9 Νοε 2018

Η ασφάλεια και τα ταξί – Στιγμές από τα μέτρα ασφαλείας των παράνομων κομμουνιστών

Δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Σταύρου Κασιμάτη “Οι παράνομοι – Άνθρωποι και ντοκουμέντα”, στο οποίο εξιστορεί τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας που έπαιρναν οι κομμουνιστές ώστε να διαφεύγουν από τις ολοένα και πιο τελειοποιημένες μεθόδους της Ασφάλειας στα χρόνια του Εμφυλίου -και την αμέσως επόμενη περίοδο- υπό την καθοδήγηση των ξένων μυστικών υπηρεσιών.
Ακολουθώντας το σύνδεσμο, μπορείτε να δείτε την αναγγελία του θανάτου του Στ. Κασιμάτη στο Ριζοσπάστη της εποχής και περισσότερα για την πολιτική του διαδρομή -που τον έφερε στο “ΚΚΕ Εσ.” επηρεάζοντας προφανώς και τις μεταγενέστερες κρίσεις του για κάποια κρίσιμα γεγονότα. Δεν είναι παράδοξο πάντως πως έχει αποσιωπηθεί ότι οι δικές του αναφορές στην ουσία συντέλεσαν στην υποψία και το λανθασμένο συμπέρασμα της πολιτικής ηγεσίας του ΚΚΕ ότι ο Ν. Πλουμπίδης έπαιζε ύποπτο ρόλο. Στο δεύτερο μικρότερο απόσπασμα του βιβλίου παρατίθεται μια μέθοδος της Ασφάλειας που δίνει εξήγηση στο πώς κατάφερνε να σπείρει τη σύγχυση στις γραμμές των παράνομων κομματικών οργανώσεων και να οδηγήσει σε κλίμα αμοιβαίας καχυποψίας τα στελέχη του μηχανισμού.
Μετά τις συλλήψεις του Αναστασιάδη και των άλλων, εγκατέλειψα το παράνομο σπίτι του Αδάμ Μολυβδά που διατηρούσαμε με τη γυναίκα του Σοφία και περιπλανιόμουν. Οι συνθήκες παρανομίας στην Ελλάδα για τους οργανωμένους κομμουνιστές ήταν δύσκολες και εξοντωτικές.
Όλοι οι παράνομοι χρησιμοποιούσαμε το ταξί για μεγάλες αποστάσεις αλλά και για πολυσύχναστους δρόμους, για το κέντρο και για άλλα επικίνδυνα σημεία. Για λόγους συνωμοτικούς, σταματούσαμε τα ταξί πριν από τον ακριβή προορισμό, πληρώναμε και συνεχίζαμε με τα πόδια. Προκαλούσαμε έτσι ερωτηματικά στους ταξιτζήδες που μας έβλεπαν να περπατάμε, ενώ το φυσιολογικό ήταν να φτάσουμε στον προορισμό μας με το ταξί. Αυτό το πρόσεξε και η Ασφάλεια. Την περίοδο 1948-1949 είχε βγάλει στην πιάτσα αρκετές δεκάδες ταξί με οδηγούς χαφιέδες που κατέβαιναν και έπιαναν αυτόν που περπατούσε σε μεγάλη απόσταση. Επίσης, αρκετές φορές αυτοί οι ίδιοι οδηγούσαν τον ύποπτο γι’ αυτούς επιβάτη κατευθείαν στην Ασφάλεια για εξακρίβωση, ανεξάρτητα απ’ την παραγγελία που τους έδινε για να τον πάνε κάπου.
Όταν ήταν να πάρω ταξί από το σπίτι της Σοφίας Μολυβδά έβγαινα πάντα μαζί της και με το παιδί. Δίναμε στον ταξιτζή ακριβή διεύθυνση παιδίατρου (συνήθως πηγαίναμε σε έναν στην οδό Μητροπόλεως). Κατεβαίναμε, χτυπούσαμε το κουδούνι, μας άνοιγαν, κλείναμε την πόρτα, περνούσαμε στην αίθουσα αναμονής. Κάνα δυο φορές ο μικρός εξετάστηκε. Εγώ εγκατέλειπα το ιατρείο υπολογίζοντας το χρόνο που θα έφευγε το ταξί.
Στο δρόμο, σε έλεγχο ταυτοτήτων, χρησιμοποιούσαν και τη μέθοδο του αιφνιδιασμού. Σε πλησίαζαν αθόρυβα από πίσω και ξαφνικά και απότομα σου ξεφώνιζαν “πώς σε λένε;”. Εσύ αυθόρμητα τους έλεγες το πραγματικό σου όνομα. Στη συνέχεια σου ζητούησαν ταυτότητα και έλεγχαν την πλαστότητά της. Είχαμε ολόκληρο μηχανισμό κατασκευής ταυτοτήτων. Αλλά το δικό μας πλαστό αστυνομικόσημο ήταν πιο σκούρο μπλε από το γνήσιο που ήταν πιο ανοιχτό. Έτσι έλεγχαν και το χρώμα του αστυνομικόσημου (εγώ είχα χρησιμοποιήσει το γνήσιο αστυνομικόσημο της μητέρας μου, αν και ποτέ σε μπλόκα δεν έδειξα ταυτότητα).
Συλλάμβαναν αυτούς που κυκλοφορούσαν σε έρημους δρόμους ακατάλληλες ώρες πχ 11 το πρωί, 4 το απόγευμα. Έπιαναν τους ακούρευτους, τους κιτρινιάρηδες (έκανα κρυφά ηλιοθεραπεία σε ταράτσα για να έχω φυσιολογικό χρώμα).
