27 Μαΐ 2012

Η Ευρώπη αλλάζει" ... στη χώρα του ποτέ


Η Ευρώπη αλλάζει" ... στη χώρα του ποτέ 







"H Ευρώπη αλλάζει κι αυτό είναι βεβαιο" είπε η Ζωή Κωνσταντοπούλου σε πρωινή εκπομπή.
"Αλλάζει κι από υπηρέτης των συμφερόντων των τραπεζιτών, επιστρέφει σε αυτό που ήταν από την αρχή ο σκοπός της που είναι η ευημερία των λαών"!! 
 Τα δυο θαυμαστικά ειναι λίγα για τη φοβερή και τρομερή δήλωση που δείχνει που είναι το μυαλό, άντε να δεχτώ πως δεν είναι η άποψη όλων και μου πειτε πως είμαι άδικος, των συντριπτικά περισσότερων στο Συριζα.


 Από τι φαίνεται πως αλλάζει "η Ευρώπη" βρε παιδιά;
 Από τις δηλώσεις του σύντροφου Ολάντ που παει να βγει Σαρκοζικότερος του Σαρκοζύ πριν προλάβει να κλείσει 2 βδομάδες πρόεδρος;  
 Από τη χυδαία επίθεση που κάνουν τα διευθυντήρια είτε σαν θεσμοί είτε ατομικά ο καθε εκπρόσωπος της ΕΕ(αξιωματούχοι των eurogroup, ecofin, comission κλπ) προσπαθώντας να επηρρεάσουν τον ελληνικό λαό;
 Από το πυρ ομαδόν δεξιών και σοσιαλδημοκρατών περί ανάγκης τηρησης των δεσμευσεων της Ελλάδας; 
 Από την επίσκεψη επιτήρρησης και νουθεσίας του κ.Σούλτζ πριν λίγες μέρες;
 Από τις δηλώσεις του "κόκκινου" Ντάνυ που λεχει γίνει από κόκκινο πανι κόκκινο χαλί στα πατώματα των καπιταλιστικων θεσμών;
 Από τον τρόπο που υποδέχτηκαν τις απόψεις του Συριζα οι Ευρωπαίοι σοσιαλδημικράτες στην περιοδεία του αρχηγού του; Από τι;


 Η "Ευρώπη",όπως λεει πονηρά η κ.Κωνσταντοπούλου για να μπορεί να ελλιχθεί ανάμεσα στη διάθεση των λαών και την ΕΕ, δεν αλλάζει και δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Η ΕΕ είναι ενα κατασκεύασμα του μεγάλου ευρωπαικού κεφαλαίου που δεν έχει καμια σχέση με την εξυπηρετηση των συμφερόντων των λαών. Η ΕΕ δεν είναι ένα ραντεβού των πρωθυπουργών και των υπουργών οικονομικών που κάθονται και συζητάνε ελεύθερα και χαλαρα πίνοντας τον καφέ τους. Η "Ευρωπη" είναι η ΕΕ του Μααστριχτ, που είναι ένας απόρθητος θώρακας προστασίας μονοπωλιακών συμφερόντων, ένα σύνολο νομικών πλαισίων που διαρκώς "μεταρρυθμίζεται" και "εκσυγχρονίζεται" προς όλο και συντηρητικώτερη και αντιλαικότερη κατεύθυνση -βλέπε συνθήκη της Λισσαβώνας που την κατήγγειλε και ο Συριζα- που δεν φτιάχτηκαν για το καλό μας, κι αν έχει μείνει λίγη Αριστερη λογική και σοβαρότητα εκεί ας το ομολογήσουν. Κι αν είναι να περιμενουμε μέχρι να βάλουν τα μονοπώλια που βρίσκονται πίσω από την ΕΕ λευκά φτερά και να γίνουν άγγελοι που θα προστατευουν τους λαούς και να "επιστρεψει η ΕΕ στον αρχικό της σκοπό που ήταν η ευημερία των λαών" τότε δε μιλάμε για δευτερα παρουσία, όπως κατηγόρησαν το ΚΚΕ, αλλά για καταστροφική "πολιτική αφέλεια" για να χρησιμοποιήσω την πιο επιεική λέξη που μπορώ. Πιο "αφελής" πεθαίνεις ή μάλλον σκοτώνεις. Πιο αυταπάτη λέγεται και παραίσθηση.
 Ειλικρινά θα ήθελα τη γνωμη των φίλων του Συριζα για το θέμα. Ειναι η ΕΕ μηχανισμός ευημερίας των λαών; Τι λένε οι αγωνιστές του Συριζα με τους οποίους πολλές φορές περπάτησα στις πορειες ακούγοντάς τους να φωνάζουν "Ουτε ΕΕ ουτε ΔΝΤ"; Δυστυχώς αυτό που αλλάζει δεν είναι η "Ευρώπη".
 Αλλο είναι αυτό που αλλάζει και δεν θέλετε να το δείτε...Φιλικά και χωρίς καμία εμπάθεια το λέω.


 Δυστυχώς 2 χρόνια εξαθλίωσης ενορχηστρωμένα από την ΕΕ δεν έβαλαν μυαλό σε αυτούς που υπερψήφιζαν το Μααστρχτ το 1992 πιστεύοντας οτι μπορούσαν να το αλλάξουν. Οσο κι αν "βάλουμε το σύμπαν να συνομωτήσει", 'οσες προσευχες κι αν κάνουν κάποιοι να τους δικαιώσει ο χρόνος, ο καπιταλισμός δεν πρόκειται να γίνει φιλολαικός. Ουτε στην δευτέρα ούτε στην τρίτη παρουσία ούτε στη χώρα του ποτέ...


 ΥΓ1: Ρωτούν πολλοί τι ήταν αυτό που με έχει κάνει να αλλάξω στάση και να κάνω τόσο σκληρή κριτική στον Συριζα. Εγω άλλαξα στάση;
 ΥΓ2: Ρίξτε μια ματιά στο άρθρο του Γ.Δελαστίκ στο σημερινό ΕΘΝΟΣ. Δίνει χρήσιμες πληροφορίες για τη συμπεριφορά των ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών (Οχι μόνο προς τον Σύριζα) Η ΕΕ, η "Ευρώπη" όπως την λένε όσοι θέλουν να κρύψουν το ρόλο της και τη σκληρή αλήθεια, πραγματι αλλάζει αλλά ακριβώς προς την αντίθετη κατευθυνση, όπως είναι λογικό, όσο δυναμώνουν οι αέρηδες της κρίσης και υπάρχει ανάγκη στήριξης ενός συστήματος που τρίζει. Η ΕΕ στην απλή ερώτηση "Η με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες" ας μην κάνουμε πως δεν ξέρουμε τι θα απαντήσει. 
 Αναρτήθηκε από  Γιώργος Σαρρής

Και ξαφνικά....χρεοκόπησε η Καταλωνία!


Και ξαφνικά....χρεοκόπησε η Καταλωνία! 


Κι εκεί που όλοι μιλούσαν για την Ελλάδα ξαφνικά η βόμβα έσκασε αλλού.
 Η Καταλωνία μία από τις 17 αυτόνομες περιοχές (ισπ. Comunidades Autónomas) που απαρτίζουν το Βασίλειο της Ισπανίας με πληθυσμό 7 εκατομμυρίων κατοίκων δήλωσε αδυναμία πληρωμών!!
 Τα σπρεντς της Ισπανίας ξανατράβηξαν την ανηφόρα -αν και όχι ανάλογα με την είδηση- και ο Ραχόι πρεπει να βρει άλλη δικαιολογία για τις αιτίες της κρίσης στην Ισπανία και να αφήσει την Ελλάδα στην "ησυχία της".
 Μετά την αναστολή διαπραγμάτευσης της τέταρτης μεγαλύτερης τράπεζας, της Bancia, χθες η  Καταλονία ζήτησε βοήθεια και την αναχρηματοδότηση του χρέους της.
 Μαυρα σύννεφα κατάμαυρα λοιπόν στον Ιβηρικό ουρανό καθώς η περιφέρεια, που αντιπροσωπεύει το 1/5 της ισπανικής οικονομίας, δε μπορεί μέχρι το τέλος του μήνα να εξυπηρετήσει τις υποχρεώσεις της.


Ο δεξιός εθνικιστής  Artur Mas, πρόεδρος της Καταλωνίας, σήκωσε τα χέρια ψηλά λοιπόν και ζητάει άμεσα βοήθεια για να πληρώσει τις υποχρεώσεις του που ούτε λίγο ούτε πολύ φτάνουν τα 13δις ευρώ ως το τέλος του χρόνου!
"Το εντελώς παράλογο", γράφει το Πρωτο Θέμα,  "είναι πως το χρέος της Καταλονίας ελέγχεται, σε ποσοστό περί το 25%, από μικροομολογιούχους οι οποίοι έχουν τοποθετήσει τις οικονομίες τους στα λεγόμενα «πατριωτικά ομόλογα» (patriot bonds). Και τώρα κινδυνεύουν να χάσουν τα πάντα."


 Αυτά πρέπει να τα βλέπουν αυτοί που νομίζουν πως κομίζουν νέες σωτήριες ιδέες , έντός συστήματος, που θα σώσουν την άσωστη κάτάσταση. Οσο πιο γρήγορα καταλάβουν πως πρεπει ο λαός να ξέρει την αλήθεια και να ετοιμάζεται για σύγκρουση με την ΕΕ και τους εγχώριους προστατευόμενούς της τόσο το καλύτερο.


Να πουμε  ακόμη οτι παρά το παράξενο ότι ο Αρτουρ Μας ζητάει βοήθεια από την κεντρική κυβέρνηση την ώρα ακριβως που μιλάει για ανεξαρτητοποίηση της Περιφέρειας από τον κυβερνητικό έλεγχο, αυτό δεν αμβλύνει τις αυτονομιστικές διαθέσεις στην περιφέρεια αυτή αφού οι  Καταλανοί θεωρούν πως  άν  ήταν ανεξάρτητοι δεν θα είχαν χτυπηθεί  από την οικονομική κρίση σε τέτοιο βαθμό.
 Αντε τωρα θα μου πείτε, να τα βγάλει πέρα η Ισπανια χωρίς Μπαρτσα... 
 Η Καταλούνια να πούμε οτι είναι  η πλουσιότερη  περιοχή της Ισπανίας και το  ΑΕΠ της φτάνει συνολικά το ΑΕΠ της Ελλάδας! 


 Καλά ξεμπερδέματα λοιπόν και σ'αυτούς αλλά και σε όλους όσους νομίζουν πως θα ξεμπερδέψουν το κουβάρι μπερδεύοντάς το ακόμη περισσότερο με ψέματα 
 Αναρτήθηκε από  Γιώργος Σαρρής

Εξωτερική επίθεση για την έσω υπονόμευση του ΚΚΕ.


Εξωτερική επίθεση για την έσω υπονόμευση του ΚΚΕ.


Εξωτερική επίθεση για εκ των έσω υπονόμευση του ΚΚΕ
Ένα κείμενο που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο με παραπλανητικό τίτλο «ΔΗΛΩΣΗ ΜΕΛΩΝ ΚΑΙ ΣΤΕΛΕΧΩΝ ΤΟΥ ΚΚΕ» http://neaspora.blogspot.com/ θέλει να παρουσιαστεί ως η «βαθιά ψυχή του ΚΚΕ» που ανησυχεί σφοδρά για τον «εκλογικό κατήφορο» που πήρε το κόμμα. Χρησιμοποιεί κοινότυπες εκφράσεις που κυκλοφορούσαν στις πλατείες και τις μεταφράζει δήθεν σαν «στεντόρεια φωνή» του «γνήσιου» ΚΚΕ!

Θα πω κάτι εν των προτέρων. Κυκλοφορούν τέτοιες σκέψεις σε πολλούς αριστερούς, άσχετα αν είναι σωστές ή λαθεμένες. Ωστόσο οι συντάκτες και δίκαιο να είχαν, ο τρόπος παρέμβασής τους την ώρα που όλη η αστική τάξη και όλα τα μέσα ενημέρωσης που διαθέτει, επιτίθενται στο ΚΚΕ τους κάνει από αναξιόπιστους μέχρι ύποπτους.
Το κείμενο της «Νέας Σποράς» στην καλύτερη περίπτωση γράφτηκε από μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην μέλη του ΚΚΕ που «καίγονται» να δικαιωθούν για τη φυγή και διολίσθησή τους σε θέσεις προδοσίας ακόμη και έναντι της γνωστής από παλιά ανατρεπτικής Αριστεράς. Τη χειρότερη περίπτωση δεν χρειάζεται να τη σχολιάσω, είναι ολοφάνερη.

Ο τρόπος γραφής δείχνει τη συλλογή διάφορων σχολίων από τις πλατείες, την αναπαλαίωση και την μόχλευσή τους με το πρόγραμμα του ΚΚΕ για να πάρει νομιμοποίηση. 

Όσοι ήταν στις πλατείες αυτά τα άκουγαν συνεχώς, δεν είναι κάτι καινούριο.  

Ωστόσο αυτό που τους ξέφυγε είναι ο τρόπος γραφής. Ποτέ δεν γράφουν οι κομμουνιστές με αυτό τον τρόπο για τα λάθη της όποιας ηγεσίας. Θυμίζει και ολίγον σκοτεινές εποχές αυτός ο τρόπος όπως πχ «Η δυσκολία στην οποία έχει περιέλθει το κόμμα μας, από τη νέα διάταξη των πολιτικών δυνάμεων, είναι αποτέλεσμα της εγκληματικής, πραξικοπηματικής και μέχρι σήμερα αναιτιολόγητης εγκατάλειψης του προγράμματος του κόμματος εκ μέρους της ηγεσίας του, που ψηφίστηκε στο 15ο Συνέδριο,  και της γραμμής που εφαρμόζει στο εργατικό κίνημα».

Η σύνταξη του κειμένου «φωνάζει» και όσοι ξέρουν, ξέρουν… 

Δεν σχολιάζω το ότι είναι ανώνυμο γιατί είναι φανερό ότι θέλουν να μας πουν ότι θα τους διαγράψει το ΚΚΕ ενώ αυτοί δεν θέλουν να διαγραφούν αλλά θέλουν να δουλέψουν ανώνυμα στο εσωτερικό του κόμματος για να ανατρέψουν την ηγεσία… για το καλό του ΚΚΕ! Ανώνυμοι σωτήρες και αυτοί! Πάντα ανώνυμα για το καλό του κόμματος!  Δεν έχουν το θάρρος να παίξουν τα κεφάλια τους σαν κομμουνιστές που έχουν δίκαιο. Οι κομμουνιστές όμως που είναι πιστοί στα ιδανικά τους όπως αυτοί ισχυρίζονται ότι είναι δεν υπολογίζουν τις προσωπικές συνέπειες και θυσίες αλλά αυτό που τους ενδιαφέρει είναι πάνω απ όλα το κόμμα και η εργατική τάξη. Αυτοί οι νέοι "σωτήρες" βάζουν τη συνομωσία πάνω από το κόμμα.! 
Ασιατικές οικογενειακή υπόθεση: Σιωπηλή μειοψηφίας;

Οι συντάκτες του γράμματος σε σχέση με τους ριψάσπιδες της παρέας Ανδρουλάκη, Δραγασάκη, Δαμανάκη κλπ είναι φυσικά πολύ κατώτεροι. Εκείνοι τουλάχιστον πήγαν επώνυμα να καταλάβουν την ηγεσία του κόμματος για να το διαλύσουν μέσα τον ΣΥΝ και έπαιξαν τα κεφάλια τους. Αυτοί οι συντάκτες ή δεν υπάρχουν ή είναι συνειδητή 5η φάλαγγα μέσα στο ΚΚΕ. Όσο αληθοφανή και αν φαίνονται αυτά που γράφουν δεν είναι καθόλου δύσκολο να τα έχει συντάξει ο κάθε ΣΥΡΙΖΑΙΟΣ αλλά και ο κάθε σύγχρονος Μανιαδάκης και Τυρίμος. Αυτό δεν το υπολόγισαν οι συντάκτες και έτσι έχασαν.
 Τα ίδια προβλήματα και εκτιμήσεις για την ηγεσία,  αν τα διαπίστωναν οι κομμουνιστές, θα τα έγραφαν με εντελώς διαφορετικό τρόπο και ιδίως όχι με τρόπο που οι μόνοι που θα είχαν όφελος θα ήταν οι αντίπαλοι του ΚΚΕ και τα κέντρα που θέλουν τη διάσπαση και εξαφάνισή του. Μάλιστα την ώρα που όλα τα μέσα ενημέρωσης και τα κέντα εξουσίας θέτουν σε κυκλοφορία φανερά και υπογείως εκβιασμούς και πιέσεις για εγκατάλειψη, περιθωριοποίηση και διάλυση του ΚΚΕ, κάνει το κείμενο εντελώς αναξιόπιστο και ύποπτο. 

Επαναλαμβάνω γιατί έχει μεγάλη σημασία ότι το κείμενο γράφτηκε: ΜΕ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΕΙΧΑΝ ΟΦΕΛΟΣ ΘΑ ΗΤΑΝ ΟΙ ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ ΤΟΥ ΚΚΕ ΚΑΙ ΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΤΗ ΔΙΑΣΠΑΣΗ ΚΑΙ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ.

Ε, δεν είμαστε και χθεσινοί. 

Διάλογο και σχόλια για το θέμα μπορείτε να βρείτε στο: http://leninreloaded.blogspot.com/2012/05/blog-post_3126.html  

*Αν κάποιος νομίζουν ότι δεν θα γίνει λενινιστική εκτίμηση και κριτική της ηγεσίας του  ΚΚΕ μετά τις εκλογές για τη δράση της, είναι βαθιά γελασμένος. Όπως είναι βαθιά γελασμένος αν αναμένει από αυτή την κριτική τη διάλυση του ΚΚΕ, πόθος κάθε αστού και μικροαστού από το 1918. 

**Καλού - κακού ας έχουμε υπόψη την ανακοίνωση του ΚΚΕ http://www2.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=6849036 για τα αντι-ΚΚΕ μπλογκ που έχει γεμίσει το διαδίκτυο και παρουσιάζονται να είναι… ποιο ΚΚΕ από το ΚΚΕ!!! Παλιά τέχνη των αντιπάλων του να παρουσιάζονται με το προσωπείο του υπερεπαναστάτη και του υπερ- ΚΚΕ! 

 ***Δεν είμαι ούτε μέλος ούτε στέλεχος ούτε τίποτα στο ΚΚΕ. Όμως αυτοί που θέλουν να το διαλύσουν θα πρέπει να ξέρουν ότι θα με βρουν απέναντί τους και θα πρέπει να περάσουν και από το δικό μου πτώμα για να τα καταφέρουν. Δεκαετίες ολόκληρες με βρίσκουν μπροστά τους, δεν θα τους κάνω τώρα τη χάρη. Και δεν είμαι μόνος. Χιλιάδες φίλοι του ΚΚΕ είναι έτοιμοι να το υπερασπίσουν ακόμη και με τη ζωή τους. Είναι έτοιμοι να αναπληρώσουν τις όποιες απώλειες από θυσίες ή προδοσίες. Αυτό το κόμμα δεν ήταν ποτέ κόμμα των στελεχών και των ηγεσιών ακόμη και όταν φαινόταν έτσι. Ακόμη και με τα όποια λάθη της ηγεσίας. Γι αυτό δεν μπόρεσε να το εξοντώσει ποτέ κανένας.
 αν. Αριστερά και πολιτική

Ο ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ ΡΩΤΑΕΙ ΑΝ ΘΑ ΨΗΦΙΣΟΥΝ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ



Ο ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ ΡΩΤΑΕΙ ΑΝ ΘΑ ΨΗΦΙΣΟΥΝ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ

Αυτοί που "πονούν" για την "ενότητα" της Αριστεράς...
Αυτοί που ισχυρίζονται ότι είναι κατά του μνημονίου...
Δείτε τι απαντάνε όταν ο Ν. Μπογιόπουλος τους ρωτάει αν θα ψηφίσουν την πρόταση του ΚΚΕ για κατάργηση του μνημονίου και όλων των νόμων που το συνοδεύουν...



