Αφιέρωμα στους δεσμούς της Κέρκυρας με το ΚΚΕ και στους Κερκυραίους κομμουνιστές

 (ΦΩΤΟ)

• 
  

Κερκυραίοι κομμουνιστές και φίλοι του ΚΚΕ στη Μακρόνησο

Εκτεταμένο αφιέρωμα στους ακατάλυτους δεσμούς της Κέρκυρας με το ΚΚΕ και στους Κερκυραίους κομμουνιστές δημοσίευσε, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης των 100 χρόνων από την ίδρυση του ΚΚΕ, η εφημερίδα «Η Κέρκυρα Σήμερα» στην ηλεκτρονική της έκδοση.
Το κείμενο αναφέρεται, μεταξύ άλλων, στους πρωτοπόρους των σοσιαλιστικών - κομμουνιστικών ιδεών στο νησί και στη συμβολή τους στην ίδρυση του ΣΕΚΕ, στις 17 Νοέμβρη του 1918. Επίσης, αναδεικνύει τους στενούς και αδιάλειπτους δεσμούς του ΚΚΕ με την Κέρκυρα και την ηρωική Ιστορία και συμβολή των Κερκυραίων κομμουνιστών στην ανάπτυξη της δράσης του Κόμματος και των αγώνων του κερκυραϊκού λαού για την κοινωνική πρόοδο. Αναφέρεται, ακόμη, στους δεσμούς αίματος και αγώνων που ένωσαν ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ με την Κέρκυρα, καθώς και στο μαρτυρικό κερκυραϊκό νησάκι Λαζαρέτο, αξιοποιώντας και στοιχεία που παρουσιάστηκαν σε πρόσφατη εκδήλωση της Οργάνωσης Κέρκυρας του Κόμματος για τον εορτασμό των 100 χρόνων του ΚΚΕ.
Υπογράφεται από τον δημοσιογράφο Χρήστο Κορφιάτη και συνοδεύεται από φωτογραφίες των πρωτοπόρων Κερκυραίων κομμουνιστών Σπύρου Καλοδίκη, Νάσου Βλάσση, Αλέκου Πρίφτη, Κώστα Χυτήρη, Σπύρου Μπαλού, Οδυσσέα Κοτινά, Νίκου Λούβρου, Σίμου Βλάσση, Λέοντα Αυδή και Σταύρου Κωνσταντά.
(Διαβάστε εδώ ολόκληρο το δημοσίευμα). 

1 / 10

Για την Αριστερά σας μαντάμ ... nous nous en foutons!

Επειδή στη Γαλλία γίνεται χαμός, είπα να κάνω ένα αφιέρωμα στη Γαλλική Αριστερά. 

Τι καλύτερο, από την πρόσφατη συνέντευξη τής παρ’ ολίγον Πρεζιντάν ντε λα Ρεπιμπλίκ Φρανσέζ, της μαντάμ Σεγκολέν Ρουαγιάλ, στα «Νέα», προ ημερών. 

Ως γνωστόν, η Σεγκολέν είναι Αριστερή. Η Ελληνίς δημοσιογράφος μάλιστα, που πήρε την συνέντευξη, δεν διστάζει να της απευθύνει την εξής (γεμάτη μετριοπάθεια και αντικειμενικότητα) ερώτηση: 

«Είστε η αγαπημένη πολιτική προσωπικότητα των αριστερών στη Γαλλία (σχόλιο δικό μου: αυτό είναι μια διαπίστωση, η οποία, ως εισαγωγή στην ερώτηση, θεωρεί κάτι δεδομένο και φέρνει τον συνεντευξιαζόμενο αλλά και τον αναγνώστη προ τετελεσμένων). Πώς πάει η Αριστερά;» 

Ακολουθεί εξίσου μετριοπαθής και αντικειμενική απάντηση τής μαντάμ Σεγκολέν, η οποία δεν απορρίπτει (άρα δέχεται) το γλείψ… (Γκουχ! Συγγνώμην…) τη φιλοφρόνηση και απαντά καθαρά. Πεντακάθαρα, όπως μόνο οι αριστεροί ηγέτες ξέρουν: 

«Πρέπει να επαναπροσδιοριστεί, διότι … μπλα, μπλα, μπλα, πατατί-πατατά». 

Την βαρυσήμαντη αυτή συνέντευξη, της βαρυσήμαντης αυτής Αριστερής φιγούρας, στο βαρυσήμαντο αυτό μέσο, μπορείτε να απολαύσετε ΕΔΩ. 

Ωστόσο, εγώ θα επιχειρήσω μέσω των φωτογραφιών που δημοσιεύει το μέσο (τις οποίες αναδημοσιεύω για λόγους σχολιασμού και κριτικής τής ουσίας του άρθρου) να προτείνω στη μαντάμ Σεγκολέν και στην Αριστερά που αυτή εκπροσωπεί, μια εναλλακτική τού επαναπροσδιορισμού οδό: 

Σερ μαντάμ, 

η Αριστερά που συχνάζει στα σαλόνια και στρώνει τον πισινό της σε βελούδινες χρυσοποίκιλτες πολυθρόνες, 

που χαριεντίζεται με την Καγκελάριο του τετάρτου Ράιχ

και λουφάζει ναζιάρικα στον ώμο τού υπαλλήλου των Ρότσιλντ, 

δεν χρειάζεται να επαναπροσδιοριστεί. 

Χρειάζεται να αυτοκτονήσει! Να μετοικήσει σε άλλον πλανήτη έστω! Να μας απαλλάξει από την παρουσία της, με οποιονδήποτε τρόπο, πάση θυσία και το συντομότερο. Διότι όσο συνεχίζει να υπάρχει και να μας προκαλεί, έχουμε κι εμείς δικαίωμα να αντιδρούμε. Κομ ιλ φο πα. Και για να σας το πω καθαρότερα … γι αυτή την Αριστερά… 

Νου νουζαν φουτόν! 

Τα «κίτρινα γιλέκα» και ο Λένιν

Πίσω από «απολίτικες» κινήσεις και κινήματα, βάση είναι η όξυνση των ταξικών αντιθέσεων και η αδυναμία των εργαζομένων να ενταχθούν και να εκφραστούν με ένα γνήσιο ταξικό κίνημα.

Η ήττα και υποχώρηση της εργατικής τάξης, η διάλυση του κομμουνιστικού κινήματος με ταυτόχρονη όξυνση της επίθεσης του κεφαλαίου και των ταξικών αντιθέσεων, έφερε ένα τμήμα το πληθυσμού να έχει χάσει τελείως τον προσανατολισμό του. Αυτό το αντικαθιστά με τον αυθορμητισμό, την άρνηση οργάνωσης και βαθύτερης ανάγνωσης της κατάστασης, την αποιδεολογικοποίηση και την απόκρυψη μιας ενοχής για τις προηγούμενες πολιτικές επιλογές.