Στα μπλόκα εφάρμοζαν το παρακάτω σύστημα: Πριν από το στήσιμο ή τη μετακίνηση του μπλόκου, ομάδες αστυνομικών έπιαναν τους κάθετους δρόμους πέρα και πριν από το σημείο που γινόταν ο έλεγχος. Εσύ, βλέποντας από μακριά ότι πιο κάτω γίνεται έλεγχος, σταματούσες, παρατηρούσες και έκανες να φύγεις από τους πλάγιους δρόμους, όπου όμως την είχαν στημένη και σ’ έπιαναν. Πάντα, όταν αντιλαμβανόμουν μπλόκα, τραβούσα καταπάνω τους και όταν έφτανα, περνούσα φυσικά, χωρίς να βγάλω ταυτότητα. Ένα βράδυ, στην πλατεία Καπνικαρέας στην οδό Ερμού είχαν στήσει μπλόκο. Κατέβαινα την Ερμού και στην πλατεία τράβηξα δεξιά. Παρά το ύφος μου, κάποιος χαφιές επέμενε να του δείξω ταυτότητα. Εγώ προχωρούσα. Σταματάω μπροστά σ’ ένα σπίτι της πλατείας, στο σπίτι του δικηγόρου Ραγκαβή, προέδρου τότε της ΑΕΚ, που με φιλοξενούσε. Χτυπάω το κουδούνι. Ο χαφιές, όταν άνοιξε η πόρτα και μπήκα μέσα, έφυγε.
Για το ραντεβού μας σε σπίτια παίρναμε ορισμένα μέτρα. Οι παλιές μέθοδοι: το παντζούρι να ‘ναι μισόκλειστο, η γλάστρα ή το κουρτινάκι, σήματα ότι το σπίτι είναι “καθαρό” και μπορούμε να πάμε, γίνανε γνωστά στην Ασφάλεια. Ή πίεζαν τους συλληφθέντες του σπιτιού, που τα μαρτυρούσαν, να τα εφαρμόσουν ή, αν οι ένοικοι δε μαρτυρούσαν, την έστηναν σε απέναντι σπίτια και έβλεπαν ποιοι παρατηρούν επίμονα το υπό παρακολούθηση σπίτι ή ξαναπερνούσαν έπειτα από λίγο ψάχνοντας πάλι για το σήμα. Έτσι πιάνονταν αρκετοί. Εμείς βάζαμε σήμα ότι όλα είναι εντάξει σε κολόνες, τοίχους κτλ τρεις τέσσερις ώρες πριν από το ρανεβού και σε απόσταση ένα δυο χιλιόμετρα απ’ το σπίτι.
Αν θέλαμε ένα ραντεβού που γινόταν κατά αραιά διαστήματα να γίνει γρηγορότερα, περνούσαμε συγκεκριμένη αγγελία σε συγκεκριμένη εφημερίδα. Αν θέλαμε να προκαλέσουμε μια δικαιολογία σε κάποιον για να πάρει άδεια απ’ τη δουλειά του και να ‘ρθει στην Αθήνα γιατί τον θέλαμε επειγόντως, του στέλναμε κατάλληλο γράμμα.
Είχαμε γιάφκα, ένα στέκι δηλαδή, για να παραλαμβάνουμε συνδέσμους από το εξωτερικό. Τη διεύθυνση τη στείλαμε τμηματικά την περίοδο που ήρθε ο Μπελογιάννης στην Αθήνα. Ήταν το σπίτι της Κάκιας Σταματέλου στην οδό Μάρκου Μουσούρου στο Μετς (βέβαια και ο άντρας της, πολιτικός μηχανικός, ήταν σύμφωνος, αλλά αυτή ήταν που είχε τη φλόγα μέσα της). Αντί να πηγαίνουμε κάθε τόσο να μαθαίνουμε αν ήρθε κανείς με τις γνωστές ενδεχόμενες συνέπειες, αναζητούσαμε και άλλους τρόπους. Είχα παρατηρήσει πως απ’ το σπίτι της Αγίας Φωτεινής στη Νέα Σμύρνη θα φαινόταν ενδεχομένως η γιάφκα μας. (Στην Αγία Φωτεινή είχα εγκατασταθεί κι εγώ, αργότερα, όταν έφυγε η Φ. Λαζάρου για το εξωτερικό στις αρχές του 1952). Αγοράσαμε κιάλια και βλέπαμε την ταράτσα του κτιρίου του διαμερίσματος της Κάκιας. Κανονίσαμε αν θα ΄ρχόταν κάποιος τότε, η Κάκια θα ξεσκόνιζε, θα άπλωνε στο σκοινί της ταράτσας μια κόκκινη βελέντζα που είχε, κάθε Δευτέρα-Τετάρτη-Παρασκευή στις 12. Τις ίδιες μέρες και ώρες εμείς θα κοιτούσαμε με κιάλια για τη βελέντζα. Έτσι χωρίς καθυστέρηση παίρναμε την πληροφορία. Μ’ αυτόν τον τρόπο παραλάβαμε μια μπαλαρίνα της Οπερά ντε Παρί που ήρθε με το συγκρότημα της Όπερας για παραστάσεις στην Αθήνα (την είχε στείλει το ΚΚΕ απ’ το μηχανισμό του Παρισιού). Μας έλεγε πως σε μια δεξίωση ο γνωστός διώχτης μας αρχιαστυνόμος Βρανόπουλος κορτάροντάς την την απείλησε ότι θα τη συλλάβει για να την κρατήσει περισσότερο στην Αθήνα. Κι αυτή τον ειρωνευόταν.
Στο σπίτι της Κάκιας είχα κάθε βδομάδα ραντεβού με τον Μπελογιάννη από τότε που ήρθε στην Αθήνα. Όταν δεν εμφανίστηκε την τελευταία φορά, κατάλαβα ότι κάτι κακό έγινε. Παρά τη σύλληψη του Μπελογιάννη το σπίτι της Κάκιας τελικά δεν το αχρήστευσα.
-.-
Παρατηρούσαμε τότε (θέλω να πω ότι μου έκαναν τότε εντύπωση) ορισμένα πράγματα. Πιάστηκε ο Αναστασιάδης αλλά δεν πιάστηκε ο καθοδηγούμενος απ’ αυτόν Νίκος Πλουμπίδης. Πιάστηκε όμως ο καθοδηγούμενος απ’ τον Πλουμπίδη βοηθός του Βαγγέλης Καβαδίας. Δεν πιάστηκε ο Πέτρος Διβέρης που τον καθοδηγούσε ο συλληφθείς Β. Καβαδίας. Όμως πιάστηκε ο Κιουρτσής που τον καθοδηγούσε ο Πέτρος Διβέρης για τη δουλειά του Δημοκρατικού Στρατού. Θα μπορούσα ν’ αναφέρω και άλλες παρόμοιες παρατηρήσεις. Αλλά αυτές τις έκανα πολύ αργότερα, όταν έμαθα περισσότερα.

