23 Δεκ 2019

ΣΕ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΕΚΦΑΣΙΣΜΟΥ



Και για χρόνια, διαβάζοντας την ιστορία της ανόδου στην εξουσία των φασιστικών κομμάτων στην Ευρώπη του μεσοπολέμου, η απορία πώς πέτυχαν να κερδίσουν  αν όχι την υποστήριξη έστω και την  ανοχή των μεγάλων μαζών για τόσο μεγάλο διάστημα σκόνταφτε πάντα στην κατανόηση της διαδικασίας ανάπτυξης και διάχυσης του φασισμού στην κοινωνία. Μέχρι αυτή την τελευταία δεκαετία της οικονομικής κρίσης, που ακόμα κι αν τις ρίζες του φασισμού δύσκολα τις αντιληφθήκαμε, όμως βιώνοντας γεγονότα  ως συνέπειες διάχυσης φασιστικών συμπεριφορών  μας αποκαλύπτεται, εκ του αποτελέσματος,  και η διαδικασία εκφασισμού μας. Ο οποίος δεν περιορίζεται σε μεμονωμένες συμπεριφορές μιας ξαφνικής μεταμόρφωσης σε συγκεκριμένους ανθρώπους, αλλά εγκαθίσταται σε  όλο τον κρατικό μηχανισμό με τους θεσμούς και τα όργανά του και  διαπερνά όλες τις κοινωνικές εκδηλώσεις. Από την εισαγγελική αγόρευση στη δίκη της Χρυσής Αυγής, όπου η εισαγγελέας  Αδαμαντία Οικονόμου επί της ουσίας αθώωσε την εγκληματική οργάνωση απομονώνοντας το περιστατικό της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, μέχρι τα δημοσιογραφικά σχόλια που δικαίωναν, χωρίς έρευνα πέραν των ανακοινωθέντων της αστυνομίας,  την αστυνομική αυθαιρεσία και βία στο περιστατικό στο Κουκάκι, είναι τρόποι που  συμβάλλουν να δημιουργηθούν οι συνθήκες για να  ευδοκιμήσει ο φασισμός. Κι αυτοί δεν είναι χθεσινοί.
               Η εκλογική και πολιτική ελκυστικότητα της Χρυσής Αυγής από τις εκλογές του ’12 δεν μπορεί να αποδοθεί αποκλειστικά και μόνο  στο θυμό και τη βούληση να τιμωρηθεί  το πολιτικό σύστημα που θεωρήθηκε  υπεύθυνο για την οικονομική κατάρρευση και τη σκληρή λιτότητα. Η επιλογή για υποστήριξη  της φασιστικής πολιτικής δεν ήταν ποτέ απλά μια συναισθηματική αντίδραση στην κρίση, αλλά στηρίζεται σε ευρύτερες ιδεολογικές και πολιτικές συγγένειες και δεσμούς που οικοδομήθηκαν  τις προηγούμενες δύο ή τρεις δεκαετίες. Ήταν ένα σύνθετο αποτέλεσμα προηγούμενων κοινωνικοπολιτικών μετασχηματισμών, ακονισμένο, μεγεθυμένο και επιταχυνόμενο από την τρέχουσα οικονομική ύφεση, στην οποία τα μέχρι τότε κόμματα εξουσίας αποδείχτηκαν αναξιόπιστα. Η σφοδρότητα της καπιταλιστικής κρίσης κατέστρεψε επαγγέλματα και πολιτιστικά πρότυπα, δημιούργησε κύμα μετανάστευσης και  οι φασίστες με τα ονομαζόμενα ακροδεξιά ή εθνικιστικά κόμματά τους υποσχέθηκαν να προστατεύσουν την κοινωνία από την επιρροή των ξένων και των αγορών. Και πολλοί, φοβισμένοι, χωρίς θάρρος να αγωνιστούν, αποπροσανατολισμένοι, χωρίς ταξική συνείδηση,  περιθωριοποιημένοι, έχοντας χάσει οικονομικά πλεονεκτήματα ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά τους.
 Η μήτρα όμως  για την υποδοχή του φασισμού είχε ετοιμαστεί χρόνια πριν. Από τη μια  η κυρίαρχη προοδευτική σκέψη οικοδομημένη πάνω σε ένα μεταμφιεσμένο ιδεαλισμό δοξάζει το άτομο με τα υπαρξιακά του αδιέξοδα και τις ιδιαιτερότητές του  πέρα και ανεξάρτητα από τους υλικούς όρους που το καθορίζουν,  με την υπόσχεση  για εξασφάλιση  κάθε ατομικής ελευθερίας και από την άλλη η συντηρητική σκέψη που μηρυκάζει ιδέες περί εθνικισμού και ασφάλειας προσφέρει προστασία σε μια καπιταλιστική κοινωνία θεωρούμενη ως φυσικό δεδομένο και αναλλοίωτο. Κι αμφότεροι δοξάζουν τον καπιταλισμό, με ή χωρίς ανθρώπινο πρόσωπο, σε αγαστή συμφωνία απαξιώνοντας ταξικούς αγώνες, συνδικαλιστική οργάνωση, κοινωνική αλληλεγγύη, προωθώντας τον ατομικισμό και ανταγωνισμό και προβάλλοντας την οικονομική  επιτυχία και την εκμετάλλευση. Πιο συγκεκριμένα, το ΠΑΣΟΚ με την αριστερή φρασεολογία απαξίωσε κάθε έννοια συνδικαλισμού και μαζί με τη Ν.