1 Ιουλ 2018

Όταν ο Μαραντζίδης μαραίνεται για το Δοκίμιο ιστορίας του ΚΚΕ

Η αναγγελία της αποκατάστασης του Άρη Βελουχιώτη κι άλλων στελεχών του ΚΚΕ, καθώς και της κυκλοφορίας του αναθεωρημένου Α’ τόμου του Δοκιμίου ιστορίας του κόμματος, ήταν λογικό πως θα προκαλούσε πολλές συζητήσεις και ποικίλες αντιδράσεις. Πλάι σε όσους ασκούν και θα ασκήσουν καλόπιστη ή κακόπιστη, δίκαιη ή άδικη κριτική στην εισήγηση της ΚΕ στην Πανελλαδική συνδιάσκεψη για το θέμα, βρίσκονται όσοι απλώς περίμεναν με το δάχτυλο πάνω στο “repeat” την κατάλληλη αφορμή για να ξαναπαίξουν τη χιλιοπαιγμένη κασέτα του “σταλινικού” και “δογματικού” ΚΚΕ, χωρίς να ασχολούνται με μπαγκατέλες, όπως πχ. να τοποθετηθούν επακριβώς στα όσα αναφέρει το κείμενο, μπας και γίνουν πιστευτότεροι και στους μη εκ των προτέρων πεπεισμένους.
Αυτή τουλάχιστον την αίσθηση αποκομίσαμε από το άρθρο του εσχάτως συριζοφιλελέ Νίκου Μαραντζίδη, με τον τίτλο-που διεκδικεί δάφνες έμπνευσης και πρωτοτυπίας- “Ο Βελουχιώτης και η Εκκλησία του σταλινισμού”. Κι αυτό γιατί πέραν του ότι η λέξη “εκκλησία” και τα παράγωγά της εμφανίζονται 9 φορές στο κείμενο, ο συγγραφέας ούτε μισή φράση δεν αφιερώνει σε κριτική επί του περιεχομένου της εισήγησης, αναφέροντας ίσα-ίσα το “πιασάρικο” θέμα της αποκατάστασης Βελουχιώτη και των άλλων κομμουνιστών, προφανώς επειδή δε διάβασε τίποτε, άλλο, ούτε καν το ίδιο το σκεπτικό της εν λόγω αποκατάστασης. Αλλιώς θα ήξερε τουλάχιστον ότι το Δοκίμιο δεν καταπιάνεται μόνο με τις πρώτες δεκαετίες του κόμματος, αλλά επιχειρεί μια μελέτη της ανάδυσης του ελληνικού καπιταλισμού και των απαρχών του νεοελληνικού σχηματισμού αιώνες πριν ιδρυθεί ΚΚΕ ή ΣΕΚΕ.
Αυτό δεν τον εμποδίζει καθόλου βέβαια να αρχίσει το γνώριμο τροπάρι (για να χρησιμοποιήσουμε κι εμείς έναν “εκκλησιαστικό” όρο) για το ΚΚΕ που λειτουργεί σαν Εκκλησία, ιδιαίτερα σε ιστορικά θέματα, για τη σωτηρίας της ψυχής των κομμουνιστών. Είναι εκπληκτικό μάλιστα ότι ως παράδειγμα τέτοιας “εκκλησιαστικής” σχέσης με την ιστορία, αναφέρει στοιχεία που μόνο ως αξιέπαινα μπορούν να κριθούν: “Καμία άλλη κομματική οικογένεια  δεν έδωσε τόσο μεγάλο βάρος στην παρουσίαση του παρελθόντος και στην αφήγηση της ιστορίας. Σε κανένα άλλο πολιτικό κόμμα δεν δημιουργήθηκαν «ιστορικά τμήματα» με τόση ισχυρή αίσθηση καθήκοντος συγγραφής της κομματικής ιστορίας.  Κανένα άλλο πολιτικό κόμμα δεν φρόντισε να εκδώσει τόσα βιβλία και να δημοσιεύσει τόσα άρθρα για την ιστορία του κόμματος.”
Συνεχίζει παρακάτω βέβαια με τη γκρίνια για το κομματικό αρχείο, παραβλέποντας σκόπιμα ότι κανένα άλλο κόμμα (για να μη μιλήσουμε για κρατικά αρχεία) δε δίνει τόσο εκτεταμένη-και συν τω χρόνω αυξανόμενη- πρόσβαση στα αρχεία του, τα οποία με πάρα πολύ κόπο έσωσε από φυσική καταστροφή πριν κάποια χρόνια. Ίσως βέβαια αυτό που ονειρεύεται είναι ένα κομματικό αρχείο αντίστοιχο με εκείνο του ΚΚΣΕ ή άλλων τέως ΚΚ της Ανατολικής Ευρώπης, πρακτικά προσβάσιμο μόνο σε αστούς ερευνητές πλέον (εξάλλου ο ίδιος έχει συγγράψει μαζί με τον Κ. Τσίβο σχετικό βιβλίο για τις σχέσεις ΚΚΕ-ΚΚ Τσεχοσλοβακίας, βασισμένο σε τέτοιο αρχειακό υλικό) ή ακόμα-ακόμα ένα αρχείο που τμήματα του μοσχοπουλιούνται σε παλαιοπωλεία, όπως εκείνο του ΚΚ Ιταλίας. Σε όλες αυτές τις αιτιάσεις λανθάνει βέβαια ο ευσεβής πόθος του Μαραντζίδη και πολλών (τέως και νυν) ομοϊδεατών να μπορούν να έχουν άπαντες άποψη για την ιστορία του ΚΚΕ εκτός από τους ίδιους τους κομμουνιστές.
Παραμένοντας στα περί εκκλησίας βεβαίως, διερωτάται κανείς ποιες ακριβώς είναι και πόσο συχνά εξετάζουν αυτοκριτικά την ιστορία τους αυτές οι εκκλησίες με τις οποίες συγκρίνει το ΚΚΕ ο Μαραντζίδης. Γιατί η καθολική εκκλησία ας πούμε χρειάστηκε γύρω στα 359 χρόνια για να αποκαταστήσει το Γαλιλαίο το 1992, και πολλά περισσότερα για να ζητήσει δια στόματος Πάπα Ιωάννη Παύλου Β’ “συγγνώμη” για την Δ’ Σταυροφορία. Όσο για την ορθόδοξη, ομολογούμε ότι αυθόρμητα δε μας έρχεται τίποτε στο νου από άποψη αυτοκριτικής, ούτε καν για την καύση βιβλίων του νεοελληνικού διαφωτισμού ή την διαβόητη “Πατριαρχική διδασκαλία”, το μνημείο ραγιαδισμού που καλούσε τους υπηκόους του Σουλτάνου να κάτσουν στα αυγά τους.
Σε κάθε περίπτωση αν για κάτι είναι γνωστές οι εκκλησίες, αυτό είναι το δόγμα, δηλαδή μια απαράγραπτη αλήθεια που δεν αλλάζει και δεν αμφισβητείται στο χρόνο. Ο Μαραντζίδης ωστόσο από μόνος του ομολογεί, θεωρώντας το μάλιστα και αίτιο μομφής πως: “Αντίθετα πάντως απ’ ό,τι συχνά πιστεύεται, το ΚΚΕ κάθε άλλο παρά σταθερή θέση διατήρησε έναντι της δεκαετίας του ’40”. Για να συνεχίσει μετά ότι αποκατέστησε όψιμα τον Εμφύλιο και τους Βελουχιώτη και Ζαχαριάδη σταδιακά μετά το 1991, προβάλλοντας ως τότε τη “συμφιλιωτική” αφήγηση με επίκεντρο την εαμική εθνική αντίσταση. Σκόπιμα παραλείπει βέβαια να αναφέρει ότι αυτή η επιλογή του ΚΚΕ δε σχετίζεται μόνο με τις – αδιαμφισβήτητες πράγματι αλλαγές πολιτικής γραμμής, συνδεόμενες με την εξέλιξη της ιδεολογικής διαπάλης εντός κόμματος και στο διεθνές κίνημα-αλλά και με το γεγονός ότι αφενός ως τη μεταπολίτευση κανείς δε μιλούσε για την αντίσταση του ΕΑΜ παρά μόνο για να τη συκοφαντήσει, αφετέρου το αστικό κράτος είχε σε παρανομία το ΚΚΕ την ίδια περίοδο ενώ επισήμως ο εμφύλιος ήρθη μόλις το 1962. Είναι λογικό ασφαλώς οι αστοί και οι οργανικοί τους διανοούμενοι να λυσσάνε με την ανάδειξη της κορυφαίας στιγμής της ταξικής πάλης από το ΚΚΕ, που σπέρνει εφιάλτες ακόμα και σχεδόν 70 χρόνια μετά την ήττα της.
Εκεί που πραγματικά το πράγμα γίνεται φαιδρό, είναι όταν ο Μαραντζίδης εγκαλεί για “προπαγανδιστικό” και “αυτοδικαιωτικό” λόγο το ΚΚΕ όταν εξετάζει νηφάλια κι αυτοκριτικά την ιστορία του , καθώς ο μόνος μη προπαγανδιστικός λόγος είναι προφανώς η δικαίωση των ταγματασφαλιτών στο όνομα της “κόκκινης βίας”, στην οποία τόσο διακρίθηκαν ο ίδιος και ο (τέως) ομοϊδεάτης του Στάθης Καλύβας. Ειρωνεύεται μάλιστα ότι αυτή η “σωτηρία της ψυχής” δε θα βοηθήσει το κόμμα εκλογικά, προφανώς γιατί γνωρίζει μόνο την ψηφοθηρική χρήση της ιστορίας από τον τέως, αλλά ιδίως τον νυν πολιτικό του χώρο του Σύριζα, που από τη μια κάνει ό,τι μπορεί για να κλέψει από τη λάμψη του Βελουχιώτη, κι από την άλλη τον ξεκόβει από το κόμμα που τον ανέδειξε, θάβοντάς το.
Συνοψίζοντας, ανάλογα με το ακροατήριο στο οποίο απευθύνεται κανείς, άλλοτε οι κομμουνιστές είναι αντίχριστοι που καταστρέφουν τη θρησκεία μας, κι άλλοτε έχουν εγκαθιδρύσει μια κοσμική θρησκεία με δόγματα και εικονίσματα. Τα πάντα και τ’ανάποδά τους, ό,τι βολεύει τον καθένα, εν προκειμένω στο ποταμο-συριζαϊκό ακροατήριο που απευθύνεται ο συγγραφέας προκρίνεται η δεύτερη εκδοχή. Από μια άποψη βέβαια, είναι μάλλον τιμητικό να σε κατακρίνουν ως “Εκκλησία” οι ιεροκήρυκες του ανίερου. Εμείς δε θα διερωτηθούμε σε ποιον Θεό πιστεύει ο Νίκος Μαραντζίδης, εξάλλου η πολιτεία και το έργο του δίνουν εύγλωττα την απάντησή τους εδώ και χρόνια.

Η Γκαβή με τη Ζυγαριά και οι εισαγγελείς που σέρνονται!

Να φυλαγόμαστε λίγο, παιδιά, γιατί σέρνονται και εισαγγελείς!

«Τον Σκάϊ θα τον κάψουμε… σήμερα, αύριο, σε δέκα χρόνια… δεν ξέρω αλλά θα τον κάψουμε!»
Πείτε μου, πώς σας φάνηκε αυτή η ανάρτηση, που έκανε κάποιος στο ΦουΜπου; Εγώ βγήκα από τα ρούχα μου! Πυρ και μανία έγινα!


Η Γκαβή με τη Ζυγαριά και οι εισαγγελείς που σέρνονται
Χαμογέλα, επί τέλους! Αποκαταστάθηκες!

