8 Ιουλ 2012

Αμ δε, που έφταιγε η αποχέτευση!


Αμ δε, που έφταιγε η αποχέτευση! 

Τα θεμέλια φταίγαν







Προχθές έπεσε η κεραμοσκεπή της Σούλας. 
Είναι καιρός τώρα που διαπιστώνει μεγάλη υγρασία στον τοίχο της.
Μην φανταστείτε, μιλάμε για ένα σπίτι χτισμένο από το 1922 και μάλιστα δίχως ιδιαίτερη συντήρηση.
Τι να κάνει το κορίτσι, πέθαναν οι γονείς της, χώρισε από τον άντρα της, την έδιωξαν και από την δουλειά της, και ήρθε να μείνει στο παλιό πατρικό.




Πολύ υγρασία το σπίτι.
Θα πάθω τίποτα έλεγε και ξανάλεγε. 
Φταίει η αποχέτευση !
Από κει προέρχεται η υγρασία απεφάνθησαν όλοι όσοι φίλοι και γνωστοί το είδαν.
Βρε ρώτα και κανέναν ιδικό της έλεγα,ανθρωπο δοκιμασμένο στην δουλειά.
Ο μπάρμπας της ήταν παλιός Οικοδόμος.
Μωρέ γκρέμισμα θέλει, μουρμούραγε κάτω από τα μουστάκια του. 
Η Σούλα φώναξε τον υδραυλικό τον κυρ Αντώνη.
Αυτός της είπε ότι φταίει η αποχέτευση του πλυντηρίου.
Της άλλαξε σωλήνες,της άλλαξε βρύση και ...
Η υγρασία υγρασία.
Τον ξεδιάντροπο έλεγε και ξανάλεγε η Σούλα και πλήρωσα και ένα σωρό λεφτά.
Μετά της σύστησαν έναν άλλον υδραυλικό.
Ξηγημένος είναι, της είπε μια γνωστή της.
Εμένα όταν τον χρειάστηκα μου τα  βόλεψε μια χαρά.
Έτσι η Σούλα έφερε και τον κυρ Βάγγο.
Αυτός πάλι της είπε είναι από τα πλακάκια.
Έχουν ρωγμές και μπάζουν νερά της βροχής της είπε, μην σε νοιάζει τίποτα, εγώ θα σου τα φτιάξω. Και τα στοκάρισε ένα ένα.
Της κόστισε της Σούλας ο κούκος αηδόνι. 
Αλλά  η υγρασία εκεί σταθερή και ανυποχώρητη.
Και να θρίβουν τα ντουβάρια και πέφτουν οι σοβάδες .......νερό έσταζαν.
Ο μπάρμπας της που ήταν παλιά οικοδόμος.
"Μωρέ κατεδάφιση θέλει αυτό" έλεγε μονολογόντας.
Και μετά ξανά, ......"μια μπουλντόζα θέλει. Να μπει από την μια, να βγει από την άλλη"......


Μπουλντόζα... μια κουβέντα είναι, την Σούλα την βόλευε να είναι η υγρασία από το μπάνιο,ξέρεις τι θα πει σπίτι από την αρχή;
Ο κυρ Αλέκος ο υδραυλικός στην γειτονιά,της εξήγησε ότι το πρόβλημα πράγματι ήταν στο μπάνιο.
Εγώ ξέρω της είπε, μην στεναχωριέσαι.
Άστο επάνω μου.
Η Σούλα σε κακή κατάσταση.
Δουλειά δεν είχε, κάποιες οικονομίες που είχε βάλει στην πάντα από την δουλειά της άρχισαν να εξαφανίζονται. 
Αλλά ο κυρ Αλέκος,μεγάλη καρδιά  ανέλαβε να της κάνει  τσάμπα την εργασία, αλλά  μάλλον δεν πολυενδιαφέρθηκε και αυτός.
Της άλλαξε κάποιους από τους σωλήνες, της άλλαξε και το σιφόνι της αποχέτευσης και της είπε:
"Τώρα μπορείς να κοιμάσαι ήσυχα".
Και εκείνη κοιμήθηκε  ήσυχα, αλλά η υγρασία δεν υποχωρούσε.
Χειμώνας είπε είναι, το καλοκαιράκι όταν ο καιρός ζεστάνει θα τραβήξει και την υγρασία.
Και ήρθε το καλοκαιράκι και ανέβασε θερμοκρασία ο καιρός, αλλά η υγρασία πεισματάρα αδερφέ μου δεν έλεγε να φύγει.
Οι τοίχοι είχαν αρχίσει να θρίβουν και να πέφτουν.
Και ο μπάρμπας της εκεί το χαβά του.
Να μονολογεί κάτω από τα μουστάκια του, ...."δεν με ακούει της να της κάνω".
"Γκρέμισμα θέλει,γκρέμισμα και ξαναχτίσημο".
"Μια μπουλντόζα να μπει από την μια να βγει από την άλλη".
 "Και τι να της κάνω, δικό μου σάματις είναι, άμα δεν το αποφασίσει μονάχη της ,εγώ και που το λέω μόνος το λέω μόνος τ΄ακούω. Εκείνη θα το πλερώσει, εκείνη θα κουραστεί, σάματις έτσι εύκολα στήνετε ένα σπίτι, θέλει κότσια, θέλει κουράγιο, θέλει να τρέξεις.... εκείνη θα μείνει στο κάτω κάτω".


Και προχθές το βράδυ ακούμε έναν κρότο ένα Μπροοουυμμμ.
Βγήκε όλη η γειτονιά στο δρόμο και στα μπαλκόνια.
Κατέβηκα σαν τρελή,το πίσω δωμάτιο είχε μετατραπεί σε ακάλυπτο.
Είχε πέσει η κεραμοσκεπή, είχε υποχωρήσει ο ένας τοίχος παρασέρνονταν μάλιστα και τον τοίχο του διπλανού σπιτιού.
Βλέπεις τα σπίτια εδώ είναι μεσοτοιχίες. 
Πάνε τα σπίτια.
Ο καθ΄ύλην αρμόδιος μηχανικός που ήρθε, απεφάνθη ότι το πρόβλημα ήταν στην βάση του σπιτιού.
Το χώμα κάτω είχε μπάσει από τους βόθρους και είχε πια διαβρωθεί.
Πλινθόκτιστα σπίτια χωρίς θεμέλια στην ουσία.
Από εκεί και η υγρασία, το σπίτι αυτό δεν σωνόταν με τίποτα.
Τσάμπα έδωσε τόσα λεφτά, τσάμπα προσδοκούσε ότι μπορεί η κατάσταση στο σπίτι να βελτιωθεί.
Χτισμένο από το ΄22, ότι είχε να δώσει το έδωσε. Παλιά κατασκευή ,χωρίς προδιαγραφές, δίχως  υποδομή, χτισμένο με πλιθιά που δεν εξασφάλιζε πια ασφαλή διαμονή και όλο ζητούσε, για τα ηλεκτρικά του, για τα υδραυλικά του, για τα βαψίματα του, για, για, για.......
Όλο ζητούσε αλλά σπίτι δεν γινόταν. 
Δίκιο είχε ο Μπάρμπα Νίκος, γκρέμισμα ήθελε ..... 


Είναι μια τραγική ιστορία.
Θα μπορούσα να σας την περιγράψω και να σας συγκινήσω, να σας κάνω να κλαίτε για ώρες.
Αλλά δεν είναι που θέλω να σας πω την ιστορία της Σούλας και των γονιών της που ήρθαν πρόσφυγες από την Μ.Ασία.
Το ζήτημα που μπαίνει είναι ότι δεν μπορέσαμε να κάνουμε έγκαιρα την σωστή εκτίμηση για τα αίτια του προβλήματος.
Όταν προχωρήσεις σε λάθος εκτίμηση, σε λάθος επιλογές θα οδηγηθείς. 
Και θα πληρώνεις όλο και θα πληρώνεις, θα φθείρεσαι  χωρίς μάλιστα να μπορέσεις να σώσεις και τίποτα.
Αν δεν βρεθεί ο κατάλληλος,ο έμπιστος άνθρωπος,που θα είναι σε θέση να ξέρει και να σου εξηγήσει,  να σε πείσει, εσύ λάθος δρόμο θα ακολουθείς γιατί στο κάτω κάτω δεν είσαι και ιδικός. 


Κρίση σου λέει τι πάει να πει κρίση.
Εγώ το μόνο που καταλαβαίνω είναι ότι η κυρά μου έχασε την δουλειά της, εμένα μου μείωσαν τον μισθό μου, του παππού του μείωσαν την σύνταξη, ο μικρός έχει δώσει 9 βιογραφικά και δουλειά δεν βρίσκει, ο αδερφός μου έχει να πληρωθεί 6 μήνες, η γιαγιά δεν μπορεί να πάρει τα χάπια για την πίεση και για το ζάχαρό της......
Και άσε τα χαράτσια κάθε τρις και τόσο. 
Χέσε μέσα δηλαδή.
Τι είναι λοιπόν η κρίση, είναι αυτό ακριβώς το πράγμα που μας συμβαίνει.
Για την κυρά; Φταίει εκείνη η Αλβανέζα που την πήρανε στην θέση της.
Και μήπως για μένα δεν φταίει εκείνος ο Πακιστανός που του δίνει 15 ευρώ μεροκάματο.
Μου λέει το αφεντικό  και μένα, θέλεις;
Άμα και δεν θέλεις φύγε, άνεργοι νααααα περιμένουν απ΄έξω.


Να φύγουν, να τους διώξουν, να τους πατήσουν κάτω, τι θέλουν στην χώρα μας! 
Ύστερα κοίτα να δεις, φταίμε και μεις, απλώναμε τα πόδια μας παραπάνω από το πάπλωμα μας, περισσότερο απ΄ότι μας έπαιρνε.
Αυτοκίνητο η κυρά, αυτοκίνητο εγώ, να οι διακοπές ,να το σπίτι,.....θα μου πεις θα έπεφτε πάνω στα κεφάλια μας, αλλά άμα δεν έχεις, τι πας και δανείζεσαι; 
Μην σου πω ότι είναι και κάποιοι που φάγανε, φάγανε ,φάγανε και τους έχουν και τους κοιτάνε.
Για να χώνανε  κάποιους στην στενή και θα σου έλεγα εγώ.
Μήπως οι δημόσιοι; Τί έχεις να πεις για τους δημόσιους που τρώγανε με δέκα μασέλες, με τα προνόμιά τους και το αραλίκι τους,... οι τεμπελαράδες. 
Άσε τα χρέη της χώρας, τι διάβολο ξέρεις κανέναν να δανείζει τσάμπα;


Και θα μου πεις  μήπως εμείς δεν κάναμε προσπάθειες;
Εγώ μόλις ξέσπασε  η κρίση, τους μάζεψα όλους γύρω στο τραπέζι.
Κομμένα τους είπα τα παραπανίσια.
Κομμένα και τα φροντιστήρια, κομμένα και τα μπάνια, κομμένα και τηλεφωνήματα με το παραμικρό και τα φώτα, προσοχή και στο νερό, οικονομία και με το αυτοκίνητο, περιορισμένες μετακινήσεις.
Και να ξέρεις αγωνίστηκα.
Ξέρεις πόσες φορές πήγα και μούτζωνα τους πουλημένους εκεί στο Μπουρδέλο τους; 
Αλλά ήρθε το μνημόνιο.
Πιάσανε οι τσογλαναραίοι και υπογράψανε το μνημόνιο χωρίς να το διαβάσουν.
Αν ήταν έντιμοι, αν είχαν λιγάκι πατριωτισμό, αν σκεφτόντουσαν καλύτερα δεν θα υπέγραφαν.


Και απεφάνθησαν!
Όλοι το είπαν, όλοι δεξιοί και αριστεροί Οικονομολόγοι κοινωνιολόγοι ντόπιοι και ξένοι.
Όλα τα μεγάλα κεφάλια απεφάνθησαν! 
Για όλα μας τα δεινά φταίει το μνημόνιο! και μετατράπηκαν σε  αντιμνημονιακούς, μέχρι και αυτοί που το υπέγραψαν, αυτοί που δεσμεύτηκαν με τις υπογραφές τους, έγιναν αντιμνημονιακοί!


Γκρέμισμα θέλει, έλεγε ο μαστρο Νίκος ο Οικοδόμος, αλλά το έλεγε και αυτός ο ευλογημένος κάτω από τα μουστάκια του.
"Σακαλί ντιεγιορ  μπιγιγιου ντουγίορ" 
Έτσι που κανείς δεν έμαθε για την άναρχη ανάπτυξη του συστήματος, κανείς, παρά μονάχα λίγοι έμαθαν για τις εσωτερικές αντιθέσεις του συστήματος, ελάχιστοι γνωρίζουν για τις νομοτέλειές του.
Δεν μπορεί να συνειδητοποιήσουν ότι όλον αυτόν τον πλούτο τον παράγει μόνον η εργασία, δεν καταλαβαίνουν ότι το δεντράκι μπροστά στην πόρτα τους δεν πρόκειται από μόνο του ποτέ, να γίνει τραπεζάκι.
Δεν έμαθε ο κόσμος του μόχθου ότι με  την ανάπτυξη της τεχνολογίας και της επιστήμης μπορεί να παραχθεί πολύ περισσότερο προϊόν με πολύ λιγότερες ώρες εργασίας.
Δεν ξέρει ότι σήμερα τα εμπορεύματα συσσωρεύονται στις αποθήκες και μένουν απούλητα, έτσι που ο εργοδότης δεν χρειάζεται άλλο εμπόρευμα και άρα εργατικά χέρια.
Αλλά χωρίς εργατικά χέρια αφεντικά δεν υπάρχουν.
Δεν γνωρίζει ο κόσμος  τι σημαίνει συσσώρευση κεφαλαίου.


Τι να την κάνει ο κεφαλαιοκράτης την παραγωγή εμπορευμάτων  αφού αυτό που έχει ήδη παραχθεί δεν μπορεί να καταναλωθεί;
Έτσι ο ίδιος ο εργοδότης που το κέρδος του το εισπράττει από την εργασία του εργαζόμενού, που το συμφέρον του είναι να έχει στην δούλεψή του όσο γίνεται περισσότερους εργαζόμενους είναι υποχρεωμένος να καταστρέψει "το μηχάνημα που του παράγει τον πλούτο"
Δεν πάει το μυαλό τους, ότι με την ανάπτυξη της τεχνολογίας σήμερα πια ο εργαζόμενος, δεν χρειάζεται να δουλεύει 8και 10 ώρες.
Σήμερα είναι αρκετό να εργάζεται κανείς πολύ λιγότερες ώρες για να εξασφαλίσει τις σύγχρονες ανάγκες του.
Αλλά αυτό θα σήμαινε ότι δεν θα παράγεται υπεραξία, δεν θα καρπώνεται ο εργοδότης,  το κέρδος από την απλήρωτη εργασία του εργαζόμενου του.


