16 Απρ 2019

"Προοδευτικά μέτωπα" ,το δίχτυ των αστών

Η αστική δημοκρατία δεν μπορεί να εξαλείψει τον φασισμό, αντίθετα, ενίοτε στρώνει τον δρόμο του



Σάρκα από τη σάρκα του καπιταλισμού η αστική δημοκρατία και ο φασισμός, μάχονται μεταξύ τους για το ποιος, πιο καλά θα υπηρετήσει το σύστημα. Ο ένας δεν μπορεί ποτέ να εξαλείψει τον άλλον γιατί και οι δύο είναι τέκνα του συστήματος που τους γεννάει για τους σκοπού του και δεν θα άφηνε ποτέ ένα από τα δύο τέκνα του να εξαφανιστεί.



Κάποιες φορές που η μεταξύ τους μάχη οξύνεται, οι αστοί και οι συνοδοιπόροι τους «αριστεροί», σοσιαλιστές κ.α. καλούν τους κομμουνιστές και την εργατική τάξη να τεθούν υπό την ηγεσία τους σε δήθεν υπέρ πάντων αγώνα, κατά του φασισμού. Μόλις όμως αντιληφθούν τις προτιμήσεις του συστήματος και της μονοπωλιακής αστικής τάξης στον φασισμό, όχι μόνο προδίδουν κάθε αρχή, αξία και συμφωνία αλλά στέλνουν ευκόλως τους κομμουνιστές στα νύχια των φασιστών.




Τα δυο παρακάτω ιστορικά παραδείγματα, είναι ενδεικτικά της πολιτικής συνέπειας των αστικών κομμάτων και των πολιτικών που ασπάζονται και δήθεν υπερασπίζουν την αστική δημοκρατία.



13/4/1936 Πεθαίνει ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Κωνσταντίνος Δεμερτζής. Ο βασιλιάς Γεώργιος ο Β' αναθέτει την πρωθυπουργία στον Ιωάννη Μεταξά (ο οποίος μέχρι τότε διατελούσε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και το κόμμα του είχε μόνο 7 βουλευτές). Στην ψηφοφορία της 27/4, τα αστικά κόμματα έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης (Λαϊκό Κόμμα) ή ανοχής (Κόμμα Φιλελευθέρων) στην κυβέρνηση Μεταξά, στρώνοντας έτσι τον δρόμο για την εγκαθίδρυση ανοικτής δικτατορίας του κεφαλαίου τον Αύγουστο του 1936. Το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα που καταψήφισε την κυβέρνηση Μεταξά.



Το 1931 τα Τάγματα Εφόδου των Ναζί ή SA αριθμούν πλέον περίπου 1.000.000 μέλη και συνεχίζουν τις οδομαχίες κατά των Κομμουνιστών και των Εβραίων. Τρομοκρατούν, επίσης, όλους τους αντιτιθέμενους στο Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα, κυρίως τους εκδότες, τους καθηγητές, τους πολιτικούς, τους επιχειρηματίες, αλλά και τους τοπικούς αξιωματούχους που "δεν είναι συνεργάσιμοι". Ο  Καγκελάριος Χάινριχ Μπρύνινγκ (Heinrich Brüning), δίνει εντολή διάλυσης και των SA και των SS. Η Αστυνομία καταλαμβάνει τα γραφεία και των δύο οργανώσεων και κατάσχει όλα τους τα υπάρχοντα (15 Απριλίου 1932). Ωστόσο, ο Μπρύνινγκ αντικαθίσταται σύντομα από τον Φραντς φον Πάπεν (Franz von Papen), ο οποίος επαναφέρει τις δύο ναζιστικές οργανώσεις στη νομιμότητα,  στις 4 Ιουνίου. Ο Πάπεν παραιτείται με τη σειρά του. Τον αντικαθιστά ο Κουρτ φον Σλάιχερ.Το [1933] ο Χίτλερ αντικαθιστά τον φον Σλάιχερ με κανονική εκλογή του από τη Βουλή της Γερμανίας (Ράϊχστανγκ) και ο φασισμός πανηγυρικά ανεβαίνει στην πολιτική εξουσία με πλήρη νομιμοποίηση από την αστική δημοκρατία, η οποία υποτίθεται ότι θα έπρεπε να είναι θανάσιμος αντίπαλος.



Η ιστορία είναι διδακτική. Αντιφασιστικά και άλλα παρόμοια μέτωπα υπό την ηγεσία των αστών, είναι συμφωνία για εγκλωβισμό του λαού, ποτέ όμως δεν είναι σύμφωνα για την ριζική αντιμετώπιση του φασισμού. Δείτε και σήμερα τη συμπεριφορά του αστικού πολιτικού συστήματος σε όλη την Ευρώπη απέναντι στο φασιστικό φαινόμενο και κάντε τις αντιστοιχίσεις, τηρουμένων των αναλογιών.


