26 Απρ 2021

Για το θαύμα των θαυμάτων -Λάζαρε, δεύρο έξω

 




Λάζαρε, δεύρο έξω, ρε
Για το μάγο Ιησού το θαύμα των θαυμάτων είναι η ανάσταση του Λαζάρου. Καλό είναι πάντως εσείς να ξέρετε πως δεν πρόκειται για τίποτα άλλο παρά για μεταφορά της απελευθέρωσης του εβραϊκού λαού από τον αιγυπτιακό ζυγό.
Το άκρως παράδοξο παραμένει: Πώς οι υπόλοιποι Ευαγγελιστές το αγνοούν και το αναφέρει μόνο ο Ιωάννης (11: 1-44);
Ζούσε κάποτε ένας Λάζαρος που ήταν από τη Βηθανία, αλλά ήταν και άρρωστος. Η Βηθανία ήταν όμως και το χωριό της Μαρίας και της αδελφής της Μάρθας. Η Μαρία απ’ την άλλη είναι η γυναίκα που άλειψε με μύρο το μάγο και σκούπισε τα πόδια του με τα μαλλιά της, αλλά αυτό θα γίνει στο μέλλον (Ιωάννης 12: 1-11), παρόλο που ο Ιωάννης μας το λέει σ’ αυτό το σημείο. Ο Λάζαρος επίσης ήταν αδελφός της Μαρίας και τον αγαπούσε ο μάγος. Προφανώς, αδελφός και της Μάρθας. Ο μάγος πάλι αγαπούσε τη Μάρθα. Μύλος δηλαδή. Οι αδελφές έστειλαν μήνυμα στο μάγο πως ο άνθρωπος που αγαπούσε ήταν άρρωστος.
Ο μάγος μαθαίνει το νέο, αλλά δεν φαίνεται να ανησυχεί. Μάλιστα είναι καθησυχαστικός λέγοντας πως η ασθένεια αυτή δεν θα καταλήξει σε θάνατο, αλλά με αυτή θα φανεί η δύναμη και η δόξα του θεού και η αντίστοιχη τιμή και δόξα του θεόπουλου.
Έτσι, έμεινε άλλες δύο μέρες στο μέρος όπου βρισκόταν και την τρίτη μέρα λέει στους μαθητές του:
– Άντε πάμε στην Ιουδαία.
Οι μαθητές προσπάθησαν να τον μεταπείσουν, γιατί στην Ιουδαία τούς είχαν πάρει με τις πέτρες, αλλά ο μάγος άρχισε τις γνωστές ασυναρτησίες. Αναφέρθηκε στο ότι οι ώρες της ημέρας είναι δώδεκα και είπε πως, όταν περπατά κανείς την ημέρα, δεν σκοντάφτει γιατί βλέπει το φως του κόσμου. Αν όμως περπατά τη νύχτα, σκοντάφτει γιατί δεν έχει φως. Μα πού ζούσε ο άνθρωπος; Μετά τους είπε πως ο φίλος του ο Λάζαρος έχει κοιμηθεί, αλλά αυτός θα πάει να τον ξυπνήσει.
Οι διάνοιες οι μαθητές του νόμιζαν πως τον είχε πάρει ο ύπνος τον Λάζαρο και του πρότειναν να πάνε αργότερα μη και τον ανησυχήσουν. Ο μάγος τότε, απογοητευμένος για μια ακόμη φορά από τις διανοητικές τους ικανότητες, σκέφτεται πως ίσως θα ήταν καλύτερα να είχε προσλάβει μορφωμένους και όχι ψαράδες, αφού έτσι κι αλλιώς και τα ψάρια αυτός τους τα ’φερνε. Αλλά ποιος μορφωμένος θα πίστευε αυτές τις αηδίες; Το καταπίνει όμως και τους λέει πως εννοεί ότι πέθανε ο Λάζαρος, αλλιώς τι θεός θα ήταν αν δεν το ’ξερε, αλλά είναι καλό που πέθανε και χαίρεται που δεν ήταν εκεί, γιατί θα είναι για το καλό τους, διότι έτσι θα πιστέψουν. Τότε ο Θωμάς, εκείνος που τον έλεγαν δίδυμο και που δεν φαίνεται να είχε καταλάβει γρι, είπε στους άλλους να πάνε κι αυτοί για να πεθάνουν μαζί του.
Όταν έφτασαν στην Ιουδαία, ο Λάζαρος είχε θαφτεί εδώ και τέσσερις μέρες. Παράλληλα, είχαν μαζευτεί και πολλοί Ιουδαίοι, που μυρίστηκαν γυναίκες μόνες τους και έτρεξαν για τα περαιτέρω, δήθεν όμως για να τις παρηγορήσουν.
Μόλις η Μάρθα έμαθε πως κατέφτασε ο μάγος, έτρεξε να τον βρει, ενώ η Μαρία κάθισε σπίτι. Με τον που τον βλέπει η Μάρθα, του λέει πως, αν ήταν εκεί, δεν θα πέθαινε ο αδελφός της, αλλά τελοσπάντων και τώρα που ήρθε κάτι θα κάνει, γιατί, αν το ζητήσει απ’ το θεό, δεν θα του το αρνηθεί.
Ο μάγος της απάντησε πως ο αδελφός της θα αναστηθεί.