Πολύ καλά έκανε ο εισαγγελέας και μπουζούριασε τον εμπνευστή αυτής της ανοησίας. Τόσες παρανομίες μαζεμένες σε ένα ποστ, πρώτη φορά.
Απόπειρα εμπρησμού, διέγερση παθών και πρόσκληση σε τέλεση παράνομων ενεργειών. Άλλος Παστίτσιος μας βρήκε.
Ξεχάσατε κι άλλα, κύριε εισαγγελέα. «Κάψουμε», λέει, άρα σύσταση και συμμετοχή σε συμμορία… προπαρασκευή τρομοκρατικών ενεργειών… πρόθεση τέλεσης εγκλήματος…
Ευτυχώς, η δικαιοσύνη λειτουργεί. Πάντως, εγώ δηλώνω ότι δεν προτίθεμαι να κάψω τον Σκάϊ. Ας το ξεκαθαρίσω, σε περίπτωση που η δικαιοσύνη δυσλειτουργήσει.
Εγώ δυο κονσερβοκούτια έχω, που τα σκουριάζω επιμελώς επί 35 χρόνια. Εκεί στην γωνία θα την στήσω ένα πρωί…
Όχι, μη με ρωτήσετε αν έχω βάλει συγκεκριμένα λαρύγγια στο μάτι. Για μαλάκα ψάχνετε; Σέρνονται και εισαγγελείς, μη ξεχνιόμαστε.
A propos, αληθεύει ότι τον εν λόγω εισαγγελέα τον λένε Ζαγοραίο ή είναι τρολιά; Άλατις, εντελαμαγκιέν ο κυρ-‘σαγγελέας!
Εδώ που τα λέμε, το κάψιμο σκουπιδιών μολύνει την ατμόσφαιρα, άρα… Κι άλλο αδίκημα, κυρ-‘σαγγελέα!
Σκάϊ: «Προσαγωγή ηγετικού στελέχους της αναρχικής ομάδας Ρουβίκωνας»
Καλά, το να πεις την σύλληψη «προσαγωγή» πάει στον διάολο. Αλλά «ηγετικό στέλεχος αναρχικής ομάδας», βρε γίδια; Ποιός μπροστότραγος το σκέφτηκε;
Στο μεταξύ, ακόμα δεν έχω καταλήξει ως προς το τι ακριβώς είναι αυτή η ανάρτηση για το κάψιμο του Σκάϊ:
Απειλή ή υπόσχεση;
Να το εκλάβω ως υπόσχεση υλοποίησης απειλής ή θα στραβώσει ο Ζαγοραίος;
Η άλλη απόφαση της γκαβής με την ζυγαριά, πώς σας φάνηκε; Την αθώωση του Περικλή και της Ηριάννας εννοώ.
  • Επιμένετε κι εσείς ότι η δικαιοσύνη λειτούργησε τελικά;
  • Αφού μείνανε τα παδιά έναν χρόνο στην μπουζού, τότε πήρε μπρος;
  • Τι διάολο, με καρβουνάκι δουλεύει;
Τρίκυκλο Τσούνταπ τον χειμώνα ευκολώτερα παίρνει. Σκατά λειτούργησε η γκαβέγκλω. Αν λειτουργούσε, θα μπουζούριαζε για κατάχρηση εξουσίας εκείνους που στείλανε δυο αθώους φυλακή.
Θέλει και σεβασμό, η αλειτούργητη. Πάντως, εγώ δηλώνω ότι σέβομαι τις αποφάσεις της. Ας το ξεκαθαρίσω, καθ’ ότι είπαμε πως σέρνονται και εισαγγελείς.
Επειδή θέλω να δω κάτι, μήπως την είδηση της αθώωσης των δυο «τρομοκρατών» την είδατε στον Σκάϊ;
Συνοδευόμενη με βίντεο από περυσινά επεισόδια με τίτλο:
«Επεισόδια και συγκρούσεις για την αποφυλάκιση της Ηριάννας!»
Χωρίς ένδειξη «πλάνα αρχείου»; Ωραία.

Πείτε μου τώρα, γιατί να μη το κάψουμε το πουστροκάναλο;

Επειδή η εν λόγω πράξη είναι παράνομη και μπορεί να μας την πέσει κανένας εισαγγελέας Ναζωραίος; Παράνομο είναι και το διπλοπαρκάρισμα αλλά δεν βλέπω να σας πτοεί αυτό.
Πάντως, εγώ είμαι κατά των πυρπολισμών καναλιών. Ας το ξεκαθαρίσω διότι σέρνονται και εισαγγελείς.


Σκά(ε)ι ΓάΙδαρο: Όταν το 8,94% βρίσκεται μια άβυσσο πιο κάτω από το… 8,96%… Πιο χαμηλά κι από το 6,60%!

Αυτό που Ηριάννα και Περικλής έκαναν παρέα με τρομοκράτες, θα έπρεπε να μας ανησυχεί, δεν νομίζετε;
  • Κυρία μου, έχεις σχέση με τρομοκράτη; Φυλακή!
  • Κάνεις αλισβερίσι με πρεζέμπορα εφοπλιστή; Φυλακή!
  • Συμμετείχες σε κυβέρνηση μαζί με Τσοχαντζό; Φυλακή!
  • Θαυμάζεις Κουφοντίνα; Φυλακή!
  • Θαυμάζεις «Κωλόχαρτο»; Δαφνί!
Είπα Κουφοντίνας; Όχι, κυρ-‘σαγγελέα, ούτε του Κουφοντίνα το βιβλίο έχω στην βιβλιοθήκη μου ούτε του γιου του. Καλέ, ποιοι είναι αυτοί οι Μπακούνιν και Κροπότκιν που μου λέτε;
Λένιν… Λένινθα έπρεπε να μου θυμίζει κάτι αυτό το όνομα, κυρ-Πανωραίε μου; Να φυλαγόμαστε λίγο, παιδιά, γιατί σέρνονται και εισαγγελείς.
Πρώτο Ψέμα: «Πλανόδιος πωλητής αγοράζει τον λουκουμά 50 λεπτά και τον πουλάει 2,5 €!»
Αυτό δεν είναι τίποτε, Θέμο μου. Εγώ ξέρω έναν λουκουμά, που αγοράζει φούμαρα τζάμπα, τα πουλάει 4,25 € και δηλώνει μπατίρης.
Τζήμερος: «Δάσκαλος του ΠΑΜΕ ανεβάζει θεατρικό με τα παιδάκια, όπου ο επιχειρηματίας ταυτίζεται με απατεώνα
Πες τα, ρε Θάνο! Δάσκαλοι είναι αυτοί, ρε πούστη μου, να μαθαίνουν στα παιδάκια Μπρεχτ; Μπρεχτ σε τέτοια ηλικία; Χάθηκε ένας Μυριβήλης, που ήταν και εθνικόφρων;
Θάνο μου, λυπάμαι που στο λέω αλλά παίζει να είσαι πιο μαλάκας κι από τον Βουλαρίνο.
Κάποτε ήταν ο Χατζιδάκις, έπειτα ο Στέφανος, τώρα ο Βουλαρίνος. Το κατάντημα της ΝουΔου αποτυπώνεται στο κατάντημα των Μάνων της.
Καμμένος: «Όποιος φοράει κουκούλα, συμμετέχει σε προπαρασκευαστικές πράξεις κατά του πολιτεύματος!»
Μην είσαι τόσο απόλυτος, βρε Πάνο! Οι ράπερ, ας πούμε, φοράνε κουκούλα για έχα. Τα μωρά για να μη κρυώσουν. Εγώ για να μη βραχώ. Οι ληστές τραπεζών για τους δικούς τους λόγους.
Μάνοι, Πάνοι… Μανόπανοι παντού.
Ποιά είναι πάλι αυτή η Ραταϊκόφσκι που έριξε το Ίνστα επειδή έδειξε τον κώλο της με μαγιώ; Ηθοποιός, ε; Και έχει παίξει στο… ;
Δηλαδή, ξέρετε τον κώλο της αλλά όχι ταινία της; Καριέρα ηθοποιού κάνει η κοπέλα ή καριέρα τσούλας;
Αυγενάκης: «Δεν πρέπει, να επιτρέψουμε το διχασμό των Ελλήνων!»
Μπράβο, Λευτέρη! Έλα, πες, τον Μίχαλο τον διαγράψατε επειδή ήταν διχαστικός, ε;
Μικροδράκουλας: «Δεν θέλουμε τα στελέχη μας να πίνουν καφέ με τον Παππά!»
Ώπα, Λευτέρη, τί είναι τούτο; Επειδή έπινε καφέ με τον υπουργό τον διαγράψατε τον άνθρωπο; Α, είσαστε σοβαρό κόμμα και δεν τα σηκώνετε αυτά. Πάσο.
♪♫ Απόψε η Αγκέλα είναι τάβλα… πω-πω καύλα… ♪♫
Μα να μη μπορώ να βρω έστω έναν που να στενοχωρήθηκε από το ρεζιλίκι της Γερμανίας στο Μουντιάλ! Τι μίσος είναι αυτό που έχετε για τους ισχυρούς, ρε σεις; Μη δείτε κανέναν και σκοντάψει, αμέσως να τον κλωτσήσετε κι από πάνω!
Πάμε πάλι όλοι μαζί: ♪♫ Απόψε η Αγκέλα είναι τάβλα…♪♫
Για επόμενο πούλο τι προτιμάτε, Αγγλία ή Γαλλία; Θα μου πείτε, δεν είναι ανάγκη να διαλέξουμε μια από τις δυο. Πολύ σωστό κι αυτό!
Πάντως, εκείνο που μ’ αρέσει είναι που δεν θέλουμε να μπερδεύουμε το ποδόσφαιρο με την πολιτική.
No politica, που λέει κι ο πρεζέμπορας. Την Γερμανία την σιχαινόμαστε επειδή δεν μας αρέσουν οι φανέλλες της, έτσι δεν είναι;
Τώρα που είπα για ποδόσφαιρο, θυμάστε πώς πάει ένα συνθηματάκι των μπαοκτσήδων που κατεβαίνουν στην Αθήνα… κάτσε να δεις… Α, ναι:
«Βάλτε φωτιά, κάψτε καλά Ομόνοια και Πειραιά, το Σύνταγμα και τη Βουλή, τη μπασταρδούπολη αυτή!»
Κυρ-‘σαγγελέα, κυρ-‘σαγγελέα, οι Νέρωνες! Πού ‘ναι μωρέ ένας Σωραίος όταν τον χρειάζεσαι;
Τί έμαθα, ρε Γιαλαφούζε; Έκοψες τιμολόγια στον Παναθηναϊκό για τις διαφημίσεις που υποτίθεται ότι θα τις έπαιζε τζάμπα το κανάλι σου;
Ωχ, μανούλα μου… Να δείτε που τελικά τον Σκάϊ δεν θα τον κάψει ο Ρουβίκωνας αλλά η «Θύρα 13». Κι όχι σε δέκα χρόνια.

Ένα ακόμα θαυμαστό γράφημα του Σκάϊ: Το «28» μεγαλύτερο του «57»


Δεν ξέρεις από πού να πρωτοφυλαχτείς πια! Γουστάρετε κι εσείς καλοκαίρι με κλιμακτήριο; Αυτό που σήμερα έχει λιακάδα κι ούτε ένα σύννεφο, με ανησυχεί.
Μια μέρα χωρίς μουντιάλ την αντέξαμε αλλά μια μέρα χωρίς βροχή… Πάνω που συνήθισε το μάτι μου σε σανδάλι, σορτσάκι, ξώκοιλο και ομπρέλα, ρε γαμώτο.
Και γιατί παρακαλώ να μη μιλήσει ο Αλέξης στο Λόντον Μπίζνες Σκουλ; Εδώ έχουν μιλήσει στο Χάρβαρντ ο Ζαβογιώργος και ο Κωλόχαρτος.
Κι αυτά να τα βλέπετε εσείς, που έχετε σε εκτίμηση τα ξένα πανεπιστήμια. Ω, ρε, ΑΣΟΕΕ να λέτε και να κλαίτε λέμε!
Ας με συγχωρήσει ο κυρ-‘σαγγελέας αλλά σήμερα προσπάθησα να καταδείξω πως δεν είναι όλες οι φωτιές κατ’ ανάγκην κακές.
Βέβαια, το κάψιμο του Σκάϊ θα ήταν κακό και δεν θα είχε και νόημα… αν δεν βρίσκονταν μέσα οι τρομοκράτες που συχνάζουν σ’ αυτό το μαγαζάκι.
Δεν ξέρω ποια γνώμη έχετε για τον σενιαρισμένο κύριο της πρώτης φωτογραφίας αλλά το όνομά του έχει χιλιοτραγουδηθεί ενώ άλλες, πιο γνωστές φωτογραφίες του έχουν γίνει εικονίσματα σε πολλά σπίτια.
Γεννήθηκε ως Αθανάσιος Κλάρας αλλά έγινε θρύλος ως Άρης Βελουχιώτης. Τον βλέπετε και στην τελευταία φωτογραφία ανάμεσα στους γονείς του.
Πρόκειται για μια ιστορική, μοναδική στιγμή, στην Λαμία, στις 22 Οκτωβρίου 1944. Προς στιγμήν, σκέφτηκα να σας αποχαιρετήσω σήμερα με αντάρτικα.