Κινδυνέψαμε να γίνουμε Ζιμπάμπουε;

 (2)


Η νέα χιλιετία μπαίνει με τους χειρότερους οιωνούς για τους εξαθλιωμένους κατοίκους της Ζιμπάμπουε. Καθώς τα κεφάλαια έχουν φύγει από την χώρα, η εισροή συναλλάγματος έχει πέσει στο μηδέν και η δευτερογενής παραγωγή αγκομαχάει, τα κρατικά έσοδα βυθίζονται και ο κρατικός προϋπολογισμός καταρρέει. Κι όταν, μεσούντος του 2001, φτάνει η ώρα να καταβληθεί στο ΔΝΤ η πρώτη δόση για την αποπληρωμή του δανείου, τα άδεια ταμεία τού κράτους αναγκάζουν την κυβέρνηση να σηκώσει τα χέρια ψηλά. Ο Μουγκάμπε ζητάει από τον διευθυντή τού ΔΝΤ Χορστ Κέλλερ αναχρηματοδότηση του δανείου αλλά ο γερμανός κάνει τον... γερμανό: η Ζιμπάμπουε χρωστάει και πρέπει να πληρώσει.

Η αδιαλλαξία του ταμείου οφείλεται στο ότι η κυβέρνηση Μουγκάμπε δεν υπάκουσε στις εντολές και δεν επέστρεψε τα κατασχεμένα εδάφη στους προηγούμενους ιδιοκτήτες. Και πώς να υπακούσει δηλαδή, αφού αυτά τα εδάφη είχαν περάσει πλέον στα χέρια ανώτερων και ανώτατων κομματικών στελεχών, της οικογένειας του Μουγκάμπε μη εξαιρουμένης;

Το χαρτονόμισμα της Ζιμπάμπουε που έδειξε στην κάμερα ο κ. Μητσοτάκης. Εκατό τρισεκατομμύρια δολλάρια.

Το χειρότερο είναι πως ο κόσμος πεινάει. Η σχεδόν πλήρης κατάρρευση της πρωτογενούς παραγωγής έχει προκαλέσει τεράστιες ελλείψεις τροφίμων και η εισαγωγή τους είναι απολύτως απαραίτητη. Όμως η αθέτηση των υποχρεώσεων προς το ΔΝΤ έχει καταστήσει την χώρα πλήρως αναξιόπιστη στις αγορές, πράγμα που σημαίνει ότι ουδείς προθυμοποιείται να την δανείσει. Κι αφού ούτε δικό σου συνάλλαγμα έχεις ούτε δανεικό μπορείς να βρεις, πώς να κάνεις εισαγωγές; Ο Μουγκάμπε δεν κωλώνει: θα αγοράσει το συνάλλαγμα που χρειάζεται από την αγορά συναλλάγματος. Πού θα βρει τα λεφτά για τέτοιες αγορές; Θα τα τυπώσει ο ίδιος!

Όταν το 1980 η χώρα αναγνωρίστηκε ως ανεξάρτητη, θέσπισε ως νόμισμα το δολλάριο Ζιμπάμπουε, το οποίο είχε αξία μεγαλύτερη εκείνης του πολιτειακού δολλαρίου: χρειαζόσουν τρία δολλάρια ΗΠΑ για να αγοράσεις δύο δολλάρια Ζιμπάμπουε. Επί είκοσι χρόνια αυτή η ισοτιμία παρέμεινε σταθερή αλλά η άμετρη αύξηση της κυκλοφορούσας ποσότητας χρήματος ανέτρεψε κάθε ισοροοπία. Στο τέλος του 2001, ο πληθωρισμός ξεπέρασε το 100%. Δυο χρόνια αργότερα, το υπουργείο οικονομικών διαπίστωνε ότι το κόστος εκτύπωσης χαρτονομισμάτων είχε ξεπεράσει την ονομαστική αξία τους. Έτσι, αντί για χαρτονομίσματα, η κυβέρνηση άρχισε να εκδίδει επιταγές με πολύ μεγάλα ποσά. Παρά ταύτα, στις αρχές του 2004 ο τιμάριθμος σκαρφαλώνει στο 624%.

