4 Ιαν 2019

“Μάτωσε και για σένα η καρδιά της Σοβιετικής Ένωσης” – Πορεία με οχήματα και ύμνοι για τα 100 χρόνια του ΚΚ Γερμανίας στο Βερολίνο

(VIDEO)

Πριν λίγες μέρες συμπληρώθηκε ένας αιώνας από την ίδρυση του ηρωικού Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας. Με αφορμή την επέτειο διοργανώθηκαν στη χώρα μια σειρά από τιμητικές εκδηλώσεις, το πλήθος, η μαζικότητα και το πολιτικό στίγμα αρκετών εκ των οποίων αντανακλά βέβαια την υποτονική κατάσταση του κινήματος στη Γερμανία και βρίσκεται σε αναντιστοιχία με την τιμή που αρμόζει σε ένα από τα πιο ιστορικά ΚΚ της ευρωπαϊκής ηπείρου. Μια από τις στιγμές που ξεχώρισαν πάντως ήταν η εκδήλωση που διοργάνωσε ανήμερα της πρωτοχρονιάς στο κέντρο του Βερολίνου η μαοϊκή ομάδα “Εργατική Ένωση για την ανοικοδόμηση του ΚΚΓ”. Οχήματα στολισμένα με πλακάτ και πανώ σχετικά με την επέτειο παρήλασαν υπό τους ήχους της Διεθνούς και άλλων επαναστατικών ύμνων:
Στη συνέχεια ακολούθησε χορωδία με επαναστατικά τραγούδια, ανάμεσά τους το “Ευχαριστούμε, Σοβιετικοί Στρατιώτες” σε στίχους Γιοχάνες Ρ. Μπέχερ, κομμουνιστή ποιητή και αργότερα υπουργού πολιτισμού της ΓΛΔ και μουσική του Χανς Άισλερ, που συνέθεσε και τον ύμνο της χώρας, των οποίων οι στίχοι αποδίδονται κάπως έτσι:
Ποιος έφερε σε πέρας τις πράξεις
που μας ελευθέρωσαν από τη ντροπή;
Ήταν οι σοβιετικοί στρατιώτες,
οι ήρωες της Σοβιετικής Ένωσης
Σας ευχαριστούμε σοβιετικοί στρατιώτες
Ήρωες εσείς της Σοβιετικής Ένωσης
Σε ποιον οφείλει το καλό και το ωραίο
Ο Γερμανός γιος εργάτη;
Τα οφείλει στο αίμα των γιων,
των γιων της επανάστασης!
Μην ξεχάσετε το αίμα των γιων,
των γιων της επανάστασης!
Η γη πλημμυρισμένη με φως
το ξέραμε πάντοτε ακόμα
Για την ευτυχία όλων μάτωσε
η καρδιά της Σοβιετικής Ένωσης
Μάτωσε και για σένα
η καρδιά της Σοβιετικής Ένωσης!
Η ατέλειωτη αστροφεγγιά
τα τραγούδια το λένε:
Έκανε τον κόσμο ν’ ανθίσει
το αίμα της Σοβιετικής Ένωσης.
Έφερε στον κόσμο ειρήνη
Η δύναμη της Σοβιετικής Ένωσης!

Η άδεια του Κουφοντίνα και τα ζόμπι…

Ζόμπι: οι ζωντανοί-νεκροί που κυκλοφορούν ανάμεσά μας και μας στοιχειώνουν.
Μεταφορική σημασία: οι παντελώς ανόητοι που κυκλοφορούν ανάμεσά μας.
Παράδειγμα: καλά ο τύπος, μιλάμε, είναι τελείως ζόμπι.
Εκτός από ζωντανούς-νεκρούς, κάποιοι πασχίζουν να μας πείσουν πως υπάρχουν και “ζόμπι-κρατούμενοι”, που παίρνουν άδειες και κυκλοφορούν ανάμεσά μας, αν και τους έχουν καταδικάσει 11 φορές σε θάνατο.
Το είπε ο γίγαντας Κικίλιας για την εορταστική άδεια του Κουφοντίνα.
Ζήλεψε τη δόξα του και το έγραψε κάπου και ο Γιάννης Λοβέρδος, σε παραλλαγή για να μη μείνει πίσω στην άμιλλα.
Εκεί μας πληροφόρησε ότι ο Κουφοντίνας έχει καταδικαστεί σε 11 φορές δις ισόβια, αριθμητική διατύπωση που δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από τις αλήστου μνήμης πεντακόσιες εκατόν τριάντα πέντε χιλιάδες του Αλαφούζου.
Μικρή λεπτομέρεια: η θανατική ποινή στην Ελλάδα έχει καταργηθεί από τη δεκαετία του 70′.
Δεν τους φτάνει που δε θέλουν να εφαρμόζεται ο δικός τους νόμος για τα δικαιώματα κάθε κρατούμενου -είτε είναι ο Κουφοντίνας, είτε είναι κάποιος άλλος. Θέλουν να αποδείξουν πως δεν μπορούν καν να ξεχωρίζουν τα ισόβια από τη θανατική ποινή. Και στέλνουν την κοινή νοημοσύνη στο εκτελεστικό απόσπασμα…
Ζόμπι όντως. Αλλά ποιος και με ποια έννοια;

