14 Δεκ 2017

Προβοκάτορες κουκουλοφόροι…

        


Κατορθώματα κουκουλοφόρων σε κατάστημα επί της οδού Βενιζέλου λίγο πριν την διασταύρωση με την Εγνατία
Ηχηρό μήνυμα σε κυβέρνηση και εργοδοσία έστειλαν καμιά δεκαριά κουκουλοφόροι προβοκάτορες αναρχομπαχαλάκηδες από την Θεσσαλονίκη! Πώς το έστειλαν αυτό το ηχηρό μήνυμα;! Βάφοντας τις βιτρίνες καταστημάτων κατά την διάρκεια της κοινής πορείας που έκαναν αριστεριστές και αντιεξουσιαστές! Καρφί δεν καιγόταν στους αριστεριστές που μέσα από την πορεία τους ξεπετιόταν κουκουλοφόροι και προβόκαραν την απεργία και την απεργιακή συγκέντρωση βάφοντας τις βιτρίνες των μαγαζιών! Προφανώς για τους αριστεριστές, όπως και για τους κουκουλοφόρους αναρχοασφαλίτες, το βάψιμο των βιτρινών είναι μια μορφή επανάστασης!

Καλά κάνουν οι της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και διαδηλώνουν με τους κουκουλοφόρους προβοκάτορες! Αυτοί τους αξίζουν για συνοδοιπόροι! Οι προβοκάτορες που προσπαθούν να εξοργίσουν την κοινωνία και να την στρέψουν κατά των απεργιών και των απεργιακών συγκεντρώσεων! Οι προβοκάτορες που παίζουν το παιχνίδι της κυβέρνησης η οποία θέλει να θέσει εμπόδια στην κήρυξη των απεργιών ή ακόμα καλύτερα για τ’ αφεντικά της να τις καταργήσει εντελώς!

Έχεις χρέος


Έχεις χρέος
Έχεις χρέος να μισείς αν το μίσος σου
για το δίκηο του ανθρώπου δουλεύει
να μισείς όποιον πάει στο χωράφι σου
και τον τίμιο ιδρώτα σου κλέβει.
Έχεις χρέος να μισείς αν το μίσος σου
του φονιά το μαχαίρι στομώνει
να μισείς όποιον άσπλαχνα κι άνομα
των παιδιών σου το γέλιο σκοτώνει.
Έχεις χρέος να μισείς αν το μίσος σου
το σκοτάδι της νύχτας σκορπίζει
να μισείς όποιον κλείνει τα μάτια σου
να μη βλέπεις το φως που ροδίζει
Έχεις χρέος να μισείς αν αλλοιώτικα
απ’ το βέβαιο χαμό δεν γλυτώνεις
κι αν μ’ αυτό το θανάσιμο μίσος σου
της αγάπης το κάστρο στεριώνεις.
Λέων Κουκούλας

«Αριστερή» Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα με μπράβους της εργοδοσίας να χτυπάνε απεργούς!

        

Μία εβδομάδα πριν από τα πιο μαύρα Χριστούγεννα των χρόνων της κρίσης κι ενώ οι απατεώνες που έγιναν κυβέρνηση λέγοντας ένα κάρο ψέματα, συνεχίζουν να λένε ψέματα στον Ελληνικό λαό περί τέλους των μνημονίων και άλλες τέτοιες αηδίες, μία εβδομάδα πριν τα Χριστούγεννα και καθώς η κυβέρνηση της Αριστεράς ετοιμάζεται να ξεσπιτώσει χιλιάδες λαού για χάρη των τραπεζών, μπράβοι της εργοδοσίας συνεπικουρούμενοι από φασίστες και ανθρώπους την νύχτας επιτέθηκαν σε απεργιακές φρουρές με την ανοχή και τις πλάτες του πρώτου Αριστερού Κράτους αυτού του τόπου!
Αυτή είναι η Αριστερά την οποία πολύς κόσμος πίστεψε και εμπιστεύτηκε! Στην «πρώτη φορά Αριστερά» η εργοδοσία επιστρατεύει ανθρώπους της νύχτας και φασίστες για να σπάσει τις απεργίες χωρίς να φοβάται την κυβέρνηση της Αριστεράς αφού αυτή η κυβέρνηση έχει τόση σχέση με την Αριστερά όση σχέση είχαν με την Αριστερά ο Γεώργιος Παπαδόπουλος και ο Στυλιανός Παττακός! Ξυλοδαρμοί συνταξιούχων, φοιτητών, εργατών, ανέργων, διαδηλωτών για την αποτροπή πλειστηριασμών της λαϊκής κατοικίας, όλα τα έχει κάνει αυτή η κυβέρνηση! Τώρα είδαμε και ανθρώπους της νύχτας μαζί με φασίστες να χτυπάνε απεργούς, χωρίς κανέναν ενδοιασμό αφού ξέρουν πως αυτή η κυβέρνηση είναι κυβέρνηση των λεφτάδων!
Η κυβέρνηση που θα έφερνε την ελπίδα στον λαό, δίνει αέρα στα πανιά της εργοδοσίας και των τραμπούκων της! Η κυβέρνηση που θα έσκιζε τα μνημόνια όχι μόνο ψηφίζει νέα πιο βάρβαρα μνημόνια, όχι μόνο προσπαθεί να περιορίσει το απεργιακό δικαίωμα, αλλά δίνει το δικαίωμα στην εργοδοσία να επιστρατεύει ανθρώπους της νύχτας και φασίστες εναντίον των απεργών! Η πολιτική αθλιότητα σε απίστευτα μεγαλεία!