Από την μια η εμμονή τής διεθνούς κοινότητας να αφήσει μια χώρα να καταστραφεί κι από την άλλη το πείσμα ενός ανεγκέφαλου δικατορίσκου αποδείχτηκαν ως ιδανικά συστατικά για μια εκρηκτική εξέλιξη που ξεπερνάει κάθε φαντασία. Τον Οκτώβριο του 2005, η κυβέρνηση ανακοινώνει ότι ετοιμάζει καινούργιο νόμισμα, σε αντικατάσταση του απαξιωμένου δολλαρίου. Πραγματικά, τον Αύγουστο του 2006 το δολλάριο αντικαθίσταται από το νέο δολλάριο σε τιμή ένα προς χίλια και ταυτόχρονα υποτιμάται κατά 60% έναντι του δολλαρίου ΗΠΑ.

Επειδή, όμως, με το να βάλει ο Μανωλιός το πίσω μπρος δεν αλλάζει κάτι ουσιαστικό, η κατρακύλα συνεχίζεται και, μάλιστα, με εντονώτερο ρυθμό. Ο πληθωρισμός εξακολουθεί να καταστρέφει τα πάντα, φτάνοντας τον Δεκέμβριο του 2006 στο 1.281%. Απόλυτη ένδειξη του αδιεξόδου αποτελεί το γεγονός ότι τον Φεβρουάριο του 2007 η κεντρική τράπεζα της Ζιμπάμπουε κηρύσσει τον πληθωρισμό παράνομο (!), απαγορεύοντας οποιαδήποτε αύξηση τιμών μέχρι τέλους Ιουνίου. Οι αρχές εξαπολύουν κυνηγητό όποιων παραβιάζουν την απαγόρευση, με τραγελαφικά αποτελέσματα. Για παράδειγμα, εξαφανίζεται το ψωμί από τα ράφια των μαγαζιών όταν δυο αρτοποιοί που τόλμησαν να αυξήσουν την τιμή του ψωμιού τους καταδικάζονται σε φυλάκιση τεσσάρων μηνών. Και όμως, στα τέλη Απριλίου ο πληθωρισμός σημειώνει καινούργιο ρεκόρ, φτάνοντας το 3.714%.

Οι αρχές κάνουν την δουλειά τους και ο πληθωρισμός την δική του. Με την απαγόρευση ακόμη σε ισχύ, η άνοδος του τιμαρίθμου αρχίζει να αποτυπώνεται με πενταψήφια ποσοστά. Ο Ιούνιος κλείνει με 11.000% και η κυβέρνηση αποφασίζει να διακόψει την δημοσίευση στοιχείων για την πορεία του πληθωρισμού. Τον Σεπτέμβριο το νόμισμα υποτιμάται επισήμως κατά 92% και η ισοτιμία του προς το πολιτειακό δολλάριο ορίζεται σε 30.000 προς ένα. Δώρο άδωρο. Τον Ιανουάριο του 2008 ο δείκτης του πληθωρισμού σπάζει το φράγμα του 100.000%, τον Φεβρουάριο αγγίζει το 165.000%, τον Ιούνιο ξεπερνάει το 2.200.000%, τον Ιούλιο φτάνει το 11.250.000%...  Ο Νοέμβριος κλείνει στο 79.600.000.000% (79,6 δισ. τοις εκατό). Τρεις μήνες αργότερα, η κυβέρνηση ανακοινώνει επισήμως την κατάργηση του εγχώριου νομίσματος. Οι συναλλαγές θα γίνονται πλέον αποκλειστικά με χρήση ξένου νομίσματος. Οι τιμές και τα υπόλοιπα των λογαριασμών μετατρέπονται σε δολλάριο ΗΠΑ, με ισοτιμία ένα δολλάριο ΗΠΑ προς 35 τετράκις εκατομμύρια δολλάρια Ζιμπάμπουε.

Στο μεταξύ ο Μουγκάμπε κάνει ό,τι μπορεί για να μείνει στην εξουσία. Στις εκλογές του Μαρτίου το ZANU χάνει για πρώτη φορά την απόλυτη πλειοψηφία και τα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών οδηγούν σε δεύτερο γύρο ανάμεσα στον επί 28 χρόνια πρόεδρο και τον αντίπαλό του Μόργκαν Τσβανγκιράι. Όμως, ο Μουγκάμπε δεν έχει καμμιά διάθεση να παραδώσει την εξουσία. Συλλαμβάνει τον Τσβανγκιράι, τον περνάει από δίκη και όταν εκείνος αθωώνεται, τον συλλαμβάνει πάλι... και πάλι... πέντε φορές ως τον Ιούνιο, οπότε ο Τσβανγκιράι δηλώνει ότι αποσύρεται. Οι εκλογές γίνονται με μόνο υποψήφιο τον Μουγκάμπε, ο οποίος παίρνει 85,51% και εκλέγεται για πέμπτη επταετία πρόεδρος. Το 2013, στα 89 του πλέον, θα εκλεγόταν και για έκτη. Θα χρειαζόταν στρατιωτικό πραξικόπημα για να παραιτηθεί από την εξουσία το 2017, αφού πρώτα θα εξασφάλιζε ισόβια ασυλία...