Πάει να πει Σοσιαλισμός!
Σοσιαλισμός ή Μεσαίωνας!Σοσιαλισμός, Λαϊκή κυριαρχία ή τραγωδία για τον λαό και τους εργαζόμενους.
Και όσοι απομείνουν να θρηνούν πάνω σε πτώματα και σε ερείπια.
Ή το γκρεμίζεις και το ξαναχτίζεις Σούλα ή ....


Α,δεν σας είπα ότι στο τέλος ο υδραυλικός της γειτονιάς ο κυρ Αλέκος που της έφτιαξε της Σούλας την αποχέτευση, τους σωλήνες,  τα σιφόνια, μετά που γκρεμίστηκε το σπίτι,μεσολάβησε στο αφεντικό του που ήταν εργολάβος και αγόρασε το οικόπεδο της και το διπλανό  μπιρ παρά.
Μην νομίζεται και ο κυρ Αλέκος έβγαλε το κάτι τις του.
Η Σούλα;................


























 Αναρτήθηκε από  blackbedlam

ΧΙΛΗ - ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ 1973 Επίκαιρα μαθήματα Ιστορίας



ΧΙΛΗ - ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ 1973
Επίκαιρα μαθήματα Ιστορίας
Πώς χτυπήθηκε το εγχείρημα της «Λαϊκής Ενότητας» υπό τον Πρόεδρο Αλιέντε
Ο Πρόεδρος Αλιέντε περικυκλωμένος στο Προεδρικό Μέγαρο
Ξημέρωμα 11ης Σεπτέμβρη1973. Στρατιωτικές δυνάμεις καταλαμβάνουν το Βαλπαραΐσο, το κύριο λιμάνι της Χιλής. Λίγο αργότερα τανκ και στρατιώτες εισβάλλουν στο προεδρικό μέγαρο «Λα Μονέδα», ενώ πολεμικά αεροσκάφη βομβαρδίζουν το προεδρικό μέγαρο αλλά και ραδιοφωνικούς σταθμούς. Μάχες μεταξύ οπλισμένων εργατών και του στρατού διεξάγονταν γύρω από το Προεδρικό Μέγαρο, σε εργοστάσια, στο Πανεπιστήμιο και σε γραφεία εφημερίδων.
Ο Σαλβαδόρ Αλιέντεπέφτει νεκρός. Λίγο πριν πέσει νεκρός, στο τελευταίο μήνυμά του από το προεδρικό μέγαρο, διαβεβαίωνε τους συντρόφους του ότι θα άνοιγαν και πάλι σύντομα διάπλατες οι λεωφόροι για να περάσουν οι ελεύθεροι άνθρωποι στην πορεία τους για μια καλύτερη κοινωνία. Το ανθρωποκυνηγητό είναι πρωτοφανές για τη Λατινική Αμερική.
Μέσα σε λίγες μέρες μόνο συλλαμβάνονται χιλιάδες αγωνιστές σε όλη τη χώρα. Το Στάδιο του Σαντάγιο χρησιμοποιείται τις πρώτες μέρες ως στρατόπεδο συγκέντρωσης. Εκεί θα δολοφονηθεί ο Βίκτορ Χάρα στις 15 Σεπτέμβρη. Λίγες μέρες αργότερα, πεθαίνει και ο ποιητής Πάμπλο Νερούδα και η κηδεία του γίνεται μια διαμαρτυρία, η τελευταία, κατά της φασιστικής χούντας. Η Χιλή γεμίζει στρατόπεδα συγκέντρωσης και τόπους βασανιστηρίων.
Πάνω από τρεις χιλιάδες άνθρωποι δολοφονήθηκαν διαπιστωμένα ή είναι ακόμη αγνοούμενοι, περίπου 100 χιλιάδες πιστεύεται ότι υπέστησαν βασανιστήρια και 500 χιλιάδες ήταν οι πολιτικοί κρατούμενοι και οι εξορισθέντες. Το πραξικόπημα στη Χιλή εγκαινιάζει μια περίοδο κρατικής τρομοκρατίας στη Λατινική Αμερική, η οποία διαρκεί τουλάχιστον μια δεκαετία. Στη διαβόητη Επιχείρηση Κόνδωρ που έχει τις ευλογίες της CIA συμμετέχουν οι μυστικές υπηρεσίες έξι λατινοαμερικανικών χωρών.
Στα πλαίσιά της δολοφονούνται το 1974 στο Μπουένος Αϊρες ο στρατηγός Ούγο Πρaτ, συνεργάτης και φίλος του Αλιέντε, το 1976 στην Ουάσιγκτον ο Ορλάντο Λετελιέρ, στέλεχος της κυβέρνησης του Αλιέντε και λυσσαλέος πολέμιος της χούντας του Πινοτσέτ, καθώς και δεκάδες χιλιάδες κομμουνιστές και άλλοι αγωνιστές.
Τριάντα έξι χρόνια πριν, στόχος του πραξικοπήματος υπό τον Αουγούστο Πινοτσέτ και το σχεδιασμό και την καθοδήγηση της Ουάσιγκτον με την εγχώρια καθεστηκυία τάξη, ήταν η ανατροπή της κυβέρνησης της «Λαϊκής Ενότητας», η οποία είχε συμπληρώσει στην εξουσία μόλις 1.000 μέρες.
Κατάσταση ιστορικής έντασης και οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες
Η νίκη των δυνάμεων της «Λαϊκής Ενότητας» στις προεδρικές εκλογές της 4ης Σεπτέμβρη του 1970 και εν συνεχεία η ανάληψη των προεδρικών καθηκόντων από τον Σαλβαδόρ Αλιέντε (4/11) - στην οποία συμμετείχαν το ΚΚ Χιλής, το Σοσιαλιστικό Κόμμα Χιλής, το Ριζοσπαστικό Κόμμα, η Κίνηση Ενωμένης Λαϊκής Δράσης, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα και η Ανεξάρτητη Λαϊκή Δράση - και στηρίχτηκε από τους χριστιανοδημοκράτες άνοιξε ένα δρόμο για σημαντικές αλλαγές προς όφελος του λαού, με εθνικοποιήσεις και ανάδειξη σε πολλές περιπτώσεις του εργατικού ελέγχου. Απελευθέρωσε τις λαϊκές δυνάμεις, οξύνθηκε η ταξική πάλη και άρχισαν να διαμορφώνονται οι συνθήκες επαναστατικής κατάστασης. Αυτή η διαδικασία έθεσε όλες τις τάξεις, και την αστική τάξη φυσικά, σε κατάσταση ιστορικής έντασης.
Η περίοδος διακυβέρνησης από την κυβέρνηση Αλιέντε, αλλά και τα όσα ακολούθησαν αποτελούν πραγματικό μάθημα Ιστορίας, τόσο για τις κινήσεις, τη δράση των προοδευτικών και επαναστατικών δυνάμεων, την κινητικότητα των μαζών που κορυφώθηκε, αλλά και την ένταση της πάλης από την ολιγαρχία και τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Ωστόσο ανέδειξε και τις αυταπάτες περί «ειρηνικού κοινοβουλευτικού περάσματος στο σοσιαλισμό», φορέας των οποίων ήταν πρώτα και κύρια ο Πρόεδρος Αλιέντε, που, για παράδειγμα, αρνιόταν να εξοπλιστεί το λαϊκό κίνημα όπως καλούσε το ΚΚ Χιλής για να αντιμετωπιστεί δραστικά η αντίδραση που φαινόταν ότι ετοιμαζόταν να χτυπήσει αποφασιστικά το νέο καθεστώτος, να σταματήσει τις όποιες αλλαγές.
Αυτό το μάθημα γίνεται οδυνηρά επίκαιρο και με το πραξικόπημα που εκδηλώθηκε στις 28 Ιούνη στην Ονδούρα και τις εξελίξεις στην ευρύτερη Λατινική Αμερική, σε ένα σημείο καμπή για την πορεία των αλλαγών που προωθούν οι κυβερνήσεις της Βενεζουέλας, του Εκουαδόρ, της Βολιβίας, του Ελ Σαλβαδόρ, της Νικαράγουας, της Παραγουάης.
Οι λεπτομέρειες της οδυνηρής εμπειρίας της Χιλής, ακόμη και 36 χρόνια μετά, συνεχίζουν να αναδύονται συμπληρώνοντας συνεχώς την εικόνα. Για τον τρόπο με τον οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες ενορχήστρωσαν το πραξικόπημα, αλλά και για το πώς το πραξικόπημα στη Χιλή ήταν το εναρκτήριο λάκτισμα για την εξαπόλυση του αιματηρότερου κύκλου επεμβάσεων και πραξικοπημάτων στη Λατινική Αμερική με στόχο την κατάπνιξη του λαϊκού και αντάρτικου κινήματος.
Νέα στοιχεία ήρθαν πρόσφατα στο φως, από το ερευνητικό κέντρο «Αρχεία Εθνικής Ασφαλείας» του Πανεπιστημίου Τζορτζ Ουάσιγκτον που έδωσε στη δημοσιότητα τα έγγραφα ή τουλάχιστον μεγάλο μέρος αυτών που αποκαλύπτουν τον κρίσιμο ρόλο που διαδραμάτισε η Βραζιλία στο πραξικόπημα στη Χιλή το 1973, στις ενέργειες ενάντια στην Κούβα και την ανατροπή του Φιντέλ Κάστρο, αλλά και άλλων κυβερνήσεων της Λατινικής Αμερικής, που θεωρούνταν από την Ουάσιγκτον ως «εχθρικές».
Νίξον καλεί Μεντίσι
Ο Αμερικανός Πρόεδρος, Ρίτσαρντ Νίξον, είχε «ανοικτή γραμμή» με τον Πρόεδρο της Βραζιλίας, στρατηγό Εμίλιο Γκαρασταζού Μεντίσι, σε μια κοινή στάση σε βάρος των κυβερνήσεων του Σαλβαντόρ Αλιέντε στη Χιλή και του Φιντέλ Κάστρο στην Κούβα.
Συγκεκριμένα, κατά τη διάρκεια συνδιάσκεψης στο Οβάλ Γραφείο στις 9 Δεκέμβρη του 1971, ο Πρόεδρος Νίξον εξέφρασε την πρόθεσή του να βοηθήσει οικονομικά, ή με κάποιον άλλο τρόπο, τη Βραζιλία στην περίπτωση που εκείνη «ξεφορτωνόταν» τις αριστερές κυβερνήσεις της Νότιας Αμερικής. «Υπάρχουν πολλά πράγματα που η Βραζιλία, ως μια νοτιοαμερικάνικη χώρα, μπορεί να πετύχει, ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες όχι», είπε χαρακτηριστικά ο Νίξον στον Βραζιλιάνο ομόλογό του. Από την πλευρά του, ο στρατηγός Μεντίσι ήταν καταφατικός, απαντώντας, μάλιστα, ότι ο Αλιέντε θα ανατρεπόταν για τους ίδιους λόγους που προκάλεσαν το πραξικόπημα στη Βραζιλία και την ανατροπή του δημοκρατικά εκλεγμένου Προέδρου Ζουάου Γκουλάρτ, το 1964.
«Ο πρόεδρος είπε ότι ήταν πολύ σημαντικό ότι η Βραζιλία και οι Ηνωμένες Πολιτείες εργάζονταν στενά στον τομέα αυτό... Εάν χρειάζονταν οικονομική αρωγή ή κεκαλυμμένη αρωγή θα μπορούσε να την παρέχουμε», αναφέρει ο Χένρι Κίσιντζερ στην αναφορά του για τη συνάντηση Νίξον - Μεντίσι (ο Κίσινγκερ ήταν σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του Προέδρου Νίξον και ο μοναδικός εν ζωή συμμετέχων σε αυτή) και συνοψίζει: «Πρέπει να καταβάλουμε όλες τις δυνατές προσπάθειες ώστε να αποτρέψουμε νέους Κάστρο και Αλιέντε και να κάνουμε τα πάντα για να αντιστρέψουμε τις τάσεις αυτές».
Επιπλέον, το υπόμνημα του 1971 φανερώνει στοιχεία και για ενδεχόμενο πραξικόπημα στην Κούβα του Φιντέλ Κάστρο, με τη συνεργασία Ηνωμένων Πολιτειών και Λατινικής Αμερικής. Σε ερώτηση του Μεντίσι, αν οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρόσφεραν τη στήριξή τους προκειμένου να «πέσει» η κυβέρνηση του Κάστρο, ο Νίξον ανέφερε ότι θα υποστήριζε τους Κουβανούς εξορίστους να ανατρέψουν τον Φιντέλ Κάστρο «όσο δεν τους σπρώχνουμε σε κάτι που δεν μπορούν να υποστηρίξουν, και όσο δεν εμφανιζόμαστε εμείς υπαίτιοι για κάτι».
Αξίζει να σημειωθεί ότι βάσει των εγγράφων, αλλά και των πληροφοριών, οι ΗΠΑ προσέφεραν τη «βοήθειά τους» προς τη Βραζιλία μόνον εφόσον ο Μεντίσι ανέφερε στον Πρόεδρο Νίξον ότι ήδη εργάζονται με αξιωματούχους στη Χιλή και ότι ο χιλιάνικος στρατός ήταν ικανός να ανατρέψει τον Αλιέντε. Εξάλλου, το ίδιο διάστημα οι μυστικές αρχές της Βραζιλίας παρακολουθούσαν Βραζιλιάνους εξόριστους στη Χιλή.
Οι Νίξον και Μεντίσι όχι μόνο συμφώνησαν στην αναγκαιότητα της υποστήριξης των αντεπαναστατικών ομάδων Κουβανών εξορίστων, αλλά και στην αναγκαιότητα να συντονιστούν, ώστε να μπλοκάρουν τις προσπάθειες άλλων κυβερνήσεων της Λατινικής Αμερικής να επιτύχουν την επιστροφή της Κούβας στον Οργανισμό Αμερικανικών Κρατών.
«Αυτά τα ντοκουμέντα αποκαλύπτουν μια βαθύτερη συνεργασία των Ηνωμένων Πολιτειών με τις δυνάμεις της Λατινικής Αμερικής σχετικά με τα δεδομένα που είχαμε μέχρι στιγμής», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Μάικλ Σίφτερ, αντιπρόεδρος του Δια-Αμερικανικού Διαλόγου, ερευνητικής ομάδας για τη Λατινική Αμερική με έδρα την Ουάσιγκτον και καταλήγει: «Στην πραγματικότητα φανερώνουν τις εξαντλητικές προσπάθειες από την πλευρά της Ουάσιγκτον να σταματήσει την πορεία του κομμουνισμού, ο οποίος είχε φτάσει προ των θυρών της».