Δ ευτέλισαν θεσμικά όργανα και εκτελεστική εξουσία της αστικής εξουσίας με κυκλώματα, προμήθειες και εξωχώριες εταιρείες. Η ανάδειξη  του ΣΥΡΙΖΑ σε κυβέρνηση ολοκλήρωσε την περιφρόνηση των μαζών στην πολιτική εκπροσώπηση της κυρίαρχης εξουσίας. Συγχρόνως,  η κατασυκοφάντηση του κομμουνισμού για να  απαξιωθεί το όραμά του για δικαιότερη κοινωνία, αλλά και η αδυναμία των εργαζομένων, καθώς διαποτισμένοι από την κυρίαρχη αντίληψη για τη μορφή της κοινωνίας δεν συνειδητοποιούν την ταξική τους θέση, να στρατευτούν με το κομμουνιστικό κόμμα  για ν’ αγωνιστούν για μετασχηματισμό της κοινωνίας αφήνει ελεύθερο το πεδίο στην κυρίαρχη εξουσία με τα πολλαπλά της πρόσωπα. Κι αναπτύσσεται  μια ρητορική που επιβεβαιώνει προϋπάρχουσες προκαταλήψεις, μεγεθύνονται φόβοι και δυσαρέσκειες, κολακεύονται σκοτεινά ένστικτα και  νομιμοποιούνται εκείνες οι ακραίες τάσεις που δικαιώνουν στην πραγματικότητα το status quo. Και κάπως έτσι ο ποικιλώνυμος φασισμός εμφανίζεται σαν εναλλακτική λύση, με τις  αστικές κυβερνήσεις ενώ έχουν κάθε ευκαιρία να περιορίσουν ή να διαλύσουν τα φασιστικά μορφώματα στην αρχική τους εμφάνιση δεν τα  ανέχονται απλώς αλλά εμμέσως και τα ενισχύουν.
Κι επειδή η οργάνωση της αστικής δικαιοσύνης είναι σε τέλεια αρμονία με τα χαρακτηριστικά του αστικού κράτους και οι αποφάσεις των δικαστηρίων του είναι ευνοϊκές για την άρχουσα τάξη, γι’ αυτό και η αγόρευση της εισαγγελέως στη δίκη της Χ.Α είναι σημαντική. Αποκαλύπτει πως οι φασιστικές εναλλακτικές κρύβονται στις άκρες της αστικής πολιτικής, ένα εργαλείο για την άρχουσα τάξη όταν το χρειαστεί. Ανεξάρτητα  λοιπόν από την τελική απόφαση του δικαστηρίου στη δίκη της Χρυσής Αυγής, η αγόρευση της εισαγγελέως, με την επιλογή της να θεωρηθεί η δολοφονία σχεδόν συνέπεια προσωπικών επιλογών, αποχρωματίζει πολιτικά τη δολοφονία Φύσσα κι έτσι αθωώνει το φασιστικό μόρφωμα, που μοιάζει να είναι το επιδιωκόμενο.
Κι από κοντά η εντεινόμενη αστυνομική βία με αστυνομικούς που ενεργούν σαν κακοποιοί δεν κάνουν άλλο από το να επιβάλλουν εντολές της πολιτικής ηγεσίας για μέγιστη βία που φοβίζει και υποτάσσει. Η αστυνομική δραστηριότητα πηγαίνει πέρα από την απλή καταστολή, διαμορφώνει, με την αρωγή των καθεστωτικών ΜΜΕ, την ιδεολογία του καλού και κακού πολίτη που βρίσκεται σε συνάρτηση με τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Οι επιλεκτικές εφαρμογές των νόμων επιτρέπουν στις δυνάμεις καταστολής κάθε φορά να στοχεύουν εκείνο το τμήμα του πληθυσμού που, κι αν δεν είναι πιο απειλητικό για την κυρίαρχη εξουσία, μπορεί να λειτουργήσει σαν παράδειγμα με στόχο τον έλεγχο της συμπεριφοράς.
Επιπλέον, σε περιστατικά αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας που προκαλούν οξύτατες αντιδράσεις η προσπάθεια να χρεώνονται, όχι μόνο από την εξουσία αλλά και από πολλούς που  αντιδρούν,  σε προσωπικές συμπεριφορές των αστυνομικών οργάνων αντιμετωπίζει την αστυνομική δράση μεμονωμένα κι αποσπασματικά, υποβαθμίζοντας τις συνέπειές της κυρίως στις εκμεταλλευόμενες τάξεις.  
 Το περιστατικό στο Κουκάκι, όπως και παλιότερα η καταρχήν καταδίκη με τον τρομοκρατικό νόμο της Ηριάννας, επικεντρώθηκε ιδιαίτερα στις προσωπικότητες των θυμάτων και όχι σ’ αυτές καθαυτές τις αυθαιρεσίες και την κατάχρηση εξουσίας από την αστυνομία.  Κι αυτή η οπτική, απότοκος ακριβώς της αντίληψης για το άτομο και τις ευθύνες του που δρα σε πολιτικό κενό, επιτρέπει να σπάνε ταμπού, να χάνουν το αρχικό τους στίγμα συμπεριφορές στα όρια ή ξεπερνώντας τη νομιμότητα, όσο εμείς αναζητάμε υπερασπιστική γραμμή στο βιογραφικό του θύματος.
 Και η αστυνομοκρατία επεκτείνεται. Και αναστρέφεται η γενική συναίνεση γύρω από τις φιλελεύθερες αξίες που η κυρίαρχη εξουσία συνεχίζει λεκτικά να υπερασπίζεται, ενώ στρώνει το δρόμο για φασιστικές πρακτικές χωρίς να χρησιμοποιεί την ονομασία φασισμός.

