7 Φεβ 2015

Η αγια οικογενεια της.....ΕΕ



Επίπεδα διαφθοράς που παραπέμπουν σε χώρες του τρίτου κόσμου και εναγκαλισμό της πολιτικής από επιχειρηματικά συμφέροντα, σε βαθμό που δεν έχει προηγούμενο στην ευρωπαϊκή ιστορία, φέρνουν στο φως πρόσφατες έρευνες κορυφαίων ιδρυμάτων λίγες εβδομάδες πριν από τις ευρωεκλογές.
Τα τελευταία στοιχεία περιγράφουν μια τρομακτική κατάσταση, όπου χιλιάδες εκπρόσωποι πολυεθνικών δαπανούν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ για να επηρεάσουν τους μηχανισμούς λήψης αποφάσεων ακόμη και στο ανώτατο θεσμικό επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για πρώτη φορά μάλιστα οργανώσεις όπως η Διεθνής Διαφάνεια στρέφουν τα πυρά τους και προς το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, το οποίο κατηγορούν ευθέως ότι συμμετέχει στο μηχανισμό συγκάλυψης της διαφθοράς αρνούμενο να συνεργαστεί με ανεξάρτητους παρατηρητές.
Όπως προέκυψε από τη σχετική συζήτηση των τελευταίων εβδομάδων, το ευρωκοινοβούλιο επιχειρεί το τελευταίο διάστημα να εξασφαλίσει ότι οι έλεγχοι θα πραγματοποιούνται από όργανα της ΕΕ και όχι από τρίτους παρατηρητές – στη λογική Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει και ο Γιάννης ελέγχει και το λογαριασμό. Ουσιαστικά οι Ευρωπαίοι κομισάριοι και το ευρωκοινοβούλιο επιθυμούν να ελέγχονται μόνο από όργανα όπως η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Καταπολέμησης της Απάτης, η οποία στο παρελθόν έχει κατηγορηθεί ότι οργάνωσε την επιχείρηση συγκάλυψης τεράστιων σκανδάλων στον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό. Χαρακτηριστική ήταν η περίπτωση του πρώην επιτρόπου Υγείας Τζον Ντάλι, ο οποίος φέρεται να μεσολάβησε σε υπόθεση δωροδοκίας ύψους 80 εκατομμυρίων ευρώ για λογαριασμό του λόμπι της καπνοβιομηχανίας. Την υπόθεση ανέλαβε τότε η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Καταπολέμησης της Απάτης, που κατηγορήθηκε ότι έκανε ότι περνούσε από ο χέρι της ώστε να μην υπάρξουν συνέπειες για τους υπεύθυνους αξιωματούχους της ΕΕ.
Όπως επισημαίνει στην έκθεσή της η Διεθνής Διαφάνεια, στον πυρήνα της διαφθοράς των οργάνων της ΕΕ βρίσκεται πλέον η λεγόμενη διαδικασία του τριαλόγου (trialogue – λογοπαίγνιο με το διάλογο στον οποίο συμμετέχουν τρία μέρη). Πρόκειται για τις άτυπες επαφές που έχουν, κεκλεισμένων των θυρών, εκπρόσωποι των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, της Κομισιόν και του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου στις οποίες προετοιμάζουν τη συζήτηση για όλες τις αποφάσεις της ΕΕ με το πρόσχημα ότι πρέπει αν εξοικονομήσουν χρόνο από τις επίσημες συνόδους. Στην πραγματικότητα ο «τριάλογος» έχει μετατραπεί στην βασική κερκόπορτα μέσω της οποίας τα λόμπι των μεγαλύτερων επιχειρήσεων ασκούν πιέσεις στους Ευρωπαίους αξιωματούχους σε κρίσιμα θέματα όπως ο έλεγχος των εκπομπών καυσαερίων ή η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με χρήματα των φορολογούμενων. Πρόκειται ουσιαστικά για εκείνα τα θέματα, που αν συζητούνταν ανοιχτά, όπως προβλέπουν οι κανονισμοί της ένωσης, θα προκαλούνταν πανευρωπαϊκή κατακραυγή.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως, όπως προκύπτει από τις έρευνες του CEO, δεν είναι οι έξωθεν πιέσεις που δέχονται οι υπάλληλοι και τα ανώτερα στελέχη της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά η σταδιακή διάβρωση αυτών των μηχανισμών από το εσωτερικό. Σχεδόν οχτώ στους δέκα εμπειρογνώμονες, που προσλαμβάνονται από θεσμικά όργανα της ΕΕ για να προσφέρουν τις τεχνοκρατικές τους γνώσεις συνδέονται άμεσα με τον χρηματοπιστωτικό τομέα. Τις περισσότερες φορές δηλαδή είναι στελέχη τραπεζών τα οποία στην καλύτερη περίπτωση παίρνουν μια σύντομη άδεια άνευ αποδοχών και ύστερα επιστρέφουν στις θέσεις τους. Στο παρελθόν μέλη του CEO είχαν αναφερθεί ακόμη και σε στελέχη ελληνικών τραπεζών όπως η Εθνική και η Eurobank τα οποία βρέθηκαν σε θέσεις συμβούλων όχι μόνο στο πρωθυπουργικό γραφείο αλλά και στο περίφημο Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Ινστιτούτο IIF, το υπερ-λόμπι των τραπεζών το οποίο παρεμβαίνει άμεσα στους μηχανισμούς λήψης αποφάσεων της ΕΕ. Στο παρελθόν οι κάμερες είχαν συλλάβει αρκετές φορές τον επικεφαλής του IIF Τσαρλς Νταλάρα να εισέρχεται στο κτίριο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη σύνοδος υπουργών – και μάλιστα για θέματα που αφορούσαν την Ελλάδα.
Το πρόβλημα του ελέγχου της ΕΕ από τα λόμπι των μεγαλύτερων πολυεθνικών φαίνεται να έχει ξεπεράσει τα τελευταία χρόνια ακόμη και τις ΗΠΑ, όπου τουλάχιστον ο ρόλος των ομάδων άσκησης πίεσης είναι θεσμοθετημένος και θεωρητικά καταγράφεται από αρμόδιες υπηρεσίες. Το αποτέλεσμα είναι ότι σήμερα ζουν και εργάζονται στις Βρυξέλλες τουλάχιστον 15.000 «λομπίστες», οι οποίοι συναντώνται εν κρυπτό με Ευρωπαίους αξιωματούχους και καθορίζουν ακόμη και τις μικρότερες λεπτομέρειες της ευρωπαϊκής πολιτικής, χωρίς ποτέ κανένας να γνωρίζει τις συζητιέται πίσω από τις κλειστές πόρτες. Οι φήμες για χρηματισμό ευρωβουλευτών και άλλων αξιωματούχων είναι το καθημερινό θέμα συζήτησης στους διαδρόμους των Βρυξελλών χωρίς κανένας όμως να γνωρίζει ή να θέλει να μάθει το πραγματικό μέγεθος του προβλήματος. Είναι χαρακτηριστικό ότι πριν από μερικά χρόνια η βρετανική εφημερίδα Sunday Times χρειάστηκε μόλις μερικές ημέρες για να ξεσκεπάσει μια τέτοια περίπτωση στέλνοντας δημοσιογράφους της να προσποιηθούν ότι προέρχονται από κάποιο λόμπι και θέλουν να εξαγοράσουν κάποιο ευρωβουλευτή. Μέσα σε λίγες ημέρες είχαν εντοπίσει το πρώτο τους θύμα στο πρόσωπο του Αυστριακού Ερνστ Στράσε, ο οποίος δέχθηκε μπροστά σε κρυφή κάμερα να λάβει 100.000 ευρώ σαν αμοιβή για να προωθήσει συγκεκριμένες τροπολογίες. Ο Στράσε καταδικάστηκε τον Ιανουάριο του 2013 σε τέσσερα χρόνια φυλάκισης αφήνοντας όλους να αναρωτιούνται πόσοι δεκάδες οι εκατοντάδες άλλοι ευρωβουλευτές είναι ελεύθεροι απλώς επειδή δεν έτυχε να χτυπήσουν τη δική τους πόρτα οι δημοσιογράφοι των Sunday Times.
H κατάσταση αυτή, αν και με μεγάλη καθυστέρηση, αντικατοπτρίζεται πλέον και στην εικόνα που σχηματίζουν οι ευρωπαίοι πολίτες για την ΕΕ. Λίγους μήνες πριν από τις εκλογές η εμπιστοσύνη των πολιτών στα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα έπεσε κάτω από το 30%, από το 57% που βρισκόταν την Άνοιξη του 2007, πριν ξεσπάσει δηλαδή η χρηματοπιστωτική κρίση.

Δεν είναι η «Ευρώπη». Είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Τόσο απλά

 Δεν είναι η «Ευρώπη». Είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Τόσο απλά



Γράφει ο Δον Τομασίνο //
Το βράδυ της 4/2/2015 η ΕΚΤ ανακοίνωσε ότι δε θα δέχεται από την 11/2/2015 τα ομόλογα του ελληνικού κράτους ως εγγύηση για τη χρηματοδότηση των Τραπεζών. Η αιτιολογία είναι ότι απλώς το Ελληνικό Δημόσιο δεν πληροί τους κανόνες που θέτει η ΕΚΤ για να κάνει δεκτά τα ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου.
Η αντίδραση από διαφόρους είναι «Μας πολεμούν οι Γερμανοί», «Μας μισούν οι Ευρωπαίοι» κ.τ.λ.