Χρ. Μ.



ΙΝΔΙΑ Αντικομμουνιστική εκστρατεία θανάτου


ΙΝΔΙΑ
Αντικομμουνιστική εκστρατεία θανάτου
Καταγγελία του ΚΚ Ινδίας (Μαρξιστικό)
ΝΕΟ ΔΕΛΧΙ.--
Για αντικομμουνιστική εκστρατεία θανάτου κάνει λόγο το ΚΚ Ινδίας (Μαρξιστικό) σε χθεσινή ανακοίνωσή του σχετικά με το θάνατο 120 μελών του κόμματος και τεσσάρων μελών του Αριστερού Μετώπου, οι οποίοι έχασαν τη ζωή τους σε επιθέσεις στη Δυτική Βενγκάλη, από τις 3 Μάρτη 2009 έως τις 22 Οκτώβρη. Οπως αναφέρει η ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚ Ινδίας(Μαρξιστικό), η πλειοψηφία των θυμάτων δολοφονήθηκε από συμμορίες «μαοϊκών ανταρτών», συμπληρώνοντας ότι η μνήμη τους θα διατηρηθεί ζωντανή και ο θάνατός τους δε θα μείνει ατιμώρητος.
Την ίδια στιγμή, η ΚΕ του ΚΚ Ινδίας (Μαρξιστικό) καταγγέλλει την πολιτική του κόμματος του Κογκρέσου, εξαιτίας της οποίας ο πληθωρισμός κάνει άλματα, συμπαρασύροντας μία τεράστια αύξηση τιμών σε βασικά είδη, δυσκολεύοντας ακόμα περισσότερο τη ζωή του ινδικού λαού. Κατηγορεί την κυβέρνηση για την επιβολή νεοφιλελεύθερων μέτρων, για την πυρηνική της πολιτική και τη συνεργασία με τις ΗΠΑ, που ουσιαστικά υποθηκεύει την εξωτερική πολιτική της χώρας.
Τέλος, υπόσχεται ενίσχυση και κλιμάκωση της πάλης τόσο σε κοινοβουλευτικό επίπεδο, όσο και σε κοινωνικό.

ΟΥΓΓΑΡΙΑ Επιβάλλουν απάνθρωπα μέτρα στους εργαζόμενους!


ΟΥΓΓΑΡΙΑ
Επιβάλλουν απάνθρωπα μέτρα στους εργαζόμενους!
Συζήτηση με τη Μαρίνα Πιλάεβα, μέλος της ΚΕ του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος Ουγγαρίας
Η Μαρίνα Πιλάεβα, στην πρόσφατη συνάντηση των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων από την ΕΕ, που διοργάνωσε το ΚΚΕ στην Αθήνα
Για την κατάσταση που επικρατεί στην Ουγγαρία και τη δράση που αναπτύσσει εκεί το Κομμουνιστικό Εργατικό ΚόμμαΟυγγαρίας, μιλήσαμε με την Μαρίνα Πιλάεβα, μέλος της ΚΕ.
-- Ποιες συνέπειες βιώνει ο λαός της Ουγγαρίας από την προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων;
-- Η επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων τηςΟυγγαρίας προωθείται σε πολλά μέτωπα. Ολες οι μεγάλες ουγγρικές βιομηχανικές επιχειρήσεις έχουν εξαλειφθεί, ενώ όσες ακόμη λειτουργούν βρίσκονται στα χέρια των ξένων. Σήμερα αγωνιζόμαστε για να μπορέσουν οι εργαζόμενοι σε αυτές τις επιχειρήσεις να έχουν το δικαίωμα της οργάνωσης σε συνδικάτο. Για παράδειγμα, μεγάλος αγώνας, και δικαστικός, έγινε με τη διεύθυνση του εργοστασίου Suzuki, που δεν ήθελε την ύπαρξη σωματείου κι επιδίωκε την απόλυση του συνδικαλιστή προέδρου του σωματείου.
Σκληρή είναι η εκμετάλλευση των εργαζομένων σε όλες αυτές τις μεγάλες βιομηχανικές επιχειρήσεις, όπου οι εργαζόμενοι στερούνται σημαντικών δικαιωμάτων, εξαιτίας και της υψηλής ανεργίας, που καραδοκεί. Χαρακτηριστικό είναι πως στην προαναφερόμενη επιχείρηση, που είναι κοντά στα σύνορα με τη Σλοβακία, μόλις το 35% των εργαζομένων είναι Ούγγροι, το υπόλοιπο 65% είναι Σλοβάκοι, που έρχονται να δουλέψουν στηνΟυγγαρία, επειδή το μέσο επίπεδο των μισθών στη χώρα τους είναι χαμηλότερο. Ετσι, έρχονται στην Ουγγαρία και δέχονται να δουλέψουν με χαμηλότερες αποδοχές απ' ό,τι οι δικοί μας εργάτες.
Επιβάλλονται στους εργαζόμενους απάνθρωπες εργασιακές σχέσεις, όπως είναι τα 12ωρα εργασίας, ακόμη και στη νυχτερινή βάρδια.
Την ίδια ώρα, στις μικρότερες επιχειρήσεις οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα δικαίωμα και η εκμετάλλευση είναι ακόμη πιο σκληρή.
Είναι σαφής η επιδίωξη της κατάργησης των κοινωνικών δικαιωμάτων, όπως της παραπέρα εμπορευματοποίησης της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Είχαν κάνει μια πρώτη προσπάθεια το 2004 για το πέρασμα των νοσοκομείων σε ιδιωτικά χέρια. Το Κόμμα μας είχε πρωτοστατήσει τότε στη διοργάνωση δημοψηφίσματος, που ζήτησαν με τις υπογραφές τους 300 χιλιάδες άνθρωποι. Τα αποτελέσματα εκείνου του δημοψηφίσματος είχαν καθυστερήσει την εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων. Τώρα, η κυβέρνηση των σοσιαλιστών προσπάθησε να ξεγελάσει τον κόσμο, λέγοντας πως θα παραμείνει η Υγεία δωρεάν και θα πληρώνεται μόνον ένα «συμβολικό ποσό» περίπου 1,5 ευρώ για την κάθε ιατρική επίσκεψη, όπως και για κάθε μέρα παραμονής στο νοσοκομείο. Μόλις το ανακοίνωσαν αυτό άρχισαν να χρηματοδοτούν με λιγότερα χρήματα την Υγεία.
Ενάντια σ' αυτήν την εξέλιξη, όπως κι ενάντια στην εμπορευματοποίηση της ανώτατης εκπαίδευσης, οργανώθηκε και δεύτερο δημοψήφισμα (9/3/2008), όπου συμμετείχε το 50,5% των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους και το 84% (πάνω από 3,3 εκατομμύρια άνθρωποι) ψήφισε κατά των μέτρων της εμπορευματοποίησης. Βέβαια, τώρα ο πρωθυπουργός, αν και κατάργησε το μέτρο της πληρωμής των ιατρικών επισκέψεων, την ίδια ώρα δήλωσε πως δε θα επαναφέρει το προηγούμενο σύστημα χρηματοδότησης της Υγείας, επισύροντας έτσι την απειλή της κατάρρευσης όλου του δημόσιου συστήματος Υγείας.
Πρέπει, ακόμη, να τονίσουμε πως στη χώρα μας οι τιμές στα είδη πλατιάς κατανάλωσης είναι πλέον «ευρωπαϊκές», τη στιγμή που οι μισθοί είναι 4 με 5 φορές μικρότεροι. Στην Ουγγαρία, που φημιζόταν για την αγροτική της οικονομία, τρώμε πλέον γερμανικό τυρί, βελγικό κρέας και πίνουμε πολωνικό γάλα. Αυτή είναι η πραγματικότητα!
Με βάση τα παραπάνω, η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων στη χώρα μας βίωσε μόνον αρνητικές συνέπειες από την ένταξη στην ΕΕ.
-- Πώς απαντάνε οι εργαζόμενοι σ' αυτήν την κατάσταση; Ποια η δράση του ΚΕΚΟυγγαρίας, που αντιμετωπίζει και δικαστικές διώξεις σε βάρος του;
-- Το κόμμα μας αναπτύσσει μια συνεχή δραστηριότητα γύρω από τα λαϊκά ζητήματα. Ετσι, συμμετείχαμε ενεργά στη συλλογή των απαραίτητων 200 χιλιάδων υπογραφών που χρειάζονται για την προκήρυξη του δημοψηφίσματος. Χρησιμοποιήσαμε αυτή τη δραστηριότητα για την πολιτική επαφή με τους εργαζόμενους, που ανταποκρίθηκαν θετικά. Τώρα ετοιμαζόμαστε για ένα δεύτερο δημοψήφισμα, που θα βάζει πιο γενικευμένα την αντίθεση στην εμπορευματοποίηση της Υγείας, κατά δηλαδή συγκεκριμένου νόμου, που ήδη ψήφισε το κοινοβούλιό μας. Ο Πρόεδρος είναι υποχρεωμένος να προκηρύξει αυτό το δημοψήφισμα το φθινόπωρο, αφού ήδη έχουν συγκεντρωθεί πάνω από μισό εκατομμύριο υπογραφές.
Το κόμμα μας πέρα από τη διακίνηση της εφημερίδα του δεν έχει σήμερα άλλη δυνατότητα να απευθυνθεί στους εργαζόμενους. Τα ιδιωτικά ΜΜΕ δεν προβάλλουν τις θέσεις μας, ιδιαίτερα αυτά που στηρίζουν την κυβέρνηση των σοσιαλιστών. Αντιμετωπίσαμε μια δικαστική δίωξη σε βάρος του κόμματός μας. Τελικά το εφετείο απέσυρε τις κατηγορίες που υπήρχαν σε βάρος των μελών του Προεδρείου του κόμματός μας. Θέλω να εκφράσω την αλληλεγγύη μου σε όλους όσοι μας συμπαραστάθηκαν.
Η δίωξη αυτή σε βάρος μας αποτελεί μέρος της γενικότερης αντικομμουνιστικής καμπάνιας που διεξάγεται στις χώρες της ΕΕ. Γνωρίζουμε πως θέλουν να μας εξαλείψουν, γιατί μπορούμε να σταθούμε εμπόδιο στα σχέδια της νέας καπιταλιστικής Ευρώπης. Η διεύρυνση της ΕΕ όχι μόνον δεν έλυσε τα προβλήματα, αλλά δημιούργησε και νέα. Ούτε η νέα Συνθήκη μπορεί να τα λύσει.
Εμείς οι Ούγγροι κομμουνιστές, ως μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα, θα συνεχίσουμε και δε θα παραιτηθούμε από τον αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό.

BOO! Ιf there’s something strange...


BOO! Ιf there’s something strange...


 ...in your neighbourhood
  Who ya gonna call?
  ...G h o s t b u s t e r s !


«Το έργο της Αστυνομίας ετοιμάζεται να «αντικαταστήσει» η Χρυσή Αυγή η οποία φαίνεται πως μαζί με εταιρείες σεκιούριτι ετοιμάζεται να βοηθήσει στην τήρηση της τάξης σε ορισμένες περιοχές.
Σύμφωνα με ρεπορτάζ της εφημερίδας Πρώτο Θέμα, η Χρυσή Αυγή ετοιμάζεται να καλύψει την αδυναμία των αρχών για ασφάλεια και έχει υπογράψει ήδη συμβόλαια συνεργασίας με ιδιωτικές εταιρείες που θα αναλάβουν την περιφρούρηση υποβαθμισμένων γειτονιών της πρωτεύουσας.
Τα άτομα που θα περιπολούν, θα ενημερώνουν την Αστυνομία για κάθε ύποπτη κίνηση την οποία θα βλέπουν. Επίσης, η Χρυσή Αυγή προτίθεται να καλύψει τα κενά προσωπικού στις εταιρείες αυτές με άνεργα μέλη και φίλους του κόμματος, οι οποίοι θα πληρώνονται από την κομματική επιχορήγηση που θα λάβει η Χρυσή Αυγή».

