31 Ιουλ 2018

Μπενίτο Μουσολίνι – Από τη σοσιαλδημοκρατία στο φασισμό

Συμπληρώνονται σήμερα 135 χρόνια από τη γέννηση του Μπενίτο Μουσολίνι, του πρώτου φασίστα ηγέτη της ιστορίας. Παρότι “επισκιάστηκε” από τον Αδόλφο Χίτλερ αργότερα, ο τελευταίος παρά τις διακυμάνσεις των ιταλογερμανικών σχέσεων, δεν έπαψε να τον θαυμάζει και να τον στηρίζει μετά την ανατροπή του το 1943, ενώ λέγεται ότι στο γραφείο του υπήρχε προτομή του Ιταλού δικτάτορα.
Γεννημένος στη Ντόβιο ντι Πρεντάπιο γράφτηκε στο Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα το 1900, ενώ αργότερα κλήθηκε στην πόλη Τρέντο για να αναλάβει γραμματέας του εργατικού κέντρου και διευθυντής του εβδομαδιαίου κομματικού εντύπου “Το μέλλον”. Επέστρεψε στο Φορλί το 1909, όπου και παντρεύτηκε έξι χρόνια μετά τη Ρακέλε Γκουίντι. Τον επόμενο χρόνο αναδείχθηκε σε γραμματέα της τοπικής οργάνωσης του ΙΣΚ, ιδρύοντας το όργανό της “Η ταξική πάλη”. Η ανέλιξή του συνεχίστηκε, καθώς το 1912 γίνεται διευθυντής του επίσημου κομματικού οργάνου “Avanti” και μετακομίζει στο Μιλάνο. Με το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, που προκάλεσε έντονη διαπάλη στους κόλπους του ΙΣΚ, ο ίδιος αρχικά τάσσεται υπέρ της ουδετερότητας, σύντομα όμως αλλάζει στάση υπέρ της εμπλοκή στον πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ. Καθώς η θέση του κόμματος, αν και αμφίσημη, επίσημα παρέμενε αντιπολεμική, ο ίδιος διαγράφηκε το Νοέμβρη του 1914, συνεχίζοντας την προπαγάνδα υπέρ του πολέμου μέσω της εφημερίδας “Il popolo d’Italia”.
Σημείο καμπής υπήρξε η ίδρυση, στις 23 Μάρτη 1919 των “Fasci di combattimento”, δηλαδή των φασιστικών ταγμάτων κρούσης που θα αποτελούσαν το πρόπλασμα του φασιστικού κόμματος.
Χαρακτηριστικά του κινήματος ήταν ο υστερικός εθνικισμός, ο φανατικός αντικομμουνισμός και η απόρριψη του κοινοβουλευτισμού, με την άσκηση εκφοβισμών και βίας κατά των πολιτικών αντιπάλων να βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη. Η δημαγωγική ικανότητα του Μουσοίνι, η οικονομική στήριξη από το μεγάλο βιομηχανικό κεφάλαιο και τους μεγαλογαιοκτήμονες, η αδυναμίας έως απροθυμία των αστικών πολιτικών δυνάμεων να ανακόψουν την πορεία των φασιστών, η ελλιπής οργάνωση του εργατικού κινήματος και η ευνοϊκή ή και ενθουσιωδης στάση ενός μεγάλου τμήματος της άρχουσας τάξης, επέτρεψεαν την άνοδο του φασισμού στην εξουσία.
Μετά τη διαβόητη “πορεία προς τη Ρώμη” των μελανοχιτώνων του κόμματος, που είχε ιδρυθεί επίσημα το Νοέμβρη του 1921, ο Μουσολίνι ανέλαβε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στις 30 Οκτώβρη 1922. Η εξουσία του εδραιώθηκε σταδιακά ως το 1926, αρχικά μέσω νομότυπων “μεταρρυθμίσεων”, αλλά και μέσω της προσφυγής στη δολοφονική ενίοτε βία κατά όσων αντισέκονταν, με γνωστότερη την περίπτωση του σοσιαλιστή βουλευτή Τζάκομο Ματεότι.
Στις 6 Νοέμβρη του 1926 απαγορεύτηκαν όλα τα αντιπολιτευόμενα κόμματα, οι συνδικαλιστικές ενώσεις, καθώς και η ελευθερία του τύπου και του συνέρχεσθαι. Στις 11 Φλεβάρη 1929 προχώρησε σε συμφωνία (κονκορδάτο) με το Βατικανό, αίροντας το σχίσμα κράτους-εκκλησίας που κρατούσε από τον καιρό της ιταλικής ενοποίησης το 1870.  Το σημαντικότερο γεγονός της θητείας του Μουσολίνι προπολεμικά υπήρξε η εισβολή στην Αιθιοπία το 1935, που κατακτήθηκε λίγους μήνες μετά. Ο φασιστικός στρατός εφήρμοσε βάρβαρες μεθόδους κατά του πληθυσμού, με την Κοινωνία των Εθνών και τους δυτικούς συμμάχους να αντιδρούν χλιαρά και με χαρακτηριστική χρονοτριβή στην ιμπεριαλιστική αυτή επέμβαση. Η εξωτερική πολιτική του καθεστώτος άρχισε να στρέφεται εντονότερα στη ναζιστική Γερμανία μετά την παραίτηση του Μουσολίνι από τις βλέψεις του στην Αυστρία. Το 1938 μάλιστα υιοθέτησε σειρά φυλετικών και αντισημιτικών μέτρων στα πρότυπα των νόμων της Νυρεμβέργης, διευρύνοντας την ιδεολογική εγγύτητα ναζισμού – φασισμού.
Στην αρχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου δεν μπήκε αμέσως στο πλευρό του Χίτλερ, αλλά μόλις τον Ιούνη του 1940, θεωρώντας πως η ως τότε αήττητη πορεία της Γερμανίας θα προσπόριζε οφέλη και στην ιταλική αστική τάξη. Η εξαιρετικά αποτυχημένη έκβαση των αναμετρήσεων για τον ιταλικό στρατό, όπως και η μεταβολή της τροπής του πολέμου για τη Γερμανία, ιδίως μετά τη μάχη του Στάλινγκραντ, σήμανε τριγμούς για τη θέση του Μουσολίνι.
Το ανώτατο όργανο του κράτους, το Μεγάλο φασιστικό συμβούλιο, μετά την απόβαση των Αγγλοαμερικανών στη Σικελία εκδίωξε και μετά συνέλαβε το Μουσολίνι στις 24 Ιούλη του 1943. Λίγο μετά την συνθηκολόγηση της νέας κυβέρνησης υπό το στρατηγό Μπαντόλιο στις 8 Σεπτέμβρη 1843 ο Μουσολίνι απελευθερώθηκε από μονάδα ναζί αλεξιπτωτιστών και μεταφέρθηκε στη Γερμανία, απ’όπου προκήρυξε τη “Δημοκρατία του Σαλό” στη Βόρεια Ιταλία, ένα φασιστικό προτεκτοράτο υπό γερμανική αιγίδα.
Η προέλαση των Ιταλών ανταρτών σήμανε τη διάλυση του κρατιδίου, με το Μουσολίνι να προσπαθεί μάταιν να δραπετεύσει. Συνελήφθη στις 27 Απρίλη 1945 από αντάρτες στο Μούσο κι εκτελέστηκε την επομένη μαζί με την ερωμένη του Κλάρα Πετάτσι. Τα πτώματά τους εκτέθηκαν σε κεντρική πλατεία του Μιλάνου, αφημένα στην οργή του απελευθερωμένου λαού.