Δεν υπάρχει κανένα μίσος.  Όπως δεν υπάρχει και καμία «Ευρώπη». Υπάρχει μόνο ένας διεθνής υπερκρατικός χρηματοοικονομικός και πολιτικός οργανισμός που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ούτε οι 20 εκατ. Γερμανοί που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, ούτε οι 11 εκατ. Ιταλοί, ούτε οι 9 εκατ. Βρετανοί, ούτε οι 3,5 εκατ. Έλληνες, ούτε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού οι 40 εκατ. Αμερικανοί, αλληλομισούνται και θέλουν να αλληλοτιμωρηθούν.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση φτιάχτηκε, ως μοντέλο υπεράσπισης και διασφάλισης των συμφερόντων συγκεκριμένης τάξης και εντός της Ελλάδος και εντός της Γερμανίας και της Ιταλίας κ.τ.λ.
Δεν είναι ούτε κοινωφελής οργανισμός, ούτε πολιτικό κόμμα, που τάζει στους ψηφοφόρους του προεκλογικά «λαγούς με πετραχήλια», για να το ψηφίσουν. Και ειδικά τώρα, που το σύστημα αντιμετωπίζει διεθνώς τη μεγαλύτερη κρίση του από το 1929 και πρέπει να διασφαλιστούν κατά το δυνατότερον τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης. Έχει συγκεκριμένους κανόνες, μεθόδους και προσωπικό για την επίτευξη του σκοπού της.

Σε αυτό το παιχνίδι δεν μπορούν να κερδίζουν όλοι. Κάποιος πάντα θα κερδίζει και κάποιος πάντα θα χάνει. Και για να γεμίσει το ένα «τσουβάλι», πρέπει εκ των πραγμάτων να «αδειάζει» το άλλο. Το χρήμα δεν είναι αυτοφυές.
Πλησιάζει η ώρα, που οι Λαοί της Ευρώπης και ούτε οι Λαοί της ΕΕ, ούτε οι «εταίροι» της ΕΕ, θα πρέπει να διαλέξουν, με ποιους θα πάνε και ποιους θα αφήσουν.
Πλησιάζει η ώρα της πολιτικής και ίσως της «συστημικής» επιλογής.


Ατεχνως

Αφιερωμένο στους Ελληνες φαντάρους, για να έχουνε το νου τους!

 Αφιερωμένο στους Ελληνες φαντάρους, για να έχουνε το νου τους!

Τον είχανε τοποθετήσει στο Α2 τον Κόπακα. Δεξιός γαρ και συστημένος από τα κεντρικά της ΕΡΕ, με ειδικό καθήκον να παρακολουθεί την αλληλογραφία. Ταχυδρόμος ήτανε ο Κοσμάς. Εφερνε πρωί πρωί τα γράμματα και τα ακουμπούσε πάνω σ' ένα τενεκεδένιο τραπεζάκι του καφενείου μπροστά στον Κόπακα, που εκείνη την ώρα έπινε με θορυβώδεις ρουφηξιές τον καφέ του. Αεριζόταν κιόλας επιδεικτικά φωνάζοντας "όπα". Τα γράμματα, σύμφωνα με τη διαταγή του αξιωματικού Α2, έπρεπε να γίνουν τρεις ντάνες. 

Στη μια έμπαιναν τα γράμματα που είχαν παραλήπτες Ε., δηλαδή εθνικόφρονες. Στην άλλη τα γράμματα που είχαν παραλήπτες αδιάφορους. Αυτούς, δηλαδή, που δεν "απησχόλησαν την υπηρεσίαν μας", όπως έγραφε το χαρτί των κοινωνικών τους φρονημάτων. Στην τρίτη κατηγορία, στην τρίτη ντάνα δηλαδή, έμπαιναν τα γράμματα των αριστερών. "Παρακολουθείται", έγραφε γι' αυτούς το μητρώο τους. Αυτά τα τελευταία είχε διαταγή από τον διοικητή, ο Κόπακας, να τ' ανοίγει όλα και να τα διαβάζει προσεκτικά και αν διαπίστωνε πως μέσα στα γραφόμενα υπήρχε καμιά λέξη ή καμιά φράση που ήταν προσβλητική για το καθεστώς, το βασιλιά ή τον εθνικό στρατό ή ακόμα αν έκανε κριτική στο σύστημα και μιλούσε για αδικίες για φτωχούς και πλούσιους. 

"Κατάλαβες ρε Κόπακα;", ρώτησε με εξεταστικό ύφος ο διοικητής, "...και άλλα τέτοια ψευδολογήματα, φρστ, σκίσιμο, έτσι; Δηλαδή, ή να σκίζεις όλη τη σελίδα ή να καις ολόκληρο το γράμμα". "Κι αν το πάρουνε μυρωδιά"; -"Στα παπάρια σου", απαντούσε ο διοικητής όλο μεγαλοπρέπεια. Τις πιο πολλές φορές όμως, δεν έβρισκε ή δεν καταλάβαινε αν έπρεπε να σβήσει, να σκίσει ή να κάψει κάτι. Οι συγγενείς των φαντάρων είχανε πληροφορηθεί όλη αυτή την ιστορία για τη λογοκρισία και γράφανε προσεκτικά, περί ανέμων και υδάτων ή συνθηματικά και θέματα εντελώς οικογενειακά, που δεν είχαν ειδικό ενδιαφέρον για το ρηχό μυαλό του Κόπακα. που έξω από την κομματική ή την παρακρατική φρασεολογία δεν είχε μάθει τίποτε παραπάνω γι' αυτό που λέγεται γλώσσα. Μερικοί, μάλιστα, για να αποκτήσουν τα παιδιά τους την εύνοια του διοικητή και του Α2, κάνανε πολιτική από την άλλη πλευρά. Χρησιμοποιούσαν, δηλαδή φράσεις που παίνευαν την άρχουσα τάξη και τα διάφορα τσανάκια της. Πολλά γράμματα τελείωναν με τη φράση "Ζήτω η Εθνική μας Κυβέρνηση". Μια φορά, το γράμμα μιας γυναίκας που υπέγραφε "η Καλλιόπη σου" έκανε εντύπωση ακόμα και στον Κόπακα που το διάβασε φτύνοντας και βλαστημώντας. Αρπαξε λοιπόν, το γράμμα και μπήκε στο ΚΨΟ φωνάζοντας: "Ελάτε ρε ρεμάλια ν' ακούσετε και να καταλάβετε τι θα πει εθνικόφρων" και άρχισε να διαβάζει το γράμμα της Καλλιόπης.

"Αγαπητέ μου Γιάννη, έμαθα πως ο κύριος Καραμανλής θα μας δώσει αύξηση και γω είπα στη μητέρα σου, που συναντηθήκαμε προχτές στην παρέλαση, μα τόσο καλός και πονετικός άνθρωπος που είναι ο κύριος Καραμανλής πώς να μη μας δώσει τέτοιο πράμα. Γι' αυτό, Γιάννη μου, άμα τύχει και μας κηρύξουνε τον πόλεμο οι Βούλγαροι, όπως ψιθυρίζεται πολύ τώρα τελευταία και ξανανεβούνε στα βουνά οι κομμουνιστές, πρώτος εσύ να πολεμήσεις και να τους δείξεις τον ηρωισμό σου και την αυτή σου...".

Για να δικαιολογεί, λοιπόν, το άνοιγμα των επιστολών ο Κόπακας στη συνείδησή του και όχι στην ηθική γενικώς, αλλά στη συνείδησή του, όπως την είχε καταντήσει το χαφιεδιλίκι και η εθνικοφροσύνη του, με τον τρόπο που την εννοούσε αυτός και ο εκάστοτε Α2, ποτέ δεν ξανάκλεινε το γράμμα που άνοιγε. Είτε ήτανε ύποπτο είτε όχι. Γι' αυτή τη μαζική καταστροφή της αλληλογραφίας των αριστερών που την ονόμαζε, μάλιστα, "τελική λύση", συνηγορούσε και ένας πολύ σοβαρός λόγος: το χαρτονόμισμα. Σχεδόν πάντοτε, την εποχή εκείνη, τα γράμματα των φαντάρων είχανε συμβολικά ή όχι καλοδιπλωμένο ένα χαρτονόμισμα."Κουφάλες! Δηλαδή εμείς δεν τον φροντίζουμε τον κανακάρη σας;", ούρλιαζε ο Κόπακας, πληγωμένος στο εθνικοστρατιωτικό του φιλότιμο. "Εσείς, δηλαδή, που στέλνετε λαθραία το κωλοκατοστάρικό σας πάτε να αντικαταστήσετε τη μάνα Ελλάδα; Τι λέει το παπί σας, μωρέ Σλαβοκομμουνισταράδες και ΕΑΜοβούλγαροι του κερατά. Κατάσχεται το χρήμα προς παραδειγματισμόν και κατ' επανάληψιν, κυρία Φανούλα μου. Φέρε ένα καφέ, ρε μαλάκα Παντελή"! Κι έβαζε το χαρτονόμισμα στην τσέπη του, συγχυσμένος δήθεν και προσβεβλημένος, ως Ελλην και εθνικόφρων.