Εκείνη του είπε ότι γνωρίζει πως θα αναστηθεί στη γενική ανάσταση κατά την ημέρα της κρίσης, αλλά ο μάγος την κόβει λέγοντάς της ότι αυτός είναι η ανάσταση και η ζωή και πως αυτός που πιστεύει σ’ εκείνον, ακόμη κι αν πεθάνει, θα ζήσει και πως όποιος ζει και πιστεύει σ’ αυτόν δεν θα πεθάνει ποτέ. Τότε ησύχασαν και τα βούρλα οι μαθητές, που νόμιζαν πως θα πέθαιναν, αλλά σκέφτηκαν πως, αφού πιστεύουν, δεν πρόκειται να πεθάνουν. Μερικοί αναρωτήθηκαν αν πίστευαν επαρκώς, αλλά έδιωξαν τη σκέψη αυτή ως μη προσήκουσα.
Τότε η Μάρθα ψιθύρισε πως εκείνη πίστευε πως ήταν ο γιος του Γιαχβέ, αυτός που περίμεναν να έρθει στον κόσμο, και την έκανε για το σπίτι. Εκεί είπε στη Μαρία πως είχε έρθει ο δάσκαλος και τη ζήτησε, αλλά το ’πε ψέματα, διότι παραπάνω δεν είδαμε κάτι τέτοιο. Η Μαρία, που ήταν με το κομπινεζόν, ρίχνει κάτι πρόχειρο πάνω της, στρώνει λίγο τα μαλλιά της, μυρίζει τις μασχάλες της και τρέχει να τον βρει. Τη βλέπουν οι παρηγορητές να τρέχει, σκέφτονται ότι πηγαίνει στον τάφο και από φόβο μην κάνει καμιά τρέλα τρέχουν κι αυτοί ξωπίσω της. Μόλις η Μαρία συνάντησε το θεόπουλο, έπεσε στα πόδια του κλαίγοντας και του είπε πως, αν ήταν εκεί, δεν θα πέθαινε ο αδελφός της. Την είδε το θεόπουλο να κλαίει, είδε και τους Ιουδαίους να κλαίνε, ταράχτηκε και αναστέναξε. Ρώτησε πού τον έχουν και κάποιος από κάτω κόντεψε να φωνάξει «στο ψυγείο για να παίρνουν τη σύνταξη», αλλά το κατάπιε. Όλοι οι υπόλοιποι του είπαν «έλα μαζί μας να δεις». Το θεόπουλο τότε δάκρυσε και οι Ιουδαίοι, βλέποντάς το αυτό, δάκρυσαν πολύ περισσότερο από πριν. Κάποιος μάλιστα πέταξε:
– Κοίτα πόσο τον αγαπούσε.
Ένας άλλος (πάντα στον όχλο υπάρχουν και οι μαλάκες) είπε:
– Δεν μπορούσε αυτός, που άνοιξε τα μάτια του τυφλού, να τον σώσει;
Ευτυχώς όμως δεν ακούστηκε.
Αφού αναστέναξε και πάλι το θεόπουλο, αυτή τη φορά από μέσα του, πλησίασε τον τάφο. Ήταν μια σπηλιά που είχε μια μεγάλη πέτρα μπροστά της και το θεόπουλο ένιωσε σαν να το έχει ξαναζήσει αυτό, πράγμα που έχει συμβεί σε όλους μας.
Τότε τους είπε:
– Σηκώστε την πέτρα.
Η Μάρθα, που φαίνεται ότι είχε ακολουθήσει και αυτή τους Ιουδαίους που έκλαιγαν και ακολουθούσαν τη Μαρία, που με τη σειρά της έκλαιγε κι εκείνη, είπε πως θα βρομάει, γιατί έχουν περάσει τέσσερις μέρες. Το θεόπουλο πήγε να της πει κάποιο γαμοσταυρίδι, αλλά τελικά της απάντησε πως μόνο αν πιστέψει θα δει τη δόξα του θεού, και τότε αυτή πίστεψε τελειωτικά. Σήκωσαν την πέτρα και μια ακριβή ευωδιά τους πλημμύρισε, που σε πολλούς θύμισε το γνωστό ανδρικό άρωμα «Το νερό του Ιακώβ» του φημισμένου οίκου της εποχής Χαρμάνι, και εξ αυτού πίστεψαν εντελώς καμιά δεκαριά ακόμη. Τότε το θεόπουλο σήκωσε τα μάτια πάνω και είπε το εξής καταπληκτικό:
– Πατέρα, σ’ ευχαριστώ, που με άκουσες. Εγώ βέβαια ξέρω ότι πάντοτε με ακούς, αλλά το είπα για τον κόσμο που παρευρίσκεται, για να με πιστέψει ότι εσύ με έστειλες (που αν τον είχα εγώ γιο, θα του τράβαγα μια κλοτσιά, για να μάθει να μην κοροϊδεύει τον κόσμο μέσα στον πόνο του).
Έπειτα φώναξε δυνατά:
– Λάζαρε, βγες έξω.
Ακριβώς εδώ συνέβη το δεύτερο θαύμα μέσα στο πρώτο.
Διότι ο Λάζαρος δεν φτάνει που αναστήθηκε, αλλά, ενώ ήταν πλήρως φασκιωμένος, με δεμένα χέρια και πόδια και το πρόσωπο τυλιγμένο με μαντίλι, κατάφερε να σκαρφαλώσει απ’ τον τάφο, να βγει και να περπατήσει.
Το θεόπουλο είπε:
– Λύστε τον κι αφήστε τον να φύγει.
Και χώρισαν χωρίς να πουν μια κουβέντα ο ένας στον άλλον.
Τότε πίστεψαν και μερικοί ακόμη, αλλά κάποιοι άλλοι έτρεξαν στους Φαρισαίους και τους είπαν:
– Μαλάκες τρέξτε, γιατί ο τύπος άρχισε ν’ ανασταίνει τους νεκρούς και ποιος ξέρει πόσους θ’ αναστήσει ακόμη και στο τέλος θα πήξουμε στους βρικόλακες.__
Από το «Η Αγρία Γραφή» εκδόσεις ΚΨΜ