Πολιτοφυλακές νεοναζί κατά των μεταναστών στη Γερμανία

Νέο κρεσέντο ξενοφοβικής υστερίας στη Γερμανία, μετά την επίθεση τεσσάρων αιτούντων ασύλου στην πόλη Άμπεργκ. Το περασμένο Σάββατο, οι τέσσερις μεθυσμένοι άνδρες, ηλικίας μεταξύ 17 και 19 ετών, με καταγωγή από το Αφγανιστάν, τη Συρία και το Ιράν επιτέθηκαν σε 12 περαστικούς, στέλνοντας έναν 17χρονο στο νοσοκομείο. Το περιστατικό αυτό αξιοποιείται από την γερμανική ακροδεξιά, που σχηματίζει «πολιτοφυλακές» εναντίον των μεταναστών στην πόλη. Η αστυνομία μέχρι στιγμής δηλώνει πως τέτοιες αναφορές υπάρχουν μόνο στα ΜΚΔ, κι ότι δεν υπάρχουν ενδείξεις για περιπολίες ή διαδηλώσεις νεοναζί στην πόλη. Στο ίδιο μήκος κύματος και ο εκπρόσωπος τύπου του Δήμου, ο οποίος δήλωσε πως «Στην εικόνα της πόλης δεν υπήρξε καμιά τέτοια περιπολία ούτε δεξιά πολιτοφυλακή».
Εντύπωση προκαλεί πως ο ίδιος ο χριστιανοκοινωνιστής δήμαρχος Μίχαελ Σέρνι δήλωνε την Πέμπτη πως υπήρχαν αναφορές για περιπολίες ακροδεξιών, προσθέτοντας πως είχε λάβει μέηλ όπου αναφερόταν πως θα «σταλούν φύλακες στο Άμπεργκ», χωρίς να μαρτυρά την ταυτότητα του αποστολέα, λέγοντας απλά πως το προώθησε στην αστυνομία. Την ύπαρξη αυτών των ομάδων πιστοποιούν και αναρτήσεις του ναζιστικού κόμματος NPD, που παρουσιάζουν μέλη του με ομοιόμορφα γιλέκα στους δρόμους του Άμπεργκ, παρότι ανάμεσά τους δεν ήταν κανένας ντόπιος, αλλά άτομα από τη Νυρεμβέργη και το Ρόζενχάιμ.

Ο δήμαρχος πάντως δήλωσε “σοκαρισμένος” από το “κύμα βίας και μίσους” που προκάλεσε το περιστατικό, σε αντίθεση με τη δημοτική αρχή της πόλης Κότμπους, η οποία, μετά το -μη θανάσιμο- μαχαίρωμα 28χρονου άνδρα από αλλοδαπό πριν λίγες μέρες έβγαλε μια απαράδεκτη ανακοίνωση στο τουίτερ, ρίχνοντας λάδι στη φωτιά του ρατσισμού. Εκεί η δημοτική αρχή δήλωνε πως δε θα διστάσει να ξεκαθαρίσει στους δράστες πως πρέπει να “εξαργυρώσουν εισιτήριο επιστροφής στην πατρίδα” και πως ” δε θα αφήσουν την πόλη να βλαφθεί από τύπους (sic) που δεν ξέρουν να φέρονται και νομίζουν πως μπορούν να λύσουν συγκρούσεις με αυτό τον τρόπο”.
To περιστατικό τροφοδοτεί την αντιμεταναστευτική ρητορική στους κόλπους της γερμανικής κυβέρνησης, με τον υπουργό εσωτερικών Χορστ Ζεεχόφερ να ετοιμάζει ακόμα πιο αυστηρές ρυθμίσεις για την απέλαση όσων αιτούντων ασύλου έχουν προβεί σε ποινικά αδικήματα. Μάλιστα ο ίδιος προέβη σε εξίσωση του ξυλοδαρμού στο Άμπεργκ με την απόπειρα δολοφονίας Γερμανού ρατσιστή κατά μεταναστών στο Μπότροπ, όταν εκείνος έπεσε πάνω τους με το αυτοκίνητό του, επιχειρώντας μετά να επαναλάβει την απόπειρα και στην πόλη καταγωγής του. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου πως ο δράστης παρουσιάζεται ως ένας άνδρας με ψυχολογικά προβλήματα και χωρίς διασύνδεση με ακροδεξιούς κύκλους, ώστε να ελαχιστοποιηθεί η πολιτική σημασία του εγκλήματός τους. Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο είναι πως τις τελευταίες μέρες του χρόνου σημειώθηκαν κυριολεκτικά εκατοντάδες περιστατικά ξυλοδαρμού και άλλων επεισοδίων σε διάφορες πόλεις, 86 από αυτά μόνο στην Κολωνία και το Λεβερκούζεν. Κανένα όμως από αυτά δεν προσείλκυσε το ενδιαφέρον το ΜΜΕ, καθώς στην πλειονότητά τους επρόκειτο για ντόπιους δράστες.
Με πληροφορίες από taz και Neues Deutschland