Η “Ομπίντα” του Κοτανίδη κι οι αντικομμουνιστικές αρλούμπες για το Ζαχαριάδη

Τις προάλλες, ο ηθοποιός Γ. Κοτανίδης μίλησε στην εκπομπή “Άλλη Διάσταση” στην ΕΡΤ για την παράστασή του “Ομπίντα” (που σημαίνει πίκρα) σχετικά με τις τελευταίες ώρες του Νίκου Ζαχαριάδη στο Σοργκούτ της Σιβηρίας. Ξεπερνώντας μερικά στοιχεία, όπως την αδύναμη απεικόνιση του μεγάλου κομμουνιστή ηγέτη στο έργο ή το γεγονός πως η τελευταία πολιτική του πράξη -γιατί τέτοια ήταν η αυτοκτονία- παρουσιάζεται ως καρπός της προσωπικής του πικρίας (!;), αξίζει κανείς να παρακολουθήσει το δεκάλεπτο βίντεο και όσα λέει στον Κώστα Αρβανίτη ο Γ. Κοτανίδης.
Εκεί ξεκινάει με τη φοβερή εκτίμηση πως υπερασπίζεται το ΚΚΕ και την πολιτική του -ρίχνοντας τη μεγαλύτερη ευθύνη για τον εμφύλιο στους Άγγλους- και συνεχίζει χτυπώντας κι αναιρώντας αυτήν ακριβώς την πολιτική με όσα λέει. Τα υπόλοιπα μπορείτε να τα διαβάσετε στο σημερινό άρθρο του Κ.Σ. στο Ριζοσπάστη, αφού δείτε πρώτα το βίντεο -για να αποκτήσετε δική σας άποψη- κι αφού σας ενημερώσουμε πως μετά από κάθε παράσταση, ακολουθεί και ιστορική-πολιτική συζήτηση, με διάφορους καλεσμένους, μεταξύ των οποίων είναι και ο Πασόκος Πολ Γερουλάνος… Γιατί, έτσι κι αλλιώς, για το σοσιαλισμό αγωνιζόμαστε όλοι σύντροφοι. Ομπίντα…
Την Τρίτη 6/11, στην εκπομπή της ΕΡΤ1 «Αλλη διάσταση» του Κώστα Αρβανίτη, καλεσμένος ήταν ο ηθοποιός Γιώργος Κοτανίδης, προκειμένου να παρουσιάσει το θεατρικό του έργο «Ομπίντα», το οποίο αναφέρεται στις τελευταίες μέρες του Νίκου Ζαχαριάδη.
Με αφορμή το έργο, η συζήτηση επεκτάθηκε σε μια πολεμική εναντίον του ΚΚΕ και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Εξάλλου, δεν είναι η πρώτη φορά που ο Ν. Ζαχαριάδης ή κάποια άλλη ηγετική προσωπικότητα, είτε του ΚΚΕ είτε του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, αποκόπτεται τεχνητά από το κίνημα που τον γέννησε και τον ανέδειξε, προκειμένου να αξιοποιηθεί εναντίον του.
Στη συγκεκριμένη εκπομπή, λίγο – πολύ ειπώθηκε ότι για το τραγικό τέλος του Νίκου Ζαχαριάδη ευθύνεται η αντίληψη ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα έχει πάντα δίκιο και ποτέ δεν προχωρά σε αυτοκριτική. Συσκοτίστηκε έτσι η διαρκής κριτική και αυτοκριτική επανεκτίμηση προηγούμενων Αποφάσεων και της Ιστορίας του από την πλευρά του ΚΚΕ, όπως και η αποκατάσταση του Ν. Ζαχαριάδη. Κι αυτό διότι η κριτική και αυτοκριτική του ΚΚΕ, σε αντίθεση με τις δήθεν αντικειμενικές κριτικές των κάθε λογής υπερασπιστών της καπιταλιστικής εξουσίας, προσανατολίζεται από το καθήκον της ενίσχυσης της ταξικής πάλης.
Με αυτήν την έννοια, αξιοποιώντας την ακριβοπληρωμένη σε αίμα και θυσίες πείρα του εργατικού – λαϊκού κινήματος και του ίδιου, το ΚΚΕ στιγματίζει τα λάθη και τις αδυναμίες του, προκειμένου να ενισχύσει την πάλη εναντίον της καπιταλιστικής εξουσίας και όχι την ίδια την καπιταλιστική εξουσία, όπως κάνουν οι κάθε λογής επικριτές του. Με αυτόν το στόχο και μέσα στις συγκεκριμένες συνθήκες κρίνει και τις ηγετικές προσωπικότητες του κινήματος, χωρίς να τις αποσυνδέει αντιεπιστημονικά από τις συνθήκες της εποχής τους και το κίνημα μέσα στο οποίο έδρασαν.
Επιπλέον, ο Γ. Κοτανίδης, επικαλούμενος τον ΣΥΡΙΖΑίο αντικομμουνιστή καθηγητή Γ. Θεοτοκά, φρόντισε να δώσει μία ανύπαρκτη διάσταση του Ν. Ζαχαριάδη, παρουσιάζοντάς τον ως πρόδρομο του «ευρωκομμουνισμού». Η συγκεκριμένη αντίληψη, η οποία απ’ ό,τι φαίνεται είναι της μόδας τελευταία, φανερώνει με τον καλύτερο τρόπο πώς η κυρίαρχη ιδεολογία, για να χρησιμοποιήσει έναν επαναστάτη μετά θάνατον εναντίον του κινήματος, δεν διστάζει να διαστρεβλώσει την ιδεολογική – πολιτική του ταυτότητα και τη δράση του.
Η μεγάλη προσφορά του Ν. Ζαχαριάδη στο εργατικό κίνημα και στο ΚΚΕ έγκειται ακριβώς στην καθοριστική του συνεισφορά στην ίδρυση και τον αγώνα του ΔΣΕ, ο οποίος εξ αντικειμένου αμφισβήτησε την αστική εξουσία στην Ελλάδα. Και αυτό πολύ απέχει τόσο από τις θέσεις και τις «συναισθηματικές φορτίσεις» «κριτικών», όπως ο Γ. Κοτανίδης, όσο και από τις θέσεις και τη δράση των «ευρωκομμουνιστών» και των προδρόμων τους, που την ίδια περίοδο βολεύονταν στις υπουργικές καρέκλες της αστικής διαχείρισης. Μέχρι και ότι είχε συλλάβει τη θέση περί «πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής» (αλά ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή) ακούστηκε… Στην πραγματικότητα, «εξυμνούν» τον Ζαχαριάδη καταδικάζοντας ταυτόχρονα τη σημαντικότερη προσφορά του.
Τέλος, επειδή ως γνωστόν η πραγματικότητα μπορεί να ξεπεράσει και τη φαντασία του μεγαλύτερου σουρεαλιστή καλλιτέχνη, είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακό ότι έπειτα από μία από τις παραστάσεις του έργου «Ομπίντα» θα μιλήσει για τον Ν. Ζαχαριάδη ο Παύλος Γερουλάνος! Συγχαρητήρια λοιπόν στον Γ. Κοτανίδη, αλλά και στην ΕΡΤ, που τελευταία αρέσκεται όλο και πιο συχνά στην εξεύρεση αφορμών για να προβάλλει πρόσωπα που είναι από πριν βέβαιο ότι εξαπολύουν αντικομμουνιστικές αρλούμπες.

