23 Απρ 2012

Η ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΗΣ ΙΙ ΔΙΕΘΝΟΥΣ


Η ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΗΣ ΙΙ ΔΙΕΘΝΟΥΣ
Ενα σοβαρό επιστημονικό και πολιτικό ζήτημα που ο Κάουτσκι το παρέκαμψε συνειδητά, με κάθε λογής τεχνάσματα, προκαλώντας έτσι τεράστια ευχαρίστηση στους οπορτουνιστές, είναι τούτο δω: πώς μπόρεσαν οι πιο επιφανείς εκπρόσωποι της II Διεθνούς να προδώσουν το σοσιαλισμό;
Εννοείται ότι το ζήτημα δεν πρέπει να το βάζουμε με την έννοια της ατομικής βιογραφίας της μιας ή της άλλης αυθεντίας. Οι μελλοντικοί βιογράφοι τους θα υποχρεωθούν να εξετάσουν το πρόβλημα κι απ' αυτήν την πλευρά, σήμερα όμως το σοσιαλιστικό κίνημα δεν ενδιαφέρεται καθόλου γι' αυτό το πράγμα, αλλά για τη μελέτη της ιστορικής προέλευσης, των όρων, της σημασίας και της δύναμης του σοσιαλσοβινιστικού ρεύματος. 1) Από πού προήλθε ο σοσιαλσοβινισμός; 2) τι είναι εκείνο που του έδωσε δύναμη; 3) πώς να τον πολεμήσουμε; Μόνο ο τρόπος αυτός τοποθέτησης του προβλήματος παρουσιάζει σοβαρότητα, ενώ η μετάθεση του ζητήματος στο επίπεδο των «προσωπικοτήτων» στην πράξη δε σημαίνει τίποτε άλλο παρά απλή υπεκφυγή, τέχνασμα σοφιστή.
Για να απαντήσουμε στο πρώτο ερώτημα, πρέπει να εξετάσουμε, πρώτο, μήπως το ιδεολογικοπολιτικό περιεχόμενο του σοσιαλσοβινισμού συνδέεται με κανένα προηγούμενο ρεύμα του σοσιαλισμού; Δεύτερο, ποια σχέση υπάρχει, από την άποψη των πραγματικών πολιτικών διαιρέσεων, ανάμεσα στη σημερινή διαίρεση των σοσιαλιστών σε αντιπάλους και υπερασπιστές του σοσιαλσοβινισμού και στην πλατιά διαίρεση, που προηγήθηκε ιστορικά;
Λέγοντας σοσιαλσοβινισμό, εννοούμε την παραδοχή υπεράσπισης της πατρίδας στο σημερινό ιμπεριαλιστικό πόλεμο, τη δικαιολόγηση της συμμαχίας των σοσιαλιστών με την αστική τάξη και τις κυβερνήσεις των χωρών «τους» σ' αυτόν τον πόλεμο, την άρνηση προπαγάνδισης και υποστήριξης των προλεταριακών επαναστατικών εκδηλώσεων ενάντια στη «δική τους» αστική τάξη κ.τ.λ. Είναι εντελώς ολοφάνερο ότι το βασικό ιδεολογικοπολιτικό περιεχόμενο του σοσιαλσοβινισμού συμπίπτει απόλυτα με τις βάσεις του οπορτουνισμού. Είναι ένα και το ίδιο ρεύμα. Ο οπορτουνισμός, μέσα στις συνθήκες του πολέμου του 1914 - 1915 γεννάει ακριβώς το σοσιαλσοβινισμό. Το κύριο ζήτημα στον οπορτουνισμό είναι η ιδέα της συνεργασίας των τάξεων. Ο πόλεμος οδηγεί ως το τέλος αυτήν την ιδέα, προσθέτοντας ταυτόχρονα στους συνηθισμένους παράγοντες και στα συνηθισμένα κίνητρά της μια ολόκληρη σειρά από έκτακτους παράγοντες και κίνητρα, εξαναγκάζοντας με τις απειλές και τη βία τη μικροαστική και σκόρπια μάζα να συνεργαστεί με την αστική τάξη: το περιστατικό αυτό μεγαλώνει, όπως είναι φυσικό, τον κύκλο των οπαδών του οπορτουνισμού και εξηγεί απόλυτα το πέρασμα πολλών χτεσινών ριζοσπαστών σ' αυτό το στρατόπεδο.
Οπορτουνισμός σημαίνει να θυσιάζονται τα ζωτικά συμφέροντα των μαζών στα προσωρινά συμφέροντα μιας ασήμαντης μειοψηφίας εργατών ή, μ' άλλα λόγια, σημαίνει συμμαχία μιας μερίδας εργατών με την αστική τάξη ενάντια στη μάζα του προλεταριάτου. Ο πόλεμος κάνει αυτή τη συμμαχία πεντακάθαρη και αναγκαστική. Ο οπορτουνισμός γεννήθηκε μέσα σε δεκαετίες από τις ιδιομορφίες μιας εποχής ανάπτυξης του καπιταλισμού, όπου η σχετικά ειρηνική και πολιτισμένη ζωή ενός στρώματος προνομιούχων εργατών «αστοποιούσε» αυτούς τους εργάτες, τους έδινε ορισμένα ψίχουλα από τα κέρδη του δικού τους, του εθνικού κεφαλαίου και τους αποσπούσε από τις συμφορές, από τα βάσανα και τις επαναστατικές διαθέσεις της μάζας, που ήταν καταδικασμένη στην καταστροφή και στην αθλιότητα. Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι η άμεση συνέχιση και η ολοκλήρωση της κατάστασης αυτής πραγμάτων, γιατί είναι πόλεμος για τα προνόμια των κυρίαρχων εθνών, για το ξαναμοίρασμα των αποικιών μεταξύ τους, για την κυριαρχία τους πάνω στα άλλα έθνη. Η υπεράσπιση και η στερέωση της προνομιακής θέσης των μικροαστών ή της αριστοκρατίας (και της γραφειοκρατίας) της εργατικής τάξης σαν «στρώματος ανώτερου» - αυτή είναι η φυσιολογική συνέχεια των μικροαστικών - οπορτουνιστικών ελπίδων και της αντίστοιχης τακτικής στον καιρό του πολέμου, αυτή είναι η οικονομική βάση του σοσιαλιμπεριαλισμού των ημερών μας1. Και, εννοείται, η δύναμη της συνήθειας, η ρουτίνα μιας σχετικά ειρηνικής εξέλιξης, οι εθνικές προλήψεις, ο φόβος των απότομων στροφών και η έλλειψη πίστης σ' αυτές τις στροφές - όλα αυτά έπαιξαν το ρόλο τους σαν πρόσθετοι παράγοντες και έκαναν να δυναμώσει και ο οπορτουνισμός και ο υποκριτικός και δειλός συμβιβασμός μαζί του, συμβιβασμός δήθεν για λίγο μόνο καιρό, για ειδικές μόνο αιτίες και αφορμές. Ο πόλεμος άλλαξε τη μορφή του οπορτουνισμού που τον έθρεψαν δεκαετίες, τον ανέβασε σε υψηλότερο σκαλοπάτι, αύξησε τον αριθμό και την ποικιλομορφία των αποχρώσεών του, πλήθυνε τις γραμμές των οπαδών του, πλούτισε τα επιχειρήματά τους μ' ένα σωρό καινούργια σοφίσματα, συγχώνεψε, μπορούμε να πούμε, με το βασικό ρεύμα του οπορτουνισμού πολλά καινούργια ρεύματα και ρευματάκια, το βασικό όμως ρεύμα δεν εξαφανίστηκε. Κάθε άλλο.
Ο σοσιαλσοβινισμός είναι ένας οπορτουνισμός που έχει ωριμάσει σε τέτοιο βαθμό, ώστε έγινε αδύνατο να εξακολουθεί να υπάρχει αυτό το αστικό απόστημα μέσα στα σοσιαλιστικά κόμματα με την προηγούμενη μορφή του.
Οι άνθρωποι που δε θέλουν να δουν τη στενότατη και αδιάσπαστη σύνδεση του σοσιαλσοβινισμού με τον οπορτουνισμό, πιάνονται από ξεχωριστές περιπτώσεις και «περιστατικά» - όπως λ.χ. ότι ο τάδε οπορτουνιστής έγινε διεθνιστής και ο τάδε ριζοσπάστης έγινε σοβινιστής. Αυτό όμως δεν μπορεί στην πραγματικότητα να αποτελέσει σοβαρό επιχείρημα στο ζήτημα για την ανάπτυξη των ρευμάτων. Πρώτο, η οικονομική βάση του σοβινισμού και του οπορτουνισμού μέσα στο εργατικό κίνημα είναι μία και η αυτή: Συμμαχία των ολιγάριθμων ανώτερων στρωμάτων του προλεταριάτου και των μικροαστών, που απολαμβάνουν τα ψίχουλα από τα προνόμια του εθνικού «τους» κεφαλαίου ενάντια στη μάζα των προλεταρίων, στη μάζα των εργαζομένων και των καταπιεζομένων γενικά. Δεύτερο, το ιδεολογικοπολιτικό περιεχόμενο και των δύο ρευμάτων είναι ένα και το αυτό. Τρίτο, γενικά και στο σύνολο η παλιά διαίρεση των σοσιαλιστών σε οπορτουνιστικό και επαναστατικό ρεύμα, διαίρεση χαρακτηριστική για την εποχή της II Διεθνούς (1889 - 1914), αντιστοιχεί στην καινούργια διαίρεση σε σοβινιστές και διεθνιστές.
