Γράφει ο Νίκος Μόττας //
«Το Όχι του λαού θα νικήσει», «εμείς δεν αλλάξαμε, είμαστε η γενιά του “Όχι”» διαβάζει κάποιος στην επίσημη ιστοσελίδα του κόμματος «Λαϊκή Ενότητα». Ο ΣΥΡΙΖΑ Νο2 γεννήθηκε και ήδη σκορπά νέες αυταπάτες στο εργατικό-λαϊκό κίνημα. Έχοντας πάρει το «Όχι» και κάνοντας το παντιέρα δήθεν αντιμνημονιακού αγώνα, το κόμμα Λαφαζάνη αποτελεί το νέο ανάχωμα στη ριζοσπαστικοποίηση λαϊκών μαζών. Θέλει δε ιδιαίτερο θράσος από τους μέχρι πρότινος υπουργούς της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αυτούς που μέχρι πριν απο λίγο διάστημα ανέμιζαν την σημαία της «πρώτης φοράς αριστερά», να παριστάνουν σήμερα τους ροβεσπιέρους του αντιμνημονίου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ Νο2, η πρώην «αριστερή πλατφόρμα» που τώρα συγκροτήθηκε κομματικά ως «Λαϊκή Ενότητα», δεν κομίζει τίποτα καινούργιο. Τίποτα ριζοσπαστικό. Αντιθέτως, επιχειρεί να γίνει ΣΥΡΙΖΑ στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ, επαναφέροντας επιχειρήματα που ο λαός τα είχε ακούσει πριν τις εκλογές του Γενάρη. Μιας, λοιπόν, και οι κύριοι αυτοί περιφέρουν το «Όχι» τους και την ψευδεπίγραφη αντιμνημονιακή επαναστατικότητα τους, να σημειώσουμε τα εξής:
     •Συνέβαλε ή δεν συνέβαλε, τα προηγούμενα χρόνια, η περίφημη «αριστερή πλατφόρμα» στον αποπροσανατολισμό μεγάλου μέρους του κόσμου της Αριστεράς ενισχύοντας την απάτη της «κυβέρνησης της Αριστεράς»; Σε συνεντεύξεις του, στις 18 Γενάρη 2015, ο Π.Λαφαζάνης έλεγε μεταξύ άλλων τα εξής ωραία:
«Σε κάθε περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να κάνει πίσω και να εγκαταλείψει το πρόγραμμα του. Αντίθετα, θα το εφαρμόσει μέχρι τέλος, με τη θέληση και τους αγώνες του ελληνικού λαού. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία άλλη εναλλακτική επιλογή από τη δημιουργική φυγή προς τα μπρος» (Το Βήμα της Κυριακής).
Σε αλλη συνέντευξη του έλεγε ο κ.Λαφαζάνης: «Ο ελληνικός λαός έχει αντιληφθεί τα κρίσιμα διλήμματα αυτών των εκλογών και θα δώσει την κοινοβουλευτική δύναμη στο ΣΥΡΙΖΑ να εφαρμόσει πλήρως, χωρίς προσκόμματα, τρικλοποδιές και ερμαφρόδιτες καταστάσεις το ριζοσπαστικό αντιμνημονιακό και προοδευτικό του πρόγραμμα» (Kontra News).
Να και τι έλεγε ο ίδιος κ.Λαφαζάνης σε ερώτηση δημοσιογράφου για το αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναθεωρήσει τις υποσχέσεις και εξαγγελίες του : «Κανείς δεν «τα γυρίζει» στον ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα, επιμένουμε με απόλυτη σταθερότητα και συνέπεια στο ριζοσπαστικό αντιμνημονιακό προοδευτικό πρόγραμμα μας, το οποίο θα εφαρμόσουμε πλήρως» (Ελεύθερος Τύπος της Κυριακής).
     •Υποστήριξαν ή δεν υποστήριξαν την κυβερνητική πολιτική από υπουργικές θέσεις τους προηγούμενους μήνες; Και μάλιστα μιλώντας για «αναπτυξιακές δυνατότητες» στο καπιταλιστικό πλαίσιο, τασόμενοι υπέρ του επιχειρηματικού ανταγωνισμού; Να τι έλεγε ο κ.Λαφαζάνης ως υπουργός παραγωγικής ανασυγκρότησης στο συνέδριο του Economist (15 Μάη 2015):
«Βεβαίως είναι σωστό ότι στην Ελλάδα, παρά την κρίση και παρά τις δυσκολίες, αναπτύσσονται αυτήν περίοδο μεγάλες ενεργειακές επενδύσεις. Κυρίως, βεβαίως, επενδύσεις του δημοσίου, όπως της ΔΕΗ και της ΔΕΠΑ, αλλά και του ιδιωτικού τομέα. Και αυτό είναι θετικό γιατί δείχνει ότι η ενέργεια μπορεί να γίνει μοχλός αναπτυξιακών αναζωογονήσεων για την ελληνική οικονομία, που τόσο πολύ τις έχουμε ανάγκη. Όσον αφορά την «απελευθέρωση των αγορών», βεβαίως η Ελλάδα και η πολιτική της κυβέρνησής μας είναι υπέρ ενός υγιούς ανταγωνισμού, με μία παρατήρηση όμως : απελευθέρωση των αγορών δεν σημαίνει υποβάθμιση και κατάργηση του δημόσιου τομέα στο χώρο της ενέργειας» (τα έντονα γράμματα δικά μας).
