22 Ιουλ 2013

ΑΝΑΝΕΩΣΙΜΕΣ ΠΗΓΕΣ ΚΟΡΟΪΔΙΑΣ

ΑΝΑΝΕΩΣΙΜΕΣ ΠΗΓΕΣ ΚΟΡΟΪΔΙΑΣ

kartesios210713
Η ΕΡΤ έκλεισε με το βασικό επιχείρημα ότι «δε μπορούσε ο λαός να πληρώνει μια επιχείρηση, έστω και δημόσια, που είχε γεμίσει από ρουσφέτια». Σωστόν και ηθικόν. Οπότε η κυβέρνηση αποφάσισε να επαναφέρει την ηθική τάξη στα πράγματα.
Ας δούμε τι ακριβώς συμβαίνει σήμερα. Με κάθε λογαριασμό της ΔΕΗ οι πολίτες πλήρωναν 4,24 ευρώ για «την ΕΡΤ». Ως γνωστόν, δεν πήγαινε ολόκληρο το ποσό στην ΕΡΤ, αλλά το 25% πήγαινε απευθείας στο λογαριασμό του λειτουργού της αγοράς ενέργειας ΛΑΓΗΕ, από τον οποίο πληρώνονται οι παραγωγοί που έχουν τα αιολικά και φωτοβολταϊκά πάρκα.
Στην ΕΡΤ, λοιπόν, πήγαιναν τα 3,18 ευρώ και πάλι όχι ολόκληρα, αλλά τέλος πάντων, ας δεχτούμε ότι με το προσωρινό κλείσιμο της ΕΡΤ οι πολίτες ελαφρύνθηκαν από τα 3,18 ευρώ που πλήρωναν για Δημόσια τηλεόραση. Το περίεργο είναι ότι οι ίδιοι αυτοί πολίτες δεν ενοχλούνταν που πλήρωναν 1,06 ευρώ/μήνα σε κάθε λογαριασμό για να ενισχυθούν Ιδιωτικές επιχειρήσεις φωτοβολταϊκών και αιολικών πάρκων.
Το πρόβλημα δημιουργείται επειδή η Δ(ημόσια)ΕΗ δίνει κίνητρα στους Ιδιώτες  να επενδύσουν στις ΑΠΕ, μετατρέποντας ΚΑΙ αυτή την επένδυση σε κρατικοδίαιτη, καθώς η Δ(ημόσια)ΕΗ αγοράζει ακριβότερα το ρεύμα από τους παραγωγούς Ιδιώτες απ’ όσο το πουλάει στους καταναλωτές της, δηλαδή σ’ εμάς.
Επειδή, όμως, έγινε το αυτονόητο, δηλαδή δημιουργήθηκε μια τεράστια τρύπα μεταξύ της αγοράς ενέργειας από τους Ιδιώτες και την πώληση από τη Δ(ημόσια)ΕΗ, το Κράτος αποφάσισε και ΠΑΛΙ να χαρατσώσει εμάς, τους καταναλωτές. Έτσι λοιπόν, με 54 ευρώ το χρόνο θα επιβαρύνεται ο μέσος καταναλωτής της ΔΕΗ λόγω της αύξησης του τέλους χρηματοδότησης των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΕΤΜΕΑΡ), που αποφάσισε η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας (ΡΑΕ).
Δηλαδή, ενώ πριν το κλείσιμο της ΕΡΤ πληρώναμε 4,24 ευρώ/ μήνα για τη λειτουργία της ΕΡΤ και για τους Ιδιώτες παραγωγούς ΑΠΕ, τώρα με την… «οικονομία» που έγινε με το κλείσιμο της ΕΡΤ θα πληρώνουμε 4,5 ευρώ ΜΟΝΟ για τους Ιδιώτες παραγωγούς ΑΠΕ! Καλό ε;
Δηλαδή, το κλείσιμο της ΕΡΤ αύξησε το χαράτσι! Το χαράτσι όμως των 3,18 ευρώ που πληρώναμε για την ΕΡΤ, είχε υποσχεθεί η κυβέρνηση ότι δεν θα το πληρώναμε ΜΟΝΟ για όσο διάστημα η ΕΡΤ δε λειτουργούσε κι ότι με τη λειτουργία του νέου Φορέα θα επανερχόταν. Άρα, στο χαράτσι των 4,5 €/μήνα που θα πληρώνουμε για την ενίσχυση των Ιδιωτών παραγωγών ΑΠΕ θα προστεθεί και το νέο χαράτσι για την ΕΡΤ. Πόση κοροϊδία τελικά αντέχουμε;
Επειδή, όμως, η κυβέρνηση έθεσε ακόμη ένα θέμα ηθικής τάξης σχετικά με τα ρουσφέτια της ΕΡΤ, ας συμπληρώσουμε εδώ ότι όσα δημοσιεύματα έκαναν λόγο για ρουσφετολογικές αδειοδοτήσεις μονάδων παραγωγής ΑΠΕ  ΔΕΝ διαψεύστηκαν. Τουτέστιν, η κυβέρνηση θεώρησε θέμα ηθικής τάξης την επιδοτούμενη  λειτουργία μιας Δημόσιας επιχείρησης στην οποία οι πολιτικοί ρουσφετολογούσαν, αλλά θεωρεί ΗΘΙΚΟΤΑΤΗ την επιδοτούμενη λειτουργία Ιδιωτικών επιχειρήσεων που αδειοδοτήθηκαν ρουσφετολογικά από τους πολιτικούς.
Επειδή, όμως, όλα αυτά δεν αρκούν για να αποδείξουν την ανικανότητα και την επικινδυνότητα της κυβέρνησης, συμπληρώνω τα εξής: Σε 482,08 εκατ. ευρώ ανέρχεται το έλλειμμα του ειδικού λογαριασμού ΑΠΕ τον Ιούνιο του 2013, σύμφωνα με το τελευταίο μηνιαίο δελτίο που εξέδωσε ο ΛΑΓΗΕ, ενώ σύμφωνα με τις προβλέψεις εάν δεν ληφθούν άμεσα μέτρα, το σωρευτικό έλλειμμα θα διαμορφωθεί σε 617 εκατ. στο τέλος του 2013 και σε 1,16 δισ. ευρώ στα τέλη του 2014.
Εδώ μπλέκεται και πάλι το Μνημόνιο καθώς η κυβέρνηση έχει αποδεχτεί τον όρο της Τρόικας ότι έως το τέλος του 2014 αυτό το έλλειμμα θα έχει μηδενιστεί! Φωτοβολταϊκού φαεινότερον ότι με το συγκεκριμένο χαράτσι αποκλείεται να επιτευχθεί ο στόχος μηδενισμού, πρώτον επειδή η παραγωγή αυξάνεται και δεύτερον, επειδή η κατανάλωση μειώνεται. Άρα, το χαράτσι θα αυξηθεί και πάλι μέσα στο 2013.
Από την άλλη, ούτε οι Ιδιώτες παραγωγοί ΑΠΕ είναι ικανοποιημένοι καθώς η Δ(ημόσια)ΕΗ καθυστερεί αρκετούς μήνες να τους πληρώσει με αποτέλεσμα από εκεί που οι αγρότες φώναζαν ότι οι μεσάζοντες κλέβουν στη τιμή του σιταριού, τώρα που φύτεψαν φωτοβολταϊκά κατηγορούν τη Δ(ημόσια)ΕΗ ότι καθυστερεί την πληρωμή του νέου προϊόντος τους.
Εν ολίγοις, η κυβέρνηση έκλεισε την ΕΡΤ υποστηρίζοντας ψευδώς ότι οι καταναλωτές πλήρωναν άδικα ένα χαράτσι 4,24 ευρώ/μήνα, στη συνέχεια αύξησε αυτό το χαράτσι επειδή δε μπορούσε να κρύβει άλλο ότι το χαράτσι πήγαινε σε Ιδιώτες επιχειρηματίες, τώρα θα βάλει κι άλλο χαράτσι για τη νέα Δημόσια Τηλεόραση, ενώ ταυτόχρονα συνεχίζει να ενισχύει την κρατικοδίαιτη Ιδιωτική επιχειρηματικότητα αλλά επειδή δυσκολεύεται να την πληρώσει, πιέζει ακόμη περισσότερο τους καταναλωτές με νέα χαράτσια.
Το καταλάβαμε ή πρέπει να κάνουν και κακά τους επάνω μας;

Βρε καλως το το παιδι...

Βρε καλως το το παιδι...



Σε άρθρο του στο «ΒΗΜΑ της Κυριακής» (21/7/2013) ο Θ. Πάγκαλος επιτίθεται εναντίον των ημιμαθών, οι οποίοι, όπως υποστηρίζει, κυριαρχούν στην πολιτική και πνευματική ζωή του τόπου.