Μια μέρα, έτσι που ψαχούλευε τα γράμματα και σούφρωνε το μεροκάματο, του ήρθε μια φαεινή ιδέα και άρχισε να μιλάει μόνος του: "Καλά ρε, ντιπ ηλίθιος είμαι, δηλαδή; Και γιατί δεν ψάχνω, ο μαλάκας και τις άλλες ντάνες; Δε λέω, από γραψίματα και τέτοια είναι εγγυημένα. Ούτε προπαγάνδα ούτε προδοτικά συνθήματα και επαναστατικά τερτίπια, να πούμε, αλλά το χαρτονόμισμα όλο και θα υπάρχει. Και πιο αυξημένο, μάλιστα. Εθνικόφρονες είναι αυτοί. Δεν είναι πεινάλες, να βρομάνε τα χνότα τους τα κομμουνιστικά. Να κάτι από το νουνό το δικηγόρο, που τα κονομάει από τις κομπίνες, κάτι από το θείο που ήταν μαυραγορίτης και μάζεψε λίρες με το τσουβάλι. Κτλ., κτλ.". Κι από τότε κανένα γράμμα δεν ξέφευγε από τον έλεγχό του. Αφηνε τον Κοσμά, βέβαια, για τα προσχήματα να ντανιάζει τα γράμματα και κείνος έκανε τον έλεγχο αδιακρίτως εθνικοφροσύνης και προδοτικών φρονημάτων. Μόνο που αυτά που έπαιρνε από την πρώτη και τη δεύτερη ντάνα δεν τα άνοιγε κατευθείαν. Τα έβαζε μπροστά στο φως του πορτατίφ και τα ακτινογραφούσε". Το χαρτονόμισμα φαινότανε. Υστερα από λίγο καιρό μάλιστα, ο Κόπακας μπορούσε να διακρίνει το είδος του χαρτονομίσματος από τη σκιά του. Δε δίσταζε, λοιπόν. Εσκιζε το φάκελο και έπαιρνε το χαρτονόμισμα, μικρό ή μεγάλο.

Η επιχείρηση "λογοκρισία", βέβαια, όπως την ασκούσε, με ζήλο και χωρίς εξαιρέσεις δεν μπορούσε να μείνει απαρατήρητη. Πολύ γρήγορα οι φαντάροι άρχισαν να παίρνουν γράμματα, όπου δηλωνόταν η χρηματαποστολή και διατυπώνονταν οι απορίες: "...Κώστα μου δε μας έγραψες, αν πήρες και το κατοστάρικο που σου έστειλε ο θείος ο Βασίλης. Το λέει κάθε τόσο με τόσο καμάρι κι όλο ρωτάει να το έλαβες. Ξέρεις, δεν είναι καλά ο καημένος. Φοβούμαι πως θα τον χάσουμε, πριν απολυθείς". Αλλοι πάλι διαμαρτύρονταν πως δεν έπαιρναν γράμματα, μ' όλο που οι ίδιοι έστελναν τακτικά. Εβγαιναν στην αναφορά, το συζητούσαν μεταξύ τους. Γενικώς το σχετικό σούσουρο μεγάλωνε καθημερινά. Δεν ήτανε, λοιπόν, δύσκολο να δημιουργηθούν οι πρώτες υποψίες εναντίον του Κόπακα. Εξάλλου πολύ λίγοι τον συμπαθούσαν μέσα στη μονάδα. Κι αυτοί έτσι, για να αποφεύγουν τις ζημιές που κάθε τόσο σκόρπιζε εδώ και κει σε βάρος των φαντάρων, που του έδειχναν φανερά πως τον μισούσαν ή απλώς δεν τον χώνευαν. Υστερα και ο ίδιος με τη συμπεριφορά του ενίσχυσε τις υποψίες αυτές. Σχεδόν τις απέδειξε... Οπως ήτανε ματσωμένος από τα χαρτονομίσματα της λογοκρισίας, δεν μπορούσε να κρατήσει την ψυχραιμία του. Κάθε βράδυ, σχεδόν, φρεσκοξυρισμένος και πασαλειμμένος με φτηνά αποσμητικά που θύμιζαν μπουρδέλο επαρχιακό, έκανε την αποκρουστική του εμφάνιση στο οβελιστήριο "Ο Παπαφλέσσας".

Στον "Παπαφλέσσα", λοιπόν, ο Κόπακας έτρωγε και έπινε του σκασμού. Ερχονταν βραδιές που έφτανε και τα 15 μπουκάλια μπίρες. Υστερα γύριζε στο στρατώνα και στο δρόμο κάθε δέκα μέτρα ξερνούσε και κατούραγε εναλλάξ, σχολίαζε ο Κοσμάς, ο ταχυδρόμος. Πού τα βρίσκει ο κερατάς! Αυτές τις πλουσιοπάροχες παννυχίδες τις είχανε πληροφορηθεί και οι πουτάνες της περιοχής και περιτριγύριζαν τον Κόπακα, όπως οι χρυσόμυγες τα ψοφίμια. Οσο για τον Κόπακα, ούτε που λογάριαζε τις εντυπώσεις και τα σχόλια, αντίθετα μάλιστα, φούσκωνε κιόλας. Εξάλλου πίστευε πως δεν τολμούσε κανένας να τον καρφώσει στο διοικητή. Ητανε γνωστό σε όλους τους φαντάρους πως κάτι τέτοια καθίκια που λυμαίνονταν τα σωθικά τους, παίζοντας ταυτόχρονα το μάτι και το αυτί του διοικητή, είχανε την υποστήριξή του. Ετσι στεκότανε ο στρατός. Δεν ήτανε εποχή για ηρωισμούς και αντρειοσύνες, λέγανε εδώ και κει οι "καθοδηγητές". Αυτά είχανε περάσει σε διηγήματα και νοσταλγικές ιστορίες. Είχανε μείνει απ' έξω οι χαφιέδες, οι μικρέμποροι της εθνικοφροσύνης και οι λογής κομπιναδόροι. Μ' αυτόν τον τρόπο στηριζότανε η ισορροπία στους θαλάμους και στις μικροομαδούλες. Ενας κανονικός φαντάρος και ένας χαφιές. Ετσι όσο ξέρανε οι πρώτοι πως κάποιος δίπλα τους, και δεν ξέρανε ποιος, κατάγραφε τα λόγια και τους καημούς τους, φυλάγονταν. Σώπαιναν και προτιμούσαν να παριστάνουν τους ήρεμους και τους ευχαριστημένους.

Ωσπου ένα βράδυ ξέσπασε το σκάνδαλο. Η Τασία τα ξέρασε όλα μέσα στου "Παπαφλέσσα". Ενα βράδυ που ο "Παπαφλέσσας" ήτανε γεμάτος φορτηγατζήδες μεθυσμένους και ξανθές πουτάνες. Φαίνεται πως ο Κόπακας είχε διηγηθεί στην Τασία την ιστορία με τη "λογοκρισία" μεθυσμένος. Εκείνη την άκουσε προσεκτικά, την έβαλε βαθιά μέσα στην καρδιά της και τη φύλαγε για "ώρα ανάγκης". Και η ώρα αυτή σήμανε, όταν ο Κόπακας γύρισε την πλάτη του στην Τασία και άρχισε να απλώνει τα χέρια του στα πισινά μιας ξανθιάς, νεοσύλλεκτης από την Πρέβεζα. Κανένας δεν κατάλαβε πώς δόθηκε η τελευταία αφορμή. "Αντε ρε χαφιέ", ακούστηκε ξαφνικά μέσα στου "Παπαφλέσσα" η βραχνή φωνή της Τασίας. "Τσανακογλείφτη. Σφουγγοκωλάριε του Ασημάκη. Φασίστα". Ασημάκης ήτανε ο διοικητής. Πελάτης κι αυτός του "Παπαφλέσσα" και της Τασίας. "Δεν είσαι άντρας ρε. Καταδέχεσαι και τρυπάς τα γράμματα των παιδιών και ρουφάς το μεδούλι τους. Και μας παριστάνεις και τον Ωνάση εν υπηρεσία, να πούμε, από πάνω"! Αυτό ήτανε. Την άλλη μέρα ο Ασημάκης τύλιξε τον Κόπακα σε μια κόλλα χαρτί και τον ξαπέστειλε στο Σιδηρόκαστρο με δυσμενή.

