6 Μαρ 2012

Η γενεσιουργός αιτία του φασιστικού φαινομένου


Η γενεσιουργός αιτία του φασιστικού φαινομένου 
Η έξαρση του φασιστικού φαινομένου και της ακροδεξιάς στην Ελλάδα και την Ευρώπη επανέφερε στην επικαιρότητα το ερώτημα για τις γενεσιουργές αιτίες εμφάνισής του που τέθηκε και στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Τι γεννά και αναγεννά το φασισμό, τον ολοκληρωτισμό και την ακροδεξιά;


 Οι συνήθεις απαντήσεις εστιάζουν τη προσοχή τους στις αδυναμίες του πολιτικού συστήματος, στις αδυναμίες των κομμάτων και στο «έλλειμμα δημοκρατίας». Ορισμένες απαντήσεις «από τ΄ αριστερά» αναδείχνουν και τα κοινωνικά προβλήματα της ανισότητας, της ανεργίας, του αποκλεισμού, του ρατσισμού κλπ τα οποία «τρέφουν» την ακροδεξιά και κατ’ επέκταση το φασισμό.


 Μια ανάλυση των αιτιών χωρίς ιεράρχηση του βασικού από το δευτερεύον θα μας οδηγούσε σε μια χωρίς τέλος παράθεση επιχειρημάτων άξια μεν να μελετηθούν όχι όμως και να λύσουν το πρόβλημα της γενεσιουργού αιτίας της ακροδεξιάς και του φασιστικού φαινομένου.


 Ο φασισμός είναι στοιχείο του πολιτικού εποικοδομήματος αλλά δεν έχει ως αιτία εμφάνισης του τις αδυναμίες λειτουργίας της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Τόσο ο φασισμός όσο και η αστική δημοκρατία είναι πολιτικές μορφές διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος εδράζονται ευθέως στη βάση της εξουσίας του καπιταλιστικές παραγωγικές σχέσεις - δικτατορία της αστικής τάξης, άσχετα από την απόλυτη εξωτερική αντίθεση που παρουσιάζουν μεταξύ τους ως μορφές.


 Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής εμπεριέχει ένα σύστημα παραγωγικών σχέσεων που πυρήνας τους είναι το απόλυτο δικαίωμα της ατομικής ιδιοκτησίας και διαχείρισης των μέσων παραγωγής πάνω στα οποία εδράζεται το απόλυτο δικαίωμα διεύθυνσης των παραγωγικών δυνάμεων από το κεφάλαιο και το απόλυτο δικαίωμα ιδιοποίησης των αποτελεσμάτων της παραγωγής. Αυτός είναι ο πυρήνας της δικτατορίας της αστικής τάξης με την έννοια ότι τον επιβάλλει και τον υπερασπίζει μέχρι θανάτου αφού χωρίς αυτό το πυρήνα δεν υπάρχει καπιταλιστική εκμετάλλευση δηλαδή δεν υπάρχει κεφάλαιο άρα και η ίδια η αστική τάξη. Παρεμπιπτόντως, για αυτό και είναι γελοίο να ισχυρίζεται κάποιος ότι όταν υπάρχει αστική δημοκρατία δεν υπάρχει ταξική δικτατορία της αστικής τάξης. Η αστική δημοκρατία όπως και ο φασισμός είναι απλώς πολιτικές μορφές διαχείρισης αυτής της ταξικής δικτατορίας ή αλλιώς του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και όπως είναι γνωστό οι μορφές διαχείρισης εκφράζουν αλλά δεν καθορίζουν το περιεχόμενο.


 Μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα είχαμε σκληρά απολυταρχικά καθεστώτα αλλά όχι φασισμό. Ο φασισμός είναι πολιτικό προϊόν του ιμπεριαλισμού. Η εξήγηση είναι πως στην εποχή του καπιταλισμού του ελεύθερου ανταγωνισμού οι κυβερνήσεις οποιασδήποτε μορφής διαχειρίστηκαν για χάρη του κεφαλαίου με αμυντικό τρόπο, μια ιστορική διαδικασία περιορισμού των απολύτων δικαιωμάτων διαχείρισης και αυτοδιάθεσης του κεφαλαίου με αντάλλαγμα, έναντι της εργατικής τάξης, την επιβίωση και τη συνέχιση της ανάπτυξής του. Με άλλα λόγια μετά την αρχική καπιταλιστική συσσώρευση όπου το δικαίωμα της απόλυτης ιδιοκτησίας στο κεφάλαιο ταυτιζόταν με το απόλυτο δικαίωμα διαχείρισης του και κατ΄ επέκταση με τη διαχείριση όλων των κοινωνικών παραγωγικών δυνάμεων, έγινε φανερό ότι παραπέρα ανάπτυξη ήταν δυνατή μόνο με περιορισμούς στο απόλυτο δικαίωμα διαχείρισης των παραγωγικών δυνάμεων χωρίς βέβαια να αγγίζεται το απόλυτο (και «ιερό») δικαίωμα ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Οι «περιορισμοί» αυτοί, δεν ήταν άλλο από τα εργατικά και δημοκρατικά δικαιώματα των, εκτός αστικής τάξης, πολιτών ή αλλιώς των άμεσα και έμμεσα εκμεταλλευομένων. Αυτά τα δικαιώματα ήταν η (εξωτερική) προϋπόθεση παραπέρα ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και του κεφαλαίου.


 Έτσι στη πράξη άρχισαν να αναπτύσσονται στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα τα εργατικά και δημοκρατικά δικαιώματα (με αιματηρούς αγώνες βέβαια) τα οποία αυτόματα σήμαιναν περιορισμό του απόλυτου δικαιώματος διεύθυνσης και αυτοδιάθεσης της ιδιοκτησίας (του κεφαλαίου). Τα νέα εποικοδομήματα των καπιταλιστικών κρατών όλο και περισσότερο ενσωμάτωναν δημοκρατικά και εργατικά δικαιώματα και κατακτήσεις ως προϋπόθεση ομαλής και διευρυμένης αναπαραγωγής του συστήματος.


 Μ’ άλλα λόγια η διεύρυνση και η ανάπτυξη του συστήματος στον 20ο αιώνα θα ήταν αδύνατη αν η αστική τάξη επέστρεφε στο αναχρονιστικό, απολυταρχικό μοντέλο μιας κοινωνίας χωρίς κανένα εργατικό και κοινωνικό δικαίωμα. Ο εργαζόμενος έπρεπε να διαχειρισθεί σύγχρονα ανεπτυγμένα και πολύπλοκα μέσα παραγωγής που απαιτούν γνώσεις, προσωπικότητα, ευθύνη και πρωτοβουλία. Αυτά είναι παράγωγα ενός ελάχιστου επιπέδου εργασιακών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων κάτω από το οποίο καταρρέει το σύστημα των παραγωγικών σχέσεων και των παραγωγικών δυνάμεων.


 Η νέα αυτή ποιοτική κατάσταση στο καπιταλισμό συνδέθηκε με το πέρασμα του στο μονοπωλιακό καπιταλισμό στις αρχές του 20ου αιώνα. Για το σύστημα τώρα, δε χρειαζόταν αναχρονιστικές και απολυταρχικές εξουσίες που έχουν σαν όνειρο, μοντέλο και στόχο την επανάκτηση του απολύτου ανεξέλεγκτου δικαιώματος διεύθυνσης του κεφαλαίου και των παραγωγικών δυνάμεων από την μονοπωλιακή, πλέον, αστική τάξη αλλά η εισαγωγή ενός νέου μοντέλου που θα ελέγχει πλήρως και προς το συμφέρον της όλη την αναγκαία για τη διευρυμένη αναπαραγωγή του συστήματος δομή των παραγωγικών δυνάμεων. Το απόλυτο και ανεξέλεγκτο δικαίωμα διεύθυνσης και αυτοδιάθεσης του κεφαλαίου μετατράπηκε σε απαίτηση για απόλυτη και ανεξέλεγκτη ρύθμιση όλης της δομής των παραγωγικών σχέσεων και του εποικοδομήματος, των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Η παλιά απολυταρχική πολιτική για την άρνηση κάθε δικαιώματος στους εργαζόμενους έδινε τη θέση της στη πολιτική για οργανωμένη υποταγή και ενσωμάτωση των εργαζομένων και του λαού σε απολύτως ελεγχόμενες λειτουργικές δομές, για τους σκοπούς της σύγχρονης αναπαραγωγής του κεφαλαίου και της μονοπωλιακής αστικής τάξης. Ήταν μια μείξη του παλιού απολυταρχικού δικαιώματος με τις σύγχρονες ανάγκες λειτουργίας των παραγωγικών δυνάμεων σε ένα αμυντικό σύστημα διαχείρισης του συστήματος. 