Τα "κίτρινα γιλέκα" δεν διαφέρουν πολύ από τους εδώ «αγανακτισμένους». Όταν ξεθυμάνει η «επαναστατικότητα» τότε εξαιτίας της έλλειψης προοπτικής μιας οργάνωσης που θα τους οδηγήσει σε συνειδητή ταξική πάλη με μακροπρόθεσμο στόχο, θα διαλυθούν σε εξ ων συντίθενται ή θα σχηματίσουν ένα μικροαστικό μόρφωμα από τα πολλά που είδαμε στους Ποδέμους, στους μπέπε γκρίλο και ως ένα μέρος ο ΣΥΡΙΖΑ που μεταλλάχθηκε σε χρόνο ρεκόρ σε νέο-μικροαστικό κόμμα. Εκτός αυτού υπάρχει πάντα ο χειρότερος κίνδυνος να τους αξιοποιήσει ο φασισμός και ως ένα μέρος το πετυχαίνει.

Σταδιακά η ταξική πάλη, όταν «καθαρίσει» με την ήττα της και αρχίσει μέσα από πολύ σκληρούς αγώνες να οργανώνεται, θα θέσει και σε αυτά τα κινήματα το δίλημμα με ποιους θα πάνε και ποιους θ’ αφήσουν. Τότε θα δούμε πόσο απολίτικοι είναι. Ταυτόχρονη όμως πρέπει να είναι και η κίνηση των οργανώσεων της εργατικής τάξης.

Πάντα να μη ξεχνάμε πόσο ευάλωτα είναι πάντως στη διάβρωση και χειραγώγηση από προβοκάτορες τέτοια κινήματα. Οι άνθρωποι που τα απαρτίζουν δεν ήταν χωρίς πολιτική ένταξη ως τώρα. Έχουν δεσμούς, ενοχές και στερεότυπα που μετά τον πρώτο καιρό θα εμφανιστούν.

Για τα πραγματικά λαϊκά κινήματα όμως που απλώς τα μέλη τους δεν έχουν ώριμο ταξικό προσανατολισμό ισχύει για τα κομμουνιστικά κινήματα, όπου υπάρχουν, η τακτική της σταδιακής προσέγγισης.

Τι έλεγε ο Λένιν στον καιρό του για τέτοια κινήματα;

Να ορισμένες θέσεις του:

Πρώτο. Ο μαρξισμός διαφέρει απ' όλες τις πρωτόγονες μορφές σοσιαλισμού κατά το ότι δεν δεσμεύει το κίνημα με μια οποιαδήποτε καθορισμένη μορφή πάλης. Παραδέχεται τις πιο διαφορετικές μορφές πάλης, όμως δεν τις «επινοεί», αλλά μόνο γενικεύει, οργανώνει, προσδίνει συνειδητότητα σε εκείνες τις μορφές πάλης των επαναστατικών τάξεων που εμφανίζονται μόνες τους στην πορεία του κινήματος. Ο μαρξισμός, που είναι αναμφισβήτητα εχθρός κάθε αφηρημένης διατύπωσης, κάθε δογματικής συνταγής, απαιτεί να μελετάμε προσεκτικά τη διεξαγόμενη μαζική πάλη, που με την ανάπτυξη του κινήματος, με το ανέβασμα της συνειδητότητας των μαζών, με την όξυνση των οικονομικών και πολιτικών κρίσεων γεννά συνεχώς όλο και νέους, όλο και πιο ποικίλους τρόπους άμυνας και επίθεσης. Γι' αυτό ο μαρξισμός δεν απορρίπτει καμιά απολύτως μορφή πάλης. Ο μαρξισμός σε καμιά περίπτωση δεν περιορίζεται στις πιθανές μορφές πάλης ή στις μορφές πάλης που υπάρχουν μόνο στη δοσμένη στιγμή, αλλά αναγνωρίζει ότι με την αλλαγή μιας δοσμένης κοινωνικής συγκυρίας, είναι αναπόφευκτες νέες μορφές πάλης, άγνωστες στους ηγέτες της δοσμένης περιόδου. Απ' αυτήν την άποψη ο μαρξισμός διδάσκεται, αν μπορούμε να εκφραστούμε έτσι, από την πρακτική των μαζών και δεν έχει την αξίωση να διδάσκει στις μάζες μορφές πάλης, που τις επινοούν «ειδικευμένοι στη συστηματοποίηση» γραφιάδες. Ξέρουμε, - έλεγε, λογουχάρη, ο Κάουτσκι, εξετάζοντας τις μορφές της κοινωνικής επανάστασης, - ότι η επερχόμενη κρίση θα μας δώσει νέες μορφές πάλης, που δεν μπορούμε τώρα να τις προβλέψουμε.

Δεύτερο, ο μαρξισμός απαιτεί αναμφισβήτητα την ιστορική εξέταση του ζητήματος των μορφών πάλης. Το να βάζει κανείς το ζήτημα αυτό έξω από την ιστορικά-συγκεκριμένη κατάσταση σημαίνει ότι δεν καταλαβαίνει το αλφάβητο του διαλεκτικού υλισμού. Στις διαφορετικές στιγμές της οικονομικής εξέλιξης, σε εξάρτηση από τους διαφορετικούς όρους πολιτικούς, εθνικοπολιτιστικούς, βιοτικούς κτλ., οι διαφορετικές μορφές πάλης προωθούνται στην πρώτη γραμμή, γίνονται κύριες μορφές πάλης, και σε συνάρτηση μ' αυτό, αλλάζουν με τη σειρά τους και οι δευτερεύουσες, οι επικουρικές μορφές πάλης. Το να προσπαθεί κανείς ν' απαντήσει με ένα ναι ή ένα όχι στο ζήτημα που άφορα ένα ορισμένο μέσο πάλης, χωρίς να εξετάσει λεπτομερειακά τη συγκεκριμένη κατάσταση του δοσμένου κινήματος στο δοσμένο βαθμό ανάπτυξής του, σημαίνει ότι εγκαταλείπει εντελώς το έδαφος του μαρξισμού.

Οι μορφές της πάλης του λαού, η Αριστερά και ο Λένιν

https://aristeripolitiki.blogspot.com/2011/06/blog-post_22.html?fbclid=IwAR1mMzQBoy1CTKOieo_RbbwXMiZFKQtNMWa5LnWobOBpzyEPLuUIasBznas

Επιστήμη και έρευνα στην υπηρεσία του καπιταλιστικού κέρδους ή των λαϊκών αναγκών;

Αποσπάσματα από την εισηγητική ομιλία του Μάκη Παπαδόπουλου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του Κόμματος, στην επιστημονική ημερίδα του ΚΚΕ, στη Γενεύη

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε στη Γενεύη την 1ηΔεκέμβρη, στο πλαίσιο των εορτασμών για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ, η επιστημονική ημερίδα με θέμα: «Επιστήμη, έρευνα και τεχνολογία στην υπηρεσία του καπιταλιστικού κέρδους ή των κοινωνικών αναγκών;».
Την ημερίδα παρακολούθησε μεγάλος αριθμός φυσικών και κοινωνικών επιστημόνων καθώς και μισθωτών τεχνικών από το CERN και από πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα της Κεντρικής Ευρώπης, ενώ η εισηγητική ομιλία πραγματοποιήθηκε από τον Μάκη Παπαδόπουλο, μέλος του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ.
Ακολούθησαν θεματικές εισηγήσεις από ερευνητές, με σκοπό να φωτίσουν πτυχές της έρευνας σε διάφορους επιστημονικούς κλάδους.
Ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει σήμερα αποσπάσματα από την εισηγητική ομιλία του Μάκη Παπαδόπουλου.

