16 Μαΐ 2016

Eurovision, ή αλλιώς Euromaidan

 Eurovision, ή αλλιώς Euromaidan




Από τον τάφο του σηκώθηκε ο Γκέμπελς για να πανηγυρίσει και αυτός για τη νίκη της Ουκρανίας στη Eurovision.

Η Eurovision αποτελεί το ύψιστο πολιτισμικό δρώμενο της Ευρώπης, κάθε χρόνο, κυρίως γιατί μέχρι εκεί μπορεί να φτάσει ο πολιτισμός της Ευρώπης. Είναι η αφορμή για να έρθουν κοντά λαοί, των οποίων οι κυβερνήσεις και τα συμφέροντα, έχουν τόσα πολλά να χωρίσουν. Βλέπουμε ας πούμε, να τραγουδούν πλάι πλάι, ο Γερμανός με το Γάλλο, ο Άγγλος με τον Κύπριο, ο Τούρκος με τον Έλληνα και ο Αυστραλός με τον Ιρλανδό, παρόλο που οι δύο τελευταίοι, το μόνο που έχουν να χωρίσουν, είναι η απόσταση μεταξύ τους. Και αυτό το καταφέρνουν οι υπεύθυνοι του διαγωνισμού, αφήνοντας την πολιτική, έξω από το θεσμό. Απαγορεύουν δηλαδή τα τραγούδια με πολιτικό περιεχόμενο, ή απλά τη συμμετοχή σε λαούς που έχουν λιγότερα χρήματα από τους αντιπάλους τους.

Όμως το πανηγυράκι της EBU, που φέρνει τους λαούς κοντά και τη μουσική μακρύτερα, μάλλον δε γίνεται για την ψυχή της μάνας τους, αφού αν είσαι η Γαλλία, η Γερμανία, η Ισπανία, η Μεγάλη Βρετανία ή η Ιταλία, μπορείς να πηγαίνεις κατευθείαν στον τελικό, αφού είσαι ένας από τους μεγαλύτερους χορηγούς της EBU. Ακόμα καλύτερα, αν είσαι η Ρουμανία και χρωστάς 16 εκατομμύρια ελβετικά φράγκα στην EBU, δε συμμετέχεις καν στη Eurovision.

Αυτή τη χρονιά όμως, η διοργάνωση αποτέλεσε την επιτομή των ίσων αποστάσεων και της πολιτικής αχρωμίας, κάνοντας ακόμα και το Γκέμπελς να σηκωθεί από τον τάφο του, για να πανηγυρίσει για τη διοργάνωση και τη νίκη της λήθης πάνω στη μνήμη. Του φασισμού πάνω στην αντιπροσωπευτική αστική δημοκρατία. Της προπαγάνδας, πάνω στην αλήθεια.

Γιατί χρειάζεται πράγματι μαεστρική ικανότητα στην προπαγάνδα, για να καταφέρεις για παράδειγμα να ταυτίσεις τους Παλαιστινίους με το Ισλαμικό Κράτος. Είναι αλήθεια αξιοθαύμαστος ο τρόπος με τον οποίο μπορεί να εξισώσεις μία τρομοκρατική μηχανή θανάτου, με έναν λαό που ζεί μέσα σε μια φυλακή και δολοφονείται κάθε μέρα.





Μνείας χρήζει και η υπόθεση της Αρμενίας, η οποία απειλήθηκε με αποβολή με αφορμή ένα περιστατικό από τα αποδυτήρια, όπου η τραγουδίστρια κρατούσε τη σημαία του Ναγκόρνο Καραμπάχ, μιας διαφιλονικούμενης περιοχής ανάμεσα στην Αρμενία και τη Γεωργία. Δεν είναι η πρώτη φορά που η Αρμενία πιέζεται για τη συμμετοχή της στη Eurovision, αφού και πέρισυ αναγκάστηκε να αλλάξει τον τίτλο του τραγουδιού της, από “Don’t Deny” σε “Face the Shadow”, μιας και ο τίτλος παρέπεμπε στη γενοκτονία των Αρμενίων από τους Τούρκους. Διόλου παράξενα όλα αυτά, αφού η Eurovision δε θέλει η πολιτική να μπαίνει στα λημέρια της, εκτός βέβαια αν πρόκειται για το Ισραήλ, στο οποίο με χαρά επέτρεψαν το πολιτικό τραγούδι με τίτλο “Push the button”, στο οποίο μάθαμε για τους τρελούς Ιρανούς που είναι έτοιμοι να ρίξουν πυρηνικά στον κόσμο…

Η ταφόπλακα στην πρόφαση του απολιτικισμού της διοργάνωσης μπήκε όμως φέτος, με τη συμμετοχή της Ουκρανίας. Το ναζιστικό καθεστώς του Κιέβου, που ξεπήδησε μέσα από το “Euro-maidan”, βρήκε το δρόμο του προς την Euro-vision της EBU, η οποία αγκάλιασε με θέρμη ένα μοιρολόι για τους εκτοπισμούς όσων συνεργάστηκαν με τα στρατεύματα του Χίτλερ, από τη Σοβιετική Ένωση.

Εκατοντάδες “Μένουμε Ευρώπη” της Ουκρανίας, ξεχύθηκαν στους δρόμους για να γιορτάσουν τη νίκη τους στο διαγωνισμό, ανάμεσά τους και γνήσιοι πατριώτες του Δεξιού Τομέα.


Ο Δεξιός Τομέας της Ουκρανίας, που «δεν είναι φασίστες, αλλά…», τον οποίο καμαρώνουμε στις παραπάνω φωτογραφίες και που συμμετέχει στο
φιλοναζιστικούφιλοευρωπαϊκό καθεστώς του Κιέβου, μαζί με αγανακτισμένους Μενουμευρωπάκηδες και κραδαίνοντας σβάστικες, βίασαν και δολοφόνησαν αμάχους στην Οδησσό πριν από δύο περίπου χρόνια, σε κτίριο συνδικάτων. Οι βομβαρδισμοί αμάχων στην ανατολική Ουκρανία από το καθεστώς, είναι ακόμα καθημερινό φαινόμενο.

5

Ο ίδιος ο Ποροσένκο, δηλώνει κατενθουσιασμένος για τη νίκη της χώρας του, με ένα τραγούδι-ύμνο προς τους Τατάρους της Ουκρανίας, οι οποίοι αφού συνεργάστηκαν με τους ναζί στη συντριπτική τους πλειοψηφία, δολοφονώντας περίπου έναν στους δέκα κατοίκους της Κριμαίας τον πρώτο χρόνο της κατοχής, δεν αφέθηκαν στο έλεος του ντόπιου πληθυσμού μετά τον ερχομό των σοβιετικών. Αντίθετα τους μετεγκατέστησαν στο Ουζμπεκιστάν και έτσι έχουμε σήμερα τη «χαρά» να ακούμε το παρακάτω τραγούδι, από μια απόγονο Τατάρων:



Το μοιρολόι της Jamala λοιπόν, έρχεται κάπως να ισοπεδώσει το φιάσκο της Eurovision, όσον αφορά τον απολίτικο χαρακτήρα της, βάζοντας το φασισμό για τα καλά μέσα στα σπίτια μας.Αφενός έχει να κάνει με ένα γεγονός που χαρακτηρίζεται ως “γενοκτονία” από το καθεστώς του Κιέβου, όταν ήδη έχει κοντέψει να αποκλείσει την Αρμενία για μια γενοκτονία αναγνωρισμένη από όλο τον κόσμο. Αφετέρου, προσπαθεί να αθωώσει ένα καθεστώς που έχει βάψει τα φασιστικά του χέρια, με αίμα αμάχων. Και πάνω από όλα αυτά, έρχεται να παραχαράξει την ιστορία όπως την ξέρουμε.