Η Γκαβή με τη Ζυγαριά και οι εισαγγελείς που σέρνονται
Ευτυχισμένα χρόνια

Τελικά, διάλεξα ένα επιβλητικό ροκ άλμπουμ, με ογκώδη ήχο, ο οποίος θα μπορούσε να θυμίσει και εμβατήριο.
Ευτυχώς, εσείς δεν θα ακούσετε τα χριτς-χρατς τού πολυπαιγμένου βινυλίου αλλά θα απολαύσετε ψηφιακά την κορυφαία – κατ’ εμέ – στιγμή των Roxy Music, του αλησμόνητου συγκροτήματος του Brian Ferry, από το οποίο πέρασαν ο Phil Manzanera, ο Brian Eno κλπ.
Όχι, για μένα το καλύτερο άλμπουμ τους δεν είναι το «Avalon». Είναι το «Manifesto», του 1979, ο ήχος του οποίου έχει ήδη πλημμυρίσει τον χώρο, με την κιθάρα τού Manzanera να κελαηδάει.

Να περάσετε πολύ – πολύ όμορφα και… (συγγνώμη κυρ-‘σαγγελέα) … απόψε βάλτε… φωτιά στα Σαββατόβραδα, να μη ξαναγυρίσουν!

Χιλιάδες διαδηλωτές κατά της θέσπισης 12ωρου από την αυστριακή ακροδεξιά κυβέρνηση

Μια από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις των τελευταίων ετών έλαβε χώρα θες στη Βιέννη, καθώς ακόμα και μετά το πέρας της συνέχιζαν να καταφτάνουν διαδηλωτές για να διαμαρτυρηθούν κατά της προωθούμενης κατάργησης του 8ωρου στην Αυστρία και θέσπιση του 12ωρου και των 60 ωρών εργασίας εβδομαδιαίως. Είναι ενδεικτικό ότι ακόμα και η αστυνομία, που αρχικά έκανε λόγο για 30.000 συμμετέχοντες, αναγκάστηκε υπό την κατακραυγή στα κοινωνικά δίκτυα να αναθεωρήσει προς τα πάνω τον αριθμό σε 80.000 με τα συνδικάτα να κάνουν λόγο για 100.000, ακόμα και 150.000 διαδηλωτές.  Έντονη κριτική ακούστηκε στη διάρκεια της συγκέντρωσης, με τον πρόεδρο των ταχυδρομικών υπαλλήλων να ζητά οι εργαζόμενοι να “ρίξουν την αντικοινωνική και άδικη κυβέρνηση”, ενώ η πρόεδρος της συνδικαλιστικής νεολαίας Σουζάνε Χόφερ δήλωσε πως “η κυβέρνηση μας έχει χ…”. Σε ανάλογο μήκος κύματος, η Σοσιαλιστική Φοιτητική Νεολαία (προσκείμενη στο αντιπολιτευόμενο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, που βέβαια δεν είναι άμοιρο ευθυνών για τη διαμόρφωση αντεργατικών πολιτικών στη χώρα) κρατούσε πανώ με την προτροπή “Γίνεται να χ….το 12 ωρο”.
Θεωρητικά η ακροδεξιά κυβέρνηση συμμαχίας υπό τον Σεμπάστιαν Κουρτς που εξελέγη πρόσφατα, διατείνεται ότι δε θα ισχύει για όλο το έτος το 12ωρο  κι ότι κατά μέσο όρο το σύνολο των ωρών εργασίας θα παραμείνει στις 40 ώρες ανά εβδομάδα. Αφενός βέβαια αυτού του τύπου η “ευελιξία” (ή ευελφάλεια, όπως θα έλεγε και μια παλιά πασοκική ψυχή) είναι κυριολεκτικά κόλαφος για τον προγραμματισμό της προσωπικής και οικογενειακής ζωής κάθε εργαζόμενου, αφετέρου είναι σαφές ότι η όρεξη των αφεντικών, τους οποίους τόσο καλά υπηρετεί (και) η νέα κυβέρνηση δεν πρόκειται να μείνει εκεί. Η αυστριακή κυβέρνηση, που εξελέγη κυρίως με αντιπροσφυγική ατζέντα, απέδειξε για μια ακόμα φορά ότι η στοχοποίηση των πιο αδύνατων τμημάτων της κοινωνίας πάει χέρι-χέρι με μια συνολική επίθεση στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Θα έλεγε κανείς πως η επίθεση στα εργατικά δικαιώματα με τον πιο ανοιχτό τρόπο είναι το διαχρονικό έργο της ακροδεξιάς διεθνώς, αν τα τελευταία χρόνια οι πολιτικές της ιδιαίτερα σε τέτοια ζητήματα δεν είχαν γίνει ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι έχουν γίνει φαιορόζ με εκείνες της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, περιλαμβανομένητης της ελληνικής.
Προς το παρόν οι αντιδράσεις αντιμετωπίζονται από την κυβέρνηση με απαξία και συκοφάντηση, ωστόσο ο πιθανός τους αντίκτυπος, ειδικότερα εφόσον συνεχιστούν φαίνεται από το γεγονός πως λίγο μόλις διάστημα πριν κατόρθωσαν να αποτρέψουν την εφαρμογή ενός άλλου σχεδιαζόμενου αντεργατικού μέτρου, σύμφωνα με το οποίο οι εργαζόμενοι θα υποχρεούνταν να δηλώσουν γραπτά τα αίτια άρνησής τους σε περίπτωση που δεν δέχονταν να εργαστούν πάνω από 10 ώρες τη μέρα.
Με πληροφορίες από: heute. at

Με αυτό τον τύπο συγκυβερνά το τσίρκο της Αριστεράς!

        

Με τον ακροδεξιό λαϊκιστή, με τον απίστευτο Πάνο Καμμένο, που μοστράρει στο διαδίκτυο γραβάτες με φαλλούς, κυβερνάει αυτή η απίστευτη αριστερά, αυτό το απίστευτο τσίρκο! Τι είπε πάλι αυτός ο απίστευτος τύπος που ονομάζεται Πάνος Καμμένος και που παριστάνει τον υπουργό Άμυνας και τον συγκυβερνήτη αυτής της δύσμοιρης χώρας;! Είπε ότι ο μέχρι πρότινος βουλευτής του κόμματός του Δημήτρης Καμμένος εκλέχτηκε κατά λάθος στη Βουλή γιατί ο κόσμος τον ψήφιζε επειδή είχε το ίδιο όνομα με την αφεντομουτσουνάρα του, ενώ δεν έχουν καμιά συγγένεια και αν το ήξερε ο κόσμος δεν θα τον ψήφιζε και δεν θα εκλεγόταν. Και στη θέση του Αντιπροέδρου της Βουλής κατά λάθος εξελέγη ο Δημήτρης Καμμένος;! Και στη θέση του υφυπουργού για την οποία τον προόριζε ο Πάνος Καμμένος πάλι κατά λάθος θα διοριζόταν ο Δημήτρης Καμμένος;! Η χυδαιότητα και η αμετροέπεια αυτού του τσίρκο που ονομάζεται ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και κυβερνάει αυτήν την άμοιρη χώρα, έχει ξεπεράσει κάθε όριο.