***

«Ολοκληρώνοντας τις θέσεις για τον Φόιερμπαχ, ο Καρλ Μαρξ, που φέτος γιορτάζουμε τα 200 χρόνια απ' τη γέννησή του, τόνισε ότι "οι φιλόσοφοι έχουν απλώς εξηγήσει τον κόσμο με διάφορους τρόπους, αυτό που έχει σημασία είναι να τον αλλάξουμε".
Το επαναστατικό πρόταγμα του Μαρξ είναι σήμερα επίκαιρο όσο ποτέ.
Οποιον τομέα της παραγωγής, όποιον επιστημονικό κλάδο και αν εξετάσουμε, μπορούμε να εντοπίσουμε τον μεγάλο ένοχο που εμποδίζει να αξιοποιηθούν προς όφελος των αναγκών της κοινωνίας οι μεγάλες δυνατότητες που γεννά η δουλειά των εργαζομένων, τις οποίες διευρύνει η ανάπτυξη των επιστημών και της τεχνολογίας.

Καπιταλισμός και επιστημονική έρευνα

Εύκολα μπορούμε να εντοπίσουμε τις αρνητικές συνέπειες για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών σε σχέση με τον προσανατολισμό, το περιεχόμενο, τις μεθόδους και τα κριτήρια της έρευνας, τους όρους χρηματοδότησης, τους όρους εργασίας των επιστημόνων και τα εμπόδια που δημιουργούνται για το απαιτούμενο βάθεμα του κοινωνικού χαρακτήρα της επιστημονικής εργασίας και ιδιαίτερα της επιστημονικής έρευνας.

Στιγμιότυπο από την ημερίδα στη Γενεύη

Ας δούμε επιγραμματικά ορισμένα παραδείγματα:
Πώς καθορίζεται η ιεράρχηση των στόχων και της χρηματοδότησης της εφαρμοσμένης έρευνας στο φάρμακο; Με ποιο κριτήριο επιλέγεται ως προτεραιότητα η αντιμετώπιση μιας ασθένειας των κατοίκων της Ευρώπης συγκριτικά μ' ένα πρόβλημα που αφορά την Αφρική; Ολοι γνωρίζουμε γενικά την απάντηση. Οι προτεραιότητες καθορίζονται με γνώμονα το ποσοστό κέρδους και τα μερίδια αγοράς των ανταγωνιζόμενων ομίλων. Και εκατομμύρια άνθρωποι εξακολουθούν να υποφέρουν γιατί το φάρμακο και η ίδια η υγεία αποτελούν σήμερα εμπορεύματα.
Πώς καθορίζονται οι προτεραιότητες και οι μέθοδοι για την επιστημονική αντιμετώπιση του επαγγελματικού κινδύνου, για την αντιμετώπιση των φυσικών καταστροφών και μεγάλων τεχνολογικών ατυχημάτων, για την προστασία της υγείας και της ασφάλειας των εργαζομένων; Μας καλούν να συνυπολογίσουμε το κόστος για τους εργαζόμενους, για τις επιχειρήσεις και το κράτος και να προσδιορίσουμε βέλτιστες λύσεις. Βέλτιστες λύσεις για ποιον;
Οι ίδιες οι κατευθυντήριες γραμμές της ΕΕ προτάσσουν ως βασικό κριτήριο του σχεδιασμού διαχείρισης κινδύνων την οικονομική αποδοτικότητα και την προφύλαξη των μεγάλων περιουσιακών στοιχείων των μονοπωλιακών ομίλων και των μεγαλοϊδιοκτητών γης.
Αντίστοιχα, η έρευνα στις κοινωνικές επιστήμες, η οικονομική και η ιστορική έρευνα ωθούνται όλο και πιο ασφυκτικά στην κατεύθυνση της απολογητικής του καπιταλισμού και της κατασυκοφάντησης του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε στον 20ό αιώνα. Φυσικά, η αξιοποίηση των αστικών οικονομικών και κοινωνικών θεωριών για τη θεμελίωση και ανάπτυξη της κυρίαρχης ιδεολογίας δεν είναι νέο φαινόμενο. Ηδη ο Μαρξ στην εποχή του μιλούσε για το θάνατο της αστικής πολιτικής οικονομίας, με κριτήριο την επιστημονική αναζήτηση της αλήθειας.
Ομως στις μέρες μας είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις πλέον πολλές αστικές επιστημονικές προσεγγίσεις απ' τη χυδαία, φτηνή προπαγάνδα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα οι θεωρίες για το τέλος της Ιστορίας και της ταξικής πάλης και οι ανιστόρητες κατασκευές της θεωρίας των δύο άκρων, που τολμούν να ταυτίζουν το φασισμό με τον μόνο πραγματικό αντίπαλό του στην Ιστορία, τον κομμουνισμό.

Εμπορευματοποίηση της επιστημονικής έρευνας

Η αστική τάξη γνωρίζει επίσης πολύ καλά τις αντικειμενικές δυσκολίες πλήρους εμπορευματοποίησης του περιεχομένου της επιστημονικής γνώσης. Ακόμα και μετά την πώληση του περιεχομένου μιας επιστημονικής έρευνας, η νέα επιστημονική γνώση εξακολουθεί να αποτελεί πνευματικό κτήμα των επιστημόνων που δούλεψαν στη σχετική έρευνα.
Γι' αυτό και η αστική τάξη στην εποχή του μονοπωλιακού καπιταλισμού παρεμβαίνει πολύμορφα, για να ελέγξει κυρίως τη ροή της επιστημονικής γνώσης, τους τρόπους και τις μεθόδους αξιοποίησης της νέας επιστημονικής γνώσης στην παραγωγή, την εφευρετική δραστηριότητα, την ανάπτυξη των προτύπων στη βιομηχανία.
Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, η επιστημονική έρευνα χρηματοδοτείται και προσανατολίζεται με συγκεκριμένα προγράμματα απ' το αστικό κράτος, ενώ μεγάλο μέρος της εφαρμοσμένης έρευνας πραγματοποιείται απευθείας από μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους ή πανεπιστημιακά ιδρύματα που συνδέονται άμεσα με αυτούς.
Το αστικό κράτος και οι διακρατικές συνεργασίες σηκώνουν το βάρος της χρηματοδότησης σε εκείνους τους τομείς που είναι δυσβάσταχτο για τους μεμονωμένους ομίλους και που δεν αποτελούν προτεραιότητα με γνώμονα το ποσοστό κέρδους. Το CERN είναι ένα παράδειγμα βασικής έρευνας που τα επιτεύγματά της αξιοποιούνται στη συνέχεια σε διάφορους τομείς της βιομηχανίας.
Γενικότερα, η χρηματοδότηση μεταβάλλεται, αυξομειώνεται με βάση τον καπιταλιστικό κύκλο περιοδικής εμφάνισης της κρίσης στην οικονομία, με βάση την ανισόμετρη ανάπτυξη των κλάδων και την αναρχία της καπιταλιστικής παραγωγής.
Πέρα όμως απ' τους ασταθείς όρους χρηματοδότησης, το σημαντικότερο είναι τα εμπόδια που δημιουργεί η ζούγκλα της καπιταλιστικής αγοράς, στην αναγκαία όλο και βαθύτερη κοινωνικοποίηση της επιστημονικής εργασίας. Την ώρα που απαιτείται η πιο πλατιά και ανεμπόδιστη επιστημονική και διεπιστημονική συνεργασία, εμφανίζονται ανταγωνιστικές ερευνητικές ομάδες και σπατάλη επιστημονικής εργασίας στο ίδιο αντικείμενο, ερευνητικές ομάδες που κρύβουν η μια απ' την άλλη τις επιστημονικές κατακτήσεις τους».