Ο μέγας χορηγός της βίας



1. Αντιμετωπίζοντας τις πράξεις των μπάτσων του ενθουσιαστικά, το κράτος αναδεικνύεται σε μέγα χορηγό της βίας.
2. Σε μια δημοκρατία για πιθήκους, η βία εγκαθίσταται στη ζωή μας ως δόγμα που δεν έχει ανάγκη από καμία αλήθεια, αφού στηρίζεται στους χειρουργούς που επανδρώνουν το υπουργείο  Δημόσιας Καταστολής.
3. Οταν το κράτος βάζει τα καλά του, το κάνει για να αναδείξει τη βία ως αυτοσκοπό. Ρίχνει το γάντι σ' αυτούς που θεωρεί αδύναμους, κινητοποιώντας από τα δυσώδη γραφεία του ένστολους οπλισμένους.
Αυτοί κρύβουν μέσα τους την ανασφάλεια και όλα τα ελαττώματα μιας ύπαρξης που δεν εκπαιδεύτηκε σωστά για το ρόλο της, και με την πρώτη ευκαιρία δαγκώνει. Δεν είναι τυχαία η συμπεριφορά των αστυνομικών απέναντι στις δημόσιες πυκνές εμφανίσεις των νεοναζιστών της Χρυσής Αυγής. Με τη μεταμόρφωσή τους σε γατούλες και με τη φροντίδα τους ν' ανοίγουν κάθε φορά το δρόμο για την επέλαση των χρυσαυγιτών στις σκοτεινές ζώνες της Αθήνας καλύπτουν τη χυδαιότητα, την αναιμία και τη δειλία της χρυσαυγίτικης ορδής. 
Πλασμένοι από την ίδια ύλη συσκότισης, ελλείψει αντικειμένου, πορεύονται αγκαλιά, οι μακάβριοι, και ανάλογα με τις ορέξεις τους ξεσπούν στον κόσμο.
4. Η δημοσιογραφική φλυαρία εξελίσσεται ατιμωρητί.
Από τη μια, με το πρόσχημα του "νόμου και της τάξης" δικαιώνονται οι ξυλοδαρμοί πολιτών, το ξεγύμνωμα 20χρονων παιδιών εν μέση οδό, η ωμή βία, οι «Μαφιόζικες» πρακτικές της αστυνομίας, η αστυνομική αυθαιρεσία και, από την άλλη,  αποκαθίσταται και ξεπλένεται η εγκληματική δράση της ναζιστικής συμμορίας Χρυσή Αυγή, επικροτείται η ατιμωρησία των δολοφόνων του Φύσσα, διαφημίζεται ο φασισμός και οι γελοίοι εκπρόσωποι του, ξεπλένονται οι πρεζέμποροι, οι μεγαλοαπατεώνες επιχειρηματίες, οι τραπεζίτες και όλο το σάπιο σύστημα.
5. Η βλακώδης προσπάθεια των κύκλων των δημοσκοπήσεων να φανούν σοβαροί και ανεξάρτητοι δυσκολεύουν την κατάστασή μας. 
Παρόλο που επιστρατεύονται όλοι οι δημοσιογράφοι, με επικεφαλής αυτούς του ΣΚΑΙ, που γουργουρίζουν ευτυχισμένοι σαν γάτες κάθε φορά που παρουσιάζει ποσοστά της αρεσκείας τους, τελικά τα αποτελέσματα, ενώ φαίνονται θετικά για την εξουσία, φαίνεται ότι έχουν εκ διαμέτρου αντίθετα αποτελέσματα στον κόσμο από αυτά που περίμεναν οι σχεδιαστές τους: Κάθε φορά υπάρχει έντονη δυσφορία και απαξίωση που ουδείς μπορεί ν' αναχαιτίσει. Σωπαίνουμε, βετεράνοι της σιωπής, μπροστά στη χυδαιότητα των δημοσκόπων και φυλάμε το σάλιο μας για τα χειρότερα.
6. Παραπαίοντας ο Κουλής, και οι μισθοφόροι του Χρυσαυγίδης, Βορίδης, ο φαιδρός Γεωργιάδης, συνοδευόμενος από τον Πλεύρη, τον δημόσιο ρουφιάνο (Μπογδάνο), τον Μπάμπη και τον Λοβέρδο, μέσα στα ψέματά τους, συναντάνε μόνο όσους θεωρούν συνενόχους τους. 
Ο πρωθυπουργός πιστεύει ότι είναι ο τελευταίος σταυροφόρος με τους μισθοφόρους του και ότι αυτό που υπερασπίζεται παίρνει διαστάσεις Αποκαλύψεως!!! 
Οσο για τη δίψα του για επιβολή, αυτή φανερώνει τη ροπή του προς τη γελοιότητα, που είναι τόσο ισχυρή ώστε ξεπερνά τις δυνάμεις του. Μιλάμε για την σοβαρή Χρυσή Αυγή, με γραβάτα, όπως δήλωσε τελευταία ο Κούλης... 

ΟΙ "ΕΧΘΡΟΙ" και ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ !!


Μερικά παραδείγματα… «Εχθρότητας». Άμα έχεις τέτοιους εχθρούς, τι τους θέλεις τους φίλους;
Εχθροί και φίλοι – Ήταν πράγματι οι Αγγλο-γαλλο-αμερικάνοι εχθροί του Χίτλερ;
Φτάσαμε σε σημείο (π.χ. πρόσφατο ψήφισμα του ευρωκοινοβουλίου) οι ιμπεριαλιστές κι οι απολογητές τους, να επιχειρούν να ταυτίσουν το ναζισμό με τον κομμουνισμό και να πείσουν ότι η ΕΣΣΔ ήταν σχεδόν φίλη με τη ναζιστική Γερμανία και συνυπεύθυνη για την έναρξη του Β’ παγκοσμίου πολέμου (Μολότοφ Ρίμπεντροπ κλπ). Ποιοι; Αυτοί οι δήθεν «εχθροί του Χίτλερ» που τον δημιούργησαν και τον έθρεψαν. Να λοιπόν κάποια παραδείγματα αυτής της περίεργης «εχθρότητας» που χαρακτήριζε τις σχέσεις της Δύσης (ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία) με το Χίτλερ και τον άξονά του. Μιας «εχθρότητας» λιγάκι… «τρυφερής».

