«Η πρόσφατη ετυμηγορία του Ελληνικού Λαού δεν συνιστά εντολή ρήξης, αλλά εντολή συνέχισης και ενίσχυσης της προσπάθειας για την επίτευξη μιας κοινωνικώς δίκαιης και οικονομικώς βιώσιμης συμφωνίας».
Έτσι ξεκινάει το κοινό ανακοινωθέν που υπέγραψαν οι πολιτικοί αρχηγοί  (εκτός του Δημήτρη Κουτσούμπα), λίγες μόλις ώρες μετά το κλείσιμο της κάλπης, κόβοντας μαχαίρι την προεκλογική ελπίδα χιλιάδων ψηφοφόρων ότι το «όχι» τους δεν θα χρησιμοποιηθεί στα παζάρια με τους δανειστές για μια νέα αντιλαϊκή συμφωνία-μνημόνιο.
Ανάμεσά τους και κάποιοι φίλοι που οραματίζονται ρήξη και ανατροπή (με μπροστάρη τον Τσίπρα;), και αποκαλούσαν  απομονωμένους και συμβιβασμένους που ρίχνουν νερό στο μύλο του «ναι», αυτούς που προειδοποιούσαν ότι η κυβέρνηση δεν θα αξιοποιήσει προς όφελος του λαού το «όχι». Ένα «όχι» που η κυβέρνηση απέσπασε πατώντας στα  αντιμνημονιακά  αντανακλαστικά του λαού και στην αγανάχτησή του για τα κόμματα του «ναι» και τις πολιτικές που τον οδήγησαν μέχρι εδώ και σύσσωμη (πλην βεβαίως του ΚΚΕ) η πολιτική ηγεσία της χώρας προσφέρει σπονδή στο βωμό των ΔΝΤ, ΕΕ και ΕΚΤ. Ο λαός, όμως, δεν εξουσιοδότησε κανέναν να υπογράψει νέα επώδυνα μνημόνια.
Το «όχι» είναι του λαού, αλλά σημασία έχει ποιος το διαχειρίζεται. Όταν ο λαός το εμπιστεύεται σε λάθος χέρια, οι συνέπειες θα είναι αντιλαϊκές…