Ο πόλεμος κατά της …«τρομοκρατίας» έχει σκοτώσει 500.000 ανθρώπους

Τουλάχιστον 500.000 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και το Πακιστάν αφότου οι ΗΠΑ και ΝΑΤΟ κήρυξαν τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, σύμφωνα με μελέτη που δόθηκε στη δημοσιότητα.
Η έκθεση του Ινστιτούτου Γουάτσον για τις Διεθνείς Σχέσεις στο Πανεπιστήμιο Μπράουν κάνει λόγο για 480.000 έως 507.000 νεκρούς, σημειώνοντας ότι ο πραγματικός αριθμός των θυμάτων ίσως να είναι μεγαλύτερος.
Αυτός ο νέος απολογισμός «δείχνει μια αύξηση 110.000 θυμάτων σε σχέση με την προηγούμενη» καταμέτρηση, που δημοσιεύτηκε σε έκθεση τον Αύγουστο 2016, τόνισε το Πανεπιστήμιο με ανακοίνωσή του.
«Ακόμη και αν ο πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία συχνά παραβλέπεται από την κοινή γνώμη, τα μέσα ενημέρωσης και τους εκλεγμένους αξιωματούχους, η αύξηση στον αριθμό των νεκρών, δείχνει ότι αυτός ο πόλεμος παραμένει σφοδρός».
Στα θύματα που καταγράφει η μελέτη συγκαταλέγονται άμαχοι, αντάρτες, αστυνομικές δυνάμεις, δυνάμεις ασφαλείας καθώς και αμερικανοί στρατιωτικοί και μέλη συμμαχικών δυνάμεων.
Στο Ιράκ καταγράφεται ο μεγαλύτερος αριθμός αμάχων που έχασαν τη ζωή τους – μεταξύ 182.272 και 204.575. Ακολουθεί το Αφγανιστάν με 38.480 και το Πακιστάν με 23.372 αμάχους νεκρούς.
Περίπου 7.000 Αμερικανοί στρατιώτες έχουν σκοτωθεί στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.
«Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να μάθουμε τον ακριβή απολογισμό αυτών των πολέμων», δήλωσε η Νέτα Κρόφορντ, συντάκτρια της έκθεσης, καθώς πολλά θύματα έχουν καταγραφεί ως μαχητές ενώ στην πραγματικότητα μπορεί να ήταν άμαχοι, είτε γιατί άλλα θύματα δεν έχουν ακόμη καταμετρηθεί.
«Για παράδειγμα, δεκάδες χιλιάδες άμαχοι που σκοτώθηκαν στην μάχη για την ανακατάληψη (από τον ιρακινό στρατό και τους συμμάχους του) της Μοσούλης και άλλων πόλεων που ήλεγχε το Ισλαμικό Κράτος, οι σοροί τους μπορεί να μην έχουν ακόμη εντοπιστεί.


Ο απολογισμός της έκθεσης δεν περιλαμβάνει ανθρώπους που έχασαν την ζωή τους από έμμεσες επιπτώσεις από τον πόλεμο, όπως από ασθένειες ή από έλλειψη υποδοχών.

Άγαλμα κομμουνιστή παρτιζάνου σπάει το πόδι του Κροάτη φασίστα που το βανδάλισε

Βρήκε το δάσκαλό του 65χρονος Κροάτης, νοσταλγός του φασιστικού καθεστώτος τον Ουστάσι. Ο ηλικιωμένος κλώτσησε επανειλημμένα αντιφασιστικό μνημείο με στόχο να το ρίξει κάτω, κάτι το οποίο και κατάφερε, λαμβάνοντας όμως άμεσα την τιμωρία που του άξιζε, καθώς το γλυπτό έπεσε πάνω στο πόδι του και το έσπασε.
Το περιστατικό έγινε στην παράκτια πόλη του Σπλιτ και το άγαλμα ανήκε στον Rade Končar, έναν από τους σημαντικότερους κομμουνιστές αντάρτες, ηγέτες στον αγώνα κατά του καθεστώτος τον Ουστάσι, που συνεργάστηκε στενά με τους ναζί, υπεύθυνο για εκατοντάδες χιλιάδες δολοφονίες κυρίως Σέρβων, Κροατών αντιφασιστών, Εβραίων και Τσιγγάνων. Ο Rade συνελήφθη από τους Ιταλούς το 1942 κι εκτελέστηκε σε ηλικία μόλις 31 ετών μαζί με κομμουνιστές συντρόφους του. Οι τοπικές αρχές καταδίκασαν το σύμβαν ως “ωμό βανδαλισμό”, ενώ τα τοπικά μέσα καθώς και χρήστες των ΜΚΔ έκαναν λόγο για την “εκδίκηση” του αγάλματος. Ο κεντρώος πολιτικός Κρέσο Μπέλγιακ σχολίασε πως “Ο Rade Končar σπάει τα πόδια φασιστών 76 χρόνια αφότου τον τουφέκισαν”.
Ο δράστης, που αναμένεται να υποβληθεί σε επέμβαση δήλωσε αμετανόητος μπροστά στο δικαστή που τον ρώτησε αν ζητά επιείκια: “Δε θα ζητήσω έλεος ούτε θα είχα για σας!”.
Τα περιστατικά βανδαλισμών και καταστροφών αντιφασιστικών μνημείων ανέρχονται σε χιλιάδες κυριολεκτικά μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και την ανακήρυξη της ανεξάρτητης Κροατίας το 1991, με τις αρχές να βρίσκονται στο στόχαστρο για την ανοχή σε αυτό το κύμα αποκαθήλωσης της ιστορικής μνήμης του αντιφασιστικού αγώνα, στο όνομα του κροατικού εθνικισμού και του αντικομμουνισμού.
Με πληροφορίες από: theguardian.com

ΠΑΜΕ: “Και στου βοδιού το κέρατο να κρυφτούν, θα βρουν μπροστά τους τους εργαζόμενους…”