Γ. Χ. Χουρμουζιάδης
Ριζοσπάστης, 4/1/1998

Το δούλεμα πάει σύννεφο

 Το δούλεμα πάει σύννεφο


Το «σκίσιμο των μνημονίων» τέλειωσε από την κυβερνητική προπαγάνδα. Ετσι και αλλιώς, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πει ότι τα μνημόνια τελειώνουν με τις εκλογές, αν νικήσει. Λέτε, λοιπόν, να έχουν σκιστεί; Γιατί τώρα, μετά τη συμφωνία τους με το 60% - 70% των μεταρρυθμίσεων που έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση, όπως είπε ο Γ. Βαρουφάκης, δηλαδή με τις αντεργατικές, αντιλαϊκές αλλαγές που επιβλήθηκαν με τα μνημόνια, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ λένε ότι πάνε να ξεμπερδέψουν με τη «φιλοσοφία» των μνημονίων και όχι με τις μεταρρυθμίσεις, όπως χαρακτηριστικά σημείωσε ο Κ. Πουλάκης σε χτεσινό πάνελ. Προσέξτε! Οχι με τα μνημόνια αλλά με τη φιλοσοφία τους. Αλλωστε, σε διαπραγματεύσεις βρίσκονται. Ε, τώρα παζαρεύουν τη φιλοσοφία, συμφωνώντας με το 60% - 70% των μνημονιακών μεταρρυθμίσεων που έσκισαν οι εκλογές! Ο λαός πρέπει να αρχίζει να ψυλλιάζεται ότι το δούλεμα πάει σύννεφο.
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Κι είναι ακόμα 7 Φλεβάρη!



Κ*Βοξ: Ουτε βήμα πίσω, ειτε με δεξιά είτε με αριστερή κυβερνηση

Επίθεση από δυνάμεις των ΥΜΕΤ και ΔΕΛΤΑ καταγγέλλει το κατηλειμμένο κοινωνικό κέντρο Βοξ τονίζοντας ότι «είναι διακαής πόθος της Ελληνικής Αστυνομίας η εισβολή και το κλείσιμο του Κατειλειμμένου Κοινωνικού Κέντρου»


Χθες (Παρασκευή) βράδυ, με αφορμή την επίθεση αγνώστων σε ενα περιπολικό που είχε σταθμεύσει στην περιοχή των Εξαρχείων εξ αιτίας ενός τροχαίου ατυχήματος, δυνάμεις των ΜΑΤ και Δέλτα επιτέθηκαν στο κοινωνικό κέντρο Βοξ το οποίο εξέδωσε σχετική ανακοίνωση:

«Διμοιρίες των ΥΜΕΤ συνοδευόμενες από πολυδύναμες ομάδες Δ επιτέθηκαν στην Πλατεία Εξάρχείων και στα γύρω στενά, σήμερα 6/2/2015. Μία διμοιρία προερχόμενη από Θεμιστοκλέους επιχείρησε να εισβάλει στο Κατειλειμμένο Κοινωνικό Κέντρο ΒΟΞ. Η επίθεση αποκρούστηκε σθεναρά από την περιφρούρηση της κατάληψης, αναγκάζοντας τη διμοιρία να οπισθοχωρήσει-κάνωντας χρήση χημικών-προς την οδό Αραχώβης.

Ξέρουμε ότι είναι διακαής πόθος της Ελληνικής Αστυνομίας η εισβολή και το κλείσιμο του Κατειλειμμένου Κοινωνικού Κέντρου ΒΟΞ, είτε με δεξιά είτε με αριστερή κυβέρνηση.

Να ξέρουν ότι θα μας βρίσκουν ΠΑΝΤΑ απέναντι τους.
ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ
Κ*ΒΟΞ»
***

Στο μεταξύ, στον αντίποδα της στήριξης του ΣΥΡΙΖΑ στο Κ ΒΟΞ ενάντια στην αυθαιρεσία της αστυνομίας που αγνοεί την κυβέρνηση φαίνεται να βρίσκεται ο γνωστός αντιεξουσιαστής βουλευτής του κόμματος, Βασίλης Διαμαντόπουλος, κατά κόσμον Παπα-Σούρας.

Ο αντιεξουσιαστής βουλευτής καταδίκασε τους "βαθιά νυχτωμένους" που έκαψαν όχημα της τροχαίας και "άδειασε" τους συντρόφους του στο Κ Βοξ, ισχυριζόμενος ότι η περιοχή "ΔΕΝ αστυνομοκρατείται."

***
Σε άσχετα νέα, 70% περίπου των Ελλήνων, περιλαμβανομένων του Τάκη Μπαλτάκου, του τέως Βασιλιά Κωνσταντίνου, του Βύρωνος Πολύδωρα, του Μπάμπη Παπαδημητρίου, του Χάρι Κλυν και της ένοπλης οργάνωσης Ομάδα Λαϊκών Αγωνιστών στηρίζουν ΣΥΡΙΖΑ. Ενδιφέρον παρουσιάζει ότι το ποσοστό είναι ευθέως ανάλογο με το ποσοστό του υφιστάμενου Μνημονίου που υποστηρίζει ο ριζοσπάστης αριστερός Υπουργός Οικονομικών Γιά(ν)νης Βαρουφάκης.


Τρία παιδιά βολιώτικα

 Τρία παιδιά βολιώτικα

Δε θέλετε να την πείτε τρόικα; Μπορείτε να την πείτε κίτσο, μήτσο, πίτσο, δεν έχουμε πρόβλημα. Μπορείτε να την πείτε τρίο (στούτζες, μπελκάντο, κτλ), τριανδρία, ή αλλιώς τρία παιδιά βολιώτικα (μας κλέψαν την πατρίδα, πατρίδα μας γλυκιά...).
Πες τα κι εσύ ρε νικόλα…


Μπορούμε επίσης να διώξουμε μόνο το 1/3 της, πχ το δντ, γιατί με το υπόλοιπο 67% συμφωνούμε και θα κάναμε ούτως ή άλλως κι από μόνοι μας τις μεταρρυθμίσεις αυτού του καταστροφικού κι απαράδεκτου προγράμματος. Ή εναλλακτικά να τραγουδήσουμε μαζί με το λαπαβίτσα (που είναι ακόμα πιο ριζοσπαστικός από το γιάνη και τον έχουμε κρατήσει εφεδρεία για το φούντωμα της επαναστατικής κατάστασης): τρία γράμματα μόνο φωτίζουν. Και να σκεφτούμε εναλλακτικές επιλογές, που μπορεί να προκύψουν από τη διαδικασία της διαπραγμάτευσης, γιατί τα γράμματα μπορεί να αυξομειωθούν.

Ένα γράμμα μόνο φωτίζει την ελληνική μας τη γενιά
Β. Από το σχέδιο β’ του αλαβάνου. Και Β φορ Βαρουφάκης.

Δύο γράμματα μόνο φωτίζουν την ελληνική μας τη γενιά
Της ΕΕ του ευρωμονόδρομου; Της ΝΔ; Διαλέξτε και πάρτε..

Τρία γράμματα μόνο φωτίζουν
ΝΑΡ-ΕΕΚ-ΔΝΤ. Άντε βαριά και ΕΑΜ. Οτιδήποτε άλλο πλην λακεδαιμονίων τέλος πάντων..

Τέσσερα γράμματα μόνο φωτίζουν
Πάρε να ‘χεις. Από ΝΑΤΟ (γιατί ανήκομεν στη δύση), συμμάχους ΑΝΕΛ και ΑΚΕΛ για τη ρίμα και την αριστερή κυβέρνηση.
Μέχρι ΟΚΔΕ-ΜΑΡΣ και ΑΑΔΜ ως κακέκτυπο.

Πέντε γράμματα μόνο φωτίζουν
ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και Ραχήλ για τους αριστερούς..

Έξι γράμματα μόνο φωτίζουν
ΣΥΡΙΖΑ; ΤΕΛΕΙΑ; ΠΟΤΑΜΙ; Απλές οδοντόκρεμες, μπροστά στο ΣΑΒΒΑ(ς).

Επτά γράμματα μόνο φωτίζουν
ΤΣΙΠΡΑΣ ή μήπως ΣΑΜΑΡΑΣ;

Οκτώ γράμματα μόνο φωτίζουν
Εδώ υπάρχει συνωστισμός: λεβέντης, τζήμερος, αλαβάνος, δελαστίκ, ανταρσυα, βαλαβάνη, κουβέλης, κοκ…

Εννιά γράμματα μόνο φωτίζουν
Λαφαζάνης. Η ελπίδα είναι εδώ

Δέκα γράμματα μόνο φωτίζουν
Επανάσταση; Ε όχι. Βαρουφάκης. Και για τους πολύ επαναστάτες λαπαβίτσας.