ΠΡΙΝ ΞΕΣΠΑΣΕΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ

Το διάστημα ανάμεσα στους δυο μεγάλους πολέμους, οι Αγγλογάλλοι στήριξαν με κάθε τρόπο το Γερμανικό μιλιταρισμό, χωρίς να το κρύβουν.
Η στρατηγική τους ήταν να ξεπαστρέψουν κάθε κομμουνιστική εστία και ιδέα, με νέα επίθεση ενάντια στην ΕΣΣΔ και με αιχμή του δόρατος το Χίτλερ και τον «αντικομουνιστικό του άξονα». Έτσι ανέχτηκαν τις επανειλημμένες παραβιάσεις της συνθήκης ειρήνης του 1918 και έδωσαν πακτωλό χρημάτων, πρώτων υλών και τεχνολογίας, από πολλές μεγάλες Αμερικάνικες και Ευρωπαϊκές εταιρείες προς το Χίτλερ, για να εξοπλιστεί και να προετοιμαστεί γι’ αυτό τον αντισοβιετικό πόλεμο.

Αυτή η «εχθρότητα» φάνηκε περίτρανα στην πολιτική του κατευνασμού που είχαν οι δυτικοί απέναντι στους Χίτλερ και Μουσολίνι, στους οποίους επέτρεψαν ανενόχλητοι να ικανοποιήσουν όλες τις επιθετικές τους ορέξεις χωρίς αντίδραση και να καταπιούν ολόκληρες χώρες (Αυστρία, Αιθιοπία, Ισπανία, κλπ) χωρίς καμιά απολύτως αντίδραση.
Η «εχθρότητα» έφτασε μέχρι τη διάσκεψη του Μονάχου, όπου οι Δυτικοί υπερέβαλαν εαυτόν, χαρίζοντας στο Χίτλερ την Τσεχοσλοβακία με τη μεγάλη της πολεμική βιομηχανία και δείχνοντας ότι στόχος τους ήταν η απομόνωση της ΕΣΣΔ και το άνοιγμα του δρόμου για επίθεση του Χίτλερ εναντίον της.

Οι δυτικοί, όλο αυτό το διάστημα απέρριπταν και κωλυσιεργούσαν τις επανειλημμένες προτάσεις της ΕΣΣΔ για τριμερή συμμαχία Αγγλίας, Γαλλίας, ΕΣΣΔ. Τότε που μπορούσαν ακόμα να σταματήσουν τον Χίτλερ. Δεν ήθελαν να δυσαρεστήσουν το Χίτλερ, αλλά ήθελαν να διευκολύνουν την επίθεση του εναντίον της ΕΣΣΔ.
Β’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ.

Όταν ο Χίτλερ επιτέθηκε στην Πολωνία, οι Αγγλογάλλοι του κήρυξαν έναν κάποιο δήθεν… «πόλεμο», που κράτησε 8 ολόκληρους μήνες (Σεπτέμβρη ‘39 – Μάη ‘40), χωρίς να πέσει ούτε μια σφαίρα. Κι αυτό, την ώρα που (είναι κοινή διαπίστωση στρατηγών και ιστορικών) ακόμα ο Χίτλερ δε μπορούσε να αντέξει μια συντονισμένη επίθεση των Αγγλογάλλων, αφού παρέτασσε τότε στα δυτικά του σύνορα 23 αδύναμα εξοπλισμένες μεραρχίες, απέναντι σε 120 πλήρεις μεραρχίες των Αγγλογάλλων.

Αντίθετα (μ’ ότι δεν έκαναν ενάντια στο Χίτλερ), οι Άγγλοι είχαν έτοιμες δυνάμεις για να στείλουν σε ενίσχυση των Φιλανδών συμμάχων του Χίτλερ, ενάντια στην ΕΣΣΔ, στο Σοβιετοφινλανδικό πόλεμο. Οι δε Γάλλοι ετοίμαζαν βομβαρδισμό των πετρελαίων του Μπακού σαν αντίποινα γι’ αυτόν τον πόλεμο.

Κι ύστερα ο Χίτλερ στράφηκε στη Γαλλία. Ήθελε κι άλλα όπλα, κι άλλα εδάφη, κι άλλες βιομηχανίες στην υπηρεσία του στρατού του, εν όψει της «επιχείρησης Μπαρμπαρόσα» που την ονειρευόταν από τότε που έγραψε το «Ο Αγών» μου. Τους νίκησε γρήγορα και στρίμωξε στην αμμουδιά της Δουνκέρκης 400.000 Άγγλους και Γάλλους «εχθρούς» του, μπροστά στις μπούκες των τανκ του. Τη διαταγή να σταματήσουν χωρίς να τους επιτεθούν, χρειάστηκε να τη δώσει ο Χίτλερ δυο φορές, γιατί ο Γκουντέριαν την πρώτη φορά δεν το πίστεψε. Τους άφησε να διαφύγουν, ενώ μπορούσε μέσα σε μια μέρα να τους εξουδετερώσει όλους. Ανταπόδοση των «δώρων» που είχε μέχρι τότε λάβει από τους Αγγλογάλλους; Ο Χίτλερ πάντα λογάριαζε τους δυτικούς σαν εν δυνάμει συμμάχους απέναντι στον κομμουνισμό της ανατολής.