Το ‘να χέρι νίβει το άλλο και τα δυο το σύστημα.
Ή αλλιώς, μπάτσοι, εργατοπατέρες, δικαστικοί, όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί…
Οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ συναντιούνται με την πολιτική ηγεσία της αστυνομίας και την καλούν να τους προστατέψει και να εγγυηθεί με τις δυνάμεις της τη νοθεία τους και την απεργοσπαστική τους τακτική. Τα ίδια αφεντικά έχουν εξάλλου, την ίδια τάξη υπηρετούν, γιατί να μην έρθουν μεταξύ τους σε συνεννόηση;
Η ΓΣΕΕ ζητάει υψηλή προστασία από… “τραμπούκικες ενέργειες” και τα μεταφερόμενα στελέχη του ΠΑΜΕ στα οποία έχουν ασκηθεί διώξεις σε μια σειρά πόλεις και περιπτώσεις Εργατικών Κέντρων.
Το μακρύ χέρι του κράτους και της εργοδοσίας πρέπει να τιμήσει κι αυτό τη δική του επέτειο, τις πιο άθλιες πρακτικές από τις εποχές της μαύρης αντίδρασης, την αγαστή συνεργασία εργατοπατέρων και των κρατικών μηχανισμών καταστολής. Νιώθει μάλιστα τόσο περήφανο για αυτή τη συνάντηση, που δε νιώθει την ανάγκη να τηρήσει καν τα προσχήματα, για αυτό και προβάλλει ξεδιάντροπα στην ιστοσελίδα της με ανακοίνωση αυτό το “ευχάριστο γεγονός”.
Όσες φορές και να το επαναλάβει κανείς, όσες διαφορετικές διατυπώσεις κι αν χρησιμοποιήσει, η ουσία είναι μία: οι εργατοπατέρες από τη γραφειοκρατική ηγεσία της ΓΣΕΕ συναντούνται με το Υπουργείο στο οποίο υπάγεται η αστυνομία, ζητώντας την άμεση παρέμβασή του για να διασφαλιστεί ότι η ασυδοσία τους θα συνεχιστεί απρόσκοπτα, χωρίς ενοχλητικές αντιδράσεις.
Όπως σημειώνει όμως και το ΠΑΜΕ, σχολιάζοντας τη συνάντηση αυτή:
Και στου βοδιού το κέρατο να κρυφτούν, θα βρουν μπροστά τους τους εργαζόμενους

Το ΠΑΜΕ έπιασε στα πράσα ασφαλίτη στο συνέδριο του ΕΚ Θεσσαλονίκης

Η συνήθεια της ΕΛ.ΑΣ που έγινε λατρεία ξαναχτύπησε, αυτή τη φορά στη διάρκεια του συνεδρίου του ΕΚ Θεσσαλονίκης. Ο ασφαλίτης έγινε αντιληπτός στο χώρο του κτιρίου. από συνδικαλιστές που τον έπιασαν στα πράσα, εξαναγκάζοντάς τον να δείξει την ασφαλίτικη ταυτότητά του.  Αμέσως έσπευσε να τον σώσει ο ανώτερός του, λέγοντας πως είναι απλώς οδηγός του και μπήκε στο κτήριο για να πάρει έναν καφέ. Το μόνο που έλειπε ήταν η ατάκα της Αλίκης Βουγιουκλάκη από την “Μοντέρνα Σταχτοπούτα”: Με συγχωρείτε, ήταν τυχαίο.
Τα όργανα της ασφάλειας απέδειξαν για πολλοστή φορά οτι δρουν χέρι- χέρι με τους εργατοπατέρες και βασικά στην υπηρεσία τους. Οι προκλήσεις των τελευταίων είχαν αρχίσει από νωρίς, ενώ προσπάθησαν να αποκλείσουν από το συνέδριο τους αντιπρόσωπους του Συνδικάτου Οικοδόμων, προσπάθεια που έπεσε στο κενό, αλλά είναι ενδεικτική των προθέσεων και του “αντιπροσωπευτικού” συνεδρίου που θέλουν να κάνουν. Σε άλλες περιπτώσεις, όπως στην “εργατομάνα” Φαρκαδόνα οι…πληθωριστικές ψήφοι οικοδόμων είναι πολύ ευπρόσδεκτες από τους ίδιους.
Την παρουσία του ασφαλίτικου μηχανισμού κατήγγειλε στα μέσα ενημέρωσης ο Λεωνίδας Στολτίδης εκ μέρους της «Εργατικής Ενότητας», ενώ ο Γιώργος Πέρρος, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ και μέλος της διοίκησης στη ΓΣΕΕ είπε: «Είναι από το συνδικαλιστικό της Ασφάλειας. Ήρθε εδώ να παρακολουθήσει το Συνέδριο, σταλμένος από την υπηρεσία του. Ξέρετε πριν λίγες μέρες η πλειοψηφία στη διοίκηση της ΓΣΕΕ έστειλε χαρτί στην κυρία Γεροβασίλη και ζήταγε παρουσία των ΜΑΤ και της Ασφάλειας προφανώς να γίνουν τα συνέδρια. Συνέδριο πραγματικό θα γίνει μόνο με την παρουσία των εργατικών συνδικάτων και των ίδιων των εργαζομένων. Όχι με την Ασφάλεια, όχι με την παρουσία στελεχών εκείνων των παρατάξεων που αποφάσισαν να φέρουν εδώ την Ασφάλεια. Θέλουν συνέδρια μακριά από τους εργαζόμενους. Εμείς θέλουμε συνέδριο ζωντανό, μαχητικό, δημοκρατικό, ανοιχτό στους εργαζόμενους, να ξεκινήσει με τους πραγματικούς αντιπροσώπους και όχι με τους νόθους των εργοδοτών και όποιων άλλων».
Ο ασφαλίτης παραδόθηκε στον διοικητή του, ενώ ακούγονταν δυνατά το σύνθημα «Συνδικάτα εργατών όχι των εργοδοτών».

Κραυγαλέες ομοιότητες



   Πηγή: Eurokinissi

Μια σειρά από κραυγαλέες ομοιότητες κρύβονται πίσω από τον καβγά της κυβέρνησης με τη ΝΔ αναφορικά με τις προτάσεις τους για τη συνταγματική αναθεώρηση. Κι αυτές οι ομοιότητες κάθε άλλο παρά συμπτωματικές είναι, αφού αφορούν τα βασικά ζητούμενα του κεφαλαίου που και οι δυο υπηρετούν.

Συγκεκριμένα, αυτά της θωράκισης του αστικού πολιτικού συστήματος και συνολικά του αστικού κράτους, της «σταθερότητας» στην εναλλαγή των αντιλαϊκών κυβερνήσεων, της συνταγματικής «κατοχύρωσης» όλων των αντεργατικών - αντιλαϊκών ανατροπών των προηγούμενων χρόνων, με τρόπο που να ανοίγει διάπλατα η πόρτα για επόμενα μέτρα και «εκσυγχρονισμούς» που έχουν ανάγκη οι επιχειρηματικοί όμιλοι.

Ολα τα παραπάνω εξηγούν τη «σύμπτωση απόψεων» σε προτάσεις που και οι δυο καταθέτουν με μικρές παραλλαγές, όπως είναι για παράδειγμα η μη διάλυση της Βουλής με αφορμή την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, η ενίσχυση του ρόλου του μέσα από την απευθείας εκλογή από το λαό, τα υπόλοιπα μέτρα για «σταθερούς κυβερνητικούς κύκλους» όπως η «εποικοδομητική ψήφος δυσπιστίας» κ.ά.