Γεννήθηκε έτσι ο φασισμός.
 Ο φασισμός αφορά τη διαχείρηση οργανωμένων κοινωνιών σε επίπεδο μονοπωλιακού καπιταλισμού (Γερμανία, Ιταλία, Χιλή, Ελλάδα, τάσεις παγκόσμιας φασιστικοποίησης από τις ΗΠΑ). Αντίθετα τα σκληρά αναχρονιστικά καθεστώτα τύπου Σαουδική Αραβία, Ιράκ, Λιβύη, Βιρμανία, Ταλιμπάν κ.α. δεν χαρακτηρίζονται ως τυπικά φασιστικά παρ’ ότι είναι εξ ίσου ή και περισσότερο ολοκληρωτικά, γιατί αναφέρονται σε διαχείριση κοινωνιών με αναχρονιστική, προ-μονοπωλιακή, κοινωνική οργάνωση και στην επιβολή της κλασσικής αστικής δικτατορίας (της ντόπιας σατικής τάξης με ιμπεριαλιστική στήριξη) για την επιτάχυνση της συσσώρευσης.


 Ο φασισμός επιδιώκει να παρουσιάσει μια νέα οργάνωση της κοινωνίας όπου ο καθένας θα έχει «τη θέση που του αρμόζει». Κοινό ιδανικό θα είναι η υποταγή στο σύστημα εκμετάλλευσης και όλα τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα υπάρχουν μόνο στο μέτρο που αποτελούν απαραίτητο όρο για τη λειτουργία των παραγωγικών δυνάμεων και του συστήματος. Ο φασισμός εναρμονίζει το σύνολο της κοινωνίας στις λειτουργικές απαιτήσεις του μονοπωλιακού κεφαλαίου και αποκαθιστά τα ανεξέλεγκτα δικαιώματα της αστικής τάξης πάνω στο κεφάλαιο και τη κοινωνία ως δικαιώματα της μονοπωλιακής αστικής τάξης, με μια πλήρως ελεγχόμενη πολιτικό-κοινωνική δομή. Αυτή η θέση δεν αφορά μόνο εθνικά επίπεδα διακυβέρνησης αλλά και σύγχρονα παγκοσμιοποιημένα επίπεδα με κυριαρχία των πολυεθνικών επιχειρήσεων. Σε επίπεδο οικονομίας ο φασισμός σημαίνει αποκατάσταση της ανεξέλεγκτης εξουσίας του κεφαλαίου πάνω στην εργασία και σε επίπεδο πολιτικής αυτονομείται ως απόλυτη και ανεξέλεγκτη πολιτική εξουσία πάνω στο λαό.


 Στο βαθμό που αυτός ο έλεγχος εκτρέπονταν σε απόλυτη αφαίρεση δικαιωμάτων και σε επιστροφή στο απολυταρχικό καθεστώς του κεφαλαίου της πρωταρχικής συσσώρευσης στον ίδιο βαθμό αποδιοργανώνονταν η σύγχρονη παραγωγική διαδικασία και επιταχύνονταν η αποσύνθεση του φασισμού ως λύση στα αδιέξοδα του συστήματος. Πρακτικά δηλαδή ο φασισμός ήταν δέσμιος των ιστορικών εξελίξεων και αδυνατούσε να φέρει τα δικαιώματα κάτω από ένα ορισμένο επίπεδο γιατί το σύστημα το οποίο υποτίθεται ότι επεδίωκε να σώσει αποσυντίθονταν ταχύτερα από τη φυσιολογική αποσύνθεση που έτσι και αλλιώς φέρνει. 


 Η αποκατάσταση των δικαιωμάτων της μονοπωλιακής αστικής τάξης γίνεται για να βελτιωθεί εθνικά και παγκόσμια το ποσοστό κέρδους και η αποδοτικότητα του κεφαλαίου τα οποία «επλήγησαν» από τα εργασιακά και δημοκρατικά δικαιώματα. Εξ’ ου και η μετά βδελυγμίας καταπάτηση αυτών των δικαιωμάτων από κάθε φασίζουσα τάση. 


 Πηγή του φασισμού λοιπόν δεν είναι τίποτα άλλο παρά η τάση για αποκατάσταση του ανεξέλεγκτου δικαιώματος της μονοπωλιακής αστικής τάξης να διευθύνει τη κεφαλαιοκρατική οργάνωση της κοινωνίας σε ένα ανώτερο επίπεδο οργάνωσης των παραγωγικών δυνάμεων. Υπ’ αυτή την έννοια δεν είναι δυνατή η εξαφάνιση του φασισμού ως φαινόμενο με πολιτικά μέσα παρά μόνο με την εξαφάνιση του ίδιου του μονοπωλιακού κεφαλαίου.


 Παρ’ ότι ο φασισμός αποτελεί πάντα τη πίσω λύση και το κρυφό όνειρο της μονοπωλιακής αστικής τάξης, εν τούτοις χρησιμοποιείται κατά κανόνα μόνο ως έσχατη λύση όταν τα άλλα μέσα, αστική δημοκρατία, μοναρχία, φασίζουσες αστικές δημοκρατίες, ταξική πίεση και ταξική συναίνεση αδυνατούν να διασφαλίσουν μια «αποδεκτή» αποδοτικότητα του μονοπωλιακού κεφαλαίου ή όταν κινδυνεύει ολοκληρωτικά το σύστημα πολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας του κεφαλαίου. 


 Ο φασισμός παρ’ ότι βραχυπρόθεσμα φαίνεται να προσφέρει τη λύση της αποδοτικότητας του κεφαλαίου πολύ γρήγορα αποδεικνύεται τροχοπέδη του αφού η παραπέρα ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων μπορεί να επιτευχθεί μόνο με νέο, ανεπτυγμένο, εργατικό δυναμικό για το οποίο προϋπόθεση είναι τα στοιχεία ακριβώς που ο φασισμός στερεί από τη κοινωνία: εργατικά δικαιώματα, συμμετοχή, δημοκρατία, ατομικά δικαιώματα, δικαιώματα στη μόρφωση και το πολιτισμό, ελεύθερος χρόνος κλπ. Αυτή η εσωτερική αντίφαση του συστήματος παρεμποδίζει την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και του ίδιου του κεφαλαίου και έτσι εξαναγκάζει τη μονοπωλιακή αστική τάξη να τον χρησιμοποιεί μόνο ως έσχατη λύση. Εννοείται βέβαια ότι σε κοινωνικό επίπεδο ο φασισμός οδηγεί τελικά όλο το λαό σε μαχητική αντίθεση με τις πολιτικές επιλογές της αστικής τάξης και οι αιματηροί, κατά κανόνα, αγώνες επιδεινώνουν ακόμη περισσότερο τους όρους αξιοποίησης του κεφαλαίου και τους όρους διεύθυνσης της κοινωνίας.


