10 Απρ 2013

Μήπως το ΠΡΙΝ δεν ξέρει τι θέλει;


Μήπως το ΠΡΙΝ δεν ξέρει τι θέλει;
Δύο άρθρα αφιέρωσε το ΠΡΙΝ της προηγούμενης Κυριακής στο 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ.
Διαβάζοντάς τα κανείς θα μπορούσε να αναρωτηθεί εάν πραγματικά υπάρχει συνοχή και συνέπεια στην κριτική που ασκεί ο συγκεκριμένος χώρος στο ΚΚΕ, αν έχουν καταλήξει πραγματικά ποιες είναι οι πολιτικές τους διαφωνίες με το Κόμμα.
Σύμφωνα με αυτά, το ΚΚΕ εγκαλείται για τα πάντα, και για σεχταρισμό και για ρεφορμισμό και για αριστερίστικο, συστημικό και συντηρητικό (!).
***
Βεβαίως μια δεύτερη σκέψη είναι ότι οι συντάκτες του ΠΡΙΝ μέσα από ένα αλλοπρόσαλλο μείγμα κριτικής στο Κόμμα, και από τα δεξιά και από τα αριστερά, έχουν συγκεκριμένο σκοπό, ξέρουν πολύ καλά τι θέλουν...
Πρώτα απ' όλα να συγκαλύψουν τη δική τους επιλογή να συνταχθούν με το Σχέδιο Β' του Αλ. Αλαβάνου, που τους φέρνει κοντά με τμήματα του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και με επιλογές τμημάτων της αστικής τάξης στα οποία εντείνεται ο προβληματισμός για την πορεία της Ευρωζώνης.
Δεύτερον, ζητωκραυγάζουν για ορισμένους που διατύπωσαν στον Προσυνεδριακό Διάλογο διαφωνίες κινούμενοι σε λογικές «μεταβατικών» σταδίων ή κυβερνήσεων. Και κόπτονται για τη δημοκρατία στο ΚΚΕ. Είναι βέβαια πολύ αστείο για όσους έχουν μνήμη να εγκαλεί το ΝΑΡ το ΚΚΕ για εγκατάλειψη του λενινισμού όταν η ιδεολογική φυσιογνωμία αυτής της ομάδας διαμορφώθηκε ως αποτέλεσμα εκλεκτικίστικου συγκερασμού αναθεωρητικών, αναρχοαυτόνομων και τροτσκιστικών θέσεων.
Τρίτον, να συμβάλουν και αυτοί «απ' τα αριστερά» και άρα πιο αποτελεσματικά στην πίεση που ασκείται από την άρχουσα τάξη στο Κόμμα, να κάνει πίσω να υποχωρήσει, να γίνει μέρος του σχεδιασμού που ονομάζεται «Σχέδιο Β'».
Γι' αυτό άλλωστε στην επιχειρηματολογία δεν πρωτοτυπούν, τα όσα γράφουν δεν έχουν σε τίποτα να ζηλέψουν από τις περισπούδαστες αναλύσεις τύπου Σταυρόπουλου στο ΒΗΜΑ και Φ. Παπούλια στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ.
***
Και επειδή αναρωτιούνται τι είναι οπορτουνισμός, διευκρινίζουμε:
Οπορτουνιστής δεν είναι ο εργαζόμενος που έχει ρεφορμιστικές αυταπάτες, συντηρητικές αντιλήψεις, φοβίες και προκαταλήψεις απέναντι στην επαναστατική προοπτική.
Οπορτουνιστής είναι αυτός που διετέλεσε στέλεχος του Κομμουνιστικού Κόμματος, υποχώρησε μπροστά στην ταξική πάλη, πανικοβλήθηκε μπροστά στην αντεπανάσταση και την ήττα, πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων την πρώτη απόπειρα για σοσιαλιστική οικοδόμηση, την πείρα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, προσπάθησε να αλλάξει το χαρακτήρα του Κόμματος από τα μέσα, αποφάσισε να το εγκαταλείψει αρνούμενος στην πραγματικότητα το ρόλο του είτε αυτό το έκανε με αριστερά είτε με δεξιά προσχήματα. Οχι μόνο δεν παραδέχτηκε την υποχώρησή του πηγαίνοντας απλά σπίτι του αλλά προβάλλει αυτή την υποχώρηση ως δρόμο για την επαναστατική προοπτική. Αυτό είναι ο οπορτουνιστής και αυτός μπορεί να αλλάζει φρασεολογία, επιχειρηματολογία με μεγάλη ευκολία, να προσαρμόζεται στις συνθήκες, αφού στερείται αρχών. Ομως έχει κάτι σταθερό που δεν αλλάζει: την υποταγή στην αστική πολιτική και την αστική ιδεολογία και αυτό εκδηλώνεται συγκεκριμένα σε κάθε ιστορική φάση.