Ραφαήλ Βασιλειάδης

Οι φασίστες στο “δρόμο του θεανθρώπου”, ενάντια στο ΠΑΜΕ

Αυτές τις άγιες μέρες που έρχονται, όλοι μαζί, φασίστες κι αφεντικά, ενώνουν τη φωνή τους και τις δυνάμεις τους ενάντια στο ΠΑΜΕ, τις απεργίες και τους αγώνες που διώχνουν την ανάπτυξη, κι αγαλιάζουν με το πανανθρώπινο μήνυμα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, ακολουθώντας το “δρόμο του θεανθρώπου”, που υπέμεινε το δικό του μαρτύριο σιωπηλά, χωρίς να αντιδρά. Τα υπάνθρωπα φασιστοειδή μας συνιστούν να γίνουμε κι εμείς σαν τον παροιμιώδη μέσο ανθρωπάκι, που κάθεται στα αυγά του, περιμένει σαν το σκυλάκι τα ψίχουλα που θα πέσουν από το τραπέζι των αφεντικών του και γαβγίζει απειλητικά όσους αγωνίζονται και στρέφονται εναντίον τους.
Στην παραπάνω φωτογραφία που την βρήκαμε στον τοίχο του Ελευθέριου Ριλοάδη, μπορεί να δει κανείς το κείμενο της ανακοίνωσης του χρυσαυγίτικου δουλεμπορικού γραφείου, με το ψευδώνυμο “σωματείο Ελλήνων εργατοϋπαλλήλων μετάλλου”. Μια ανακοίνωση που βγήκε -διόλου τυχαία- λίγες μέρες μετά από την υπογραφή συλλογικής σύμβασης, που προβλέπει αύξηση στα μεροκάματα, χάρη στους αγώνες του ταξικού σωματείου στη Ζώνη του Περάματος. Κι αυτό εξηγεί το φασιστικό μίσος και τη χολή που χύνουν. Ξέρεις τι είναι να προτείνεις μεροκάματα πείνας με 15 ευρώ, για να έρθει η ανάπτυξη και να ‘ρχονται αυτοί που βρίζεις και μισείς θανάσιμα, να διεκδικούν και να κερδίζουν αυξήσεις;
Αυτό εξηγεί και το παράπονο που βγάζει η ανακοίνωση για τους εργολάβους, σαν το μαντρόσκυλο που κλαψουρίζει στο αφεντικό του. Γιατί οι χρυσαυγίτες βλέπουν τα αφεντικά σαν πραγματικούς “θεάνθρωπους” που κάνουν μαγικά και φέρνουν την ανάπτυξη από το τσεπάκι τους -και όχι από τον ιδρώτα όσων εργάζονται. Αλλά η τελευταία εξέλιξη τους άδειασε και τώρα βγάζουν τον πόνο τους, με λόγια προδομένου εραστή, που πληγώθηκε. Φοβούνται τάχα πως τελειώνει ο ρόλος τους και θα τους πετάξουν σα στυμμένες λεμονόκουπες ή πετάνε απλώς κορόνες για τα μάτια του κόσμου;
Κανείς δεν ξέρει… Ας μη δώσουμε όμως παραπάνω έκταση, σε ένα τέτοιο ερωτικό καβγαδάκι, ας τους αφήσουμε να τα βρούνε μεταξύ τους.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΕΣ(!)