Για πολλές των παραπάνω περιπτώσεων δεν έχει και πολύ άδικο ως προς αυτό, παρά το γεγονός ότι ο καθένας πρέπει να χρησιμοποιεί την τέτοια κριτική σπάνια και με μια σχετική σεμνότητα και όχι ως «ξερόλας». Στο άρθρο του ο Θ. Πάγκαλος – κάτι που δεν που παραλείπει ποτέ του – καταφέρεται κατά του ΚΚΕ, λέγοντας διάφορα τα οποία δεν αποδείχνει ως συνήθως (ας θυμηθούμε την προβοκάτσια για τις μετοχές του ΚΚΕ στην εταιρεία «Γερμανός», την οποία ουδέποτε απέδειξε ο Θ. Πάγκαλος, διότι το γεγονός ήταν ανύπαρκτο και άρα δεν υπήρχαν αποδείξεις. Αυτό το γνώριζε, δήλωσε ότι θα παραιτηθεί από την πολιτική αν αποδειχθεί ότι το ΚΚΕ δεν έχει μετοχές, ωστόσο παρέμεινε και συνεχίζει να επιτίθεται).


Στο άρθρο του ο Θ. Πάγκαλος πέταξε μία ρουκέτα για απόφαση του ΚΚΕ να εκτελέσει στην Κατοχή τον Καστοριάδη. Το γεγονός παρατίθεται ατεκμηρίωτο. Αλλά ιστορικές αναφορές δίχως τεκμηρίωση κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν μπορεί να τις παίρνει υπόψη του. Και ατεκμηρίωτος και ιστορικός… Ίσως εκτιμάει ότι δεν χρειάζεται να το τεκμηριώσει, επειδή θεωρεί ότι τα γραπτά του απευθύνονται σε κοινό που κατά τον Πάγκαλο βρίσκεται κάτω και από το επίπεδο του ημιμαθούς. Πάντως, έχει και όρια η προσπάθεια να παρουσιάζονται οι πάντες (και οι τροτσκιστές της Κατοχής στους οποίους ανήκε ο Καστοριάδης) ως μόνιμα θύματα και το ΚΚΕ ως ο μόνιμος θύτης.

Ο Θ. Πάγκαλος αναφέρεται και στον Κίτσο Μαλτέζο, τον οποίο εκτέλεσε το 1944 η ΟΠΛΑ. Αλλά δεν μπαίνει στον κόπο να πει έστω και μία λέξη για το ζήτημα. Έτσι γράφουν ορισμένοι την ιστορία. Τους αρκεί ότι με μια αναφορά εξυπηρετείται ο σύγχρονος πολιτικός στόχος τους.

Ο Κίτσος Μαλτέζος ήταν μέλος της ΟΚΝΕ, από την οποία αποχώρησε το 1943 και οργανώθηκε στη ΡΑΝ. Αυτή η οργάνωση, που είχε επικεφαλής τον τότε συνταγματάρχη και μετέπειτα στρατηγό Κωνσταντίνο Βεντήρη (άνθρωπο των ανακτόρων), μαζί με άλλες παρόμοιες οργανώσεις δρούσαν κατά του ΕΑΜ και του ΚΚΕ και όχι κατά των κατακτητών. Ανάμεσα στις οργανώσεις που συνεργάζονταν με τη ΡΑΝ (εγγλέζικης καθοδήγησης) ήταν οι χίτες του Γεωργίου Γρίβα, η οργάνωση «Τρίαινα» και άλλα αντικομμουνιστικά μορφώματα, όπως η ΠΑΟ, που αν και αγγλόφιλη συνεργάστηκε μετά από ένα διάστημα και με τους Γερμανούς στη Μακεδονία.

Μάλιστα, τον Οκτώβρη του 1943, σε μυστική σύσκεψη που οργάνωσε ο κατοχικός δήμαρχος της Αθήνας Άγγελος Γεωργάτος, πήραν μέρος εκπρόσωπος της ΡΑΝ, της «Τρίαινας», της «Χ», του ΕΔΕΣ και άλλοι διαφόρων μυστικών υπηρεσιών (μαζί και της Ιντέλιτζενς Σέρβις), που επεξεργάστηκαν σχέδιο για την κατάκτηση της εξουσίας μετά την απελευθέρωση, μην τυχόν και τους προλάβει το ΕΑΜ.

Στις αναπόφευκτες συγκρούσεις υπήρξαν νεκροί από όλες τις πλευρές. Ανάμεσά τους και ο Κίτσος Μαλτέζος. Αλλά έτσι είναι η ταξική πάλη. Κάποια πλευρά έχει το δίκιο και οι κάθε λογής χίτες και ταγματασφαλίτες έχουν το άδικο. Ο Κίτσος Μαλτέζος επέλεξε να πάει προς την πλευρά που κατάστρωνε αντιλαϊκά σχέδια και είχε την ανάλογη δράση
πηγη: 902

Τι ζήτησαν οι μικροαστοί τα τελευταία τρία χρόνια:

Μικροαστικά αιτήματα στην Ελλάδα, 2010-2013

Τι ζήτησαν οι μικροαστοί τα τελευταία τρία χρόνια:

Επιστροφή στις παραδοσιακές αξίες
Αναψηλάφηση των ηθικών μας αρχών
Παιδαγωγική λιτότητα για στρώσιμο χαρακτήρα
Ξεχασμένα σε μπαούλα χαρτονομίσματα και ομόλογα που να αξίζουν τρισεκατομμύρια
Να επιστρέψουν τα λεφτά οι κλέφτες
Να πληρώσουν οι Γερμανοί για την κατοχή
Τιμωρία των υπευθύνων της κρίσης
Κρεμάλες στους προδότες
Συνταγματική αναθεώρηση
Έλεγχο του χρέους
Ευρωομόλογα
Δάνεια από τη Ρωσία και την Κίνα
Άμεση δημοκρατία
Πραγματική δημοκρατία
Συμμετοχική δημοκρατία
Μπλόφα στην ΕΕ
Αναδιαπραγμάτευση
Υγιή επιχειρηματικότητα
Τίμιους και ανθρωποκεντρικούς καπιταλιστές
Ανταλλακτική οικονομία
Κεϊνσιανισμό με μεγάλα δημόσια έργα
Πατάτες χωρίς μεσάζοντες
Συνεργασία των χωρών του Νότου ενάντια στη λιτότητα του Βορρά
Απαλλαγή απ' το χρήμα, χρήση εναλλακτικών μέσων πίστωσης
Να τυπωθεί χρήμα μαζικά από την ΕΚΤ
Επιστροφή στη δραχμή
Αποσοβιετοποίηση του δημόσιου τομέα
Αυτοδιαχείριση
Αποανάπτυξη


Τι δεν ζήτησαν:

Σοσιαλισμό

Τι αναμένεται να ζητήσουν στην επόμενη τριετία:

Οικολογικές βαφές στα έπιπλα για να μπορούν να μπαίνουν στην ξυλόσομπα άφοβα

Να νομιμοποιηθούν οι συναλλαγές με χρήματα της Monopoly
Μετατόπιση της χώρας στην Σκανδιναβία
Γεωτρήσεις για πετρέλαιο στον Νομό Θεσπρωτίας
Νομιμοποίηση των αυτοσχέδιων χειρουργικών επεμβάσεων στο σπίτι
Μετατροπή της Ανδραβίδας σε Χόλιγουντ των Βαλκανίων
Ανδριάντα στον Βαρουφάκη στην Πλατεία Κολιάτσου
Έναν μεταμαρξιστικό προκαπιταλισμό και έναν μετακαπιταλιστικό προμαρξισμό στο τέσσερα

Ο Λαυρέντης και οι «μαλάκες»

Ο Λαυρέντης και οι «μαλάκες»



Δεν πέρασαν πολλές μέρες απ’ όταν ο λαλίστατος Λαυρέντης, τραγούδησε για τους νεόνυμφους, γόνους εφοπλιστικών οικογενειών, «ανάμεσα σε φρέσκους αστακούς και αχνιστές αστακομακαρονάδες», στον επονομαζόμενο «γάμο της χρονιάς». Ο Λαυρέντης που όταν ανοίγει το στόμα του για να μιλήσει  και όχι για να τραγουδήσει, δεν μπορεί, ακόμα και αν δεν έχεις τη διάθεση, θα σε κάνει ν’ ασχοληθείς μαζί του. Ίσως βέβαια σε αυτό να βρίσκεται και ένα από τα μυστικά της επιτυχίας του.
  Όπως λένε και οι πρώτοι διδάξαντες το «σταρ σύστεμ» Αμερικανοί, δεν έχει σημασία τι λένε οι άλλοι για σένα, ας σε βρίζουν, φτάνει να προφέρουν σωστά το όνομά σου. Θα αναρωτηθείτε κάποιοι αν αυτή η είδηση είναι άξια σχολιασμού, ή αν κρύβει κάτι το μεμπτό. «Αριστερός είμαι, όχι μαλάκας», έχει απαντήσει παλιότερα ο Λαυρέντης. Και η δική μας απάντηση θα ήταν αρνητική και δεν θα μας προξενούσε καμιά εντύπωση το γεγονός, αν δεν είχαν προηγηθεί κατά καιρούς πάμπολλες  δηλώσεις του καλλιτέχνη, περί αριστεράς, συστήματος, πολιτικής και "300".