Λευκός Οίκος, Μάιος 1995: Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον με τον Ρόμπερτ Μουγκάμπε.

Επίλογος. Χρειάστηκε μια οκταετία για να ολοκληρωθεί η πλήρης καταστροφή μιας ως τότε ευημερούσας χώρας. Μέσα σε οκτώ χρόνια το ΑΕΠ της έπεσε στο μισό και οι δημόσιες δαπάνες στο 5% του -μειωμένου- ΑΕΠ (από 40% κατά την προηγούμενη δεκαετία), με αποτέλεσμα την πλήρη διάλυση των δημοσίων υπηρεσιών. Σχολεία και νοσοκομεία έκλεισαν, δίκτυα ύδρευσης και ηλεκτροδότησης τέθηκαν εκτός λειτουργίας και οι φτωχοί κάτοικοι εξαθλιώθηκαν τελείως από την πείνα αλλά και από την χολέρα που έκανε την εμφάνισή της.

Κανονικά, θα έπρεπε να κλείσω το σημερινό σημείωμα με μια εκτίμηση για το πόσο πιθανό ήταν να συμβεί κάτι παρόμοιο στην χώρα μας το 2015. Όμως αυτό το ιστολόγιο δεν είναι "κανονικό", οπότε θα κάνει ακριβώς αυτό που κάνει πάντα: θα περιοριστεί στην καταγραφή στοιχείων και δεδομένων, αφήνοντας όλα τα συμπεράσματα στον αναγνώστη, την κρίση του οποίου εμπιστεύεται απολύτως.

Ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στα λάχανα – Η υποκρισία των “σωτήρων” της Νοτρ-Νταμ

