26 Απρ 2013

Δανία: Δραματικές και γρήγορες αντιλαϊκές εξελίξεις με στόχο την κερδοφορία του κεφαλαίου


Δανία: Δραματικές και γρήγορες αντιλαϊκές εξελίξεις με στόχο την κερδοφορία του κεφαλαίου



Η καλούμενη «κόκκινη κυβέρνηση» της Δανίας σε συνεργασία με τα συντηρητικά και φιλελεύθερα κόμματα προχώρησαν την Τετάρτη στην έγκριση ενός νέου και αντιλαϊκού πολυνομοσχεδίου, κομμένου και ραμμένου στα μέτρα της πλουτοκρατίας.

Το μόνο κόμμα που δεν ψήφισε το πολυνομοσχέδιο είναι αυτό της «Πρασινοκόκκινης Συμμαχίας», που υποκριτικά και τελείως ξεδιάντροπα στηρίζει αυτή την κυβέρνηση, κριτικάροντάς την και όπως ισχυρίζονται τα ηγετικά της στελέχη δεν τολμούν να την ρίξουν γιατί θα έρθουν ξανά στην κυβέρνηση οι φιλελεύθεροι. Δεν φαίνεται όμως να έχουν κανένα πρόβλημα όταν η κυβέρνηση ψηφίζει το ένα μετά το άλλο αντιλαϊκά νομοσχέδια μαζί με τους φιλελεύθερους. Ακόμα συνειδητά προσπαθούν να κατευνάσουν κάθε προσπάθεια για κινητοποιήσεις και αγωνιστικές μορφές πάλης, καλλιεργώντας ...ελπίδες ότι όλα μπορούν να αλλάξουν εάν στις επόμενες εκλογές ανέβει το ποσοστό τους.

Αξιοσημείωτο είναι σε σχέση με τα παραπάνω και το χθεσινό παραπλανητικό σχόλιο της «Αυγής» με τίτλο «Στην Ελλάδα βάζουν φόρους στη Δανία τους καταργούν», όπου λέγεται η μισή αλήθεια. Διότι, όπως θα δούμε παρακάτω, με το νέο πολυνομοσχέδιο μειώνονται οι φόροι μόνο για το μεγάλο κεφάλαιο και φορτώνονται στους εργαζόμενους και στα λαϊκά στρώματα. Λογικό βέβαια να αναφέρεται έτσι στην «Αυγή», αφού και ο ΣΥΡΙΖΑ τέτοιο πρόγραμμα έχει για το αν κάποτε έρθει στην κυβέρνηση και φαίνεται ως προς αυτό να 'ναι και πιο ειλικρινής από τους "πρασινοκόκκινους".

Το νέο πολυνομοσχέδιο έχει τίτλο «Σχέδιο ανάπτυξης 2» και αφορά περικοπές στο δημόσιο τομέα 75 εκατ. κορονών, χρήματα τα οποία θα αφαιρεθούν από τομείς Κοινωνικής Πρόνοιας και θα δοθούν στις μεγάλες επιχειρήσεις που σήμερα με βάση τις επίσημες στατιστικές παρουσιάζουν πρωτοφανή κέρδη, με μορφή φοροελαφρύνσεων και παροχών υποδομής, με το δικαιολογητικό ότι μόνο έτσι θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας.

Ο συντελεστής φορολογίας των επιχειρήσεων θα κατέβει από 25% που είναι σήμερα στο 22%. Ακόμη, θα κατέβουν δραστικά τα έξοδα των επιχειρήσεων που έχουν σχέση με το περιβάλλον, όπως τα σκουπίδια και το πακετάρισμα, αλλά και την προμήθεια ενέργειας. Επίσης, για την καλύτερη ρευστότητα των επιχειρήσεων έχουν αποφασιστεί μια σειρά διευκολύνσεις για τις οφειλές προς το δημόσιο όπως για παράδειγμα του ΦΠΑ. Νέα μέτρα θα διευκολύνουν τις εξαγωγές, αλλά και την εισαγωγή φτηνού εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού.

Θα γίνουν απολύσεις στο δημόσιο τομέα και όσοι παραμείνουν θα υποχρεωθούν σε σημαντικές μειώσεις μισθών και αύξηση της αποδοτικότητας. Ήδη στο υπόλοιπο του 2013 προβλέπονται περικοπές στους δημόσιους υπάλληλους ύψους 1,5 δισ.. κορονών. Ακόμη θα χορηγηθούν λιγότερα χρήματα στους δήμους και τις περιφέρειες που θα τα στερήσουν από τα σχολεία, τα νοσοκομεία, τους δρόμους και στην Κοινωνική Πρόνοια.

Σφαγές προβλέπονται στο φοιτητικά επιδόματα, μέτρο που θα έχει άμεσες επιπτώσεις στα παιδιά των λαϊκών οικογενειών που και σήμερα δυσκολεύονται παρά το επίδομα που παίρνουν. Ακόμα, θα κοπεί κάθε οικονομική βοήθεια σε νέους κάτω των 30 που βρίσκονται σε κατάσταση ανάγκης.

Θα κατέβει και ο φόρος στα αναψυκτικά, παρά τις αντιδράσεις διαφόρων φορέων που ασχολούνται με τη δημόσια υγεία, για να περιοριστεί η αγορά αναψυκτικών από τη Γερμανία όπου οι τιμές είναι χαμηλότερες και να ενισχυθεί έτσι ο κλάδος των δανέζικων σούπερ μάρκετ.

Πρώτος ο Σύλλογος Βιομηχάνων Δανίας χαιρέτισε τα μέτρα που βρίσκονται, όπως είπε ο εκπρόσωπός τους, στη σωστή κατεύθυνση. Σίγουρο είναι ότι θα ακολουθήσει και η αντίστοιχη ΓΣΕΕ της Δανίας, που μέχρι σήμερα έχει στηρίξει κάθε αντιλαϊκό μέτρο στο όνομα της ανάπτυξης.