Παρόμοια επιχειρήματα περί υγιούς ανταγωνισμού και επιχειρηματικότητας δεν έλεγε πριν τις εκλογές του Γενάρη και ο κ.Τσίπρας;
     •Αυτοί που παριστάνουν τους «ριζοσπάστες» και τους «αριστερούς», ψέγοντας μάλιστα το ΚΚΕ ότι δήθεν αναγάγει τον σοσιαλισμό στη «δευτέρα παρουσία», είναι οι ίδιοι δημαγωγοί που έλεγαν επί λέξει πριν επτά μήνες:
«Το θέμα όμως του σοσιαλισμού δεν είναι το επίκαιρο διακύβευμα στη χώρα. Αυτό που σήμερα είναι κρίσιμο και επίκαιρο για την Ελλάδα είναι να εφαρμόσει μια πολιτική διεξόδου από την κρίση (…) Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ως επιλογή την έξοδο από την Ευρωζώνη, ούτε βεβαίως την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ενωση» (Παν. Λαφαζάνης, δηλώσεις στο πρακτορείο Ria Novosti, 22/1/2015).
Συμπέρασμα; Ο σοσιαλισμός παραπέμπεται για τη δευτέρα παρουσία ενώ ο καπιταλιστικός τρόπος ανάπτυξης και η αφοσίωση στην ΕΕ καθίσταται μονόδρομος για το λαό…
     •Ξιφουλκούν υποκριτικά κατά του ΝΑΤΟ οι «ριζοσπάστες» της Λαϊκής Ενότητας κάνοντας λόγο για τον «αντιδραστικό ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της ευρωατλαντικής συμμαχίας». Βέβαια, είναι οι ίδιοι που δε βρήκαν ούτε λέξη να πουν όταν ο κ.Τσίπρας διαβεβαίωνε σε τηλεοπτική του συνέντευξη το λαό: «το λέω με όλη τη δύναμη της φωνής μου ότι η χώρα πράγματι είναι μια χώρα που ανήκει στο δυτικό πλαίσιο, ανήκει στην Ε.Ε., στο ΝΑΤΟ» (ΑΝΤ1, 14 Μάη 2014).
Είναι επίσης οι ίδιοι κύριοι που, όντας μέλη της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, δεν είπαν κουβέντα όταν η χώρα αναλάμβανε νέες δεσμεύσεις απέναντι στα ΝΑΤΟϊκά σχέδια, όταν λίγους μήνες πριν εξαγγέλονταν νέα ΝΑΤΟϊκή βάση στο Αιγαίο. Για τέτοιου μεγέθους αντι-ιμπεριαλιστές μιλάμε…
     •Οι κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ Νο2, που σηκώνουν σήμερα την σημαία του αντιμνημονιακού αγώνα, στήριξαν απο κυβερνητικές θέσεις τη διαδρομή από την συμφωνία της 20ης Φλεβάρη μέχρι την υπογραφή του τρίτου μνημονίου. Ήταν ή δεν ήταν μέλη της συγκυβέρνησης όταν αυτή υφάρπαζε με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου τα ταμειακά διαθέσιμα δήμων, περιφερειών, ασφαλιστικών ταμείων και οργανισμών; Ήταν ή δεν ήταν μέλη της συγκυβέρνησης όταν αυτή διέγραφε πρόστιμα μεγαλοεπιχειρηματιών για φορολογικές και τελωνειακές παραβάσεις; Ήταν ή δεν ήταν μέλη της συγκυβέρνησης που καθησύχαζαν το λαό όταν ο κ.Τσίπρας πρότεινε στους θεσμούς το δικό του μνημόνιο των 47+8 σελίδων;
Όλα τα παραπάνω δεν προκαλούν ουδεμία εντύπωση για ένα πολιτικό μόρφωμα, ένα κομματικό σίκουελ του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο επιχειρεί να εγκλωβίσει τα λαϊκά στρώματα στο δίπολο «ευρώ ή δραχμή», αφήνοντας πλήρως άθικτο το καπιταλιστικό πλαίσιο παραγωγής. Παρουσιάζοντας ως φιλολαϊκή – τάχα- λύση την καπιταλιστική Ελλάδα της δραχμής, το κόμμα Λαφαζάνη αποφεύγει σκοπίμως να θίξει την ουσία του ζητήματος και το μεγάλο διακύβευμα: Ποιός έχει στα χέρια του τα κλειδιά της οικονομίας. Πρόκειται ασφαλώς για μια στάση που συμφέρει το σύστημα και στην αστική τάξη – να αποπροσανατολίζονται τα λαϊκά στρώματα, ο εργαζόμενος λαός, απ” την ουσία των πραγμάτων. Να βλέπει το δέντρο αλλά όχι το δάσος.
Το «Όχι μέχρι τέλους», που κάποιοι το έκαναν σύνθημα με αφορμή το κάλπικο δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη, έχει πραγματική αξία μόνο αν μετουσιωθεί σε ένα μεγάλο λαϊκό ΌΧΙ στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Μόνο αν είναι «Όχι μέχρι τέλους» στη βαρβαρότητα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, την εξουσία των μονοπωλίων και της ΕΕ.
Και αυτό το «Όχι» μόνο ένα ισχυρό ΚΚΕ, στην κάλπη αλλά κυρίως στην καθημερινή ζωή και πάλη, μπορεί να το διασφαλίσει.