Ακόμα μία λιγότερη!

Η πόλη Χουάρες στο Μεξικό αποκαλείται “Η πόλη των νεκρών γυναικών”, καθώς από το 1994 μέχρι σήμερα, πάνω από 500 νεαρές γυναίκες έχουν βρεθεί άγρια δολοφονημένες, βιασμένες, στραγγαλισμένες, κατακρεουργημένες, πεταμένες στην έρημο. Το φαινόμενο μελετήθηκε από εγκληματολόγους, κοινωνιολόγους, ψυχολόγους, αλλά και οικονομικούς αναλυτές.
Δεν θεωρήθηκε τυχαίο το γεγονός ότι οι δολοφονίες ξεκίνησαν από τη στιγμή που εγκαταστάθηκαν στη Χουάρες πολλά εργοστάσια μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών. Σήμερα, σχεδόν οι μισοί κάτοικοι ζουν σε παράγκες, χωρίς νερό και ηλεκτρικό. Ταυτόχρονα, η πόλη είναι ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα διακίνησης κοκαΐνης στην υφήλιο. Οι ακραίες και ανομολόγητες συνέπειες της ταξικής ανισότητας,της εκμετάλλευσης των ανθρώπων έχουν καταστροφικό αντίκτυπο στις κοινωνικές σχέσεις.
Η σωματική, λεκτική, ψυχολογική ή όποια άλλη μορφή βίας, που υφίστανται οι γυναίκες, δεν προκύπτει σε κοινωνικό «κενό αέρος». Οι αντιδραστικές αλλαγές στην οικονομία, στην κοινωνία, εκφράζονται και στις διαπροσωπικές, στις οικογενειακές σχέσεις. Επανέρχονται αντιδραστικές, αναχρονιστικές αντιλήψεις για τη σχέση μεταξύ των δύο φύλων. Η γυναίκα είναι κατώτερο ον, οφείλει να υπακούει στον πατέρα, στον αδερφό, στο σύζυγο, στον εργοδότη, δίχως περιθώριο επιλογής. Αποτελεί κατά ένα τρόπο κομμάτι της ιδιοκτησίας του.
Μα δεν τα έχουμε λύσει όλα αυτά, ρωτάνε κάποιοι. Όπως όλα δείχνουν όχι μόνο δεν τα έχουμε λύσει, αλλά αντί να κάνουμε βήματα προς τα εμπρός, φαίνεται ότι κάθε χρόνο τα πράγματα γίνονται χειρότερα. Και αυτό δεν αφορά μόνο τη χώρα μας, για αυτό και επιλέξαμε να αναφερθεί το παράδειγμα από το Μεξικό. Τυχαία, θα μπορούσαμε να επιλέξουμε οποιαδήποτε χώρα. Δολοφονημένες γυναίκες έχουμε στο Σουδάν,στην Τουρκία αλλά και στην Αγγλία, στον Καναδά, στις ΗΠΑ ή όπου αλλού.
Τα δυο τρίτα των δολοφονιών γυναικών αφορούν περιπτώσεις οικιακής βίας. Τα θύματα δολοφονούνται στο σπίτι τους ή σε σπίτια οικείων τους, συνήθως με μαχαίρι ή πιστόλι, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν προηγουμένως κακοποιηθεί σεξουαλικά. Σε πολλές περιπτώσεις δράστης είναι ο πατέρας, ο σύζυγος, ο εραστής ή κάποιος στον οποίο η θανούσα είχε αρνηθεί το οτιδήποτε. Σχετικά με τα αίτια αυτών των εγκλημάτων, οι περισσότερες πηγές τονίζουν σαν κύριους παράγοντες την οικονομική υποβάθμιση και τις κακές συνθήκες διαβίωσης που αντιμετωπίζει η μεγάλη πλειονότητα του εκάστοτε  πληθυσμού.
Την πρώτη μέρα του 2019, ακόμη ένα θύμα ήρθε να προστεθεί στον μακρύ κατάλογο των δολοφονημένων γυναικών από συγγενικό πρόσωπο. Η μόλις 29 ετών Αγγελική, βρήκε τραγικό θάνατο από τον ίδιο της τον πατέρα, ο οποίες την χτύπησε μέχρι θανάτου με σιδερόβεργα. Σύμφωνα με την ιατροδικαστική εξέταση η κοπέλα πάλεψε ώρα προσπαθώντας να κρατηθεί στη ζωή, γεγονός που δεν μπορεί παρά να μα θυμίσει το έγκλημα της Ρόδου- εκεί η νεαρή Ελένη παρακαλούσε τους δολοφόνους της να την πάνε στο νοσοκομείο- από το οποίο δεν έχουν περάσει πολλές μέρες. Όταν ένα θύμα παλεύει να κρατηθεί στη ζωή αυτό δεικνύει πως ο δράστης δεν λειτουργεί εν βρασμώ, έχει το χρόνο να σκεφτεί και την ευκαιρία να υπαναχωρήσει και να σώσει τον άνθρωπο που πεθαίνει μπροστά στα μάτια του. Αυτά όμως αφορούν την έρευνα των αρχών.
Όπως όλα δείχνουν η Αγγελική, είχε στο παρελθόν φοβηθεί για τη σωματική της ακεραιότητα καθώς ο πατέρας της την χτυπούσε συχνά και είχε απευθυνθεί στις αρχές. Είχε ζητήσει προστασία την οποία και δεν έλαβε ως φαίνεται. Όμως το ζήτημα δεν είναι να ψάχνουμε τις αιτίες μετά τα εγκλήματα, αλλά να τα προλαμβάνουμε, να εξαφανίζουμε τις ίδιες τις αιτίες που τα γεννούν.
Οφείλουμε να παλέψουμε και να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα κι ας φτάσαμε στο 2019 κι ας θεωρήσαμε ότι όσοι αγώνες ήταν να δοθούν, δόθηκαν. Η δημιουργία κρατικών κοινωνικών υπηρεσιών για την πρόληψη της βίας κατά των γυναικών και τη στήριξη των κακοποιημένων γυναικών από ειδικευμένο προσωπικό, καθώς και η διεύρυνση δικτύου ξενώνων για κακοποιημένες γυναίκες και στην περιφέρεια, με γενναία χρηματοδότηση από τον κρατικό υπολογισμό, είναι ζητήματα φλέγοντα τα οποία θα έπρεπε ήδη να έχουν λυθεί. Αποτελούν λαϊκή απαίτηση.
Δεν ωφελεί σε τίποτα η αυτονόητη μα παροδική θλίψη για μια δολοφονία, την οποία σε λίγες μέρες ξεχνάμε, όσο και αν μας έχει σοκάρει και  προχωράμε παρακάτω χωρίς να συνέβη ποτέ. Μέχρι το επόμενο θύμα να εμφανιστεί στις οθόνες μας. Το οφείλουμε στην Έλενα, στην Ελένη, στην Αγγελική, στη Ραμόνα, τη Σιμόν, την Ανχέλικα.