Δουλεύουν για λογαριασμό των τραπεζιτών


Δουλεύουν για λογαριασμό των τραπεζιτών
«
Είναι υπόθεση εθνικής σημασίας η επιτυχία των αυξήσεων του Μετοχικού Κεφαλαίου των τραπεζών Εθνικής και Eurobank (...) Η ΟΤΟΕ καλεί τους πάντες (...) σε μια Εθνική πατριωτική εκστρατεία υπεράσπισης της Ελληνικότητας του τραπεζικού συστήματος» (ανακοίνωση της πλειοψηφίας της ΟΤΟΕ, 10 Απρίλη 2013).
«Πανστρατιά όλων των εργαζομένων και των συνταξιούχων της Εθνικής Τράπεζας για να πετύχει η αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου» (ανακοίνωση έξι συλλόγων εργαζομένων και ενός συλλόγου συνταξιούχων της ΕΤΕ, 15 Απρίλη 2013.)
«Εμείς οι εργαζόμενοι έχουμε υποχρέωση σε τούτη τη δύσκολη ώρα να σταθούμε δίπλα στην τράπεζα συμμετέχοντας ενεργά στη συμπλήρωση των απαραίτητων κεφαλαίων κινητοποιώντας και το οικογενειακό και φιλικό μας περιβάλλον. Να στηρίξουμε την προσπάθεια και μέσω των ασφαλιστικών μας ταμείων...» (ανακοίνωση ΔΑΚΕ Εθνικής Τράπεζας, 8-10 Απρίλη).
«Παναττική στάση εργασίας. Αγωνιζόμαστε για: Να μην αφελληνιστεί η Εθνική Τράπεζα. Να διασφαλιστούν τα δικαιώματά μας» (ανακοίνωση της πλειοψηφίας του Συλλόγου Υπαλλήλων Εθνικής Τράπεζας, 24 Απρίλη 2013).
«...Βρισκόμαστε πλέον στην τελευταία φάση της ανακεφαλαιοποίησης των Τραπεζών, που όπως γνωρίζετε δεν είναι υπεύθυνες για την κρίση. (...) Προφανώς θέλουμε να σωθεί η Ελλάδα, η Ελλάδα όμως είναι οι άνθρωποί της, είναι οι θεσμοί της, είναι τα μνημεία της, είναι και οι ισχυρές επιχειρήσεις της. (...) Γι' αυτό θέλουμε να καλέσουμε από το υστέρημά του ο κάθε Ελληνας να στηρίξει αυτή την προσπάθεια όλο το τραπεζικό μας σύστημα να διασωθεί, γιατί εμάς μας ενδιαφέρει οι Τράπεζες να είναι ελληνικές» (Γιάννης Παναγόπουλος, πρόεδρος ΓΣΕΕ, απόσπασμα από τη συζήτηση που είχε με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, 23 Απρίλη 2013).
* * * * *
Η εργατική αριστοκρατία σε όλα τα συνδικαλιστικά επίπεδα - σωματεία, Ομοσπονδία, ΓΣΕΕ - έχει κινητοποιήσει όλες της τις δυνάμεις προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Προβάλλουν το στόχο αυτό ως εθνικό συμφέρον, ως συμφέρον και των Ελλήνων εργαζομένων.
Συγκαλύπτουν ότι οι τράπεζες είναι από τα βασικά εργαλεία δράσης της πιο άγριας και βάρβαρης μορφής του κεφαλαίου, του χρηματιστικού, το οποίο έχει απλώσει τα πλοκάμια παντού. Και αυτός ο ρόλος τους - ο ρόλος του κεφαλαιοκράτη - δεν αλλάζει είτε είναι ελληνικές είτε είναι ξένες, είτε είναι ιδιωτικές είτε είναι κρατικές.
Υποτιμούν τη νοημοσύνη των εργαζομένων, «τους κοροϊδεύουν κατάμουτρα» όταν προσπαθούν να τους πείσουν πως συμφέρον τους είναι να παραμείνουν οι τράπεζες σε «ελληνικά χέρια». Μιλούν για το «έθνος» γιατί τους βολεύει, εξαφανίζοντας, ως διά μαγείας, τις ανειρήνευτες ταξικές αντιθέσεις. Ταυτίζουν τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών, δηλαδή αυτών που ξεζουμίζουν τους εργάτες για να βγάλουν κέρδη, με τα συμφέροντα των εργατών, δηλαδή αυτών που παράγουν τον πλούτο της χώρας, που δουλεύουν ήλιο με ήλιο για να ζουν ένα βήμα πριν τη φτώχεια. Η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ στην Εθνική καλλιεργεί και αυτή την αυταπάτη ότι η τράπεζα στον καπιταλισμό μπορεί να λειτουργήσει σε όφελος του λαού και προβάλλει τη λογική του «μικρότερου κακού» υποστηρίζοντας ότι είναι καλύτερα να επιτύχει η αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου γιατί αλλιώς η τράπεζα θα περάσει εξολοκλήρου στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Στήριξης και δεν θα υπάρχουν περιθώρια για διεκδικήσεις!
Το ρόλο αυτών των συνδικαλιστικών δυνάμεων αναδεικνύει ξεκάθαρα το εξής περιστατικό που καταγγέλλει η παράταξη «Ενιαία» (συσπειρώνεται στο ΠΑΜΕ): Χτες στο ΔΣ του Ταμείου Υγείας Προσωπικού της Εθνικής οι εκπρόσωποι των συνδικαλιστικών παρατάξεων του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ ψήφισαν ομόφωνα τη συμμετοχή του Ταμείου στην αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου.Αξίζει να σημειωθεί μάλιστα πως έσπευσαν να ψηφίσουν χωρίς την παρουσία των εκπροσώπων της «Ενιαίας» προκειμένου να εξασφαλιστεί το ομόφωνο της απόφασης, όπως επιβάλλει το καταστατικό για τέτοια θέματα.
Οι ίδιες δυνάμεις το προηγούμενο διάστημα συνυπέγραψαν με τους «Ελληνες» και «ξένους» τραπεζίτες τη μία μετά την άλλη επιχειρησιακή σύμβαση εργασίας μειώνοντας τους μισθούς 7%-12%. Οι ίδιες δυνάμεις σήμερα διαπραγματεύονται με τους «Ελληνες» και «ξένους» τραπεζίτες για επιπλέον μεγάλες μειώσεις σε επίπεδο κλαδικής σύμβασης. Και αφού «τους ρουφάνε και το μεδούλι» λένε τώρα στους εργαζόμενους και στις οικογένειές τους «δώστε ό,τι σας έχει απομείνει γιατί είναι εθνική ανάγκη να διασφαλιστεί η κερδοφορία των τραπεζών»!
Οι εργαζόμενοι έχουν την πείρα για να «μην τσιμπήσουν το δόλωμα». Κριτήριο της σκέψης και της δράσης τους πρέπει να είναι η ικανοποίηση των σύγχρονων πραγματικών αναγκών τους, που αντικειμενικά έρχεται σε αντίθεση με τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών. Για αυτό, μπορούν και πρέπει να ρίξουν στον Καιάδα τους συμβουλάτορες και τις συμβουλές τους, στέλνοντας ξεκάθαρο μήνυμα: ΚΑΜΙΑ ΘΥΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ - ΚΑΜΙΑ ΘΥΣΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΙΤΩΝ. Καμιά μείωση μισθού, καμιά απόλυση, καμία απώλεια εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων.

Νεκρός Αιγύπτιος που ξυλοκοπήθηκε όταν ζήτησε τα δεδουλευμένα του


Νεκρός Αιγύπτιος που ξυλοκοπήθηκε όταν ζήτησε τα δεδουλευμένα του 



Καμιά φορά οι δράστες των μοιραίων ρατσιστικών επιθέσεων ίσως να μην είναι και τόσο άγνωστοι. Ένα περιστατικό ανθρωποκτονίας, που δεν έγινε γνωστό όταν συνέβη, αποκαλύφθηκε στη χθεσινή παρουσίαση τεκμηριωμένων στοιχείων του Δικτύου Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας. Ο 33ΧΡονος Αιγύπτιος Μοχάμεντ Σαλάμ απεβίωσε πριν από ένα χρόνο, έπειτα από 17 μέρες σε εγκεφαλικό κώμα. Βρέθηκε βαρύτατα χτυπημένος, εγκαταλειμμένος στο πάρκινγκ σούπερ μάρκετ, δίπλα από το σιδεράδικο όπου εργαζόταν, στα Γλυκά Νερά.


Σύμφωνα με την Ένωση Μουσουλμάνων Ελλάδος, είχε εκμυστηρευτεί στους συγγενείς του ότι τον κακοποιούσε ο εργοδότης του και του χρωστούσε χρήματα. Σύμφωνα με την Αστυνομία, ο θάνατος του οφείλεται σε εργατικό ατύχημα, όταν καταπλακώθηκε από θερμοσίφωνες που μετέφερε κλαρκ και, επειδή επιχειρήθηκε συγκάλυψη του ατυχήματος, ασκήθηκε δίωξη σε έξι συναδέλφους του για ψευδορκία και, στον χειριστή του κλαρκ, για ανθρωποκτονία εξ αμελείας. Μετά τη Μανωλάδα, αλλά και το συμβάν στη Σαλαμίνα με τον αλυσοδεμένο Αιγύπτιο, φαίνεται να υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ των θυμάτων και των φερομένων ως δραστών.

