20 Ιουν 2012

H βoυλγαρική αστική τάξη δεν θέλει να μπει στην Ευρωζώνη


H βoυλγαρική αστική τάξη δεν θέλει να μπει στην Ευρωζώνη 
 Από την iefimerida




 Η Βουλγαρία πληροί όλες τις προϋποθέσεις για την ένταξή της στην ευρωζώνη, όμως, υπό αυτές τις συνθήκες δεν θα εισέλθει σ' αυτήν, δήλωσε ο πρωθυπουργός Μπόικο Μπορίσοφ.


 Επικαλούμενος επικαιροποιημένα στοιχεία για την πορεία σύγκλισης των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), που έδωσε στη δημοσιότητα η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ο κ. Μπορίσοφ ανέφερε πως, προς το παρόν, η χώρα του δεν έχει πρόθεση να θέσει υποψηφιότητα ένταξης στην ευρωζώνη, παρ' όλο που, όπως τόνισε, είχε πληθωρισμό 2,7% (σε ετήσια βάση) τον περασμένο Μάρτιο, με το μέσο στην ΕΕ να είναι στο 3,1% κι έλλειμμα προϋπολογισμού της τάξεως του 2,1% του ΑΕΠ, χαμηλότερο δηλαδή από το όριο του 3% των κριτηρίων του Μάαστριχτ.


 Από την 1η Μαΐου του τρέχοντος έτους, ο κατώτερος μισθός στη Βουλγαρία αυξήθηκε από 270 λέβα (περίπου 135 ευρώ) σε 290 λέβα, ενώ την 1η Ιουνίου, 12 μήνες πριν από τις (τακτικές) βουλευτικές εκλογές, σημειώθηκε και αύξηση της κατώτερης σύνταξης, από 136 σε 145 λέβα (περίπου 72,5 ευρώ).




 Σύμφωνα με πρόσφατη ανακοίνωση του Εθνικού Ινστιτούτου Ασφάλισης της Βουλγαρίας, από την αύξηση αυτή θα επωφεληθούν 736.000 συνταξιούχοι της χώρας.


 Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Eurostat, τα οποία έδωσε στη δημοσιότητα το Εθνικό Στατιστικό Ινστιτούτο της Βουλγαρίας, το Δεκέμβριο του 2011, «η κόκκινη γραμμή» της φτώχειας στη Βουλγαρία το 2009 ήταν 295 λέβα (περίπου 148 ευρώ). Τότε, κάτω από το όριο της φτώχειας ζούσαν ενάμισι εκατομμύριο Βούλγαροι, σύμφωνα με την ευρωπαϊκή αυτή υπηρεσία.


 Το Φεβρουάριο του 2012 δόθηκαν, επίσης, στη δημοσιότητα τα αποτελέσματα μεγάλης έρευνας της Παγκόσμιας Τράπεζας, σύμφωνα με την οποία η φτώχεια στη Βουλγαρία αυξήθηκε κατά 2 % στο διάστημα 2010 - 2011, με συνέπεια κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας να διαβιεί το 23 % των νοικοκυριών στη χώρα.
 Κόκκινη προπαγάνδα εκτοξεύθηκε από  Redfly

Το ΚΚΕ και οι Αντιφασιστικές Ενώσεις Αυτοάμυνας (1932)


Το ΚΚΕ και οι Αντιφασιστικές Ενώσεις Αυτοάμυνας (1932)




Στο πλαίσιο της «πάλης κατά του φασισμού και των φασιστικών οργανώσεων», το ΚΚΕ προχώρησε το 1932 στην σύσταση Αντιφασιστικών Ενώσεων Αυτοάμυνας. Μια πολιτική που στηριζόταν στην εφαρμογή του «ενιαίου μετώπου», τόσο με τους «συντηρητικούς», όσο και με τους «αρχειομαρξιστές, λικβινταριστές, φραξιονιστές και ανοργάνωτους εργάτες.»


Στο κείμενο της σχετικής απόφασης τονιζόταν:


«Η γενίκευση και όξυνση της επίθεσης της μπουρζουαζίας και του κράτους κατά των εκμεταλλευομένων μαζών, συνοδεύεται από την επίταση των μεθόδων ανοιχτής φασιστικής καταπίεσης, από τον επιταχυνόμενο ρυθμό φασιστικοποίησης της μπουρζουαζίας, του κράτους, όλων των αστικών κομμάτων.


Η ένταση αυτή της φασιστικοποίησης χαρακτηρίζεται και από την ίδρυση και οργάνωση πολυάριθμων φασιστικών οργανώσεων, με την ενίσχυση και πρωτοβουλία κυβέρνησης, κράτους και όλων των αστικών κομμάτων. 


Σκοπός των οργανώσεων αυτών είναι το σπάσιμο των απεργιών και των οικονομικών αγώνων των μαζών, η διάλυση των επαναστατικών οργανώσεων, συγκεντρώσεων, συνελεύσεων κλπ, η δολοφονία επαναστατών εργατών, η μιλιταριστικοποίηση της νεολαίας, η αναζωπύρωση του εθνικισμού, η ενεργός συμμετοχή στις προετοιμασίες καινούργιων πολέμων, η διευκόλυνση και η οργάνωση του περάσματος στον ανοιχτό φασισμό.


Με ιδιαίτερο πάθος και εξοντωτικούς σκοπούς οι οργανώσεις αυτές στρέφονται κατά των εθνικών μειονοτήτων της Μακεδονίας και Θράκης και κατά των εβραίων Θεσσαλονίκης. Το κράτος ανοιχτά και επίσημα ενισχύει και καθοδηγεί τα πογκρόμ και τις επιθέσεις των φασιστικών αυτών συμμοριών κατά των εβραίων και των εθνικών μειονοτήτων.


Η οργάνωση της πάλης των μαζών, κατά των φασιστικών αυτών συμμοριών, για την υπεράσπιση των απεργιών, συνδικάτων, συλλόγων, λεσχών, της ζωής των εργατών, των εθνικών μειονοτήτων κλπ μπαίνει μπροστά στο ΚΚΕ άμεσα και επιτακτικά…


Σκοπός των αντιφασιστικών ενώσεων αυτοάμυνας είναι η κινητοποίηση των πλατειών στρωμάτων των εργαζομένων και η οργάνωσή των για την πάλη κατά των φασιστικών συμμοριών, κατά της διείσδυσής των στα εργοστάσια και τις εργατικές συνοικίες, κατά των επιθέσεων, των λεηλασιών, των δολοφονιών που οργανώνουν, για την υπεράσπιση των απεργιών, των συνδικάτων, των λεσχών, των συγκεντρώσεων, κλπ.»[1]


Από το βιβλίο του Α. Γκίκα “Ρήξη και ενσωμάτωση: Συμβολή στην Ιστορία του εργατικού-κομμουνιστικού κινήματος του Μεσοπολέμου (1918-1936)”, σελ.229-230

Η Συνθήκη Σένγκεν


Η Συνθήκη Σένγκεν
Η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ιδιαίτερα μετά το Μάαστριχτ, οδήγησε μεγάλα στρώματα εργαζομένων, αγροτών και άλλων μεσαίων στρωμάτων να προβάλουν αντίσταση, που βαθμιαία διευρύνεται και σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα. Ετσι προκύπτει για τους ιθύνοντες της ΕΕ η ανάγκη να καταγράφονται και να παρακολουθούνται οι δραστηριότητες του κινήματος που αντιστέκεται. Για το σκοπό αυτό ενισχύονται οι κατασταλτικοί μηχανισμοί σε εθνικό και κοινοτικό επίπεδο.
Ακριβώς γι' αυτό προωθείται η εφαρμογή της Συνθήκης Σένγκεν και η ενίσχυση των αρμοδιοτήτων και του ρόλου της ευρωαστυνομίας (Europol), με μηχανισμούς παρακολούθησης και καταστολής για τη διαφύλαξη της εξουσίας του κεφαλαίου, με αστυνομικούς - στρατιωτικούς θεσμούς για ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και εμπορευμάτων και τη χειραγώγηση των εργαζομένων και των κινημάτων τους.
Στο Αμστερνταμ αποφασίστηκε η Συνθήκη Σένγκεν να ενταχθεί στο Κοινοτικό Δίκαιο, με τη μορφή πρωτοκόλλου, ως κεκτημένο, δηλαδή ως μίνιμουμ σύστημα ασφαλείας της ΕΕ, όπου θα προσχωρήσουν και οι χώρες που θα ενταχθούν μελλοντικά στην Ενωση. Από την υποχρέωση εφαρμογής της Συνθήκης Σένγκεν εξαιρούνται μόνον η Βρετανία και η Ιρλανδία.
Η Συνθήκη Σένγκεν προβλέπει τη δημιουργία μιας τεράστιας τράπεζας πληροφοριών με μερικές χιλιάδες τερματικά, στην οποία θα συγκεντρώνονται δεδομένα για τα πάντα, πρόσωπα και πράγματα. Ο πραγματικός στόχος είναι ο περιορισμός ή και η εξάλειψη των αντιδράσεων για την ασκούμενη πολιτική. Στα πλαίσια αυτά, η Σένγκεν έρχεται επίσης να κάνει πιο αυστηρό και άμεσο έλεγχο προσώπων στην επικράτεια των χωρών της Σένγκεν, τα οποία προέρχονται από τρίτες χώρες, με σκοπό τον περιορισμό της μετανάστευσης και του πολιτικού ασύλου.
Ενα από τα χαρακτηριστικά στοιχεία της Συνθήκης Σένγκεν είναι η ανατροπή μιας βασικής αρχής του νομικού συστήματος, όχι μόνο του ελληνικού, ότι, δηλαδή, ο κάθε άνθρωπος θεωρείται αθώος μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου. Τώρα λοιπόν, όλοι θεωρούνται ένοχοι, χωρίς να έχουν μάλιστα τη δυνατότητα να υποστηρίξουν την αθωότητά τους. Στην αποκορύφωση αυτής της αποτρόπαιης θεωρίας, η Συνθήκη Σένγκεν ορίζει ότι προϋπόθεση για την παρακολούθηση είναι, μεταξύ άλλων, οι ενδείξεις "τέλεσης προπαρασκευαστικών ενεργειών για διάπραξη εγκλήματος" και η αυθαίρετη εκτίμηση ότι το συγκεκριμένο άτομο είναι ύποπτο να διαπράξει στο μέλλον (!) αξιόποινες πράξεις. Με λίγα λόγια, αν οι "αρχές" κρίνουν ότι κάποιος σκέπτεται κάτι που θεωρείται "αξιόποινο", τότε αυτομάτως τίθεται υπό παρακολούθηση!
Πώς και από ποιον θα κρίνονται οι "αξιόποινες" πράξεις, τελικά, ποιες θα είναι οι "αξιόποινες" πράξεις, τις οποίες θέλει, δήθεν, να αντιμετωπίσει η Συνθήκη; Είναι μόνο αυτές που εμπίπτουν στο κοινό Ποινικό Δίκαιο;
Αν ήταν έτσι, τότε μηχανισμός για την αντιμετώπιση αυτών των εγκλημάτων υπάρχει, είναι η Ιντερπόλ, η συνεργασία των αστυνομικών αρχών. Αυτό που ενδιαφέρει τους αρχιτέκτονες της Συνθήκης Σένγκεν είναι να προλάβουν, να ελέγξουν και, τελικά, να καταστείλουν το κίνημα κατά της "κοινοτικής νομιμότητας". Καθώς το κοινοτικό Δίκαιο υπερισχύει πλέον των εθνικών νομοθεσιών, καθώς οι πολιτικές επιλογές του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών τείνουν να αποκτήσουν την ισχύ νόμου για τους λαούς των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, απαιτείται ένας τέτοιος μηχανισμός, που θα στρέφεται κατά των μη "πολιτικά ορθών". Οποιος αντιτίθεται στην Ευρωπαϊκή Ενωση, όποιος αντιδρά στις επιλογές της, όποιος αντιμάχεται τις συνέπειες από την πολιτική της, όποιος σκέπτεται απλώς να αντιδράσει, αυτός είναι ο "εχθρός".

