διεκδίκησε την καταπατημένη περιουσία του.
Πιο δίπλα, στον δικό μου νομό, στο Ρέθυμνο, τα πτώματα δυο μεταναστριών από τη Βουλγαρία εξακολουθούν να αγνοούνται, περισσότερο από έναν χρόνο. Μια πρόχειρη αναζήτηση στις εφημερίδες και στο διαδίκτυο δείχνει ότι το πρόβλημα με τις γυναίκες, ιδιαίτερα τις «απροστάτευτες», δεν μπορεί πια να κρυφτεί. Δεν είναι μόνο η Κύπρος τού κατά συρροήν δολοφόνου, είναι και τα Χανιά και το Ρέθυμνο στα οποία αναφερθήκαμε, είναι και το Λασίθι με τον γυμναστή που βίασε τη 14χρονη αθλήτριά του, είναι και το Ηράκλειο του 48χρονου πατέρα που βίασε την κόρη του.
Ασφαλώς δεν είναι αυτή η δική μας Κρήτη, της αντιμετώπισης των γυναικών ως ζώων, των απαγωγών, των χασισοφυτειών και της απαξίωσης της ζωής και της τιμής των μεταναστών. Όμως υπάρχει και αυτή η Κρήτη, όλων των παραπάνω αλλά και της συνολικής καταπάτησης του νόμου, της καπετανιάς, του «επά’ μαι ’γω», του αντριλικιού, της κούπας, της θρασυδειλίας και των γνωστών σ’ όλους μας πολιτικών προσώπων που τους καλύπτουν.
Και σ’ άλλα μέρη της Ελλάδας συμβαίνουν τέτοια γεγονότα, πουθενά όμως δεν ακούστηκε ένας νέος άνθρωπος να σκοτώνει με τ’ αυτοκίνητο μια επιστήμονα για να τη βιάσει. Πουθενά στην Ελλάδα δεν βλέπουμε να αντιμετωπίζονται οι ίδιες τροχαίες παραβάσεις με τη συγκαταβατικότητα που αυτό συμβαίνει στο νησί μας. Πουθενά στη χώρα μας οι βοσκοί δεν καταπατούν με την ίδια ευκολία τις γεωργικές περιουσίες, πουθενά δεν βάζουν τα πρόβατά τους να τρώνε το γρασίδι γύρω από πισίνες ξενοδοχείων, πουθενά αλλού δεν πυροβόλησαν πρώην νομάρχη και δεν ανατίναξαν το σπίτι του επειδή δεν τους έκανε τα χατίρια.
Δεν μπορεί να είναι τυχαία τα γεγονότα αυτά και δεκάδες άλλα, εκτός κι αν θέλουμε να εθελοτυφλούμε, μέχρι που το δικό μας χωράφι να είναι αυτό που καταπατείται και η δική μας γυναίκα ή κόρη να είναι εκείνη που βιάζεται και δολοφονείται. Φαίνεται ότι κάτι δεν πήγε καλά στο νησί μας με κάποιες από τις θεωρούμενες ως «αξίες» του. Μήπως η δύναμη του καθενός σογιού και το «κόζι» του οδηγούν τελικά στην αγνόηση όποιου δεν διαθέτει αντίστοιχες πλάτες; Μήπως παράδοση δεν είναι οι κούπες, οι βιομηχανικές διασκεδάσεις των χιλιάδων ατόμων σε γάμους και χοροεσπερίδες, και οι τραυματισμοί και οι δολοφονίες από τα μπαρουτόβολα;
Μήπως έφταιξε η λατρεία του αλκοόλ, ξεκινώντας από τ’ «αντράκια» των δύο ετών που χαιρόμαστε να τα βλέπουμε να βουτούν το δάχτυλό τους στα ποτήρια της τσικουδιάς; Μήπως φταίει που θαυμάζουμε τα ανήλικά μας όταν παίρνουν στα χέρια τους το τιμόνι; Μήπως φταίει που ανεχόμαστε τους μαυροπουκαμισάδες να ξυλοκοπούν παιδιά που ήρθαν στον τόπο μας για να σπουδάσουν, προσφέροντάς μας το κομπόδεμα της οικογένειάς τους; Μήπως φταίει που αφήνουμε να κυκλοφορούν δίπλα μας χωρίς ντροπή τα Κρητικόπουλα που οδήγησαν στα Γιάννενα τον συμπατριώτη μας στην αυτοκτονία;
Για όλα αυτά και για πολλά άλλα δεν μπορεί να έτυχε. Μάλλον η κοινωνία μας απέτυχε…

Η λέξη «Αριστερά»

Η λέξη «Αριστερά» εκτός από τοπικό, περιλαμβάνει και πολιτικό προσδιορισμό. Χρησιμοποιείται για ανθρώπους ή πολιτική οντότητα η οποία αγωνίζεται ενάντια στο συντηρητισμό, έχοντας ως στόχο την πρόοδο και ευημερία του ανθρώπου και ως σκοπό την υπεράσπιση των εργατικών συμφερόντων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Επίσης σίγουρα προϋποθέτει ανειρήνευτο αγώνα κατά του φασισμού. Αυτά, ως μίνιμουμ προαπαιτούμενα. Ως εκ τούτου, κάποιος ο οποίος αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερός, δεν μπορεί να συστρατεύεται με την ακροδεξιά ούτε να έχει κοντή μνήμη.
Ο νέος πρόεδρος της Ελληνικής Βουλής, Κώστας Τασούλας, εκλέχθηκε με την ψήφο όλων των βουλευτών (πλην αυτών με την «ξύλινη» γλώσσα). Το 2017 είπε στη Βουλή: «Έχει ακουστεί εδώ ότι
ο Μπελογιάννης αγωνίστηκε για τη δημοκρατία. Διαφωνώ… δεν μπορεί να θεωρούμε ότι η επιδίωξη επιβολής κομμουνιστικής δικτατορίας συνιστά πράξη υπέρ της δημοκρατίας. Εάν είχε επικρατήσει η άλλη παράταξη στη χώρα μας, δεν θα επιτρεπόταν, όχι απλώς να πω αυτά, αλλά ούτε να τα σκεφτώ».

Πηγή: Χαραυγή / Σήφης

Για να μην ξεχνάμε. Ισπανία 1936.



Αριστερή όχθη του ποταμού Εβρου, Ισπανία, 1938. Η τελευταία παρέλαση των Διεθνών Ταξιαρχιών


Ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος 1936-1939
«Αν υπάρχει στην Ισπανία ένα δένδρο βαμμένο με αίμα
είναι το δένδρο της Λευτεριάς.
Αν υπάρχει στην Ισπανία ένα στόμα που μιλάει
Μιλάει για τη Λευτεριά».
Πωλ Ελυάρ
«Στις 18 του Ιούλη του 1936, η Ισπανία ξύπνησε αλαφιασμένη. Οι πρώτες κανονιές της εξέγερσης ακούστηκαν στο Μαρόκο. Ο αντίλαλος των πυροβολισμών απλώθηκε τρομακτικός σ' όλη την Ισπανία. Από στόμα σε στόμα, από σπίτι σε σπίτι, από δρόμο σε δρόμο δινόταν ο συναγερμός: "Οι στρατιωτικές δυνάμεις που βρίσκονται στο Μαρόκο ξεσηκώθηκαν ενάντια στη δημοκρατία". Οι συγκεχυμένες αλλά τρομερές πληροφορίες που έφταναν από διάφορες πηγές στο λαό, έκαναν δεκάδες χιλιάδες πολίτες να κατεβαίνουν στους δρόμους, στις πόλεις και στα χωριά με πατριωτική ανησυχία να μάθουν την αλήθεια, να δείξουν ότι ήταν πρόθυμοι να υποστηρίξουν την κυβέρνηση για την υπεράσπιση της δημοκρατίας»1.