Για να πειστούμε για την ορθότητα αυτής της τελευταίας θέσης, πρέπει να θυμηθούμε τον κανόνα ότι στις κοινωνικές επιστήμες (όπως και γενικά σε κάθε επιστήμη) πρόκειται για μαζικά φαινόμενα και όχι για ξεχωριστές περιπτώσεις. Ας πάρουμε 10 χώρες της Ευρώπης: τη Γερμανία, την Αγγλία, τη Ρωσία, την Ιταλία, την Ολλανδία, τη Σουηδία, τη Βουλγαρία, την Ελβετία, τη Γαλλία και το Βέλγιο. Στις πρώτες 8 χώρες η καινούργια διαίρεση των σοσιαλιστών (με βάση το διεθνισμό) αντιστοιχεί στην παλιά (με βάση τον οπορτουνισμό): στη Γερμανία το φρούριο του οπορτουνισμού, το περιοδικό Μηνιαία «Σοσιαλιστική Επιθεώρηση» («Sozialistische Monatshefte») έγινε το φρούριο του σοβινισμού. Τις ιδέες του διεθνισμού τις υποστηρίζουν οι άκροι αριστεροί. Στην Αγγλία, στο Βρετανικό Σοσιαλιστικό Κόμμα περίπου τα 3/7 είναι διεθνιστές (66 ψήφοι υπέρ του διεθνιστικού σχεδίου απόφασης έναντι 84, σύμφωνα με τους τελευταίους υπολογισμούς) και στο συνασπισμό των οπορτουνιστών (Εργατικό Κόμμα + Φαβιανοί + Ανεξάρτητο Εργατικό Κόμμα) λιγότεροι από το 1/7 είναι διεθνιστές2. Στη Ρωσία, ο βασικός πυρήνας των οπορτουνιστών, το περιοδικό «Νάσα Ζαριά» των λικβινταριστών, έγινε ο βασικός πυρήνας των σοβινιστών. Ο Πλεχάνοφ με τον Αλέξινσκι κάνουν περισσότερο θόρυβο, εμείς όμως ξέρουμε, έστω και μόνο από την πείρα της πενταετίας 1910 - 1914, ότι είναι ανίκανοι να κάνουν συστηματική προπαγάνδα μέσα στις μάζες της Ρωσίας. Ο βασικός πυρήνας των διεθνιστών της Ρωσίας είναι ο «πραβντισμός» και η Ρωσική σοσιαλδημοκρατική εργατική κοινοβουλευτική ομάδα, σαν εκπρόσωπος των πρωτοπόρων εργατών, που αναδημιούργησαν το κόμμα το Γενάρη του 1912.
Στην Ιταλία, το κόμμα του Μπισολάτι και Σία, καθαρά οπορτουνιστικό, έγινε σοβινιστικό. Ο διεθνισμός εκπροσωπείται από το εργατικό κόμμα. Οι μάζες των εργατών είναι υπέρ αυτού του κόμματος. Οι οπορτουνιστές, οι κοινοβουλευτικοί άνδρες, οι μικροαστοί είναι υπέρ του σοβινισμού. Στην Ιταλία, η εκλογή μπορούσε για πολλούς μήνες να είναι ελεύθερη και η εκλογή δεν έγινε τυχαία, αλλά σύμφωνα με τη διαφορά της ταξικής θέσης του προλετάριου που δουλεύει στις μάζες και των μικροαστικών στρωμάτων.
Στην Ολλανδία, το οπορτουνιστικό κόμμα του Τρούλστρα συμβιβάζεται με το σοβινισμό γενικά (δεν πρέπει να μας ξεγελάει το γεγονός ότι στην Ολλανδία οι μικροαστοί, όπως και οι μεγαλοαστοί, μισούν εξαιρετικά τη Γερμανία, που θα ήταν ικανή μάλλον να τους «καταπιεί»). Συνεπείς, ειλικρινείς, φλογερούς διεθνιστές από πεποίθηση έδωσε το μαρξιστικό κόμμα με επικεφαλής τον Γκόρτερ και τον Πάνεκουκ. Στη Σουηδία, ο οπορτουνιστής ηγέτης Μπράντινγκ αγανακτεί, γιατί κατηγορούνται οι Γερμανοί σοσιαλιστές για προδοσία και ο ηγέτης των αριστερών Χέγκλουντ δηλώνει ότι μέσα στους οπαδούς του υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν ακριβώς έτσι τα πράγματα (βλ. τη «Σοτσιάλ - Ντεμοκράτ», αρ. φύλ. 36). Στη Βουλγαρία, οι αντίπαλοι του οπορτουνισμού, οι «τεσνιάκοι» κατηγορούν από τον Τύπο, στο όργανό τους («Νόβο Βρέμε»3) τους Γερμανούς σοσιαλδημοκράτες ότι «έκαναν βρωμιά». Στην Ελβετία, οι οπαδοί του οπορτουνιστή Γκρόιλιχ έχουν την τάση να δικαιολογήσουν τους Γερμανούς σοσιαλδημοκράτες (βλ. το όργανό τους «Λαϊκό Δίκαιο» της Ζυρίχης), ενώ οι οπαδοί του ασύγκριτα πιο ριζοσπαστικού Ρ. Γκριμ έκαναν την εφημερίδα της Βέρνης («Berner Tagwacht») όργανο των Γερμανών αριστερών. Εξαίρεση αποτελούν μόνο οι δυο χώρες από τις 10, η Γαλλία και το Βέλγιο κι εδώ όμως παρατηρούμε, κυρίως, όχι ανυπαρξία διεθνιστών, αλλά υπερβολική (εν μέρει για λόγους πολύ ευνόητους) αδυναμία και κατάπτωσή τους. Ας μην ξεχνάμε ότι ο ίδιος ο Βαγιάν ομολόγησε στη «L' Humanite» πως έχει πάρει από αναγνώστες του γράμματα με διεθνιστικό πνεύμα, από τα οποία δε δημοσίευσε κανένα αυτούσιο!
Παίρνοντας κανείς τα ρεύματα και τις κατευθύνσεις στο σύνολό τους, δεν μπορεί παρά να παραδεχτεί ότι η οπορτουνιστική ακριβώς πτέρυγα του ευρωπαϊκού σοσιαλισμού είναι εκείνη που πρόδωσε το σοσιαλισμό και πέρασε στο σοβινισμό. Από πού προέρχεται η δύναμή της, η φαινομενική της παντοδυναμία μέσα στα επίσημα κόμματα; Ο Κάουτσκι που ξέρει πολύ θαυμάσια να βάζει ιστορικά προβλήματα, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για την αρχαία Ρώμη και για παρόμοια θέματα που δεν βρίσκονται πολύ κοντά στην τρέχουσα ζωή, τώρα που η υπόθεση αφορά τον ίδιο, προσποιείται υποκριτικά πως δεν το καταλαβαίνει. Το πράγμα όμως είναι πεντακάθαρο. Η τεράστια δύναμη που διαθέτουν οι οπορτουνιστές και οι σοβινιστές προέρχεται από τη συμμαχία τους με την αστική τάξη, με τις κυβερνήσεις και τα γενικά επιτελεία. Σε μας, στη Ρωσία, πολύ συχνά το ξεχνούν αυτό και παίρνουν τα πράγματα έτσι: οι οπορτουνιστές είναι ένα τμήμα των σοσιαλιστικών κομμάτων, πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν δυο πτέρυγες των άκρων σ' αυτά τα κόμματα, όλο το ζήτημα είναι να αποφεύγονται οι «ακρότητες» κ.τ.λ. κ.τ.λ., όπως γράφουν σ' όλες τις συνταγές τους οι φιλισταίοι.
Στην πραγματικότητα, το γεγονός ότι οι οπορτουνιστές ανήκουν τυπικά στα εργατικά κόμματα δεν αποκλείει καθόλου το ότι είναι - αντικειμενικά - πολιτικό απόσπασμα της αστικής τάξης, διοχετευτές της επιρροής της, πράκτορές της μέσα στο εργατικό κίνημα. Οταν ο οπορτουνιστής Ζίντεκουμ, που απόκτησε δόξα Ηρόστρατου, έδειξε παραστατικά την κοινωνική, την ταξική αυτή αλήθεια, πολλοί αφελείς έμειναν με ανοιχτό το στόμα. Οι Γάλλοι σοσιαλιστές και ο Πλεχάνοφ άρχισαν να δείχνουν με το δάκτυλο τον Ζίντεκουμ, αν και θα ήταν αρκετό ο Βαντερβέλντε, ο Σαμπά και ο Πλεχάνοφ να ρίξουν μια ματιά στον καθρέφτη, για να δουν ακριβώς τον Ζίντεκουμ με λιγάκι διαφορετική εθνική όψη. Τα μέλη της ΚΕ του γερμανικού κόμματος («Φόρσταντ»), που επαινούν τον Κάουτσκι και που τους επαινεί ο Κάουτσκι, βιάστηκαν να δηλώσουν προσεκτικά, σεμνά και ευγενικά (χωρίς να κατονομάζουν τον Ζίντεκουμ) ότι «δε συμφωνούν» με τη γραμμή του Ζίντεκουμ.
Αυτό είναι γελοίο, γιατί στην πραγματικότητα στην τρέχουσα πολιτική του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας ο Ζίντεκουμ, και μόνο αυτός, αποδείχτηκε στην αποφασιστική στιγμή πιο ισχυρός από εκατό Χάαζε και Κάουτσκι (όπως μόνο του το περιοδικό «Νάσα Ζαριά» είναι πιο ισχυρό απ' όλα τα ρεύματα του συνασπισμού των Βρυξελλών που φοβούνται τη διάσπαση μαζί του).