Το πώς αντιλαμβάνεται κανείς την πραγματικότητα δεν εξαρτάται απαραίτητα από τον τρόπο που την βιώνει, αν και αυτός που βιώνει την «επιτυχία» από την «κορυφή» ενός συστήματος που προβάλλει ως άξιους να ζουν τους «επιτυχημένους», και παρείσακτους όσους «δεν τα κατάφεραν», είναι λογικό να νιώθει πως το κάνει από τη θέση του «ισχυρού». Όμως επειδή οι πραγματικά ισχυροί είναι λίγοι και αυτοί που νομίζουν πως έγιναν ισχυροί δεν φτάνουν για να γεμίσουν τα στάδια και τις μουσικές αρένες,  αναγκαστικά θα στραφεί προς τους πολλούς, τους «άλλους»  (ανάμεσά τους και οι θεωρούμενοι  ώς μαλάκες). Για να τους προσελκύσει θα προσπαθήσει να τους αποδείξει πως είναι ένας από αυτούς. Θα φορέσει τα ρούχα τους, θα μιλήσει στη γλώσσα τους, θα τραγουδήσει στα στέκια  τους. Η συνταγή είναι δοκιμασμένη. Το γεγονός ότι εδώ και μερικές δεκαετίες η αριστερά γενικότερα και πιο συγκεκριμένα το ΚΚΕ χρησιμοποιήθηκαν ως όχημα προς την «επιτυχία» από πολλούς  καλλιτέχνες (που διαφορετικά θα κοιμόντουσαν  ακόμα κάτω από γέφυρες –ε, Λαυρέντη;- ή θα έκαναν σήμερα άλλη δουλειά), δεν σημαίνει απαραίτητα πως τρώνε κουτόχορτο όλοι οι ακροατές τους.Όπως επίσης, και το να τραγουδήσουν στο φεστιβάλ της ΚΝΕ δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τους ίδιους ως συχωροχάρτι για τις όποιες αμαρτίες τους, ακόμα και αν με αυτόν τον τρόπο ανανεώνεται το εισιτήριό τους στο ίδιο πάντα «αριστερό» δρομολόγιο.

Σε τελευταία ανάλυση, είναι η προσωπική διαδρομή, η στάση ζωής, και όχι οι δηλώσεις, που καθορίζει τον καθένα μας. Αν και συχνά, για τους «άλλους», αυτούς που θεωρείς μαλάκες, αρκεί «με τα χρόνια (να) καταλαβαίνεις πόσο μαλάκας ήσουν , (να) βλέπεις τα λάθη σου και (να) τα διορθώνεις. Αν μπορείς…». 


Να πέφτουν οι "μύθοι", ένας ένας !

Να πέφτουν οι "μύθοι", ένας ένας !

Το Γερμανικό ΚΚ για την αντικομμουνιστική απαγόρευση άσκησης επαγγέλματος

Ο Γκιντερ Πολ, υπεύθυνος Διεθνών Σχέσεων του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος

(DKP), αναφέρεται σε άρθρο του στα 40 χρόνια κινητοποιήσεων ενάντια στηνπρακτική της αντικομμουνιστικής απαγόρευσης άσκησης επαγγέλματος στη Γερμανία, τονίζοντας τη μεγάλη βοήθεια που έχει προσφέρει η διεθνιστική αλληλεγγύη των Κομμουνιστικών Κομμάτων.
Αναλυτικά αναφέρει:
«Στις 28 Γενάρη 1972 οι πρωθυπουργοί των τότε ομόσπονδων κρατιδίων της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας (ΟΔΓ) και ο καγκελάριος Βίλι Μπραντ ψήφισαν τις "βασικές αρχές για το ζήτημα των εχθρικών προς το Σύνταγμα δυνάμεων στο δημόσιο τομέα", οι οποίες συνεχίζουν να επιδρούν ολέθρια μέχρι σήμερα. Έκτοτε, η γερμανική λέξη "Berufsverbote" (απαγόρευση άσκησης επαγγέλματος) εισάχθηκε σε όλες τις γλώσσες της Ευρώπης μεταξύ άλλων και ως "les Berufsverbote" στα γαλλικά και "the Berufsverbot" στα αγγλικά.
Με τη βοήθεια της "τυπικής έρευνας" η εγχώρια μυστική υπηρεσία "Προστασία του Συντάγματος" εξέτασε εξονυχιστικά 3,5 εκατομμύρια υποψήφιες και υποψηφίους. Παρακολουθούνταν αδιάλειπτα όλες οι σφαίρες της ζωής, ο χώρος εργασίας καθώς και οι πολιτικές και οι πολύ προσωπικές σχέσεις. Ακολούθησαν 11.000 επίσημες διαδικασίες απαγόρευσης άσκησης επαγγέλματος, 2.200 πειθαρχικές διαδικασίες, 1.250 απορρίψεις και 265 απολύσεις.
Η απαγόρευση άσκησης επαγγέλματος στρέφονταν ενάντια σε δασκάλες και δασκάλους, ταχυδρόμους, μηχανοδηγούς, νομικούς, ενάντια σε δημόσιους υπαλλήλους, υπαλλήλους και εργάτες στο επίπεδο της ομοσπονδίας, των ομόσπονδων κρατιδίων και των δήμων, ενώ εκφράστηκε και στην οικονομία.
Έπληξε κομμουνιστές και άλλους εργαζόμενους που είχαν εκφραστεί κριτικά για τις συνθήκες που επικρατούσαν στην ΟΔΓ. Μέχρι σήμερα, στις περισσότερες περιπτώσεις η απαγόρευση άσκησης επαγγέλματος δεν έχει καταργηθεί με νόμο.
Μέχρι και σήμερα συνεχίζουν να υπάρχουν διακρίσεις με οικονομικές ποινές: πολλοί από αυτούς που υπέστησαν αυτή τη διαδικασία βιώνουν σημαντικούς περιορισμούς στη ζωή τους με μόνιμες περικοπές συντάξεων. Μέχρι στιγμής κανείς δεν έχει απολογηθεί για την παραβίαση του συντάγματος από τις αρχές, ούτε η ομοσπονδιακή κυβέρνηση ούτε οι κυβερνήσεις των κρατιδίων.
Σε αυτήν τη μακρά περίοδο, η διεθνιστική αλληλεγγύη ήταν μια μεγάλη βοήθεια για τα θύματα αυτής της υπόθεσης. Η απαγόρευση άσκησης επαγγέλματος με αυτή τη μορφή εφαρμόστηκε ιδιαίτερα στις δικτατορίες στην Ελλάδα, την Ισπανία και την Πορτογαλία. Οι ανακοινώσεις από το εξωτερικό έδωσαν στα θύματα αυτής της διαδικασίας τη δύναμη να αντιμετωπίσουν τις πολιτικές επιθέσεις και την κοινωνική υποβάθμιση που αυτή επέφερε. Υπήρξαν δείγματα αλληλεγγύης από πολλά Κομμουνιστικά Κόμματα σε όλο τον κόσμο, κάτι που αποτέλεσε μεγάλη βοήθεια ιδιαίτερα για όσους προέρχονταν από τις γραμμές του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος (ΓΚΚ), γιατί το ζήτημα δεν ήταν μόνο η στήριξη των συντροφισσών και των συντρόφων αλλά και ένα σαφές μήνυμα ενάντια στην επαπειλούμενη απαγόρευση του ΓΚΚ.
Η απαγόρευση άσκησης επαγγέλματος ενάντια στις κομμουνίστριες και τους κομμουνιστές απέκτησε μια καινούργια ευρύτερη σημασία μετά την προσάρτηση της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας από την ΟΔΓ. Αμέτρητοι εργαζόμενοι από τη ΓΛΔ, που κατηγορήθηκαν για τη στενή σχέση που είχαν με το κράτος τους, έλαβαν την απόλυση τους από τη νέα εξουσία. Αυτό έπληξε ιδιαίτερα τον κλάδο της εκπαίδευσης, από τον πρύτανη του πανεπιστημίου Χούμπολντ μέχρι τη διευθύντρια ενός σχολείου.
Το κίνημα ενάντια στην απαγόρευση άσκησης επαγγέλματος στη Γερμανία αναβίωσε και μέσα από τις δραστηριότητες του Συνδικάτου Εκπαίδευσης και Επιστήμης (GEW) το οποίο στρέφεται ενάντια στο συνεχιζόμενο συνολικό φακέλωμα από την εγχώρια μυστική υπηρεσία με την επωνυμία "Προστασία του Συντάγματος" που εξακολουθεί να αρνείται την πρόσβαση στα υλικά της. Μάλιστα ισχυρίζονται ψευδώς ότι δεν υπάρχουν "φάκελοι". Ωστόσο, οι ενδιαφερόμενοι μπόρεσαν να διαπιστώσουν ότι βρίσκονται ακόμα υπό παρακολούθηση, ότι παρακολουθείται η άσκηση των πολιτικών τους δικαιωμάτων. Επομένως, το αίτημα είναι να καταργηθεί η υπηρεσία "Προστασίας του Συντάγματος". Το αίτημα αυτό αποκτά μια πρόσθετη σημασία μιας και έγινε γνωστό ότι αυτή η υπηρεσία "Προστασίας του Συντάγματος" συνεργάζεται με νεοναζί και μάλιστα τους χρηματοδοτεί.
Το ΓΚΚ χαιρετίζει την ετοιμότητα αρκετών Κομμουνιστικών Κομμάτων να συνεχίσουν την αλληλεγγύη της δεκαετίας του ’70 και του ’80 ενάντια στην απαγόρευση άσκησης επαγγέλματος και να παλέψουν ενάντια στον αντικομμουνισμό της άρχουσας τάξης που αυτή εκφράζει».