Και πάει λέγοντας. Μπορείτε να συνεχίσετε επί μακρόν αυτό το παιχνίδι, προσθέτοντας τα δικά σας.
Πχ αποστολάτος (βαΐτσης) στο 11, αβραμόπουλος πτδ και πάσης ελλάδος στο 12, στο 14 η διαπραγμάτευση (εκτός κι αν είστε με την επαναθεμελίωση), που μπορεί να φτάσει και στο 19 ως επαναδιαπραγμάτευση. Κι ενδιάμεσα η κωνσταντοπούλου στο 15, ο πι-πι στο 16 ως παπακωνσταντίνου,, στο 18 η ριζοσπαστικοποίηση (του σύριζα). Το 13 το αφήσαμε για τον γκαντέμη το φασούλα. Και το 17’ κάνει τζιζ με τους ιστορικούς συνειρμούς και δεν το αναφέρει πια κανείς…

Φαίδρα Ζαμπαθά – Παγουλάτου: Φοβισμένα πουλιά

 Φαίδρα Ζαμπαθά – Παγουλάτου: Φοβισμένα πουλιά

Η Φαίδρα Ζαμπαθά – Παγουλάτου γεννήθηκε στην Αθήνα. Κόρη του λογοτέχνη Κούλη Ζαμπαθά. Τ” όνομά της το χρωστάει στους Μενέλαο Λουντέμη και Γιάννη Σκαρίμπα. Σπούδασε Γαλλική και Ιταλική Φιλολογία. Στα γράμματα εμφανίστηκε στη δεκαετία του 1960. Το 1964 έγινε μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών. Από την μεταπολίτευση το 1975 ως το 1982 Zampathaεκλέγεται Γεν.  Γραμ. της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών κι αποσύρεται μετά το 1983.  Παίρνει μέρος στα κοινά μέσα από τις Οργανώσεις ΟΓΕ, ΕΓΑΚ, ΕΕΔΥΕ. Έλαβε μέρος σε πολλά συνέδρια μέσα κι έξω από την Ελλάδα. Διετέλεσε μέλος του Δ. Σ. της Στέγης Καλών Τεχνών και Γραμμάτων. Μέλος του Π.Ε.Ν. Club. Έχει λάβει μέρος σε διεθνή λογοτεχνικά συνέδρια και έδωσε πολλές διαλέξεις στο κέντρο και την επαρχία, σε σχολεία, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. Έχει εκδώσει 21 βιβλία, ποιητικά, δοκίμια, μεταφράσεις. Έχει επίσης συνεργαστεί με περιοδικά κι εφημερίδες. Έχει μεταφραστεί σε αρκετές γλώσσες κι έχουν ανθολογηθεί ποιήματά της στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Αισθαντική και με ακονισμένη ευαισθησία μιλά για την αγάπη και τον έρωτα. Πιστεύει ότι το ερωτικό στοιχείο είναι πηγή δημιουργίας και κέντρο της ζωής, αλλά και του θανάτου.
ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ
Eκρυψα βαθιά μέσα στο βλέμμα του Αντάρη
Τις μύχιες σκέψεις, τα όνειρα, τα ταξίδια
Για να μη ζήσουμε το ναυάγιο
Του Μέγα Σείριου όταν ερωτοτροπούσε
Με το χαμόγελο της σελήνης
Πάνω στο κορμί της θάλασσας
Ενώ ριγούσε ηδονικά από τα ερωτικά
Χάδια του άγριου Γαρμπή !

ΠΟΙΗΤΗ
Ποια μαγεία ψάχνεις
Ποιητή
Μέσα στους κάδους
Της ανακυκλωμένης
Σκέψης σου
Δεν έμαθες
‘Ότι το ουράνιο τόξο
Μετανάστευσε
Μαζί με τους στίχους σου  !

ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ
Στο χέρι σου που είδα για τελευταία
Ορκίστηκα  στον τίμιο αγώνα μας.
Στο χέρι σου που ακίνητο  έπεφτε κάτω
Χωρίς ψυχή κι όμως  είχε ακόμη
Τη δύναμη των είκοσι χρόνων σου
Ανάμεσα στις μικρές λεπτές γαλάζιες φλέβες
Είδα να χάνεται η ίδια η ζωή
Κι ορκίστηκα να μην ξεχάσω ποτέ κε4ίνη τη νύχτα
Δεν τόλμησα ν αγγίξω το χέρι σου
Μόνο που άφησα πάνω του το βλέμμα μου
Απαλά να  μη σε βαραίνει
Και να σε συντροφεύει .
Φίλε των είκοσι χρονώ ορκίζομαι
Δεν θα πάψω να κοιτάζω  τον ήλιο
Όπως τον κοιτάζαμε
Δεν  θα πάψω ν αγαπάω   τους ανθρώπους
Όπως τους αγαπήσαμε μαζί
Ορκίστηκα στο χέρι σου
Την ώρα που σέρνανε τα είκοσι σου χρόνια
Σε μια κόκκινη λάσπη που μύριζε θάνατο.
Ορκίστηκα στην τελευταία  νύχτα
Της Μεγάλης Παρασκευής 17 Νοέμβρη  1973 .

ΦΟΒΙΣΜΕΝΑ ΠΟΥΛΙΑ
Όλα γύρω ξένα, ο χώρος, μίκρυνε
Κι εγώ ναυαγός μιας παρουσίας
Που παρέμεινε  απουσία
Στου χρόνου την αντίφαση
Στις θωπείες των χεριών μου
Στ αποτυπώματα της σιωπής
Στα ερωτικά σπαράγματα
Στης καρδιάς τους  ατίθασους
Χτύπους
Στις χαράδρες του μυαλού
Στις τελευταίες σου λέξεις
Που έφυγαν
Φοβισμένα πουλιά!!!


Ατεχνως

Ο δικηγόρος των μονοπωλίων, γκαουλάιτερ στη συγκυβέρνηση ως συνεργάτης του Τσίπρα!

 Ο δικηγόρος των μονοπωλίων, γκαουλάιτερ στη συγκυβέρνηση ως συνεργάτης του Τσίπρα!

Με δυο συνεργάτες (Σκουρλέτη, Παππά) πήγε ο Τσίπρας στο προεδρικό μέγαρο για να ορκιστεί, τρεις ήταν παρόντες στην ορκωμοσία. Ο τρίτος προφανώς είχε πάει προηγούμενα μόνος του, για να κανονίσει τις λεπτομέρειες. Και ήταν άγνωστος σε όλους. Μέχρι που μάθαμε το όνομά του και το πόστο που θα καταλάβει: Σπύρος Σαγιάς, δικηγόρος, ο νέος Γενικός Γραμματέας της Κυβέρνησης. Το πόσο καλός επαγγελματίας είναι φάνηκε από το ότι δε φορούσε γραβάτα, πράγμα σπανιότατο για δικηγόρο. Επρεπε, όμως, να είναι ασορτί με το «λουκ» του νέου αφεντικού του.

Υποθέτουμε πως και οι συριζαίοι θα έπεσαν από τα σύννεφα, όταν έμαθαν ότι σ’ αυτό το νευραλγικό πόστο τοποθετήθηκε ένας άνθρωπος που δεν έχει καμιά σχέση με το κόμμα τους και με την ενεργή πολιτική γενικότερα. Εχει όμως σχέση με τον Τσίπρα και το στενό ηγετικό πυρήνα (άγνωστο πότε και υπό ποιους όρους διαμορφώθηκε αυτή η σχέση), ο οποίος τον φόρεσε καπέλο στους υπουργούς του, χωρίς να δώσει λογαριασμό στο (κατά τα άλλα δημοκρατικό!) κόμμα του.

Ο Γενικός Γραμματέας της Κυβέρνησης ελέγχει όλο το νομοθετικό έργο της κυβέρνησης. Δεν πηγαίνει τίποτα στη Βουλή, αν δεν το εγκρίνει αυτός και δεν φεύγει τίποτα για το ΦΕΚ πάλι αν δεν το εγκρίνει αυτός. Ολοι οι πρωθυπουργοί τοποθετούν σ’ αυτό το πόστο εμπίστους τους, για να ελέγχουν τους υπουργούς. Ο Μπαλτάκος είναι η τελευταία γνωστή περίπτωση. Ο Τσίπρας δεν πρωτοτύπησε. Τοποθέτησε στο συγκεκριμένο πόστο ένα μη πολιτικό στέλεχος, το οποίο θα λογοδοτεί μόνο στον ίδιο. Τόση εμπιστοσύνη έχει στους υπουργούς του και στις αρχές της συλλογικής λειτουργίας της κυβέρνησης.

Ομως δεν είναι μόνον αυτό. Εδώ εγείρεται ένα τεράστιο ζήτημα, το οποίο καθιστά εξ ορισμού σκανδαλώδη την πρώτη πράξη του νέου πρωθυπουργού. Αρκεί μόνο μια ματιά στην ιστοσελίδα της δικηγορικής εταιρίας του Σαγιά (http://www.sagiaslawfirm.gr) για να διαπιστωθεί ότι πρόκειται για τον δικηγόρο των καπιταλιστών, ειδικευμένο σε θέματα ιδιωτικοποιήσεων και πλιάτσικου κατά της δημόσιας περιουσίας. Ιδιωτικά πάρκινγκ, Ναυπηγεία Χαλκίδας, εκχώρηση αεροδρομίων, ιδιωτικοποίηση εγκαταστάσεων του παλιού ανατολικού αεροδρόμιου, Μικρό Καβούρι, ιδιωτικοποίηση ολυμπιακού ιστιοπλοϊκού κέντρου στον Αγιο Κοσμά, Ολυμπιακές Αερογραμμές, ιδιωτικοποίηση Ολυμπιακής, τουριστικά λιμάνια, ιδιωτικοποίηση ΣΕΜΠΟ (Cosco), ιδιωτικοποίηση Ελληνικού, ιδιωτικοποίηση ΟΛΠ και ΟΛΘ είναι μερικά από τα «πρότζεκτ» στα οποία ο Σαγιάς καμαρώνει ότι πρόσφερε τις υπηρεσίες του ως δικηγόρος. Δεν είναι τυχαίο ότι είναι μέλος του Ελληνοαμερικανικού, του Ελληνογαλλικού και του Ελληνοβρετανικού Επιμελητηρίου.