 Ο φασισμός αναδεικνύει με τη λειτουργία του το αδιέξοδο που έχει ο καπιταλισμός στο μονοπωλιακό του στάδιο. Χωρίς ανάπτυξη εργατικών, δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων είναι αδύνατο να αναπτυχθεί παραπέρα αλλά κάθε τέτοια ανάπτυξη αποτελεί αυτόματα ένα περιοριστικό στοιχείο στην ουσία της πραγμάτωσης του. Η εσωτερική αντίφαση παραγωγικών δυνάμεων – παραγωγικών σχέσεων είναι απόλυτη. Έτσι θεμελιώνεται και το αναγκαίο και αναπόφευκτο της κοινωνικοποίησης του κεφαλαίου ως μόνη λύση στην αντίφαση. Καταπολεμώντας αυτή τη νομοτελειακή τάση ο φασισμός, θέλει να αποτρέψει τη κοινωνικοποίηση του κεφαλαίου με τη κεφαλαιοκρατικοποίηση της κοινωνίας.


 Σε πολιτικό επίπεδο βέβαια βλέπουμε τη φασιστική τάση να εκδηλώνεται ως ακροδεξιά τάση που λειτουργεί στα όρια του αστικού κοινοβουλευτισμού εν αναμονή κατάργησης του. Έτσι γίνεται πολιτική ζύμωση για να αποδεχθεί τμήμα του λαού τη φασιστική λύση, με ένα συνοθύλευμα συνθημάτων λαϊκισμού, αντικομουνισμού, ρατσισμού, εθνικισμού, πατριδοκαπηλίας, ξενοφοβίας, θρησκοληψίας κλπ Άλλοτε πάλι βλέπουμε έναν υφέρπον φασισμό μέσα από προσπάθειες απαξίωσης της πολιτικής, των κομμάτων, των θεσμών της αστικής δημοκρατίας κλπ με την «αθώα» συμβολή πολλών κομμάτων, μέσων μαζικής ενημέρωσης, «απολίτικων» δήθεν φορέων κλπ.


 Το ότι ένα μέρος του λαού ακολουθεί την ακροδεξιά δεν είναι παράξενο. Ο φασισμός στηριζόμενος στη πιο επιθετική μερίδα του κεφαλαίου που διαθέτει τεράστια μέσα προκειμένου να κερδίσει πολλαπλάσια καταφέρνει να εξιδανικεύει τη πλήρη υποταγή του λαού στο κεφάλαιο ως τη νέα σταθερά διασφαλισμένη δομή και ιεραρχία της κοινωνίας όπου ο καθένας θα έχει διασφαλισμένη (!)τη «θέση του». Ο άνεργος, ο μικροαστός που απειλείται , ο αγρότης που ξεκληρίζεται, ο νέος που δεν έχει μέλλον, όλοι μπορούν να ονειρευτούν μια «νέα τάξη». Ακόμη κι αν σημαίνει υποταγή, μέρος από αυτούς δέχονται ν’ ανταλλάξουν αυτή την υποταγή με την υποτιθέμενη σταθερότητα, άσχετα τι συμβαίνει στο τέλος. Η ένταξη αυτή θυμίζει το δούλο που δεν αμφισβητεί το δικαίωμα του δουλοκτήτη να του αφαιρεί τη ζωή αλλά του το αναγνωρίζει επισήμως ελπίζοντας ότι θα το χρησιμοποιήσει για άλλους ή ότι θα το καθυστερήσει εν όσο είναι χρήσιμος…


 Ειδική μνεία πρέπει να γίνει για τα μεσαία στρώματα που έχοντας θητεύσει ως μικροκαπιταλιστές έχουν γευθεί το απόλυτο δικαίωμα εξουσίας του κεφαλαίου το οποίο με κάθε κρίση χάνουν και έτσι παράγουν ακραίους και ένθερμους οπαδούς της αποκατάστασης αυτού του δικαιώματος ονειρευόμενοι μερίδιο της εξουσίας από τη μεγαλοαστική τάξη δια μέσου της υποταγής σ’ αυτή στο σύστημα του φασισμού. Αυτή η ταύτιση δια της υποταγής είναι μια από τις πιο επικίνδυνες πτυχές του φασισμού.


 Σε κάθε περίπτωση η ιδεολογική και πολιτική υποδούλωση στα συμφέροντα της μονοπωλιακής αστικής τάξης ενός μέρους των μικροαστών, των εργαζομένων και του λαού γενικότερα, αποτελεί προϋπόθεση πολιτικής άνθισης του φασιστικού φαινομένου. Όταν δια μέσου της συνεχούς προπαγάνδας, πίεσης και δυναμικών ενεργειών μεταβληθεί αρνητικά για το λαό αλλά και για την αστική δημοκρατία ο πολιτικός και ταξικός συσχετισμός δυνάμεων, τότε αναπτύσσεται και δρομολογείται ο φασισμός. Εννοείται βέβαια ότι σ’ όλη αυτή τη διαδικασία υπάρχει η στήριξη μέρους ή όλης της μονοπωλιακής αστικής τάξης είτε άμεσα με οικονομικά μέσα είτε έμμεσα με «βοήθειες» από το κρατικό μηχανισμό και άλλα κέντρα ελέγχου και χειραγώγησης της κοινωνίας.


 Ειδικά πρέπει να επισημάνουμε ότι η ακροδεξιά και ο φασισμός ενυπάρχουν πάντα στο περιθώριο του πολιτικού συστήματος ως εν δυνάμει λύσεις και τίθενται σε ύπνωση ή εγρήγορση όταν η ανάγκη της κυρίαρχης τάξης το επιτάσσει. Γι’ αυτό και οι ανοδικές και πτωτικές πορείες αυτών των φαινομένων δεν εξηγούνται επαρκώς μόνο με αναλύσεις σε επίπεδο πολιτικών λειτουργιών και ακόμη περισσότερο βέβαια με ιδεολογικούς όρους αναλύσεων (έλξη στις ακραίες ιδέες κλπ)


 Συμπέρασμα.


 Συμπερασματικά διαπιστώνουμε ότι το φασιστικό φαινόμενο και η ευρύτερη ακροδεξιά τάση είναι ένα παράγωγο της καρδιάς του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής στο μονοπωλιακό στάδιο ανάπτυξης και όχι ένα παράγωγο της ελλιπούς λειτουργίας του πολιτικού συστήματος. Το πολιτικό σύστημα αν λειτουργεί καλά μπορεί να το περιορίσει όχι όμως να το εξαλείψει. Ωστόσο όταν τα ζωτικά συμφέροντα της μονοπωλιακής αστικής τάξης το επιβάλλουν, το πολιτικό σύστημα λειτουργεί με τέτοιο τρόπο που να εκτρέφεται το φασιστικό φαινόμενο. Η μετάβαση στο φασισμό βίαια (Χιλή, απριλιανή δικτατορία) ή δια μέσου του κοινοβουλευτικού συστήματος( Χίτλερ, Μεταξάς) ενυπάρχει πάντα στο σύστημα καθ ότι αποτελεί εναλλακτική πολιτική μορφή διαχείρισης του. 


 Ανάγοντας το φασιστικό φαινόμενο σε σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο επίπεδο με κυριαρχία πολυεθνικών επιχειρήσεων και ιμπεριαλιστική επικυριαρχία βλέπουμε ότι συντελούνται αναλογικά παρόμοιες κινήσεις με επιβολή παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής τάξης. Στη «τάξη» αυτή εντάσσεται η υποταγή των κρατών, οι επιμέρους εθνικές ακροδεξιές κινήσεις, ο γενικός περιορισμός εθνικών, δημοκρατικών και ατομικών δικαιωμάτων κλπ. Στο βαθμό που ανατρέπονται σε βάρος των λαών οι συσχετισμοί δυνάμεων και στο βαθμό που είναι αναγκαία η βίαιη διοικητική και εξωοικονομική παρέμβαση για αποκατάσταση της αποδοτικότητας του πολυεθνικού κεφαλαίου, στον ίδιο βαθμό θα έχουμε μια πορεία παγκόσμιας φασιστικοποίησης με άπειρες επί μέρους ειδικές τοπικές εθνικές και περιφερειακές μορφές. 
 Ο νέος κίνδυνος είναι αδιαμφισβήτητος.
 Αναρτήθηκε από  symastev

Ελεεινή χυδαιολογία


Ελεεινή χυδαιολογία 

 Συνεχίζουν με αμείωτη ένταση, τα αστικά μέσα ενημέρωσης και τα παρακλάδια τους στο διαδίκτυο, είτε πρόκειται για ακροδεξιούς, φασιστικούς ιστοχώρους, είτε για πολύχρωμα και εναλλακτικά μπλογκς, να σπέρνουν συκοφαντίες και ψεύδη για την στάση του ΚΚΕ απέναντι στην καθεστωτική ανακύρηξη ως κίνημα, της πώλησης φθηνής πατάτας απο τους παραγωγούς μερικών περιοχών της Μακεδονίας.