Και τι να έκανε η κυβέρνηση; -Και τι δεν έκανε…

Πρέπει να είναι κανείς απονήρευτος ή απλά τυχερός για να μην έχει δει τις τελευταίες μέρες μια συστηματική και λυσσασμένη παρέμβαση των λεγόμενων Συριζοτρόλ στο διαδίκτυο που επιχειρούν να βγάλουν λάδι την κυβέρνηση, κάνοντας το άσπρο-μαύρο ή μάλλον το μαύρο από τα καμένα ρόδινα.
-Ακόμα και μετεωρίτης να πέσει, για εσάς θα φταίει ο Τσίπρας. Και τι μπορούσε να κάνει η κυβέρνηση με τέτοιες συνθήκες, τέτοια ακραία καιρικά φαινόμενα και ένα οργανωμένο σχέδιο με τόσες ταυτόχρονες εστίες φωτιάς;
Πάρα πολλά είναι η απάντηση. Και για τη στελέχωση του πυροσβεστικού σώματος και για τον εξοπλισμό του και για τις αντιπυρικές ζώνες και για την αυθαίρετη δόμηση και για τα δάση, για τη γη συνολικά και την πολιτική αξιοποίησής της. Δεν είναι τα μέτρα και οι προτάσεις που έλειπαν, αλλά η πολιτική βούληση.
Όλα αυτά βέβαια αφορούν το “πριν”, το κομμάτι της πρόληψης, και δε γίνονται κατόπιν εορτής. Υπάρχει όμως και ο τομέας της αντιμετώπισης των πυρκαγιών, αφού ξεσπάσουν. Κι εδώ μπορούμε να δούμε και να κρίνουμε αυτά που έκανε η κυβέρνηση και τι θα μπορούσε, τουλάχιστον, να μην κάνει.
Αρχικά η κυβέρνηση και ο επικοινωνιακός στρατός της στα social media έπαιξαν το χαρτί της υποβάθμισης των πυρκαγιών και της πραγματικής τους έκτασης, για να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις. Μόλις αυτή έγινε αντιληπτή, κάποιοι άρχισαν το τροπάρι πως δεν μπορούμε να μιλάμε για “πρωτοφανή καταστροφή”, γιατί υπήρχαν και οι αντίστοιχες πυρκαγιές στην Ηλεία, που είχαν επίσης δεκάδες θύματα.
Ύστερα ακούσαμε από τα πλέον επίσημα χείλη, του πρωθυπουργού, τη θεωρία για τα “ασύμμετρα φαινόμενα” που την πήραν οι κολαούζοι και την ανέπτυξαν, αφήνοντας υπονοούμενα για ξένα κέντρα και πράκτορες άλλων κρατών που ήθελαν να… αποσταθεροποιήσουν την κυβέρνηση.
Μετά η βελόνα κόλλησε στις ακραίες καιρικές συνθήκες και τους ισχυρότερους ανέμους των τελευταίων ετών και η ευθύνη έπεσε πάνω τους. Και στα ασύμμετρα φαινόμενα. Και στο φαύλο παρελθόν, από το οποίο παρέλαβαν καμένη γη, συνεπώς τι να έκαναν; Και στους πράκτορες του ΣΚΑΪ που βρίσκονται αμέσως στα πύρινα μέτωπα, σα να έχουν εσωτερική ενημέρωση. Και στον Καραθανασόπουλο που εμφανίστηκε στο ΣΚΑΪ, στο ίδιο πάνελ με το Α. Γεωργιάδη -τον Άδωνη κι αν ξεπλένεις, το κομμούνι σου χαλάς…
Αλλά αν κάποιος τολμούσε να μιλήσει για τις ευθύνες τις κυβέρνησης, απαντούσαν αμέσως πως δεν είναι ώρα για να καταλογίσουμε ευθύνες, και όποιος μιλούσε για αυτές, έκανε μικροπολιτική με τα απανθρακωμένα πτώματα. Κρίμα που δεν είχαν ένα καθρεφτάκι να δουν τον εαυτό τους, το μοίρασαν μαζί με τις χάντρες στους ιθαγενείς.
Ναι αλλά είχαμε και συνέχεια. Διέρρευσαν και διέδωσαν το ψέμα (τα αγαπημένα τους “fake news”) για το νόμο περί νομιμοποίησης πυροσβεστών που έφερε τάχα η καλή κυβέρνηση στη Βουλή, αλλά το καταψήφισαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης -κι ανάμεσά τους το ΚΚΕ. Ντράπηκαν και τα ψέματα που έλεγαν, για λογαριασμό τους…
Βρήκαν ρεπορτάζ με παλιότερες αντιδράσεις, από το 2015, ντόπιων ιδιοκτητών αυθαίρετων κατοικιών, για να τους φορτώσουν την ευθύνη για την καταστροφή. Ξέχασαν (;) βολικά όμως πως οι δικές τους εφημερίδες πανηγύριζαν με πρωτοσέλιδα, μόλις ένα χρόνο πριν, για τη διευθέτηση του ζητήματος με τα αυθαίρετα και τη νομιμοποίησή τους.
Έστησαν μια θεατρική παράσταση με την εσπευσμένη επιστροφή του Τσίπα από τη φιέστα στη Βοσνία και την… ενημέρωσή του από τους αρμόδιους, ενώ όλα δείχνουν πως γνώριζαν ήδη την αλήθεια για τα πρώτα πτώματα που διακομίζονταν απανθρακωμένα στο νεκροτομείο και φρόντισαν να την αποκρύψουν για να κερδίσουν χρόνο και εντυπώσεις, με απίστευτο κυνισμό.
Έστησαν μια διυπουργική συνέντευξη τύπου για να κάνουν τον απολογισμό και να πουν με θράσος πως όλα ήταν καλώς καμωμένα και δε διαπιστώθηκαν σοβαρά επιχειρησιακά λάθη. Φαντάσου δηλαδή να είχαν γίνει και λάθη, τι θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε σήμερα…
Στο καπάκι έστησαν και μια συμπληρωματική παράσταση, με έκτακτο υπουργικό συμβούλιο και τον Τσίπρα να κάνει αργοπορημένα το αυτονόητο, αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη, για να συμμαζέψουν τις αλγεινές εντυπώσεις από την προηγούμενη ημέρα.
Είπαν ψέματα, κάλυψαν τη λερωμένη φωλιά τους, λειτούργησαν σαν επιχείρηση που σκέφτεται λογιστικά το (πολιτικό εν προκειμένω) κόστος και έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους, για να το μειώσουν. Όταν δεν έβγαινε μια συνταγή, δοκίμαζαν το επόμενο τέχνασμα και όλα μαζί ταυτόχρονα. Σκέφτηκαν θρασύδειλα πως η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση, και βγήκαν με αλαζονικό ύφος ακόμα κι απέναντι στους ίδιους τους πληγέντες για να τους ρίξουν την ευθύνη. Δεν κράτησαν καν χαμηλούς τόνους, για τα μάτια του κόσμου.
Και μόνο για αυτό, η συγκεκριμένη κυβέρνηση είναι κατάπτυστη. Όχι για την εγκληματική της αμέλεια, όχι για όσα δεν έκανε, ενώ ήταν στο χέρι της. Αλλά για αυτά που έκανε, για να συγκαλύψει τις ευθύνες της και να σκεπάσει τις αρνητικές εντυπώσεις, παίζοντας το επικοινωνιακό παιχνίδι των εντυπώσεων.
Θα ρωτήσει κανείς: μα η κυβέρνηση είναι ο ένοχος; Όχι ακριβώς. Ένοχος για το έγκλημα αυτό είναι η πολιτική που ευθύνεται για την ανύπαρκτη αντιπυρική προστασία, το αστικό κράτος που εμφανίζεται δια της απουσίας του και δείχνει την πραγματική του φύση, το μοντέλο ανάπτυξης στο οποίο βασίστηκε η δόμηση και η τουριστική ανάπτυξη στη χώρα μας, το κέρδος, η αρπαχτή, οι κυβερνήσεις που τα νομιμοποίησαν, με δυο λόγια το καπιταλιστικό σύστημα και οι πολιτικοί του υπηρέτες.
Κι αν ευθύνονται για κάτι οι αριστεροί υπηρέτες αυτού του συστήματος, είναι για αυτό ακριβώς. Γιατί το υπηρετούν με αριστερό προσωπείο και με τον πιο χυδαίο τρόπο, για να διασφαλίσουν την κερδοφορία του και να γίνουν ακόμα πιο αποτελεσματικοί από τους δεξιούς ανταγωνιστές τους σε αυτό το κομμάτι.
Εκτός κι αν τα Συριζοτρόλ πιστεύουν πως τους παίρνει να παίξουν πάλι το χαρτί της “καλής κυβέρνησης” που δεν έχει όμως την εξουσία, έχει δεμένα τα χέρια της και τα μεγάλα συμφέροντα δεν της επιτρέπουν να προωθήσει τα μέτρα που θέλει και το… σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της χώρας.

Τ.Ε. ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ



ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 3 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ στις 8.30 μμ
στη ΓΕΦΥΡΑ στο ΠΟΤΑΜΙ ΛΕΥΚΙΜΜΗΣ
Ομιλήτρια: Μπαλού Αλεξάνδρα, στέλεχος του ΚΚΕ
Όταν δεν θα καιγόμαστε, θα πνιγόμαστε. Όταν δεν θα πνιγόμαστε, θα θαβόμαστε κάτω από τα ερείπια που αφήνουν πίσω τους οι σεισμοί. Όταν γλιτώσουμε από τους σεισμούς, θα πνιγούμε από τα σκουπίδια. Όταν ξεφύγουμε από τη βρώμα και τις αρρώστιες, θα λιποθυμάμε στη δουλειά από υπερκόπωση. Όταν τελειώσει και αυτό, θα τρέχουμε στον ΟΑΕΔ για την ανεργία...και πάει λέγοντας.
Είναι πολλοί εκείνοι που θέλουν να μας πείσουν μέσα από τις τραγωδίες που βιώνει ο λαός μας, ότι «είναι της μοίρας μας γραφτό» ή ότι «φταίει ο κακός μας ο καιρός» για τα στραβά και τα ανάποδα της καθημερινότητάς μας.
Ειδικά οι κυβερνώντες – ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, που αποδίδοντας τα πάντα στα κακά μνημόνια που ψήφισαν μαζί με τους άλλους «κατήγορους» των μνημονίων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ…) για να μας σώσουν, θέλαν να μετατρέψουν την 21η Αυγούστου σε μέρα γιορτής για τις λαϊκές οικογένειες, γιατί τάχα, βγαίνοντας από τα μνημόνια, η ζωή μας θα γίνει καλύτερη!
Η πραγματικότητα όμως είναι αμείλικτη.
Αναδεικνύει όλες τις αντιθέσεις και αντιφάσεις ενός σάπιου συστήματος, που όχι μόνο δεν μπορεί να βάλει σε κίνηση προς όφελος του κοινωνικού συνόλου, τις παραγωγικές δυνατότητες που η δουλειά μας έχει δημιουργήσει, αλλά διαρκώς καταστρέφει, ρημάζει τη ζωή των λαϊκών οικογενειών.
Εμπόδιο για τη λύση των τεράστιων προβλημάτων της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων σε πόλεις και χωριά, είναι το ίδιο το ΚΕΡΔΟΣ και ο σχεδιασμός ΚΑΘΕ αστικής κυβέρνησης με γνώμονα αυτό!
Όσο οι επιχειρηματικοί όμιλοι κρατάνε τα κλειδιά της οικονομίας στα χέρια τους, το πολιτικό τους προσωπικό, σε όλους τους κρίκους του αστικού κράτους, θα σχεδιάζει για τα κέρδη τους. Κέρδη και κοινωνικές ανάγκες όμως, βρίσκονται στον αντίποδα! Ακολουθούν παράλληλους δρόμους! Δεν τέμνονται ΠΟΥΘΕΝΑ!
Όσο νωρίτερα γίνει συνείδηση αυτό στην εργατική τάξη και τους συμμάχους της, τόσο πιο γρήγορα θα γίνουν βήματα στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και την προώθηση της κοινωνικής συμμαχίας, για να δοθεί ώθηση στη συνολική αλλαγή των συσχετισμών υπέρ των λαϊκών συμφερόντων, σε βάρος της κυβέρνησης, των άλλων αστικών κομμάτων, της μεγάλης εργοδοσίας, των σφετεριστών του λαϊκού πλούτου.
Η ουσιαστική και ριζική διαχείριση των προβλημάτων για το ΚΚΕ σημαίνει διαχείριση με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες και όχι τα κέρδη των επιχειρηματιών. Σημαίνει την ικανοποίηση ενός συνδυασμού κριτηρίων, το σεβασμό στο περιβάλλον, στη Δημόσια Υγεία, στους φυσικούς πόρους, στο λαϊκό εισόδημα, στα δικαιώματα και την υγεία και ασφάλεια των εργαζομένων, στην ξεκούραση, στην αναψυχή. Η πρόταση αυτή μπορεί να γίνει εφικτή μόνο στο πλαίσιο ενός άλλου, ριζικά διαφορετικού, δρόμου ανάπτυξης με εργατική εξουσία. Ο επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός, ο ενιαίος κρατικός φορέας κατασκευών, που θα υλοποιεί φιλολαϊκά έργα, η κοινωνική κρατική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, η κρατική ιδιοκτησία στη γη και στις τεχνικές υποδομές, ο εργατικός - λαϊκός έλεγχος μπορούν να αξιοποιήσουν τις επιστημονικές γνώσεις και τις τεχνικές που υπάρχουν, με στόχο την υγεία και την προστασία του λαού και του περιβάλλοντος.
Η πρόταση αυτή, δεν αφορά μια «άλλη ζωή» - όπως αρέσκονται πολλοί να λένε, μιας και οι υλικές της προϋποθέσεις είναι εδώ σήμερα, χθες…
Ειδικά για το ζήτημα της διαχείρισης των σκουπιδιών, το κίνημα σήμερα, χρειάζεται να διεκδικήσει συνδυασμένα:
·        Να φύγουν οι δυνάμεις καταστολής τώρα από το νησί. Η άμεση σύγκλιση του Δημοτικού Συμβουλίου, χωρίς περιστροφές, να καταλήξει σε κείμενο που – όπως κάλεσε, έτσι και – θα διώχνει ΜΑΤ και ΟΠΚΕ χθες!
·        Να κλείσει ο ΧΥΤΑ Τεμπλονίου και να πάψει να λειτουργεί ο ΧΥΤΑ/Υ Λευκίμμης - ούτε μεσοπρόθεσμα!
·        Να μην υπάρξει καμία ιδιωτικοποίηση στον κλάδο των απορριμμάτων – να σταματήσουν οι εργολάβοι τώρα. Συγχρόνως, άμεσα να προχωρήσει η μονιμοποίηση ΟΛΩΝ των πρώην συμβασιούχων στην καθαριότητα στο Δήμο αλλά και να γίνουν νέες προσλήψεις (που η καθημερινότητα αποδεικνύει ότι είναι απαραίτητες) με όρους σταθερής και μόνιμης εργασίας και τήρηση των κανόνων υγιεινής και ασφάλειας!
·        Με αντίστοιχους όρους να εργάζονται οι εργαζόμενοι στην ανακύκλωση.
·        Να υπάρξει άμεση επιστημονική διερεύνηση νέων χώρων με τήρηση των στοιχειωδών τουλάχιστον κριτηρίων καταλληλότητας, δηλαδή τη μη γειτνίαση με κατοικημένη περιοχή και τη μόλυνση του περιβάλλοντος (ύδατα κλπ). Τα κριτήρια αυτά να γίνουν γνωστά εκ των προτέρων.
·        Το κόστος της διαχείρισης των απορριμμάτων να επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό – καμία αύξηση σε δημοτικά ή άλλα τέλη, μείωση των δημοτικών τελών σε ανέργους, ΑΜΕΑ και τις οικογένειές τους.
Η συμπόρευση με το ΚΚΕ, μπορεί να μην χωράει τους πάντες, χωράει όμως τους πολλούς, ακόμα και αν δεν συμφωνείς σε όλα μαζί μας! Είναι προϋπόθεση  για μια «καθαρή» διέξοδο για το λαό!

