4 Φεβ 2016

ΚΕΡΚΥΡΑ- ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΜΕ

  ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΜΕ


ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ
4/2/2016
Από νωρίς το πρωί, μέλη του ΠΑΜΕ με απεργιακές φρουρές, περιφρούρησαν εργασιακούς
χώρους που η εργοδοσία επέμενε να «μείνουν ανοιχτοί», όπως αλυσίδες Σούπερ Μάρκετ, Τράπεζες
κλπ, ενώ παρέμβαση έγινε και στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο, που ανήμερα της πανεργατικής απεργίας,
πραγματοποιούσε εξετάσεις σε συγκεκριμένα μαθήματα.


Η πλατεία Σαρόκο όπου πραγματοποιήθηκε η συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, γέμισε με απεργούς
εργαζόμενους από τον κλάδο των ξενοδοχοϋπαλλήλων, των ιδιωτικών υπαλλήλων, των οικοδόμων,
των εργαζόμενων στο Νοσοκομείο της Κέρκυρας, των ναυτεργατών που βρίσκονται σε 48ωρη
απεργία με καθολική συμμετοχή, των αυτοαπασχολούμενων ΕΒΕ, καθηγητών και δασκάλων,
μαθητών και φοιτητών.
Ιδιαίτερο χρώμα στη συγκέντρωση έδωσαν οι μικρομεσαίοι αγρότες του νησιού με τα
τρακτέρ τους, καθώς και οι οδηγοί φορτηγών δημόσιας χρήσης με τα φορτηγά τους.
Χαιρετισμούς απεύθυναν στην απεργιακή συγκέντρωση μαθητές, εκπρόσωπος του ΜΑΣ, της
ΠΑΣΕΒΕ, των Αγροτικών Συλλόγων ενώ την κεντρική ομιλία έκανε ο Σταμάτης Πελάης, Πρόεδρος
του σωματείου Ξενοδοχοϋπαλλήλων Κέρκυρας και μέλος της Γραμματείας του ΠΑΜΕ,


Η πορεία κατευθύνθηκε στο λιμάνι όπου έγινε συμβολικός αποκλεισμός του οδικού κόμβου
από τα αγροτικά μηχανήματα και τα φορτηγά, ενώ χαιρετισμό απεύθυνε στους συγκεντρωμένους ο
νεοεκλεγείς Πρόεδρος του σωματείου ναυτεργατών, Χρήστος Βιτουλαδίτης.
Να σημειωθεί ότι ο Εμπορικός Σύλλογος Κέρκυρας, παρά την απόφαση της ΕΣΣΕ για 24ωρο
κλείσιμο των καταστημάτων, κήρυξε απλά 4ωρη στάση για τα εμπορικά καταστήματα του νησιού,
αποδεικνύοντας και με αυτό τον τρόπο, τη συμβιβασμένη στάση του απέναντι στην κυβέρνηση, τους

μεγαλοεπιχειρηματίες και τις ορέξεις τους. 

Στάσου, απεργία

 Στάσου, απεργία

Θεωρητικά από αύριο προβλέπεται πτώση θερμοκρασίας, αλλά το πολιτικό θερμόμετρο μπορεί να ανέβει αισθητά (αν κι όχι όσο επικίνδυνα θα θέλαμε). Το βασικό είναι να μην μπερδεύουμε αυτές τις επιθυμίες με την πραγματικότητα, σαν πρώιμα ανθισμένες αμυγδαλιές, που βλέπουν τις ευκαιρίες να περνούν στο τέλος ανεκμετάλλευτες από μπροστά τους και τους φωνάζουν.
-Στάσου, μύγδαλα…

Όσοι είναι φίλοι του Αστερίξ ή μάλλον του Οβελίξ, των υπολοίπων και τελευταίου του κοντοπίθαρου Γαλάτη, θα θυμούνται πιθανότατα την Κατοικία των Θεών, όπου οι Ρωμαίοι θέλουν να ξηλώσουν το δάσος που περιβάλλει το γαλατικό χωριό, για να χτίσουν μια πόλη, που θα κυριεύσει με πλάγια μέσα τους Γαλάτες, αστικοποιώντας τους, για να τους εντάξει ομαλά στην Παξ Ρομάνα.

