6 Σεπ 2013

DAILY MAIL 29 Ιανουαρίου 2013 «Οι ΗΠΑ υποστήριξαν σχέδιο επίθεσης με χημικά όπλα στην Συρία και θα κατηγορούσαν για αυτό το καθεστώς Άσαντ» - Κατέβηκε σε 24 ώρες.

DAILY MAIL 29 Ιανουαρίου 2013 «Οι ΗΠΑ υποστήριξαν σχέδιο επίθεσης με χημικά όπλα στην Συρία και θα κατηγορούσαν για αυτό το καθεστώς Άσαντ» - Κατέβηκε σε 24 ώρες.


Στις 29 Ιανουαρίου 2013, η πλέον δημοφιλής καθημερινή εφημερίδα της Βρετανίας, η Daily Mail,στην ηλεκτρονική της έκδοση δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο

“Οι ΗΠΑ «υποστήριξαν σχέδιο επίθεσης με χημικά όπλα στην Συρία και θα κατηγορούσαν για αυτό το καθεστώς Άσαντ






24 ώρες μετά, κατέβηκε.


Η εφημερίδα δέχθηκε μήνυση από Βρετανική εταιρεία εξοπλιστικών προγραμμάτων όπου ενέπλεκε δυο στελέχη της και ήρθε σε δικαστικό συμβιβασμό






 Στο LEFTeria-news είχαμε αναρτήσει και ένα άλλο παρόμοιο ρεπορτάζ, ατό το περιοδικούForeign Policy στις 28 Αυγούστου 2013.


Με το ενδεχόμενο Αμερικάνικης επέμβασης στην Συρία ανοιχτό, το έγκριτο περιοδικό δημοσίευε από τα αρχεία της CIA, έγγραφο που σε συνδυασμό με το 4σέλιδο ρεπορτάζ του, αποκαλύπτει τον ρόλο των Αμερικανών στις επιθέσεις των Ιρακινών με το αέριο Σορίν, το 1982.


Επιθέσεις για τις οποίες αργότερα κατηγορήθηκε το Iρακινό καθεστώς και έπειτα δέχθηκε δύο Αμερικάνικες επεμβάσεις.


Διαβάστε παρακάτω μια σχετική ανάρτηση από την ιστοσελίδα της Καναδικού Κέντρο Ερευνών γιατην Παγκοσμιοποίηση (CRG), με ημερομηνία 26 Αυγούστου 2013.


Θυμίζουμε ότι το CRG είχε αναρτήσει τον Νοέμβριο του 2012, video και κείμενο στις σχετικα με το πώς H λιτότητα της ΕΕ οδήγησε την Ελλάδα σε μέτρα καταστολής.






“US Backed Plan to Launch Chemical Weapon Attack on Syria and Blame it on Assad Government”

By Patrick Henningsen

Global Research, August 26, 2013





«Οι ΗΠΑ υποστήριξαν σχέδιο επίθεσης με χημικά όπλα στην Συρία και θα κατηγορούσαν για αυτό το καθεστώς Άσαντ»


 Η Daily Mail κάτέβασε γρήγορα το άρθρο μέσα σε 24 ώρεςενώ δεν προσέφερε καμιάεπίσημη διάψευσηαλλά απλώς το έσβησε από την ιστοσελίδα τηςαλλά βρέθηκε ωςscreen shot.






Η Daily Mail αργότερα δέχθηκε μήνυση από την εταιρεία, Britam Defense και αναγκάστηκε ναδημοσιεύσει μια αναίρεση.


Η Guardian ανέφερε στις 26 Ιουνίου 2013:
"Η Daily Mail ζήτησε συγγνώμη και θα καταβάλει £ 110.000 ως αποζημίωση για συκοφαντική δυσφήμιση σε μια εταιρεία αμυντικών συστημάτων του Λονδίνου καθώς κακώς την συνέδεσε  με μιαφερόμενη συνωμοσία χημικών όπλων στη Συρία.


Η Britam Defence Limited κατήγγειλε ότι σε ένα σχετικό άρθρο της, η Daily Mail, στην ιστοσελίδα τηςκατηγόρησε ψευδώς δύο στελέχη της για συνωμοσία σε μια "φαύλη και παράνομηδολοπλοκία" στην Μέση Ανατολή “για τεράστια οικονομική ανταμοιβή”.


Το άρθρο ανέφερε ένα email που υποτίθεται ότι εστάλει ανάμεσα σε δύο στελέχη της εταιρείας, που ισχυριζόταν οτι έδειχνε ότι η Britam είχε συμφωνήσει για μια προμήθεια χημικών όπλων στηνHoms για χρήση σε μια επίθεσηΩστόσοτα emails αποδείχθηκε ότι είχαν χαλκευθεί "
Μία από τις αρχικές διαρροές που οδήγησαν σε αυτή τη σύντομηαλλά θαμμένη ιστορία,περιεχόταν στις διαρροές πληροφοριών για την Britam, (Britam Leaks), η οποία εκεί λεπτομερώςανέλυε το υποτιθέμενη σχέδιο που θα πραγματοποιούνταν, για το οποίο ειπώθηκε οτι έχει λάβει το πράσινο φως από την Ουάσιγκτον και επρόκειτο να χρηματοδοτηθεί από το Κατάρ.
Παρά το γεγονός ότι επιτεύχθηκε συμβιβασμός όσον αφορά την δυσφήμιση των ονομάτων των δύο στελεχών της Britam που αναφέρονται στο άρθρο της Mailείναι δύσκολο να αποδειχθεί ότι η ίδια η δολοπλοκία δεν συνέβη - και εδώ έγκειται το πρόβλημα με το μυστικοπαθές σκιώδες κράτος και με όλη αυτή την πομπή των ιδιωτικών εταιρειών, τόσο στις ΗΠΑ όσο και στο Ηνωμένο Βασίλειο.