Επιστολή του Δημήτρη Δασκαλόπουλου στον Αλέξη Τσίπρα

Επιστολή του Δημήτρη Δασκαλόπουλου στον Αλέξη Τσίπρα

Επιστολή προς τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα απέστειλε ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Δημήτρης Δασκαλόπουλος με την οποία χαιρετίζει τη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα μετά το συνέδριο.

Στην επιστολή ο κ. Δασκαλόπουλος επιχειρεί μια ολόκληρη πολιτική ανάλυση για τις τρέχουσες εξελίξεις, καθώς επίσης και προτάσεις του κ. Δασκαλόπουλου για την έξοδο από την κρίση. Μάλιστα σύμφωνα με τοiefimerida.gr η επιστολή δεν έχει ακόμη δοθεί στη δημοσιότητα από καμία πλευρά, ενώ υπήρεξε και μία παράγραφος της επιστολής που έκανε ιδιαίτερη εντύπωση στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ.

Να σημειωθεί ότι δεν είναι η πρώτη φορά που ο πρόεδορος του ΣΕΒ δείχνει τόσο θετική αντιμετώπιση απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα. Πριν από λίγο καιρό είχε απευθύνει επίσημη πρόσκληση προς τον επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης, να μιλήσει στο συνέδριο του ΣΕΒ.

Αρκετοί είναι αυτοί που έχουν επικρίνουν τον κ. Δασκαλόπουλο για την αντιμετώπιση αυτή. Ο ίδιος απαντά ότι «δεν πρέπει να δαιμονοποιούμε τον ΣΥΡΙΖΑ», καθώς όπως πιστεύει για λόγους «συστημικής ευστάθειας» το κενό που άφησε το ΠΑΣΟΚ στην κεντροαριστερά πρέπει να καλυφτεί άμεσα. 
Πηγή: Το κουτί της Πανδώρας
Βλέπε ακόμη:

ΟΥΤΕ ΤΑ ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΑ! Ο ΣΥΡΙΖΑ για Σόιμπλε-Λιου (Στον Ομπάμε λέμε ΝΑΙ)

ΟΥΤΕ ΤΑ ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΑ! Ο ΣΥΡΙΖΑ για Σόιμπλε-Λιου (Στον Ομπάμε λέμε ΝΑΙ)

Η παρακάτω δήλωση δεν είναι φάρσα!
Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ!
Το νέο πουλέν των Αμερικάνων!
Ο "αριστερός" ΣΥΡΙΖΑ!
Δεν κρατά ούτε τα προσχήματα πλέον...
Στον Ομπάμα λέμε ΝΑΙ και στον Λιου βρε λέμε ΝΑΙ
ΟΧΙ λέμε στο Σόιμπλε, ΟΧΙ στον Σβαιστάινγκερ
ΟΧΙ λέμε στη Μέρκελ ρε, ΟΧΙ στους Γερμανούς!


Ο Σκουρλέτης για Σόιμπλε, Λιου

Ο εκπρόσωπος τύπου του ΣΥΡΙΖΑ εξέδωσε ανακοίνωση για τις επισκέψεις των υπουργών Οικονομικών της Γερμανίας και των Ηνωμένων Πολιτειών στην Αθήνα.

Διαβάστε την ανακοίνωση:

"Η επίσκεψη του κ. Σόιμπλε στη χώρα μας επιβεβαίωσε την απόλυτη υποταγή του κ. Σαμαρά στη στρατηγική της κ. Μέρκελ, ενώ ακύρωσε το σχέδιο της κυβέρνησης που είχε εναποθέσει τις ελπίδες τις για αλλαγή της στάσης της Γερμανίας μετά τις εκλογές της.

Ο Γερμανός υπουργός οικονομικών ήταν κατηγορηματικός στην άρνησή του για ένα νέο κούρεμα του ελληνικού χρέους και ανοιχτός σε ένα νέο μνημόνιο, γνωρίζοντας τελικά πως η χώρα του έχει μόνο να κερδίσει από αυτό. Η Ελλάδα, με σωρευτική ύφεση 25% και με την οικονομία της κατεστραμμένη, δεν μπορεί να βγει στις αγορές. Και αυτό δεν οφείλεται σε διαρθρωτικές αδυναμίες, αλλά στις καταστροφικές επιπτώσεις του ίδιου του Μνημονίου.

Όσον αφορά στην επίσκεψη του Αμερικάνου υπουργού οικονομικών κ. Λιου ο κ. Σαμαράς δεν προσπάθησε ούτε κατ΄ ελάχιστο να αξιοποιήσει τις όποιες διαφοροποιήσεις της αμερικανικής πλευράς έναντι της Γερμανίας στα ζητήματα οικονομικής στρατηγικής, αλλά αρκέστηκε στο να επιζητά την αναγνώριση για την οικονομική και κοινωνική καταστροφή που έχει επιφέρει στη χώρα.

Είναι ξεκάθαρο ότι η κυβέρνηση Σαμαρά βρίσκεται σε κατάσταση εξαιρετικής πολιτικής αδυναμίας. Η κοινοβουλευτική πλειοψηφία είναι ισχνή, και η συνοχή της διασφαλίζεται με απειλές και εκβιασμούς.

Την ίδια ώρα, η μια αποτυχία διαδέχεται την άλλη, και τα μέτρα γίνονται όλο και πιο εγκληματικά. Δεν πρόκειται να πάει μακριά αυτή η κατάσταση. Εξάλλου, αν σε ένα πράγμα ήταν ειλικρινής ο κ. Σαμαράς, αυτό ήταν πως η χώρα το τελευταίο χρόνο διένυσε μεγάλη απόσταση, μόνο που η απόσταση αυτή ήταν προς τα πίσω".

Κατά 24,1% αυξήθηκε το χρέος της Ελλάδας σε ένα χρόνο

Κατά 24,1% αυξήθηκε το χρέος της Ελλάδας σε ένα χρόνο


ΕΦΤΑΣΕ ΣΤΟ 160,5% ΤΟΥ ΑΕΠ

Ο λαός πληρώνει τα δάνεια για τράπεζες - ομίλους


      



Κατά 24,1% αυξήθηκε το δημόσιο χρέος της Ελλάδας το 1ο τρίμηνο του 2013 σε σχέση με το αντίστοιχο χρονικό διάστημα του 2012, σύμφωνα με την Eurostat.
Το ελληνικό χρέος έφτασε στο 160,5% του ΑΕΠ, το οποίο είναι το υψηλότερο ποσοστό στις χώρες - μέλη τόσο της Ευρωζώνης, όσο και της ΕΕ.
Πίσω από την Ελλάδα είναι: 

η Ιταλία με 130% του ΑΕΠ, 
η Πορτογαλία με 127% του ΑΕΠ, 
η Ιρλανδία με 125% του ΑΕΠ.
Τα χαμηλότερα ποσοστά έχουν: 
η Εσθονία με 10% του ΑΕΠ, 
η Βουλγαρία με 18% του ΑΕΠ, 
το Λουξεμβούργο με 22% του ΑΕΠ.
Κατά 2% αυξήθηκε το συνολικό δημόσιο χρέος των 17 χωρών – μελών της Ευρωζώνης και έτσι το 1ο τρίμηνο του 2013 αυξήθηκε στο 92,6% από 90,6% το 4ο τρίμηνο 2012 και 88,2% το 1ο τρίμηνο του 2012. Τα στοιχεία της Eurostat δείχνουν πως το δημόσιο χρέος αυξήθηκε σε 24 χώρες - μέλη της ΕΕ και μειώθηκε μόλις σε 3 χώρες - μέλη.
Οι μεγαλύτερες αυξήσεις χρέους καταγράφηκαν σε: 
Ελλάδα με 24,1%, 
Ιρλανδία με 18,3%, 
Ισπανία με 15,2%, 
Πορτογαλία με 14,9%, 
Κύπρο με 12,6%.

                                         902.gr

Κινητοποίηση ενάντια στον πλειστηριασμό σπιτιού λαϊκής οικογένειας στο Καματερό

Κινητοποίηση ενάντια στον πλειστηριασμό σπιτιού λαϊκής οικογένειας στο Καματερό
Μαζική και δυναμική παράσταση διαμαρτυρίας έγινε το πρωί της Δευτέρας, ύστερα από κάλεσμα του Συνδικάτου Οικοδόμων και των Λαϊκών Επιτροπών Αγ. Αναργύρων - Καματερού και Ιλίου στη ΔΟΥ Αγ. Αναργύρων, μπροστά στον κίνδυνο πλειστηριασμού κατοικίας λαϊκής οικογένειας που διαμένει στο Καματερό, λόγω οφειλών στην Εφορία.