Οι γραμμές αυτές, παρμένες από τα απομνημονεύματα της κορυφαίας Ισπανίδας κομμουνίστριας Ντολόρες Ιμπαρούρι, της θρυλικής Πασιονάρια, περιγράφουν τις πρώτες στιγμές του ισπανικού εμφυλίου πολέμου. Ηταν τότε που μια ομάδα φασιστών αξιωματικών, που βρισκόταν στο Ισπανικό Μαρόκο, στασίασε, δίνοντας το σύνθημα της στρατιωτικής εξέγερσης εναντίον της δημοκρατικής κυβέρνησης της χώρας. Πολύ γρήγορα η εξέγερση απλώθηκε σ' ολόκληρη την Ισπανία - πράγμα που σημαίνει πως ήταν καλά οργανωμένη - και κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις θα μπορούσε εύκολα να επικρατήσει ή να καταπνιγεί στο ξεκίνημά της. Γράφει σχετικά ο Βρετανός ιστορικός Χιου Τόμας2: «Εάν η εξέγερση είχε γίνει ταυτόχρονα σε όλες τις επαρχίες της Ισπανίας στις 18 Ιουλίου πολύ πιθανόν να είχε θριαμβεύσει παντού, όπως είχε αρχικά προβλεφτεί. Εάν όμως η φιλελεύθερη κυβέρνηση του Κασάρες Κιρόχα είχε μοιράσει όπλα, και είχε διατάξει τους κυβερνητικούς επιτρόπους να κάνουν το ίδιο, χρησιμοποιώντας με αυτόν τον τρόπο την εργατική τάξη για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας με την πρώτη ευκαιρία, πολύ πιθανόν η εξέγερση να είχε συντριβεί». Τελικά τα πράγματα ακολούθησαν ένα δικό τους πιο πρωτότυπο δρόμο μακριά από κάθε είδους «εάν». Ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος, η ανώτερη μορφή ταξικής πάλης, δεν είχε σύντομη χρονική διάρκεια. Από το καλοκαίρι του '36 ως την άνοιξη του '39 δόθηκε ένας τιτάνιος αγώνας με διεθνείς προεκτάσεις και επιπτώσεις όπου πρωταγωνίστησαν, από τη μια η πρωτοπορία της επανάστασης, δηλαδή το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και φυσικά από την άλλη η εμπροσθοφυλακή της ιμπεριαλιστικής αντεπανάστασης, δηλαδή τα φασιστικά καθεστώτα.

 Περισσότεροι από 35.000 μαχητές, από πολλές χώρες, κατατάχτηκαν εθελοντικά στις Διεθνείς Ταξιαρχίες και πολέμησαν ενάντια στους φασίστες του Φράνκο στον ισπανικό εμφύλιο 1936-1939.
Αυτό είναι ένα από τα τραγούδια τους.
Τιμάμε την μνήμη τους και συνεχίζουμε στο δρόμο που χάραξαν με τον αγώνα τους.