202122

 
Όσο περιμένουμε λοιπόν τους 10-20 τελευταίους ψηφοφόρους της χρησύς αβγοίς, να βγουν στο δρόμο να γιορτάσουν τη νίκη τους στη Eurovision και αφού μπήκαμε σε αυτή την ατραπό, έχουμε και εμείς μερικές προτάσεις για την επόμενη Eurovision, η οποία θα λάβει χώρα το 2017 στο Κίεβο, με ανάλογο περίπου τρόπο που οι Ολυμπιακοί Αγώνες διεξήχθησαν στο Βερολίνο το 1936. Θα μπορούσαν οι χώρες που θα συμμετάσχουν να κάνουν όλες ένα αφιέρωμα για τις κακουχίες του ναζιστικού στρατού και των συνεργατών τους, καθώς και για τα κατά τόπους εγκλήματα που υπέστησαν από ιδεοληπτικούς φανατισμένους.
Θα μπορούσαμε ας πούμε, να τραγουδήσουμε για τους ταγματασφαλίτες της Ελλάδας και τον τραγικό θάνατο που γνώρισαν στον πάτο του Μελιγαλά. Θα μπορούσαμε να κάνουμε ένα μοιρολόι για την καταστροφή της δημόσιας περιουσίας που υπέστη το γερμανικό κράτος με την ανατίναξη του Γοργοπόταμου. Ίσως ακόμα και μια κατάρα στο ρωσικό χειμώνα που δυσχέρανε το σωτήριο έργο της ναζιστικής κρεατομηχανής.
Από την άλλη θα μπορούσαμε να επικεντρώσουμε απλά σε πρόσωπα. Η Ιταλία θα μπορούσε να κατεβάσει ένα τραγούδι-αποχαιρετισμό στο Μουσολίνι, η Ισπανία θα μπορούσε να θυμηθεί την οικονομική ευμάρεια που απολάμβανε επί Φράνκο και η Γερμανία θα μπορούσε να χτυπήσει με ένα σμπάρο δύο τρυγώνια, αναφερόμενη στον τραμπουκισμό των Σοβιετικών προς το Χίτλερ και το πώς τον οδήγησαν στην αυτοκτονία.
Οι ιδέες είναι πολλές και σίγουρα από ‘κει κάτω ο Γκέμπελς θα μας κοιτάει με δάκρυα χαράς στα μάτια.

Σπασμένο παράθυρο

 Βλέπε ακόμη:

Το φασιστο-πλυντήριο της ΕΕ και της Eurovision το κάγκελο!


 

Χίλια μύρια βήματα

 Χίλια μύρια βήματα

Ο καιρός θα είναι αίθριος, λιακάδα, με ασθενείς ανέμους και σποραδικές συννεφιές.
Αυτό που ο αθλητικός εκφωνητής στην αναμετάδοση του αγώνα περιγράφει συνήθως ως ιδανικές συνθήκες (για μπάλα). Άσε που στην πορεία, όλα ανατρέπονται και το συννεφάκι που σε ακολουθεί κατά πόδας, γίνεται ενίοτε το τυχερό σου.
Ιδανικές συνθήκες... Μα τέλος πάντων ποιον κοροϊδεύουμε; Δεν υπάρχουν, ξέρεις, ιδανικές συνθήκες, για το δικό μας αγώνα, για αυτό που κάνουμε, 35 χιλιόμετρα ποδαρόδρομο. Για τους συντρόφους, οι μόνες ιδανικές συνθήκες είναι οι ώριμες. Κι αυτές κατά βάση είναι παντός καιρού...
Πηγαδάκι συντρόφων, καθώς περιμένουμε την εκκίνηση.
-Η πρώτη φορά που πήγα πρέπει να ήταν το 84'...
Κοίτα να δεις. Κι εμένα τότε πρέπει να ήταν, αλλά με κουβαλούσαν μάλλον πάνω σε καροτσάκι. Που θα ήταν πολύ καλή ιδέα και για τη φετινή διαδρομή, αλλά δε νομίζω να υπάρχει κανείς πρόθυμος...
Κι αν το μετρήσεις, πρέπει να ήταν γενικώς από τις πρώτες, γιατί φέτος ήταν η 36η, που σημαίνει ότι οι πορείες ξεκίνησαν ξανά μόλις το 81' (εκτός κι αν συμπεριλαμβάνουμε στο 36 και τις αντίστοιχες προ χούντας). Είδες η Πασοκάρα; Μέχρι και στο αναγνωστικό (η γλώσσα μου) του δημοτικού, υπήρχε ένα κείμενο για ένα κοριτσάκι, την Ειρήνη, και την πορεία Ειρήνης. Τι λες τώρα...
Και τώρα όμως, δεν έχουμε παράπονο. Έρχονται διάφοροι δήμαρχοι, αντιδήμαρχοι, βλαχοδήμαρχοι, στα μέρη που συναντάμε στη διαδρομή, να κάνουν δημόσιες σχέσεις και να βγάλουν χαιρετισμό, ενώ εμείς ψάχνουμε σκιά να ξεραθούμε κι είναι ζήτημα αν τους προσέχει κανείς τι λένε. Ένας εξ αυτών όμως μπήκε στην καρδιά μας, για τα κρύα νερά με τα οποία μας υποδέχτηκε, ενώ ο Ψινάκης άνοιξε φέτος (αντίθετα με πέρσι δηλ) τις τουαλέτες του δημαρχείου στη Νέα Μάκρη για να (το) κατουρήσουμε.
Εκεί πέτυχα και το... συναγωνιστή με τη σημαία της Ρωσίας (!), (της "καπιταλιστικής Ρωσίας" βεβαίως-βεβαίως, όπως τόνισαν διάφοροι ομιλητές της ΕΕΔΥΕ), που ίσως έκανε κάποιο νυσταγμένο, αγουροξυπνημένο σχόλιο για το χαντάκωμα της Ρωσίας στη Γιουροβίζιον, αν και δε νομίζω πως ξενύχτησε κανείς από τους οδοιπόρους, που είχαν τόσο πρωινό ξύπνημα, για να το δει. Η χαρά της ΟΑΚΚΕ (μέχρι να έρθει το βράδυ η νίκη της ΤΣΣΚΑ και να της χαλάσει το τριήμερο). Και μήπως ήταν τυχαία η τριχρωμία στα καπελάκια της ΕΕΔΥΕ, άσπρο-μπλε-κόκκινο, σαν τις ταινίες του Κισλόφσκι και τα χρώματα της Ρωσίας; Τι μας κρύβουν σύντρολοι;
Το κοινό είχε σχετικά μεγάλο μέσο όρο ηλικίας. Κάτι το πρωινό ξύπνημα που πέφτει πολύ βαρύ στη νεολαία. Κάτι και τα διάφορα ρετρό στοιχεία της ΕΕΔΥΕ, όπως πχ το όνομά της ("τη διεθνή ύφεση"), που παραπέμπουν σε άλλες εποχές, με άλλη πολιτική ατμόσφαιρα. Αλλά αν πιστεύει κανείς πως το αντιπολεμικό μέτωπο έπαψε να είναι επίκαιρο στις μέρες μας, γελιέται πλάνη οικτρά.
Το μουσικό ρεπερτόριο ήταν ευτυχώς ευρύ και δεν επαναλαμβανόταν συχνά, περιλαμβάνοντας σχεδόν τα πάντα. Από τα κλασικά τραγούδια των πορειών, μέχρι ροκάκια για να ανέβει το ηθικό, τον ύμνο του Κόκκινου Στρατού, για να πάει στα ύψη, Τζον Λένον και Give Peace A Chance (γιατί κατά βάθος είμαστε κάπου στο 9ο Συνέδριο κι ουδέποτε το ξεπεράσαμε) κι άλλα που έπαιζαν με τον πόνο μας: μακριά, πολύ μακριά να ταξιδεύουμε κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει... Και ο Σαρής, στο τέλος, να μας υποδέχεται
κοίτα οι άλλοι έχουν κινήσει   (που; μα τώρα μόλις φτάσαμε).
έχει η πλάση κοκκινίσει...        (η πλάτη; πότε; ε όχι να πάρει...)     
Ευτυχώς όμως έκαναν καλή δουλειά τα αντηλιακά και μύρισαν καλοκαίρι όλα τα Μεσόγεια.
Κι οι σύντροφοι ήρθαν μαζικά, όπως ήταν (ελάτε όπως είστε, που έλεγε και μια χουντική ψυχή). Με τα αμάνικά τους, τα παλαιομοδίτικα πλατύγυρα καπέλα τους, τις αυτοσχέδιες μπούρκες που θύμιζαν Λόρενς της Αραβίας, τις κάλτσες με τα σανδάλια τους.
Ε ναι ρε συ, κάλτσες με σανδάλια. Στην τελική το περιεχόμενο μετράει κι η μορφή αγνοείται διαλεκτικά. Κι ας βγαίνει καμιά φορά λίγο κιτς ή αναχρονιστική.
Σαν το προλεκάλτ τραγούδι, που έψαξα αλλά δεν μπόρεσα να το βρω, κι έλεγε να ενώσεις τη φωνή σου ενάντια στην πυρηνική καταστροφή (μα πόσο 8ο...).
Αλλά έπαιξε στο καπάκι μια περίεργη ξέπνοη διασκευή του Γιούπι-για-για (σα να το τραγουδούσαμε εμείς) και πιο μετά το "καταρρέω", για να ευθυμήσουμε. Όπως έλεγε κι Many Calavera, μετά απ' την πρώτη μέρα (Πάτρα-Αίγιο) της μαραθώνιας πορείας κατά της ανεργίας.
Δεν μπορώ άλλο             (καταρρέω)
Θα πάω να γίνω ΝΔ        (θα εισηγηθώ στον Παπανδρέου)
που θα 'ναι ξεκούραστα   (να με κάνει υπουργό).
Και δεν ξαναγαπάω σύντροφο...
Η διαδρομή κύλησε ευχάριστα (μια κουβέντα είναι αυτή) παρά τα λιγοστά απρόοπτα περιστατικά (κάτι απρόσεκτα αγριογούρουνα, κάτι ρωμαϊκές περίπολοι που ξεστράτισαν, κτλ). Ένα Samsung που άφησε την τελευταία του πνοή στο δρόμο και το πήρε ο Λαμπράκης, το πήρε μακριά... Οι ποδηλάτες, που πρέπει να είχαν κι αυτοί μια δική τους κινητοποίηση χτες, με αίτημα, λέει, μεταξύ άλλων, να αλλάξει ο ΚΟΚ. Χαρούμενα κορναρίσματα από το απέναντι ρεύμα, ο κλασικός βλάκας ως εξαίρεση στον κανόνα (πάτε να δουλέψτε ρεεεε,,,). Παλιοί γνώριμοι, όπως η στάση του ΕΘΕΛ Μοναξιά, όπου μένει ίσως ο Χριστόφορος, αλλά εκτός από τη μοναξιά υπάρχει κι ο ιμπεριαλισμός, και να δεις που αυτό θα είναι το θέμα της επόμενης ταινίας του. Η κλασική στάση στο Πικέρμι, στο μνημείο για τους 54 πατριώτες που εκτελέστηκαν από τους ναζί, που είναι μες στο εργοστάσιο του Μπουτάρη (κοίτα να δεις...). Η επιγραφή στην Παλλήνη που έλεγε "μόνο ο Χριστός σώζει..." και με έκανε να σκεφτώ πως ούτε στη Δευτέρα Παρουσία δε θα ξεμπλέξουμε, γιατί ο δρόμος που τραβάμε δεν έχει τελειωμό. Ο τερματισμός απέναντι από το Υπουργείο, στο άγαλμα του Παπάγου, για το σουρεάλ της υπόθεσης (μεγάλος αγωνιστή της ειρήνης ο μακαρίτης).
Κι η φάση με τα τρία περιπολικά που μας φυλούσαν στην Παλλήνη (για να νιώθουμε περισσότερη ασφάλεια) και το αίτημά τους να μείνουμε δεξιά, για να αφήσουμε μια λωρίδα κενή. Γιατί ρε φίλε, θα έρθει ο Σύριζα από αριστερά; Μήπως να πάμε και κατά μόνας, ο ένας πίσω από τον άλλον, και να βάλουμε και μια σιδερένια μπάλα στο πόδι; Τελικά μετά τη Ραφήνα, αφήσαμε μια λωρίδα ελεύθερη.
Αλλά επειδή εμείς το θελήσαμε, όχι γιατί μας το είπες εσύ. Εντάξει;
Από τις διάφορες μορφές της πορείας, ξεχωρίζω κι αναφέρω.
Τον νεαρό (φωτο)γραφικό φωτογράφο του 902, που έκανε τον Τιραμόλα κι είχε όρεξη για μπάσκετ στην Παλλήνη, αλλά αν έκανες το λάθος και σε έπειθε να του ποζάρεις, σε κρατούσε κάνα τέταρτο, μέχρι να (μη) βρει τη σωστή λήψη.
Το σφο που κάτι του θύμιζα, αλλά δεν εντόπισε τι. (Τώρα όμως);
Το συνταξιούχο Χρήστο από τα Εξάρχεια, με τον οποίο πιάσαμε κουβέντα για τον καλό γιο του Λαμπράκη, και τον αδερφό του που πήγε στο Ποτάμι...
Και πάνω από όλους μας, τη σφισσα με το πρόβλημα όρασης και τα τεράστια ψυχικά αποθέματα, που έβγαλε αγόγγυστα τη διαδρομή, από την αρχή ως το τέλος, μαζί με το συνοδό της!
Ηθικό δίδαγμα:
Καταρχάς, τι θα φάμε; Ε τι, τζάμπα κάψαμε τόσες θερμίδες; Πρέπει να αναπληρώσουμε τις δυνάμεις μας για τα δύσκολα που έρχονται.