Γιατί; Ακριβώς γιατί πίσω από τις πλάτες του Ζίντεκουμ στέκεται η αστική τάξη, η κυβέρνηση και το γενικό επιτελείο μιας μεγάλης Δύναμης. Αυτοί υποστηρίζουν την πολιτική του Ζίντεκουμ με χίλιους δυο τρόπους, ενώ την πολιτική των αντιπάλων του την καταπολεμούν με όλα τα μέσα, μέχρι τη φυλακή και τις εκτελέσεις. Η φωνή του Ζίντεκουμ ακούγεται χάρη στον αστικό Τύπο που τη μεταδίνει με εκατομμύρια αντίτυπα εφημερίδων (όπως και η φωνή του Βαντερβέλντε, του Σαμπά, του Πλεχάνοφ), ενώ η φωνή των αντιπάλων του δεν μπορεί ν' ακουστεί από το νόμιμο Τύπο, γιατί υπάρχει στον κόσμο στρατιωτική λογοκρισία!
Ολοι είναι σύμφωνοι πως ο οπορτουνισμός δεν είναι κάτι το τυχαίο, δεν είναι σφάλμα, δεν είναι αστοχία, δεν είναι προδοσία ορισμένων ατόμων, αλλά κοινωνικό προϊόν μιας ολόκληρης ιστορικής εποχής: Δεν εμβαθύνουν όμως όλοι στη σημασία αυτής της αλήθειας. Τον οπορτουνισμό τον έθρεψε ο λεγκαλισμός. Τα εργατικά κόμματα της εποχής του 1889 - 1914 όφειλαν να χρησιμοποιήσουν την αστική νομιμότητα. Οταν ήρθε η κρίση, όφειλαν να περάσουν στην παράνομη δουλειά (και ένα τέτοιο πέρασμα δεν μπορεί να γίνει παρά με τη μεγαλύτερη ενεργητικότητα και αποφασιστικότητα συνδυασμένη με σειρά από στρατηγήματα). Για να εμποδιστεί αυτό το πέρασμα, αρκεί ένας μόνο Ζίντεκουμ, γιατί τον Ζίντεκουμ τον ακολουθεί, για να μιλήσουμε ιστορικοφιλοσοφικά, όλος ο «παλιός κόσμος», γιατί αυτός, ο Ζίντεκουμ, πάντα πρόδινε και πάντα θα προδίνει στην αστική τάξη, για να μιλήσουμε πρακτικά - πολιτικά, όλα τα στρατιωτικά σχέδια του ταξικού της εχθρού.
Είναι γεγονός ότι ολόκληρο το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας (το ίδιο αφορά και τους Γάλλους κ.τ.λ.) κάνει μόνο ό,τι είναι αρεστό στον Ζίντεκουμ, ή ό,τι μπορεί να είναι ανεκτό από τον Ζίντεκουμ. Τίποτε άλλο δεν μπορεί να γίνει νόμιμα. Ο,τι τίμιο, πραγματικά σοσιαλιστικό, γίνεται μέσα στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας, γίνεται ενάντια στα κέντρα του, παρακάμπτοντας την ΚΕ του και το Κεντρικό Οργανό του, γίνεται κατά παράβαση της οργανωτικής πειθαρχίας, γίνεται φραξιονιστικά εξ ονόματος των ανώνυμων νέων κέντρων του νέου κόμματος, όπως είναι ανώνυμη λογουχάρη η έκκληση των Γερμανών «αριστερών» που δημοσιεύτηκε στη «Berner Tagwacht» της 31 του Μάη αυτού του χρόνου4. Στην πραγματικότητα, αναπτύσσεται, δυναμώνει και οργανώνεται ένα νέο κόμμα, κόμμα πραγματικά εργατικό, πραγματικά επαναστατικό - σοσιαλδημοκρατικό κι όχι το παλιό, σαπισμένο, εθνικοφιλελεύθερο κόμμα των Λέγκιν - Ζίντεκουμ - Κάουτσκι - Χάαζε - Σάιντεμαν και Σία5.
Γι' αυτό ο οπορτουνιστής Monitor στα συντηρητικά «Πρωσικά Χρονικά» είπε χωρίς να το θέλει μια βαθιά ιστορική αλήθεια, όταν δήλωσε ότι θα ήταν επιζήμιο για τους οπορτουνιστές (διάβαζε: την αστική τάξη), αν η σημερινή σοσιαλδημοκρατία τραβούσε δεξιά, γιατί τότε οι εργάτες θα την εγκατέλειπαν. Οι οπορτουνιστές (και η αστική τάξη) χρειάζονται ακριβώς το σημερινό κόμμα που συνενώνει τη δεξιά και την αριστερή πτέρυγα και εκπροσωπείται επίσημα από τον Κάουτσκι, ο οποίος ξέρει να συμβιβάζει τα πάντα στον κόσμο με φράσεις στρωτές και «εντελώς μαρξιστικές». Στα λόγια σοσιαλισμός και επαναστατικότητα για το λαό, για τη μάζα, για τους εργάτες. Στην πράξη όμως ζιντεκουμισμός, δηλ. προσχώρηση στην αστική τάξη σε στιγμές κάθε σοβαρής κρίσης. Λέμε: κάθε κρίσης, γιατί όχι μόνο σε περίπτωση πολέμου, μα και σε περίπτωση οποιασδήποτε σοβαρής πολιτικής απεργίας και η «φεουδαρχική» Γερμανία και η «ελευθεροκοινοβουλευτική» Αγγλία ή Γαλλία θα επιβάλουν αμέσως, με το ένα ή το άλλο όνομα, το στρατιωτικό νόμο. Γι' αυτό το πράγμα δεν μπορεί ν' αμφιβάλλει κανένας που είναι στα λογικά του και έχει γερή μνήμη.
Από δω βγαίνει η απάντηση στο ερώτημα που τέθηκε παραπάνω: πώς να παλέψουμε ενάντια στο σοσιαλσοβινισμό; Ο σοσιαλσοβινισμός είναι ένας οπορτουνισμός που έχει τόσο ωριμάσει, τόσο δυναμώσει και αποθρασυνθεί στη μακρόχρονη περίοδο του σχετικά «ειρηνικού» καπιταλισμού, τόσο καθαρά έχει διαγραφεί η ιδεολογικοπολιτική του φυσιογνωμία και έχει τόσο στενά συνδεθεί με την αστική τάξη και τις κυβερνήσεις, ώστε δεν μπορεί να γίνει ανεκτή η ύπαρξη ενός τέτοιου ρεύματος μέσα στα σοσιαλδημοκρατικά εργατικά κόμματα. Αν μπορείς επιτέλους να ανέχεσαι λεπτές και αδύνατες σόλες, όταν βαδίζεις στα πολιτισμένα πεζοδρόμια μιας μικρής επαρχιακής πόλης, δεν μπορείς να κάνεις χωρίς χοντρές σόλες με καρφιά, όταν ανεβαίνεις σε βουνό. O σοσιαλισμός της Ευρώπης πέρασε το σχετικό ειρηνικό στάδιό του, το περιορισμένο σε στενά εθνικά πλαίσια. Με τον πόλεμο του 1914-1915 μπήκε στο στάδιο της επαναστατικής δράσης και η πλήρης ρήξη με τον οπορτουνισμό, το διώξιμό του από τα εργατικά κόμματα έχουν αναμφισβήτητα ωριμάσει.
Εννοείται, ότι απ' αυτόν τον καθορισμό των καθηκόντων, που βάζει μπροστά στο σοσιαλισμό η νέα εποχή της παγκόσμιας ανάπτυξής του, δεν προκύπτει ακόμη άμεσα με ποιαν ακριβώς ταχύτητα και με ποιες ακριβώς μορφές θα εξελιχθεί σε κάθε χώρα το προτσές του χωρισμού των εργατικών επαναστατικών-σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων από τα μικροαστικά - οπορτουνιστικά κόμματα. Από δω, όμως, προκύπτει η ανάγκη να κατανοηθεί καθαρά ότι ένας τέτοιος χωρισμός είναι αναπόφευκτος και να κατευθύνεται όλη η πολιτική των εργατικών κομμάτων ακριβώς μ' αυτό το πρίσμα. Ο πόλεμος του 1914-1915 αποτελεί μια τόσο μεγάλη καμπή της ιστορίας, ώστε η στάση απέναντι στον οπορτουνισμό δεν μπορεί να παραμείνει η παλιά. Δεν μπορείς να σβήσεις εκείνο που υπήρξε, δεν μπορείς να εξαλείψεις ούτε από τη συνείδηση των εργατών, ούτε από την πείρα της αστικής τάξης, ούτε από τις πολιτικές κατακτήσεις της εποχής μας γενικά, το γεγονός ότι μέσα στα εργατικά κόμματα οι οπορτουνιστές τη στιγμή της κρίσης αποδείχτηκαν ο πυρήνας των στοιχείων που πέρασαν με το μέρος της αστικής τάξης. Ο οπορτουνισμός - αν τον κρίνουμε σε πανευρωπαϊκή κλίμακα - ήταν πριν από τον πόλεμο σαν να λέμε σε εφηβική ηλικία. Με τον πόλεμο ανδρώθηκε οριστικά και δεν μπορείς να τον ξανακάνεις «αθώο» και έφηβο. Ωρίμασε ένα ολόκληρο κοινωνικό στρώμα από κοινοβουλευτικούς άνδρες, δημοσιογράφους, υπαλλήλους του εργατικού κινήματος, προνομιούχους υπαλλήλους και ορισμένες ομάδες του προλεταριάτου, στρώμα που αναπτύχθηκε σαν ένα σώμα μαζί με την εθνική του αστική τάξη και που ήξερε να το εκτιμήσει όσο το δυνατό καλύτερα και να το «προσαρμόσει» στον εαυτό της αυτή η αστική τάξη. O τροχός της ιστορίας δεν μπορεί ούτε να γυρίσει προς τα πίσω, ούτε να σταματήσει - μπορεί και πρέπει να τραβάει κανείς άφοβα μπροστά, από τις προπαρασκευαστικές, νόμιμες, αιχμάλωτες στον οπορτουνισμό οργανώσεις της εργατικής τάξης στις επαναστατικές οργανώσεις του προλεταριάτου, που ξέρουν να μην περιορίζονται στη νομιμότητα και είναι ικανές να εξασφαλίσουν τον εαυτό τους από την οπορτουνιστική προδοσία, στις οργανώσεις του προλεταριάτου που ορθώνεται στον «αγώνα για την εξουσία», στον αγώνα για την ανατροπή της αστικής τάξης.