Ομορφος κόσμος...



Ομορφος κόσμος...


Η Αμβέρσα, για όποιον δεν έχει και πολλές γνώσεις γεωγραφίας, είναι μια μεγάλη και ωραία πόλη στο Βέλγιο. Εχει ένα από τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα λιμάνια της Ευρώπης. Στο παρελθόν, γνώρισε μεγάλες δόξες και έχει να επιδείξει επιτεύγματα αρχιτεκτονικά και καλλιτεχνικά, όπως τα παλάτια του μεγάλου Γοδεφρείδου, τα έργα του Βαν Ντάικ, την περίφημη αποκαθήλωση του Ρούμπενς.
Αλλά και στις μέρες μας, στην εποχή της καπιταλιστικής άνθησης (ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση του επάρατου κομμουνιστικού στρατοπέδου, που απείλησε προς στιγμήν να ανατρέψει το ωραίο μας κοινωνικό σύστημα), η Αμβέρσα έχει να επιδείξει και να προσφέρει στους επισκέπτες της σύγχρονα θεάματα και απολαύσεις που δεν τις βάζει ο νους του ανθρώπου... Οσοι είχατε την ευκαιρία και την τύχη να παρακολουθήσετε προχτές τις εικόνες, που μας πρόσφεραν χορταστικά και τα δικά μας, εδώ, τα τηλεοπτικά "κανάλια", θα συμφωνήσετε πως η Αμβέρσα πρωτοπορεί αναμφισβήτητα και στην παροχή "ερωτικών υπηρεσιών". Σε μια από τις κεντρικότερες οδούς, και σε μια ολόκληρη σειρά από πολυτελείς βιτρίνες, εκτίθεται εμπόρευμα ζωντανό, ζεστή, ρόδινη σάρκα, για όλα τα γούστα. Ολόγυμνα λαχταριστά κορίτσια, όμορφα και δροσερά σαν τα κρύα νερά, ξανθά, μελαχρινά ή καστανά, ηλικίας το πολύ 18 έως 20 ετών, προερχόμενα κυρίως από τις πρώην σοσιαλιστικές Δημοκρατίες, ποζάρουν σε στάσεις "άκρως αποκαλυπτικές", και υπόσχονται στους μερακλήδες στιγμές ανεπανάληπτες...
Κι αυτά, βέβαια, είναι μόνο η βιτρίνα. Γιατί πίσω απ' το παραβάν, για τους πιο... απαιτητικούς πελάτες, υπάρχει και το ακόμα πιο λαχταριστό εμπόρευμα. Κοριτσάκια, ή και αγοράκια, δέκα, ακόμα και οχτώ χρόνων, που προσφέρονται αφειδώς από τους μάνατζερ του είδους, προς ικανοποίησιν της εκλεκτής πελατείας, που δεν παζαρεύει την τιμή, προκειμένου να γευτεί τις πλέον υψηλές απολαύσεις. Ανυπακοή και άρνηση "προσφοράς υπηρεσίας" δεν επιτρέπονται σ' αυτά τα δυστυχισμένα πλάσματα, που ήρθαν στο δυτικό μας "Παράδεισο" με ελπίδες και όνειρα, να βρουν μια καλύτερη μοίρα κάτω απ' τον ήλιο. Η ρώσικη μαφία, αναφέρει το σχετικό ρεπορτάζ, δεν ανέχεται τέτοια απειθαρχία. Αν κάποιο απ' αυτά τα κορίτσια εκφράσει την παραμικρή άρνηση, θα βρεθεί την άλλη μέρα πνιγμένο σε κάποιο κοντινό κανάλι.
Παρ' όλα αυτά, παρήγορο και λίαν ελπιδοφόρο είναι το μήνυμα που μας έρχεται τελευταία, από τον μεγάλο μας "ποιμένα" τον Αγιο Χριστόδουλο, ο οποίος, με θέρμη και αποφασιστικότητα ανέλαβε "σταυροφορίαν", διά την πάταξιν της παιδικής πορνείας και εγκληματικότητας... Συγκεντρώνει, λέει, χρήματα, ν' αγοράσει μ' αυτά πολλές ακόμα χιλιάδες σταυρουδάκια, για να τα μοιράσει "ιδιοχείρως" σε όλα τα παιδάκια του κόσμου, και ιδιαίτερα σ' αυτά των πρώην σοσιαλιστικών χωρών, που, όπως ο ίδιος δήλωσε ευθαρσώς (και ανερυθριάστως, θα πρόσθετε κανείς), "απέκτησαν προσφάτως την ελευθερίαν των και πορεύονται τώρα, μαζί με την μεγάλην οικογένειαν των πολιτισμένων λαών, την οδόν της αγάπης και της ευημερίας"... Ετσι, με την επιστροφή όλου του ποιμνίου εις τας αγκάλας της Εκκλησίας μας, η πορνεία και η εγκληματικότητα αυτομάτως θα εξαλειφθούν και τα όποια άλλα μικροτραύματα της καλής μας κοινωνίας θα επουλωθούν...
Αλλά, ουαί υμίν, Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί! Με σταυρουδάκια, με ευχολόγια και αλοιφές κομπογιαννίτικες, δεν μπορείτε να εξωραϊσετε το σάπιο κόσμο σας και να σκεπάσετε την αγιάτρευτη πληγή, που παραβρώμισε και δηλητηριάζει το σώμα ολόκληρης της ανθρωπότητας. Υπάρχουν σ' αυτή τη Γη, και οι γερές ρίζες, και τα υγιή βλαστάρια τους, που θα της ξαναδώσουν τη ζωή, όπως το είπε και ο ποιητής, "δεν αποπαίδισεν η πλάση". Το ποτάμι της πορείας προς το σοσιαλισμό, που για λίγο το στομώσατε με μέσα άνομα και άτιμα, θα καβαλήσει πάλι τα φράγματα και θα συνεχίσει με μεγαλύτερη ορμή το δρόμο του. "Με τα 'ργανα λαφριά, βαριά / σε πέλαγα και σε στεριά", με τρομπέτες και με σάλπιγγες, οι λαοί θα τη "λαλήσουν" ξανά τη Λευτεριά τους. Με το ρόπαλο του Ηρακλή, με τσεκούρια και με απελατίκια καρφωτά, θ' ανοίξουν στα δυο το κεφάλι αυτό του "όμορφου κόσμου" της σαπίλας και της διαφθοράς, που προσκυνάτε και υπηρετείτε. Ο ήλιος της δικαιοσύνης θ' ανατείλει λαμπερός και αχτιδοβόλος στο φρύδι της Ανατολής. Ο σοσιαλισμός θα νικήσει!
Βασίλης ΦΥΤΣΙΛΗΣ

Το αγόρι της οδού Αγησιλάου!



Το αγόρι της οδού Αγησιλάου!
Κύριοι της κυβέρνησης, και εσείς του ΠΑΣΟΚ, που υπήρξατε κυβέρνηση και νομιμοποιήσατε την πορνεία σαν επάγγελμα, αλλά και εσένα τρυφερέ δήμαρχε της Αθήνας που γέμισες την πόλη με καρδούλες, αλλά και όλους εσάς τους πυλώνες του συστήματος, την οικονομική εξουσία, την εκκλησία, τη δικαιοσύνη, τον Τύπο, τα κανάλια, την αστυνομία, ...είμαι υποχρεωμένος να σας ζητήσω συγνώμη, σας είχα παρεξηγήσει! Μαθαίνω ευχάριστα πράγματα! Θα αφήσετε, λέει, την υποκρισία και θα δείξετε το πραγματικό πρόσωπό σας! Θα ολοκληρώστε, επιτέλους, ένα έργο! Θα βάλετε, μου είπαν, όλα αυτά τα δυστυχισμένα κορίτσια που κυκλοφορούν στους μικρούς και σκοτεινούς δρόμους του κέντρου της πρωτεύουσας σε βιτρίνες! Οπως έκαναν οι κρεοπώλες με τα κρέατα.
Χαιρετίζω τη σκέψη σας! Βάζοντας όλη αυτή τη δυστυχία στις βιτρίνες, τουλάχιστον θα γλιτώσει από το κρύο! Αφήστε που θα καθαρίσει και η πόλη! Πώς κάνει η γάτα με τα σκατά της! Χώστε την ασχήμια, για να μην προκαλεί! Βλάκες είναι στο εξωτερικό; Βρυξέλλες, Αμβούργο κ.α.; Αφήστε που στις βιτρίνες θα πουλιέται ευκολότερα το εμπόρευμα, αφού οι έμποροι της λευκής σάρκας θα μπορούν να το καλλωπίζουν, να το φωτίζουν, να το ντεκοράρουν και να το κάνουν πιο ελκυστικό, όπως συμβαίνει με όλα τα άλλα εμπορεύματα. Τα ρούχα, τα ηλεκτρικά, τα αυτοκίνητα. Πράγμα δεν είναι για εσάς και τα κορίτσια; Και αφού τα εντοιχίσετε, τα καρφώσετε σωστότερα στον τοίχο, δημιουργήστε και μια κεντρική αγορά, όπου εκεί θα συγκεντρώνεται το εμπόρευμα από την Ελλάδα και το εξωτερικό και στη συνέχεια θα διοχετεύεται στις βιτρίνες και από εκεί στον πελάτη! Εύκολα πράγματα, δηλαδή! Εγώ θα σας πρότεινα το εμπόρευμα να το βάλετε και στο χρηματιστήριο!
Αλλά, τι λέω! Εσείς είστε μανούλες σε αυτά! Βάζοντας τα κορίτσια στις βιτρίνες, σκεφτήκατε ότι θα τα έχετε πάντα κάτω από τον πλήρη έλεγχό σας. Και τον έλεγχο των επίσημων εμπόρων! Με τους επίσημους εμπόρους δεν είστε; Δεν πιστεύω να ενισχύετε όλους αυτούς με τα πανέρια; Ολο αυτό το φτωχό παραεμπόριο που διαπιστώνουμε κάθε μέρα; Οι ελεύθερες πόρνες, κύριοι, αυτές που βρίσκουν μόνες τους τον πελάτη, όλο και κάποια κομπίνα θα κάνουν. Κάποια τολμηρή από αυτές σίγουρα θα κρύψει μια από τις επαφές, θα χώσει τα χρήματα σε μέρος δύσκολο να τα βρει το αφεντικό! Ασε που μπορεί να ξεφύγει οριστικά από την πορνεία! Στις βιτρίνες δε θα χάνεται ούτε ένα ευρώ! Ούτε μια γυναίκα! Και οι εισπράξεις, που σας ενδιαφέρουν, θα γίνονται από ειδικευμένους ταμίες! Επιπλέον, θα παίρνει και η εφορία τα δικά της! Αλλά και ο δήμαρχος τα δικά του. Και η αστυνομία τα δικά της, φυσικά!
Στις βιτρίνες, επίσης, σκεφτήκατε, και καλά κάνατε, θα μπορείτε να επεκτείνετε το εμπόριο! Να τραβάτε σε DVD τις συνευρέσεις, να βγάζετε φωτογραφίες, να ηχογραφείτε τους αναστεναγμούς (και τις κραυγές πόνου και απελπισίας των κοριτσιών) και όλα αυτά να τα πουλάτε στη συνέχεια. Αλλες χρυσές δουλειές! Αλλά, και αυτό είναι το πιο σατανικό που σκεφτήκατε, θα μπορείτε όταν κάποιο κορίτσι αρρωστήσει, κάποια γυναίκα γεράσει, να τις βγάζετε από τις βιτρίνες και να τις χώνετε σε σακούλες και να τις πετάτε ανέξοδα στα σκουπίδια! Τα κρεματόρια των ναζιστών κοστίζουν του κόσμου το χρήμα, αφήστε που έχουν και κακό όνομα! Σακούλες, σκουπίδια, χωματερή! Τελειώσατε! Οπως τα σούπερ μάρκετ.
Είστε σωστοί και άψογοι! Αφού παράγετε την πορνεία, πρέπει και να τη διαχειριστείτε! Αν έβγαινε από τα δέντρα, θα την αφήνατε στη φύση! Τώρα είναι δική σας η ευθύνη. Το σύστημά σας τη γεννάει! Οι νόμοι σας την επικυρώνουν! Εσείς, δυστυχώς, πρέπει να κάνετε τη βρωμοδουλειά! Αν είχατε δικαίωμα, θα σφάζατε αυτά τα κορίτσια για να μην κρυώνουν! Για να μην εξευτελίζονται! Για να μην πονάνε! Καλοσύνη σας, που τα μεταχειρίζεστε σαν κρέατα! Που τα βάζετε σε γυάλινες βιτρίνες, όπως οι χασάπηδες!
Α, κάτι σας διέφυγε! Ο νόμος που αφορά σε «Εκδιδόμενα με αμοιβή πρόσωπα και άλλες διατάξεις» δεν περιλαμβάνει τίποτα για το αγόρι που ακουμπάει στο κολονάκι της τροχαίας στην οδό Αγησιλάου και περιμένει τον πελάτη! Με αυτό τι θα γίνει; Σκεφτείτε, σας παρακαλώ, κάτι και γι' αυτό!