Και κατά δεύτερον.
Tο κίνημα φροντίζει εκτός από τα διάφορα ταξίδια και τις παραστάσεις που κερδίζεις σε διάφορα βουνά και γωνιές του αγώνα (ΚΚΕ travel, όπως το λέγαμε χαριτολογώντας) και για την καλή φυσική σου κατάσταση (KKE fit). Επόμενος σταθμός στον Παρνασσό, στις 29 Μαΐου...

Με... «καλές ειδήσεις» και «νέες εποχές» κουκουλώνει την αντιλαϊκή κλιμάκωση

Με... «καλές ειδήσεις» και «νέες εποχές» κουκουλώνει την αντιλαϊκή κλιμάκωση

Eurokinissi
Με προκλητικά πανηγύρια και μια συστηματική επιχείρηση εξαπάτησης του λαού, η κυβέρνηση προσπαθεί, για άλλη μια φορά, να κάνει το μαύρο - άσπρο: Για τα αντιλαϊκά μέτρα που ήδη «τρέχουν» και γι' αυτά που φέρνουν, για την περιβόητη «επόμενη μέρα» μετά το κλείσιμο της πρώτης «αξιολόγησης» του τρίτου μνημονίου, για τον ίδιο τον ταξικό χαρακτήρα της αντιλαϊκής πολιτικής που προωθεί...
Κάπως έτσι βαφτίζει «θετική εξέλιξη» το επικείμενο κλείσιμο της «αξιολόγησης», το οποίο αποτελεί έναν ακόμα κρίκο στην αντιλαϊκή επίθεση διαρκείας για την υλοποίηση της στρατηγικής του κεφαλαίου, τάζει «αλλαγή σελίδας» και «πέρασμα σε νέα εποχή», την ώρα που ο αντιλαϊκός λογαριασμός ανεβαίνει συνεχώς, προσπαθεί να συντηρήσει τη λογική της κυβέρνησης που τάχα δίνει «ρεαλιστικές μάχες» υπέρ των λαϊκών συμφερόντων, την ίδια ώρα που κάθε μέρα που περνά επιβεβαιώνεται ο ρόλος της ως στυλοβάτης του συστήματος, που έχει αναλάβει να ολοκληρώσει τη «βρώμικη δουλειά» του κεφαλαίου σε όλα τα επίπεδα...
Θυμηθήκανε ακόμα και... την «ελπίδα»!
«Σήμερα είναι μια μέρα σημαντική. Και είναι σημαντική διότι μετά από έξι και πλέον χρόνια διαρκών περικοπών, κακών ειδήσεων και σκληρής λιτότητας είχαμε επιτέλους καλές ειδήσεις», ισχυρίστηκε ο πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας, μιλώντας στο υπουργικό συμβούλιο της κυβέρνησής του, μιλώντας ακόμα για «θεμελιώδη αλλαγή εικόνας», ακόμα και για την «ελπίδα του ελληνικού λαού που χθες αναγεννήθηκε»!
Πότε τα είπε όλα αυτά; Την περασμένη Τρίτη, μία μέρα μετά το τελευταίο Γιούρογκρουπ. Δυο μέρες, δηλαδή, μετά την ψήφιση του νόμου - λαιμητόμου για το Ασφαλιστικό - Φορολογικό και λίγες μέρες πριν φέρει στη Βουλή το νέο αντιλαϊκό πολυνομοσχέδιο με την παραπέρα απογείωση της φοροληστείας σε βάρος του λαού, με την «απελευθέρωση» των «κόκκινων» δανείων, το «υπερταμείο» των ιδιωτικοποιήσεων και φυσικά με τον περιβόητο «αυτόματο κόφτη», το μόνιμο μηχανισμό επιβολής αντιλαϊκών μέτρων κάθε φορά που δεν πιάνονται οι στόχοι του κεφαλαίο! Τα περί... «θεμελιώδους αλλαγής εικόνας» τα είπε ενώ τα παραπάνω «τελευταία» αντιλαϊκά προαπαιτούμενα για το κλείσιμο της πρώτης «αξιολόγησης», έρχονται να διαδεχτούν τα... 43 «προαπαιτούμενα» της δεύτερης «αξιολόγησης», μέσα στα οποία «φιγουράρουν», μεταξύ άλλων, τα νέα χτυπήματα στα Εργασιακά.
Κι όμως, ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση έχουν το θράσος να «πανηγυρίζουν» και να καλούν το λαό να πανηγυρίσει κι αυτός, γιατί η «αξιολόγηση», λένε, κλείνει «χωρίς τη νομοθέτηση επιπρόσθετων μέτρων»...
Είναι χαρακτηριστικό εξάλλου ότι, εξειδικεύοντας τον ισχυρισμό περί «καλών ειδήσεων» για το λαό, παρουσιάζουν στην πραγματικότητα την προσήλωσή τους σε μια σειρά ζητούμενα που ιεραρχεί το εγχώριο κεφάλαιο, από την υλοποίηση των οποίων δεν έχουν να περιμένουν τίποτα τα εργατικά - λαϊκά στρώματα.
«Εχουμε για πρώτη φορά έναν συγκεκριμένο αποτυπωμένο οδικό χάρτη για την ελάφρυνση, για την απομείωση του δημόσιου χρέους», είπε ο Αλ. Τσίπρας στο υπουργικό του συμβούλιο, «προσπερνώντας» βέβαια το γεγονός ότι η ίδια η εξέλιξη των παζαριών με τους «εταίρους» και οι αποφάσεις του Γιούρογκρουπ επιβεβαιώνουν ότι η όποια «διευθέτηση» του κρατικού χρέους θα συνοδευτεί από νέα αντιλαϊκά μέτρα.
«Ενα σημαντικό τμήμα» της δόσης, συνέχισε, «θα χρησιμοποιηθεί για την εξυπηρέτηση ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων του Δημοσίου», για την περιβόητη «ρευστότητα» δηλαδή του εγχώριου κεφαλαίου. Μόνο που ο λαός - όπως και όλες τις προηγούμενες φορές που άκουσε την ...καραμέλα για το «χρήμα που θα πέσει στην αγορά» - στην τσέπη του και πάλι δε θα δει τίποτα...
Τέλος, στον επίλογο του... δελτίου των «καλών ειδήσεων» που παρουσίασε ο πρωθυπουργός, ανέφερε ότι «δημιουργείται ο απαραίτητος δημοσιονομικός χώρος», «φωτογραφίζοντας» ουσιαστικά τη δυνατότητα για μεγαλύτερη κρατική στήριξη των επενδύσεων των επιχειρηματικών ομίλων, προσπαθώντας βέβαια να «ντύσει» την πολιτική στήριξης του κεφαλαίου με τα γνωστά περί «κατοχύρωσης και διεύρυνσης της κοινωνικής προστασίας»...
Η «καθημερινότητα» και η... «πρώτη ευκαιρία»
Και κάπου εδώ μπαίνει στο παιχνίδι της εξαπάτησης και η όλη φιλολογία για το «πέρασμα σε νέα εποχή»...
«Τώρα είναι η ώρα να σχεδιάσουμε σωστά τις επόμενες κινήσεις, την παραγωγική ανασυγκρότηση, την ανασυγκρότηση της οικονομίας (...) Και ταυτόχρονα να στρέψουμε την προσοχή μας στα μεγάλα προβλήματα που απασχολούν τους πολίτες, στην καθημερινότητα των πολιτών, απελευθερωμένοι από την καθημερινή έγνοια μιας εντατικής διαπραγμάτευσης», ανέφερε στην ίδια ομιλία του ο Αλ. Τσίπρας.
Μέχρι τώρα διαπραγματευόμασταν εντατικά λέει δηλαδή, αλλά τώρα μην ανησυχείτε, θα ασχοληθούμε με την καθημερινότητά σας, με τα προβλήματά σας!
Λες και τα αντιλαϊκά μέτρα που συμφωνεί η κυβέρνηση στις «εντατικές διαπραγματεύσεις» της με τους «εταίρους», τα αντιλαϊκά μέτρα που προώθησε και προωθεί για λογαριασμό του κεφαλαίου, όπως π.χ. το πιο πρόσφατο παράδειγμα του νόμου - λαιμητόμου με τα νέα χτυπήματα στην Κοινωνική Ασφάλιση και την παραπέρα απογείωση της φοροληστείας σε βάρος του λαού, δεν αφορούν την καθημερινότητα που αντιμετωπίζουν τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, αλλά κάποια... «υψηλή πολιτική», για να «δανειστούμε» την ορολογία τους!
Εξίσου χαρακτηριστικό είναι βέβαια και το περιεχόμενο που δίνει η κυβέρνηση στην «ενασχόληση με την καθημερινότητα»...
«Εκεί έχουμε πάρα πολλά να κάνουμε», αναφέρει ο Αλ. Τσίπρας, για να ξεχωρίσει αμέσως μετά, ως πρώτο άξονα τη... «βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος»! Για τέτοια «καθημερινότητα» μιλάμε...