Το μόνιμο όνειρο του Χίτλερ ήταν ο «ζωτικός χώρος» στην ανατολή κι η επίθεση ενάντια στην ΕΣΣΔ. «Βασικός στόχος της Γερμανίας, σκοπός της ζωής μου και το νόημα της ύπαρξης του εθνικοσοσιαλισμού είναι η εξαφάνιση του μπολσεβικισμού» έγραφε. Κι έξι βδομάδες πριν την έναρξη της επιχείρησης Μπαρμπαρόσα, ο Ρούντολφ Ες, ο «Νο 2» του Χίτλερ, μ’ ένα μονοθέσιο αεροπλάνο πάει στη Σκωτία να συναντήσει κάποιους από τους ναζιστές φίλους του στα κυβερνητικά κλιμάκια της Βρετανίας και να συζητήσει για ειρήνη και κοινή επίθεση στην ΕΣΣΔ. Ήταν τρελός ο Ες; Ή έφερνε προτάσεις Χίτλερ; Ποια δεδομένα του δημιουργούσαν την εντύπωση ότι μπορεί και να τα καταφέρει; Ίσως το ότι στην κυβέρνηση της Αγγλίας (και κυρίως της Γαλλίας) υπήρχε ισχυρός θύλακας φιλοναζιστών (ακόμα και μέσα στο παλάτι του Μπάκιγχαμ χαιρετιόντουσαν ναζιστικά);

Αν η Δύση ήταν ο βασικός «εχθρός» του Χίτλερ, γιατί αυτός στο δυτικό μέτωπο διατηρούσε το ένα όγδοο από όσες δυνάμεις διατηρούσε στο ανατολικό μέτωπο ενάντια στην ΕΣΣΔ και σ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου (ακόμα και τον καιρό της Νορμανδίας) ο Χίτλερ συνέχεια τραβούσε δυνάμεις από τη δύση για να ενισχύσει το στρατό του στην Ανατολή;
Γιατί η απόβαση στη Νορμανδία έγινε σχεδόν τρία χρόνια από τότε που πρωτοσυμφωνήθηκε, ενώ θα μπορούσαν να έχουν λήξει τον πόλεμο στην Ευρώπη τουλάχιστον ένα χρόνο νωρίτερα; Αυτή η τριετής καθυστέρηση ήταν βοήθεια στο «σύμμαχο» Στάλιν ή στον «εχθρό» Χίτλερ;

Κάνουν οι «σύμμαχοι» μυστικές διαπραγματεύσεις ειρήνης με τους εχθρούς τους, την ώρα των μαχών, κρυφά από τους συμμάχους τους; Αυτό έγινε επανειλημμένα ανάμεσα σε εκπροσώπους των Αγγλογάλλων και της ναζιστικής Γερμανίας σ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου. Διαπραγματεύσεις, πίσω από την πλάτη της Σοβιετικής Ένωσης, με μεσολάβηση της Ισπανίας, Σουηδίας, Πορτογαλίας, Ελβετίας Βατικανού κλπ. Πιο γνωστές περιπτώσεις, οι διαπραγματεύσεις στην Ολλανδία, οι προτάσεις του Χίτλερ προς τους δυτικούς που μετέφερε ο Φράνκο στο Βρετανό πρέσβη, κλπ.

Αλλά και στις αρχές Μαρτίου του 1945, όταν το γερμανικό στρατηγείο έστειλε στην Ελβετία τον στρατηγό Βολφ για να κάνει διαπραγματεύσεις με αντιπροσώπους των ΗΠΑ και της Αγγλίας. Η σοβιετική κυβέρνηση, επέμεινε να πάρουν μέρος στις διαπραγματεύσεις και εκπρόσωποι του σοβιετικού στρατηγείου, αλλά αυτό απορρίφθηκε από ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας, που απαντούσαν ότι «αυτές οι διαπραγματεύσεις δεν γίνονται». 
Ο Στάλιν, σε μήνυμά του προς τον Ρούσβελτ, στις 3/4/1945, ήταν απολύτως κατηγορηματικός: 
«Οι διαπραγματεύσεις – έγραφε – διεξήχθησαν και τερματίστηκαν με συμφωνία με τους Γερμανούς, σύμφωνα με την οποία ο Γερμανός διοικητής στο δυτικό μέτωπο στρατάρχης Κέσερλιγκ δέχθηκε να ανοίξει το μέτωπο και να αφήσει να διέλθουν προς την ανατολή τα Άγγλο – Αμερικανικά στρατεύματα και οι Άγγλο – Αμερικανοί υποσχέθηκαν αντ’ αυτού να ελαφρύνουν διά τους Γερμανούς τους όρους της ανακωχής».
Ακόμα κι η απόπειρα κατά του Χίτλερ, ήταν ένα παράδειγμα τέτοιων «διαπραγματεύσεων». 
«Το κύριο κίνητρό τους είναι η φλογερή επιθυμία τους να εμποδίσουν την κεντρική Ευρώπη να περάσει ιδεολογικά κάτω από τον έλεγχο της Ρωσίας. Το νόημα του σχεδίου ήταν οι αντι – ναζί στρατηγοί ν’ ανοίξουν δρόμο στα αγγλοαμερικανικά στρατεύματα έτσι, ώστε να καταλάβουν τη Γερμανία, ενώ οι Ρώσσοι θα ήταν ακόμη απασχολημένοι στο ανατολικό μέτωπο» λέει μυστική έκθεση του Αμερικάνου διπλωμάτη Ντάλες, προς την Ουάσιγκτον.