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 3 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ στις 8.30 μμ
στη ΓΕΦΥΡΑ στο ΠΟΤΑΜΙ ΛΕΥΚΙΜΜΗΣ
Ομιλήτρια: Μπαλού Αλεξάνδρα, στέλεχος του ΚΚΕ


Έλληνες οι 4 που πιάστηκαν στα πράσα να κάνουν πλιάτσικο στα καμμένα – Οι 3 ήταν μέλη της Χρυσής Αυγής



Για να τελειώνει κάπου το “παραμύθι” και η “φημολογία” ότι όσοι συνελήφθησαν για πλιάτσικο στα καμμένα σπίτια στο Μάτι ήταν ξένοι, μετανάστες, Ρομά, αλλόθρησκοι και ό,τι άλλο, ήταν Έλληνες, νεαροί Έλληνες  ηλικίας 22,  25  και 26 ετών.
Συγκεκριμένα,η είδηση που έγινε γνωστή την Τρίτη αναφέρει ότι “τέσσερα άτομα συνελήφθησαν περίπου στις 23:00 στην περιοχή του Νέου Βουτζά, από αστυνομικούς της ομάδας ΔΙ.ΑΣ. Πρόκειται για τέσσερις ημεδαπούς, δύο ηλικίας 22 και 25 ετών και δύο 26χρονους, κατοίκους Μαραθώνα και Νέας Μάκρης. Σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά, το σπίτι, στην οδό Παραδείσου 2, δεν είχε πληγεί από την πυρκαγιά. Οι δράστες εντοπίστηκαν από αστυνομικούς να εξέρχονται από το εσωτερικό του κρατώντας ηλεκτρικές συσκευές, ωστόσο, αντιλαμβανόμενοι την παρουσία των αστυνομικών, τράπηκαν σε φυγή. Οι αστυνομικοί παρέμειναν στο σημείο, όπου οι δράστες είχαν αφήσει τις δύο μοτοσυκλέτες τους και όταν επέστρεψαν, τους συνέλαβαν και τους οδήγησαν στο Τμήμα Ασφαλείας Μαραθώνα. Εκεί, οι συλληφθέντες αρνήθηκαν τις κατηγορίες, υποστηρίζοντας ότι ήταν εθελοντές, εκδοχή που διαψεύτηκε από τα αντικείμενα αξίας που είχαν στην κατοχή τους”. (Πηγή: kathimerini.gr)
Τις επόμενες ημέρες κυκλοφόρησαν και στα social media πληροφορίες, σύμφωνα και με χρήστες που διαμένουν στις συγκεκριμένες περιοχές, ότι ορισμένοι από τους συλληφθέντες είναι μέλη της Χρυσής Αυγής, ενώ σύμφωνα με την “Κίνηση απελάστε τον ρατσισμό” 3 έχουν σχέση με τη Χρυσή Αυγή και μάλιστα ο ένας έχει στενή συγγενική σχέση με οργανωτή της Χρυσής Αυγής Μαραθώνα”…(που ήρθε και “έδεσε” με τις φωτογραφίες από τις δηλώσεις Λαγού μπροστά σε σπίτι που καιγόταν και του Κασιδιάρη να “μάχεται τις φλόγες” με πρώτο πλάνο το τατουάζ σβάστικα…)
Όποιος και να είχε κάνει την πράξη αυτή είναι καταδικαστέα, το να προσπαθεί δηλαδή να βγάλει κέρδος από τον πόνο και την απώλεια των συνανθρώπων και συμπολιτών του. Το να προσπαθούν ωστόσο κάποιοι να ξεδιπλώσουν το μίσος και να αφήσουν ελεύθερο το φασίστα που κρύβουν μέσα τους, “υπενθυμίζοντας” εντελώς “αθώα” ότι σε άλλα μέρη του κόσμου “πυροβολούν” τους πλιατσικολόγους ή διακηρύσσοντας ως “πανανθρώπινο αξίωμα” ότι “έτσι κάνουν οι Ρομά” είναι εξίσου εμετικό…ακόμα περισσότερο όταν διαψεύδονται από την είδηση.
ΥΓ: Σήμερα το επιβεβαίωσε ο βρετανικός Independent (αφού ούτε η Αστυνομία φαίνεται να έχει βγάλει κάποια σχετική ανακοίνωση ούτε κάποιο από τα μεγάλα ΜΜΕ έγραψε κάτι σχετικό…)
“Η Χρυσή Αυγή προσπάθησε να ενδυθεί “μεσσιανική” δόξα. Μέλη της φορώντας μπλούζες του κόμματος εμφανίστηκαν μέσα στις φλόγες αλλά μόνο για το χρονικό διάστημα που ο βουλευτής του κόμματός του έδινε συνέντευξη. Αυτός ισχυρίστηκε ότι αναπλήρωναν το κενό της κυβέρνησης η οποία κατά τις δηλώσεις του είχε εξαφανιστεί. Ο πραγματικός χαρακτήρας της ελληνικής ακροδεξιάς ήταν εμφανής αλλού. Τρία μέλη της συνελήφθησαν για λεηλασία κατοικιών των πυρόπληκτων ενώ άλλη ομάδα φασιστών επιτέθηκε σε μετανάστες στη Θεσσαλονίκη. Όμως οι πραγματικοί ήρωες δεν ενδιαφέρονταν να εμφανιστούν στην τηλεόραση” γράφει η βρετανική εφημερίδα αναφερόμενη στη συνεισφορά των πολιτών -μεταξύ των οποίων φυλακισμένοι-, Ρομά και μετανάστες που βοήθησαν παντοιοτρόπως, στους οποίους η Χρυσή Αυγή στρέφει το δηλητήριό της. (από το amna.gr)

Μιχαλάκης ο Τζάκσον

“Πολλοί εχθροί, πολλή τιμή” – Αγαπημένη φράση του Μουσολίνι ανήρτησε ο Ματέο Σαλβίνι στο τουίτερ .

Οι φιλοφασιστικές απόψεις του υπουργού εσωτερικών της Ιταλίας Ματέο Σαλβίνι, βασικού πρωταγωνιστή μεταξύ άλλων του αντιπροσφυγικού κρεσέντο της ιταλικής συγκυβέρνησης Λέγκας του Βορρά και Κινήματος 5 αστέρων, δεν αποτελούν κεραυνό εν αιθρία. Ακόμα και η φράση που χρησιμοποίησε (με μια μικρή απόκλιση, καθώς αντί για το αυθεντικό “πολλή τιμή” έγραψε “τόση τιμή”), σήμα κατατεθέν του Ντούτσε, δεν είναι πρωτόγνωρη για εκείνον, αφού και το 2015  είχε κάνει χρήση της στα πλαίσια της αντιμεταναστευτικής του ρητορικής. Αυτή τη φορά επέλεξε να την αναπαραγάγει ανήμερα των γενεθλίων του Ιταλού δικτάτορα στις 29 Ιούλη, με αφορμή άρθρο που αναφέρεται στην πολεμική εναντίον του από την καθολική εκκλησία μέχρι και λαϊκά περιοδικά, θεωρώντας πως έτσι ενισχύεται το “αντισυστημικό” προφίλ του Σαλβίνι, του οποίου η δημοφιλία βρίσκεται στα ύψη.

Το έγκλημα ήταν προδιαγεγραμμένο






7 Ιούνη 2018: Στην απάντησή του, σε ερώτηση του ΚΚΕ ο γενικός γραμματέας Πολιτικής Προστασίας, Γ. Καπάκης, λέει: «Η χώρα μας διαθέτει έναν δασοπυροσβεστικό μηχανισμό, που ελάχιστες χώρες τον διαθέτουν (...) με ένα δίκτυο που εμείς έχουμε φτιάξει αυτήν τη στιγμή εξαιρετικό, ειδικά στην Αττική και τα περιαστικά δάση, που η φωτιά σβήνεται με ένα δύο οχήματα και με την κινητοποίηση του πρώτου εναέριου μέσου».

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΑΝΗΣΥΧΙΑΣ.


-- Στις 10 Μάη η ΚΕ του ΚΚΕ διοργανώνει ειδική εκδήλωση με θέμα «Πυρασφάλεια και Δασοπροστασία». Τα συμπεράσματα της εκδήλωσης που προκύπτουν από τις παρεμβάσεις επιστημόνων, πυροσβεστών, συνδικαλιστών, κρούουν τον «κώδωνα του κινδύνου» για την κατάσταση.


-- Στις 23 Μάη, το ΚΚΕ καταθέτει Ερώτηση στη Βουλή, με την οποία ζητά να παρθούν άμεσα μέτρα για την πρόληψη των δασικών πυρκαγιών και στην Αττική. Στο κείμενο της Ερώτησης αναφέρεται ανάμεσα άλλα: «Το ΚΚΕ εκφράζει την έντονη ανησυχία του για το τι θα μπορούσε να προκύψει κατά τη διάρκεια της φετινής αντιπυρικής περιόδου σε βάρος του δασικού μας πλούτου και των λαϊκών περιουσιών, αν συνυπάρξουν μία σειρά επιβαρυντικοί παράγοντες, όπως ξηρασία, υψηλές θερμοκρασίες, ισχυροί άνεμοι κ.λπ. Η αγωνία αυτή δεν είναι αβάσιμη, ήδη οι δύο πρόσφατες μεγάλες πυρκαγιές στην Ηλεία και τη Νάξο την επιβεβαιώνουν. Πηγάζει όμως και από τα ίδια τα αποτελέσματα της επικίνδυνης πολιτικής που εφαρμόζει και η σημερινή κυβέρνηση στην πυρασφάλεια και τη δασοπροστασία, ως συνέχεια της πολιτικής των προκατόχων της από το 1998, που άρχισε να υλοποιείται ο στρατηγικός σχεδιασμός αποδόμησης της πυροπροστασίας γενικότερα, προς όφελος των επιχειρηματικών συμφερόντων».


-- Στις 15 Ιούνη ο αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Νίκος Τόσκας, μεταβιβάζει στη Βουλή γραπτή απάντηση στους προβληματισμούς που έχει εκφράσει το ΚΚΕ και αναφέρει: «Καταβάλλεται κάθε δυνατή προσπάθεια τόσο για την εφαρμογή ενός αποτελεσματικού και συνεκτικού σχεδιασμού αντιμετώπισης δασικών πυρκαγιών όσο και για την πλήρη ετοιμότητα του Πυροσβεστικού Σώματος, ενόψει και της τρέχουσας αντιπυρικής περιόδου, μέσω της ενίσχυσής του με αξιόμαχο πυροσβεστικό προσωπικό και τα απαιτούμενα μέσα».


-- Λίγες μέρες νωρίτερα, στις 7 Ιούνη, στην Ειδική Μόνιμη Επιτροπή Περιφερειών της Βουλής γίνεται συνεδρίαση με θέμα: «Σχέδιο πολιτικής προστασίας στις Περιφέρειες». Σε εκείνη τη συνεδρίαση ο βουλευτής του ΚΚΕ Χρήστος Κατσώτης ρωτά: «Εχουν γίνει νέοι δασικοί δρόμοι για να μπορέσουμε να προλάβουμε καμένες δασικές εκτάσεις αυτήν την περίοδο;», «Εχουν γίνει νέες αντιπυρικές ζώνες και πόσες είναι αυτές;», «Υπάρχει μέριμνα από την Πολιτική Προστασία σε όλη την Ελλάδα για την επιδιόρθωση υδατοδεξαμενών;».
Στην απάντησή του, ο γενικός γραμματέας Πολιτικής Προστασίας, Γ. Καπάκης, λέει: «Η χώρα μας διαθέτει έναν δασοπυροσβεστικό μηχανισμό, που ελάχιστες χώρες τον διαθέτουν (...) με ένα δίκτυο που εμείς έχουμε φτιάξει αυτήν τη στιγμή εξαιρετικό, ειδικά στην Αττική και τα περιαστικά δάση, που η φωτιά σβήνεται με ένα δύο οχήματα και με την κινητοποίηση του πρώτου εναέριου μέσου».