«Πλυντήριο» εργατοπατέρων


«Πλυντήριο» εργατοπατέρων
Μπροστά στις εκλογές οι εργαζόμενοι και όλος ο λαός πρέπει να δουν πίσω από τις εντυπωσιακές φράσεις των διαφόρων κομμάτων την ουσία της πολιτικής τους. Και αυτή αφορά και τη στάση που κρατούν συνδικαλιστικά στελέχη και παρατάξεις στους χώρους δουλειάς.
Εκεί όπου οι εργαζόμενοι παλεύουν για να μπορέσουν να επιβιώσουν και να ζήσουν την οικογένειά τους. Εκεί όπου κάθε μέρα, κάθε ώρα, η ταξική σύγκρουση καθορίζει τη ζωή της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Εκεί, όπου τα μνημόνια, οι αντεργατικοί νόμοι γίνονται πράξη και καταδικάζουν στην εξαθλίωση, στην πείνα, στην ανεργία.
Πώς αλλιώς δηλαδή μπορεί να κριθεί ένα πολιτικό κόμμα, αν δεν κριθεί και από τη στάση που κρατούν τα συνδικαλιστικά του στελέχη σε αυτούς τους χώρους, από το εάν με τη στάση τους εξυπηρετούν τα συμφέροντα των εργατών ή τους καταδικάζουν στην ηττοπάθεια, τη μοιρολατρία και τελικά την υποταγή και την απογοήτευση; Αυτό που έχει καθιερωθεί να λέγεται κυβερνητικός - εργοδοτικός συνδικαλισμός είναι από τα κύρια ζητήματα που πρέπει να απασχολεί τις εργατικές λαϊκές οικογένειες για να βγάζει συμπεράσματα για το τι καπνό φουμάρει κάθε κόμμα και πού το πάει.
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ 1ο:
Μόλις προχτές η πλειοψηφία στο ΔΣ της ΓΕΝΟΠ (Ομοσπονδία Εργαζομένων στη ΔΕΗ) αποφάσισε να υπογράψει ΣΣΕ που αποδέχεται τους μνημονιακούς νόμους για τη μεσοσταθμική μείωση των μισθών κατά 35% και την κατάργηση της μονιμότητας στις πρώην ΔΕΚΟ (μεταξύ αυτών και η ΔΕΗ).
Ιδιαίτερα αποκαλυπτική για τη στάση των παρατάξεων που υπηρετούν τη γραμμή της ταξικής υποταγής ήταν η συνεδρίαση του ΔΣ της Ενωσης Τεχνικών ΔΕΗ (το μεγαλύτερο σωματείο με 5.500 μέλη), που προηγήθηκε του ΔΣ της ΓΕΝΟΠ.
Σε αυτή τη συνεδρίαση σύσσωμη η ΣΑΔ (πρόσκειται στο ΣΥΡΙΖΑ), 12 από τα 14 μέλη της ΠΑΣΚΕ και ένα από τα εννέα μέλη της ΔΑΚΕ καταψήφισαν την πρόταση της «Αγωνιστικής Συνεργασίας» (συσπειρώνεται στο ΠΑΜΕ) να απορριφθεί αυτή η ΣΣΕ. Ο,τι προσχήματα κι αν χρησιμοποίησαν για να δικαιολογήσουν τη θέση τους, η ουσία είναι ότι στήριξαν μια συλλογική σύμβαση που χτυπά τους εργαζόμενους.
Με απλά λόγια, όλοι οι εκλεγμένοι συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ με την ψήφο τους έκαναν αποδεκτά όσα αντεργατικά προβλέπει το μνημόνιο.
Αναλόγως στο ΔΣ της ΓΕΝΟΠ το βασικό επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε από τις δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού για να στηρίξουν αυτή τη ΣΣΕ είναι η λογική που λέει ότι «έτσι γλιτώνουμε από τα χειρότερα»! Και εδώ τίθεται το εύλογο ερώτημα «τι χειρότερο μπορεί να υπάρξει από την απόλυση;».
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ 2ο:
Οι παρατάξεις της «Αυτόνομης Παρέμβασης» (ΣΥΡΙΖΑ) και της ΠΑΣΚΕ στην Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας (ΟΙΥΕ) αυτήν την περίοδο καλλιεργούν το έδαφος για τη «νομιμοποίηση» των εργοδοτικών απαιτήσεων και στον κλάδο του εμπορίου.
Η πλειοψηφία της ΟΙΥΕ διατυπώνει αιτήματα τα οποία διαμορφώνει με κριτήριο τις ανάγκες των εργοδοτών και όχι των εργαζομένων (σε συνάντηση με τους εργοδότες δήλωσε πως παίρνει υπόψη της τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι επιχειρήσεις).
Εχει διαγράψει οριστικά τη λογική της αγωνιστικής διεκδίκησης, καλλιεργώντας τη λογική του «διαλόγου» με την εργοδοσία.
Ετσι, διαμορφώνεται μια αντίληψη ότι η διεκδίκηση σημαντικών ζητημάτων όπως η ΣΣΕ δεν απαιτεί συλλογικό αγώνα, αλλά είναι μια υπόθεση κορυφών όπου οι εργαζόμενοι παρακολουθούν ως απλοί και άπρακτοι θεατές. Αυτές οι πλειοψηφίες στηρίζουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου βάζοντας εμπόδια στην αγωνιστική αφύπνιση και στην οργάνωση της ταξικής πάλης.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ίσως πρόκειται για δύο περιστατικά. Ομως, τα παραδείγματα είναι πολλά. Τα ζουν οι ίδιοι οι εργάτες στους χώρους δουλειάς. Που μέσα στο κίνημα, όπου πλειοψηφούν παρατάξεις του ΣΥΡΙΖΑ με αυτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, υπογράφουν τη μία μετά την άλλη τις συμβάσεις που περιλαμβάνουν μειώσεις μισθών ή άλλες αντεργατικές αποφάσεις.
Αυτή η στάση του ΣΥΡΙΖΑ στο συνδικαλιστικό τομέα δεν είναι τυχαία. Οπως τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μετατραπεί σε πλυντήριο εργατοπατέρων που δραστηριοποιούνταν σε πρωτοκλασάτες θέσεις στο χώρο του ΠΑΣΟΚ. Ο Αντώνης Κοτσακάς, πρώην κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, θεωρείται ο «οργανωτικός νους του νέου ΣΥΡΙΖΑ» («ΕΘΝΟΣ» 20.5.2012) που «κινητοποίησε παλιούς συνδικαλιστές, μέχρι και πρώην μέλη του ΚΣ της νεολαίας ΠΑΣΟΚ». Ο Γιώργος Ραυτόπουλος, πρώην κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ στο συνδικαλιστικό κίνημα, που προσχώρησε στο ΣΥΡΙΖΑ, θεωρείται πως έχει «ουσιαστική συμβολή στην ανασύνταξη του ΣΥΡΙΖΑ» («ΕΘΝΟΣ» 20.5.2012). Ο Π. Κουρουμπλής, πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, εντάχθηκε στο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και ο εργατολόγος Β. Μητρόπουλος, επίσης πρώην ΠΑΣΟΚ. Υπάρχουν και πολλοί άλλοι. Που απλά εξηγούν το πώς ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δυνατόν να λέει στο λαό ότι θα κάνει «αναδιανομή του πλούτου», χωρίς να συγκρουστεί με την εργοδοσία και το κράτος της και την ίδια ώρα στα συνδικάτα τα στελέχη του να παίζουν το ρόλο του υπασπιστή της εργοδοσίας...

Ανθρωποι και μνημεία στο «έλεος» της «κοινωνίας των πολιτών»...



«ΜΗ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ» ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ
Ανθρωποι και μνημεία στο «έλεος» της «κοινωνίας των πολιτών»...
Τη δυνατότητα προσλήψεων στην Αρχαιολογική Υπηρεσία μέσω ιδιωτών δίνει το αστικό κράτος

Γρηγοριάδης Κώστας
Η αποκάλυψη (11/5) του «Ριζοσπάστη» ότι, παραμονές των εκλογών, η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ άνοιξε διάπλατα το δρόμο για προσλήψεις στην Αρχαιολογική Υπηρεσία από τις «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις» και άλλους ιδιώτες, με διάφορες «ταμπέλες», ήταν η φυσική συνέπεια και συνέχεια της εφαρμοζόμενης πολιτικής εμπορευματοποίησης - ιδιωτικοποίησης του πολιτισμού από όλες τις κυβερνήσεις, κυρίως από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και μετά. Οπότε, η «ίδρυση» της ΕΕ ως εκείνου του απαραίτητου πολιτικού πλαισίου εντός του οποίου θα «ολοκληρωνόταν» η εφ' όλης της ύλης επίθεση του κεφαλαίου στα εργασιακά δικαιώματα για την αύξηση του κέρδους και την ισχυροποίηση της ανταγωνιστικότητάς του, στο «φόντο» της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, θα «σάρωνε» και κάθε πολιτισμική επίφαση για τον ρόλο του πολιτισμού στον καπιταλισμό.
Η «πρόσκληση» του υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού προς τις «ΜΚΟ», στις 23/4/2012, «Για υποβολή προτάσεων προώθησης ενεργητικών πολιτικών απασχόλησης στον πολιτισμό, στο επιχειρησιακό πρόγραμμα "Ανάπτυξη ανθρώπινου δυναμικού"», είναι κάτι παραπάνω από το χρήμα που θα μοιραστεί στους ιδιώτες, με την μορφή του κατασκευασμένου αστικού ιδεολογήματος της «κοινωνίας των πολιτών». Είναι κορύφωση της συνειδητής υποχώρησης του αστικού κράτους από τη διαχείριση της πολιτιστικής κληρονομιάς προς όφελος του κεφαλαίου, το οποίο σε αυτή τη φάση της ανάπτυξής του χρειάζεται να έχει αμεσότερη παρέμβαση σε αυτόν τον τομέα - «φιλέτο».
Η «Ανάπτυξη ανθρώπινου δυναμικού» είναι πρόγραμμα της ΕΕ, που η χρηματοδότησή του «αποτελεί εξ ολοκλήρου δημόσια δαπάνη» και «προέρχεται από κοινοτικούς και εθνικούς πόρους». Τα χρήματα αυτά θα δίνονται στις «ΜΚΟ», για να προσλαμβάνουν κόσμο κάθε ειδικότητας για τις ανάγκες της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας. Δηλαδή, οι «ΜΚΟ» θα είναι «μαγαζιά» ενοικίασης εργατικής δύναμης!
Η πρόσκληση αφορά στη «δημιουργία θέσεων απασχόλησης σε τοπικό επίπεδο, μέσω προγραμμάτων κοινωφελούς χαρακτήρα στον τομέα του πολιτισμού». Το πρόγραμμα περιλαμβάνει τη «συνεργασία» μεταξύ «φορέων μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, με καταστατική αρμοδιότητα την υλοποίηση δράσεων - μεταξύ άλλων - και στον τομέα του πολιτισμού ως δικαιούχων» και τις «περιφερειακές και ειδικές περιφερειακές υπηρεσίες (Εφορείες Αρχαιοτήτων, Υπηρεσίες Νεοτέρων Μνημείων και Τεχνικών έργων, μουσεία) καθώς και τα, εποπτευόμενα από το ΥΠΠΟΤ, ΝΠ ως συμπραττόντων φορέων, για την απασχόληση ανέργων σε έργα ή δράσεις κοινωφελούς χαρακτήρα στον πολιτιστικό τομέα»!
Ηδη στις 30/4 το ΥΠΠΟΤ, με έγγραφό του, ζήτησε από τις Εφορείες Αρχαιοτήτων να κάνουν «καταγραφή αναγκών σε προσωπικό των Περιφερειακών και Ειδικών Περιφερειακών Υπηρεσιών ΥΠΠΟΤ στο χώρο των υπηρεσιών κοινωνικού χαρακτήρα», για την «αντιμετώπιση κυρίως αναγκών φύλαξης των αρχαιολογικών χώρων και μουσείων, που δεν χαρακτηρίζονται ως πάγιες και διαρκείς και δεν μπορούν να καλυφθούν από το υπάρχον μόνιμο προσωπικό (π.χ. επιμήκυνση χρόνου επισκεψιμότητας αρχαιολογικών χώρων σε συγκεκριμένες χρονικές περιόδους αιχμής της τουριστικής κίνησης)»! Δηλαδή χρησιμοποιούν τις ελλείψεις της φύλαξης - που οι ίδιοι δημιούργησαν - ως πρόσχημα για το ολιγόμηνο «ξεζούμισμα» απελπισμένων ανέργων, αντί της μόνιμης και σταθερής δουλειάς με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.
Δεν σταματάνε, όμως, στη φύλαξη: «Επιπροσθέτως, σκοπείται η συνδρομή δράσεων με αναπτυξιακή διάσταση, όπως για παράδειγμα εργασίες που συμβάλλουν στη διευκόλυνση της προσβασιμότητας αρχαιολογικών χώρων, μνημείων και μουσείων (...) Οι συμπράττοντες φορείς (σ.σ. "ΜΚΟ" και Εφορείες Αρχαιοτήτων) πρέπει να χαρτογραφήσουν τις ανάγκες τους στο χώρο των υπηρεσιών κοινωνικού χαρακτήρα, με στόχο την αποτελεσματική λειτουργία τους και τη διασφάλιση της επισκεψιμότητας των αρχαιολογικών χώρων, μνημείων και μουσείων», καθώς και «σε εργασίες προστασίας, ανάδειξης και συντήρησης αρχαιολογικών χώρων, μνημείων, μουσείων και εν γένει πολιτιστικών υποδομών, οι οποίες συμβάλλουν στη διασφάλιση της προσβασιμότητας των πολιτιστικών χώρων στο ευρύ κοινό, αλλά και σε ειδικές κοινωνικές ομάδες (π.χ. ΑΜΕΑ)». Δηλαδή... σχεδόν τα πάντα!
Οι... «φίλοι των μνημείων» και ο «Καλλικράτης»
Τα παραπάνω κρύβουν έναν επιπλέον κίνδυνο: Ορισμένες «ΜΚΟ» που ήδη εμπλέκονται στη διαχείριση της πολιτιστικής κληρονομιάς μπορεί να εγείρουν και αξιώσεις να έχουν λόγο στο αρχαιολογικό έργο! Αλλωστε και γι' αυτό έχει «φροντίσει» ο δικομματισμός μέσω της συνειδητής, σταδιακής απαξίωσης και υποβάθμισης της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, γεγονός που έχει ήδη ανοίξει την όρεξη της «αγοράς». Για παράδειγμα, το 2008, μια «ΜΚΟ», η «Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού» (σσ. με «χορηγούς» όπως η «Κόκα Κόλα» και η «Ζήμενς») παρουσίασε έναν κατάλογο μνημείων που η Αρχαιολογική Υπηρεσία αδυνατούσε να συντηρήσει, με στόχο... «την αναζήτηση χορηγών που θα επιθυμούσαν να αναλάβουν την αναστήλωση ενός μνημείου»! Μάλιστα, οι υπεύθυνοι της οργάνωσης είπαν ότι οι ίδιες οι Εφορείες Αρχαιοτήτων (σσ. πάνω στην απελπισία τους προφανώς) αναζητούν από παντού χρήματα. Μιλάμε για μια εποχή προ «μνημονίων» και «κουρέματος» της κρατικής χρηματοδότησης και στον πολιτισμό και στα αποθεματικά του Ταμείου Αρχαιολογικών Πόρων.
Κάπως έτσι έφτασε η Αρχαιολογική Υπηρεσία το 2011 να μην μπορεί να εξασφαλίσει χρηματοδότηση ούτε καν για σωστικές ανασκαφές (σσ. δηλαδή για τις αναγκαίες διερευνητικές ανασκαφές με αφορμή την εκτέλεση κάποιου τεχνικού έργου) και να τρέχει να ψάχνει «χορηγούς» ακόμη και γι' αυτές! Ετσι, τον περσινό Ιούλιο η ΟΠΑΠ ΑΕ ενέκρινε πίστωση 60.000 ευρώ για την αρχαιολογική έρευνα στο Εθνικό Στάδιο Χανίων, αφού τα 40.000 ευρώ που έδωσε το ΥΠΠΟΤ γι' αυτό το σκοπό δεν έφταναν.
Να μην ξεχνάμε και το «αγαπημένο παιδί» της «κοινωνίας των πολιτών», το «Διάζωμα», μια «ΜΚΟ» που παρουσίασε το 2008 ο πρώην υπουργός Πολιτισμού του ΠΑΣΟΚ και δήμαρχος Καλαμάτας, Στ. Μπένος, με στόχο τη δημιουργία «συμπράξεων» και «κοινοπραξιών» με την τοπική διοίκηση, τις επιχειρήσεις, τις «ΜΚΟ» κλπ. ώστε να «αναλαμβάνουν τη μελέτη, την εκτέλεση, την παρακολούθηση και την αξιολόγηση έργων» στον τομέα της πολιτιστικής κληρονομιάς! Προς το παρόν το «Διάζωμα» δημιουργεί «κουμπαράδες» σε τράπεζες για τη διάσωση αρχαίων θεάτρων και μεσολαβεί (σ.σ. λες και χωρίς αυτό δεν θα γινόταν...) μεταξύ φορέων, ιδιωτών και του ΥΠΠΟΤ για εξεύρεση χρηματοδότησης!
Ο «Καλλικράτης», ως διοικητική αναδιάρθρωση του αστικού κράτους, με στόχο την καλύτερη εξυπηρέτηση των αναγκών του κεφαλαίου δε θα μπορούσε να αφήσει «αλώβητη» την πολιτιστική κληρονομιά, αποτελώντας (σσ. ως εξέλιξη ανάλογων προβλέψεων στον Κώδικα Δήμων και Κοινοτήτων του 2006) ένα ακόμη μέσο για την εισβολή των «ΜΚΟ» στον πολιτισμό.
Ετσι, με τον «Καλλικράτη» μεταφέρθηκε στις Περιφέρειες μια σειρά αρμοδιοτήτων μεταξύ των οποίων ο τουρισμός, η εκπαίδευση, ο πολιτισμός και ο αθλητισμός. Δηλαδή το σύνολο του «πακέτου» που περιλαμβάνει η σημερινή δομή του υπουργείου Πολιτισμού - Τουρισμού. Από το 2010 το ΚΚΕ προειδοποιούσε ότι, μεταξύ άλλων, ο «Καλλικράτης» θα σήμανε και αλλαγές, σε δυσμενή κατεύθυνση, στη δομή της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, όπως ακριβώς προωθήθηκε φέτος με το σχέδιο Οργανογράμματος του ΥΠΠΟΤ (σ.σ. προσωρινά «πάγωσε») που συρρικνώνει τις μονάδες της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας ανά περιφέρεια, αποδυναμώνοντας τη δυνατότητα κρατικής παρέμβασης στον έλεγχο των μνημείων, αρχαιολογικών χώρων και ανασκαφών, προς όφελος φυσικά των ιδιωτών.
Βέβαια, αυτές οι δομικές αλλαγές θα έχουν δυσμενείς επιπτώσεις και στο ήδη άθλιο εργασιακό καθεστώς στην Αρχαιολογική Υπηρεσία, το οποίο θα γίνει πιο «ευέλικτο» ώστε να εξυπηρετήσει τη νέα δομή, ενώ, οι περιφερειακές υπηρεσίες για την προστασία της κληρονομιάς θα λειτουργούν αποκλειστικά με βάση τα κριτήρια των «νέων» «αναγκών».
Η εργασιακή ομηρία, είτε με την «κλασική» μορφή της των συμβασιούχων στην Αρχαιολογική Υπηρεσία, είτε με τη μορφή της «ενοικίασης» εργαζομένων μέσω των «ΜΚΟ» είναι το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα της αθλιότητας και του αμοραλισμού του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος. Είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι άνθρωποι και μνημεία δεν έχουν κανένα μέλλον όσο το κέρδος είναι η υπέρτατη «αξία» και η εκμετάλλευση η βασική «μηχανή» παραγωγής του...

Χαρακτική, ζωγραφική, γλυπτική, φωτογραφία


Χαρακτική, ζωγραφική, γλυπτική, φωτογραφία
Εργο της Μαρίνας Καρέλλα
Μια επιλογή κοσμημάτων σχεδιασμένων από μερικούς από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες του δεύτερου μισού του 20ού και του 21ου αιώνα περιλαμβάνει η έκθεση «Από τον Picasso στον Koons. Κοσμήματα καλλιτεχνών», που φιλοξενείται στο Κεντρικό Κτίριο του Μουσείου Μπενάκη (μέχρι 2/9). Παρουσιάζονται πάνω από 200 κοσμήματα που υπογράφουν οι Georges Braque, Louise Bourgeois, Max Ernst, Jeff Koons, Pablo Picasso, Arman, Cesar, Giorgio de Chirico, Jean Cocteau, Andre Derain, Julio Gonzalez, Keith Haring, Fernand Leger, Roy Lichtenstein κ.ά. Τα ευφάνταστα έργα τους δεν προορίστηκαν ποτέ για μαζική παραγωγή, αλλά αποτέλεσαν μάλλον μοναδικά κομμάτια ή αναπαράχθηκαν σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, κυρίως ως προσωπικά δώρα των καλλιτεχνών προς συγγενείς και φίλους. Η έκθεση έχει ως στόχο να θέσει εκ νέου το ζήτημα της σύνδεσης της αργυροχοΐας με τις πλαστικές τέχνες, ενώ πλαισιώνεται και από κοσμήματα σχεδιασμένα από Ελληνες καλλιτέχνες. Από τον Χατζηκυριάκο - Γκίκα και τον Αλέκο Φασιανό στον Νάκη Ταστσιόγλου και στον Γιώργο Γυπαράκη, παρουσιάζονται δημιουργίες 21 Ελλήνων εικαστικών, γλυπτών και ζωγράφων, και οι πειραματισμοί τους με τη φόρμα του κοσμήματος.
  • Με την πρόθεση να συνομιλήσουν σε μία και μόνο γλώσσα, τη Χαρακτική, έξι εικαστικοί καλλιτέχνες, οι Χάρης Κοντοσφύρης, Pino Pandolfini, Δήμητρα Σιατερλή, Μάγδα Ταμμάμ, Γιώργος Τσακίρης και Παναγιώτης Φερεντίνος συναντώνται στην γκαλερί «Λόλα Νικολάου». Ξεκινώντας από διαφορετικούς τόπους, με διαφορετικές εικαστικές διαδρομές ο καθένας, οι έξι καλλιτέχνες έρχονται να καταθέσουν τα δικά τους έντυπα έργα τέχνης, στο πλαίσιο της έκθεσης με τίτλο «Χαρακτική Οπωσδήποτε», που θα διαρκέσει μέχρι τις 16 Ιούνη. Οι καλλιτέχνες «ενδύονται» τη Χαρακτική, τέχνη της επικοινωνίας και της διάχυσης μηνυμάτων - κοινωνικών, πολιτικών, θρησκευτικών, εικαστικών. Η Χαρακτική εδώ λειτουργεί συνδέοντας ή αποδομώντας σημαίνοντα και σημαινόμενα, ενδυναμώνοντας την πολυσήμαντη σημασία κάθε διαφορετικής γραφής. Ο επισκέπτης της έκθεσης καλείται να ακολουθήσει τα σημάδια - σήματα κάθε χαρακτικής πρότασης των καλλιτεχνών, να ανακαλύψει τα σημεία εκκίνησής τους, τα σημεία που οι διαδρομές τους τείνουν να συναντηθούν και το πώς ξανά οι δρόμοι τους απομακρύνονται, σα να παίρνει θέση σ' ένα κοινό ομαδικό παιχνίδι που δεν ορίζεται από συγκεκριμένους κανόνες ανάγνωσης και συμπεριφοράς.
  • Εργο της Δήμητρας Σιατερλή
    Η Μαρίνα Καρέλλα παρουσιάζει στην γκαλερί Ζουμπουλάκη (Πλ. Κολωνακίου 20) τη νέα της ατομική έκθεση «Το μονοπάτι είναι μακρύ, απροσδόκητο, μαγευτικό». Τοπία, σκηνές εσωτερικού χώρου, πορτρέτα σε λάδι ή κολάζ που συνθέτουν ένα πλέγμα ιστοριών, ένα σύνολο από ετερόκλητες σκηνές που παραπέμπουν σε ένα ονειρικό περιβάλλον. Αυτές οι ετερόκλητες εικόνες, ανεξαρτήτως η καθεμιά, είτε πρόκειται για μεγάλων διαστάσεων έργα είτε για μικρά έργα σε χαρτί, φέρνουν στο νου ένα χώρο, μία πράξη, ένα χρόνο. Τα έργα, είτε ως σύνολο είτε αποσπασματικά, επιτρέπουν στο θεατή να φτιάξει τη δική του ιστορία, μια περιπέτεια ή ένα είδος προσωπικής ποιητικής. Μια ενότητα έργων - πρόσκληση στο όνειρο, αλλά και ένας στοχασμός πάνω στα παράδοξα που συνθέτουν μια ζωή.
  • Στην γκαλερί «William James» (Υμηττού 64, Χολαργός) φιλοξενείται η έκθεση γλυπτικής του Λουκά Λουκίδη με τίτλο «ΟΥΚΑΤΣΑΛΙΟΝ», η οποία βασίζεται στο θραύσμα, ως γενεσιουργό αιτία. Ο καλλιτέχνης συλλέγει θραύσματα - αποτελέσματα μιας καταστροφής που έχει επιτελεστεί, αντικείμενα από το αστικό, και όχι μόνο, περιβάλλον, κάποια από τα οποία γίνονται τα μοντέλα μιας «μνημειακής» γλυπτικής σε σταθερά υλικά, ακολουθώντας το πρότυπο ως προς το υλικό, το χρώμα, και τη μορφή. Μόνο οι διαστάσεις αλλάζουν. Μεγεθύνονται τόσο, ώστε να πλησιάζουν μορφές που συνειρμικά του θυμίζουν. Οι συνειρμοί αυτοί δίνουν και τους τίτλους στα έργα, ενώ ενίοτε αποτελούν αφορμή για περαιτέρω επεξεργασία. Διάρκεια, μέχρι 17 Ιούνη.
  • «Μεταπλάσεις» τιτλοφορείται η ατομική έκθεση γλυπτικής του Δημήτρη Χριστογιάννη, που παρουσιάζεται (μέχρι 2/6), στην γκαλερί «Καπλανών 5» (Μασσαλίας & Καπλανών 5). Ο γλύπτης, που είναι υπεύθυνος διδακτικών σεμιναρίων στο Εργαστήριο Μαρμάρου της Α.Σ.Κ.Τ., χρησιμοποιεί στα έργα του ως πρωτογενές υλικό την πέτρα, το ξύλο και το μάρμαρο. Στις αεροδυναμικές του φόρμες συνδυάζει και αποδίδει τις επιπτώσεις του φωτός, όπως εμφανίζονται στο διάλογο της μετασχηματιζόμενης ύλης και του χώρου. Κοσμογονικοί μύθοι και πραγματικότητες, νόμοι της φύσης και του συλλογικού ασυνείδητου διαμορφώνουν τα γλυπτά του, που λειτουργούν ως συλλαβές μιας εξελικτικής διαδικασίας. Οντα φανταστικά και φευγαλέα θυμίζουν τα γλυπτά του Δημήτρη Χριστογιάννη, αναδεικνύοντας την πολυεπίπεδη γλώσσα της μορφογένεσης, των αέναων μεταλλαγών και των μετουσιώσεών της.
  • Κόσμημα του Πικάσο
    Στο Ιδρυμα Ευγενίδου (Λεωφ. Συγγρού 387, Π. Φάληρο) φιλοξενείται η έκθεση του φωτογράφου Γιώργου - Ομηρου Χριστάκου με τίτλο «Αείζωον Πυρ». Ο φακός του παρακολουθεί την ανθρώπινη κίνηση και απαθανατίζει στιγμές στο χρόνο. Μέσα στη φωτογραφία το σώμα ξεφεύγει από τα όρια του χώρου και του χρόνου και μας μεταφέρει τη δύναμη και ενέργεια που το διακατέχει. Ο ίδιος ο φωτογράφος αναφέρει: «Στόχος μου ήταν να απαθανατίσω τη στιγμή, τη συγκεκριμένη στιγμή που η κίνηση του ανθρώπινου σώματος προβάλλει την ενέργειά της στο χώρο και το χρόνο». Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 24 Ιούνη.