Η πορεία προς τον εμφύλιο πόλεμο
Η δεκαετία του '30 στο ξεκίνημά της έφερε σημαντικές αλλαγές στη ζωή του ισπανικού λαού. Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση όξυνε στο έπακρο την οικονομική και πολιτική κρίση στη χώρα, δημιουργώντας τις κατάλληλες προϋποθέσεις για την εμφάνιση επαναστατικής κατάστασης. Η αστικοδημοκρατική επανάσταση ήταν ζήτημα χρόνου.
Σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο διαμορφώθηκαν δύο αντίπαλα στρατόπεδα, το δημοκρατικό και το μοναρχικό, η σύγκρουση των οποίων οδήγησε σε μια σημαντική πολιτική ήττα του δεύτερου, δηλαδή στη φυγή του βασιλιά Αλφόνσου στις 14 Απριλίου του 1931 και στην ανακήρυξη της Δημοκρατίας. Ομως, παρά τη σημαντική αυτή εξέλιξη, την ανακήρυξη, δηλαδή, της Δημοκρατίας, η αστικοδημοκρατική επανάσταση δεν προχώρησε σε περισσότερο βάθος και φυσικά δεν έφερε τα ποθητά για το λαό αποτελέσματα. Η εξουσία βρέθηκε στα χέρια της αστικής τάξης και των φιλελεύθερων τσιφλικάδων, που ούτε ήθελαν μα ούτε και επιχείρησαν έναν εκδημοκρατισμό σε βάθος. Αλυτο έμεινε επίσης το αγροτικό ζήτημα, το πρόβλημα των εθνοτήτων, αλλά και κορυφαία προβλήματα της εργατικής τάξης, όπως το θέμα της θεσμοθέτησης του οκταώρου, της κοινωνικής ασφάλισης κ.ο.κ.
Η κατάσταση αυτή όξυνε ακόμη περισσότερο την ταξική πάλη, δεδομένου ότι οι λαϊκές μάζες με τις πολιτικές τους οργανώσεις πίεζαν για ανάπτυξη και βάθεμα της επανάστασης, ενώ η αντίδραση προσπαθούσε να διατηρήσει τα πράγματα ως είχαν.
Προς στιγμήν, το 1933 η αντίδραση φάνηκε να νικάει. Η οικονομική ολιγαρχία, οι τσιφλικάδες, η εκκλησία και η στρατιωτική γραφειοκρατία κατάφεραν να δημιουργήσουν ενιαία οργάνωση, τη CEDA (Confederation Espanola de Derechas Autonomas - Ισπανική Συνομοσπονδία για τα Δικαιώματα Αυτονομίας) και να κερδίσουν τις εκλογές, με αποτέλεσμα να σχηματιστεί η φιλοφασιστική κυβέρνηση του Λερούς. Αλλά και αυτή η εξέλιξη δεν ήταν δυνατό να ανακόψει το λαϊκό κίνημα. Αντίθετα δυνάμωσε τους λαϊκούς αγώνες κι έθεσε επί τάπητος την ανάγκη της δημιουργίας ενός Λαϊκού Μετώπου εναντίον του φασισμού και της αντίδρασης.
Το Λαϊκό Μέτωπο έγινε πραγματικότητα το Γενάρη του 1936, όταν υπογράφηκε η συμφωνία για τη συγκρότησή του από το Κομμουνιστικό και το Σοσιαλιστικό Κόμμα, την Κομμουνιστική και Σοσιαλιστική Ενωση Νεολαίας, τη Δημοκρατική Αριστερά, τη Δημοκρατική Ενωση, την Καταλωνική Αριστερά, τη Γενική Ενωση Εργαζομένων και άλλα αριστερά κόμματα.
Πολύ σύντομα, στις εκλογές της 16ης του Φλεβάρη 1936, το Λαϊκό Μέτωπο αναδείχτηκε πλειοψηφία στο λαό, κερδίζοντας 268 έδρες έναντι 205 που κέρδισαν τα δεξιά και κεντρώα κόμματα. Ετσι, κυβέρνηση για λογαριασμό του μετώπου σχημάτισαν το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς και το κόμμα της Δημοκρατικής Ενωσης, που συμμετείχαν στη σύνθεσή του. Πρωθυπουργός στην αρχή έγινε ο Αθάνια (της Δημοκρατικής Αριστεράς), αλλά όταν εκλέχτηκε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, στη θέση του πρωθυπουργού τον αντικατέστησε ο Κασάρες Κιρόγκα.
Η κυβέρνηση του Μετώπου πήρε μια σειρά προοδευτικά - δημοκρατικά μέτρα, προώθησε τον εκδημοκρατισμό της κοινωνικής και πολιτικής ζωής της χώρας και ανακούφισε τις λαϊκές μάζες. Ομως δεν πήρε κανένα μέτρο εναντίον των αντιδραστικών δυνάμεων και δεν επιχείρησε να ξεριζώσει το φασισμό από τον κρατικό μηχανισμό και το στρατό. Ετσι δεν άργησε να δει τα δόντια του3 . Λίγους μήνες μετά το θρίαμβο των εκλογών, το Λαϊκό Μέτωπο και ο εργαζόμενος λαός της Ισπανίας θα βρίσκονταν αντιμέτωποι μ' ολόκληρη την ισπανική και παγκόσμια αντίδραση, μ' ένα στρατιωτικό πραξικόπημα, στην ηγεσία του οποίου βρισκόταν η «καμαρίλα των "Αφρικανών" στρατηγών», όπως χαρακτηριστικά σημειώνει η Πασιονάρια4, ενώ αρχηγός του αναδείχτηκε ο στρατηγός Φράνκο.
Η διεθνής διάσταση του ισπανικού εμφυλίου
Ευθύς μόλις ξέσπασε ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος πήρε διεθνείς διαστάσεις, πράγμα που δεν ήταν καθόλου παράξενο, αφού χωρίς την ξένη στήριξη και ενίσχυση είναι συζητήσιμο αν θα εκδηλωνόταν το φασιστικό - στρατιωτικό κίνημα εναντίον της δημοκρατικής κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου. Σε κάθε πάντως περίπτωση, χωρίς την ενεργό υποστήριξη της φασιστικής Ιταλίας και της ναζιστικής Γερμανίας, το κίνημα αυτό δε θα είχε την παραμικρή ελπίδα να νικήσει.
Η βοήθεια σε έμψυχο υλικό και οικονομικά μέσα, που πρόσφεραν η Γερμανία και η Ιταλία στους Ισπανούς φασίστες κινηματίες, υπήρξε τεράστια. Κατά τη διάρκεια του πολέμου και οι δύο αυτές χώρες δώσανε στο στρατό του Φράνκο 1.650 αεροπλάνα, 1.150 τανκς και τεθωρακισμένα, 2.630 κανόνια, 8.800 βαριά κι ελαφριά πολυβόλα, 1.430 όλμους, πάνω από μισό εκατομμύριο ντουφέκια, τεράστιες ποσότητες πυρομαχικών5. Επίσης στο πλευρό των κινηματιών μάχονταν 150 χιλιάδες Ιταλοί και 50 χιλιάδες Γερμανοί στρατιώτες, αξιωματικοί και τεχνικοί σύμβουλοι. Τέλος σημαντική ήταν η έμμεση βοήθεια που δόθηκε στο ισπανικό φασιστικό κίνημα από τα καθεστώτα του Χίτλερ και του Μουσολίνι, αφού οι ναυτικές τους δυνάμεις περιπολούσαν στους θαλάσσιους χώρους και είχαν ουσιαστικά αποκλείσει τις ισπανικές ακτές, για να μην μπορεί η Δημοκρατική Ισπανία να παίρνει βοήθεια από το εξωτερικό6.
Τον Φράνκο βοήθησαν με τον τρόπο τους και οι υπόλοιπες ισχυρές ιμπεριαλιστικές χώρες, δηλαδή η Αγγλία, η Γαλλία και φυσικά οι Ηνωμένες Πολιτείες, υιοθετώντας την υποκριτική πολιτική της «μη επέμβασης». Στην πράξη, αυτή η πολιτική στερούσε τη δυνατότητα της Δημοκρατικής Ισπανίας να εφοδιάζεται με ό,τι της ήταν απαραίτητο από το εξωτερικό, ενώ αντίθετα αυτό δεν ίσχυε για τους κινηματίες, αφού κανένα μέτρο δε λαμβανόταν ώστε να εμποδιστεί ο εφοδιασμός τους από τον ιταλικό και γερμανικό φασισμό. Ετσι η μόνη δύναμη που στήριξε την Ισπανική Δημοκρατία ήταν το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, με τη Σοβιετική Ενωση επικεφαλής, αλλά και προοδευτικοί άνθρωποι, που από κάθε γωνία της Γης έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να μη νικήσει σ' αυτή τη χώρα ο φασισμός.
Η ΕΣΣΔ ήταν ο κύριος προμηθευτής όπλων της Δημοκρατικής Ισπανίας και αναμφίβολα, από την ίδια της τη φύση και διεθνή δραστηριότητα, ο εμπνευστής όλης της διεθνιστικής βοήθειας που έφτασε στον ισπανικό λαό από κάθε γωνιά της Γης σ' όλη τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Συνεχής υπήρξε η κίνηση των σοβιετικών πλοίων με όπλα, τρόφιμα, φάρμακα, ιματισμό προς τις ακτές της Ισπανίας και αναντικατάστατη αποδείχτηκε η παρουσία Σοβιετικών στρατιωτικών ειδικών και αξιωματικών στον ισπανικό δημοκρατικό στρατό. Μοναδική, όμως, υπήρξε και η βοήθεια των κομμουνιστών και προοδευτικών κάθε χώρας, που με τη δράση τους και τους αγώνες τους δημιούργησαν ένα τεράστιο κίνημα αλληλεγγύης στον ισπανικό δημοκρατικό λαό. Τέλος ανεπανάληπτη ήταν η προσφορά των διεθνών ταξιαρχιών. Τριάντα πέντε χιλιάδες ξένοι εθελοντές έφτασαν στην Ισπανία από τα πέρατα της Γης, συγκρότησαν ταξιαρχίες και αγωνίστηκαν με το όπλο στο χέρι, αποφασισμένοι να δώσουν και τη ζωή τους για την υπεράσπιση των κατακτήσεων του ισπανικού λαού. Ανάμεσα τους, στην πρώτη γραμμή, αγωνίστηκαν οι κομμουνιστές, με ηγέτη τον αντιπρόσωπο της Κομμουνιστικής Διεθνούς για την Ισπανία Παλμίρο Τολιάτι (Ερκολι)7.