Από δω φαίνεται, ανάμεσα στ' άλλα, πόσο λαθεμένα βλέπουν τα πράματα όσοι τυφλώνουν τη συνείδησή τους και τη συνείδηση των εργατών με το ερώτημα: τι θα γίνει με τις διάσημες αυθεντίες της II Διεθνούς, με τον Γκεντ, τον Πλεχάνοφ, τον Κάουτσκι κ.τ.λ. Στην πραγματικότητα, αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα: αν τα πρόσωπα αυτά δεν καταλάβουν τα καινούργια καθήκοντα, είναι υποχρεωμένα να μείνουν στην άκρη ή να παραμείνουν αιχμάλωτοι των οπορτουνιστών, όπως είναι αυτή τη στιγμή. Αν, πάλι, απαλλαγούν από την «αιχμαλωσία», ζήτημα είναι αν θα συναντήσουν πολιτικά εμπόδια για την επιστροφή τους στο στρατόπεδο των επαναστατών. Πάντως, είναι ανόητο να αντικαθιστά κανείς το ζήτημα της πάλης των ρευμάτων και της εναλλαγής των εποχών του εργατικού κινήματος με το ζήτημα του ρόλου ορισμένων χωριστών ατόμων.
Παραπομπές:
1. Μερικά παραδείγματα για να φανεί πιο καθαρά πώς οι ιμπεριαλιστές και οι αστοί δίνουν μεγάλη σημασία στα προνόμια του «κυρίαρχου έθνους» και στα εθνικά προνόμια για τη διάσπαση των εργατών και την απόσπασή τους από το σοσιαλισμό. Ο Αγγλος ιμπεριαλιστής Λούκας στο έργο του: «Η Μεγάλη Ρώμη και η Μεγάλη Βρετανία» (Οξφόρδη, 1912) αναγνωρίζει την ανισοτιμία των ερυθρόδερμων μέσα στη σύγχρονη Βρετανική Αυτοκρατορία (σελ. 96-97) και παρατηρεί: «Στην Αυτοκρατορία μας, όταν οι λευκοί εργάτες δουλεύουν δίπλα στους ερυθρόδερμους, δεν δουλεύουν σαν σύντροφοι, μα ο λευκός είναι μάλλον επιστάτης του ερυθρόδερμου» (98). - Ο Ερβιν Μπέλγκερ, πρώην γραμματέας της αυτοκρατορικής ένωσης ενάντια στους σοσιαλδημοκράτες, στην μπροσούρα του: «Η σοσιαλδημοκρατία μετά τον πόλεμο» (1915) επαινεί τη στάση των σοσιαλδημοκρατων, δηλώνοντας ότι πρέπει να γίνουν «καθαρά εργατικό κόμμα» (43), «εθνικό», «γερμανικό εργατικό κόμμα» (45), χωρίς «διεθνιστικές, ουτοπικές» «επαναστατικές» ιδέες (44). - Ο Γερμανός ιμπεριαλιστής Σαρτόριους φόν Βάλτερσχάουζεν στο έργο του για την τοποθέτηση κεφαλαίων στο εξωτερικό (1907) επιπλήττει τους Γερμανούς σοσιαλδημοκράτες, γιατί αγνοούν το «εθνικό αγαθό» (438) - που συνίσταται στην αρπαγή αποικιών - και επαινεί τους Αγγλους εργάτες για το «ρεαλισμό» τους, λογουχάρη, για την πάλη τους ενάντια στη μετανάστευση. Ο Γερμανός διπλωμάτης Ρυντόρφερ στο βιβλίο του για τις βάσεις της παγκόσμιας πολιτικής υπογραμμίζει το πασίγνωστο γεγονός ότι η διεθνοποίηση του κεφαλαίου δεν εξαλείφει καθόλου την οξυμένη πάλη των εθνικών κεφαλαίων για την εξουσία, για την επιρροή, για την «πλειοψηφία των μετοχών» (161) και σημειώνει ότι η οξυμένη αυτή πάλη τραβάει τους εργάτες (175). Στο βιβλίο αναγράφεται η χρονολογία: Οχτώβρης 1913 και ο συγγραφέας μιλάει με μεγάλη σαφήνεια για τα «συμφέροντα του κεφαλαίου» (157), που τα θεωρεί αιτία των σύγχρονων πολέμων και αναφέρει ότι το ζήτημα της «εθνικής τάσης» γίνεται το «βασικό ζήτημα» του σοσιαλισμού (176) και ότι δεν υπάρχει λόγος οι κυβερνήσεις να φοβούνται τις διεθνιστικές εκδηλώσεις των σοσιαλδημοκρατών (177), που στην πράξη γίνονται όλο και πιο εθνικές (103, 110, 176). Ο διεθνής σοσιαλισμός θα νικήσει, αν αποσπάσει τους εργάτες από την επιρροή της εθνότητας, γιατί μόνο με τη βία δε γίνεται τίποτε, θα υποστεί όμως ήττα, αν το εθνικό αίσθημα επικρατήσει (173-174).
2. Συνήθως γίνεται σύγκριση μόνο του «Ανεξάρτητου εργατικού κόμματος» με το «Βρετανικό σοσιαλιστικό κόμμα». Αυτό δεν είναι σωστό. Δεν πρέπει να παίρνουμε τις οργανωτικές μορφές, αλλά την ουσία του ζητήματος. Πάρτε τις καθημερινές εφημερίδες: ήταν δύο - η μια («Daily Herald») του Βρετανικού σοσιαλιστικού κόμματος και η άλλη («Daily Citizen») του συνασπισμού των οπορτουνιστών. Οι καθημερινές εφημερίδες εκφράζουν την πραγματική δουλειά προπαγάνδας, ζύμωσης και οργάνωσης.
3. «Νέοι Καιροί» («Νόβο Βρέμε») - περιοδικό, επιστημονικο-θεωρητικό όργανο της επαναστατικής πτέρυγας της σοσιαλδημοκρατίας της Βουλγαρίας («τεσνιάκοι»). Ιδρύθηκε από τον Ντ. Μπλαγκόγεφ το 1897 στη Φιλιππούπολη. Αργότερα η έκδοσή του μεταφέρθηκε στη Σόφια. Από το 1903 το περιοδικό αυτό έγινε όργανο του Εργατικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Βουλγαρίας («τεσνιάκων»). Εβγαινε ως το Φλεβάρη του 1916. Κατόπιν, το περιοδικό ξανάρχισε την έκδοσή του το 1919. Διευθυντής του περιοδικού ήταν ο Ντ. Μπλαγκόγεφ και συνεργάτες του οι Γκ. Γκεοργκίεφ, Γκ. Κίρκοφ, Χ. Καμπακτσίεφ, Β. Κολάροφ, Τ. Πετρόφ και άλλοι. Κλείστηκε το 1923 από την αντιδημοκρατική κυβέρνηση της Βουλγαρίας. Από το 1947 το «Νόβο Βρέμε» είναι μηνιαίο θεωρητικό όργανο της ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος της Βουλγαρίας.
4. Πρόκειται για την έκκληση που έγραψε ο Κ. Λίμπκνεχτ «Der Hauptfeind steht im eigenem Land!» («Ο κύριος εχθρός βρίσκεται στην ίδια μας τη χώρα!»). Η έκκληση δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Berner Tagwacht αρ. φύλ. 123 της 31 του Μάη 1915, με τον τίτλο «Ein kraftiger Mahnruf».
5. Είναι εξαιρετικά χαρακτηριστικό εκείνο που έγινε πριν από την ιστορική ψηφοφορία της 4ης Αύγούστου. Το επίσημο κόμμα σκέπασε αυτήν την ψηφοφορία με τον πέπλο της γραφειοκρατικής υποκρισίας: Η πλειοψηφία αποφάσισε και όλοι ψήφισαν σαν ένας άνθρωπος υπέρ. Ο Στρέμπελ όμως στο περιοδικό «Die Internationale» ξεσκέπασε την υποκρισία και είπε την αλήθεια. Στην κοινοβουλευτική ομάδα της σοσιαλδημοκρατίας υπήρχαν δυο ομάδες που ήρθαν με έτοιμο τελεσίγραφο, δηλ. με φραξιονιστικό, δηλ. με διασπαστικό σχέδιο απόφασης. Η μια ομάδα, η ομάδα των οπορτουνιστών, περίπου 30 άτομα, είχε αποφασίσει να ψηφίσει οπωσδήποτε υπέρ. Η άλλη, η αριστερή, κάπου 15 άτομα, είχε αποφασίσει - λιγότερο σταθερά - να ψηφίσει κατά. Οταν το «κέντρο» ή ο «βάλτος», μην έχοντας καμιά σταθερή θέση, ψήφισε μαζί με τους οπορτουνιστές, οι αριστεροί κατατροπώθηκαν και... υποτάχθηκαν! Η «ενότητα» της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας είναι καθαρή υποκρισία, που καλύπτει στην πράξη την αναπόφευκτη υποταγή της στα τελεσίγραφα των οπορτουνιστών.