Μαρτυρία - σοκ για τη Χρυσή Αυγή!


Μαρτυρία - σοκ για τη Χρυσή Αυγή!


    Μαρτυρία - σοκ για τη Χρυσή Αυγή!
    "Σήμερα είδα ράμματα στο κεφάλι ενός γνωστού μου Ρωσοπόντιου και τον ρώτησα τι του συνέβη. Η απάντηση ήταν απίστευτη... Συμμετείχε σε ένα ντου της Χ.Α σε ένα σπίτι όπου διέμεναν Πακιστανοί υπήκοοι στον... Ασπρόπυργο και κυριολεκτικά τους θέρισαν!
    Το'παιξα ανήξερος-σχεδόν γοητευμένος- και άρχισα να τον ρωτάω τι γίνεται εκεί.
    Όποιος λοιπόν συμμετέχει ενεργά σε τέτοιες επιχειρήσεις έχει πρώτα απ' ολα δωρεάν ρουχισμό(μπλουζάκια-παντελόνια-αρβύλες) της χ.α αλλά και εξοπλισμό(στιλέτα-ρόπαλα ακόμα και πιστόλια).
    Επίσης έχουν έκπτωση 40% σε συγκεκριμένα Σούπερ μάρκετ και 65% έκπτωση σε πρατήρια της nike και της addidas!!!
    Φυσικά δεν τελειώνει εδώ...όποιος συμμετέχει σε επιχειρήσεις μετά τις 10 το βράδυ(οι οποίες μου άφησε να εννοηθεί οτι είναι δολοφονικές από τους σκληρούς πυρήνες) λαμβάνει ένα bonus το μήνα περί τα 500 ευρώ!!!
    Οι επιθέσεις είναι πολύ καλά οργανωμένες με τσιλιαδόρους και σε συνεννόηση με τις αστυνομικές αρχές!!!
    Στις επιχειρήσεις αυτές η πλειοψηφία που λαμβάνει μέρος είναι αλλοδαποί μετανάστες(Ρώσοι-Αλβανοί κ.α.)και οι"Έλληνες" που συμμετέχουν κάνουν χρήση κοκαΐνης η οποία κι αυτή είναι δωρεάν φυσικά... "ελα να δεις πως είναι..περνάμε πολύ ωραία...", μου είπε...
    Πίσω απ' αυτή τη μάστιγα που ονομάζεται Χ.Α υπάρχουν όπως διαφαίνεται εύποροι μεγαλοκαταστηματάρχες και μεγαλοκαρχαρίες οι οποίοι πριμοδοτούν την οργάνωση αυτή με σκοπό άλλου είδους οφέλη ενώ οι θεσμοί και οι νόμοι του κράτους δεν ισχύουν γι' αυτούς αφού η αστυνομία τους προστατεύει πολύ καλά!!!
    Μετανάστες για λίγα χρήματα χτυπούν και σκοτώνουν μετανάστες...Κραμερ εναντίον Κραμερ και η τρέλα αυτή που θα καταλήξει?
    Όμως το χειρότερο είναι ότι όλοι εμείς τους παρακολουθούμε αποσβολωμένοι ενώ αυτοί γιγαντώνονται μέσα στην ελλειπή δημοκρατικής παιδείας αστική τάξη η οποία προκειμένου να διαφυλάξει τη περιουσία και την εκμετάλλευση της, αλλά και τα τόσα χρόνια ανοχής σ' ένα ατελείωτο πολιτικό αλισβερίσι τώρα εναποθέτει τις ελπίδες της στη βία, στην επιβολή, στην τρομοκρατία και τον φασισμό της εγκληματικής οργάνωσης που ονομάζεται Χ.Α.
    Φεύγοντας μου ψυθίρισε: "ό,τι πρόβλημα έχεις πάρε με τηλέφωνο...."
    πηγή:erea.gr

    Συνηθίστε την εικόνα ...


    Συνηθίστε την εικόνα ... 






     Eκατοντάδες Αθηναίοι βρέθηκαν σήμερα το πρωί στο Πεδίο του Άρεως, προκειμένου να πάρουν δωρεάν ένα πακέτο λαχανικά, το οποίο διανεμόταν από τον αγροτικό συνεταιρισμό «ΑΝΑΤΟΛΗ» της Ιεράπετρας.


     Από πολύ νωρίς σχηματίστηκε μια τεράστια ουρά, ενώ χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι αν και η διανομή είχε προγραμματιστεί να ξεκινήσει στις 10 το πρωί άρχισε από τις 8.30, λόγω της μαζικής προσέλευσης.


     Προσωπικό της Δημοτικής Αστυνομίας είχαν διατεθεί για την τήρηση της ομαλότητας και για την εύρυθμη διαδικασία της διανομής, καθώς δεν ήταν λίγοι αυτοί που επιχείρησαν να πάρουν και δεύτερο κιβώτιο, γεγονός που προκαλούσε μικροεντάσεις.


     Τα διανεμόμενα προϊόντα βρίσκονταν σε κλειστές συσκευασίες των 10-11 κιλών και συνολικά διατέθηκαν 2.700 κιβώτια. Το κόστος του κάθε κιβωτίου στο εμπόριο θα κοστολογούνταν στα 12 ευρώ και τα προϊόντα που περιείχε ήταν ντομάτες, αγγούρια, μελιτζάνες και πιπεριές από την περιοχή Ανατολή της Ιεράπετρας.

    Ο Καρατζαβέλης


    Ο Καρατζαβέλης  






    Με το καλό, λοιπόν! Σε λίγες ώρες θα γεννηθεί η νέα μας κυβέρνηση, ως καρπός τής τρικομματικής παρτούζας ΝουΔου-ΠαΣοΚ-ΔημΑρ. Δεξιοί, σοσιαλιστές κι αριστεροί μπερδέψανε τα μπούτια τους και με τις αλλαξοκωλιές τους κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα τερατάκι, το οποίο πριν καμμιά δεκαπενταριά χρόνια θα αδυνατούσε να συλλάβει ο νους και του πλέον ευφάνταστου συγγραφέα μυθιστορημάτων φαντασίας.


     Μπορεί ετούτη η τρικομματική κυβέρνηση να στερείται των υπηρεσιών εκείνου του πολιτικού ογκόλιθου που λεγόταν Γιώργος Καρατζαφέρης, αλλά έχει την ευτυχία να περιλαμβάνει στους κόλπους της τον πρύτανη της αριστεράς που λέγεται Φώτης Κουβέλης. Ο δεξιός μαιτρ τής κωλοτούμπας αντικαταστάθηκε ευφυώς και επαξίως από έναν αριστερό κωλοτουμπαδόρο. Καρατζαβέλης: έχει τις λύσεις σε κάθε πολιτικό αδιέξοδο.


     Έχουμε και λέμε λοιπόν: 129 η ΝουΔου συν 33 το ΠαΣοΚ συν 17 η ΔημΑρ ίσον 179. Μια χαρά πλειοψηφία και η ψήφος εμπιστοσύνης εγγυημένη. Τρία κόμματα με τα 3/5 των βουλευτών (παρά έναν, που καίει και τσουρουφλάει, δυστυχώς), που εκφράζουν το 48,2% των ψηφοφόρων. Ψιλοκαλά έως καλά. Αλλά...