Η Ελλάδα στο επίκεντρο της πολεμικής προετοιμασίας



ΑΝ. ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ - ΣΥΡΙΑ - ΙΡΑΝ
Η Ελλάδα στο επίκεντρο της πολεμικής προετοιμασίας
Μεγαλώνει η συγκέντρωση ΝΑΤΟικών δυνάμεων στην περιοχή, με σταθμό τα ελληνικά λιμάνια και τη βάση της Σούδας
Η υπερσυγκέντρωση ΝΑΤΟικών και άλλων στρατιωτικών δυνάμεων στην Αν. Μεσόγειο, προμηνύει επικίνδυνες εξελίξεις στην ευρύτερη γειτονιά μας
Στο επίκεντρο της πολεμικής προετοιμασίας του ΝΑΤΟ βρίσκεται και πάλι η Ελλάδα, αυτή τη φορά για ενδεχόμενο χτύπημα στη Συρία ή και το Ιράν. Ηδη, οι αεροναυτικές εγκαταστάσεις και οι άλλες διευκολύνσεις στους Αμερικανούς και τους ΝΑΤΟικούς στην περιοχή του κόλπου της Σούδας, έχουν τεθεί στη διάθεση της ιμπεριαλιστικής πολεμικής μηχανής. Παράλληλα, κλιμακώνεται η κινητικότητα και συγκέντρωση στρατιωτικών δυνάμεων στην Αν. Μεσόγειο, με ενδιάμεσο σταθμό λιμάνια της Ελλάδας.
Πιο συγκεκριμένα:
  • Στις 10 Ιούλη καταφτάνουν στο λιμάνι του Πειραιά και θα παραμείνουν έως τις 13 του μήνα, τρεις φρεγάτες των χωρών ΗΠΑ, Γερμανίας, Γαλλίας, της μόνιμης ΝΑΤΟικής ναυτικής δύναμης της Μεσογείου (Standing Nato Maritime Group 2 - SNMG2). Πρόκειται για τα πλοία FGS BAYERN, TCG GEDIZ και FS COURBET. Τα πλοία αυτά έρχονται από την περιοχή της Μαύρης Θάλασσας, όπου πραγματοποίησαν ασκήσεις. Μετά τον Πειραιά θα κατευθυνθούν στην Αν. Μεσόγειο, για να ενταχθούν στην ΝΑΤΟική επιχείρηση «Active Endervor», που διεξάγει νηοψίες στα διερχόμενα εμπορικά πλοία στο πλαίσιο του «αντιτρομοκρατικού» πολέμου.
  • Το διάστημα 13-16 Ιούλη 2012, θα καταπλεύσει στη Ρόδο και το αμερικανικό αεροπλανοφόρο «USS Dwight D. Eisenhower», το οποίο κατευθύνεται στην Αν. Μεσόγειο. Σύμφωνα με τις αμερικανικές ανακοινώσεις, το αεροπλανοφόρο κατευθύνεται για να ενταχθεί στην περιοχή ευθύνης του 5ου και του 6ου αμερικανικού στόλου, ο οποίος δραστηριοποιείται στη Μεσόγειο.
  • Στην Ανατολική Μεσόγειο θα προσεγγίσει το επόμενο διάστημα και το αεροπλανοφόρο «USS Abraham Lincoln CSG», με την CVW 2 μοίρα μαχητικών αεροσκαφών, που εντάσσεται στην περιοχή ελέγχου του 5ου αμερικανικού στόλου, η οποία εκτείνεται από τα στενά του Σουέζ, την Ερυθρά Θάλασσα, τα στενά του Ορμούζ, τον Κόλπο του Ομάν και τον Περσικό Κόλπο.
  • Στην περιοχή ευθύνης του 5ου στόλου κατευθύνεται και το αεροπλανοφόρο «USS Enterprise CSG» με την CVW 1 μοίρα μαχητικών αεροσκαφών.
  • Εκτός από τα τρία αεροπλανοφόρα, στην περιοχή κατευθύνεται και το «USS Iwo Jima ARG», στο οποίο επιβαίνει η αμφίβια μονάδα «24th MEU».
  • Θυμίζουμε πως το αμερικάνικο πυρηνοκίνητο αεροπλανοφόρο «Enterprise», συνοδεία άλλων πολεμικών πλοίων είχε προσεγγίσει στον Πειραιά στις 28-31 Μάρτη, ενώ στις 15-19 Μάρτη είχε ελλιμενιστεί στον Πειραιά η ΝΑΤΟική δύναμη κρούσης του Ατλαντικού (Standing Nato Maritime Group 1 - SNMG1), η οποία βρίσκεται σε αποστολή στη Μεσόγειο και πέρα από το Σουέζ.
Οι επισκέψεις και η κινητικότητα των ΝΑΤΟικών πλοίων, συνδέονται με ασκήσεις και άλλες εν πλω δραστηριότητες πολεμικής προετοιμασίας. Κύριο χαρακτηριστικό αυτών των ασκήσεων, είναι η ενεργοποίηση των συστημάτων αεράμυνας, τόσο κατά αεροσκαφών, όσο και για την ανάσχεση «εχθρικών» πυραύλων, για την προσομοίωση ενδεχόμενης επίθεσης στη Συρία και το Ιράν.
Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσονται και οι ασκήσεις «συνεκπαίδευσης» μεταξύ Ειδικών Δυνάμεων Ελλάδας και ΗΠΑ, που έχουν γίνει το τελευταίο διάστημα. Τελευταία, απ' όσες έχουν γίνει γνωστές, ήταν στις 5 - 19 Ιούνη 2012. Διεξήχθη σε περιοχές της Αττικής και της Βοιωτίας, με βασικό αντικείμενο τη διάσωση σε εχθρική περιοχή και την εκτέλεση καταρρίχησης.
Ασκήσεις τέτοιου είδους παραπέμπουν σε ειδικές επιχειρήσεις ανορθόδοξου πολέμου στο εσωτερικό άλλων χωρών. Καθόλου συμπτωματικά, πέρσι το καλοκαίρι ψηφίστηκε στην ελληνική Βουλή από ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ., το μνημόνιο για το «συντονιστικό κέντρο ειδικών επιχειρήσεων του ΝΑΤΟ», όπου τον πρώτο λόγο τον έχουν οι αντίστοιχες δυνάμεις των ΗΠΑ.
Ο ρόλος της βάσης της Σούδας
Στο επίκεντρο αυτής της πολεμικής προετοιμασίας για ενδεχόμενο χτύπημα στη Συρία ή και το Ιράν, φαίνεται πως βρίσκεται πάλι η αμερικανοΝΑΤΟική αεροναυτική βάση της Σούδας στην Κρήτη. Μάλιστα, εκ μέρους των Αμερικανών έχει υπάρξει και σχετική ενημέρωση προς τις ελληνικές αρχές για την επιθυμία τους να αξιοποιήσουν τη Σούδα σαν σημείο στάθμευσης και εφόρμησης της πολεμικής τους μηχανής.
Βέβαια, οι ειδοποιήσεις αυτές μόνο τυπικό χαρακτήρα έχουν, καθώς με τα μνημόνια που έχουν υπογράψει με το ΝΑΤΟ οι κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, έχουν δώσει διαρκή άδεια στις ΝΑΤΟικές δυνάμεις να κάνουν χρήση του ελληνικού εδάφους και των στρατιωτικών εγκαταστάσεων.
Η υπόθεση της χρήσης της βάσης της Σούδας αποτελεί διαχρονικά υψηλή προτεραιότητα των ΗΠΑ, για την προώθηση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων στην περιοχή. Αυτό αποτυπώνεται σε τηλεγραφήματα της αμερικανικής πρεσβείας στην Αθήνα, την περίοδο 2005-2010, τα οποία δημοσιοποιήθηκαν προ μηνών από το «Wikileaks». Σύμφωνα με τα τηλεγραφήματα, οι εκάστοτε πρέσβεις των ΗΠΑ στην Αθήνα δηλώνουν απόλυτα ικανοποιημένοι για το γεγονός ότι η Ελλάδα προσφέρει αυτό που έχουν περισσότερο ανάγκη τα ιμπεριαλιστικά τους επιτελεία, τη γεωστρατηγική της θέση, με εξέχουσα τη βάση της Σούδας.
Σε εμπιστευτικό τηλεγράφημα τον Ιούνη του 2008, ο Αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα Ντάνιελ Σπέκχαρντ, αναφέρει χαρακτηριστικά: «Η ελληνική κυβέρνηση έχει αποδείξει ότι είναι ένας πολύ συνεργάσιμος σύντροφος στη Σούδα, αλλά φυσικά δεν το διαφημίζει, για εσωτερικούς πολιτικούς λόγους». Ο Αμερικανός διπλωμάτης συμπληρώνει: «Δεν γνωρίζουμε απολύτως κανέναν περιορισμό από τους Ελληνες σε σχέση με την πρόσβαση, την εναέρια κυκλοφορία ή την ανάπτυξή μας εκεί, ακόμα και στα πιο ευαίσθητα στρατιωτικά σημεία της Σούδας».
Σε άλλο τηλεγράφημα, του πρέσβη Τσαρλς Ρις, το Φλεβάρη του 2006 επισημαίνεται ότι η αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα θεωρεί ακόμα πιο σημαντική, από την ενίσχυση της συνεισφοράς της στον πόλεμο του Αφγανιστάν, την «εν λευκώ άδεια που παραχωρήθηκε στα αμερικανικά στρατιωτικά αεροπλάνα από το ελληνικό υπουργείο Αμυνας μετά την 11η Σεπτέμβρη 2001 για πτήσεις στον ελληνικό εναέριο χώρο». Συγκεκριμένα, σημειώνεται στο ίδιο τηλεγράφημα πως μόνο τη διετία 2007-8 ο αριθμός των αμερικανικών υπερπτήσεων από τον ελληνικό εναέριο χώρο έφτασε τις 28.000 διελεύσεις το χρόνο.

ΤΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΑΙ Ο ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ



ΤΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΑΙ Ο ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ
1. Η νέα εποχή και ο νέος κοινοβουλευτισμός
Στην αρχή (στην εποχή της Πρώτης Διεθνούς), η στάση των σοσιαλιστικών κομμάτων σχετικά με τον κοινοβουλευτισμό συνίστατο στο να χρησιμοποιούν τα αστικά κοινοβούλια για την προπαγάνδα. Τη συμμετοχή στο κοινοβουλευτικό έργο την έβλεπαν από την άποψη της ανάπτυξης της συνείδησης της τάξης, δηλαδή του ξυπνήματος της εχθρότητας των προλεταριακών τάξεων εναντίον των τάξεων που κατέχουν την εξουσία. Ο τρόπος αυτός της αντιμετώπισης των τάξεων υπάρχει όχι υπό την επίδραση μιας θεωρίας, αλλά υπό την επίδραση της πολιτικής προόδου. Χάρη στην αδιάκοπη αύξηση των παραγωγικών δυνάμεων και στην επέκταση του επιπέδου της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, ο καπιταλισμός στερεώθηκε παρά πολύ, το ίδιο έγινε και για τα κοινοβουλευτικά κράτη.
Απ' αυτό προέρχονται η προσαρμογή της κοινοβουλευτικής τακτικής των σοσιαλιστικών κομμάτων προς τη νομοθετική δράση των αστικών Κοινοβουλίων, η διαρκώς αυξάνουσα σημασία του αγώνα για την εισαγωγή μεταρρυθμίσεων μέσα στο περιθώριο του καπιταλισμού, η επικράτηση του λεγόμενου «μίνιμουμ» προγράμματος των σοσιαλιστικών κομμάτων και η χρησιμοποίηση ενός «μάξιμουμ» προγράμματος που απέβλεπε σ' έναν απομακρυσμένο «τελικό σκοπό». Πάνω σ' αυτή τη βάση αναπτύχθηκαν έπειτα τα συμπτώματα του κοινοβουλευτικού ανταγωνισμού, της διαφθοράς, της φανερής ή κρυφής προδοσίας των πιο στοιχειωδών συμφερόντων της εργατικής τάξης.
Η Τρίτη Διεθνής εξετάζει τον κοινοβουλευτισμό όχι από την άποψη μιας νέας θεωρίας, αλλά σχετικά με τη μεταβολή που πρέπει να γίνει στο ρόλο του κοινοβουλευτισμού. Στην προηγούμενη εποχή, το κοινοβούλιο, ως πράκτορας του αναπτυσσόμενου καπιταλισμού, έπαιξε, οπωσδήποτε, σπουδαίο ιστορικό ρόλο, σημείωσε μια πρόοδο. Αλλά στους σημερινούς όρους του αχαλίνωτου ιμπεριαλισμού, το Κοινοβούλιο έγινε όργανο ψευτιάς, κατεργαριάς, βίας και εκνευριστικής φλυαρίας. Αν έχουμε υπόψη μας τους εξοπλισμούς, τις κλεψιές, τις βίες, τις καταστροφές, τις ληστείες που προκάλεσε ο ιμπεριαλισμός, οι κοινοβουλευτικές μεταρρυθμίσεις του σημερινού συστήματος δεν έχουν καμιά σταθερότητα και λογική βάση κι έχουν χάσει κάθε πρακτική σημασία.
Οπως ολόκληρη η αστική κοινωνία, έτσι κι ο κοινοβουλευτισμός έχασε όλη του τη σταθερότητα. Η ξαφνική μετάβαση από την οργανική στην κριτική περίοδο δημιουργεί καινούρια βάση για την τακτική του προλεταριάτου όσον αφορά τον κοινοβουλευτισμό. Ετσι, το ρωσικό εργατικό Κόμμα (οι μπολσεβίκοι) είχε ήδη από πριν καθορίσει τις βάσεις του επαναστατικού κοινοβουλευτισμού, γιατί από το 1905, η Ρωσία είχε χάσει την πολιτική και την κοινωνική της ισορροπία και είχε μπει σε μια περίοδο καταιγίδων και ανατροπών.
Οταν μερικοί σοσιαλιστές, αρνούμενοι τον κομμουνισμό, επιμένουν ότι για τις χώρες τους δεν έφτασε ακόμη η στιγμή της κοινωνικής επανάστασης και δε θέλουν, προς το παρόν, να χωριστούν από τους οπορτουνιστές κοινοβουλευτικούς, ξεκινάνε από μια συνειδητή ή ασυνείδητη εκτίμηση της σημερινής εποχής, που τη θεωρούν ως περίοδο σχετικής στερεότητας της ιμπεριαλιστικής κοινωνίας και γι' αυτό το λόγο υποθέτουν ότι ο συνασπισμός με τον Τουράτι και με τον Λονγκέ θα μπορούσε να 'χει κάποια πρακτικά αποτελέσματα στον αγώνα τους για τις μεταρρυθμίσεις.
Μόλις φανεί, ο κομμουνισμός πρέπει ν' αρχίσει να εξηγεί θεωρητικώς το χαρακτήρα της εποχής του (ζενίθ του καπιταλισμού, τάσεις του ιμπεριαλισμού ν' αρνείται τον εαυτό του και να καταστρέφεται μόνος του, ακράτητη αύξηση της έντασης του εμφύλιου πολέμου κλπ.). Οι πολιτικές μορφές, σχηματισμοί και καταστάσεις μπορεί να διαφέρουν στις διάφορες χώρες, αλλά, στο βάθος, η κατάσταση των πραγμάτων είναι παντού η ίδια. Εμείς πρέπει να προετοιμάσουμε αμέσως τους πολιτικούς και τεχνικούς όρους της επανάστασης που θα κάνει το προλεταριάτο για να καταστρέψει την αστική εξουσία και για να δημιουργήσει την προλεταριακή εξουσία.
Σήμερα, για τους κομμουνιστές, το Κοινοβούλιο δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να είναι θέατρο ενός αγώνα για τις μεταρρυθμίσεις, για την καλυτέρευση της κατάστασης της εργατικής τάξης, όπως έγινε μερικές φορές στην προηγούμενη εποχή. Το κέντρο του βάρους της σημερινής πολιτικής ζωής έχει ξεπεράσει οριστικά τα κοινοβουλευτικά όρια. Εξάλλου, η αστική τάξη είναι υποχρεωμένη, όχι μόνο από τις σχέσεις που έχει με την εργαζόμενη τάξη, αλλά και με τα ίδια τα στοιχεία της, να περνάει όλες τις επιχειρήσεις κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο από το Κοινοβούλιο, όπου διάφορες συμμορίες τσακώνονται για την εξουσία, ξεσκεπάζοντας έτσι τη δύναμή τους, προδίδοντας τις αδυναμίες τους, σκοντάφτοντας κλπ.
Επομένως, το άμεσο ιστορικό καθήκον της εργατικής τάξης είναι ν' αρπάξει τους οργανισμούς αυτούς απ' τα χέρια των τάξεων που διοικούνε, να τους τσακίσει, να τους καταστρέψει και στη θέση τους να δημιουργήσει όργανα της προλεταριακής εξουσίας. Το επαναστατικό επιτελείο της εργατικής τάξης ενδιαφέρεται επίσης να έχει τους φωστήρες του μέσα στα αστικά κοινοβουλευτικά σώματα, για να ευκολύνει το καταστρεπτικό του έργο.
Ετσι θα δουν όλοι την ουσιώδη διαφορά που υπάρχει μεταξύ της τακτικής των κομμουνιστών, που μπαίνουν στο Κοινοβούλιο με σκοπό επαναστατικό και της τακτικής του κοινοβουλευτικού σοσιαλιστή. Ο κοινοβουλευτικός σοσιαλιστής αναγνωρίζει τη σχετική σταθερότητα του σημερινού συστήματος. Εργάζεται για να πετύχει με κάθε θυσία μεταρρυθμίσεις, ενδιαφέρεται οι κατακτήσεις των μαζών να περαστούν στο λογαριασμό του σοσιαλιστικού κοινοβουλευτισμού και να θεωρηθούν ως υπηρεσίες που αυτός προσέφερε (Τουράτι, Λονγκέ και Σία). Ο παλιός κοινοβουλευτισμός αντικαταστάθηκε από τον καινούριο, που είναι όργανο προορισμένο να καταστρέψει γενικώς τον κοινοβουλευτισμό. Τα αντιφατικά στοιχεία της παλιάς κοινοβουλευτικής τακτικής σπρώχνουν μερικά επαναστατικά στοιχεία στο στρατόπεδο εκείνων που είναι αντίπαλοι του κοινοβουλευτισμού (Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου, επαναστάτες συνδικαλιστές, Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα της Γερμανίας).
Οι θέσεις, που δέχτηκε για το ζήτημα αυτό το Β' Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, είναι οι ακόλουθες:
2. Ο κομμουνισμός, ο αγώνας για τη δικτατορία του προλεταριάτου και η χρησιμοποίηση του αστικού κοινοβουλίου
1. Ο κοινοβουλευτισμός, ως κυβερνητικό σύστημα, είναι δημοκρατική μορφή της κυριαρχίας της αστικής τάξης. Σε μια ορισμένη στιγμή της ανάπτυξής του έχει ανάγκη από μια ψευτολαϊκή αντιπροσωπεία, που, μολονότι παρουσιάζεται σαν οργάνωση της κοινωνικής θέλησης ανεξαρτήτως τάξεων, στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μηχανή καταναγκασμού και καταπίεσης στα χέρια του κυρίαρχου κεφαλαίου.
2. Ο κοινοβουλευτισμός είναι ορισμένη μορφή του κυβερνητικού συστήματος. Γι' αυτό ποτέ δεν ταιριάζει στην κομμουνιστική κοινωνία, που δεν ξέρει ούτε τάξεις ούτε πάλη τάξεων ούτε κανένα είδος κυβερνητικής εξουσίας.
3. Ο κοινοβουλευτισμός δεν μπορεί να 'ναι ούτε η μορφή της κυβέρνησης του προλεταριακού κράτους στη μεταβατική περίοδο που πάει από τη δικτατορία της αστικής τάξης στη δικτατορία του προλεταριάτου. Στο πιο οξύ σημείο της πάλης των τάξεων, όταν η πάλη αυτή μεταβάλλεται σε εμφύλιο πόλεμο, το προλεταριάτο πρέπει κατ' ανάγκη να δημιουργήσει την κυβερνητική του οργάνωση ως οργάνωση «μάχης», στην οποία δε θ' αφήσει να χωθεί κανένας αντιπρόσωπος των παλιών κυρίαρχων τάξεων, κάθε δήθεν λαϊκή θέληση, κατά τη διάρκεια αυτής της φάσης, είναι βλαβερή για το προλεταριάτο, το προλεταριάτο δεν έχει ανάγκη από τον κοινοβουλευτικό χωρισμό των εξουσιών, που μπορεί να είναι ολέθριος. Η σοβιετική δημοκρατία είναι η μορφή της δικτατορίας του προλεταριάτου.
4. Τα αστικά κοινοβούλια, που αποτελούν ένα από τα κυριότερα ελατήρια της κυβερνητικής μηχανής της αστικής τάξης, δεν μπορούν να κατακτηθούν, όπως γενικά το αστικό κράτος δεν μπορεί να κατακτηθεί από το προλεταριάτο. Το καθήκον του προλεταριάτου είναι να σπάσει και να καταστρέψει την αστική κυβερνητική μηχανή, στην οποία περιλαμβάνονται και τα κοινοβουλευτικά σώματα, είτε είναι δημοκρατικά είτε συνταγματικά μοναρχικά.
5. Το ίδιο θα γίνει και για τους δημοτικούς και κοινοτικούς οργανισμούς που δεν είναι σωστό να τους θεωρούμε αντίθετους θεωρητικώς προς τα κυβερνητικά όργανα. Πράγματι, ο μηχανισμός τους είναι απαράλλακτος με τον κυβερνητικό μηχανισμό της αστικής τάξης και οι οργανισμοί αυτοί πρέπει να καταστραφούν από το προλεταριάτο και ν' αντικατασταθούν από τα τοπικά Σοβιέτ αντιπροσώπων εργατών.
6. Ο κομμουνισμός, λοιπόν, αρνείται κάθε μέλλον στον κοινοβουλευτισμό, δεν τον δέχεται ως μορφή της δικτατορίας της τάξης του προλεταριάτου, δεν παραδέχεται πως είναι δυνατό να κατακτηθούν τα Κοινοβούλια, έχει ως σκοπό την κατάργηση του κοινοβουλευτισμού. Γι' αυτό δεν μπορεί να υπάρξει ζήτημα χρησιμοποίησης των αστικών κυβερνητικών οργανισμών παρά μόνο με το σκοπό της καταστροφής τους. Μ' αυτή, και μόνο μ' αυτή την έννοια μπορεί να τεθεί το ζήτημα.
7. Κάθε αγώνας τάξεων είναι αγώνας πολιτικός, γιατί στο τέλος είναι αγώνας για την εξουσία. Κάθε απεργία που απλώνεται σε μια ολόκληρη χώρα, γίνεται απειλή για την αστική κυβέρνηση, και γι' αυτό ακριβώς αποκτάει πολιτικό χαρακτήρα. Η προσπάθεια για την ανατροπή της αστικής τάξης και το τσάκισμα του κράτους με κάθε μέσο είναι υποστήριξη πολιτικού αγώνα. Η δημιουργία ενός κυβερνητικού μηχανισμού καταναγκασμού «τάξης» εναντίον της ανυπότακτης αστικής τάξης, οποιοσδήποτε και αν είναι ο μηχανισμός αυτός, είναι κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας.
8. Ο πολιτικός, λοιπόν, αγώνας δε συνοψίζεται καθόλου στο ζήτημα της στάσης μας έναντι του κοινοβουλευτισμού. Περιλαμβάνει ολόκληρο τον αγώνα της τάξης του προλεταριάτου, εφόσον ο αγώνας αυτός παύει να είναι τοπικός και μερικός, και τείνει στην ανατροπή του καπιταλιστικού καθεστώτος.
9. Η βασική μέθοδος της πάλης του προλεταριάτου εναντίον της αστικής τάξης, δηλαδή εναντίον της κυβερνητικής της εξουσίας, είναι πρώτα πρώτα η μέθοδος της δράσης κατά μάζες. Η δράση αυτή οργανώνεται και διευθύνεται από τις οργανώσεις των μαζών του προλεταριάτου (Σωματεία, Κόμματα, Σοβιέτ) υπό τη γενική οδηγία του στέρεα ενωμένου, πειθαρχικού και συγκεντρωτικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Ο εμφύλιος πόλεμος είναι πόλεμος. Στον πόλεμο αυτό, το προλεταριάτο πρέπει να 'χει ένα σώμα πολιτικών αξιωματικών, ένα καλό πολιτικό επιτελείο, που διευθύνει όλες τις επιχειρήσεις σ' όλους τους κλάδους της δράσης.
10. Ο αγώνας των μαζών αντιπροσωπεύει ολόκληρο σύστημα ενεργειών, που αναπτύσσονται, ζωογονούνται από την ίδια τη μορφή τους και οδηγούν λογικά στην επανάσταση κατά του καπιταλιστικού κράτους. Στον αγώνα αυτό των μαζών, που μοιραίως μεταβάλλεται σε εμφύλιο πόλεμο, το Κόμμα που διευθύνει το προλεταριάτο πρέπει, κατά γενικό κανόνα, να ενισχύει πίσω του όλες τις νόμιμες θέσεις, να τις κάνει στέρεα στηρίγματα της επαναστατικής του δράσης και να τις υποτάσσει στο κύριο σχέδιο της εκστρατείας, δηλαδή στον αγώνα των μαζών.
11. Ενα τέτοιο στέρεο στήριγμα είναι το βήμα του αστικού Κοινοβουλίου. Δεν πρέπει να προβάλλουμε εναντίον της συμμετοχής στην κοινοβουλευτική δράση την αστική ιδιότητα του κυβερνητικού οργανισμού. Το Κομμουνιστικό Κόμμα μπαίνει μέσα στη Βουλή, όχι να κάνει δράση οργανωτική, αλλά να υποσκάψει από μέσα την κυβερνητική μηχανή και την ίδια τη Βουλή. (Παραδείγματα: η δράση του Λίμπκνεχτ στη Γερμανία, των μπολσεβίκων στην τσαρική Δούμα, στη «Δημοκρατική Συνέλευση», στο «προκοινοβούλιο του Κερένσκι» και, τέλος, στη «Συντακτική Εθνοσυνέλευση» καθώς και στους δήμους).
12. Η κοινοβουλευτική αυτή δράση, που κυρίως συνίσταται στη χρησιμοποίηση του κοινοβουλευτικού βήματος για το σκοπό της επαναστατικής προπαγάνδας για την καταγγελία των στρατηγημάτων του αντιπάλου, για την πολιτική συγκέντρωση των μαζών κλπ., πρέπει να υποτάσσεται τελείως στους σκοπούς και στα έργα του ομαδικού αγώνα που γίνεται έξω από το Κοινοβούλιο.
13. Αν οι κομμουνιστές πάρουν την πλειοψηφία στους κοινοτικούς οργανισμούς, πρέπει: α) να αντιπολιτεύονται την κεντρική αστική εξουσία, β) να κάνουν ό,τι μπορούν για να εξυπηρετούν το φτωχότερο μέρος του πληθυσμού (οικονομικά μέτρα, εισαγωγή ή προσπάθεια εισαγωγής οπλισμένης εργατικής εθνοφρουράς κλπ.), γ) να δείχνουν σε κάθε ευκαιρία τα εμπόδια που βάζει το αστικό κράτος για τις ριζικές μεταρρυθμίσεις, δ) πάνω σ' αυτή τη βάση να αναπτύξουν επαναστατική προπαγάνδα όσο το δυνατό έντονη, χωρίς να φοβηθούν τη σύγκρουση με την κυβερνητική εξουσία, ε) ν' αντικαταστήσουν, σ' ορισμένες περιπτώσεις, τα κοινοτικά όργανα με τοπικά εργατικά Σοβιέτ. Ολη, λοιπόν, η δράση των κομμουνιστών πρέπει ν' αποτελεί μέρος του γενικού έργου της καταστροφής του καπιταλιστικού συστήματος.
14. Και η προεκλογική δράση πρέπει να γίνεται όχι με το πνεύμα της επιτυχίας όσο το δυνατό περισσότερων βουλευτικών θέσεων, αλλά με το πνεύμα της κινητοποίησης των μαζών με τα συνθήματα της προλεταριακής επανάστασης. Η προεκλογική δράση δεν πρέπει να γίνεται μόνο από τους κορυφαίους του Κόμματος, αλλά από το σύνολο των μελών του Κόμματος. Κάθε κίνημα των μαζών πρέπει να χρησιμοποιείται (απεργίες, διαδηλώσεις, ταραχές μέσα στους στρατιώτες και τους ναύτες κλπ.). Ολες οι προλεταριακές οργανώσεις πρέπει να σπρώχνονται σε μια ζωηρή δράση.
15. Υπό τέτοιους όρους, η κοινοβουλευτική δράση βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τη σιχαμένη κοινοβουλευτική δράση που κάνουν τα σοσιαλιστικά κόμματα όλων των χωρών, των οποίων οι βουλευτές μπαίνουν στη Βουλή για να υποστηρίζουν ένα «δημοκρατικό» Σύνταγμα, ή το πολύ πολύ για να το «κατακτήσουν». Το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν μπορεί να δεχτεί παρά μόνο την επαναστατική χρησιμοποίηση του κοινοβουλευτισμού, όπως μας την έδειξαν ο Καρλ Λίμπκνεχτ και οι μπολσεβίκοι.
16. Ο καταρχήν, λοιπόν, αντικοινοβουλευτισμός, δηλαδή η απόλυτη και κατηγορηματική άρνηση της συμμετοχής στις εκλογές και στην επαναστατική κοινοβουλευτική δράση, είναι παιδιακίστικη και απλοϊκή αντίληψη, που δεν μπορεί να αντισταθεί στην κριτική. Προέρχεται από μια βαθιά αποστροφή για τους κοινοβουλευτικούς πολιτευόμενους, αποστροφή που δημιουργείται γιατί υποθέτουν ότι δεν μπορεί να υπάρξει επαναστατικός κοινοβουλευτισμός. Εκτός τούτου, η γνώμη αυτή βασίζεται πάνω σε μια εντελώς εσφαλμένη αντίληψη για το ρόλο του Κόμματος, που στην περίπτωση αυτή δε θεωρείται ως η συγκεντρωτική εργατική πρωτοπορία στον αγώνα, αλλά ως μια αποκεντρωτική οργάνωση αποτελούμενη από επαναστατικά τμήματα που δε συνδέονται καλά μεταξύ τους.
17. Εξάλλου, η ανάγκη της πραγματικής συμμετοχής στις κοινοβουλευτικές συνελεύσεις δεν προέρχεται καθόλου από την καταρχήν αναγνώριση της επαναστατικής δράσης στο Κοινοβούλιο. Στο ζήτημα αυτό, όλα εξαρτώνται από ένα σωρό ειδικούς όρους. Σε μια ορισμένη στιγμή μπορεί να είναι ανάγκη να φύγουν οι κομμουνιστές από τη Βουλή. Αυτό κάνανε οι μπολσεβίκοι όταν άφησαν το προκοινοβούλιο του Κερένσκι, για να το καταστρέψουν, για να του αφαιρέσουν κάθε δύναμη και να του αντιτάξουν πιο ζωηρά το Σοβιέτ της Πετρούπολης μια μέρα πριν τεθούν επικεφαλής της επανάστασης, το ίδιο κάνανε στη Συντακτική Εθνοσυνέλευση την ημέρα της διάλυσής της, φεύγοντας απ' αυτή και πηγαίνοντας στο Τρίτο Συνέδριο των Σοβιέτ. Σ' άλλες περιπτώσεις, μπορεί να 'ναι ανάγκη να μποϊκοταριστούν οι εκλογές ή να γίνει αμέσως επίθεση εναντίον της αστικής κοινοβουλευτικής κλίκας ή να λάβουμε μέρος στις εκλογές, αλλά να μην πάμε στη Βουλή κλπ.
18. Ετσι, μολονότι αναγνωρίζει κατά γενικό κανόνα την ανάγκη της συμμετοχής στις εκλογές, τόσο για τη Βουλή όσο και για τα όργανα της τοπικής εξουσίας, καθώς και την ανάγκη να κάνει κομμουνιστική δράση μέσα σ' αυτά τα σώματα, το Κομμουνιστικό Κόμμα πρέπει να παίρνει το ζήτημα αυτό συγκεκριμένα και να λαβαίνει υπόψη του τους ιδιαιτέρους όρους κάθε στιγμής. Το μποϊκοτάζ των εκλογών ή της Βουλής καθώς και η αποχώρηση από τη Βουλή είναι μέσα στα οποία μπορεί να 'ναι χρήσιμο να καταφύγουμε, προπάντων όταν βρισκόμαστε μπροστά σ' ένα σύνολο όρων που μας επιτρέπουν ν' αρχίσουμε αμέσως τον ένοπλο αγώνα για την κατάκτηση της εξουσίας.
19. Είναι απαραίτητο να έχουμε σταθερά υπόψη μας τη μικρή σχετική σημασία του ζητήματος αυτού. Αν το κέντρο του βάρους βρίσκεται στον αγώνα για την κυβερνητική εξουσία που γίνεται έξω από το Κοινοβούλιο, είναι φανερό ότι η προλεταριακή δικτατορία και ο αγώνας των μαζών για την πραγματοποίηση της δικτατορίας αυτής δεν έχουν τίποτα να κάνουν με το ιδιαίτερο ζήτημα της χρησιμοποίησης του κοινοβουλευτισμού.
20. Γι' αυτό η Κομμουνιστική Διεθνής βεβαιώνει με τον κατηγορηματικότερο τρόπο ότι θεωρεί έγκλημα προς το εργατικό κίνημα κάθε σχίσμα ή απόπειρα σχίσματος μέσα στα κομμουνιστικά κόμματα που ακολουθούν αυτό το δρόμο. Το Συνέδριο κάνει έκκληση σ' όλους εκείνους που παραδέχονται τον αγώνα των μαζών υπέρ της δικτατορίας του συγκεντρωτικά οργανωμένου επαναστατικού προλεταριάτου, που θα χρησιμοποιήσει όλη του την επιρροή μέσα σ' όλες τις οργανώσεις της εργατικής τάξης, για να πραγματοποιήσει την τέλεια ενότητα των κομμουνιστικών στοιχείων, παρ' όλες τις ασυμφωνίες που μπορούν να υπάρξουν για το ζήτημα του κοινοβουλευτισμού.
3. Για την επαναστατική κοινοβουλευτική τακτική
Είναι ανάγκη:
1. Το Κομμουνιστικό Κόμμα στο σύνολό του και η Κεντρική του Επιτροπή να εξασφαλιστούν γενικώς στην προεκλογική περίοδο για την ειλικρίνεια και την αξία του υποψηφίου. Η Κεντρική Επιτροπή πρέπει να 'ναι υπεύθυνη για όλες τις πράξεις της κοινοβουλευτικής ομάδας. Πρέπει να έχει το αναμφισβήτητο δικαίωμα να απομακρύνει οποιονδήποτε υποψήφιο υποδεικνυόμενο από οποιαδήποτε οργάνωση, αν νομίζει ότι ο υποψήφιος αυτός δε θα μπορούσε να εκπληρώσει την κομμουνιστική του εντολή.
Τα κομμουνιστικά κόμματα πρέπει ν' αφήσουν τη συνήθεια να εκλέγουν για βουλευτές προπάντων εκείνους που αντιπροσωπεύουν ελεύθερα επαγγέλματα, δηλαδή δικηγόρους κλπ. Κατά κανόνα πρέπει να παίρνουν τους υποψήφιους μέσα από τους εργάτες, χωρίς να φοβούνται την κομμουνιστική τους απειρία.
Τα Κομμουνιστικά Κόμματα πρέπει να διώχνουν με αλύπητη περιφρόνηση τα συμφεροντολογικά στοιχεία που γλιστράνε μέσα στο Κόμμα την παραμονή των εκλογών, μόνο και μόνο για να μπούνε στη Βουλή. Οι Κεντρικές Επιτροπές πρέπει να εγκρίνουν τις υποψηφιότητες εκείνων μόνο που το παρελθόν τους δίνει αναμφισβήτητες αποδείξεις για την αφοσίωσή τους προς την εργατική τάξη.
2. Μόλις τελειώσουν οι εκλογές, η οργάνωση της κοινοβουλευτικής ομάδας πρέπει να βρεθεί τελείως στα χέρια της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος, αδιάφορο αν η Κεντρική Επιτροπή είναι νόμιμη ή παράνομη. Η εκλογή των μελών της διοίκησης της κοινοβουλευτικής ομάδας πρέπει να επικυρώνεται από την Κεντρική Επιτροπή. Η Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος πρέπει να 'χει μέσα στην κοινοβουλευτική ομάδα αντιπρόσωπο με δικαίωμα ψήφου. Για όλα τα σπουδαία πολιτικά ζητήματα, η κοινοβουλευτική ομάδα πρέπει να ζητάει προηγουμένως οδηγίες από την Κεντρική Επιτροπή.
Η Κεντρική Επιτροπή έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση να ορίζει ή να αλλάζει τους ρήτορες που πρόκειται να μιλήσουν στα σπουδαία ζητήματα. Οι ρήτορες υποβάλλουν στην έγκρισή της τις βάσεις πάνω στις οποίες θα μιλήσουν ή και ολόκληρο το κείμενο του λόγου τους.
Κάθε υποψήφιος του κομμουνιστικού συνδυασμού πρέπει να είναι υποχρεωμένος να παραιτείται μόλις το ζητήσει η Κεντρική Επιτροπή, για να μπορεί το Κόμμα να τον αντικαταστήσει σε κάθε στιγμή.
3. Στις χώρες όπου τα μεταρρυθμιστικά, μισομεταρρυθμιστικά ή απλώς συμφεροντολογικά στοιχεία έχουν χωθεί μέσα στην κομμουνιστική κοινοβουλευτική ομάδα (όπως έχει γίνει σε κάμποσες χώρες), οι Κεντρικές Επιτροπές των Κομμουνιστικών Κομμάτων πρέπει να τα διώξουν χωρίς έλεος. Μια μικρή, αλλά αληθινά κομμουνιστική κοινοβουλευτική ομάδα εξυπηρετεί τα συμφέροντα της εργατικής τάξης καλύτερα από μια ομάδα μεγάλη, αλλά χωρίς σταθερές κομμουνιστικές αρχές.
4. Κάθε κομμουνιστής βουλευτής πρέπει, κατά την απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής, να συνδυάζει την παράνομη με τη νόμιμη δράση. Στις χώρες όπου οι κομμουνιστές βουλευτές έχουν ακόμα, σύμφωνα με τους αστικούς νόμους, τη βουλευτική ασυλία, πρέπει να χρησιμοποιούν την ασυλία αυτή για την παράνομη οργάνωση και δράση του Κόμματος.
5. Οι παραμικρότερες πράξεις των κομμουνιστών βουλευτών μέσα στη Βουλή πρέπει να υποτάσσονται στη μη κοινοβουλευτική εργασία του Κόμματος. Νομοσχέδια καθαρά επιδεικτικά και καμωμένα όχι για να γίνουν δεκτά από την αστική τάξη, αλλά για προπαγάνδα και δημιουργία κίνησης, μπορούν να υποβάλλονται σύμφωνα με οδηγίες της Κεντρικής Επιτροπής.
6. Στις διαδηλώσεις που οργανώνουν οι εργάτες στους δρόμους και σε οποιαδήποτε άλλη επαναστατική εκδήλωση, οι βουλευτές έχουν υποχρέωση να βρίσκονται επικεφαλής των εργατικών μαζών και να τις οδηγούνε.
7. Οι κομμουνιστές βουλευτές πρέπει με κάθε μέσο να βρίσκονται σε επαφή (υπό τον έλεγχο του Κόμματος) με τους εργάτες, τους χωρικούς και κάθε είδους εργαζόμενους ανθρώπους, ποτέ δεν πρέπει να ενεργούν σαν τους σοσιαλιστές βουλευτές που φροντίζουν να βρίσκονται σε ρουσφετολογικές σχέσεις με τους εκλογείς τους. Πρέπει πάντα να βρίσκονται στη διάθεση των κομμουνιστικών οργάνων για το έργο της προπαγάνδας στη χώρα.
8. Κάθε κομμουνιστής βουλευτής πρέπει να καταλάβει καλά ότι δεν είναι νομοθέτης που πρέπει να συνεννοηθεί με άλλους νομοθέτες, αλλά προπαγανδιστής του Κόμματος. Ο κομμουνιστής βουλευτής είναι υπεύθυνος όχι μπροστά στην ανώνυμη μάζα των εκλογέων, αλλά μπροστά στο Κομμουνιστικό Κόμμα, νόμιμο ή παράνομο.
9. Οι κομμουνιστές βουλευτές πρέπει μέσα στη Βουλή να μιλάνε σε γλώσσα που να την καταλαβαίνει κάθε εργάτης, κάθε τσοπάνης, κάθε πλύστρα, ώστε το Κόμμα να μπορεί να τυπώνει τους λόγους του σε φυλλάδια και να τα σκορπάει και στις πιο μακρινές γωνιές του τόπου.
10. Οι απλοί κομμουνιστές εργάτες πρέπει δίχως φόβο ν' ανεβαίνουν στο βήμα των αστικών Κοινοβουλίων, χωρίς ποτέ να παραχωρούν τη θέση τους σε καλύτερους κοινοβουλευτικούς ρήτορες - και αν ακόμη οι εργάτες αυτοί βρίσκονται στην αρχή του κοινοβουλευτικού τους σταδίου. Εν ανάγκη, οι εργάτες βουλευτές διαβάζουν απλώς τους λόγους τους, που προορίζονται να δημοσιευτούν από τον Τύπο ή σε χωριστά φυλλάδια.
11. Οι κομμουνιστές βουλευτές πρέπει να χρησιμοποιούν το κοινοβουλευτικό βήμα για να ξεσκεπάζουν όχι μόνο την αστική τάξη και τους επίσημους υπηρέτες της, αλλά τους σοσιαλπατριώτες, τους μεταρρυθμιστές πολιτευόμενους του κέντρου και, εν γένει, κάθε αντίπαλο του κομμουνισμού και για να κάνουν πλατιά προπαγάνδα των ιδεών της Τρίτης Διεθνούς.
12. Οι κομμουνιστές βουλευτές, ακόμα και όταν είναι πολύ λίγοι, πρέπει να προκαλούν την αστική κοινωνία και να μην ξεχνάνε ποτέ ότι άξιος του ονόματος κομμουνιστής είναι μονάχα εκείνος, που όχι με λόγια, αλλά με έργα, δείχνει πως είναι θανάσιμος εχθρός της αστικής κοινωνίας και των σοσιαλπατριωτών υπηρετών της.