Γράφουμε και πάλι μετά και το πρώτο μήνυμά μας, για την τεράστια καταστροφή που υπέστη η Παναγία των Παρισίων, για να βάλουμε κάποια πράγματα λίγο στη θέση τους και να εξηγήσουμε βέβαια την κατάσταση που επικρατεί την επόμενη μερα στην Γαλλία, μετά από αυτό το τραγικό συμβάν.
Καταρχάς, από τις πληροφορίες που αναμεταδίδονται μέχρι στιγμής, γίνεται ακόμα πιο σίγουρο, βάση των ερευνών από την πυροσβεστική του Παρισιού, πως η φωτιά προήλθε πιθανότατα από τα έργα συντήρησης του καθεδρικού ναού. Σχολιάσαμε το αυτονόητο, ότι ο καθεδρικός ναός ως μνημείο πολιτισμικής-πολιτιστικής αξίας και κληρονομιάς, αφέθηκε κατεξοχήν στην “ιδιωτική πρωτοβουλία” για να γίνει η συντήρηση του με επακόλουθο τα χθεσινά γεγονότα.
Ο Μακρόν δήλωσε χθες στα ΜΜΕ πως θα κάνει τα αδύνατα-δυνατά για να επανέλθει η Νοτρ Νταμ στην πρωταρχική της κατάσταση με χρήματα του γαλλικού κράτους. Λοιπόν να δηλώσουμε ξεκάθαρα πως τα απαραίτητα μέτρα που έπρεπε να έχουν παρθεί, ξαναγίνονται πίστα για να παίξουν το μιντιακό τους παιχνίδι προς το παρόν δυο από τους πλουσιότερους Γάλλους.
Ο Πινό και ο Αρνώ που προσφέρθηκαν από την πρώτη στιγμή να χαρίσουν περί τα 300 εκατ.€ για την αναστύλωση της Νοτρ-Νταμ, καλό θα ήταν πρώτα να αρχίσουν να πληρώνουν τους φόρους που πρεπει να πληρώνουν κάθε χρονο στο γαλλικό κράτος κι όχι να το παίζουν κουβαρντάδες με τα χαμένα χρήματα που ταξιδεύουν σε φορολογικούς παραδείσους.
Ειδικά ο Αρνώ, από εχθές πέρασε στην τρίτη θέση του πλουσιότερου ανθρώπου στον κόσμο. Πριν λίγα χρόνια το γαλλικό δημόσιο του έκανε δωράκι για να καταπατήσει τεράστια έκταση στο δάσος της Βουλώνης, για να χτίσει το Ίδρυμα Λουί Βυτόν. Το οποίο τελικά κοστολογήθηκε τρεις φορές πάνω από την αρχική μελέτη και χρηματοδοτήθηκε κατα περίπου 80% από το γαλλικό δημόσιο. «Γιάννης πίνει. Γιάννης κερνάει…»
Ένα ακόμα θέμα ειναι το μπαράζ ιδιωτικοποιήσεων που έχει ανοίξει ο Μακρόν από την αρχή ακόμα όταν και ήταν υπουργός του Ολάντ. Σε αυτό το μπαράζ ιδιωτικοποιήσεων έρχονται να προστεθεί μετά τις σιδηροδρομικές γραμμές, την ενέργεια, το νερό κτλ, τώρα πλέον και τα αεροδρόμια της Γαλλίας. Είτε των μεγάλων αστικών κέντρων είτε και τα περιφερειακά αεροδρόμια. Η Γαλλία περνάει σε μια παρόμοια πλατφόρμα όπως την Ελλάδα, την πλήρη ιδιωτικοποίηση των αεροδρομίων της, που είναι επίσης κι η πρώτη δίοδος εισόδου-εξόδου στην χώρα.
«On parle d’un pognon de dingue » (Μιλάμε για σούμα τρελών χρημάτων) όπως κάποτε είχε πει χαρακτηριστικά ο Μακρόν, όταν μιλούσε υποτίθεται με κλειστές κάμερες σε συνεργάτη του, για να πει για τα χαμένα χρήματα που εξαϋλώνονται από το δημόσιο σύστημα υγείας.
Άλλο επίσης ζήτημα κι αυτό. Από προχθές το νοσοκομειακό προσωπικό των επειγόντων περιστατικών στα περισσότερα νοσοκομεία της Γαλλίας βρίσκεται σε απεργία και σε κινητοποιήσεις για τις περικοπές που επιβάλλει η κυβέρνηση Μακρόν-Φιλίπ. Κι αυτά είναι απλά κάποια ελάχιστα παραδείγματα που μου ήρθαν στο μυαλό κάνοντας ορισμένες σκέψεις μετά και την εικόνα που είδα από τον Γάλλο πρόεδρο χθες το βραδυ που ήθελε να δείξει πως θα αναλάβει την πλήρη αποκατάσταση της Νοτρ-Νταμ.
Υποκρισία; Κοροϊδία; Πείτε το όπως θέλετε… Αλλά εγώ δεν μπορώ να ανεχτώ, το να είμαστε… «ακριβοί στα πίτουρα και φθηνοί στα λάχανα». Ας κόψει από τα εξοπλιστικά, ας μαζέψει τους φόρους που πρεπει να μαζέψει από τους γαλλους δισεκατομμυριούχους. Ας δώσει την απαραίτητη οικονομική ενίσχυση σε υγεία και παιδεία και μετά ας το παιξει όσο χουβαρντάς θέλει με την αναστύλωση της Νοτρ-Νταμ. Αυτά τα λίγα και οι υπόλοιπες σκέψεις προς περισυλλογή για όλους μας…

Ρ. Δούρου: «Τιμήσαμε» την εμπιστοσύνη του κεφαλαίου...