Μετάφραση: LEFTeria-news



ΔΙΑΒΑΣΤΕ - ΔΕΙΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ

“Καταταγείτε μας έλεγαν…” BUSINESS INSIDER Στρατιώτες ΗΠΑ «Είμαστε στα όρια μας, κουρασμένοι, και άφραγκοι» - "Ψηφίστε Όχι για την Συρία"



ΕΓΓΡΑΦΟ. Foreign Policy (USA) Αρχεία αποκαλύπτουν ότι ΗΠΑ βοηθούσαν Σαντάμ στον χημικό πόλεμο, για τον οποίο έπειτα τον κατηγόρησαν.



VIDEO.TELEGRAPH. Πρ.ΓΓ.ΝΑΤΟ De Hoop Scheffer Μιλήστε με Ιράν & Ρωσία - Όποιος προτείνει στρατιωτική δράση πρέπει να πάει να κοιταχτεί!


VIDEO.Στρατηγός Wesley Clark. Είχε παρθεί απόφαση για επίθεση στην Συρία απο το 2001, όπως και σε άλλες 6 χώρες.


INDEPENDENT. Έχει καταλάβει ο Ομπάμα ότι συμμαχεί με την Αλ Κάιντα? Τι έγινε στην τελευταία επίθεση ΗΠΑ στην περιοχή.




VIDEO & ΚΕΙΜΕΝΟ.GRG (Canada) Greece: Days of Decline.Οδοιπορικό Συγκρούσεων







The Mail quickly pulled the story down within 24 hours, offering no formal retraction, but simply wiped it clean from their website, but we have a screen shot.

The Mail was later sued by Britam Defense, and forced to publish a retraction.

The Guardian reported on June 26th:

“The Daily Mail has apologised and paid £110,000 in libel damages to a London defence firm it wrongly linked with an alleged chemical weapons plot in Syria.
Britam Defence Limited complained that an article on the Daily Mail’s website Mail Online falsely accused two of its executives of conspiring in a “nefarious and illegal plot” in the Middle Eastern state “for enormous financial reward”.
The article quoted one email supposedly sent between two executives at the company which claimed to show that Britam had agreed to supply chemical weapons to Homs for use in an attack. However, the emails turned out to be forged.”

One of the original leaks which led to this brief, but buried story, was contained in the Britam Leaks, which detailed the alleged plan to be carried out which was said to have received a green light from Washington and was to be financed by Qatar.

Although a libel settlement was reached regarding naming the two Britam executives mentioned in the Mail article, it’s hard to prove that the plot itself did not happen – and herein lies the problem with the secretive shadow state and its array of private contractors in both the US and UK.

Σκυτούδης, Πέπας, Παπαδάτος – Το χρονικό της δολοφονίας των τριών κομμουνιστών εξόριστων στον Αη Στράτη

Σκυτούδης, Πέπας, Παπαδάτος – Το χρονικό της δολοφονίας των τριών κομμουνιστών εξόριστων στον Αη Στράτη


Έργο του Γιώργη Δήμου

Τον Απρίλη του 1941 και αφού οι επίσημες αρχές παρέδωσαν τα κλειδιά του ελληνικού κράτους στους χιτλερικούς εισβολείς, οι κομμουνιστές πολιτικοί εξόριστοι στον Αη Στράτη ζητούν από την ελληνική φρουρά που τους κρατάει περιορισμένους να τους αφήσει ελεύθερους να πολεμήσουν για τη λευτεριά της πατρίδας. Ο διοικητής της φρουράς Κουσκούσης τους παραπλανά δήθεν πως το αίτημά τους έγινε δεκτό και τους καλεί στην πλατεία του χωριού για να συζητήσουν τα διαδικαστικά της αποχώρησης από το νησί. Όταν οι εξόριστοι συγκεντρώθηκαν άρχισε να πυροβολεί στο ψαχνό με το περίστροφό του, έχοντας δίπλα του το πρωτοπαλίκαρό του Ντουντουλάκη,  δίνοντας το σύνθημα και στους υπόλοιπους χωροφύλακες. Ακολουθούν καταιγιστικά πυρά. Από τις σφαίρες των συνεργατών των καταχτητών τραυματίζονται θανάσιμα οι Νίκος Παπαδάτος, τσαγκάρης απ' την Αθήνα, Παναγιώτης Πέπας, σταφιδοπαραγωγός από τη Μεσσηνία και  Κώστας Σκυτούδης, σπουδαστής απ' το Βόλο. Υπήρξαν επίσης και πολλοί τραυματίες. Οι ζωντανοί παραδόθηκαν στη συνέχεια από τους «Έλληνες» δημίους τους στους Γερμανούς καταχτητές.

