13 Ιουν 2017

"Λουλούδια" που δεν τα αφήνουν να ανθίσουν...




«Αν ο διάβολος είχε ένα συγκεκριμένο εχθρό κι ήθελε να τον βασανίσει ανελέητα, το καλύτερο που μπορούσε να κάνει είναι να πάρει την ψυχή του και να την βάλει μέσα σ’ ένα εργαζόμενο παιδί στα εργοστάσια. Και να τον κρατήσει εκεί μέχρι το τέλος του!». 
(Σάμουελ Φίλντεν, ο οποιος σε ηλικία 8 χρονών δούλευε σ’ εργοστάσιο βαμβακιού και αργοτερα από τους πρωταγωνιστές της Πρωτομαγιάς του Σικάγου το 1887)
''Σύμφωνα με τη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας – με πρωτοβουλία της οποίας καθιερώθηκε η 12η Ιουνίου Παγκόσμια Ημέρα κατά της Παιδικής Εργασίας – για το έτος 2012, 
σε ένα σύνολο 1,5 δισεκατομμυρίων παιδιών παγκοσμίως, τα 264 εκατομμύρια (16,7%) εργάζονταν σε διάφορες εργασίες, ενώ τα 168 εκατομμύρια (πάνω από 10%) δούλευαν παρανόμως. 
Περίπου 85 εκατομμύρια παιδιά δούλευαν σε επικίνδυνες και ανθυγιεινές εργασίες, όπως είναι ορυχεία, λατομεία και άλλους επικίνδυνους χώρους δουλειάς ή με επικίνδυνα υλικά, χημικά, εντομοκτόνα ή βαρύ μηχανικό εξοπλισμό. 
Από αυτά, τα 30 εκατομμύρια είναι κορίτσια 
και τα 37 εκατομμύρια είναι παιδιά από 5 έως 14 ετών.''

Το απεχθέστερο έγκλημα των πολυεθνικών και του καπιταλισμού !
"Λουλούδια" που δεν τα αφήνουν να ανθίσουν..
Εδώ δεν μπαίνεις καν σε συζήτηση 
Εδω στρατεύεσαι και παλεύεις μέχρι αυτό το απάνθρωπο πολιτικό σύστημα να πάει στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας !
***********
Ο.Γ.Ε: «Όσο κουμάντο στην οικονομία κάνουν οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές, οι μεγαλέμποροι, όσο θεός είναι τα κέρδη και ο ανταγωνισμός των επιχειρηματικών ομίλων, τόσο θα βασιλεύει η παιδική εργασία, “νόμιμη και παράνομη”», επισημαίνει η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας (ΟΓΕ), με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά της παιδικής εργασίας σήμερα Δευτέρα 12 Ιούνη.

Όπως αναφέρει η ΟΓΕ στην ανακοίνωσή της, «η Παγκόσμια Ημέρα κατά της παιδικής εργασίας αποτελεί ακόμα μια ευκαιρία για τους παγκόσμιους οργανισμούς, τις κυβερνήσεις, τις ΜΚΟ να ρίξουν κροκοδείλια δάκρυα. 
Άλλη μία ευκαιρία για να οργανώσουν συνέδρια, προγράμματα, δράσεις, να κάνουν εκθέσεις, διαπιστώσεις, να βγάλουν συμπεράσματα ντροπής, απανθρωπιάς και υποκρισίας». 

Και προσθέτει:
«Τα στοιχεία είναι όντως συγκλονιστικά. Ο ΟΗΕ, η UNΙCEF, ο ΔΟΕ κάνουν λόγο για πάνω από 250 εκατομμύρια παιδιά, ηλικίας από 5 έως 14 ετών, που εργάζονται σε σύγχρονα κολαστήρια. 
Στην Ευρώπη εργάζονται παράνομα 300 έως 500 χιλιάδες ανήλικοι θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης, καθώς προωθούνται από χώρες του Τρίτου Κόσμου όπου κατοικούν. 
Γονείς ανταλλάσσουν τα παιδιά τους για να σβήσουν τα χρέη τους, ενώ ευδοκιμεί το τραγικό φαινόμενο της μεσιτείας από γονείς που «νοικιάζουν» σε μεσίτες τα ανήλικα παιδιά τους, για να εργαστούν σε πολυεθνικές, συνεισφέροντας οικονομικά στις εξαθλιωμένες οικογένειες τους.
Μία από τις φοβερότερες μορφές σύγχρονου δουλεμπορίου είναι η επιστράτευση παιδιών τα οποία συμμετέχουν ως “στρατιωτάκια” σε πολέμους ή εμφύλιες συρράξεις.
Ένα στα 6 παιδιά του πλανήτη εργάζεται σε περιβάλλον που βλάπτει την ψυχική και σωματική του υγεία. Περίπου 85 εκατομμύρια παιδιά εργάζονταν με βάση στοιχεία του 2013 σε ορυχεία, λατομεία και άλλους επικίνδυνους χώρους δουλειάς ή με επικίνδυνα υλικά όπως χημικά. 
Από αυτά τα 30 εκατομμύρια είναι κορίτσια και τα 37 εκατομμύρια είναι παιδιά 5-14 ετών και κάθε χρόνο τουλάχιστον 22.000 από αυτά σκοτώνονται σε εργατικά ατυχήματα.

Χιλιάδες μικρά παιδιά καταρρέουν κάθε μέρα από την εξάντληση δουλεύοντας για 14 και 16 ώρες στα κάτεργα των μεγάλων πολυεθνικών ρούχων για μερικά σεντς την ημέρα.

Στην Ελλάδα σήμερα, έχει διαπιστωθεί ότι σχεδόν καθημερινά περίπου 100 παιδιά βρίσκονται σταθερά στους δρόμους των δύο μεγάλων πόλεων, Αθήνας και Θεσσαλονίκης. 
Κατά μέσο όρο εργάζονται από 6 έως 12 ώρες την ημέρα. 100.000 εκτιμάται ότι είναι ο αριθμός των παιδιών που εργάζονται παράνομα. Κάθε χρόνο 8.000 μαθητές εγκαταλείπουν την εκπαίδευση για οικονομικούς λόγους.
 2.800.000 Έλληνες, ηλικίας 16 ετών και άνω, δεν έχουν ολοκληρώσει τη βασική εκπαίδευση, το υποχρεωτικό 9χρονο σχολείο. 
Η UNICEF στην ετήσια έκθεση της για το επίπεδο διαβίωσής και ευημερίας των παιδιών στην Ελλάδα το 2017 εκτιμά ότι αντιμετωπίζουν όλο και περισσότερο τη φτώχεια και την υλική αποστέρηση και την αδυναμία του συστήματος κοινωνικής προστασίας.

Όσο κουμάντο στην οικονομία κάνουν οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές, οι μεγαλέμποροι, όσο θεός είναι τα κέρδη και ο ανταγωνισμός των επιχειρηματικών ομίλων, τόσο θα βασιλεύει η παιδική εργασία, “νόμιμη και παράνομη”.

Η ζωή μας και η ζωή των παιδιών μας συνθλίβεται στις μυλόπετρες της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.

Στη χώρα μας, η καπιταλιστική κρίση και η πολιτική των κυβερνήσεων και της ΕΕ προκειμένου να στηριχθεί η ανάκαμψη της κερδοφορίας των επιχειρήσεων καταδικάζουν τις λαϊκές οικογένειες και τα παιδιά τους να βυθίζονται όλο και περισσότερο στη φτώχεια και την ανέχεια.

Οι γυναίκες του ριζοσπαστικού γυναικείου κινήματος, της ΟΓΕ, δε θα σταματήσουμε τον αγώνα μέχρι να μπορούν να κρατάνε τα παιδιά σ’ όλο τον κόσμο σχολικές τσάντες. 
Να έχουν δημόσια και δωρεάν παιδεία, δημόσια και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, να πηγαίνουν όλα σε δημόσιους και δωρεάν παιδικούς σταθμούς, να έχουν δωρεάν γεύμα μέσα στο σχολείο».

«Δε θα σταματήσουμε»,
καταλήγει η ΟΓΕ, «να παλεύουμε για να ζήσουν τα παιδιά μας με δικαιώματα και όχι με τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των εκμεταλλευτών μας.
 Διεκδικούμε να ζήσουμε σε μια κοινωνία που θα μπορεί να ικανοποιήσει τις σύγχρονες ανάγκες μας. Σ’ έναν κόσμο που θα διαφεντεύουμε τον πλούτο που παράγουμε, σ΄ έναν κόσμο που θα μαθαίνουμε για την παιδική εργασία μόνο στην ιστορία για να μας θυμίζει την εξέλιξη των ανθρώπινων κοινωνιών».

Άνθρωποι και μισάνθρωποι στο Μενίδι…

 


Μενίδι. Ένα παιδί έχασε τη ζωή του από «αδέσποτη» σφαίρα. Δεν υπάρχει κάτι πιο τραγικό από την απώλεια ενός παιδιού. Κανείς δεν μπορεί να γίνεται «ειδικός» στον αβάσταχτο πόνο που προκαλεί ο χαμός ενός παιδιού. Κανείς. Κι όμως, βρέθηκαν κάτι τέτοιοι «ειδικοί» (μόνο για «καθαρούς Έλληνες») που επιδιώκουν το απάνθρωπο: Να εκμεταλλευτούν την απώλεια ενός παιδιού, για να σκορπίσουν μισανθρωπία.

Στις συγκεντρώσεις των κατοίκων του Μενιδίου, επικρατεί η δίκαιη οργή για την απώλεια του μικρού Μάριου, για τις αβίωτες συνθήκες στην περιοχή, για την ανασφάλεια της καθημερινότητας ακόμα και λίγα μέτρα έξω από τα σπίτια τους.

Μενίδι. Μια περιοχή που τη θυμούνται οι αρμόδιοι μόνο όταν βλέπουν το φως της δημοσιότητας τραγικά ή ακραία γεγονότα.

Μενίδι. Τη δίκαιη οργή και τα υπαρκτά και τεράστια προβλήματα προσπαθούν να τα μολύνουν με το φασισμό τους εκείνοι οι «ειδικοί», στους οποίους αναφερθήκαμε νωρίτερα. Κάτι «περίεργες» ομάδες που έστρεψαν τα βλέμματα σε όλους τους τσιγγάνους της περιοχής, που επιτέθηκαν, έκαψαν και κατέστρεψαν σπίτια τσιγγάνων.