     Αλλά, ας πάμε λίγο πίσω, στις εκλογές τού Μαΐου. Τί είχαμε τότε; 108 η ΝουΔου συν 41 το ΠαΣοΚ συν 19 η ΔημΑρ ίσον 168. Κι αυτή μια χαρά πλειοψηφία μού κάνει και με την ψήφο εμπιστοσύνης εγγυημένη. Γιατί, λοιπόν, δεν στήθηκε τότε το μαγαζί κι έπρεπε να ξαναπάμε σε εκλογές; Και τότε, αν θυμάμαι καλά, ο Αντώνης με τον Βαγγέλα ήσαν έτοιμοι να τακιμιάσουν αλλά εκείνη την εποχή είχαν ανάγκη και τον Καρατζαβέλη γιατί τα κουκιά τους δεν έφταναν τα 150. Πού έκοψε η μαγιονέζα, λοιπόν;


     Όντως, η στάση τού μπαρμπα-Φὠτη είναι ακατανόητη. Τότε που τον είχαν ανάγκη και κόψιμο έκανε το βαρύ πεπόνι, τώρα που δεν τον πολυχρειάζονται πάει και κωλοκάθεται στην παρέα τους. Αν πήγαινε τότε, θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι το έκανε για να βγει ο τόπος από το κυβερνητικό αδιέξοδο (όχι πως θα τον πιστεύαμε, δηλαδή, αλλά θα ήταν καλή δικαιολογία). Τώρα, τί στο διάβολο θα μας πει; Ότι μπαίνει στην κυβέρνηση για να πιέσει τους συνεταίρους τους στην κατεύθυνση πιο φιλολαϊκών επιλογών; Παπάρια μάντολες. Δηλαδή, άμα τον γράψουν στα παπάρια τους και αποχωρήσει από την κυβέρνηση, τί θα γίνει; Θα καταρρεύσει το πολιτικό σκηνικό; Μάλιστα. Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;


     Τελικά, ποιός θα μας εξηγήσει τον λόγο για τον οποίο πήγαμε πάλι σε εκλογές; Τί άλλαξε μέσα σε 40 μέρες και ο μπαρμπα-Φώτης συμφώνησε σε κυβέρνηση συνασπισμού; Μέχρι να πάρουμε μια πειστική απάντηση, δικαιούμαστε να πιστεύουμε ότι όλο αυτό το παιχνίδι στήθηκε για να ενισχυθούν τα ποσοστά τής ΝουΔου και του ΣυΡιζΑ ώστε να εδραιωθεί το δίπολο "κεντροδεξιά - κεντροαριστερά", ως διάδοχη κατάσταση του καταρρεύσαντος δικομματισμού "ΝουΔου - ΠαΣοΚ".


     Τί πετύχαινε τόσα χρόνια το αστικό καθεστώς με τον δικομματισμό; Κάθε φορά που τα κυβερνητικά μέτρα δημιουργούσαν κοινωνικές αναταράξεις, μεταφέρονταν ψηφοφόροι από το ένα κόμμα εξουσίας στο άλλο. Έτσι, με το κόλπο των "συγκοινωνούντων δοχείων", αναγεννούνταν -έστω προσωρινά- κάποιες ελπίδες στον κόσμο και απορροφούνταν οι κοινωνικοί κραδασμοί. Η κατάρρευση του δικομματισμού, όμως, καθιστούσε επιτακτική την ανάγκη ενός καινούργιου δίπολου. Τί δίπολο να φτιαχτεί, όμως, όταν το ισχυρότερο κόμμα είχε ποσοστό κάτω κι από το ευτελές 19%;


     Εδώ ήρθε ο Καρατζαβέλης να παίξει τον δικό του ρόλο. Αβαντάρησε το σύστημα, δίνοντάς του 40 κρίσιμες ημέρες ώστε να διαχυθεί στον κόσμο ο φόβος: φόβος για επιστροφή στην δραχμή, φόβος για έξοδο από την ευρωζώνη, φόβος για την ακυβερνησία, φόβος για την αδυναμία καταβολής μισθών και συντάξεων...  Το αποτέλεσμα αυτού του φόβου ήταν αναμενόμενο και το είδαμε: η Νου Δου συμπίεσε τα κόμματα του κεντροδεξιού χώρου και ο ΣυΡιζΑ συμπίεσε τους υπόλοιπους. Έτσι αναδείχθηκαν οι δυο καινούργιοι πόλοι τού συστήματος, σε αντικατάσταση των παλιών που είχαν φθαρεί ανεπανόρθωτα.


     Άξιος ο μισθός τού Καρατζαβέλη. Αλλά και το σύστημα δεν τον άφησε αβοήθητο, έτσι; Μόνον ως "Νέστορα" της αριστεράς δεν μας τον έχουν παρουσιάσει ακόμη (γλίτωσαν τα κόκκαλα του μακαρίτη τού Ηλιού από το τρίξιμο). Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση Ιλχάν Αχμέτ, με την οποία θα κλείσουμε το σημερινό σημείωμα:


     Ο Ιλχάν Αχμέτ ήταν βουλευτής Ροδόπης με την Ν.Δ. αλλά στις εκλογές τού Μαΐου κατέβηκε με την Δημοκρατική Συμμαχία τής Ντόρας. Αποτέλεσμα: ο Ιλχάν Αχμέτ σάρωσε τις μουσουλμανικές ψήφους και το κόμμα τής Ντόρας αναδείχθηκε τρίτο στην Ροδόπη με ποσοστό 17,95%! Όταν η Ντόρα επέστρεψε στην ΝουΔου, μαντέψτε πού πήγε ο Ιλχάν Αχμέτ... Στην ΔημΑρ, φυσικά! Καθαρόαιμος αριστερός ήταν ο άνθρωπος τόσα χρόνια, απλώς δεν το είχε συνειδητοποιήσει ώσπου ήρθε ο μπαρμπα-Φώτης και τον αφύπνισε. Αποτέλεσμα: η ΔημΑρ μάζεψε στην Ροδόπη το 17,74% των ψήφων! Δυστυχώς, όμως, δεν έβγαλε έδρα εκεί και ο φουκαράς Ιλχάν Αχμέτ έμεινε εκτός βουλής...