Ο Κώστας Μπόσης πολιτικός εξόριστος ο ίδιος στον Αη Στράτη από καιρό, βρίσκεται ανάμεσα σε όσους τρέχουν να προφυλαχτούν από τις δολοφονικές σφαίρες. Κλείνεται στο ίδιο σπίτι με τους τρεις βαριά τραυματισμένους και μαζί με άλλους συντρόφους του προσπαθούν να τους κρατήσουν στη ζωή. Στο βιβλίο του «ΑΗ ΣΤΡΑΤΗΣ, Η μάχη της πείνας των πολιτικών εξόριστων στα 1941»  περιγράφει με συγκλονιστικό τρόπο την δολοφονική επίθεση των χωροφυλάκων και τις τελευταίες στιγμές των τριών ηρώων κομμουνιστών.


"Απρίλης 1941. Οι Ούννοι πλημμυρίζανε τη χώρα μας. Ο βασιλιάς μας κι οι αρχόντοι μας, αγκαλιά με το χρυσάφι —το αίμα του ελληνικού λαού— τραβούσανε για την Αίγυπτο. Οι ντόπιοι φασίστες παραδίνανε στους ξένους. Παραδόσανε τούς δρόμους και τα γεφύρια άθιχτα, τα εργοστάσια και τα λιμάνια με τους εργάτες, τις αποθήκες γεμάτες τρόφιμα και ρούχα, τον κρατικό μηχανισμό και τους χαφιέδες, τους φυλακισμένους και τους εξόριστους. Τη μέρα που οι Γερμανοί μπήκανε στην Αθήνα η Ασφάλεια έπιασε το δικηγόρο και διανοούμενο Λαζανά και τον έστειλε στον Άη Στράτη. Αργότερα τον τουφεκίσανε στου «Παύλου Μελά» στη Σαλονίκη.

Εμείς κλεισμένοι στο νησί. Το μπαρούτι της καταστροφής μας έφτασε. Ομάδες-ομάδες φαντάροι απ' το μέτωπο και πρόσφυγες περνούσανε. Καΐκια και καΐκια αρμενίζανε. Άλλα έπιαναν στο νησί κι άλλα περνούσανε στ' ανοιχτά. Η ομάδα ανήσυχη. Κάτι έπρεπε να γίνει. Οι Γερμανοί φτάσανε στη Λήμνο. Ένα θεόρατο καΐκι λικνιζότανε στο λιμάνι και μας προκαλούσε. Πέρα μακριά η στεριά χωρίς σίδερα. Εκεί η ζωή κι ο αγώνας. Πίσω ερχόνταν οι Γερμανοί. Δε χωρούσε συζήτηση. Έπρεπε να φύγουμε. Η συζήτηση δυο-δυο στα κρυφά και στα μισοφανερά στο δρόμο, στην πλατεία, τους θαλάμους έδινε κι έπαιρνε. Στα χαμένα το Γραφείο πάσκιζε να τη σταματήσει. Οι θερμόαιμοι, οι ανυπόμονοι κι οι φραξιονιστές φωνάζανε: «Δυναμική λύση». Το Γραφείο προσπαθούσε να 'ρθει σε συνεννόηση με την αστυνομία. Ο εχθρός παραμόνευε, μάζευε, έστρωνε σχέδια, ετοιμαζότανε. Στις 26 το πρωί μια επιτροπή πήγε στον αστυνόμο, τον κ. Κουσκούση, στο σπίτι του για να συνεννοηθούν για να φύγουμε μαζί. Αυτός συμφώνησε. Κατά τις δέκα άλλη επιτροπή πήγε στην αστυνομία για να κανονίσουν τις λεπτομέρειες του... ταξιδιού. Επικεφαλής ήτανε ο Ρεμπούτσικας. Σκοπός στην αστυνομία ήτανε ο χωροφύλακας Ντουντουλάκης.

Σαν έφτασε η επιτροπή σ' απόσταση πέντε μέτρων ο σκοπός σήκωσε το τουφέκι και σημάδεψε. Κάποιος από δίπλα του έσπρωξε το τουφέκι κι η σφαίρα έφυγε στον αέρα. Η σφαίρα μαρτύρησε τις προθέσεις. Το Γραφείο έστειλε ένα παλιό συνταξιούχο ενωματάρχη για να διορθώσει τα πράγματα. Το τι είπε αυτός κανένας δεν ξέρει. Η κατοπινή του διαγωγή μας έδειξε πως είπε να χτυπήσει στο ψαχνό. Η πλατεία είναι στο λιμανάκι. Στη δύση είναι η θάλασσα. Το μάκρος πάνω κάτω 25 μέτρα. Το φάρδος 10-12. Στο βοριά σχεδόν ήτανε το τελωνείο. Στη γωνιά του αρχίζουν δυο δρομάκια που ανεβαίνουν. Στη σειρά ήταν εφτά σπίτια. Το έκτο το είχαμε εμείς νοικιασμένο. Μετά το έβδομο αρχίζει δρομάκι. 'Ερχεται ένα καφενείο, άλλος δρόμος, άλλο καφενείο, άλλος δρόμος, δυο καφενεία κι ύστερα η θάλασσα. Τα σπίτια κλείνανε την πλατειούλα που έμοιαζε σαν πέταλο. Το τελευταίο δρομάκι προς την ανατολή, σε πέντε βήματα απ' την πλατεία έκανε μια στροφή. Ακριβώς στη στροφή ήτανε ο ασύρματος.