Ραφαήλ Βασιλειάδης

Η ρήξη Τίτο – Στάλιν: Το πρώτο μεγάλο σχίσμα και οι συνέπειες του για το ΚΚΕ


Συμπληρώνονται 70 χρόνια από τη ρήξη Γιουγκοσλαβίας-Κομινφόρμ, του πρώτου μεγάλου ρήγματος εντός σοσιαλιστικού στρατοπέδου, πριν το σινοσοβιετικό σχίσμα της δεκαετίας του ’60, που προκάλεσε τεκτονικές αναταράξεις, ιδιαίτερα στο κομμουνιστικό κίνημα των Βαλκανίων, αλλά και διεθνώς, καθορίζοντας παράλληλα και την εσωτερική κι εξωτερική πολιτική της Γιουγκοσλαβίας, που έμελλε να πάρει το δικό της, ιδιότυπο δρόμο για τις επόμενες δεκαετίες. Φαινομενικά, ένα χρόνο πριν τη ρήξη τίποτε δεν προμήνυε τη σύγκρουση των δύο πλευρών. Η έδρα της Κομινφόρμ, άτυπης διαδόχου -με σημαντικά μικρότερη στοχοθεσία κι εμβέλεια -της αυτοδιαλυθείσας Κομιντέρν, είχε οριστεί στο Βελιγράδι. Κατά την πρώτη συνάντηση της Κομινφόρμ μάλιστα, οι Γιουγκοσλάβοι αντιπρόσωποι ήταν οι πλέον λάβροι κατά του Ιταλικού και Γαλλικού Κόμματος για την πολιτική συμμαχιών που ασκούσαν στις χώρες τους, απηχώντας πλήρως τις σοβιετικές θέσεις.
Κάτω από την επιφάνεια ωστόσο, οι πρώτες τριβές μεταξύ των δύο χωρών ήταν ήδη ορατές. Αφενός υπήρχε το θέμα των κοινών γιουγκοσλαβοσοβιετικών επιχειρήσεων, που οι Γιουγκοσλάβοι έκριναν ότι δεν ήταν αποτελεσματικές για τις ιδιαίτερες συνθήκες της χώρας, θέση που ουσιαστικά προμήνυε το ιδεολόγημα περί ξεχωριστού γιουγκοσλαβικού δρόμου προς το σοσιαλισμό. Αφετέρου η εξωτερική πολιτική του Τίτο στα Βαλκάνια θορυβούσε την ΕΣΣΔ, καθώς γινόταν με μονομερείς ενέργειες της γιουγκοσλαβικής πλευράς, η οποία, ενισχυμένη από το κύρος που της επέφερε ο επικός αγώνας των κομμουνιστών παρτιζάνων στη χώρα, διέβλεπε μια μοναδική ευκαιρία για την επέκταση της επιρροής της στην περιοχή, δίχως να νιώθει την ανάγκη συνεννόησης με την ΕΣΣΔ ή οποιονδήποτε πλην των συμβαλλόμενων μερών. Το βασικότερο μήλο της έριδος ήταν η ιδέα μιας νοτιοσλαβικής ομοσπονδίας, καταρχάς με τη Βουλγαρία, ιδέα που αρχικά η ΕΣΣΔ χαιρέτιζε ως θετική, αργότερα όμως μεταστράφηκε, όταν αντιλήφθηκε ότι η πρακτική της υλοποίηση γινόταν χωρίς πρότερη συνεννόηση ή ενημέρωση με τη σοβιετική πλευρά.
Η πρώτη σοβιετική αντίδραση ήρθε τον Αύγουστο του 1947, όταν η Βουλγαρία και η Γιουγκοσλαβία μονόγραψαν στο Μπλεντ σύμφωνο φιλίας και αμοιβαίας βοήθειας, χωρίς να το γνωρίζει η ΕΣΣΔ και πριν ακόμα τεθεί σε ισχύ η συνθήκη ειρήνης με τη Βουλγαρία. Τις αντιδράσεις επέτειναν δηλώσεις του Δημητρόφ στη Ρουμανία το Γενάρη του 1948, περί ομοσπονδίας ή συνομοσπονδίας χωρών στην Νοτιανατολική Ευρώπη, στην οποία θα μπορούσε να ενταχθεί και μια “Λαϊκή Δημοκρατία”, σε μια εποχή που η έκβαση του ελληνικού εμφυλίου δεν είχε κριθεί και η ΕΣΣΔ για διπλωματικούς λόγους προσπαθούσε επισήμως να μη δίνει αφορμή στους δυτικούς να την κατηγορούν για υπόθαλψη ή και υποκίνηση του αγώνα του ΔΣΕ. Μετά την επίπληξη που δέχτηκε, ο Δημητρόφ προχώρησε σε διορθωτική δήλωση: «Το ζήτημα της ομοσπονδίας ή της συνομοσπονδίας μάς φαίνεται πρόωρο. Δεν ήταν στην ημερήσια διάταξη και δεν υπήρξε θέμα συζήτησης στις συνδιασκέψεις μας. Οταν το ζήτημα ωριμάσει -πράγμα που αναμφισβήτητα μια μέρα θα συμβεί- θα το λύσουν οι λαοί μας και συγκεκριμένα τα έθνη των Λαϊκών Δημοκρατιών -της Ρουμανίας, της Βουλγαρίας, της Γιουγκοσλαβίας, της Αλβανίας, της Τσεχοσλοβακίας, της Πολωνίας, της Ουγγαρίας και της Ελλάδας- σημειώστε επίσης της Ελλάδας…». Έντονη δυσαρέσκεια προκάλεσε και η αποστολή γιουγκοσλαβικής μεραρχίας στην Αλβανία στα τέλη του 1947, όταν εκκρεμούσε ακόμα το επεισόδιο της Κέρκυρας και η Αλβανία, μη διεθνώς αναγνωρισμένη ακόμα, κινδύνευε ανά πάσα στιγμή από αγγλοαμερικανική εισβολή.
Της οριστικής ρήξης προηγήθηκε μια σειρά επιστολών μεταξύ Σοβιετικού κομμουνιστικού κόμματος και Γιουγκοσλαβικού ΚΚ, όπου τίθονταν ανοιχτά η αμοιβαία δυσαρέσκεια. Η πρώτη σοβιετική επιστολή το Μάρτη του 1948 κατηγορούσε τους Γιουγκοσλάβους πως υπονόμευαν στο σοσιαλισμό της ΕΣΣΔ μέσω δηλώσεων όπως ότι “ο σοσιαλισμός στην ΕΣΣΔ έπαψε να είναι επαναστατικός”, ενώ το γιουγκοσλαβικό κόμμα κατηγορούνταν για έλλειψη δημοκρατίας στο εσωτερικό του και παραμέληση του ρόλου του ως εργατικής πρωτοπορίας στο δρόμο για το σοσιαλισμό. Όπως σημείωνε ο Στάλιν “δε μπορούμε να θεωρήσουμε αυτό τον τρόπο οργάνωσης του Κομμουνιστικού Κόμματος πραγματικά μαρξιστικό-λενινιστικό ή μπολσεβικικό. Δεν μπορεί να αντιληφθεί κανείς οποιαδήποτε πολιτική ταξικής πάλης στο γιουγκοσλαβικό κόμμα”.
Οι Γιουγκοσλάβοι απάντησαν στις 13 Απρίλη αρνούμενοι όλες τις μομφές των Σοβιετικών και υπογραμμίζοντας πως “όσο κι αν αγαπά καθένας από μας τη χώρα το σοσιαλισμού, την ΕΣΣΔ, δε γίνεται να αγαπά λιγότερο τη χώρα του”. Οι γραπτές αντεγκλήσεις συνεχίστηκαν τις επόμενες εβδομάδες, με τους Γιουγκοσλάβους να προτείνουν επίλυση των διαφορών στη δεύτερη συνάντηση της Κομινφόρμ τον ερχόμενο Ιούνη. Στην πραγματικότητα, ο Τίτο δεν εμφανίστηκε καν, μη θέλοντας να αντιμετωπίσει την κριτική της ΕΣΣΔ και των υπόλοιπων χωρών. Στις 28 Ιούνη οι χώρες-μέλη απέπέμψαν τη Γιουγκοσλαβία από τους κόλπους της, με αιτιολογία την αναρρίχηση “εθνικιστικών στοιχείων” στην ηγεσία του γιουγκοσλαβικού κόμματος τους τελευταίους πέντε ή έξι μήνες. Προειδοποιούσε επίσης ότι η χώρα βρισκόταν σε πορεία καπιταλιστικής παλινόρθωσης αν συνέχιζε την εθνικιστική πολιτική της.
Την αποπομπή της Γιουγκοσλαβίας συνόδευσε μια εκτεταμένη και συχνά βίαιη εκκαθάριση των “κομινφορμιστών”, όπως ονομάστηκαν οι Γιουγκοσλάβοι κομμουνιστές που υποστήριξαν την απόφαση του Γραφείου Πληροφοριών, πολλοί από τους οποίους εξορίστηκαν στο διαβόητο νησί Γκόλι Οτόκ. Μικρότερης, συνήθως, κλίμακας απομακρύνσεις στοιχείων ύποπτων για τιτοϊκές συμπάθειες, σημειώθηκαν και στα υπόλοιπα ΚΚ, μεταξύ των οποίων και του ΚΚΕ, που πλήρωσε ίσως το βαρύτερο τίμημα της ρήξης, χάνοντας ένα ασφαλές καταφύγιο για τους αντάρτες κι ένα σημαντικό δίαυλο ανεφοδιασμού, που δεν μπορούσε να αναπληρώσει, παρά τις εργώδεις της προσπάθειες η Αλβανία του Χότζα.
Αρχικά το ΚΚΕ, παρά την ευθυγράμμισή του με την απόφαση της Κομινφόρμ, στην οποία ωστόσο δεν ανήκε για ευνόητους λόγους, τήρησε αρχικά συγκρατημένη στάση έναντι των Γιουγκοσλάβων, οι οποίοι από την πλευρά τους σταδιακά κι όχι απότομα έκλειναν τη στρόφιγγα της βοήθειας. Τα σύνορα παρέμεναν ανοιχτά και η περίθαλψη τραυματιών του ΔΣΕ στη Γιουγκοσλαβία συνεχίζονταν, παράλληλα όμως ήδη ο κύριος όγκος της στρατιωτικής βοήθειας ερχόταν από την ΕΣΣΔ μέσω Βουλγαρίας, ενώ στα πλαίσια της Κομινφόρμ για πρώτη φορά συστάθηκε ειδική συντονιστική επιτροπή βοήθειας στο ΔΣΕ. Το ρήγμα Γιουγκοσλάβων και ΚΚΕ άρχισε να γίνεται ολοένα και πιο αισθητό, καθώς οι επαφές σε υψηλό επίπεδο διακόπηκαν, ενώ η συνεννόηση περιοριζόταν σε κατώτερα στελέχη κι αφορούσε τεχνικά κυρίως ζητήματα.
Σημαντικό πρόβλημα συνιστούσε η ανοιχτή εκδήλωση της από χρόνια λανθάνουσας έντασης μεταξύ ΚΚΕ και ισχυρού τμήματος του σλαβομακεδονικού ΝΟΦ. Η ομάδα των Ηλία Δημάκη, Μιχάλη Κεραμιτζή και Βαγγέλη Αγιάννη, που βρισκόταν σε ανοιχτό δίαυλο με τον Τίτο, εγκαταστάθηκε στη Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας, οργανώνοντας λιποταξίες Σλαβομακεδόνων από το ΔΣΕ και προπαγανδίζοντας πως το ΚΚΕ είχε “προδώσει τον αγώνα του μακεδονικού λαού”, άρα δεν είχε νόημα πλέον να πολεμά για εκείνο. Την κατάσταση που είχε διαμορφωθεί περιέγραφε σε έκθεσή την 1η Οκτώβρη 1952 προς την ΚΕ του ΚΚΕ ο Σταύρος Κωστόπουλος, νέος πρόεδρος του ΝΟΦ: «Από το 1948 δημιουργούν μυστικές οργανώσεις και γιάφκες και σαμποτάρουν τον ΔΣΕ. Σπέρνουν την ηττοπάθεια, λέγοντας ότι χάσαμε τον αγώνα, οι μοναρχοφασίστες είναι πιο δυνατοί και θα καταλάβουν το Βίτσι. Τζάμπα σκοτώθηκαν τα παιδιά μας και πρέπει να φύγουμε στη Γιουγκοσλαβία. Σε όλες αυτές τις προσπάθειες κεντρική τους επιδίωξη ήταν η διάσπαση της ενότητας του σλαβομακεδονικού και του ελληνικού λαού, το αδυνάτισμα του κινήματος. Για την επιτυχία τους εκμεταλλεύονταν τον πατριωτισμό του σλαβομακεδονικού λαού και όλες τις αδυναμίες του κινήματος». Στην προσπάθεια του κόμματος για ανακοπή της επιρροής των Γιουγκοσλάβων στους Σλαβομακεδόνες μαχητές, το ΚΚΕ άλλαξε την προηγούμενη θέση του περί “πλέριας ισοτιμίας” όλων των μειονοτήτων, υιοθετώντας για σύντομο χρονικό διάστημα την πολυσυζητημένη κι έντονα αμφιλεγόμενη θέση της 5ης Ολομέλειας του 1949 περί αυτοδιάθεσης των Σλαβομακεδόνων: “Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης του ΔΣΕ και της λαϊκής επανάστασης, ο μακεδονικός λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του έτσι όπως το θέλει ο ίδιος, προσφέροντας σήμερα με το αίμα του για να την αποχτήσει. Αυτή η απόφαση, που -όπως κι αν κριθεί ως προς τις συνέπειές της- σαφέστατα είχε ως στόχο να να ανακόψει τη γιουγκοσλαβική αποσχιστική προπαγάνδα μεταξύ των Σλαβομακεδόνων, έδωσε το πρόσχημα που επιζητούσε η γιουγκοσλαβική πλευρά για το κλείσιμο των συνόρων τον Ιούλιο του 1949. Αν και η ήττα του ΔΣΕ δεν μπορεί να αποδοθεί σε αυτό το “πισώπλατο χτύπημα” όπως το χαρακτήριζε τότε ο Νίκος Ζαχαριάδης, είναι σαφές ότι επιτάχυνε την τελική έκβαση του εμφυλίου και δυσκόλεψε αφάνταστα τους εναπομείναντες μαχητές, που διοχετεύτηκαν τελικά μέσω Αλβανίας σε μια σειρά σοσιαλιστικών χωρών.
Σημαντική συνέπεια της ρήξης υπήρξε η προσέγγισης Γιουγκοσλαβίας Δύσης, οι απαρχές της οποίας ξεκίνησαν μόλις δυο μέρες μετά την αποπομπή από την Κομινφόρμ. Μέσω ενός επίσημα εξουσιοδοτημένου από τη γιουγκοσλαβική κυβέρνηση ατόμου, φίλου του Μίλοβαν Τζίλας, υπήρξε βολιδοσκόπηση της Αμερικανικής πρεσβείας για δυναότητα ένταξης της Γιουγκοσλαβίας στο Σχέδιο Μάρσαλ. Οι Δυτικοί σαφώς δεν άφησαν ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία, κινήθηκαν ωστόσο με πολύ αργά και προσεκτικά βήματα, ώστε να μην ενισχύσουν με επιχειρήματα τη φιλοσοβιετική αντιπολίτευση εντός Γιουγκοσλαβίας, αλλά και την ίδια την Κομινφόρμ. Την επιδίωξη αυτή συμμεριζόταν εξάλλου ο ίδιος ο Τίτο, λόγος για τον οποίο εξάλλου δε διέρρηξε αρχικά πλήρως τις σχέσεις του με το ΚΚΕ.
Το φθινόπωρο του 1948, στα πλαίσια Συνόδου της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, η στροφή προς τη δύση έγινε πιο φανερή, καθώς ο Άλες Μπέμπλερ, υφυπουργός εξωτερικών της Γιουγκοσλαβίας, δήλωσε στο Βρετανό ομόλογό του πως χρειαζόταν επειγόντως δυτική υποστήριξη για να επιβιώσει. Ο Βρετανός πρωθυπουργός Μπέβιν ανταποκρίθηκε, με υπογραφή βρετανογιουγκοσλαβικής συμφωνίας μονοετούς διάρκειας. Παράλληλα οι Βρετανοί προωθούσαν μια ελληνογιουγκοσλαβική προσέγγιση, την οποία για τους δικούς της εσωπολιτικούς λόγους που σχετίζονταν κυρίως με την παρουσία Σλαβομακεδόνων προσφύγων στη ΛΔ Μακεδονίας,  η Γιουγκοσλαβία δεν ήταν ακόμα έτοιμη να δεχτεί. Παράλληλα όμως διεμήνυε ότι μεσοπρόθεσμα την ενδιέφερε μια τέτοια προοπτική και επιθυμούσε να απαλλαγεί από το “συρφετό Ελλήνων προσφύγων”.
Το Φλεβάρη του 1949 ήρθε η σειρά των ΗΠΑ να ενισχύσουν το φιλοδυτικό προσανατολισμό της χώρας, με την απόφαση του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ να χαλαρώσουν οι αμερικανικοί έλεγχοι απαγόρευσης εξαγωγών στη Γιουγκοσλαβία, με απώτερο στόχο ο Τίτο να πειστεί για οριστική αναστολή της βοήθειας προς το ΔΣΕ.
Πράγματι η προσέγγιση με το δυτικό στρατόπεδο επιταχύνθηκε, ενώ στο παιχνίδι μπήκε δυναμικά και η κυβέρνηση των Αθηνών, η οποία όμως άφησε να διαρρεύσει στον τύπο την πρωτοβουλία των Γιουγκοσλάβων για συνάντηση στο Βελιγράδι, ματαιώνοντας το σχέδιο, πιθανότατα διότι επιδίωκε η συμφωνία των δύο χωρών να γίνει με καλύτερους για την ίδια όρους. Η γιουγκοσλαβική στροφή ολοκληρώθηκε επίσημα το Μάη του 1949, όταν ο Φιτζρόρι Μακλήν, προσωπικός φίλος του Τίτο από τα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου ως επικεφαλής της βρετανικής στρατιωτικής αποστολής στη Γιουγκοσλαβία, επισκέφτηκε το Βελιγράδι. Στόχος του Μακλήν ήταν να αποσπάσει από τον Τίτο εγγυήσεις για διακοπή της βοήθειας στο ΔΣΕ με αντάλλαγμα οικονομική βοήθεια από τη δύση. Ο γιουγκοσλάβος ηγέτης τον διαβεβαίωσε πως δε θα έδινε άλλη βοήθεια στους αντάρτες, ούτε θα επέτρεπε στους πρόσφυγες να γυρίζουν στο ΔΣΕ. Οι Βρετανοί υποσχέθηκαν εχεμύθεια στον Τίτο, γνωστοποιώντας τις δεσμεύσεις του τελευταίου μόνο στις ΗΠΑ, ώστε να συντονίσουν από κοινού τα επόμενα βήματά τους στο θέμα των πιστώσεων στη Γιουγκοσλαβία και το ελληνικό ζήτημα.
Λίγες μέρες αργότερα ο Αμερικανός πρέσβης στο Βελιγράδι ανέφερε στους ανωτέρους του ότι οι Γιουγκοσκλάβοι ανταποκρίνονταν στις υποσχέσεις τους και έπαυαν πλέον να χορηγούν “ακόμη και ηθική, ανθρωπιστική” βοήθεια στο ΔΣΕ. Στις 11 Ιουλίου 1949 ο Τίτο εξήγγειλε κι επίσημα το κλείσιμο των ελληνογιουγκοσλαβικών συνόρων από την Πόλα της Κροατίας, επικαλούμενος “συκοφαντίες” του ΔΣΕ πως κυβερνητικά στρατεύματα διήλθαν από γιουγκοσλαβικό έδαφος για να χτυπήσουν αντάρτες στο Καϊμακτσαλάν, ισχυριζόμενος μάλιστα πως την καταγγελία “δεν την είχαν σκαρφιστεί οι Ελληνες σύντροφοι, αλλά τη μηχανεύτηκαν κάπου αλλού”, δηλαδή η Κομινφόρμ και η ΕΣΣΔ.  Ο χρόνος για το ΔΣΕ πλέον μετρούσε αντίστροφα, ενώ οι ελληνογιουγκοσλαβικές σχέσεις έμπαιναν σε μια νέα τροχιά, που θα έβρισκε το αποκορύφωμά της στο Βαλκανικό Σύμφωνο Ελλάδας-Γιουγκοσλαβίας-Τουρκίας το 1953.