Οι νέες δυνατότητες της «4ης βιομηχανικής επανάστασης»

Σε άλλο σημείο της ομιλίας του, ο εισηγητής σημείωσε:
«Αξίζει να σταθούμε συγκεκριμένα στις σύγχρονες συνθήκες και να φωτίσουμε ορισμένες νέες αντικειμενικές δυνατότητες του επαναστατικού εργατικού κινήματος.
Καταρχάς, τις νέες δυνατότητες που γεννά η επιστημονική και τεχνολογική πρόοδος, που η αστική σκέψη τις έχει κωδικοποιήσει ως 4η βιομηχανική επανάσταση. Δεν θα σπαταλήσουμε το χρόνο μας για να κρίνουμε τον αδόκιμο όρο και την επιφανειακή αστική περιοδολόγηση, που αντιμετωπίζει την εξέλιξη των παραγωγικών δυνάμεων ως ανεξάρτητη μεταβλητή.
Στην ουσία, αναφερόμαστε στη δυνατότητα των μηχανικών συστημάτων να συντονίζονται μεταξύ τους και με τους εργαζόμενους και να συμβάλλουν στη λήψη αποφάσεων, χάρη στην πρόοδο της τεχνητής νοημοσύνης, της ρομποτικής και της πληροφορικής, σχετικά με τη γρήγορη συλλογή και επεξεργασία μεγάλου όγκου δεδομένων. Γνωρίζετε πλήθος σχετικών παραδειγμάτων, όπως ολόκληρα τμήματα της παραγωγής και αποθήκευσης προϊόντων στη βιομηχανία, όπου δεν παρεμβαίνει πλέον άμεσα το χέρι του εργαζόμενου στην παραγωγική διαδικασία.
Ας σκεφτούμε, λοιπόν, πόσοι τεχνικοί περιορισμοί που υπήρχαν στη Ρωσία το 1917 και στη Σοβιετική Ενωση το 1950, για την επιτυχία του κεντρικού σχεδιασμού, για την επιτυχία των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής, δεν υπάρχουν σήμερα. Ας σκεφτούμε πόσο έχουν αυξηθεί πλέον οι δυνατότητες για τον κεντρικό σχεδιασμό της μελλοντικής εργατικής εξουσίας, για να λαμβάνει βέλτιστες αποφάσεις σε σύνθετα προβλήματα και να διασφαλίζει όχι μόνο την επάρκεια αλλά και την ταχεία βελτίωση της ποιότητας των προϊόντων. Ας σκεφτούμε τις δυνατότητες που δίνει η αύξηση της παραγωγικότητας για την αύξηση του ελεύθερου χρόνου και την ενίσχυση του δημιουργικού περιεχομένου της εργασίας κάθε εργαζόμενου.
Αντίστροφα και αντίθετα με ό,τι προβάλλει η αστική προπαγάνδα, αυτή η τεχνολογική εξέλιξη οξύνει τις αντιφάσεις του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και καθιστά μονόδρομο τη συνεχή επίθεση της αστικής πολιτικής προς τα δικαιώματα των εργαζομένων.
Οπως γνωρίζουμε απ' τη μαρξιστική πολιτική οικονομία, όσο αυξάνεται το επίπεδο τεχνικής ανάπτυξης της παραγωγής, όσο αυξάνεται η αναλογία των μέσων παραγωγής σε σχέση με την εργατική δύναμη στη διαδικασία παραγωγής, όσο αυξάνονται η τεχνική και η οργανική σύνθεση του κεφαλαίου, τόσο ενισχύεται η τάση πτώσης του ποσοστού κέρδους. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η πηγή της εκμετάλλευσης, η πηγή της υπεραξίας και του καπιταλιστικού κέρδους είναι ο απλήρωτος χρόνος του μισθωτού εργάτη, η απλήρωτη εργασία πάνω απ' την αξία της εργατικής δύναμής του που την κλέβει και την ιδιοποιείται δωρεάν ο καπιταλιστής. Μόνο η ζωντανή εργατική δύναμη και όχι τα ρομπότ δημιουργούν υπεραξία.
Φυσικά, η αστική πολιτική δεν παρακολουθεί παθητικά αυτήν την πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους. Παρεμβαίνει πολύμορφα για να αναχαιτίσει αυτήν την τάση και να αυξήσει το βαθμό εκμετάλλευσης των εργαζομένων σε κάθε κλάδο και στο σύνολο της οικονομίας.
Αξιοποιεί την αύξηση της παραγωγικότητας και την εντατικοποίηση της εργασίας για να αυξήσει τον κλεμμένο χρόνο και να μειώσει το μέρος της εργάσιμης μέρας που χρειάζεται ο εργάτης για να αναπαραγάγει την εργατική του δύναμη, για να ικανοποιήσει τις ανάγκες της οικογένειάς του.
Ομως, ενώ η αστική πολιτική μπορεί ξεζουμίζοντας και τσακίζοντας τους εργαζόμενους να αυξάνει τα κέρδη του κεφαλαίου, δεν μπορεί να αντιστρέψει ουσιαστικά την πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους, παρά μόνο να την επιβραδύνει.