Αρχικά όμως πρέπει να φτιάξουν ένα ξέφωτο, για να θεμελιώσουν το πρώτο κτίριο. Κι ενώ μετά από φαιδρά περιστατικά καταλήγουν να δουλεύουν νύχτα (οι σκλάβοι, όχι αυτοί), για να μην τους πάρουν χαμπάρι οι Γαλάτες, και να κουβαλάνε μαζί τους όλους τους κορμούς δέντρων που κόβουν, για να μην ξαναφυτρώσουν, το επόμενο πρωί –και κάθε επόμενο πρωί- το δάσος ανακτά τα δικαιώματά του και δεν υπάρχει κανένα απολύτως ξέφωτο, γιατί οι Γαλάτες ρίχνουν βελανίδια βουτηγμένα σε μαγικό ζωμό, που φυτρώνουν στο δευτερόλεπτο και εντυπωσιάζουν τον Αστερίξ. Όχι όμως και τον Οβελίξ, γιατί…

α, δεν έχω ξαναδεί ποτέ δέντρο να μεγαλώνει κι έτσι δεν ξέρω πόσο γρήγορα μεγαλώνουν συνήθως...

Όπως κι εμείς δεν έχουμε ξαναδεί το κίνημα να ανασυντάσσεται μετά την Αλεζία των ανατροπών και τις αυταπάτες του με το Σύριζα, οπότε δεν έχουμε μέτρο σύγκρισης. Κι είναι λογικό να υπάρχει μια ανυπομονησία, όχι απαραίτητα μικροαστική –αν και υπάρχουν και εκείνοι που απογοητεύονται στην πρώτη δυσκολία, επειδή η εύκολη λύση που πίστεψαν τους βγήκε σκάρτη- αλλά επειδή δεν έχουμε κάποια αντίστοιχη εμπειρία κι οι ανάγκες πιέζουν. Η ωρίμανση όμως είναι μια σταδιακή και σχετικά μακρόχρονη διαδικασία, όσο κι αν εμείς δεν αντέχουμε τα στάδια και λοιπές ενδιάμεσες λύσεις. Και το σύγχρονο γαλατικό χωριό που αντιστέκεται, δε βασίζεται σε μαντζούνια του Πανοραμίξ Κάρολου και μαγικούς ζωμούς, αλλά στη μαζικότητα και τους ταξικούς αγώνες. Από εκεί αντλεί τη δύναμή του για να ορθώνει ανάστημα στους αντιπάλους του.


Και δεν υπάρχει λόγος να φοβάται κανείς, σαν το Γιεγιεδίξ, που τον αναζητούν οι Νορμανδοί, για να τους μάθει τι πάει να πει φόβος, αφού τρέμει τη σκιά του. Μην τους σκιάζεσαι, πελέκα τους, όπως λεν κι οι σφοι από την επαρχία. Μόνο έτσι θα μάθουμε πόσο γρήγορα μεγαλώνει τελικά εκείνο το δέντρο. Που μέχρι στιγμής έχει δείξει πως διαθέτει γερές ρίζες. Και σήμερα, στην Αθήνα μες στο κέντρο, τα σημάδια δείχνουν πως κάτι ωραίο κι ελπιδοφόρο ανθίζει...

TEΡΑΣΤΙΕΣ ΣΕ ΟΓΚΟ ΟΙ ΤΑΞΙΚΕΣ ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ ΧΩΡΑ

 TEΡΑΣΤΙΕΣ ΣΕ ΟΓΚΟ ΟΙ ΤΑΞΙΚΕΣ ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ ΧΩΡΑ