30 Ιούνη 1934: «Η Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών»


Όταν ο Χίτλερ έγινε κυρίαρχος εξοντώνοντας όλους
τους εσωκομματικούς του αντιπάλους

Το 1933 ο Χίτλερ αναλαμβάνει Καγκελάριος της Γερμανίας. Ο αρχηγός των Ταγμάτων Εφόδου – SA (SturmΑbteilung), Ερνστ Ρεμ και ένα από τα παλιότερα μέλη του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος (παλιότερος κι από τον Χίτλερ) αναμένει επιβράβευση της οργάνωσης που έχει χτίσει.
30 Ιούνη 1934: «Η Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών»
Ο αρχηγός των Ταγμάτων Εφόδου, Ερνστ Ρεμ
Όμως, ο Χίτλερ με την ανάληψη της διακυβέρνησης και την εξόντωση των Κομμουνιστών, έχει πετύχει τον κύριο στόχο του, κι η SA είναι μια πολύ ισχυρή οργάνωση (είχε πάνω από 3 εκατ. μέλη), την οποία όχι μόνο δεν εμπιστεύεται αλλά δεν την χρειάζεται κιόλας.
Ο Ρεμ έχει σοβαρές διαφωνίες με τα πιο συντηρητικά μέλη του κόμματος, κυρίως στο επίπεδο της οικονομίας αλλά και στην οργάνωση του Στρατού.
Συνεχώς παροτρύνει τον Χίτλερ για μια 2η «επανάσταση» κατά των αντιδραστικών, όπως τους αποκαλεί, κι επιζητά να έχουν την ίδια αντιμετώπιση με τους Κομμουνιστές και τους Σοσιαλιστές.
Τα μέλη των Ταγμάτων Εφόδου προέρχονται από φτωχά στρώματα και περιμένουν ένα «σοσιαλιστικό» πρόγραμμα ζητώντας κυρίως εθνικοποίηση τραπεζών κι επιχειρήσεων.
Οι ενέργειες αυτές έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που ο Ρεμ επιδιώκει:
Οι γερμανοί αστοί βλέπουν μια σοβαρή απειλή στο πρόσωπο του Ρεμ και στρέφονται ανοικτά υπέρ της συντηρητικής πτέρυγας στην οποία ανήκει κι ο Χίτλερ.
Η επιδίωξη του Ρεμ ήταν να αντικαταστήσει την Ράϊχσβερ, (Reichswehr – Αμυντική Δύναμη του Ράϊχ) με την δική του οργάνωση, ώστε να αποκτήσει και πάλι η Γερμανία την στρατιωτική ισχύ του παρελθόντος, μέσω ενός λαϊκού Στρατού.
30 Ιούνη 1934: «Η Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών»
Ο αρχηγός των SS, Χάϊνριχ Χίμλερ
Ο Ρεμ μιλά ανοικτά κατά των αξιωματικών της Ράϊχσβερ, αποκαλώντας τους πολύ συχνά «σκουριασμένους» κι ο Χίτλερ συμφωνεί μαζί του, ωστόσο χρειάζεται το Στρατό για τις δικές του βλέψεις.
Ο Χίτλερ υπόσχεται δημόσια πως οι επιχειρήσεις δεν πρόκειται να εθνικοποιηθούν κι ο Στρατός θα αναβαθμιστεί και θα μεγάλωσει, παραμερίζοντας ταυτόχρονα τις αρμοδιότητες των Ταγμάτων Εφόδου – SA του Ρεμ. Έτσι η σύγκρουση γίνεται αναπόφευκτη.
Με σκοπό να καθησυχάσει τον Ρεμ και να αποκρύψει τις πραγματικές του προθέσεις, ο Χίτλερ του απευθύνει, αρχικά, μια θερμή ευχαριστήρια επιστολή1 και, στη συνέχεια, τον περιλαμβάνει στην Κυβέρνησή του, ως υπουργό άνευ χαρτοφυλακίου.
Τον Ιανουάριο του 1934 ο Χίτλερ βάζει σε εφαρμογή το σχέδιό του:
  • Αρχικά δίνει εντολή στην Γκεστάπο να συλλέξει στοιχεία που να ενοχοποιούν τον Ρεμ.
  • Τον Φεβρουάριο αναγγέλλει τον περιορισμό των δραστηριοτήτων της SA κι εκμυστηρεύεται στον Βρετανό Υπ. Εξωτερικών Άντονι Ήντεν ότι σκοπεύει να μειώσει κατά τα 2/3 τον αριθμό των μελών της.
Ο Ρεμ ανταπαντά αυξάνοντας τον αριθμό των ενόπλων της SA, κάτι που πολλοί εκλαμβάνουν ως προετοιμασία ανταρσίας και πραξικοπήματος, ενώ ταυτόχρονα προτείνει την ένταξη αρκετών ηγετών της οργάνωσης στον Τακτικό Στρατό, που αρνείται την προσφορά.2
Ο Χίτλερ αναθέτει το προπαγανδιστικό τμήμα κατά του Ρεμ στους Χίμλερ, Γκέρινγκ και φυσικά τον Γκέμπελς, που συλλέγουν όλες τις δημοσιευμένες ομιλίες του Ρεμ, στις οποίες εκφραζόταν έστω κι εμμέσως κατά του Χίτλερ.
30 Ιούνη 1934: «Η Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών»
Από αριστερά: Χίτλερ, Γκέριννγκ, Γκέμπελς κι ο Ρούντολφ Ες
Ταυτόχρονα ο Χάϊνριχ Χίμλερ αρχίζει να διαδίδει – ανοικτά πλέον – πως ο Ρεμ είναι ομοφυλόφιλος, κάτι που ήταν γνωστό ήδη από το 1931, όταν η εφημερίδα Munchener Post δημοσίευσε επιστολές του προς φίλο, στον οποίο εξομολογείται τις σεξουαλικές του σχέσεις με άνδρες.
Διαπιστωμένα ομοφυλόφιλος είναι, επίσης, ο υπαρχηγός του Έντμουντ Χάϊνες. Το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα ισχυριζόταν τότε πως οι επιστολές ήταν πλαστές, αλλά τα γεγονότα δεν διαψεύδονται:
Ο ταγματάρχης  Καρλ Ερνστ (Karl Ernst), που πιστεύεται ότι έπαιξε ρόλο και στον εμπρησμό του Ράϊχσταγκ, είναι μπράβος σε λέσχη ομοφυλόφιλων.
Με δεδομένο ότι Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα αποκηρύσσει ανοικτά και με κάθε τρόπο την ομοφυλοφιλία, αυτός ήταν επαρκής λόγος για την απομάκρυνσή τους.
Ο Χίμλερ δίνει σχετικές εντολές στους άνδρες των SS, οι οποίοι, τον Ιούνιο του 1934 και με επικεφαλής τον Γιόσεφ Σεπ Ντίτριχ καταρτίζουν ένα κατάλογο προγραφών της ηγεσίας της SA με βάση την εικασία ότι ο Ρεμ ετοιμάζει πραξικόπημα (γνωστό ως Πραξικόπημα του Ρεμ).
Οι προετοιμασίες γίνονται με μεγάλη μυστικότητα κι η ηγεσία της SA πιάνεται κυριολεκτικά στον ύπνο.
Στα τέλη Ιουνίου ο Ρεμ φεύγει για… διακοπές στο θέρετρο Μπαντ Βίζεε (Bad Wiesee) που βρίσκεται στις όχθες της λίμνης Τέγκερν.
Ο Χίτλερ του τηλεφωνεί ζητώντας του να συγκεντρώσει εκεί – για να μη χαλάσει τις διακοπές του – όλους τους ηγέτες της SA για μια σύσκεψη. Ο Ρεμ δέχεται  αφού είναι εντελώς ανυποψίαστος.
Ξημερώματα στις 30 του Ιούνη μια φάλαγγα αυτοκινήτων ξεκινά με κατεύθυνση προς το θέρετρο Bad Wiesee. Το αυτοκίνητο που κατευθύνει τη φάλαγγα μεταφέρει τον Χίτλερ ενώ τα υπόλοιπα αυτοκίνητα μεταφέρουν άνδρες των Τάγματων Προστασίας – SS (SchutzStaffel) με βαρύ οπλισμό.
30 Ιούνη 1934: «Η Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών»
Ο Υπαρχηγός των SA, Έντμουντ Χάϊνες
Η αυτοκινητοπομπή φτάνει στο ξενοδοχείο κι ο Φύρερ συνοδευόμενος από τα SS εισβάλει στο δωμάτιο του Ρεμ, που πριν καλά-καλά συνέλθει από την έκπληξη, οι άντρες των SS των συλλαμβάνουν ενώ ο Χίτλερ τον βρίζει ασύστολα.
Την ίδια στιγμή άνδρες των SS εισβάλουν και στα υπόλοιπα δωμάτια του ξενοδοχείου και με τον ίδιο τρόπο οδηγούν όσους αρχηγούς των SA βρίσκονταν εκεί.
Κάποιοι που έχουν καταλάβει τι γίνεται, προσπαθούν να αντισταθούν αλλά ματαίως. Νεκροί πέφτουν ο υπαρχηγός των SA, Έντμουντ Χάϊνες μαζί με τον εραστή του, όπου τους βρήκαν μαζί στο δωμάτιο.
Ολη η επιχείρηση δεν κράτησε ούτε ώρα. Ο Χίτλερ παίρνει το δρόμο της επιστροφής για το Μόναχο και οδεύει προς το υπ. Εσωτερικών της Βαυαρίας,
το οποίο ήδη έχει καταληφθεί μαζί με το διπλανό κτήριο, όπου στεγάζει τη φυλακή Στάντελχάιμ του Μονάχου, από επίλεκτους άνδρες των SS υπό τις οδηγίες του διοικητή Γιόσεφ Σεπ Ντίντριχ ενώ οι συλληφθέντες μεταφέρονται στην φυλακή.
Ο Χίτλερ έχει διατάξει, την χωρίς δίκη, εξόντωσή της ωστόσο, φαίνεται πως είχε αναστολές στο να εκτελέσει τον παλιό του φίλο Ρεμ.
Έτσι δίνει εντολή στον Ταξίαρχο των SS, Τέοντορ Άϊκε, τότε διοικητή του Νταχάου να επισκεπτεί τον Ρεμ στο κελί του και να τον παροτρύνει να αυτοκτονήσει, αφήνοντάς του ένα όπλο με μια σφαίρα.
Δέκα λεπτά αργότερα επανέρχεται στο κελί όπου αντιμετωπίζει τον σαρκασμό του Ρεμ:
«Αν ο Αδόλφος θέλει να πεθάνω, ας έλθει να με σκοτώσει ο ίδιος!»
Ο Ρεμ τελικά εκτελείται στο κελί του από άνδρες της SS την ίδια μέρα, 1 Ιουλίου 1934.
Ο Χίτλερ ακόμα ανησυχεί. Στο Μόναχο η «δουλειά» έχει τελειώσει αλλά δεν έχει ακόμα ενημέρωση για την εξέλιξη της επιχείρησης στο Βερολίνο, που έχουν αναλάβει οι Χίμλερ και Γκέρινγκ.
30 Ιούνη 1934: «Η Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών»Τα SS με την συνδρομή της Γκεστάπο του Γκέρινγκ ακολούθησαν στο Βερολίνο την ίδια μέθοδο με αυτή του Μονάχου.
Μόνο που μαζί με τους αξιωματικούς των SA φρόντισαν να «λύσουν» και κάποιες παλιές διαφορές.
Σύντομα ο Χίμλερ, επικοινωνεί με τον Χίτλερ και του ανακοινώνει πως οι εκτελέσεις ήταν περισσότερες από ότι είχε αρχικά σχεδιαστεί:
«Φύρερ μου, αναγκαστήκαμε να επεκτείνουμε την αποστολή…»
Ανάμεσά στους εκτελεσθέντες ήταν κι ο αρχηγός των S.A. του Βερολίνουο, ο «Στρατηγός» Καρλ Ερνστ  που δολοφονήθηκε καθώς ξεκινούσε το γαμήλιο ταξίδι του.
Αυτός ήταν κι ένας από τους ελάχιστους που γνώριζε ποιος πραγματικά έβαλε φωτιά στο Ράϊχσταγκ (Γερμανική Βουλή) παραμονές των εκλογών του 1933, που έκανε τον Χίτλερ απόλυτο κυρίαρχο στη Γερμανία.
Οι νεκροί είχαν ξεπεράσει τους χίλιους. Σχεδόν ολόκληρη η ηγεσία των Ταγμάτων Εφόδου είχε εξοντωθεί.
Από τη σφαγή που έμεινε στην ιστορία ως «Η Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών» (αν και οι περισσότερες εκτελέσεις έγιναν στο φως της μέρας) γλίτωσαν μόνο εκείνοι που είχαν ήδη προδώσει τον Ρεμ, «ποντάροντας» στον Χίτλερ.
30 Ιούνη 1934: «Η Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών»Στη λίστα των δολοφονηθέντων ήταν και:
  • Ο πρώην πρόεδρος του υπουργικού συμβουλίου της Βαυαρίας Γκούσταβ φον Καρ. Ο άνθρωπος που έκανε 10 χρόνια πρίν, να αποτύχει το πραξικόπημα του Χίτλερ στην μπυραρία.
  • Ο στρατηγός Κουρτ Φον Σλάϊχερ, ο τελευταίος καγκελάριος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης.
  • Ο αρχηγός των καθολικών του Βερολίνου Έριχ Κλάουζενερ στενός συνεργάτης του αντικαγκελάριο Φραντς Φον Πάπεν που είχε βοηθήσει τον Χίτλερ να αναλάβει την εξουσία.
  • Ο πάτερ Στεμπλφλ αποσχηματισμένος Ιησουίτης και παλιός συνεργάτης του Χίτλερ, ο οποίος γνώριζε το περιεχόμενο των ανήθικων γράμματα που είχε γράψει παλιά ο Αδόλφος στην ανηψιά του Γκέλι, που το 1931 είχε βρεθεί νεκρή στο διαμέρισμά της πιθανόν από αυτοκτονία.
  • Ο παλιός αρχηγός του Ναζιστικού κόμματος Γκρέγκορ Στράσερ, που είχε διακόψει επαφές με τον Αδόλφο.
Ο Χίτλερ ήταν νονός των δύο δίδυμων παιδιών του Στράσερ και λέγεται πως όταν το ένα από τα δίδυμα έμαθε αργότερα ότι ο νονός του δολοφόνησε τον πατέρα του εκείνο αντέδρασε ως εξής:
«Στο κάτω – κάτω είναι ο Φύρερ μας!»
Μετά τη σφαγή ο Χίτλερ εμφανίστηκε στα ΜΜΕ ως υποψήφιο θύμα της συνωμοσίας του Ρεμ.
Στις 3 Ιουλίου η σφαγή της νύχτας των Μεγάλων Μαχαιριών νομιμοποιήθηκε ετεροχρονισμένα ως αυτοάμυνα του κράτους βάσει του Εξουσιοδοτικού Νόμου, ενός νόμου που είχε τεθεί σε ισχύ επί Δημοκρατίας της Βαϊμάρης.
30 Ιούνη 1934: «Η Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών»Έτσι η Γερμανία μπήκε στον γύψο. Η βία και η τρομοκρατία των Ναζί έγινε καθημερινό φαινόμενο και σύντομα οι πνευματικοί άνθρωποι θα εγκαταλείψουν τη χώρα.
Η τρομοκρατία θα τερματιστεί μόνο όταν καρφωθεί το Σφυροδρέπανο στην καρδιά του Ναζιστικού τέρατος το 1945, από την ΕΣΣΔ του Στάλιν και του Κόκκινου Στρατού.