Αντιστοίχως, η αναφορά στην «ενίσχυση της κοινωνικής προστασίας» αφορά ουσιαστικά τα μέτρα - «ασπιρίνες» που προωθεί η κυβέρνηση, για να διαχειριστεί την ακραία φτώχεια, που μεγαλώνει εξαιτίας και της δικής της πολιτικής. Οσο για τα περί «μεγάλων αλλαγών που έχει ανάγκη η κοινωνία στην υγεία, στην παιδεία, στην εργασία», στην πραγματικότητα αφορούν στην ακόμα πιο αποφασιστική εξειδίκευση της αντιλαϊκής στρατηγικής του κεφαλαίου σε όλες τις πτυχές της ζωής του λαού και της νεολαίας.
Βασικό σλόγκαν εξάλλου της «επόμενης μέρας» είναι η «παραγωγή πλούτου»: «Η λύση προοπτικής είναι να παράξουμε πλούτο και να ξανακερδίσουμε το ΑΕΠ» που χάθηκε τα πέντε προηγούμενα χρόνια, ανέφερε ο Αλ. Τσίπρας στην ομιλία του στη Βουλή κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου για το Ασφαλιστικό - Φορολογικό.
Επιχειρώντας, μάλιστα, να στοιχίσει το λαό πίσω από την ξένη σημαία της ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου - σε αντιστοιχία με τα περί «διαταξικών αγώνων» για τον ίδιο στόχο που λανσάρει η ΝΔ - η κυβέρνηση επιστρατεύει τη γνωστή κάλπικη θεωρία της «ανάπτυξης με κοινωνικό πρόσημο».
Οπως, μάλιστα, έβαλε τη «βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος» κάτω από την ταμπέλα της «ενασχόλησης με την καθημερινότητα», έτσι ακριβώς ο Αλ. Τσίπρας, στην ομιλία του στη Βουλή, έβαλε τη «στήριξη της ανταγωνιστικότητας» κάτω από την ταμπέλα την «ανάπτυξης με κοινωνικό πρόσημο»! Μόνο που η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, πολύ περισσότερο σε συνθήκες έντασης των «αβεβαιοτήτων» για τους ρυθμούς της καπιταλιστικής ανάπτυξης διεθνώς, προϋποθέτει τη διαρκή επίθεση στην τιμή της εργατικής δύναμης, το διαρκές τσάκισμα των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων.
Είναι χαρακτηριστικό ότι την ίδια ώρα που η κυβέρνηση σπεύδει να προωθήσει το νέο «αναπτυξιακό νόμο», με κάθε είδους νέες ενισχύσεις, «ελαφρύνσεις» και προνόμια προς το μεγάλο κεφάλαιο, ο λογαριασμός για τα οποία θα φορτωθεί και πάλι στις πλάτες του λαού, ο Αλ. Τσίπρας, ακόμα και στο σημείο που προσπαθεί να «τεκμηριώσει» την απατηλή θεωρία της «ανάπτυξης με κοινωνικό πρόσημο», μιλά για ανάπτυξη που θα φέρει «αύξηση των μισθών και των κοινωνικών παροχών, στην πρώτη ευκαιρία που αυτό θα είναι δυνατό»...
«Το αριστερό και ριζοσπαστικό»!
Καθώς, βέβαια, όλη η παραπάνω προπαγάνδα της κυβέρνησης... «σκοντάφτει» σε τελική ανάλυση σε όσα βιώνουν οι εργαζόμενοι και ο λαός στην ίδια τους τη ζωή, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί όσο μπορεί να συντηρήσει τη θεωρία των «επώδυνων, αλλά προσωρινών συμβιβασμών», οι οποίοι εντάσσονται τάχα στο πλαίσιο μιας «συνολικότερης προσπάθειας», προκειμένου να έρθουν «καλύτερες μέρες» για το λαό.
Καθόλου τυχαία, μάλιστα, ο Αλ. Τσίπρας, μιλώντας στη Βουλή, επέλεξε να ξετυλίξει τη συγκεκριμένη αποπροσανατολιστική θεωρία, προβάλλοντάς την τάχα ως απάντηση στην κριτική του ΚΚΕ: «Στις σημερινές δύσκολες συνθήκες, αριστερό και ριζοσπαστικό» ισχυρίστηκε, «δεν είναι να φαντασιώνεσαι μια ιδεατή κοινωνία, που ξέρεις ότι όσο και να την παλεύεις, δεν είναι εύκολο να έρθει, αλλά να ματώνεις για να δημιουργήσεις - έστω σιγά σιγά αλλά σταθερά - τις συνθήκες όπου θα μπορέσουν να ευδοκιμήσουν αλλαγές υπέρ της προστασίας των δικαιωμάτων των πολλών (...) Αριστερή, προοδευτική πολιτική στις μέρες μας είναι αυτή που παλεύει για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και να μοιραστούν δίκαια τα βάρη αλλά και τα οφέλη της προσδοκώμενης ανάπτυξης».
Την ίδια ώρα, δηλαδή, που η κυβέρνηση... «ματώνει» για να προωθήσει τη στρατηγική του κεφαλαίου, δίνει τα ρέστα της για να νεκραναστήσει τις χρεοκοπημένες αυταπάτες που καλλιέργησε όλο το προηγούμενο διάστημα: Οτι μπορεί να υπάρξουν «αλλαγές υπέρ των πολλών» μέσα στο σύστημα της εκμετάλλευσης, ότι μπορούν να γίνουν φιλολαϊκές οι λυκοσυμμαχίες του κεφαλαίου, ότι είναι δυνατόν να ικανοποιούνται ταυτόχρονα οι λαϊκές ανάγκες και τα συμφέροντα του κεφαλαίου...
Μόνο που όσα κάδρα του Μπελογιάννη, του Βελουχιώτη και άλλων ηρώων του λαού μας κι αν κρεμάνε στα υπουργικά τους γραφεία τα στελέχη της κυβέρνησης - με μπόλικο θράσος είναι η αλήθεια! - η πραγματικότητα επιβεβαιώνει ότι όχι μόνο δεν... ματώνουν «υπέρ των πολλών», αλλά είναι στυλοβάτες του συστήματος, είναι αυτοί που όχι μόνο διατηρούν στο ακέραιο όλα τα αντιλαϊκά μέτρα τις προηγούμενης περιόδου, αλλά φορτώνουν και νέα βάρη στην πλάτη του λαού, ακριβώς γιατί έχουν τον ίδιο στόχο με τους προκατόχους τους: Την ανάκαμψη των κερδών και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου. Γι' αυτό άλλωστε είχαν και εξακολουθούν να έχουν το «χρίσμα» ιδιαίτερα σημαντικών τμημάτων του, εντός κι εκτός συνόρων...
Αναπαράγουν τα περί «ιδεατής κοινωνίας που φαντασιώνονται κάποιοι», φωτογραφίζοντας το ΚΚΕ, κατά τα γνωστά περί του «ΚΚΕ που τα παραπέμπει όλα στη Δευτέρα Παρουσία του σοσιαλισμού», ακριβώς γιατί το ΚΚΕ τούς χαλάει τη σούπα. Ακριβώς γιατί το ΚΚΕ δίνει όλες του τις δυνάμεις για την οργάνωση της πάλης των εργαζομένων και του λαού σήμερα, για τα οξυμένα τους προβλήματα, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα τη ρίζα τους, τον ταξικό χαρακτήρα της πολιτικής που τα προκαλεί, αλλά και το δρόμο για την επίλυσή τους, με την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, τη συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας που θα βάζει στο στόχαστρό της τον πραγματικό αντίπαλο, δηλαδή το κεφάλαιο, την εξουσία του και τις λυκοσυμμαχίες του.
Μόνο σε αυτό το δρόμο - και όχι φυσικά στις κάλπικες θεωρίες περί «δίκαιης διανομής βαρών και οφελών» μεταξύ κεφαλαίου και εργαζομένων - μπορούν σήμερα να μπαίνουν εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική, να μπαίνει στο προσκήνιο η πάλη για την αναπλήρωση των τεράστιων απωλειών των εργαζομένων και του λαού, αλλά και για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους. Και να ανοίγει τελικά ο δρόμος για την πραγματική προοπτική και διέξοδο προς όφελος του λαού που βεβαίως δεν βρίσκεται μέσα στα όρια του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος , του καπιταλισμού αλλά στην ανατροπή του.