Πλημμύρισε ασφυκτικά η πλατεία Συντάγματος από τα απεργιακά μπλοκ που συμμετείχαν στη μαζική, μαχητική συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, η οποία έφτασε στο Σύνταγμα με πορεία από την Ομόνοια. Η τεράστια πορεία, με τα πυκνά μπλοκ και τους χιλιάδες απεργούς που διαδηλώνουν, συντεταγμένα και περιφρουρημένα κινήθηκε από την οδό Πανεπιστημίου προς το Σύνταγμα (Δείτε εδώ βίντεο από την πορεία προς το Σύνταγμα). Εργαζόμενοι, αυτοαπασχολούμενοι, άνεργοι, νέοι μαθητές και φοιτητές, γυναίκες, συνταξιούχοι, έσιμξαν τις φωνές τους ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική και απαίτησαν: «Κάτω τα χέρια από την Ασφάλιση. Δεν είναι για παζάρια και για διάλυση».
Η τεράστια σε όγκο διαδήλωση ξεδιπλώθηκε από την Ομόνοια μέχρι το ύψος των Στύλων Ολυμπίου Διός στη λεωφόρο Αμαλίας.  Για πολλή ώρα, τα μπλοκ συνέρρεαν στο χώρο της απεργιακής συγκέντρωσης, με τα πρώτα μπλοκ να κατηφορίζουν προς τους Στύλους του Ολυμπίου Διός, προκειμένου να δώσουν «χώρο» στα επόμενα να χωρέσουν στην πλατεία Συντάγματος. Επί μια περίπου ώρα από την ώρα που ξεκίνησαν τα πρώτα μπλοκ από την Ομόνοια, μεγάλος όγκος της διαδήλωσης περίμενε να ξεδιπλωθεί το απεργιακό ποτάμι για να ξεκινήσει από την Ομόνοια προς την πλατεία Συντάγματος. 






Συγκλονίζει το σποτ του ΠΑΜΕ για την απεργία στις 4 Φλεβάρη! Η νεολαία, οι άνεργοι, οι αδύνατοι ...

 Συγκλονίζει το σποτ του ΠΑΜΕ για την απεργία στις 4 Φλεβάρη! Η νεολαία, οι άνεργοι, οι αδύνατοι ...

Οι αδύνατοι, η νεολαία, οι άνεργοι στο στόχαστρο!
Στην παρακάτω διεύθυνση υπάρχει το νέο σποτ του ΠΑΜΕ που καλεί τη νεολαία και τους ανέργους σε ξεσηκωμό!
«Δεν είναι ταινία, είναι η ζωή σου».



Το κυβερνητικό σχέδιο για το ασφαλιστικό είναι φωτιά και λάβρα για τους ανέργους!
Δε φτάνει η καθημερινή πίεση που υπάρχει στους ανέργους σήμερα, το άγχος για να τα φέρουν πέρα, το ποσό τους επιδόματος ανεργίας που δεν αρκεί αλλά και δεν καλύπτει το σύνολο των ανέργων, έρχεται επιπλέον το κυβερνητικό σχέδιο για το ασφαλιστικό και υπονομεύει και χαντακώνει όχι μόνο το παρόν αλλά και το μέλλον τους.

Η κυβέρνηση που προκλητικά και με θράσος δηλώνει πως νομοθετεί υπέρ των αδυνάτων, τσακίζει τους ανέργους κάθε ηλικίας, νυν και μακροχρόνιους. Και σήμερα απροστάτευτοι άνεργοι, μισοάνεργοι με μισθούς των 300-400 ευρώ και στο μέλλον εκτεθειμένοι στο όριο της ανέχειας!

Στο στόχαστρο η νεολαία που ψάχνει σήμερα το μεροκάματο με τα κιάλια!
Κανένας νέος σήμερα που είτε ψάχνει για πρώτη φορά εργασία είτε κινείται από κλάδο σε κλάδο για να βρει μεροκάματο είτε βρίσκεται σε παρατεταμένη κατάσταση ανεργίας, δε θα έχει στο μέλλον πολλά χρόνια εργασίας. Σύμφωνα με την κυβερνητική πρόταση θα είναι καταδικασμένος να περιμένει ως τα 67 χρόνια για να πάρει μια συμβολική αναλογική σύνταξη που μαζί με την Εθνική Σύνταξη συνολικά δε θα ξεπερνά τα 450-500 ευρώ.