 Το παρακάτω κείμενο μας στάλθηκε από φίλο του μπλογκ και δημοσιεύεται σε διάφορα παρακρατικά / ακροδεξιά μπλογκς και ιστοχώρους, τα οποία όμως όλα παραθέτουν ώς πρωταρχική πηγή, ... το blog της zougla.gr του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου.


Το ΚΚΕ ελέγχει τον Σύνδεσμο Εμπόρων χονδρικής της Κεντρικής Λαχαναγοράς Αθηνών(ΟΚΛΑ) Γι αυτό γαυγίζει κατά της πρωτοβουλίας πολιτών για φθηνά οπωρολαχανικά, χωρίς μεσάζοντες, απευθείας στον καταναλωτή. 
Όχι μόνο ελέγχει και παίρνει μίζες συνδρομές, αλλά το πιθανότερο έχει και δικές του εταιρείες εμπορίας στην ΟΚΛΑ. Τι νομίζετε οτι γινόταν τόσα χρόνια με τις εξαγωγές πορτοκαλιών στη Ρωσία, ή τι νομίζετε οτι γινόταν τόσα χρόνια με τις εισαγωγές απο την Ρωσία; 


Καταρχάς ... το ότι το ΚΚΕ δεν "ελέγχει" κανέναν σύνδεσμο Εμπόρων στην χώρα, πόσο μάλλον τον Σύνδεσμος Eμπόρων Κεντρικής Λαχαναγοράς Αθηνών (ο σύνδεσμος ονομάζεται ΣΕΚΛΑ και όχι ΟΚΛΑ γκαιμπελίσκοι !!!) αυτό είναι γνωστό ακόμα και στα κοινά εννιάοπα τούβλα που χρησιμοποιούνται στην κατασκευή οπτοπλινθοδομών. 
Στην αρχή θεωρήσαμε πως ο άθλιος προβοκάτορας που κατασκεύασε την παραπάνω χυδαιολογία, χρησιμοποίησε την επιρροή του ΠΑΜΕ σε κάποιο σωματείο εργαζομένων της λαχαναγοράς ώστε να την παρουσιάσει ως "έλεγχο των εργοδοτών εμπόρων" !!! (Είναι αστείο και μόνο που το διαβάζω) 


 Αλλά από όσο μαθαίνουμε ούτε καν ταξικό σωματείο εργαζομένων δεν υπάρχει στην λαχαναγορά ... Όχι δηλαδή πως θα είχα κάποια διαφορά, αλλά τουλάχιστον θα κατανοούσαμε από που το ξεκίνησε ο σεναριογράφος της παραπάνω λασπολογίας, για να καταλήξει στο παραπάνω αποτέλεσμα. Όπως βλέπετε όμως, οι γκαιμπελίσκοι δεν έχουν τέτοια προβλήματα. Κατασκευάζουν σενάρια απο το πουθενά.


 Μάλιστα ο προβοκάτορας το προχώρησε και ένα βήμα παρακάτω, λέγοντας πως το ΚΚΕ παίρνει μίζες απο το σωματείο (των εμπόρων ντε ...) λες και πουλάει προστασία σε νυχτερινά κέντρα, και πως πολύ πιθανό (άφησε και μια μικρή πιθανότητα να μην ισχύει δηλαδή ?!?!) έχει και δικές του εταιρείες εμπορίας !


 Το ξέρουμε πως το παραπάνω απευθύνεται σε άτομα περιορισμένης ευθύνης, αλλά μέσα στην καχυποψία που καλλιεργείται απο το ίδιο το σύστημα σε αυτήν φάση αποδόμησης του πολιτικού σκηνικού, ώστε να ελέγξει καλύτερα τις εξελίξεις ... ποτέ δεν ξέρεις τι αποτέλεσμα θα έχει αυτή η συνεχιζόμενη λασπολογία, η οποία αναμένουμε πως θα ενταθεί, όσο θα πλησιάζουμε στις εκλογές !


 Το ΚΚΕ δεν είναι σαν τα μούτρα τους, δεν χρηματίζεται, δεν συνδιαλλεγεται με εργοδότες, δεν υποκύπτει σε εκβιασμούς και απειλές. Τα παραπάνω είναι δουλειά των αστικών κομμάτων, των καθεστωτικών  δημοσιογράφων και των πολύχρωμων βοηθών τους στο διαδίκτυο.
 Κόκκινη προπαγάνδα εκτοξεύθηκε από  Redfl

7η Μάρτη 1944. Επί τέλους, Κοκκινιά ΞΥΠΝΑ και ζωντάνεψε την ιστορία σου.


7η Μάρτη 1944. Επί τέλους, Κοκκινιά ΞΥΠΝΑ και ζωντάνεψε την ιστορία σου.

...Άλλη μια επίθεση στην πόλη έχει αναχαιτισθεί...ο λαός της κοκκινιάς πανηγυρίζει. Βλέπει τα παλικάρια του ΕΛΑΣ και του ΕΑΜ να αψηφούν τον θάνατο, για να μην πατήσουν οι Ναζί την Κοκκινιά.
«Τα χωνιά του ΕΑΜ» έργο του Α. Τάσσου
...Το βράδυ οι ΕΑΜίτες γεμίζουν τους τοίχους με συνθήματα , ενώ τα χωνιά του ΕΑΜ ακούγονται σε κάθε γωνιά της πόλης.
«Προσοχή! Προσοχή! Σας μιλά το ΕΑΜ! Σας μιλά το ΕΑΜ!
Αδέλφια, η σημερινή μέρα θα μείνει αξέχαστη για την Κοκκινιά μας. Για όλη την Ελλάδα.
Θα μείνει αξέχαστη η 7η Μάρτη 1944.
Κοκκινιώτες, Κοκκινιώτισες, σήμερα οι κατακτητές και οι εθνοπροδότες πήραν ένα καλό μάθημα από το λαό της Κοκκινιάς και από τα παλικάρια μας τους ΕΛΑσίτες!»....*
Τιμή και δόξα στα ηρωικά νιάτα της Κοκκινιάς της 10ετίας του '40
Φάτα Μοργκάνα,* είναι η Κοκκινιά.
Κοκκινιά ΞΥΠΝΑ, ο λαός, σου τραγουδά γιατί πριν
πολεμίσει, με της πηγής σου το νερό, ζήτα να κοινωνίσει

Κοκκινιά (τότε) 1949,
οδός Γ. Κονδύλη & Καισαρείας

Κοκκινιά (σήμερα) 2012,
οδός 7ης Μάρτη 1944 (πρώην Γ. Κονδύλη) & Καισαρείας

*Από το Χρονικό Μνήμης «το μπλόκο της Κοκκινιάς» Δήμος Νικαίας, εκδ. 2004
** Φάτα Μοργκάνα. Ονομασία που χρησιμοποιείται για να υποδηλώσει ένα ιδιαίτερο είδος αντικατοπτρισμού. ΕΔΩ

Από το blog ARTEKRAN

ΠΕΡΙ «ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ» ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ...


ΠΕΡΙ «ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ» ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ...

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*
Με αφορμή ότι την τρέχουσα περίοδο τη συνοδεύει πολύς λόγος για τις «ιστορικής σημασίας» αποφάσεις που λαμβάνονται στις Βρυξέλλες και στα Γιούρογκρουπ, η μνήμη γύρισε σε μια παλιότερη, αλλά εξίσου «ιστορική» απόφαση.
Το «ιστορικό» εκείνο συμβάν συνετελέσθη στις 20/6/2000, πριν από δώδεκα σχεδόν χρόνια.