Φασιστικός λόγος για τη συλλογική ευθύνη του εγκλήματος και αδιαφορία εάν οι επιθέσεις θα οδηγήσουν στην απώλεια ανθρώπινων ζωών, στην απώλεια ακόμα και ζωών μικρών παιδιών. Δεν αγνοούν, σίγουρα, πως και στις γειτονιές που μένουν τσιγγάνοι ζούνε κι εκεί παιδιά… Σε αυτές τις περιπτώσεις, βέβαια, δεν είναι τόσο «ειδικοί» στον πόνο, για έναν «απλό» λόγο: Γιατί διαχωρίζουν τους ανθρώπους σε κατηγορίες.
***

Θα ήταν αφελές από την πλευρά μας να απλοποιήσουμε τα γεγονότα, για να μιλήσουμε μόνο για αυτούς τους «ειδικούς» του πόνου (μόνο για «καθαρούς Έλληνες»). Οι κάτοικοι του Μενιδίου ζούνε σε συγκεκριμένες συνθήκες, με εγκληματικότητα που ξεπερνά τα όρια πολλών περιοχών της Αττικής, με τα σημεία που γίνεται το εμπόριο ναρκωτικών να έχουν μετατραπεί σε μίνι – μάρκετ πρέζας.

Δεν πρόκειται να ωραιοποιήσουμε τίποτα. Σε όλα τα παραπάνω συμμετέχουν (και) τσιγγάνοι. Στην περιοχή (δεν είναι η μόνη στην Ελλάδα) υπάρχουν ολόκληρα οπλοστάσια. Δεν είναι ψέμα αυτό που δήλωναν οι κάτοικοι του Μενιδίου πως βρίσκουν «αδέσποτες σφαίρες στο δρόμο», «δίπλα στο σπίτι τους».

Αυτό το «και» στο «(και) τσιγγάνοι» πιο πάνω έχει ιδιαίτερη σημασία. Εάν δεν υπάρχει αυτό το «και» τότε τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα, αφού διαμορφώνεται η αντίληψη πως για την εγκληματικότητα, το εμπόριο ναρκωτικών, τις μικρές και μεγάλες μαφίες της περιοχής υπεύθυνοι είναι όλοι οι τσιγγάνοι. Είναι η έκφραση της αντίληψης πως εγκληματίες είναι οι «ξένοι» και μόνο οι «ξένοι», οι «διαφορετικοί» και μόνο οι «διαφορετικοί», οι μετανάστες, οι πρόσφυγες που κατοικούν σε κάθε χώρα. Είναι έκφραση φασιστικής αντίληψης.

Ας διευκρινίσουμε και κάτι ακόμα: Δεν είναι το ίδιο όταν η οργή ενός κατοίκου μπορεί να μετατραπεί – στιγμιαία – σε έκφραση ρατσιστικών αντιλήψεων, με την παγιωμένη αντίληψη του φασίστα που ξέρει καλά τι κάνει και γιατί. Την αγανάκτηση πάνω σε πραγματικά προβλήματα θέλουν να εκμεταλλευτούν οι φασίστες και να την μετατρέψουν σε άδικο μίσος και μισανθρωπία. Σε αυτό το (πολιτικό) σχέδιο τους δεν έχουν κανένα πρόβλημα να συνεργαστούν ακόμα με μικρές ή μεγάλες μαφίες της (κάθε) περιοχής, ακόμα κι αν αποτελούνται (και) από «ξένους».

***

Αν μείνουμε εδώ θα έχουμε εξετάσει μόνο ορισμένες πλευρές της κοινωνικής κατάστασης που υπάρχει στο Μενίδι και όχι μόνο. Όποιος μιλάει με βεβαιότητες για τις συνθήκες στην περιοχή, ενώ δεν ζει εκεί, κινδυνεύει να γίνει μιας άλλης κατηγορίας «ειδικός». Καμία σχέση με τους «ειδικούς» που αναφερθήκαμε πριν, αλλά «ειδικός».

Τι εννοούμε; Το «έλα μωρέ τώρα, αυτά συμβαίνουν κι αλλού» υποτιμά την καθημερινότητα των ανθρώπων στο Μενίδι και στις γύρω περιοχές. Είναι η «προοδευτικούλα» εκκίνηση μιας ισοπέδωσης που μπορεί να οδηγήσει στην άλλη πλευρά της συλλογικής ευθύνης: Στο Μενίδι είναι ρατσιστές…

Αν υποτιμήσουμε τις συνθήκες ζωής στην περιοχή τότε απλά κάνουμε τους έξυπνους, διαλαλώντας πόσο προοδευτικοί είμαστε.

Απαραίτητη σημείωση: Όταν γράφουμε για τη ζωή και τη καθημερινότητα των κατοίκων του Μενιδίου δεν εννοούμε τους «καθαρούς Έλληνες» της περιοχής, αλλά όλους.
-Ακούς, φασίστα, που το παίζεις «ειδικός» του πόνου μόνο για «καθαρούς Έλληνες»;

***

Εγκληματικότητα, χρήση όπλων, εμπόριο ναρκωτικών υπάρχει μόνο στο Μενίδι; Προφανώς και όχι. Είναι ίδια η έκταση σε όλες τις περιοχές; Ίδια η απάντηση: Προφανώς και όχι.

Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ότι ορισμένες γειτονιές έχουν μετατραπεί σε εστίες που κάνουν «πάρτι» οι μαφίες κάθε είδους και ξεκαθαρίζουν τους λογαριασμούς τους. Κι εκεί μεγαλώνουν παιδιά, δουλεύουν άνθρωποι που παλεύουν να ζήσουν τις οικογένειες τους.

Συνήθως, πρόκειται για γειτονιές που τις ονομάζουμε με τον απλοϊκό χαρακτηρισμό «υποβαθμισμένες». Είναι τόσο γενικό αυτό το «υποβαθμισμένες». Είναι γειτονιές που η φτώχεια, η ανεργία και η εγκατάλειψη κυριαρχούν, που η ταξική διαστρωμάτωση έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.

Επίσης, είναι περιοχές που το «καλό μας κράτος» έχει διαμορφώσει συνθήκες γκέτο. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει ούτε μόνο στο Μενίδι, ούτε μόνο στην Αττική, ούτε μόνο στην Ελλάδα. Υπάρχει από το Μενίδι μέχρι τα «υποβαθμισμένα» προάστια του Παρισιού και της Νέας Υόρκης. Κι εκεί «αδέσποτες σφαίρες», κι εκεί αυξημένη εγκληματικότητα, που συνυπάρχει με τη φτώχεια, την ανεργία και την ανέχεια.

Παράλληλα, είναι περιοχές που, κατά κάποιον τρόπο, επιλέγονται. Το κράτος, ορισμένες φορές, «καθαρίζει» μια περιοχή και μεταφέρει το πρόβλημα (σχεδόν όπως είναι) σε μια άλλη, εξίσου «υποβαθμισμένη». Σε αρκετές μεγαλουπόλεις του κόσμου έχει γίνει αυτή η μεταφορά, από το κέντρο που «πρέπει» να φαίνεται «καθαρό» σε συγκεκριμένα προάστια.

***

Μια ακόμα πλευρά: Η σχέση που έχουν οι μηχανισμοί του κράτους, όπως για παράδειγμα η αστυνομία, με την εγκληματικότητα. Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιεύθηκαν αυτές τις μέρες στην ευρύτερη περιοχή του Μενιδίου γίνονται συλλήψεις, για εγκληματικές πράξεις αλλά το πρόβλημα δεν λύνεται… Ένα αυτονόητο ζήτημα είναι το νομικό πλαίσιο και πως αυτό εφαρμόζεται. Να το πούμε πιο απλά: Ποιους πιάνεις, πώς γίνονται οι συλλήψεις και τι ακολουθεί, πώς προστατεύεις τη ζωή των ανθρώπων σε περιοχές με αυξημένη εγκληματικότητα;…

Δεν ζούμε σε άλλη χώρα. Είναι δυνατόν να πιστέψει κανείς αυτό που ακούμε διαρκώς τις τελευταίες μέρες πως «δέκα οικογένειες». στην περιοχή, τα κάνουν όλα; Το εμπόριο όπλων και ναρκωτικών, στην περιοχή, μπορεί να γίνεται από αυτές τις «δέκα οικογένειες», αλλά ποιος αφελής εκτιμά ότι τα «κεφάλια» τέτοιων δραστηριοτήτων περιορίζονται σε αυτά τα «δέκα σπίτια»;

Επίσης, μπορεί κανείς αφήσει στον αέρα τις καταγγελίες κατοίκων πως οι δοσοληψίες στο εμπόριο ναρκωτικών, στην περιοχή, γίνονται με την ανοχή και, σε πολλές περιπτώσεις, την προστασία (με πληρωμή) από μεμονωμένες περιπτώσεις ή κυκλώματα μέσα στην αστυνομία; Αυτές οι «δουλειές» χωρίς προστασία, ειδοποιήσεις και κάλυψη δεν γίνονται σε τέτοια έκταση. Ας μην κοροϊδευόμαστε.

Οι πολιτικές ευθύνες δεν είναι απλά υπαρκτές. Είναι μόνιμες. Αφορούν και την κυβέρνηση και τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Μας έχουν εξασφαλίσει με τις πολιτικές τους επιλογές τη φτώχεια και την εξαθλίωση. Ας κάνουν τουλάχιστον κάτι για να μπορεί ο κόσμος να μη ζει σε συνθήκες πεδίου μάχης, μέσα στη φτώχεια του.

Το ζήτημα, βέβαια, είναι πως για να λυθούν τέτοιου είδους προβλήματα πρέπει να έχεις πάρει (πολιτική) απόφαση να συγκρουστεί με τα «κεφάλια» του εμπορίου ναρκωτικών και όπλων. Κι αυτά τα «κεφάλια» φτάνουν «ψηλά» και δεν βρίσκονται στα «δέκα σπίτια» του Μενιδίου. Αυτό ίσως εξηγεί, σ’ ένα βαθμό, γιατί δεν «ξηλώνεται» το πολυπλόκαμο δίκτυο προστασίας στην εγκληματικότητα μέσα κι έξω από τον κρατικό μηχανισμό. Ίσως εξηγεί και γιατί οι αποκαλύψεις και οι συλλήψεις είναι μόνο αποσπασματικές…

***

Τρεις ακόμα παρατηρήσεις:

1.Η αστυνομία, η οποία δεν λειτουργεί αυτόνομα αλλά με πολιτικές εντολές, δείχνει μεγάλη πυγμή, αποφασιστικότητα και ζήλο όταν είναι να αντιμετωπίσει τον «εχθρό λαό». Οι αστυνομικές επιχειρήσεις σε τέτοιες περιπτώσεις είναι «άψογες». Δεν μπορεί, θα υπάρχουν τρόποι βρεθεί η ίδια αποφασιστικότητα για να προστατευθούν στοιχειωδώς οι ανθρώπινες ζωές σε περιοχές όπου υπάρχει έξαρση της εγκληματικότητας…

2. Τα κάθε είδους εγκλήματα δεν διαπράττονται από συγκεκριμένες κατηγορίες ανθρώπων. Η εγκληματικότητα έχει αίτια που προκύπτουν από τις δομές των κοινωνιών. Υπάρχουν εγκληματίες που κρατάνε όπλο και εγκληματίες που οπλίζουν άλλα χέρια για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τους. Ας μην επεκταθούμε στο ζήτημα σε αυτό το κείμενο. Ας κρατήσουμε, όμως, κάτι: Η εγκληματικότητα δεν βρίσκεται σε κανένα …DNA, όπως ισχυρίζονται (άμεσα ή έμμεσα) οι «ειδικοί» του πόνου (μόνο για «καθαρούς Έλληνες»), οι φασίστες.