Δαιμονόπληκτος και δαιμονοκίνητος
1. Παραμένω δαιμονόπληκτος και δαιμονοκίνητος ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Η έξοδος από την Ευρώπη κάποτε θα γίνει πράξη και θα έχει το χαρακτήρα της εξόδου του Μεσολογγίου. Ο εκφοβισμός, η απόκρυψη της αλήθειας, η συλλογική ανησυχία δε θα καταφέρουν να αναχαιτίσουν εντός ολίγου μια γενική αναταραχή, προοίμιο της εξόδου από την Ενωση. Είναι ασέβεια προς όλους η ανεκτική στάση της πολιτικής σκηνής έναντι των Ευρωπαίων και η υποταγή τους στους ποντίφικες των τραπεζών.
2. Απάντηση στην αλαζονεία, στη μισαλλοδοξία και τον παραλογισμό των ημερών δίνουν οι κομμουνιστές με τον αγώνα τους. Τα μέτωπα είναι πολλά, γεμάτα αντιφάσεις, συγκεχυμένες ιδέες, προκαταλήψεις. Και το θέμα πάντα είναι: τώρα τι κάνει κανείς που η αναλγησία και τα ψεύδη κυριαρχούν στην καθημερινότητα προσπαθώντας να φθείρουν το καθετί; Να κρατήσουμε αποστάσεις απ' αυτό το αντιαισθητικό συνονθύλευμα: στημένους παρατηρητές πάσης φύσεως αντικομμουνιστές και δημοσιογράφους τρύπιες αυθεντίες.
3. Αγιάτρευτη η πραγματικότητα, πάντρεψε πάλι το Σαμαρά με την Ντόρα. Είναι γνωστό ότι και οι δύο στερούνται σοβαρότητας, δεν έχουν καμία σχέση με την απελπισία μας, δεν ακούνε τίποτα και κανέναν εκτός από τον εαυτό τους. Η τρέλα τους για πρωθυπουργία χρήζει θεραπείας.
4. Πιστεύοντας μόνο στη δύναμη της εικόνας, οι ευσεβιστές Αριστεροί έχουν εναποθέσει το μέλλον τους στα χέρια των δημοσιογράφων. Η δημοσιογραφία εξελίσσεται σε μια εκκλησία όπου δεκτοί γίνονται μόνο οι έμπιστοι και όχι οι πιστοί. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στην πολιτική σκηνή και θα βαρεθεί να μετράει πολιτικούς πρώην δημοσιογράφους. Δεν είναι μακριά ο καιρός που οι ευσεβιστές της Αριστεράς θ' αντικαταστήσουν το πολιτικό με θεολογικό λεξιλόγιο - και αυτή η πράξη θα με βρει σύμφωνο. Η μετάλλαξη από εδώ και στο εξής θα είναι η μητέρα της Αριστεράς, η οποία περιφέρει δεξιά κι αριστερά μια απατηλή εικόνα. Η λεπτεπίλεπτη μέχρι σήμερα συμπεριφορά της δεν της δημιούργησε καμία αναστολή. Τώρα πια μιλάνε με Ευρωπαίους ηγέτες περιμένοντας το θαυματουργό άγγιγμα για ν' αρχίσουν οι πρώην Αριστεροί και νυν θεοφιλάνθρωποι να μασάνε αργά την πραγματικότητα. Τώρα αποφάσισαν πως σε περίπτωση που θα έρθουν στην εξουσία θα κάνουν δημοψήφισμα τύπου Γιωργάκη Παπανδρέου. Οπορτουνισμός; Οχι. Ελαφρότητα ορισμένων συνανθρώπων μας που δεν έχουν καμία σχέση με το «λόγο», ακόμα και όταν είναι δικός τους.
5. Η ψήφος δεν παράγει ιδεολογία. Οποιος εκποιεί ή αλλάζει τις ιδέες του για το χατίρι της κάλπης δεν αξίζει να μετέχει στην πάλη των ιδεών.

ΠΟΛΩΝΙΑ/ΟΥΚΡΑΝΙΑ Ποδόσφαιρο υπό τη σκιά της FRONTEX


ΠΟΛΩΝΙΑ/ΟΥΚΡΑΝΙΑ
Ποδόσφαιρο υπό τη σκιά της FRONTEX
Mε άλλοθι την ασφάλεια στην επερχόμενη διοργάνωση προετοιμάζεται μια γιγαντιαία επιχείρηση καταστολής και παρακολούθησης με πολλαπλούς όμως στόχους
Το δικό της κράτος εν κράτει θα στήσει σε Πολωνία/Ουκρανία η δύναμη της FRONTEX, φυσικά όχι μόνο για να επιβλέπει την ασφάλεια της διοργάνωσης
Motion Team
Κάτι λιγότερο από ένα 20ήμερο μένει, προκειμένου το φετινό ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου (ΕURO 2012) να ανοίξει την αυλαία του σε Πολωνία/Ουκρανία που το συνδιοργανώνουν και αναμένεται να μονοπωλήσουν το ενδιαφέρον της ποδοσφαιρικής κοινής γνώμης σιγά σιγά από τώρα και για τον επόμενο ενάμιση μήνα. Ωστόσο, όμως, πέρα από το αγωνιστικό ενδιαφέρον που κυρίως αφορά τους φιλάθλους μια τέτοιου είδους διοργάνωση αποτελεί το σημείο ενδιαφέροντος για μια σειρά άλλων ζητημάτων και άλλους φυσικά ...ενδιαφερόμενους.
Και εάν μέχρι τώρα πάνω σε αυτό ήταν γνωστός ο πόλεμος συμφερόντων των πολυεθνικών που λυμαίνονται το χώρο, προκειμένου να στήσουν το δικό τους ...χορό κερδών πλέον ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια ο χώρος του ποδοσφαίρου αποτελεί το άλλοθι και για μια σειρά άλλα ζητήματα.
Το... χρήσιμο άλλοθι της ασφάλειας
Οπως είναι γνωστό, την τελευταία δεκαπενταετία τουλάχιστον ο χώρος του αθλητισμού και ειδικότερα του ποδοσφαίρου αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία και για μια διαφορετική εκμετάλλευση. Αυτήν που έχει να κάνει με τον τομέα της ασφάλειας. Ενας τομέας, αφενός ιδιαίτερα κερδοφόρος αν σκεφθεί κανείς τα χρήματα που δαπανώνται με βάση διάφορα άλλοθι, αλλά και ένας τομέας πρόσφορο έδαφος για μια σειρά πειραματισμών σε ζητήματα καταστολής που φυσικά ποτέ (όπως έχει αποδειχτεί) δεν μένουν μόνο στα γήπεδα αλλά βρίσκουν εφαρμογή και σε άλλους τομείς της ζωής με κύριο τις λαϊκές κινητοποιήσεις ή την τρομοκρατία του λαού.
Κράτος εν κράτει της FRONTEX

Από αυτό το πλαίσιο, δεν ξεφεύγει ούτε η φετινή διοργάνωση σε Πολωνία/Ουκρανία. Το φετινό ΕURO φαίνεται να αποτελεί τη δεδομένη στιγμή μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για εμπέδωση ακόμα μεγαλύτερης καταστολής εντός και εκτός ΕΕ, το ανθρωποκυνηγητό μεταναστών και προσφύγων. Σε αυτό το πλαίσιο, ο ευρωενωσιακός οργανισμός επιτήρησης των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ Frontex σχεδιάζει να ξεκινήσει μια γιγαντιαία τέτοια επιχείρηση σε Πολωνία και Ουκρανία, μεταφέροντας εκεί στελέχη του από δεκάδες άλλες χώρες με πλήρη αστυνομικά δικαιώματα (οπλοφορίας, άσκησης ελέγχων, ανακρίσεων κ.λπ.).
Αποκαλυπτικά στοιχεία
Ο «Ρ» δημοσιοποιεί σήμερα τα σχέδιά τους αυτά για το «Euro» όπως τα έχουν καταλήξει οι επιτελείς του. Λένε επί λέξει στα σχετικά κείμενά τους:
«Στη διάρκεια του Euro 2012 ο Frontex θα συντονίζει μια κοινή επιχείρηση προς υποστήριξη των συνοριοφυλάκων Πολωνίας και Ουκρανίας.Από αρχές Ιούνη πάνω από 100 στελέχη του από 23 κράτη μέλη της ΕΕ θα αναπτυχθούν στα πολωνο-ουκρανικά σύνορα για να βοηθήσουν με τους συνοριακούς ελέγχους και την επιτήρηση των συνόρων. Παράλληλα, συνοριοφύλακες από διάφορα κράτη μέλη και τρίτες χώρες θα τοποθετηθούν σε βασικά αεροδρόμια Πολωνίας και Ουκρανίας».
«Δεδομένου ότι οι αγώνες θα διεξαχθούν και στις δύο χώρες, πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι αναμένεται να διασχίσουν τα σύνορα Πολωνίας και Ουκρανίας στους αερολιμένες τους και στα χερσαία σύνορά τους. Αυτό θα συμβεί παράλληλα με τη συνηθισμένη καθημερινή έντονη επιβατική κίνηση στα σύνορα αυτά (...) Κάθε σημαντικό αθλητικό γεγονός απαιτεί πρόσθετα μέσα και το Euro 2012 δεν αποτελεί εξαίρεση. Ο FRONTEX θα παρέχει σε Πολωνία και Ουκρανία επιπλέον αξιωματικούς και πρόσθετο εξοπλισμό για τους συνοριακούς ελέγχους σε διάφορα σημεία διέλευσης στα χερσαία σύνορα της Πολωνίας, αεροδρόμια Πολωνίας και Ουκρανίας, καθώς και σε μια σειρά από διεθνή αεροδρόμια σε διάφορες χώρες της ΕΕ. Επίσης, ο Frontex θα αναπτύξει 130 αξιωματικούς για την υποστήριξη Πολωνών συνοριοφυλάκων στα συνοριακά σημεία διέλευσης καθώς και στις επίγειες περιπολίες. Πρόσθετες δραστηριότητες συνοριοφύλαξης θα πραγματοποιούνται επίσης κατά μήκος των χερσαίων συνόρων και σε άλλες χώρες της ΕΕ».
«Ο Frontex θα αναπτύξει σε Πολωνία και Ουκρανία 130 στελέχη του από 23 χώρες της Ευρώπης (Αυστρία, Βουλγαρία, Βέλγιο, Τσεχία, Δανία, Εσθονία, Γαλλία, Φινλανδία, Γερμανία, Ελλάδα, Ουγγαρία, Ιρλανδία, Ιταλία, Λετονία, Λιθουανία, Πορτογαλία, Ολλανδία , Ρουμανία, Σλοβενία, Σλοβακία, Ισπανία, Σουηδία, Ελβετία)».
«Δεδομένου ότι η Πολωνία ανήκει στην ΕΕ και είναι πλήρες μέλος του Frontex, στο έδαφός της οι εν λόγω επισκέπτες αξιωματικοί θα έχουν τις ίδιες εξουσίες με τους Πολωνούς συνοριοφύλακες: Θα περιπολούν τα πολωνικά σύνορα, θα σταματούν κάθε παράνομη δραστηριότητα, θα εκτελούν και δευτεροβάθμιους συνοριακούς ελέγχους. Ωστόσο, οι προσκεκλημένοι αξιωματικοί δεν μπορούν να αρνηθούν την είσοδο στην Πολωνία (το έργο αυτό παραμένει των Πολωνών συνοριοφυλάκων καθώς απόφαση άρνησης εισόδου μπορεί να ληφθεί μόνο από συνοριοφύλακα του εν λόγω κράτους μέλους της ΕΕ που εν προκειμένω είναι και χώρα υποδοχής. Στην Ουκρανία, οι εν λόγω αξιωματικοί θα έχουν το καθεστώς του "παρατηρητή" που θα παράσχει κυρίως εξειδικευμένη υποστήριξη και γνώσεις στους Ουκρανούς αξιωματικούς, για παράδειγμα στον εντοπισμό πλαστών εγγράφων».
«Ο Frontex θα αναπτύξει επίσης αξιωματικούς προερχόμενους από τρίτες χώρες (...) συνοριοφύλακες απόΟυκρανία, Ρωσία και Κροατία θα αναπτυχθούν ως παρατηρητές. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους επισκέπτες αξιωματικούς, αλλά θα υποστηρίξουν τις πολωνικές αρχές συνοριοφύλαξης στην εξέταση ταξιδιωτικών εγγράφων, την υποστήριξη κατά τόπους αστυνομικών με τις γνώσεις τους σε ξένες γλώσσες, να διευκολύνουν την ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ των κρατών μελών και Ουκρανίας, Ρωσίας, Κροατίας. Π.χ. εάν ένας ταξιδιώτης από την Κροατία προσγειώνεται στο αεροδρόμιο της Βαρσοβίας, ο αξιωματικός που διενεργεί τον πρωτοβάθμιο έλεγχο είναι αβέβαιος για την αυθεντικότητα των εγγράφων του (σ.σ. ταυτότητα, διαβατήριο), μπορεί να παραπέμψει το άτομο σε Κροάτη αξιωματικό για δευτεροβάθμιο έλεγχο να γνωματεύσει αν τα έγγραφά του είναι αυθεντικά ή πλαστά. Επιπλέον, ο Κροάτης αξιωματικός θα είναι σε θέση να επικοινωνήσει με το άτομο στη μητρική του γλώσσα».
«Ο γενικός κανόνας είναι ότι τα προσκεκλημένα όργανα μιας χώρας της ΕΕ που έχουν αναπτυχθεί σε μια επιχείρηση σε άλλη χώρα έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους συνοριοφύλακες στη χώρα υποδοχής. Αυτό σημαίνει π.χ. ότι Γερμανοί, Αυστριακοί, Ιταλοί ή Γάλλοι συνοριοφύλακες που έρχονται στην Πολωνία στη διάρκεια της κοινής επιχείρησης του Euro 2012 θα έχουν τα ίδια δικαιώματα με έναν Πολωνό αξιωματικό. Είναι σημαντικό να τονιστεί, ωστόσο, ότι οι εν λόγω αξιωματικοί θα ενεργούν υπό τη διοίκηση και τον έλεγχο της πολωνικής συνοριοφυλακής και ότι οι προσκεκλημένοι υπάλληλοι δεν μπορούν να αρνηθούν την είσοδο στην Πολωνία - παραμένει πάντα έργο των εθνικών συνοριοφυλάκων».
«Αν και ονομάζονται "Επισκέπτες - Αξιωματικοί" έχουν τα πλήρη δικαιώματα των συνοριοφυλάκων, περιλαμβανομένου του δικαιώματος να συλλαμβάνουν υπόπτους και να φέρουν υπηρεσιακό όπλο,συνοδευόμενοι βέβαια πάντοτε από αξιωματικούς της χώρας υποδοχής, οι οποίοι έχουν καθοδηγητικό επιχειρησιακό ρόλο στο έδαφος της χώρας τους (...) Εκτός από την επιτήρηση των συνόρων και τουςσυνοριακούς ελέγχους, στις επιχειρήσεις μπορούν επίσης να χρησιμοποιούνται αξιωματικοί εξειδικευμένοι στις συνεντεύξεις (βλ. ανακρίσεις), ώστε να συγκεντρώνουν πληροφορίες σχετικά με τα δίκτυα διακίνησης λαθρομεταναστών».