Στο λογαριασμό σου...


Της Κάλι Καρά
Άνεργε, ευελικτοαπασχολούμενε, φτωχέ αγρότη, μικρομαγαζάτορα και μικροεπιχειρηματία με το λουκέτο στο χέρι ή σε αναμονή, συνταξιούχε, νέε και νέα της λαϊκής οικογένειας, πρόσφυγα και μετανάστη εγκλωβισμένε στη χώρα, κυβερνά μια κυβέρνηση που με «αριστερό» καπελάκι σου πούλησε φύκια για μεταξωτές κορδέλες, μέχρι να αναρριχηθεί στην εξουσία.

Κάνε ταμείο και δες τον λογαριασμό σου. Σ' αυτόν θα βρεις τους χίλιους εφαρμοστικούς μνημονιακούς νόμους που σου κατακρεούργησαν το μισθό και τη σύνταξή σου, τα ματωμένα πλεονάσματα, την υποβάθμιση των κοινωνικών υποδομών, τη φοροληστεία, τον πλειστηριασμό του κεραμιδιού που με αίμα έβαλες πάνω από το κεφάλι σου. Όλα για τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου.
Στον λογαριασμό σου βρίσκονται τα 4 δισ. ευρώ που πλήρωσε η χώρα μας για τις αμυντικές δαπάνες του ΝΑΤΟ, επίδοση που την κατατάσσει δεύτερη, μετά τις ΗΠΑ, στη χρηματοδότηση των δράσεων αυτής της λυκοσυμμαχίας, για την οποία έχει γίνει σημαιοφόρος στους επικίνδυνους σχεδιασμούς της στην περιοχή μας, μετατρέποντας τη χώρα σε απέραντο αμερικανοΝΑΤΟϊκό στρατόπεδο με τις απρόβλεπτες συνέπειες μιας σύρραξης που ξανά θα χρεωθούν στον λογαριασμό σου.
Ήρθε η ώρα να λογαριαστείς και εσύ με όλους αυτούς που στηρίζουν τους «μονόδρομους» της καπιταλιστικής ανάπτυξης, που εχθρεύονται τις λαϊκές ανάγκες και τα δικαιώματα, ενώ φωνασκούν για «δίκαιη ανάπτυξη», για «ειρήνη και σταθερότητα».
Ήρθε η ώρα να πεις φτάνει πια...και να λογαριαστείς με όλους αυτούς που στηρίζουν το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα που γεννάει φτώχεια, ανεργία, πολέμους και προσφυγιά, αλλά ζητούν την ψήφο σου στη Βουλή, στην Ευρωβουλή, στην Τοπική και στην Περιφερειακή διοίκηση.
Ήρθε η ώρα να κλείσεις τους λογαριασμούς σου μαζί τους και να δυναμώσεις το ΚΚΕ παντού, με κάθε τρόπο. Το κόμμα που για εκατό χρόνια απέδειξε ότι είναι κόμμα παντός καιρού, κόμμα που παλεύει αταλάντευτα για τα δίκαια της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, για τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, με στόχο την ανατροπή του βάρβαρου καπιταλιστικού βραχνά.