Στην πόρτα του τελευταίου καθόμουνα εγώ, ο Πραβίτης, ο Βασιλόπουλος, κι ο Σκυτούδης. Απ' όξω απ' το έκτο σπίτι, που είχαμε το ταμείο, καθότανε ο Παπαδάτος. Στην πλατεία έκανε βόλτα ο Πέπας κι ο Πετρόπουλος. Κανονίζανε τα έξοδα του ταξιδιού, και κάμποσοι σύντροφοι συζητούσανε. Κατά τις 12 φέρανε σκοπό στον ασύρματο το Ντουντουλάκη. Στις 12.12' ο Κουσκούσης έφυγε απ' το σπίτι του που ήταν πιο πέρα απ' το τελωνείο, κι οπλισμένος κι ανάμεσα σε δυο χωροφύλακες, οπλισμένους κι αυτούς, έσκισε την πλατεία στη μέση. Μόλις έφτασε κοντά στον ασύρματο, χτύπησε συναγερμός. Κίνδυνος βομβαρδισμού ποτέ δεν υπήρχε στον Αη Στράτη, κι όχι τότε που οι Γερμανοί είχανε φτάσει στην Αθήνα. Το έκανε επίτηδες για να μας κλείσει στα σπίτια. Τρέξαμε να κρυφτούμε. Οι περισσότεροι στοιβάχτηκαν στην πόρτα του ταμείου για να μπουν. Ο Κουσκούσης, που πήγαινε προς τον ασύρματο, έκανε μεταβολή κι έβγαλε το πιστόλι.

Ο χωροφύλακας φώναξε: «Γρήγορα. Τσακιστείτε. Ακόμα; Άντε Παπαδάτο». «Καλά θα μπούμε», είπε ο Παπαδάτος. «Βλέπεις, η πόρτα δε χωράει άλλους». Χωρίς άλλη διαδικασία άρχισαν οι πυροβολισμοί. Έριχνε ο Κουσκούσης κι ο Ντουντουλάκης. Την ίδια στιγμή γενικεύτηκαν οι πυροβολισμοί. Ρίχνανε στους κήπους μας. Ρίχνανε στους θαλάμους. Ρίχνανε πάνω στους μύλους. Ρίχνανε στο ύψωμα τ' Αγίου Μηνά. 'Οπου βλέπανε κίνηση δική μας. Από νωρίς είχανε επισημάνει μερικές τοποθεσίες, είχανε μοιράσει σε διάφορα μέρη τους εξοπλισμένους και μόλις δόθηκε το σύνθημα άρχισε η επίθεση. Είχανε, εκτός απ' τους χωροφύλακες, μερικούς φαντάρους που φτάσανε απ' τη Λήμνο και μερικούς πεζοναύτες του χωριού. Για την ιστορία αναφέρνω το Γ. Ποθητό και το Σιγάλα. Είχανε κι ένα πολυβόλο. Ο Σκυτούδης μπροστά κι εγώ πίσω μπήκαμε στο ταμείο. Ο Σκυτούδης έγειρε και ξάπλωσε μπρούμυτα στο πλακόστρωτο του υπόγειου (ούτε υπόγειο, ούτε ισόγειο ήτανε). Ο Παπαδάτος ήτανε ξαπλωμένος. Στο βάθος, πάνω σε κάτι βαρέλια και παλιοπράγματα ήτανε κουβαριασμένος ο Πέπας και βογκούσε. Στη σκάλα φώναζε ο Φίλιος. Σκηνές φρίκης και μεγαλείου. Αίματα, βογκητά, κατάρες και ζητωκραυγές.

«Ζήτω η επανάσταση!» «Εκδίκηση!» «Θάνατος στους δολοφόνους!». Όσοι μπήκανε στο ταμείο, απ' το φόβο τα χάσανε. Αντί να μείνουν στο ισόγειο, που ήτανε πιο ασφαλισμένοι, τραβήξανε στα πάνω πατώματα. Εκεί ο κίνδυνος απ' τα παράθυρα κι απ' τον καλαμένιο τοίχο ήτανε μεγάλος. Πάνω στη σύγχυση κανένας δεν το σκέφτηκε. Κάτω μείνανε οι λαβωμένοι κι ο Πραβίτης. Κείνοι βογκούσανε και φωνάζανε: «Ωχ, ωχ. Το αίμα πιάστε. Το αίμα, σύντροφοι. Νερό. Νερό!»

—Σύντροφε, Τέλη! φώναξε ο Σκντυύδης. 'Ελα πιάσε μου το αίμα. Τρέχει. Δωσ' μου λίγο νερό, αίσχος! Τι τους φταίξαμε! Κρεμάλα. Δώσ' μου λίγο νερό. Μια στάλα, καίγουμαι. Ο Πραβίτης τράβηξε σε μια γωνιά. 'Εψαξε σ' ένα παλιοκάλαθο και βρήκε κάτι κουρέλια άπλυτα και μια παλιοπετσέτα. Γύρισε το νεολαίο Σκυτούδη. Έψαξε. Είχε τραύμα τυφλό. Η σφαίρα είχε μπει πίσω στο γλουτό κι έμεινε κάπου κει στα γεννητικά όργανα. Έβαλε πάνω την πετσέτα. Την κράτησε. Την πίεσε. Μόλις την άφηνε λίγο το αίμα έτρεχε. Ο λαβωμένης πονούσε. Βογκούσε.