Ο Μοχάμεντ είναι ο τρίτος νεκρός του τελευταίου χρόνου: «To περιστατικό αυτό, όπως και οι γνωστές από τον Τύπο άγριες δολοφονίες του 19χρονου Ιρακινού στο κέντρο της Αθήνας τον περασμένο Αύγουστο και του 26χρονου Πακιστανού που απεβίωσε μετά από δολοφονική επίθεση από δύο άτομα που επέβαιναν σε μηχανή στην περιοχή των Πετραλώνων στις αρχές του 2013, αποτελούν δραματική υπενθύμιση ότι η βία με ρατσιστικό κίνητρο, εκτός από φαινόμενο συνεχές, είναι και φαινόμενο ολοένα κλιμακούμενο σε ένταση βίας στην ελληνική κοινωνία» επισημαίνει το Δίκτυο που συγκροτούν περισσότερες από 30 οργανώσεις.

Κατά τα άλλα οι «σκοταδοσούρουπες» ρατσιστικές επιθέσεις εκδηλώνονται σχεδόν πανομοιότυπα: συνηθίζονται από ομάδες που δρουν μόλις πέσει ο ήλιος ή τις πρώτες πρωινές ώρες, οι οποίες κυκλοφορούν είτε με μηχανές είτε με τα πόδια, ενίοτε συνοδεία μεγαλόσωμων σκυλιών, μαυροντυμένοι ή με στρατιωτικά παντελόνια, φορώντας κράνη ή έχοντας καλυμμένα τα πρόσωπά τους. Είναι συχνά οπλισμένοι με ρόπαλα, σιδηρολοστούς ή σιδηρογροθιές, πτυσσόμενα κλομπ, αλυσίδες, μαχαίρια, ακόμη και σπασμένα μπουκάλια.


Εφημερίδα των Συντακτών

Επίσης η εφημερίδα Αυγή αναφέρει: 


''Δεν μιλάμε πια για ρατσιστική βία που θέλει να δημιουργήσει και να διασπείρει τον φόβο, αλλά για δολοφονική ρατσιστική βία που επιδιώκει νεκρούς, τονίζει ο πρόεδρος της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ), Κ. Παπαϊωάννου. Στο συμπέρασμα αυτό φτάνει το Δίκτυο Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας, που χθες παρουσίασε την ετήσια έκθεση για το 2012 και μετρά πια και νεκρούς μετανάστες.

Εκτός από τη δολοφονία του 27χρονου Πακιστανού στα Πετράλωνα τον Ιανουάριο του 2013 (στην κατοχή του ενός θύτη βρέθηκε υλικό της Χρυσής Αυγής, ενώ ο άλλος είναι πυροσβέστης), καταγράφηκε n, γνωστή, δολοφονία 19χρονου Ιρακινού τον Αύγουστο στην περιοχή Ομονοίας και ο θάνατος 31χρονου Αιγυπτίου που δεν είχε δει το φως της δημοσιότητας. Ο Αιγύπτιος, όπως έγινε γνωστό χθες, πέθανε έπειτα από 17 ημέρες σε εγκεφαλικό κώμα κατόπιν άγριου ξυλοδαρμού. Σύμφωνα με την αιγυπτιακή κοινότητα, το περιστατικό έγινε πέρσι το Πάσχα στα Γλυκά Νερά με δράστη τον εργοδότη, που του χρωστούσε δεδουλευμένα. Οι ίδιες μάλιστα πληροφορίες αναφέρουν ότι αρχικά n δικογραφία της αστυνομίας μιλούσε για τραυματισμό στην Ομόνοια και μόνο μετά από πίεση και δικές τους έρευνες άρχισε να ξετυλίγεται το κουβάρι της υπόθεσης.''

Απολιθωμένες αμπελοφιλοσοφίες στον Κόκκινο Πλανήτη 06 - Βενεζουέλα / Λατινική Αμερική


Απολιθωμένες αμπελοφιλοσοφίες στον Κόκκινο Πλανήτη 06 - Βενεζουέλα / Λατινική Αμερική


Συζήτηση για τον «αδύναμο κρίκο του εικοστού πρώτου αιώνα» 

Είναι καιρός τώρα που θέλαμε να κάνουμε εκπομπή για τα τεκταινόμενα στη βενεζουέλα και τη λατινική αμερική γενικότερα, με αφορμή τις πρόσφατες εθνικές εκλογές, το θάνατο του ούγκο τσάβες και την απόπειρα αποσταθεροποίησης (με αποχρώσεις πραξικοπήματος) από τις δυνάμεις της αντίδρασης. Περιμέναμε όμως να βρούμε πρώτα τον κατάλληλο συνομιλητή, που να μην είναι ένας απλός εξωτερικός παρατηρητής. Και τελικά τον βρήκαμε στο πρόσωπο του Séntic, που ζει και εργάζεται στην ουρουγουάη, παρακολουθώντας εκ του σύνεγγυς τις εξελίξεις και μας δίνει τα φώτα του, καταθέτοντας τις προσωπικές του απόψεις κι εκτιμήσεις για τα γεγονότα.

Στην κουβέντα μας αναφερόμαστε διεξοδικά στον «αδύναμο κρίκο της μπολιβαριανής διαδικασίας», το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα, το μαδούρο και τα ευτράπελα της προεκλογικής περιόδου, τις περιφερειακές ενώσεις στη λατινική αμερική. Αναλύουμε επίσης το παρόν το παρελθόν και το μέλλον της βενεζουέλας, την κοινωνική φύση του καθεστώτος και τις προοπτικές εξέλιξής του, καθώς και τη στάση του κκ βενεζουέλας.


Ελπίζουμε ότι η συζήτηση θα διαφωτίσει αρκετές σημαντικές πτυχές στους ακροατές και περιμένουμε τις κριτικές και γόνιμες παρατηρήσεις τους στα σχόλια που θα ακολουθήσουν.

Muchas gracias al camarada Séntic y esperamos que regrese pronto a nuestro país para juntarse con nosotros y ayudarnos avanzar el proceso revolucionario.

¡Hasta la victoria siempre!

Η μέτοικος


Η μέτοικος

Μια γυναίκα που τη έλεγαν Αννα Νιτ και που στο τέλος του πολέμου, με την είσοδο των Πολωνών στην επαρχία της, τράβηξε με πολλούς ομότυχούς της κατά τα δυτικά κι απόμεινε στο χωριουδάκι Λόσεν, εξακολουθούσε να νιώθει εκεί, ύστερα από τρία χρόνια, το ίδιο άσχημα όπως την πρώτη μέρα του ερχομού της. Ο χωρικός Μπόιτλερ, που αναγκαστικά τη στέγασε, την παράχωσε με τα δυο παιδιά της σε μια αποθήκη πίσω από την κουζίνα. Επειδή ο πόλεμος, η Κατοχή και η αβεβαιότητα τον είχαν κάνει πιο φτωχό και τον είχαν γεμίσει πίκρα, συνόδεψε τις τρεις φέτες ψωμί που έδωσε στους ξένους το πρώτο βράδυ αντί για προσφάγι με φράσεις όπως: «Εσείς μας λείπατε τώρα» και: «όπου δεν μπορούν να χορτάσουν τέσσερις, μπορούν να λιμάξουν εφτά», και «πολύ θα ‘θελα να ‘ξερα, πόσον καιρό έχετε σκοπό να μείνετε;»