Αναπαράσταση Ελληνοκύπριου πολυβολητή της εκκατονταρχιας Maesrto es Morte Centuria. Είναι οπλισμένος με σοβιετικό πολυβόλο DP28 ενώ από τον λαιμό του κρέμονται εφεδρικές γεμιστήρες των 75 φυσιγγίων. Ως (αμφίβολη) προστασία φοράει γερμανικό αλεξίσφαιρο θώρακα (κατάλοιπο του Α ΠΠ) αγορασμένο από παράνομα απο γάλλους προμηθευτές.

Οι Ελληνες διεθνιστές στον ισπανικό εμφύλιο
Οταν ξέσπασε ο ισπανικός εμφύλιος, η Ελλάδα βρισκόταν μια ανάσα από το καθεστώς της 4ης Αυγούστου. Παρ' όλα αυτά με πρωταγωνιστή το ΚΚΕ, οργανώθηκε αμέσως κίνημα αλληλεγγύης στον ισπανικό λαό. Ο «Ριζοσπάστης» από την πρώτη στιγμή έστειλε ανταποκριτή στην Ισπανία8 και το Κόμμα συγκρότησε ειδική επιτροπή βοήθειας για την Ισπανία, η οποία, αν και παράνομη, λειτουργούσε και μετά την επιβολή της Μεταξικής δικτατορίας9. Η σημαντικότερη βέβαια ελληνική προσφορά στον αγωνιζόμενο ισπανικό λαό είναι η αποστολή Ελλήνων εθελοντών, που αγωνίστηκαν από τις τάξεις των διεθνών ταξιαρχιών ενάντια στο φασισμό. Συνολικά υπολογίζεται ότι στις διεθνείς ταξιαρχίες συμμετείχαν περίπου 500 Ελληνες εθελοντές10 που έφτασαν στην Ισπανία από την Ελλάδα, τα Δωδεκάνησα, την Κύπρο, την Αφρική, την Αγγλία, τη Γαλλία, τις Ηνωμένες Πολιτείες, την ΕΣΣΔ κι απ' αλλού. Ανάμεσά τους κορυφαίοι κομμουνιστές όπως ο Δ. Σακαρέλλος, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και εκπρόσωπός του στην Κομμουνιστική Διεθνή, ο Ν. Βαβούδης, στέλεχος του Κόμματος και γραμματέας του «Ενωτικού Εργατικού Κέντρου Πειραιά», ο Ν. Καραγιάννης, στέλεχος στην Ομοσπονδία Ελλήνων Ναυτεργατών, ο Αναγνώστης Δεληγιάννης, στέλεχος του Κόμματος και γραμματέας της Καπνεργατικής Ομοσπονδίας Ελλάδος, ο Γιάννης Παντελιάς, μέλος του Γραφείου της ΕΠ της ΚΟΑ κ. α. Στους εθελοντές πρέπει επίσης να αναφέρουμε και τον Εζεκία Παπαϊωάννου, κατοπινό ΓΓ της ΚΕ του ΑΚΕΛ, αλλά και τον μετέπειτα μαρτυρικό δημοσιογράφο του «Ριζοσπάστη» Κώστα Βιδάλη11.
Ο ισπανικός εμφύλιος έληξε την άνοιξη του '39, με ήττα του δημοκρατικού στρατοπέδου. Από εκεί και μετά πέρασε στην ιστορία σαν το μεγαλύτερο γεγονός, πριν ξεσπάσει ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος. Πολλοί ισχυρίζονται πως υπήρξε ο προθάλαμος, η γενική δοκιμή, η πρόβα τζενεράλε του Παγκοσμίου Πολέμου και πιθανόν να έχουν δίκιο. Εκείνο όμως που χρειάζεται να κρατήσουμε από τον εμφύλιο πόλεμο της Ισπανίας είναι το ανεπανάληπτο μάθημα του προλεταριακού διεθνισμού που ξεπηδάει από κάθε σελίδα του ως απάντηση στην κοσμοπολίτικη δράση του κεφαλαίου και της διεθνούς ιμπεριαλιστικής αντίδρασης. Από ένα τέτοιο μάθημα πάντοτε κερδίζει κανείς, όσες φορές κι αν το διδαχτεί.
1. Πασιονάρια «Απομνημονεύματα - ο εμφύλιος πόλεμος», εκδόσεις Ανθολογία, τόμος β`, σελ. 12.
2. Χιου Τόμας: «Ιστορία του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου», εκδόσεις Τολίδη, τόμος Α`, σελ. 231-232.
3. Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ: «Παγκόσμια Ιστορία», εκδόσεις Μέλισσα, τόμος Θ1-Θ2, σελ. 463-466.
4. Πασιονάρια, στο ίδιο, σελ. 19.
5. Μήτσου Παλαιολογόπουλου: «Ελληνες αντιφασίστες εθελοντές στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο», Αθήνα 1979, σελ. 13.
6. Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ, στο ίδιο, σελ. 474-475.
7. Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ, στο ίδιο, σελ. 477-478.
8. Βλέπε «Ριζοσπάστης» 25/7/1936.
9. Μήτσου Παλαιολογόπουλου, στο ίδιο, σελ. 23.
10. «No Pasaran - Δε θα περάσουν», εκδόσεις Γλάρος, σελ. 8.
11. Μήτσου Παλαιολογόπουλου, στο ίδιο, σελ. 28-31. Οι Ελληνες κομμουνιστές είχαν συγκροτήσει λόχο με την ονομασία «Νίκος Ζαχαριάδης», προς τιμήν του φυλακισμένου τότε ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Γιώργος ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ




Επιμελεια αρθρου Γιωργος Αγαπητος














Στάση εργασίας και ψήφισμα των ξενοδοχ/λων του Sunshine


Σε 4ωρη στάση εργασίας προχώρησαν την Τρίτη οι εργαζόμενοι του ξενοδοχείου Sunshine, ζητώντας την εξόφληση των δεδουλευμένων τους. Παράλληλα εξέδωσαν και ομόφωνο ψήφισμα.
Σε αυτό, αναφέρουν τα εξής:
ΟΜΟΦΩΝΟ ΨΗΦΙΣΜΑ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ
Οι εργαζόμενοι του ξενοδοχείου SUNSHINE με την συμπαράσταση του Συνδέσμου Ξενοδοχοϋπαλλήλων Κέρκυρας και του Εργατικού Κέντρου Κέρκυρας, προχωρήσαμε σήμερα Τρίτη 16/7/2019 σε 4ωρη στάση εργασίας από 07.00 έως 11.00 για την πρωινή βάρδια και 15.00 έως 19.00 για την απογευματινή βάρδια , με καθολική συμμετοχή και αίτημα την πλήρη και ολοσχερή εξόφληση όλων των οφειλομένων αποδοχών μας.
Συγκεκριμένα η εταιρεία οφείλει Επίδομα Αδείας κατά περίπτωση, μέρος των αποδοχών Μαΐου και το μισθό Ιουνίου.
Η στάση εργασίας θα κλιμακωθεί με επίσχεση εργασίας στην περίπτωση που η επιχείρηση δεν προχωρήσει μέχρι την Παρασκευή 19 /7/2019 ,σε πλήρη και ολοσχερή εξόφληση των οφειλομένων.
Το ποτήρι της αγανάκτησης ξεχείλισε!
Εργαζόμαστε χωρίς να γνωρίζουμε πότε θα πληρωθούμε και κάτω από αντίξοες συνθήκες εντατικοποίησης εργασίας λόγω και της χαμηλής σύνθεσης προσωπικού.
Κάναμε υπομονή μέχρι σήμερα αναστέλλοντας ακόμα και απεργιακές κινητοποιήσεις λόγω της αξιοπρεπούς στάσης της νέας διευθύνσεως του ξενοδοχείου, που για πρώτη φορά μετά από αρκετά χρόνια που εργαζόμαστε εδώ , μας αντιμετωπίζει ως εργαζόμενους και ως ανθρώπους.
Όμως την υπομονή μας αυτή δυστυχώς καταχράται συνεχίζοντας τον ίδιο ολισθηρό δρόμο της καθυστέρησης των μισθών, της παραβίασης της σύμβασης και της νόμιμης μισθοδοσίας, το ξεμπέρδεμα στην δουλειά και την εργοδοτική ασυδοσία.
Γι αυτό δεν πρόκειται να κάνουμε βήμα πίσω.
Ως εδώ η εκμετάλλευση αυτών που παράγουν με τον κόπο τους τον πλούτο για να τον απολαμβάνουν αυτοί που μονίμως κάνουν διακοπές θυσαυρίζοντας με τον ιδρώτα των άλλων .
Η ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ

«Δεκάδες Έλληνες μετανάστες κοιμούνται στους δρόμους της Μελβούρνης»

Διάσκεψη με την συμμετοχή της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, των πολιτειακών κυβερνήσεων αλλά και της τοπικής αυτοδιοίκησης θα γίνει προς το τέλους του έτους για να συζητηθεί το τεράστιο θέμα των αστέγων που απασχολεί την Αυστραλία.
Σύμφωνα με την απογραφή του 2016 οι άστεγοι της Αυστραλίας ανέρχονταν στις 116.427 και σήμερα εκτιμάται ότι είναι πολλοί περισσότεροι.
Εξάλλου όποιος περπατήσει στους κεντρικούς δρόμους της Μελβούρνης (αλλά και στις άλλες μεγάλες πόλεις) θα δει πολλούς άστεγους να κοιμούνται στα πεζοδρόμια.

Για να αντιμετωπιστεί μέρος του προβλήματος ο δήμος Μελβούρνης σχεδιάζει να ανοίξει ένα κέντρο με εκατοντάδες κρεβάτια για να μπορούν να κοιμούνται οι άστεγοι.
Αναπόφευκτο είναι μεταξύ των χιλιάδων αστέγων να υπάρχουν και Έλληνες.

Η ομογενής νοσηλεύτρια Ελένη Ανδρικάκη, που παρέχει υπηρεσίες και άστεγους ασθενείς της λέει ότι στο κέντρο της Μελβούρνης υπάρχουν και Έλληνες άστεγοι.
«Εκτιμώ ότι ανέρχονται σε δεκάδες» είπε και πρόσθεσε ότι είναι κυρίως άνδρες «αλλά υπάρχουν και Ελληνίδες».

Η κα Ανδρικάκη πρόσφατα, μαζί με συναδέλφους της και την αστυνομία μοίρασαν εκατοντάδες κουβέρτες σε άτομα που είναι άστεγα και κοιμούνται στους δρόμους της Μελβούρνης τα κρύα βράδια του χειμώνα.

Από την εφημερίδα της Ομογένειας «Νέος Κόσμος»

Εάν δεν κόψεις τις φλέβες σου τώρα…

       

21-07-2019
Εάν δεν κόψεις τις φλέβες σου τώρα, πότε θα τις κόψεις;! Ο Βελόπουλος, κατά την ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων στη Βουλή από την κυβέρνηση, κατηγόρησε τη Νέα Δημοκρατία ότι του κλέβει την πρόταση για αξιοποίηση των Ελληνικών μαντζουνιών!! Πάλι καλά που η Νέα Δημοκρατία δεν έκλεψε από τον Βελόπουλο και τη συνταγή των κηραλοιφών ή τις ιδιόχειρες επιστολές του Ιησού Χριστού! Θα καμαρώσουμε μια Βουλή από την οποία θα λείπει ο Λεβέντης, ο Θεοδωράκης, ο Καμμένος και ο Μιχαλολιάκος, αλλά θα υπάρχουν ο Βελόπουλος με τον Μητσοτάκη για να τους αναπληρώσουν επάξια με καβγάδες για την πνευματική ιδιοκτησία και την ευρεσιτεχνία των πάσης φύσεως αλχημειών κι αν δεν κόψεις τις φλέβες σου τώρα, πότε θα τις κόψεις;!