Ο αγώνας πρέπει να περάσει στα χέρια των εργαζομένων


ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΟΝ ΤΥΠΟ ΚΑΙ ΤΑ ΜΜΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΣΕ
Ο αγώνας πρέπει να περάσει στα χέρια των εργαζομένων
Σε 24ωρη απεργία προχωρούν οι εργαζόμενοι στον Τύπο και τα ΜΜΕ αύριο Δευτέρα 28 Μάη, με αποφάσεις των ΔΣ των Ενώσεων και Ομοσπονδιών του χώρου. Στην απεργία συμμετέχουν και τα ταξικά συνδικάταΟμοσπονδία Τύπου - Χάρτου, Πανελλαδική Ενωση Λιθογράφων και Ενωση Προσωπικού Πρακτορείων, τα οποία - όπως και το ΠΑΜΕ Τύπου και ΜΜΕ - καλούν τους εργαζόμενους σε μαζική συμμετοχή στην απεργία και στη συγκέντρωση που θα πραγματοποιηθεί την ίδια ημέρα στις 11.30 το πρωί έξω από τα γραφεία της ΕΣΗΕΑ.
«Δεν έχουμε καμία αυταπάτη», τονίζουν τα ταξικά συνδικάτα. «Οι εργοδότες εδώ και αρκετά χρόνια επιδιώκουν να χτυπήσουν τις ΣΣΕ. Τους στέκονται εμπόδιο στην ανταγωνιστικότητα. Ιδιαίτερα στις μέρες μας αξιοποιούν παλιούς και νέους νόμους και προχωρούν σε καταγγελίες των συμβάσεων. Με αυτόν τον τρόπο επιδιώκουν να κάνουν πιο φθηνή την εργατική μας δύναμη, ελπίζοντας να ξεπεράσουν την κρίση τους. Δε θέλουν να έχουν οι εργάτες συγκροτημένα δικαιώματα. Θέλουν ισοπεδωμένους μισθούς και συντάξεις. Αυτή είναι η λεγόμενη από κάποιους υγιής επιχειρηματικότητα.
Τα ψέματα τέλειωσαν. Η καπιταλιστική οικονομική κρίση και η σαπίλα που φέρνει, χτυπάει το κάθε λαϊκό σπίτι. Δεν υπάρχει οικογένεια που να μην την έχει αγγίξει η ανεργία, η υποαπασχόληση, τα ελαστικά ωράρια, η εκ περιτροπής εργασία. Η ακρίβεια, τα χαράτσια, οι συνεχείς φόροι έχουν γονατίσει όλους τους εργαζόμενους. Τώρα πρέπει να βγουν σωστά συμπεράσματα για τα πραγματικά αίτια της καπιταλιστικής κρίσης. Η οποία δεν οφείλεται στα βάρβαρα μέτρα του μνημονίου, όπως λένε διάφοροι, αυτό είναι το αποτέλεσμα της κρίσης. Δεν υπάρχουν σωτήρες που θα μας σώσουν πηγαίνοντας βόλτες στην Ευρώπη! Εμείς πρέπει να οργανωθούμε σε κάθε χώρο δουλειάς, μέσα από το ταξικό μας συνδικάτο. Μέσα από σωματειακές επιτροπές, από επιτροπές αγώνα στη δουλειά και στο χώρο κατοικίας».
Με ταξική ενότητα και συσπείρωση
«Με ταξική ενότητα και συσπείρωση σε κάθε χώρο δουλειάς σπάμε την εργοδοτική τρομοκρατία, δεν συμβιβαζόμαστε, δεν υποκύπτουμε», τονίζει το ΠΑΜΕ Τύπου και ΜΜΕ. «Η υποταγή και η "εργασιακή ειρήνη", το πετσόκομμα των δικαιωμάτων όχι μόνο δεν γλιτώνουν τους εργαζόμενους από τη σφοδρή επίθεση, αλλά στρώνουν το έδαφος για συνεχή χτυπήματα σε βάρος των δικαιωμάτων τους.
Καμιά αυταπάτη! Οποιες κι αν είναι οι πολιτικές εξελίξεις και τα μετεκλογικά μαγειρέματα, η αντεργατική επίθεση θα συνεχιστεί, νέα μέτρα θα προστεθούν στις πλάτες των εργαζομένων. Οι εργαζόμενοι να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους. Να ορθώσουν εμπόδια στην εφαρμογή τους, να καταργήσουν στην πράξη τους αντεργατικούς νόμους. Να γυρίσουν την πλάτη στις συμβιβασμένες ηγεσίες του κυβερνητικού εργοδοτικού συνδικαλισμού. Να βαδίσουν στο δρόμο των εργαζομένων στα Ποτά και στα Ναυπηγεία που συσπειρωμένοι στα ταξικά τους σωματεία υπέγραψαν κλαδικές και τοπικές συμβάσεις εργασίας χωρίς μειώσεις, με προστασία όλων των εργαζομένων, παλιών και νέων, ακύρωσαν στην πράξη τη μετενέργεια. Ούτε βήμα πίσω από τα κεκτημένα μας, ούτε ένα ευρώ μείωση στο μισθό μας - αυξήσεις ιδιαίτερα στα χαμηλά κλιμάκια».
Εμπόδιο οι συμβιβασμένες ηγεσίες
Με τη μαζική τους συμμετοχή οι εργαζόμενοι χρειάζεται να διατρανώσουν την απόφασή τους να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους, οργανώνοντας και κλιμακώνοντας τον αγώνα και παραμερίζοντας τις εργοδοτικές - κυβερνητικές πλειοψηφίες «σωματείων» και Ομοσπονδιών του χώρου. Που με τη στάση τους στέκονται εμπόδιο στην ανάπτυξη του κινήματος. Που καλούν μεν σε απεργία, αλλά ταυτόχρονα φροντίζουν να συσκοτίζουν τα πραγματικά αίτια των προβλημάτων και τη διέξοδο. Που προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν και να περάσουν με ύπουλο τρόπο το συμβιβασμό με την υπάρχουσα κατάσταση στο όνομα τάχα της αποφυγής των χειρότερων που έρχονται. Και γι' αυτό κάνουν λόγο για «επιχειρούμενη(!) εκ μέρους της κυβέρνησης και της εργοδοσίας αποδόμηση κάθε εργασιακού δικαιώματος» και δηλώνουν υποκριτικά ότι οι εργοδότες «θα μας βρουν απέναντί τους δυναμικά, αν επιχειρήσουν να τορπιλίσουν την ισχύ, υπόσταση και την ανανέωση των ΣΣΕ, με προώθηση υποδεέστερων ατομικών συμβάσεων», όταν σχεδόν σε όλες τις αστικές εφημερίδες και τους σταθμούς έχουν επιβληθεί ήδη - με την ανοχή τους - ατομικές συμβάσεις, μειώσεις μισθών και κατάργηση κατακτήσεων. Που, αποπροσανατολίζοντας, κατηγορούν τους εργοδότες γιατί ...«ακολουθούν τις επιταγές της τρόικας και των κυβερνήσεων» και γιατί ...«απαξίωσαν όχι μόνο την εργασία και την κοινωνική προσφορά μας, αλλά χρεοκόπησαν - πλουτίζοντας οι ίδιοι - τις επιχειρήσεις τους και την ενημέρωση των πολιτών». Ενώ φτάνουν στο σημείο να καλέσουν τις εργοδοτικές οργανώσεις «να σταματήσουν τον χωρίς αρχές ανταγωνισμό μεταξύ τους» και «να προσέλθουν με σοβαρότητα στο τραπέζι» και μάλιστα όχι μόνο για την υπογραφή ΣΣΕ, αλλά και «για μια ουσιαστική συζήτηση για την υπέρβαση της κρίσης των ΜΜΕ», δηλαδή για μια συμφωνία εργασιακής ειρήνης.

Για τις εκλογές στην ΕΣΗΕΜΘ
Την Τετάρτη 30 Μάη πραγματοποιούνται οι εκλογές για την ανάδειξη νέων οργάνων στην Ενωση Συντακτών Ημερήσιων Εφημερίδων Μακεδονίας - Θράκης (ΕΣΗΕΜΘ). Οι δημοσιογράφοι οδηγούνται στις εκλογές, αμέσως μετά από την αυριανή 24ωρη απεργία της που γίνεται με βασικό αίτημα την υπογραφή ΣΣΕ, ενώ την ίδια ώρα η εργοδοτική πλειοψηφία του απερχόμενου ΔΣ της ΕΣΗΕΜΘ έχει πρωτοστατήσει στην επιβολή ατομικών συμβάσεων εργασίας με μειώσεις μισθών κατά 30% στις δύο μεγάλες εφημερίδες της Θεσσαλονίκης και στις μαζικές απολύσεις, έχει συναινέσει στη μείωση των μισθών στα κρατικά ΜΜΕ (ΕΡΤ- ΑΠΕ/ΜΠΕ) και στο καθεστώς της πολύμηνης απλήρωτης δουλειάς. Και όλα αυτά στο όνομα των «αναγκαίων υποχωρήσεων» για τη «διάσωση των θέσεων εργασίας».
Το κουμάντο στη διοίκηση της ΕΣΗΕΜΘ, έχει η «πολύχρωμη» πλειοψηφία που απαρτίζεται από προσκείμενους σε ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ. Οι οποίοι, στα λόγια διαχωρίζονται τάχα με βάση το πλαστό δίλημμα «μνημονιακοί - αντιμνημονιακοί», αλλά στην πράξη και απέναντι στο πραγματικό δίλημμα «με τους εργαζόμενους ή με το κεφάλαιο και την εργοδοσία», ξεπερνούν τις όποιες διαφορές τους και ακολουθούν με συνέπεια τη γραμμή της συντεταγμένης υποχώρησης και του συμβιβασμού. Ισχυρίζονται ότι τα παραδοσιακά συνδικαλιστικά μέσα, δηλαδή οι αγώνες για την υπεράσπιση των ΣΣΕ είναι αναποτελεσματικοί, ενώ ήταν αποτελεσματικοί οι χειρισμοί που έκανε και οδήγησαν σε ατομικές συμβάσεις εργασίας με μειώσεις των μισθών κατά 30% και φυσικά σε μαζικές απολύσεις. Χαίρονται, λένε, γιατί έχουν καταφέρει να διατηρήσουν ζωντανές τις εφημερίδες «Μακεδονία» και «Αγγελιοφόρο», αλλά θεωρούν ως «φυσικό και επόμενο» να έχουν πραγματικά εξοντωθεί οι δημοσιογράφοι, και αυτοί που έχουν απομείνει (περίπου 30 σε κάθε μία), να κάνουν τη δουλειά και όσων έφυγαν με τις αναγκαστικές εθελούσιες και τις εκδικητικές απολύσεις και με πετσοκομμένους μισθούς. Και είναι οι ίδιοι που καλλιεργώντας την ηττοπάθεια και την παραίτηση επιδιώκουν την αποστράτευση των δημοσιογράφων. Και γι' αυτό τώρα υψώνουν εμπόδια στη συμμετοχή τους ακόμη και στις εκλογές, αποκλείοντας όσους (άνεργους, σε επίσχεση εργασίας, απλήρωτους για μήνες και με δραστικά μειωμένες τις αποδοχές τους) δεν έχουν πληρώσει τις συνδρομές τους.
Τη θέση της αντιπολίτευσης απέναντι σε αυτήν την ανεκδιήγητη πλειοψηφία κατέχει μια παράταξη που αυτοπροβάλλεται ως «ακομμάτιστος και ακηδεμόνευτος σχηματισμός», αλλά με θέσεις που συσκοτίζουν τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων και παραπέμπουν ευθέως σε ψευδεπίγραφο αντικαπιταλιστισμό και γραμμή ενσωμάτωσης, καλώντας γενικά σε «αντιμνημονιακό αγώνα» και εξαντλώντας τη συζήτηση στις μορφές πάλης.
Το πραγματικό δίλημμα
Το ΠΑΜΕ Τύπου και ΜΜΕ καλεί τους δημοσιογράφους - μέλη της ΕΣΗΕΜΘ να καταδικάσουν αυτήν την πολιτική και τους εκπροσώπους της. Με την ψήφο τους να δώσουν απάντηση στο πραγματικό δίλημμα που είναι: ΕΣΗΕΜΘ των εργαζόμενων δημοσιογράφων, δηλαδή αποφασιστική σύγκρουση με την πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου και της εργοδοσίας, ή ΕΣΗΕΜΘ της αδράνειας, του συμβιβασμού, του ξεπουλήματος, δηλαδή του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Με την ψήφο τους να εκλέξουν στο ΔΣ την υποψήφια που στηρίζει, την Αννα Ανανιάδου, και ταυτόχρονα να μπουν αποφασιστικά στη μάχη οργανώνοντας τον αγώνα σε κάθε χώρο δουλειάς.
Σε ανακοίνωσή του σημειώνει:
«Σήμερα απαιτείται να αναζητήσουμε τη διέξοδο εκεί που πραγματικά βρίσκεται, στο συλλογικό αγώνα που θα έχει στόχο τη σύγκρουση με την πολιτική που προστατεύει τους επιχειρηματικούς ομίλους και επιβάλλει βαριές θυσίες στους εργαζόμενους και το λαό. Η οργάνωση και η κλιμάκωση αυτού του αγώνα δεν μπορεί να αφεθεί «με εξουσιοδότηση» σε εργοδοτικές - κυβερνητικές πλειοψηφίες που υπηρετούν και στηρίζουν τις κυβερνητικές και εργοδοτικές πολιτικές και τακτικές.
Οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ πρέπει να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας. Σε κάθε χώρο δουλειάς, να συγκροτήσουμε επιτροπές αγώνα, να ενισχύσουμε αποφασιστικά τις συλλογικές διαδικασίες, τη συσπείρωση και την αλληλεγγύη των εργαζομένων, την ενότητα δράσης. Να οργανώσουμε ουσιαστικούς, κλιμακούμενους και δυναμικούς αγώνες με όλες τις μορφές κινητοποίησης, σε συντονισμό με τους εργαζόμενους όλων των άλλων ειδικοτήτων και πανελλαδικά, με αιχμή την υπεράσπιση των ΣΣΕ.
Να υποχρεώσουμε τις εργοδοτικές οργανώσεις να συνυπογράψουν νέες ΣΣΕ, που θα κατοχυρώνουν όλα τα δικαιώματά μας και θα προβλέπουν αυξήσεις σε μισθούς, ιδιαίτερα στα χαμηλά κλιμάκια.
Στις ΣΣΕ να υπάγονται και όσοι εργάζονται στα λεγόμενα "new media".
Κατάργηση κάθε μορφής ατομικής σύμβασης ή συμφωνίας που προβλέπει μειώσεις.
Να παρθούν πίσω όλες οι αποφάσεις για μείωση αποδοχών στα δημόσια ΜΜΕ (ΕΡΤ, ΑΠΕ) και να ισχύσουν οι κλαδικές συμβάσεις.
Αμεση κατάργηση όλων των λεγόμενων ελαστικών σχέσεων (ΔΠΥ κλπ.)
Οχι απλήρωτη και "μαύρη" πρακτική εξάσκηση, αλλά με πλήρη μισθολογικά, εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.
Ουσιαστικά μέτρα προστασίας των ανέργων. Οσο διαρκεί η ανεργία, επίδομα ανεργίας 1.120 ευρώ, να υπολογίζεται ο χρόνος ως συντάξιμος, δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και αναστολή πληρωμών των δανείων.
Να καταργηθούν όλοι οι αντιασφαλιστικοί νόμοι, να επιστρέψουν όλα τα κλεμμένα αποθεματικά των Ταμείων».

Η ιστορία της λυκοσυμμαχίας των καπιταλιστών και Βαστίλης των λαών


ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ
Η ιστορία της λυκοσυμμαχίας των καπιταλιστών και Βαστίλης των λαών