—'Ελα, Τέλη. 'Ελα, σύντροφέ μου, έλεγε. Τρίψε με εδώ στην κοιλιά. 'Ετσι μπράβο. Ξαλάφρωσα. Πιο κάτω. Πιο δυνατά. Δώσ' μου λίγο νερό. Μια σταγόνα. Καίγουμαι.
—Δεν κάνει.
—Δεν κάνει; Καλά. Αφού είναι έτσι μη μου δίνεις. Τρίψε με. Σταμάτα το αίμα.

Δίπλα του ήτανε ξαπλωμένος ο Παπαδάτος. Ανάμεσά τους έγινε μια λιμνούλα αίμα. Κείνος ήτανε ήσυχος. Πότε-πότε μόνο βογκούσε.

—'Ελα σε μένα, σύντροφε, φώναξε. Σιάξε με λίγο. Σταμάτα το αίμα. Θα πεθάνω από αιμορραγία. Κρυώνω, σκέπασέ με. Δώσ' μου ένα προσκέφαλο.

Ο Πραβίτης κρατούσε στην αγκαλιά του το Σκυτούδη. Τον άφησε στις πλάκες και πήγε στον Παπαδάτο. Κείνος είχε ένα τραύμα στον καρπό του χεριού. Εκεί που ενώνεται με το μπράτσο. Κι ένα ακόμα. Στο δεύτερο η σφαίρα μπήκε από πίσω απ' τη σπονδυλική στήλη, λίγο πιο κάτω απ' τα νεφρά (ακρίβειες δε θυμάμαι καλά) και βγήκε στην κοιλιά. Λίγο πιο κάτω απ' τον αφαλό. Το αίμα έτρεχε κι απ' τις δυο μπάντες. Περσότερο —έτσι νομίζω— απ' την κοιλιά. Το τραύμα ήτανε σοβαρό. Μα ο Παπαδάτος ήτανε ήσυχος. Αυτό ξεγέλασε τον Πραβίτη. Του 'σιαξε το χέρι. Έβαλε κάτι κουρέλια στις πληγές. Τον σκέπασε με μια κουβέρτα και του είπε:

—Συ δεν έχεις τίποτα το σοβαρό. Σύχασε. Οι άλλοι είναι χειρότερα. Και γύρισε στο Σκυτούδη. Κείνος έβγαλε αφρούς απ' το στόμα. Δε μιλούσε. Ούτε βογκούσε. «Πάει! πέθανε», ψιθύρισε. Την ίδια στιγμή ο Πέπας απ' το βάθος φώναξε:

—Σύντροφε! Έλα και σε μένα. Το αίμα τρέχει. Θα πεθάνω. 'Ετρεξε. Ήτανε κουβαριασμένος. Μόλις άκουσε τους πυροβολισμούς έτρεξε να κρυφτεί στο βάθος. Η σφαίρα πέρασε ξυστά τη μισανοιγμένη εξώπορτα, τρύπησε τη σκάλα και βρήκε τον Πέπα στο βάθος. Μπήκε από πίσω, κοντά στη σπονδυλική στήλη, αριστερά —νομίζω— και βγήκε στο στήθος, κοντά στο βυζί. 'Οπως ανάσαινε η πληγή έκανε χρρρ, χρρρ.

Ο Πραβίτης είδε πως με τις γνώσεις του και τα κουρέλια δουλειά δε γινότανε. Οι σύντροφοι κινδύνευαν. Ανέβηκε στο πρώτο πάτωμα. Στην πλατεία ήτανε μερικοί χωρικοί. Ο Ντουντουλάκης μιλούσε στον Κουσκούση. Έδινε αναφορά! «Το λιγότερο δέκα, σκοτωμένοι και τραυματίες», είπε. Έκανε απολογισμό δουλειάς. Κι ασφαλώς θα ήτανε ικανοποιημένος.

—Για τ' άνομα τον Θεού! φώναξε ο Πραβίτης. Τρεις άνθρωποι κινδυνεύουν. 'Ενα γιατρό. Αφήστε να φέρουμε ένα γιατρό.

—Έβγα π…η στο παράθυρο να σου δώσω εγώ γιατρό (φοβότανε μην αστοχήσει και χάσει τη σφαίρα).

Ο σύντροφος γύρισε στους λαβωμένους. Ο Σκυτούδης ξανάρθε στη ζωή. Βογκούσε και ζητούσε νερό. Το ίδιο, ο Παπαδάτος. Το ίδιο ο Πέπας. Κατέβηκε στο υπόγειο κι ο Μπισδίκης. Οι δύο σύντροφοι πάσκιζαν στα χαμένα να σταματήσουν την αιμορραγία. Τους κρατούσαν στην αγκαλιά, τούς χάιδευαν. Τους μιλούσαν γλυκά, παρηγορητικά. Μα η ζωή έσβηνε σιγά-σιγά. Έφευγε. Κλείσαμε την οξώπορτα από μέσα. Πήραμε τους συντρόφους, έναν-έναν, σε μια κουβέρτα και τους ανεβάσαμε. Το Σκυτούδη και τον Παπαδάτο στο δεύτερο πάτωμα. Τον Πέπα στο τρίτο.

—Μια στάλα νερό! παρακαλούσε ο Σκυτούδης. Μια γουλιά, να βρέξω τη γλώσσα μου. Καίγουμαι.
—Βρε Κώστα! Δεν κάνει παιδί μου.
—Καλά, μη μου δίνετε αφού δεν κάνει. Τρίψε με λίγο. Πονάω. Το αίμα τρέχει. Το νιώθω. Λίγο νερό. Πονάω. Το αίμα... Ζητάω να πάρετε το αίμα πίσω... Ζήτω η επανάσταση... Μανούλα μου...! Σε λίγο ξεψύχησε ο νεολαίος.