Αυτός ο άνθρωπος, λοιπόν, τοποθετήθηκε στο νευραλγικότερο πόστο της κυβέρνησης, από το οποίο δε θα ελέγχει μόνο, αλλά και θα επηρεάζει τους υπουργούς. Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι διέρρηξε τις σχέσεις με τους πρώην πελάτες του, οι οποίες συνεχίζονται από το γραφείο του, στην ιστοσελίδα του οποίου εξακολουθεί να φιγουράρει το όνομα του Σαγιά με την προσθήκη ότι βρίσκεται «σε προσωρινή αναστολή καθηκόντων»;
Πηγή: Κόντρα

Φεύγει η τρόικα που μένει...

Φεύγει η τρόικα που μένει...
«Κυριαρχεί η βεβαιότητα ότι η νέα κυβέρνηση θα διαπραγματευτεί σκληρά, για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, και θα βάλει ένα οριστικό τέλος στην τρόικα και τις πολιτικές της». Αυτά είπε ο Αλ. Τσίπρας μιλώντας την Πέμπτη στην πρώτη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ.
Στην πραγματικότητα, ούτε η τρόικα, ούτε οι πολιτικές με τις οποίες ταυτίστηκε, φεύγουν. Γιατί, φυσικά, η τρόικα δεν είναι ο Τόμσεν, ο Μαζούχ και ο Μορς. Είναι η Κομισιόν, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ, τους οποίους εκπροσωπεί το τεχνικό κλιμάκιο. Η πολιτική, για την οποία μιλά ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η εξειδίκευση της αντιλαϊκής ευρωενωσιακής στρατηγικής, την υλοποίηση της οποίας εποπτεύει η τρόικα.
Τι λέει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για την πραγματική τρόικα και τη στρατηγική της; Θα συνεργαστούμε «με την τρόικα των θεσμών», δηλαδή με την Κομισιόν, την ΕΚΤ, το ΔΝΤ δηλώνει ο Γ. Βαρουφάκης. Θα «τηρήσουμε τις δεσμεύσεις μας απέναντι στην ΕΕ», λέει ο Αλ. Τσίπρας.
Οι ισχυρισμοί περί του «τέλους της τρόικας» είναι για εσωτερική κατανάλωση, συνέχεια της εδώ και χρόνια ρητορικής του ΣΥΡΙΖΑ που εστιάζει το πρόβλημα στην τρόικα και όχι στους πραγματικούς υπαίτιους για τα λαϊκά βάσανα, την εξουσία του κεφαλαίου και την ευρωενωσιακή στρατηγική, κρύβοντας μάλιστα ότι το καθεστώς επιτήρησης ισχύει με τη μια ή την άλλη μορφή για όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, έχουν δεν έχουν τρόικα. Ισχυρισμοί βολικοί, αφού ψαρεύουν στα θολά νερά της λαϊκής δυσαρέσκειας.
***
Σε όσους έδειχνε, λοιπόν, το δέντρο, κρύβοντας το δάσος, απευθύνεται σήμερα η συγκυβέρνηση με κομπασμούς ότι τάχα η τρόικα τελειώνει, την ώρα που διακηρυγμένη στόχευσή της είναι η διατήρηση του πλαισίου που γέννησε την ανάγκη και της τρόικας και της συγκεκριμένης αντιλαϊκής πολιτικής. Το γνωρίζουν και οι αξιωματούχοι της ΕΕ, όπως ο επίτροπος Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων της ΕΕ, Π. Μοσκοβισί που δηλώνει «εάν οι λέξεις του παρελθόντος μάς ενοχλούν ας τις αλλάξουμε, ας μιλήσουμε για ένα πλαίσιο δράσης», «κλείνοντας το μάτι» στις... επικοινωνιακές ανάγκες της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ περί «τέλους της τρόικας».
Αλλά και ο Β. Σόιμπλε, υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας. «Ο Βαρουφάκης λέει "δεν θέλουμε τρόικα". Τι ισχύει;», ρωτήθηκε από δημοσιογράφο του ARD και απάντησε: «Αυτό το κατέστησε πολύ σαφές και σήμερα (σ.σ. προχτές) στη συζήτηση μαζί μου: βεβαίως πρέπει να συνεργαστούν με τους τρεις θεσμούς, Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ΕΚΤ, ΔΝΤ. Δεν τους αρέσει η λέξη τρόικα - αυτή είναι ελληνική λέξη, νομίζω. ΟΚ, εγώ είπα ότι αυτό δεν παίζει ρόλο». Σε ό,τι αφορά δε το εάν η τρόικα θα ξαναπάει στην Αθήνα, δήλωσε: «Το πού θα συναντηθούν, μου είναι επίσης αδιάφορο. Ηδη τον Σεπτέμβριο είχα προτείνει αν θέλουν να συναντηθούν στο Παρίσι, το οποίο και έκαναν. Αλλά για τους όρους και την υλοποίηση του προγράμματος, μόνο με αυτούς τους τρεις θεσμούς μπορεί να γίνει η διαπραγμάτευση. Χωρίς αυτό δεν υπάρχει πρόγραμμα. Αυτό όμως ο Βαρουφάκης το παραδέχθηκε ρητά».
***
Βεβαίως, τα περί «τέλους της τρόικας» λέγονται και σε ένα βαθμό εκ του ασφαλούς, μιας και από καιρό βρίσκεται σε εξέλιξη συζήτηση στο πλαίσιο της ΕΕ για αντικατάστασή της από νέα σχήματα, με μεγαλύτερη «δημοκρατική νομιμοποίηση», ώστε να μην είναι τόσο ευάλωτα σε κριτική σαν αυτή που δέχτηκε η τρόικα στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλα κράτη με μνημόνιο. Καθόλου απίθανο την ώρα που η συγκυβέρνηση θα «κουνάει το μαντίλι» στο τεχνικό κλιμάκιο της τρόικας, από άλλη πόρτα να υποδέχεται άλλου είδους κλιμάκια π.χ. Γερμανών εφοριακών που η γερμανική κυβέρνηση προθυμοποιήθηκε να παράσχει ή Αμερικανών τεχνοκρατών, για να βάλουν πλάτη στο στόχο για ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας στην Ελλάδα ή Γάλλων έμπειρων στη διαμόρφωση ενός νέου φορολογικού συστήματος που, όπως δήλωσε ο Ολάντ, πρόθυμα θα προσφέρει.
Αυτό που γίνεται σαφές απ' όλα τα παραπάνω είναι πως κάθε άλλο παρά τελειώνει ο Γολγοθάς του λαού. Οι ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων για ανάκαμψη κερδών και ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς τους αποτελούν ευαγγέλιο για τη νέα κυβέρνηση, που διακρίνεται επίσης για την ευλαβική της αφοσίωση στην ΕΕ και την αντιλαϊκή στρατηγική της. «Το μνημόνιο είναι η συνεχιζόμενη ύφεση και ένα χρέος, το οποίο είναι δυσβάσταχτο και μη βιώσιμο», δήλωσε χαρακτηριστικά χτες ο Γ. Βαρουφάκης, κάνοντας καθαρό πως όταν η συγκυβέρνηση αναφέρεται σε μνημόνιο δεν αναφέρεται στις ανατροπές που επήλθαν στη ζωή του λαού, στην αναστροφή τους με ανάκτηση απωλειών. Αναφέρεται μόνο σε όσα από το προηγούμενο πρόγραμμα και τις δανειακές συνθήκες δυσκολεύουν τη στήριξη της ανάκαμψης του κεφαλαίου.

Τόση η «συναίνεσή» τους που τους ξεσκεπάζει

Τόση η «συναίνεσή» τους που τους ξεσκεπάζει



Εγραφαν χτες τα «ΝΕΑ» στο βασικό τους άρθρο: «(...) Η συναίνεση είναι εφικτή (...) Πρέπει να ανοίξει η πόρτα της συναίνεσης σε μια πολύ κρίσιμη συγκυρία, κατά την οποία η πίεση που δέχεται η χώρα από τον ξένο παράγοντα είναι μεγάλη και ο κίνδυνος εκτροχιασμού ορατός».

Το πρόταγμα συνεννόησης και ομοψυχίας, μπροστά στο ενδεχόμενο επίτευξης μιας νέας συμφωνίας με τους δανειστές για διαχείριση του χρέους υπέρ του κεφαλαίου, προβάλλεται όλο και εντονότερα, τελευταία, από μια σειρά αστικά επιτελεία.
Και πώς αλλιώς να γίνει, εφόσον η όποια τέτοια συμφωνία κάνει η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ θα σημάνει συνέχιση του υπάρχοντος αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου, μη ανάκτηση των εργατικών - λαϊκών απωλειών, προώθηση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων.