Η ΕΕ δεν αποτελεί μια μορφή σχέσεων, ανάμεσα σε ορισμένα κράτη πριν, στα περισσότερα σήμερα της Ευρώπης, με στόχο την ανάπτυξη ισότιμης και φιλικής για τους λαούς οικονομικής συνεργασίας και με κριτήριο τη γεωγραφική εγγύτητα των χωρών αυτών.
Πρόκειται για μια διακρατική συμμαχία ανώτερης μορφής, της πιο ανώτερης που έχουμε γνωρίσει έως σήμερα, ανάμεσα σε καπιταλιστικά και μόνο κράτη. Το κοινωνικοοικονομικό σύστημα καθορίζει αν ένα κράτος μπορεί να κάνει πρόταση ή να αποδεχτεί πρόταση για να μπει στο κλαμπ της ΕΕ. Από εκεί και πέρα, βέβαια, παίζουν ρόλο και άλλα κριτήρια, πολιτικά, που και αυτά, σε τελευταία ανάλυση, βοηθούν να στηριχτούν οικονομικά συμφέροντα.
Η Ελλάδα έγινε δεκτή, όχι μόνο γιατί το ζήτησε, ούτε γιατί ήταν χώρα γενικά καπιταλιστική, αλλά γιατί ήταν η μόνη καπιταλιστική χώρα στα σοσιαλιστικά Βαλκάνια, η μόνη χώρα του ΝΑΤΟ σε μια περιοχή που είχε κηρυχτεί ως εχθρική για το δυτικοευρωπαϊκό και αμερικανικό καπιταλισμό.
Είναι, επίσης, πασίγνωστο ότι στη συγκρότηση της ΕΕ υπεισήλθαν δύο παράγοντες, που φαινομενικά ήταν ή μοιάζουν αντιφατικοί. Από τη μια πλευρά, υπήρξαν οι αντιθέσεις της Γαλλίας και της Γερμανίας και, από την άλλη πλευρά, οι αντιθέσεις αυτών των χωρών με τις ΗΠΑ. Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη.
Οι ΗΠΑ έβλεπαν στη συγκρότηση της ΕΟΚ μια απειλή απέναντί τους, την απειλή του ανερχόμενου ανταγωνιστή. Από την άλλη, όμως, πλευρά, ένιωθαν μεγαλύτερη ανασφάλεια μπροστά σε μια δυτική Ευρώπη διαιρεμένων κρατών, έναντι του ανερχόμενου σοσιαλιστικού συστήματος και πριν από όλα της ΕΣΣΔ.
Τελικά, οι ΗΠΑ ξεπέρασαν τους δισταγμούς και φόβους τους, έδωσαν το «πράσινο φως» για την ίδρυση της ΕΟΚ, ακριβώς γιατί αυτό τους έδινε δυνατότητα να έχουν μια παρέμβαση στη νέα κοινότητα και, από την άλλη, να εξασφαλίσουν τα νώτα του δυτικού κόσμου από τη σοσιαλιστική άμιλλα και τον ανταγωνισμό.
Από τότε μέχρι σήμερα, τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει ουσιαστικά. Η ΕΕ και οι ΗΠΑ είναι καταδικασμένες να βαδίζουν μαζί και ταυτόχρονα να ανταγωνίζονται μεταξύ τους για τη διανομή των αγορών, των κερδών, των σφαιρών πολιτικής επιρροής. Τόσο η συμμαχία, όσο και ο ανταγωνισμός τους έχουν τραγικές συνέπειες για τους λαούς.
Πολλές από τις αντιθέσεις και αντιφάσεις που γνωρίζουμε σήμερα ανάγονται, τελικά, στην ίδια τη φύση και το χαρακτήρα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Αυτό δε σημαίνει ότι τίθεται σε δεύτερη μοίρα η πολιτική. Η πολιτική όμως, σε τελευταία ανάλυση, όποια διαχειριστική παραλλαγή και αν ακολουθήσει, δεν μπορεί να υπερβεί και να αλλάξει τους νόμους και τις αντικειμενικές τάσεις του καπιταλιστικού συστήματος σε εθνικό ή διεθνικό επίπεδο, από τη στιγμή που η πολιτική δε θέτει ως στόχο το αντιπάλεμα με το ίδιο το σύστημα.
Η ιδέα για τη δημιουργία μιας Ενωσης των καπιταλιστικών χωρών της Δυτικής Ευρώπης ήταν παλιά, ακόμη πριν το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Για πρώτη φορά προβλήθηκε επίσημα και ολοκληρωμένα από τη Γαλλία στα 1930 με το «Σχέδιο Μπριάν» η σύσταση μιας «Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας» με σκοπό τη συσπείρωση της καπιταλιστικής Ευρώπης σε μια πολιτική και στρατιωτική κοινότητα. Ομως, η πρόταση εκείνη βρήκε πολλές δυσκολίες και, τελικά, ναυάγησε με την κήρυξη του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, που ξεκίνησε ο Χίτλερ με το δόγμα του «ζωτικού χώρου». Το θέμα της «οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης» έρχεται πάλι στο προσκήνιο, αναζωπυρώνεται μετά το τέλος του Β' Παγκόσμιου Πολέμου. Το σοσιαλιστικό σύστημα - τα σύνορα του οποίου με τον καπιταλισμό βρίσκονταν στο έδαφος της Ευρώπης και, μάλιστα, στη Γερμανία (ήταν τα σύνορα μεταξύ Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας Γερμανίας και Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας) - βρίσκεται εκείνη την περίοδο σε άνοδο. Το αμερικάνικο κεφάλαιο έχει διεισδύσει στην Ευρώπη με το Σχέδιο Μάρσαλ, προκειμένου να ισχυροποιήσει τον καπιταλισμό, που ήταν τσακισμένος οικονομικά από τον πόλεμο και να εμποδίσει την εξάπλωση του σοσιαλισμού, αφού το λαϊκό-επαναστατικό κίνημα, λόγω του πολέμου και της αίγλης του σοσιαλισμού, ήταν σε ανοδική πορεία. Οι ισχυρές καπιταλιστικές χώρες της Ευρώπης συνειδητοποιούν την ανάγκη συνένωσης των δυνάμεών τους στις συγκεκριμένες τότε συνθήκες της εποχής του ιμπεριαλισμού. Ως ανάγκη που προκύπτει και από την καπιταλιστική διεθνοποίηση και το διεθνή ανταγωνισμό, για να αναπτυχθούν οι οικονομίες τους, διεκδικώντας όσο γίνεται μεγαλύτερο μερίδιο στην παγκόσμια καπιταλιστική αγορά, τα όρια της οποίας μετά την εξάπλωση του σοσιαλισμού στένευαν, και να αντιμετωπίσουν επίσης την άνοδο του σοσιαλισμού στην Ευρώπη.
Ετσι, με την ενεργό συμμετοχή των ΗΠΑ στις εξελίξεις, στις 18 Απρίλη του 1951 υπογράφεται στο Παρίσι η ιδρυτική Συνθήκη της «Ευρωπαϊκής Κοινότητας Ανθρακος και Χάλυβος» (ΕΚΑΧ) από τα έξι ιδρυτικά της μέλη - τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία, το Βέλγιο, την Ολλανδία και το Λουξεμβούργο. Ακολούθησε η Συνθήκη της Ρώμης (25 Μάρτη του 1957) για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ) απ' αυτά τα έξι κράτη-μέλη και της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Ατομικής Ενέργειας (EURATOM), των προγόνων της σημερινής Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Ας δούμε πιο αναλυτικά τους σημαντικότερους σταθμούς.
Στις 9 Μάη 1950 ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας Ρομπέρ Σουμάν διαβάζει στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση τη Διακήρυξη για τη «γαλλογερμανική συμφιλίωση και την Ευρωπαϊκή Ενωση».
Η άρχουσα τάξη των χωρών που συμμετείχαν στον πόλεμο και υποχρεώθηκαν να αντιταχθούν στο φασιστικό άξονα, από την επόμενη κιόλας μέρα της λήξης του πολέμου, έβαζε μπροστά τη συνεργασία «νικητών» και «ηττημένων» κατά του κοινού εχθρού, που δεν έπαψε να είναι η Σοβιετική Ενωση και το σοσιαλιστικό σύστημα που δημιουργήθηκε μετά τον πόλεμο στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη.
Η διακήρυξη του Ρ. Σουμάν, την επέτειο της οποίας «γιορτάζει» η Ευρωπαϊκή Ενωση ως «Ημέρα της Ευρώπης», αναφέρει λοιπόν: «Η Ευρώπη πρέπει να οργανωθεί σε ομοσπονδιακή βάση. Μια γαλλογερμανική ένωση είναι ουσιώδης (...), η καθιέρωση κοινών βάσεων οικονομικής ανάπτυξης πρέπει να αποτελέσει την πρώτη φάση (...). Η γαλλική κυβέρνηση προτείνει να τεθεί το σύνολο της γαλλογερμανικής παραγωγής άνθρακα και χάλυβα υπό την αιγίδα μιας νέας Υψηλής Αρχής, που θα είναι ανοιχτή στη συμμετοχή των άλλων χωρών της Ευρώπης». Αυτά γράφει το «πιστοποιητικό γέννησης» της ιδέας της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Ο πρόσκοπος όμως αυτής της ιδέας Ζαν Μονέ από το 1947 στήριζε τις ελπίδες για την επιτυχία του εγχειρήματος στην αμερικανική κηδεμονία και έγραφε ότι η «εξαγγελία του Δόγματος Τρούμαν σήμαινε ότι οι ΗΠΑ θα εμπόδιζαν την Ευρώπη να γίνει μια ζώνη ύφεσης στο έλεος του κομμουνισμού»!
Η πρώτη και ιδρυτική Σύνοδος Κορυφής, έγινε στο διάστημα από το Μάη του 1950 ως τον Απρίλη του 1951. Συμμετείχαν Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Βέλγιο, Ολλανδία και Λουξεμβούργο. Η Σύνοδος κατέληξε στη Συνθήκη του Παρισιού, που έθετε την Κοινότητα Ανθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ) υπό τον έλεγχο μιας ανώτατης αρχής, η οποία λογοδοτούσε σε μια Συνέλευση.
Η Σύνοδος Κορυφής που οδήγησε στην ίδρυση της ΕΟΚ άρχισε τον Απρίλη του 1955 στη Μεσσίνα της Ιταλίας. Συμμετείχαν οι ίδιες χώρες. Κατέληξε στη Συνθήκη της Ρώμης, που υπογράφτηκε το Μάρτη του 1957, με την οποία εγκαθιδρυόταν η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) και η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατομικής Ενέργειας (EURATOM). Αυτή η διάσκεψη θα μπορούσε να θεωρηθεί καθοριστικής σημασίας για την εξέλιξη της ενοποίησης, αφού μετά την εμπέδωση της συνεργασίας μεταξύ των «έξι» στον οικονομικό τομέα, αποφασίστηκε να προωθηθεί και η πολιτική συνεργασία, ενώ άνοιξαν και οι πόρτες για την ένταξη νέων μελών.
Η Σύνοδος Κορυφής που άνοιξε το δρόμο για τη μετεξέλιξη της ΕΟΚ σε Ευρωπαϊκή Ενωση έγινε το 1985. Προστέθηκαν ακόμη εκτός από τη Μεγάλη Βρετανία, η Δανία, η Ιρλανδία και η Ελλάδα. Η Σύνοδος αυτή κατέληξε στην Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη, με την οποία τα κράτη - μέλη ανέλαβαν την υποχρέωση να ολοκληρώσουν την εσωτερική αγορά μέχρι το 1992.
Η Ενιαία Πράξη σηματοδοτεί το πέρασμα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος στη δεύτερη, μετά τη Συνθήκη της Ρώμης, περίοδό του.
Πρόκειται, ουσιαστικά, για την καθιέρωση των «τεσσάρων ελευθεριών». Της ελευθερίας στην κίνηση των κεφαλαίων, της ελευθερίας στην κίνηση των εμπορευμάτων, της ελευθερίας στην κίνηση των υπηρεσιών και της ελευθερίας στην κίνηση του εργατικού δυναμικού. Από την άποψη αυτή, η Ενιαία Πράξη είναι η μεγαλύτερη προσφορά στις πολυεθνικές επιχειρήσεις και το μεγάλο κεφάλαιο, αφού καταργεί σειρά «εμποδίων» στην απρόσκοπτη και χωρίς όρια κερδοσκοπία τους και ταυτοχρόνως δημιουργεί το πλαίσιο για την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων.
Η Ενιαία Πράξη άρχισε να εφαρμόζεται το 1992 με την καθιέρωσή της από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ (βλέπε ξεχωριστό θέμα στη συνέχεια) για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Ενωσης (Δεκέμβρης 1991). Τότε άρχισε να προσδιορίζεται η θέση και η προοπτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης πλέον στα νέα δεδομένα που προέκυψαν από την αντεπανάσταση, τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη.
Η Σύνοδος Κορυφής του 1997, έγινε τον Ιούνιο στο Αμστερνταμ, και είναι η πέμπτη στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η τέταρτη Σύνοδος Κορυφής είχε γίνει το Δεκέμβρη του 1991. Σ' αυτήν πήραν μέρος ακόμη η Ισπανία και η Πορτογαλία. Η Σύνοδος αυτή κατέληξε με τη Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ενωση, που έγινε περισσότερο γνωστή ως Συνθήκη του Μάαστριχτ. Το κυριότερο στοιχείο αυτής της Συνθήκης ήταν η πορεία προς την Οικονομική και Νομισματική Ενωση, ενώ δίνεται και το πρόπλασμα της πολιτικής ενοποίησης.
Η καθιέρωση του κοινού νομίσματος, του ευρώ, η εμπέδωση των «τεσσάρων ελευθεριών», σε συνδυασμό με τη διεύρυνση του 2004 (την ένταξη των χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, της Κύπρου και της Μάλτας) οδηγούσαν τους ιθύνοντες κύκλους της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στο επόμενο βήμα, την «πολιτική ενοποίηση». Στοιχείο αυτής της ενοποίησης ήταν η δημιουργία του λεγόμενου Ευρωσυντάγματος, ενός κειμένου που επιχειρούσε να θέσει τις βάσεις για τη δημιουργία κοινών πολιτικών θεσμών με τελικό σκοπό τη δημιουργία μιας ομοσπονδιακής Ευρωπαϊκής Ενωσης, σύμφωνα με τα γαλλογερμανικά σχέδια.
Το «Ευρωσύνταγμα», αφού συντάχθηκε από τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, τέθηκε στην έγκριση των κρατών-μελών το 2005. Ομως το ηχηρό ΟΧΙ στα δημοψηφίσματα της Γαλλίας και της Ολλανδίας, το Μάη του 2005, οδήγησε τους ηγέτες της ΕΕ σε αναδίπλωση μπροστά στις λαϊκές αντιδράσεις και τον κίνδυνο να απορριφθεί το «Ευρωσύνταγμα» και σε άλλα προγραμματισμένα δημοψηφίσματα.
Ηταν μια μεγάλη στιγμή στην πάλη των λαών κατά των επιλογών του κεφαλαίου. Οπως προκύπτει από την ανάλυση των ποιοτικών χαρακτηριστικών των αποτελεσμάτων των δύο δημοψηφισμάτων, δεν ήταν μόνον ένα ΟΧΙ στο συγκεκριμένο κείμενο, ήταν ένα ΟΧΙ στις θεμελιώδεις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Στη συνέχεια το «Ευρωσύνταγμα» βαφτίζεται «Συνθήκη», στη Σύνοδο Κορυφής της Λισαβόνας, που έγινε στις 18 και 19 Οκτώβρη του 2007, προκειμένου να παρακαμφθεί ο σκόπελος των δημοψηφισμάτων και να περάσει το «Ευρωσύνταγμα» ως μια Συνθήκη. Αλλά επειδή το Σύνταγμα της Ιρλανδίας επιβάλλει δημοψηφίσματα, ο ιρλανδικός λαός με το «ΟΧΙ» σ' αυτή την «Ευρωσυνθήκη» εμπόδισε την εφαρμογή της όταν στις άλλες χώρες ψηφίζεται απλά από τα εθνικά Κοινοβούλια. Βεβαίως στη συνέχεια έγινε και δεύτερο δημοψήφισμα στην Ιρλανδία προκειμένου εκβιάζοντας να υφαρπάξουν το «ΝΑΙ» στη Συνθήκη που σήμερα είναι γεγονός.
Συνθήκη Μάαστριχτ: Το θεμέλιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης
Η Συνθήκη του Μάαστριχτ είναι το θεμέλιο της ΕΕ. Είναι η Συνθήκη των Συνθηκών. Απ' αυτήν απορρέουν όλες οι επόμενες, όπως και όλες οι αντεργατικές αντιλαϊκές πολιτικές της ΕΕ, τις οποίες συναποφασίζουν οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ και τις εφαρμόζουν στα κράτη τους. Γι' αυτό και σήμερα, σε μια σύντομη ιστορικοπολιτική αναδρομή, παρουσιάζουμε τα βασικά ζητήματα αυτής της Συνθήκης.
Το Μάαστριχτ είναι μια μικρή κωμόπολη της Ολλανδίας. Ηταν άγνωστη στο πλατύ κοινό έως το Δεκέμβρη του 1991, τότε που οι υπουργοί Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ), που τη συγκροτούσαν 12 ευρωπαϊκά κράτη (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Βρετανία, Ιρλανδία, Δανία, Ολλανδία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Ισπανία, Πορτογαλία και Ελλάδα), συνυπέγραφαν τη Συνθήκη μετεξέλιξής της σε Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ), τη γνωστή πλέον Συνθήκη του Μάαστριχτ. Ετσι, το Μάαστριχτ έγινε διάσημο, η ευρωπαϊκή καπιταλιστική ενοποίηση περνούσε σε μια ανώτερη ποιοτικά βαθμίδα και πάνω στους λαούς υψωνόταν νέος, πιο βαρύς ζυγός από το κεφάλαιο, των 12 τότε καπιταλιστικών κρατών της ΕΟΚ, προκειμένου να μπορεί να ικανοποιεί τις ανάγκες αναπαραγωγής και συσσώρευσής του, με ολοένα αυξανόμενη την ένταση της εκμετάλλευσης, και πιο αποτελεσματικά να αντεπεξέρχεται στις ανάγκες του διεθνούς καπιταλιστικού ανταγωνισμού για το μοίρασμα αγορών, σφαιρών επιρροής.
Στην πορεία, η ΕΕ των «12» έγινε ΕΕ των «15», με την προσχώρηση των Αυστρίας, Σουηδίας και Φινλανδίας. Ενώ σήμερα μετά τη διεύρυνσή της έγινε ΕΕ των 27, με την ένταξη των Τσεχίας, Εσθονίας, Ουγγαρίας, Λετονίας, Λιθουανίας, Πολωνίας, Σλοβακίας, Σλοβενίας, Κύπρου, Μάλτας, Ρουμανίας και Βουλγαρίας.
Η Συνθήκη του Μάαστριχτ (ή Συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ενωσης) υπογράφτηκε στις 7 Φλεβάρη του 1992 και τέθηκε σε ισχύ την 1η Νοέμβρη του 1993. Από την ελληνική Βουλή επικυρώθηκε τον Ιούλη του 1992 με τις ψήφους των βουλευτών της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, της Πολιτικής Ανοιξης (κόμμα που είχε ιδρύσει ο Αντ. Σαμαράς, σημερινός αρχηγός της ΝΔ που είχε αποχωρήσει το 1991 από τη ΝΔ, αλλά επανήλθε) και του Συνασπισμού. Κατά της Συνθήκης ψήφισαν οι βουλευτές του ΚΚΕ.
Η Συνθήκη ψηφίστηκε στη Βουλή χωρίς οι βουλευτές να τη γνωρίζουν, αφού δεν τους δόθηκε το κείμενο, κανένα κρατικό όργανο δεν την έδωσε στη δημοσιότητα. Αποτελεί το θεμέλιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, απ' αυτήν απορρέουν και οι κατευθύνσεις της ΕΕ, όπως εξειδικεύονται, συμπληρώνονται και αναπτύσσονται στην πορεία από τις Συνόδους Κορυφής, τα Συμβούλια Υπουργών της Κομισιόν, δηλαδή συνδιαμορφώνονται από τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών για κάθε κράτος - μέλος και εφαρμόζονται υποχρεωτικά σε κάθε κράτος - μέλος, από την κυβέρνησή του. Για την ιστορία, η Συνθήκη του Μάαστριχτ έγινε ολόκληρη γνωστή από το ειδικό ένθετο, στο οποίο τη δημοσίευσε ο «Ριζοσπάστης» και είναι η μόνη εφημερίδα που το έκανε. Σύμφωνα με το άρθρο 73β της Συνθήκης του Μάαστριχτ, «απαγορεύεται οποιοσδήποτε περιορισμός των κινήσεων κεφαλαίων» και με το άρθρο 102α υιοθετείται η «αρχή της οικονομίας της ανοιχτής αγοράς με ελεύθερο ανταγωνισμό».
Στους σκοπούς της «Ενωμένης Ευρώπης» περιλαμβάνονται: «Ισόρροπη ανάπτυξη των οικονομικών δραστηριοτήτων, μια σταθερή μη πληθωριστική ανάπτυξη, υψηλός βαθμός απασχόλησης και κοινωνικής προστασίας, άνοδος του βιοτικού επιπέδου και της ποιότητας ζωής». Για την επίτευξη αυτών των στόχων, όπως διακηρύσσεται, διαμορφώνονται ενιαίο θεσμικό πλαίσιο, ενιαίο νόμισμα και Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα. Θεσπίζεται η ευρωπαϊκή ιθαγένεια και προοπτικά προβλέπεται κοινή εξωτερική πολιτική και κοινή άμυνα.
Για λόγους αντικειμενικούς και επειδή εντός της ΕΕ είναι οξύτατος ο ανταγωνισμός σε επίπεδο κρατών ή ομάδων κρατών, στο Μάαστριχτ δόθηκε προτεραιότητα στη δημιουργία της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης (ΟΝΕ) και τα ζητήματα της Πολιτικής Ενωσης παραπέμφθηκαν για αντιμετώπιση στο μέλλον. Ετσι καθιέρωναν σταδιακά σε διάφορους τομείς τις λεγόμενες Κοινές Πολιτικές.
Το περιεχόμενο της ΟΝΕ συνίσταται στη διαμόρφωση της Ενιαίας Ευρωπαϊκής Οικονομίας. Πρόκειται, πιο συγκεκριμένα, για το πέρασμα της ΕΟΚ στην Ενιαία Ευρωπαϊκή Οικονομία, για ένα νέο ποιοτικό στάδιο της εξέλιξής της. Αυτή η ποιοτική αλλαγή έκανε αναγκαία την αναθεώρηση των συνθηκών της ΕΟΚ και τη δημιουργία νέων θεσμών. Η διαμόρφωση της ΟΝΕ πήρε προγραμματικό χαρακτήρα και χωρίστηκε σε τρία στάδια, με ειδικό περιεχόμενο στο καθένα απ' αυτά και εισάγει για πρώτη φορά θεσμικά μέτρα και κυρώσεις για τα κράτη - μέλη που δεν εφαρμόζουν τους κοινοτικούς προσανατολισμούς.
Βασικό συστατικό στοιχείο της Συνθήκης του Μάαστριχτ είναι το «πρόγραμμα σύγκλισης», σύμφωνα με το οποίο όλα τα κράτη - μέλη οφείλουν, κατά την άσκηση της οικονομικής πολιτικής, να συγκλίνουν προς κάποιους συγκεκριμένους οικονομικούς δείκτες, που ονομάστηκαν «κριτήρια του Μάαστριχτ». Το «πρόγραμμα σύγκλισης» όριζε μέχρι το 1996, όλα τα κράτη:
  • Να περιορίσουν το ρυθμό πληθωρισμού στο 4 - 5%.
  • Να μειώσουν τα ελλείμματα του Δημοσίου, ως ποσοστό του ΑΕΠ, στο 3%.
  • Να περιορίσουν το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ στο 60%.
  • Να συμπιέσουν τα επιτόκια των δανείων, ώστε να μην υπερβαίνουν τις 2 ποσοστιαίες μονάδες, σε σχέση με τα χαμηλότερα επιτόκια των χωρών - μελών της ΕΟΚ.