Η νέα φοροαφαίμαξη από τον ΣΥΡΙΖΑ

Η νέα φοροαφαίμαξη από τον ΣΥΡΙΖΑ



Ο Αλ. Τσίπρας μάλλον θεωρεί τους εργαζόμενους παντελώς ηλίθιους. Με κανέναν άλλον τρόπο δεν μπορεί να εξηγήσει κανείς την τοποθέτησή του πως το νέο Φορολογικό έγινε «με γνώμονα τη δικαιότερη κατανομή των βαρών». Οι νέες φορολογικές διατάξεις που ψηφίστηκαν την προηγούμενη Κυριακή, μαζί με τον αντιασφαλιστικό Αρμαγεδδώνα αποτελούν έναν ακόμα κρίκο της αντιλαϊκής επίθεσης ΕΕ - άρχουσας τάξης, που κλιμακώνεται την τελευταία εξαετία, έχοντας οδηγήσει σε δραματικές μειώσεις στους μισθούς των εργαζομένων, σε κύματα απολύσεων στο Δημόσιο, σε μεγάλες περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες του κράτους αλλά και σε τεράστια αύξηση της φορολογίας των λαϊκών στρωμάτων. Ας θυμηθούμε τη δραστική περικοπή του αφορολόγητου και την κατάργησή του για τους αυτοαπασχολούμενους, την εξοντωτική κλίμακα φορολογίας εισοδήματος αλλά και την τεράστια αύξηση των έμμεσων φόρων, αποκορύφωμα των οποίων ήταν ο ΦΠΑ του 23%.

Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση, αποκαλύπτοντας τον ταξικό χαρακτήρα της, ετοιμάζει το νέο «αναπτυξιακό νόμο» που προβλέπει δισεκατομμύρια ευρώ ενισχύσεων και φοροαπαλλαγών για τους μονοπωλιακούς ομίλους, όπως και την επιθετική προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων γης και επιχειρήσεων, με μοναδικό στόχο την ανάκαμψη και ενίσχυση της κερδοφορίας τους.
Τα νέα φορολογικά μέτρα
Οι νέοι, πρόσθετοι άμεσοι φόροι που ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ οδηγούν σε επιπλέον φοροαφαίμαξη των λαϊκών στρωμάτων συνολικού ύψους 1,8 δισ. ευρώ, αφού το μεγάλο κεφάλαιο παραμένει στο απυρόβλητο. Ο περιορισμός του αφορολόγητου στα 8.600 ευρώ και η αύξηση της κλίμακας φορολόγησης μεταφράζονται σε αυξήσεις φόρου που θα φτάσουν έως και 100% για τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Ενδεικτικά, ένας εργαζόμενος με φορολογητέο εισόδημα 10.000 ευρώ, θα κληθεί να πληρώσει 200 ευρώ περισσότερο άμεσο φόρο το 2016 σε σχέση με το 2015 (από 100 ευρώ το 2015, σε 300 ευρώ το 2016). Για εισοδήματα από 9.500 μέχρι 25.000 ευρώ ετησίως, τα μέτρα ...φορολογικής δικαιοσύνης του ΣΥΡΙΖΑ μεταφράζονται σε 200 ευρώ επιπλέον φόρο. Η δικαιότερη κατανομή των βαρών του ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ως κατέχοντα ακόμα και έναν εργαζόμενο του ιδιωτικού τομέα που αμείβεται με 633 ευρώ μηνιαίως...
Η σφαγή στα εισοδήματα των εργαζομένων συνεχίζεται με νέες αυξήσεις στους έμμεσους φόρους, που η κυβέρνηση φέρνει προς νομοθέτηση το επόμενο διάστημα. Το «πακέτο φόρων», συνολικού ύψους 1,8 δισ. ευρώ, περιλαμβάνει νέα αύξηση στο ΦΠΑ στο 24%, αυξήσεις στους φόρους στα καύσιμα και μια σειρά νέους ειδικούς φόρους, απ' τα ηλεκτρονικά τσιγάρα μέχρι τη συνδρομητική τηλεόραση. Μόνο το νέο πακέτο έμμεσων φόρων επιβαρύνει τη μέση τετραμελή οικογένεια, κατά μέσο όρο, με 700 ευρώ ετησίως.
Ο «δημοσιονομικός κόφτης» και το επιχείρημα της ανάπτυξης
Η κυβέρνηση πανηγυρίζει γιατί η «συμφωνία έκλεισε χωρίς νέα μέτρα». Εμφανίζει ως νίκη πως δεν ψήφισε στη Βουλή το πακέτο των «προληπτικών» νέων μέτρων ύψους 3,5 δισ. ευρώ. Αντί γι' αυτά φέρνει τον λεγόμενο «δημοσιονομικό κόφτη», που προβλέπει πως σε τακτά χρονικά διαστήματα θα εξετάζεται η δημοσιονομική κατάσταση της χώρας σε σχέση με τους στόχους που έχουν τεθεί. Αν το αποτέλεσμα υπολείπεται σε σχέση με τους στόχους, τότε χωρίς να απαιτείται ψήφιση κάποιων μέτρων στη Βουλή, απλά με ένα Προεδρικό Διάταγμα, οι δαπάνες του υπουργείου που δεν «πιάνει τους στόχους», μέσα σ' αυτές μισθοί, συντάξεις και κοινωνικές δαπάνες, θα περικόπτονται αυτόματα ώστε να επιτυγχάνεται αυτόματα ο δημοσιονομικός στόχος. Για παράδειγμα, αν μέσα στο 2018, το πρωτογενές αποτέλεσμα του προϋπολογισμού υπολείπεται του 3,5% του ΑΕΠ - αυξημένο δηλαδή κατά περίπου 6 δισ. ευρώ σε σχέση με το αποτέλεσμα του 2015 και κατά 4 δισ. ευρώ σε σχέση με το αποτέλεσμα του 2016 - τότε οι δαπάνες των υπουργείων για μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές παροχές θα περικόπτονται αυτόματα, με ένα απλό ΠΔ.
Το βασικό κυβερνητικό επιχείρημα είναι πως ο «κόφτης» δεν θα χρειαστεί, αφού η οικονομία θα μπει σε ανάπτυξη και οι δημοσιονομικοί στόχοι θα επιτευχθούν.
Στην ουσία, το επιχείρημα λέει πως δεν θα χρειαστούν άλλα μέτρα γιατί η κυβέρνηση θα τα πάρει απ' τους εργαζόμενους με τα υφιστάμενα... Πως οι εργαζόμενοι θα ματώσουν τόσο ώστε να προκύψει ένα πλεόνασμα 6 δισ. ευρώ επιπλέον απ' την κατάσταση του 2015. Λέει δηλαδή πως για την επίτευξη του στόχου για μόνιμο και διαρκές πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% ετησίως αρκούν τα νέα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα που έχει ήδη πάρει. Προσπαθεί να ρίξει στάχτη στα μάτια των εργαζομένων, να συγκαλύψει ποιος πληρώνει και ποιος ωφελείται απ' τα πρωτογενή πλεονάσματα. Γιατί τα φορολογικά βάρη πέφτουν στις πλάτες των εργαζομένων και τα πλεονάσματα αξιοποιούνται για τη χρηματοδότηση των μονοπωλιακών ομίλων.
Συγχρόνως, η πρόβλεψη για ταχεία και μεγάλη ανάκαμψη της οικονομίας, που θα οδηγήσει σε σημαντική αύξηση του πλεονάσματος, είναι τουλάχιστον στον ...αέρα. Δεν υπάρχουν στοιχεία που να συνηγορούν σε μια τέτοια δυναμική της ελληνικής οικονομίας την επόμενη περίοδο, ειδικά αν συνυπολογίσει κανείς τον αβέβαιο χαρακτήρα της καπιταλιστικής ανάκαμψης της διεθνούς οικονομίας.
Σε κάθε περίπτωση, είναι αποπροσανατολιστικό το επιχείρημα πως η καπιταλιστική ανάπτυξη θα ωφελήσει και τους εργαζόμενους, που θα δουν κάποια ελάφρυνση και άρα πρέπει να συνταχθούν με το στόχο αυτής της ανάπτυξης.
Η πρόσφατη πείρα των εργαζομένων στον κλάδο του τουρισμού δείχνει πως το επιχείρημα αυτό απλά δεν ισχύει. Το 2015 ήταν, για τον τουρισμό, έτος εξαιρετικής επιτυχίας, με ρεκόρ διανυκτερεύσεων. Παρά τις αναπτυξιακές επιδόσεις στον κλάδο, οι μισθοί και οι εργασιακές σχέσεις δεν βελτιώθηκαν καθόλου, γενικότερα η κατάσταση των εργαζομένων. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα ενός κοριτσιού 19 χρόνων που πέθανε από την εξάντληση μέσα σε ένα απ' αυτά τα ξενοδοχεία που σημείωσαν ρεκόρ αφίξεων.
Η καπιταλιστική ανάπτυξη δεν λύνει τα προβλήματα των εργαζομένων. Τα μονοπώλια απαιτούν αυξημένα κέρδη για να προχωρήσουν σε επενδύσεις και τα κέρδη αυτά πατάνε πάνω στην πολιτική φθηνής εργατικής δύναμης, στην Ελλάδα, στην ΕΕ και σε ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο. Η νέα φάση της ανάπτυξης δεν σηματοδοτεί θετική εξέλιξη για τους εργαζόμενους.
Αυτό άλλωστε αντανακλάται και στις θέσεις της κυβέρνησης, που δήλωσε πως τα κεφάλαια απ' τη νέα δόση θα χρησιμοποιηθούν για να αποπληρωθούν οι οφειλές του Δημοσίου, δηλαδή θα πάνε στις τσέπες των μονοπωλιακών ομίλων στους οποίους «χρωστά το Δημόσιο». Αντί για οποιαδήποτε ελάφρυνση των λαϊκών οικογενειών, η σημερινή αστική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, στην ίδια γραμμή με όλες τις προηγούμενες, θα δώσει πολλά νέα δισ. ευρώ στα πολιτικά αφεντικά της, στους μονοπωλιακούς ομίλους.
Συγχρόνως, οι κεντρικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης για το αμέσως επόμενο διάστημα είναι ο νέος «αναπτυξιακός νόμος», που περιλαμβάνει νέες φοροελαφρύνσεις για το μεγάλο κεφάλαιο, η κατανομή των κονδυλίων του νέου ΕΣΠΑ, η μερίδα του λέοντος απ' το οποίο κατευθύνεται σε «μεγάλα έργα», δηλαδή πάει στις τσέπες του μεγάλου κεφαλαίου, και η προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων, που οδηγούν σε αυξημένη κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων που θα «επενδύσουν» στην κρατική περιουσία, σε βάρος της λαϊκής οικογένειας, η οποία θα κληθεί να χρυσοπληρώνει το ρεύμα, το νερό, τις μεταφορές, τα πλοία αλλά και την Υγεία και την Παιδεία.
Η προκλητική στάση της κυβέρνησης
Το μεγάλο κεφάλαιο σήμερα καταβάλλει μόλις 2 δισ. ευρώ φόρους απ' το σύνολο των 50 δισ. ευρώ, δηλαδή μόλις το 5% του συνόλου των φορολογικών εσόδων. Την ίδια στιγμή, τα καθαρά κέρδη του κεφαλαίου εκτιμώνται απ' την Ευρωπαϊκή Επιτροπή σε περισσότερα από 35 δισ. ευρώ και τα μεικτά κέρδη σε περισσότερα από 65 δισ. ευρώ. Το μεγάλο κεφάλαιο ουσιαστικά απαλλάσσεται απ' την καταβολή φόρων, με μια ευρεία γκάμα από φοροαπαλλακτικές διατάξεις, τη δυνατότητα τριγωνικών συναλλαγών και εξωχώριας φορολόγησης σε φορολογικούς παραδείσους, αλλά και με διάφορα «λογιστικά τερτίπια». Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι το εφοπλιστικό κεφάλαιο, τη φορολογία του οποίου διέπει και σήμερα ένα νομοθετικό πλαίσιο, η οικοδόμηση του οποίου ξεκίνησε το 1953 και ολοκληρώθηκε με ένα νόμο της χούντας που περιείχε δεκάδες φοροαπαλλαγές. Βάσει αυτού, οι εφοπλιστές πληρώνουν συνολικούς φόρους λιγότερους από 100 εκατ. ευρώ ετησίως, όταν ο κύκλος εργασιών τους υπερβαίνει τα 10 δισ. ευρώ και όταν επενδύουν σε νέα πλοία συνολικής αξίας άνω των 4 δισ. ευρώ.
Γι' αυτό είναι προκλητικές οι τοποθετήσεις της κυβέρνησης για τάχα δικαιότερη κατανομή των βαρών. Είναι προκλητική η τοποθέτηση του επίσημου φοροεισπράκτορα της κυβέρνησης, του κ. Αλεξιάδη, όταν δήλωνε στη Βουλή πως οι εφοπλιστές πληρώνουν περισσότερους φόρους. Αλλά δεν μπορεί να κρύψει την κυβερνητική πολιτική στήριξης της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλιακών ομίλων, όταν επισημαίνει, απ' το βήμα της Βουλής, τις πιέσεις κύκλων του εξωτερικού που θέλουν την «ελληνική ναυτιλία να επιβαρυνθεί φορολογικά σε εκείνο το επίπεδο, που να μην είναι πλέον ανταγωνιστική». Είναι προκλητικό να σχολιάζουν ως κοινωνική δικαιοσύνη την αύξηση των εισπράξεων από το Κέντρο Ελέγχου Φορολογουμένων Μεγάλου Πλούτου στα 345 εκατ. ευρώ το 2015 έναντι 300 εκατ. ευρώ το 2014, αφού πρόκειται μόλις για το 0,5% του συνόλου των κρατικών εσόδων. Ο πραγματικός πλούτος στην Ελλάδα δεν φορολογείται. Η φορολογία του κεφαλαίου είναι ελάχιστη και θα μειωθεί περαιτέρω.
Η απάντηση του εργατικού - λαϊκού κινήματος
Στον αντίποδα αυτής της πολιτικής λογικής, το εργατικό κίνημα προτάσσει ένα ριζοσπαστικό πλαίσιο με άξονα να πληρώσει το μεγάλο κεφάλαιο. Να φορολογηθούν τα κέρδη του κεφαλαίου με ποσοστό 45% καθώς και η αξία κατοχής μετοχών, μεριδίων σε εργοστάσια, σε επιχειρήσεις, σε ομόλογα και σε επενδυτικά προϊόντα, στα πλοία.
Είναι φυσικά αυταπάτη να περιμένει κανείς οποιαδήποτε συνεννόηση με την άρχουσα τάξη, είτε στην κρίση είτε στην ανάπτυξη. Το κράτος είναι αστικό και στοχεύει στη διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου. Στηρίζει την κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων τσακίζοντας τους υπόλοιπους, θυσιάζοντας τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα στο βωμό των κερδών.
Ο Λένιν, σχολιάζοντας την ανάγκη να βάλει το εργατικό κίνημα ως στόχο πάλης «επαναστατικά υψηλά ποσοστά φορολογίας», έλεγε: «Ο μοναδικός τρόπος να πετύχουμε παραχωρήσεις απ' την αστική τάξη δεν βρίσκεται (...) στην προσαρμογή στα συμφέροντά της ή στις προλήψεις της, αλλά στην προετοιμασία των επαναστατικών δυνάμεων ενάντιά της. Και όσο μεγαλύτερη μερίδα του λαού πείσουμε (...) και για την ανάγκη να τα κατακτήσουμε με την πάλη, τόσο γρηγορότερα θα κάνει παραχωρήσεις η αστική τάξη, και εμείς θα επωφεληθούμε από κάθε, ακόμα και μικρή παραχώρηση, για να διεξάγουμε σταθερό αγώνα για την ολοκληρωτική απαλλοτρίωση της αστικής τάξης»1. Αυτό είναι ο οδηγός της πάλης μας σήμερα. Στοχεύουμε τον πραγματικό αντίπαλο των εργαζομένων, τους μονοπωλιακούς ομίλους και την πολιτική τους, στο Ασφαλιστικό, στη φορολογία, στην κρατική πολιτική στήριξης της κερδοφορίας τους, στα αντιλαϊκά μέτρα που προωθούν. Οξύνουμε τη διαπάλη σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε κλάδο. Αποφασιστικά πολιτικοποιούμε την πάλη του εργατικού κινήματος και οργανώνουμε τη λαϊκή αντεπίθεση.
Παραπομπή
1. Β. Ι. Λένιν, Απαντα, τ. 30, σελ. 200