Κ. Νότνολ

Με «σπασμένα φρένα» και γεμάτη ατζέντα


Το στίγμα της επιτάχυνσης της εμπλοκής στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, με βάση το «αγκωνάρι» του «Στρατηγικού Διαλόγου» που εγκαινιάστηκε επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, έδωσε την Τετάρτη η τοποθέτηση του Αμερικανού πρέσβη, Τζ. Πάιατ, στο συνέδριο του «Economist» στην Αθήνα.
Ο «πολυπράγμων» πρέσβης τόνισε ότι ότι «προχωρούμε με "τέρμα ταχύτητα" τις σχέσεις ΗΠΑ - Ελλάδας», καθώς «η εμπιστοσύνη και η υποστήριξή μας στη νέα κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να είναι ισχυρότερη», αναγνωρίζοντας βέβαια ότι «η κυβέρνηση Τσίπρα έκανε τόση πολλή και καλή δουλειά για να βοηθήσει την Ελλάδα να ενισχύσει τους δεσμούς της με την Αμερική» ώστε η χώρα να είναι πλέον «ένας πυλώνας σταθερότητας σε μια δύσκολη περιοχή, και μια χώρα που μοιράζεται βασικούς στρατηγικούς στόχους με τις ΗΠΑ σε ένα τόξο 270 μοιρών, από τα Δυτικά Βαλκάνια έως τη Μαύρη Θάλασσα, την Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή».
Τόνισε εξάλλου ότι «οι ΗΠΑ αναμένουν τώρα να συνεργαστούν με τον πρωθυπουργό Μητσοτάκη και την ομάδα του για να αναβαθμίσουμε τις ήδη εξαιρετικές διμερείς σχέσεις μας στο επόμενο επίπεδο», και ταυτόχρονα έστελνε μήνυμα στις υπόλοιπες αστικές πολιτικές δυνάμεις ότι καθώς η νέα κυβέρνηση λέει «ότι θα επιδιώξει την ευρύτερη δυνατή συναίνεση σε θέματα εξωτερικής πολιτικής», «προσδοκούμε συνεχή και ευρεία πολιτική στήριξη στην Ελλάδα για την προώθηση της συμμαχίας μας»...
Περιγράφοντας σε ένα τέτοιο πλαίσιο τη «γεμάτη ατζέντα» που βρίσκεται μπροστά, ο Πάιατ εστίασε στις παρακάτω πλευρές:
-- Στη «συνεργασία ΗΠΑ και Ελλάδας σε όλα τα μέτωπα - και ειδικά στην άμυνα και την ασφάλεια - που θα ενισχύσει την ικανότητα της Ελλάδας να προάγει την ειρήνη και τη σταθερότητα στα Βαλκάνια και στην Ανατολική Μεσόγειο», καθιστώντας την ακόμα πιο ενεργό αμερικανοΝΑΤΟικό χωροφύλακα στην περιοχή, βάση εφόρμησης των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και στόχο αντίστοιχα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, «σε μια ιδιαίτερα σημαντική στιγμή, όταν ο ανανεωμένος ανταγωνισμός των μεγάλων δυνάμεων δοκιμάζει τον περιφερειακό ρόλο της Ελλάδας».
-- Στην ενίσχυση των σχημάτων με αμερικανοΝΑΤΟική ομπρέλα, και ιδιαίτερα της τριμερούς Ελλάδας - Ισραήλ - Κύπρου, η οποία «έχει πολύ σημαντικές επιπτώσεις στην περιφερειακή ενεργειακή και αμυντική συνεργασία», λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «η αμερικανική κυβέρνηση υποστηρίζει σθεναρά την τριμερή και σχεδιάζει να οικοδομήσει πάνω στη συμμετοχή του υπουργού Εξωτερικών στη Σύνοδο Κορυφής "3+1" στην Ιερουσαλήμ τον περασμένο Μάρτιο».
-- Στους επόμενους «πρωταγωνιστικούς» ρόλους που επιφυλάσσουν οι ΗΠΑ στην Ελλάδα για την «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» των Βαλκανίων, λέγοντας ότι «η ΔΕΘ, η Διάσκεψη Κορυφής της Θεσσαλονίκης τον Νοέμβριο, η περιφερειακή διάσκεψη του Ελληνο-Αμερικανικού Επιμελητηρίου για τη Ενέργεια στη Θεσσαλονίκη θα προσφέρουν ευκαιρίες για (...) την ενίσχυση της ικανότητας της Ελλάδας να βοηθήσει όλους τους βαλκανικούς γείτονές της, και ιδιαίτερα τη Βόρεια Μακεδονία, να συνεχίσουν την πορεία προς τα ευρωπαϊκά και τα ευρωατλαντικά θεσμικά όργανα».
Αξίζει δε να σημειωθεί πως στην ίδια συζήτηση στο συνέδριο του «Economist», οι παρεμβάσεις των υπουργών της ΝΔ, αλλά και αυτές των πρώην υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ, επιβεβαίωσαν «πανηγυρικά» τη σύμπλευση των δύο και σε ό,τι αφορά τα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια στα Βαλκάνια, με την ψευδεπίγραφη αντιπαράθεση για τη συμφωνία των Πρεσπών - σε σχέση με το ονοματολογικό - να πηγαίνει περίπατο και τη νέα κυβέρνηση να δηλώνει «θεματοφύλακας» της «σωστής» εφαρμογής της συμφωνίας.
-- Στο ρόλο «διαύλου» που επιφυλάσσουν οι Αμερικανοί στην Ελλάδα για το συνολικότερο παζάρι με την Τουρκία, που προμηνύει επικίνδυνες για τους λαούς εξελίξεις και «διευθετήσεις» σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων Ελλάδας και Κύπρου, με τον Πάιατ να υπογραμμίζει ότι «οι ΗΠΑ θα εργαστούν σκληρά» ώστε η Τουρκία να παραμείνει στο ΝΑΤΟ και σε αυτό το πλαίσιο να συγχαίρει «την Ελλάδα για τις προσπάθειές της να σταθεροποιήσει τη σχέση της με την Τουρκία, ξεκινώντας από τις πρόσφατες συνομιλίες για ΜΟΕ», λέγοντας πως «στόχος μας είναι να σταματήσουμε προκλητικές ενέργειες και να εντείνουμε το διάλογο μεταξύ των περιφερειακών γειτόνων, προκειμένου να προωθήσουμε μεγαλύτερη σταθερότητα και κοινή ("shared") οικονομική ευημερία».
-- Στα ενεργειακά σχέδια των ΗΠΑ στην περιοχή, σημειώνοντας ότι «θέλουμε η Ενέργεια να είναι η κινητήρια δύναμη των οικονομικών ευκαιριών, μεταξύ άλλων με έργα όπως ο αγωγός TAP και η νέα συμφωνία υπεράκτιας εξερεύνησης της Ελλάδας με τα ΕΛΠΕ, την "Total" και την "ExxonMobil"», αλλά και σε ό,τι αφορά την «αύξηση της έμφασης» στις ΑΠΕ, σημειώνοντας με νόημα πως «οι αμερικανικές εταιρείες είναι παγκόσμιοι ηγέτες σε όλους αυτούς τους τομείς».
Δίνοντας δε την ευρύτερη εικόνα, σημείωσε ότι Βαλκάνια και Ανατολική Μεσόγειος «έχουν αναδειχθεί σε σημαντικό ενεργειακό κόμβο, με άμεσο αντίκτυπο στην ενεργειακή ασφάλεια και διαφοροποίηση της Ευρώπης. Δεδομένου ότι οι ΗΠΑ έχουν στρατηγικό ενδιαφέρον για την ενεργειακή ασφάλεια των Ευρωπαίων εταίρων και συμμάχων μας, εργαζόμαστε για την εκπροσώπηση σε υψηλό επίπεδο των ΗΠΑ στο Φόρουμ φυσικού αερίου της Ανατολικής Μεσογείου στις 25/7 στο Κάιρο. Και εδώ, η Ελλάδα διαδραματίζει κεντρικό ρόλο».

Με όχημα το ενισχυμένο αντεργατικό πλαίσιο, μεθοδεύουν νέα χτυπήματα στους μισθούς


Η προσφυγή του ΣΕΒ ενάντια στις τριετίες πατά στο οπλοστάσιο που έχουν διασφαλίσει στο κεφάλαιο οι κυβερνήσεις ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ

Η προσφυγή του Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών (ΣΕΒ) στο Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) πριν από τις βουλευτικές εκλογές, με την οποία ουσιαστικά οι βιομήχανοι στρέφονται συνολικά ενάντια στις τριετίες (δηλαδή στην προσαύξηση του κατώτατου μισθού με βάση την προϋπηρεσία), έρχεται να επιβεβαιώσει για μια ακόμη φορά ότι η αντεργατική επίθεση στο εισόδημα και τα δικαιώματα των εργαζομένων συνεχίζεται με αμείωτη ένταση και στη λεγόμενη «μεταμνημονιακή περίοδο».
Τη μονιμοποίηση και όλων των προηγούμενων χτυπημάτων στους μισθούς, πάνω στα οποία «χτίζονται» και οι νέες αξιώσεις του κεφαλαίου, επιβεβαίωσε και η πρόσφατη δημοσιοποίηση της απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) με την οποία κρίνεται αμετάκλητα «συνταγματική» η κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού στους δημόσιους υπαλλήλους...
Κόντρα στα απατηλά αφηγήματα περί «δίκαιης» και «βιώσιμης ανάπτυξης», που αναμασούσαν και στην προεκλογική περίοδο η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και όλα τα υπόλοιπα κόμματα του κεφαλαίου, επιβεβαιώνεται ότι βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη η διαχρονική προσπάθεια των επιχειρηματικών ομίλων, με τη στήριξη όλων των κυβερνήσεών τους, για παραπέρα συμπίεση των μισθών, για τη θωράκιση των κερδών και της ανταγωνιστικότητάς τους.
Η ενιαία αυτή στρατηγική, με κομβικά σημεία την περιβόητη ΠΥΣ αρ. 6 του Φλεβάρη του 2012, της κυβέρνησης Παπαδήμου, στη συνέχεια τον νόμο 4093 του ίδιου έτους επί κυβέρνησης ΝΔ και από εκεί τον νόμο 4172/2013 (νόμος Βρούτση), μέχρι την τελευταία παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ, τον Σεπτέμβρη του 2018 (ν. 4564), με την οποία ο νόμος Βρούτση τέθηκε για πρώτη φορά σε εφαρμογή, πλέον ως νόμος Βρούτση - Αχτσιόγλου, αποτελεί μια ευθεία αντεργατική γραμμή που υπηρετήθηκε με συνέπεια από όλες τις κυβερνήσεις ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ.
Κομβικές παρεμβάσεις στον κατώτατο μισθό, εργαλείο για το χτύπημα όλων των εργαζομένων
Με όλες αυτές τις κομβικές παρεμβάσεις, κυρίως πάνω στον κατώτατο μισθό, επιταχύνθηκε η επίθεση του κεφαλαίου συνολικά στους μισθούς όλων των εργαζομένων. Και ακριβώς πάνω σε όλο αυτό το αντεργατικό οπλοστάσιο, το κεφάλαιο, οι κυβερνήσεις και τα κόμματά του προετοιμάζουν και τα επόμενα χτυπήματα, προαναγγελία των οποίων αποτελεί η παρέμβαση του ΣΕΒ.
Με την ΠΥΣ 6/2012 επί κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια με τον νόμο 4093/2012, ο κατώτερος μισθός της ΕΓΣΣΕ μειώθηκε κατά 22% και κατά 32% για τους νέους κάτω των 25 ετών και διαμορφώθηκε στα 586 ευρώ και 511 ευρώ μεικτά αντίστοιχα.
Ταυτόχρονα, «πάγωσαν» και οι τριετίες από το 2012 και μετά, με ρήτρα μάλιστα ότι μέχρι η ανεργία να πέσει κάτω από το 10%, δεν θα υπάρξει «ξεπάγωμα» των τριετιών. Οι μόνες τριετίες (προϋπηρεσία) που αναγνωρίστηκαν ήταν αυτές που κάποιος εργαζόμενος είχε συμπληρώσει μέχρι τη νομοθέτηση της ΠΥΣ (Φλεβάρης 2012).
Ακολούθησε ο νόμος 4172/2013, γνωστός αρχικά ως νόμος Βρούτση, με τον οποίο καταργούνται οι συλλογικές διαπραγματεύσεις για τον κατώτατο μισθό, ο καθορισμός του οποίου θα γίνεται μόνιμα με Υπουργική Απόφαση και με γνώμονα την «ανταγωνιστικότητα» των επιχειρήσεων και την κατάσταση της «εθνικής οικονομίας»...
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αφού διατήρησε επί 4 ολόκληρα χρόνια το αίσχος της ΠΥΣ 6/2012, το 2018 ήταν αυτή που, με δόλωμα μερικές δεκάδες ευρώ αύξηση στον κατώτατο μισθό, ενεργοποίησε για πρώτη φορά τον νόμο Βρούτση, ψηφίζοντας τον νόμο 4564.
Αντίστοιχα, αφού διατήρησε άθικτο όλα αυτά τα χρόνια τον «υποκατώτατο» μισθό για τους νέους εργαζόμενους, προχώρησε σε μια... μετεξέλιξή του: Η κατάργησή του συνοδεύτηκε ουσιαστικά από την αντικατάστασή του με τη μεγάλη μείωση των εργοδοτικών εισφορών για τους νέους εργαζόμενους. Ετσι προσφέρεται στην εργοδοσία ένα πιο μόνιμο διπλό δώρο: Αφενός δεν επιβαρύνεται καθόλου από την κατάργηση του «υποκατώτατου» μισθού, αφετέρου διατηρεί τη δυνατότητά της να εκμεταλλεύεται ακόμα πιο φτηνό εργατικό δυναμικό και να το ανακυκλώνει, όπως και τη δυνατότητά της να αξιοποιεί αυτό το όπλο για να συμπιέσει συνολικότερα τους μισθούς για όλους τους εργαζόμενους.
Στη βάση της ενεργοποίησης του νόμου Βρούτση - Αχτσιόγλου, τον Φλεβάρη του 2019 εκδίδεται η σχετική εγκύκλιος του υπουργείου Εργασίας, την οποία σήμερα αμφισβητεί προκλητικά ο ΣΕΒ, ζητώντας ουσιαστικά την πλήρη κατάργηση των τριετιών.
Οι βιομήχανοι από την πρώτη στιγμή είχαν αμφισβητήσει τη νομιμότητα της συγκεκριμένης Υπουργικής Απόφασης, όσον αφορά το σκέλος των τριετιών, επικαλούμενοι μεταξύ άλλων ακριβώς τους νόμους 4093/2012 και 4172/2013 και ειδικότερα τη διάταξη όπου ο κατώτατος μισθός ορίζεται ως «μοναδιαία αξία (ποσό) αναφοράς».
Το πλαίσιο μέσα στο οποίο προβάλλει σήμερα ο ΣΕΒ αυτές τις αντεργατικές αξιώσεις, πέρα από την επίμαχη εγκύκλιο, είναι το γεγονός ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ άφησε ανέγγιχτη και τη διάταξη του μνημονιακού νόμου 4093/2012 της ΝΔ που προβλέπει το «πάγωμα» των τριετιών από τον Φλεβάρη του 2012 και μετά και μέχρι η ανεργία να πέσει κάτω από το 10%, αλλά και τον νόμο 4172/2013.
Τι σημαίνουν το τσεκούρωμα και το πάγωμα των τριετιών