Πριν υπενθυμίσουμε ποια ήταν αυτή καθ' αυτή η τότε «ιστορική» απόφαση, αξίζει να δούμε τον τρόπο με τον οποίο προβλήθηκε και πανηγυρίστηκε από τους πρωταγωνιστές της στο εσωτερικό της χώρας:
*
Η Ελλάδα, όπως ελέχθη τότε, «τώρα είναι δυνατή».
Η χώρα, μας διαβεβαίωναν, έχει τις «καλύτερες προϋποθέσεις για να καθορίζει πιο αποτελεσματικά τη δική της ιστορία».
Πρόκειται, τονιζόταν με θριαμβευτικό ύφος, για «ιστορικό βήμα και αναπτυξιακό άλμα».
Τα λόγια αυτά ανήκαν στον τότε πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη...
*
Ακόμα πιο ενθουσιώδης ήταν ο τότε υπουργός Οικονομίας, ο Γιάννος Παπαντωνίου.
Πάρτε μια γεύση:
«Είναι για τους Ελληνες και τις Ελληνίδες μια μέρα πανηγυρισμού».
«Η Ελλάδα αποκτά τη θέση που της αξίζει (...). Για πρώτη φορά θα βρίσκεται στην πρώτη ευρωπαϊκή ταχύτητα, στην πρωτοπορία των ευρωπαϊκών λαών».
«Αποτελεί για τη χώρα μας, για το λαό μας, ένα ιστορικό γεγονός. Είναι η δικαίωση μιας μεγάλης εθνικής προσπάθειας. Σηματοδοτεί την έξοδο από μια μακρά περίοδο οικονομικής στασιμότητας και περιθωριοποίησης και τη συμμετοχή στο σύγχρονο κόσμο των ανοικτών οριζόντων, της ταχύτερης ανάπτυξης και της κοινωνικής ευημερίας».
Αυτά διατυμπάνιζαν, τότε...
***
Τι ήταν, όμως, τούτο το τόσο κοσμοϊστορικό που είχε επισυμβεί, ώστε σύμπασα η καθεστηκυία πολιτική τάξη να καλεί διά στόματος πρωθυπουργού και υπουργού Οικονομίας τον ελληνικό λαό να στήσει γιορτές και πανηγύρια;
Ποιο ήταν το «ιστορικό γεγονός», για το οποίο οι Σημίτης και Παπαντωνίου, σύσσωμο το ΠΑΣΟΚ, αφειδώλευτα η ΝΔ, όλα τα κόμματα της «ευρωπαϊκής προοπτικής της Ελλάδας» και σύμπαντα φυσικά τα ΜΜΕ θριαμβολογούσαν και είχαν στήσει τούτο τον τρελό χορό;
Τι συνέβη για το οποίο θα έπρεπε να ντυθούμε τσολιαδάκια και να βγούμε τρισευτυχισμένοι στους δρόμους;
Εκείνο που συνέβη στις 20/6/2000 ήταν η επίσημη επικύρωση στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στην Πορτογαλία,
ότι η Ελλάδα έμπαινε και επισήμως στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση (ΟΝΕ),
ότι γινόταν μια χώρα του «ευρώ»...
*
Περί αυτής της «επένδυσης ασφαλείας» (!), επρόκειτο...
Περί αυτής της εγγυημένης «κοινωνικής ευημερίας», επρόκειτο...
Για την ένταξη στην ΟΝΕ και το «απάνεμο λιμάνι» του ευρώ ήταν όλα αυτά τα πανηγύρια...
*
Ε, λοιπόν, σήμερα, δώδεκα χρόνια αργότερα,
εν μέσω μιας καπιταλιστικής κρίσης που καταδεικνύει τα πραγματικά όρια της κεφαλαιοκρατικής «ανάπτυξης»,
μετά από δυο μνημόνια,
με το τρίτο μνημόνιο να έχει ήδη προσχεδιαστεί,
με ένα λαό στην πλήρη χρεοκοπία και με μια χώρα σε καθεστώς «ελεγχόμενης χρεοκοπίας»,
σε μια Ελλάδα - παράδεισο για μια χούφτα πολυεθνικές, μονοπώλια και «νταβατζήδες» που χτίστηκε πάνω σε μια Ελλάδα - κόλαση φτώχειας, ανεργίας, υποσιτισμού και αστέγων,
μάλλον δεν υπάρχει κανείς, πια, που έχει λόγο να διαφωνήσει για το πόσο... «ιστορική» ήταν και εκείνη η απόφασή τους.
ΠΙΤΣΕΣ...
Ξέρετε γιατί ο Ανδρουλάκης ψήφισε και το δεύτερο μνημόνιο;
Διότι, όπως είπε, είναι ένας... «ελευθεριακός κομμουνιστής».
Ως τέτοιος λοιπόν - «ελευθεριακός κομμουνιστής» - ψηφίζει τα μνημόνια, κόβει μισθούς, αφαιρεί συντάξεις και εγκαθιδρύει τα εργασιακά Γκουαντανάμο, ο Ανδρουλάκης.
Και ως τέτοιος - «ελευθεριακός κομμουνιστής» - είναι που αραδιάζει τις κάθε λογής παρόλες του έσχατου πασοκισμού της μπουρδολογίας.
Μιας και ο καθένας ό,τι έχει δίνει, ας συνεχίσει ο Ανδρουλάκης να δίνει κι άλλες παρόμοιες ατάκες, βγαλμένες από το αστείρευτο εργαστήρι της γελοιότητας και της φαιδράς πορτοκαλέας που φέρει τη φωτεινή επιγραφή: «Είσαι ό,τι δηλώσεις»...
Δεδομένης δε της ικανότητάς του να αμολάει τούτες τις «πίτσες (Σόι)μπλε» όταν μιλάει, ίσως κάποτε να τα καταφέρει να ανέβει... επίπεδο και να πιάσει σε «κομμουνιστοσύνη» έναν άλλο «ελευθεριακό κομμουνιστή» (και ίνδαλμά του ενδεχομένως). Εκείνον που διαφήμιζε τις «πίτσες Χατ»...
ΠΟΙΟ «ΚΟΥΡΕΜΑ»;...
Δείτε τώρα τι κρύβεται πίσω από τα PSI τους και από τα περί της «σωτηρίας της πατρίδας»:
Στην «Απόφαση ανταλλαγής ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου» του υπουργείου Οικονομικών που εξεδόθη από τις 15 Φεβρουαρίου ορίζεται ότι η ανταλλαγή των ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου ύψους 42,732 δισ. ευρώ «κάτοχοι των οποίων είναι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Ευρωσύστημα» θα γίνει με ομόλογα
«ίσης συνολικής ονομαστικής αξίας»...
*
Τι σημαίνει αυτό:
Οτι ενώ σήμερα τα ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου κινούνται σε επίπεδα πραγματικής αξίας κατά50%-70% χαμηλότερα της ονομαστικής τους αξίας,
εντούτοις η συγκυβέρνηση Παπαδήμου, Βενιζέλου, Σαμαρά, εγγυάται στην ΕΚΤ και στο... Ευρωσύστημα την καταβολή του συνόλου του ποσού για τα «χαρτιά» που έχουν στα χέρια τους!
*
Με άλλα λόγια, στο όνομα της «εξυπηρέτησης» που μας προσφέρουν οι «εταίροι» και «φίλοι» μας,
το ελληνικό κράτος δεσμεύεται ότι θα καταβάλει στους ευρωπιστωτές μας στο μέλλον ακέραιο το ποσό των42,732 δισ. ευρώ για ομόλογα των οποίων η αξία σήμερα δεν είναι ούτε η μισή!
*
Την ώρα δηλαδή που «κουρεύονται» μισθοί, συντάξεις και εργασιακά δικαιώματα, και όλα αυτά στο όνομα της «βοήθειας προς την Ελλάδα», προκύπτει ότι αν κάποιος «βοηθάει» κάποιον αυτός είναι το ελληνικό Δημόσιο, το οποίο δεσμεύεται ότι:
Με τους φόρους και τα χαράτσια που φορτώνει τον ελληνικό λαό, το ελληνικό και ευρωπαϊκό τραπεζικό κονκλάβιο που απαρτίζει την ΕΚΤ θα εισπράξει από το υστέρημα του λαού ένα επιπλέον ποσό ύψους 20 - 30 δισ. ευρώ από την πραγματική αξία των ομολόγων που σήμερα κατέχει, αφού οι απαιτήσεις της ΕΚΤ και του... Ευρωσυστήματος
δεν «κουρεύονται» ούτε κατά ένα ευρώ.
ΛΟΒΕΡΔΟΣ...
Ο Λοβέρδος, αφού πρώτα δήλωσε ότι είναι έτοιμος μετά τις εκλογές να βάλει τα δυνατά του για μια συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ υπό την πρωθυπουργία του Αντώνη Σαμαρά,
κατόπιν με όλο το πάθος του «σοσιαλιστή» που αρμόζει στο πασίγνωστο πολιτικό του ανάστημα πήρε τη σκυτάλη από τους Βενιζέλο - Σαμαρά και επιτέθηκε κι αυτός στο ΚΚΕ.
Αλλά, όπως πολύ καλά γνωρίζετε, στην περίπτωση του Λοβέρδου το μόνο σχόλιο που αρμόζει είναι αυτό ακριβώς που είχε πει ο ίδιος ο Λοβέρδος:
«Δεν υπάρχει σάλιο»...
«Φρόνιμα και ταπεινά πάω με κείνον που νικά.
Αν θέλεις να χαρείς τη λευτεριά νωρίς, γίνε προδότης, γίνε.
Θα 'ναι μαζί σου οι νόμοι και η πλερωμένη γνώμη.
Πέτα την ανθρωπιά σου.
Κι απ' τον αφέντη πιάσου.
Κι άμα σε φτύσει και αυτός,
να κάθεσαι σκυφτός.
Και θα 'χεις τα πρωτεία
στη σάπια πολιτεία».
Κώστας ΒΑΡΝΑΛΗΣ