Η Συνθήκη του Μάαστριχτ συμπίπτει με μια περίοδο που χαρακτηρίζεται από τις αλλαγές και τις ανατροπές σ' όλο τον κόσμο, με τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, τις ανατροπές των σοσιαλιστικών καθεστώτων στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Απ' την άλλη, οι εξελίξεις χαρακτηρίζονται από τη ραγδαία διεθνοποίηση και κοινωνικοποίηση της παραγωγής, κάτω από την επίδραση της πρωτοφανούς ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων. Αυτή η τάση αντικειμενικά βαθαίνει την αλληλεξάρτηση των εθνικών οικονομιών, γενικότερα της κοινωνικής, πολιτιστικής και πολιτικής ζωής, και απαιτεί νέα πλαίσια στην οργάνωση της παραγωγής και διανομής, στις κοινωνικές σχέσεις γενικότερα.
Οι «αρχιτέκτονες» της Συνθήκης επιχειρούν με την ΟΝΕ να θεσμοθετήσουν τη διεθνοποίηση των μηχανισμών διεύρυνσης και αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Κίνητρό τους δεν είναι φυσικά η ευημερία των λαών, όπως ψευδεπίγραφα διακηρύσσουν στην εισαγωγή της Συνθήκης, αλλά η αντιμετώπιση των δυσκολιών στην αναπαραγωγή του κεφαλαίου, που προέρχονται από τη ραγδαία ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και τον οξύτατο ανταγωνισμό των αμερικανικών και γιαπωνέζικων μονοπωλίων στο χώρο της Ευρώπης και σ' όλο τον κόσμο. Επομένως, το «όραμα» της «Ενωμένης Ευρώπης» με μια ενιαία οικονομική και νομισματική πολιτική, με κοινή εξωτερική πολιτική και άμυνα, είναι το όραμα που ανταποκρίνεται στην ανάγκη των ευρωπαϊκών μονοπωλιακών κύκλων να επιβληθούν ως ένας ισχυρός πόλος στις παγκόσμιες οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις, με ιδιαίτερη επιδίωξη την κατάκτηση και εκμετάλλευση των αγορών στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες.
Το ΚΚΕ τάχθηκε εξαρχής κατά της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Στην απόφαση της ευρείας Συνόδου της ΚΕ του ΚΚΕ (16 - 17 Μάη 1992) αναφέρεται: «Το Κόμμα μας δεν μπορεί να συμφωνήσει με την αντίληψη του "μονόδρομου" και όταν μάλιστα είναι δεδομένη η 11χρονη αρνητική εμπειρία της χώρας από την ένταξη στην ΕΟΚ. Πρόκειται για αντίληψη, που ταυτίζει τα συμφέροντα των εργαζομένων και της χώρας με τα συμφέροντα και τις επιλογές του μεγάλου ντόπιου και ξένου κεφαλαίου. Αντίληψη που καταδικάζει την Ελλάδα στο περιθώριο των πολιτικών που χαράσσουν οι ισχυροί της ΕΟΚ. Το όραμα της "Ενωμένης Ευρώπης", της Ευρώπης των μονοπωλίων, που συνενώνει και εμπνέει βιομηχάνους, εφοπλιστές, μεγαλέμπορους, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, "ΣΥΝ" και ο συγκεκριμένος στόχος "να μπούμε στο σκληρό πυρήνα της ΕΟΚ" δεν έχει καμιά σχέση με τα οράματα και τις ανάγκες της εργατικής τάξης, των εργαζομένων».
Σχετικά με την ΟΝΕ, στην ίδια απόφαση αναφέρεται: «Η ΟΝΕ όχι μόνο δεν πρόκειται να απαλλάξει τους εργαζόμενους από τα δεινά του καπιταλισμού (εκμετάλλευση, κρίσεις, φτώχεια, καταπίεση εθνών και λαών, πόλεμοι κ.λπ.), αλλά, αντίθετα, ενισχύει τον κύριο της καπιταλιστικής παραγωγής, το μονοπωλιακό υπερκέρδος, με τις πολλαπλές πηγές άντλησής του, στη σφαίρα παραγωγής και κυκλοφορίας, στην εσωτερική και την εξωτερική αγορά, αναπτύσσοντας το μονοπωλιακό ανταγωνισμό ως τα έσχατα όρια».
Αξίζει ακόμη να σημειώσουμε τη σαφέστατη εκτίμηση του ΚΚΕ για το ανέφικτο της «σύγκλισης» των οικονομιών. Στην απόφαση τονίζεται: «Οι διαφορές που υπάρχουν είναι τέτοιες που είναι αδύνατο να υπάρξει σύγκλιση, υπό την κυριαρχία των μονοπωλίων, υπολογίζοντας και τη δράση του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού». Μήπως δεν επιβεβαιώθηκαν οι εκτιμήσεις του από την όλη πορεία της ΕΕ ως τα σήμερα και τις ίδιες τις εξελίξεις;
Το ΚΚΕ πάντα υποστήριζε και επιβεβαιώθηκε ότι οι ανταγωνισμοί και οι αντιθέσεις στους κόλπους της ΕΕ ανάμεσα στα κράτη - μέλη είναι τόσο ισχυροί που δημιουργούν, αφ' ενός, επιμέρους συμμαχίες γύρω από τα πιο ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, αφ' ετέρου, φυγόκεντρες δυνάμεις. Ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες κρίσης, το ζήτημα της διαχείρισής της έχει οξύνει τις αντιθέσεις ανάμεσα σε Γερμανία και Γαλλία παρά τους μεταξύ τους συμβιβασμούς. Οπως επίσης και ανάμεσα σ' αυτά τα δύο κράτη και την Αγγλία, ανάμεσα σε Αγγλία Γερμανία. Αυτό εκφράζεται έντονα γύρο από την υπόθεση «κρατικό χρέος υπερχρεωμένων κρατών». Ετσι τα ευρωομόλογα που πρότεινε η Γαλλία δεν έγιναν δεκτά από τη Γερμανία, ενώ γύρω από το «Δημοσιονομικό Σύμφωνο Σταθερότητας» εκφράστηκαν οξύτατοι ανταγωνισμοί ανάμεσα σε Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία και άλλα κράτη, που έληξαν με συμβιβασμό ανάμεσα σε Γερμανία-Γαλλία. Αλλο παράδειγμα είναι ο πόλεμος στη Λιβύη. Η Γερμανία δε συμμετείχε. Την ίδια ώρα τα ισχυρά κράτη, συνάπτουν στρατηγικές συμφωνίες με άλλα ισχυρά εκτός ΕΕ κράτη, όπως π.χ. η Γερμανία με τη Ρωσία, στην Ενέργεια. Που επιδρούν και στο εσωτερικό της ΕΕ. Με δεδομένους τους οξύτατους ανταγωνισμούς, κανείς δε μπορεί να αποκλείσει ότι η ΕΕ μπορεί να διασπαστεί, να αλλάξει σύνθεση, να αλλάξουν τα ισχυρά κράτη συμμάχους με εκτός ΕΕ άλλα καπιταλιστικά κράτη ή και να διαλυθεί. Για παράδειγμα, η αποπομπή υπερχρεωμένων κρατών όπως η Ελλάδα από την ευρωζώνη είναι πιθανό σενάριο. 'Η ποιος μπορεί να πει ότι η ΕΕ θα παραμείνει ως έχει με δεδομένους τους οξύτατους ανταγωνισμούς στο εσωτερικό της και τη Γερμανία να τραβά σε κύρια ζητήματα το δικό της δρόμο με δεδομένο ότι συγκροτεί συνεργασίες, συμμαχίες στρατηγικές, με άλλα ισχυρά εκτός ΕΕ καπιταλιστικά κράτη;
Η διαδικασία διαμόρφωσης της ΟΝΕ χωρίστηκε σε τρία στάδια, προκειμένου να εφαρμοστεί. Το πρώτο στάδιο έπρεπε να ολοκληρωθεί στο τέλος του 1993. Στο χρονικό αυτό διάστημα, αίρονταν οι περιορισμοί στην κίνηση των κεφαλαίων ανάμεσα στα κράτη - μέλη και εντασσόταν το νόμισμα κάθε κράτους - μέλους στο Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα (ΕΝΣ). Στο ΕΝΣ μετείχαν τότε οι 11 χώρες της ΕΟΚ, εκτός της Ελλάδας. Η δραχμή έπρεπε να ενταχθεί στο ΕΝΣ μέχρι 31 Δεκέμβρη 1994. Πράγματι, η δραχμή εντάχθηκε στο ΕΝΣ το 1994.
Επίσης, στη διάρκεια του πρώτου σταδίου, προβλεπόταν η εφαρμογή πολιτικής σε κάθε κράτος - μέλος, που θα οδηγούσε στη «σύγκλιση των οικονομιών» και τέθηκαν ενιαία κριτήρια ως προς αυτό για όλα τα κράτη - μέλη, σχετικά με τον πληθωρισμό, τα δημόσια ελλείμματα, το δημόσιο χρέος, τα επιτόκια. Καθόρισαν, δε, διαδικασία ελέγχου αυτής της πορείας από τα Συμβούλια Κορυφής και το ΕΚΟΦΙΝ.
Το δεύτερο στάδιο της ΟΝΕ θα άρχιζε από την 1η Γενάρη 1994. Στο στάδιο αυτό θα δημιουργούνταν το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ινστιτούτο (ΕΝΙ), με σκοπό το συντονισμό της νομισματικής πολιτικής και την προώθηση των προϋποθέσεων για το κοινό νόμισμα. Μέχρι το τέλος του 1996, που θα διαρκούσε το δεύτερο στάδιο της ΟΝΕ, θα έπρεπε να είχαν επεξεργαστεί το πλαίσιο ίδρυσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ).
Σ' αυτό το στάδιο, άρχιζαν να εφαρμόζονται οι διατάξεις για την ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων, η απαγόρευση του δανεισμού του Δημοσίου και άρχιζε η ανεξαρτητοποίηση των κεντρικών τραπεζών από τις εθνικές νομοθεσίες.
Μέχρι 31 Δεκέμβρη 1996, το Συμβούλιο των αρχηγών κρατών θα αποφάσιζε κατά πόσον η Κοινότητα είναι έτοιμη να μπει στο τρίτο στάδιο της ΟΝΕ, που θα άρχιζε στο τέλος του 1997, όπως όριζε η Συνθήκη ή, αν δεν ήταν έτοιμη, το τρίτο στάδιο, θα άρχιζε την 1η Γενάρη 1999.
Στο τρίτο στάδιο, οι οικονομίες των κρατών - μελών θα ελέγχονταν από τα όργανα της Κοινότητας ως προς το βαθμό «σύγκλισης» των οικονομιών, δηλαδή την εκπλήρωση των τεσσάρων κριτηρίων, το ΕΝΙ θα μετατρεπόταν στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ). Η ΕΚΤ, όταν ιδρυόταν, μαζί με όλες τις κεντρικές τράπεζες των κρατών - μελών θα αποτελούσαν το Ευρωπαϊκό Σύστημα Κεντρικών Τραπεζών (ΕΣΚΤ). Η ΕΚΤ θα εκδίδει αποφάσεις και κανονισμούς, που θα έχουν υποχρεωτική ισχύ για κάθε κράτος - μέλος. Σ' αυτό το στάδιο τα εθνικά νομίσματα θα καταργούνταν και θα υιοθετούνταν το κοινό ευρωνόμισμα. Εως τότε υπήρχε βεβαίως το ECU, που ήταν η Ευρωπαϊκή Νομισματική Μονάδα, με την οποία συγκρίνονταν τα εθνικά νομίσματα, αλλά και με βάση την οποία γίνονταν οι οικονομικές μετρήσεις σε επίπεδο ΕΕ (προϋπολογισμός, επιδοτήσεις κ.λπ.).
Από την 1η Γενάρη 1999, η ΟΝΕ ξεκινά και σ' αυτήν συμμετέχουν όσα κράτη - μέλη της Κοινότητας πληρούν τα τέσσερα κριτήρια. Στην ΟΝΕ μπήκαν το 1999 οι Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ολλανδία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Φινλανδία και Αυστρία. Η Ελλάδα μπήκε το 2001. Δε συμμετέχουν οι Βρετανία, Δανία και Σουηδία, οι δύο τελευταίες μετά από δημοψήφισμα.
Με τη Συνθήκη του Αμστερνταμ, που υπογράφτηκε στις 2 Οκτώβρη του 1997 και τέθηκε σε εφαρμογή την 1η Μάη του 1999, τροποποιείται η Συνθήκη του Μάαστριχτ. Επικυρώθηκε από την ελληνική Βουλή στις 18 Φλεβάρη του 1999 με τις ψήφους των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Κατά της Συνθήκης ψήφισαν οι βουλευτές του ΚΚΕ και του ΔΗΚΚΙ, ενώ οι βουλευτές του Συνασπισμού ψήφισαν «λευκό».
Τα πιο σημαντικά νέα στοιχεία που περιλαμβάνονται στη Συνθήκη του Αμστερνταμ είναι:
  • Το Σύμφωνο Σταθερότητας της ευρωπαϊκής οικονομίας.
  • Η ενσωμάτωση της Συμφωνίας Σένγκεν στο δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
  • Η καθιέρωση της «ενισχυμένης συνεργασίας».
  • Η κατάργηση του βέτο για σειρά θεμάτων και η καθιέρωση της ειδικής πλειοψηφίας για τη λήψη των αποφάσεων.
Αν μπορούμε να συνοψίσουμε τα χαρακτηριστικά αυτής της Συνθήκης, διακρίνουμε τους αλληλοδιαπλεκόμενους στόχους για:
  • Την ενδυνάμωση του ευρωενωσιακού μονοπωλιακού κεφαλαίου.
  • Την ενίσχυση των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών (πρώτα απ' όλα Γερμανίας, Γαλλίας) στον παγκόσμιο ανταγωνισμό με ΗΠΑ - Ιαπωνία.
Με το Σύμφωνο Σταθερότητας της οικονομίας ορίζονται οι δείκτες, τους οποίους πρέπει να τηρούν τα κράτη - μέλη της «Ζώνης του Ευρώ». Με αυτούς τους δείκτες (πληθωρισμός, ύψος δημόσιου ελλείμματος, χρέος) θα αξιολογούνται οι οικονομικές επιδόσεις εκείνων των κρατών που συμμετέχουν στη «Ζώνη» του κοινού νομίσματος. Δηλαδή για όλα, πλην της Σουηδίας και της Δανίας, όπου η συμμετοχή απορρίφθηκε με δημοψηφίσματα, και της Βρετανίας, όπου εκκρεμεί ακόμη η διεξαγωγή δημοψηφίσματος.
Θεωρητικά, με το Σύμφωνο Σταθερότητας οι αρχιτέκτονες της ΕΕ επιδιώκουν τη σύγκλιση (ονομαστική και πραγματική) των οικονομιών. Αλλά, έντεκα χρόνια μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και πέντε χρόνια μετά τη Συνθήκη του Αμστερνταμ η «σύγκλιση» παραμένει ανέφικτη, αποδεικνύοντας την ορθότητα της θέσης του ΚΚΕ ότι «ο δρόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης δεν καταργείται με ευχές στα πλαίσια της καπιταλιστικής ενοποίησης και ότι ο στόχος της σύγκλισης, ονομαστικός ή και μη ονομαστικός, αριθμητικός ή και όχι αριθμητικός, δεν πρόκειται να πιαστεί ούτε τώρα, ούτε αύριο».
Από την άλλη, το Σύμφωνο Σταθερότητας δίνει τη δυνατότητα στους εργοδότες και τις κυβερνήσεις να προωθήσουν μια δέσμη σκληρών αντεργατικών μέτρων για τη μείωση του κόστους εργασίας και την «ανταγωνιστικότητα» της οικονομίας της ΕΕ, δηλαδή τη διαρκή διεύρυνση των περιθωρίων κέρδους για το μεγάλο κεφάλαιο. Μεταξύ αυτών των μέτρων είναι η κατεδάφιση του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης, η καθιέρωση της μερικής απασχόλησης σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, η κατάργηση θεμελιωδών εργατικών δικαιωμάτων, η ιδιωτικοποίηση σειράς τομέων, όπως της Ενέργειας, των Τηλεπικοινωνιών, της Παιδείας, της Υγείας, της Ερευνας.
Ενα χαρακτηριστικό του Συμφώνου Σταθερότητας είναι η επιβολή ποινών στα κράτη - μέλη τα οποία υπερβαίνουν τους σχετικούς δείκτες. Οι ποινές, που ξεκινούν από την προειδοποίηση του κράτους - μέλους, φθάνουν ως το εξοντωτικό πρόστιμο που αντιστοιχεί στο 0,5% του ΑΕΠ του κράτους «παραβάτη». Παρ' όλα αυτά, με αφορμή την υπέρβαση του ελλείμματος από τη Γερμανία και τη Γαλλία αποδείχτηκε ότι το Σύμφωνο εφαρμόζεται «κατά το δοκούν», αφού τα αρμόδια όργανα δεν επέβαλαν καμιά ποινή.
Με την ενσωμάτωση της Συμφωνίας Σένγκεν στη Συνθήκη του Αμστερνταμ, η Ευρωπαϊκή Ενωση κάνει ένα ακόμη βήμα για την ολοκλήρωση του μηχανισμού παρακολούθησης και καταστολής, δηλαδή του απαραίτητου βραχίονα για την προώθηση των αντεργατικών, αντιλαϊκών επιλογών της. Η Συμφωνία Σένγκεν δίνει τη δυνατότητα δημιουργίας μιας τεράστιας κοινής βάσης δεδομένων στην οποία θα συγκεντρώνονται όλες οι πληροφορίες από τις αρχές ασφαλείας των κρατών - μελών της ΕΕ, περιλαμβανομένων και των ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων των πολιτών, υπό το πρόσχημα της καλύτερης αντιμετώπισης του εγκλήματος. Τις πληροφορίες αυτές θα μπορούν να τις αξιοποιούν οι υπηρεσίες ασφαλείας όλων των κρατών - μελών για δικούς τους λόγους.
Η Συμφωνία Σένγκεν μεταξύ των άλλων ανατρέπει το θεμελιώδες νομικό αξίωμα ότι ο κάθε άνθρωπος είναι αθώος μέχρι την απόδειξη του αντιθέτου και καθιερώνει την αρχή ότι καθένας μπορεί να είναι ένοχος μέχρι να αποδείξει την αθωότητά του.
Σύμφωνα με τον επίσημο ορισμό της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η «ενισχυμένη συνεργασία» έχει ως στόχο «να δοθεί η δυνατότητα σε έναν περιορισμένο αριθμό κρατών - μελών, τα οποία μπορούν και επιθυμούν να προχωρήσουν περαιτέρω, να συνεχίσουν την εμβάθυνση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, σεβόμενα το ενιαίο θεσμικό πλαίσιο της Ενωσης».
Ουσιαστικά, με την αρχή της «ενισχυμένης συνεργασίας», η οποία περιλαμβάνεται στη Συνθήκη του Αμστερνταμ, δίνεται δυνατότητα στις ισχυρές καπιταλιστικές χώρες - μέλη της ΕΕ να διαμορφώνουν κοινές πολιτικές και να τις θέτουν σε εφαρμογή για θέματα μείζονος σημασίας, όπως η άμυνα και η ασφάλεια.
Στη Συνθήκη του Αμστερνταμ περιλαμβάνονται ακόμη ρυθμίσεις για τον τρόπο λήψης των αποφάσεων στα όργανα της ΕΕ, με κύριο χαρακτηριστικό την κατάργηση του βέτο για σειρά θεμάτων και την επέκταση της αρχής της ειδικής πλειοψηφίας στο συμβούλιο υπουργών.
Βεβαίως, από τότε μέχρι σήμερα, σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, το «Σύμφωνο Σταθερότητας» εμπλουτίζεται με αντιλαϊκές πολιτικές μέχρι το πρόσφατο «Δημοσιονομικό Σύμφωνο Σταθερότητας», το οποίο προβλέπει:
1. Επίτευξη ισοσκελισμένων προϋπολογισμών και μηδενικών δημοσιονομικών ελλειμμάτων (ή το ανώτερο μέχρι 1% του ΑΕΠ) για τα κράτη - μέλη, με τις κυβερνήσεις να δεσμεύονται ότι θα επιβάλλουν επιπλέον μέτρα όταν υπάρχουν «αποκλίσεις» από τους στόχους.
2. Τα κράτη - μέλη με δημόσιο χρέος άνω του 60% του ΑΕΠ θα πρέπει να λαμβάνουν μέτρα για τη μείωση του χρέους κατά 1/20 ανά έτος (μέσος όρος).
3. Τα κράτη - μέλη που υπόκεινται σε «διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος» θα πρέπει να καταρτίζουν αυτόματα «δημοσιονομικά και οικονομικά προγράμματα» (δηλαδή μνημόνια) για τη διόρθωσή τους από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο.
4. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή μπορεί να ζητά αναθεώρηση του προϋπολογισμού σε περίπτωση που ένα κράτος - μέλος παρουσιάζει απόκλιση από τους «δημοσιονομικούς στόχους».
Τα υπερχρεωμένα κράτη - μέλη που εφαρμόζουν προγράμματα διάσωσης (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία) δεσμεύονται για την επίτευξη των συμφωνημένων στόχων, ενώ όσα έχουν μεγαλύτερο δημοσιονομικό χώρο για δράση πρέπει να ενεργοποιήσουν αυτόματους σταθεροποιητές της οικονομίας. Σ' αυτή την κατεύθυνση τα κράτη - μέλη «επανεξετάζουν τη φορολογική τους πολιτική και αν κριθεί απαραίτητο, διευρύνουν τη φορολογική βάση, καταργούν αδικαιολόγητες φοροαπαλλαγές και εξαιρέσεις, περιορίζουν τους φόρους στην εργασία».Δηλαδή, επιβάλλουν νέα χαράτσια στις πλάτες των λαών. Αυτή η φοροληστεία του λαού εξελίσσεται τώρα στην Ελλάδα.
Το Μάρτη του 2000 αποφασίζεται από τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ η στρατηγική της Λισαβόνας, στη Σύνοδο Κορυφής το 2000 στην ισπανική αυτή πόλη, με επίκεντρό της την εξασφάλιση της ανταγωνιστικότητας του ευρωενωσιακού κεφαλαίου, ως στρατηγικό στόχο, για την υλοποίηση του οποίου κατέληξαν σε μια σειρά μέτρα τα οποία προωθούν με τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Μέτρα, όπως η κατάργηση του σταθερού ημερήσιου εργάσιμου χρόνου και οι ελαστικές μορφές εργασίας, η παράδοση των συστημάτων Κοινωνικής Ασφάλισης στο κεφάλαιο, η εμπορευματοποίηση των τομέων Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας, οι αντιδραστικές αλλαγές που προώθησε η κυβέρνηση της ΝΔ με τη συναίνεση του ΠΑΣΟΚ ιδιαίτερα στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, για παραγωγή φτηνού καταρτίσιμου εργατικού δυναμικού για τις επιχειρήσεις, η ιδιωτικοποίηση επιχειρήσεων κρατικής ιδιοκτησίας, ιδιαίτερα αυτών που έχουν στρατηγική σημασία, όπως π.χ. τηλεπικοινωνίες, ενέργεια κ.λπ. Ταυτόχρονα, η εφαρμογή αυτών των πολιτικών σε κάθε κράτος - μέλος, η οποία ελέγχεται σε τακτά χρονικά διαστήματα από τις Εαρινές Συνόδους Κορυφής, ωθεί στην ακόμη μεγαλύτερη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, δηλαδή στην ενίσχυση των μονοπωλιακών ομίλων και σε διακρατικό επίπεδο. Και την ίδια ώρα αυξάνει το βαθμό εκμετάλλευσης των εργαζομένων, μειώνει το λαϊκό εισόδημα και τις συντάξεις, αυξάνει τον εργάσιμο βίο ως το ...θάνατο.
Συνέχεια αυτής της στρατηγικής είναι η στρατηγική «Ευρώπη 2020» για την απασχόληση και την ανάπτυξη, που δίνει τις νέες κατευθυντήριες γραμμές των αντεργατικών - αντιλαϊκών ανατροπών για την επόμενη δεκαετία.
Στόχος της είναι να καταστήσει τα μονοπώλια της ΕΕ υπερκερδοφόρα, να τραβήξει την καπιταλιστική οικονομία της ευρωένωσης από το τέλμα της κρίσης και να την επαναφέρει σε τροχιά τέτοια που θα της επιτρέπει με αξιώσεις να διεκδικήσει την πρωτοκαθεδρία στον παγκόσμιο καπιταλιστικό ανταγωνισμό.