3. Όσοι έχουν δημόσιο λόγο και μιλούν με ευκολία για «εμφύλιο πόλεμο» στο Μενίδι ας συγκρατηθούν. Ενισχύουν – κάποιοι άθελα τους – ένα βολικό σχήμα που θέλουν να εκμεταλλευτούν οι φασίστες. Ποιο είναι αυτό; Από τη μια πλευρά του «εμφυλίου πολέμου» είναι "οι κάτοικοι" του Μενιδίου και από την άλλοι οι τσιγγάνοι…
_______________
* Στη φωτογραφία δύο εικόνες. Αριστερά ένα λουλούδι για τον μικρό Μάριο. Δεξιά ένα τηλεοπτικό πλάνο από τις επιθέσεις που έγιναν σε σπίτια τσιγγάνων.
Πηγή: Ημεροδρόμος

Είναι θέμα παιδείας


Αναδημοσίευση από την Κατιούσα

Το βασικό αφήγημα των αθλητικογράφων είναι πως στο μπάσκετ υπάρχουν δύο Άγιες Οικογένειες, που επενδύουν τα λεφτά τους και το κρατάνε ζωντανό, για την ψυχή της μάνας τους, χωρίς να κερδίζουν τίποτα. Έρχονται όμως κάτι λίγοι ανεγκέφαλοι και τα καταστρέφουν όλα, αμαυρώνουν το πρωτάθλημα και τις αγαθοεργίες των επενδυτών. Χώρια ότι δοκιμάζουν την ανοχή των ευεργετών, που μπορεί μια μέρα να τα βροντήξουν όλα και να μας αφήσουν σύξυλους στη μιζέρια μας. Έτσι, κάθε φορά που έχουμε φαινόμενα βίας και επεισόδια, σε επανάληψη (καρμπόν με τα προηγούμενα και τα επόμενα) βάζουν να παίξει η κασέτα που λέει: δεν υπάρχει κράτος, μπλα-μπλα, ηλεκτρονικά εισιτήρια, μπλα-μπλα, κάμερες στα γήπεδα, και φτου κι απ’ την αρχή.

Ναι αλλά οι ανεγκέφαλοι δεν είναι απλώς μια χούφτα -αν ήταν έτσι θα είχαν απομονωθεί εύκολα και προ πολλού. Είναι βασικά όλοι αυτοί που ομολογούν τραγουδιστά “δεν είμαστε καλά, δεν έχουμε μυαλό, είμαστε άρρωστοι…”, που εξαρτούν τη ζωή τους και την ψυχολογική τους διάθεση από την ομαδάρα, και βασικά από τις νίκες -που τους λείπουν στην καθημερινή ζωή, όπου οι σφαλιάρες είναι απανωτές. Κι έτσι το τελευταίο που τους ενδιαφέρει είναι το άθλημα σαν παιχνίδι, η απόλαυση που προσφέρει. Αντ’ αυτού θέλουν να γαμ… τον αντίπαλο, σαν τους “επιβήτορες” που ψάχνουν να επιβεβαιώσουν τον εαυτό τους και τη μιζέρια της ύπαρξής τους, που έχει ανάγκη από τέτοιες νίκες και υποκατάστατα χαράς, έστω και με μισό-μηδέν, με πέτσινο πέναλτι, με κάκιστο θέαμα και την ψυχή στο στόμα, αγχωμένη μαλακία-Διδυμότειχο μπλουζ, αντί για έρωτα και παιχνίδι, τις αγνές συγκινήσεις που προσφέρουν, ακόμα και αν δε φτάσεις στο τέλος και νικήσει ο άλλος. Όταν όμως δεν αντέχεις την ήττα, και βασικά το παιχνίδι που την περιέχει σαν ενδεχόμενο, προτιμώντας τη νίκη με κάθε τρόπο, θεμιτό ή αθέμιτο, είναι αναπόφευκτο να τα σπας και να μπαχαλεύεις τον αγώνα, όταν βλέπεις να νικάει ο εχθρός, και μάλιστα μες στο σπίτι σου, τέτοια “ατίμωση”, σα να σε κερατώνουν στην κρεβατοκάμαρά σου.
Η μοναξιά του λαϊκού ηγέτη
Ναι αλλά το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Βρωμάει από τους συνδέσμους που οργανώνουν την αποχαύνωση και την ανεγκεφαλιά, την αγάπη για την ομάδα και το αφεντικό της, τα συλλαλητήρια για να του χαρίσει χρέη το δημόσιο, να του χτίσει γήπεδο, να μη βολέψει τους ανταγωνιστές του.

Το ψάρι βρωμάει από τις “Άγιες Οικογένειες” που πουλάνε τουπέ, ευ αγωνίζεσθαι και “αθλητικό πολιτισμό” για τα μάτια του κόσμου, με τις κοινές, συμφιλιωτικές τους βόλτες στο παρκέ. Αλλά στην πρώτη ευκαιρία, δυναμιτίζουν το κλίμα σαν τα χειρότερα χουλιγκάνια. Όπως ο Γιαννακόπουλος που έλεγε τις προάλλες για το νόμο του ΟΑΚΑ -λες κι ήταν ο νόμος της ζούγκλας- που θα μιλήσει, κι ας το κλείσουν. Αλλά βγαίνει μετά υπεράνω αθλητικού νόμου και ζητά “ιπποτικά” να μην ισχύσει, γιατί “γουστάρουμε να ερχόμαστε εδώ και να νικάμε”, αφού ούτως ή άλλως έμαθε να ‘ναι πάντα “υπεράνω νόμου”. Κι αν αυτός είναι ο ορισμός της λούμπεν αστικής τάξης, οι Αγγελόπουλοι δεν πάνε πίσω σε αυτήν την “άμιλλα”. Είτε παλιότερα με γραφικές αντιδράσεις (όπως τα μπλουζάκι με το 18-2 στις βολές), είτε τώρα, που ανέχονται τον Τσουκαλά να κόβει βόλτες στο ΣΕΦ και να κάνει συστάσεις από το μικρόφωνο και την κερκίδα να φωνάζει “ένα-δύο-τρία απόψε η Ριζούπολη θα μοιάζει εκκλησία”.

Ο χουλιγκανισμός, η άρρωστη αντιπαλότητα που μικραίνει και τις δύο πλευρές, η σκοπιμότητα, τα παιδικά λάθη, το άθλιο θέαμα, τα κουραστικά ματς που είναι πιο μονότονα και βαρετά κι από 20 ώρες ταξίδι με πούλμαν… είναι όλα όψεις του σύγχρονου επαγγελματικού αθλητισμού και του συστήματος που βάζει το κέρδος στο επίκεντρο.
–Ναι, αλλά στην πολιτισμένη Ευρώπη προστατεύουν καλύτερα το προϊόν τους και κερδίζουν πολλά σε βάθος χρόνου, μπορεί να πει κανείς.
Ναι, αλλά ποιος λέει πως οι ιδιοκτήτες δεν κερδίζουν έμμεσα από αυτήν την κατάσταση, με τους ιδιωτικούς στρατούς που φτιάχνουν, που είναι η πιο αποτελεσματική ασπίδα για τα συμφέροντά τους; θα απαντήσω εγώ.

Κατά τα άλλα: μετά από μία χρονιά-Μαραθώνιο, ο Ολυμπιακός έφτασε ξεζουμισμένος στην τελική ευθεία, κι είδε τα αστέρια του (Σπανούλης, Πρίντεζης) να σέρνονται και να είναι το ένα χειρότερο από το άλλο. Και όσοι μιλούσαν ένα μήνα πριν, μετά την πρόκριση επί της ΤΣΣΚΑ στον τελικό του Φάιναλ Φορ, για την καλύτερη ομάδα της δεκαετίας, τώρα ζητάνε ευθύνες και το κεφάλι του Σφαιρόπουλου, για τις κακές εμφανίσεις και το άδειο ρεζερβουάρ.

Στον Παναθηναϊκό, οι παίκτες έμοιαζαν να παίζουν για τον εαυτό τους και το επόμενο συμβόλαιό τους, κόντρα στα προγνωστικά, τη λογική, ακόμα και στον ίδιο τον πρόεδρό τους, που δε δίσταζε να τους καρφώνει ακόμα και τις παραμονές των αγώνων, για την εξωγηπεδική τους ζωή (δε με αφήσατε να τους διώξω, έγραφε σχολιάζοντας κάποιες φωτογραφίες που κυκλοφόρησαν, προτού αποδειχτεί πως ήταν πολύ παλιότερες κι όχι τωρινές). Εξ ου και το επικό σύνθημα “γεια σου Παπά, και κόψε τα ποτά”, των οπαδών στα επινίκια, που σχεδόν τρόλαρε το αφεντικό της ομάδας. Τον τελευταίο που δικαιούται να πανηγυρίζει και να καμαρώνει για αυτόν τον τίτλο.

Αλλά τι σημασία έχει;

Σημασία έχει πως μετά τους περυσινούς αλησμόνητους τελικούς, στο αντίο του Διαμαντίδη, που ανέβασαν τον πήχη σε δυσθεώρητα επίπεδα, επιστρέψαμε στην… κανονικότητα, στα γνωστά και καθιερωμένα: “τσο και λο” και στο ίδιο έργο θεατές, κεκλεισμένων των μυαλών.

Είναι θέμα παιδείας, θα πουν κάποιοι -κι είναι και της μόδας το σύνθημα.

Μόνο που οι ανεγκέφαλοι δεν έτυχαν. Πέτυχαν. Είναι κι αυτή μια μορφή συνείδησης (απολιτίκ και… αταξίκ) που καλλιεργεί συνειδητά η εξουσία, για να εκτονώνει τη συσσωρευμένη δυσαρέσκεια, σε ανώδυνα μονοπάτια. Και αντί να τα βάζουμε με τους “μαθητές”, που “δεν παίρνουν τα γράμματα”, πρέπει να μας απασχολήσει σοβαρά το σχολείο της ζωής που έβγαλαν, η κοινωνία που τους μόρφωσε και τι γράμματα τους έμαθε…
Υγ: εδώ θα κολλούσε ακόμα κι η πορεία του μακαρίτη, του Κώστα Τσάκωνα, που έξι χρόνια (πανεπιστήμιο, έξι χρόνια μεταπτυχιακά…) μετά από το “Μάθε παιδί μου γράμματα“, πρωταγωνίστησε στη βιντεοκασέτα “Μάθε παιδί μου μπάσκετ“…
Υστερόγραφο
Μπορείτε επίσης να διαβάσετε το αφιέρωμα της Κατιούσα στην αυριανή επέτειο του Τιρινινί, μια συνέντευξη που μας έδωσε ο Γιάννης Φιλέρης, με αφορμή το βιβλίο του για τα 30χρονα του τιρινινί και τις προβλέψεις που είχε κάνει το αθλητικό μας επιτελείο για τους τελικούς του ΝΒΑ που έληξαν σήμερα με τους Γουόριορς πρωταθλητές, για να δείτε ποιος δικαιώθηκε. Το ΚΚΕ τα έλεγε...