«Τηρήσαμε το λόγο μας. Τηρήσαμε το συμβόλαιό μας με τους πολίτες...». Με τα λόγια αυτά ολοκλήρωσε την ομιλία της στην παρουσίαση του συνδυασμού της την περασμένη Παρασκευή η Ρ. Δούρου, περιφερειάρχης Αττικής και εκ νέου υποψήφια με τον ΣΥΡΙΖΑ για τις εκλογές της 26ης Μάη. Εκεί έκανε και τον απολογισμό της θητείας της, μιας θητείας που ξεκίνησε το 2014, με την ορκωμοσία της στα Ανω Λιόσια να σηματοδοτεί το κλείσιμο της χωματερής στη Φυλή, η οποία 5 χρόνια μετά επεκτείνεται, εξακολουθώντας να μολύνει ακόμα περισσότερο την πιο επιβαρυμένη περιοχή του λεκανοπεδίου.
***
Στη φιέστα της, η περιφερειακή αρχή του ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίστηκε ξανά ότι το «έργο» της ήταν «αθόρυβο», γι' αυτό δεν το πήρε χαμπάρι ο λαός. Οντως πρόκειται για ένα έργο «βουβό», αλλά ύπουλο για το λαό, που εδώ και πέντε χρόνια άθροισε νέα βάρη και πληγές στο μεγαλύτερο αστικό κέντρο της χώρας. Αντίθετα, αυτό το «έργο» ήταν αρκετά «φωναχτό» για το κεφάλαιο, για τους επιχειρηματικούς ομίλους, που ό,τι ζήτησαν από την Περιφέρεια το πήραν και με το παραπάνω, δεν έμεινε κανένας παραπονεμένος. Υλοποιώντας κατά γράμμα όλη την πολιτική των μνημονίων, των αντιλαϊκών κυβερνητικών αποφάσεων, των κατευθύνσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Γι' αυτό και σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ και στην Περιφέρεια απολαμβάνει τη στήριξή τους. Γι' αυτό εκεί, μαζί με τους υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν και εμβληματικοί παράγοντες της «αγοράς», όπως οι πρόεδροι των μεγαλύτερων εμποροβιομηχανικών επιμελητηρίων, της Αθήνας και του Πειραιά, με τον πρόεδρο του πρώτου, Κ. Μίχαλο, να της δίνει συγχαρητήρια, επειδή ήταν ένα «ισχυρό όπλο» για τη στήριξη της επιχειρηματικότητας! Αυτήν ακριβώς την «ευχαρίστηση», που απολαμβάνουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι, πληρώνουν ακριβά τα λαϊκά νοικοκυριά στις αθωράκιστες γειτονιές της Αττικής. Ετσι αποδεικνύονται πόσο υποκριτικά είναι τα καλέσματά τους στους εργαζόμενους να τους ξαναστηρίξουν, δήθεν για να μην επιστρέψουν οι δυνάμεις «της οπισθοδρόμησης», όπως είπε και η Ρ. Δούρου. Η αλήθεια είναι ότι οι δυνάμεις αυτές (της οπισθοδρόμησης!), που έβαλαν πλάτη για το τσάκισμα των εργατικών δικαιωμάτων τα τελευταία δέκα χρόνια, ήταν το κοινό της στην εκδήλωση, την χειροκρότησαν και εξήραν το έργο της.
***
Ακόμα και η ίδια η περιφερειακή αρχή του ΣΥΡΙΖΑ ως «έργο - καμάρι» της επιδεικνύει έργα όπως η ανάπλαση του Φαληρικού Ορμου, δηλαδή ένα έργο - παραγγελιά του τουριστικού κεφαλαίου, για να διαμορφωθεί καλύτερα η βιτρίνα του, για τις μπίζνες των μεγαλοξενοδόχων και των tour operators. Ενα έργο το οποίο εν ριπή οφθαλμού μελετήθηκε, «ωρίμασε», δημοπρατήθηκε, μπήκαν οι μπουλντόζες και σήμερα είναι στην τελική ευθεία. Ενα έργο για το οποίο οι δεκάδες οικοδόμοι που το κατασκευάζουν καταγγέλλουν πρωτοφανή εντατικοποίηση, ατέλειωτες υπερωρίες, δουλειά νύχτες και σαββατοκύριακα, προκειμένου να προλάβει να κόψει κορδέλες η Ρ. Δούρου και η κυβέρνηση, για να πάρουν νέα εύσημα από τους μεγιστάνες του πλούτου.