    Στόχος υψηλής προτεραιότητας η ΕΣΣΔ


    Στόχος υψηλής προτεραιότητας η ΕΣΣΔ


    Ηδη, από την εποχή του Β Παγκόσμιου Πολέμου, δε λείπουν οι σκέψεις της αντιμετώπισης της ΕΣΣΔ μετά τον πόλεμο. Τα σχέδια "διαφοροποιημένης αντιμετώπισης" της ΕΣΣΔ, σαν μια ιστορία εξάντλησής της, από μια πολεμική αναμέτρηση άνισης έκτασης, είναι γνωστά πριν ακόμη τον πόλεμο και μια ύστερη μορφή τους είναι η ιστορία γύρω από το Δεύτερο Μέτωπο.
    Τα σχέδια αυτά πήραν νέα έκταση με το τέλος του Β Παγκόσμιου Πολέμου. Σήμερα, ξέρουμε ότι το πρώτο σχέδιο αντιμετώπισης της ΕΣΣΔ (δηλ., επίθεσης εναντίον της) από την πλευρά των ΗΠΑ χρονολογείται 60 ημέρες μετά τη συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας (2.9.1945). Ακόμη περισσότερο, οι βόμβες της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι (6 - 9 Αυγούστου 1945) είχαν κι ένα δεύτερο ολοφάνερο στόχο εκτός της Ιαπωνίας, τη Σοβιετική Ενωση. Εκείνο που κάνει εντύπωση στην εξέλιξη αυτή είναι το ότι τα σχετικά σχέδια φαίνονται να παρουσιάζουν χαρακτήρα υψηλής προετοιμασίας - ένδειξη, προφανώς, της μακρόχρονης ενασχόλησης.
    Ηδη από το 1946, έχουμε το περιβόητο "Μακρό Τηλεγράφημα" ή "τηλεγράφημα Κέναν".Το κείμενο είναι, στην πραγματικότητα, μια εισήγηση για την εξωτερική πολιτική, με κύριο θέμα την πολιτική απέναντι στην ΕΣΣΔ, που υπέβαλε στον Πρόεδρο Χ. Τρούμαν ο επιφανής διπλωμάτης Τζορτζ Κέναν.Πρεσβευτής των ΗΠΑ στη Μόσχα, ο Κέναν, έχει ήδη καταλήξει σε σαφές συμπέρασμα, το οποίο περιλαμβάνει με πολλές λεπτομέρειες στο υπόμνημά του. "CARTHAGO DELENDA EST", επαναλαμβάνει παντού ο Κέναν, βάζοντας, όμως, στη θέση της, την ΕΣΣΔ. Ο λόγος της τόσης επιμονής είναι όχι μόνο φανερός αλλά και ομολογημένος: Από τη μια μεριά, η ΕΣΣΔ αποτελεί κίνδυνο για το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, την καπιταλιστική κοινωνία, στην οποία ο Κέναν (και, προφανώς, ο Τρούμαν) είναι ειλικρινά αφοσιωμένοι. Από την άλλη μεριά, η ΕΣΣΔ είναι το κυριότερο εμπόδιο, για να γίνουν οι ΗΠΑ ο μόνος κυρίαρχος του κόσμου.
    Οι λόγοι αυτοί είναι υπεραρκετοί για να κάνουν την καταστροφή της ΕΣΣΔ απολύτως αναγκαία και, μάλιστα, στόχο κατά προτεραιότητα. Το καλύτερο θα ήταν αν αυτό μπορεί να επιτευχθεί με μια άμεση στρατιωτική επίθεση. Ετσι, ο εχθρός θα έπαυε να υπάρχει γρήγορα και θα απάλλασσε από την ανάγκη απασχόλησης μαζί του. Αν αυτό δεν μπορεί να γίνει, τότε πρέπει να ακολουθηθεί η τακτική της "ανάσχεσης" (CONTAINMENT) και του"εξαναγκασμού σε αναδίπλωση" (ROLLING BACK). Τα συγκεκριμένα μέσα, στην περίπτωση αυτή, θα πρέπει να είναι όλες οι μέθοδοι οικονομικής, πολιτικής και ιδεολογικής φθοράς, ώστε η ΕΣΣΔ, τελικά, να γονατίσει. Προς τον σκοπό αυτό, ίσως απαιτηθεί μακρόχρονη διαδικασία, στην οποία οι ΗΠΑ θα βρεθούν στην ανάγκη να χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα, από την ανοιχτή στρατιωτική επέμβαση, ως την"κρυφή επιχείρηση αποσταθεροποίησης".
    Ωστόσο, για να γίνει αυτό, δεν αρκούν ούτε οι επιθυμίες ούτε οι προσπάθειες. Πρέπει να υπάρχει και η στήριξη στον αντίστοιχο συσχετισμό δυνάμεων. Ετσι, ο Κέναν μελετά τον τομέα αυτό όσο πιο προσεκτικά και νηφάλια μπορεί. Το συμπέρασμά του είναι θετικό, γι' αυτόν: Η ΕΣΣΔ υστερεί σε όλους ή, τουλάχιστον, στους πιο σημαντικούς τομείς. Στον οικονομικό τομέα, η υπεροχή των ΗΠΑ μόνο, χωρίς να υπολογίσουμε τους συμμάχους τους, είναι όχι μόνο πολύ μεγάλη, αλλά και πολύ φανερή. Οι ΗΠΑ διατηρούν επίσης μεγάλα αποθέματα στρατιωτικής, πολιτικής, διπλωματικής και ιδεολογικής ισχύος. Στον στρατιωτικό τομέα, τα μεγέθη είναι συγκρίσιμα, αλλά ο τομέας αυτός μπορεί και να αξιοποιηθεί κατάλληλα. Πέρα από αυτό, οι ΗΠΑ έχουν μεγάλα περιθώρια και διεθνών συμμαχιών. Γι' αυτό, έχει μεγάλη σημασία το ότι "η ΕΣΣΔ, σε σύγκριση με τον δυτικό κόσμο σαν σύνολο, είναι κατά πολύ η ασθενέστερη δύναμη".
    Η κήρυξη του "Ψυχρού Πολέμου"
    Δεν είναι το μόνο μνημείο της εποχής. Υπάρχουν και άλλα, πολύ πιο γνωστά.
    Στις 5 Μάρτη 1946, έγινε ένα ιστορικό γεγονός. Στο μικρό πανεπιστήμιο της κωμόπολης Φούλτον της Πολιτείας Μισούρι την ΗΠΑ, ένας προσκεκλημένος VIP εκφώνησε ένα λόγο πολιτικού περιεχομένου. Ηταν ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, πρώην πρωθυπουργός της Μεγ. Βρετανίας. Μεταξύ των ακροατών του, πολλοί ήταν επίσης VIPs, με πιο VIP μεταξύ των VIP, τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, Χάρι Τρούμαν.
    Ο λόγος έκανε το γύρο του κόσμου και έμεινε ιστορικός. Και όχι άδικα: Ηταν, στην πραγματικότητα, η επίσημη και τυπική κήρυξη του "Ψυχρού Πολέμου" ενάντια στην ΕΣΣΔ. Με επιχειρήματα πολύ παρόμοια με του Κέναν, ο Τσόρτσιλ κηρύσσει την ΕΣΣΔ λίγο - πολύ σε εχθρό της ανθρωπότητας, ενάντια στον οποίο όλα επιτρέπονται. Προειδοποίησε με σαφήνεια για τον κίνδυνο που αποτελεί για τον ιμπεριαλισμό η ενίσχυσή της και για την ανάγκη γενικής επιστράτευσης των δυνάμεων του τελευταίου εναντίον της. Ιδιαίτερα σημαντικός είναι αυτός ο κίνδυνος στην Ευρώπη, όπου "ένα σιδερένιο παραπέτασμα κατεβαίνει σιγά σιγά από τη Βαλτική ως την Αδριατική". Για να αντιμετωπιστούν όλοι αυτοί οι κίνδυνοι απαιτείται η γενική συνένωση των δυνάμεων του ιμπεριαλισμού, η δημιουργία ενιαίων πολιτικών και στρατιωτικών συνασπισμών στην υπηρεσία του.
    Το γεγονός ότι ο Πρόεδρος την ΗΠΑ παρευρίσκεται σε μια τέτοια ομιλία του Τσόρτσιλ, που, την εποχή αυτή, δεν είναι παρά ένα απλό μέλος της βρετανικής Βουλής των Κοινοτήτων, δείχνει την έκταση των σχεδίων.
    Ολα αυτά προϊδεάζουν, για το επόμενο βήμα που, σήμερα, γνωρίζουμε καλά: Τη δημιουργία του ΝΑΤΟ, το οποίο θα ιδρυθεί επισήμως στις 4 Απρίλη 1949.
    Τα πρώτα βήματα του σχεδίου
    Ολα αυτά συμβαίνουν, ενώ δεν υπάρχει ακόμη συνθήκη ειρήνης, που να βάζει τέρμα στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι σχετικές συζητήσεις, που γίνονται στη διάσκεψη του Παρισιού (29 Ιούλη - 15 Οκτώβρη 1946, δηλαδή στην περίοδο "χώνευσης" των προβληματισμών Κέναν, Τσόρτσιλ κλπ.), κατέληξαν σε σημαντικές διαφωνίες, που, όμως, θα βρουν τη λύση τους στην υπογραφή της Συνθήκης Ειρήνης στο Παρίσι, στις 10 Φλεβάρη 1947.
    Η συνθήκη δεν είναι γενική. Αφήνει, π.χ., την ΕΣΣΔ χωρίς συνθήκη ειρήνης με τη Γερμανία και την Ιαπωνία και τέτοια συνθήκη, τελικά, δε θα υπογραφεί. Αλλά και αυτή η συνθήκη γρήγορα θα αποκαλυφθεί, ότι χρωστά τη ζωή της σε έναν άλλο σημαντικό παράγοντα: Στο γεγονός πως οι ΗΠΑ κρίνουν, ότι το ασφαλέστερο μέσο επιβολής είναι όχι τα διπλωματικά κείμενα, αλλά η κινητοποίηση των μεγάλων οικονομικών τους δυνάμεων.
    Ετσι, έχουμε, τον Απρίλη του 1948, την ψήφιση από το Κογκρέσο των ΗΠΑ του "Νόμου περί βοηθείας σε ξένα κράτη".Πρόκειται για τον πρώτο άμεσο πρόγονο του "Σχεδίου Μάρσαλ", το οποίο πήρε το όνομά του από τον Τζορτζ Κάτλετ Μάρσαλ (1880 - 1959), υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ στην περίοδο 1947 - 1949. Μέσα στο 1948, η εξέλιξη υπήρξε θεαματική: Κατ' αρχήν, υπογράφηκαν συμφωνίες συμμετοχής με 15 χώρες και, συγκεκριμένα, τη Μεγ. Βρετανία, τη Γαλλία, την Ιταλία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, το Λουξεμβούργο, τη Σουηδία, τη Νορβηγία, τη Δανία, την Ιρλανδία, την Ισλανδία, την Πορτογαλία, την Αυστρία, την Ελλάδα και την Τουρκία.
    Δεν είναι περίεργο το ότι, μεταξύ τους, βρίσκονται όλα τα μελλοντικά ιδρυτικά μέλη του ΝΑΤΟ και μερικοί "βραδυπορούντες" (π.χ., Ελλάδα και Τουρκία). Ούτε είναι περίεργο το ότι παντού προηγήθηκε "κάθαρση" των κυβερνήσεων από οποιονδήποτε ανεπιθύμητο (και, πολύ περισσότερο, κομμουνιστή) υπουργό.
    Οπως και αν έχει το πράγμα, ο νόμος μετατράπηκε σε πλήρες πρόγραμμα "οικονομικής αρωγής", που κράτησε 4 χρόνια (Απρίλης 1948 - 30 Δεκέμβρη 1951). Στα πλαίσιά του, οι ΗΠΑ χορήγησαν συνολικά 17.000.000.000 δολ., από τα οποία το 60% πήραν η Μεγ. Βρετανία, η Γαλλία, η Ιταλία και οι δυτικές ζώνες της Γερμανίας.
    Εχει επανειλημμένα τονιστεί ο "μνημειακός" χαρακτήρας του σχεδίου. Οχι άδικα. Τα κεφάλαιά του επέτρεψαν, κατ' αρχήν, τη στερέωση και τη σταθεροποίηση του καπιταλιστικού συστήματος και, συνεπώς, της εξουσίας των μονοπωλιακού κεφαλαίου στην Ευρώπη, που, χωρίς αυτό, εμφανιζόταν μάλλον ασθενική. Παράλληλα, με την ανοικοδόμηση της Δυτικής Ευρώπης, δημιούργησε και αγορές για τα προϊόντα της βιομηχανίας των ΗΠΑ, της μόνης "ζωντανής" της εποχής, που είχε πρόβλημα διάθεσης.
    Οι κυριότεροι στόχοι του και τα κυριότερα επακόλουθά του βρίσκονται, πάντως, στο χώρο της πολιτικής. Επρόκειτο για μια γιγαντιαία επιχείρηση αντεπαναστατικού πολέμου. Με την εμφάνιση του σχεδίου - ισχυρού εργαλείου, μεταξύ των άλλων, εξαγοράς συνειδήσεων - οι επαναστατικές δυνάμεις της Δυτικής Ευρώπης δέχτηκαν ένα σοβαρό πλήγμα που, σε μερικές περιπτώσεις, έφθασε, ως την πλήρη εξόντωση. Δεν είναι, ασφαλώς, τυχαίο το ότι το Σχέδιο Μάρσαλ έφθασε π.χ. στην Ιταλία, ακριβώς στις παραμονές των εκλογών του 1948. Αλλος στόχος του ήταν το "τράβηγμα" των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης στην τροχιά του ΝΑΤΟικού ιμπεριαλισμού και η απομόνωση της ΕΣΣΔ, που δε διέθετε δυνατότητες τέτοιου σχεδίου ή "αντισχεδίου". Δεν είναι τυχαίο το ότι οι χώρες που χρηματοδοτήθηκαν πιο πολύ ήταν οι δυτικές ζώνες της Γερμανίας(προφανής προσπάθεια κλονισμού της σοβιετικής ζώνης, που δεν έμεινε χωρίς αποτέλεσμα) και η Αυστρία (η οποία δεν ήταν ποτέ - μέχρι τώρα... - μέλος του ΝΑΤΟ και πήρε τη μεγαλύτερη κατά κεφαλή ξένη βοήθεια από οποιαδήποτε χώρα - μέλος των δυο εμπολέμων συνασπισμών, με προφανή στόχο το "τράβηγμα" της Ουγγαρίας και της Τσεχοσλοβακίας, με τις οποίες συνδέεται με ιστορικούς δεσμούς). Υπάρχουν βάσιμοι λόγοι να πιστέψει κανείς ότι η εξέλιξη αυτή δεν ήταν άσχετη με τα συμβάντα, ακριβώς το 1948, στη Γιουγκοσλαβία ή στην Τσεχοσλοβακία (της οποίας η κυβέρνηση είχε δεχτεί το σχέδιο) αλλά και στην Ουγγαρία, στην Πολωνία και αλλού.
    Γενικότερα, δεν είναι καθόλου τυχαία η συγκέντρωση της προσοχής των ΗΠΑ στην Ευρώπη.Η νέα, ηγέτιδα δύναμη του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού θέλει να στερεώσει τον δυτικοευρωπαϊκό καπιταλισμό, όχι μόνο επειδή ο τελευταίος παρουσιάζεται σχετικά αδύνατος στη μεταπολεμική περίοδο και δέχεται την έντονη πίεση των εργατικών κινημάτων, αλλά κυρίως γιατί τον θεωρεί ως αναντικατάστατη βάση εξόρμησης και επίθεσης ενάντια στην ΕΣΣΔ και το κυοφορούμενο σοσιαλιστικό σύστημα των χωρών της Ευρώπης. Αλλωστε, εδώ υπάρχει και μια σχετική ενότητα της πολιτικής του ιμπεριαλισμού ενώ, σε άλλες περιοχές, όπως π.χ. η Ασία (όπου υπάρχουν το πρόβλημα της Κίνας και της ανεξαρτησίας της Ινδίας, της Μαλαισία κλπ.), όχι μόνο η κατάσταση είναι πιο ανασφαλής, αλλά υπάρχουν και αντιθέσεις στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, των οποίων η ιστορία δεν έχει ακόμη γραφτεί.

    ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΣΣΔ



    ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΣΣΔ
    Λαθεμένες απόψεις και διαστρεβλωτικοί «φακοί»
    Μέρος 2ο
    Επί ΕΣΣΔ δημιουργήθηκε γραπτός λόγος για περίπου 50 γλώσσες, που ενώ ομιλούνταν από διάφορες εθνότητες, δεν μπορούσαν να γραφτούν (Στη φωτογραφία: Πρωτοποριακό για την εποχή του το μάθημα σκακιού σε μαθητές του δημοτικού)
    Στο πρώτο μέρος («Ρ», 11/5/2008), είδαμε ορισμένα ζητήματα που αφορούσαν στην κατάσταση που υπήρχε στην ΕΣΣΔ γύρω από το εθνικό ζήτημα, στις αρχές πάνω στις οποίες οικοδομήθηκε η εθνική πολιτική των μπολσεβίκων, καθώς και στις αιτίες αναζωπύρωσης του διεθνικού μίσους προς τα τέλη της ύπαρξης της ΕΣΣΔ. Στο σημερινό άρθρο θα ασχοληθούμε με ορισμένες μόνο, αλλά κραυγαλέες κι επίκαιρες συκοφαντικές προπαγανδιστικές εκστρατείες σε βάρος του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, όπως και στη διαδεδομένη αντίληψη πως ήταν λαθεμένη η βάση της εθνικής πολιτικής στην ΕΣΣΔ.
    Α. Για τη λεγόμενη ρωσοποίηση
    Μία από τις πιο διαδεδομένες και λαθεμένες απόψεις είναι πως εάν ο Λένιν και το κόμμα των μπολσεβίκων δεν είχαν ακολουθήσει το ομοσπονδιακό σύστημα συγκρότησης της ΕΣΣΔ, πως αν είχαν επιλέξει ένα σύστημα πιο «ενιαίου» κράτους, πιο «ομογενοποιημένου», στη βάση της «ρωσοποίησης» όλων των εθνών της ΕΣΣΔ, τότε - ισχυρίζεται αυτή η άποψη - μπορεί ηΕΣΣΔ να μην είχε διαλυθεί.
    Στη Ρωσία σήμερα ανάλογες απόψεις μπορείς να ακούσεις όχι μόνο από εκπροσώπους του κόμματος του Ζιρινόφσκι, αλλά κι από διάφορους «αριστερούς», όπως ο πρόεδρος της Ανω Ρωσικής Βουλής και ηγέτης του κεντροαριστερού κόμματος της «Δίκαιης Ρωσίας», Ο. Μιρόνοφ, που σε άρθρο του αποδίδει την ευθύνη της διάλυσης τηςΕΣΣΔ στην εθνικο-εδαφική συγκρότηση της σοβιετικής ομοσπονδίας.
    Ουκρανία: Επισκευή του υδροηλεκτρικού σταθμού του Δνείπερου που καταστράφηκε από τους χιτλερικούς (φωτογραφία του 1944)
    Κι όμως, η πραγματικότητα τους διαψεύδει. Κατ' αρχάς είναι γνωστό πως η ίδια η τσαρική αυτοκρατορία επιδίωξε ακριβώς αυτήν την πολιτική της «ρωσοποίησης» των μη ρωσικών πληθυσμών, αναπτύσσοντας στη χώρα έναν πρωτοφανή εθνικισμό. Το αποτέλεσμα που υπήρξε ήταν το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή η αύξηση του διεθνικού μίσους.
    Αν το κόμμα των μπολσεβίκων είχε ακολουθήσει μια τέτοια πολιτική «ρωσοποίησης», ήδη το 1941 τα πράγματα θα ήταν πολύ εύκολα για τα σχέδια του Χίτλερ, αφού θα πατούσε πάνω στην εθνική καταπίεση των άλλων εθνών από τους Ρώσους. Τι αποδείχτηκε όμως με τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο; Οτι τα έθνη που αποτελούσαν τηνΕΣΣΔ, παρά τις προσπάθειες του φασισμού να αξιοποιήσουν τον εθνικισμό, έδωσαν μαζί τη μάχη για την απόκρουση των φασιστικών στρατευμάτων.
    Βεβαίως, στην πορεία εξέλιξης της ΕΣΣΔ η ρωσική γλώσσα αντικειμενικά γινόταν «εργαλείο» διεθνικής επικοινωνίας για τους λαούς της ΕΣΣΔ, αφού αποτελούσε τη μητρική γλώσσα τουλάχιστον του μισού πληθυσμού της Σοβιετικής Ενωσης. Αυτό όμως δεν έθετε κανένα εμπόδιο για την ανάπτυξη των εθνικών πολιτισμών και της μόρφωσης (από το νηπιαγωγείο έως το πανεπιστήμιο) στην εθνική γλώσσα του κάθε λαού. Κι εδώ υπάρχει πλήθος στοιχείων που δείχνουν πως οι εκδόσεις βιβλίων, εντύπων, ο αριθμός των φοιτητών στις υπόλοιπες γλώσσες, εκτός της ρωσικής, όχι μόνο δε μειώθηκαν, αλλά αυξήθηκαν. Επί ΕΣΣΔ δημιουργήθηκε γραπτός λόγος για περίπου 50 γλώσσες, που ενώ ομιλούνταν από διάφορες εθνότητες, δεν μπορούσαν να γραφτούν. Μερικές από αυτές: Αμπαζίνσκι, αβάρσκι αντιγκέισκι, ινγκούσκι, αλτάισκι, κοριάκσκι, χαντίισκι, χακάσκι, τσουκότσκι, κ.ά.
    Οι επαναστατικές αλλαγές συναντούσαν την τρομοκρατία και βία που εξαπέλυσαν οι μεγαλοαγρότες (κουλάκοι) και τα αντιδραστικά στοιχεία κατά της κολεκτιβοποίησης της γεωργίας (Αμπελώνας στην Ουκρανία σε φωτογραφία του 1980 σε κολχόζ)
    Εννοείται πως αυτή η εξέλιξη βοήθησε στην καταπολέμηση του αναλφαβητισμού των εθνών και εθνοτήτων, που υπήρχαν επί ΕΣΣΔ κι ήταν καταδικασμένοι στην πολιτιστική καθυστέρηση επί τσαρισμού.
    Από την άποψη αυτή είναι επίσης υπερβολικές και οι «ανάποδες» ερμηνείες που δίνονται από ορισμένους σχετικά με τη δήθεν «καταπίεση» των εθνικών πολιτισμών και των εθνών που αποτελούσαν την ΕΣΣΔαπό το ρωσικό «κέντρο», εξαιτίας της αφανούς «ρωσοποίησης», κάτι που σύμφωνα με την εκτίμησή τους οδήγησε στις εθνικιστικές αντιδράσεις στις διάφορες περιοχές της ΕΣΣΔ.
    Οι παραπάνω ερμηνείες λειτουργούν αποπροσανατολιστικά ως προς τις κύριες αιτίες της αναζωπύρωσης των διεθνικών συγκρούσεων στην ΕΣΣΔ, που, όπως αναφέραμε στο προηγούμενο μέρος, βρίσκονταν βασικά στους κοινωνικο-οικονομικούς παράγοντες, σε λαθεμένες πολιτικές και οικονομικές επιλογές του ΚΚΣΕ, που οδήγησαν σταδιακά στη σοσιαλδημοκρατική μετάλλαξη του ίδιου του κόμματος, με αποτέλεσμα να βρει έδαφος η όλη «δουλειά» που έκαναν τόσο εσωτερικές κοινωνικές δυνάμεις, που εμφανίστηκαν κι επιδίωκαν την ανατροπή του σοσιαλισμού, όσο κι οι ιμπεριαλιστικοί κύκλοι.
    Β. Ο μύθος της εξόντωσης των ανυπόταχτων εθνών. Η λεγόμενη γενοκτονία του λαού της Ουκρανίας
    Οι επενδύσεις που έγιναν από το σοβιετικό κράτος από το 1945 έως το 1990 για την ανάπτυξη της Λιθουανίας ήταν τεράστιες, όπως και τα οφέλη που είχαν η οικονομία και ο λαός της Λιθουανίας από την ενσωμάτωση στην ΕΣΣΔ (φωτογραφία του 1990 από το εμπορικό λιμάνι Κλαϊπέντα της Λιθουανίας)
    Πρόσφατα οι αστικές πολιτικές δυνάμεις της Ουκρανίας ψήφισαν νόμο για το περίφημο «Γκολοντομόρ», δηλαδή το λιμό, που έπληξε την Ουκρανία το 1932-'33. Ο νόμος χαρακτηρίζει το λιμό αυτό ως «γενοκτονία του ουκρανικού λαού», για την οποία κατηγορούνται οι μπολσεβίκοι. Μάλιστα, ο νόμος προβλέπει πρόστιμα και διοικητικές κυρώσεις σε όσους δημόσια υποστηρίξουν άλλη άποψη, πέρα δηλαδή από την επίσημη αντικομμουνιστική, ενώ αυστηρότερες θα είναι οι ποινές για τους δημόσιους υπαλλήλους.
    Το ζήτημα παίρνει σήμερα νέες διαστάσεις, αφού χρησιμοποιείται από την κυβέρνηση της Ουκρανίας όχι μόνο ενάντια στους κομμουνιστές, αλλά και ενάντια στη Ρωσία και τους Ρώσους, που κατηγορούνται εξίσου με το ΚΚ για την οργάνωση της «γενοκτονίας». Επιχείρηση καθόλου άσχετη με την προσπάθεια ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.
    Να υπενθυμίσουμε πως το ζήτημα της «γενοκτονίας του ουκρανικού λαού από τους μπολσεβίκους» ήταν μια καλά επεξεργασμένη συκοφαντική εκστρατεία της ναζιστικής προπαγάνδας. Στην πραγματικότητα, ο λιμός της περιόδου 1932-1933 δεν προκλήθηκε από κάποιο εγκληματικό σχέδιο εξόντωσης των Ουκρανών από τους μπολσεβίκους ή τους Ρώσους, αλλά οφείλεται σε συγκεκριμένες φυσικές και κοινωνικές αιτίες, όπως: Η σημαντική ξηρασία που έπληξε μεγάλες περιοχές της Ουκρανίας και άλλες περιοχές, το 1930-1932. Σε ανάλογες περιπτώσεις, που υπήρξαν και λίγα χρόνια πριν την Επανάσταση στην Ουκρανία, το 1891 πέθαναν 2 εκατομμύρια, το 1900-1903 πέθαναν 3 εκατομμύρια, το 1911 επίσης 2 εκατομμύρια, όσα δηλαδή και την περίοδο 1930-321, κι όχι 15, όπως ισχυρίζεται η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα.