*Δημοσιεύτηκε στον "Ριζοσπάστη" (3/2/2012).

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΦΙΛΗΣ : «Σε ηλίθιους απευθύνεστε;» VIDEO


ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΦΙΛΗΣ : «Σε ηλίθιους απευθύνεστε;»

 

Σκληρή ήταν η απάντηση του ΚΚΕ στις ευθείες βολές του Αντ. Σαμαρά από το βήμα της βουλής, που κάλεσε την Αριστερά να «μην κουνάει το δάχτυλο».

«Ήταν αναμενόμενη η συγχορδία. Φοβάστε ε; Νιώθετε την ανάσα του λαού γιατί
έχει πείρα πλέον και σας αντιλαμβάνεται. Σήμερα αναδείχθηκε το μεγάλο μαύρο μέτωπο που έχετε συγκροτήσει» είπε στην παρέμβαση του ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ, Θανάσης Παφίλης, που έκανε λόγο για «πολιτικό θράσος» του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ να καταδικάζει τον λαό και να καταγγέλλει παράλληλα το ΚΚΕ.







«Είναι θράσος, ντροπή να κατηγορείτε εμάς ή και τον ίδιο τον λαό. Εσείς δεν είχατε κυβερνητική πλειοψηφία; Σε ποιους τα πουλάτε αυτά; Σε ποιους απευθύνεστε; Σε ηλίθιους;» αναρωτήθηκε ο Θανάσης Παφίλης.
«Μιλάτε εσείς για προνόμια; Τους δίνατε κάτι παραπάνω για να σας ακολουθούν πολιτικά. Εσείς είσαστε υπεύθυνοι. Τώρα που οι μάσκες έπεσαν τα κόμματα που υπερασπίζονται τον καπιταλισμό να μην μπορείτε να υποσχεθείτε ότι θα του δώσετε τουλάχιστον όσα και πριν. Τι του λέτε αυτού του λαού εσείς; Ότι θα ζήσετε όπως το '50, το '40» υπογράμμισε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ.
Την ίδια στιγμή σε ανακοίνωση του το ΚΚΕ κάνει λόγο για «θρασύτατη επίθεση» του Αντώνη Σαμαρά στη Βουλή κατά του ΚΚΕ και του εργατικού κινήματος και τον χαρακτηρίζει «υπόλογο» για την πορεία της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες.

«Για την κρίση και το χρέος, για την βάρβαρη επίθεση στους εργαζόμενους και στα λαϊκά στρώματα ευθύνεται το σύστημα και ο «ευρωμονόδρομος» που υπηρετεί το δικό σας κόμμα, μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τα άλλα αστικά κόμματα. Όλες τις κρίσιμες αντιλαϊκές αποφάσεις τις λάβατε συναινετικά, πράγμα που σήμερα κάνετε ξετσίπωτα, με γνώμονα τα στρατηγικά συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου» αναφέρει το ΚΚΕ και προσθέτει: «Μαζί εντάξατε τη χώρα στην ΕΟΚ - ΕΕ , στο ΝΑΤΟ, από κοινού διαμορφώσατε το κράτος, άλλοτε με κρατικοποιήσεις, από το 1974, και άλλοτε με ιδιωτικοποιήσεις ώστε να στηρίζει τα προνόμια και τις φοροαπαλλαγές της πλουτοκρατίας. Μαζί διαμορφώσατε το αστικό πολιτικό σύστημα που εξαπατά το λαό και εκτελεί τα εργατικά λαϊκά δικαιώματα, μαζί με το ΠΑΣΟΚ διαμορφώσατε την εργατική αριστοκρατία που ηγείται στη ΓΣΕΕ και υπηρετεί το σύστημά σας και όχι τους εργάτες».

«Είστε το ίδιο υπόλογος, όσο και το ΠΑΣΟΚ και οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα πρέπει να σας τιμωρήσουν το ίδιο σκληρά με την ψήφο και την πάλη τους» καταλήγει το ΚΚΕ.
Real.gr


Ζητούνται δωσίλογοι για το PSI!


Ζητούνται δωσίλογοι για το PSI! 
 Από το Αριστερά & Πολιτική 



Τώρα μάλιστα! Αν καρατομηθεί η αξία των ομολόγων του ΟΑΕΕ (και όλων των ταμείων) θα σωθεί η ελληνική οικονομία γιατί τα λεφτά που θα κόψει το Δημόσιο θα τα δώσει στους δανειστές – τοκογλύφους! Έτσι σώζουν τη χώρα οι ξεπουλημένοι, δεν ξέρουν άλλο τρόπο. 


 Ο ΟΑΕΕ μας πληροφορεί ότι ήδη από τα ομόλογα έχασε 111,3 εκ. ευρώ, και αυτά βρίσκονται στο 31,2% της ονομαστικής αξίας τους, όσο θα πάνε με το κούρεμα. Η ζημία αυτή όμως θα μεγαλώσει πολύ γιατί κάποια ομόλογα, αυτά του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΕΤΧΣ) θα ανταλλαγούν όχι στο 31,5% της ονομαστικής αξίας τους που προβλέπει στο PSI, αλλά στο 15%! 


 Να λάβουμε υπόψη ότι παρόμοια μείωση υπέστησαν και τα αποθεματικά σε χρήμα του κατέθεσαν τα ταμεία στην Τράπεζα της Ελλάδος ως καταθέσεις σε ευρώ που η τράπεζα τα έκανε ομόλογα και μετοχές χωρίς να τα ρωτήσει, ενώ οι μετοχές που κατέχουν στα χέρια τους τα ταμεία βρίσκονται στο 15-20% της αξίας τους. Από παντού χάσιμο δηλαδή!