Για τους μικροαστούς


Για τους μικροαστούς


















Έφτασε τελικά ο καιρός όπου η μικροαστική τάξη μορφοποιήθηκε πλήρως. Οι κάθε λογής εξουσίες ευθυγράμμισαν τη ρητορεία τους με το μικροσυμφέρον του μικροαστού. Η ψευδαίσθηση που καλλιεργήθηκε μεταπολεμικά σʼ ένα μεγάλο κομμάτι της αγροτικής-κατά κύριο λόγο-αλλά και της εργατικής τάξης λειτούργησε ψυχολογικά ώστε να μορφοποιηθεί πλήρως και να αποκτήσει αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά η μικροαστική τάξη που, στην υπόλοιπη Ευρώπη είχε προκύψει από τη βιομηχανική επανάσταση και είχε προλάβει να παίξει το ρόλο της στις συνθήκες δημιουργίας του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.

Ο Έλληνας μικροαστός είναι αστός σε σμίκρυνση. Έπαιρνε μάτι πάντα τις συνήθειες του αστού αντιγράφοντας με αρχοντοχωριάτη γελοιότητα τον πολιτισμό που ο αστός κληρονόμησε από το φεουδάρχη. Ο μικροαστός δε δημιούργησε ποτέ κανενός είδους πολιτισμό. Τρέφεται παρασιτικά με τα πολιτιστικά αποφάγια του αστού. Ζούσε και ζει πάντα στο πολιτιστικό περιθώριο, μηρυκάζει χωρίς ποτέ να καταλαβαίνει τις ιδέες του αστού. Χορεύει αρκουδίσια τους χορούς του αστού και τραγουδάει φάλτσα τα τραγούδια του. Δέχεται κάθε φωτισμένη δεσποτεία που κολακεύει το εγώ του και λαϊκίζει υπέρ των συμφερόντων του. Προορισμός του μικροαστού είναι να εκχυδαΐσει και να καταστρέψει ότι δημιούργησε το ελεύθερο ανθρώπινο πνεύμα.

Η Ελλάδα όμως δεν είχε ποτέ-κυρίως ειπείν-αστική τάξη αλλά μια δράκα κομπραδόρων μεσοαστών που λεηλατούν τον πλούτο που παράγει η εργατική τάξη, προσπαθώντας βάρβαρα να περάσουν στην αστική τάξη μέσα από την πιο χυδαία και ευτελή απάτη, νοθεύοντας τα πάντα, από τρόφιμα μέχρι ιδέες. Καίγοντας, καταστρέφοντας, μολύνοντας, κρατώντας στο λεξιλόγιό τους μονάχα το κέρδος, τις αγορές και την απόδοση.

Ο μικροαστός έχει μικρό πορτοφόλι, μικρά συναισθήματα, μικρά όνειρα, μικρές προσδοκίες. Έχει ένα μικρό λογαριασμό στη μικρή τράπεζα της γειτονιάς όπου καταθέτει το μικρό του περίσσευμα απʼ το μικρό του μισθό ελπίζοντας να χτίσει κάποτε το μικρό του σπίτι-καταφύγιο. Ο μικροαστός γνωρίζει πως η μικρο-οικονομική του κατάσταση δε θα του επιτρέψει ποτέ το πέρασμα στη μεσοαστική τάξη της οποίας είναι φτωχός συγγενής και κρέμεται σαν ξέφτι απʼ τα φουστάνια της.

Ωστόσο μικροελπίζει χάρη στην εβδομαδιαία ανανέωση των ονείρων του δια του τζόγου, διαφθείροντάς τον μέχρι το μεδούλι. Ταιριάζοντας στη ρήση ʽσφαίρα είναι και γυρίζειʼ, ρήση που πιστεύει με πάθος αφού το μόνο είδος αγώνα που σέβεται είναι ο ποδοσφαιρικός. Οι άλλοι αγώνες τον τρομοκρατούν μονίμως αφού τρέμει μήπως χάσει κάτι απʼ τα δουλικά του προνόμια. Ο μικροαστός έχει την τάση να πιστεύει πως η μικρότητά του είναι αποτέλεσμα μιας φυσικής τάξης πραγμάτων, αίσθηση που του δημιουργεί εκείνο το ιδιαίτερο είδος μικροαστικής μακαριότητας που προέρχεται απʼ την υποταγή στη μοίρα.

Στις σπάνιες περιπτώσεις που ασχολείται με την πολιτική προτιμάει τη ραμμένη στα μέτρα του μικροπολιτική. Γιʼ αυτόν η πολιτική είναι αφηρημένη έννοια που τον ξεπερνάει. Το βόλεμά του είναι το ουσιώδες. Ακολουθεί σαν πρόβατο τους ηγέτες και όχι τις ιδέες. Ανεμίζει το κομματικό σημαιάκι που του δίνει υπόσταση μέσα στην πολιτική αρένα. Βιώνει λάθρα και, καθετί που ξεφεύγει από το μέσο όρο τον πανικοβάλει. Δεν μπορεί να ανεχτεί τίποτε που τον ξεπερνάει. Από δω και το γλοιώδες της μικροαστικής του κακότητας. Ο μικροαστός δε μπορεί να προκαλέσει το κακό σε μεγάλες δόσεις. Δεν αγαπάει πολύ, δεν μισεί πολύ, δεν οργίζεται πολύ, δεν ενθουσιάζεται πολύ. Η μεζούρα είναι το λάβαρό του.

Ο μικροαστός είναι ο απεργοσπάστης που προδίδει την τάξη του, γίνεται ρουφιάνος, μισάνθρωπος και κουκουλοφόρος. Είναι ο ραγιάς απεργοσπάστης που θέλει να δίνει την εντύπωση ότι όλοι είναι σαν κι αυτόν, πελάτες, τσατσόνια, γλείφτες. Είναι ο μισάνθρωπος απεργοσπάστης έτοιμος να βγάλει το μάτι του πλησίον του. Είναι το ταξικό κατακάθι, το ιερόν πτολίεθρον πάνω στο οποίο χτίστηκαν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Είναι ο χρυσούς κανών της λειτουργίας του καπιταλισμού. Είναι ο ραγιάς που πιστεύει ότι πάντα υπάρχει ένας κατώτερος απʼ αυτόν να τη πληρώσει, ο μετανάστης, ο παρίας, ο φτωχός, ο εξαθλιωμένος. Είναι το καθίκι που θέλει να εξισώνονται οι πάντες προς τα κάτω, είναι ο θησαυρός και το στήριγμα του δυνατού. Είναι το κλειδί που εξηγεί τη λειτουργία του καπιταλισμού αλλά και της εξουσίας που ασκεί πάνω μας.

Αυτόν τον απεργοσπάστη κολακεύουν τα δυο μεγάλα κόμματα, αυτόν εκμαυλίζουν, αυτόν διορίζουν, αυτόν ευνοούν κι αυτός με τη σειρά του διαφθείρει γύρω του όσους και ότι μπορεί.

Αυτός, ο απεργοσπάστης καθηγητής είναι το εμπόδιο στις μεγάλες κοινωνικές αλλαγές, αφού με μαεστρία το σύστημα τον έχει μετατρέψει σε κουράδα που δεν σκέφτεται δεν αυτομορφώνεται και δεν αντιδρά. Αυτός, ο απεργοσπάστης καθηγητής, ψηφίζει μια φορά το χρόνο τα κυβερνητικά κομματόσκυλα των ΕΛΜΕ που νοιάζονται μόνο να εισπράξουν τη συνδρομή για τις χουντικής αισθητικής συνεστιάσεις και τις εκπτώσεις στα μαγαζιά πολιτισμού. Αυτός ο απεργοσπάστης καθηγητής θα ξεστομίσει με στόμφο την μπούρδα ότι, δεν απεργεί για να μην τους τα χαρίσει. Λες και το κεφάλαιο περιμένει τις απεργίες για να πλουτίσει!