902

ΚΚΕ: Μακάρι να υπάρξουν κι άλλοι σαν το Γιάννη Διακογιάννη

Στο άκουσμα του ονόματός του, κάποιοι τον μπέρδευαν με το γνωστό αθλητικογράφο, που ήταν κι αυτός στα “ΝΕΑ”. Αυτός ξεχώριζε όμως με το έργο του και τη μαχητική του δημοσιογραφία, που είναι είδος προς εξαφάνιση στις μέρες μας και στον αστικό τύπο γενικότερα -όπως εξάλλου και το είδος των τίμιων στοιχείων του ΠΑΣΟΚ.
Γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε στο Πολυτεχνείο της Πάτρας, όπου δραστηριοποιήθηκε από τις γραμμές της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ. Έκανε τα πρώτα του βήματα στη δημοσιογραφία στο “Βήμα”, με μέντορα το Γιάννη Καψή, περνώντας από διάφορες θέσεις και είδη ρεπορτάζ στα μέσα του ΔΟΛ. Τον κέρδισε όμως το διεθνές ρεπορτάζ και τα ταξίδια σε κάθε γωνιά του κόσμου, καρπός των οποίων ήταν τα βιβλία του για τη Λατινική Αμερική, με σειρά οδοιπορικών και συνεντεύξεις σχετικά με τη Χιλή του Αγιέντε, τους Σαντινίστας στη Νικαράγουα, την κόρη του Τσε Γκεβάρα και συνολικά τον αντι-ιμπεριαλιστικό αγώνα στην ήπειρο, που πρόβαλλε σε πολλές αναλύσεις ως ο αδύναμος κρίκος στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα (βλέπε πχ “Η Λατινική Αμερική μετά τον Γκεβάρα και τον Αλιέντε”).
Κάλυψε επίσης τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν και το Ιράκ, και κατήγγειλε με τις παρεμβάσεις του την ωμή προσπάθεια χειραγώγησης της ενημέρωσης, τον έλεγχο των πληροφοριών που μεταδίδονταν, την εσκεμμένη παραπληροφόρηση και τις πιέσεις που ασκούνταν στους δημοσιογράφους. Το 2001 πχ σημείωνε σχετικά με τον πόλεμο στο Αφγανιστάν.
Έχω την αίσθηση και τη βεβαιότητα πως και σ’ αυτόν τον πόλεμο – ευτυχώς λιγότερα απ’ ό,τι σε ξένα ΜΜΕ – συνέβησαν πολλά που δεν καταγράφηκαν και τα οποία θα έπρεπε να συζητηθούν υπό το φως πλήρους δημοσιότητας.
Παράλληλα με τη συνεπή αντι-ιμπεριαλιστική του στάση, ο Γιάννης Διακογιάννης έκανε καίριες παρεμβάσεις στο κρίσιμο ζήτημα των δημοκρατικών δικαιωμάτων και του τρομονόμου, παίρνοντας επίσης σαφή θέση καταδίκης της δίωξης του Ριζοσπάστη. Δεν ήταν επίσης λίγες οι δημόσιες τοποθετήσεις του υπέρ του Κομμουνιστικού Κόμματος και της συστράτευσης με τους κομμουνιστές, πχ στο 17ο συνέδριο (το τελευταίο που πρόλαβε εν ζωή) ή σε μια άλλη αναφορά του στη γενικότερη συμβολή του ΚΚΕ στις αγωνιστικές διεργασίες.
Θα ‘λεγα, πρώτον, ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα αγωνίστηκε πάρα πολύ για δημοκρατικά δικαιώματα στην Ελλάδα. Καταπατήθηκαν πολύ όλα αυτά, π.χ., η ιστορία του τρομονόμου, η ιστορία των διαδηλώσεων. Σκεφτείτε ότι μια ομάδα εργαζομένων κάνει μια κινητοποίηση και η αστυνομία κλείνει όλους τους δρόμους για να ταλαιπωρείται ο κόσμος και μετά ο κόσμος να στρέφεται εναντίον των διαδηλωτών. Υπήρξαν συλλήψεις πολλών ανθρώπων, πρόσφατη είναι η ιστορία αυτών που έκαναν απεργία πείνας τόσο καιρό στη Θεσσαλονίκη. Το Κομμουνιστικό Κόμμα λοιπόν προσέφερε πάρα πολύ, με τους αγώνες του, την πάλη μέσα στη Βουλή και έξω από τη Βουλή, για τη διεύρυνση της δημοκρατίας.