Του Γρηγόρη ΛΙΟΝΗ*
*Ο Γρηγόρης Λιονής είναι μέλος του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ του ΚΚΕ

Οταν πανηγυρίζει το κεφάλαιο, οι εργαζόμενοι μπαίνουν σε θέσεις μάχης!

Οταν πανηγυρίζει το κεφάλαιο, οι εργαζόμενοι μπαίνουν σε θέσεις μάχης!



Οσο πιο δυνατά σφυροκοπάνε τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα τα «κανόνια» της αντιλαϊκής επίθεσης κυβέρνησης - ΕΕ και κεφαλαίου, τόσο πιο δυνατά βροντούν και τα «τετζερέδια» της προκλητικής κυβερνητικής προπαγάνδας. Προπαγανδιστική φασαρία με στόχο όχι μόνο να κάνουν το μαύρο άσπρο και να κρύψουν την ουσία των βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων που προχωράει με καταιγιστικούς ρυθμούς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αλλά και να στοιχίσουν το λαό πίσω από τους στόχους του κεφαλαίου για τους οποίους πασχίζουν. Με τα μάτια στραμμένα στους νέους γύρους της αντιλαϊκής επίθεσης διαρκείας, που σε αντίθεση με τα χιλιοειπωμένα παραμύθια περί «κάβων», «ξέφωτων» και άλλα τέτοια, αποδεικνύεται ότι είναι χωρίς τέλος.