Η ανήθικη στάση του απεργοσπάστη μικροαστού καθηγητή διαχέεται στα τέκνα του και τους μαθητές του που, ακούγοντας τη βουή στους δρόμους έξω απʼ το παράθυρο της τάξης όπου δήθεν αυτός διδάσκει, λοιδορεί τους τεμπέληδες απεργούς που δε συμμορφώνονται με τη δική του αντίληψη ότι, τίποτε δεν πρόκειται νʼ αλλάξει!! Και αφού η μοναδική ιδεολογία που κουμπώνει την ύπαρξή του με τη ζωή είναι η ιδεολογία της τσέπης του, σπεύδω να διακηρύξω πως, η βλακεία του απεργοσπάστη είναι εφάμιλλη της ιδεολογίας του. 

Το διάγγελμα της 5ης Μαΐου!


Το διάγγελμα της 5ης Μαΐου!




Πλησιάζοντας στις εκλογές της 6ης Μαΐου, τα κελεύσματα εθελόδουλης υποταγής από την άρχουσα τάξη προς το λαό πληθαίνουν. Συνοδεύονται δε από αισχρούς εκβιασμούς που εκπέμπεται από όλο το φάσμα των ντόπιων και ξένων πλουτοκρατών.


Μπορεί να μην είμαστε υπό εθνική κατοχή. Όμως η άρχουσα τάξη τον ρόλο της εθελοδουλίας δεν τον ξεχνά ποτέ. Τώρα ανέλαβε με το αζημίωτο να εδραιώσει την εξουσία της μέσα στην κρίση, καλυπτόμενη πίσω από μνημόνια που εξασφαλίζουν τα κλεμμένα πλούτη τα δικά της και των ξένων δανειστών. Τα μνημόνια δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα σύμφωνο της ντόπιας αστικής τάξης με τους ξένους κεφαλαιοκράτες για τη ληστεία του λαού και της χώρας πάνω στη βάση της υποταγής του λαού και της εξασφάλισης των κερδών τους.

Ο Ελληνικός λαός εκβιάζεται από κάθε ξένο και ντόπιο καπιταλιστή ώστε να προσκυνήσει τα κόμματα της αστικής τάξης που είναι θεματοφύλακες των μνημονίων και των παρασυνταγμάτων. Καλείται με κάθε τρόπο να παραδοθεί. Του τάζουν «καλύτερη μεταχείριση» από τους ξένους αν παραδοθεί αμαχητί. Τον απειλούν και συκοφαντούν τους αγώνες του. Του κλέβουν το ψωμί και δακρύζουν για την πείνα του! Υμνούν τους ντόπιους και ξένους τοκογλύφους δανειστές σαν φιλάνθρωπους που αν δεν ήταν αυτοί… μαύρο θα ήταν το μέλλον μας!


Συμπτωματικά, ψάχνοντας στην ιστορία, βρήκα το «κατάλληλο διάγγελμα» των κομμάτων της εξουσίας που, με μικρή παράφραση, τους ταιριάζει για να απευθύνουν στον Ελληνικό λαό την παραμονή ων εκλογών. Φαινομενικά δεν έχουν καμία σχέση Όσοι το διαβάζουν όμως δεν έχουν παρά να κάνουν τις ανάλογες «αναγωγές» και να τα καταλάβουν όλα.


Είναι το «ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ» της 5ης Μαΐου προς τον Ελληνικό λαό. Της 5ης Μαΐου του 1943 από τον δωσίλογο «πρωθυπουργό» Ιωάννη Ράλλη προς τους Αντάρτες του ΕΛΑΣ να παραδώσουν τα όπλα! ΠΑΡΑΔΟΣΗ! Το όνειρο κάθε αντιλαϊκής εξουσίας για τους αντιπάλους της. Δεν είναι δύσκολο να το μεθερμηνεύσετε και σαν διάγγελμα των ντόπιων εξουσιαστών στις 5 Μαΐου 2012, τηρουμένων των αναλογιών για να παραδοθούμε και να αποσπάσουν την ψήφο του στις 6 Μαΐου 2012! 


Το κατάπτυστο αυτό κείμενο το οποίο θα μπορούσε να μεταφραστεί ως φάρσα ιδίως στις υποσχέσεις που δίνουν οι αξιόπιστοι κύριοι πράκτορες και υποτελείς, αποτελεί «μνημείο» προδοσίας και καταισχύνης της άρχουσας τάξης. Οι «γιέσμεν» της υποτέλειας και ξενοδουλείας θα έπρεπε να το κάνουν «Ευαγγέλιο»! Το χρειάζονται και σήμερα! 


Μπορείτε να το διαβάζετε και να το «μεταφράζετε» ταυτόχρονα στο σήμερα:


«Έλληνες,


»Αι δυνάμεις του Αξονος απεφάσισαν την διά συντόνου και μεγάλης ολκής στρατιωτικής δράσεως εκκαθάρισιν της χώρας μας από τας λυμαινομένας αυτήν συμμορίας, αι οποίαι καθοδηγούνται και χρηματοδοτούνται είτε από υπούλους και εχθρικάς ξένας προπαγάνδας, είτε από επικινδύνους υπονομευτάς του διέποντος ημάς κοινωνικού καθεστώτος, είτε από κοινούς κακοποιούς, είτε ακόμη από άφρονάς τινας ανευθύνους παράγοντας παρασυρθέντας και εμπνεομένους από εκείνους οι οποίοι, εν ευμαρεία και ασφαλεία ζώντες, αδιαφορούν διά τον όλεθρον που επαπειλεί ανά παν λεπτόν τους ελληνικούς πληθυσμούς και συνεπώς αυτήν ταύτην την ελληνικήν φυλήν.


»Παν ό,τι απέμεινεν εκ του πλούτου της Ελλάδος μετά ένα αδικαιολόγητον πόλεμον, καταστρέφεται ανοικτιρμόνως. Δημόσια γραφεία, δικαστήρια, ταμεία, εφορείαι, σταθμοί Χωροφυλακής μεθ' όλων των αρχείων των, εγκληματικώς πυρπολούνται.


»Δεκάδες εκατομμυρίων του Δημοσίου, των Τραπεζών, των ιδιωτών ληστεύονται υπό ενόπλων συμμοριών. Τρόφιμα στελλόμενα κατόπιν ατρήτων κόπων και θυσιών, εις την ύπαιθρον προς τροφοδοσίαν του πεινόντος ελληνικού λαού δημεύονται και διαρπάζονται.


»Αξιωματικοί, υπαξιωματικοί και άνδρες ιδία της Χωροφυλακής, δημόσιοι υπάλληλοι, δήμαρχοι και πρόεδροι κοινοτήτων αγρίως δολοφονούνται.


»Βιομηχανικαί εγκαταστάσεις, Σιδηροδρομικαί συγκοινωνίαι, σιδηροδρομικόν υλικόν, γέφυραι και ολόκληρα ακόμη οδικά δίκτυα, ανατινάσσονται εις τον αέρα.


»Ουδεμία καλλιέργεια της γης δύναται να γίνη, των γεωργών δικαίως διατελούντων εν απογνώσει συνεπεία της αναρχίας.


»Φιλήσυχοι αγρόται, μη εξαιρουμένων των γυναικών και των παίδων, απανθρώπως κρεουργούνται. Τέλος ολόκληρα χωρία, χθες ακόμη εν γαλήνη διαβιούντα, μεταβάλλονται προς χάριν των ενόπλων αυτών εις τέφραν και ερείπια, οι δε κάτοικοί των φεύγουν έξαλλοι εκ τρόμου προς τα όρη, όπου ευρίσκουν τρομερόν εκ κακουχιών και πείνης θάνατον. Ιδού το έργον της Ε.Α.Μ. και των συγγενών της οργανώσεων.


»Εχων πλήρη αντίληψιν των τρομακτικών κινδύνων εις τους οποίους είναι εκτεθειμένοι οι αγροτικοί πληθυσμοί μας μετά τη δημιουργηθείσαν τοιαύτην κατάστασιν και την απόφασιν των στρατευμάτων κατοχής να θέσουν δι' αμέσου ενεργείας οριστικόν τέρμα εις αυτήν, εθεώρησα επιβεβλημένον εις εμέ καθήκον να προέλθω εις συνεννοήσεις μετά των Αρχών των Δυνάμεων του Αξονος, όπως αι συνέπειαι της εκκαθαριστικής δράσεως μη πλήξουν τους τόσον ήδη δοκιμαζόμενους φιλήσυχους, αλλά δυστυχείς κατοίκους της υπαίθρου.


»Αι Δυνάμεις του Αξονος, καίτοι δεινόν διεξάγουν πόλεμον, δεν εδίστασαν νέον να δώσουν δείγμα της προς τον νομιμόφρονα και φιλήσυχον ελληνικόν λαόν συμπαθείας των και να παράσχουν μεγαλοφρόνως αμνηστείαν, εις εκείνους οι οποίοι εντός δέκα πέντε ημερών από σήμερον, ήτοι μέχρι της 24ης ώρας της 20ής Μαΐου 1943, θέλουν υπακούσει εις την πρόσκλησιν των στρατευμάτων κατοχής.