Σημεώσεις:

[1]. William Shirer: Η Άνοδος κι η Πτώση του 3ου Ράϊχ, Νέα Υόρκη, 1961, σελ. 184 – 185.
[2]. Joachim C. Fest: Χίτλερ, Harcourt Brace Publishing, 2002.


20 χρόνια Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα – Να πούμε «χρόνια πολλά»;…

Στις 30 Ιούνη 1998 εγκαινιάζεται η λειτουργία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) με μια εντυπωσιακή τελετή στο κτίριο της παλιάς Οπερας της Φρανκφούρτης, της πόλης όπου έχει την έδρα της.
Θυμηθήκαμε το παλιότερο σκίτσο του Soloup (στη φωτογραφία) με αφορμή την… όμορφη αυτή επέτειο. Αν ισχύουν άλλωστε αυτά που περιγράφονται στο σκίτσο για τις τράπεζες, τότε σίγουρα ισχύουν και για την «αγία» Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Ας επανέλθουμε, όμως, στα εγκαίνια. Αρχηγοί κρατών – μελών και τραπεζίτες συγκεντρώθηκαν για να γιορτάσουν την ενθρόνιση του πρώτου προέδρου της ΕΚΤ, του Ολλανδού Βιμ Ντόιζενμπεργκ, και να του ευχηθούν «καλές δουλειές». Αυτός με τη σειρά του υποσχέθηκε ότι θα δώσει τον καλύτερο εαυτό του για να ανταποκριθεί στις προσδοκίες του μεγάλου κεφαλαίου και θεώρησε σκόπιμο να προειδοποιήσει, κυρίως τους πολιτικούς, ότι το έργο της ΕΚΤ θα είναι «ανεξάρτητο των μεμονωμένων συμφερόντων των κρατών». Σ’ αυτή τη φράση του Β. Ντόιζενμπεργκ ίσως να βρίσκεται η πεμπτουσία αυτής της υπόθεσης.
Η τελετή έκλεισε με τη χορωδία της Οπερας της Φρανκφούρτης, που απέδωσε ένα γνωστό τραγούδι με τίτλο: «Το χρήμα κάνει τη Γη να περιστρέφεται»!
Για την κατανόηση του ρόλου που κλήθηκε να παίξει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, παραθέτουμε το άρθρο 107 της Συνθήκης του Μάαστριχτ: «Κατά την άσκηση των εξουσιών και την εκπλήρωση των αρμοδιοτήτων και των καθηκόντων που της ανατίθενται με την παρούσα συνθήκη, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δε ζητά, ούτε δέχεται υποδείξεις από τα θεσμικά ή μη θεσμικά όργανα της Κοινότητας, τις κυβερνήσεις των κρατών – μελών ή οποιονδήποτε άλλον οργανισμό».
Πρόκειται δηλαδή για μια πρωτοφανή συγκέντρωση οικονομικής και πολιτικής ισχύος σε έναν τραπεζικό οργανισμό, ο οποίος θα αποφασίζει με τον παραπάνω τρόπο για τη νομισματική, πιστωτική και συναλλαγματική πολιτική, τόσο σε γενικό κοινοτικό επίπεδο, όσο και στο επίπεδο του κάθε κράτους – μέλους χωριστά. Η Συνθήκη του Μάαστριχτ όριζε με σαφήνεια τις εξουσίες, τις αρμοδιότητες και τα καθήκοντα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στο άρθρο 105, το οποίο αναφέρει ότι: «τα βασικά καθήκοντα είναι: να χαράζει και να εφαρμόζει τη νομισματική πολιτική της Κοινότητας, να διενεργεί πράξεις συναλλάγματος, να κατέχει και να διαχειρίζεται τα επίσημα συναλλαγματικά διαθέσιμα των κρατών – μελών». Ακόμη η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα «έχει το αποκλειστικό δικαίωμα να επιτρέπει την έκδοση τραπεζογραμματίων εντός της Κοινότητας».

Οι «αποστολές» εκτελούνται - ο λαός πληρώνει...