Την προηγούμενη εβδομάδα η υπουργός εργασίας Ε. Αχτσιόγλου σε νομοσχέδιο για τη διαστημική πολιτική κατέθεσε τροπολογία σύμφωνα με την οποία απαιτείται για κήρυξη απεργίας απόλυτη πλειοψηφία  των οικονομικά ενεργών μελών πρωτοβάθμιας συνδικαλιστικής οργάνωσης, ενώ με τον ισχύοντα νόμο απαιτείται το 20%, την οποία προσωρινά απέσυρε. Η υπουργός υποστηρίζει σε συνέντευξη στο ραδιοφωνικό της ΕΡΑ πως δεν συρρικνώνεται το δικαίωμα της απεργίας και ότι «« το νόημα είναι η ουσιαστική συμμετοχή». Στο ίδιο μήκος κύματος και ο ΣΕΒ σε ανακοίνωσή του, μετά τη διαμαρτυρία  που πραγματοποίησαν μέλη του ΠΑΜΕ στα γραφεία του, επισημαίνει πως «Η κήρυξη απεργίας, με κριτήριο την αρχή της πλειοψηφίας, ευθυγραμμίζει τον τρόπο λήψης των αποφάσεων με τα ισχύοντα σε κάθε συλλογικό όργανο, που δρα δημοκρατικά, οπουδήποτε στον κόσμο».
               Η επιχειρούμενη από την κυβέρνηση, με ολοπρόθυμη αστική αντιπολίτευση,  τροπολογία για περιστολή του δικαιώματος της απεργίας, ένα από τα προαπαιτούμενα της αξιολόγησης γι’ αυτό και θα κατατεθεί ξανά και …καλύτερα επεξεργασμένη, δεν στοχεύει παρά στον αφοπλισμό του εργατικού κινήματος που είναι αναγκαία προϋπόθεση για την επικράτηση της κυρίαρχης πολιτικής. Κι ενώ οι υπερασπιστές αυτής της πολιτικής κραυγάζουν υπέρ της ιδιωτικοποίησης των πάντων καταφεύγουν όμως στο δικό τους κράτος για να τους εξασφαλίσει τα μέσα να την επιτύχουν. Η κρατική παρέμβαση στον τρόπο λήψης αποφάσεων στα σωματεία, η επιβολή απόψεων της κυβέρνησης πως πρέπει να οργανώνεται και να λειτουργεί το συνδικαλιστικό κίνημα πάνω σε  ποιο πρόσχημα δημοκρατίας στηρίζεται;
               Θωρακίζεται και  νομικά η κυρίαρχη τάξη για να αποτρέψει κάθε προσπάθεια των εργαζομένων να οργανώνονται σε συνδικάτα για να αγωνίζονται ενάντια στις αυθαιρεσίες και επιθέσεις της εργοδοσίας. Και δεν είναι η πρώτη φορά –η τροπολογία θυμίζει το περίφημο άρθρο 4 του ν.1365/1983 του τότε υπουργού εθνικής οικονομίας  Γ. Αρσένη, όταν εκβιαζόταν η κοινωνική συναίνεση γύρω από την έννοια της κοινωνικοποίησης σύμφωνα με  τις αντιλήψεις του ΠΑΣΟΚ.  
Στα χρόνια μας, χρόνια ατέλειωτης οικονομικής κρίσης, έχει γίνει πια εμφανές ότι τα πολιτικά και οικονομικά αιτήματα είναι ενιαία και πως το εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα οφείλουν να έχουν ταξικό χαρακτήρα και διεκδικήσεις για μετεξέλιξη της κοινωνίας. Περιορίζοντας σε βαθμό κατάργησης τη δυνατότητα ταξικών αγώνων με το νόμο, επιδιώκεται να μπει φραγμός στους κοινωνικούς αγώνες και  ο εργαζόμενος χωρίς δυνατότητα άσκησης του δικαιώματος της απεργίας να μείνει άοπλος στον αγώνα του. Μόνο που αυτά τα δικαιώματα δεν χαρίστηκαν στους εργαζόμενους αλλά τα κέρδισαν με αγώνες και αίμα και η κρατική παρέμβαση για κατάλυσή τους διαχωρίζει πια  ξεκάθαρα τους ταξικούς αντίπαλους.