Στην κινητοποίηση παραβρέθηκαν εκλεγμένοι του ΚΚΕ στο Δήμο Αγ. Αναργύρων - Καματερού.

Αντιπροσωπεία των συγκεντρωμένων συναντήθηκε με αρμόδιους υπαλλήλους της ΔΟΥ, οι οποίοι δεσμεύτηκαν να επανεξετάσουν το θέμα και να προχωρήσουν σε διακανονισμό, εξαντλώντας τις δυνατότητες για τον αριθμό των δόσεων.

Οι συγκεντρωμένοι τόνισαν ότι σε περίπτωση που δεν υπάρξει εξέλιξη στο θέμα, θα επανέλθουν την ερχόμενη Δευτέρα.

Να σημειωθεί ότι στο χώρο από νωρίς το πρωί υπήρχε παρουσία αστυνομικής δύναμης με επικεφαλής το διοικητή του ΑΤ Αγ. Αναργύρων, ο οποίος κατά δήλωση είχε ειδοποιηθεί από τα κεντρικά να βρίσκεται στο χώρο της ΔΟΥ. Ύστερα από τις διαμαρτυρίες των συγκεντρωμένων, η αστυνομία αποχώρησε από την κεντρική είσοδο του κτιρίου της Εφορίας, παραμένοντας όμως στον προαύλιο χώρο.

Στην ανακοίνωση των φορέων που καλούσαν στην κινητοποίηση τονιζόταν:

«Η τετραμελής οικογένεια έμεινε με τα μέλη της ανέργους εδώ και τρία περίπου χρόνια. Αποτέλεσμα ήταν να μην μπορούν να πληρώσουν ένα αρχικό χρέος που μαζί με τα χαράτσια και τα πρόστιμα έφθασε στα 17.000 ευρώ.

Όταν προσέφυγαν σε κάποιο διακανονισμό, οι όροι ήταν δυσβάσταχτοι για μια οικογένεια που με σποραδικά μεροκάματα προσπαθούσε οριακά να επιβιώσει. Αποτέλεσμα είναι σήμερα να απειλούνται με κατάσχεση του σπιτιού που έφτιαξαν με τους κόπους μιας ζωής και να κινδυνεύουν να μείνουν στο δρόμο.

Η αναλγησία του κράτους θα βρει αποφασιστική απάντηση.

Εμείς, οι συνάδελφοι και γείτονες τους, θα αποτρέψουμε αυτά τα εγκληματικά μέτρα.

Κάθε σπίτι λαϊκής οικογένειας είναι και ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΣΠΙΤΙ και σαν τέτοιο θα το υπερασπιστούμε με κάθε τρόπο».

Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΑΥΤΟΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ

Η αρρυθμία των αριθμών


Τι σημασία έχουν, άραγε, όλοι αυτοί οι αριθμοί; Τι ιστορίες ή τι παραμύθια μας αφηγούνται; Τι σημαίνουν οι αποκλίσεις και οι αναθεωρήσεις τους, οι αυξήσεις και οι μειώσεις τους; Μας λένε αλήθεια; Ή, τουλάχιστον, μας λένε όλη την αλήθεια; Δεν έχει βρεθεί μέχρι στιγμής άλλος τρόπος για να μετρούμε την «υγεία» μιας οικονομίας και μιας κοινωνίας, παρά με αριθμούς, μέτρα, σταθμά, δείκτες και ποσοστά.
Θεωρητικά, οι αριθμοί είναι υπεράνω ιδεολογικής υποψίας και ταξικής ιδιοτέλειας. Καθαρές ανθρώπινες επινοήσεις, υποτίθεται πως υποτάσσουν τη χαοτική γήινη πραγματικότητα σε μια ανθρώπινη κλίμακα, της δίνουν κάποιο νόημα ή τουλάχιστον ένα μέτρο και μια εσωτερική τάξη. Πού πάει ο κόσμος; Μπροστά ή πίσω; Πού βρίσκεται η ανθρώπινη ανάπτυξη; Μεγεθύνεται ή συρρικνώνεται; Προοδεύει ή οπισθοδρομεί; Ωστόσο, δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομέτρης για να αντιληφθεί ότι οι αριθμοί δεν τα λένε όλα. Απαντούν στο «πόσο», αλλά μπορεί να μη μας λένε απολύτως τίποτα για το «τι».

Έπειτα, υπάρχει κι ένα παρεπόμενο ερώτημα. Ποιοι αριθμοί είναι σε θέση να μας δώσουν έστω μια μικρή ιδέα για την πραγματικότητά μας; Και ποιος τους διαλέγει; Υπάρχει το παράδειγμα της μεσαιωνικής και της προκαπιταλιστικής Ευρώπης, όπου οι αριθμοί μετρούσαν αποκλειστικά τη βούληση των βασιλέων, των αριστοκρατών και των φεουδαρχών να πλουτίσουν εις βάρος όλων των άλλων κοινωνικών στρωμάτων. Καθένας τους μετρούσε κατά βούληση τις αποστάσεις, τις εκτάσεις, τα βάρη, τους όγκους, είχε το δικό του μετρικό σύστημα, το δικό του αριθμητικό σύμπαν, το δικό του νομισματικό σύστημα ή σύστημα τιμολόγησης που το χρησιμοποιούσε για να εκμεταλλευτεί ληστρικά τους «αν-άριθμους» υποτελείς με τους οποίους συναλλασσόταν. Άλλα τα μέτρα στη γαλλική αυτοκρατορία, άλλα τα σταθμά στα γερμανικά κρατίδια, άλλα στη Γηραιά Αλβιώνα.

Ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός υποτίθεται ότι ενοποίησε το σύμπαν των αριθμών που μετρούν τις οικονομίες και τις κοινωνίες. Αλλά το μέτρο του κόσμου παρέμεινε ολιγαρχικό. Ίσως είναι πιο ολιγαρχικό από ποτέ. Μπορεί πλέον να μετριούνται τα πάντα, από την ποσότητα μεθανίου που εκπέμπουν οι περδόμενες γαλακτοφόρες αγελάδες μέχρι τον αριθμό των δακτυλισμών που κάθε μέρα πραγματοποιούν τα εκατομμύρια χρήστες υπολογιστών, αλλά το μέτρο του κόσμου παραμένει εμπορευματικό, υποταγμένο στην εξίσωση κόστος-απόδοση, στην αριθμητική της μεγέθυνσης και τελικά του κέρδους. Όταν το ΔΝΤ, ο ΟΟΣΑ, η Παγκόσμια Τράπεζα, η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών κι όλοι οι συναφείς διακρατικοί ή ιδιωτικοί οργανισμού μετρούν τις απειροελάχιστες μετακινήσεις και αυξομειώσεις του πλούτου, κατά χώρα ή παγκόσμια, στην ουσία δεν έχουν άλλο κριτήριο από τη συσσώρευση κεφαλαίου. Είτε αυτό περιφέρεται με τον μανδύα του εθνικού πλούτου είτε ίπταται ξεδιάντροπα σαν κερδοσκοπικό γεράκι πάνω από τα θύματά του.

Οι άρχοντες των αριθμών δεν ενδιαφέρονται διόλου να μετρήσουν την ανθρώπινη κατάσταση – την ευτυχία, τη δυστυχία, την ικανοποίηση, τη δυσφορία, τον θυμό, την ηρεμία, την απελπισία, την αισιοδοξία, την απογοήτευση, την ανοχή, την οργή, ακόμη κι αυτή τη στοιχειώδη και αρχέγονη μάχη της επιβίωσης. Κι όταν παρεμπιπτόντως το κάνουν είναι απλώς για να μη λείψει κανένας συντελεστής από τον ιερό αλγόριθμο της «ευημερίας»: μετρούν το «οικονομικό κλίμα», την «καταναλωτική εμπιστοσύνη», την «πολιτική εμπιστοσύνη», την «εμπιστοσύνη στους θεσμούς», την «κλίμακα αισιοδοξίας - απαισιοδοξίας» μόνο στον βαθμό που αυτές μπορούν να επηρεάσουν τους όρους αναπαραγωγής του κεφαλαίου, την εντροπία των αγορών και την ευστάθεια του πολιτικού status.

