Γράφει ο 2310net //
Λόγω σπουδών αλλά και διαδικασίας αυτομόρφωσης μελετάω το έργο του Μαρξ εδώ και 15 χρόνια. Στην αρχή άγουρα και επιδερμικά. Κατανοούσα μόνο τα απλά και τα αντιμετώπιζα λίγο συνθηματικά. Αποστήθιζα κάποια τσιτάτα και τα εκτόξευα σαν πυρηνικά όπλα όταν η συζήτηση πήγαινε στα πολιτικά. Κάπου στην πορεία άρχισα να κατανοώ περισσότερα. Κατάλαβα τι είναι η διαλεκτική χωρίς να χρειαστεί να αποστηθίσω τους βασικούς της νόμους, απλά βάζοντάς την στην κανονική ζωή, στην πράξη. Άλλωστε τι θα ήταν ο Μαρξισμός χωρίς την πράξη;
Κάπου εκεί ήταν που άρχισα να καταλαβαίνω τον κόσμο γύρω μου, να προφυλάσσομαι όσο μπορώ από καιροσκοπικές αναλύσεις, να αναζητώ την πραγματικότητα στην ουσία της, στις ταξικές σχέσεις που συγκροτούν αυτόν τον άδικο, καπιταλιστικό κόσμο. Τότε ήταν που έβλεπα την πολιτική ως μια μορφή εκδήλωσης των οικονομικών σχέσεων, διαλεκτικά δεμένη με αυτές, αδύνατο να ξεφύγει από αυτές με άλλον τρόπο από τον επαναστατικό.
Κάπου εκεί σταματάει κανείς να ενδιαφέρεται πραγματικά για το θέατρο που παίζεται στα πάνελ, στις υποτιθέμενες συνεδριάσεις των κοινοβουλίων, στους δήθεν ανεξάρτητους θεσμούς, στις διαπραγματεύσεις και στα φτηνά πολιτικά λόγια. Κάπου εκεί που κατανοείς ότι  πολιτική δεν είναι οι πράξεις κάποιων καλά αμοιβόμενων επαγγελματιών με γραβάτες και ταγέρ αλλά οι απειλές του αφεντικού στον εργάτη, η υπεροψία του εφοπλιστή, η ακόρεστη δίψα για χρήμα του βιομήχανου και του τραπεζίτη αλλά και ο αγώνας του εργάτη, η αγωνία του αγρότη, η κούραση της εργαζόμενης μητέρας, η χαρά στα μάτια των συνδικαλιζόμενων εργατών μετά από μια κουραστική απεργιακή ημέρα.
Αυτό μου στερεί τα έντονα συναισθήματα που προκύπτουν σε καιρούς …αγωνίας. Δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα τι συζητιέται αυτές τις μέρες στα eurogroups γιατί πολύ απλά αντιλαμβάνομαι ότι τίποτα ουσιαστικό δεν αποφασίζεται εκεί. Βρίσκω όλον αυτόν τον πανικό που γίνεται σαν μια διαδικασία θεάματος, σαν να βλέπεις ένα σίριαλ που γνωρίζεις ήδη το τέλος. Στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών δεν βλέπω ούτε ήρωες ούτε προδότες ούτε εχθρούς ή φίλους της πατρίδας. Βλέπω απλά ανθρώπους να υπερασπίζονται τα συμφέροντα της τάξης τους. Όπως θα έκανα παρακολουθώντας ένα σίριαλ θα χλευάσω ή θα κοροϊδέψω κάποιους από αυτούς, αλλά στο τρολάρισμά μου δεν θα δώσω μεγαλύτερες διαστάσεις από αυτές που θα έπρεπε να έχει.
Την πενταετία της οικονομικής κρίσης δεν την αντιλαμβάνομαι ως παιχνίδι των κακών (βορειο)ευρωπαίων που ιδεοληπτικά θέλουν να επιβάλουν την λιτότητα στις χώρες του Νότου. Ούτε φυσικά ως αποτέλεσμα του σπάταλου πελατειακού κράτους. Είναι μια ταξική επίθεση του κεφαλαίου έναντι της εργασίας που από τότε που εξαφανίστηκε το αντίπαλο δέος έγινε πιο απροκάλυπτη.
Δεν αντιλαμβάνομαι την άνοδο του ναζισμού σαν μια έκφραση δυσαρέσκειας των ανενημέρωτων αλλά ως μια επιλογή του κεφαλαίου να βγάλει στην πρώτη γραμμή ένα από τα ισχυρά του όπλα.
Δεν αντιλαμβάνομαι την επιλογή της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ να φέρει νέο Μνημόνιο ως αποτυχία ή ως αποτέλεσμα διαπραγμάτευσης αλλά ως μια εκτέλεση της ίδιας συνταγής με υλικά που αγοράστηκαν από διαφορετικό σούπερμάρκετ. Ούτε βλέπω τις πράξεις της κυβέρνησης ως παρέκκλιση από τις παραδόσεις της Αριστεράς. Άλλωστε ιστορικά, υπήρχαν μεγάλα τμήματα της Αριστεράς που είχαν διαρρήξει τους δεσμούς τους με την διαλεκτική, μαρξιστική αντίληψη των πραγμάτων και αποτελούσαν απλά το προοδευτικό ή δημοκρατικό όριο του συστήματος.
Δυστυχώς όλα τα παραπάνω μου αφαιρούν τη δυνατότητα να λειτουργώ συναισθηματικά. Δεν θυμώνω με τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν τα βάζω με αυτούς που τον πίστεψαν. Δεν χαιρεκακώ μετά τις τελευταίες εξελίξεις. Ίσως θα ήταν πιο ευχάριστο να συμμερίζομαι την αγωνία πριν κάθε eurogroup. Ίσως θα ανέβαινε η αδρεναλίνη κάθε φορά που κάποιος έγκριτος δημοσιογράφος θα αποκάλυπτε μια «είδηση-βομβα». Ίσως θα μπορούσα να αναζητήσω κι εγώ την ελπίδα ότι μπορεί αυτό το σύστημα να γίνει τελικά λιγότερο άδικο.
Απο την άλλη πάλι χαίρομαι που κατάφερα να έχω το βλέμμα μπροστά, σε μια κοινωνία που δεν θα αποτελείται από αντιτιθέμενες κοινωνικές τάξεις, σε μια ζωή που δεν θα μετριέται ως δαπάνη.