Το δεύτερο που θυμάμαι αυτά τα χρόνια είναι ότι το ΚΚΕ βοήθησε στο να μπορέσει να συνειδητοποιήσει αρκετό κόσμο γύρω από τις ωμές στρατιωτικές επεμβάσεις των Αμερικανών στην ευρύτερη περιοχή, στη Μέση Ανατολή και στο Ιράκ. Θυμάμαι ακόμα και τη συμβολή του ΚΚΕ στην αποκάλυψη αυτών που πραγματικά συνήργησαν στη σύλληψη και στην παράδοση στην Τουρκία του Οτσαλάν. Επομένως μια δεύτερη μεγάλη συμβολή του Κομμουνιστικού Κόμματος αυτά τα χρόνια ήταν η συμμετοχή του, η συμβολή του και κυρίως ότι συνειδητοποίησε αρκετό κόσμο γύρω από θέματα εθνικής ανεξαρτησίας και αξιοπρέπειας των λαών.
Και νομίζω ότι υπάρχει ένα τρίτο ζήτημα, η συμβολή του Κομμουνιστικού Κόμματος μέσα στην ίδια την πολιτική ζωή του τόπου και μέσα στην ίδια τη Βουλή. Νομίζω ότι έδωσε ένα άλλο χρώμα και επομένως όλοι οι Ελληνες πολίτες του οφείλουμε πολλά για τη σύγχρονη αγωνιστική και συνεπή παρουσία του.
Πέθανε πολύ νέος, πριν καν κλείσει τα 50, το Δεκέμβρη του 2006, μετά από άνιση μάχη με την επάρατη νόσο. Το ήθος του ξεχείλιζε ακόμα κι από την τελευταία του επιστολή, που είχε παρακαλέσει να μη δημοσιοποιηθεί προτού επέλθει το μοιραίο…
Επιθυμώ να ταφώ με τρόπο απλό, όπως έζησα. Δε θέλω επικήδειους. Μονάχα λίγα λουλούδια “θα ζήταγα” από τους συμμαθητές του δημοτικού, που μαζί μεγαλώσαμε τρεις – τρεις στα θρανία. Κανένα περιουσιακό στοιχείο δεν επεδίωξα και δεν απόκτησα ποτέ. Και δεν έχω να αφήσω τίποτα σε κανέναν. Οι αγώνες μου – που έδωσα μαζί με τόσους άλλους αγωνιστές και αγωνίστριες – φοιτητικοί, πολιτικοί, συνδικαλιστικοί, καλλιτεχνικοί, πολιτιστικοί, αντιπολεμικοί, αισθητικοί και δημοσιογραφικοί αποτελούν μια παρακαταθήκη. Αυτή όμως υπάρχει και στα τρία βιβλία μου
Ταξίδεψα, αγάπησα, με αγάπησαν, πάλεψα, συγκρούστηκα. Ημουν τυχερός! Σας χαιρετώ.
Στην ανακοίνωσή του το ΚΚΕ αποχαιρέτησε έναν αγωνιστή του Τύπου κι ευχόταν να υπάρξουν κι άλλοι σαν κι αυτόν.
Εκφράζουμε τη βαθιά λύπη μας για τον πρόωρο χαμό του γνωστού δημοσιογράφου Γιάννη Ε. Διακογιάννη, ενός ανθρώπου τίμιου, εργατικού και ευσυνείδητου, ενός ανθρώπου με ήθος. Ο Γιάννης Ε. Διακογιάννης τίμησε τη δημοσιογραφία. Αναδείχτηκε σε έναν από τους πιο επιφανείς υπηρέτες της, γιατί αναζητούσε τη μέγιστη ακρίβεια στα γεγονότα, δίχως να διστάζει μπροστά στα εμπόδια. Εργάστηκε έχοντας κλειστά τα αυτιά στις σειρήνες του πλουτισμού και του εύκολου κέρδους. Εβγαζε το ψωμί του με τον ιδρώτα του. Ο Γιάννης Ε. Διακογιάννης υπήρξε άνθρωπος με ανησυχίες και γενικότερα ενδιαφέροντα. Τον απασχολούσε η ζωή των απλών ανθρώπων σε κάθε γωνιά της Γης, η αδικία σε βάρος τους, οι άδικοι πόλεμοι. Θα θυμόμαστε τις ανταποκρίσεις του από το Ιράκ, όταν οι ιμπεριαλιστές βομβάρδιζαν καίγοντας χιλιάδες αθώων. Ευχή είναι να υπάρξουν πολλοί σ’ αυτό το επάγγελμα σαν τον Γιάννη Ε. Διακογιάννη.
Δυστυχώς η ευχή αυτή δεν είναι εύκολο να γίνει πράξη. Στις μέρες μας, η έντιμη και μαχητική δημοσιογραφία είναι είδος υπό εξαφάνιση στα αστικά μέσα. Τόσο σπάνια, τόσο δύσκολο να την βρεις, σα να ψάχνεις τίμια στοιχεία στα αστικά κόμματα…