-- Καθώς αυτές οι απαντήσεις επέτειναν τις ανησυχίες, το ΚΚΕ επανήλθε. Μετατρέπει την Ερώτηση που είχε καταθέσει στις 23 Μάη και αναφέραμε παραπάνω, σε Επίκαιρη Ερώτηση που συζητήθηκε στην Ολομέλεια στις 21 Ιούνη. Στη συζήτηση ο Χρ. Κατσώτης ρωτά ξανά με επιμονή: «Τι μέτρα θα πάρετε ως κυβέρνηση για να αποσοβηθούν οι κίνδυνοι από την εκδήλωση πυρκαγιών τη φετινή αντιπυρική περίοδο;». Και ο αρμόδιος υπουργός, Νίκος Τόσκας, απαντά: «Το Πυροσβεστικό Σώμα τα τελευταία δύο χρόνια έχει αλλάξει τελείως όψη, δυνατότητες»...






Με όλα τα μέσα...


Εντείνονται οι παρεμβάσεις στην ΠΓΔΜ από ΝΑΤΟ και ΕΕ για να διασφαλιστεί η ευρωΝΑΤΟική πορεία της χώρας, μέσα από την έγκριση της συμφωνίας με την Ελλάδα στο επικείμενο δημοψήφισμα. Το στόχο αυτό υπηρετούν τόσο οι πυκνές επισκέψεις αξιωματούχων των δύο ιμπεριαλιστικών οργανισμών στην ΠΓΔΜ και οι ανάλογες δηλώσεις τους, όσο και η χρηματοδότηση από την ΕΕ και τις ΗΠΑ σε φορείς που αναπτύσσουν δράση και προπαγανδίζουν υπέρ της έγκρισης της συμφωνίας. Θυμίζουμε ότι χτες, ο πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ, Ζ. Ζάεφ, δήλωσε πως στόχος της σκοπιανής κυβέρνησης είναι το δημοψήφισμα να γίνει στις 30 Σεπτέμβρη, θα έχει «συμβουλευτικό χαρακτήρα» και θα τεθεί το εξής ερώτημα: «Είστε υπέρ της υποψηφιότητας για ένταξη σε ΕΕ και ΝΑΤΟ, αποδεχόμενοι τη συμφωνία μεταξύ της "Δημοκρατίας της Μακεδονίας" και της Ελληνικής Δημοκρατίας;». Γίνεται φανερό και με αυτόν τον τρόπο το πραγματικό υπόβαθρο της συμφωνίας, που δεν είναι άλλο από τα σχέδια ενσωμάτωσης της χώρας και συνολικά των Δυτ. Βαλκανίων στις ευρωατλαντικές δομές, ανταγωνιστικά προς την επιρροή που θέλει να ασκήσει η Ρωσία στην περιοχή.
* * *
Ετσι, μετά την αντιπροσωπεία της Κομισιόν, με επικεφαλής τον αρμόδιο επίτροπο για θέματα διεύρυνσης, Γ. Χαν, και την έλευση στη χώρα της νέας πρέσβειρας της Μ. Βρετανίας, κατέφτασε στην ΠΓΔΜ αντιπροσωπεία του ΝΑΤΟ, κηρύσσοντας ουσιαστικά την έναρξη της ενταξιακής διαδικασίας της ΠΓΔΜ στον ιμπεριαλιστικό οργανισμό. Ο επικεφαλής της ΝΑΤΟικής αντιπροσωπείας, Τζ. Μακί, χωρίς περιστροφές, επισήμανε την ανάγκη να επικυρωθεί η ευρωατλαντικής κοπής συμφωνία των Πρεσπών, προκειμένου να προχωρήσει η ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ. Με την υποσημείωση ότι θα χρειαστούν περίπου 18 μήνες έως την ολοκλήρωση της ένταξης της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, ο ΝΑΤΟικός αξιωματούχος άσκησε πίεση για επιτάχυνση των διαδικασιών, αρχής γενομένης από την έγκριση της συμφωνίας, την ώρα που η κυβέρνηση της ΠΓΔΜ παραχωρεί ήδη πεδία στους Αμερικανούς για στρατιωτικές ασκήσεις, θέλοντας να καταστήσει τη χώρα έναν από τους βασικούς βραχίονες της αμερικανοΝΑΤΟικής παρουσίας στη Βαλκανική, με πρόσχημα ασκήσεις και συνεκπαιδεύσεις.
* * *
Την παρέμβασή της προς την ίδια κατεύθυνση εντείνει και η Γερμανία, που διατηρεί ισχυρά συμφέροντα και ερείσματα στην περιοχή, άμεσα συνδεδεμένα με την ευρωατλαντική πορεία των βαλκανικών κρατών. Ο Γερμανός υφυπουργός Εξωτερικών, Μ. Ροτ, επισκέφτηκε πρόσφατα για πολλοστή φορά τα Σκόπια τονίζοντας και αυτός από τη μεριά του Βερολίνου ότι «η συμφωνία για το ονοματολογικό είναι το κλειδί που θα ανοίξει τις πόρτες της χώρας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ». Εσπευσε μάλιστα να συναντήσει και τον ηγέτη του αντιπολιτευόμενου VMRO, ασκώντας πιέσεις να μη βάλει εμπόδια στην ένταξη της χώρας σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, καθώς στο επικείμενο δημοψήφισμα επί της συμφωνίας των Πρεσπών δεν αρκεί μια σχετική πλειοψηφία του «ναι», αλλά απαιτείται η συμμετοχή τουλάχιστον του 50% του εκλογικού σώματος, με την αντιπολίτευση να απειλεί με μποϊκοτάζ. Ο Γερμανός υφυπουργός μίλησε και σε νέους της χώρας, σε εκδήλωση που «έστησε» γερμανικό ίδρυμα, προπαγανδίζοντας τις «προοπτικές των νέων κατά την ένταξη της ΠΓΔΜ στην ΕΕ», την ίδια ώρα που η αμερικανική ΜΚΟ «USAID» χρηματοδοτεί με χιλιάδες δολάρια οργανώσεις από την τοπική «κοινωνία των πολιτών» για να υποστηρίξουν «πρωτοβουλίες» που φτιάχνουν κλίμα υπέρ μιας «θετικής έκβασης» στο δημοψήφισμα.
* * *
Συναντήσεις για την υπόθεση της ΠΓΔΜ, όπως γνωστοποίησε Γερμανός ευρωβουλευτής, έγιναν και στο ΔΝΤ, στην «προοπτική» να προχωρήσουν μια σειρά «επενδύσεις» στη χώρα αν το αποτέλεσμα στο δημοψήφισμα είναι θετικό και ανοίξει ο δρόμος της ένταξης σε ΕΕ και ΝΑΤΟ. Ανάλογο περιεχόμενο είχε και η πρόσφατη συνάντηση του Σκοπιανού ΥΠΕΞ, Ν. Ντιμιτρόφ, με τον πρέσβη της Σαουδικής Αραβίας στην ΠΓΔΜ. Ολα αυτά δεν είναι παρά μερικές ακόμα αποδείξεις του «ενδιαφέροντος» του ευρωατλαντικού άξονα για τη Βαλκανική, που αξιοποιεί όλα τα μέσα για να προωθήσει τους σχεδιασμούς του ανταγωνιστικά προς άλλες δυνάμεις και κυρίως τη Ρωσία, σε μια κρίσιμη γεωστρατηγικά περιοχή. Στην εμπέδωση αυτών των σχεδιασμών εμπλέκεται ενεργά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, έχοντας αναλάβει ρόλο σημαιοφόρου, όπως έδειξε και η υπογραφή της συμφωνίας των Πρεσπών, κερδίζοντας επάξια τον χαρακτηρισμό του «γεωπολιτικού μεντεσέ» και μπλέκοντας το λαό σε μεγάλους κινδύνους και περιπέτειες...

Η «επόμενη μέρα»


Στην «επόμενη μέρα» ρίχνει τώρα το βάρος της προπαγάνδας της η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, σε μια προσπάθεια να φύγει άρον - άρον η συζήτηση από τις τεράστιες ευθύνες της για τη μεγάλη καταστροφή στην Ανατολική Αττική.
Δηλώνει μάλιστα διατεθειμένη να συγκρουστεί «με μικρά και μεγάλα συμφέροντα», προκειμένου να μπει τάξη στο χωροταξικό της Ανατολικής Αττικής και να μην υπάρξουν ανάλογες καταστροφές στο μέλλον.
Οι διακηρύξεις αυτές της κυβέρνησης έχουν την ίδια αξία με όσα υποσχόταν αμέσως μετά τις φονικές πλημμύρες στη Μάνδρα της Αττικής τον περασμένο Νοέμβρη.
Και τότε οι πληγέντες κάτοικοι της περιοχής άκουγαν τις ίδιες μεγαλοστομίες, για να βρεθούν λίγους μήνες μετά ξανά βουτηγμένοι μέχρι το λαιμό στα λασπόνερα της νέας πλημμύρας που προκάλεσε η νεροποντή στα τέλη Ιούνη.
Στον απόηχο της μεγάλης καταστροφής, η κυβέρνηση αντιπαρατίθεται με τη ΝΔ για τις πολιτικές ευθύνες της τραγωδίας. Η κυβέρνηση εντοπίζει τις αιτίες της φονικής πυρκαγιάς αποκλειστικά στις ακραίες καιρικές συνθήκες, σε συνδυασμό με την αυθαίρετη δόμηση της περιοχής (που και η ίδια νομιμοποίησε), που κυρίως βαραίνει τους προηγούμενους. Από την πλευρά τους, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ εγκαλούν την κυβέρνηση για ανικανότητα, έλλειψη συντονισμού, αναλγησία, έλλειψη ευαισθησίας και απροθυμία να αναλάβει τις ευθύνες της.
Μια πολύ βολική αντιπαράθεση, που αναπαράγεται από σύσσωμο τον συμπολιτευόμενο και αντιπολιτευόμενο Τύπο... Βολική γιατί μένουν έξω από το κάδρο οι ουσιαστικότερες αιτίες αυτού του εγκλήματος. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχει τεράστιες ευθύνες για το έγκλημα, γιατί με την πολιτική της, τα «αναπτυξιακά» της σχέδια, τον χωροταξικό σχεδιασμό, όπου βασιλεύουν η εμπορευματική χρήση της γης και η επιχειρηματική δράση, την πολιτική των περικοπών δαπανών από το κράτος για υποδομές και έργα πυροπροστασίας, αντιπλημμυρικής και αντισεισμικής προστασίας, συνεχίζει την πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων, αφήνοντας το λαό εκτεθειμένο σε μεγάλους κινδύνους για τη ζωή του. Επειδή υπηρετεί πιστά τα σχέδια της ανάκαμψης των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων και αυτά τα σχέδια έχουν την πρώτη προτεραιότητα. Εκεί βρίσκεται η ουσία που μόνο το ΚΚΕ αναδεικνύει και που γι' αυτό άλλωστε επικρατεί πλήρης αποσιώπηση των θέσεών του και της άποψής του από έντυπα, ηλεκτρονικά και διαδικτυακά ΜΜΕ.
Τώρα η κυβέρνηση υπόσχεται «ανασύνταξη του κράτους» και διαμόρφωση ενός «εθνικού σχεδίου πολιτικής προστασίας», ζητώντας μάλιστα τη συναίνεση όλων των πολιτικών δυνάμεων. Τα περί «ανασύνταξης του κράτους», βεβαίως, τα λένε και τα άλλα κόμματα. Η αδυναμία του κράτους να προστατέψει τη ζωή του λαού σε πλημμύρες, πυρκαγιές ή σεισμούς, δείχνει ...επιλεκτική ανικανότητα. Αντίθετα, όταν πρόκειται για παρεμβάσεις υπέρ των επιχειρηματικών ομίλων, στη διαμόρφωση και ενίσχυση του μνημονιακού αντιλαϊκού πλαισίου, στην υπηρέτηση των δημοσιονομικών στόχων, στη στήριξη επενδύσεων, στις φοροαπαλλαγές και διευκολύνσεις, στην καταστολή λαϊκών κινητοποιήσεων, στην υπηρέτηση ΝΑΤΟικών σχεδιασμών, το κράτος εμφανίζεται ικανότατο. Αλλωστε, ο λαός έχει ξαναζήσει πολλές επανιδρύσεις του κράτους επί Σημίτη, επί Καραμανλή, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αντιμετωπίστηκαν, αντίθετα οξύνθηκαν ελλείψεις και προβλήματα.
Για να αλλάξει κάτι πραγματικά την επόμενη μέρα, χρειάζεται να δυναμώσουν η οργάνωση και η κινητοποίηση του λαού, πρώτα απ' όλα στις πυρόπληκτες περιοχές, για τη διεκδίκηση μέτρων ανακούφισης και ουσιαστικής προστασίας από ανάλογες καταστροφές στο μέλλον.
Να μην περάσει η προσπάθεια της κυβέρνησης να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, να μην ξεχαστούν οι καταστροφές και οι πραγματικοί ένοχοι μόλις σβήσουν τα φώτα της δημοσιότητας, όπως έγινε σε πολλές ανάλογες περιπτώσεις στο παρελθόν. Να δυναμώσει ο αγώνας για σύγχρονα δικαιώματα, η πάλη για τις λαϊκές ανάγκες.
Απ' αυτήν τη σκοπιά, οι πρωτοβουλίες που παίρνουν τα συνδικάτα και άλλοι φορείς της περιοχής, για την οργάνωση της αλληλεγγύης και του αγώνα, χρειάζεται να στηριχτούν μαζικά και να πολλαπλασιαστούν το επόμενο διάστημα.