Δικαιοσύνη, το όνομά σου ταξικό



[Εκ προοιμίου, ζητώ συγγνώμη από τους φίλους του ιστολογίου αλλά ο υπερβολικός φόρτος δουλειάς αυτών -και των επόμενων- ημερών καθιστά αναγκαία την συχνότερη προσφυγή μου σε κείμενα τρίτων. Είναι ο μόνος τρόπος αφ' ενός μεν να αποφύγω προχειρογραμμένα και ευτελή κείμενα αφ' ετέρου δε να διατηρήσω την καθημερινή ενημέρωση του ιστολογίου.]


Υπάρχουν μερικές λέξεις που δεν είναι ανιαρές. Που σημαίνουν πράγματα, αισθήματα. Είναι εκείνες οι λέξεις που σιγοψιθυρίζουν μέσα στο μυαλό του καθενός. Που αν τις προφέρεις, τις ακούσεις ή τις διαβάσεις ,αφήνεσαι στη μαγεία της έννοιάς τους και ζεις, συνεχίζεις να ζεις, πιο ελπιδοφόρα. Πιο ανθρώπινα. Μία από αυτές είναι η δικαιοσύνη.

Το αίσθημα της δικαιοσύνης είναι ζωτικής σημασίας για τις οργανωμένες κοινωνίες από αρχαιοτάτων χρόνων. Οι αρχαίες τραγωδίες εμφορούνται σχεδόν εξ ολοκλήρου από αυτό. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Την τραγική Αντιγόνη που με το αίσθημα του δικαίου ως οδηγό ήρθε σε ρήξη με τους πολιτειακούς κανόνες, την εξουσία και τα ήθη της εποχής της; Την Επανάσταση των Μονομάχων, τότε που πλήθος δούλων, απόρων και κατατρεγμένων συσπειρώθηκαν και με μπροστάρη τον Σπάρτακο επαναστάτησαν εναντίον των Ρωμαίων; Τους μαχητές της Γαλλικής Επανάστασης; Τους Κλέφτες της Ελληνικής Επανάστασης; Την Παρισινή Κομμούνα; Τις ορδές των Μπολσεβίκων που αγωνίστηκαν για την αποτίναξη του τσαρικού- τυραννικού ζυγού στη διάρκεια της Οκτωβριανής Επανάστασης;… Όλες αυτές οι τοποθετημένες στο παλμαρέ της Ιστορίας ενέργειες, μεταξύ άλλων, είχαν υψηλό το φρόνημα του δικαίου. Δικαιοσύνη, δικαιώματα, ελευθερία. Αυτά, νομίζουμε, είναι τα ενοποιητικά στοιχεία όλων εκείνων των στιγμών, που έδειξαν και συνεχίζουν να δείχνουν ότι όλα είναι μπορετά. Ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες.

Όμως, σήμερα, σε μια «τσιμεντένια» εποχή τι θέση έχει η δικαιοσύνη στη ζωή μας; Η καθημερινότητά μας, αποδεικνύει συνεχώς το τεράστιο έλλειμμα δικαίου που διέπει τον πολιτικό- κοινωνικό μας βίο. Ένα έλλειμμα άρρηκτα συνδεδεμένο με τον οικονομικό-πολιτικό τρόπο οργάνωσης των σύγχρονων κοινωνιών. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, φερειπείν, είναι οι ΗΠΑ. Εκεί, τι γίνεται;

Στη φορολόγηση των πολιτών, εκεί δηλαδή που βρίσκεται η πεμπτουσία του αστικού κράτους, υπάρχει ενιαίος συντελεστής. Ήγουν: Μπορεί να είναι αλήθεια ότι οι Αμερικανοί έχοντες, το περίφημο 1%, στην φορολογική κλίμακα καταβάλλουν φόρο εισοδήματος με πολύ μεγαλύτερο συντελεστή σε σχέση με όλους τους υπόλοιπους. Όμως, οι υπόλοιποι Αμερικανοί, καταβάλλουν φόρο με μεγαλύτερο συντελεστή στις περιπτώσεις των μισθολογικών κρατήσεων (π.χ. για κοινωνική ασφάλιση), των κρατικών και των δημοτικών φόρων. Όπως εξηγούσε ο Νόαμ Τσόμσκι: «Η αύξηση του φόρου μισθωτών υπηρεσιών, ο οποίος είναι ένας φόρος που επιβάλλεται στους εργαζομένους, είναι πολύ πιο σημαντική από ό, τι μια αύξηση της φορολόγησης των πολύ πλουσίων». Αν προστεθούν όλα μαζί, από τη μεσαία τάξη και πάνω όλοι πληρώνουν περίπου το ίδιο ποσοστό σε φόρους.

Η πρόταση του Τραμπ για την φορολόγηση των επιχειρήσεων, την οποία ο υπ. Οικονομικών του, Στίβεν Μνούτσιν, χαρακτήρισε ως τη «μεγαλύτερη περικοπή φόρων στην ιστορία των ΗΠΑ» (με πρόσχημα την προσέλκυση επενδύσεων και το άνοιγμα νέων θέσεων εργασίας, δικαιολογία η οποία θα δούμε στη συνέχεια κατά πόσο ισχύει)είναι να μειώσει το φορολογικό συντελεστή των επιχειρήσεων από το 35% στο 15%. Επίπεδο ιδιαίτερα χαμηλό για μια υπερδύναμη όπως οι ΗΠΑ, καθώς απέχει μόλις 5% από τον συντελεστή για τις επιχειρήσεις στη Βουλγαρία και μόλις 2,5% από τον αντίστοιχο της Ιρλανδίας, τον γνωστό «παράδεισο» των πολυεθνικών στην ευρωζώνη. Από την πλευρά του, το Κέντρο Φορολογικής Πολιτικής του Ιδρύματος Brookings εκτιμά ότι το ψαλίδισμα του επιχειρηματικού φόρου θα μειώσει τα φορολογικά έσοδα του ομοσπονδιακού προϋπολογισμού σχεδόν κατά $4,5 τρισ. Ακόμη, στο σχέδιο του Λευκού Οίκου προβλέπεται ότι τα κέρδη των αμερικανικών εταιρειών που παράγονται από δραστηριότητες στο εξωτερικό δεν θα φορολογούνται. Και τι μ’ αυτό; Προκειμένου να εξυπηρετήσει το κεφάλαιο η κυβέρνηση του ακροδεξιού ολιγάρχη θα εξοικονομήσει από αλλού τα χρήματα που χρειάζεται.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του προϋπολογισμού, ο Τραμπ σχεδιάζει να περικόψει περίπου $3,6 τρισ. σε μια σειρά κοινωνικών προγραμμάτων,επιδομάτων και υπηρεσιών πρόνοιας. Ανάμεσα στις προωθούμενες αντιλαϊκές πολιτικές, βρίσκεται η αντικατάσταση του Obamacare, η κατάργηση της κρατικής ενίσχυσης για φοιτητικά δάνεια, η περικοπή των κουπονιών τροφίμων (Medicaid, κυβερνητικό πρόγραμμα για φτωχούς και για ανάπηρους Αμερικανούς που αναμένεται να περικοπεί κατά περίπου $600 δισ. τα επόμενα δέκα χρόνια) και η σύσταση ενός προγράμματος που θα επιστρέψει όσους παίρνουν επιδόματα αναπηρίας εκεί που πραγματικά ανήκουν, στο απαξιωμένο εργατικό δυναμικό: «Θέλουμε να πάνε οι άνθρωποι να δουλέψουν» δήλωνε κυνικά πριν λίγο καιρό ο υπεύθυνος του Λευκού Οίκου για τον προϋπολογισμό Μικ Μαλβάνει. Ενώ δηκτικά, με το ίδιο επηρμένο ύφος συνέχισε: «Εάν παίρνεις κουπόνια τροφίμων, πρέπει να πας για δουλειά. Εάν παίρνεις επίδομα αναπηρίας και δεν θα έπρεπε, πρέπει να πας για δουλειά».

Αξίζει να σημειωθεί εδώ, ότι όταν άρχισε η κουβέντα για την ευγονική στη Γερμανία, η αφετηρία της ήταν το τι μέλλει γενέσθαι με τα οικονομικά του συστήματος Υγείας. Για το αστικό κράτος της εποχής, μερικές κατηγορίες ασθενών, όπως οι χρόνια πάσχοντες, οι πνευματικά ανάπηροι, τα ΑΜΕΑ, «κοστίζαν» ακριβά στο σύστημα Υγείας. Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι όταν η κουβέντα γύρω από το ευαίσθητο θέμα της υγείας αποκτά τη λογική κέρδους-κόστους, όταν δηλαδή η υγεία των πολιτών προσεγγίζεται με τους όρους και τον τρόπο σκέψης της αγοράς, τότε τα φαντάσματα του παρελθόντος όχι απλά έχουν ξυπνήσει, αλλά μας χτυπούν την πόρτα.

Άλλωστε, και στην γαλανή μας πατρίδα είχαμε παρόμοια περιστατικά. Όχι, βέβαια σ’ αυτή την έκταση, αλλά η συζήτηση άρχισε μεθοδικά να προχωρά προς αυτή την κατεύθυνση. Ήταν η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, η οποία, επικαλούμενη τη δημοσιονομική τρύπα του συστήματος Υγείας, καλούσε τους χρόνια πάσχοντες (καρκινοπαθείς, νεφροπαθείς κ.ά.) να πληρώσουν αύξηση στη συμμετοχή τους στα φάρμακα έως και 25%·, ενώ την ίδια ώρα, κατέβαλε 330 εκ. ευρώ εν είδει αποζημίωσης στους εργολάβους Κόκκαλη και Μπόμπολα, επειδή οι τελευταίοι δεν εισέπραξαν τα αναμενόμενα έσοδα απ’ τα διόδια.