Απροστάτευτοι όλοι οι άνεργοι που βρέθηκαν ξαφνικά στην ανεργία!
Αντίστοιχα, κανένας άνεργος στην ηλικία των 40, των 50 ετών που έχασε ξαφνικά τη δουλειά του, που αναγκάστηκε να βάλει λουκέτο στο μαγαζί του ή να κλείσει βιβλία, δε μπορεί να αισθάνεται προστατευμένος. Είναι τμήμα των ανέργων που δύσκολα θα ξαναπιάσει δουλειά, δύσκολα θα βρει δουλειά με συγκροτημένα δικαιώματα σταθερής και μόνιμης εργασίας, είναι κομμάτι που θα ψάχνει να βρει λύση είτε σε προγράμματα ΟΑΕΔ με ημερομηνία λήξης ή θα κάνει δουλειές του ποδαριού. Αυτό το πολυάριθμο κομμάτι των ανέργων, θα περιμένει ως όμηρος τα 67 έτη για να μπορέσει να πάρει μια σύνταξη που το ποσό της αναλογικής σύνταξης λόγω της ανεργίας, θα είναι μια σταγόνα πλάι στα 384 ευρώ.

Κανένας άνεργος δεν προστατεύεται!
Κανένας αδύνατος δεν ανακουφίζεται!

Αντιθέτως, στο όνομα του αδυνάτου και στη δήθεν ισότητα και δικαιοσύνη, προκαλείται μεγαλύτερη φτωχοποίηση σε περισσότερους εργαζόμενους και σε λαϊκά στρώματα.

Οι άνεργοι δεν είναι αναλώσιμοι, δεν είναι ωφελούμενοι, δεν είναι ζητιάνοι! Είναι τα πρώτα θύματα της καπιταλιστικής κρίσης, που «ξεφορτώθηκαν» οι επιχειρήσεις για να προστατεύσουν την κερδοφορίας τους. Οι ανάγκες των ανέργων δε μπορούν να μπουν στα όρια της κερδοφορίας των επιχειρηματιών!

Οι άνεργοι, οι εργαζόμενοι στα προγράμματα απασχόλησης, οι «περιστασιακά» εργαζόμενοι, να πάρουν θέση πλάι στους εργαζόμενους, τους αγρότες, τους ελευθεροεπαγγελματίες, τη νεολαία, τις γυναίκες και στην Πανελλαδική-Πανεργατική απεργία στις 4 Φλεβάρη, να βγουν στους δρόμους μαζί με τα αιτήματα για σταθερή και μόνιμη εργασία, για ουσιαστική προστασία των ανέργων, να δυναμώσει το σύνθημα «να μην περάσει ο νόμος-λαιμητόμος για το ασφαλιστικό που διαλύει τη ζωή μας».

Το ΠΑΜΕ καλεί τους ανέργους να οργανωθούν στα σωματεία τους, στις επιτροπές ανέργων!

Να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας!
Να στείλουμε στην ανεργία τους εκμεταλλευτές μας, το πολιτικό προσωπικό τους, όσων σήμερα πλουτίζουν πάνω στη δυστυχία μας.
dete.gr

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ

Απεργία λοιπόν, τι άλλο ;

 Απεργία λοιπόν, τι άλλο ;