»Καλώ συνεπώς τον λαόν της υπαίθρου να συμμορφωθή προς τους εις τας προκηρύξεις των Αρχηγών των στρατευμάτων Κατοχής τιθεμένους όρους και υπευθύνως δηλώ ότι εφ' όσον θέλουν γίνει σεβαστοί οι όροι ούτοι, ουδένα απολύτως κίνδυνον θα διατρέξη.


»Οι ένοπλοι, οι οποίοι εντός της ταχθείσης προθεσμίας θα προσέλθουν και θα παραδώσουν τα όπλα των, θα τύχουν ανεπιφυλάκτως αμνηστείας.


»Οι κάτοικοι των πόλεων, των κωμών και των χωρίων της υπαίθρου, οι οποίοι θα επανέλθουν εις τας εστίας των, εκείνοι οι οποίοι δε θα εγκαταλείψουν αυτάς κατανοούντες ότι τα Στρατεύματα Κατοχής εκτελούν απολύτως έργον προστασίας αυτών έναντι των εγκληματικώς, κατ' αυτών κυρίως δρώντων ενόπλων, ουδέν έχουν να πάθουν.


»Υπόσχομαι ακόμη ότι, εάν τηρηθούν πιστώς οι όροι τους οποίους θέτουν αι δυνάμεις του Αξονος, θα δυνηθώμεν τη βοηθεία αυτών να επισιτίσωμεν τους πεινώντας αγροτικούς πληθυσμούς και να παράσχωμεν πάσαν περίθαλψιν εις τους αστέγους και τους πάσχοντας εξ αυτών και ότι οι αγρόται τη προστασία των Στρατευμάτων Κατοχής θα δυνηθούν εν ασφαλεία να συνεχίσουν την διακοπείσαν ήδη καλλιέργειαν των αγρών των και να επανέλθουν εις τα ειρηνικά των έργα εν γένει.


»Ελληνες,


»Υπενθυμίζω εις υμάς ότι αι Δυνάμεις του Αξονος, καίτοι έχουσαι να αντιμετωπίσουν όλας τας συνεπείας και τας βαρείας υποχρεώσεις του πρωτοφανούς εις έκτασιν πολέμου επέδειξαν εις πάσαν ευκαιρίαν την προς τον ελληνικόν λαόν συμπάθειάν των.


»Μη λησμονείτε ότι διά γενναίας χειρονομίας των ηγετών της Γερμανίας και Ιταλίας ο ελληνικός στρατός αφέθη ελεύθερος, μη θεωρηθείς αιχμάλωτος πολέμου.


»Μη λησμονείτε ότι ο ελληνικός λαός τελείως εγκαταλελειμμένος και αποκεκλεισμένος πανταχόθεν, θα κατεδικάζετο εις ομαδικόν εξ ασιτίας θάνατον, αν μη, παρ' όλας τας τρομακτικάς δυσχερείας και παρ' όλα τα εγκληματικά σαμποτάζ, επεσιτίζετο η χώρα μας, εκ του υστερήματός των, υπό των Δυνάμεων του Αξονος ως και αν δεν διευκόλυνον αύται τη μεταφοράν δι' ουδετέρων ατμοπλοίων, φορτίων απαραιτήτου διά την Ελλάδα σίτου και άλλων ειδών.


»Μη λησμονείτε ότι δεν εδίστασαν αύται και εμπειρογνώμονας ακόμη να στείλουν εις τη χωράν μας, διά να σώσουν τον ελληνικόν λαόν από τον εκφυλισμόν εκ της πείνης, ότε είδον την τρομεράν τραγωδίαν του χειμώνος του 1941.


»Ελληνες,


»Εις χείρας μας έγκειται η σωτηρία μας. Μη ακούετε την ύπουλον φωνήν των επικινδύνων εχθρών μας, των λύκων οι οποίοι έρχονται εν σχήματι προβάτων.


»Ακούσατε την φωνήν μου, φωνήν ειλικρινούς πατριωτισμού, φωνήν τιμίας ελληνικής συνειδήσεως και βοηθήσατε να σώσωμεν όλοι μαζί την Μεγάλην και Αγαπητήν μας Πατρίδα και την Ελληνικήν Φυλήν.


»Εν Αθήναις τη 5 Μαΐου 1943.


»ΙΩΑΝΝΗΣ Δ. ΡΑΛΛΗΣ».


Μη ξεχνάτε ότι ανάμεσα στις εφημερίδες που δημοσίευσαν με πανηγυρικά πρωτοσέλιδα το «διάγγελμα» ήταν Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ και ΤΟ ΒΗΜΑ… Ποια εφημερίδα αποκάλυψε τον φασιστικό χαρακτήρα του διαγγέλματος; Ο παράνομος ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ της 10/5/1943. Έτσι για να ξεχωρίσουμε ποιος ήταν με ποιον διαχρονικά.







*Συμπτώσεις διαγγελμάτων και συμπτώσεις ημερομηνιών αλλά και Ράλληδων, Δημίων, Παπαδημίων και λοιπών μαύρων συγγενών…



Η ΦΩΝΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΒΡΑΧΝΙΑΣΕ...


Η ΦΩΝΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΒΡΑΧΝΙΑΣΕ...

Μέσα στο θόρυβο, τον όχλο των εικόνων και των ψεμάτων, η πραγματικότητα των αγώνων για: Ζωή κι όχι απλώς επιβίωση. Για αντοχή κι όχι προσαρμογή. Για θυσία κι όχι χορηγία. Για ταξική συνείδηση κι όχι ταξική ενσωμάτωση. Με στόχο ξεκάθαρο τη λαϊκή εξουσία κι όχι την αντιπροσωπευτική διακυβέρνηση με τα μέσα και τις εντολές των αφεντικών, μέσα στη θολούρα και το χαμό, το ΚΚΕ παραμένει το ροκ του μέλλοντός μας. Ο συμπολεμιστής του παρόντος μας. Το τροχιοδεικτικό των ανθρώπινων συλλογικών θαυμάτων. Το αντίδοτο στο δηλητήριο των ψεμάτων. Η φωνή που δεν βράχνιασε ούτε τώρα που ενταφιάζονται τα δικαιώματα κι οι ντελάληδες υπόσχονται καθαρό και ταχτοποιημένο νεκροταφείο τους. ΚΚΕ για να φοβηθούν, να υποχωρήσουν και να ηττηθούν οι παραγωγοί της κρίσης, οι εμπνευστές της φτώχειας, οι υποστηριχτές του «από το ολότελα καλή κι η Παναγιώταινα», οι ντελάληδες του μαύρου κόντρα στο μαύρο.
Τώρα που ο λαός πάει να γίνει από χείμαρρος ποτάμι, η ψήφος που θα πάει αλλού δεν πάει χαμένη. Πάει κατευθείαν στο φράγμα και στη λάσπη που θέλει να ελέξγει το νερό, να το εμφιαλώσει και να το πουλάει στους διψασμένους ακριβά. Συνένοχοι στο ψέμα δεν θα γίνουμε. Στοχευμένο το δάγκωμα. Ισα στο λαιμό τους σαν το κρίμα τους.

απόσπασμα από άρθρο της Λ. Κανέλλη(www.rizospastis.gr)

Η Αλεκα για ολα VIDEO


Η Αλεκα για ολα







Ολη η συνεντευξη εδω

Ατομικές… μειώσεις μισθών παντού!