Απ' τ' Αγραφα στο Γράμμο


Απ' τ' Αγραφα στο Γράμμο
  • Η τελευταία ομάδα του ΔΣΕ που βγήκε στην Αλβανία στις 10 Μάη 1950
  • Αφιερωμένο στο αντιιμπεριαλιστικό διήμερο της ΚΝΕ
Το κείμενο είναι αδημοσίευτο, αποτελεί το τελευταίο κεφάλαιο από τον υπό έκδοση Γ' τόμο «Αναμνήσεις ενός αντάρτη» του Γιώργη Μωραΐτη.
Στη Σαμαρίνα
Τώρα το λόγο έχει πάλι ο Τάκης Ψημμένος. Κι εγώ απλώς θα τον συμπληρώνω. «Βαδίζαμε μέρες πολλές. Τμήματα του αντιπάλου δεν συναντούμε στο διάβα μας κι αυτό μας δημιουργεί αίσθηση σιγουριάς. Γι' αυτό, όταν ένα απόγευμα φθάσαμε έξω απ' τη, Σαμαρίνα, στην τοποθεσία Λιβάδια της Βασιλίτσας, αφού σταμάτησε η βροχή. Δε διστάζουμε "ν' ακροβολιστούμε" και να μαζέψουμε σαλιγκάρια που αφθονούν. Το βράδυ μένουμε σ' ένα υπόγειο σπιτιού στο εγκαταλειμμένο χωριό της Σαμαρίνας και τα μαγειρεύουμε»1.
Στη Σαμαρίνα κι εγώ πατούσα για πρώτη φορά. Την είχα ακουστά. Στην κατοχή, στο χωριό. Οταν το '42 ήρθαν οι «Λεγεωνάριοι» συνεργάτες των Ιταλών, με αρχηγούς τον Ραποτίκα και τον Διαμάντη. Κι έσπασαν, τους πολεμιστές του '40-'41 της Αλβανίας, στο ξύλο, για να παραδώσουν όπλα. Μ' εκείνο το περιβόητο «έχς δεν έχς»!... Και ύστερα, αρχές '43. Οταν πρωτόρθαν οι αντάρτες, με τον Καραλίβανο. Κι ακούσαμε το περίφημο τραγούδι: «Παιδιά της Σαμαρίνας. Γειά σας παιδιά μ' καημένα. Γιατ' είστε λερωμένα; Είμαστε από τον πόλεμο». Κι ανατριχιάζαμε2.