Το πόσο θα μένανε δεν το ήξερε η Νιτ. Ο άντρας της είχε σκοτωθεί στον πόλεμο, να τραβήξει για κάπου πάρα πέρα δεν μπορούσε, τούτο το μέρος της είχανε παραχωρήσει για να μείνει. Υστερα από λίγο καιρό τα παιδιά πήγανε στο σχολείο στο Λόσεν. Εκείνη αναλάβαινε κάθε λογής βοηθητική δουλειά για να εξασφαλίσει τα απολύτως αναγκαία. Ομως ο Μπόιτλερ και οι τρεις χωριάτισσές του, γυναίκα, μάνα, νύφη – ο γιος του είχε σκοτωθεί στον πόλεμο – ούτε μια γωνίτσα του τζακιού δεν της χαλαλίζανε, πόσο μάλλον το τσουκάλι. Η κυρία Νιτ ερχόταν από τη δουλειά κάθε μέρα όλο και πιο κουρασμένη και πιο θλιμμένη, λαχταρώντας λίγη σπιτική κι ανθρώπινη ζεστασιά. Και μόλις έβαζε στο στόμα της δυο κουταλιές σούπα, την ξαποστέλνανε άγρια στην αποθήκη. Ηταν κρύα και σκοτεινή η αποθήκη και τα παιδιά της Νιτ μαζεύονταν εκεί μέσα όσο γινόταν πιο αργά, ίσα – ίσα για να καταπιούνε τη σούπα τους. Αν γυροφέρνανε στην κουζίνα, τα αποπαίρνανε. Ετσι δεν είχαν καμιά άλλη παρηγοριά και καταφύγιο εκτός από το σκύλο της αυλής. Αυτός τα είχε αντιληφθεί με την όσφρησή του χώνοντας τη μουσούδα του μέσα από μια σχισμή, είχε πιάσει γρήγορα φιλία με τους γείτονες που ήταν πίσω από τον τοίχο, τους χαιρετούσε κάθε βράδυ γουργουρίζοντας και σιγογαβγίζοντας. Ετσι που η μουσούδα του πίσω από τη σχισμάδα, ήταν το μοναδικό πράγμα στην αυλή που ανταπόδιδε την καλοσύνη στα παιδιά.

Στο χωριό εξακολουθούσαν να λένε τους ξένους «πρόσφυγες», αντί για «μέτοικους» όπως αναφέρονταν στους νόμους, παρόλο που οι περισσότεροι είχαν πάρει καθένας το χωράφι του στον αναδασμό, ακριβώς όπως οι φτωχοί κάτοικοι του χωριού, παρόλο που τους έδιναν γεωργικά μηχανήματα από το Σταθμό Δανεισμού Μηχανημάτων και παρόλο που ο καινούριος δάσκαλος είχε δεχτεί με εξαίρετο τρόπο τα παιδιά τους, τα παιδιά της Νιτ και των υπόλοιπων ξένων, γιατί ο δάσκαλος φερόταν σαν καλός πατέρας περισσότερο σ’ αυτούς, που τον χρειάζονταν περισσότερο.

Ετσι περάσανε καλοκαίρια και χειμώνες κι εποχές της σποράς κι εποχές της σοδειάς. Η γης ξεχνούσε τον πόλεμο. Ηταν τώρα καλύτερα από ποτέ άλλοτε μοιρασμένη και με τη βοήθεια του αγροτικού σύμβουλου του Σταθμού Δανεισμού Μηχανημάτων οργωνόταν και λιπαινόταν πιο γρήγορα και πιο συστηματικά. Οι πόροι της διαστέλλονταν από ευχαρίστηση μέσα σε τέτοια ειρήνη και ρουφούσε αυτήν την ειρήνη σαν το νερό της βροχής και την ανταπόδινε με τους καρπούς της.

Ομως τη Νιτ τίποτα δεν την έκανε να πάρει την επάνω βόλτα. Εδώ είχε φθάσει βέβαια εξαντλημένη, ωστόσο νέα κι εύρωστη. Ομως γρήγορα μαράθηκε ολότελα, το πρόσωπό της είχε γίνει σουβλερό, τα μάτια της δε λάμπανε παρά μονάχα από κάποια ανάμνηση. Για τη δουλειά της δεν πληρωνόταν πια με ψίχουλα κι ελεημοσύνες, αλλά σύμφωνα με το προκαθορισμένο μισθολόγιο. Είχε αγοράσει παπούτσια στα παιδιά και για τον εαυτό της μια ποδιά κι εσώρουχα. Διαπίστωνε σιγά – σιγά ότι ο άλφα ή ο βήτα νόμος την προστάτευε, όμως σε κανένα νόμο δεν γινόταν λόγος για την ευτυχία της. Η κάμαρά της ήταν τόσο αποπνικτική, τόσο άδεια από χαρά! Και χωρίς χαρά δεν μπορεί κανείς να ζήσει. Κάπου – κάπου μπορούσε κι αυτή και πήγαινε στην αίθουσα του πανδοχείου για κάποια συγκέντρωση ή κάποια προβολή ταινίας. Ακουγε και κοίταζε προσεχτικά τα πάντα, όμως πολύ πριν τελειώσει η μάζωξη, εκείνη σκεφτότανε: Αμέσως μετά πρέπει να ξαναγυρίσω στην τρύπα μου. Οι μέτοικοι κάθονταν πάντοτε, σαν να ήταν τιμωρημένοι, σε χωριστούς πάγκους, μακριά από τους ντόπιους χωρικούς. Κι έτσι όπως καθόταν, σαν κωφάλαλη κάτω από το βάρος της βαρυθυμιάς της, η Νιτ ένιωθε ξένη ακόμα κι ανάμεσα στους δικούς της ανθρώπους.

Λίγο πριν από τη συγκομιδή έγινε μια συγκέντρωση των χωρικών. Ηρθε ο επικεφαλής του επαρχιακού συμβουλίου από την πόλη να δει αν όλα πήγαιναν καλά. Συζητήθηκαν σοβαρά ζητήματα που αφορούσαν ολόκληρη τη Δημοκρατία. Οι πλούσιοι χωρικοί κάθονταν χώρια, μαζεμένοι σ’ ένα σωρό, παρακολουθούσαν προσεχτικά ό,τι λεγόταν, συνεννοούνταν μεταξύ τους με τα μάτια, χωρίς να ανταλλάξουν ούτε λέξη.

Ηξεραν ότι επικρεμόνταν από πάνω τους μια επιτροπή που είχε σκοπό να κανονίσει αλλιώς απ’ ό,τι ως τώρα τις «απαιτήσεις»: όχι πια σύμφωνα με τον αριθμό των εκταρίων, αλλά σύμφωνα με την απόδοση αυτών των εκταρίων, σύμφωνα με τις ανάγκες του ιδιοκτήτη για βοήθεια, σύμφωνα με το πόσα άλογα, ανθρώπους, μηχανήματα είχε ο καθένας στη διάθεσή του.

Για μερικούς νόμους ήταν φρόνιμο να υποκρίνεσαι ενθουσιασμό, να τους ενστερνίζεσαι και να τους ανατρέπεις ύστερα, έτσι που να αποδείχνονται ανεφάρμοστοι. Για άλλους νόμους το φρόνιμο ήταν να ζαρώνει κανείς σαν ποντικάκι και να κάνει τη δουλειά του περνώντας μουλωχτά από κάποια χαραμαδίτσα. Ο καινούριος νόμος φαινόταν να είναι ένας από τους δεύτερους. Δεν υπήρχε ακόμα στα χαρτιά, δεν βρισκόταν στην ημερήσια διάταξη, όμως βρισκόταν κιόλας μέσα στη γεμάτη καπνό ατμόσφαιρα του πανδοχείου. Οι μεν τον περίμεναν δύσπιστοι, οι άλλοι ευχαριστημένοι κι ανακουφισμένοι.

Ο επικεφαλής του επαρχιακού συμβουλίου ήταν γιος ενός εργάτη γης, είχε προσωπική πείρα από φυλακή και απελευθέρωση. Ηξερε ποιο ήταν το καθήκον ενός επικεφαλής επαρχιακού συμβουλίου: Να συμβουλεύει το λαό της επαρχίας του. Η συζήτηση ήρθε σε σοβαρά ζητήματα που αφορούσαν καθαρά το χωριό.