gallery thumbnail
Είναι σύνηθες να σκεφτόμαστε την απεργία ως μια στιγμή. Ως ένα άθροισμα στιγμών που το πέρας τους σημαίνει και το τέλος της απεργίας. Ωστόσο η απεργία είναι κάτι πολύ περισσότερο από την ημέρα της απεργίας. Είναι πρωταρχικά ότι προηγήθηκε, και καθοριστικά ότι έπεται, μετά την ολοκλήρωση της απεργιακής κινητοποίησης.
Η πολιτική πράξη της απεργίας είναι ταυτόχρονα πολιτική θέση , πολιτική στάση, πολιτισμικό αποτύπωμα, κοινωνική λογοδοσία. Με την έννοια ότι η λογική της απεργίας, συνιστά καθοριστική πλευρά και εκφορά μιας ολιστικής καθημερινής πρακτικής έτσι ώστε, η κάθε απεργιακή στιγμή να μην ξοδεύεται αλόγιστα, προστιθέμενη σε μια ακολουθία όμοιων κινηματικών στιγμών.
Άλλωστε η απεργία όπως και κάθε κορυφαία κινηματική διαδικασία δεν είναι μονόπρακτο. Δεν μπορεί να είναι μια έξαρση κοινοτυπίας, ανάμεσα σε όμοιες ή περίπου όμοιες περίπου αναμενόμενες “εξάρσεις”. Ειδικά η αυριανή απεργία δεν είναι ή δεν πρέπει τελικά να εξελιχθεί σε μια απολογητική της συντεχνίας, αλλά αντίθετα είναι ανάγκη να αποτελέσει το έναυσμα, ώστε να καταστεί διαυγές στον κόσμο της εργασίας και σε ολόκληρη την κοινωνία, ότι κανένα εργασιακό, ασφαλιστικό ή άλλο δικαίωμα δεν μπορεί και δεν θα εκπληρωθεί εντός του καπιταλιστικού μνημονιακού πλαισίου, πολιτικής και οικονομίας.
Το ζήτημα του ασφαλιστικού μπορεί να αποτελέσει την βάση ώστε να ξεδιπλωθεί μια ολόκληρη πολιτική γραμμή αντιπαράθεσης με το σύγχρονο καπιταλιστικό ρεαλισμό που εκφράζεται από την παρούσα κυβέρνηση σε συνέργεια με την ΕΕ και τις εγχώριες καπιταλιστικές ελίτ, μετουσιώνοντας κάθε οικονομικό αίτημα, κάθε επιμέρους κοινωνική και πολιτική αντιπαράθεση, σε δεσπόζουσα σύγκρουση με την ολότητα της καπιταλιστικής κυριαρχίας.Κανένα επιμέρους αίτημα δεν έχει τύχη, εάν δεν τεθεί υπό το πρίσμα της συνολικής πολιτικής αντιπαράθεσης και αν δεν αποτελέσει πλευρά ενός συνολικού προγράμματος ανατροπής της κυβέρνησης και των όρων της καπιταλιστικής κυριαρχίας, υπό την ηγεμονία των εργατικών συμφερόντων.
Είναι φανερό πια και στον πιο ευκολόπιστο, και στον πιο αδαή, ότι η μοίρα των ανθρώπων της εργασίας δεν αλλάζει , δεν θα αλλάξει ποτέ, όσο το πολιτικό και οικονομικό σύστημα εξουσίας παραμένει απρόσβλητο και ανέγγιχτο.
Η πολυδιάσπαση και ο κατακερματισμός των εργατικών συμφερόντων σε γραβάτες, κατσαρόλες, τρακτέρ, και σε όποια άλλη ψευδεπίγραφη όπως και φτωχή πολιτικά και ιδεολογικά διαστρωμάτωση, δεν λειτουργεί παρά ως μέσο για την κυβέρνηση ώστε να διαχειρίζεται τους εργαζόμενους ως επιμέρους ομάδες πίεσης, με επιμέρους, ανταγωνιστικά συμφέροντα. Τα πράγματα στην ζωή και στην πολιτική έως ότου γίνουν εξαιρετικά σύνθετα, χαρακτηρίζονται από μια στιγμή σχετικής καθαρότητας.
Οι εργάτες γης και οι αγρότες που βγάζουν μεροκάματο από τον μικρό κλήρο πρέπει να απεργήσουν, η αναγκαστικά γραβατωμένη νέα εργατική βάρδια που εργάζεται με μισθούς πείνας στις μεγαλόσχημες δικηγορικές εταιρείες πρέπει να απεργήσει, οι άνεργοι πρέπει να απεργήσουν και το οργανωμένο εργατικό κίνημα πρέπει να βρει τρόπους να τους εντάξει στις τάξεις του, το φοιτητικό και μαθητικό κίνημα πρέπει να βρεθεί στους δρόμους δίπλα στον κόσμο της εργασίας, οι αυτοαπασχολούμενοι και τα μπλοκάκια κάθε είδους, (μηχανικοί, δημοσιογράφοι, πωλητές) πρέπει να απεργήσουν.
Τα γραβατωμένα αφεντικά ή εν δυνάμει αφεντικά, δεν έχουν καμία θέση δίπλα στους “αβράκωτους” αυτής της κοινωνίας, δεν έχουν καμία θέση δίπλα σε αυτούς, που δεν έχουν τίποτε να χάσουν.
Όλους αυτούς , όλους εμάς, μας ενώνει μια κόκκινη κλωστή, που συνδέει τις επιμέρους ζωές μας σε μια υλική αναπαράσταση κοινής συλλογικής ζωής αγώνα και αλληλεγγύης μέχρι την τελική νίκη.
Ο μόνος δρόμος, το μόνο μέσο για να ανακτήσουμε τον χαμένο χρόνο και ανακαταλάβουμε τις ζωές μας, είναι ο διαρκής πολιτικός αγώνας υπό την ηγεμονία των εργατικών συμφερόντων διεκδικώντας μέχρι τέλους τον χρόνο, τον χώρο και τους τόπους της εξουσίας.
Απεργία λοιπό, τι άλλο ;

ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ

 ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ



Επειδή κάποιες αλιεύσεις στο διαδίκτυο είναι ενδεικτικές  των θέσεων της διανόησης   όπως  η αποδοκιμασία της αυριανής απεργίας  εμμέσως στο Facebook με ευφυολογήματα που προτρέποντας σε  απεργία από το νοικοκυριό τις  γυναίκες επιδοκιμάζεται από καθηγητές (Στ. Καλύβας) που αναλώνουν το χρόνο τους να αποδείξουν «επιστημονικά» τον ολέθριο ρόλο του ΚΚΕ στον εμφύλιο πόλεμο, όπως  ο έμμεσος χλευασμός για τις επιπτώσεις στη λειτουργία διαφόρων υπηρεσιών της αυριανής απεργίας που επιδοκιμάζεται από συγγραφείς (Π. Τατσόπουλος), κι επειδή μέρες τώρα διανοούμενοι στο  πανεπιστήμιο, θέατρο κλπ. διασταυρώνουν  τα πνευματικά τους ξίφη σχετικά με το ανεβοκατέβασμα της παράστασης στο Εθνικό θέατρο  «Η ισορροπία του NASH» κι επειδή γενικά όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης η πλειοψηφία των εγχώριων διανοούμενων συμφωνεί ότι εντοπίζεται η κρίση  στο εποικοδόμημα της μεταπολιτευτικής κοινωνίας, γιατί βέβαια η κρίση είναι πνευματική, η εισήγηση του Μπ. Μπρεχτ στο συνέδριο των Συγγραφέων για την υπεράσπιση της Κουλτούρας μπροστά στην άνοδο του φασισμού, στο Παρίσι στις 21 Ιουνίου 1935, δεν έχει χάσει τίποτε από την επικαιρότητά της.
«(…)Δεν υπάρχει κανένας τρόπος να εμποδίσουμε τον άνθρωπο να αποστρέφει το πρόσωπο από τις φρικαλεότητες; Γιατί το αποστρέφει; Το αποστρέφει γιατί δεν  βλέπει καμιά δυνατότητα επέμβασής του. Ο άνθρωπος δεν χρονοτριβεί στον πόνο  κάποιου άλλου, όταν δεν μπορεί  να τον βοηθήσει. Μπορεί κανείς να  αντέξει το χτύπημα  όταν ξέρει πότε θα πέσει, που θα πέσει και γιατί, κα ποιο σκοπό θα πέσει. Κι όταν μπορεί  ν’ αντέξει κάποιος το χτύπημα όταν υπάρχει μια τέτοια  δυνατότητα, έστω και ισχνή, τότε μπορεί να έχει κανείς οίκτο για το θύμα. Μπορεί, βέβαια να έχει και χωρίς αυτό, αλλά όχι για πολύν καιρό και πάντως όχι για τόσον πολύ, ώστε να γιάνουν οι πληγές του θύματος.
Γιατί λοιπόν το χτύπημα; Γιατί αποβάλλεται η κουλτούρα όπως η σαβούρα από το πλοίο, αυτά τα υπολείμματα της κουλτούρας που μας απόμειναν; Γιατί η ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, των πιο πολλών ανθρώπων, φτώχυνε έτσι, απογυμνώθηκε, μισοκαταστράφηκε η καταστράφηκε ολότελα;
Μερικοί από μας δίνουν  μια απάντηση. Λένε: από ωμότητα. Πιστεύουν ότι ζούμε ένα τρομερό ξέσπασμα, σ’ ένα μεγάλο, όλο και μεγαλύτερο, τμήμα της ανθρωπότητας, ένα φριχτό φαινόμενο, χωρίς διαπιστώσιμες αιτίες, που παρουσιάζεται ξαφνικά, ίσως, ας ελπίσουμε, πάλι ξαφνικά θα εξαφανιστεί, ένα βίαιο ξέσπασμα μιας μακρόχρονα καταπιεσμένης ή ναρκωμένης βαρβαρότητας, ενστικτώδικης φύσης.