30 Ιουλ 2018

“Σχήμα της απουσίας”

Στη Σοφία και τη Βασιλική.
“Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους,
τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια τής μητέρας τους
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει
σα να σπουδάζει τον ατμό και το χρόνο. Πάντα εκεί –
Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα
σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή
καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια.
Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά. Μένουν στο σπίτι
κι έχουν μια ξέχωρη προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο
και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο
που ο πόνος κάτω απ’ τα πλευρά μας, δεν είναι πια απ΄τη στέρηση
μα απ’ την αύξηση. Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους,
είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι.
Κάποτε, μες στο βράδυ της άνοιξης, ένα παιδί σηκώνεται και φεύγει ανεξήγητα
χωρίς κανείς να το μαλώσει’ σηκώνεται αργά, απροειδοποίητα,
εκεί που καθόταν ήσυχα στο χώμα
κι η θέση του στο χώμα μένει ζεστή
και το σχήμα της στάσης του αχνίζει ακόμη στο δροσερόν αέρα
σχηματίζοντας ένα άλλο παιδί από υπόλευκη ζέστα. Τότε ολόγυρα
μαζεύονται, σα γύρω από μιαν άσπρη φωτιά, τα μικρά πρόβατα
να ζεσταθούνε’ και λίγο πιο πέρα
ένα ψηλό, ολομόναχο, άσπρο άλογο
φέγγοντας όλο κάτω απ΄ την αστροφεγγιά
κλαίει με μεγάλα, κατάφωτα δάκρυα, κρατώντας ολόρθο το κεφάλι του.

Τα βράδια του καλοκαιριού, την ώρα που κλείνουν τα δημόσια πάρκα
και τα μικρά κορίτσια με τις παραμάνες τους γυρίζουν στα σπίτια τους
κι άλλα μικρότερα μες στα καρότσια τους, κοιμισμένα κιόλας,
πίσω τους έρχονται σε μια βουβή, αόρατη ακολουθία, τα πεθαμένα κορίτσια,
ωχρά, με μαραμένα μαλλιά, κρατώντας στα δεμένα χέρια τους
τις ξερές ανθοδέσμες τους, σα μικρά ποιήματα
που δεν πρόφτασαν να τα μάθουν απ’ έξω.
Στέκουν από μακριά και κοιτάζουν τις κορδέλες και τα παιχνίδια κρεμασμένα στα περίπτερα,
τη φωτισμένη, ταπεινή βιτρίνα του γειτονικού ψιλικατζίδικου
αφήνοντας σε κάθε βήμα τους ένα χώρο εσωτερικό που τον γεμίζει αμέσως
μια σκιά μενεξεδένια και ρόδινη. Φτάνουν ως έξω απ’ το σπίτι τους,
κοιτούν το κλεισμένο παιδικό τους παράθυρο,
υψώνουν μια στιγμή το χέρι, μα δε χτυπούν τη γρίλια. Από μέσα
ακούνε οι γονείς το χτύπημα’ αφήνουν την πετσέτα να πέσει στο τραπέζι
σα να πέφτει ένα μεγάλο ξερό φύλλο πάνω στο χρόνο. Ανοίγουν την πόρτα.
Δεν είναι τίποτα. Βλέπουν μονάχα
τα μαραμένα αστέρια, τον άδειο ουρανό, τον άδειο κόσμο
και ξανακλείνουν την πόρτα σα να μπαίνουν μέσα τα παιδιά τους.
Ζει η απουσία λοιπόν, μαζί μας ή και μόνη της, τη ζωή της,
χειρονομεί αδιόρατα, σωπαίνει, φθείρεται, γερνάει
σαν ύπαρξη σωστή, με το βουβό χαμόγελο που ρυτιδώνει λίγο λίγο
το στόμα και τα μάτια, με το χρόνο το δικό μας μετρημένη,
χάνοντας χρώματα, πληθαίνοντας τη σκιά της –
ζει και γερνάει μαζί μας και χάνεται μαζί μας, κι απομένει σε ό,τι αφήνουμε.
Και πρέπει να προσέχουμε την κάθε κίνηση και σκέψη μας και λέξη
γιατί, για ό,τι γίνεται ‘κείνο που λείπει,
φέρουμε τώρα, εμείς μονάχα, ακέρια την ευθύνη.
Ένα μικρό κορίτσι, ανύποπτα, νυχτώθηκε άξαφνα μέσα στη λύπη.
Τι ‘ταν λοιπόν η ζωή; Κι αυτός ο πόνος; Κι η κραυγή τούτη;
Ήταν δικά του αυτά; Και περίμεναν πίσω απ΄ το γέλιο του
πανέτοιμα κι επίβουλα; Κι αυτά τ’ αγαπημένα πρόσωπα
που έσκυβαν πάνω του, μακρινά κιόλας; Άνοιξε ήσυχα, λοιπόν,
την πόρτα ενός άστρου, μπήκε μέσα προφυλακτικά να μην ακούσουμε,
μα όλες τις νύχτες ‘κείνη η πόρτα ανοιχτή
χτυπάει απ’ τον αγέρα του μικρού λυγμού του. Κι ούτε μπόρεσε να σηκωθεί πια να την κλείσει.
Ούτε μπορούμε (είναι μακριά) να την κλείσουμε.
Δε μας γνωρίζει τίποτα. Μα εσύ επιμένεις αόρατη
να μας γνωρίσεις πάλι με τη ζωή – να συμμαχήσουμε. Αν είναι
το βλέμμα σου μέσα στο βλέμμα μας, δε θ’ αρνηθούμε
να δούμε, να μιλήσουμε, να κινηθούμε. Αυτός ο νέος
ίσως μια μέρα και να σ’ αγαπούσε. Ετούτα τα κορίτσια
ίσως και θα ΄ταν φιλενάδες σου. Σε τούτο το σχολείο
θα πήγαινες μεθαύριο. Κι έτσι μέσα στη νύχτα
που φεύγουμε ξένοι, μπρος σε δυο σειρές ακατοίκητα σπίτια,
κάτω από γλόμπους χωρίς αχτίνες σαν κλεισμένα χέρια,
μια γλάστρα ποτισμένη που στάζει απ’ το παλιό μπαλκόνι
εμπιστεύεται πάλι τον ήχο της σ’ εμάς’ μια πόρτα
μισανοιγμένη, ξαγρυπνάει για ΄μας κι αυτός ο ξύλινος πάγκος
παρατημένος καταμεσής στην ερημιά, εμάς περίμενε να καθίσουμε, ξέροντας
πως κάπου εκεί, σ’ ένα μοναχικό παράθυρο, κρεμασμένο
ψηλά στη νύχτα, εσύ, πίσω απ’ το δαντελένιο κουρτινάκι,
περιμένεις να σου χαμογελάσουμε”
Γιάννης Ρίτσος

Πόσες «Μάνδρες», πόσα «Μάτια» φιλοξενεί η Αττική;



Πηγή: Eurokinissi 
 
Πόσα ακόμα «Μάτια», όπως της Ραφήνας, υπάρχουν στην Αττική και σε όλη την Ελλάδα; Πόσες είναι οι παγίδες θανάτου για εκατοντάδες εργαζόμενους, κατοίκους, τουρίστες, ηλικιωμένους ή άλλες ευπαθείς ομάδες, που σε μια έκτακτη κατάσταση πιθανώς να εγκλωβιστούν αναμένοντας ένα μοιραίο τέλος; Πόσες και ποιες είναι οι εκτάσεις που η πιθανότητα να συμβεί ένα τέτοιο κακό είναι μεγάλες και τι μέτρα παίρνει το κράτος; Πώς προετοιμάζεται για την αντιμετώπισή του;

Ερωτήματα όπως αυτά ακούγονται όλο και πιο πολύ τις τελευταίες μέρες, όσο περισσότερο συνειδητοποιούνται τα αίτια της μεγάλης τραγωδίας που εξακολουθούν να βιώνουν εκατοντάδες λαϊκές οικογένειες στην Ανατολική Αττική.

Κι όσο προσπαθούμε να βρούμε απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα, τόσο περισσότερο γίνεται αντιληπτό ότι η Αττική, το μεγαλύτερο αστικό κέντρο της χώρας, είναι μια τεράστια ανοχύρωτη για το λαό περιοχή. Ο τελευταίος χρόνος είναι αρκετά χαρακτηριστικός αφού το χειμώνα λαϊκά νοικοκυριά πνίγηκαν στις λάσπες ειδικά στη Μάνδρα, με 24 μάλιστα νεκρούς. Το καλοκαίρι που διανύουμε, στον πρώτο καύσωνα που συνδυάστηκε με δυνατό αέρα θρηνούμε ήδη πάνω από 80 νεκρούς... Τον περσινό Σεπτέμβρη αποκαλύφθηκε όλη η γύμνια του κρατικού μηχανισμού σε ό,τι αφορά την πρόληψη σοβαρών ατυχημάτων, όταν βυθίστηκε το ανεφοδιαστικό πλοιάριο στο Σαρωνικό, μαυρίζοντάς τον ολόκληρο με μαζούτ. 
Το περσινό καλοκαίρι επίσης είχαν γίνει στάχτη χιλιάδες στρέμματα δάσους. Το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι σεισμογενής περιοχή και τακτικά δίνει ισχυρούς σεισμούς τόσο στην Αττική όσο και στην υπόλοιπη χώρα είναι άλλο ένα καμπανάκι κινδύνου, αν αναλογιστεί κανείς τις τραγικές ελλείψεις στην αντισεισμική θωράκιση.