Για να φανεί το μέγεθος των ανατροπών που έχουν επιβληθεί στους μισθούς, αλλά και τι σημαίνουν οι προκλητικές αξιώσεις του ΣΕΒ, που η κυβέρνηση της ΝΔ θα υλοποιήσει μέχρι κεραίας, αξίζει να σημειωθεί ότι μέχρι τον Φλεβάρη του 2012, για τους υπαλλήλους στον ιδιωτικό τομέα που αμείβονταν με τον κατώτατο μισθό, για κάθε τρία χρόνια προϋπηρεσίας υπήρχε προσαύξηση του μισθού τους κατά 10% και μέχρι τρεις τριετίες (προϋπηρεσία 9 ετών). Η συνολική προσαύξηση επομένως έφτανε το 30% επί του κατώτερου μισθού.
Αντίστοιχα για τους εργατοτεχνίτες, η προσαύξηση επί του κατώτατου ημερομισθίου για κάθε τρία χρόνια προϋπηρεσίας ήταν 5% και μέχρι έξι τριετίες, δηλαδή 30% για τα 18 χρόνια προϋπηρεσίας.
Μετά τον Φλεβάρη του 2012 και τον νόμο 4093/2012 που ακολούθησε, οι εργαζόμενοι που αμείβονται με τον κατώτατο μισθό δεν λαμβάνουν πλέον καμιά προσαύξηση στο μισθό τους για το χρόνο που εργάζονται μετά τον Φλεβάρη του 2012.
Ετσι, αν ένας μισθωτός είχε συμπληρώσει μία τριετία τον Φλεβάρη του 2012, μέχρι σήμερα (2019) έχει χάσει δύο τουλάχιστον τριετίες, δηλαδή έχει απώλεια 20% επί του μισθού του. Οσοι μάλιστα μισθωτοί ανέλαβαν εργασία μετά τον Φλεβάρη του 2012, μέχρι σήμερα δεν δικαιούνται καμία προσαύξηση προϋπηρεσίας στον κατώτατο μισθό, καθώς οι τριετίες, σύμφωνα με τον 4093/2012, παραμένουν «παγωμένες»...
Πάνω σε αυτό το «πάγωμα» και με όχημα τον νόμο 4172/2013, με τον οποίο ο κατώτατος μισθός ορίζεται ως «μοναδιαία αξία (ποσό) αναφοράς», ο ΣΕΒ και άλλες ενώσεις του εγχώριου κεφαλαίου αξιώνουν ουσιαστικά την πλήρη κατάργηση των τριετιών. Τυχόν ικανοποίηση από το ΣτΕ των αξιώσεων του ΣΕΒ θα οδηγήσει σε αρκετές περιπτώσεις σε νέες σημαντικές μειώσεις, ενώ θα σημάνει και την επίσημη μονιμοποίηση του σημερινού «παγώματος».
Αν δηλαδή ένας εργαζόμενος που μέχρι τον περασμένο Φλεβάρη αμειβόταν με τον κατώτατο μισθό (586 ευρώ) και είχε προσαύξηση 20% για δύο τριετίες που είχε συμπληρώσει πριν το 2012, λάμβανε συνολικά 704 ευρώ μαζί με την προϋπηρεσία. Τώρα και παρά την αναπροσαρμογή του κατώτατου μισθού στα 650 ευρώ, αν καταργηθούν οι δύο τριετίες που έχει εξασφαλίσει, η συνολική του αμοιβή θα μειωθεί στα 650 ευρώ μεικτά!
Οι νέες αντεργατικές αξιώσεις των βιομηχάνων και η προθυμία της κυβέρνησης της ΝΔ να τις κάνει πραγματικότητα πατούν σε όλο το αντεργατικό οπλοστάσιο που διατήρησε και ενίσχυσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η οποία μάλιστα απέρριψε με συνοπτικές διαδικασίες τις προτάσεις νόμου του ΚΚΕ και την επίμονη διεκδίκηση εκατοντάδων συνδικαλιστικών οργανώσεων για κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων, επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, πλήρη επαναφορά των τριετιών και των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι παρά τη δημοσιότητα που πήρε η προσφυγή του ΣΕΒ στο ΣτΕ, η κυβέρνηση της ΝΔ τηρεί «σιγήν ιχθύος»! Τόσο η κυβέρνηση όσο και το υπουργείο Εργασίας «έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους», επιβεβαιώνοντας και με αυτόν τον τρόπο ότι οι προεκλογικές διακηρύξεις της ΝΔ για «ποιοτικές θέσεις εργασίας» και καλές αμοιβές στους εργαζόμενους ήταν αέρας κοπανιστός...
Επίθεση που αφορά όλη την εργατική τάξη
Η επίθεση στον κατώτατο μισθό δεν αφορά βέβαια μόνο τους εργαζόμενους που αμείβονται με αυτόν. Καθώς αποτελεί το «κατώφλι» της μισθολογικής κλίμακας, επιδρά συνολικά σε όλους τους μισθούς και άρα και στον μέσο μισθό, δηλαδή αφορά ολόκληρη την εργατική τάξη.
Αντίστοιχα, το χτύπημα των τριετιών και εν γένει της προϋπηρεσίας αφορά εξίσου όλους τους μισθωτούς, αφού όπως προκύπτει και από τις συναντήσεις συνδικάτων και Ομοσπονδιών με εργοδοτικούς φορείς, οι εργοδότες αμφισβητούν την προϋπηρεσία ως στοιχείο προσαύξησης των μισθών γενικά, ακόμα και στο πλαίσιο κλαδικών και ομοιοεπαγγελματικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.
Οπως επιβεβαιώνεται και από τα επίσημα στοιχεία, οι ανατροπές στον κατώτατο μισθό που επιβλήθηκαν το 2012, σε συνάρτηση με την υπονόμευση των κλαδικών Συμβάσεων, συνεχίζουν να επενεργούν μέχρι σήμερα, οδηγώντας τις εργατικές αμοιβές σε ζοφερά επίπεδα.
Συγκεκριμένα, την περίοδο 2011 - 2018, ο μέσος μεικτός μισθός της συνολικής απασχόλησης μειώθηκε κατά 27,5%, της πλήρους απασχόλησης κατά 20,26% και της μερικής απασχόλησης κατά 36,15%. Η μείωση αυτή είναι συνεχής: Ο μέσος μεικτός μισθός της συνολικής απασχόλησης το 2011 ανερχόταν στα 1.264 ευρώ, τον Νοέμβρη του 2014, λίγο πριν αναλάβει την κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, ο μέσος μεικτός μισθός συρρικνώθηκε στα 1.008,9 ευρώ, για να φτάσει τον Νοέμβρη του 2018 στα 916,03 ευρώ μεικτά.
Τέλος, με βάση τα στοιχεία του ΕΦΚΑ για τους μισθούς το 2018, μέχρι 400 ευρώ μεικτά λαμβάνει το 19,7% των μισθωτών, μέχρι 650 ευρώ μεικτά (δηλαδή κάτω από τον σημερινό κατώτερο μισθό) λάμβανε το 37,2%, ενώ σχεδόν ένας στους δύο, το 49,1%, λάμβανε μέχρι 800 ευρώ μεικτά!
Αυτή είναι η κληρονομιά για την εργατική τάξη που άφησαν πίσω τους την προηγούμενη επταετία οι κυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ. Απέναντι στην εντεινόμενη επίθεση του κεφαλαίου, απέναντι σε όλο αυτό το αντεργατικό πλαίσιο, πρέπει να ενισχυθεί η πάλη των εργαζομένων, για την πλήρη κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων, για ανάκτηση των τεράστιων απωλειών, για αυξήσεις στους μισθούς και κατοχύρωση δικαιωμάτων.

TOP READ