Στο κοινό αυτό έδαφος, αποκαλύπτεται και πόσο κάλπικες είναι οι διαχωριστικές γραμμές που στήνουν, περί «προόδου» και «συντήρησης» που παρουσιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ, «υπευθυνότητας» και «λαϊκισμού» που αναμασάει η ΝΔ, παράλληλα με τις «αλληλοκατηγορίες» που εκτοξεύουν για το ποιος υπονομεύει τη «συναίνεση».

Τα «σκιάχτρα» που στήνουν, στον ανταγωνισμό τους για το ποιος μπορεί καλύτερα να υπηρετήσει από τη θέση της κυβέρνησης τα συμφέροντα της αστικής τάξης, γκρεμίζονται έτσι κι αλλιώς από τα ίδια τα «έργα και τις ημέρες» των ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ, ανεξάρτητα από διακηρύξεις. Ως προς αυτό, αρκεί να δει κανείς τα όσα ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει ως μέτρα «εμβάθυνσης της δημοκρατίας» και «κατοχύρωσης των κοινωνικών δικαιωμάτων».

Τέτοιες διακηρύξεις είναι «πουκάμισο αδειανό» για το λαό, όπως συμβαίνει με κάθε αστικό Σύνταγμα και επιπλέον αναιρούνται από άλλες τόσες αντίστοιχες «συνταγματικές προβλέψεις» και από την ίδια την πράξη. Σε τελική ανάλυση, αποτελούν το «καρότο» για την ενσωμάτωση του λαού στους στόχους της αστικής τάξης.

Γι' αυτό τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η ΝΔ αναμασούν διάφορα για συνταγματική θωράκιση του κοινωνικού δικαιώματος στην Υγεία, στην Πρόνοια, στην εργασία και αλλού, όταν στην πραγματικότητα, με τους νόμους τους, μετατρέπουν ολοένα και περισσότερο σε ατομική ευθύνη την πρόσβαση στην Υγεία ή την εξασφάλιση μιας στοιχειώδους σύνταξης.

Είναι δε τέτοιο το ...«χάσμα» των δύο, που προκειμένου να σχολιάσει τις αντιδραστικές προτάσεις της ΝΔ για συνταγματική κατοχύρωση της «δημοσιονομικής πειθαρχίας», ο ΣΥΡΙΖΑ φτάνει να ισχυρίζεται ότι «είναι άλλο πράγμα η εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας, στο πλαίσιο και των κανόνων της ΕΕ, να εφαρμόζει ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και είναι άλλο αυτό να αποτελεί συνταγματική συνθήκη». Δηλαδή, «όχι Γιάννης, Γιαννάκης», αφού με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τη νύφη την πληρώνει ο λαός!

Από την άλλη, είναι τέτοιο το «προοδευτικό» πρόσημο των προτάσεων του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να φέρνουν σε αμηχανία τα στελέχη της ΝΔ, που διαμαρτύρονται ότι η κυβέρνηση τους «κλέβει την μπουκιά απ' το στόμα», αντιγράφοντας τις θέσεις τους ακόμα και σε θέματα όπως οι σχέσεις κράτους - Εκκλησίας. Εκεί όπου ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο «προσπερνάει» το υπερώριμο αίτημα για πλήρη διαχωρισμό, αλλά «αναβαθμίζει» τον εναγκαλισμό των δύο, προσδίδοντας και επιχειρηματικά χαρακτηριστικά στις μεταξύ τους σχέσεις.

Ξανά και ξανά η πραγματικότητα επιβεβαιώνει ότι οι «τομές» που έχει ανάγκη ο λαός, δεν πρόκειται να έρθουν από τα «πάνω», με αλλαγές από τους σημερινούς και επίδοξους διαχειριστές του σάπιου συστήματος, αλλά μόνο σε σύγκρουση με την εξουσία του κεφαλαίου και όσους την υπηρετούν.

  • Το άρθρο αναδημοσιεύεται από τη στήλη «Η Αποψή μας», του «Ριζοσπάστη», Παρασκευή 8 Νοέμβρη. 
902gr 

Αντικομμουνιστικές αρλούμπες



Την Τρίτη 6/11, στην εκπομπή της ΕΡΤ1 «Αλλη διάσταση» του Κώστα Αρβανίτη, καλεσμένος ήταν ο ηθοποιός Γιώργος Κοτανίδης, προκειμένου να παρουσιάσει το θεατρικό του έργο «Ομπίντα», το οποίο αναφέρεται στις τελευταίες μέρες του Νίκου Ζαχαριάδη.

Με αφορμή το έργο, η συζήτηση επεκτάθηκε σε μια πολεμική εναντίον του ΚΚΕ και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Εξάλλου, δεν είναι η πρώτη φορά που ο Ν. Ζαχαριάδης ή κάποια άλλη ηγετική προσωπικότητα, είτε του ΚΚΕ είτε του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, αποκόπτεται τεχνητά από το κίνημα που τον γέννησε και τον ανέδειξε, προκειμένου να αξιοποιηθεί εναντίον του.
Στη συγκεκριμένη εκπομπή, λίγο - πολύ ειπώθηκε ότι για το τραγικό τέλος του Νίκου Ζαχαριάδη ευθύνεται η αντίληψη ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα έχει πάντα δίκιο και ποτέ δεν προχωρά σε αυτοκριτική. Συσκοτίστηκε έτσι η διαρκής κριτική και αυτοκριτική επανεκτίμηση προηγούμενων Αποφάσεων και της Ιστορίας του από την πλευρά του ΚΚΕ, όπως και η αποκατάσταση του Ν. Ζαχαριάδη. Κι αυτό διότι η κριτική και αυτοκριτική του ΚΚΕ, σε αντίθεση με τις δήθεν αντικειμενικές κριτικές των κάθε λογής υπερασπιστών της καπιταλιστικής εξουσίας, προσανατολίζεται από το καθήκον της ενίσχυσης της ταξικής πάλης.
Με αυτήν την έννοια, αξιοποιώντας την ακριβοπληρωμένη σε αίμα και θυσίες πείρα του εργατικού - λαϊκού κινήματος και του ίδιου, το ΚΚΕ στιγματίζει τα λάθη και τις αδυναμίες του, προκειμένου να ενισχύσει την πάλη εναντίον της καπιταλιστικής εξουσίας και όχι την ίδια την καπιταλιστική εξουσία, όπως κάνουν οι κάθε λογής επικριτές του. Με αυτόν το στόχο και μέσα στις συγκεκριμένες συνθήκες κρίνει και τις ηγετικές προσωπικότητες του κινήματος, χωρίς να τις αποσυνδέει αντιεπιστημονικά από τις συνθήκες της εποχής τους και το κίνημα μέσα στο οποίο έδρασαν.