Καλά τα σαλιγκάρια, που σκάρισαν γιατ' ήταν απόβρεχο. Τα μάσαμε και τα φάγαμε για ορεκτικό. Οχι γιατί πεινάγαμε, αφού είχαμε ακόμα κρέας μοσχάρι. Από τα λιβάδια κάναμε καλή παρατήρηση. Σε όλα «τα πέριξ» καμιά κίνηση, τίποτα το ύποπτο. Αν και σε πολλές μεριές στο δρόμο υπήρχαν νωπά τα αποτυπώματα απ' τα πέταλα μουλαριών κι απ' τις αρβύλες φαντάρων. Απόδειξη πως στρατός με μεταγωγικά υπήρχε στην περιοχή και περνοδιάβαινε από κει. Ερημιά, πάντως, και στο χωριό. Με το σούρουπο μπήκαμε μέσα. Φτάσαμε στο κέντρο. Και πιο μέσα απ' την πλατεία πιάσαμε ένα απ' τα καλά σπίτια. «Αρχοντικό» θα πω... Μπήκαμε στο ισόγειο. (Οχι υπόγειο).
Πιάσαμε 2-3 δωμάτια. Φάγαμε και το κόψαμε στον ύπνο. (Ολοι μηδενός εξαιρουμένου). Αν υπήρχε ή αν ερχόταν στρατός, θα πηγαίναμε σφαχτοί!
Τι είχε συμβεί; Τα τσουγκρίσαμε. Ηρθε η ώρα για ύπνο. Κανένας δεν ήθελε να βγει σκοπιά. Είπα στον ένα. Επιασα τον άλλον. Ακόμα και τα στελέχη. Αρνήθηκαν. Κάτι πρωτοφανές. Αγανάκτησα κι εγώ. Εβρισα την τύχη μου. Τους λέω: «Σάμπως η δική μου ζωή αξίζει περισσότερο;.. Και το 'κοψα στον ύπνο. Απ' το κακό μου δεν κοιμήθηκα.
Στον «Γκρέκο»
Το πρωί πήραμε τον ανήφορο. Ξεκούραστοι, χορτάτοι και κεφάτοι. Ανεβήκαμε ολόραχα. Στον «Γκρέκο». Τον περίφημο. Οπου και η βρύση. Εδώ πρέπει να ήταν παλιά τα Ελληνικά σύνορα. Βλέπουμε κάτω την ποταμιά του Σαραντάπορου. Κι απέναντι πελώρια την οροσειρά του Γράμμου. Νιώθουμε περηφάνια. Γιατί εδώ, στον τρίχρονο ένοπλο αγώνα του ΔΣΕ, δόθηκαν οι πιο μεγάλες μάχες. Και γράφτηκαν αθάνατες σελίδες δόξας και ηρωισμού. Αλλά προσφέρθηκαν, για τα μεγάλα μας Ιδανικά, και οι πιο τρανές και ακριβές θυσίες. Συγκινούμαστε. Τα σκεφτόμαστε. Παίρνουμε δύναμη. Και προχωρούμε.