Κι εκείνοι αποφασισμένοι και αδίστακτοι να φτάσουν «μέχρι τέλους» την αποστολή για την οποία επιλέχτηκαν από το κεφάλαιο, αυτήν της ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας με κάθε μέσο. Αξιοι συνεχιστές των προηγούμενων αντιλαϊκών κυβερνήσεων και ό,τι πιο αντιδραστικού έζησε αυτός ο τόπος. Γι' αυτό και τα συχαρίκια από τους καπιταλιστές εντός και εκτός, από τους «εταίρους» και δανειστές, γι' αυτό και οι «λευκοί καπνοί» από το Eurogroup, γι' αυτό και ο ανυπόκριτος θαυμασμός των αστικών ΜΜΕ για μια κυβέρνηση αποφασισμένη να κάνει τη βρώμικη δουλειά του κεφαλαίου, «ώριμη» πλέον να αξιοποιήσει κάθε όπλο στην αντιλαϊκή φαρέτρα και πιο «ικανή» να περνάει τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα με λιγότερες εργατικές και λαϊκές αντιδράσεις, ντύνοντάς τα με το φιλολαϊκό μανδύα «ισότητας» και «δικαιοσύνης».
Επίθεση χωρίς τέλος...
Προκλητικά ζητάνε από τους εργαζόμενους περίπου να πανηγυρίσουν μαζί τους! Αλλά για τι ακριβώς;
  • Για τον αντιασφαλιστικό νόμο της κυβέρνησης, πραγματικό λαιμητόμο για τα δικαιώματα εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων, φτωχών αγροτών και της νεολαίας; Για το νόμο που σαρώνει δικαιώματα που κατακτήθηκαν κυριολεκτικά με το αίμα της εργατικής τάξης, καταργώντας τον κοινωνικό χαρακτήρα της Ασφάλισης, νομιμοποιώντας όλες τις προηγούμενες ανατροπές, μειώνοντας κι άλλο τις ήδη πετσοκομμένες συντάξεις, διαλύοντας τις επικουρικές, τσακίζοντας τις αναπηρικές και τα κοινωνικά δικαιώματα, μειώνοντας δραστικά τους δικαιούχους του ΕΚΑΣ, αφήνοντας στο έλεος ή στα νύχια των «κορακιών» της ιδιωτικής ασφάλισης εκατομμύρια κόσμου, αφού στο νέο «μοντέλο» η Υγεία και η Ασφάλιση γίνονται ατομική υπόθεση του καθενός;
  • Για τη φορολεηλασία των 1,8 δισ. έμμεσων φόρων, του αφορολόγητου που μειώνεται λίγο πάνω από το βασικό μισθό, της αύξησης του ΦΠΑ, των επιπλέον 700 ευρώ κάθε χρόνο σε κάθε λαϊκό σπίτι, των 1,7 δισ. ευρώ άμεσων φόρων, επιπλέον των 20 δισ. που πληρώνουν από τους προηγούμενους γύρους της αντιλαϊκής επίθεσης και που μένουν άθικτοι;
  • Για το νέο αντιλαϊκό πολυνομοσχέδιο, που μάλιστα ετοιμάζεται ξανά να περάσει Σαββατοκύριακο και σαν τον κλέφτη η κυβέρνηση και που περιλαμβάνει, πέρα από τους νέους φόρους, το άνοιγμα της αγοράς των «κόκκινων» δανείων, το Ταμείο Ιδιωτικοποιήσεων και βέβαια τον «αυτόματο κόφτη», το απαύγασμα δηλαδή των μνημονίων διαρκείας και του μόνιμου εκβιασμού του λαού, για να πιάνονται με τις σάρκες του οι κάθε φορά νέοι αντιλαϊκοί στόχοι του κεφαλαίου;
  • Για το νέο χτύπημα στα Εργασιακά, το συνδικαλιστικό νόμο, τις ομαδικές απολύσεις και όσα άλλα παίρνουν άμεσα σειρά;
...πανηγύρια για το κεφάλαιο...
Κι όμως, για όλα αυτά και άλλα τόσα πανηγυρίζει με θράσος η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Ως κι ότι «η ελπίδα επιστρέφει» έγραψε την Παρασκευή η κυβερνητική «Αυγή». Πράγματι, οι ελπίδες των καπιταλιστών και των επιχειρηματικών ομίλων αναπτερώνονται, όσο βέβαια αυτό είναι δυνατό στο φόντο των τεράστιων ανταγωνισμών, της επίφοβης και αναιμικής καπιταλιστικής ανάκαμψης και τα σκαμπανεβάσματα της καπιταλιστικής οικονομίας στην Ευρωζώνη και διεθνώς. Δεν θα μπορούσε να είναι κι αλλιώς, όταν η αντιλαϊκή επίθεση, που έτσι κι αλλιώς σημαίνει τσάκισμα της τιμής της εργατικής δύναμης και «λυμένα χέρια» για το κεφάλαιο, πηγαίνει χέρι - χέρι με νέα προκλητικά προνόμια και ενισχύσεις για τους καπιταλιστές, για τη θωράκιση και στήριξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας:
  • Με το νέο «αναπτυξιακό νόμο», βγαλμένο από τα πιο τρελά όνειρα του κεφαλαίου. Με νέες φοροαπαλλαγές στο κεφάλαιο και σε βάθος 15ετίας, με δωρεάν κρατικές χρηματοδοτήσεις έως και το 45% της επένδυσης, επιδότηση του «μισθολογικού κόστους» έως 500.000 ευρώ για κάθε θέση εργασίας (!), επιδότηση του «επιχειρηματικού κινδύνου» - κάλυψη των ζημιών, στήριξη των δικτύων επιχειρηματικών ομίλων που σηματοδοτεί την περαιτέρω συγκέντρωση, έναν πραγματικό «παράδεισο» για την κερδοφορία του κεφαλαίου.
  • Με προετοιμασία για νέο γύρο μπουκώματος των μονοπωλίων με ζεστό χρήμα, μέσα από το «πακέτο Γιούνκερ», το ΕΣΠΑ, την αναπτυξιακή τράπεζα και φυσικά στο φόντο της πολυδιαφημισμένης συζήτησης για τη ρύθμιση του χρέους, ώστε να εξασφαλιστεί ζεστό χρήμα για την «εκτόξευση» της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
  • Με το Ταμείο Ιδιωτικοποιήσεων να ανοίγει την όρεξη των καπιταλιστών για τα νέα φιλέτα στο τραπέζι της κερδοφορίας τους, αλλά και με το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας σε Υγεία, Πρόνοια, Ασφάλιση κ.α.
  • Με τη φορολογική ασυλία των εφοπλιστών, που πληρώνουν ετήσιους φόρους - «πουρμπουάρ» όσο τα ναύλα μερικών ημερών, να συνεχίζεται και σ' αυτή να προστίθενται και αντίστοιχες προκλητικές τροπολογίες για τους βιομήχανους και τους καπιταλιστές άλλων κλάδων όπως στον Τουρισμό, όπου ο πρωθυπουργός δεσμεύτηκε ότι είναι «χρέος της πολιτείας» «η διασφάλιση περιβάλλοντος οικονομικής και κοινωνικής σταθερότητας» και «η εγγύηση της ασφάλειας» για την απίθανη κερδοφορία τους.
...και ξαναζεσταμένα παραμύθια
Αυτή είναι η «σταθερότητα» για την οποία πασχίζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και οι υπόλοιποι επίδοξοι διαχειριστές της αντιλαϊκής πολιτικής: κόλαση για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, Γη της Επαγγελίας για τους επιχειρηματικούς ομίλους και τα μονοπώλια. Αυτή και η ανάπτυξη, των μνημονίων διαρκείας για το λαό, εντός του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και της ΕΕ, για τον οποίο καμία αυταπάτη δεν είχε ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο κι αν τις καλλιέργησε με τη σέσουλα στα λαϊκά στρώματα. Απάτες και αυταπάτες που αποκαλύπτονται όλο και περισσότερο στην Ελλάδα, αλλά και σε όλη την ΕΕ, εκεί όπου οι σοσιαλδημοκράτες σύμμαχοι της κυβέρνησης παίρνουν αντίστοιχα αντιλαϊκά μέτρα βγάζοντας τον κόσμο στους δρόμους. Επιβεβαιώνοντας ότι η ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας και η στρατηγική του κεφαλαίου που ενιαία προωθείται σε όλη την ΕΕ, περνάει απαραίτητα και ανεξάρτητα από αντιλαϊκό διαχειριστή πάνω από τα ερείπια των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων.
Αυτή είναι και η ουσία της ταξικής πολιτικής τους, που δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από προπαγανδιστικά πυροτεχνήματα και ξαναζεσταμένα παραμύθια, με στόχο να στρατευτούν εργατικές και λαϊκές δυνάμεις στους στόχους του κεφαλαίου. Ούτε «για τις δύσκολες μέρες που είναι πλέον πίσω», με την αντιλαϊκή επίθεση να είναι μπροστά και να προστίθεται σε όλα τα προηγούμενα που έχουν χάσει οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα. Ούτε περί «τελευταίων μέτρων», με τον «αυτόματο κόφτη» να σηματοδοτεί την επίθεση και τα μνημόνια διαρκείας. Ούτε «για τη μάχη της καθημερινότητας» που τάχα τώρα την αρχίζει η κυβέρνηση, όταν η πολιτική της, όπως και των προηγούμενων, κάνει την καθημερινότητα κόλαση για τις λαϊκές οικογένειες. Ούτε φυσικά με την πλειοδοσία του «πτωχοκομείου» με τους άλλους επίδοξους διαχειριστές της αντιλαϊκής πολιτικής και την εξαπάτηση των τάχα «παράλληλων μέτρων μέσα στα πολύ στενά περιθώρια», το «ρεαλισμό» της υποταγής δηλαδή των λαϊκών αναγκών σε αυτές του κεφαλαίου.
Σε θέσεις μάχης!
Απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική που δε γνωρίζει ανάπαυλα, απέναντι στις άθλιες μεθοδεύσεις της κυβέρνησης που ψήφισε στο σκοτάδι και με το «φόβο» τους τα νέα αντιλαϊκά μέτρα, που επιστράτευσε το ψέμα, τις διαδικασίες fast track, τον αιφνιδιασμό και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, την τεχνητή ευφορία που δεν έπεισε κανέναν εργαζόμενο, απέναντι στη λύσσα της εργοδοσίας που επιχείρησε να βάλει κάθε λογής εμπόδια στην απεργία, οι χιλιάδες εργαζόμενοι, αυτοαπασχολούμενοι, αγρότες, νέοι που κινητοποιήθηκαν, έστειλαν την περασμένη Παρασκευή και το Σαββατοκύριακο το δικό τους δυνατό μήνυμα: Οτι δε νομιμοποιούμε την αντιλαϊκή επίθεση, ότι τα μέτρα επιστρέφονται ως απαράδεκτα. Οτι συνεχίζουμε τον αγώνα ενάντια στην αντιλαϊκή επίθεση διαρκείας για λογαριασμό του κεφαλαίου, μπαίνουμε ξανά σε θέσεις μάχης για τη συνέχεια.
Αξιοποιώντας την πολύτιμη πείρα, πραγματική παρακαταθήκη, που αφήνει και η σκληρή, σχεδόν 8μηνη αναμέτρηση με την εργοδοσία και την κυβέρνηση με αιχμή το Ασφαλιστικό. Πείρα που, μαζί με το σχεδιασμό των επόμενων βημάτων της αγωνιστικής δράσης, χρειάζεται να μπει στο επίκεντρο της συζήτησης σε κάθε χώρο δουλειάς, χωριό και γειτονιά όπου δόθηκε η μάχη. Που επιβεβαιώνει ότι η έγκαιρη προετοιμασία, ο καλός σχεδιασμός, ο προσανατολισμός της δουλειάς στην οργάνωση «απ' τα κάτω», η αντιπαράθεση με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό που αποκάλυψαν το αγωνιστικό τριήμερο την κατάντια τους, και πρώτα απ' όλα το μέτωπο στην εργοδοσία και την πολιτική που τη στηρίζει, αποτελούν στοιχεία που δυσκολεύουν τους σχεδιασμούς του κεφαλαίου, μπορούν να βάλουν εμπόδια. Που επιβεβαιώνει ότι παρά τις μεγάλες δυσκολίες και την προσωρινή υποχώρηση του κινήματος, υπάρχουν δυνάμεις και εφεδρείες, δυνατότητες που πρέπει να αξιοποιηθούν, ώστε το εργατικό και λαϊκό κίνημα να ανασυνταχτεί και να περάσει στην αντεπίθεση.
Στην αντιλαϊκή επίθεση διαρκείας, αντιπαραθέτουμε λοιπόν τη δικιά μας μάχη διαρκείας. Δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, για το δυνάμωμα της συμμαχίας εργαζομένων, φτωχών αγροτών, αυτοαπασχολούμενων, νεολαίας. Κίνημα με συνέχεια, οργανωμένο παντού, στους χώρους δουλειάς και στο χωράφι, στις γειτονιές και στα πανεπιστήμια. Με σταθερό προσανατολισμό ενάντια σε κεφάλαιο - ΕΕ και τις κυβερνήσεις του. Σε θέσεις μάχης για την ανάκτηση των απωλειών και την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών. Σε θέσεις μάχης κόντρα στη στρατηγική του κεφαλαίου, που κόντρα στην ηττοπάθεια, τη μοιρολατρία, τη λογική του «ρεαλισμού» και της υποταγής στις ανάγκες των καπιταλιστών, θα ανοίγει το δικό του ελπιδοφόρο δρόμο της ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών.

TOP READ