Ο Παπαδάτος άρχισε να χάνει εμετό. Αίματα και φαγητά μαζί. Σε λίγο ήρθανε οι γιατροί. Η Κούσκου της ομάδας κι ένα κάθαρμα Χαραλαμπίδης, γιατρός του χωριού. Μας είπανε πως δεν υπάρχει σωτηρία. Και τότε τους ποτίσαμε και τους χορτάσαμε νεράκι. Δεύτερος πέθανε ο Παπαδάτος. Τα τελευταία λόγια του ήτανε: «Μπροστά! πάντα μπροστά! ψηλά τη σημαία του Κόμματος, σύντροφοι!»

Ο Πέπας χαροπάλεψε ως το βράδυ σχεδόν. Σαν ένιωσε τα στερνά του, μας φώναξε κοντά του.
—Είμαι απ' τα Μινάγια της Μεσσηνίας, μας είπε. Γράφτε στους δικούς μου το μαντάτο. Στο σακάκι έχω λεφτά. Χρωστάω στην καντίνα και στο Βαγγελάρα. Να τα δώσετε. Σύντροφοι, σας χαιρετάω. Σας εύχομαι καλή λευτεριά. Σε μένα έλαχε ο κλήρος να μη δω με τα μάτια μου ό,τι ονειρεύτηκα από τότε που ένιωσα τον κόσμο. Ελάτε να σας φιλήσω. Μας φίλησε όλους. Στον τελευταίο έμεινε αναίσθητος. Ψιθύρισε λίγα λόγια κομμένα και σιγά-σιγά έσβησε. Έτσι οι τρεις βαριά τραυματισμένοι πέθαναν. Έμεινε ο Φίλιος που είχε ελαφρό τραύμα στον πισινό. Στο δεύτερο πάτωμα, απ' την πίσω μεριά, εκεί κάπου, είχαμε άλλο θάλαμο —με τ' όνομα παράνο-μο— που έβγαινε σ' άλλο σοκάκι. Ο Δοξάκης άρχισε να χτυπάει τον τοίχο πότε δω, πότε κει. Οι σύντροφοι μας απαντήσανε από κει με τον ίδιο τρόπο. Μ' ένα σίδερο ανοίξαμε μια τρύπα κι επικοινωνήσαμε με τους άλλους. Απ' αυτούς μάθαμε πως είχαμε δυο τραυματισμένους ακόμα. Τον καινούργιο πολύ βαριά, και τον Τσοτρίδη ελαφριά.

Αμπαρώσαμε καλά την εξώπορτα, βάλαμε τους πεθαμένους συντρόφους δίπλα-δίπλα, τούς σκεπάσαμε και το σούρουπο ένας-ένας περάσαμε στον άλλο θάλαμο Κι από κει κρυφά φύγαμε για άλλους θαλάμους (θαλάμους λέγαμε τα σπίτια πού είχαμε νοικιασμένα). Μείναμε κλεισμένοι ως τη Δευτέρα που ήρθανε οι Γερμανοί. Η αστυνομία παρατάχτηκε στην αμμουδιά, οι χωροφύλακες παρουσιάσανε όπλα κι ο Κουσκούσης έδωσε αναφορά. Ύστερα μας παραδώσανε κανονικά στους Γερμανούς, κι αυτοί κρίνοντας απ' την τελευταία τους πράξη -μας τουφεκίσανε γιατί θέλαμε να φύγούμε, είπανε- τούς θεωρήσανε έμπιστους κι άφησαν τους ίδιους να μας φυλάνε. Κι αυτοί με χαρά αναλάβανε. Η δουλειά η ίδια. Μόνο τ' αφεντικά άλλαξαν. Κι όχι στην ουσία. Μόνα στο χρώμα και στο όνομα."

(Απόσπασμα από το βιβλίο του Κώστα Μπόση «ΑΗ ΣΤΡΑΤΗΣ, Η μάχη της πείνας των πολιτικών εξόριστων στα 1941».)

Μπουνιουέλ - Νταλί: Δυο μυθικές υπερεαλιστικές ταινίες (δείτε τις εδώ)

Μπουνιουέλ - Νταλί: Δυο μυθικές υπερεαλιστικές ταινίες (δείτε τις εδώ)



Οι δύο πρώτες ταινίες του Μπουνιουέλγεννημένες από τη μυθική συνεργασία του με τον Νταλί, οι πρώτες αυθεντικά σουρεα­λιστικές ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου: Ένας Ανδαλουσιανός σκύλος (1929) και Η χρυσή εποχή (1930), που απαγορεύτηκε.
                          