 

  • Σήμερον έρχεται ο Χριστός,
    ο επουράνιος Θεός
    εν τη πόλει Βιθανία
    Μάρθα κλαίει και Μαρία
    Λάζαρο τον αδερφό τους
    τον γλυκό και καρδιακό τους.
    Ήτο εκεί και ο Κανάκης
    Το ομολογεί πολλάκις...
    Τον μοιρολογούν και λέουν
    τον μοιρολογούν και κλαίουν.
    Τρεις ημέρες τον θρηνούσαν
    και τον εμοιρολογούσαν.
    Την ημέρα την τετάρτη
    κίνησε ο Χριστός για να `ρθει
    και εβγήκεν η Μαρία
    έξω από τη Βιθανία
    και εμπρός το γόνυ κλει
    και τον πόδα Του ακουμπεί.
    Αν εδώ ήσουν, Χριστέ μου,
    δεν θ’ απέθνησκε ο αδερφός μου.
    Πλήν και τώρα `γω πιστεύω
    και καλότατα ηξεύρω
    ότι δύνασ’ αν θελήσεις
    και νεκρούς να αναστήσεις !
    Το είπαμε και του Κανάκη
    μήπως βάλει ένα χεράκι..
    Ας στην άκρη το Κανάκη
    και `γω τον ανασταίνω.
    Μάθια τρίτα εδώ δεν θέλω.
    Τραπέζι να `τοιμάσετε
    κι εγώ θε να πηγαίνω.
    Δώστε οίνο στον Κανάκη
    Να 'χει κέφι και μεράκι.
    Τότε παρευθύς επήγαν
    και τον τάφο του εδείξαν.
    Επήγαν και του έδειξαν
    τον τάφο του Λαζάρου
    τους είπε και εκύλησαν
    τον λίθο που `χε απάνου.
    Τότε ο Χριστός δακρύζει
    και τον Άδη φοβερίζει:
    Αδη, Τάρταρε και Χάρο,
    το Λάζαρο ήρθα να σου πάρω
    Δεύρω έξω Λάζαρέ μου
    φίλε και αγαπητέ μου.
    Παρευθύς από τον Άδη
    ως εξαίσιο σημάδι
    Λάζαρος απελυτρώθη
    ανεστήθη κι εσηκώθη!!
    Λάζαρος σαβανωμένος
    και με το κερί ζωσμένος
    Εκειά η Μάρθα και η Μαρία
    εκειά κι όλη η Βηθανία
    Μαθητές και Αποστόλοι
    Εκειά ευρεθήκαν όλοι.
    Έκειά ευρέθει και ο Κανάκης
    Οίνο πίνει με τυράκι.
    (Συνηθίζεται εν Ελλάδι,
    οίνος με τυρί και λάδι.
    Στη Κρήτη πάλι μακαρόνια ,
    άλλα ήθη, αλλά "ψώνια")
    Το τι θα μας γράψει τώρα,
    θα το δούμε άλλη ώρα.
    Δόξα το Θεώ φωνάζουν
    και το Λάζαρο εξετάζουν.
    Πες μας Λάζαρε, τι είδες
    εις τον Άδη όπου πήγες ;
    Είδα φόβους, είδα τρόμους
    είδα βάσανα και πόνους.
    Δώστε μου λίγο νεράκι
    να ξεπλύνω το φαρμάκι.
    Τας καρδιάς των χειλέων
    και μη με ρωτάτε πλέον.
    Οίνο ήθελα λιγάκις
    Μα τον ήπιε ο 
    Kanakis
     ..