Ας επιστρέψουμε, όμως, στις ΗΠΑ. Το γεγονός ότι ο Τραμπ πετά στο κοινωνικό καλάθι των αχρήστων εκείνους που τους ξέρασε η μοίρα η φθισικιά, δεν σημαίνει ότι θα κάνει το ίδιο και με το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα της χώρας. Καθότι, μπορεί να διατείνεται ότι θα περικόψει κάποιες στρατιωτικές δαπάνες, ωστόσο, μόλις τον περασμένο Μάρτιο πρότεινε την αύξηση των αμυντικών δαπανών κατά $54 δισ. (10%). Οι Αμερικανοί φορολογούμενοι δηλαδή, θα συνεχίζουν να πληρώνουν για την αγορά υπερσύγχρονου στρατιωτικού εξοπλισμού, όπως είναι οι βόμβες 10.000kg (Μητέρα όλων των βομβών), τις οποίες ο αμερικανικός στρατός θα χρησιμοποιεί ως υπερόπλο έναντι των άλλων «παικτών» στο γεωπολιτικό πόκερ που διεξάγεται αυτή τη στιγμή παγκοσμίως. Πώς αλλιώς θα διατηρούσαν τη φήμη των πιο αιμοσταγών εκπροσώπων του ιμπεριαλισμού αν δεν εξήγαν μέσω της δύναμής τους τα κεφάλαιά τους με σκοπό το (ανα)μοίρασμα του κόσμου;

Παράλληλα, μαζί με την εξαγγελία του Τραμπ για αποχώρηση από τη Συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα, μεγάλες μειώσεις ετοιμάζονται και στην Εθνική Περιβαλλοντική Υπηρεσία, όπου προτείνονται περικοπές $5,7 δισ. συνοδευόμενες μάλιστα από μαζικές απολύσεις υπαλλήλων. Η ενέργεια αυτή, έρχεται να αναμορφώσει το κανονιστικό πλαίσιο σχετικά με τη μείωση των εκπομπών καυσαερίων που αποτελεί αίτημα των αυτοκινητοβιομηχανιών εδώ και καιρό. Όπως επισημαίνεται σε δημοσίευμα των New York Times, οποιαδήποτε επανεξέταση του υφιστάμενου ρυθμιστικού πλαισίου από την Υπηρεσία Προστασίας του Περιβάλλοντος (ΕΡΑ) και το υπουργείο Μεταφορών θα αμβλύνει τις πιέσεις για συμμόρφωση με τον μέχρι σήμερα ισχύοντα κανόνα: Να μπορεί δηλαδή, ένα όχημα να καλύψει 54 μίλια με ένα γαλόνι καύσιμο, ήτοι 86 χιλιόμετρα με 3,7 λίτρα, έως το 2025, στόχος, ο οποίος υιοθετήθηκε από την κυβέρνηση Ομπάμα κατόπιν συμφωνίας με τους εκπροσώπους της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας το 2012.

Εν συνεχεία, όμως, οι παράγοντες του κλάδου θεώρησαν αυτούς τους στόχους εξωπραγματικούς, υπολογίζοντας πως μόνο το 4% των σημερινών οχημάτων έχει τη δυνατότητα να προσαρμοστεί σε αυτά τα κριτήρια έως το 2025. «Aκόμη και με τους υπολογισμούς της ΕΡΑ, οι αυτοκινητοβιομηχανίες θα έπρεπε να δαπανήσουν 200 δισ. δολάρια έως το 2025 για να συμμορφωθούν με το νέο πλαίσιο», είχε γράψει ο πρόεδρος της ένωσης Auto Αlliance, Μιτς Μπέινγουολ, πριν από ένα μήνα. Στα τέλη Ιανουαρίου, λίγες μόλις ημέρες μετά την ορκωμοσία του, ο νέος Αμερικανός πρόεδρος συναντήθηκε με τους επικεφαλής των General Motors, Ford Motor και Fiat Chrysler Automobiles. Τότε, ο πολυεκατομμυριούχος αυτοκράτορας της κεφαλαιοκρατίας είχε υποσχεθεί τη χαλάρωση της νομοθεσίας και τη μείωση της φορολογίας στον κλάδο, ενώ προεκλογικά απειλούσε τις αυτοκινητοβιομηχανίες με δασμούς 35% στις εισαγωγές τους, ζητώντας ως αντάλλαγμα τη δημιουργία θέσεων εργασίας σε αμερικανικό έδαφος, που αποτελούσε την παντιέρα του στην προεκλογική περίοδο.

Εντυπωσιάζεται κανείς από το γεγονός ότι οι μέχρι πρότινος «δημοκράτες» και εχθροί του λαϊκισμού συναγελάζονται με έναν κατεξοχήν ακροδεξιό εκπρόσωπό του; Όχι, βέβαια. Είναι παγκοίνως γνωστό ότι, σε διεθνές επίπεδο, μπορεί να υπάρχουν κεντρόφυγες αντιπαραθέσεις μεταξύ των ολιγαρχών, άλλοτε οξυμένες, άλλοτε ηπιότερες, ωστόσο, πρέπει να θυμόμαστε ότι «οι επιχειρηματικές τάξεις έχουν έντονη ταξική συνείδηση- δίνουν συνεχώς σφοδρές ταξικές μάχες ώστε να ενισχύσουν τη δύναμή τους και να κάμψουν κάθε αντίσταση». Ένας ταξικός πόλεμος από «επιχειρηματικούς ηγέτες με έντονη ταξική συνείδηση» μαίνεται, λοιπόν, για αυτό και, τόσο στις ΗΠΑ, όσο και στην Ε.Ε. τα συνδικάτα καιρό τώρα έχουν μπει στο στόχαστρό τους, καθώς «αποτελούν την οργανωτική βάση κάθε λαϊκής αντίδρασης στην κυριαρχία του κεφαλαίου» (Νόαμ Τσόμσκι, «Occupy, σκέψεις πάνω στην ταξική πάλη, στην επανάσταση και στην αλληλεγγύη», Κέδρος, 2015).

Η φορολογία, όπως είπαμε, αποτελεί ένα ταξικό όπλο καταπίεσης και κοινωνικής εξόντωσης των λαών. Στις ΗΠΑ αποτελεί και μπίζνα. Ενώ η κυβέρνηση έχει ήδη αντίγραφα από όλα τα φορολογικά έντυπα των φορολογουμένων , πράγμα που σημαίνει ότι θα μπορούσε κάλλιστα να χρησιμοποιήσει αυτές τις πληροφορίες για να συμπληρώσει την φορολογική τους δήλωση, ωστόσο, δεν προβαίνει σ’ αυτήν την ενέργεια καθώς το υπάρχον σύστημα προσφέρει δισεκατομμύρια δολάρια για τις εταιρείες λογισμικού σύνταξης φορολογικών δηλώσεων, οι οποίες αργότερα χρησιμοποιούν ένα μέρος αυτών των χρημάτων για να αποκτούν πρόσβαση στο Κογκρέσο, πιέζοντας και προωθώντας τη διατήρηση του υπάρχοντος καθεστώτος.

Η ασυδοσία απέναντι στους πολίτες και η υπέρμετρη εκμετάλλευσή τους σε συνδυασμό με την υποφορολόγηση των επιχειρήσεων, έναν από τους κύριους υπαιτίους της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, δημιουργούν ένα εκρηκτικό περιβάλλον. Σύμφωνα με μία νέα, εκτενή αναφορά της Oxfam Αmerica, οι μεγαλύτερες πολυεθνικές προωθούν όχι μόνο τη μείωση της φορολογίας τους, αφήνοντας τους υπόλοιπους να πληρώσουν τα σπασμένα, αλλά και την πολιτική θεμελίωση των βάσεων που θα τους επιτρέπουν περαιτέρω περικοπές στην φορολόγηση μελλοντικά. Αρκεί μόνo να αναφέρουμε ότι το φορολογικό έτος 2015, όπως υπολόγισε η Oxfam, οι 50 μεγαλύτερες αμερικανικές πολυεθνικές είχαν κρυμμένα σε άλλες χώρες $1,6 τρισ. -ποσό αυξημένο κατά $200 δισ. σε σχέση με το 2014-, το οποίο αποτελεί το 1/10 ολόκληρης της οικονομίας των ΗΠΑ. Ο Tιμ Κούκ (Γενικός Διευθυντής της Apple, η οποία έχει καταγεγραμμένα σε offshore $214,9 δισ. ενώ αν τα κέρδη αυτά μεταφέρονταν στις ΗΠΑ, ο φόρος που θα πλήρωνε στο κράτος θα ήταν $65,4 δισ.) είπε πριν τις περσινές εκλογές ότι ήταν «αισιόδοξος» πως θα υπάρξουν νέες φοροαπαλλαγές ανεξάρτητα με το ποιος θα ήταν πρόεδρος. Πράγματι, δεν διαδραματίζει τόσο σημαντικό ρόλο το ποιος θα είναι ο πολιτειακός τροχονόμος των διάφορων μονοπωλιακών συμφερόντων, αφού, από το 2009-2015, οι 50 κορυφαίες αμερικανικές εταιρείες διέθεσαν $2,5 δισ. προκειμένου να ασκήσουν πολιτικές πιέσεις. Το ηθικό επικάλυμμα όλη αυτής της δημοκρατικής παρωδίας είναι ότι προβαίνουν σε τέτοιου είδους ενέργειες καθώς αν μπορούσαν να φέρουν τα χρήματά τους πίσω, με έναν ειδικό χαμηλό φορολογικό συντελεστή, θα επιδίδονταν σε «ξεφάντωμα» μισθώσεων και επενδύσεων, αλλά ο «κρατισμός», αυτό το δηλητήριο για την υγιή επιχειρηματικότητα δεν τους αφήνει(!).

Σας θυμίζει κάτι η παραπάνω ανάλυση; Στη χώρα μας, ειδικά την περίοδο των μνημονίων, τα μεγάλα ΜΜΕ προπαγανδίζουν απροκάλυπτα υπέρ του τσακίσματος των εργατικών δικαιωμάτων, της πλήρους αντικατάστασης των ΣΣΕ με ατομικές συμβάσεις, της απελευθέρωσης των ομαδικών απολύσεων κ.ά. Μερίδα του αστικού Τύπου, με σειρά άρθρων της ζητά όλο και μεγαλύτερες φοροελαφρύνσεις για το μεγάλο κεφάλαιο, κατηγορώντας μάλιστα την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (!) για το γεγονός ότι «η επιχειρηματικότητα πάει από το κακό στο χειρότερο -και- οι επενδυτές δεν έρχονται- καθώς- είναι πολλά, πάρα πολλά, αυτά που πρέπει να αλλάξουν στην ελληνική επικράτεια για να μετατραπεί η Ελλάδα σε ελκυστική χώρα για τους επιχειρηματίες» ( Καθημερινή, 27/10/2016, «Η χώρα που δεν θέλει επενδύσεις»).