Οι εκατοντάδες χιλιάδες των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων που ζουν στο Λεκανοπέδιο και στις παρυφές του, λοιπόν, είναι εκτεθειμένα σε τεράστιους κινδύνους εξαιτίας της έλλειψης σχεδιασμού, προετοιμασίας και μέτρων πρόληψης για την αντιμετώπιση τέτοιων καταστροφών. Εκεί άλλωστε εντοπίζονται και οι διαχρονικές ευθύνες όλων των κυβερνήσεων, όπως και της σημερινής ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που προσπαθούν πάντα μπροστά στα αποτελέσματα του εγκλήματος να ξεγλιστρήσουν, επικαλούμενες πότε τα ακραία καιρικά φαινόμενα, πότε την «κλιματική αλλαγή», κάνοντας «μπαλάκι» τις ευθύνες ανάμεσα σε «αρμόδιους» και «αναρμόδιους». Η άκρη του κουβαριού που μπερδεύουν οι αστικές κυβερνήσεις όμως υπάρχει. Είναι το γεγονός ότι τα μέτρα προστασίας δεν υπάρχουν, πόροι δεν διατίθενται για την επάνδρωση μηχανισμών και για τη δημιουργία υλικοτεχνικής υποδομής, καθώς οι προτεραιότητες του αστικού κράτους είναι άλλες και όχι η προστασία της ανθρώπινης ζωής.

Δεν δίνεται προτεραιότητα σε βασικά έργα για τις λαϊκές ανάγκες (π.χ. αντιπλημμυρικής και αντισεισμικής προστασίας, ελεύθεροι χώροι), τα έργα που προτάσσονται αφορούν ιεραρχήσεις για την ενίσχυση των μονοπωλιακών ομίλων.

 Είναι χαρακτηριστικό ότι με βάση το πρόσφατο Ρυθμιστικό Σχέδιο για την Αττική, που εγκρίθηκε το 2014 επί ΝΔ και ουσιαστικά επανεπιβεβαιώθηκε με τις εξαγγελίες των «αναπτυξιακών» συνεδρίων της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, προωθείται ο σχεδιασμός της άρχουσας τάξης για την περιοχή, δίνοντας προτεραιότητα σε έργα που αφορούν τον τουρισμό πολυτελείας, τη μεταφορά εμπορευμάτων, τη διαμόρφωση βιομηχανικών και επιχειρηματικών πάρκων, τη χωροθέτηση αξόνων εφοδιαστικής αλυσίδας και ό,τι άλλο υπηρετεί τη στρατηγική η Αττική να γίνει η «καρδιά» της διαδικασίας μετατροπής της χώρας σε διαμετακομιστικό και ενεργειακό κέντρο.

Η επίγνωση, από το λαό, της κατάστασης και των κινδύνων που υπάρχουν είναι σημαντικός όρος για να εντείνεται η πάλη, η διεκδίκηση μέτρων πρόληψης καταστροφών, όπως αυτή που ζούμε στην Ανατολική Αττική.

Πόλεις - βραδυφλεγείς βόμβες


Δεκάδες εκατομμύρια τόνοι πετρελαιοειδών αποθηκευμένοι και υπό επεξεργασία, τεράστιες βιομηχανίες χημικών, πλαστικών, τσιμέντου, χαλυβουργίες, τροφίμων, ναυπηγεία, εταιρείες ανακύκλωσης, σκραπατζίδικα, αποθήκες όλων των ειδών... 
Και όλα αυτά σε απόσταση αναπνοής από ένα αεροδρόμιο, αλλά και τις αυλές σπιτιών λαϊκών οικογενειών. Μέσα από αυτήν τη χαβούζα περνάει μια από τις κεντρικές οδικές αρτηρίες που συνδέει την Αττική με την Πελοπόννησο και τη Δυτική Ελλάδα. Ο λόγος για το Θριάσιο Πεδίο, που φιλοξενεί 7-10.000 ρυπογόνες βαριές βιομηχανίες, αποτελώντας μια βραδυφλεγή βόμβα για τη δημόσια υγεία, τη ζωή και την ασφάλεια όλων των κατοίκων του Λεκανοπεδίου.

Κι όμως! Αυτή η γενική παραδοχή δεν έχει οδηγήσει στην κατάρτιση ενός λεπτομερούς σχεδιασμού, τόσο για την πρόληψη όσο και για την άμεση αντιμετώπιση ενός βιομηχανικού ατυχήματος μεγάλης έκτασης. Ενός ατυχήματος που μπορεί να προέλθει από πυρκαγιά (ανατριχιαστική ήταν η εικόνα της περασμένης Δευτέρας με τις φλόγες να γλείφουν τη μάντρα της «Motor Oil»), από έναν ισχυρό σεισμό, ακόμα και από ανθρώπινο λάθος. Η ανεξέλεγκτη συμβίωση βιομηχανίας - κατοικίας στην περιοχή, η γειτνίαση σε πολύ μικρή απόσταση επικίνδυνων εγκαταστάσεων, όπως διυλιστηρίων με εγκαταστάσεις υγραερίων και πολεμικής βιομηχανίας, είναι ενδεικτικά παραδείγματα της πιθανότητας πρόκλησης ενός μεγάλου ατυχήματος που θα επηρεάσει κατοικημένες περιοχές. Εφιάλτη για την περιοχή αποτελεί το «φαινόμενο του ντόμινο», δηλαδή μια πιθανή διαδικασία αλυσιδωτών εκρήξεων, που αν ξεκινήσουν δύσκολα σταματούν και κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει τι θα αφήσουν πίσω τους.

Μέσα στο Θριάσιο Πεδίο, που για την κυβέρνηση και την αστική τάξη αποτελεί «λυδία λίθο» του σχεδιασμού για μετατροπή της Αττικής σε κόμβο διαμετακόμισης, ζουν και εργάζονται εκατοντάδες χιλιάδες εργατοϋπάλληλοι. Η ρυμοτομία στην περιοχή είναι ανύπαρκτη, αφού αυτό που κυριαρχεί είναι η άναρχη εγκατάσταση των βιομηχανικών μονάδων. Βιομηχανική ζώνη και οικιστικός ιστός είναι ένα, εργοστάσια φτάνουν μέχρι την παραλία. Το σκηνικό λαβυρίνθου, με τα αδιέξοδα, τα στενοσόκακα, τους «βουβούς» δρόμους, θυμίζει το μοιραίο Μάτι της Ραφήνας, όμως στο Θριάσιο δεν υπάρχουν πεύκα, αλλά τεράστιες δεξαμενές πετρελαίου, αγωγοί αερίου, αποθήκες με εύφλεκτα υλικά, με πλαστικά, με μηχανήματα κάθε είδους...

Στο Θριάσιο δεν έχει πραγματοποιηθεί ποτέ (ή τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια) μία άσκηση με ευθύνη του κράτους για την άμεση εκκένωση της περιοχής, οι χιλιάδες εργάτες που περνούν εκεί τη μισή ζωή τους δεν έχουν ενημερωθεί με επίσημο τρόπο τι να κάνουν σε περίπτωση ατυχήματος. Κανένας δεν γνωρίζει πόση ώρα χρειάζεται για την ασφαλή μετακίνηση ενός μέρους ή του συνόλου των εργαζομένων σε ασφαλές σημείο άπαξ και σημάνει συναγερμός. Τα μέχρι τώρα δείγματα, με τα συχνά ατυχήματα, όπως στα ΕΛΠΕ με τους 5 νεκρούς πριν από δύο χρόνια, ή η πυρκαγιά σε εταιρεία ανακύκλωσης τον Ιούνη του 2015 στον Ασπρόπυργο, που μετέτρεψε όλη την Αττική σε θάλαμο αερίων, είναι συνεχή προειδοποιητικά μηνύματα προς τις κρατικές υπηρεσίες, αλλά η ανταπόκριση είναι μηδενική.

Η ύπαρξη σχεδίων στα χαρτιά, χωρίς αυτά να έχουν ποτέ επικαιροποιηθεί, χωρίς να έχουν γίνει ασκήσεις ετοιμότητας, χωρίς να έχει ποτέ ενημερωθεί ο πληθυσμός, η ανεπάρκεια υποδομών, οδών διαφυγής, μέσων και οργανωτικών μέτρων για την περίπτωση που θα απαιτηθεί εκκένωση της περιοχής σε κάποιο ατύχημα, είναι ορισμένες μόνο από τις πλευρές που αναδεικνύουν ότι η όλη δραστηριότητα στην περιοχή είναι ένα παιχνίδι διαρκείας με τη φωτιά.

Το πρόβλημα γιγαντώνεται αν αναλογιστεί κανείς ότι και η άλλη έξοδος από το Λεκανοπέδιο, αυτή του άξονα Αθηνών - Λαμίας, επίσης περνάει μέσα από μια τεράστια βιομηχανική ζώνη, που μπορεί να δώσει ατύχημα μεγάλης έκτασης. 
Εύκολα σκέφτεται κανείς τι κινδύνους γεννά το γεγονός ότι το Λεκανοπέδιο μπορεί ουσιαστικά να «κλειστεί» από τις δύο αυτές εξόδους, που και οι δύο είναι παγιδευμένες, αφού περνούν μέσα από τις βιομηχανικές ζώνες. Ο πολύωρος εγκλωβισμός εκατοντάδων οδηγών στην Εθνική οδό στο ύψος της Κινέτας, κατά την πρόσφατη πυρκαγιά, ο εφιάλτης που έζησαν και περιγράφεται μέσα από μαρτυρίες, με τις φλόγες να διασχίζουν το οδόστρωμα και τους καπνούς να προκαλούν ασφυξία, είναι ίσως μια μικρογραφία σε ενδεχόμενο βιομηχανικό ατύχημα μεγάλης έκτασης ή άλλη έκτακτη κατάσταση (π.χ. σεισμό), που πιθανόν να απαιτήσει μαζική μετακίνηση κόσμου και βαρέων οχημάτων.

«Μη επιλέξιμη» η αντισεισμική προστασία του λαού


Κάθε Σεπτέμβρη στην Αττική ξυπνά ο εφιάλτης του 1999, με το σεισμό των 5,9 Ρίχτερ, που άφησε 143 νεκρούς, αποκαλύπτοντας σε όλο του το μεγαλείο ένα ακόμα διαχρονικό έγκλημα σε βάρος του λαού, αυτό της τραγικής έλλειψης αντισεισμικής θωράκισης.

Από τότε μπορεί να έχουν περάσει σχεδόν 20 χρόνια, όμως δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα σε σχέση με την προστασία των λαϊκών νοικοκυριών, ή των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς και στα δημόσια κτίρια. Άλλωστε οι εικόνες των εργοστασίων που κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος το 1999 παρασύροντας στο θάνατο δεκάδες εργάτες είναι χαρακτηριστικές του εγκλήματος.

Τα έργα αντισεισμικής θωράκισης δεν είναι «επιλέξιμα» για χρηματοδότηση, αφού δεν λειτουργούν ανταποδοτικά για μονοπωλιακούς ομίλους, δεν εξασφαλίζουν αναπαραγωγή των κερδών τους σε βάθος χρόνου, όπως συμβαίνει π.χ. με τους αυτοκινητόδρομους και τα διόδια.

Τα στοιχεία για όλη την Ελλάδα είναι συντριπτικά, και προφανώς αυτή η κατάσταση αποτυπώνεται και στην Αττική, που συγκεντρώνει σχεδόν το μισό πληθυσμό της χώρας.

Ας δούμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα:

- Μετά το σεισμό του 1999, 429 σχολικές μονάδες στην Αττική, από τις 2.465 που ελέγχθηκαν, κρίθηκαν ακατάλληλες για χρήση. Όμως μόνο ένα μικρό ποσοστό, μερικές δεκάδες, έχουν αποκατασταθεί, ενισχυθεί ή αντικατασταθεί.