Όταν ανακαλύπτεις ότι και ο γιαλός είναι στραβός γιατί η γη είναι στρόγγυλη…

       

Παρ’ όλο που πάει πολύς καιρός που γνωρίζεις ότι η γη είναι στρογγυλή, παρ’ όλο που πάει πολύς καιρός από τότε που έκαιγαν στην πυρά όποιον δεν πίστευε ότι η γη δεν είναι επίπεδη, εκπλήσσεσαι όταν ανακαλύπτεις ότι η ο γιαλός είναι στραβός γιατί απλά η γη είναι στρογγυλή. Τόσον καιρό σκεφτόσουν ότι αρμενίζεις στραβά γιατί αποκλείεται ο γιαλός να είναι στραβός. Τώρα που συνειδητοποιείς ότι ο γιαλός είναι στραβός έτσι κι αλλιώς, χαίρεσαι γιατί, εκτός του ότι αρμενίζεις στραβά, είναι στραβός και ο γιαλός. Κι εσύ δεν έχεις τη δύναμη ούτε να αρμενίσεις ορθά, ούτε πολύ περισσότερα να σιάξεις τον γιαλό. Ο γιαλός ίσως να σιάξει κάποτε σε μια παραμόρφωση του σύμπαντος. Εσύ δεν πρόκειται να σιάξεις και σ’ αυτόν τον στραβό γιαλό μόνο να στραβώσεις κι άλλο μπορείς. Υπάρχει όμως μία πιθανότητα να σιάξεις αν τραβήξεις το σπαθί. Εκείνη μάλιστα την στιγμή ανάμεσα στη στραβάδα και στην απεραντοσύνη μπορεί να δεις να σιάζει κι ο γιαλός!

Κ. Νότνολ

«Αποτελεσματικό» κράτος...