               Αφού για χρόνια ολόκληρα καλλιεργήθηκε η  απαξίωση των κοινωνικών αγώνων, όπως και η απαισιοδοξία και ηττοπάθεια και η αποδοχή της μοίρας, η κυρίαρχη εξουσία  με εύσχημα προσχήματα φροντίζει να εξασφαλίσει την απρόσκοπτη εφαρμογή της πολιτικής της υποκρινόμενη δημοκρατική ευαισθησία. Και φυσικά αρνείται πως ανήκει στις προθέσεις της ο περιορισμός της άσκησης του δικαιώματος της απεργίας.  Έτσι στα άμεσα επιχειρήματα υπέρ της τροπολογίας  περιλαμβάνεται και η μέριμνα για παροχή κινήτρου στις συνδικαλιστικές οργανώσεις για την ενεργοποίηση όλων των εργαζομένων και κατά συνέπεια   ο σεβασμός στην αρχή της απόλυτης πλειοψηφίας. Και για όσους αναζητούν εναλλακτικούς τρόπους οργάνωσης μπορεί εδώ να ανακαλύψουν και μια εφαρμογή  της άμεσης δημοκρατίας. Υποστηρίζεται λοιπόν πως εξασφαλίζεται  η μαζικότητα και η δημοκρατικότητα όπως  βεβαίως θα εξασφαλίζονταν ακόμα περισσότερο αν εφαρμοζόταν και η αρχή της ομοφωνίας… Ακόμα και ο ΣΕΒ αναφέρεται σε δημοκρατικά συλλογικά όργανα. Είναι βέβαια που κι αυτοί ενδιαφέρονται μέσα στη συνδικαλιστική διαδικασία για δημοκρατικό διάλογο, για αυξημένη συμμετοχή, ώστε να μη  λαμβάνονται αποφάσεις από μια μειοψηφία. Είναι επομένως  το ενδιαφέρον για την επιτυχία των απεργιών όπως εν ολίγοις ανερυθριάστως ο πρώην υπουργός Εργασίας και νυν αναπληρωτής υπουργός εξωτερικών Γ. Κατρούγκαλος προβάλλει για να υπερασπιστεί την αλλαγή διατάξεων για την κήρυξη μιας απεργίας. Πουθενά αλλού σε άλλες δράσεις και λειτουργίες δεν επιδιώκεται η ενεργοποίηση της εργαζομένων και η αυξημένη πλειοψηφία αλλά μόνο στις απεργίες, όπου τελικά και οι απόντες θα προσμετρώνται στις αρνητικές ψήφους όπως και οι αδιάφοροι, ακριβώς γιατί έτσι εξυπηρετεί την κυρίαρχη εξουσία, όταν στις βουλευτικές εκλογές το αποτέλεσμα μετρά επί  των εγγύρως ψηφισάντων και όχι επί των  εγγεγραμμένων.
 Η πάλαι ποτέ «σιωπηλή πλειοψηφία» …νομοθετημένη έρχεται και πάλι στο προσκήνιο και προστίθεται στους απεργοσπάστες –κατά την ορθώς πολιτική ορολογία μη απεργοί.   Και ξαναγυρνάμε στο  πρότυπο που οικοδομείται και αναπαράγεται, από μηχανισμούς αλλά και ασυνείδητα, του ανήμπορου ανθρωπάκου, του στραμμένου στον εαυτό του, με διαχειρίσιμη  φτώχεια και αδυναμία αντίδρασης. Ο καθένας με το  πρόβλημά του, να πιστεύει ότι είναι μια ελεύθερη προσωπικότητα και ότι με διάφορους τρόπους μπορεί σε ατομικό επίπεδο να ξεφύγει, είτε με τις ικανότητές του που θ’ αναγνωριστούν, είτε με την τύχη είτε με την απώλεια της αξιοπρέπειάς του, είτε με το ζαρώνει στο χώρο του για να γίνεται αόρατος και να ελπίζει.     
               Κι αν κάτι θετικό υπάρχει σ’ αυτό το ενδιαφέρον για νομοθέτηση του περιορισμού του δικαιώματος της απεργίας είναι πως αποδεικνύεται περίτρανα ότι οι λοιδωρούμενες παλιές μορφές πάλης των εργαζομένων ούτε ξεπερασμένες είναι ούτε κι ακίνδυνες για το σύστημα, ιδίως όταν υπάρχει μαζικότητα.
               Η αυριανή απεργία πρέπει να γίνει το μέτρο που θα αποκαλύψει τη δική μας αποφασιστικότητα αντίδρασης.  