Το δίκαιο που διέπει την ανταλλαγή είναι το αγγλικό. Αυτό σημαίνει για τα ταμεία ότι αύριο δεν θα μπορούν σε καμιά περίπτωση να διεκδικήσουν νομικά την επιστροφή των απωλειών προσβάλλοντας μια άνιση και καταφανώς εκβιαστική και καταναγκαστική ανταλλαγή. Βλέπετε το αγγλικό δίκαιο δεν προστατεύει μόνο τους ξένους να μη χάσουν τα λεφτά τους αλλά και κατοχυρώνει το χάσιμο από τα ταμεία.


 Χθες, 5/3/2012, ο Βενιζέλος και ο Κουτρουμάνης μάζεψαν όλα τα μέλη των Δ.Σ. των Ταμείων και τους εκβίασαν ωμά. "Ή ψηφίζετε και συναινείτε στο «κούρεμα» ή όποιο ταμείο δεν ψηφίσει θα μπει στη «μαύρη λίστα» και δεν θα υπάρξει έλεος. Ή το δέχεστε ή θα τα πάρουμε θέλετε δεν θέλετε με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο και απόφαση της κυβέρνησης. Ή τα δέχεστε ή αλλιώς η χώρα από Δευτέρα πτωχεύει και εσείς θα είστε υπεύθυνοι"! Αυτά τα τόσο ωραία και δημοκρατικά ειπώθηκαν! Τους ήθελαν όλους συνενόχους ομολογώντας ότι «έτσι κι αλλιώς θα τα πάρουν» αλλά τους θέλουν προσκυνημένους. 


 Αλγεινή εντύπωση προκάλεσαν κάποιοι διορισμένοι στα ΔΣ και εγκάθετοι οι οποίοι κάθε φορά που κάποιος έκανε μια ερώτηση που αμφισβητούσε όσα έλεγαν οι υπουργοί, άρχιζαν από κάτω προσβλητικές μουρμούρες. Θλιβεροί ξεπουλημένοι μικροαστοί που υμνούνε της πατρίδας τον χαμό και όλοι τους έχουμε σιχαθεί. 


 Απ έξω το ΠΑΜΕ είχε διαδήλωση διαμαρτυρίας, μέσα τη βροχή, αλλά σιγά μην ιδρώσει το αυτάκι κανενός. Ούτε και των «κινημάτων», που τόσο μεγάλα λόγια λένε για διαδηλώσεις, εξεγέρσεις κλπ και εγκαλούν το ΠΑΜΕ γιατί δεν τις φτιάχνει! Τα μέσα ενημέρωσης από την πλευρά τους, το μόνο που έκαναν ήταν η επίθεση κατά του ΚΚΕ γιατί δεν παραδέχτηκε ότι η κρίση θα… εξαφανιστεί αν μεγαλώσει το «κίνημα της πατάτας»!


 Αφιερωμένο εξαιρετικά στους οπαδούς των εκσυγχρονισμών, φιλελευθερισμών, μετοχοποιήσεων, των «κινηματικών» και της κλοπής των εισφορών των ασφαλισμένων. Σε λίγο οι κλέφτες των αποθεματικών θα «ανακαλύψουν» ότι τα ταμεία δεν έχουν λεφτά και γι αυτό φταίνε οι ασφαλισμένοι, το ΠΑΜΕ, το ΚΚΕ και οι… υψηλές συντάξεις πείνας που λαμβάνει το 70% των συνταξιούχων. Έτσι θα έχουν άλλοθι να κόψουν κι άλλο τις συντάξεις! Όπως έκαναν και θα ξανακάνουν με τους μισθούς. Αυτά είναι τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας από τα οποία πάνε να μας αποστρέψουν.


 Μήπως είναι ώρα περάσουμε από τα λόγια στις πράξεις; Δεν θα πέσουν αγωνιστές και ήρωες από τον ουρανό. Από τα σπλάχνα μας θα βγουν. 
 Κόκκινη προπαγάνδα εκτοξεύθηκε από  Redfly