Επιπλέον, ο Γ. Κοτανίδης, επικαλούμενος τον ΣΥΡΙΖΑίο αντικομμουνιστή καθηγητή Γ. Θεοτοκά, φρόντισε να δώσει μία ανύπαρκτη διάσταση του Ν. Ζαχαριάδη, παρουσιάζοντάς τον ως πρόδρομο του «ευρωκομμουνισμού». Η συγκεκριμένη αντίληψη, η οποία απ' ό,τι φαίνεται είναι της μόδας τελευταία, φανερώνει με τον καλύτερο τρόπο πώς η κυρίαρχη ιδεολογία, για να χρησιμοποιήσει έναν επαναστάτη μετά θάνατον εναντίον του κινήματος, δεν διστάζει να διαστρεβλώσει την ιδεολογική - πολιτική του ταυτότητα και τη δράση του.

Η μεγάλη προσφορά του Ν. Ζαχαριάδη στο εργατικό κίνημα και στο ΚΚΕ έγκειται ακριβώς στην καθοριστική του συνεισφορά στην ίδρυση και τον αγώνα του ΔΣΕ, ο οποίος εξ αντικειμένου αμφισβήτησε την αστική εξουσία στην Ελλάδα. Και αυτό πολύ απέχει τόσο από τις θέσεις και τις «συναισθηματικές φορτίσεις» «κριτικών», όπως ο Γ. Κοτανίδης, όσο και από τις θέσεις και τη δράση των «ευρωκομμουνιστών» και των προδρόμων τους, που την ίδια περίοδο βολεύονταν στις υπουργικές καρέκλες της αστικής διαχείρισης. Μέχρι και ότι είχε συλλάβει τη θέση περί «πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής» (αλά ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή) ακούστηκε... Στην πραγματικότητα, «εξυμνούν» τον Ζαχαριάδη καταδικάζοντας ταυτόχρονα τη σημαντικότερη προσφορά του.
Τέλος, επειδή ως γνωστόν η πραγματικότητα μπορεί να ξεπεράσει και τη φαντασία του μεγαλύτερου σουρεαλιστή καλλιτέχνη, είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακό ότι έπειτα από μία από τις παραστάσεις του έργου «Ομπίντα» θα μιλήσει για τον Ν. Ζαχαριάδη ο Παύλος Γερουλάνος! Συγχαρητήρια λοιπόν στον Γ. Κοτανίδη, αλλά και στην ΕΡΤ, που τελευταία αρέσκεται όλο και πιο συχνά στην εξεύρεση αφορμών για να προβάλλει πρόσωπα που είναι από πριν βέβαιο ότι εξαπολύουν αντικομμουνιστικές αρλούμπες.

Επικίνδυνος εθνικιστικός παροξυσμός...



«


Εθνικιστικός - αλυτρωτικός παροξυσμός»: Μόνο έτσι μπορεί να χαρακτηριστεί το περιεχόμενο των μαραθώνιων τηλεοπτικών μεταδόσεων χτες από κανάλια και εκπομπές για την κηδεία του ομογενή Κ. Κατσίφα. Δημοσιογράφοι στημένοι στους σιδηροδρομικούς σταθμούς και στα μεθοριακά περάσματα, να αναμεταδίδουν τα αντιαλβανικά συνθήματα όσων πάνε στην κηδεία. Τηλεφωνικές επικοινωνίες με φασιστοειδή να ξερνούν το δηλητήριό τους. Ατάκες από παρουσιαστές μεσημεριανάδικων, που προκαλούν αναγούλα, όπως για τον «καλό εθνικισμό», για το ότι «όποιος είναι Ελληνας είναι καλός και δημοκράτης», για τους Ελληνες που φέρθηκαν ...«μεγαλόκαρδα στους Αλβανούς μετανάστες», για την «Αλβανία, που δεν αξίζει να μπει στην ΕΕ» και άλλα παρόμοια. Στις μεταδόσεις δεν έλειψαν ανατριχιαστικές δηλώσεις, όπως για τα «σύνορα της καρδιάς μας, που φτάνουν μέχρι την Κορυτσά», εθνικιστικοί σκοποί, που ακούγονται σε παραστρατιωτικές συνάξεις, συνθήματα όπως «το αίμα κυλάει, εκδίκηση ζητάει» κ.ο.κ. Κι από κοντά, τα διάφορα αντικομμουνιστικά σχόλια, με τους «δημοκράτες αναλυτές» να προσάπτουν στο «κομμουνιστικό παρελθόν» της Αλβανίας το ...«έλλειμμα δημοκρατίας» της γειτονικής χώρας...


Ολο αυτό το φασιστομάνι που βρήκε ξανά βήμα για να ξεδιπλώσει τη μισαλλόδοξη ρητορική του, είναι μια ζωντανή απόδειξη του πώς αξιοποιείται ο θάνατος του ομογενούς για να διαδοθεί το δηλητήριο του αλυτρωτισμού. Και μάλιστα, σε μια περίοδο που εξυφαίνονται ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί στα Βαλκάνια, με τη σφραγίδα ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, που περιλαμβάνουν αλλαγές συνόρων (π.χ. Αλβανία - Κόσσοβο) και άλλες διευθετήσεις (π.χ. συμφωνία Πρεσπών) στις οποίες πρωτοστατεί η ελληνική κυβέρνηση. Σχεδιασμοί που έχουν τη δική τους δυναμική και που για να επιταχυνθούν έχουν ανάγκη και αλυτρωτικά ξεσπάσματα, όπως και προβοκάτσιες, από τους κάθε λογής «πρόθυμους». Οι συνήθεις ύποπτοι για τέτοιες αποστολές, που για μια ακόμα φορά αποδείχθηκαν «απελπιστικά διαθέσιμοι», βρέθηκαν: Από τη μία, τα διάφορα φασιστοειδή, με τις στολές παραλλαγής, κρατώντας δυο - τρεις σημαίες ο καθένας, από γαλανόλευκες μέχρι δικέφαλους αετούς, φωνάζοντας συνθήματα για τις «αλύτρωτες πατρίδες», όπως τη Μακεδονία και τη Β. Ηπειρο... Και, από την άλλη, τα αστικά ΜΜΕ που τους έδωσαν κάλυψη, δημιουργώντας το ανάλογο κλίμα, σαν να επιζητούσαν την προβοκάτσια. Και βέβαια, όπως είναι γνωστό, οι αλυτρωτισμοί και το εθνικιστικό μίσος είναι αλληλοτροφοδοτούμενα και εύκολα αξιοποιήσιμα. Και μάλιστα, σε συνθήκες που ανεβαίνει ο αλβανικός εθνικισμός στην περιοχή, δυναμώνουν οι ιδέες για «Μεγάλη Αλβανία» στο φόντο των εξελίξεων στο Κόσσοβο και γενικά αναζωπυρώνεται η συζήτηση για αλλαγή (ξανά) συνόρων στα Βαλκάνια.