Από το ολότελα...



«Καλύτερα με μειωμένους μισθούς, παρά να μην αμείβεσαι καθόλου...». Το παραπάνω υποστήριξε από το βήμα της Βουλής ο υφυπουργός Μεταφορών, Ν. Μαυραγάνης, κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού. Η «λογική» είναι γνωστή και η κυβέρνηση έχει γίνει μανούλα στην αναπαραγωγή της: Οσο προχωρά η συντριβή των εργαζομένων για να ανακάμψουν τα καπιταλιστικά κέρδη, τόσο η κυβέρνηση τους δείχνει τα χειρότερα και τους λέει: «Βολευτείτε με τα ψίχουλα και όποιος βρει δουλειά, έστω και κακοπληρωμένη, να το βουλώσει, γιατί τουλάχιστον δεν είναι άνεργος...». Την ίδια στιγμή, βέβαια, η εργοδοσία απολαμβάνει όχι «μερικά παραπάνω από το τίποτα», αλλά όλο το αντεργατικό οπλοστάσιο, μαζί με κάθε είδους χρηματοδοτήσεις, για να αυγαταίνουν τα κέρδη της. Χώρια που η κυβέρνηση, με αυτά που λέει, κάνει και «σινιάλο» πως η «κανονικότητα» την οποία υπόσχεται, σημαίνει μισθοί και δικαιώματα στον πάτο, για να έρθουν επενδύσεις. Η σημερινή απεργία, λοιπόν, είναι απάντηση και στην προσπάθεια της κυβέρνησης να κρατήσει στον πάτο τις απαιτήσεις των εργαζομένων. Η επιτυχία της μπορεί να στείλει το μήνυμα ότι η ανοχή στα ψίχουλα τέλειωσε, ότι οι εργαζόμενοι οργανώνουν την πάλη τους και διαμορφώνουν όρους για την αντεπίθεση.