- Από τις περίπου 14.500 σχολικές μονάδες σε όλη τη χώρα, οι 4.440 έχουν κτιστεί πριν από το 1959 και οι 3.880 έχουν κτιστεί πριν από το 1985, δηλαδή το 57,4% των σχολικών μονάδων χαρακτηρίζονται «γερασμένες», αφού έχουν κτιστεί χωρίς ή με ελάχιστες αντισεισμικές προδιαγραφές.

- Από τις υπόλοιπες 6.180 που έχουν χτιστεί μετά το 1985, μόλις οι 3.050 έχουν κτιστεί με πιο αυστηρές αντισεισμικές προδιαγραφές μετά το 1995.
- Μέχρι σήμερα σε ελάχιστα κτίρια, και κυρίως σχολεία, έχουν γίνει οι αναγκαίες παρεμβάσεις ενίσχυσης.

Ακόμα κι αυτός ο στοιχειώδης προσεισμικός έλεγχος των σχολείων σταμάτησε το Μάρτη του 2010, εξαιτίας των περικοπών σε δαπάνες και προσωπικό, με αποτέλεσμα να «αποψιλωθούν» τα συνεργεία ελέγχων και να παγώσουν οι διαδικασίες.

Υπάρχουν επίσης εκτιμήσεις ότι το 50% των νοσοκομειακών κτιρίων, δηλαδή κάπου 300 ανεξάρτητα από στατικής πλευράς κτίρια, χρειάζονται λεπτομερέστερο έλεγχο ή και παρέμβαση. Σε κάθε περίπτωση, το 80% των 4.000.000 κτιρίων της χώρας έχουν κτιστεί πριν από το 1985, δηλαδή πριν τεθεί σε εφαρμογή ο σύγχρονος αντισεισμικός κανονισμός, και επομένως χρήζουν ελέγχων και ενισχύσεων.

Η εγκληματική ευθύνη του αστικού κράτους αναδεικνύεται και από άλλα παραδείγματα. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου, μετά το σεισμό του 1999 στην Αττική, κτίρια που είχαν αρχικά χαρακτηριστεί «κίτρινα» «αποχαρακτηρίστηκαν» στη συνέχεια χωρίς να γίνει ουσιαστικός έλεγχος.

Η κατάργηση ελεγκτικών υπηρεσιών των πολεοδομιών επιδείνωσε ακόμη περισσότερο το υπάρχον πρόβλημα, καθώς πλέον δεν προβλέπεται ούτε τυπικά ο έλεγχος από την πλευρά του κράτους και η ευθύνη μετακυλίεται πλήρως στον ιδιοκτήτη που πρέπει να απευθυνθεί σε μεμονωμένο μηχανικό, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι ζητείται από τον ιδιοκτήτη να επιλέξει με ποιο κανονισμό θα γίνει η κατασκευή.

Όταν βρέχει πνιγόμαστε...

Πηγή: Eurokinissi

Εμβληματικό παράδειγμα για το τι σημαίνει «ανοχύρωτη πόλη» είναι η παντελής απουσία αντιπλημμυρικής προστασίας για ολόκληρο το Λεκανοπέδιο. Κάθε φθινόπωρο με τα πρωτοβρόχια δεκάδες εργατογειτονιές κοιμούνται και ξυπνούν με την αγωνία της βροχής. Αυτοσχέδια οχυρωματικά έργα στα σπίτια προσπαθούν να υποκαταστήσουν τις εγκληματικές ελλείψεις διαχρονικά όλων των κυβερνήσεων και της Τοπικής Διοίκησης.

Η Μάνδρα, το Περιστέρι, το Μενίδι, η Ν. Ιωνία, τα Α. Λιόσια, η Κοκκινιά, ο Πειραιάς, το Κερατσίνι είναι κάθε χειμώνα ψηλά στη λίστα του «ραντεβού» με τα λασπόνερα.

Το έγκλημα στη Μάνδρα με τους 24 νεκρούς στις 15 Νοέμβρη 2017 ήταν η κορυφαία πράξη του δράματος των τελευταίων ετών, που δείχνει πόσο χαμηλά έχουν το αστικό κράτος και όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις την προστασία της ανθρώπινης ζωής. Η διαρκής προσπάθεια να χρεώσουν την ευθύνη στα ίδια τα λαϊκά νοικοκυριά, δηλαδή στους πνιγμένους για τον πνιγμό τους, είναι τεράστια πρόκληση. Η επίκληση της αυθαίρετης δόμησης, των μπαζωμένων ρεμάτων είναι μια προσπάθεια όλων των κυβερνήσεων, και της σημερινής ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, να βρουν άλλοθι για την ενοχή τους. Τα εργατικά - λαϊκά στρώματα που στοιβάχτηκαν στις γειτονιές αυτές, ακολούθησαν κατά πόδας την άναρχη επέκταση των βιομηχανικών ζωνών και άλλων μεγάλων επιχειρήσεων, όπως συμβαίνει σε όλο τον κόσμο.

Η κατάσταση στην Αττική αντικατοπτρίζει ακριβώς την έλλειψη ενός ολοκληρωμένου σχεδιασμού πρόληψης και αντιμετώπισης των πλημμυρών, ενώ και σε αυτό το μέτωπο αποκαλύπτεται ότι ο χωροταξικός σχεδιασμός δεν βασίζεται στο κριτήριο κάλυψης των αναγκών του λαού, αλλά στην ενίσχυση της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Μια σειρά μεγάλων έργων δεν είναι ενταγμένα σε ένα συνολικό σχεδιασμό για κάθε περιοχή και γενικότερα για κάθε λεκάνη απορροής, επηρεάζοντας την αντιπλημμυρική προστασία. Σε πολλές περιοχές που αναπτύχθηκαν άναρχα με αυθαίρετη δόμηση, τα υφιστάμενα έργα αποχέτευσης ομβρίων και οι υφιστάμενες μελέτες είναι ανεπαρκείς, άλλα έργα δεν έχουν ακόμη ολοκληρωθεί.

Το πρόβλημα της επικινδυνότητας από ενδεχόμενη πλημμύρα είναι γνωστό στους αρμόδιους φορείς από σχετικές μελέτες (π.χ. μελέτη Αναπτυξιακού Συνδέσμου Δυτικής Αττικής του 2010, έκθεση ΥΠΕΚΑ για Προκαταρκτική Αξιολόγηση Κινδύνων Πλημμύρας για τα 14 υδατικά διαμερίσματα της χώρας του 2012, παλιότερες ημερίδες ΤΕΕ και σχετική βιβλιογραφία). Η συνεχιζόμενη για χρόνια προκλητική έλλειψη σχετικών έργων αντιπλημμυρικής προστασίας συνιστά προδιαγεγραμμένο έγκλημα σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων.

Επίσης, ενώ η δασική βλάστηση συμβάλλει στη συγκράτηση του νερού και στην προστασία του εδάφους από τη διάβρωση, η δασοκτόνα πολιτική και η πολιτική εμπορευματοποίησης της γης που αποτελούν την πραγματική αιτία καταστροφικών πυρκαγιών, έχουν επιδεινώσει το πρόβλημα στις περιοχές που έχουν πληγεί από πυρκαγιές, χωρίς να έχουν πραγματοποιηθεί αναγκαία αντιπλημμυρικά έργα.

Το καλοκαίρι καιγόμαστε...

Πηγή: Eurokinissi

Η τελευταία βδομάδα απέδειξε με τον πιο τραγικό τρόπο πόσο ανοχύρωτο είναι το Λεκανοπέδιο της Αττικής και απέναντι στις πυρκαγιές.

Τα δεκάδες θύματα στο Μάτι της Ραφήνας είναι μια ακόμα τραγική επιβεβαίωση των ελλείψεων σε μέσα πυροπροστασίας, πρόληψης αλλά και καταστολής πυρκαγιών. Κάθε χρόνο άλλωστε οι κάτοικοι του Λεκανοπεδίου γίνονται μάρτυρες καταστροφής των βουνών που το περιβάλλουν. Από τον Υμηττό μέχρι την Πάρνηθα και από την Πεντέλη μέχρι τα Γεράνεια είναι διαρκώς στο επίκεντρο των καταστροφικών πυρκαγιών.

Οι ευθύνες της κυβέρνησης και των προκατόχων της εντοπίζονται σε ζητήματα όπως η διατήρηση όλου του αντιδασικού νομοθετικού πλαισίου.

Οι πρόσφατες φονικές πυρκαγιές επιβεβαιώνουν τη μείωση των κρατικών δαπανών με αποτέλεσμα την «αποψίλωση» του Πυροσβεστικού Σώματος, τις τραγικές ελλείψεις σε υλικοτεχνικό εξοπλισμό, τα χάλια που έχει το δασικό οδικό δίκτυο, τα απαρχαιωμένα οχήματα με το 55% περίπου να είναι πέραν της 20ετίας, χωρίς ουσιαστικές προσλήψεις για την κάλυψη των πραγματικών αναγκών, με εργαζόμενους τριών ταχυτήτων και με τσακισμένα εργασιακά δικαιώματα. Επίσης, ότι δεν γίνονται έγκαιρα οι απαραίτητοι καθαρισμοί, οι αποψιλώσεις για τη δημιουργία αντιπυρικών ζωνών, δεν συντηρούνται τα υδροστόμια. Δεν υπάρχουν αναλώσιμα υλικά, με τους πυροσβέστες να αναγκάζονται να συντηρούν οι ίδιοι τις στολές τους και τα ατομικά μέσα προστασίας τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι πετσοκομμένοι προϋπολογισμοί της Δασικής Υπηρεσίας και του Πυροσβεστικού Σώματος διατηρούνται σε πολύ χαμηλά επίπεδα, αφού το ποσοστό που διατίθεται από τον κρατικό προϋπολογισμό για την προστασία των δασών είναι της τάξης του 0,035%. Ενώ ο μέσος όρος της μείωσης των δαπανών για το Πυροσβεστικό Σώμα, μέσα από τους προϋπολογισμούς των ετών 2015, 2016, 2017, 2018 της σημερινής κυβέρνησης, σε σχέση με τον τελευταίο προϋπολογισμό προ οικονομικής κρίσης του 2009, διαμορφώνεται στα 121.193.043 ευρώ και είναι μεγαλύτερος από τον μέσο όρο των μειώσεων της τελευταίας 10ετίας, που είναι 118.878.723 ευρώ.

Ειδικά το τελευταίο έγκλημα έφερε στην επιφάνεια τον ανεπαρκή συντονισμό των εμπλεκόμενων φορέων, τη μη ύπαρξη ενός ολοκληρωμένου σχεδίου διαφυγής, τη μη εκπαίδευση του πληθυσμού αλλά και του προσωπικού της Πολιτικής Προστασίας ώστε να εκκενωθεί άμεσα ο χώρος που απειλείται από πιθανή επέκταση της πυρκαγιάς.

Όλα τα παραπάνω έχουν ως αποτέλεσμα να μπαίνουν σοβαρά εμπόδια στην αντιμετώπιση των πυρκαγιών, να χάνονται ανθρώπινες ζωές, να καίγονται δάση και περιουσίες. Την ίδια στιγμή, και στην Αθήνα, το Πυροσβεστικό Σώμα αποδυναμώνεται περαιτέρω για να καλύπτει τις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων που εκμεταλλεύονται τα αεροδρόμια.

Τα εκατομμύρια των κατοίκων της Αττικής έχουν γίνει μάρτυρες τα τελευταία δέκα χρόνια, εξαιτίας όλων αυτών των ελλείψεων, απανωτών εγκλημάτων. Εκτός από τα περιαστικά δάση και τα βουνά, που αποψιλώνονται χρόνο με το χρόνο, έχουν ζήσει και πυρκαγιές μέσα στον αστικό ιστό, σε βιομηχανίες, όπως στα ΕΛΠΕ, στο εργοστάσιο «Simmetal» στη Μάνδρα, στην Ανακύκλωση στον Ασπρόπυργο κ.α., με το καθένα από αυτά τα παραδείγματα να αποδεικνύει με τη σειρά του τις ανεπάρκειες που γεννά η κυβερνητική πολιτική.