Προτού να καταπιαστεί με τη συγκομιδή ο Σταθμός Αγροτικών Μηχανημάτων, έπρεπε να μπει τάξη στο χωριό. Τι θα ωφελούσαν τα καλά, καινούρια τρακτέρ σε μια νεομοιρασμένη γη, αν αυτός ο σωρός από κουτοπόνηρους και πανούργους χωριάτες εκεί πίσω δεν συγκινιότανε καθόλου από τις νέες μέθοδες; Πώς θα μπορούσε κανείς να προστατέψει την ειρήνη αν δεν προστάτευε τη σοδειά; Και πώς να φέρει τη σοδειά στο χωριό, αν πρώτα δεν έφερνε την ειρήνη στο χωριό; Οποιος είχε θέση με τιμές και αξιώματα, ανέκαθεν προερχόταν απ’ αυτό το σινάφι εκεί πίσω. Ο δήμαρχος – απ’ αυτό το σινάφι, ο ίδιος στον καιρό του Χίτλερ, ο ίδιος και στον καιρό της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Ο γαμπρός του – ανέκαθεν με τιμές και αξιώματα σε κάθε λογής προεδρείο. Τώρα ήταν πρόεδρος της «Ενωσης Αμοιβαίας Βοήθειας Χωρικών». Ενας τέτοιος άνθρωπος αυτό το προεδριλίκι το εννοούσε με το δικό του τρόπο: Να δίνει βοήθεια πρώτα – πρώτα στους χωρικούς της δικής του φάρας.

Ο επικεφαλής του επαρχιακού συμβουλίου και οι εκπρόσωποι του Κόμματος και των συνδικάτων άκουγαν υπομονετικά τα όσα λέγονταν. Είχαν γραμμένες πάνω σ’ ένα κομμάτι χαρτί όλες τις μηχανορραφίες και τις πανουργίες και τις παλιανθρωπίες, λόγου χάρη τις κατηγορίες ενάντια στο δάσκαλο, ενώ ήξεραν πολύ καλά πως ήταν εντάξει. Στην αρχή, πριν από το λόγο, βούιζε η συνέλευση των χωρικών σαν μελίσσι. Υστερα ο λόγος του επικεφαλής του επαρχιακού συμβουλίου τους έκανε να στέκονται σαν δεμάτια. Χωριστές μικροομάδες ανθρώπων, συνταιριασμένες σύμφωνα με τις γνώμες τους, με τις φυσιογνωμίες τους.

Καθισμένη άκρη – άκρη στον πάγκο των μέτοικων, η κυρία Νιτ άκουγε προσεχτικά όλα όσα λέγονταν. Εδώ καθόταν μόνο και μόνο για να μην κάθεται στην άθλια τρύπα της. Δεν καταλάβαινε τίποτα από Κόμμα και συνδικάτο. Ηξερε μονάχα πως αυτά τα πράγματα το έβριζαν οι άνθρωποι όπου δούλευε, τόσο χοντρά όσο έβριζαν και την ίδια. Μερικές φορές πήγαινε στο σπίτι του δήμαρχου για να βοηθήσει στο στάβλο και στις δουλειές του νοικοκυριού. Ποτέ δεν της επέτρεπε να πάρει για τα παιδιά της κάτι απ’ όσα περίσσευαν στο τραπέζι του. Την χλεύαζε. Εκείνη δεν αμυνόταν, σκεφτόταν: Ετσι είναι φτιαγμένη η ζωή. Τώρα άκουγε με μεγάλη έκπληξη πώς κατσαδιάζανε εδώ μέσα τον ένα πλούσιο χωρικό ύστερα από τον άλλον, σαν να είχαν το δικαίωμα να τους φέρονται όπως αυτοί φέρονταν σ’ εκείνην. Μάλιστα ο επικεφαλής του επαρχιακού συμβουλίου καθαίρεσε το δήμαρχο που ως τότε η Νιτ τον θεωρούσε απρόσβλητο κι απρόσιτο μέσα στο ωραίο του σπίτι.

Το σουβλερό της πρόσωπο ζωντάνεψε, τα μάτια της λάμψανε στη σκέψη πως ίσως δεν ήταν αλήθεια αυτά που της λέγανε τα αφεντικά και οι σπιτονοικοκυραίοι της. Ισως αυτή η Δημοκρατία να ήταν κάτι καλό. Ισως οι καινούριοι νόμοι να μην ήταν κακοί. Ισως ο επικεφαλής του επαρχιακού συμβουλίου να ήταν τίμιος.

Ο επικεφαλής του επαρχιακού συμβουλίου ενθάρρυνε τώρα τη μάζωξη, μια και βρισκόταν στο Λόσεν, να του πούνε ελεύθερα όλα τους τα προβλήματα. Μάλιστα γύρισε το κεφάλι του και κατά τον πάγκο όπου κάθονταν οι μέτοικοι. Και μάλιστα τους ρώτησε, αν κατοικούσαν όλοι στα σπίτια, όπου ο νόμος τους είχε δώσει το δικαίωμα να μένουν.

Σ’ αυτή την ερώτηση όλοι οι ντόπιοι χωρικοί κοίταξαν αυστηρά τους πρόσφυγες, σαν να ήθελαν να τους προειδοποιήσουν να μην τολμήσουν να κάνουν παράπονα. Εκείνοι έκαναν «ναι» με το κεφάλι, γιατί καταλάβαιναν ξεκάθαρα πως ο επικεφαλής του επαρχιακού συμβουλίου θα έφευγε, αλλά οι χωρικοί θα έμεναν κι αν κάποιος έκανε παράπονα, θα έκλαιγε ύστερα πικρά.

Απόλυτη σιωπή επικράτησε την αίθουσα και ο έπαρχος είδε ότι οι πανούργοι, που τους είχε κατσαδιάσει πρωτύτερα, έδειχναν ευχαριστημένοι και χαμογελούσαν με αυταρέσκεια. Τότε ζήτησε επίμονα απάντηση στο ερώτημά του και τα κεφάλια γύρισαν για μια φορά ακόμα κατά τον πάγκο.

Η Νιτ όμως σκέφτηκε ότι για κείνην τα πράγματα δεν μπορούσαν πια να γίνουν χειρότερα από ό,τι ήταν. Θα μπορούσε, λοιπόν, να δοκιμάσει να δει αν αυτή η ελευθερία άξιζε τίποτα.

Ξαφνικά σηκώθηκε επάνω, πράγμα που ξάφνιασε όλους, γιατί από πάντα ήταν αμίλητη. Είπε: «Σαν ήρθα εδώ, με παραχώσανε με τα παιδιά μου σε μια βρωμερή τρύπα και έζησα εκεί μέσα όπως σε χοιροστάσιο κι ακόμα ζω όπως σε χοιροστάσιο καν άλλα δεν έχω να πω». Τα παλικάρια του χωριού την κοίταζαν καλά – καλά και σκέφτονταν: Δε δείχνει καθόλου άσχημη, δεν το είχαμε προσέξει ως τώρα.

Ο χωρικός Μπόιτλερ και οι τρεις γυναίκες του σπιτιού την κάρφωσαν με βλέμματα όλο λύσσα. Ο επικεφαλής του επαρχιακού συμβουλίου έγραψε: Κυρία Νιτ. Μένει στου χωρικού Μπόιτλερ.

Δεν περίμενε τίποτα ευχάριστο τη Νιτ, καθώς γύρισε το βράδυ στο σπίτι. Ο Μπόιτλερ ξεφύτρωσε μπροστά της προτού να καλοανοίξει την πόρτα της και της έσυρε μανιασμένος όσα σέρνει η σκούπα. Να την χτυπήσουν δεν τόλμησαν. Ούτε που την ένοιαζε καθόλου τη Νιτ για τις βρισιές. Ενιωθε ανακουφισμένη γιατί μπόρεσε να βγάλει από την καρδιά της όσα την πνίγανε. Για βοήθεια όμως δεν το πολυπίστευε πως θα της δινόταν. Είχε πια χάσει ολότελα τη δύναμη να φαντάζεται μια αλλαγή στη ζωή της.