Αυτό επιτρέπει -υποτίθεται- στο υπουργείο Οικονομικών ή στην τρόικα να ισχυρίζονται με το ύφος επιστημονικής αυθεντίας ότι, μετρώντας ευρώ προς ευρώ τη «δημοσιονομική και μεταρρυθμιστική πρόοδο» της χώρας -έλλειμμα, χρέος, έσοδα, νομισματική κυκλοφορία, πληθωρισμό, εισαγωγές, εξαγωγές-, κάνουν κάτι που έχει κάποια σημασία για την κοινωνία και τους πιο αδύναμους κρίκους της. Πέρασαν και δεν κόλλησαν… Η αριθμολαγνεία τους θα είχε κάποια αντικειμενικότητα αν είχαν υιοθετήσει, τουλάχιστον, δείκτες μέτρησης της ανθρωπιστικής κρίσης που προκαλούν: Πόσο έχει αυξηθεί η θνητότητα στους χρόνια ασθενείς, στους υπερήλικες, στους ανθρώπους που δεν έχουν πρόσβαση στο σύστημα υγείας; Ποιος μετράει επίσημα τις αυτοκτονίες και τις απόπειρες; Ποια επίσημη Αρχή μετράει τα περιστατικά κατάθλιψης, την υποβάθμιση της ποιότητας της διατροφής και διαβίωσης του πληθυσμού; Πώς θα μετρηθεί η προϊούσα εξαφάνιση του γέλιου, η «εγκατάσταση» της δυσφορίας και του θυμού στα ανθρώπινα πρόσωπα, η απώλεια του κοινωνικού μας ήθους, η διάβρωση των κοινωνικών σχέσεων ή η κατάρρευση της αυτοεκτίμησης των νέων ανθρώπων, που εκτός από άνεργοι αρχίζουν και νιώθουν άχρηστοι, ανίκανοι και περιττοί; Και ποιος θα αναλάβει να μετρήσει την έλλειψη μέτρου, την αναλγησία και τη βλακεία των «μετρητών»;

(Επενδυτής, 13/7/2013)

22 Ιουλίου 1943. Οι νέες και οι νέοι της ΕΠΟΝ, σε νικηφόρα άοπλη διαδήλωση απέναντι στα Γερμανικά τάνκς.

22 Ιουλίου 1943. Οι νέες και οι νέοι της ΕΠΟΝ, σε νικηφόρα άοπλη διαδήλωση απέναντι στα Γερμανικά τάνκς.





Στις 22 Ιουλίου 1943, το ΕΑΜ καλούσε σε γενική απεργία στην Αθήνα, απέναντι στους Γερμανούς και Ιταλούς κατακτητές και τους Έλληνες συνεργάτες τους. Αφορμή στάθηκε η απόφαση των κατοχικών δυνάμεων να χαρίσουν την Κεντρική Μακεδονία στους Βούλγαρους.


Στην άοπλη διαδήλωση που ακολούθησε την επιτυχημένη απεργία, νέοι και νέες της ΕΠΟΝ θα βρούν τραγικό θάνατο από τα Γερμανικά τάνκς.


Τραγική και ηρωική φιγούρα η 17χρονη φοιτήτρια Παναγιώτα Σταθοπούλου, που βρήκε τον θάνατο κάτω από τις ερπύστριες του Γερμανικού άρματος.




Τα γεγονότα κλόνισαν τους κατακτητές, ώστε πήραν πίσω την υπόσχεση που είχαν δώσει στους Βούλγαρους συμμάχους τους.


Παραθέτουμε 2 κείμενα, που έχουν δημοσιευθεί στον Τύπο, ένα χρονικό των γεγονότων από την ιστορικό και δημοσιογράφο Κατερίνα Μπαλκούρα, καθώς και το κείμενο του Ηλία Βενέζη με τίτλο «22 Ιουλίου 1943»







Τα παιδιά του Ιουλίου



Τα πυρά έπεσαν στην κεφαλή της πορείας. Μπροστά ήταν ο 7ος τομέας της ΕΠΟΝ, τα παιδιά της ΕΠΟΝ, η Σπουδάζουσα και η οργάνωση των αναπήρων


Της Κατερίνας Μπαλκούρα,  Δημοσιογράφος-ιστορικός


Η απόφαση των Γερμανών να επεκτείνουν τη βουλγαρική ζώνη κατοχής σε όλη την κεντρική Μακεδονία ήταν η αφορμή για να γραφτεί μια χρυσή, γεμάτη ηρωισμό και αυταπάρνηση, σελίδα στην Ιστορία, που ωστόσο ποτέ δεν διδάχθηκε σε κανένα σχολείο. ΚΟΑ, ΕΑΜ, ΕΛΑΣ και ΕΠΟΝ άρχισαν τη μεγαλύτερη καμπάνια διαφώτισης που είχε γνωρίσει ποτέ η Αθήνα. Με απόφαση της Κ.Ε. του ΕΑΜ, κυκλοφόρησαν εκατοντάδες χιλιάδες προκηρύξεις, πηγές της εποχής κάνουν λόγο για 3 εκατ. τρικ που έπεσαν σε Αθήνα και Πειραιά, ενώ παράλληλα ξεκίνησε σειρά συνελεύσεων σε σχολεία και πανεπιστήμια και ορίστηκε η 22α Ιουλίου 1943, ημέρα Πέμπτη ως μέρα γενικής πολιτικής απεργίας.



Ο παράνομος Τύπος έκανε έκτακτες εκδόσεις, τα χωνιά κάθε βράδυ καλούσαν σε συναγερμό και οι τοίχοι της Αθήνας και του Πειραιά αποτέλεσαν την πιο «πολυδιαβασμένη» εφημερίδα της εποχής. Στη διαδήλωση αυτή, παράλληλα με τις οργανώσεις των εθνικοφρόνων, που έδιναν τον δικό τους «αγώνα» εναντίον του ΕΑΜ, είχαμε για πρώτη φορά την ένοπλη δράση και της Χωροφυλακής εναντίον του.



Ετσι, λοιπόν, την Τρίτη 13 Ιουλίου, με την «πολύτιμη συμπαράσταση» των κατακτητών αλλά και της Ειδικής και Γενικής Ασφάλειας εισβάλλουν στο πανεπιστήμιο, στο Πολυτεχνείο, στην Ανωτάτη Εμπορική και αλλού τραυματίζοντας σοβαρά φοιτητές. Το κλίμα τρομοκρατίας και η βέβαιη ύπαρξη θυμάτων δεν εμπόδισε την πραγματοποίηση της μαζικότερης διαδήλωσης που είχε γνωρίσει μέχρι τότε η Αθήνα.



Προπαραμονή της απεργίας, ΕΠΟΝίτες και ΕΛΑΣίτες, στις 9.00 το βράδυ, περικύκλωσαν το κοσμικό κέντρο «ΠΑΡΚ» στο Πεδίον του Αρεως, όπου ανάμεσα στους θαμώνες ήταν Γερμανοί και Ιταλοί αξιωματικοί, και από το μικρόφωνο καλούσαν τον ελληνικό λαό να πάρει μέρος στην απεργία. Ενας Γερμανός αξιωματικός προσπάθησε να αντιδράσει, αλλά ακινητοποιήθηκε από ΕΛΑΣίτες.



Το ξημέρωμα της 22ας Ιουλίου βρήκε μια Αθήνα όπου τα πάντα σχεδόν ήταν κλειστά. Οι καμπάνες χτυπούσαν από τις 5.30, ενώ τα χωνιά στις συνοικίες καλούσαν τους πάντες. Κάθε κίνηση είχε σταματήσει και το μόνο που ακουγόταν ήταν οι μπότες των περιπόλων των κατακτητών. Σε κομβικά σημεία είχαν στηθεί πολυβόλα, ενώ στη γωνία Ομήρου και Πανεπιστημίου τα τανκς, τα οποία οι Γερμανοί κατέβαζαν πρώτη φορά, καιροφυλακτούσαν. Από τις 10 το πρωί ξεκίνησαν οι προσυγκεντρώσεις. Eνα ανθρώπινο ποτάμι ανέβηκε από την Ομόνοια με πλακάτ, σημαίες, παλμό και αντάρτικα τραγούδια και στο ύψος της Θεμιστοκλέους συναντήθηκε με τις ομάδες που έρχονταν από την πλατεία Εξαρχείων και τους άλλους δρόμους με προορισμό το Σύνταγμα.



Το «στρατηγείο» της διαδήλωσης ήταν στη Λυκούργου, όπου εκεί ήταν αρχικά και οι ανάπηροι. Οι ήρωες-λεβέντες με τα καροτσάκια έτοιμοι κι εκείνοι να σταθούν μπροστά στα τανκς. Εφημερίδες της εποχής κάνουν λόγο για περισσότερους από 300.000 διαδηλωτές. Το ιταλικό ιππικό, παρόν κι αυτό, προσπαθούσε να διαλύσει τις φάλαγγες. Πολλοί οι τραυματίες, αλλά κανείς δεν υποχωρούσε. Από την Ομήρου, στα πλάγια της Τραπέζης της Ελλάδος, βγήκαν τανκς και στρατιωτικά φορτηγά με πολυβόλα, πυροβολώντας προς κάθε κατεύθυνση.



Τα πυρά έπεσαν στην κεφαλή της πορείας, που βρισκόταν εκείνη τη στιγμή στο σημείο. Ηταν ο 7ος τομέας της ΕΠΟΝ, τα παιδιά της ΕΠΟΝ, η Σπουδάζουσα και η οργάνωση των αναπήρων. Ενας σημαιοφόρος ΕΠΟΝίτης δέχθηκε κατάστηθα την πρώτη ριπή. Τότε, η 17χρονη φοιτήτρια της Γαλλικής Ακαδημίας, Παναγιώτα Σταθοπούλου, το πανέμορφο κορίτσι με τα πυρόξανθα μαλλιά από το Μεγάλο Χωριό της Ευρυτανίας, τρέχει, αρπάζει και σηκώνει τη σημαία από τον πεσμένο σημαιοφόρο.