Ταξική διαστρωμάτωση των επιστημόνων

Παράλληλα, η αστική επίθεση δημιουργεί την αντικειμενική βάση δυσαρέσκειας των μισθωτών εργαζομένων. Εδώ περιλαμβάνεται πλέον ένα μεγάλο μέρος των μισθωτών επιστημόνων.
Τονίζουμε ότι οι επιστήμονες, ιδιαίτερα στις σύγχρονες συνθήκες, δεν αποτελούν ενιαία ταξική κατηγορία. Ασφαλώς υπάρχουν απόφοιτοι των πανεπιστημίων που είναι μεγαλοεργοδότες και διευθυντικά στελέχη ομίλων, δηλαδή ανήκουν στην αστική τάξη. Ασφαλώς υπάρχουν τεχνικοί σύμβουλοι, ακαδημαϊκοί και επόπτες ερευνητικών ομάδων που ανήκουν στα μεσαία στρώματα.
Ασφαλώς υπάρχουν αυτοαπασχολούμενοι μελετητές που πωλούν το προϊόν, το αποτέλεσμα της εργασίας τους, π.χ. μια μελέτη. Επιστήμονες που εργάζονται μοναχικά, ατομικά με ένα - δυο συνεργάτες και επιβιώνουν δύσκολα στην αρένα της καπιταλιστικής αγοράς, σηκώνοντας δυσανάλογα φορολογικά και ασφαλιστικά βάρη.
Ομως, δίπλα σ' αυτούς υπάρχει πλέον μια μεγάλη στρατιά μισθωτών επιστημόνων και ερευνητών που επιβιώνουν, πουλώντας την ειδικευμένη εργατική τους δύναμη. Παίζουν εκτελεστικό ρόλο στην έρευνα και την παραγωγή, δουλεύουν ομαδικά και είναι σχετικά χαμηλόμισθοι. Με βάση τα λενινιστικά κριτήρια ανήκουν ή προσεγγίζουν τη σύγχρονη εργατική τάξη, ως μισοπρολετάριοι. Ο μεμονωμένος ανεξάρτητος ερευνητής ανήκει στο παρελθόν.
Φυσικά, οι περισσότεροι απ' αυτούς τους επιστήμονες είναι μισθωτοί εργάτες «πρώτης γενιάς», με μικροαστικές καταβολές και ασταθή διάρκεια παραμονής στην εργατική τάξη. Ορισμένοι μεταπηδούν στην εργατική αριστοκρατία. Πολλοί μπορούν να γίνουν προσωρινά φορείς της μικροαστικής ιδεολογίας στο εργατικό κίνημα.
Ομως, για τη μεγάλη πλειοψηφία των μισθωτών επιστημόνων η σημερινή ταξική τους θέση εδραιώνεται και η σχετική επιδείνωση, η σχετική εξαθλίωσή τους είναι γεγονός.
Γνωρίζετε καλύτερα απ' τον καθένα τα εξοντωτικά ωράρια, την ανασφάλεια, τον κίνδυνο της ανεργίας και της γρήγορης απαξίωσης της κατακτημένης ειδικευμένης επιστημονικής γνώσης.
Γνωρίζετε καλά την αβεβαιότητα των ερευνητών και των μελετητών για το τι θα γίνει μόλις τελειώσει κάθε δίχρονο ή τρίχρονο πρότζεκτ. Τις ατέλειωτες ώρες που απαιτούνται για έξυπνες παρουσιάσεις σε συνέδρια και ημερίδες και δημόσιες σχέσεις, αντί για δημιουργική, ουσιαστική επιστημονική εργασία.
Γνωρίζετε τους άνισους όρους μόρφωσης και εργασίας ανάμεσα στα πανεπιστήμια και ινστιτούτα των πιο ισχυρών καπιταλιστικών κρατών και στα υπόλοιπα.
Ομως, όλες αυτές οι δυσκολίες δεν πρέπει να μας κρύβουν το κύριο: Η εργατική τάξη αποκτά νέες δυνάμεις και νέες δυνατότητες να γνωρίσει επιστημονικά και να καθορίσει επαναστατικά την κοινωνική εξέλιξη. Η στρατιά των μισθωτών επιστημόνων αυξάνει τη δύναμή της, για να φέρει σε πέρας την ιστορική της αποστολή.

Η ανάπτυξη της μαρξιστικής κοσμοθεωρίας

Ας προσθέσουμε λοιπόν έναν ακόμα παράγοντα που εδραιώνει την επαναστατική αισιοδοξία: Είναι η συμβολή της δημιουργικής ανάπτυξης του μαρξισμού - λενινισμού στη διαδικασία της γνώσης, στη θεμελίωση βασικών επιστημονικών εννοιών, στην επιστημονική πρόοδο.
Με άλλα λόγια, η αισιοδοξία μας εδράζεται στα ευεργετικά αποτελέσματα που μπορούν να προκύψουν απ' τη δημιουργική αλληλεπίδραση της ανάπτυξης της μαρξιστικής - λενινιστικής κοσμοθεωρίας και της εξειδικευμένης επιστημονικής έρευνας σε κάθε κλάδο και σε επιμέρους επιστημονικό αντικείμενο.
Η αφομοίωση της επιστημονικής κατακτημένης γνώσης του διαλεκτικού και ιστορικού υλισμού, σχετικά με τους νόμους εξέλιξης της φύσης και της κοινωνίας, η κατανόηση της διαλεκτικής λογικής, αποτελεί το στέρεο φιλοσοφικό υπόβαθρο που μπορεί να αναπτύξει την επιστημονική έρευνα σε κάθε τομέα. Η γνώση της λογικο-ιστορικής μεθόδου για την εξέταση των αντιθέσεων, των αντιφάσεων που καθορίζουν την κίνηση στη φύση και στην κοινωνία, αποτελεί μέθοδο αντίληψης και επιστημονικής εργασίας, η οποία αποτελεί απαραίτητο εφόδιο στη μελετητική και ερευνητική εργασία κάθε επιστήμονα».
Κλείνοντας την ομιλία του, ο Μ. Παπαδόπουλος ανέφερε: «Καλούμε κάθε προοδευτικό επιστήμονα να συμβάλει με κάθε δυνατό τρόπο για να έρθει πιο γρήγορα το μέλλον, να γυρίσει ξανά ο τροχός της Ιστορίας μπροστά, να καταργηθεί η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Η σημερινή εκδήλωση αποτελεί σταθμό για μια πιο συστηματική προσπάθεια αξιοποίησης της επιστημονικής γνώσης, για τη νίκη του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.
Η παρουσία σας σήμερα εδώ είναι ελπιδοφόρα, δείχνει ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε».

Ενα «κλικ» πιο πάνω η αντιπαράθεση στην Ανατ. Μεσόγειο

Ενδεικτικές οι αντιδράσεις της Μόσχας στην αύξηση της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας στην Κύπρο

Κύπριοι υπουργοί ανάμεσα σε τεχνικούς, στο γεωτρύπανο που κάνει έρευνες για λογαριασμό της «ExxonMobil» στην κυπριακή ΑΟΖ

Η αντίδραση της Ρωσίας στην αυξανόμενη στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ στην Κύπρο ανέδειξε για μια ακόμη φορά πως η περιοχή της Ανατ. Μεσογείου βρίσκεται στο «μάτι του κυκλώνα» ισχυρών ανταγωνισμών, εξαιτίας των ενεργειακών κοιτασμάτων και της στρατηγικής σημασίας σε ό,τι αφορά τους δρόμους του παγκόσμιου εμπορίου.