Αυτοί που απαντάνε έτσι(…) το νιώθουν κι οι ίδιοι ότι είναι απαράδεκτο να κατατάσσουμε την ωμότητα στο φυσικά φαινόμενα, στις ακατανίκητες δυνάμεις του Κακού. Μιλάνε για παραμελημένη διαπαιδαγώγηση του ανθρώπινου γένους. Κάτι τι παραλείφθηκε ή στη βιασύνη δεν ολοκληρώθηκε. Πρέπει να επανορθώσουμε τώρα. Πρέπει  στην ωμότητα να αντιτάξουμε την καλοσύνη, λένε. Πρέπει να επικαλεστούμε τις μεγάλες λέξεις, τους εξορκισμούς, που βοηθήσανε κι άλλοτε, τις αθάνατες έννοιες: ελευθερία, αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη, που η αποτελεσματικότητα τους είναι ιστορικά δοκιμασμένη. Τι έγινε; Στην παρατήρηση ότι είναι ωμός, ο φασισμός απαντάει εξυμνώντας φανατικά την ωμότητα. Στη μομφή ότι είναι φανατικός, απαντάει με επαίνους του φανατισμού. Στην κατηγορία ότι τραυματίζει τη λογική προχωρεί με άνεση στην καταδίκης της λογικής.
Και ο φασισμός βρίσκει την παιδεία παραμελημένη. Αναμένει πολλά από τον επηρεασμό της σκέψης και την εμπέδωση των αισθημάτων.(…)
Τι γίνεται με τα δικά μας ιδανικά; Ακόμα κι εκείνοι από μας  που θεωρούν την ωμότητα, τη βαρβαρότητα, σαν το βασικότερο κακό, μιλάνε, καθώς είδαμε μόνο για αγωγή, μόνο για επέμβαση στα πνεύματα –πάντως για καμιά άλλη επέμβαση. Μιλάνε για καλλιέργεια καλοσύνης. ¨Όμως η καλοσύνη δεν  γεννιέται από το αίτημα  για καλοσύνη, καλοσύνη κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, ακόμα και τις χείριστες, έτσι όπως η ωμότητα δεν γεννιέται από ωμότητα.
Εγώ δεν πιστεύω  στην ωμότητα για την ωμότητα απλώς. Πρέπει να προασπίσουμε την ανθρωπότητα από την κατηγορία ότι είναι ανάλγητη όσο κι αν αυτό δεν αποτελεί εύκολη δουλειά (…) Η ωμότητα δεν γεννιέται από ωμότητα, αλλά από τις μπίζνες που χωρίς αυτή θα ήταν αδύνατες. (…)
Ας μην εκτεθούμε και μεις στη μομφή ότι απευθύνουμε και μεις εκκλήσεις στους ανθρώπους να κάνουν υπεράνθρωπες πράξεις, δηλ. να υπομείνουν με αρετή τρομερές συνθήκες, οι οποίες βέβαια  μπορούν ν’ αλλάξουν, αλλά δεν πρόκειται ν’  αλλάξουν. Ας μη μιλάμε μόνο για κουλτούρα!
Οίκτο για την κουλτούρα, αλλά οίκτο πριν απ’ όλα, για τους ανθρώπους. Η κουλτούρα θα σωθεί αν σωθούν οι άνθρωποι. Ας μην παρασυρθούμε στον ισχυρισμό ότι οι άνθρωποι  υπάρχουν για την κουλτούρα κι όχι η κουλτούρα για τους ανθρώπους(…)