Μέσα σε δευτερόλεπτα, μια ριπή τη ρίχνει κάτω και το τανκ περνά από πάνω της. Το πλήθος αφηνιάζει. Τότε, η Κούλα η Λίλη, η 19χρονη φοιτήτρια, κι εκείνη, της Γαλλικής Ακαδημίας, σκαρφάλωσε στο τανκ και άρχισε με λύσσα να χτυπά με το τακούνι της τον οδηγό φονιά.




Πέφτει κι εκείνη νεκρή. Στην Αμερικής η 23χρονη Ολγα Μπακόλα ανέβηκε στο τανκ προσπαθώντας να πάρει το όπλο του Γερμανού.




Καταιγισμός από σφαίρες κι όμως η Ολγα άντεξε 5 μέρες. Κάπως έτσι έφυγε και η φοιτήτρια Ε. Αντωνιάδου. Πλουτάρχου και Χάριτος ένας γκεσταπίτης πυροβολεί έναν ΕΠΟΝίτη. Το παιδί, μέσα στα αίματα, λίγο πριν αφήσει την τελευταία του πνοή, παίρνει μια πέτρα και τη ρίχνει στον Γερμανό.




Στη διαδήλωση εκείνη έπεσαν ηρωικά μεταξύ άλλων και οι αγωνιστές Ιωάννης Κατσαρός, ο Καισαριανιώτης Δημήτρης Δουκάκης, ο ΕΠΟΝίτης Θανάσης Τεριακής, φοιτητής του Τμήματος Μηχανολόγων Ηλεκτρολόγων του Πολυτεχνείου, ο ΕΠΟΝίτης Θώμης Χατζηθωμάς, φοιτητής του Τμήματος Πολιτικών Μηχανικών του ΕΜΠ, ο επονίτης Θεωνάς Μαυρομματίδης, φοιτητής της Ανωτάτης Εμπορικής, ο Αλέξανδρος Δεσύπρης, ο Χρήστος Κοντός, ο Μ. Καλοζύμης και ο 27χρονος Χανιώτης ανάπηρος πολέμου Α. Παπαδοσταυράκης. Την ίδια μέρα σκοτώθηκε και ο Β. Στεφανιώτης την ώρα που ξεσήκωνε τον κόσμο για να κατέβει στη διαδήλωση.




H Πολυκλινική στην Πειραιώς, ο Ερυθρός Σταυρός στην 3ης Σεπτεμβρίου, το Οφθαλμιατρείο και άλλα νοσοκομεία της γύρω περιοχής έγιναν κέντρα πρώτων βοηθειών. Στο Οφθαλμιατρείο είδαν οι φίλοι του νεκρό τον Θώμη Χατζηθωμά, τον μορφωμένο και πολυδιαβασμένο φοιτητή του Πολυτεχνείου που μίλαγε για τον Μαρξ, το Φρόιντ, λάτρευε τη μουσική κι έπαιζε σκάκι.




Τα παιδιά του Ιουλίου δεν έμαθαν ποτέ ότι η θυσία τους δεν πήγε χαμένη. Η Μακεδονία σώθηκε. Πλέον οι οργανώσεις του ΕΑΜ αποφάσισαν να σταματήσουν οι διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας και να μεταφερθούν στις συνοικίες με την κάλυψη πλέον του ΕΛΑΣ Αθήνας. Το ίδιο βράδυ, μια παρέα ΕΠΟΝιτών πήγαν πίσω από τη Σχολή Ευελπίδων στο αλσάκι, εκεί όπου έμενε η Παναγιώτα, και έγραψαν «Οδός Παναγιώτας Σταθοπούλου».




Οι μετακατοχικές κυβερνήσεις φυσικά αφαίρεσαν την πλάκα και επανέφεραν το παλιό «ανώδυνο» όνομα του δρόμου. Επί δημαρχίας Δ. Μπέη στήθηκε ξανά μια πλάκα στο αλσάκι απέναντι από την πολυκατοικία, ενώ στον τόπο καταγωγής της, στο Μεγάλο Χωριό, με πρωτοβουλία του ανταρτοΕΠΟΝίτη Αυγέρη Αυγερόπουλου, στήθηκε μεγαλοπρεπές μνημείο. Στη γωνία Ομήρου και Πανεπιστημίου υπάρχει κι εκεί μια πλάκα, που όμως πρέπει να διαθέτεις γνώση και φαντασία για να τη δεις.




Ο διευθυντής της Εθνικής Τράπεζας, πάντως, λίγες μέρες μετά, έδινε τη δική του ερμηνεία στον Νοϊμπάχερ, χαρακτηρίζοντας τη διαδήλωση ως μια διαμαρτυρία ταραξιών «με νεύρα κλονισμένα από τας μακράς στερήσεις…». Τρεις μήνες μετά, ο Νικόλαος Καίσαρης της Ειδικής Ασφάλειας και τρεις άλλοι υπαξιωματικοί της Χωροφυλακής, θα προαχθούν λόγω… της συμβολής τους στην επιχείρηση κατά της «ενόπλου διαδηλώσεως αναρχικών στοιχείων τη 22-7-1943»…





  



 
22 Ιουλίου 1943, Του Ηλία Βενέζη


Την παραμονή της μεγάλης μέρας κατά το βράδυ, αφού τελείωσαν ό,τι τους είχε οριστεί να κάνουν απ' την ομάδα τους, είπαν να ξεκουραστούν λίγο.


«Ας πάμε στα δέντρα», είπε το κορίτσι. «Να πάρουμε λίγη δροσιά.»
Πήγαν στο πάρκο και κάθισαν σ' έναν πάγκο. Τ' άστρα πια είχαν βγει. Ηταν καθαρή νύχτα. Ηταν οι δυο τους εκεί μονάχοι. Κάμποση ώρα μείνανε σιωπηλοί.


«Μήπως... μήπως φοβάσαι τίποτα;» τη ρώτησε μια στιγμή. Του έπιασε το χέρι και τον έσφιξε.


«Οχι», είπε, και η φωνή της ήταν σταθερή και βέβαιη. «Δε φοβάμαι.»
Επειτ' από λίγο.


«Οι Γερμανοί θα χτυπήσουν σκληρά αύριο. Να 'σαι σίγουρη», λέει το αγόρι.
«Είμαι σίγουρη.»


Πέρασε πάλι λίγη ώρα.


«Θα 'ρθουν και για μας καλές μέρες», είπε το αγόρι συγκινημένο. «Τότε θα μπορούμε να νοιαστούμε και για την ευτυχία μας, τη δική σου και τη δική μου...».



Μίλησαν τότε για τα όνειρά τους και για το μέλλον. Είχαν γνωριστεί πριν από λίγους μήνες, σε ώρα κρίσιμη, όταν είχαν βρεθεί πλάι - πλάι σε μια διαδήλωση στους δρόμους της Αθήνας. Εκείνη βάδιζε κορυφαία, τα μαύρα μαλλιά της ανεμίζονταν στον αγέρα, ανεμίζονταν κι οι δίπλες της σημαίας που κρατούσε στα χέρια της. Οταν από ένα ψηλό παράθυρο φάνηκε η σιδερένια κάννη του περιστρόφου που ένας Γερμανός σκόπευε ίσια στο στόχο: τη σημαιοφόρο με τα ανεμισμένα μαλλιά.



Πρόφταξε και την τράβηξε πίσω μια ελάχιστη στιγμή πριν ακουστεί ο κρότος του πυροβολισμού. Η διαδήλωση χύθηκε σε μια πάροδο και τράβηξε προς το σκοπό της απ' άλλο δρόμο, πάντα με κορυφαία την Ελληνίδα με τ' ανεμισμένα μαλλιά.


Ετσι γνωρίστηκαν. Εκείνη σπούδαζε χημεία, κι εκείνος σπούδαζε στο Πολυτεχνείο. Φκιάνανε όνειρα, για το μέλλον.



Οταν η ειρήνη θα ερχόταν πάλι στους τυραννισμένους ανθρώπους, όταν τη γυμνή γη του τόπου μας δε θα την πατούσε πόδι δυνάστη, όταν οι άνθρωποι θα είχαν πάλι δικαίωμα στη λευτεριά, τότε κι αυτοί, έχοντας κάνει το χρέος τους προς την πατρίδα τους, θα κάνανε το ταξίδι για την ατομική τους ευτυχία. Θα ήταν ωραία! Θα είχαν πάρει τότε το πτυχίο τους και θα μπορούσαν να παντρευτούν. Θα κάνανε ένα αγόρι που θα είχε τα μαύρα μαλλιά της μητέρας του. Θα το μαθαίνανε από μικρό ν' αγαπά με πάθος την αξία του ανθρώπου και την αξία της λευτεριάς, αν ήταν ανάγκη θα το μαθαίνανε ακόμη να μισεί ό,τι θα ήταν ανάγκη να μισήσει.



Γιατί θέλανε απ' το παιδί αυτό να βγει ένας σωστός άντρας που να μπορούσε σε μια ώρα κρίσιμη να πει όχι, όταν θα έπρεπε να το πει. Οχι πια τυραννία του ανθρώπου, όχι αίμα χυμένο σπάταλα στους πολέμους, όχι πια άδικο που γέμισε και πλημμύρισε τη γη, όχι συλλογισμένα παιδάκια που γέρασαν πριν από την ώρα τους και λυπημένα κοιτάζουν τ' άστρα.