    Επί ΕΣΣΔ δημιουργήθηκε η οικονομική, κοινωνική και πνευματική βάση για την ολόπλευρη ανάπτυξη της επιστήμης και του εθνικού πολιτισμού (εικόνα στη Λιθουανία του 1985)
    Μάλιστα, την περίοδο 1930-'32 τον πληθυσμό «θέρισε» ταυτόχρονα κι η επιδημία τύφου, που εκδηλώθηκε σε Ουκρανία και Βόρειο Καύκασο.
    Εκτός, όμως, από αυτές τις φυσικές αιτίες υπήρξαν και κοινωνικές. Ακόμη δεν είχε αναδιοργανωθεί στη βάση του σοβιετικού συστήματος η γεωργία, με αποτέλεσμα να εξακολουθεί να υπάρχει η χαμηλή παραγωγικότητα της τσαρικής περιόδου. Μάλιστα, οι επαναστατικές αλλαγές συναντούσαν την τρομοκρατία και βία που εξαπέλυσαν οι μεγαλοαγρότες (κουλάκοι) και τα αντιδραστικά στοιχεία κατά της κολεκτιβοποίησης της γεωργίας. Οι κουλάκοι αντιστάθηκαν με λύσσα κατά του σοσιαλισμού και της κολεκτιβοποίησης της γεωργίας, εμποδίζοντας τη συγκομιδή των δημητριακών, καταστρέφοντας τις μηχανές, πυρπολώντας την κολχόζνικη περιουσία, σκοτώνοντας ζώα και αρνούμενοι να σπείρουν και να θερίσουν. Από τα τέλη του 1929 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '30 πραγματοποίησαν 1.800 τρομοκρατικές ενέργειες κατά των Σοβιετικών και των κομματικών στελεχών, των πρωτοπόρων αγροτών.
    Το νεαρό σοβιετικό κράτος πήρε όλα τα μέτρα που είχε στη διάθεσή του για να περιορίσει τις συνέπειες του λιμού για το λαό της Ουκρανίας, όμως οι σημερινές «πορτοκαλιές» φιλοδυτικές κυβερνητικές δυνάμεις όχι μόνο δεν παίρνουν υπόψη τους την πραγματικότητα, αλλά καλούν τον ΟΗΕ και τα κράτη - μέλη του να αναγνωρίσουν την προπαγάνδα του Γκαίμπελς, περί «γενοκτονίας των Ουκρανών». Ηδη προχωρούν παραπέρα στην αναθεώρηση της Ιστορίας, αφού δικαίωσαν τους Ουκρανούς συνεργάτες των ναζί και με απόφαση του Προέδρου, Β. Γιούστσενκο, προχωρούν στο ξήλωμα των σοβιετικών μνημείων...
    Γ. Οικονομική αφαίμαξη των υπόλοιπων εθνών. Η περίπτωση της Λιθουανίας
    Ολοι οι πολίτες της ΕΣΣΔ απολάμβαναν τις διακοπές τους σε παραθεριστικά κέντρα, όπως αυτό στην περιοχή Ποτάβα της Ουκρανίας
    Μια άλλη ενότητα συκοφαντιών κατά της ΕΣΣΔγύρω από το εθνικό ζήτημα είναι ότι δήθεν ο ρωσικός λαός, χάρη στο σοβιετικό σύστημα, καταπίεζε όχι μόνο εθνικά, αλλά και οικονομικά (!) τα υπόλοιπα έθνη. Αυτή η αστεία κατηγορία έχει και σύγχρονες διαστάσεις, αφού οι βαλτικές χώρες - μέλη της ΕΕ προτίθενται να ζητήσουν οικονομικές αποζημιώσεις (!) από τη Ρωσία. Κι αυτό γιατί η Ρωσία έχει αποδεχτεί πως είναι η «διάδοχος» της ΕΣΣΔ, κατά συνέπεια, σύμφωνα με κάποιους «θερμοκέφαλους» της Βαλτικής, θα πρέπει να πληρώσει το ...«λογαριασμό». Μάλιστα, ορισμένοι κρατικοί παράγοντες αυτών των χωρών (στηριζόμενοι στις αμερικανικές πλάτες) συνδέουν αυτήν την υπόθεση με την ανάπτυξη των όποιων μελλοντικών σχέσεων ΕΕ και Ρωσίας.
    Ηδη οι αρχές της Λιθουανίας ανακοίνωσαν κι επίσημα ότι οι διεκδικήσεις τους έναντι της Ρωσίας φτάνουν τα 28 δισεκατομμύρια δολάρια, για τη δήθεν «σοβιετική κατοχή» της χώρας, ενώ σύντομα θα ανακοινώσει ένα ανάλογο νούμερο και η σχετική επιτροπή που έχει συγκροτηθεί στη Λετονία.
    Μόνο που αυτός ο «λογαριασμός» φαίνεται να έχει τα ...«προβληματάκια» του, να ...«μπάζει». Κατ' αρχάς στο τυπικό, αφού «σοβιετική κατοχή» δεν υπήρξε, μιας και τόσο η είσοδος των σοβιετικών στρατευμάτων έγινε στη βάση συμφωνιών, που είχε υπογράψει το τότε αστικό καθεστώς της Λιθουανίας (για να σωθεί από τη ναζιστική Γερμανία), όσο και λίγο αργότερα η ένταξη στην ΕΣΣΔ έγινε με λαϊκό δημοψήφισμα. Οι Λιθουανοί συμμετείχαν στα όργανα ασφαλείας και στο στρατό της ΕΣΣΔ και τη Δημοκρατία τους κυβερνούσαν οι ντόπιοι εκλεγμένοι στα Σοβιέτ της Σοβιετικής Λιθουανίας. Ετσι, το επιχείρημα της «κατοχής» μπορεί να σταθεί μονάχα στα πιο αντικομμουνιστικά μυαλά.
    Ο «λογαριασμός» όμως έχει κι άλλα προβλήματα. Π.χ., δεν υπολογίζει τις τεράστιες επενδύσεις που έγιναν από το σοβιετικό κράτος από το 1945 έως το 1990 για την ανάπτυξη της Λιθουανίας, όπως και τα οφέλη που είχαν η οικονομία και ο λαός της Λιθουανίας από την ενσωμάτωση στην ΕΣΣΔ, που η ρωσική εφημερίδα «Γκαζέτα» τα υπολογίζει το λιγότερο σε 35 δισεκατομμύρια δολάρια.
    Χώρια η σημερινή εδαφική κατάσταση της Λιθουανίας, που όταν εντάχθηκε στην ΕΣΣΔ ήταν περίπου η μισή (!) από αυτήν που αποχώρησε το 1991. Ακόμη κι η σημερινή πρωτεύουσα, το Βίλνιους, ήταν σε άλλα χέρια (Πολωνία), όπως και η πόλη Κλαϊπέντα (Γερμανία), κ.ά. Εδάφη που αποκτήθηκαν από την ΕΣΣΔ μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και δόθηκαν στη Λιθουανία.
    Να τι γράφει ο Γιουόζας Γιερμαλάβιτσιους, στέλεχος του ΚΚ Λιθουανίας, που φυλακίστηκε για 8 χρόνια από τις λιθουανικές αρχές επειδή δεν αποκήρυξε τις κομμουνιστικές πεποιθήσεις του: «Πριν την ένταξη στην ΕΣΣΔ η Λιθουανία μας ήταν μια καθυστερημένη αγροτική χώρα, πλήρως εξαρτημένη από την καπιταλιστική Ευρώπη. Στα χρόνια της σοβιετικής εξουσίας και χάρη στη βοήθεια των άλλων Σοβιετικών Δημοκρατιών, η βιομηχανία της Λιθουανίας αναπτύχθηκε κατά 86 φορές και σ' ό,τι αφορά στους ρυθμούς ανάπτυξης ήταν στην πρώτη θέση στη Σοβιετική Ενωση. Επίσης, τη δεκαετία του '70 η Δημοκρατία μας ήρθε πρώτη στον κόσμο στην παραγωγή γάλατος, αναλογικά με τον πληθυσμό της. Το 1940 το 25% του λαού της Λιθουανίας ήταν αγράμματοι. Επί ΕΣΣΔ ο αναλφαβητισμός εξαλείφτηκε και ο πληθυσμός μαζικά είχε μέση ή ανώτατη μόρφωση. Δημιουργήθηκε η οικονομική, κοινωνική και πνευματική βάση για την ολόπλευρη ανάπτυξη της επιστήμης και του εθνικού πολιτισμού. Να τι έδωσε στη Λιθουανία η παραμονή της στη σύνθεση της ΕΣΣΔ, να τι της έδωσε ο σοσιαλισμός!».
    Να λοιπόν τι «ζημιά» έπαθε η Λιθουανία από τη σοβιετική εξουσία: Στα 50 χρόνια σοβιετικής εξουσίας εξαφανίστηκαν ο αναλφαβητισμός κι η ανεργία, αυξήθηκε η βιομηχανική παραγωγή κατά 80 φορές (!), δημιουργήθηκε μια σοβαρή ενεργειακή βάση (ηλεκτροενέργεια, επεξεργασία πετρελαίου), όπως και άλλες μεγάλες βιομηχανικές μονάδες. Η δε αγροτική παραγωγή αυξήθηκε κατά 2,5 φορές. Κατασκευάστηκαν όλες οι σύγχρονες υποδομές (αεροδρόμια, λιμάνια, αυτοκινητόδρομοι, υδροηλεκτρικοί σταθμοί, κ.ά.). Βεβαίως, για τους καπιταλιστές, για την αστική τάξη της Λιθουανίας, που έχασε τη δυνατότητα να εκμεταλλεύεται τους εργάτες, τους φτωχούς αγρότες και τα άλλα λαϊκά στρώματα, υπήρξε ζημιά από την επικράτηση της σοβιετικής εξουσίας! Γι' αυτό και αντέδρασε με κάθε τρόπο. Προχώρησε σε συνεργασία με τους ναζί και αργότερα, μετά την Αντιφασιστική Νίκη, προσπάθησε να οργανώσει ένα κύμα τρομοκρατίας σε βάρος όσων στήριζαν τη σοβιετική εξουσία. Μόνο μέχρι το 1952 είχε σκοτώσει πάνω από 25 χιλιάδες Λιθουανούς, μεταξύ αυτών 5 χιλιάδες γυναίκες και εκατοντάδες παιδιά. Περίπου οι μισοί απ' τα θύματα ήταν αγρότες που προσπάθησαν να καλλιεργήσουν τη γη των τσιφλικάδων που απαλλοτρίωσε και μοίρασε στους φτωχούς αγρότες η σοβιετική εξουσία. Αντίθετα, η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα όχι μόνο δεν έχασαν, αλλά κέρδισαν!
    Σημειώσεις
    1. Γκ. Τκατσένκο. «Ο μύθος του Γκολοντομόρ». Κίεβο, 2006.