Η ταχύτητα με την οποία υλοποιείται αυτή η ανάπλαση αποτελεί πρόκληση, την ίδια στιγμή που χρονίζουν ζωτικά έργα για το λαό, π.χ. αντιπλημμυρικής προστασίας, τα οποία κάνουν χρόνια να «ωριμάσουν», να μελετηθούν και να ξεκινήσουν να υλοποιούνται. Είναι μία ακόμα απόδειξη ότι παρεμβάσεις που σώζουν ζωές μπαίνουν στο «ζύγι» και «χάνουν» από τα εμβληματικά έργα που «σώζουν» τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων. Ο λαός θυμάται την Ρ. Δούρου μετά τις φονικές πλημμύρες στη Μάνδρα να καταγγέλλει τη «γραφειοκρατία», ακόμα και τον ...«δασάρχη», τις «συναρμοδιότητες» και τις «χρόνιες παθογένειες», δηλαδή όλες τις δικαιολογίες που επανέλαβε και την περασμένη Παρασκευή, πετώντας από πάνω της κάθε πολιτική ευθύνη για την εκατόμβη νεκρών. «Εμπόδια» που εξαφανίζονται ως διά μαγείας όταν πρόκειται για αναπλάσεις όπως η παραπάνω, ή όταν πρόκειται για χρηματοδοτήσεις π.χ. κατασκευής - ανακαίνισης σταδίων που ανήκουν σε εφοπλιστές...
***
Ξεχωριστό κεφάλαιο της βάρβαρης πολιτικής που εφαρμόζει η Περιφέρεια Αττικής είναι το «μέτρημα» π.χ. των 40 εκατ. ευρώ που έδωσε σε νοσοκομεία για «αγορά σύγχρονου εξοπλισμού». Υποκρισία που σπάει κόκαλα, αφού ανάμεσα στους χειροκροτητές της στην εκδήλωση ήταν ολόκληρο το υπουργικό συμβούλιο του ΣΥΡΙΖΑ, που τα τελευταία χρόνια έχει αφαιρέσει πάνω από 500 εκατ. ευρώ από την κρατική χρηματοδότηση των νοσοκομείων. Ακόμα περισσότερο, πάει πολύ να διεκδικεί επιβράβευση, την ίδια στιγμή που είναι νωπές ακόμα οι εικόνες πλήρους κατάρρευσης του συστήματος Υγείας τις ώρες της μεγάλης καταστροφής στο Μάτι, με τις ανύπαρκτες ΜΕΘ για τους εγκαυματίες, καθώς και την αδυναμία των δημόσιων νοσοκομείων να ανταποκριθούν έστω στην αιμοδοσία, για την οποία προσέτρεξε μαζικά ο λαός στα Κέντρα Υγείας.
Μαζί με το μέτρημα των εκατομμυρίων που δόθηκαν για το μεγάλο κεφάλαιο, η Ρ. Δούρου βρήκε την ευκαιρία να «μετρήσει» και τα ψίχουλα που διέθεσε για τα πιο εξαθλιωμένα εργατικά - λαϊκά στρώματα, τα θύματα που δημιουργεί η πολιτική της κυβέρνησής της. «Κοινωνικά παντοπωλεία», «κοινωνικά φαρμακεία», «κοινωνικές δομές», «κοινωνική συνοχή» και πάει λέγοντας έχουν γίνει ψωμοτύρι στα χείλη της, στο πλαίσιο μιας πολιτικής που από τη μία ξηλώνει κάθε κοινωνική κατάκτηση και από την άλλη προσπαθεί να βουλώσει στόματα, να ενσωματώσει, να κάμψει τις δίκαιες αντιδράσεις, μοιράζοντας ξεροκόμματα. Την ίδια στιγμή, πάνω από πέντε χρόνια σέρνεται ένα κονδύλι 500.000 ευρώ από προϋπολογισμό σε προϋπολογισμό για στήριξη των ανέργων και των οικογενειών τους στο Πέραμα, το οποίο συναντά (τι έκπληξη;) κάμποσα γραφειοκρατικά εμπόδια για να αποδοθεί στους δικαιούχους του...
***
Η ομιλία της Ρ. Δούρου στην εκδήλωση του συνδυασμού της επιβεβαίωσε ότι αυτό που πρέπει να απασχολεί το λαό είναι όχι το πώς θα υλοποιηθεί πιο «αποτελεσματικά» μια πολιτική που τον τσακίζει, αλλά το πώς θα μπουν περισσότερα εμπόδια σ' αυτή. Πώς θα δυναμώσει η δική του αντιπολίτευση, ο αγώνας του ενάντια στο τσάκισμα των αναγκών του, η διεκδίκηση μέτρων ανακούφισης και έργων με γνώμονα την προστασία της ζωής του, όχι των κερδών των μονοπωλίων. Μοναδική εγγύηση για να δυναμώσει αυτή η πάλη είναι η ενίσχυση της «Λαϊκής Συσπείρωσης» και του ΚΚΕ σε όλες τις κάλπες του Μάη.