Ναι, έτσι θα ήταν το αγόρι τους. Ενας σωστός άντρας.



Της πήρε και της χάιδεψε πάλι το χέρι.


«Θα 'ρθουν... Δεν μπορεί... Θα 'ρθουν σύντομα οι καλές μέρες», της είπε.
Κι εκείνη τότε κάτου απ' τ' άστρα έσκυψε και τον φίλησε στο μέτωπο, σα να ήθελε να τον σφραγίσει με τα χείλια της το μεγάλο λόγο: «Θα 'ρθουν».



Στέναζε ο λαός των Ελλήνων απ' την αβάσταχτη δουλεία των Ιταλών και των Γερμανών. Τα λεφούσια τους είχαν ξεχυθεί στη φτωχή γη του τόπου, ρήμαξαν, έκαψαν τις καλύβες των χωριών, σκότωσαν γυναίκες και παιδιά και γερόντους.



Υστερα ήρθε ο λιμός. Τα λεφούσια των δυναστών πήραν τον ελάχιστο καρπό της γης, πήραν το μαύρο ψωμί απ' το στόμα των παιδιών και των μητέρων και ο λιμός ήρθε.



Στις πολιτείες και στα χωριά οι άνθρωποι πέφτανε καταγής και πέθαιναν, τα μωρά πέθαιναν πάνω στο βυζί των μανάδων τους που είχε στερέψει, και τα ματάκια τους που έπρεπε να ονειρεύονται αγγέλους έκλειναν σιγά - σιγά, άσπρα, με παράπονα.



Ωστόσο ο λαός δε γονάτιζε. Μάζευε τις λίγες δυνάμεις που του έμεναν, έβγαινε στους δρόμους και φώναζε.



Ετσι, ήρθε το μήνυμα πιο ψηλά, στα βορινά μέρη της Ελλάδας, νέος καταχτητής πατούσε τη γη. Οι Βούλγαροι σφάζανε, ρημάζανε. Ο πεινασμένος λαός έσφιξε τα δόντια του και είπε να βγει πάλι στους δρόμους και να φωνάξει για λευτεριά και για δικαιοσύνη.




Μες στην Αθήνα στους μεγάλους δρόμους της, το πλήθος περπατά σιωπηλό και σκυφτό σα να σεργιανά στον ήλιο και στα αγάλματα. Τίποτα δεν προδίνει πως κάτι ετοιμάζεται, πως κάτι θα γίνει. Ωστόσο, η στυφή σιωπή είναι τόση μες στη χαρά του ήλιου που λάμπει, που το μαντεύεις: κάτι είναι σαν ηφαίστειο που άξαφνα θ' ανάψει.


Κι η σπίθα ανάβει.



Απ' το λαό που περπατά σαν αμέριμνος, σ' ένα δοσμένο σύνθημα ξεχύνεται άξαφνα ένα μεγάλο κύμα και τρέχει προς τον ανοιχτό χώρο που είναι μπρος στο Πανεπιστήμιο. Γεμίζει ο τόπος. Ενα κορίτσι, κρατώντας ένα στεφάνι από δάφνη, σκαλώνει στο άγαλμα του Φεραίου και το στεφανώνει. Ο λαός γονατίζει. Και όλα τα πικραμένα στόματα ψέλνουν τον Υμνο στην Ελευθερία.



Την ίδια στιγμή ακούγονται απ' την άκρη του δρόμου οι αλυσίδες του γερμανικού τανκ, που κίτρινο σαν το θάνατο, τρέχει προς το μέρος που άναψε η σπίθα. Πριν προφτάξει να ρίξει τη φωτιά του, η διαδήλωση πυκνή τώρα, ολοένα πιο πυκνή, ξεχύνεται σε άλλο δρόμο, στρίβει, ελίσσεται σαν ζωντανό πλάσμα που αμύνεται και παλεύει με σιγουριά και με πίστη.



Ολα τα στόματα τώρα φωνάζουν, όλα τα στόματα ουρλιάζουν.



«Οχι πια άλλο! Θέλουμε τη λευτεριά μας! Θέλουμε τη λευτεριά!».



Από πολύ μακριά, κληρονομημένο από χρόνους παλιούς το βαθύ αίσθημα, η αγάπη του λαού αυτού για τη λευτεριά και τη δικαιοσύνη, ξεσπούσε γυρεύοντας ν' ακουστεί, ενώ γύρω του λυσσασμένα άρχισαν να χύνουν μολύβι και αίμα τα άρματα πάνου σε ανθρώπους άοπλους και ανυπεράσπιστους, σε γυναίκες και παιδιά.



«Οχι πια άλλο! Οχι άλλο! Κάτω οι τύραννοι!»



Αφρισμένο τώρα κατέβαινε την πλατιά λεωφόρο το κύμα και βογκούσε. Σαν αλαφρός ψίθυρος στην αρχή, από λίγα στόματα πρώτα, ύστερα από όλα τα στόματα, άρχισε πάλι να χύνεται το παθητικό τραγούδι της λευτεριάς, ο Υμνος των Ελλήνων. Στην κορυφή του κύματος μια ασπρογάλανη σημαία ξεδιπλώθηκε τότε. Κυμάτισε στο λίγο αγέρα, κυμάτισαν και τα μαλλιά του κοριτσιού που τη σήκωνε στα χέρια του.



Προχωρούσε με σταθερό βήμα, ξαναμμένη και περήφανη, και πλάι της βάδιζε ο φίλος της. Τραγουδούσαν τον Υμνο στην Ελευθερία και βάδιζαν. Λίγο πιο μπρος τους, μπρος τα μάτια τους που σπίθιζαν, έλαμπε το όραμα της Ελλάδας. Και λίγο πιο μπρος ακόμα, ήταν το όραμα το δικό τους, η ευτυχία που μίλησαν χτες με τα άστρα, ένα αγοράκι με μαύρα μαλλιά, που θα το μεγάλωναν και θα το μάθαιναν να γίνει σωστός άντρας που να μπορεί να πει στην κρίσιμη ώρα ένα «όχι». Οχι πια πόλεμοι και αίμα άδικο...




Τα περιστατικά ήρθαν έπειτα γρήγορα σαν αστραπή. Το γερμανικό άρμα φάνηκε στην άκρη του δρόμου απ' την αντίθετη μεριά που κατέβαινε η διαδήλωση και χύθηκε πάνου στο πλήθος. Το πολυβόλο άρχισε να κροτά. Αλλά το κύμα που κατέβαινε με ορμή δεν ήταν μπορετό να σταματηθεί. Συνέχισε την πορεία. Το πολυβόλο έριχνε τώρα πάνου στα κορμιά. Βρήκε πρώτα κατάστηθα το νεανικό σώμα που είχε ανεμισμένα μαλλιά στο κεφάλι και που κρατούσε στα χέρια του την ανεμισμένη σημαία.



Την ίδια στιγμή το τανκ που έτρεχε με δαιμονισμένο θόρυβο και είχε φτάσει, έπεσε πάνου στο λαβωμένο σώμα που σπάραζε, πέρασε από πάνω του τις βαριές αλυσίδες του, μπήκε μέσ' στο πλήθος, το σκόρπισε για μια στιγμή και τράβηξε πέρα.



Ολα έγιναν σαν αστραπή. Το αλαλιασμένο πλήθος μόλις πέρασε ο μηχανοκίνητος θάνατος ξεχύθηκε πάλι απ' τις παρόδους όπου είχε καταφύγει, κι έτρεξε βογκώντας προς το σώμα του κοριτσιού, που έχοντας αγκαλιασμένη τη σημαία την έβρεχε με το αίμα που έτρεχε απ' τις σπαραγμένες σάρκες του.



Με θολά τα μάτια την πήρε το αγόρι, ο φίλος της, στα χέρια του και τη σήκωσε. Ενας άλλος φοιτητής σήκωσε τη ματωμένη σημαία. Κι απ' τη βαθιά σιωπή που είχε ξαπλωθεί με το δέος του θανάτου, σηκώθηκε άγρια σα σίφουνας η φοβερή κραυγή του πλήθους που καταριόταν τους φονιάδες και φώναζε για εκδίκηση και λευτεριά.




Εκανε όνειρα για το μέλλον... Κοιμήσου, μικρή Ελληνίδα. Τα όνειρα θα 'ρθουν. Δε θα 'ρθουν πια για σένα. Αλλά θα 'ρθουν για τα άλλα τα κορίτσια και τα αγόρια του τόπου σου, για τα κορίτσια και τα αγόρια του κόσμου. Κι αυτά θα σε θυμούνται και θα σ' ευλογούν, επειδή με το αίμα σου άγιασες τα όνειρά τους.
 


ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ


Καλογρέζα Μάρτιος 1944 – Ιερισσός Μάρτιος 2013 ?



«Είμαστε η μοναδική χώρα που δεν γιορτάζει την απελευθέρωση της» Τ. Βερβενιώτη, ιστορικός


TOP READ