Οι καθοριστικές αυτές παράμετροι, σε συνδυασμό με την προσπάθεια της Τουρκίας να κατοχυρώσει τα συμφέροντά της στην περιοχή, όπως και οι σχέσεις της με τη Ρωσία, τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, επιδρούν άμεσα και στο Κυπριακό, που βρίσκεται μπροστά σε έναν νέο γύρο διαπραγματεύσεων, με διάφορα διχοτομικά σενάρια στο τραπέζι.
Οι επισημάνσεις που έκανε δημόσια, την περασμένη Τετάρτη, η εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών (ΥΠΕΞ) της Ρωσίας, Μαρία Ζαχάροβα, δεν αποτελούν έκπληξη. Αρχικά μίλησε για «πληροφορίες που προέρχονται από διάφορες πηγές σχετικά με ενέργειες της Ουάσιγκτον να διασφαλίσει τη δυνατότητα συγκέντρωσης της στρατιωτικής παρουσίας της στην Κύπρο», για την αντιμετώπιση «της αυξανόμενης ρωσικής επιρροής στην περιοχή υπό το φως της επιτυχούς επιχείρησης της ρωσικής αεροπορίας στη Συρία».
Στη συνέχεια, επισήμανε ότι «η Μόσχα θα πρέπει να λάβει μέτρα σε περίπτωση αμερικανικής στρατιωτικής συγκέντρωσης στην Κύπρο», αλλά και ότι «η περαιτέρω στρατιωτικοποίηση της Κύπρου και η εμπλοκή της στην εφαρμογή σχεδίων των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ θα έχουν αναπόφευκτα επικίνδυνες και αποσταθεροποιητικές συνέπειες για το ίδιο το νησί».
Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και ανάρτηση μηνύματος - σύμφωνα με κυπριακά ΜΜΕ - της ρωσικής πρεσβείας στο Ισραήλ, που αναφέρει ότι «πρόσφατα αντιπροσωπεία Αμερικανών ειδικών επιθεώρησε στρατιωτικούς και στρατηγικής σημασίας χώρους στην Κύπρο με σκοπό να εγκαταστήσει μια προκεχωρημένη βάση ανάπτυξης για τις αμερικανικές Ενοπλες Δυνάμεις».
Οι αντιδράσεις της Ρωσίας έρχονται τη στιγμή που οι ΗΠΑ κλιμακώνουν την προσπάθεια, με πρωταγωνιστική συνδρομή και της ελληνικής κυβέρνησης, να εντάξουν πιο ενεργά την Κύπρο στους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς, ώστε να ανακοπεί και να περιοριστεί η ρώσικη επιρροή στην περιοχή.
Από αυτήν τη σκοπιά πρέπει να αξιολογηθούν: Ο «Στρατηγικός Διάλογος» ΗΠΑ - Ελλάδας που θα ξεκινήσει στις 13 Δεκέμβρη. Η αναμενόμενη διεύρυνση της τριμερούς Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ με συμμετοχή και των ΗΠΑ, μέχρι τα τέλη του μήνα. Η «Δήλωση Προθέσεων» που υπέγραψαν πριν από λίγες βδομάδες ΗΠΑ και Κύπρος, με στόχο την ενίσχυση της διμερούς συνεργασίας με προτεραιότητα στον τομέα της «ασφάλειας». Η δραστηριοποίηση αμερικανικών κολοσσών όπως η «ExxonMobil» στην κυπριακή ΑΟΖ (όπως, μην ξεχνάμε, και στην ελληνική) και τα σχέδια ακόμα και για την κατασκευή «σταθμού υγροποίησης φυσικού αερίου» στο νησί.
Σε κάθε περίπτωση, ο αμερικανοΝΑΤΟικός σχεδιασμός ρίχνει λάδι στη φωτιά των ανταγωνισμών και δημιουργεί προϋποθέσεις παραπέρα κλιμάκωσης της ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης.

«Πυλώνες σταθερότητας»

Μεταφέροντας την απάντηση της Λευκωσίας στις «διαμαρτυρίες» της Μόσχας, ο εκπρόσωπος της κυπριακής κυβέρνησης, Πρόδρομος Προδρόμου, προσπάθησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, λέγοντας ότι «κανείς δεν πρέπει ή δεν μπορεί να ενοχλείται από το γεγονός ότι η Κύπρος προσπαθεί με ισορροπημένο τρόπο να παίξει ένα ρόλο πυλώνα σταθερότητας στην περιοχή (...)».
Αναπαράγοντας τα περί «πολυδιάστατης» τάχα εξωτερικής πολιτικής που λέει και η κυβέρνηση στην Ελλάδα, ισχυρίστηκε ότι «η Κύπρος είναι ένα ανεξάρτητο κράτος - μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης και ανάλογα καθορίζει τις διεθνείς σχέσεις και την εξωτερική πολιτική της, χωρίς αυτό να επηρεάζει ή να εμποδίζει το γεγονός ότι έχουμε εξαιρετικές σχέσεις και με τη Ρωσία».
Υποστήριξε ότι «καμιά προσπάθεια στρατιωτικοποίησης (δεν) γίνεται στην Κύπρο» και ότι απλά «παρέχονται διευκολύνσεις κατεξοχήν για ανθρωπιστικούς σκοπούς» και σχολιάζοντας ειδικότερα αυτές τις «διευκολύνσεις», πρόσθεσε ότι «η Κύπρος και στο πλαίσιο των τριμερών σχέσεων συνεργασίας αναπτύσσει διαρκώς τις σχέσεις της» με «γνώμονα τα συμφέροντα των Κυπρίων πολιτών, αλλά και τη σταθερότητα και την ασφάλεια στην περιοχή μας».
Είπε ακόμα ότι ως μέλος της ΕΕ η Κύπρος «έχει τις επιλογές που κάνει η Ευρωπαϊκή Ενωση στη διεθνή σκηνή», αλλά και ότι η Λευκωσία διατηρεί «ιδιαίτερες σχέσεις» με τη Μόσχα. Κατέληξε λέγοντας ότι είχε τηλεφωνική συνομιλία με τον Ρώσο ομόλογό του, Σεργκέι Λαβρόφ, στην οποία «επιβεβαιώθηκε ότι η Κυπριακή Δημοκρατία έχει φιλικές, στενές σχέσεις με τη Ρωσία» και «συζητήθηκε και η μελλοντική ανταλλαγή επισκέψεων».
Θυμίζουμε ότι κάτω από άλλες συγκυρίες και συνθήκες, τον Φλεβάρη του 2015, η Κύπρος είχε υπογράψει συμφωνία συνεργασίας με τη Ρωσία, στη διάρκεια επίσημης επίσκεψης του Κύπριου Προέδρου, Ν. Αναστασιάδη, στη Μόσχα, στο όνομα της «αντιμετώπισης της τρομοκρατίας». Η συμφωνία προέβλεπε ότι «η Κυπριακή Δημοκρατία θα επιτρέπει σε ρωσικά πλοία που συμμετέχουν στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας και της πειρατείας να καταπλέουν στα λιμάνια της». Οι αντιδράσεις από την πλευρά ΗΠΑ - ΕΕ ήταν τότε σφοδρές.