Η ανάπτυξή τους...
Eurokinissi
Η ανάπτυξή τους...
Τη μία μετά την άλλη βρωμοδουλειά ολοκληρώνει η κυβέρνηση, φτιάχνοντας για κάθε τέτοια αποστολή της άλλο ένα «success story» και καλώντας το λαό να πανηγυρίσει μαζί της τις «διευθετήσεις» για λογαριασμό των μονοπωλιακών ομίλων.
Τέτοια «ιστορία επιτυχίας» για κυβέρνηση, κεφάλαιο και ιμπεριαλιστικούς «θεσμούς» είναι η συμφωνία στο Γιουρογκρουπ της προηγούμενης βδομάδας. Ο λαός είδε τους κυβερνώντες να το γιορτάζουν σε απευθείας σύνδεση στα κανάλια, βάζοντας και βγάζοντας γραβάτες. Για ποιο πράγμα καλεί η κυβέρνηση το λαό να γιορτάσει; Επειδή ολοκλήρωσε τη βρώμικη αποστολή που άφησαν στη μέση οι προηγούμενοι, υλοποιώντας τα βάρβαρα μνημονιακά μέτρα, παίρνοντας νέα και αναλαμβάνοντας δεσμεύσεις που εκτείνονται για πολλές δεκαετίες μπροστά. Γιορτάζει επειδή για το κεφάλαιο γίνεται «βιώσιμο» το χρέος. Επειδή ο λαός θα πληρώσει στο ακέραιο ένα χρέος που δεν δημιούργησε και επειδή το κεφάλαιο και το κράτος του θα έχουν «χώρο» ώστε μεγαλύτερο κομμάτι της λαϊκής αφαίμαξης να τροφοδοτεί τις επενδύσεις, τα κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων. Επειδή για να στηθεί όλος αυτός ο μηχανισμός διευκόλυνσης των καπιταλιστών, ο λαός θα ματώσει με μέτρα πάνω στα μέτρα και μάλιστα με τακτικές - εξαμηνιαίες «αξιολογήσεις», ώστε να ξεδιπλώνεται απρόσκοπτα η αντιλαϊκή κλιμάκωση. Η κυβέρνηση καλεί το λαό να νιώσει ανακούφιση και να μοιραστεί μαζί της τα συχαρίκια που απολαμβάνει από τους διεθνείς οργανισμούς για την προσήλωσή της στις «μεταρρυθμίσεις». Μόνο που κάθε επιβράβευση προς την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ από εκπροσώπους οργανισμών όπως ο ΟΟΣΑ, η ΕΕ, από πιστοληπτικούς οίκους κ.λπ., είναι άλλη μια φτυαριά στο οριστικό θάψιμο των εργατικών δικαιωμάτων, άλλο ένα «μπράβο» για την εξασφάλιση φθηνότερης εργατικής δύναμης.
«Διευθετήσεις» με το πιστόλι στον κρόταφο

...τσακίζει κόκαλα
Eurokinissi
...τσακίζει κόκαλα
«Χαρείτε που κλείνουμε ένα διπλωματικό μέτωπο», ώστε «να επικεντρωθούμε στο βασικό, αυτό της Τουρκίας», λέει η κυβέρνηση στο λαό με αφορμή τη συμφωνία Τσίπρα - Ζάεφ για το ονοματολογικό της ΠΓΔΜ. Καλεί το λαό να χειροκροτήσει άλλη μια ΝΑΤΟική «διευθέτηση», η οποία φέρει την υπογραφή των σχεδιασμών του κεφαλαίου για αναβάθμιση της παρουσίας του στην περιοχή. Να προσυπογράψει μια συμφωνία που όχι στα ...«ψιλά γράμματα», αλλά σχεδόν στην επικεφαλίδα της, περιλαμβάνει τη δέσμευση να αλυσοδεθεί άλλος ένας λαός στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, να πατήσουν πιο βαθιά το πόδι τους οι μακελάρηδες στα Βαλκάνια.
Είναι «επιτυχία γιατί διασφαλίζει τη σταθερότητα και την ειρήνη στην περιοχή», λένε τα παπαγαλάκια του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με τη συμφωνία. Και την ίδια στιγμή, ΝΑΤΟ και ΕΕ κλιμακώνουν προετοιμασίες που παραπέμπουν σε πολεμικούς σχεδιασμούς. Από τη μία το ΝΑΤΟ, δημοσιεύοντας την «αεροπορική στρατηγική» του, κάνει γνωστό ότι ετοιμάζεται για «προκλήσεις διεθνικού χαρακτήρα», που «θα έχουν μακροπρόθεσμες συνέπειες στην ειρήνη». Και από την άλλη η ΕΕ συγκροτεί την «Ευρωπαϊκή πρωτοβουλία επεμβάσεων», για ταχεία μετακίνηση στρατιωτικού προσωπικού απ' άκρη σ' άκρη στην Ευρώπη, για την «αντιμετώπιση κρίσεων και συγκρούσεων». Ετσι εννοεί η κυβέρνηση τη «σταθερότητα και ασφάλεια» στα Βαλκάνια, ενισχύοντας την παρουσία της χώρας σε αυτούς τους επικίνδυνους σχεδιασμούς. Στο ίδιο φόντο, άλλωστε, εξελίσσονται και τα παζάρια με τη γειτονική Αλβανία, ώστε, όπως είπε ο υπουργός Εξωτερικών, η Ελλάδα να καταστεί «ηγεμονική δύναμη» στην περιοχή. Είναι η άλλη όψη των όσων είπε ο υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ περί ενίσχυσης της παρουσίας τους στην Ανατολική Μεσόγειο, «καλλιεργώντας» την Ελλάδα ως «αγκυροβόλιο» για αυτήν την ενισχυμένη παρέμβασή τους.
«Η κυβέρνηση πρωταγωνιστεί για ευρωπαϊκή λύση στο Προσφυγικό», προσηλωμένη στο «ευρωπαϊκό κεκτημένο», «ενάντια στην Ευρώπη - φρούριο», λέει ο ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή τη Σύνοδο Κορυφής, όπου αποτυπώθηκε η ακόμα πιο αντιδραστική κατεύθυνση της ΕΕ για τη διαχείριση των προσφυγικών κυμάτων. Την ίδια στιγμή που καλεί το λαό να στηρίξει αυτήν την προσπάθεια, προχωρά σε συμφωνίες για να πολλαπλασιαστούν οι ξεριζωμένοι που εγκλωβίζονται στην Ελλάδα, απαγορεύοντας τη μετακίνησή τους στις χώρες προορισμού τους. Ζητά ένταση της καταστολής στα σύνορα και απαρέγκλιτη εφαρμογή της συμφωνίας με την Τουρκία, και εφαρμόζει όλη την αντιδραστική πολιτική για την παροχή ασύλου στα θύματα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Και αυτά σε συνέχεια των διευκολύνσεων και της στήριξης που παρέχει στους ιμπεριαλιστές για να συνεχίζεται το μακελειό στη Μέση Ανατολή, το οποίο γεννά τα προσφυγικά κύματα.
Ξεπεσμένη αντιπαράθεση για να υπηρετηθεί η αναμόρφωση
Οσο κλιμακώνεται σε όλα τα επίπεδα η επίθεση στα εργατικά - λαϊκά στρώματα, τόσο ξεπέφτει και η αντιπαράθεση ανάμεσα στα αστικά κόμματα σε πλευρές που δεν αγγίζουν αυτήν τη στρατηγική. Τόσο περισσότερο φανερώνεται ότι όλοι μαζί συγκλίνουν στους στόχους της καπιταλιστικής ανάκαμψης, δηλαδή της επίθεσης διαρκείας στους εργαζόμενους. Οι διεργασίες που συντελούνται στο αστικό πολιτικό σκηνικό με αφορμή το Σκοπιανό, που περιλαμβάνουν αποχωρήσεις και μετακινήσεις βουλευτών, απειλές και εκβιασμούς, καταγγελίες για εμπλοκή επιχειρηματικών κέντρων κ.λπ., είναι ενδεικτικές της μπόχας που συνοδεύει μια πολιτική κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του κεφαλαίου. Μέσα από αυτήν την μπόχα παλεύει να αναμορφωθεί το πολιτικό σύστημα, για να σερβίρει νέες αυταπάτες στα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Είναι πρόκληση να παριστάνει η κυβέρνηση το «θύμα επιχειρηματικών συμφερόντων». Οπως και κάθε αστική κυβέρνηση, άλλωστε, είναι τμήμα τέτοιων σχεδιασμών, υλοποιώντας τα μέτρα που παραγγέλνουν οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές και οι άλλοι καπιταλιστές. Οι κάλπικες διαχωριστικές γραμμές που πασχίζει να συντηρήσει με κάθε αφορμή η κυβέρνηση απέναντι στη ΝΔ γίνονται θρύψαλα όταν η συζήτηση φτάνει στο «διά ταύτα». Είτε στη «διευθέτηση» του κρατικού χρέους, είτε στην «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» των Βαλκανίων, είτε στη διαχείριση του Προσφυγικού, είτε στην «αντιμετώπιση της διαπλοκής», αποκαλύπτεται ότι υπηρετούν την ίδια ακριβώς στρατηγική.
Ολοι τους μαζί υπηρετούν ένα σύστημα σάπιο μέχρι το μεδούλι, που στηρίζεται στο κυνήγι της καπιταλιστικής κερδοφορίας και που με κάθε ευκαιρία κάνει φανερό ότι το κυνήγι αυτό δεν μπορεί να συμβιβαστεί με την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Αυτό αποδεικνύεται πια όλο και συχνότερα, σε κάθε μικρό και μεγάλο λαϊκό πρόβλημα. Η πραγματικότητα αυτή «φωνάζει», ειδικά μπροστά στις μεγάλες καταστροφές που φορτώνονται στα λαϊκά νοικοκυριά, όπως αποδείχθηκε ξανά στη Μάνδρα, σε συνοικίες της Θεσσαλονίκης και αλλού, όπου οι κάτοικοι μαζεύουν ξανά τα κομμάτια τους μέσα από τη λασπουριά. Ειδικά η αθωράκιστη Μάνδρα, που πριν από εφτά μήνες θρήνησε 24 νεκρούς, με την κυβέρνηση να απαντάει με μία ακόμα «αναπτυξιακή» φιέστα, γίνεται εμβληματικό παράδειγμα για το ότι αυτή η πολιτική είναι εγκληματική για την εργατική τάξη.
Απάντηση των εργαζομένων δεν μπορεί να είναι η παραίτηση, ο συμβιβασμός με τα ψίχουλα. Μόνο η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, οργανωμένοι στα σωματεία τους, συσπειρωμένοι στην πάλη, διεκδικώντας ανυποχώρητα την ικανοποίηση των αναγκών τους, μπορούν να βάλουν εμπόδια, να αποσπάσουν έστω και προσωρινά μέτρα ανακούφισης. Οσο αναπτύσσεται αυτή η σκληρή πάλη, αγκαλιάζοντας όλο και περισσότερους χώρους δουλειάς και κλάδους, τόσο περισσότερο θα χρεοκοπούν και οι αυταπάτες, θα ακυρώνεται στην πράξη η προσπάθεια της κυβέρνησης να κερδίσει την «υπομονή» των εργαζομένων σε θυσίες για να κατοχυρώνεται η ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου.
Τώρα πρέπει να φτάσει σε ακόμα περισσότερους ανθρώπους του μόχθου το κάλεσμα συμπόρευσης με το ΚΚΕ. Είναι καιρός να κατασταλάξουν πιο ώριμα συμπεράσματα από τα τελευταία χρόνια, και αυτό να μεταφραστεί σε πιο μαχητικούς αγώνες, σε συμβολή στην ανασύνταξη του κινήματος για να περάσει στην αντεπίθεση. Είναι χιλιάδες οι εργαζόμενοι που εκτιμούν τη δράση του Κόμματος, προβληματίζονται από τις παρεμβάσεις του, λένε με κάθε τρόπο ότι «κάτι πρέπει να γίνει». Σε αυτόν τον κόσμο πρέπει να απευθυνθούμε θαρρετά, ανεξάρτητα από το τι ψήφισε σε προηγούμενες εκλογικές μάχες. Να γίνει θέμα συζήτησης η διέξοδος που προτείνει το ΚΚΕ, το κάλεσμα για αλλαγή των συσχετισμών παντού, η ενίσχυση της αντικαπιταλιστικής πάλης, της Κοινωνικής Συμμαχίας για τη ριζική ανατροπή αυτής της κατάστασης.