Ρόδος: Είμαστε πρώην εργαζόμενοι και όχι ωφελούμενοι! – Μόνιμη και σταθερή δουλειά, ίση εργασία για όλους

 


Εδώ και σχεδόν 2 χρόνια ως εργαζόμενοι και νυν απολυμένοι της Κοινωφελούς Εργασίας συγκροτήσαμε Επιτροπή Αγώνα, για να διεκδικήσουμε το δίκιο μας. Να απαιτήσουμε μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους. Ίση αμοιβή και όρους εργασίας. Ίδια δικαιώματα σε όλους!

Η δικαστική διεκδίκηση του δικαιώματός μας στην εργασία αποτελεί μονόδρομο για την επιστροφή μας στο Δήμο Ρόδου. Στο τέλος του πρώτου δεκαήμερου του Μαΐου είναι η εκδίκαση της υπόθεσής μας, ώστε να επιστρέψουμε στους χώρους εργασίας μας. Είμαστε δεκαεπτά (17) πρώην εργαζόμενοι, κι ΟΧΙ ωφελούμενοι.

Στις 16-04-2021 καταθέσαμε αίτηση του δικηγόρου μας στην αρμόδια Οικονομική Επιτροπή με αρ. Πρωτ. 18613. Δυστυχώς, στην έκτακτη συνεδρίασή της (20-04-2021) το αίτημά μας δεν είχε συμπεριληφθεί μαζί τα άλλα επείγοντα θέματα στην ημερήσια διάταξή της.

Αναμένουμε την επόμενη συνεδρίαση, ενδεχομένως στις 26-04-2021 (τακτική ή έκτακτη), ώστε για άλλη μια φορά οι δημοτικοί σύμβουλοι και μέλη της αρμόδιας επιτροπής να επιβεβαιώσουν την υποστήριξή τους στα αιτήματα και στον αγώνα μας, σύμφωνα με την αντίστοιχη ομόφωνη 993/2019 απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου και τις δημόσιες δηλώσεις τους.

Η λήψη απόφασης της Οικονομικής Επιτροπής για αποδοχή της αγωγής μας κατ΄αρθρο 298 Κ.Πολ.Δ. σε συνδυασμό με το άρθρο 297 Κ.Πολ.Δ.. και για δέσμευση παραίτησης από ένδικα μέσα σε περίπτωση δικαστικής δικαίωσής μας είναι καθοριστικής σημασίας, διότι μόνο έτσι μπορεί το Δικαστήριο να αναγνωρίσει ορθά τις συμβάσεις μας ως αορίστου χρόνου, χωρίς να είναι η κρίση του αντίθετη με τις επιταγές του Συντάγματος.

TOP READ