Αυτό βέβαια έτσι κι αλλιώς συνέβη. Από τα τέλη του Γενάρη του 1944, στην Ανατολή συνεχίζονται οι σκληρές μάχες, την ώρα που στη δύση «δεν κουνιέται φύλλο». 
Οι Γερμανοί παραδίνονται στους δυτικούς, συντεταγμένα. Η διάβαση του Ρήνου γίνεται χωρίς πραγματική αντίσταση και χωρίς οι Γερμανοί να ανατινάξουν τις γέφυρες. Την ίδια ώρα, στην Ανατολή οι μάχες ήταν λυσσαλέες μέχρι την τελευταία μέρα και στοίχιζαν στους σοβιετικούς χιλιάδες χιλιάδων νεκρούς. Ακόμα κι εκείνη την τελευταία ώρα μετέφεραν στρατεύματα στην Ανατολή. Ο Γερμανός στρατηγός Κ. Τιπερσκίλχ λέει: «Αν γενικά άξιζε να συνεχίσουμε τον πόλεμο, αυτό έπρεπε να γίνει μόνο για να σταματήσουμε τον κόκκινο χείμαρρο στην Ανατολή και, αν ήταν δυνατόν, να τον ανατρέψουμε. Υπήρχε ελπίδα ότι θα κατορθώναμε ωστόσο να βρούμε κάποια κοινή πολιτική γραμμή με τις δυτικές δυνάμεις, τότε που στην Ανατολή δεν είχαν σπάσει ακόμα τα τελευταία εμπόδια»… «Η άμυνα των εξαντλημένων γερμανικών στρατευμάτων στο Ρήνο, αδύνατη και ρηχή, είχε μόνο συμβολική σημασία». Η φασιστική ηγεσία, ειδικά τότε, βολιδοσκοπούσε πάλι τη δυνατότητα συνεννόησης με τις δυτικές δυνάμεις σε αντισοβιετική βάση.
Ενδεικτικό είναι ότι στις μάχες για την κατάληψη της Γερμανίας, σκοτώθηκαν 8.351 Αμερικάνοι, ενώ οι Σοβιετικοί στη μάχη για την κατάληψη του Βερολίνου μόνο, είχαν 300.000 νεκρούς και τραυματίες.
Γενικά, οι Αμερικανοί κι οι Άγγλοι, είχαν από 400.000 νεκρούς στρατιώτες στον πόλεμο, την ώρα που ο κόκκινος στρατός έχασε 10.000.000 στρατιώτες (χώρια οι αντάρτες κι οι άμαχοι που ανεβάζουν αυτόν τον αριθμό πάνω από τα 20.000.000).

«Ο πόλεμος στη Ρωσία θα είναι τέτοιος που δε θα μπορεί να γίνει κατά ιπποτικό τρόπο. Ο αγώνας είναι ιδεολογικός κι οι ρατσιστικές μας διαφορές πρέπει να λυθούν δίχως προηγούμενο, δίχως οίκτο, με σκληρότητα κι αποφασιστικότητα», είχε πει ο Χίτλερ στους στρατηγούς του. 
Κι η ανώτατη διοίκηση αργότερα διέταζε: «Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να εφοδιάζουμε τους σοβιετικούς αιχμαλώτους με τρόφιμα» (παρόμοιες παραπομπές υπάρχουν χιλιάδες). 
Έτσι οι χιτλερικοί λιμοκτονούσαν ή και σκότωναν μαζικά σοβιετικούς αιχμαλώτους. Ανάλογο παράδειγμα για αιχμαλώτους άλλου στρατού υπάρχει μόνο ένα. Κι είχαν γεμίσει τα στρατόπεδα συγκέντρωσής τους με σοβιετικούς αιχμαλώτους, που φυσικά είχαν τη μοίρα των Εβραίων, τσιγγάνων, ομοφυλόφιλων, ανάπηρων κλπ. 
Ανάλογο παράδειγμα για αιχμαλώτους άλλου στρατού δεν αναφέρεται πουθενά. Αντίθετα για τους Αγγλοαμερικάνους ήταν στρατόπεδα αιχμαλώτων σύμφωνα με τη συνθήκη της Γενεύης, που όμως δεν την εφάρμοζαν πουθενά αλλού.

ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

Βέβαια αυτή η «εχθρότητα» των δυτικών συμμάχων προς τον Χίτλερ, είχε κι ένα χαρακτήρα «μητρικής στοργής» (ο καπιταλισμός είναι η μήτρα του φασισμού), όπως φάνηκε μετά τον πόλεμο, όπου οι Αμερικάνοι περιμάζεψαν όλα τα ορφανά του Χιτλερικού καθεστώτος, τους εγκληματίες πολέμου, εμπόδισαν τις δίκες τους, τους έκρυψαν, τους έδωσαν καινούριες καριέρες. 
Επιστήμονες που έψαχναν νέα όπλα (π.χ. ατομική βόμβα), αξιωματικοί των ΕΣ-ΕΣ και της Βέρμαχτ που πήγαν σαν σύμβουλοι σε αυταρχικά και δικτατορικά αμερικανοκίνητα καθεστώτα (10.000 ναζί κρύφτηκαν μόνο στη Λατινική Αμερική), αλλά και ξεπλυμένοι Γερμανοί εγκληματίες που χρησιμοποιήθηκαν στη διακυβέρνηση της Ο.Δ. Γερμανίας (π.χ. η ναζιστική οργάνωση Gelen, που άρχισε να στελεχώνεται με ναζί πριν τελειώσει ο πόλεμος και μετασχηματίστηκε στην επίσημη “Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Πληροφοριών”, την BND, της Δυτικής Γερμανίας). Αλλά και στην ηγεσία της ΕΟΚ και του ΝΑΤΟ (δεκάδες διακεκριμένοι ναζί, εγκληματίες πολέμου, βρίσκονται ανάμεσα στους εμπνευστές τους και στα πρώτα στελέχη των οργανισμών αυτών).
Αλλά και σήμερα που η δυτική προπαγάνδα ξαναγυρνά στα ψέματα αλλά και με τις μεθόδους του Γκαίμπελς. Σήμερα που πάνε να αναστήσουν το φασισμό με στήριξη σε φασιστικές κυβερνήσεις, που δικάζουν αντιφασίστες αντάρτες, που γκρεμίζουν τα αγάλματα της νίκης του κόκκινου στρατού για να αναγείρουν μνημεία στους δωσίλογους και στα Ες Ες.