Οι στόχοι βασίζονται σε δύο κεντρικούς άξονες:
α) «Η αποκατάσταση της μακροοικονομικής σταθερότητας και η επανάκαμψη των δημοσίων οικονομικών». Να εξασφαλισθούν, δηλαδή, μέσα από τις δραστικές περικοπές στους προϋπολογισμούς, χρήματα, ώστε να υπάρχει η δυνατότητα ενίσχυσης και χρηματοδότησης του μεγάλου κεφαλαίου. β) «Οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις είναι ουσιαστικές για μια ισχυρή και βιώσιμη ανάπτυξη». Να ανατραπούν, δηλαδή, στο σύνολό τους τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα καθιστώντας ακόμα φθηνότερη την τιμή της εργατικής δύναμης.
Ετσι, με το «Σύμφωνο για το Ευρώ+» προβλέπονται:
1. Μειώσεις μισθών σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα.
2. Κατάργηση των Kλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.
3. Κατεδάφιση των εργασιακών δικαιωμάτων που έχουν απομείνει.
4. Κατεδάφιση των Δημόσιων Συστημάτων Κοινωνικής Ασφάλισης - Μεγάλη αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, ώστε να ευθυγραμμιστούν με το προσδόκιμο ζωής.
5. Επίθεση στα λαϊκά στρώματα, για να ανοίξουν νέοι τομείς στη συγκέντρωση και την κερδοφορία του κεφαλαίου.
6. Ενίσχυση της «ευελφάλειας». Να μειωθεί η «υπερπροστασία εργαζομένων με μόνιμες συμβάσεις», δηλαδή κατάργηση της μόνιμης και σταθερής δουλειάς. Συμβάσεις αορίστου χρόνου μόνο για νεοπροσλαμβανόμενους που έχουν περιορισμένα δικαιώματα και απολύσεις των εργατών με συγκροτημένα δικαιώματα.
Μείωση της πρόωρης αποχώρησης από το σχολείο, ώστε να ολοκληρώνεται η απόκτηση δεξιοτήτων διαμόρφωσης του νέου «απασχολήσιμου» εργαζόμενου.
Τα κράτη - μέλη να ΠΕΡΙΚΟΨΟΥΝ ΤΑ ΕΠΙΔΟΜΑΤΑ ΑΝΕΡΓΙΑΣ, μειώνοντας το χρόνο και το ύψος τους και επιβάλλοντας αυστηρές προϋποθέσεις.
7. Κατεδάφιση συνταξιοδοτικών συστημάτων: «Τα κράτη - μέλη που δεν το έχουν ήδη πράξει θα πρέπει να αυξήσουν το όριο συνταξιοδότησης και να το συνδέσουν με το προσδόκιμο ζωής».
Να περιορίσουν κατά προτεραιότητα τα καθεστώτα πρόωρης συνταξιοδότησης.
Κίνητρα για την απασχόληση εργαζομένων μεγαλύτερης ηλικίας.
Προώθηση της διά βίου μάθησης.
Να ενισχύσουν την ανάπτυξη «συμπληρωματικής ιδιωτικής αποταμίευσης», δηλαδή προσφυγή στην ιδιωτική ασφάλιση.
Το 1999 αποφασίζουν την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας (ΚΕΠΠΑΑ), τη συγκρότηση Ευρωστρατού από 50.000 - 60.000 ενόπλους, για διαχείριση «διεθνών κρίσεων» και «ειρηνευτικών» αποστολών, δηλαδή για ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, ενώ το 2003 αποφασίζουν το δόγμα του προληπτικού χτυπήματος, δηλαδή της ένοπλης επέμβασης σε χώρες από τις οποίες υποτίθεται ότι κινδυνεύει η ΕΕ. Σήμερα, η Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας - ΚΠΑΑ (όπως μετονομάστηκε η Ευρωπαϊκή Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας - ΕΠΑΑ - με τη Συνθήκη της Λισαβόνας) αποτελεί τον επιχειρησιακό βραχίονα της Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας (ΚΕΠΠΑ) της ΕΕ. Εκφραση της αυξανόμενης επιθετικότητας του μονοπωλιακού κεφαλαίου στην ΕΕ και της ενίσχυσης του αντιδραστικού χαρακτήρα της. Ενίσχυση της ετοιμότητας της διακρατικής αυτής ένωσης του κεφαλαίου για ιμπεριαλιστικές στρατιωτικές και μη επεμβάσεις σε κάθε γωνιά της Γης, σε συνθήκες όξυνσης της καπιταλιστικής κρίσης και έντασης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων στο εσωτερικό της ΕΕ, καθώς και με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα και τις δυναμικά αναπτυσσόμενες χώρες, με στόχο την ενίσχυση και κατάκτηση νέων θέσεων των ευρωενωσιακών μονοπωλιακών ομίλων.
Τόσο η Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας (ΚΕΠΠΑ) όσο και η Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας (ΚΠΑΑ) της ΕΕ συνδέονται άρρηκτα με τη Συνθήκη ίδρυσης της ΕΕ, τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και την ΟΝΕ. Η Συνθήκη του Μάαστριχτ θεμελίωσε ολοκληρωμένα τη στρατηγική του κεφαλαίου, προβλέποντας όλα τα πολιτικά και οικονομικά μέσα για την προώθησή της. Με αυτήν απέκτησαν θεσμικό χαρακτήρα η ΚΕΠΠΑ και η ΚΠΑΑ και τις καθιέρωσε σαν ξεχωριστό «πυλώνα» της πολιτικής της ΕΕ. Οι μακροπρόθεσμοι στόχοι της στον τομέα της ΚΕΠΠΑ καταγράφηκαν στην Ευρωπαϊκή Στρατηγική Ασφάλειας (ΕΣΑ), που συντάχθηκε κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Προεδρίας της ΕΕ το 2003 και αποτελεί έκτοτε το πλαίσιο αναφοράς για την ΚΠΑΑ.
Η ΚΕΠΠΑ και η ΚΠΑΑ αποτελούν πεδίο οξύτατων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, συγκρότησης αξόνων και αντιαξόνων στο εσωτερικό της ΕΕ, αλλά και ανάμεσα στην ΕΕ και άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα και δυνάμεις.
Βεβαίως, ενισχύει και τους ευρωενωσιακούς κατασταλτικούς μηχανισμούς (Europol - Eurojust - FRONTEX) και τη διασύνδεση και συνεργασία τους, για το χτύπημα των αγώνων του εργατικού κινήματος. Εχει κάνει επίσης επίσημη κρατική πολιτική τον αντικομμουνισμό, εξισώνοντας το φασισμό με τον κομμουνισμό.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Οι κατά καιρούς Κοινές Αγροτικές Πολιτικές (ΚΑΠ) μειώνουν το εισόδημα των φτωχών αγροτών, τους διώχνουν από τη γη τους, η οποία συγκεντρώνεται σε λίγα χέρια καπιταλιστών, καταδικάζοντάς τους στην ανεργία και ενισχύουν τα μονοπώλια στη διατροφική αλυσίδα, προωθώντας μεταλλαγμένα τρόφιμα σε βάρος της υγείας των λαών.
Σήμερα, στα πλαίσια του σφαγιασμού των όποιων «κοινωνικών δαπανών» στα κράτη - μέλη και την ΕΕ προβλέπεται μείωση των δαπανών για τη γεωργία από το 41,7% του συνολικού προϋπολογισμού της ΕΕ στο 37,7%. Σε επίπεδο αριθμών για την ΚΑΠ αυτό συνεπάγεται μείωση δαπανών κατά 11,2% στην επταετία 2014 - 2020. Σε σταθερές τιμές, οι δαπάνες παραμένουν στα επίπεδα του 2013. Τα δικαιώματα ενιαίας ενίσχυσης που έχουν οι αγροτοκτηνοτρόφοι μετά την αναθεώρηση της ΚΑΠ το 2003 και τα οποία προέκυψαν με βάση το μέσο όρο των επιδοτήσεων που έπαιρναν το διάστημα 2000 - 2002, δε θα ισχύουν από το 2014. Για την Ελλάδα, προτείνεται δραστική μείωση των άμεσων επιδοτήσεων, ώστε να καλυφθεί κατά το 1/3 η διαφορά των ενισχύσεων που παίρνει σήμερα σε σχέση με το 90% του μέσου όρου των ενισχύσεων της ΕΕ-27. Ετσι, το συνολικό ποσό των άμεσων ενισχύσεων στους αγρότες της ΕΕ θα μειωθεί από 2,217 δισ. το 2013 στα 2,015 δισ. για τα έτη 2017 - 2020, μείωση κατά 9,1% σε σταθερές τιμές και υπερδιπλάσια σε πραγματικές.
Καθιερώνεται υποχρεωτικά η λεγόμενη «πράσινη ενίσχυση», για τους γεωργούς που εφαρμόζουν γεωργικές πρακτικές «φιλικές» προς το περιβάλλον και ανέρχεται στο 30% των συνολικών άμεσων ενισχύσεων, ένα νέο μποναμά στο μεγάλο κεφάλαιο. Δικαιούχοι θα είναι όσοι ασκούν βιολογική γεωργία, εφαρμόζουν αμειψισπορά, διατηρούν μόνιμους βοσκότοπους, ή εκτάσεις για «οικολογικούς στόχους» (όπως αγρανάπαυση, αναδασώσεις, διατήρηση τοπίου κ.λπ.). Μόνο αγρότες με πολλά στρέμματα γης έχουν τη δυνατότητα να αφήνουν ακαλλιέργητα στρέμματα για αγρανάπαυση, διατήρηση τοπίου κ.λπ. ή να καλλιεργούν ταυτόχρονα τουλάχιστον τρία είδη κ.ά., άρα οι μόνοι ωφελημένοι πρόκειται να είναι οι μεγαλοαγρότες.
Εισάγεται η έννοια του «ενεργού αγρότη», που θα στερήσει τις επιδοτήσεις από αυτούς τους μικροαγρότες που δεν μπορούν να ζήσουν από το μικρό κλήρο τους και αναγκαστικά, για να επιβιώσουν, κάνουν και άλλη δουλειά.
Η νέα μεταρρύθμιση της ΚΑΠ, από το 2013, θα φέρει σε ακόμα πιο τραγική θέση το φτωχό αγρότη της οικογενειακής εκμετάλλευσης και του μικρού κλήρου. Η απελευθέρωση των αγορών θα ωφελήσει μόνο τις καπιταλιστικές αγροτικές επιχειρήσεις - τους μονοπωλιακούς ομίλους που δραστηριοποιούνται στο χώρο της αγροτικής παραγωγής και των αγροτικών εφοδίων, στην παραγωγή και διακίνηση των τροφίμων. Θα ενισχύσει τη διαδικασία συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης, την επιθετικότητα και τα κέρδη των μονοπωλίων.
Η μείωση των κοινοτικών κονδυλίων για αγροτικές δαπάνες θα επιταχύνει τις διαδικασίες απομάκρυνσης των μικρών και φτωχών καλλιεργητών από την παραγωγή, τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στο χώρο της αγροτικής οικονομίας. Θα επιδεινώσει το βιοτικό επίπεδο της φτωχής αγροτιάς στην ύπαιθρο και γενικότερα του εργαζόμενου λαού. Οι απελευθερώσεις των αγορών θα δημιουργήσουν νέους κινδύνους για μεγάλες διακυμάνσεις τιμών παραγωγού που θα επιδεινώσουν τη θέση των μικρών παραγωγών, αλλά και των εργαζομένων - καταναλωτών, που αντιμετωπίζουν την αυξανόμενη ακρίβεια, εξασφαλίζοντας υπερκέρδη στα μονοπώλια.
Η κυριαρχία των μονοπωλίων και η απελευθέρωση θα έχουν συνέπεια και τη χρήση όλο και πιο βλαβερών ουσιών στην παραγωγή τροφίμων, την επιβολή των μεταλλαγμένων, τη γενικότερη υποβάθμιση και την αύξηση της επικινδυνότητας των τροφίμων που καταναλώνουν οι εργαζόμενοι και τη δημιουργία μίας άλλης κατηγορίας τροφίμων για την πλουτοκρατία.
Ολα αυτά βέβαια δεν είναι καθόλου τυχαία. Οταν από τη συνθήκη «Ανθρακα - Χάλυβα» το 1952 έμπαιναν τα θεμέλια της «Συνθήκης της Ρώμης» το 1957, το κεφάλαιο συνένωνε τις δυνάμεις του για να αντεπεξέλθει στον ανταγωνισμό στην Ευρώπη, πρωτίστως, με το αντίπαλο σύστημα, το σοσιαλισμό, με το ανερχόμενο εργατικό κίνημα στις χώρες της Ευρώπης, αλλά και στον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό. Η σύγχρονη φάση ανάπτυξης του μονοπωλιακού καπιταλισμού, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες βαθιάς και συγχρονισμένης οικονομικής κρίσης, επιτάσσει τη στρατηγική του Μάαστριχτ και όλα όσα στη συνέχεια απορρέουν απ' αυτήν και συναποφασίζονται και εφαρμόζονται στα κράτη - μέλη της ΕΕ για την απρόσκοπτη εντεινόμενη εκμεταλλευτική δράση του κεφαλαίου, την ενίσχυση της εξουσίας του και το τσάκισμα αν είναι δυνατόν του εργατικού κινήματος, προκειμένου να αποφύγει την αμφισβήτηση και την ανατροπή του, λόγω της οξύτητας των αντιθέσεων, της αθεράπευτης κρίσης του. Μαζί βεβαίως με τη συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους, όπως στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, στη Λιβύη κ.λπ.
Ολη η πορεία και εξέλιξη της ΕΟΚ αρχικά και μετέπειτα της ΕΕ επιβεβαίωσε πολύ πιο ωμά, βάρβαρα, εκείνο που το ΚΚΕ υποστηρίζει από το 1960: Οτι είναι μια συμμαχία καπιταλιστική (ιμπεριαλιστική), που έχει στόχο να δυναμώσει περισσότερο το κεφάλαιο, τα μονοπώλια της Ευρώπης, να υπηρετήσει τα συνολικά συμφέροντά τους στον παγκόσμιο καπιταλιστικό ανταγωνισμό. Η ενδυνάμωση της ΕΕ, λοιπόν, μπορούσε να πραγματοποιηθεί μόνο με έναν τρόπο: Με την ακόμη μεγαλύτερη ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης των κρατών - μελών της, με την καταπίεση και εξολόθρευση των αυτοαπασχολούμενων, των φτωχών αγροτών. Μπορούσε να πραγματοποιηθεί με τη συμμετοχή σε άδικους πολέμους, με την επιβολή της ιμπεριαλιστικής «ειρήνης», με την πορεία στρατιωτικοποίησής της. Με άλλα λόγια, μέσα από τη θωράκιση της δικτατορίας του κεφαλαίου.
Οσα κόμματα υποστηρίζουν το αντίθετο, είναι γιατί έχουν επιλογή τους τη στήριξη και υπηρέτηση του καπιταλισμού. Η στάση κάθε πολιτικού κόμματος απέναντι στην ΕΕ καθορίζεται από τη στάση που αυτό έχει απέναντι στον καπιταλισμό της χώρας του. Αν, δηλαδή, παλεύει για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, ή αν παλεύει για την ενίσχυση της κυριαρχίας του.
Το ΚΚΕ, αντίθετα, επειδή αγωνίζεται για φιλολαϊκές εξελίξεις, για «τη λαϊκή συμμαχία και την εργατική εξουσία» στην Ελλάδα, τάσσεται υπέρ της αποδέσμευσης από την ΕΕ. Πρόκειται για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Η πάλη για φιλολαϊκή πολιτική διεξάγεται πρώτα και κύρια στο εθνικό πεδίο, συνδυασμένη βεβαίως με την ανάπτυξή της στο διεθνές. Πρόκειται για αλληλοτροφοδοτούμενα πράγματα. Η ΕΕ δε γίνεται να μεταρρυθμιστεί και να αλλάξει χαρακτήρα. Δε γίνεται να μεταμορφωθεί σε φιλολαϊκή. Η ΕΕ στηρίζει τη λειτουργία της στην καπιταλιστική ιδιοκτησία, στο καπιταλιστικό κέρδος, στις σχέσεις ανισοτιμίας μεταξύ των χωρών. Ετσι γινόταν πάντα.
Οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, που, μάλιστα, αυξάνονται διαρκώς, δεν είναι δυνατό να ικανοποιηθούν, όσο τον παραγόμενο πλούτο θα τον ιδιοποιείται μια μικρή μειοψηφία του πληθυσμού σε βάρος της μεγάλης πλειοψηφίας που τον παράγει. Δεν πρόκειται να ικανοποιηθούν όσο θα υπάρχει η σημερινή εξουσία, όσο η ιδιοκτησία είναι καπιταλιστική. Από εδώ προκύπτει η αντικειμενική ανάγκη να γίνει λαϊκή περιουσία, να κοινωνικοποιηθεί η καπιταλιστική ιδιοκτησία, που με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο θα αναπτύσσεται η οικονομία σε όφελος της εργατικής τάξης, του λαού. Το μέλλον της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων είναι η πραγματικά ανθρώπινη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός.
Από τη σύνδεση της Ελλάδας με την ΕΟΚ έως την πλήρη ένταξη
Η Ελλάδα συμμετέχει ως πλήρες μέλος στην ΕΟΚ τότε, στην ΕΕ σήμερα, από το 1981. Ηταν η κυβέρνηση της ΝΔ, με πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, θείο του σημερινού πρωθυπουργού, που τα προηγούμενα χρόνια διεξήγαγε τις διαπραγματεύσεις για την είσοδο της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ, η οποία με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ μετεξελίχτηκε στη σημερινή ΕΕ. Η ΝΔ το 'χει καύχημα πως δική της κυβέρνηση ήταν αυτή που ενέταξε την Ελλάδα στην ΕΕ και έβαλε το λαό στη στρούγκα των συνασπισμένων καπιταλιστικών κρατών, με όλα τα δεινά που του 'χει φέρει αυτός ο ζυγός. Αλλά η ιστορία της σχέσης της ελληνικής ολιγαρχίας με τη διακρατική αυτή ιμπεριαλιστική συμμαχία ξεκινά από πολύ πιο μακριά, αρχές της 10ετίας του '60.
Ηταν το 1961, στις 9 του Ιούλη, όταν η τότε κυβέρνηση του κόμματος της ΕΡΕ (Εθνική Ριζοσπαστική Ενωση), με πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή (ήταν το κατεξοχήν κόμμα του μεγάλου κεφαλαίου και απ' αυτό προήλθε μετά τη δικτατορία η ΝΔ, την οποία συγκρότησε ο βασικός πυρήνας των στελεχών της ΕΡΕ) υπέγραψε τη Συνθήκη Σύνδεσης της Ελλάδας με την τότε Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) - ή, διαφορετικά, «Κοινή Ευρωπαϊκή Αγορά».
Η συγκεκριμένη Συνθήκη υπογράφτηκε στην Αθήνα, στην αίθουσα της Βουλής, και προπαγανδίστηκε ως τεράστια εθνική επιτυχία, όπως άλλωστε προπαγανδίστηκαν όλοι οι λεγόμενοι μεγάλοι «εθνικοί στόχοι», δηλαδή η ένταξη στην ΕΟΚ και μετέπειτα η ένταξη στην ΟΝΕ και το ευρώ, από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, υπό τον Κ. Σημίτη πρωθυπουργό.
Εδώ χρειάζεται να ανοίξουμε μια παρένθεση. Γιατί η ΕΟΚ δέχτηκε την Ελλάδα στους κόλπους της, αρχικά με τη Συνθήκη Σύνδεσης και μετά ως πλήρες μέλος;
Η άρχουσα τάξη της Ελλάδας, με τα κόμματά της, επέλεξε και συμμετέχει στην ΕΟΚ, ενισχύοντας και προωθώντας τα οικονομικά συμφέροντά της και έχοντας ένα διεθνές στήριγμα της εξουσίας της. Ας μην ξεχνάμε πως παρά την ήττα του λαϊκού κινήματος στα 1949, και με το ΚΚΕ να δρα παράνομα, τα μετεμφυλιοπολεμικά καθεστώτα επιδίωκαν, μάταια, να ξεκόψουν τις ρίζες του λαϊκού κινήματος από την ιστορία του, να το τσακίσουν. Δεν μπορούσαν να τα καταφέρουν. Ετσι κι αλλιώς και τα κοινά σύνορα με τα σοσιαλιστικά Βαλκάνια επιδρούσαν θετικά στην ανάπτυξή του, αλλά και οι ρίζες του ήταν βαθιές. Επρεπε λοιπόν και το κεφάλαιο να δυναμώσει και η εξουσία του να ενισχύεται έχοντας διεθνή στηρίγματα. Ηδη είχε προηγηθεί η ένταξη στο ΝΑΤΟ από το 1953.
Να πώς το παρουσιάζει προπαγανδιστικά ο Κ. Τσάτσος στα 1961: «Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι... η σύνδεσις της Ελλάδος με τας δημοκρατικάς χώρας της Δύσεως αποτελεί τον μόνον ασφαλή τρόπον διά την επιβίωσιν. Δεν είναι σοβαρόν να επιδιώκη τις την εθνικήν επιβίωσιν με λύσεις αι οποίαι ιστορικώς είναι αδύνατοι. Θα εκλέξομεν... την καλυτέραν και ασφαλώς η καλυτέρα είναι εκείνη, την οποίαν ήδη επέλεξεν η Ελλάς».
Η Ελλάδα, επομένως, έγινε δεκτή στην τότε ΕΟΚ, αφ' ενός, γιατί το ζήτησε η πλουτοκρατία της για τους παραπάνω λόγους, αφ' ετέρου, γιατί ήταν η μόνη καπιταλιστική χώρα στα σοσιαλιστικά Βαλκάνια, η μόνη χώρα του ΝΑΤΟ σε μια περιοχή που είχε κηρυχτεί ως εχθρική για το δυτικοευρωπαϊκό και αμερικανικό καπιταλισμό. Μια χώρα - γέφυρα του διεθνούς καπιταλισμού ενάντια στο σοσιαλισμό, αλλά και γέφυρά του στη Μέση και Εγγύς Ανατολή, περιοχή με πηγές ενέργειας, τις οποίες επιδίωκαν να εξασφαλίσουν τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, αλλά και γενικότερης γεωστρατηγικής σημασίας.
Τη Συνθήκη Σύνδεσης από την ελληνική κυβέρνηση της ΕΡΕ υπέγραψαν ο αντιπρόεδρός της, Παν. Κανελλόπουλος, ο υπουργός Συντονισμού, Αριστ. Πρωτοπαπαδάκης, ο υπουργός Εξωτερικών, Ευ. Αβέρωφ - Τοσίτσας. Από την πλευρά της ΕΟΚ, υπογράφτηκε και από κάθε κράτος - μέλος της και από την ΕΟΚ. Από τα κράτη - μέλη της την υπέγραψαν: Ο Πολ Χένρι Σπάακ, αντιπρόεδρος και υπουργός Εξωτερικών του Βελγίου, ο Γκέμπχαρτ Ζέελος, πρεσβευτής της Γερμανίας στην Αθήνα, ο Μορίς Κουβ ντε Μιρβίλ, υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας, ο Εμίλιο Κολόμπο, υπουργός Βιομηχανίας και Εμπορίου της Ιταλίας, ο Ευγένιος Σάους, αντιπρόεδρος και υπουργός Εξωτερικών του Λουξεμβούργου, ο Ι.Ρ. βαν Χιούτεν, υφυπουργός Εξωτερικών της Ολλανδίας.
Από την ΕΟΚ υπέγραψε: Ο Λούντβιγκ Ερχαρτ, αντικαγκελάριος, υπουργός Οικονομικών, επικεφαλής του συμβουλίου των υπουργών Οικονομικών της Κοινότητας, ο Βάλτερ Χαλστάιν από την Κομισιόν, ο Ζαν Ρέι, μέλος της Κομισιόν και διαπραγματευτής της Συνθήκης Σύνδεσης.
Η Ελλάδα ήταν η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που συνδέθηκε με την Ευρωπαϊκή Κοινότητα με βάση το άρθρο 238 της Συνθήκης της Ρώμης, που όριζε ότι η Κοινότητα μπορεί να συνάψει συμφωνίες με μια τρίτη χώρα, «μια σχέση σύνδεσης που χαρακτηρίζεται από αμοιβαίες υποχρεώσεις και δικαιώματα, κοινές ενέργειες και ειδικές διαδικασίες».
Η Συνθήκη προέβλεπε: 1) Την εγκαθίδρυση δασμολογικής ένωσης. 2) Την ανάληψη κοινών ενεργειών και την εναρμόνιση της πολιτικής της Κοινότητας και της Ελλάδας σε διάφορους τομείς, όπως η αγροτική πολιτική, το δικαίωμα εγκατάστασης και ελεύθερης κυκλοφορίας των εργατών, οι μεταφορές, η φορολογία, οι κανόνες ανταγωνισμού. 3) Τη διάθεση στην Ελλάδα πόρων για την επιτάχυνση ανάπτυξης της οικονομίας της.