Πρόκειται για ένα εξόφθαλμα σαθρό αφήγημα με μακρά προϊστορία που ξεκινά από τα νεοφιλελεύθερα κηρύγματα του Ρέιγκαν και της Θάτσερ τη δεκαετία του ’80 και την καμπύλη του Αμερικανού οικονομολόγου Λάφερ, σύμφωνα με την οποία «η μείωση του συντελεστή φορολογίας των επιχειρήσεων τις παρακινεί σε ανάληψη επενδύσεων που αυξάνουν το ΑΕΠ και αποφέρουν περισσότερα κρατικά έσοδα απ’ αυτά που χάνονται με τη μείωση του συντελεστή». Είναι σαθρό ως αφήγημα, διότι, όπως τονίζει πρόσφατη έκθεση του ΟΟΣΑ, «(…) η ανταπόκριση των επενδύσεων σε χαμηλότερη φορολογική επιβάρυνση σε σχέση με διαφυγόντα έσοδα είναι περιορισμένη- γιατί- «η φορολογική επιβάρυνση μιας χώρας είναι ένας από τους πολλούς, και δεν είναι πάντα ο πιο σημαντικός παράγοντας που εξετάζεται από τους δυνητικούς επενδυτές, όταν σταθμίζουν τις επενδυτικές τους αποφάσεις» (OECD, 2015, «Policy Framework for Investment»). Επίσης, τον Ιούλιο του 2016, ο επικεφαλής της διεύθυνσης φορολογικής πολιτικής του ΟΟΣΑ, Πασκάλ Σεν Αμάν, δήλωσε σε συνέντευξή του στη Wall Street Journal πως «τα τελευταία 30 χρόνια συμβουλεύαμε να μη φορολογείτε το κεφάλαιο περισσότερο, γιατί θα το χάσετε, θα χάσετε επενδύσεις. Ε, λοιπόν, αυτό το επιχείρημα πέθανε και πρέπει να αναθεωρήσουμε όλη αυτή την ιστορία» (Καθημερινή, 24/12/2016 , «Δ. Παπαδημητρίου: Mείωση της φορολογίας δεν σημαίνει αυτόματα αύξηση των επενδύσεων»). Άρα, λοιπόν, προς τι όλος αυτός ο κοπετός για τους επενδυτές που δήθεν θέλουν να έλθουν και η «κακή», υψηλή φορολόγηση δεν τους το επιτρέπει;

Η απάντηση μας έρχεται από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Πρόσφατα, αναλυτές της Wall Street και επενδυτές, εξηγούσαν ότι στην πραγματικότητα τα χρήματα που θα εξοικονομήσουν από τη μείωση της φορολόγησης των επιχειρηματικών ομίλων προορίζονται για την επίτευξη συγχωνεύσεων και για επαναγορά (εξαγορά) ομολόγων. Επίσης, τον περασμένο Νοέμβριο, η Goldman Sachs σε ανάλυσή της ανέφερε ακριβώς το ίδιο πράγμα, ομολογώντας, ότι τα 3/4 από τα επαναπατρισθέντα έσοδα θα χρησιμοποιηθούν για επαναγορές. Παρόλα αυτά, αν κάποιος διαβάσει τo editorial της Wall Street Journal οποιασδήποτε μέρας ή παρακολουθήσει έστω πέντε λεπτά CNBC θα μάθει ότι ο θεσμοθετημένος συντελεστής του φόρου επιχειρήσεων στην Αμερική (35%) είναι ένας από τους υψηλότερους στον κόσμο.

Πρόκειται για κραυγαλέο ψέμα. Όπως διαβάζουμε στην Έκθεση της Υπηρεσίας Ερευνών του Κογκρέσου το 2014, ο πραγματικός φορολογικός συντελεστής στις ΗΠΑ ήταν 27,1 %, ελαφρώς χαμηλότερος από τον 27,7 % σταθμισμένο μέσο όρο των υπολοίπων χωρών του ΟΟΣΑ. Πιο πρόσφατα, η Οικονομική Έκθεση του Προέδρου του 2015, υπολόγισε ότι ο πραγματικός οριακός φορολογικός συντελεστής της παγκόσμιας υπερδύναμης ήταν 23,9 %, σχετικά λίγο πιο πάνω, σε σύγκριση με τον σταθμισμένο μέσο όρο του 20,6 % για την Ιαπωνία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, τον Καναδά, την Ιταλία και το Ηνωμένο Βασίλειο.

Με άλλα λόγια, δεν υπάρχουν ιδιαίτερες ενδείξεις ότι οι επιχειρήσεις στις ΗΠΑ υπερφορολογούνται σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο. Κύριο μέλημα των πολυεθνικών είναι να χρησιμοποιήσουν κάθε μείωση αποσκοπώντας να πιέσουν προς τα κάτω τους φόρους στον υπόλοιπο κόσμο και μετά να ξεκινήσουν να διαμαρτύρονται ξανά για τους εξαιρετικά υψηλούς φορολογικούς συντελεστές. Αυτή η διαδικασία έχει ήδη ξεκινήσει ανά τον κόσμο. Η έκθεση της Oxfam, επιπλέον τονίζει ότι το 1990 ο μέσος συντελεστής του φόρου επιχειρήσεων στις 20 μεγαλύτερες χώρες του κόσμου ήταν 40%. Εικοσιπέντε χρόνια μετά, το 2015, είχε πέσει στο 28,7%. Προσθετικά, η μέση αύξηση της τάξεως του 2,8 % του ΑΕΠ που κατέγραψε ο ΟΟΣΑ μέσω του φόρου εταιρειών το 2014, ήταν σημαντικά μειωμένη σε σχέση με την αύξηση του 3,6 % μόλις μια επταετία πίσω.


Είναι πρόδηλο, ότι οι εθνικές επιτροπές των εκατομμυριούχων που ονομάζονται κυβερνήσεις, νιώθουν έντονη πίεση ώστε να μειώσουν τους φορολογικούς συντελεστές των μεγάλων εταιρειών για να κάνουν, υποτίθεται, τις χώρες τους «ανταγωνιστικές». Λίγο καιρό αφού ο Ντ. Τραμπ κέρδισε τις εκλογές, η πρώην πρωθυπουργός της Μ.Βρετανίας, Τερέζα Μέι, δήλωσε ότι ο στόχος της ήταν το Ηνωμένο Βασίλειο να μειώσει τον φόρο επιχειρήσεων από το 20 % στον «χαμηλότερο φορολογικό συντελεστή για τις επιχειρήσεις στους G20»».

Η Μ. Βρετανία, είναι η χώρα εκείνη στην οποία:
  • Τα επίσημα στατιστικά δεδομένα μιλούν για 4,5 εκατ. αυτοαπασχολούμενους, εκ των οποίων, όμως, τα 2/3 τους είναι ουσιαστικά εργαζόμενοι με μπλοκάκι.
  • Άνω των 8 εκατομμυρίων εργαζόμενοι απασχολούνται με ελαστικές μορφές απασχόλησης.
  • Το 2014, οι πολίτες που προσέτρεξαν στις λεγόμενες τράπεζες τροφίμων και τα συσσίτια, έφτασαν τις 913χιλ.
  • Οι λεγόμενες συμβάσεις «μηδενικών ωρών» (zero hour contracts) στις οποίες δεν καθορίζεται το ωράριο εργασίας, αποτελούν εργασιακή κανονικότητα. Οι εργαζόμενοι είναι ανά πάσα στιγμή διαθέσιμοι στον εργοδότη, δεν γνωρίζουν τις ακριβείς ώρες που θα εργαστούν και αμείβονται με ψίχουλα.
  • Οι συμβάσεις μηδενικών ωρών τριπλασιάστηκαν το 2014 και ανέρχονται στα 1,4 εκατ., με τα συνδικάτα να υπολογίζουν ότι, τελικά, αφορούν 5 εκατ. εργαζομένους.
  • Η συντριπτική πλειοψηφία των κακοπληρωμένων συμβασιούχων είναι γυναίκες, νέοι και συνταξιούχοι.
Έτσι, λοιπόν, γίνεται κατανοητό ότι το «καταληκτικό σημείο αυτής της εγωκεντρικής δυναμικής (σ.σ. της δυναμικής που βαφτίζει ελευθερία την αηδία της προς οτιδήποτε αφορά το γενικό καλό) είναι ότι σταδιακά οι επιχειρήσεις δεν θα πληρώνουν τίποτα σε φόρους, στο σημείο που όλοι θα γίνουν πραγματικά ζητιάνοι». Παράλληλα, «καταβάλλονται τεράστιες προσπάθειες για τη διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης, των δημόσιων σχολείων, των ταχυδρομικών υπηρεσιών» ώστε μαζί με την ιστορικά μοναδική μείωση της εταιρικής φορολόγησης, τα χρήματα που εξοικονομούνται από την διάλυση των κρατικών δομών, να παρέχονται ως φρέσκο χρήμα στα ταμεία των πολυεθνικών.

Ως εκ τούτου, κάτι το οποίο έχουμε ξαναγράψει, ο «τραμπισμός», αυτή η χυδαία έκφανση της καπιταλιστικής αδηφαγίας, αποτελεί την απάντηση στα δομικά προβλήματα του κεφαλαιοκρατικού συστήματος. Μια απάντηση που παντρεύει τον σκληρό καπιταλισμό των βιομηχάνων και των λομπιστών της Wall Street με το δόγμα του νόμου και της τάξης.

Δεν πρόκειται για αυτόφωτο γεγονός, αλλά για συνειδητοποιημένη επιλογή της αμερικανικής οικονομικής και πολιτικής ελίτ. Όπως εξηγούσε το αμερικανικό περιοδικό Jacobin: «Λίγο μετά την επικράτηση Ομπάμα, μέσα σε συνθήκες πολιτικής πόλωσης(…) κι ενώ οι καπιταλιστές και οι πολιτικές ηγεσίες συνέχιζαν να υποστηρίζουν τη λιτότητα(…) υπήρξε ευρεία απόρριψη του νεοφιλελευθερισμού. Έτσι, από τη μία πλευρά, ένα σημαντικό μέρος της νεολαίας και της εργατικής τάξης κινήθηκε προς τα αριστερά- με ό, τι μπορεί να σημαίνει αυτός ο όρος για τα αμερικανικά δεδομένα-, αλλά, από την άλλη, είδαμε μια ριζοσπαστικοποίηση των λευκών μεσαίων στρωμάτων, όπου μαζί με το φυλετικό και κοινωνικό τους συντηρητισμό αντιτάχθηκαν στο οικονομικό-τραπεζικό κατεστημένο. (…) Με το «Tea Party», τμήμα του κεφαλαίου άρχισε να αποκτά δυναμική. Σιγά σιγά, ευρύτερα στρώματα της καπιταλιστικής τάξης διείδαν μια λαμπρή ευκαιρία να προωθήσουν τη νεοφιλελεύθερη ατζέντα τους και άρχισαν να ενθαρρύνουν τις κινητοποιήσεις του, καθώς υπερασπιζόταν την αποδυνάμωση των συνδικάτων(…) και την περικοπή των κοινωνικών υπηρεσιών. Έτσι, και παρά το γεγονός ότι, αρχικά, η πλειοψηφία του κεφαλαίου συνέχιζε να στηρίζει τους Δημοκρατικούς, μόλις η ακραία ρητορική άρχισε να βρίσκει ευήκοα ώτα, οι καπιταλιστές ήταν κάτι περισσότερo από πρόθυμοι να χρησιμοποιήσουν την ακροδεξιά ατζέντα, όταν άρχισαν να συμπίπτουν τα συμφέροντά τους».

Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι η κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ (Fed), λίγο μετά τη νίκη του Τραμπ στις εκλογές, προέβλεψε ανάπτυξη της αμερικανικής οικονομίας κατά 2,1% το 2017, 2,1% το 2018 και 1,9% το 2019. Και γιατί το προέβλεψε αυτό; Γιατί, για άλλη μια φορά ο πλούτος αγόρασε την πολιτική επιρροή και εκπροσώπηση «και αυτή η επιρροή μπορεί να ασκηθεί για να αποκτηθούν πολιτικά προνόμια, τα οποία με τη σειρά τους παράγουν και άλλο πλούτο. Γεννιέται- έτσι- ένας φαύλος κύκλος που αναπαράγεται και αυξάνεται όλο και περισσότερο» (Εφ. Συν., Ιδέες, 2/4/2017, «Γιατί επέζησε ο νεοφιλελευθερισμός;»).

Το αστικό κράτος των ΗΠΑ, όπως κι αλλού, παρεμβαίνει για άλλη μια φορά. Παρεμβαίνει για να πετσοκόψει τις κοινωνικές δαπάνες και να μπουκώσει το βιομηχανικό και το τραπεζικό κεφάλαιο. Παρεμβαίνει ενάντια στο περιβάλλον και τις σύγχρονες ανάγκες των ανθρώπων, ενώ, την ίδια στιγμή, η διάσωση εκείνων που ευθύνονται για το σημερινό χάλι και μάλιστα η περαιτέρω ενίσχυσή τους, αποτελεί προτεραιότητα (και) για τον, κατά τα άλλα, ταγό του «κρατικού προστατευτισμού» νυν πρόεδρο των ΗΠΑ.


Άραγε, όσοι βλέπουν στον Τραμπ το «κακό πρόσωπο» του καπιταλισμού κι όχι τον ίδιο τον καπιταλισμό, τι έχουν να πουν για το γεγονός ότι, ενώ οι έγκλειστοι στα κέντρα κράτησης μεταναστών πεθαίνουν χωρίς λόγο, επί των ημερών του:
  • Ο «βομβιστής» της Lehman Brothers, Ντικ Φαλντ, συνεχίζει να διοικεί τη δική του εταιρεία παροχής συμβουλών, ειδικευμένη στις συγχωνεύσεις και τις εξαγορές επιχειρήσων;
  • Ο Τζον Τεν, ο άνθρωπος που οδήγησε στα βράχια της χρεοκοπίας τη Merrill Lynch, συνεχίζει να διευθύνει έναν πιστωτικό οργανισμό για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις;
  • Ο Τσαρλς Πρινς, πρώην αφεντικό της Citigroup, ο οποίος την έφτασε στο χείλος της χρεοκοπίας, (λέμε στο χείλος καθώς ο Χένρι Πόλσον, υπ. Οικ. του Ομπάμα και πρώην γενικός διευθυντής της Goldman Sachs, την έσωσε το φθινόπωρο του 2008 με λεφτά των Αμερικανών φορολογουμένων), συνεχίζει να λανσάρει τα προσόντα του σε μια εταιρεία παροχής συμβουλών της Ουάσινγκτον, ειδικευμένη στο μάνατζμεντ;
  • Οι πέντε επικεφαλής της πρώην εμπορικής τράπεζας Bear and Stearns, υπεύθυνοι για τα subprimes που προκάλεσαν τη χρεοκοπία της, συνεχίζουν το «κοινωφελές» έργο τους στον τομέα των στεγαστικών δανείων, μέσα στους κόλπους των πιο φημισμένων οργανισμών της Wall Street;
  • Ο Πίτερ Γούφλι, εκείνος που ως υπεύθυνος της UBS στις ΗΠΑ απο κοινού με τον Μαρσέλ Οσπέλ, πρόεδρο και γενικό διευθυντή της τράπεζας, ενθάρρυνε τη μαζική επένδυση στα subprimes, συνεχίζει να γεύεται τις χαρές της ζωής ως διαχειριστής περιουσιών, ενώ ο στενός συνεργάτης του, Τζον Κόστας, έχει ιδρύσει μια εταιρεία παροχής συμβουλών στρατηγικής;
  • Ο… αποσυνάγωγος της Goldman Sachs, ο πρώην χρηματιστής Φαμπρίς Τουρέ, ο τύπος που σε ένα από τα email του- τα οποία είχαν διαρρεύσει από την ίδια την τράπεζα κατά τη διάρκεια της δίκης του- παραδεχόταν ότι «η μπίζνα με τα subprimes είναι εντελώς σάπια και οι κακομοίρηδες οι μικροοφειλέτες δεν θα μακροημερεύσουν», συνεχίζει τις πληρωμένες διαλέξεις του ως διακεκριμένος ακαδημαϊκός;
  • Όχι μόνο δεν αμφισβητήθηκε η συμφωνία που είχε συνάψει η Goldman Sachs- η τράπεζα που από τη μία δημιουργούσε και προωθούσε ένα επενδυτικό προϊόν εμφορούμενο από subprimes και, από την άλλη, στοιχημάτιζε εναντίον του- τον Ιούλιο του 2011 με την Securities and Exchange Commission, βάσει της οποίας απαλλασσόταν από κάθε κατηγορία, πληρώνοντας ως αντάλλαγμα πρόστιμο, αλλά έχρισε ως υπουργό των Οικονομικών της κυβέρνησής του ένα πρώην στέλεχος της;
  • Ο Σαμ Πολκ, πρώην ειδικός διαπραγματευτής ενός αμοιβαίου κεφαλαίου κερδοσκοπικού χαρακτήρα, ο οποίος σε μήνυμά του στην προσωπική του αλληλογραφία παραδεχόταν ότι «όχι μόνο δε συνέβαλε στο να βρεθούν λύσεις στα προβλήματα του κόσμου, αλλά έβγαζε κέρδος από αυτά», συνεχίζει να παραμένει ελεύθερος;
Και, γενικότερα. Πώς μπορεί, εκτός της ταξικής προσέγγισης, να ερμηνευθεί το γεγονός ότι την ώρα που στη Γαλλία καταστρατηγούνται τα εργασιακά δικαιώματα, πετσοκόβονται οι συντάξιμες αποδοχές και οι μισθοί, ενώ η αστυνομία καταστέλλει βίαια κάθε διαμαρτυρία: Ο Ντανιέλ Μπουτόν, επικεφαλής της Société Générale την εποχή του καταδικασθέντα, πρώην ειδικού διαπραγματευτή της, Ζερόμ Κερβιέλ, του τύπου που παρομοίαζε τις επιδιώξεις ενός τραπεζικού στελέχους με αυτές μιας ιερόδουλης(« η αναγνώριση ότι η συνταγή της ημέρας ήταν καλή»), να βρίσκεται τώρα στη θέση του συμβούλου της Rothschild;

Πώς γίνεται στη Μ. Βρετανία να καταδικάζεται ένας φοιτητής με λευκό ποινικό μητρώο, επειδή, κατά τη διάρκεια διαδήλωσης το καλοκαίρι του 2011, έκλεψε ένα μπουκάλι νερό από ένα σουπερμάρκετ, ενώ, αντίθετα, ο Xέκτορ Σαντς, ο πρώην γενικός διευθυντής της Financial Services Authority , ο οποίος ευθύνεται για την κατάρρευση του συστήματος επιτήρησης του Σίτι, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα η χώρα να βυθιστεί στην πιο άγρια λιτότητα που γνώρισε ποτέ, να αποκτά τίτλο ευγενείας για την «προσφορά πολύτιμων και ανιδιοτελών υπηρεσιών στην οικονομία»; Αλήθεια, πώς ή, καλύτερα, γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;

Έχουμε καταλάβει εδώ και πολύ καιρό ότι «οι πλούσιοι προσλαμβάνουν καλούς δικηγόρους και τη βγάζουν καθαρή, ενώ οι φτωχοί απλώς βγάζουν το σκασμό και μπαίνουν φυλακή. (…) Όταν παραδέχεσαι (σ.σ. ως κυβέρνηση) ότι ορισμένοι άνθρωποι είναι πολύ σημαντικοί για να τους ασκήσεις δίωξη, προφανώς τείνεις να θεωρήσεις ότι όλοι οι υπόλοιποι είναι ασήμαντοι και μπορείς να τους χώσεις φυλακή. Έχουμε μια τάξη που μπορεί να συλληφθεί και μια τάξη που δεν μπορεί να συλληφθεί. Ανέκαθεν το υποψιαζόμασταν, τώρα όμως αποτελεί δημόσια παραδοχή». Ίσως αυτή, να είναι μια ικανοποιητική απάντηση.

«Μια αλήθεια που σου τη λένε για πρώτη φορά», έγραφε ο Τσαρλς Μπουκόφσκι, «μπορεί να είναι πολύ αστεία. Όταν η αλήθεια κάποιου άλλου είναι ίδια με τη δική σου την αλήθεια (…) τότε είναι μεγαλείο».

Αυτή η αλήθεια, είναι δική μας. Είναι το αίσθημα και παράλληλα το αίτημά μας για δικαιοσύνη. Όποιος στηθεί μαζί με έναν άνεργο στην ουρά του ΟΑΕΔ θα το καταλάβει. Όποιος κατέβει στις λαϊκές συνοικίες της Αθήνας και των άλλων αστικών κέντρων, επίσης. Όποιος μιλήσει με έναν άστεγο, με έναν νέο που φεύγει μετανάστης, με ένα ασυνόδευτο προσφυγάκι, με τον «ντελιβερά» που παίζει τη ζωή του κορώνα γράμματα για ένα κομμάτι ψωμί, θα το καταλάβει. Όποιος μιλήσει με τη γιαγιά και τον παππού που τους έκοψαν πάλι τη σύνταξη και με τον έφηβο του διπλανού διαμερίσματος, εξίσου. Όποιος μιλήσει, γενικά, με τον γείτονά του, το φίλο του, το συνάδελφό του, τον άγνωστο στο δρόμο, τον εαυτό του, εν τέλει, θα διαπιστώσει ότι, αν κάτι πρέπει να αλλάξει, είναι εκείνο το από χρόνια γραμμένο, μα, δυστυχώς, ακόμη επίκαιρο σύνθημα στον τοίχο: Η δικαιοσύνη τους είναι σαν τα φίδια, τσιμπάει μόνο τους ξυπόλητους.