Τέτοιες εξελίξεις σηματοδοτούν την ανάγκη να είναι σε επαγρύπνηση ο λαός. Είναι η άλλη όψη του νομίσματος της βαθύτερης εμπλοκής με ευθύνη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Απάντηση σε αυτό το κλίμα είναι να δυναμώνουν η κοινή πάλη και η αλληλεγγύη ανάμεσα στους λαούς της περιοχής, ενάντια στον κοινό αντίπαλο: Τις αστικές κυβερνήσεις, το κεφάλαιο και τις ενώσεις του, όπως το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, ενάντια στους εθνικισμούς και αλυτρωτισμούς, να αναπτύσσεται ο αγώνας ενάντια σε σχεδιασμούς που μυρίζουν μπαρούτι, όπως τις αλλαγές συνόρων, που οι λαοί και στο παρελθόν έχουν πληρώσει πολύ ακριβά. Γιατί εχθροί δεν είναι οι γειτονικοί λαοί, αλλά οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί, οι αστικές τάξεις που είτε με αλυτρωτισμούς είτε με συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς σε όλες τις χώρες, προωθούν το «διαίρει και βασίλευε».

Κραυγαλέες ομοιότητες


Μια σειρά από κραυγαλέες ομοιότητες κρύβονται πίσω από τον καβγά της κυβέρνησης με τη ΝΔ αναφορικά με τις προτάσεις τους για τη συνταγματική αναθεώρηση. Κι αυτές οι ομοιότητες κάθε άλλο παρά συμπτωματικές είναι, αφού αφορούν τα βασικά ζητούμενα του κεφαλαίου που και οι δυο υπηρετούν.
Συγκεκριμένα, αυτά της θωράκισης του αστικού πολιτικού συστήματος και συνολικά του αστικού κράτους, της «σταθερότητας» στην εναλλαγή των αντιλαϊκών κυβερνήσεων, της συνταγματικής «κατοχύρωσης» όλων των αντεργατικών - αντιλαϊκών ανατροπών των προηγούμενων χρόνων, με τρόπο που να ανοίγει διάπλατα η πόρτα για επόμενα μέτρα και «εκσυγχρονισμούς» που έχουν ανάγκη οι επιχειρηματικοί όμιλοι.
Ολα τα παραπάνω εξηγούν τη «σύμπτωση απόψεων» σε προτάσεις που και οι δυο καταθέτουν με μικρές παραλλαγές, όπως είναι για παράδειγμα η μη διάλυση της Βουλής με αφορμή την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, η ενίσχυση του ρόλου του μέσα από την απευθείας εκλογή από το λαό, τα υπόλοιπα μέτρα για «σταθερούς κυβερνητικούς κύκλους» όπως η «εποικοδομητική ψήφος δυσπιστίας» κ.ά.
Στο κοινό αυτό έδαφος, αποκαλύπτεται και πόσο κάλπικες είναι οι διαχωριστικές γραμμές που στήνουν, περί «προόδου» και «συντήρησης» που παρουσιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ, «υπευθυνότητας» και «λαϊκισμού» που αναμασάει η ΝΔ, παράλληλα με τις «αλληλοκατηγορίες» που εκτοξεύουν για το ποιος υπονομεύει τη «συναίνεση».
Τα «σκιάχτρα» που στήνουν, στον ανταγωνισμό τους για το ποιος μπορεί καλύτερα να υπηρετήσει από τη θέση της κυβέρνησης τα συμφέροντα της αστικής τάξης, γκρεμίζονται έτσι κι αλλιώς από τα ίδια τα «έργα και τις ημέρες» των ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ, ανεξάρτητα από διακηρύξεις. Ως προς αυτό, αρκεί να δει κανείς τα όσα ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει ως μέτρα «εμβάθυνσης της δημοκρατίας» και «κατοχύρωσης των κοινωνικών δικαιωμάτων».
Τέτοιες διακηρύξεις είναι «πουκάμισο αδειανό» για το λαό, όπως συμβαίνει με κάθε αστικό Σύνταγμα και επιπλέον αναιρούνται από άλλες τόσες αντίστοιχες «συνταγματικές προβλέψεις» και από την ίδια την πράξη. Σε τελική ανάλυση, αποτελούν το «καρότο» για την ενσωμάτωση του λαού στους στόχους της αστικής τάξης.
Γι' αυτό τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η ΝΔ αναμασούν διάφορα για συνταγματική θωράκιση του κοινωνικού δικαιώματος στην Υγεία, στην Πρόνοια, στην εργασία και αλλού, όταν στην πραγματικότητα, με τους νόμους τους, μετατρέπουν ολοένα και περισσότερο σε ατομική ευθύνη την πρόσβαση στην Υγεία ή την εξασφάλιση μιας στοιχειώδους σύνταξης.
Είναι δε τέτοιο το ...«χάσμα» των δύο, που προκειμένου να σχολιάσει τις αντιδραστικές προτάσεις της ΝΔ για συνταγματική κατοχύρωση της «δημοσιονομικής πειθαρχίας», ο ΣΥΡΙΖΑ φτάνει να ισχυρίζεται ότι «είναι άλλο πράγμα η εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας, στο πλαίσιο και των κανόνων της ΕΕ, να εφαρμόζει ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και είναι άλλο αυτό να αποτελεί συνταγματική συνθήκη». Δηλαδή, «όχι Γιάννης, Γιαννάκης», αφού με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τη νύφη την πληρώνει ο λαός!
Από την άλλη, είναι τέτοιο το «προοδευτικό» πρόσημο των προτάσεων του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να φέρνουν σε αμηχανία τα στελέχη της ΝΔ, που διαμαρτύρονται ότι η κυβέρνηση τους «κλέβει την μπουκιά απ' το στόμα», αντιγράφοντας τις θέσεις τους ακόμα και σε θέματα όπως οι σχέσεις κράτους - Εκκλησίας. Εκεί όπου ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο «προσπερνάει» το υπερώριμο αίτημα για πλήρη διαχωρισμό, αλλά «αναβαθμίζει» τον εναγκαλισμό των δύο, προσδίδοντας και επιχειρηματικά χαρακτηριστικά στις μεταξύ τους σχέσεις.
Ξανά και ξανά η πραγματικότητα επιβεβαιώνει ότι οι «τομές» που έχει ανάγκη ο λαός, δεν πρόκειται να έρθουν από τα «πάνω», με αλλαγές από τους σημερινούς και επίδοξους διαχειριστές του σάπιου συστήματος, αλλά μόνο σε σύγκρουση με την εξουσία του κεφαλαίου και όσους την υπηρετούν.

TOP READ