Παζάρι και στο Κυπριακό

Είναι σαφές πως το παζάρι θα ξεδιπλωθεί ακόμα πιο έντονα το επόμενο διάστημα και στο Κυπριακό, με «όχημα» τα Ενεργειακά. Στα τέλη της επόμενης βδομάδας αναμένεται να έρθει στην Κύπρο ξανά η ειδική απεσταλμένη του γγ του ΟΗΕ, Τζέιν Χολ Λουτ, για επαφές με τις ηγεσίες των δύο πλευρών.
Στόχος της - σύμφωνα με δημοσιεύματα - είναι η συμφωνία των δύο πλευρών τουλάχιστον σε κοινούς άξονες για «όρους αναφοράς» πάνω στους οποίους θα συνεχιστούν οι διαπραγματεύσεις, «όρους αναφοράς» που «θα καλύπτουν θέματα ουσίας αλλά και διαδικασίας». Η Λουτ θα έχει επαφές και σε Αθήνα και Αγκυρα, ενώ ήδη συνάντησε στις Βρυξέλλες την επικεφαλής της Εξωτερικής Πολιτικής της ΕΕ, Φεντερίκα Μογκερίνι.
Χαρακτηριστικές των διαθέσεων μέσα στις οποίες θα ξεκινήσει - αν τελικά ξεκινήσει - ένας νέος γύρος συνομιλιών είναι οι επισημάνσεις που έκανε στις αρχές της βδομάδας, από το βήμα του 6oυ Ενεργειακού Συμποσίου, στη Λευκωσία, ο Κύπριος Πρόεδρος, Νίκος Αναστασιάδης.
Αφού τόνισε ότι «η ανακάλυψη σημαντικών αποθεμάτων υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο μπορεί και πρέπει να λειτουργήσει ως καταλύτης για ευρύτερη συνεργασία σε περιφερειακό επίπεδο», συνέδεσε την «ευρύτερη συνεργασία» με τις εξελίξεις στο Κυπριακό και εξέφρασε «την ελπίδα πως επιτέλους η Τουρκία θα υιοθετήσει την απαραίτητη εποικοδομητική και ρεαλιστική στάση που αρμόζει στις απαιτήσεις του 21ου αιώνα (...) ευελπιστώντας πως θα καταστεί μέρος των ευρύτερων ενεργειακών συμπράξεων και σχεδιασμών στην περιοχή μας».
Πρόσθεσε ότι «ουδείς από τους εταίρους στις τριμερείς συνεργασίες ή όπως αυτές θα εξελιχθούν, έχει ως στόχο την Τουρκία ή τον αποκλεισμό της από τη συνεργασία, προκειμένου να πετύχουμε το καλύτερο δυνατό (...) Γιατί δεν θα πρέπει να είναι μέρος της συνεργασίας η Τουρκία; Γιατί δεν θα πρέπει να είναι μέρος των δρώμενων όσον αφορά στα Ενεργειακά, αφού και η ίδια ωφεληθεί από τον πλούτο της περιοχής...;».
Τέλος, ενδεικτικές είναι και οι δηλώσεις που έκανε ο ΓΓ της ΚΕ του ΑΚΕΛ, Αντρος Κυπριανού (από τις ΗΠΑ όπου είχε συναντήσεις με εκπροσώπους της ελληνοκυπριακής παροικίας κ.ά.), μεταφέροντας εικόνα από την πρόσφατη συνάντησή του με τον Τούρκο ΥΠΕΞ, Μ. Τσαβούσογλου. Οπως είπε, η Αγκυρα έθεσε κάποιους όρους για να δεχτεί την πλήρη κατάργηση των εγγυήσεων στην Κύπρο, από τους οποίους κάποιοι συζητούνται και κάποιοι άλλοι δεν εξαρτώνται από την Τουρκία, γι' αυτό και δεν μπορεί η Τουρκία να τους υποσχεθεί.

Α.

Στο δρόμο της ανατροπής με ισχυρό το ΚΚΕ!

Νέες μέρες δόξας αναμένεται να γνωρίσει η κάλπικη κυβερνητική προπαγάνδα ενόψει της ψήφισης του κρατικού προϋπολογισμού του 2019, με τη ρητορεία περί «πρώτου προϋπολογισμού χωρίς μέτρα» και περί «υλοποίησης του πραγματικού προγράμματος της κυβέρνησης» να δίνει και να παίρνει ακόμα περισσότερο το επόμενο διάστημα.
Ως «τεκμήρια» αυτής της νέας δήθεν πορείας, που προδιαγράφεται και για την οποία ο λαός καλείται να πει κι «ευχαριστώ», η κυβέρνηση παρουσιάζει π.χ. τα ψίχουλα του «κοινωνικού μερίσματος», την αναβολή της πολλοστής μείωσης στις συντάξεις και κάποιες εκπτώσεις στο διατηρούμενο χαράτσι του ΕΝΦΙΑ. Την ίδια στιγμή, στον κρατικό προϋπολογισμό ανακεφαλαιώνονται για μια ακόμα φορά όλα τα μνημονιακά - δημοσιονομικά μέτρα των τελευταίων ετών, ενώ παραμένουν ακέραιοι οι εκατοντάδες εφαρμοστικοί νόμοι που έριξαν στα τάρταρα την τιμή της εργατικής δύναμης.
Γι' αυτό μέσα στην καθημερινή δράση, με σταθμό κλιμάκωσης το συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στις 18 Δεκέμβρη, μέρα ψήφισης του αντιλαϊκού προϋπολογισμού, πρέπει να τσακίζεται η κυβερνητική κοροϊδία περί «αντιμέτρων», βγάζοντας μπροστά τις σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες.

Ταξικός και αντιλαϊκός μέχρι τα μπούνια ο προϋπολογισμός

Τι πρέπει δηλαδή να αναδειχθεί; Οτι με τον προϋπολογισμό, που παρουσιάζεται ως «φιλολαϊκός» από τους υπουργούς, στην πραγματικότητα ο λαός δεν ανακουφίζεται αλλά του φορτώνονται νέα βάρη για να πιάνονται τα ματωμένα πλεονάσματα, από τα οποία επιδοτούνται αδρά οι επιχειρηματικοί όμιλοι, ώστε να προχωρήσουν τα επενδυτικά τους σχέδια.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η μερίδα του λέοντος στα πολυδιαφημισμένα «αντίμετρα» αποτελείται από νέους μποναμάδες για το μεγάλο κεφάλαιο: Κρατική επιδότηση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών για νέους εργαζόμενους, μείωση του φορολογικού συντελεστή στα επιχειρηματικά κέρδη, μείωση της φορολογίας και στα διανεμόμενα κέρδη στους μετόχους επιχειρήσεων και πάει λέγοντας.
Μάλιστα, την ίδια στιγμή που ο λαός τσεκουρώνεται ακόμα περισσότερο, τόσο στον προϋπολογισμό όσο και στο τρέχον νομοθετικό έργο της κυβέρνησης φαίνεται η αποφασιστικότητά της να δώσει νέα χρηματικά προνόμια και κάθε είδους κίνητρα στο μεγάλο κεφάλαιο. Ξεχωρίζει π.χ. το νομοσχέδιο για την τουριστική ανάπτυξη, που διαμορφώνει το κατάλληλο πεδίο για να ξεσαλώνουν τα μονοπώλια ξεζουμίζοντας τους εργαζόμενους του κλάδου και ορθώνοντας νέα εμπόδια στη λαϊκή οικογένεια για να απολαύσει φθηνές διακοπές και αναψυχή. Ακόμα πιο χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του νομοσχεδίου για την «προσέλκυση στρατηγικών επενδύσεων», που προσθέτει επιπλέον κίνητρα σε ισχυρούς επιχειρηματικούς ομίλους, σε συνέχεια του «αναπτυξιακού νόμου» του 2016: Αυξημένες προκαταβολές κρατικών ενισχύσεων, φοροελαφρύνσεις που θα ξεκινάνε πριν από την ολοκλήρωση της επένδυσης, ενίσχυση της κρατικής επιδότησης και των φορολογικών απαλλαγών και άλλα παρόμοια περιλαμβάνονται στους σχεδιασμούς της κυβέρνησης για να ικανοποιήσει τα «θέλω» της πλουτοκρατίας.