    Του
    Ελισαίου ΒΑΓΕΝΑ*
    *Ο Ελισαίος Βαγενάς είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων


    ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΣΣΔ



    Ακρογωνιαίος λίθος ο μαζικός χαρακτήρας
    «Το Κομμουνιστικό Κόμμα και η κυβέρνηση της χώρας μου επιμένουν στην καθημερινή βελτίωση της ποιότητας ζωής. Σ' αυτό σημαντική βοήθεια προσφέρει ο αθλητισμός» («ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ», 6/6/1982).
    Με τα λόγια αυτά περιέγραψε οΑλεξάντερ Ντιτιάτιν1, ένας από τους σημαντικότερους αθλητές στην Ιστορία, δύο καθημερινές πραγματικότητες στην ΕΣΣΔ.
    Η δήλωσή του αποτελεί μια ακόμα περιεκτική περιγραφή της βασικής φιλοσοφίας - σε κυβέρνηση, συνδικαλιστικούς και μαζικούς φορείς - στη Σοβιετική Ενωση πως η δράση στον τομέα της Φυσικής Αγωγής και του Αθλητισμού ήταν κοινωνικά ωφέλιμη δραστηριότητα. Αφ' ενός, γιατί εξασφάλιζε την υγεία των πολιτών. Αφ' ετέρου, γιατί συντελούσε στη διαμόρφωση θετικών χαρακτήρων και τη σωστή κοινωνικοποίηση.
    Η πολιτική του ΚΚΣΕ και του σοβιετικού σοσιαλιστικού κράτους και στον τομέα της Φυσικής Αγωγής και του Αθλητισμού εξέφραζε τα (καθημερινά και μελλοντικά) συμφέροντα του σοβιετικού λαού. Είχε κοινωνικό περιεχόμενο, δηλαδή αξιοποιούνταν ως μέσο για την ανύψωση της ευημερίας του λαού και την ανάπτυξη του σοσιαλιστικού τρόπου ζωής και διαπαιδαγώγησης.
    Η Φυσική Αγωγή πρέπει να ανήκει στο λαό
    Και αυτό έγινε, σχεδόν, με το ...καλημέρα. Εφαλτήριο αποτελούσε η μαρξιστική - λενινιστική θεωρία. «Μετά τη νίκη της Μεγάλης Επανάστασης του Οκτώβρη το κόμμα έριξε το σύνθημα: "Η Φυσική Αγωγή πρέπει ν' ανήκει στο λαό". Στη διάρκεια της πιο σκληρής περιόδου για το νεαρό σοβιετικό κράτος, ο Λένιν υπέγραψε περισσότερα από 300 ντοκουμέντα για την υγεία των ανθρώπων που πραγματοποιούσαν την επανάσταση. Ο μαζικός χαρακτήρας είναι από τότε ο ακρογωνιαίος λίθος του αθλητικού μας κινήματος» (Σεργκέι Παβλόφ, πρόεδρος της Επιτροπής Φυσικής Αγωγής και ΑΘλητισμού του Υπουργικού Συμβουλίου της ΕΣΣΔ, ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 30/12/1979).
    Ο Σοβιετικός Βαλερί Μπορζόφ, χρυσός Ολυμπιονίκης το 1972 στα 100 και 200 μ.
    Τον Αύγουστο του 1928, περίπου 7.000 αθλητές συγκεντρώθηκαν στη Μόσχα για να πάρουν μέρος στη Σπαρτακιάδα όλης της ΕΣΣΔ, πρώτη μεγάλη γιορτή στην ιστορία του σοβιετικού αθλητισμού. Η 7η Σπαρτακιάδα έγινε Ιούλη - Αύγουστο του 1979 και πάλι στη Μόσχα.Περισσότερα από 100 εκατ. πολίτες της ΕΣΣΔ πήραν μέρος σε μαζικά και τεχνικά αθλήματα. Αγώνες διοργανώθηκαν σε 219.200 κολεκτίβες Φυσικής Αγωγής με τη συμμετοχή 87,6 εκατομμυρίων ανθρώπων. Αριθμός αυξημένος, κατά 22 εκατομμύρια, συγκριτικά με την προηγούμενη (6η) Σπαρτακιάδα. Περίπου 24 εκατομμύρια ερασιτέχνες πήραν διακρίσεις σε διάφορες αθλητικές κατηγορίες. Στους τελικούς της 7ης Σπαρτακιάδας συμμετείχαν 8.338 αθλητές /ιες, 1.280 προπονητές /ιες, 663 αθλητικοί υπεύθυνοι, οργανωτές, γιατροί, μασέρ κλπ.
    Σε διάλεξή του (απόσπασμα της οποίας δημοσιεύτηκε στον «Ρ» στις 30/7/1946) στον Ελληνοσοβιετικό Σύνδεσμο, οΓιώργος Θάνος (πολλές φορές Βαλκανιονίκης στο επί κοντώ) ανέφερε: «...Στις χώρες της ΕΣΣΔ όπου πριν από 25 χρόνια κανένας δε μιλούσε και δεν άκουγε τίποτα για τον αθλητισμό, υπάρχουν τώρα στάδια και αθλητές που καταπλήσσουν με την ποσότητα και την ποιότητά τους. Ετσι, μέχρι το 1940 υπήρχαν στην ΕΣΣΔ υπήρχαν 4.000 στάδια, 45.000 γήπεδα βόλεϊ και μπάσκετ. Μέσα σε δύο χρόνια κατασκευάστηκαν 6.000 σταθμοί σκι. Το καλοκαίρι λειτουργούν 500 εγκαταστάσεις κολυμβητηρίων και 1.200 γήπεδα τένις. Από το 1933 μέχρι το 1937 το σοβιετικό κράτος διέθεσε 258 εκατ. ρούβλια για ανοικοδόμηση Κέντρων Σωματικής Αγωγής.
    Η εξάπλωση του αθλητισμού στην ΕΣΣΔ είχε σαν αποτέλεσμα να μεταβληθούν τα σωματικά στοιχεία του μέσου Σοβιετικού πολίτη. Πολύ καθαρά δείχνει τη μεταβολή αυτή μια συγκριτική μελέτη ανάμεσα στο μέσο όρο του τσαρικού και του Κόκκινου Στρατού. Στον τσαρικό στρατό ο μέσος όρος ύψους ήταν 1.64 - 1.65, ενώ στον Κόκκινο Στρατό ήταν 1.68 - 1.70. Αντίστοιχα, ο μέσος όρος βάρους ήταν 58.5 - 63.5 με 65.2 - 68.7».
    Αυτός ο «ακρογωνιαίος λίθος» (μαζικότητα) λοιπόν είναι που δημιούργησε αξιοζήλευτα αποτελέσματα, αλλά κυρίως έδειξε (και) στην πράξη (άλλη μια) καθοριστική διαφορά σοσιαλισμού - καπιταλισμού και ποιο από τα δύο συστήματα είναι αληθινά υπέρ του ανθρώπου.
    Στην υπηρεσία του ανθρώπου, όχι του κέρδους
    Στις 4/4/1976 ο Βαλερί Μπορζόφ2 έλεγε στον «Ρ»: «Η ουσία του σοβιετικού αθλητισμού βρίσκεται στο ότι είναι αθλητισμός των πλατιών μαζών, έτσι ώστε να έχουν καλή υγεία για να μπορούν να συμμετέχουν πιο θετικά στην αύξηση της παραγωγής. Φέρνω για παράδειγμα την αθλητική νόρμα. Αντίθετα, στις καπιταλιστικές χώρες ο αθλητισμός αποτελεί ένα ακόμη μέσο κερδοσκοπίας. Είναι ένας τρόπος προσωπικής διαφήμισης για κοινωνική προβολή και χρηματικά οφέλη.
    Το σοβιετικό κράτος δίνει μεγάλη σημασία στην ανάπτυξη του αθλητισμού. Στα σχολεία γίνονται ειδικά μαθήματα αθλητισμού, σ' όλη τη διάρκεια της 10χρονης εκπαίδευσης, με βάση ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα για κάθε τάξη, που αποσκοπεί στην ηθική και σωματική ανάπτυξη του μαθητή. Επίσης οι μαθητές, εκτός από την παρακολούθηση του υποχρεωτικού προγράμματος, έχουν τη δυνατότητα ν' ασχολούνται με όποιο άθλημα τους αρέσει. Γι' αυτόν το σκοπό συγκροτούνται ειδικές ομάδες μ' επικεφαλής έναν προπονητή - καθηγητή.
    Εξω από το χώρο εκπαίδευσης ανθεί ο αθλητισμός. Κάθε επιχείρηση και κάθε εργοστάσιο έχει αθλητικές ομάδες που δημιουργούνται με πρωτοβουλίες συνδικάτων. Οι αθλητές δεν είναι επαγγελματίες, αλλά διαθέτουν τον ελεύθερο χρόνο τους στον αθλητισμό. Υπάρχουν πολλοί γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί, που είναι και αθλητές. Το σοβιετικό κράτος τους πληρώνει τα έξοδα κίνησης και τους δίνει δωρεάν τις αθλητικές ενδυμασίες».
    Εμφαση στην αθλητική δουλιά από τα συνδικάτα
    Αξίζει εδώ να υπενθυμίσουμε ότι τα συνδικάτα έδιναν μεγάλη έμφαση και στην αθλητική δουλιά ανάμεσα στα παιδιά. Συνεχώς διεύρυναν προγράμματα, εγκαταστάσεις, ανθρώπινο δυναμικό, ώστε οι νεαροί Σοβιετικοί πολίτες να μεγαλώνουν - κατά το δυνατόν - αρτιότερα. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο τέλος του '70, αρχές του '80, λειτουργούσαν περισσότερες από 2.660 παιδικές - νεανικές αθλητικές σχολές.
    Τον Αύγουστο του 1980, στο κύριο άρθρο της, η «ΠΡΑΒΔΑ» επισήμαινε: «...Ο δημιουργός παιδικών σχολών Φυσικής Αγωγής στο Λένινγκραντ, Β. Ι. Αλεξέεφ, σε 40 χρόνια ακούραστης παιδαγωγικής δουλιάς, προετοίμασε πάνω από 15.000 αθλητές. Από αυτούς καταχτήθηκαν 250 πανενωσιακά ρεκόρ, 49 φορές ξεπέρασαν παγκόσμιες επιδόσεις. Κέρδισαν 28 μετάλλια σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις, 8 χρυσά σε Ολυμπιακούς. Αλλά, ίσως, το πιο σημαντικό είναι ότι σ' αυτό το σχολείο αναπτύσσονται αρμονικοί άνθρωποι. Περίπου 50 μαθητές του Αλεξέεφ έγιναν δόκτορες και αντεπιστέλλοντα μέλη επιστημών».
    * * *
    1. Ο Αλεξάντερ Ντιτιάτιν, ήταν Ολυμπιονίκης στη Γυμναστική. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες στη Μόσχα, το 1980, κατέκτησε 8 μετάλλια - τρία χρυσά (σύνθετο ατομικό και ομαδικό, κρίκοι), τέσσερα αργυρά (πλάγιος ίππος, μονόζυγο, δίζυγο, άλμα ίππου) και ένα χάλκινο (ασκήσεις εδάφους) - όσα κανείς άλλος αθλητής της Γυμναστικής. Επίσης ήταν ο πρώτος άνδρας, στην ιστορία του αθλήματος, που πήρε άριστα (10) στους κρίκους.
    2. Ο Βαλερί Μπορζόφ τις δεκαετίες του 1960-70 ήταν ο ταχύτερος αθλητής που ανέδειξε η Γηραιά Ηπειρος και ο πρώτος Ευρωπαίος που κέρδισε τους Αμερικανούς στα 100 και 200 μ. σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Το 1972 (Ολυμπιακοί Μονάχου) κατέκτησε χρυσό στα 100 μ., στα 200 μ. και ασημένιο στα 4Χ100 με την ομάδα σκυταλοδρομίας της ΕΣΣΔ. Από το 1968 έως το 1976 αναδείχτηκε νικητής σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις όπου συμμετείχε. Κατέκτησε τέσσερα χρυσά και ένα ασημένιο μετάλλιο στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα ανοιχτού στίβου και έξι χρυσά μετάλλια στα 60 μ. κλειστού στίβου, τρία σε παγκόσμια πρωταθλήματα και ισάριθμα αντίστοιχα σε ευρωπαϊκά.


    Γ. ΚΑΝΤΖΙΛΙΕΡΗΣ


    TOP READ