Υποκρισία και μπίζνες με το περιβάλλον


Η Σύνοδος για το «Περιβάλλον και την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής», που έγινε την Τρίτη στη Γαλλία με πρωτοβουλία της εκεί κυβέρνησης και του Προέδρου της, Εμ. Μακρόν, επιβεβαίωσε τον σφοδρό ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό γύρω από αυτό το κρίσιμο για την οικονομία πεδίο. Για άλλη μια φορά, περίσσεψαν οι κορόνες περί «υπεράσπισης του πλανήτη», με τον τόνο να δίνουν το ίδιο το «μότο» της συνάντησης, «Μία Σύνοδος για τον Πλανήτη», και η ατάκα του Μακρόν «Κάνε τον πλανήτη μας και πάλι μεγάλο», μια σαφής κριτική στο σύνθημα του Αμερικανού Προέδρου «Κάνουμε την Αμερική ξανά μεγάλη». Αυτά που κυριάρχησαν ήταν η αντίθεση μιας σειράς καπιταλιστικών χωρών στην απόφαση της αμερικανικής ηγεσίας, την 1/6/2017, να αποσύρει τις ΗΠΑ από τη Συμφωνία του Παρισιού για το Κλίμα, του 2015, και η προβολή των δήθεν ευαίσθητων ηγετών, που νοιάζονται τάχα για ένα «πιο καθαρό περιβάλλον, που θα παραδώσουν στις επόμενες γενιές». Στην πραγματικότητα, τόσο τα κίνητρα του Τραμπ, όσο και του Μακρόν και των άλλων, ανάμεσα σ' αυτούς και του Ελληνα πρωθυπουργού, είναι το πώς καλύτερα θα εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου της κάθε πλευράς και σε αυτό αξιοποιούνται και οι λεγόμενες «πράσινες» μπίζνες.
***
Η βασική στόχευση των διοργανωτών και αυτής της συνάντησης, «να διερευνηθούν τρόποι καινοτομίας, υποστήριξης και επιτάχυνσης της κοινής πάλης ενάντια στην κλιματική αλλαγή, σε συνεργασία του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα», δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες. Αλλωστε, και η ίδια η Συμφωνία του Παρισιού δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας συμβιβασμός ανάμεσα σε καπιταλιστικές χώρες, όπου προβλέπονται: Μειώσεις στις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, ώστε να σταματήσει η υπερθέρμανση του πλανήτη, σύστημα εμπορίου ρύπων, έλεγχοι ανά τακτά χρονικά διαστήματα και όλα αυτά χωρίς νομικές δεσμεύσεις, αλλά με βάση την ...εθελοντική προσφορά της κάθε χώρας και ιδιαίτερα των αναπτυγμένων καπιταλιστικών κρατών, που από το 2020 και μετά προτάθηκε να προσφέρουν βοήθεια 100 δισ. δολαρίων το χρόνο, προκειμένου να βοηθήσουν τις λεγόμενες «αναπτυσσόμενες» χώρες για να χρησιμοποιήσουν καθαρές πηγές Ενέργειας.
***
Βασικό ζήτημα όπου επικεντρώνεται η αντιπαράθεση είναι αυτό της Ενέργειας, που επηρεάζει άμεσα την καπιταλιστική οικονομία, την παραγωγική διαδικασία. Ο ανταγωνισμός αφορά τη χρήση ορυκτών καυσίμων (άνθρακα, πετρέλαιο, φυσικό αέριο) και τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ) - ηλιακή, αιολική, γεωθερμία - που θα στηρίξουν τη βιομηχανία, τις μεταφορές, τις υπηρεσίες (Ενέργεια για οικιακή κατανάλωση). Ετσι, ανάλογα με το ποιες μορφές Ενέργειας διαθέτει κάθε χώρα και συμφέρει να αξιοποιεί ή να επενδύει για την παραγωγή τους το κεφάλαιο, τίθενται και οι προτεραιότητες. Οι ΗΠΑ, ή τουλάχιστον το κυρίαρχο τμήμα του κεφαλαίου, θεωρεί ότι σήμερα η συμμετοχή στη Συμφωνία για το Κλίμα θα πλήξει τις δυνατότητες της βιομηχανίας της, όπως και των μονοπωλίων παραγωγής υδρογονανθράκων. Αλλες αστικές τάξεις ή τμήματά τους δίνουν προβάδισμα σε άλλες πηγές Ενέργειας. Π.χ. το ζήτημα της ηλεκτροκίνησης αποτελεί πεδίο αντιπαράθεσης στην αυτοκινητοβιομηχανία. Ακόμα και στη Γερμανία, που πρωτοστατεί στις ΑΠΕ, υπάρχουν διαφωνίες σε μερίδες του κεφαλαίου για το πώς, πότε και με τι προϋποθέσεις θα γίνει η μετάβαση. Η Γαλλία, χώρες της ΕΕ, η Κίνα επίσης, θέλουν να επενδύσουν στα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, που σημαίνει και στην παραγωγή των μπαταριών, όπου έως τώρα έχουν προβάδισμα τα κινεζικά μονοπώλια. Γίνεται, δηλαδή, φανερό και μόνο από αυτό το ενδεικτικό παράδειγμα, ότι συγκρούονται και θα συγκρουστούν και στο μέλλον ισχυρά μονοπωλιακά συμφέροντα. Οτι πίσω από το ...ενδιαφέρον για τον πλανήτη βρίσκεται η προσπάθεια θωράκισης της κερδοφορίας τους έναντι ανταγωνιστών τους.
***
Γι' αυτό είναι υποκρισία τα όσα λένε οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου, τη στιγμή που σε κάθε κίνηση το κριτήριο είναι το καπιταλιστικό κέρδος και όχι η ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης ούτε θέλει, ούτε μπορεί να αντιμετωπίσει τα οξυμένα περιβαλλοντικά προβλήματα που δημιουργεί ο ίδιος. Για να υπάρξει ουσιαστική προστασία του περιβάλλοντος, απαιτείται σύγκρουση με το κεφάλαιο και την κερδοφορία του, πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του. Μόνο η κοινωνικοποίηση του πλούτου και των μέσων παραγωγής, μια οικονομία και κοινωνία που δεν θα στηρίζονται στο καπιταλιστικό κέρδος, αλλά στην ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, μπορεί να εξασφαλίσουν προγραμματισμένη, συμβατή και ισόρροπη επίδραση του εργαζόμενου ανθρώπου στη φύση, στο περιβάλλον. Μόνο έτσι θα μπορούν να αξιοποιηθούν για παράδειγμα όλες οι πηγές Ενέργειας, το αναξιοποίητο αιολικό, ηλιακό ή γεωθερμικό δυναμικό της πατρίδας, όχι για να θησαυρίζουν οι λίγοι, αλλά προς όφελος των πολλών.

Ζητούν το κλείσιμο των λιγνιτικών μονάδων που «έσωσαν»!



Στην Κοζάνη έλεγε ότι δίνει μάχη για τη συνέχιση λειτουργίας των λιγνιτικών μονάδων και λίγες μέρες μετά, στο Ευρωκοινοβούλιο ζητούσε την άμεση απαγόρευση του λιγνίτη! Για τον ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλη ο λόγος, που για μια ακόμα φορά αποδεικνύει ότι η κυβέρνηση παίζει «τα ρέστα της» στην εξαπάτηση και στην ωμή κοροϊδία των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων.