ΝΑ ΓΙΑΤΙ ΚΚΕ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ
Ατομικές… μειώσεις μισθών παντού!
Εφιαλτικές διαστάσεις λαμβάνει η εξάπλωση των ατομικών και των επιχειρησιακών συμβάσεων, οδηγώντας σε ταχύτατη συρρίκνωση μισθών που αγγίζει και το 35% για χιλιάδες εργαζόμενους, εξαφανίζοντας ταυτόχρονα τα κεκτημένα των κλαδικών συμβάσεων.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις του ειδικού γραμματέα του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας Μιχάλη Χάλαρη, το 80% του εργατικού δυναμικού της χώρας αναμένεται να απασχολείται με όρους και προϋποθέσεις που θα καθορίζονται μέσω ατομικών συμβάσεων εργασίας από τον Μάιο.
Σύμφωνα με τα συνολικά επίσημα στοιχεία του ΣΕΠΕ που παρουσίασε αποκλειστικά η Realnews, από τις 14 Φεβρουαρίου έως το τέλος Μαρτίου υπεγράφησαν, υπό τη «δαμόκλειο σπάθη» της απόλυσης, 33.133 συμβάσεις, με μέσο όρο μείωσης αποδοχών 22%, ενώ σε συγκεκριμένες περιοχές η μείωση αγγίζει και το 28%. Μάλιστα, σύμφωνα με τις επιθεωρητές υπάρχουν μεμονωμένες περιπτώσεις ατομικών συμβάσεων που η μείωση μισθού ξεπερνά και το 50% – κι όλα αυτά πριν έρθει ο Μάιος, που θα σφραγίσει την εξαφάνιση των κλαδικών συμβάσεων!
Η αλλαγή στην αγορά εργασίας είναι ραγδαία, καθώς ο αριθμός των επιχειρησιακών συμβάσεων έφτασε τις 171. Αυτό δείχνει ότι ολοένα περισσότεροι εργαζόμενοι αντιλαμβάνονται ότι μπορούν να εξασφαλίσουν περισσότερα κεκτημένα επιλέγοντας τον δρόμο της συλλογικής δράσης αντί των μεμονωμένων διαπραγματεύσεων. Η μέση μείωση μισθών μέσω ατομικών συμβάσεων είναι 22,35%, ενώ η υψηλότερη σε μεμονωμένες περιπτώσεις άγγιξε και το 35%. Οι εργαζόμενοι που αμείβονται μέσω επιχειρησιακών συμβάσεων ανέρχονται σε 4.533.
Αιχμηρός όσον αφορά τις παρεμβάσεις στα εργασιακά χωρίς τη διασφάλιση κεκτημένων κατά τη διάρκεια διαπραγμάτευσης, ιδιαίτερα για τους εργαζομένους σε μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις, εμφανίζεται ο Μ. Χάλαρης.
«Καθώς οι μειώσεις των μισθών αποτελούν μια σκληρή πραγματικότητα που έχει κληθεί να βιώσει η ελληνική οικογένεια – σε διαφορετικό, βεβαίως, μέτρο και βαθμό η καθεμία, θα πρέπει να υπάρξει και μια προσπάθεια μειώσεως τιμών σε αγαθά, προϊόντα και υπηρεσίες, σχετικά αντίστοιχη με τις μειώσεις των μισθών. Παράλληλα, θα πρέπει τώρα, σήμερα, να στραφούμε προς την ανάπτυξη και την πρόοδο, δημιουργώντας μονοπάτια που θα μας βγάλουν από την κρίση και θα αναδείξουν τις πολλές και ανεκμετάλλευτες δυνατότητες της Ελλάδας και των Ελλήνων».
Είδος υπό εξαφάνιση οι κλαδικές συμβάσεις
Οπως δήλωσε στην Realnews, ο ειδικός γραμματέας του ΣΕΠΕ, ήδη μισή αγορά εργασίας δεν έχει την κάλυψη των κλαδικών συμβάσεων, καθώς οι εργοδοτικές οργανώσεις δεν είναι διατεθειμένες να υπογράψουν νέες συλλογικές συμβάσεις.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που έχει στη διάθεση του το ΣΕΠΕ, το 42% των κλαδικών και ομοιοεπαγγελματικών συμβάσεων (64 σε σύνολο 152) έχει λήξει χωρίς να έχει ξεκινήσει η διαδικασία επαναδιαπραγμάτευσης ή υπογραφής νέων συλλογικών ρυθμίσεων.
Για 45 συμβάσεις οι όροι εργασίας ρυθμίστηκαν κυρίως μέσω ατομικών συμφωνιών. Το ίδιο θεωρείται βέβαιο ότι θα γίνει έως τον Ιούνιο και για τις άλλες 10+8 συμβάσεις, αν δεν υπάρξουν έως τότε συλλογικές ρυθμίσεις μετά τη λήξη της τρίμηνης μετενέργειας των βασικών – κλαδικών μισθών και των 4 επιδομάτων (προϋπηρεσίας, τέκνων, σπουδών και επικίνδυνης εργασίας) που διατηρούνται με βάση τον νέο νόμο.
Οι μειώσεις
Η λήξη της ισχύος των συλλογικών συμβάσεων και η μη σύναψη νέων ευνοεί την επικράτηση των ατομικών συμβάσεων στην αγορά, όπου καταγράφονται μειώσεις μισθών της τάξης του 20% έως 28%, είτε μέσω της υπογραφής είτε μέσω της τροποποίησης ατομικών συμφωνιών. Οι επιχειρήσεις, επιδιώκοντας να μειώσουν περαιτέρω (έως και 50%) το κόστος μισθοδοσίας,αξιοποιούν τη μερική απασχόληση και την εκ περιτροπής εργασία, τόσο στις νέες προσλήψεις (το 51,61% των νέων προσλήψεων είναι μειωμένου ωραρίου και, αντίστοιχα, μειωμένου μισθού) όσο και για το υπάρχον προσωπικό (έχει αυξηθεί η μετατροπή των συμβάσεων σε βάρος της πλήρους απασχόλησης και ολόκληρου του μισθού σε ποσοστά έως 149% σε σύγκριση με το 2011).
Στον αντίποδα, το 2012 υπογράφθηκαν μόλις 3 συμβάσεις! Συγκεκριμένα, αφορούν τους ραδιοτηλεφωνητές/-τριες, εκφωνητές/-τριες και χειριστές/-στριες βάσεως ραδιοταξί όλης της χώρας, το προσωπικό των ναυτιλιακών πρακτορείων και ναυτιλιακών επιχειρήσεων όλης της χώρας και τους εργαζόμενους στα πάσης φύσεως εμπορικά καταστήματα όλης της χώρας που είναι μέλη του ΣΕΛΠΕ.

Στα βήματα της Ιστορίας - Βάση του ΝΑΤΟ στην Λευκάδα


Στα βήματα της Ιστορίας - Βάση του ΝΑΤΟ στην Λευκάδα

Είναι όχι η πρώτη φορά, που  ο Κόκκινος Φάκελος αναφέρεται σε ιστορικά στοιχεία από το νησί της Λευκάδας. Πολλές φορές σε άλλα μας άρθρα έχουμε αναφερθεί στο ιστορικό τρίγωνο των χωριών της Εθνικής Αντίστασης, σε ήρωες της Κατοχής και του Εμφυλίου, αλλά και σε μεμονωμένα περιστατικά της ιστορίας του νησιού. Σε αυτό μας το αφιέρωμα ωστόσο, θα αναφερθούμε στην πιο πρόσφατη ιστορία του νησιού.

Η περιοχή της δυτικής Στερεάς και των Ιώνιων νησιών,  υπήρξε για κάποιο λόγο ιδιαίτερα δημοφιλής στις δυνάμεις του ΝΑΤΟ. Υποθέτουμε πως αυτός έχει να κάνει με την στρατηγική θέση των περιοχών αυτών στο κέντρο περίπου της λεκάνης της Μεσογείου αλλά και σε μικρή συγκριτικά απόσταση από την βόρεια Αφρική.

Μεταφερόμαστε στο χωριό Εγκλουβή της Λευκάδας. Ο επισκέπτης μπορεί με την πρώτη κιόλας ματιά να αναγνωρίσει δυο δεσπόζοντα ραντάρ στο βουνό πάνω από το χωριό. Πρόκειται για την εγκαταλειμμένη πια βάση του ΝΑΤΟ στο νησί. Η βάση έπεσε σε αχρηστία την δεκαετία του 80 κυρίως λόγω της προσαρμογής των διηπειρωτικών ραντάρ στα αεροπλάνα AWACS. Έτσι, η ανάγκη διατήρησης της τετραπλής συστοιχίας διηπειρωτικών ραντάρ εξέλειπε και η βάση στην Λευκάδα συγχωνεύθηκε με αυτήν στο Άκτιο.

Σήμερα η βάση βρίσκεται σε κατάσταση εγκατάλειψης. Σε όμοια μοίρα αφέθηκαν και οι αμερικανικού τύπου στρατώνες που βρίσκονται λίγο πιο μακριά. Μόνη προσβολή στο κατά τα άλλα όμορφο φυσικό τοπίο μένουν τα πιάτα των ραντάρ τα οποία κανείς δεν σκέφθηκε να απομακρύνει. Αυτά, ως σημάδι της νίκης των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, πάνω από ένα χωριό που έδωσε τόσους μαχητές και μαχήτριες στον βωμό της εθνικής ανεξαρτησίας...

Η βάση του ΝΑΤΟ δεσπόζει στο τοπίο από χιλιόμετρα. Εδώ όπως φαίνεται από το χωριό Βαυκερή

Η βάση του ΝΑΤΟ από την Εγκλουβή

Πλησιάζοντας την βάση από το οροπέδιο Εγκλουβής

Προειδοποιητική πινακίδα 

Μέσα στην βάση 

Τουρμπίνες παροχής ενέργειας για τα ραντάρ της βάσης. Όλος ο ψηφιακός εξοπλισμός ασφαλώς λείπει

Πίνακας μηχανοστάσιου της βάσης

Μέσα σε ένα από τα κτίρια της βάσης

Μέσα στο μηχανοστάσιο της βάσης

Άποψη των στρατώνων όπως φαίνονται από την βάση. Το λευκό κτίριο είναι το κτίριο της διοίκησης

Πιάτο της βάσης. Ένα από τα τέσσερα 

Μεγάλη αίθουσα άγνωστης χρήσης στο υπόγειο του στρατώνα 

Οι εγκαταλειμμένοι  στρατώνες. Μέσα στο κτίριο του προσωπικού

Οι εγκαταλειμμένοι  στρατώνες. Μέσα στο κτίριο του προσωπικού 

Οι εγκαταλειμμένοι  στρατώνες. Μέσα στα λουτρά

Οι εγκαταλειμμένοι  στρατώνες. Σύστημα εξαερισμού του  στρατώνα

Ταχυδρομικό κουτί στους στρατώνες της βάσης

Η κουζίνα στους στρατώνες της βάσης

TOP READ