Ο επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τέως πρωθυπουργός, Αντ. Σαμαράς, το είπε καθαρά την Πέμπτη, μιλώντας στην κοινοβουλευτική του ομάδα, παρουσιάζοντας τη ΝΔ ως «κόμμα εθνικής ευθύνης», έτοιμο να στηρίξει την κυβέρνηση εφόσον διαπραγματευτεί «σωστά» με τους πιστωτές για τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, καταλήξει άμεσα σε ένα τέτοιο συμβιβασμό και προχωρήσουν οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις.

Αντίστοιχες διαβεβαιώσεις έχουν δώσει ΠΟΤΑΜΙ και ΠΑΣΟΚ, βάζοντας και αυτοί ως ζητούμενο τις «μεταρρυθμίσεις» και εισπράττοντας ως απάντηση από τον Αλ. Τσίπρα ότι θα τις κάνει και θα είναι «σαρωτικές».

Σημειωτέον, οι τέτοιες τοποθετήσεις υπέρ της «εθνικής προσπάθειας» που καταβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζονται και από πλευρές του αστικού πολιτικού σκηνικού που μοιάζουν αναπάντεχες αλλά δεν είναι, εφόσον όλες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, κόμματα και μορφώματα, κάθε λογής παράγοντες, πατάνε στην κοινή βάση εξυπηρέτησης των αναγκών του μεγάλου κεφαλαίου, που τις ντύνουν με κάθε λογής εθνικο-πατριωτικούς μανδύες.

Εξ ου και ο πρώην γενικός γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου επί κυβέρνησης Σαμαρά, Τ. Μπαλτάκος, απομακρυνθείς από τη θέση του όταν δημοσιοποιήθηκαν οι σχέσεις του με χρυσαυγίτες, δήλωσε χτες: «Εγώ ο δεξιός, βαράω προσοχή, όπως λένε στο στρατό, μπροστά σε αυτά που κάνει η αριστερή -δυστυχώς για μας- κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και θα ήλπιζα και ευχόμουν και παρακαλούσα αυτά που κάνουν αυτοί οι άνθρωποι να τα κάνουμε εμείς».
Αλλά και ο ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, Αμβρόσιος, ο οποίος είχε κατηγορηθεί παλαιότερα ότι χάιδευε τη Χρυσή Αυγή λέγοντας, π.χ., ότι θα μπορούσε να αναδειχθεί σε «γλυκιά ελπίδα», έγραψε στο προσωπικό του ιστολόγιο ύμνους για τον Τσίπρα: «Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ ΕΓΕΜΙΣΕ ΑΠΟ ΕΘΝΙΚΗ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ! ΔΟΞΑ ΣΟΙ, Ο ΘΕΟΣ!», «Από τις πρώτες κιόλας στιγμές της αναλήψεως των ευθυνών διακυβερνήσεως της πολύπαθης Χώρας μας ο νέος Πρωθυπουργός και οι Συνεργάτες του εφαρμόζουν μια πολιτική, που αποπνέει ΕΘΝΙΚΗ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ! Φαίνεται πως πέρασε πια η εποχή των μεγάλων και δουλικών ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΝΑΙ σε ΟΛΑ! Περάσαμε στην εποχή της αντιστάσεως! Στην μανία των Ευρωπαίων κατακτητών μας, λέγε με Τρόικα κλπ., αντιτάσσουμε την εθνική μας αξιοπρέπεια! Η στάση του κ. Τσίπρα μας γεμίζει τα στήθη με υπερηφάνεια! Αλλωστε είναι σε όλους γνωστόν, ότι οι μεγάλες νίκες στην πορεία του Εθνους μας ποτέ δεν κατακτήθηκαν από τα Μεγάλα ΝΑΙ, αλλά από τα μεγάλα ΟΧΙ! Αθάνατο παραμένει στη μνήμη μας και στην καρδιά μας το "Μολών λαβέ" του Λεωνίδα και το ΟΧΙ του Ιωάννη Μεταξά!».
«Βεβαίως το παιγνίδι Τσίπρα είναι πολύ επικίνδυνο!» προειδοποιεί ο Αμβρόσιος, δίνοντας μια εικόνα του τι φέρνουν -έτσι και αλλιώς- στο λαό: «Μπορεί να εξοργίσει τους Ευρωπαίους δανειστές - δολοφόνους μας, αλλά είναι καλύτερα μια έντιμη πενία από μια ευτελιστική και ταπεινωτική ευπορία!»
Και καταλήγει στέλνοντας τι ευλογίες του στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ: «Γεια σου, Πρωθυπουργέ κ. Τσίπρα λεβέντη! Βάλε πια μια τελεία και παύλα, στις μονομερείς και εθνοκτόνες υποχωρήσεις μας! Ο Χριστός μαζί Σου! Η Παναγιά μας στο πλευρό Σου!».

Από κοντά και η εφημερίδα «Ακρόπολη», εκδότης - διευθυντής της οποίας είναι ο υποψήφιος στις πρόσφατες εκλογές βουλευτής της Χρυσής Αυγής, Αρης Σπίνος. Εγραφε στο χτεσινό της πρωτοσέλιδο:

«Ολοι οι πατριώτες με μια φωνή», «Να πάνε και οι 6 πολιτικοί αρχηγοί (σ.σ: μαζί και ο Μιχαλολιάκος) μαζί με τον πρωθυπουργό και τον νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας να ενημερώσουν όλα τα ευρωπαϊκά κοινοβούλια. Οποιος δεν ακολουθήσει θα είναι κατάπτυστος από όλους τους Ελληνες»...
Τα συμπεράσματα δικά σας!

Κατάργηση της λιτότητας με λιτό βίο;

Κατάργηση της λιτότητας με λιτό βίο;

«Εμείς συζητάμε για την ανάπτυξη και όχι για τη λιτότητα.
Εχουμε σχέδιο για την ανάπτυξη, την παραγωγική ανασυγκρότηση του τόπου.
Χρειάστηκε μόλις μια εβδομάδα για να καταφέρουμε να γίνουν οι προτάσεις μας σημείο αναφοράς σε ολόκληρο τον κόσμο, να αποδομηθεί το ευρωπαϊκό κατεστημένο που θέλει λιτότητα.
Παρουσιάσαμε το εναλλακτικό σχέδιο της Ελλάδας για την έξοδο από την κρίση.
Μας ζητούν να τηρήσουμε τις δεσμεύσεις μας. Θα σεβαστούμε τους κανόνες αν και διαφωνούμε. Οφείλουμε όμως να τονίσουμε ότι η λιτότητα δεν αποτελεί ιδρυτική συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ενωσης».
Τα αποσπάσματα αυτά, από την ομιλία του Αλ. Τσίπρα στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ενδεικτικά της προσπάθειας να παρουσιάσουν την πολιτική για την ανάκαμψη του κεφαλαίου ως πολιτική ενάντια στη λιτότητα.
Η υπόθεση αυτή, βεβαίως, δεν είναι καινούργια, ούτε εφεύρημα του ΣΥΡΙΖΑ. Από την έναρξη εκδήλωσης της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης το 2008, γίνεται κριτική από μια μερίδα αστών πολιτικών και οικονομολόγων στην επιλογή εφαρμογής μιας περιοριστικής πολιτικής διαχείρισης της κρίσης, με την παρατήρηση ότι αυτή δυσκολεύει την ανάκαμψη, γιατί είναι πολιτική που δεν εξασφαλίζει πόρους για επενδύσεις. Από την άλλη, βέβαια, οι υπερασπιστές αυτής της διαχείρισης λένε ότι μια λιγότερο περιοριστική πολιτική εκτοξεύει τα ελλείμματα και έτσι δυσκολεύεται το πέρασμα στην ανάκαμψη. Οι αντιπαραθέσεις τους βασίζονται σε πραγματικές αντιφάσεις της καπιταλιστικής οικονομίας, που είναι αδύνατο να λυθούν, όμως, δεν κρύβουν το κοινό τους στόχο, την ανάκαμψη για λογαριασμό του κεφαλαίου.