Οταν φτάσαμε στον «Γκρέκο», ακούμε κάτω δεξιά, φωνές, κακό, φασαρία. Η Φούρκα είχε κόσμο και Μάυδες. Είχε και στρατό. Επομένως είπα: «Από δω και πέρα, στην κίνησή μας, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί. Οχι ξεροκεφαλιές και απειθαρχίες. Ούτε ύπνο χωρίς σκοπιά». Ακόμα δε μου πέρασε της νύχτας το γινάτι. Κανένας δεν έβγαλε κιχ. Κατηφορίζουμε στο σύραχο. Ανάμεσα από μικρά δέντρα, θάμνους αλλά και γυμνό τόπο. Ο καιρός πότε ήλιο, πότε αραιή συννεφιά. Κατεύθυνση μας προς Κάντσισκο. Ανάμεσα από τα φοβερά και πολύνεκρα οχυρά Ταμπούρι και Προφήτ' Ηλία. Ευτυχώς, έχουμε τον Ζήση Μανίκα, που έκανε στη Σχολή Αξιωματικών του Γενικού Αρχηγείου και ξέρει τα μέρη. Οι άλλοι περνάμε από δω για πρώτη φορά.
Σαν πλησιάσαμε στο δρόμο, απάνω στη ράχη, από το Κεράσοβο προς τη Φούρκα «τα...χρειαστήκαμε». Από κάτω, σε μικρή απόσταση, έτυχε να' ρχεται ένα απόσπασμα Ιππικού. Πρέπει να ήτανε Ουλαμός. Καμιά 25αριά καβαλαραίοι με τ' άλογά τους, όπως τους μετρήσαμε, όταν πέρναγαν από μπροστά μας. Παραλίγο θα τρακάραμε. Καθώς ανηφόριζαν, αθόρυβα, ράθυμα, χωρίς να μιλάνε. Μόλις πλησίαζαν ακούστηκε λίγος ξερόβηχας κι ένα χλιμίντρισμα. Μας οσμίστηκαν; Είπαμε. Κι αμέσως πέσαμε κάτω. Καλυφθήκαμε ανάμεσα σε θάμνους. Είχε πέσει και μια αντάρα απάνω μας. Λες και την είχαμε παραγγελιά ή την έστειλε ο «καλός θεός». Ημασταν, για άλλη μια φορά, τυχεροί!... Λίγα μέτρα παρέκει είχα το Χρήστο. (Αυτόν με το «σύνδρομο» του πιθανού πνιγμού στον Πετριλιώτη και της εγκατάλειψης στην Μπουκοβίτσα). Πιο «θρήσκος» από μένα, που ήμουν και «παπά αγγόνι». Τον έπιασε το μάτι μου. Πρέπει πολύ να φοβήθηκε. Εκανε το σταυρό του!...
Από αριστερά: Κεχρινιώτης Νίκος (Αννίβας), Κυρίτσης Χρήστος, Ηλιόπουλος Θανάσης (Σάκης), Ψημμένος Δημήτρης (Τάκης), Μωραΐτης Γιώργης, Δημάνης Γιώργος, Παχής Κώστας και ο Μανίκας Ζήσης
Σηκωθήκαμε. Σκυφτά περάσαμε το δρόμο. Βαδίζοντας γρήγορα προς τα κάτω. Περνώντας τον αυχένα, ανάμεσα στα δυο μεγάλα φυσικά οχυρά. Χωθήκαμε κάτω, στο απέραντο παρθένο με οξιές δάσος. Πιάσαμε λημέρι σ' ένα ακρινό εξωτικό σημείο. Οπου «σαρμάκο» -κρυμμένοι από εχθρό και κόσμο- μείναμε ως το βράδυ. Κρέας να φάμε είχαμε εφεδρεία. Νερό δίπλα ήταν το ρεματάκι. Η μέρα ζεστή, χορτάσαμε ύπνο. Το περιβάλλον μαγεία. Πουλιά μιλιούνια μέσα στο δάσος. Πετούσαν, τσίριζαν, κελαϊδούσαν, ερωτεύονταν. Τώρα που δεν είχαμε πόλεμο! Τ' απομεσήμερο, παραδόξως, είδαμε κι ένα σμήνος όρνια, να πετούν από πάνω μας. Από συνήθεια. Σα να έψαχναν για πτώματα ή να πέρασαν εμάς για ψοφίμια! Αυτό κι αν ήταν κατάρα και γρουσουζιά. «Κακός οιωνός»!
Στο Κάντσισκο
Κάτω προς το ποτάμι ήταν το Κάντσισκο! Χωριό, τρία χρόνια στη φωτιά του Εμφυλίου Πολέμου, κι όμως έμεινε άτρωτο. Ολημερίς το ακούγαμε και το νιώθαμε, δεν ήτανε μακριά. Αν και το είχαμε πάρει αψήφιστα, σα να μη ξέραμε πως είμαστε μέσα στην «πολεμική ζώνη». Καταλάβαμε, στα σπίτια είχε λίγο κόσμο, αλλά πολύ στρατό. Στο κέντρο και στο ύψωμα ήτανε βάση. Τη μέρα ακούγαμε κουβενταρία, θορύβους, φωνές. Ακόμα και μηχανάκι από γεννήτριες ρεύματος που γέμιζαν μπαταρίες ασυρμάτου (Εμ, τι ειδικοί ήμασταν ο Τάκης κι εγώ, ως ασυρματιστές). Εκείνο που δεν είχαμε καταλάβει μέχρι που νύχτωσε ήταν τούτο. Το μηχανάκι συνέχισε να δουλεύει όλη τη νύχτα για να τροφοδοτεί τη βάση με ηλεκτρικό ρεύμα. Ελαμπε το κέντρο. Ενώ στις άκρες και στις γειτονιές επικρατούσε σκοτάδι.
Οταν νύχτωνε, φορτωμένοι με τα πράματα και τα όπλα μας, κινάμε για το χωριό. Ηταν υποχρεωτική η διάβαση να πάμε για το ποτάμι. Πήγαμε από την κάτω μεριά, όπως προχωράει το ρέμα. Με μεγάλη προσοχή κι αυστηρά μέτρα ασφάλειας. Εν γνώσει μας ότι μπαίνουμε, αν όχι «στο στόμα» πάντως στου «λύκου» τη φωλιά. Ο Ζήσης μας οδήγησε καλά, ήξερε λίγο πολύ τον τόπο. Παρ' όλο που ακριβώς από δω, ήταν αμφίβολο αν πέρασε άλλη φορά. Πριν πλησιάσουμε στα ακρινά σπίτια, πέφτουμε απάνω στο μύλο του χωριού. Δε λειτουργούσε. Είχε κάνει τη δουλειά του. «Μετά φόβου Θεού» χαλάμε την κλειδαριά, σαν κλέφτες και μπαίνουμε μέσα. Μερικοί αντιδρούσαν. Ελεγαν θα πιαστούμε κ.λπ. Κοιτάμε μέσα και βλέπουμε 8 μεγάλα σακιά γεμάτα αλεύρι από στάρι. Πρέπει να ήταν για τον στρατό. Πολύ κόσμο δεν είχε το χωριό. Τι τύχη! Λες και μας είχαν μετρήσει. Στον καθένα μας από ένα. Τι να το κάναμε; Αν ήταν σ' άλλους καιρούς... Λέω: «Γρήγορα και χωρίς να χάνουμε χρόνο. Ν' ανοίξουμε όλα τα σακιά. Να πάρει ο καθένας από καναδυό χούφτες αλεύρι και να τα δέσουμε όπως ήτανε! Ετσι κι έγινε. Κάποιοι τσίγκλιζαν να φύγουμε γρήγορα. Η κλειδαριά ήταν από τις συνηθισμένες. Τη βάλαμε στη θέση της. Το πρωί ο μυλωνάς θα την είδε που ήταν ανοιγμένη.
Ολα καλά ως εδώ. Κανένα πρόβλημα. Προσεχτικά προχωράμε προς το σύραχο στην άκρη στο χωριό. Βρίσκουμε ένα εικόνισμα. Μας έδωσε ο Αγιος το λαδάκι του! Εδώ απ' τη μια μεριά ο δρόμος κατέβαινε προς το ποτάμι, τον Σαραντάπορο. Ενώ απ' την άλλη ανέβαινε προς το ύψωμα, όπου και το εκκλησάκι τ' Αϊ - Γιώργη. Εκείνοι που πίεζαν πριν να φύγουμε απ' το μύλο, τώρα πρότειναν να πάμε απάνω στο εκκλησάκι να πάρουμε λάδι... Στο ύψωμα, όμως, σίγουρα, υπήρχε φυλάκιο.
Στη Γέφυρα
Τραβάμε για το ποτάμι. Το μεγάλο πρόβλημα, που μας βασάνιζε κι από πριν, ήταν πώς θα το περάσουμε. Πέρασμα σε κάποιο σημείο απλωτό, που να μην είναι πολλά κι όχι ορμητικά τα νερά, δεν ξέραμε. Επομένως δεν έμενε παρά η γέφυρα. Κι αν αυτή ήταν αφρούρητη. Το είχαμε πολυκουβεντιάσει και όλη τη μέρα. Και τώρα, μη έχοντας άλλη λύση, πάμε για εκεί. Στην τύχη! Και «ό,τι βρέξει ας κατεβάσει». Εχω δίπλα μου τον Ζήση Μανίκα και παραπίσω το Νίκο Κεχρινιώτη. Κρίσιμη στιγμή, και τα στελέχη μπροστά στις ευθύνες τους. Αξιοι και οι δύο. Τους συμβουλεύομαι πάντα. Ο Αννίβας λίγο ιδιότροπος. Αλλά με ικανότητες και παλικάρι. Κατηφορίζουμε προς τη γέφυρα. Πάω μπροστά. Οι άλλοι με αποστάσεις 10 μέτρων ν' ακολουθούνε. Ο σύντροφος ο Ζήσης ήθελε να έχει αυτός την «πρωτιά». Ούτε λογάριαζε τη ζωή του. Δεν τον άφησα: «Εσύ, του λέω, θα μείνεις τελευταίος. Αφού περάσουν οι άλλοι. Ακριβώς επειδή είσαι και σε θέλει η ομάδα οδηγό».
Στη γέφυρα δεν υπήρχε φρουρά. Κάναμε παρατήρηση. Αφουγκραστήκαμε λίγα λεπτά. Τα μέτρα όμως ήταν μέτρα. Τα τηρήσαμε αυστηρά. Πέρασα άνετα και αργά, με κανονικό βάδισμα, πρώτος, στην πέρα μεριά. Χαζεύοντας λίγο και με τα νερά του ποταμού που κυλούσαν με θόρυβο. Με τις κανονικές αποστάσεις ήρθε ο δεύτερος, ο τρίτος και ύστερα οι άλλοι. Οταν βρεθήκαμε πέρα ανασάναμε με ανακούφιση. Εφυγε ένα μεγάλο βάρος από πάνω μας. Και πήραμε νέα δύναμη. Βαδίσαμε καμιά 200αριά μέτρα στην πλαγιά. Ανεβήκαμε λίγο ανήφορο. Και κάναμε στάση σ' ένα εξοχικό καλύβι. Ευκαιρία, λέμε, να ξεκουραστούμε αλλά και κάτι να φάμε. Βγάλαμε δυο κουβέρτες -στο άψε-σβήσε- και σκεπάσαμε το καλύβι. Ανάψαμε φωτιά. Ενας πήγε με τα παγούρια στο ρεματάκι να φέρει νερό. Σε μια κατσαρόλα που την κουβαλούσαμε βράσαμε με το καινούριο αλεύρι κουρκούτι. Ρίξαμε μέσα και το λαδάκι. Και μοσκοφάγαμε. Συμπληρώνοντας βέβαια το χυλό και με ένα κομματάκι κρέας απ' ό,τι μας είχε περισσέψει.
Βρισκόμασταν ανάμεσα στα χωριά Ζέρμα και Λυκόβρυση. Κι αυτό ήταν το πρώτο μας συσσίτιο στο Γράμμο.
Προς το Γράμμο
Πριν προχωρήσω, θεωρώ σωστό να βάλω εδώ και την αφήγηση του Τάκη Ψημμένου. Εστω κι αν είναι συνοπτική. «Από τη Σαμαρίνα -γράφει- με το ξημέρωμα ξεκινάμε. Η αντάρα μας καλύπτει, κι έτσι, όταν στο δρόμο συναντούμε στρατιωτικές φάλαγγες μεταγωγικών, παραμερίζουμε λίγο, ώσπου να περάσουν. (Σημ. Πρόκειται για το απόσπασμα Ιππικού από Κεράσοβο προς Φούρκα Γ.Μ.). Μέχρι εδώ γνωρίζουμε καλά το μέρος, το πρόβλημα είναι απ' το ποτάμι Σαραντάπορο και προς τα πάνω. Πώς θα προσανατολιστούμε και προς τα πού θα προχωρήσουμε. Θα χρειαστεί να πάμε "ψηλαφιστά"». (Σημ. Εννοεί στο Γράμμο. Γ.Μ.). Και συνεχίζει: «Δίχως κανένα απρόοπτο, περνάμε απ' τη "Βρύση του Γκρέκου" -τις ανατολικές πλαγιές του θρυλικού υψώματος Κλέφτη- το ύψωμα Ταμπούρι, κοντά στη Φούρκα. Σε συνέχεια ακολουθώντας μια ρεματιά, περνάμε έξω από το Κάντσισκο, που είναι γεμάτο στρατό, τη γέφυρα του Σαραντάπορου. Κι ανηφορίζουμε τα μεσάνυχτα στις πλαγιές του χιλιοτραγουδισμένου Γράμμου στα δάση της Ζέρμας. Από τούτο το σημείο θα χρειαστεί να περάσουν τέσσερα μερόνυχτα ώσπου να φθάσουμε στα σύνορα. Βαδίζουμε πολύ σιγά και προσεκτικά, γιατί δεν γνωρίζουμε το μέρος. Κάπου κάπου ομάδες MAY και στρατού πυροβολούν, μάλλον άσκοπα. Σε κάθε μας βήμα συναντάμε ίχνη που δείχνουν πως εδώ διεξήχθηκαν μεγάλες μάχες. Πολλά απ' τα πολυβόλα του ΔΣΕ είναι ανέπαφα και σ' ορισμένα υπάρχουν ακόμα κιβώτια με σφαίρες»3.
Συνεχίζω και συμπληρώνω εγώ, με όσα θυμάμαι. Αφήνουμε το καλύβι, πάνω απ' τον Σαραντάπορο. Αφού το ξεσκεπάσαμε απ' τις δύο κουβέρτες και σβήσαμε τη φωτιά. Ανεβαίνουμε πέρα δίπλα την καλυμμένη με θάμνους απότομη πλαγιά. Είναι τόσο πυκνή η βλάστηση, που δύσκολα σχίζουμε να περάσουμε. Για δρόμο και μονοπάτια δε γίνεται λόγος. Είναι μεγάλη η διαδρομή, δεν μπορούμε να την υπολογίσουμε. Κουραζόμαστε, κόβονται τα ποδάρια μας, αλλά προχωράμε. Για να πάρουμε μια ανάσα κάνουμε συχνά στάσεις. Δε βιαζόμαστε. Σχεδόν έφεξε όταν φθάσαμε απάνω. Ανασάναμε. Και νιώσαμε ικανοποίηση.
Είχαμε βγει σε ίσιωμα. Σε ομαλό τόπο, αλλού με δέντρα -έλατα, οξιές, βαλανιδιές- κι αλλού λιβάδια με ένα μπόι χορτάρι. Ημασταν στα ηρωικά, απ' τον πόλεμο, Πατώματα. Και πάνω τους, υψωνόταν η μακρόστενη βραχώδης και γυμνή οροσειρά, που στο γλυκοχάραμα της μέρας έδειχνε να σμίγει με τ' αστέρια. Ηταν η περίφημη Κάτω Αρένα.
Εδώ, στην άκρη απ' τα Πατώματα στήσαμε το λημέρι μας. Οπου θα μείνουμε δυο μέρες. Είμαστε σαν επισκέπτες και σαν τουρίστες. Να γνωρίσουμε το Γράμμο και να τον θαυμάσουμε. Από δω παίρνουμε δύναμη για τον αγώνα μας, για την ιστορία και αντλούμε αισιοδοξία. Εστω κι αν ακόμα η ζωή μας δεν είναι καθόλου σίγουρη. Και κανείς δεν ξέρει τελικά αν θα βγούμε έξω ζωντανοί. Νιώθουμε όμως εδώ, την παραμονή μας, έστω για λίγο, και σαν καθήκον. Για προσκύνημα και φόρο τιμής στους πεσόντες ήρωες και ηρωίδες.
«Εδώ κι εκεί -γράφει ο Τάκης- συναντούμε διάσπαρτους τάφους από συναγωνιστές και συναγωνίστριες μας, που έπεσαν στις μάχες. Αλλά και τάφους του αντιπάλου. Διατηρούνται ακόμα με τους σταυρούς. Δίπλα και λίγα μαραμένα λουλούδια. Στους περισσότερους τάφους είναι γραμμένα και τα ονόματά τους, χωριό καταγωγής, ημερομηνία που έπεσαν. Μας κυριεύει δέος. Μέσα μου κάνω τη φευγαλέα σκέψη: "Ας είναι οι τελευταίοι"... Εμείς πρέπει να συνεχίσουμε την πορεία μας. Δεν ξέρουμε ακόμα τι μπορεί να μας συμβεί ως τα σύνορα. Στο λημέρι βρήκαμε κι ένα σωρό αντάρτικες κονσέρβες κρέατος του μισού κιλού. Ολες είναι τρυπημένες με λόγχη. Βρίσκουμε μια απείραχτη. Τη μαγειρέψαμε με κουρκούτι. Ηταν ένα απ' τα νοστιμότερα φαγητά, χωρίς υπερβολή, στη διάρκεια του αντάρτικου»4.
Εξόν απ' την κονσέρβα, ας θυμίσω κι εγώ, εκεί σ' αυτό το λημέρι κι έναν άλλο σωρό. Με ιματισμό. Υπήρχαν χιτώνια, παντελόνια, πουκάμισα. Για μας που ήμασταν κουρελήδες. Και αυτά που φορούσαμε είχαν λιώσει απάνω μας. Ασε που πόσο ξεσκισμένα ήτανε, που δεν προλαβαίναμε να τα μπαλώσουμε. Τούτα, από τις Λαϊκές Δημοκρατίες, ήταν καινούρια. Αλλά πολύ βρεγμένα, όλο το χειμώνα από τις βροχές και τα χιόνια. Διαλέξαμε, τα πλύναμε, τα στεγνώσαμε και τα φορέσαμε. Και γίναμε ξανά κανονικοί στρατιώτες. Το κακό, δε βρήκαμε άρβυλα. Αυτά που φορούσαμε είχανε λιώσει.
Στα χαρακώματα
Αναχωρώντας την τρίτη μέρα, προς Ντένισκο (Αετομηλίτσα) «επιθεωρήσαμε» τα Οχυρά: Δεν μας έκανε καρδιά να μη τα δούμε, να τα καμαρώσουμε. Εστω κι αν διατρέχαμε τον κίνδυνο να πατήσουμε καμιά νάρκη. Που ο τόπος ήταν γεμάτος. Και να γίνουμε μπουρλότο! Κάπου στα 300 μέτρα σταματάμε σ' ένα πυροβολείο. Στις «δόξες» του, έβλεπε κάτω, προς Σαραντάπορο. Βαρούσε όλη την ποταμιά κι έκανε θραύση! Αυτά μπορούσαμε να τα φανταστούμε. Την πιο μεγάλη εντύπωση μας έκανε τούτο. Κατέβηκα κάτω και μέτρησα. Ηταν φτιαγμένο, στο βάθος, της απόκρημνης πλαγιάς, με 8 σειρές κορμούς από έλατα. Που το έκαναν άτρωτο. Ούτε εχθρικό πυροβολικό, ούτε αεροπορία, μπορούσε να το χαλάσει. Τέτοια πυροβολεία ήτανε αράδα σ' όλη την οχύρωση μέχρι πέρα. Μπήκαν όλοι και τα είδαν. Και ο μεγάλος θαυμασμός μας. Πόσοι άνθρωποι απ' όλα τα γύρω χωριά πόσο δούλεψαν. Σκάβοντας τον τόπο, κόβοντας κορμούς και κουβαλώντας τους. Για να τα στήσουν αυτά. Και πόσοι θυσίασαν τη ζωή τους μαζί με τους αντάρτες και τις αντάρτισσες του Δημοκρατικού Στρατού. Για να γραφτεί αυτό το μεγάλο, το αθάνατο Επος. Που λέγεται Γράμμος!
Επισκεφθήκαμε και μια χωμένη τοποθεσία σε πυκνό δάσος, που ήταν η Επιμελητεία. Είδαμε τους φούρνους που έψηναν ψωμί. Είδαμε πιο μέσα καταυλισμούς με οχυρά και πρόχειρα κρεβάτια. Πρέπει να ήταν αναρρωτήρια ή νοσοκομείο για αρρώστους και λαβωμένους. Τι να πρωτοδείς, να φανταστείς και να πρωτοθαυμάσεις. Δυστυχώς, στα χάλια που ήμασταν, ούτε μπορούσες να πεις «να είχαμε μια φωτογραφική μηχανή» να τ' απαθανατίσουμε... Πάμε στο δρόμο μας, με βαριές σκέψεις στο κεφάλι μας και αφάνταστη συγκίνηση στην ψυχή μας. Και δεν μπορούμε να κρύψουμε ότι θέλαμε να ήμασταν κι εμείς μαχητές του Γράμμου. Σ' εκείνη την πρωτοφανή με τη φοβερή και 10 φορές πιο οργανωμένη και δυνατή πολεμική μηχανή του αντιπάλου. Ολο το «Δόγμα Τρούμαν» με τον Βαν Φλιτ και τους ντόπιους λακέδες, είχε πέσει απάνω μας να μας συντρίψει. Και ηττηθήκαμε. Ναι... Αλλά δε μας νίκησε. Ο Γράμμος ήταν και μένει πάντα δικός μας. Το' λεγε και το τραγούδι μας.
«Οσα σίδερα οι ξένοι κι αν ρίξουν. Νικητής θα 'ναι πάντα ο Λαός». Το θυμάμαι. Και είναι σα να το ακούω και τώρα.
Το ναρκοπέδιο
Απόγευμα 9 Μάη 1950. Επέτειος της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης. Κι ο νους μας πάει στον Μεγάλο. Στον Στάλιν... Κόντευε να νυχτώσει. Είμαστε ακριβώς απέναντι από την Αετομιλίτσα. Δεν σκοπεύουμε να μπούμε μέσα. Στο χωριό ερημιά, ούτε κόσμος, ούτε στρατός. Ακολουθάμε τη ρεματιά. Βαδίζουμε στο δρόμο που οδηγεί στον αυχένα. Ανάμεσα στον ορεινό όγκο της Απάνω Αρένας και την ψηλότερη κορφή του Γράμμου. Εχει συννεφιάσει, μαύρισε ο ορίζοντας, είναι έτοιμος να βρέξει. Κι όπως είναι εδώ ο τόπος άδεντρος, δε θα βρούμε πού ν' απαγκιάσουμε. Κανένας μας δεν ξαναπέρασε από δω. Αλλά προχωράμε. Η κατεύθυνσή μας είναι σωστή. Οπως είχαμε κατά νου, απ' το χάρτη, μπροστά μας σε ευθεία γραμμή πρέπει να 'ναι τα σύνορα. Αγνωστο όμως το τι παρεμβάλλεται ανάμεσα.
Σα να μη μας έφτανε η αγωνία απ' όλα αυτά, μας ήρθε κι άλλο κακό. Κι έβαλε άξαφνα στόχο εμένα προσωπικά. Ποιος άλλος. Ο διάολος!... Κι αν δεν ήταν ο Ζήσης να με σώσει «αιωνία η μνήμη μου».
Οπως βάδιζα, από συνήθεια και καθήκον, πρώτος. Κι όσο πλησιάζαμε στον αυχένα. Παραμέρισα απ' το δρόμο, απ' το φόβο μη τον έχουν ναρκοθετημένο. Προχωρούσα παραδίπλα, προσεχτικά. Και παραλίγο να «την πατήσω». Οι νάρκες είχαν τοποθετηθεί έξω από το δρόμο. Ο Ζήσης που ερχότανε πίσω μου, ειδικός, του Μηχανικού, κι έμπειρο μάτι. Μέσα στο χορταράκι είδε το συρματάκι κι ορμάει. Καθώς ήμουν να κάνω το βηματάκι. Με πιάνει απ' τις πλάτες και με τραβάει πίσω. «Κοίτα, δείχνει. Εδώ τις βάλανε». Με γλίτωσε.
Οι Πυραμίδες
Προχωρήσαμε, στη συνέχεια, απάνω στο δρόμο. Βγήκαμε στον αυχένα. Και πήραμε τον κατήφορο. Ο δρόμος πήγαινε απ' την πίσω μεριά της Αρένας. Εβγαινε, όπως μάθαμε αργότερα στο Πευκόφυτο. Ητανε λάθος κατεύθυνση. Καταλάβαμε και σταματήσαμε. Πιο σωστά, μας σταμάτησε η ραγδαία βροχή. Κράτησε λίγα λεπτά. Μας έκανε μουσκίδι. Αυτό μας έλειπε. Και σταμάτησε. Δεν μας έμενε τίποτα άλλο. Αράξαμε εκεί, σε μια μεγάλη πατουλιά στρωτού θάμνου, σαν κρεβάτι... Και βρεγμένοι - ξεβρεγμένοι πλαγιάσαμε ως το πρωί.
Οταν βγήκε ο ήλιος, προσεχτικά σκαρίσαμε. Φοβηθήκαμε μην ήμαστε μέσα σε εχθρικό χώρο. Ημασταν στη «νεκρή ζώνη». Δεν υπήρχε ψυχή. Ούτε εχθρός ούτε κίνδυνος. Με αραιές αποστάσεις σκαρίσαμε. Αράξαμε σ' ένα σημείο σίγουρο κι ασφαλές. Στην άκρη σε κάτι βραχάκια, και τρία δεντράκια δίπλα σε ένα μικρό ρεματάκι. Από γάζες, βαμπάκια, και άλλα κατάλοιπα, καταλάβαμε πως εκεί ήταν δικό μας νοσοκομείο. Καθίσαμε λούφα ως το απόγευμα. Υστερα με αραιές αποστάσεις πήραμε τον ανήφορο. Βγήκαμε στην κορυφογραμμή. Εκεί ήταν τα σύνορα. Είδαμε τη μια πυραμίδα, στη δεξιά μεριά. Υστερα είδαμε και την άλλη, απ' την αριστερή μεριά. Ηταν στο 2520 μ. του Γράμμου. Η τύχη μας χαμογέλασε. Καθίσαμε μια ώρα. Κατηφορίσαμε ύστερα. Και μπήκαμε στην Αλβανία. Ηταν στις 10 Μάη 1950.
Σημειώσεις:
1. Τ. Ψημμένου, «Αντάρτες στ' Αγραφα», σελ. 410.
2. Γιώργη Μωραΐτη, «Αναμνήσεις ενός Αντάρτη», τομ. Β'.
3. Τ. Ψημμένου, «Αντάρτες στ' Αγραφα», σελ. 410-411.
4. Τ. Ψημμένου, «Αντάρτες στ' Αγραφα», σελ. 411.

TOP READ