 (Un chien andalou)
Γαλλία (1929) – Ασπρόμαυρη - Βωβή


Σενάριο: Λουΐς Μπουνιουέλ, Σαλβαδόρ Νταλί,
Σκηνοθεσία: Λουΐς Μπουνιουέλ,
ΜουσικήΗ ταινία του 1929 δεν περιελάμβανε μουσική. Σε έκδοση του 1961, συνοδεύεται από μουσική τανγκό καθώς και αποσπάσματα από την όπερα Τριστάνος και Ιζόλδη του Βάγκνερ. Σε έκδοση του 1983, μετά το θάνατο του Μπουνιουέλ, υπάρχει πρωτότυπη μουσική του Mauricio Kagel.
Οπερατέρ: Αλμπέρ Ντυβερζέ
Ντεκόρ: Σίλζνεκ
Μοντάζ: Λουΐς Μπουνιουέλ
Ηθοποιοί: Σιμόν Μαρέϊγ, Πιέρ Μπατσέφ, Χαϊμέ Μιραβίλ, Σαλβαδόρ Νταλί, Λουΐς Μπουνιουέλ
Παραγωγή: Λουΐς Μπουνιουέλ
Διάρκεια: 17’

Κόπια με τη μουσική μπάντα του 1961 (21:26) 

***  

Η χρυσή εποχή
(
Lage dor)
Γαλλία (1930) – Ασπρόμαυρη

Σενάριο: Λουΐς Μπουνιουέλ, Σαλβαδόρ Νταλί
Σκηνοθεσία: Λουΐς Μπουνιουέλ
Μουσική: Λουΐς Μπουνιουέλ, Ζορζ βαν Παρί
Οπερατέρ: Αλμπέρ Ντυβερζέ
Μοντάζ: Λουΐς Μπουνιουέλ
Πρωταγωνιστούν: Γκαστόν Μοντό, Λία Λις, Καριδάδ ντε Λαμπερντέσκ, Μαξ Ερνστ, Πιερ Πρεβέρ
Διάρκεια: 60’


(Αγγλικοί υπότιτλοι)

___________

Φιλμογραφία

Σκηνοθέτης
Το Φάντασμα της Ελευθερίας (1974)                   
Η Κρυφή Γοητεία της Μπουρζουαζίας / Η Διακριτική Γοητεία της Μπουρζουαζίας (1972)            
Ο Εξολοθρευτής Άγγελος (1962)              
Βιριδιάνα (1961)                
El (1953)                
Λος Ολβιδάδος (1950)                  
Χρυσή Εποχή (1930)          
Ένας Ανδαλουσιανός Σκύλος (1929)                   

Σεναριογράφος
Το Φάντασμα της Ελευθερίας (1974)                   
Η Κρυφή Γοητεία της Μπουρζουαζίας / Η Διακριτική Γοητεία της Μπουρζουαζίας (1972)            
Ο Εξολοθρευτής Άγγελος (1962)              
Βιριδιάνα (1961)                
El (1953) - Ιστορία, διασκευή
Λος Ολβιδάδος (1950)                  
Χρυσή Εποχή (1930)          
Ένας Ανδαλουσιανός Σκύλος (1929)                   

Ηθοποιός
Ένας Ανδαλουσιανός Σκύλος (1929)



Περισσότερα: IMDB

________________ 
Μια διεξοδική παρουσίαση με πλούσιο υλικό, για τις ταινίες, τη Χρυσή εποχή του Λουΐς Μπουνιουέλ, το Κίνημα του Υπερρεαλισμού, και τον Σαλβαδόρ Νταλί, από εδώ:  ispania.gr

Βλέπε και από Μποτίλια Στον Άνεμο (5/9/2013): Λουίς Μπουνιουέλ: Το αφιέρωμα στον Κινηματογράφο ΑΣΤΥ. (Μικρό επίμετρο)

Οι παραπονιάρηδες βιομήχανοι

Οι παραπονιάρηδες βιομήχανοι



"Μοχθούμε, επενδύουμε, παράγουμε και προσφέρουμε στην οικονομία και την κοινωνία μας, ακόμη και μέσα στα πέτρινα χρόνια της κρίσης, κάτω από συνθήκες αντίξοες – για να μην πούμε εχθρικές".

Προφανώς, αναρωτιέστε ποιοι είναι αυτοί που δηλώνουν τα παραπάνω. Θα μπορούσε να ήσαν εκπαιδευτικοί, ας πούμε. Ή γιατροί και νοσηλευτές τού ΕΣΥ. Ή μικρομεσαίοι μαγαζάτορες της γειτονιάς. Θα μπορούσε να ήσαν οποιοιδήποτε από τους κατατρεγμένους "στα πέτρινα χρόνια τής κρίσης". Και όμως, πίσω από την παραπάνω δήλωση βρίσκονται οι...βιομήχανοι!

Αχ, αυτοί οι δόλιοι οι βιομήχανοι... Κάνουν το σκατό τους παξιμάδι για να τους περισσέψουν δυο δεκάρες ώστε να τις επενδύσουν για το καλό τής χώρας. Μοχθούν γι' αυτό το καλό. Δηλαδή, τί μοχθούν; Τους φεύγει ο κώλος στην δουλειά. Πάντοτε εμφορούμενοι από το υψηλό ιδεώδες τής προσφοράς στην οικονομία "μας" και στην κοινωνία "μας". Μιας ανιδιοτελούς προσφοράς, η οποία προφανώς δεν αναγνωρίζεται, αν λάβουμε υπ' όψη μας ότι συντελείται μέσα σε συνθήκες από αντίξοες (το λίγο λιγώτερο) έως και εχθρικές.


"Η βιομηχανία είναι ο πραγματικός πρωταθλητής της εθνικής μας οικονομίας –μολονότι αντιμετωπίζει σε μόνιμη βάση μία μεροληπτική διαιτησία".