Διεκδικήσεις σε σύγκρουση με την κυρίαρχη πολιτική

Πηγή: Eurokinissi

Η αποτελεσματική προστασία εργαζομένων και πληθυσμού μπορεί σήμερα να επιτευχθεί με βάση το κατακτημένο επίπεδο της επιστήμης και της τεχνικής. Στο πλαίσιο του σημερινού καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, ο χωροταξικός σχεδιασμός, η λειτουργία κάθε εργασιακού χώρου και υποδομής δεν γίνονται με γνώμονα την ικανοποίηση του συνόλου των κοινωνικών αναγκών.

Για να καλυφθεί λοιπόν ολόπλευρα αυτή η ζωτική λαϊκή ανάγκη, απαιτείται ένας ριζικά διαφορετικός δρόμος ανάπτυξης, που θα αντιμετωπίζει τα θέματα πρόληψης και διαχείρισης έκτακτων καταστάσεων με γνώμονα τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι με γνώμονα τη διασφάλιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, που αποτελεί το κριτήριο σήμερα στο πλαίσιο του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.

Το εργατικό - λαϊκό κίνημα εμπλουτίζει διαρκώς τις διεκδικήσεις γύρω από τα κρίσιμα για τους εργαζόμενους ζητήματα προστασίας της ζωής και της περιουσίας τους, σε αντιπαράθεση με τη διαχρονική κυβερνητική πολιτική που θυσιάζει τις ανάγκες τους στο βωμό της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Οι διεκδικήσεις των ταξικών συνδικάτων και των Λαϊκών Επιτροπών περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων:
  • Να ληφθούν όλα τα αναγκαία μέτρα πυροπροστασίας, αντισεισμικής και αντιπλημμυρικής θωράκισης, πρόληψης εργατικών ατυχημάτων και βιομηχανικών ατυχημάτων μεγάλης έκτασης, με ουσιαστικό κρατικό έλεγχο των ευθυνών των εργοδοτών.
  • Να εκπονηθούν συγκεκριμένα σχέδια με βάση τους κινδύνους ανά περιοχή, με επαρκή εκπαίδευση όλων των εμπλεκόμενων φορέων αλλά και εργαζομένων και κατοίκων.
  • Χωροταξικό σχεδιασμό με βάση τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες και όχι το επιχειρηματικό κέρδος.
  • Αποφασιστική ενίσχυση του δυναμικού και της υλικοτεχνικής υποδομής των κρατικών ελεγκτικών μηχανισμών.
  • Ενιαίο, καθολικό, αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σύγχρονο σύστημα Υγείας - Πρόνοιας, που θα χρηματοδοτείται αποκλειστικά από το κράτος. Δωρεάν χορήγηση φαρμάκων. Η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και όλες οι παροχές των ασφαλιστικών ταμείων να περάσουν στην αποκλειστική ευθύνη του κράτους, με χρηματοδότηση 100%.
  • Να ενισχυθούν με το αναγκαίο μόνιμο προσωπικό τα δημόσια νοσοκομεία.
  • Να δημιουργηθούν σύγχρονα δημόσια Κέντρα Υγείας με το απαραίτητο προσωπικό και εξοπλισμό.
 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΥΠΟΥ ΛΑ.ΣΥ. ΙΟΝΙΩΝ ΝΗΣΩΝ



Η απόφαση που πάρθηκε κατά πλειοψηφία στο ΠΣ στις 29/7/18 (με την ψήφο των περιφερειακών συμβούλων ΣΥΡΙΖΑ-ΛΑΕ) για την κατάσταση στη Λευκίμμη, με την Αστυνομοκρατία και τη δημιουργία μιας νέας χωματερής στην πράξη ζητάει τη συνέχιση της λειτουργίας της χωματερής, άρα και της παρουσίας των ΜΑΤ.
Αποδεικνύεται, για άλλη μια φορά, ότι η πλειοψηφία ΣΥΡΙΖΑ-ΛΑΕ στο Περιφερειακό Συμβούλιο στηρίζει την κρατική καταστολή και την Αστυνομοκρατία.
Αρνούνται οποιαδήποτε διερεύνηση νέων χώρων γιατί θέλουν να προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση όλης της διαχείρισης των σκουπιδιών κάτι που θα το πληρώσει πολύ ακριβά η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα με μεγάλη αύξηση των δημοτικών τελών.
Οι περιφερειακοί σύμβουλοι της ΝΔ αποχώρησαν λίγο πριν την ψηφοφορία γιατί στην ουσία συμφωνούν και με τη λειτουργία της χωματερής και την αστυνομοκρατία και την ιδιωτικοποίηση της διαχείρισης των σκουπιδιών.
Η στάση των Περιφερειακών Συμβούλων της ΛΑΕ είναι αποκαλυπτική για την πολιτική υποκρισία και τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό αυτού του πολιτικού μορφώματος: Στη Λευκίμμη και στα ΜΜΕ οι εκπρόσωποι της ΛΑΕ εμφανίζονται αντίθετοι στη λειτουργία της χωματερής της Λευκίμμης και την αστυνομοκρατία ενώ στο ΠΣ και στο Δήμο στηρίζουν και την αστυνομοκρατία και τη λειτουργία της χωματερής.
Οι εργαζόμενοι της Κέρκυρας, η νεολαία μπορούν να βγάλουν πολιτικά συμπεράσματα, να καταδικάσουν το σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης και των άλλων κομμάτων να συμπορευτούν με το ταξικό εργατικό κίνημα και το ΚΚΕ.

30/7/18

Τα άσεμνα τα λόγια τα μεγάλα





Οταν η εξουσία κυριολεκτήσει εμπράκτως, είναι βέβαιο ότι χάνονται ζωές αλλά απολύτως σίγουρο ότι οι ευθύνες για τις απώλειες και η ανάληψή τους, στο επίπεδο της λήψης αποφάσεων, βρίσκονται εκτός ουσίας. Αλλωστε, αυτό σημαίνει εξουσία. Εκτός ουσίας. Η σχολιογραφία, η κριτική, ο λόγος των απελπισμένων, οι καταγγελίες, ακόμα και η στείρα αντιπολίτευση είναι μες το παιχνίδι της σύγκρουσης της ουσίας με την εξουσία μπροστά στο θηριώδες, το απόλυτο που λέμε κακό που μας βρήκε.
 
Τα προβλήματα αρχίζουν όχι από την ώρα που μας βρίσκει το κακό, αλλά απ' την ώρα που το απεργαζόμαστε, το προκαλούμε, το μεγεθύνουμε, το ωραιοποιούμε, το ξορκίζουμε, το απευχόμαστε και εντέλει τρέχουμε για να το αποφύγουμε άλλοι σώζοντας το τομάρι τους κι άλλοι εαυτούς και αλλήλους, επειδή θέλουν, μπορούν και εν πολλοίς ξέρουν πως.
Αυτά όμως είναι ζητήματα ουσίας της ζωής και της κοινωνίας. Οταν φτάσουμε στην εξουσία είναι άλλες οι ευθύνες, οι γνώσεις, οι απαιτήσεις και κυρίως το βάρος της υπογραφής του πιστοποιητικού θανάτου. Χάνεις τον άνθρωπό σου. Πονάς, υποφέρεις όσο και όπως και στις αρχαίες και στις σύγχρονες κοινωνίες. Στις τελευταίες όμως το πιστοποιητικό το υπογράφουν οι... αρχές.

Σ' αυτήν την αντίφαση που γεννήθηκε ανάμεσα στη δήλωση - απάντηση του γραμματέα Πολιτικής Προστασίας σε Ερώτηση του ΚΚΕ για την πυρασφάλεια κ.λπ... «η χώρα μας διαθέτει έναν δασοπυροσβεστικό μηχανισμό, που ελάχιστες χώρες τον διαθέτουν... μ' ένα δίκτυο εξαιρετικό, ειδικά στην Αττική και τα περιαστικά δάση, που «η φωτιά σβήνεται μ' ένα ή δύο οχήματα και με την κινητοποίηση του πρώτου εναέριου μέσου» και σε όσα «υπερήφανα» ακούστηκαν σαν άσεμνα λόγια σε κηδεία στη συνέντευξη Τύπου των «προστατευτικών αρχών», χάθηκε και η ουσία εξευτελίστηκε και η εξουσία. Οχι. 
Δεν είναι θέμα παραίτησης απλώς. Είναι ύβρις να τα έχεις πει αυτά τα μοναδικά εξαιρετικά και τέλειά σου έργα ένα μήνα πριν και μετά με καρβουνιασμένους νεκρούς, πνιγμένους και ξεσπιτωμένους, να λες ότι φταίνε οι πάντες και τα πάντα για τον όλεθρο, εκτός από την εξουσία σου, που δεν επιτρέπεται να κριθεί εκ του αποτελέσματος.
 
Κι εδώ αρχίζει το βρώμικο παιχνίδι του οπορτουνισμού: Πώς θα βγούμε κερδισμένοι απ' την καταστροφή. Η μείζων αντιπολίτευση, αφαιρώντας τον εαυτό της απ' τον κρίκο των διαχρονικών ευθυνών, στην αρχή το παίζει σεμνή και σιωπηλή και μετά βάζει τα τσιράκια της να λένε κομμούνια τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, έτσι ώστε να ταυτίζεται με την ερώτηση που αυτοί δεν έκαναν, αλλά την έκανε το ΚΚΕ, κι όχι με την απάντηση που είναι ίδια με αυτή που θα έδιναν οι ίδιοι αν ήταν κυβέρνηση, στο ίδιο σύστημα, με τον ίδιο καπιταλιστικό κώδικα αξιών. Αυτόν που θέλει να σε σκοτώνει η εξουσία και μετά να πρέπει να την ψηφίζεις, επειδή σου έδωσε χαμηλότατο δάνειο να πληρώσεις τα περατατζίδικα του Χάρου που πήρε τη μάνα σου ή το παιδί σου.

Κι έτσι, φτάνουμε κυριολεκτικά πατώντας πάνω σε πτώματα με επικοινωνιακές πιρουέτες και το Χάρο πρώτο μπαλαρίνο, να μετράνε τις πυρκαγιές τους σαν επίσημα ψηφισμένα τσογλάνια που μετράνε καμένα πιόνια του τύπου «η δικιά σας πυρκαγιά είχε 63 πτώματα κι η δικιά μας μόλις 84...» (!). Εκτός ουσίας, με συμπυκνωμένη την εκ των υστέρων ευαισθησία στη λέξη «σκάστε», που έτσι κι αλλιώς διαφέρει πολύ όταν λέγεται μπροστά στις κάμερες απ' όταν υλοποιείται πίσω απ' αυτές.
 
Στις βρωμοκουβέντες τα παλιά τα χρόνια οι μεγαλύτεροι λέγανε «θα σου βάλω πιπέρι στο στόμα». Σαν πολύ πλακωθήκαμε στις εξωτικές καυτερές γεύσεις, τα σπρέι πιπεριού και τα πιπεράτα σχέδια αντιμετώπισης κρίσης του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Υπάρχει τρόπος να βγει πολιτικά ο σκασμός. Πάρτε απ' τη «Σύγχρονη Εποχή» την έκδοση της ημερίδας του Μαΐου του 2018 του ΚΚΕ για την πυρασφάλεια και τη δασοπροστασία και χώστε την καλά διαβασμένη στα άσεμνα στόματα της εξουσίας. Τώρα εγκαίρως. Πριν έρθει το φθινόπωρο και μας πνίξουν τα προεκλογικά σαλιαρίσματα σαν χείμαρροι σε κάθε μάνδρα, σε κάθε γειτονιά.




TOP READ