Στην αρχή είδαμε τους τοπικούς παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ και τους βουλευτές του, το πρωί να ψηφίζουν τη συμφωνία για την ιδιωτικοποίηση και το βράδυ να «διαδηλώνουν» υποτίθεται ενάντια στην ψήφο τους...
Ομως ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ το πήγε ακόμα παραπέρα: Στις αρχές Δεκέμβρη, μιλώντας σε συγκέντρωση στην Κοζάνη, υποστήριξε ότι η συμφωνία της κυβέρνησης με τους δανειστές «είναι καλύτερη» από το σχέδιο της «Μικρής ΔΕΗ» (της προηγούμενης κυβέρνησης) και πως τώρα η κυβέρνηση «δίνει μάχη» για να «κερδίσει» την παράταση λειτουργίας των παλιών λιγνιτικών μονάδων...
Και λίγες μέρες μετά, σε συζήτηση για την «Καθαρή Ενέργεια» σε επιτροπή του Ευρωκοινοβουλίου, κατέθεσε τροπολογία με την οποία ζητά τη διακοπή κάθε στήριξης στη χρήση ορυκτών καυσίμων για την παραγωγή Ενέργειας, δηλαδή και του λιγνίτη! Συγκεκριμένα, στην τροπολογία ζητείται να χορηγηθεί οικονομική ενίσχυση στις «τοπικές κοινότητες που παράγουν καθαρή ενέργεια, για την ανακαίνιση των κτιρίων και των κατοικιών, με στόχο την αύξηση της ενεργειακής απόδοσης (...)» και θεωρεί ότι «η άμεση και έμμεση στήριξη για τη χρήση ορυκτών καυσίμων θα πρέπει να διακοπεί»!

Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύει ότι η προώθηση της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης, που σε ό,τι αφορά την Ενέργεια μεταφράζεται σε υλοποίηση της πολιτικής «απελευθέρωσης» του κλάδου, πάει χέρι - χέρι με την ένταση της εξαπάτησης, της προσπάθειας να προκαλέσει σύγχυση, να εφησυχάσει τους εργαζόμενους για να κάμψει τις αντιδράσεις τους. Παρά το μελάνι της σουπιάς που πετούν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, είναι καθαρό ότι η κυβέρνηση δουλεύει αποφασιστικά στην κατεύθυνση αυτή, με στόχο να ανοίξει νέα πεδία κυκλοφορίας στο κεφάλαιο, στόχος που μεταξύ άλλων σημαίνει και δραστική μείωση του λιγνίτη, κλείσιμο 7 μονάδων λιγνιτικού δυναμικού μέχρι το 2027. Εξελίξεις που σημαίνουν διεύρυνση της ενεργειακής φτώχειας για το λαό, τουλάχιστον 1.600 εργαζόμενοι στο δρόμο και περαιτέρω σάρωμα εργατικών δικαιωμάτων στον κλάδο. Οι εργαζόμενοι να βγάλουν συμπεράσματα, να μην εγκλωβιστούν στα «εναλλακτικά» σχέδια του κεφαλαίου και στη λογική του «μικρότερου κακού» που καλλιεργούν οι κυβερνήσεις και τους οδηγεί από το κακό στο χειρότερο.