ΜΙΑ… ΤΡΥΦΕΡΗ ΕΧΘΡΟΤΗΤΑ

Ήταν λοιπόν πράγματι εχθροί του Χίτλερ. Αλλά με ένα πολύ περίεργο … τρυφερό τρόπο. Σαν καβγαδάκι ανάμεσα στον πατέρα ιμπεριαλισμό και το παιδί του το φασισμό. Σαν… «τραβάτε με κι ας κλαίω» που έλεγε κι ο Τσώρτσιλ.
ΤΟΤΕ ΟΜΩΣ ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΤΟΝ ΧΙΤΛΕΡ;
Πέρα από το μόνιμο και προφανές των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων και αντιθέσεων, λέει καθαρά ο Τσώρτσιλ για το Στάλιν, στη Βουλή, μετά τον πόλεμο και μετά το θάνατο του Στάλιν: «Ήταν άνθρωπος που συνέτριβε τον εχθρό του, με τα χέρια των εχθρών του. Μάλιστα, ανάγκασε και εμάς που μας ονόμαζε ιμπεριαλιστές να πολεμήσουμε ενάντια των ιμπεριαλιστών». 
Τι εννοούσε, αν όχι το σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ που χάλασε τα σχέδια των Αγγλογάλλων και τους ανάγκασε να πολεμήσουν κι αυτοί ενάντια στο Χίτλερ (σε αντίθεση με ότι σχεδίαζαν); 
Αν λοιπόν υποθέσουμε ότι δεν τους είχε «αναγκάσει ο Στάλιν», πώς θα είχε εξελιχθεί ο πόλεμος; 
 Είναι φανερό, ότι θα ξεκινούσε ο Χίτλερ την επίθεση στην ΕΣΣΔ, συνεχίζοντας να έχει την ανοχή και την υποστήριξη των Αγγλογάλλων, όπως την είχε και μέχρι τότε, αφού όλοι μαζί αυτό σχεδίαζαν. 
Το πώς θα τέλειωνε αυτός ο υποθετικός πόλεμος, είναι άγνωστο. 
Πάντως δε μπορεί ποτέ ο φονιάς (Χίτλερ) μαζί με τους νταβατζήδες του (Αγγλογάλλους), να κουνάν τα δάχτυλα στα θύματα.

«Το αποτέλεσμα αυτής της δίκης θα το παραδώσουμε στα παιδιά μας…»