Πισωγύρισμα διαρκείας


Ο λαός πρέπει να γυρίσει την πλάτη στα κάλπικα και εκβιαστικά διλήμματα που επιστρατεύουν ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ τις μέρες αυτές. Τόσο οι κορόνες της ΝΔ για τη «χειρότερη κυβέρνηση» που «δεν πρέπει να μείνει ούτε μια μέρα παραπάνω», όσο και τα καλέσματα του ΣΥΡΙΖΑ στο λαό να μην επιτρέψει την «παλινόρθωση» της διακυβέρνησης ΝΔ και της «νεοφιλελεύθερης» πολιτικής που οδήγησε, όπως λένε, στην κρίση, πρέπει να φάνε πόρτα από το λαό.
Τι δεν λέει κανένας από τους δύο; Οτι μαζί ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο, που μονιμοποίησε και επέκτεινε τα δύο προηγούμενα, όπως και τους εκατοντάδες αντιλαϊκούς νόμους που ακολούθησαν και που όλα μαζί αποτελούν τον πυρήνα της πολιτικής που θα εφαρμόσουν τα επόμενα χρόνια, ανεξάρτητα από εναλλαγές κυβερνήσεων και επιμέρους διαφοροποιήσεις.
Μέσα στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής προς όφελος των επιχειρηματικών ομίλων, οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα θα ζουν το μόνιμο πισωγύρισμα στις ανάγκες τους.
Αυτή η πολιτική προς όφελος του κεφαλαίου βρίσκεται στον πυρήνα τόσο της «δίκαιης ανάπτυξης» του ΣΥΡΙΖΑ όσο και της «βιώσιμης ανάπτυξης» της ΝΔ, σχέδια που μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό και προβλέπουν επιπλέον «κίνητρα» και προνόμια για τους επιχειρηματικούς ομίλους, ένταση της εκμετάλλευσης στους χώρους δουλειάς και παραπέρα χτύπημα της τιμής της εργατικής δύναμης, επιδοματική πολιτική που θα αντικαθιστά τα δικαιώματα που θα συνεχίζουν να ξηλώνονται σε Υγεία - Πρόνοια, Παιδεία.
Γι' αυτό, απ' όπου κι αν τα πιάσει κανείς, τα εκβιαστικά διλήμματα και η λογική του «μικρότερου κακού» πάνε με μαθηματική ακρίβεια το λαό και τα δικαιώματά του από το κακό στο χειρότερο.
Για παράδειγμα, όσο κι αν τσακωθούν μεταξύ τους για το «Ασφαλιστικό Πινοσέτ», με τίποτα δεν κρύβεται ότι ο καβγάς γίνεται για το πώς και με τι ρυθμούς θα προωθήσουν το περιβόητο σύστημα των «τριών πυλώνων» που αποτελεί χτύπημα στον κοινωνικό χαρακτήρα της Ασφάλισης, το οποίο βρίσκεται στον πυρήνα και του αντιασφαλιστικού νόμου Κατρούγκαλου, της κυβέρνησης, και των προτάσεων της ΝΔ.
Οσο κι αν καβγαδίσουν για την αναλογία των προσλήψεων και των αποχωρήσεων, ο καβγάς γίνεται με «ένα το κρατούμενο» και για τους δύο την υποστελέχωση και το παραπέρα τσεκούρωμα στους προϋπολογισμούς, την εμπορευματοποίηση σε Παιδεία, Υγεία - Πρόνοια που προώθησαν και προωθούν και οι δύο, που βάζει και αυτό το ζήτημα στη ζυγαριά της κερδοφορίας του κεφαλαίου και των «αντοχών» της καπιταλιστικής οικονομίας.
Οσο κι αν σηκώσει η κυβέρνηση τον μπαμπούλα της μεγαλύτερης καταστολής, αξιοποιώντας και τις κραυγές της ΝΔ για τη «μηδενική ανοχή» που θα δείξει απέναντι στα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα, με τίποτα δεν κρύβεται ότι είναι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ που πήγε πολλά βήματα παραπέρα την αντισυνδικαλιστική νομοθεσία, βάζοντας ανάμεσα στα άλλα παραπέρα εμπόδια στην προκήρυξη απεργιών, ότι επί των ημερών του συνταξιούχοι, εργαζόμενοι, αγρότες, φοιτητές έγιναν ξανά θύματα της κρατικής καταστολής.
Και βέβαια, δεδομένη και για τους δύο είναι η παραπέρα εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, με το κόστος και τους κινδύνους που συνεπάγονται για το λαό, όσο κι αν ξεπουπουλιάζονται για το ποιος μπορεί να φέρει μεγαλύτερα «ανταλλάγματα» για την αστική τάξη της χώρας.
Γι' αυτά και γι' άλλα τόσα, οι κυβερνήσεις των νεοφιλελεύθερων και των ακροδεξιών, από κοινού βέβαια με τις σοσιαλδημοκρατικές, δίνουν με κάθε ευκαιρία τα συγχαρητήριά τους στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ για τα αντιλαϊκά «έργα και ημέρες» της.
Επιβεβαιώνοντας έτσι ότι η αντιλαϊκή πολιτική που υλοποιούν εναλλάξ η μία πίσω από την άλλη οι αστικές κυβερνήσεις, όχι μόνο δεν έφυγε ποτέ για να... παλινορθώσει τώρα, αλλά ότι αντίθετα ενισχύεται με κάθε κυβέρνηση, πισωγυρίζοντας συνεχώς τα δικαιώματα και τις ανάγκες του.
Τον δρόμο αυτόν προς τα μπροστά ο λαός μπορεί να τον ανοίξει μόνο σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις και τα κόμματά του. Με αυτή την κατεύθυνση να σταθούν στις κάλπες του Μάη δυναμώνοντας παντού το ΚΚΕ.

TOP READ