Διευκολύνσεις στο κεφάλαιο - ξεζούμισμα στο λαό

Οσο λοιπόν το κεφάλαιο δεν θα προλαβαίνει να χορταίνει τις διευκολύνσεις που του παρέχει η κυβέρνηση «ατάκα κι επιτόπου», οι εργαζόμενοι θα δουν την ένταση της φοροληστείας κατά 1 δισ. ευρώ, ενόψει και της νέας μείωσης του αφορολόγητου ορίου, τις νέες περικοπές στις λεγόμενες «κοινωνικές δαπάνες», τις περικοπές σε Υγεία - Πρόνοια και Παιδεία, τη μείωση της δαπάνης για τις συντάξεις, τη μείωση της χρηματοδότησης των ασφαλιστικών ταμείων, την εκμηδένιση του ΕΚΑΣ κ.ο.κ. Κι αν αυτά αφορούν μόνο τα όσα προβλέπει ο προϋπολογισμός, πρέπει να προστεθούν άλλα μέτρα, όπως η κατάργηση της όποιας προστασίας έχει απομείνει στη λαϊκή κατοικία από τους πλειστηριασμούς, πάλι για να ανακουφιστούν οι τραπεζικοί όμιλοι από τα βαρίδια των «κόκκινων» δανείων. Την ίδια στιγμή, τα μεγαλύτερα θύματα αυτής της πολιτικής θα στέκονται στις ουρές, θα ψάχνουν στα ψιλά γράμματα των διαφόρων νόμων αν πληρούν «όρους και προϋποθέσεις», δηλαδή αν δικαιούνται μερικά ψίχουλα, αν θα πάρουν «εφάπαξ» πίσω ένα από τα δεκάδες που τους έκλεψαν τα τελευταία χρόνια.
Τα παραπάνω είναι μερικές ενδείξεις τού τι φέρνει στο λαό ο «πρώτος αναπτυξιακός προϋπολογισμός», αλλά και γενικότερα τι σηματοδοτεί και πού πατάει η καπιταλιστική ανάκαμψη.
Ο ταξικός λοιπόν προϋπολογισμός υπέρ του κεφαλαίου, που χαρακτηρίζεται από την κυβέρνηση ο πρώτος «αναπτυξιακός προϋπολογισμός», είναι μια σαφής ένδειξη του τι έχουν να περιμένουν η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα από την καπιταλιστική ανάκαμψη. Και μαζί με όλα τα παραπάνω, για να εξασφαλίζεται η καπιταλιστική κερδοφορία, ο λαός εμπλέκεται όλο και πιο βαθιά στους σχεδιασμούς που μυρίζουν μπαρούτι στην περιοχή. Η «ατζέντα» του Δεκέμβρη για την εξωτερική πολιτική της χώρας είναι τόσο φορτωμένη με τέτοιες κινήσεις, που επιβεβαιώνει ότι η κυβέρνηση γίνεται η «αιχμή του δόρατος» για τα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια στην περιοχή. Από τον «Στρατηγικό Διάλογο», που ξεκινά στις ΗΠΑ, μέχρι τις επαφές του πρωθυπουργού στη Ρωσία, το εκρηκτικό κοκτέιλ που συντίθεται μόνο ανησυχία προκαλεί, ειδικά στο φόντο εξελίξεων που δείχνουν ότι τα μαύρα σύννεφα μιας ενδεχόμενης πολεμικής σύρραξης πυκνώνουν. Αυτό άλλωστε φαίνεται από τις αντιπαραθέσεις στη Μαύρη Θάλασσα, τις αντιδράσεις της ρωσικής κυβέρνησης στις ΝΑΤΟικές «διευθετήσεις» σε Βαλκάνια και Κύπρο και τους αναβαθμισμένους ρόλους της Ελλάδας σε αυτό το επικίνδυνο φόντο.

Αποπροσανατολιστικά «δίπολα»

Η κυβέρνηση, την ίδια στιγμή που υλοποιεί με μαεστρία την αντιδραστική της πολιτική σε όλα τα μέτωπα, βγάζοντας τη βρώμικη δουλειά που της αναθέτει το κεφάλαιο, καλεί σε «προοδευτικά/δημοκρατικά μέτωπα» ενόψει των εκλογών, παριστάνοντας το αντίπαλο δέος στην ακροδεξιά και τον εθνικισμό, αξιοποιώντας την άνοδο ακροδεξιών και εθνικιστικών αντιλήψεων στην ΕΕ αλλά και τις αντίστοιχες εκδηλώσεις τους στην Ελλάδα, όπως π.χ. με τις «καταλήψεις στα σχολεία για τη Μακεδονία» κ.λπ. Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, που περηφανεύεται ότι υλοποίησε μέχρι κεραίας όλα τα μνημόνια, που επιτέθηκε ακόμα και στο απεργιακό δικαίωμα, που «ξεπλένει» τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και «σπέρνει» ΝΑΤΟικές βάσεις σε όλη τη χώρα, που συγκυβερνά με τους εθνικιστές των ΑΝΕΛ και προωθεί αποφασιστικά όλες τις βρώμικες ιμπεριαλιστικές διευθετήσεις στα Βαλκάνια, τώρα φοράει πάλι το ψευτο-προοδευτικό του «φωτοστέφανο», μήπως και ψαρέψει δυνάμεις, ξανά στη λογική του «μικρότερου κακού».
Απάντηση σε τέτοια ψεύτικα δίπολα και στην ένταση της αντεργατικής επίθεσης μπορεί να δώσει μόνο η πολιτική του ΚΚΕ, και όχι το ξαναζέσταμα των αυταπατών για φιλολαϊκές εξελίξεις μέσω κυβερνητικών εναλλαγών ή με όχημα δήθεν «νέα», «ακαθοδήγητα», «διαδικτυακά» κινήματα, που επιχειρούν διάφορες οπορτουνιστικές πολιτικές δυνάμεις δοκιμασμένες στη διάδοση ψευδαισθήσεων στους εργαζόμενους με χρεοκοπημένη πολιτική, όπως αυτές που στήριξαν ή καλλιέργησαν ανοχή στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.
Σήμερα, λοιπόν, πρέπει περισσότερο από ποτέ να αξιοποιηθεί η πολύτιμη πείρα από τους εργαζόμενους και να βγουν τα απαραίτητα συμπεράσματα. Να γίνει κτήμα χιλιάδων εργαζομένων και νέων ανθρώπων η πρόταση διεξόδου που προβάλλει το ΚΚΕ στο λαό, να ενισχυθεί με νέες δυνάμεις η μεγάλη προσπάθεια για την ανασύνταξη του κινήματος, για την αλλαγή των συσχετισμών, την άνοδο της οργανωμένης πάλης παντού, την ενίσχυση της Κοινωνικής Συμμαχίας, καθώς αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος που μπορεί να φέρει το λαό πραγματικά στο προσκήνιο, διεκδικητή του πλούτου που παράγει. Ορος δε για να διανυθεί αυτός ο ανατρεπτικός δρόμος είναι η αποδυνάμωση των δυνάμεων που έφεραν τους εργαζόμενους μέχρι εδώ, η ισχυροποίηση του ΚΚΕ παντού, σε κάθε μικρή και μεγάλη μάχη, στις τοπικές και περιφερειακές εκλογές, στις βουλευτικές και στις ευρωεκλογές.