Το άλλο πρωί, ενώ εκείνη ήταν στη δουλειά, ήρθε στο σπίτι του Μπόιτλερ ένας απεσταλμένος του επικεφαλής του επαρχιακού συμβουλίου. Βρίσκοντας τις συνθήκες ζωής της Νιτ έτσι όπως τις είχε περιγράψει εκείνη, όρισε αμέσως νέο κατάλυμα γι’ αυτήν. Ετσι που η Νιτ με τα παιδιά της πέρασαν την επόμενη νύχτα κιόλας στο σπίτι του χωρικού Ντόναρτ. Σ’ ένα μικρό, πολύ καλό δωμάτιο με παράθυρα. Οχι δηλαδή πως ο Ντόναρτ ήταν κανένας άγγελος! Είχε χαρεί, βέβαια, που είχαν κατσαδιάσει τον Μπόιτλερ, όμως μονάχα επειδή τους Ντόναρτ τους χώριζε από τους Μπόιτλερ έχθρα από πολύ παλιά. Τώρα, που υποχρεώθηκε να πάρει εκείνος στο σπίτι του τους ξένους, ήταν καταφουρκισμένος, ιδίως που τον ανάγκασαν να μετακομίσει μια ντουλάπα στην κουζίνα. Ο Ντόναρτ ήταν ιδιότροπος άνθρωπος, όχι όμως έτσι στριμμένος σαν τον Μπόιτλερ. Η γυναίκα του αγαπούσε τα παιδιά. Τα δυο παλικαράκια του Ντόναρτ δούλευαν μαζί του στο χωράφι. Τρώγανε πάντοτε όλοι μαζί στο ίδιο τραπέζι με τους καινούριους ένοικους του σπιτιού και γρήγορα εξοικειοθήκανε μεταξύ τους. Οταν ένα από τα παιδιά της Νιτ άρπαξε βήχα, η κυρία Ντόναρτ του έφτιαξε από μόνη της ένα κατάπλασμα, για το στήθος. Και συχνά μπούκωνε και τα δυο παιδιά με κάποια λιχουδιά.

Αρχισε η συγκομιδή. Ο καιρός ήταν βροχερός. Ο Ντόναρτ, που ανήκε στους φτωχούς χωρικούς και είχε κλείσει συμβόλαιο με το Σταθμό Μηχανημάτων, περίμενε ανυπόμονα το τρακτέρ. Γιατί φέτος όλα είχαν ωριμάσει νωρίς. Οι πλούσιοι χωρικοί, που είχαν δικά τους τρακτέρ και δεν έκλεισαν συμβόλαια, έβριζαν, κορόιδευαν και προφητεύανε κακά. Θριαμβολογούσανε όταν το διάλειμμα ανάμεσα στο θέρισμα της βρώμης και του κριθαριού ήταν συντομότερο από το κανονικό ή όταν ένα «ρωσικό τρακτέρ» δεν έπαιρνε εμπρός και δεν μπορούσε να βρεθεί στα γρήγορα κάποιο ανταλλακτικό, ή όταν το μηχάνημα για το δέσιμο των δεματιών, που το είχανε ελέγξει στο εργαστήρι, σταμάταγε να δουλεύει στο τρίτο χωράφι κιόλας. Αυτοί εύχονταν να παρουσιάζονται κάθε λογής αναποδιές και εμπόδια.

Το χωράφι όπου σταμάτησε να δουλεύει το μηχάνημα για το δέσιμο των δεματιών, ανήκε στον Ντόναρτ. Εκείνος βλαστήμαγε και χτυπιόταν. Στο σπίτι είπε πως τώρα το μετάνιωσε που δεν άκουσε τη συμβουλή των έμπειρων χωρικών. Η Νιτ, που και στην καινούρια της διαμονή δεν ήταν πολύ ομιλητική, ξαφνικά πήρε φόρα: «Οι καλές συμβουλές που σας δίνουνε, σίγουρα καλές δεν είναι. Αυτοί τις καλές συμβουλές τις έχουνε κατά το συμφέρον. Και τον καιρό δεν μπορεί κανένας να τον κανονίσει. Και μια μηχανή όλο και κάποιο ελάττωμα μπορεί να παρουσιάσει». Ολόκληρο το χωριό, και προπαντός οι συμπατριώτες της, ξαφνιάστηκαν βλέποντάς την ξαφνικά να βοηθάει τόσο πολύ τους Ντόναρτ στο χωράφι. Το βράδυ την ρώτησαν: «Τι σ’ έπιασε; Εσύ πάντοτε έλεγες ότι ποτέ σου δεν θα νιώσεις εδώ σαν στο σπίτι σου. Γιατί σκοτώνεσαι τώρα στη δουλειά σαν να’ σαι στο δικό σου σπιτικό;». Η Νιτ αποκρίθηκε: «Γιατί έτσι νιώθω». Οι άνθρωποι ρωτήσανε: «Μα, για ποιο λόγο;». Η Νιτ αποκρίθηκε: «Γιατί μου φέρθηκαν δίκαια».

Βοήθησε και στο αλώνισμα. Κι όταν τέλειωσε η δουλειά στα χωράφια, βοήθαγε εδώ κι εκεί στο νοικοκυριό. Καμιά φορά τραγούδαγε κιόλας την ώρα της δουλειάς της. Οι γιοι της οικογένειας την κρυφοκοίταζαν και σκέφτονταν: Η ξένη γυναίκα είναι μια χαρά να την βλέπει κανείς. Δεν ντρεπόταν πια η Νιτ να περνάει από τους δρόμους του χωριού. Μονάχα που απόφευγε ν’ απαντηθεί με τον Μπόιτλερ. Τα παιδιά ξεγλιστρούσαν καμιά φορά μέχρι την αυλή του, μονάχα για να ξαναϊδούν εκεί το σκύλο.