Η συγκυρία σάς ανέθεσε έναν από τους σοβαρότερους ρόλους της δικαστικής θητείας σας. Η ευθύνη που επωμίζεται το δικαστήριό σας στις παρούσες συνθήκες είναι μεγάλη.
Είναι ευθύνη ιστορική:
Για την αποκάλυψη της ειδεχθούς αλήθειας, που περιβάλλει τους σκοπούς και τη δράση της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης ΧΑ.
Για την αποκάλυψη της ιστορικής συνέχειας του απεχθέστερου, τρομερότερου και πλέον απάνθρωπου πολιτικού μορφώματος της ανθρώπινης ιστορίας και της πολιτικής σκέψης και δράσης.
Για την αποκάλυψη της βιαιότερης μορφής εκμετάλλευσης των ανθρώπων, της ανθρώπινης εργασίας και ζωής, την αποκάλυψη των ρατσιστικών διωγμών, της κοινωνικής περιθωριοποίησης και των διακρίσεων, τη φυσική και ηθική εξόντωση των πολιτικών και φυλετικών αντιπάλων.
Ευθύνη για την αποκάλυψη της στυγερότερης έκφρασης επίθεσης και καταδίωξης της εργατικής τάξης και των αγώνων της για καλύτερη ζωή.
Για την αποκάλυψη της αγριότερης, σκοτεινής και πλέον βορβορώδους εκδήλωσης θηριωδών αισθημάτων ενάντια στην ανθρώπινη ζωή.
Για την αποκάλυψη της χαράς και της μέθης από τη θέα και τη μυρωδιά του ανθρώπινου αίματος: “Τους λιώσαμε, τους λιώσαμε, τους λιώσαμε!…” παραληρούσε ο Λαγός μετά την απόπειρα ανθρωποκτονίας στους εργάτες του ΠΑΜΕ. Εστριβε το μαχαίρι μέσα στο κορμί του Παύλου Φύσσα ο Ρουπακιάς για να μην αποτύχει η ενέργειά του.
Αυτοί πέφτουν με λύσσα πάνω στους εργάτες που παλεύουν για τη ζωή τους.
Κάνουν τον προστάτη στην πιο στυγνή εργοδοσία.
Πέφτουν με λύσσα πάνω στα βασανισμένα κορμιά των “κολασμένων της Γης”, που τους ξεριζώνουν οι πόλεμοι για το άνοιγμα των αγορών και την εκμετάλλευση του υπεδάφους και τους πετάνε οι άνεμοι των δουλεμπόρων όπου Γης.
Παίρνουν ζωές!
Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά της υπόθεσης που βρίσκεται ενώπιόν σας και δεν πρέπει να αφήσουμε να σπάσει το αυγό του φιδιού. Κι αν έσπασε ήδη, πρέπει να απαλλαγούμε απ’ το φίδι.
Εχετε όλα τα δικονομικά στοιχεία και επιχειρήματα να συμβάλετε στο να φωτιστούν με άπλετο φως όλες οι γωνίες και τα σημεία αυτής της δίκης.
Το αποτέλεσμα αυτής της δίκης θα το παραδώσουμε στα παιδιά μας είτε σαν εφιαλτικό όνειρο, στην ιστορία της χώρας μας, που πέρασε ανεπιστρεπτί, είτε σαν εφιαλτικό συνοδοιπόρο της ζωής τους».
* * *
ΑΥΤΑ ΗΤΑΝ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ, ενός από τους συνηγόρους της πολιτικής αγωγής του ΠΑΜΕ, κατά τις πρώτες κιόλας μέρες της δίκης της Χρυσής Αυγής.
Πέντε χρόνια μετά, η εισαγγελική πρόταση ζωντανεύει τον εφιάλτη του αυγού του φιδιού και τον εκσφενδονίζει, σαν βέλος δηλητηριώδες, στοχεύοντας στις ψυχές και στα μυαλά μιας ολόκληρης χώρας, στο λαό της, στη νεολαία της, που μαζί με τα θύματα έζησαν τη βία και τη θηριωδία των ηγετών και των ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής.
Αθώοι οι χρυσαυγίτες. Κι ο δολοφόνος χρυσαυγίτης, μοναχικός κι απλός δολοφόνος μιας άτυχης νύχτας κι αυτός.
Τόσος πόνος, τόση βία, τόσο αίμα, τόσο κλάμα, που σκόρπισαν οι ναζιστές χρυσαυγίτες, πραγματοποιώντας το πολιτικό διάβα τους στους δρόμους της «μεγαλειώδους αστικής δημοκρατίας» μας, τόσα αδιάσειστα στοιχεία της δικογραφίας δεν βρήκαν χώρο στη συνείδηση της εισαγγελέα της έδρας.
Το αντιδραστικό, αδιαπέραστο προστατευτικό φίλτρο τής δήθεν δικονομικής ορθότητας άφησε να περάσουν στη συνείδηση της εισαγγελικής λειτουργού μόνον τα σωματίδια ενός αντιδραστικού και απροκάλυπτου ανορθολογισμού, που συμβαδίζει με τα χαρακτηριστικά της δικαιοσύνης της αστικής τάξης.
* * *
ΚΑΙ, ΝΑΙ, ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ, Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ είναι ένας ισχυρός δομικά στηρικτικός πυλώνας του εκμεταλλευτικού οικονομικού συστήματος και της αστικής δημοκρατίας που ζούμε, αλλά αυτό δεν αποκλείει την ύπαρξη προοδευτικών και ριζοσπαστικών, ακόμα ατομικών συνειδήσεων λειτουργών της Δικαιοσύνης, που αναζητούν την αλήθεια.
Στο σκοτεινό τοπίο της αστικής δικαιοσύνης, που βάζει σε «νόμο και τάξη» τα αστικά συμφέροντα, συχνά κάποιες γωνιές του φωτίζονται από το ηθικό ύψος και την ανεπτυγμένη κοινωνική συνείδηση μεμονωμένων δικαστικών λειτουργών, αφοσιωμένων στα ανθρώπινα, στα προοδευτικά και τα φιλεργατικά. Αφοσιωμένων στην αντικειμενική αλήθεια που δεν σχετικοποιεί την ανθρώπινη ζωή με βάση τις στατιστικές κερδοφορίας των οικονομικών μεγαθηρίων.
Στην περίπτωσή μας η λειτουργός της εισαγγελικής αρχής επέλεξε για υλικά της συγκρότησης της απαλλακτικής, για τους ναζί χρυσαυγίτες, πρότασής της, την πεπατημένη της κοινωνικής αδιαφορίας και αποστασιοποίησης, της πολιτικής αφασίας, της ιστορικής άγνοιας και της περιφρόνησης της αντικειμενικής πραγματικότητας, όπως αυτή ξεπήδησε από τα άφθονα αποδεικτικά καταδικαστικά στοιχεία της δικογραφίας.
Με λίγα λόγια, επέλεξε τα στοιχεία που θα επικύρωναν και με τη μορφή εισαγγελικής πρότασης τη στάση που σε όλη τη διάρκεια της δίκης είχε επιδείξει: Να καταδιώκει τα θύματα των κατηγοριών και να θωπεύει τους κατηγορούμενους.
* * *
ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΑΤΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, που εμποδίζουν την πορεία την ανθρωπότητας, καθώς αυτή πασχίζει να σταθεί όρθια και να απαλλαγεί από τους βασανιστές της, όπως ο ναζισμός και οι πολιτικοί μανδύες του, έχουν ονοματεπώνυμο και τους συναντάμε παντού. Και στις δικαστικές αίθουσες!
Η εισαγγελική λειτουργός με την απαλλακτική πρότασή της για τους κατηγορούμενους επέλεξε να παραδώσει στα παιδιά μας ένα ναζιστικό κόμμα και την εγκληματική πολιτική διαδρομή του σαν εφιαλτικό συνοδοιπόρο της ζωής τους και όχι σαν εφιαλτικό όνειρο, που πρέπει να περάσει ανεπιστρεπτί.
Το δικαστήριο βρίσκεται πλέον μπροστά στις ευθύνες του.
Η εμπιστοσύνη μας στις δυνάμεις του λαού μας, ως μοναδικού παράγοντα να εξαφανίσει κάθε ίχνος ναζισμού και φασισμού, δυναμώνει και ανανεώνεται κάθε φορά που παρόμοια δικαστικά περιστατικά επιδιώκουν να μας κλέψουν τα καλύτερα όνειρά μας για τη ζωή.

Ελένη Ζαφειρίου
Μέλος της ομάδας συνηγόρων Πολιτικής Αγωγής των κομμουνιστών και συνδικαλιστών 

TOP READ