Η δασμολογική ένωση (ελάττωση έως κατάργηση δασμών) άνοιγε το δρόμο των ελεύθερων εισαγωγών εμπορευμάτων, που σε συνδυασμό με τη διάθεση πόρων για την ανάπτυξη της οικονομίας, δηλαδή των μεγαλοεπιχειρηματιών, οδηγούσε στη γοργότερη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου και στην ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων.
Το ΚΚΕ σε ανακοίνωση της ΚΕ στις 4/4/1961, λίγο μετά τη μονογραφή της Συνθήκης, εκτιμά: «Για την εργατική τάξη της χώρας μας, η σύνδεση της Ελλάδας με την Κοινή Αγορά θα σημαίνει πιο άγρια εκμετάλλευση, μεγαλύτερη ανεργία, αύξηση της μετανάστευσης... Για την αγροτιά μας η σύνδεση θα σημαίνει καινούριες δυσκολίες στην τοποθέτηση των εξαγώγιμών της προϊόντων γιατί... θα εμποδίσουν ακόμη περισσότερο την ανάπτυξη των συναλλαγών μας με την απέραντη αγορά των σοσιαλιστικών χωρών. Αλλά και τα μη εξαγώγιμα αγροτικά προϊόντα (σιτάρι, κτηνοτροφικά προϊόντα) θα αντιμετωπίσουν, με την άρση των δασμών, τον αθέμιτο ανταγωνισμό των φτηνότερων δυτικοευρωπαϊκών... Το ξεκλήρισμα των φτωχών και μεσαίων αγροτών θα ενταθεί». «Το ΚΚΕ, Επίσημα Κείμενα», τ. 8ος 1956-1961, σελ 612-614.
Πράγματι, αυτή η πορεία κυρίως για τους εργάτες και τους αγρότες εντάθηκε και αν δεν εμφανίστηκε ως οξύ πρόβλημα οφείλεται στο μεγάλο κύμα μετανάστευσης της 10ετίας του '60, κυρίως στη Γερμανία.
Η Συνθήκη Σύνδεσης, που άρχισε να ισχύει από την 1η Νοέμβρη του 1962, ήταν η πρώτη προσπάθεια, το προοίμιο της προσαρμογής της καπιταλιστικής Ελλάδας στον ΕΟΚικό ιμπεριαλισμό και της πορείας ως την πλήρη ένταξη.
«Η συμφωνία σύνδεσης της Ελλάδας με την ΕΟΚ1υπογράφηκε στην Αθήνα στις 9.7.1961. Κυρώθηκε με το Νόμο 4226 (14.3.1962) και τέθηκε σε ισχύ την 1.1.1962.
Το περιεχόμενο της συμφωνίας καθόριζε τη διαδικασία (υποχρεώσεις και δικαιώματα χρονικά προσδιορισμένα) της τελωνειακής ένωσης της Ελλάδας με τα τότε 6 κράτη - μέλη της ΕΟΚ. Στόχευε στη σταδιακή κατάργηση όλων των δασμών και περιορισμών του εμπορίου μέσα από μεταβατική περίοδο 22 χρόνων από την έναρξη της συμφωνίας. Η μεταβατική περίοδος περιλάμβανε δύο φάσεις δασμολογικού αφοπλισμού: Την πρώτη, δώδεκα χρόνων, βραδύτερου ρυθμού, και τη δεύτερη, δέκα χρόνων, με ταχύτερο ρυθμό. Προέβλεπε διάκριση στη διαδικασία δασμολογικού αφοπλισμού των βιομηχανικών προϊόντων, κατατάσσοντάς τα σε δύο κατηγορίες: Σε αυτά που όμοιά τους παράγονταν στην ελληνική αγορά και σε εκείνα που δεν παράγονταν. Ο δασμολογικός αφοπλισμός των πρώτων προβλεπόταν ταχύτερος από εκείνον των δευτέρων.
Οι κοινοτικές δασμολογικές ρυθμίσεις αφορούσαν και τις εμπορικές συναλλαγές με τρίτες χώρες. Η Ελλάδα αναλάμβανε την υποχρέωση να προσαρμόζει σταδιακά το δασμολογικό της καθεστώς έναντι τρίτων χωρών προς το κοινό εξωτερικό δασμολόγιο της ΕΟΚ. Ακόμα, προσδιοριζόταν η σταδιακή εναρμόνιση της αγροτικής πολιτικής της Ελλάδας προς την Κοινή Αγροτική Πολιτική της ΕΟΚ. Με πρωτόκολλο ρυθμιζόταν η χορήγηση δανείων από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων.
Η Συμφωνία Σύνδεσης της Ελλάδας με την ΕΟΚ πραγματοποιήθηκε από την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οποίος έγκαιρα και σταθερά τάχθηκε υπέρ της ένταξης. Τη συμφωνία χαιρέτισε ο ΣΕΒ. Την πολιτική σημασία της σύνδεσης με την ΕΟΚ υπογράμμισε και ο βασιλιάς Παύλος σε μήνυμά του την 1.11.1962:
"Ο προσανατολισμός μας προς την κατεύθυνσιν ταύτην στερεώνει έτι μάλλον τους ελευθέρους μας θεσμούς και συντείνει εις την περαιτέρω σταθεροποίησιν του επικρατούντος κλίματος τάξεως και ασφαλείας".2
Στη Συμφωνία Σύνδεσης της Ελλάδας με την ΕΟΚ, καθώς και στις διαπραγματεύσεις γι' αυτήν, αντέδρασαν το ΚΚΕ και η ΕΔΑ, που τις κατήγγειλαν.
Το ΚΚΕ με ανακοίνωση της ΚΕ, στις 4.4.1961, χαρακτήρισε τη Συμφωνία Σύνδεσης ως αντεθνική ενέργεια:
"...Η μονογράφηση της συμφωνίας με την Κοινή Αγορά αποτελεί μεγάλης ολκής αντεθνική ενέργεια. (...) Σημαίνει ξεπούλημα της χώρας στα ευρωπαϊκά τραστ, πίσω από τα οποία κρύβονται το αμερικάνικο και το δυτικογερμανικό μονοπωλιακό κεφάλαιο".3
Η ΕΔΑ κάλεσε το λαό σε αγώνα για την ακύρωση της συμφωνίας. Με ανακοίνωση της Διοικούσας Επιτροπής χαρακτήρισε την ΕΟΚ "λάκκο των λεόντων".
Από την πλευρά τμήματος των αστικών δυνάμεων εκφράστηκαν αντιρρήσεις και επιφυλάξεις, που εστιάζονταν κυρίως στο ότι η Ελλάδα δεν ήταν έτοιμη, από την άποψη της οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης, ώστε να πετύχει "ισότιμη" συμμετοχή (από την άποψη δικαιωμάτων και υποχρεώσεων) και ότι θα μετατρεπόταν σε "απλή αποικία".4
Ενα τμήμα των καπιταλιστικών συμφερόντων και της αστικής πολιτικής αναδείκνυε τον αγροτικό χαρακτήρα της ελληνικής οικονομίας, ο οποίος δεν μπορούσε να ωφεληθεί από τα πλεονεκτήματα της Κοινής Αγοράς, ενώ αντίθετα θα δεχόταν πλήγματα η ασθενής και μη ανταγωνιστική εγχώρια βιομηχανική παραγωγή. Θεωρούσε ότι η σύνδεση με την ΕΟΚ θα ανέκοπτε τη διαδικασία εκβιομηχάνισης της ελληνικής οικονομίας, που στηριζόταν στην έντονη προστασία της εγχώριας παραγωγής και στη χρήση (κατ' άλλους υπερβολική) αναπτυξιακών κινήτρων, όπως η επιδότηση των εξαγωγών. Υπήρχε και η εμπειρία του 1958, όταν μια ορισμένη άρση των περιορισμών στις εισαγωγές οδήγησε στην όξυνση των συνθηκών ανταγωνισμού στην εσωτερική αγορά σε βάρος εγχώριων εμπορευμάτων.5
Οπωσδήποτε η σύνδεση συνεπαγόταν σταδιακή άρση της προστασίας της εγχώριας παραγωγής με τις ανάλογες αρνητικές επιπτώσεις γι' αυτήν, λόγω χαμηλότερης συγκεντροποίησης της παραγωγής και επομένως παραγωγικότητας με λιγότερο ανταγωνιστικές τιμές.
Το 1961 η μέση επιβράδυνση των εισαγωγών από την ΕΟΚ ανερχόταν στο 20% της δασμολογητέας αξίας και στο 12,5% της συνολικής τους αξίας. Με τη σύνδεση, η επιβράδυνση μειώθηκε σταδιακά και έφτασε το 1981 στο 5% της δασμολογητέας και στο 3,3% της συνολικής αξίας των εισαγομένων, ενώ το 1986 εξαλείφθηκε εντελώς.6
Αναδείχτηκαν τα εμπόδια που θα προέκυπταν από το κοινοτικό δασμολογικό καθεστώς στο εξωτερικό εμπόριο της Ελλάδας με τα βαλκανικά και άλλα κράτη του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη, εμπόριο που βρισκόταν σε διαδικασία ανάπτυξης. Αλλωστε, οι εμπορικές σχέσεις της Ελλάδας με τα σοσιαλιστικά κράτη υπήρξαν αντικείμενο μακροχρόνιων διαπραγματεύσεων και αντιθέσεων μεταξύ Ελλάδας και ΕΟΚ. Μια από τις εκδηλώσεις αυτών των αντιθέσεων ήταν η αντίδραση της ΕΟΚ στην πρόθεση της κυβέρνησης Καραμανλή να ενθαρρύνει την επέκταση της καπνοκαλλιέργειας με στόχο τις εξαγωγές προς τα σοσιαλιστικά κράτη.7
Από το ΚΕΠΕ (Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών), επίσημο συμβουλευτικό όργανο της κυβέρνησης, εκδόθηκε το 1961 μελέτη η οποία, αφού εξέταζε τα υπέρ και τα κατά της ένταξης, κατέληγε ως εξής:
"Η παρούσα σύνδεση και προσδοκώμενη πλήρης προσχώρηση της Ελλάδας στην ΕΟΚ δε θα βοηθούσε στην προαγωγή της οικονομικής ανάπτυξης - αντιθέτως, είναι πιθανόν να προκαλέσει σημαντικές ταλαιπωρίες, να βλάψει ζωτικά ελληνικά συμφέροντα και, εν συντομία, να θέσει σε κίνδυνο τη χώρα, όσον αφορά το ισοζύγιο πληρωμών και την οικονομική πρόοδο".8
Ωστόσο, οι διαφωνίες για τη σύνδεση της Ελλάδας με την ΕΟΚ δεν είχαν την ίδια ταξική αφετηρία με τη διαφωνία του ΚΚΕ. Δεν αναδείκνυαν γενικώς τον καπιταλιστικό αντεργατικό χαρακτήρα της διακρατικής ένωσης, αλλά το πρόωρο της σύνδεσης με αυτή μιας λιγότερο αναπτυγμένης οικονομίας και τον κίνδυνο "απώλειας της εθνικής και οικονομικής ανεξαρτησίας".9
Αστοί οικονομολόγοι και πολιτικοί, που τάσσονταν γενικώς υπέρ της καπιταλιστικής οικονομίας (της αγοράς), επισήμαιναν τη δυσχέρεια εξισορρόπησης πλεονεκτημάτων - μειονεκτημάτων από τη σύνδεση. Επίσης, αναδείκνυαν ότι η ελληνική κυβέρνηση, ακριβώς εξαιτίας αυτής της δυσχέρειας, τοποθετούσε το ζήτημα της σύνδεσης με την ΕΟΚ κυρίως σε πολιτικό επίπεδο.10
Στη συζήτηση που έγινε στη Βουλή (Γενάρης 1962) για την επικύρωση της Συμφωνίας, ο υπουργός Συντονισμού Παναγής Παπαληγούρας τόνισε χαρακτηριστικά:
"Ο εκσυγχρονισμός της οικονομίας μας (...) είναι απλούστατα, εντός της στενής περιοχής της ελληνικής αγοράς, ανέφικτος. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον επεδιώξαμεν την ταχυτέραν δυνατήν σύνδεσιν της χώρας με την Κοινότητα".11
Χρησιμοποίησε μάλιστα γλώσσα ιδιαίτερα αιχμηρή, προκειμένου να κατακρίνει τις αντιρρήσεις για τη Συμφωνία Σύνδεσης, οι οποίες προέρχονταν από επιχειρηματίες (τους χαρακτήρισε «καλοκαθισμένους, στρογγυλοκαθισμένους», επιχειρηματίες που κατά περίεργο τρόπο συμμαχούσαν με την άκρα Αριστερά, γιατί δεν ήθελαν να γίνουν ανταγωνιστικές οι επιχειρήσεις τους).12
Δηλαδή, λίγο - πολύ ορισμένες άμεσες οικονομικές συνέπειες για τμήμα του κεφαλαίου στην Ελλάδα αναγνωρίζονταν ευρύτερα. Ωστόσο, το τμήμα της αστικής πολιτικής που τάχθηκε ανεπιφύλακτα υπέρ της άμεσης σύνδεσης και ηγήθηκε αυτής, επέδειξε μια πιο μακροπρόθεσμη ταξική επιλογή υπέρ του κεφαλαίου. Η σύνδεση ενίσχυσε την πορεία του καπιταλιστικού συστήματος στην Ελλάδα, την ενσωμάτωση στους νέους διακρατικούς ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, αν και μεσοπρόθεσμα έφερε απώλειες σε σημαντικά μέχρι τότε τμήματα του κεφαλαίου στην Ελλάδα, που είχαν αναπτυχθεί κυρίως υπό καθεστώς προστασίας.
Με την εξέλιξη της διαδικασίας της σύνδεσης και αργότερα της ένταξης περιοριζόταν το ρεύμα εναντίωσης μέσα στις αστικές πολιτικές δυνάμεις, ενώ τάχθηκαν υπέρ της παραμονής στην ΕΟΚ και δυνάμεις όπως η ΕΔΑ13, που προδικτατορικά είχε ταχθεί εναντίον της σύνδεσης με την ΕΟΚ. Μαζί της συμπαρατάχθηκε και το λεγόμενο "ΚΚΕ εσωτερικού".
Ενα περίπου χρόνο μετά από την υπογραφή της Συμφωνίας Σύνδεσης της Ελλάδας με την ΕΟΚ και με αφορμή την επικύρωσή της από τη Βουλή, το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ δημοσιοποίησε απόφαση στην οποία χαρακτήριζε την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα ως "διακρατική ένωση των μεγαλύτερων μονοπωλίων της Δυτικής Ευρώπης για την ανακατανομή της παγκόσμιας καπιταλιστικής αγοράς, των πηγών πρώτων υλών και των σφαιρών εξαγωγής κεφαλαίου, για τη μεγαλύτερη διείσδυσή τους στην οικονομία των πιο αδύνατων συνεταίρων τους και την αρπαγή του εθνικού τους πλούτου, για την εντατικότερη εκμετάλλευση των εργαζομένων".14
Η απόφαση επισήμαινε τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της Κοινότητας, τονίζοντας ότι η συγκρότησή της στρεφόταν κατά της Σοβιετικής Ενωσης, των άλλων σοσιαλιστικών κρατών, των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, αλλά και του ίδιου του εργατικού και προοδευτικού κινήματος στο εσωτερικό των καπιταλιστικών χωρών.
Ακόμα, η απόφαση επισήμαινε ότι η σύνδεση με την ΕΟΚ συνεπαγόταν την επιδείνωση των εμπορικών σχέσεων της Ελλάδας με τις σοσιαλιστικές χώρες, βασικό προορισμό για πολλά από τα ελληνικά αγροτικά προϊόντα. Ολοι αυτοί οι παράγοντες θα οδηγούσαν σε ραγδαία επιδείνωση της ζωής των αγροτών και "στην καταστροφή δεκάδων χιλιάδων φτωχών και μεσαίων αγροτικών νοικοκυριών".15 Η εκτίμηση επιβεβαιώθηκε από τη ζωή.
Επίσης το ΚΚΕ εκτιμούσε:
"Η χώρα μας, θα παραμείνει αγορά τοποθέτησης ξένων βιομηχανικών προϊόντων, αγροτικό εξάρτημα - προμηθευτής πρώτων υλών και φτηνής εργατικής δύναμης των αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών".16
Στην κοινή δήλωση των Κομμουνιστικών Κομμάτων Μ. Βρετανίας και Ελλάδας έγινε η εξής αναφορά:
"Τα δύο Κόμματα διαπιστώνουν ότι οι λαοί της Βρετανίας και της Ελλάδας δεν έχουν τίποτε να κερδίσουν, αντίθετα έχουν πάρα πολλά να χάσουν, με την είσοδο των χωρών τους στην Κοινή Ευρωπαϊκή Αγορά".17
Κάτω από το πρίσμα των μετέπειτα εξελίξεων, η εκτίμηση του ΚΚΕ επιβεβαιώνεται ως προς το χαρακτήρα της ΕΟΚ, τις συνέπειες για τα φτωχά αγροτικά και βιοτεχνικά τμήματα και τη γενικότερη αντεργατική επιθετική πολιτική. Ωστόσο, δεν κατόρθωσε να αναλύσει όλες τις πλευρές του νέου φαινομένου, κυρίως να προβλέψει τη δυνατότητα προσαρμογής και επιτάχυνσης της καπιταλιστικής ανάπτυξης της Ελλάδας18 μέσα στην ΕΟΚ.
Η ίδια γραμμή προσέγγισης συσχέτιζε τις επιπτώσεις της σύνδεσης με το ζήτημα της εθνικής ανεξαρτησίας της Ελλάδας.
Η ΕΔΑ αντιτάχθηκε στη συμφωνία χαρακτηρίζοντάς την "ολέθριον γεγονός" και "πελώριον κίνδυνον" για τη χώρα, ενώ ζήτησε να ξεκινήσει σταυροφορία για να αποφευχθεί η ένταξη της χώρας. Την ίδια περίπου περίοδο (1962) δημοσιεύτηκαν σε συλλογικό τόμο, με την επιμέλεια του Νίκου Κιτσίκη, και υπό τον τίτλο Η θύελλα της Κοινής Αγοράς19, κείμενα που υποστήριζαν ότι η ένταξη της χώρας στην EΟΚ θα είχε ολέθριες συνέπειες για την ελληνική οικονομία.
Οταν μονογράφηκε η σύνδεση της Ελλάδας με την ΕΟΚ, όπως και όταν ενεργοποιήθηκε, στην Ελλάδα λειτουργούσαν ακόμα στρατοδικεία, υπήρχαν πολλοί φυλακισμένοι και εξόριστοι και γενικώς ίσχυε το καθεστώς των "έκτακτων μέτρων". Ωστόσο, από την πλευρά της ΕΟΚ δε φαίνεται να έγινε κάποια δημόσια ουσιαστική κριτική για την υφιστάμενη κατάσταση. Πολύ περισσότερο δεν τέθηκε ως όρος για τη σύνδεση η "δημοκρατικοποίηση" της χώρας, αν και η κυβερνητική και κρατική πολιτική που ασκούνταν ερχόταν σε αντίθεση με τις τοπικές αναφορές στην ιδρυτική Συνθήκη της ΕΟΚ.
Ωστόσο, η Συμφωνία Σύνδεσης "πάγωσε" με την εγκαθίδρυση στην Ελλάδα της δικτατορίας της 21.4.1967, αφού οι τυπικές αναφορές της ιδρυτικής Συνθήκης της ΕΟΚ αφορούσαν τη λειτουργία της κοινοβουλευτικής αστικής δημοκρατίας».(Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ Β' τόμος 1949-1968)
Οι διαδικασίες ξανάρχισαν το 1974 μετά το συμβιβασμό του αστικού πολιτικού κόσμου και των Αμερικανών με τη χούντα για την αποκατάσταση της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και υπογράφτηκε, από την τότε κυβέρνηση της ΝΔ, ένα δεύτερο χρηματοδοτικό πρωτόκολλο, στις 28 του Φλεβάρη 1977. Ηδη από το 1974, μετά τις πρώτες εκλογές για την ανάδειξη αστικοκοινοβουλευτικής κυβέρνησης, δρομολογήθηκε η διαδικασία για την πλήρη ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ.
Ετσι, στις 26 του Νοέμβρη 1974 η κυβέρνηση της ΝΔ επέδωσε υπόμνημα, στο οποίο εξέθετε την πρόθεσή της «να δει την Ελλάδα μέλος της Κοινότητας, όσο το δυνατό συντομότερα».
Η αίτηση της ένταξης υποβλήθηκε στις 12 του Ιούνη 1975 και οι σχετικές διαπραγματεύσεις κράτησαν τρία χρόνια και κατέληξαν στα 1978 ότι από την 1/1/1981 η Ελλάδα εντάσσεται στην ΕΟΚ ως πλήρες μέλος.
Τον Οκτώβρη του 1981, στις εκλογές για το εθνικό Κοινοβούλιο, κυβέρνηση αναδεικνύεται το ΠΑΣΟΚ, με σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» και «Εξω από την ΕΟΚ των μονοπωλίων». Αλλά αυτό το κόμμα ήταν που διαχειρίστηκε με τον καλύτερο τρόπο τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου μέσα στην ΕΟΚ και μετά στην ΕΕ, στο όνομα πάντα του εφικτού, των δυσκολιών από την αποδέσμευση, των κινδύνων της απομόνωσης, κλπ. Ετσι, επέβαλε στο λαό τη χωρίς όρια αντιλαϊκή πολιτική, διαχειρίστηκε το σύστημα με τον καλύτερο τρόπο, ενσωματώνοντας λαϊκές δυνάμεις στο σύστημα. Αλλωστε, αυτός ήταν και είναι ο ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας στο αστικό πολιτικό σύστημα. Να εκτονώνει τη λαϊκή δυσαρέσκεια στο «μη χείρον βέλτιστον», που οδηγεί στη συνεχή επιδείνωση των όρων ζωής των λαϊκών στρωμάτων.
1. Η Ελλάδα υπέβαλε αίτηση πλήρους ένταξης στην ΕΟΚ στις 12.6.1975. Οι διαπραγματεύσεις κατέληξαν τελικά στην Πράξη Προσχώρησης που υπογράφτηκε στις 28.5.1979 και η Ελλάδα έγινε επίσημα το δέκατο μέλος της ΕΟΚ, την 1.1.1981.
2. Κωνσταντίνος Καραμανλής, Αρχείο, Γεγονότα και Κείμενα, τόμ. 5Β', σελ. 497, έκδ. Η Καθημερινή, Αθήνα, 2005.
3. Το ΚΚΕ. Επίσημα Κείμενα, τόμ. 8, σελ. 612, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, 1997.
4. Βλ. Εστία, 10.7.1961 και Νέα Οικονομία, τόμ. έτους 1961, σελ. 544.
5. Ξ. Ζολώτας, Νομισματική ισορροπία και οικονομική ανάπτυξις, σελ. 171, Αθήνα, 1964.
6. Θ. Γεωργακόπουλος, «Μακροοικονομικές ανισορροπίες της οικονομίας», στο συλλογικό 2004: Η ελληνική οικονομία στο κατώφλι του 21ου αιώνα, σελ. 98, εκδ. Ιονική Τράπεζα, 1995.
7. Κώστα Χατζηαργύρη, «Αι διαπραγματεύσεις διά την σύνδεσιν με την Κοινήν Αγοράν», περιοδικό Νέα Οικονομία, τόμ. 1961, σελ. 23.
8. Σ. Τριάντη, Κοινή Αγορά και Οικονομική Ανάπτυξη, σελ. 227-228, Αθήνα, 1961.
9. Είναι χαρακτηριστική η τοποθέτηση του Αγγ. Αγγελόπουλου: «Η Ελλάς δεν έπρεπε να ζητήση ακόμη την προσχώρησίν της εις την Κοινήν Αγοράν, πριν απόκτηση και αυτή μίαν σχετικώς σταθεράν παραγωγικήν διάρθρωσιν και διαδικασίαν» (Βλ. Αγγ. Αγγελόπουλος, «Διατί δεν συμφέρει προς το παρόν η σύνδεσις με την Κοινήν Αγοράν», Νέα Οικονομία, τόμ. έτους 1959, σελ. 722-723).
10. Βλ. Βασ. Δαμάλα, «Η σύνδεσις της Ελλάδος με την ΕΟΚ», Νέα Οικονομία, τόμ. έτους 1959, σελ. 737-741.
11. Ιστορία του Ελληνικού Εθνους, τόμ. ΙΣΤ', Εκδοτική Αθηνών, σελ. 234. Το απόσπασμα ανθολογείται από το βιβλίο του Μ. Ψαλιδόπουλου, Παναγή Παπαληγούρα: Ομιλίες - Αρθρα, σελ. 246, Αθήνα, 1966.
12. Ομιλία Π. Παπαληγούρα στη Βουλή, Εφημερίς των συζητήσεων της Βουλής, Συνεδρίαση 25.1.1962. Αναφέρεται στο Πάνος Καζάκος, Ανάμεσα σε Κράτος και Αγορά, σελ. 238, εκδ. Πατάκη, Αθήνα, 2003.
13. Πρόκειται για τη μεταδικτατορική ΕΔΑ που είχαν συγκροτήσει οι Ηλίας Ηλιού, Μανόλης Γλέζος κ.ά.
14. Το ΚΚΕ. Επίσημα Κείμενα, τόμ. 9, σελ. 145, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, 2002.
15. Ο.π., σελ. 14.
16. Ο.π., σελ. 146.
17. Ο.π., σελ. 195.
18. Σημειώνεται, όμως, ότι στη δεκαετία 1980, σε συνθήκες ένταξης, η εγχώρια βιομηχανία υφίσταται ισχυρότερες συνέπειες εξαιτίας του ανταγωνισμού απ' ό,τι στις συνθήκες σύνδεσης. Νέο κύμα όξυνσης του ανταγωνισμού επήλθε με την υιοθέτηση ως νομίσματος του ευρώ.
19. Στο Βουκουρέστι εκδόθηκαν από τις Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις και στην Αθήνα από τις εκδόσεις Οικονομία - Πολιτική.

TOP READ