Χρυσή Αυγή: Δεν κρύβουν ότι είναι φασίστες, αλλά επιχειρούν να το ωραιοποιήσουν


Χρυσή Αυγή: Δεν κρύβουν ότι είναι φασίστες, αλλά επιχειρούν να το ωραιοποιήσουν
«Θέλουμε Μεταξάδες, δε θέλουμε Σαμαράδες», αναφώνησε από το βήμα της Βουλής οΧρήστος Παππάς της Χρυσής Αυγής αναφερόμενος στις ελληνικές διεκδικήσεις για τις γερμανικές αποζημιώσεις. Φυσικά, αυτή η θέληση της Χρυσής Αυγής και η λατρεία της στα δικτατορικά καθεστώτα και τους δικτάτορες είναι γνωστή και διακηρυγμένη και δεν περιορίζεται στο πρόσωπο του δικτάτορα φασίστα Μεταξά, αλλά και στη χούντα του '67, για να περιοριστούμε στην ελληνική ιστορία. Γιατί οι χρυσαυγίτες είναι θαυμαστές και του Φράνκο, του Ισπανού φασίστα δικτάτορα, και του Χίτλερ και του ναζιστικού καθεστώτος, με πάμπολλα εξώφυλλα του περιοδικού τους αφιερωμένα στους ναζί.
***
Βέβαια, στην επιχείρηση της Χρυσής Αυγής να ωραιοποιήσει το δικτάτορα Μεταξά και το φασισμό, στον ισχυρισμό του Χρ. Παππά ότι τάχα ο Μεταξάς θα «διεκδικούσε» τις γερμανικές αποζημιώσεις, απάντηση δίνει η ίδια η Ιστορία.
Η δικτατορία του Μεταξά άνοιξε την αγκαλιά στους ναζί: Ο υπουργός προπαγάνδας του Χίτλερ, Γιόζεφ Γκέμπελς, επισκέφτηκε επανειλημμένα την Ελλάδα, όπου του έγινε από την κυβέρνηση θερμή υποδοχή. Στην Αθήνα ήρθε και ο πολύς ντόκτορ Λάι, πρόεδρος του Διεθνούς Κεντρικού Γραφείου «Χαρά και Εργασία» και αρχηγός του «Μετώπου της Γερμανίας». Ο Λάι, ηγετικό στέλεχος του χιτλερικού και του διεθνούς φασισμού, ήρθε στην Ελλάδα το Μάη του 1938 ως επίτιμος πρόεδρος της έκθεσης «Χαρά και Εργασία» που οργάνωσε ο Μεταξάς στο Ζάππειο κατά τα χιτλερικά πρότυπα. Η έκθεση αυτή ήταν «ελληνικό τμήμα» της διεθνούς φασιστικής οργάνωσης «Χαρά και Εργασία». Στις 29 Νοέμβρη 1938 έφτασε στην Αθήνα και ο Φον-Μάλνερ Σιράχ, αρχηγός της Χίτλερ-γιούγκεντ, της χιτλερικής νεολαίας. Ο Σίραχ, ο οποίος έκανε τότε περιοδεία στα Βαλκάνια και στη Μ. Ανατολή για να οργανώσει την 5η φάλαγγα στα διάφορα κράτη, έγινε δεκτός από τον ίδιο τον Μεταξά. Οι εφημερίδες έγραψαν εγκωμιαστικά άρθρα για τον αρχηγό της Χίτλερ-γιούγκεντ, ο οποίος έφερε πλούσια δώρα και χρυσά μετάλλια στους επικεφαλής της ελληνικής φασιστικής δικτατορίας, στον τότε διάδοχο Παύλο κλπ. Στις 30 Νοέμβρη 1939, ενώ είχε κηρυχτεί ο Παγκόσμιος Πόλεμος, ήρθε και ο αρχηγός του χιτλερικού αθλητισμού, Φον Τσάμερ Οστεν.1 Αντάμα ήταν ο δικτάτορας Μεταξάς με τους ναζί του Χίτλερ.
***
Ας αφήσουν, λοιπόν, οι χρυσαυγίτες τις προσπάθειες αθώωσης των ναζί και των συνεργατών τους στην Ελλάδα. Η ιστορία έχει γράψει με ανεξίτηλη μελάνη το τι σημαίνει ναζισμός και φασισμός. Είναι η πιο ακραία φωνή του μεγάλου κεφαλαίου, που με την ωμότητα, τον αντικομμουνισμό, τις διώξεις, τα Νταχάου, τα εγκλήματα σε βάρος ολόκληρων λαών, επιβάλλει τις απαιτήσεις της πλουτοκρατίας. Ο λαός πρέπει να απομονώσει τους πολιτικούς απόγονους και νοσταλγούς του φασισμού και του ναζισμού και να τους στείλει στο σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας μαζί με το σύστημα που τους γεννά.
1. Βλ. «4η Αυγούστου» του Σπ. Λιναρδάτου, «Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις», σελ. 96.

Τι δείχνουν οι έρευνες για την απήχηση της ΕΕ;


Τι δείχνουν οι έρευνες για την απήχηση της ΕΕ;
-- Τι δείχνουνοι δημοσκοπήσεις για την απήχηση της ΕΕ στους λαούς στα κράτη μέλη και πώς τα αστικά επιτελεία προσπαθούν να μαντρώσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια;
Διάφορες έρευνες που δημοσιοποιούνται αυτήν την περίοδο, έρχονται να επιβεβαιώσουν τη δυσαρέσκεια που μεγαλώνει ανάμεσα στο λαό για την ΕΕ και τους θεσμούς της, ακόμα και σε χώρες που παραδοσιακά έδιναν υψηλά ποσοστά υπέρ της Ευρωένωσης. Δημοσκοπική έρευνα που έγινε σε Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία και Πολωνία, από τη «δεξαμενή σκέψης» (think tank) «Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων» (ECFR), με στοιχεία του Ευρωβαρόμετρου δείχνει ότι η λαϊκή δυσαρέσκεια για την ΕΕ είναι μεγαλύτερη απ' ό,τι στο παρελθόν. Η έρευνα δημοσιεύθηκε σε έξι μεγάλες εφημερίδες και αποκτά άλλη βαρύτητα, αν αναλογιστεί κανείς ότι οι συγκεκριμένες χώρες αντιπροσωπεύουν πάνω από τα δύο τρίτα του ευρωπαϊκού πληθυσμού, δηλαδή περίπου 350 εκατομμύρια από τα 500 που αριθμούν συνολικά τα 27 κράτη μέλη της ΕΕ. Σύμφωνα με την έρευνα, η μεγαλύτερη πτώση της εμπιστοσύνης προς τους ευρωπαϊκούς θεσμούς καταγράφεται στην Ισπανία, όπου το 72% απαντάει ότι «τείνει να μην εμπιστεύεται την ΕΕ», με μόλις το 20% να λέει ότι «τείνει να την εμπιστευτεί». Τα αντίστοιχα ποσοστά το 2007 ήταν συντριπτικά υπέρ της ΕΕ (65%) και μόλις το 23% δήλωνε ότι δεν έχει εμπιστοσύνη στην Ευρωένωση. Συνολικά, στις πέντε από τις έξι χώρες που μελετάει η έρευνα, το ποσοστό εκείνων που εκφράζει δυσπιστία για την ΕΕ, ξεπερνά αυτό που εμπιστεύονται την Ενωση, όταν το 2007, με εξαίρεση τη Βρετανία, ίσχυε το αντίθετο. Για παράδειγμα, πριν από πέντε χρόνια, το 56% των Γερμανών «έτεινε να εμπιστευτεί» την ΕΕ, ενώ σήμερα το 59% «τείνει να μην την εμπιστευτεί».
Στη Γαλλία η δυσπιστία προς το ευρωπαϊκό οικοδόμημα έχει πάει από το 41% στο 56%, ενώ στην Ιταλία, το ποσοστό δυσπιστίας έχει σχεδόν διπλασιαστεί από το 28% στο 53%. Στην Πολωνία η στήριξη προς την ΕΕ έχει «βουλιάξει» από το 68% στο 48% και στη Βρετανία, η δυσπιστία έναντι της ΕΕ εκτοξεύθηκε από το 49% στο 69%, ποσοστό που αποτελεί και το δεύτερο υψηλότερο μετά την Ισπανία. Αντίστοιχα είναι τα αποτελέσματα και μιας άλλης δημοσκόπησης, που διενήργησε η Ευρωπαϊκή Κοινωνική Ερευνα για λογαριασμό του βρετανικού πρωθυπουργικού γραφείου, με τη συμμετοχή πανεπιστημιακών φορέων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση αυτή, «σε γενικές γραμμές, η εμπιστοσύνη προς την πολιτική και η ικανοποίηση για τους δημοκρατικούς θεσμούς μειώθηκαν στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, με σημαντικές ωστόσο διαφοροποιήσεις μεταξύ των χωρών. Το συγκεκριμένο ποσοστό ήταν υψηλό σε χώρες όπως η Βρετανία, το Βέλγιο, η Δανία και η Φινλανδία, ιδιαιτέρως υψηλό στη Γαλλία, την Ιρλανδία, την Ισπανία και τη Σλοβενία, ενώ λάμβανε ανησυχητικές διαστάσεις στην Ελλάδα (...) Η οικονομική κρίση δεν έπληξε μόνο την αντικειμενική οικονομική κατάσταση πολλών πολιτών, αλλά προκάλεσε αίσθημα εκτεταμένης ανησυχίας για το μέλλον μίας χώρας, ακόμα και σε αυτούς που δεν αντιμετώπισαν άμεσα δυσχέρεια». Η εικόνα που περιγράφουν οι δημοσκοπήσεις έχουν για αντικειμενική βάση τη δυσαρέσκεια του λαού σε όλα τα κράτη μέλη από τις συνέπειες που προκαλεί στο βιοτικό τους επίπεδο η αστική διαχείριση της κρίσης. Χωρίς να βρίσκει ριζοσπαστική διέξοδο, αυτή η δυσαρέσκεια δημιουργεί τριγμούς στο πολιτικό σύστημα σε κάθε κράτος μέλος, δυσκολεύει τους ελιγμούς που πρέπει να κάνει το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου για να περάσει μέτρα αναγκαία για την ανταγωνιστικότητα, που συντρίβουν τους λαούς.
Γι' αυτό κλιμακώνεται τους τελευταίους μήνες η προσπάθεια των αστικών επιτελείων να ενσωματώσουν αυτή τη δυσαρέσκεια στο κατευθυνόμενο ρεύμα του λεγόμενου «ευρωσκεπτικισμού», που εκπορεύεται από μερίδες της αστικής τάξης και διεκδικεί αλλαγές στο μείγμα διαχείρισης και τις δομές της Ευρωένωσης, καλλιεργώντας αυταπάτες ότι έτσι θα γλιτώσει ο λαός από τα βάρβαρα μέτρα και θα ευημερήσει. Τέτοιες δυνάμεις πλασάρουν στη χώρα μας το «άλλο μείγμα» διαχείρισης, ή προλειαίνουν το έδαφος για μια ενδεχόμενη έξοδο (ή εκδίωξη) της Ελλάδας από το ευρώ, κοροϊδεύοντας το λαό ότι η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, μέσα στην ΕΕ και με τα μονοπώλια κυρίαρχα στην οικονομία, μπορούν να του εξασφαλίσουν καλύτερους όρους ζωής και ανάκαμψη εισοδημάτων. Ο ευρωσκεπτικισμός τους είναι η άλλη όψη της σημερινής διαχείρισης, από τη σκοπιά όμως τμημάτων της πλουτοκρατίας που έχουν άμεσο συμφέρον από την επιστροφή στα εθνικά νομίσματα και τη ραγδαία υποτίμησή τους, από τον αναπροσανατολισμό των συμμαχιών με άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις εκτός ΕΕ. Από αυτόν τον «ευρωσκεπτικισμό», ο λαός δεν έχει τίποτα να κερδίσει. Η δίκαιη αγανάκτησή του για την ΕΕ πρέπει να μετουσιωθεί σε οργανωμένη ταξική δράση ενάντια στο κεφάλαιο και την εξουσία του σε κάθε κράτος μέλος, ενάντια στα κόμματά του και στη στρατηγική του, ενάντια στα μονοπώλια, για λογαριασμό των οποίων στήθηκε και λειτουργεί η ΕΕ. Μόνο αν οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα παραμερίσουν αυταπάτες για μια «άλλη» τάχα ΕΕ και κατευθύνουν τη συμμαχία και την πάλη τους στην αποδέσμευση από την ΕΕ, με λαϊκή εξουσία και τα μονοπώλια κάτω από εργατικό - κοινωνικό έλεγχο, μπορεί να ανοίξει δρόμος για να ευημερήσουν.