Κιλελέρ - 6 Μαρτίου 1910


Κιλελέρ - 6 Μαρτίου 1910

Απόσπασμα από την σειρά "Το Πανόραμα του Αιώνα" που προβλήθηκε στην ΕΤ1

21 ΑΠΡΙΛΗ 1967 Μικρή αναδρομή στις εξελίξεις της περιόδου



21 ΑΠΡΙΛΗ 1967
Μικρή αναδρομή στις εξελίξεις της περιόδου
Τα τανκς στους δρόμους της Αθήνας στις 21-4-1967
Πέρασαν 39 χρόνια από τη μαύρη επέτειο επιβολής της στρατιωτικοφασιστικής χούντας στην Ελλάδα. Μια στιγμή στη νεότερη ιστορία, η μνήμη της οποίας ξύνει τις ίδιες πληγές της σύγχρονης πραγματικότητας, για τους ίδιους ακριβώς λόγους που η βαρβαρότητα της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας, μήτρα της χούντας, δρα στην ευρύτερη περιοχή μας, σπέρνοντας πολέμους, με τη συμμετοχή και της ελληνικής πλουτοκρατίας. Αυτή η επιθετικότητα του κεφαλαίου εκδηλώνεται σε όλα τα εργασιακά δικαιώματα και τις όποιες λαϊκές ελευθερίες καταχτήθηκαν σ' αυτό το καθεστώς της αστικής δημοκρατίας. Η δικτατορία των μονοπωλίων, αυτό είναι το πραγματικό καθεστώς του κεφαλαίου, ιδιαίτερα στην εποχή του ιμπεριαλισμού, είτε με αστικοκοινοβουλευτική έκφραση, είτε με δικτατορίες, δεν μπορεί να αντέξει χωρίς την ενίσχυση της ταξικής κυριαρχίας της με κάθε μέσο. Γι' αυτό και βαφτίζουν τα λαϊκά κινήματα «τρομοκράτες». Γι' αυτό και μαζί με την αφαίρεση των εργασιακών δικαιωμάτων ενισχύουν το ιδεολογικό τους οπλοστάσιο με τα δηλητηριώδη όπλα του αντικομμουνισμού, επιδιώκουν να πάρουν μέτρα στην πράξη καταδίκης της ταξικής πάλης, όπως επιδίωξαν με το «αντικομμουνιστικό μνημόνιο». Γι' αυτό αντιστρέφουν την ιστορία που έγραψαν οι λαοί ενάντια στον ιμπεριαλισμό, σε συνδυασμό με την κατασυκοφάντηση του σοσιαλισμού που οικοδομήθηκε στον 20ό αιώνα. Γι' αυτό ενισχύουν το νομικό και κατασταλτικό τους οπλοστάσιο κατά των λαών.
Η έκδοση του πρώτου παράνομου «Ριζοσπάστη» στη χούντα
Τότε ο λαός μας με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές αντιστάθηκε, οργάνωσε την αντιδικτατορική πάλη. Σήμερα, το βασικό συμπέρασμα, για την εργατική τάξη, τ' άλλα λαϊκά στρώματα είναι πως η δημιουργία της δικής τους κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας, του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης για τη λαϊκή εξουσία, είναι μονόδρομος στην κατάργηση των αιτιών που δημιουργούν και αναπαράγουν τις συνθήκες της εγκληματικής ιμπεριαλιστικής δράσης. Και όταν ο λαός θέλει, μπορεί, όχι μόνο να ανατρέπει τα ιμπεριαλιστικά σχέδια, αλλά να επιβάλλει οριστικά τη δική του κυριαρχία.
Η αστάθεια των αστικών κυβερνήσεων
Θα προσπαθήσουμε να ανιχνεύσουμε σύντομα, μέσω των γεγονότων εκείνης της περιόδου και των πολιτικών εξελίξεων, την κατάληξη σε καθεστώς δικτατορίας. Ορισμένα ζητήματα θέτουμε και για προβληματισμό.
Η επιβολή της χούντας, ενώ είχαν προκηρυχτεί εκλογές για το Μάη του 1967, όπως προπαγάνδιζαν οι θιασώτες της, αλλά και οι συνταγματάρχες, δικαιολογήθηκε ως απάντηση στο δήθεν «κομμουνιστικό κίνδυνο». Αλλωστε, ο αντικομμουνισμός πάντα ήταν η ιδεολογική επένδυση της πιο άγριας καταστολής κατά του λαού. Βεβαίως, μετά τα «Ιουλιανά» (1965) και την παραίτηση της κυβέρνησης της «Ενωσης Κέντρου», υπήρξε αδυναμία των αστικών κομμάτων για σχεδόν δύο χρόνια να σχηματίσουν σταθερή κυβέρνηση. Την ίδια περίοδο, ξεδιπλώθηκαν μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις, κάτω από την οξύτητα των λαϊκών προβλημάτων, μαζικές, μαχητικές και, αναμφίβολα, θα επιδρούσαν και στο εκλογικό αποτέλεσμα.
Μπορούσε αυτή η πραγματικότητα να δικαιολογήσει την ένταση της προπαγάνδας για άμεση απειλή «κομμουνιστικού κινδύνου» για την άρχουσα τάξη και τους ξένους συμμάχους της, ώστε να απαντήσουν με την επιβολή στρατιωτικοφασιστικής χούντας; Είναι γεγονός ότι εκείνη την περίοδο το ΚΚΕ δεν είχε κομματικές οργανώσεις στην Ελλάδα. Η δε ΕΔΑ δεν είχε καν στον προσανατολισμό της την προετοιμασία της εργατικής τάξης και του λαού γενικότερα, ακόμη και για να αντισταθούν στο πραξικόπημα, δεν είχαν προβλέψει τον κίνδυνο.
Οι φοιτητές της Νομικής (1973)
Το λαϊκό κίνημα, παρά τον όχι σωστό πολιτικό προσανατολισμό του, είχε ανοδική πορεία, δυσκόλευε το αστικό πολιτικό σύστημα, όξυνε τις αντιθέσεις του και μπορούσε να γίνει στην πορεία επικίνδυνο, αλλά κάτω από άλλες προϋποθέσεις. Αυτό, δηλαδή το ότι δεν ήταν ακόμη επικίνδυνο για την άρχουσα τάξη, φάνηκε και από το ότι η χούντα δε συνάντησε αντιστάσεις, επιβλήθηκε αμέσως.
Η συγκεκριμένη φάση εξέλιξης της ελληνικής κοινωνίας απαιτούσε εκσυγχρονισμό του αστικού πολιτικού συστήματος και της δράσης του, που παρέμεναν ουσιαστικά αμετάβλητα από την περίοδο του Εμφυλίου και μετά. Αστικά πολιτικά κόμματα, το Παλάτι, ο Στρατός και ένας ισχυρός κρατικός κατασταλτικός μηχανισμός, μαζί με το παρακράτος, αποτελούσαν το μοχλό της πιο αντιδραστικής κυριαρχίας, για αστικό κοινοβουλευτικό σύστημα, πάνω στο λαό.
Επίσημη ιδεολογία ήταν ο αντικομμουνισμός, η «εθνικοφροσύνη» και ο «από βορρά κίνδυνος». Το Παλάτι είχε μερίδιο στην άσκηση της εξουσίας, επιρροή στο Στρατό και ήθελε να έχει το πάνω χέρι σ' αυτόν το μηχανισμό.
Αυτή η τακτική κυριαρχίας πάνω στο λαό μάλλον δημιουργούσε αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα για την άρχουσα τάξη. Γι' αυτό και χρειαζόταν άλλες μορφές ενσωμάτωσης και υποταγής του λαού. Η άρχουσα τάξη το αντιλαμβανόταν. Αλλά τα πάνω από ένα κέντρα εξουσίας (κυβέρνηση, Παλάτι) μάλλον δημιουργούν πρόβλημα και σίγουρα υπαρκτές αντιθέσεις. Αυτές οι αντιθέσεις στο αστικό πολιτικό σύστημα φαίνεται ότι οδήγησαν στην αποχώρηση Καραμανλή από την ελληνική πολιτική σκηνή, έφεραν τα «Ιουλιανά» και μπορούσαν να αποβούν επικίνδυνες (πάντα υπάρχει ο φόβος του λαού). Σ' αυτές τις αντιθέσεις, τα αστικά πολιτικά κόμματα δεν μπορούσαν να δώσουν λύση, αφού δεν ήθελαν να έρθουν και σε πλήρη ρήξη με το Παλάτι. Αυτή η αντίθεση αντικειμενικά λύθηκε με τη δικτατορία, αφού ο θεσμός της βασιλείας καταργήθηκε στην πορεία, έστω και μετά την αλλαγή της χούντας με κυβέρνηση αστικοκοινοβουλευτική.
«Το Κυπριακό και όχι μόνο...»
Μέσα σ' όλ' αυτά, δεν πρέπει να ξεχνάμε το ρόλο των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ, βασικά στηρίγματα της ελληνικής άρχουσας τάξης. Είχαν όμως και τα δικά τους αυτοτελή συμφέροντα στην περιοχή των Βαλκανίων, της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου. Οι ελληνικές κυβερνήσεις, μετά τον Εμφύλιο, είναι στενά διαπλεκόμενες με τους Αμερικανούς, που δε θα διστάσουν να αξιοποιήσουν αυτήν την πραγματικότητα και για δικούς τους σκοπούς. Αλλωστε, η περιοχή ήταν σημείο διασταύρωσης των δύο αντίθετων κοινωνικοοικονομικών συστημάτων, καπιταλισμού και σοσιαλισμού, γεγονός που δυσκόλευε το ιμπεριαλιστικό σύστημα στη δράση του. Είναι περιοχή γεωστρατηγικής σημασίας και άφθονων πηγών ενέργειας.
Ας μην ξεχνάμε ότι στην ίδια περίοδο έχουμε τον πόλεμο του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή, το λεγόμενο πόλεμο των 6 ημερών κατά της Αιγύπτου, που σκοπό είχε τη δημιουργία αφορμής για διεθνή ιμπεριαλιστική ανάμειξη στο πιο ευαίσθητο σημείο της περιοχής. Αλλωστε, και το Παλαιστινιακό ήταν ανοιχτό και άλυτο ζήτημα από το 1947.
Την Κύπρο επίσης ως στρατηγικό σημείο, «αβύθιστο αεροπλανοφόρο», την είχαν εντάξει στα ιμπεριαλιστικά τους σχέδια. Η διχοτόμησή της, ως μέσο αξιοποίησης των δικών τους επεμβάσεων συνολικότερα στην περιοχή, φαίνεται πως είχε δρομολογηθεί από τότε. Αλλά υπήρχε το καθεστώς του Μακαρίου, που εμπόδιζε αυτήν την προοπτική, σε συνδυασμό με την ύπαρξη της ΕΣΣΔ και του σοσιαλιστικού συστήματος που αποτελούσε εμπόδιο. Και για τα αστικά κόμματα υπήρχε το εμπόδιο του λαϊκού παράγοντα, με την έννοια του πολιτικού κόστους, αν εκτελούσαν τα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Η χούντα μπορούσε να αναλάβει αυτήν την εξυπηρέτηση των ΑμερικανοΝΑΤΟικών για την Κύπρο. Τα όσα έγιναν στη συνέχεια - πραξικόπημα και ανατροπή του Μακαρίου, «Αττίλας» 1 και 2, κατοχή μεγάλου μέρους των εδαφών της ως τα σήμερα, αλλά και η τωρινή εξέλιξη του Κυπριακού - δείχνουν πως αυτό ήταν μια από τις αιτίες επιβολής της χούντας.
Η απαίτηση πραγματοποίησης όλων των παραπάνω, σε συνδυασμό με την ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος και τις όποιες δυνατότητες, κάτω από την όξυνση των αντιθέσεων, να δημιουργεί μεγάλα εμπόδια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, φαίνεται ότι μπορούσε να αντιμετωπιστεί μόνο με την επιβολή μιας δικτατορίας.

TOP READ