Λογικό, λογικώτατο το παράπονο των καημένων των βιομηχάνων, στην ίδια δήλωση. Διότι, σου λένε οι άνθρωποι, καλά να μη μας χωνεύει το κομμουνιστικό προλεταριάτο και καλά να μας έχουν στο φτύσιμο οι αραχτοί και οι βολεμένοι, αλλά η μεροληπτική αντιμετώπιση από πλευράς κράτους είναι ακατανόητη.

Εμ, πώς; Όλο κόντρα τους πάει αυτό το κωλοκράτος κι όλο παίρνει το μέρος των εργαζομένων. Πάνε να κάνουν δυο απολύσεις, τους σταματάει η επιθεώρηση εργασίας. Πάνε να κόψουνε λιγάκι τα υπέρμετρα μεροκάματα, τους το απαγορεύει ο Βρούτσης. Ζητάνε από τα ΜΑΤ να διαλύσουνε μια παράνομη και καταχρηστική απεργία, μπαίνει στην μέση ο Δένδιας. Παρακαλάνε για μια επιχορήγηση ή για μια οποιαδήποτε ψιλοδιευκόλυνση, κάνει τον κινέζο ο Χατζηδάκης. Εκλιπαρούν για μια μικρή μείωση της σκληρής φορολογίας τους, κάνει τον κουφό ο Στουρνάρας. Πάνε να πιάσουν σειρά να αγοράσουν κατιτίς από τα ρετάλια που πουλάει το ΤΑΙΠΕΔ, προτιμάει γερμανούς κι αμερικανούς ο Σαμαράς. Όλοι, λυτοί και δεμένοι μεροληπτούν εις βάρος τους. Ε, πώς διάβολο να προκόψει τούτος ο τόπος;


"Η αποβιομηχάνιση δεν είναι ούτε πραγματικότητα ούτε νομοτέλεια, όπως συστηματικά παρουσιάζεται.  Είναι θέμα επιλογής, είναι θέμα πολιτικής.  Έχουμε αλήθεια συμβιβαστεί με την ιδέα μιας Ελλάδας χωρίς σύγχρονη βιομηχανική βάση;  Ή μήπως είναι η ώρα να αναθεωρήσει η κυβέρνηση την άποψή της για τη δυναμική, τις προτεραιότητες και το μέλλον της εθνικής μας οικονομίας, χαράσσοντας μια επιθετική πολιτική στήριξης της βιομηχανίας μας;"

Αυτό είναι! Ο δάκτυλος επί των τύπων των ήλων! Σταράτες κουβέντες από εκείνους που ξέρουν. Αν θέλει η κυβέρνηση να βγάλει τον τόπο από το αδιέξοδο, επιβάλλεται να χαράξει "μια επιθετική πολιτική στήριξης της βιομηχανίας μας" (προσοχή στο "μας"). Ακριβώς όπως έκαναν οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις με τον πακτωλό των χρημάτων τής αμερικανικής βοήθειας ή όπως έκαναν οι γνήσια ελληνικές κυβερνήσεις τής εθνοσωτηρίου επαναστάσεως. Εκείνες οι κυβερνήσεις βόηθησαν και στήριξαν πραγματικά την ελληνική βιομηχανία (άσχετα αν ο τελικός λογαριασμός στάλθηκε στον ελληνικό λαό), γι' αυτό και η χώρα μεγαλούργησε.

Τελειώνω με μια απορία: Οι αδικίες που υφίστανται οι εργαζόμενοι προκαλούν αμέτρητες απεργίες κάθε τρεις και λίγο. Πότε, άραγε, θα γίνει και μια απεργία για τις αδικίες που υφίσταται η ανιδιοτελώς μοχθούσα τάξη των βιομηχάνων;


ΥΓ: Ολόκληρη η "αδαμαντοστόλιστη" ανακοίνωση των βιομηχάνων είναι αναρτημένη στον ιστοτόπο τού Σ.Ε.Β. (http://www.sev.org.gr/online/viewNews.aspx?id=2334). Διαβάστε την και λυπηθείτε τους.

ΧΑΥΝΩΣΗ= ΝΩΘΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

ΧΑΥΝΩΣΗ= ΝΩΘΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ


"...Χαυνώνουν λαϊκές συνειδήσεις
και αποπροσανατολίζουν.

Αποκρύβουν ότι η πολιτική,
είτε με το ένα είτε με το άλλο μείγμα διαχείρισης,
ενισχύει την τάξη που έχει την εξουσία και την οικονομία στα χέρια της.

Για το λαό υπάρχει ο άλλος δρόμος ανάπτυξης.

Μοναδική διέξοδος και λύση για τα λαϊκά συμφέροντα,
είναι η πάλη ενάντια και στην «καλή» και στην«κακή» διαχείριση
(γιατί και οι δύο είναι αντιλαϊκές),
σε ρότα συνολικής ρήξης με τα μονοπώλια και την πολιτική τους.

Είναι: 

1) η μονομερής διαγραφή του χρέους,

2) η έξοδος από τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ, 

3) η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων,
με εργατική - λαϊκή εξουσία,
με κεντρικό σχεδιασμό,
για την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας
και το λαό αποκλειστικό ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει."
http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=6/9/2013&id=14774&pageNo=4&direction=1

Αυτό που διαβάσατε είναι η κατακλείδα άρθρου με τίτλο:

"Εγκλωβίζουν λαϊκές συνειδήσεις"
6-9-13
σελίδα 4
και ΕΠΩΝΥΜΩΣ δια χειρός Ανδρέα Σακαρέλου
  


TOP READ