Μεταξο... σκώληκες


Μεταξο... σκώληκες
Ο «πατριώτης» Μεταξάς - το ίνδαλμα των χρυσαυγιτών - απαθανατίζεται με το συρφετό του να του αποδίδει τιμές σε άψογο ναζιστικό χαιρετισμό...
Τι χρειάζεται αυτός ο τόπος; Αυτός ο τόπος «χρειάζεται Μεταξάδες»...
Το δήλωσε ο χρυσαυγίτης υποφυρερίσκος, ο βουλευτής Παππάς, προχτές στη Βουλή.
Την αστική, δηλαδή, Βουλή. Οπωςαστική ήταν και εκείνη η Βουλή του '36, εντός της οποίας οι πλουτοκράτες και τα τότε κόμματά τους πήραν το κνώδαλο των ανακτόρων, τον Μεταξά, αυτόν που τρεις μήνες νωρίτερα είχε λάβει στις εκλογές μόλις 50.000 ψήφους, και τον διόρισαν πρωθυπουργό.
Αλλά, γιατί ο τόπος «χρειάζεται τους "πατριώτες" Μεταξάδες»; Για να κάνουν τι;
Μήπως, για να δολοφονούν εργάτες, όπως ο Μεταξάς τους καπνεργάτες το '36;
Μήπως, για να παραδίδουν πραγματικούς πατριώτες, δημοκράτες, κομμουνιστές στηνΓκεστάπο, όπως έκανε το καθεστώς Μεταξά το '41;
Μήπως, γιατί ο φασισμός ξέρει να διατηρεί ισχυρές τις «φιλίες» των κεφαλαιοκρατών προς πάσα ιμπεριαλιστική κατεύθυνση, όπως εκείνες οι φιλίες του Μεταξά που, και προσωπικός φίλος του Γκαίμπελς ήταν, και θιασώτης του Χίτλερ και του Μουσολίνι ήταν, αλλά (ταυτόχρονα) και υπηρέτης και μαριονέτα των Αγγλων, ήταν;
Μήπως, για να διαδοθούν τα «φώτα του ελληνικού πολιτισμού», που σαν τέτοια θεωρούν τα ναζιστοειδή τις μεθόδους του Ελληνα «Μέγκελε», του αρχιδολοφόνου (και κατοπινού βουλευτή της ΕΡΕ) Μανιαδάκη, δεξί χέρι του Μεταξά, που πολλές από τις μεθόδους του στα μπουντρούμια της Ασφάλειας εφαρμόστηκαν στα χιτλερικά στρατόπεδα και στα μπουντρούμια των δικτατοριών της Λατινικής Αμερικής;
Μήπως, για να επανδρωθούν νέα Τάγματα Ασφαλείας, δοσιλόγων, μαυραγοριτών, από «πατριώτες» σαν αυτούς του καθεστώτος Μεταξά;
Μήπως, για νέες ρεμούλες και κομπίνες σαν εκείνες με τους «υπέρ Αεροπορίας»εράνους επί Μεταξά;
Μήπως, για να έχουμε μια κυβέρνηση που θα απαρτίζεται απευθείας από τραπεζίτες, από βιομήχανους και από εφοπλιστές, όπως εκείνη του Μεταξά;
Για όλα αυτά «χρειάζεται Μεταξάδες» ο τόπος, κατά τους χρυσαυγίτες. Και για όλα τα άλλα που ο ίδιος ο Μεταξάς τα περιέγραφε σαν «επιτεύγματα» του φασιστικού του καθεστώτος. Ενα καθεστώς με το οποίο, όπως ο ίδιος ομολογούσε:
«Η Ελλάδα έγινε ένα Κράτος αντικομμουνιστικό, Κράτος αντικοινοβουλευτικό, Κράτος ολοκληρωτικό...».
Και, φυσικά, ένα τέτοιο κράτος, που θα διαχειρίζεται πολιτικά τις υποθέσεις των καπιταλιστών όπως τις διαχειριζόταν ο Μεταξάς, ένα κράτος που η δικτατορία της αστικής τάξης θα ασκείται χωρίς προσχήματα, όπως το επιθυμούν οι χρυσαυγίτες, όντως έχει αποδειχτεί ιστορικά «χρήσιμο». Αλλά για ποιους, άραγε; Για το λαό, προφανώς, όχι. Για τους κεφαλαιοκράτες, όμως, αυτούς δηλαδή που έκαναν πρωθυπουργό τον δικτάτορα Μεταξά, που έκαναν καγκελάριο τον Χίτλερ και που «θρέφουν» τους χρυσαυγίτες, σίγουρα.

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

TOP READ