Ποιο τέλος ήρθε;





Copyright 2018 The Associated
Η πρόσφατη συμφωνία του Γιούρογκρουπ για το κλείσιμο της 4ης «αξιολόγησης» και την προσωρινή διευκόλυνση για την αποπληρωμή του κρατικού χρέους έγινε στο φόντο της όξυνσης των ενδοαστικών αντιθέσεων.
Εκφραση των οποίων είναι ο «εμπορικός πόλεμος» ανάμεσα στις ΗΠΑ και την ΕΕ. Αντιθέσεις που οξύνονται και στο εσωτερικό της ΕΕ λόγω της ανισόμετρης ανάπτυξης και ενισχύουν τις φυγόκεντρες τάσεις, προκαλώντας ανησυχία για την πορεία στην οικονομία της Ευρωζώνης.
Εκφραση των αντιθέσεων αποτελεί και η διαπάλη για τη διαχείριση του χρέους των κρατών - μελών της ΕΕ, ως τμήμα της μοιρασιάς των ζημιών από την κρίση και των κερδών από την ανάπτυξη. Η πορεία του δημόσιου χρέους αποτελεί αντανάκλαση της ανισομετρίας, με τη Γερμανία να βλέπει το δημόσιο χρέος της να μειώνεται και να φτάνει στα προς κρίσης επίπεδα, στο 64,1%, ενώ αντίθετα τα χρέη της Γαλλίας και της Ιταλίας να εκτοξεύονται στο 97% και 131,8%, αντίστοιχα. Διαπάλη στην οποία παρεμβαίνουν και οι ΗΠΑ μέσω του ΔΝΤ απέναντι στη Γερμανία.
Στο Γιούρογκρουπ επήλθε ένας προσωρινός συμβιβασμός για να μην ανοίξει συνολικά το ζήτημα του χρέους και της διαχείρισής του σε επίπεδο Ευρωζώνης αλλά και για να καθησυχαστούν οι όποιες ανησυχίες για την πορεία της αποπληρωμής του ελληνικού κρατικού χρέους. Γι' αυτό και «θωράκισαν» την ομαλή πορεία αποπληρωμής του με ασφαλιστικές δικλίδες τα τεράστια πρωτογενή πλεονάσματα και με ένα αυστηρό πλαίσιο «μεταμνημονιακών δεσμεύσεων».
Οι μεταμνημονιακές δεσμεύσεις για τη βιωσιμότητα του χρέους
Η κυβέρνηση πανηγυρίζει ότι μαζί με την ολοκλήρωση της 4ης «αξιολόγησης» αποφασίστηκαν και τα μεσοπρόθεσμα μέτρα διαχείρισης του κρατικού χρέους. Αυτά τα μέτρα για τη διευκόλυνση της αποπληρωμής του χρέους συνοδεύτηκαν από τα μακροχρόνια πρωτογενή πλεονάσματα και από ένα προσδιορισμένο ως προς το περιεχόμενό του πρόγραμμα μεταμνημονιακών δεσμεύσεων, την υλοποίηση των οποίων θα παρακολουθούν οι τριμηνιαίοι έλεγχοι από την πλευρά των δανειστών στο πλαίσιο του καθεστώτος της Ενισχυμένης Εποπτείας. Το ΔΝΤ θα συμμετέχει ως τεχνικός σύμβουλος για τη σύνταξη των τριμηνιαίων εκθέσεων.
Η επιμήκυνση των δανείων του EFSF, το «πάγωμα» των επιτοκίων, η επιστροφή των κερδών από τα ελληνικά ομόλογα και η δημιουργία ενός «μαξιλαριού ασφαλείας» για την έξοδο στις αγορές δημιουργούν έναν επιπλέον χώρο ρευστότητας στην ελληνική οικονομία για την κρατική στήριξη των επενδύσεων και αφετέρου διευκολύνει τα funds και τους επενδυτές να τοποθετήσουν τα κεφάλαιά τους σε ελληνικά ομόλογα με μεγαλύτερη ασφάλεια από τη στιγμή που μεταφέρεται στο 2032 η αποπληρωμή των 96 δισ. ευρώ.
Ομως, τα σπασμένα της διευκόλυνσης στην αποπληρωμή του δημόσιου χρέους θα κληθούν να τα πληρώσουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα για να επωφεληθούν οι δανειστές και οι επιχειρηματικοί όμιλοι. Αυτό, άλλωστε, διασφαλίζει η «σιδερένια φτέρνα» των μνημονιακών δεσμεύσεων.
Στο παράρτημα της απόφασης του Γιούρογκρουπ καταγράφονται οι έξι ενότητες των ειδικών δεσμεύσεων για τη διασφάλιση της συνέχισης και ολοκλήρωσης των «μεταρρυθμίσεων», οι στόχοι των οποίων εξειδικεύονται στο Τεχνικό Μνημόνιο (ΤΜU) που συνοδεύει τη συμφωνία.
Οι έξι ενότητες των αντιλαϊκών δεσμεύσεων είναι:
1. Δημοσιονομικές και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις
Σε αυτήν περιλαμβάνεται η δέσμευση της Ελλάδας για τη διασφάλιση των πρωτογενών πλεονασμάτων με βάση τα μέτρα που έχουν συμφωνηθεί και νομοθετηθεί. Αυτά τα μέτρα είναι: Η κατάργηση της «προσωπικής διαφοράς» από 1.1.2019 για τις κύριες και επικουρικές συντάξεις, ύψους 2,9 δισ. ευρώ. Η κατάργηση, από το Δεκέμβρη του 2019, του ΕΚΑΣ. Το 2019 θα διατεθούν γι' αυτό μόνο 45 εκατ. ευρώ από 853 εκατ. ευρώ που δίνονταν το 2015. Η σταδιακή αύξηση των εισφορών στους αγρότες έως το 2022, που θα ανέλθει στο 20% του εισοδήματός τους. Η αναστολή των πενιχρών αναπροσαρμογών βάσει του πληθωρισμού στις συντάξεις, μετά τις συνεχείς μειώσεις, που προέβλεπε ο αντιασφαλιστικός νόμος Κατρούγκαλου από το 2019 στο 2022. Η μείωση του αφορολόγητου από 1.1.2020, που θα αποφέρει 1,9 δισ. ευρώ στα ταμεία του κράτους από τις τσέπες των μισθωτών, συνταξιούχων και αγροτών.
Στις δε προβλέψεις της η Κομισιόν περιορίζει κατά 50% το δημοσιονομικό χώρο που προβλεπόταν από τα υπερπλεονάσματα του Μεσοπρόθεσμου 2019 - 2022. Δημοσιονομικός χώρος, ο οποίος θα αξιοποιείται από την κυβέρνηση για τη χρηματοδότηση των περιβόητων αντισταθμιστικών μέτρων. Μέσω των οποίων επιδιώκεται όχι μόνο η αναδιανομή της φτώχειας, οι λιγότερο φτωχοί θα πληρώσουν για τους εξαθλιωμένους, αλλά και η αναδιανομή προς όφελος του κεφαλαίου, από τη στιγμή που το 30% των αντισταθμιστικών μέτρων θα πηγαίνει κατευθείαν στις τσέπες των επιχειρηματικών ομίλων, μέσω της μείωσης των φορολογικών συντελεστών, της χρηματοδότησης των αναπτυξιακών κινήτρων και της επιδότησης της απασχόλησης.
Τονίζεται, επίσης, ότι τα όποια αντίμετρα θα πρέπει να έχουν τη σύμφωνη γνώμη των «θεσμών».
2. Κοινωνική Πρόνοια
Επανεξέταση των επιδομάτων αναπηρίας στη βάση της λειτουργικής αξιολόγησής τους, η οποία θα οδηγήσει σε περιορισμό των δικαιωμάτων. Η δε πρόβλεψη για τη δημιουργία Κέντρων Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας θα οδηγήσει στην υποβάθμιση των παροχών για τα λαϊκά στρώματα. Κέντρα υποστελεχωμένα με αποσπασμένους από άλλες μονάδες Υγείας και με προσωρινές μορφές απασχόλησης.
3. Χρηματοπιστωτική σταθερότητα
Ενεργοποίηση των αλλαγών στο νόμο Κατσέλη, για αυστηροποίηση των κριτηρίων ένταξης και περιορισμό της προστασίας της πρώτης κατοικίας, στο πλαίσιο της μείωσης των μη εξυπηρετούμενων δανείων για την εξυγίανση του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Καθορίζεται το χρονοδιάγραμμα για τη στρατηγική εξόδου του ΤΧΣ από τις συστημικές τράπεζες μέσω της πώλησης των μετοχών τους.
4. Αγορές εργασίας και προϊόντων
Διατήρηση του αντεργατικού νομοθετικού πλαισίου, ενώ η όποια αναπροσαρμογή του κατώτατου μισθού θα πρέπει να διασφαλίσει την ανταγωνιστικότητα. Υπέρτατος κριτής η διασφάλιση του καπιταλιστικού κέρδους.
Συνέχιση της «απελευθέρωσης» της αγοράς Ενέργειας. Η εκποίηση των λιγνιτικών μονάδων που διαχωρίστηκαν από τη ΔΕΗ πρέπει να ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος του 2018.
Στον Τουρισμό περιλαμβάνεται η άρση των περιορισμών για τα σκάφη αναψυχής, για τα τουριστικά λεωφορεία και την ενοικίαση αυτοκινήτων με οδηγό. Ενώ για τις ιδιωτικές κλινικές προβλέπεται η περαιτέρω μείωση των όποιων περιορισμών για τη λειτουργία τους.
5. Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας (Υπερταμείο) και ιδιωτικοποιήσεις
Στο τρένο των ιδιωτικοποιήσεων επιβιβάζονται: Το αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος», ο ΔΕΣΦΑ, τα ΕΛΠΕ, η ΔΕΠΑ, η Εγνατία, η ΕΥΔΑΠ, η ΕΥΑΘ, μετοχές της ΔΕΗ, τα λιμάνια Αλεξανδρούπολης, Καβάλας, Ηγουμενίτσας, Κέρκυρας, οι υποθαλάσσιες αποθήκες της Καβάλας, η μαρίνα του Αλίμου, κ.ά.
6. Δημόσια Διοίκηση
Ολοκλήρωση μεταρρυθμίσεων για τον εκσυγχρονισμό της διαχείρισης και «αξιολόγησης» του ανθρώπινου δυναμικού, ολοκλήρωση του τρίτου κύματος κινητικότητας στο Δημόσιο.
Στο πλαίσιο της «αποπολιτικοποίησης» της Δημόσιας Διοίκησης και αξιολόγησης των κριτηρίων για τον διορισμό των γενικών γραμματέων, που με κριτήριο την «τεχνοκρατική επάρκεια» επιδιώκεται η διαμόρφωση μιας κρατικής γραφειοκρατίας στρατευμένης στην υλοποίηση της αντιλαϊκής και αντεργατικής πολιτικής.
Το κυβερνητικό αφήγημα και η βολική αντιπολίτευση
Η δυσβάστακτη πραγματικότητα για τα λαϊκά νοικοκυριά αλλά και η κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης αποκαθηλώνουν το κυβερνητικό αφήγημα.
Αποτελεί πρόκληση ο ισχυρισμός της κυβέρνησης περί τέλους των μνημονίων, από τη στιγμή που όλοι οι μνημονιακοί νόμοι διατηρούνται, νέα αντιλαϊκά μέτρα έχουν νομοθετηθεί υπό το πρίσμα των ματοβαμμένων πρωτογενών πλεονασμάτων που θα σημαδεύουν τη ζωή τους για τις επόμενες δεκαετίες.
Η «νέα σελίδα» που αναγγέλλει η κυβέρνηση αφορά στην απρόσκοπτη ικανοποίηση των αναγκών του κεφαλαίου. Γι' αυτό άλλωστε και ο ΣΕΒ όχι μόνο ζητάει να αξιοποιηθεί η συμφωνία σε κλίμα πολιτικής συναίνεσης, αλλά και να αποφευχθεί το ξήλωμα των μεταρρυθμίσεων και να δοθεί περισσότερη έμφαση στις μειώσεις του «μη μισθολογικού κόστους».
Η κυβερνητική πολιτική διαπνέεται από την εφαρμογή μιας παραλλαγής του αλήστου μνήμης θεωρήματος του «ρετιρέ». Προβάλλει νέες διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στους λιγότερο φτωχούς και τους εξαθλιωμένους για να συγκαλύψει την αταλάντευτη στήριξή της στα μονοπώλια.
Το κυβερνητικό αφήγημα επιδιώκει την απενοχοποίηση του καπιταλισμού, αναδεικνύοντας ως κύριο υπεύθυνο των μνημονίων το πελατειακό σύστημα, τη διαφθορά και τη διαπλοκή. Επιδιώκει να στρατεύσει ευρύτερα λαϊκά στρώματα «κάτω από ξένη σημαία».
Αξιοποιεί την ανούσια αντιπαράθεση με τη ΝΔ για να πολώσει το κλίμα, διευκολύνοντας τον νέο διπολισμό και εγκλωβίζοντας τη λαϊκή δυσαρέσκεια ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη.
Αντιλαϊκή επίθεση χωρίς ημερομηνία λήξης
Οχι μόνο εξαιτίας της δέσμευσης για πρωτογενή πλεονάσματα έως το 2060, αλλά και γιατί στο επίκεντρο των μεταρρυθμίσεων του κυβερνητικού «αναπτυξιακού» σχεδίου βρίσκεται ο Μινώταυρος της θωράκισης της ανταγωνιστικότητας των καπιταλιστικών επιχειρήσεων.
Δεν υπάρχει πλέον χώρος για καμία αυταπάτη. Η οργάνωση της λαϊκής πάλης στοχεύοντας τον πραγματικό αντίπαλο για γενικότερες ρήξεις και ανατροπές και η συμπαράταξη με το ΚΚΕ αποκτά επείγοντα χαρακτήρα.

Του
Νίκου ΚΑΡΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ*
* Ο Νίκος Καραθανασόπουλος είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Κόμματος

TOP READ