Ολο και πιο συχνά η κυβέρνηση υπόσχεται ένα «κοινωνικό κράτος», που υποτίθεται ότι πλέον μπορεί να οικοδομήσει, απαλλαγμένη από τον «βραχνά των μνημονίων».
Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς γι' αυτήν την κοροϊδία; Τους εκατοντάδες μνημονιακούς νόμους που μένουν ακλόνητοι στη θέση τους, συνεχίζοντας και εντείνοντας το ξεζούμισμα των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων;
`Η ότι βαφτίζει «κοινωνικό κράτος» την ανακύκλωση της φτώχειας, το «ένα σου δίνω, δέκα σου παίρνω», στήνοντας μάλιστα καβγά με τη ΝΔ για τα ψίχουλα των «κοινωνικών μερισμάτων», σε μια προσπάθεια να εγκλωβίζονται οι εργαζόμενοι στη λογική του «μικρότερου κακού»;
Οσο κι αν προσπαθεί η κυβέρνηση να αποδείξει το αντίθετο, αυτό το κράτος, που υπηρετεί την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, ούτε «φιλολαϊκό» μπορεί να γίνει, ούτε «κοινωνικό», πολύ περισσότερο να ικανοποιήσει τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.
Αυτό διαπιστώνουν οι εργαζόμενοι στην καθημερινότητά τους, είτε με τη σημερινή είτε με τις προηγούμενες κυβερνήσεις, είτε σε ανάπτυξη είτε σε κρίση: Στον τομέα της Υγείας, με τις ουρές της ταλαιπωρίας στα νοσοκομεία και με το χέρι χωμένο βαθιά στην τσέπη για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Στον τομέα της Πρόνοιας, με μόλις έναν στους δέκα ανέργους να παίρνει το πενιχρό επίδομα και το κεφάλαιο να απολαμβάνει τζάμπα εργασία με τις εισφορές των εργαζομένων στον ΟΑΕΔ. Με τους ανάπηρους να φυτοζωούν, εξαιτίας των συντάξεων και των επιδομάτων πείνας. Με το Γολγοθά που αντιμετωπίζουν τα φτωχά νοικοκυριά για να εξασφαλίσουν τα στοιχειώδη στα μέλη τους με ειδικές ανάγκες.
Στην Παιδεία, με τις συγχωνεύσεις και καταργήσεις σχολείων και τμημάτων. Με την κυριαρχία των ελαστικών σχέσεων εργασίας στο διδακτικό προσωπικό, με δασκάλους - γυρολόγους των σχολείων και των νομών όλης της χώρας. Με βρεφονηπιακούς σταθμούς που προσφέρουν «δωρεάν» θέσεις ανάλογα με τα κονδύλια του ΕΣΠΑ, ενώ οι υπόλοιπες οικογένειες είτε μένουν εκτός είτε πληρώνουν τροφεία/δίδακτρα σε δημόσιες και ιδιωτικές δομές.
Στην «προστασία» της ζωής και της περιουσίας του λαού από τις φυσικές καταστροφές, με την τραγωδία σε Μάνδρα και Μάτι. Με την απουσία πρόληψης και σχεδιασμού για την οργανωμένη και έγκαιρη αντιμετώπιση πλημμυρών, σεισμών και πυρκαγιών. Με την κυριαρχία της λογικής «κόστους - οφέλους» για το κεφάλαιο, που είναι στο DNA του αστικού κράτους.
Αυτό το κράτος έχουν να αντιμετωπίσουν καθημερινά οι εργαζόμενοι. Οσο εχθρικό είναι όμως για τις λαϊκές ανάγκες, τόσο αποτελεσματικό είναι για το κεφάλαιο, καθώς θωρακίζει με νόμους την ένταση της εκμετάλλευσης και αναλαμβάνει για λογαριασμό του να καταστέλλει τις λαϊκές αντιδράσεις και να ενσωματώνει τη δυσαρέσκεια, με πλήθος μηχανισμών και εργαλείων.
Ενα μεγάλο μέρος της λειτουργίας αυτού του αντιλαϊκού κράτους περνάει μέσα από την Τοπική Διοίκηση, ειδικά μετά τις πρόσφατες μεταρρυθμίσεις με τον «Καλλικράτη» και τον «Κλεισθένη». Με αυτό το κριτήριο πρέπει να αξιολογήσει ο λαός και τις παρόλες των υποψηφίων των αστικών κομμάτων για τις τοπικές εκλογές, τις δεσμεύσεις τους για πιο «φιλικό κράτος», πιο «κοντά στον πολίτη» κ.ο.κ.
Πού βρίσκεται επομένως η διέξοδος για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα; Οχι στην υποταγή και στη μοιρολατρία απέναντι σ' αυτήν την κατάσταση ούτε στην αποδοχή του «μικρότερου κακού», που θέλουν να επιβάλουν τα αστικά κόμματα, καθώς διαγκωνίζονται στην κούρσα της κυβερνητικής εναλλαγής.
Βρίσκεται στην πάλη για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, στον αγώνα με σημαία τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.
Βρίσκεται στην ενίσχυση του ΚΚΕ παντού, και στις επικείμενες εκλογές, για να γίνει πιο δυνατή η λαϊκή αντιπολίτευση στην πολιτική που συνθλίβει τις ανάγκες του λαού.
Βρίσκεται στην οργανωμένη πάλη για την ανάκτηση των απωλειών, τη διεκδίκηση αυξήσεων στους μισθούς, ουσιαστικής προστασίας των ανέργων, καθολικού, δημόσιου και δωρεάν συστήματος Υγείας - Πρόνοιας, υποδομών για την αντιπλημμυρική - αντισεισμική προστασία, σε σύγκρουση με την κυβέρνηση, την εργοδοσία, τα κόμματα και τους μηχανισμούς τους.
Γιατί το πραγματικό ζήτημα για το λαό δεν είναι να γίνει πιο «αποτελεσματικό» το κράτος που τον τσακίζει, αλλά πώς θα συγκεντρώνει καθημερινά δυνάμεις στην προοπτική της σύγκρουσης μαζί του.

TOP READ