Δεν πρόκειται για μια φαντασιοκοπία, μια φενάκη, αλλά για μια πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που μόνο στο δικό μας χέρι είναι να την αλλάξουμε.


[Του Δημήτρη Κούλαλη, από τον ιστότοπο "Νόστιμον ήμαρ"]

Ανάπτυξη για λίγους – φτώχεια, ανεργία για τους πολλούς

H Γραμματεία Κέρκυρας του ΠΑΜΕ καλεί σε πλατιά σύσκεψη την
Τετάρτη 14/6/2017 στις 8 το απόγευμα στο Εργατικό Κέντρο.

Από την επόμενη κιόλας μέρα της ψηφοφορίας στη Βουλή για τα «προαπαιτούμενα» της
δεύτερης αξιολόγησης, που αποφασίστηκαν νέα αντιλαϊκά μέτρα και θα τσακίσουν ακόμα περισσότερο
τη ζωή των εργαζομένων, εντάθηκε η προσπάθεια κλίματος συναίνεσης και εθνικής συνεννόησης, για
την ανάπτυξη της οικονομίας και τη διευθέτηση του χρέους.
Οφείλουμε να δείξουμε τι σημαίνει η ανάπτυξή τους. Η προηγούμενη δεκαετία των υψηλών
ρυθμών καπιταλιστικής ανάπτυξης και των αντίστοιχων εθνικών στόχων (ΟΝΕ, Ολυμπιακοί αγώνες κτλ),
γέννησε την καπιταλιστική κρίση που ζούμε. Και τότε μας καλούσαν να κάνουμε θυσίες και ζητούσαν
εθνική συναίνεση για την ανάπτυξη. Πώς ανταμειφτήκαμε για τις θυσίες μας, για την επίτευξη των
εθνικών στόχων της πλουτοκρατίας; Όλοι το γνωρίζουμε! Τι σημαίνει ανάπτυξη το βλέπουμε και
σήμερα. Και μέσα στην κρίση, εξαιτίας των εξελίξεων σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο και τη Βόρεια
Αφρική ο κλάδος του τουρισμού σπάει κάθε σεζόν το ένα ρεκόρ πίσω από το άλλο. Οι αφίξεις
ξεπερνούν τα 25 εκατομμύρια το χρόνο. Οι αεροπορικές εταιρείες, οι tour operators, οι
μεγαλοξενοδόχοι, οι καπιταλιστές του Τουρισμού έχουν θησαυρίσει, ενώ οι εργαζόμενοι δουλεύουν
σαν σκλάβοι. Χωρίς ρεπό, με εξοντωτικά ωράρια, με μισθούς πείνας, πολλές φορές απλήρωτοι για
μήνες, οι ξενοδοχοϋπάλληλοι παράγουν όλον αυτό τον πλούτο για το τουριστικό κεφάλαιο. Χιλιάδες
νέα παιδιά, πρακτικάριοι και μαθητές των 200 και 300 ευρώ, ανασφάλιστοι με μαύρη αδήλωτη
εργασία, χωρίς δικαίωμα για ταμείο ανεργίας το χειμώνα είναι η πιο σκληρή μορφή εκμετάλλευσης
στα ξενοδοχεία. Αυτές οι συνθήκες είναι που κυριαρχούν. Αντίστοιχα στον τομέα των τροφίμων, του
εμπορίου, στις μεταφορές και αλλού. Το πρόσχημα για αυτού του είδους την ανάπτυξη ήταν και είναι
διαχρονικά οι ανάγκες του ανταγωνισμού. Η καπιταλιστική ανάπτυξη δεν προσφέρει κανένα όφελος
στον εργαζόμενο λαό, ώστε να μπορεί να ζήσει με αξιοπρέπεια και να καλύψει τις σύγχρονες ανάγκες
της λαϊκής οικογένειας. Οι εργαζόμενοι δεν έχουμε κανένα όφελος από αυτή.
Η συζήτηση για την περιβόητη ρύθμιση του χρέους δε γίνεται για τα εργατικά, λαϊκά δικαιώματα.
Γίνεται για να μειωθούν οι δόσεις ώστε να εξασφαλίσουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι ζεστό χρήμα –
επιδοτήσεις - από τα κρατικά ταμεία, το οποίο βγαίνει από τη δική μας απλήρωτη δουλειά, τους
φόρους, τα χαράτσια, τις περικοπές κοινωνικών παροχών, σε όλα όσα δικαιούμαστε. Το χρέος είναι
των καπιταλιστών, είναι οι επιδοτήσεις που πήραν, οι φοροαπαλλαγές τους, οι Ολυμπιακοί Αγώνες που
έκαναν, οι ΝΑΤΟϊκοί εξοπλισμοί που συνεχίζονται, τα θαλασσοδάνειά τους. Το χρέος δεν είναι του
λαού. Γι αυτό κανένας εργαζόμενος δεν πρέπει να παρασυρθεί και να συναινέσει στη σφαγή των
δικαιωμάτων του αναμένοντας θετικό αποτέλεσμα από τις διαπραγματεύσεις των πλουτοκρατών.
Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος
Τα σύννεφα του πολέμου πυκνώνουν, από την Ουκρανία, τη Μαύρη Θάλασσα, τα Βαλκάνια και
το Αιγαίο ως την Ανατολική Μεσόγειο, την Εγγύς και Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, ο αέρας
μυρίζει μπαρούτι. Ο πόλεμος στη Συρία, στον οποίο μπλέκονται ισχυρές καπιταλιστικές δυνάμεις,
συνεχίζεται. Στα Βαλκάνια ανάβουν νέες φωτιές. Οι ιμπεριαλιστές ξαναμοιράζουν τη γη με των λαών το
αίμα. Γι’ αυτό καλλιεργούν τις εθνικιστικές και θρησκευτικές έχθρες ανάμεσα στους λαούς. Στα
Βαλκάνια έχουμε ζήσει την εμπειρία του αιματηρού και καταστροφικού διαμελισμού κρατών με τον
ιμπεριαλιστικό πόλεμο, την αλλαγή των συνόρων.
Στους ανταγωνισμούς εμπλέκονται ισχυρές δυνάμεις, όπως οι ΗΠΑ, η ΕΕ, η Ρωσία αλλά και
κυβερνήσεις άλλων χωρών με στόχο το μοίρασμα των πετρελαίων, του φυσικού αερίου, των δρόμων
μεταφοράς ενέργειας και αγωγών, των αγορών, σε όφελος των συμφερόντων των μονοπωλιακών
ομίλων τους.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συνεχίζει αμείωτα την πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων,
εμπλέκοντας ακόμη περισσότερο τη χώρα μας στους ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστών, για να
εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των ελληνικών επιχειρηματικών ομίλων. Μπλέκει τη χώρα και το λαό μας
σε επικίνδυνα παιχνίδια, ενισχύει τη στρατιωτική συμμαχία της με το Ισραήλ και την Αίγυπτο και τους
πολεμικούς σχεδιασμούς στην περιοχή με βάση τα επιχειρηματικά συμφέροντα, με τα πολεμικά σχέδια
των ΗΠΑ στα Βαλκάνια.
Δίνει 4 δισ. κάθε χρόνο στο ΝΑΤΟ, το υψηλότερο ποσοστό ευρωπαϊκής χώρας τη στιγμή που
τσακίζει τους μισθούς, τα ασφαλιστικά δικαιώματα, που κόβει το επίδομα ανεργίας και το ρεύμα σε
φτωχά σπίτια. Δίνει το 2% του ΑΕΠ όσο ακριβώς είναι οι αιματηρές περικοπές που συμφώνησε με την
ΕΕ και το ΔΝΤ.
Διεκδικητικό πλαίσιο
Χτίζουμε μαχητικό, ταξικό, εργατικό - λαϊκό τείχος αντίστασης, για να μην περάσουν οι νέες
απαιτήσεις των επιχειρηματικών ομίλων που προστίθενται στα προηγούμενα βάρβαρα μέτρα, για την
κάλυψη των απωλειών που είχαμε σε εισόδημα και δικαιώματα
Αγωνιζόμαστε για τη μονομερή ολοσχερή διαγραφή του χρέους, για την κατάργηση των
αντεργατικών νόμων, για ρήξη με ΕΕ, ΔΝΤ, ΕΚΤ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.
Δεν θα ζήσουμε σαν σκλάβοι! Η μόνη ελπιδοφόρα επιλογή βρίσκεται στους ταξικούς αγώνες για
την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μας, για την ανάπτυξη προς όφελος των εργαζομένων και όχι
των κερδών των μονοπωλίων, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Αγωνιζόμαστε για:
· Μόνιμη σταθερή εργασία για όλους, με συλλογικές συμβάσεις, 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο,
κοινωνική ασφάλιση, προστασία στη δουλειά. Αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, κάλυψη των
απωλειών τώρα.
· Κατάργηση των ατομικών συμβάσεων εργασίας και των ενώσεων προσώπων.
· Κανένας εργαζόμενος να μην πληρώνεται με μισθό κάτω από 751 ευρώ.
· Κανένας άνεργος χωρίς κάλυψη. Επίδομα ανεργίας 600 ευρώ για όλο το διάστημα της
ανεργίας.
· Κατώτερη κύρια σύνταξη στα 600 ευρώ και κάλυψη των απωλειών σε συντάξεις, κύριες και
επικουρικές. Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων.
· Απαγόρευση πλειστηριασμών για την εργατική - λαϊκή οικογένεια.
· Αγώνας ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, στην παράδοση του δημόσιου πλούτου στους
επιχειρηματικούς ομίλους, στις επιπτώσεις στους εργαζόμενους με ένταση της εκμετάλλευσης
και των απολύσεων, την αύξηση τιμών για τη λαϊκή οικογένεια σε ηλεκτρικό, νερό, εισιτήρια,
τηλέφωνο, βασικά αγαθά.
· Καμιά εμπλοκή στις επεμβάσεις ΝΑΤΟ, ΕΕ. Οι φαντάροι είναι του λαού παιδιά, έξω από τα
σύνορα δεν έχουνε δουλειά.
· Συμμετέχουμε μαζικά στην πανελλαδική κινητοποίηση το Σάββατο 24 Ιούνη στη 1μμ στην
πλατεία Αριστοτέλους και στην πορεία στο ΝΑΤΟικό στρατηγείο στη Θεσσαλονίκη.
Στο πλαίσιο αυτό η Γραμματεία Κέρκυρας του ΠΑΜΕ σε καλεί στην πλατιά σύσκεψη
που διοργανώνει την Τετάρτη 14/6/2017 στις 8 το απόγευμα στο Εργατικό Κέντρο.
Με τους εργαζόμενους όλων των χωρών παλεύουμε
για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, προσφυγιά, πολέμους
Κέρκυρα 8/6/17 Γραμματεία 

TOP READ