Ο Αλ. Τσίπρας, την περασμένη βδομάδα, σε δηλώσεις του στο «BLOOMBERG», είπε: «Η υποχρέωσή μου να σεβαστώ την καθαρή εντολή του ελληνικού λαού για τέλος της λιτότητας και επιστροφή σε μία αναπτυξιακή ατζέντα, σε καμιά περίπτωση δεν περιλαμβάνει τη μη εκπλήρωση των δανειακών μας υποχρεώσεων απέναντι στην ΕΚΤ και στο ΔΝΤ.
Αντιθέτως, αυτό που σημαίνει είναι ότι χρειαζόμαστε χρόνο ώστε να αναπνεύσουμε και να δημιουργήσουμε το δικό μας μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα ανάκαμψης, το οποίο -μεταξύ άλλων- θα ενσωματώνει τους στόχους των πρωτογενώς ισοσκελισμένων προϋπολογισμών και των ριζικών μεταρρυθμίσεων, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε τα ζητήματα της φοροδιαφυγής, της διαφθοράς και του πελατειακού κράτους. Είμαι πεπεισμένος ότι μία συμφωνία σε αυτό το πλαίσιο θα γίνει αποδεκτή από τους εταίρους μας, αφού το κοινό μας συμφέρον είναι η οικονομική σταθερότητα και η ανάκαμψη για το κοινό μας σπίτι, την Ευρώπη».
Τι εννοεί με το «τέλος της λιτότητας και επιστροφή στην ανάπτυξη»;
Πράγματι, εδώ χρειάζεται να αποκωδικοποιήσουμε το «τέλος της λιτότητας» και για ποιον. Ενάντια στην πολιτική της λιτότητας αυτή τη στιγμή μιλάνε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), η Παγκόσμια Τράπεζα, δηλαδή όλοι οι διεθνείς καπιταλιστικοί οργανισμοί. Τι όμως εννοούν, έχει καμιά σχέση αυτή η λιτότητα με αυτήν που βιώνουν οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα στην τσέπη τους, την αδυναμία τους να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες; Αυτό που λένε είναι ότι χρειάζεται να αντιμετωπιστεί η έλλειψη ρευστού στην αγορά, να διοχετευθεί χρήμα στις επιχειρήσεις μέσω των τραπεζών και του κράτους για να στηριχθούν οι επενδύσεις, που στις σημερινές συνθήκες δυσκολεύονται να πραγματοποιηθούν. Και αυτό το επισημαίνουν ιδιαίτερα για την Ευρωζώνη και την ΕΕ, όπου σημειώνονται δυσκολία στην ανάκαμψη και φόβοι για νέα ύφεση. Σε αυτή την κατεύθυνση συμφωνούν και ορισμένα τμήματα του κεφαλαίου στην Ελλάδα, όπως έχουν εκφραστεί μέσω και των ενώσεών τους, π.χ., τον ΣΕΒ. Υποστηρίζουν ότι η ανάκαμψη που θα πραγματοποιηθεί θα δώσει τη δυνατότητα ώστε να σημειωθεί και κάποια βελτίωση στη ζωή των εργαζομένων, να αντιμετωπισθεί η ανεργία. Βεβαίως, η όποια βελτίωση δε θα σημάνει αποκατάσταση των απωλειών των εργαζομένων, όλων όσα έχασαν την περίοδο της κρίσης. Ταυτόχρονα, η διεθνής εμπειρία αποδεικνύει ότι όπου εφαρμόστηκε μια λιγότερο περιοριστική πολιτική δεν υπήρξε θεαματική μείωση της ανεργίας. Μείωση της ανεργίας υπήρξε μόνο στατιστικά, εφαρμόζοντας ουσιαστικά μέτρα μοιράσματός της με θέσεις εργασίας μερικής και προσωρινής απασχόλησης, κακοπληρωμένες.
Αυτό που συγκαλύπτεται είναι ότι οι στόχοι υπεράσπισης της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας για τους επιχειρηματικούς ομίλους συνοδεύεται πάντα από αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις, ανεξάρτητα από τον τρόπο υλοποίησής τους. Ανεξάρτητα αν κρατηθούν συμπιεσμένοι οι μισθοί ή εάν δίνονται παροχές στο κεφάλαιο για να διατηρηθούν σε ένα ελάχιστο επίπεδο, ανεξάρτητα αν προχωρήσουν ιδιωτικοποιήσεις ή συμπράξεις του κράτους με τα μονοπώλια κ.ά.
Απόδειξη οι ίδιες οι ΗΠΑ. Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπ. Ομπάμα, στηρίζοντας την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ κόντρα στη Γερμανία, είπε ότι: «Δεν μπορείς να συνεχίζεις να ξεζουμίζεις τις χώρες που βρίσκονται σε ύφεση. Η συλλογή των φόρων στην Ελλάδα ήταν διάσημα τραγική. Νομίζω ότι η Ελλάδα, για να μπορέσει να γίνει ανταγωνιστική στην παγκόσμια αγορά, έπρεπε να δρομολογήσει μια σειρά από αλλαγές. Είναι πολύ δύσκολο να γίνουν αυτές οι αλλαγές, αν το επίπεδο διαβίωσης των πολιτών έχει πέσει κατά 25%». Ομως, η κυβέρνησή του, που δεν εφάρμοσε «πολιτική λιτότητας» για να διαχειριστεί την κρίση, διεύρυνε τις ταξικές ανισότητες.
Ετσι, στις 21/1/2015 δημοσιεύτηκε στη «HuffPost Greece» ότι «οκτώ χρόνια μετά την έναρξη της παγκόσμιας τραπεζικής κρίσης, ο Μπάρακ Ομπάμα θέτει θέμα μείωσης των οικονομικών ανισοτήτων και ρύθμισης της αγοράς εργασίας». Επίσης, το Νοέμβρη του 2014, μετά τις ενδιάμεσες εκλογές στις ΗΠΑ, στην οικονομική εφημερίδα «Les Echos» δημοσιεύτηκε το εξής: «Οι ανισότητες αυξάνονται, όπως και εκείνοι που έχουν όλο και λιγότερα να ξοδέψουν. Υπάρχουν όλο και περισσότερες αποταμιεύσεις αλλά λιγότερες επενδύσεις και μικρότερη κατανάλωση. Την ίδια ώρα, εταιρείες όπως η "Apple" αλλά και άλλοι παγκόσμιοι κολοσσοί κάθονται πάνω σε βουνά ζεστού χρήματος που δεν ξέρουν τι να τα κάνουν. Τα χρήματα συγκεντρώνονται στα χέρια λίγων "happy fews", επιχειρήσεων και ιδιωτών». Αρα η κατάργηση της πολιτικής της λιτότητας δε γίνεται για να φέρει ανακούφιση στο λαό, αλλά ενίσχυση του κεφαλαίου.
Το πρόγραμμα που θα φέρουν θα περιέχει τους ίδιους αντιλαϊκούς όρους
Και αυτό, στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται τόσο από τη δήλωση για «εκπλήρωση των δανειακών μας υποχρεώσεων μας απέναντι στην ΕΚΤ και στο ΔΝΤ», όσο και από τους «πρωτογενώς ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και τις ριζικές μεταρρυθμίσεις».
Αλλωστε και ο υπουργός Οικονομικών, Γ. Βαρουφάκης, είπε σε συνέντευξή του στο «Βήμα», την 1/2/2015: «Θα περιοριστούμε στο λιτό βίο. Ειδικά εγώ, ως υπουργός Οικονομικών, είμαι αποφασισμένος να μην αφήσω τον Προϋπολογισμό να εκτροχιαστεί. Σας διαβεβαιώνω ότι δεν πρόκειται να υπάρξει μετατροπή των πρωτογενών πλεονασμάτων σε πρωτογενές έλλειμμα... δεν θα πέσουμε σε πρωτογενές έλλειμμα».
Ακόμη, μετά τη συνάντησή του με το Γερμανό υπουργό Οικονομικών, Β. Σόιμπλε, είπε: «Δεν είναι ότι θα πετάξουμε το παρόν πρόγραμμα, το 60% - 70% των μέτρων θα τα θέλαμε και εμείς, το πρόβλημα είναι ότι του λείπουν πολύ σημαντικές μεταρρυθμίσεις». Ο δε Αλ. Τσίπρας, στην ομιλία του στην κοινοβουλευτική ομάδα, είπε ότι θα προωθήσουν μεταρρυθμίσεις ,«όχι γιατί κάποιοι μας τις ζητάνε αλλά γιατί εμείς το θέλουμε».
Ο «λιτός βίος»
«Κατάργηση της λιτότητας» αλλά θα διάγουμε «λιτό βίο». Αντιφατικό θα πει κανείς αλλά και αυτό αποδεικνύει ότι η «κατάργηση της λιτότητας» σημαίνει χρήμα για ενίσχυση του κεφαλαίου. Αυτή είναι η προτεραιότητα. Αλλωστε, η επιμονή σε πρωτογενή πλεονάσματα, ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και μεταρρυθμίσεις για ανάπτυξη, καπιταλιστική βεβαίως, αυτό δείχνουν. Είναι μια πολιτική που προσδοκά να φέρει κέρδη στους επιχειρηματικούς ομίλους και καπιταλιστική ανάκαμψη και, ταυτόχρονα, μπαλώματα στην ακραία φτώχεια και εξαθλίωση και όχι, βεβαίως, κάλυψης όλων των απωλειών της περιόδου της κρίσης για την εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, που απαιτεί κατάργηση όλων των αντεργατικών - αντιλαϊκών νόμων, κάλυψη όλων των αναγκών των οικογενειών τους. Η εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να κάνουν στις διεκδικήσεις τους «ρούπι» πίσω απ' αυτά. «Ρούπι» πίσω από τις ανάγκες τους. Αυτές οι διεκδικήσεις απαιτούν λαϊκή δράση κόντρα στα μονοπώλια, στο κεφάλαιο, στην ΕΕ, χειραφέτηση από την πολιτική τους. Η μείωση των απαιτήσεων στη ζωή τους οδηγεί στην ανεπίστρεπτη φτώχεια. Και ας σκεφτούν. Μπορεί μια οικογένεια να ζήσει στοιχειωδώς με 800 ευρώ το μήνα, όπως έχει οριοθετήσει ο ΣΥΡΙΖΑ;

TOP READ