Σύντροφοι, ας μελετήσουμε τις  ρίζες του κακού! Μια διδασκαλία που επεκτείνεται όλο και σε μεγαλύτερες ανθρώπινες μάζες του νεαρού ακόμα  πλανήτη μας, διδάσκει ότι οι ρίζες όλων των  κακών βρίσκονται στις σχέσεις ιδιοκτησίας. Η διδασκαλία αυτή, όπως  όλες οι μεγάλες διδασκαλίες, συγκινεί εκείνες τις ανθρώπινες μάζες οι οποίες υποφέρουν περισσότερο από τις υπάρχουσες σχέσεις ιδιοκτησίας και τις βάρβαρες μεθόδους με τις οποίες οι σχέσεις αυτές προασπίζονται. (…)
Πολλοί από μας τους συγγραφείς που πληροφορούμαστε τις φρικαλεότητες του φασισμού κι αγανακτούμε μ’ αυτές, δεν κατάλαβαν ακόμα αυτή τη διδασκαλία, δεν ανακάλυψαν ακόμα τις ρίζες της ωμότητας. Διατρέχουν ακόμα τον κίνδυνο  να θεωρήσουν ότι οι θηριωδίες του φασισμού δεν είναι απαραίτητες. Εμμένουν σταθερά στις συνθήκες ιδιοκτησίας, γιατί πιστεύουν ότι για την υπεράσπισή τους δεν είναι αναγκαίες οι θηριωδίες του φασισμού. Όμως για τη διατήρηση των σχέσεων ιδιοκτησίας που κυριαρχούν, αυτές οι θηριωδίες είναι αναγκαίες. Σ’ αυτό δεν ψεύδονται οι φασίστες, σ’ αυτό λένε την αλήθεια. Εκείνοι από τους φίλους μας που φρίττουν  με τις θηριωδίες του φασισμού, αλλά θέλουν  να διατηρηθούν οι σχέσεις ιδιοκτησίας ή παραμένουν αδιάφοροι ως προς την διατήρησή τους ή όχι, δεν μπορούν να οδηγήσουν με σθένος και με διάρκεια τον αγώνα κατά  της τόσο εξαπλούμενης βαρβαρότητας, γιατί δεν βοηθάν να γίνουν γνωστές και να επικρατήσουν οι κοινωνικές εκείνες συνθήκες που καθιστούν περιττή  τη βαρβαρότητα. Εκείνοι όμως  που ερευνούν  για τις ρίζες του κακού, προσέκρουσαν  στις σχέσεις ιδιοκτησίας, κατέβηκαν πολύ βαθύτερα, μέσα από μια κόλαση θηριωδίας που βρίσκεται ακόμα πιο βαθιά, ώσπου  έφτασαν εκεί όπου ένα ελάχιστο τμήμα της ανθρωπότητας, έχει εγκαταστήσει την αδυσώπητη κυριαρχία του. Την έχει εγκαταστήσει στην ατομική ιδιοκτησία, που χρησιμεύει στην εκμετάλλευση των συνανθρώπων, και που την υποστηρίζει με νύχια και με δόντια, θυσιάζοντας μια κουλτούρα που δεν προσφέρεται  πια προς υπεράσπισή του ή δεν είναι κατάλληλη πια γι’ αυτή θυσιάζοντας κυριολεκτικά όλους τους νόμους της ανθρώπινης συμβίωσης για τους οποίους η ανθρωπότητα αγωνίστηκε πολύν καιρό με θάρρος απελπισμένα(…)
    Κι επειδή «Η οργή υπάρχει, ο αντίπαλος  προσδιορίστηκε» θα πρέπει να τον πολεμήσουμε  για  να τον νικήσουμε. Και η απεργία είναι το πιο βασικό όπλο μας. Γι’  αυτό η αυριανή κινητοποίηση θα πρέπει να είναι μαζική -
                      [Από  περιοδικό ΠΟΛΙΤΗΣ του 1985, σε μετάφραση  Π. Σκούφη]
                      

TOP READ