Στον τόπο του εγκλήματος




«Φιέστα στον τόπο του εγκλήματος». Ετσι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το περιβόητο «έκτακτο αναπτυξιακό συνέδριο» για τη Δυτική Αττική, που διοργανώνει η κυβέρνηση στην Ελευσίνα το ερχόμενο Σαββατοκύριακο, υπό την αιγίδα της Περιφέρειας και του «Enterprise Greece», του φορέα που αυτοσυστήνεται ως «Ελληνική εταιρεία επενδύσεων και εξωτερικού εμπορίου».
Εκεί λοιπόν όπου πριν από μερικές βδομάδες 23 άνθρωποι πνίγηκαν στα ορμητικά νερά και εκατοντάδες εργατικές - λαϊκές οικογένειες κυριολεκτικά καταστράφηκαν, εκεί ακριβώς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ «στήνει» μία εκδήλωση που - όπως ισχυρίζεται - γίνεται για να συζητηθούν και να βρεθούν λύσεις στα προβλήματα που προκάλεσαν την καταστροφή.
Μια πρωτοβουλία στην οποία θα «αποθεωθεί» ο στόχος της ανάπτυξης για λογαριασμό του κεφαλαίου, θα τεθούν στόχοι για τα κερδοφόρα επενδυτικά σχέδια, θα παρουσιαστούν χωρικές και άλλες παρεμβάσεις για να τα ενισχύσουν, θα εκφραστούν ανταγωνισμοί και καβγάδες για το ποιος θα πάρει μεγαλύτερο μερίδιο. Δηλαδή, όλα αυτά που στηρίζονται από τις εγκληματικές πολιτικές των κυβερνήσεων και των κομμάτων του κεφαλαίου, όπως και η σημερινή, και που οδηγούν σε καταστροφές σαν αυτή που ζήσαμε. Αυτή λοιπόν η πρωτοβουλία εμφανίζεται προκλητικά ως «σωτήρια» για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα που υποφέρουν.
Ουσιαστικά, με το «αναπτυξιακό» συνέδριο που οργανώνει η κυβέρνηση, επιχειρεί να πείσει το λαό της περιοχής ότι θα ωφεληθεί από το σχέδιο του κεφαλαίου για τη Δυτική Αττική και ότι γι' αυτό πρέπει να το στηρίξει.
Το σχέδιο που θα παρουσιαστεί, θα συζητηθεί και θα εξειδικευτεί, είναι αυτό που προορίζει την περιοχή για βιομηχανική χρήση στο μεγάλο κεφάλαιο, για τα δικά του συμφέροντα και τις ανάγκες. Είναι αυτό που περιλαμβάνει την επέκταση του λιμανιού της Ελευσίνας, τη διασύνδεσή του με το Θριάσιο και τον σιδηρόδρομο, την αξιοποίηση όλο και μεγαλύτερων εκτάσεων της περιοχής για αποθήκες και βιομηχανίες.
Το παράδειγμα της Δυτικής Αττικής είναι αποκαλυπτικό για το ποιος χάνει και ποιος κερδίζει απ' την καπιταλιστική ανάπτυξη. Η βιομηχανική «ανάπτυξη» της περιοχής έφερε στους βιομήχανους τεράστια κέρδη. Τα εκτεταμένα οδικά έργα που έγιναν και συνεχίζουν να γίνονται, μελετήθηκαν, κατασκευάστηκαν και λειτουργούν με κριτήριο τις ανάγκες του κεφαλαίου, για γρήγορη μεταφορά των εμπορευμάτων στις πύλες εισόδου και εξόδου της χώρας, με διασύνδεση των δικτύων, οδικών και σιδηροδρομικών. Τεράστιοι αποθηκευτικοί και άλλοι χώροι στην ευρύτερη περιοχή εξυπηρετούν το σχέδιο μετατροπής της χώρας σε διαμετακομιστικό κόμβο.
Οι σχεδιασμοί αυτοί θα φέρουν αντικειμενικά περισσότερες αλλαγές στη χρήση γης, μεγαλύτερο κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους, περισσότερη αναρχία και με μαθηματική ακρίβεια, μαζί με την ένταση της εκμετάλλευσης, όχι μόνο δεν θα λύσουν, αλλά ενδεχομένως να επιδεινώσουν αυτά τα προβλήματα.
Οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα, ιδιαίτερα στη Δυτική Αττική, δεν πρέπει να «τσιμπήσουν» στο δόλωμα της «αναπτυξιακής» φιέστας, με την οποία η κυβέρνηση προσπαθεί να συγκαλύψει τις ευθύνες της για το τεράστιο έγκλημα και ταυτόχρονα να στρατεύσει το λαό σε αναπτυξιακά σχέδια που είναι ενάντια στις ανάγκες και στα πραγματικά του συμφέροντα.
Οργανωμένα, με μαζική συμμετοχή του λαού της περιοχής στο παναττικό συλλαλητήριο των σωματείων και των φορέων, την Κυριακή στην Ελευσίνα, να πάρει απάντηση η φιέστα της κυβέρνησης, που αξιοποιεί την τεράστια καταστροφή για να προωθήσει τα αναπτυξιακά σχέδια του κεφαλαίου.
Να αποτελέσει το συλλαλητήριο βήμα διεκδίκησης για μέτρα ανακούφισης των πληγέντων και ουσιαστικής προστασίας από μελλοντικές φυσικές καταστροφές, για αντιπλημμυρικό - αντισεισμικό σχεδιασμό με ευθύνη του κράτους. Να αποτελέσει εφαλτήριο συνολικά στην πάλη ενάντια στο σύστημα που συνθλίβει τα λαϊκά δικαιώματα και τις ανάγκες, ακόμα και την ανθρώπινη ζωή, στη μέγγενη του καπιταλιστικού κέρδους.

TOP READ