Ο Μαραντζίδης και η ... κρίση του ΚΚΕ!


Ο Μαραντζίδης και η ... κρίση του ΚΚΕ!
Επιτίθενται στο ΚΚΕ με κάθε άλλο παρά σοβαρά επιχειρήματα (αφού δεν διαθέτουν τέτοια), επειδή φοβούνται τη στρατηγική του, στρατηγική θεμελιωμένη σε επιστημονικά δεδομένα, με βάση τα οποία τεκμηριώνεται ότι η εποχή μας είναι εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό, ανεξάρτητα από τον αρνητικό για την εργατική τάξη και το κομμουνιστικό κίνημα συσχετισμό δυνάμεων στον κόσμο.
Φοβούνται τη στρατηγική που θέτει το σοσιαλισμό ως αναγκαίο και επίκαιρο αίτημα των ημερών μας, ορίζοντας ταυτόχρονα ότι ο καπιταλισμός έχει εξαντλήσει προ πολλού τα ιστορικά του όρια.
Φοβούνται μην πραγματοποιηθεί η αντιμονοπωλιακή αντικαπιταλιστική Λαϊκή Συμμαχία (εργατική τάξη, μισοπρολετάριοι και αυτοαπασχολούμενοι της πόλης και της υπαίθρου) και θέσει στόχο την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας. Τρέμουν την ανάταση και την ανασύνταξη του εργατικού και του γενικότερου λαϊκού κινήματος.
Επιτίθενται στο ΚΚΕ γιατί θέλουν να προστατέψουν με κάθε τρόπο την καπιταλιστική ιδιοκτησία. Αυτή είναι το βασικό τους μέλημα.
Αν το ΚΚΕ έτρεχε να χωθεί σε κάποια κυβέρνηση (της λεγόμενης αριστεράς ή των αντιμνημονιακών δυνάμεων ή όπως αλλιώς την πεις), θα ήταν κόμμα σύγχρονο, ευρωπαϊκό, ενώ τώρα είναι προσκολλημένο στο παρελθόν...
Αν το ΚΚΕ δεν έθετε ως ζωτική ανάγκη για το λαό τη συμμαχία της εργατικής τάξης με τους αυτοαπασχολούμενους, αλλά αναζητούσε πολιτικές συνεργασίες κορυφών συγκεκριμένης ταυτότητας και ποιότητας, θα ήταν κόμμα ανοιχτό, ευρέων οριζόντων, ενώ τώρα «συμμαχεί με τον εαυτό του», είναι κόμμα σεχταριστικό...
Αν το ΚΚΕ έλεγε στο λαό ότι η λύση προς όφελός του θα έρθει μέσα από το αστικό κοινοβούλιο («πρωτότυπη» άποψη, διατυπωμένη πριν από δυόμισι αιώνες), θα ήταν κόμμα μέσα στο πνεύμα των καιρών. Ενώ τώρα, που δουλεύει ακατάπαυστα για να γίνουν πρωταγωνιστές της ιστορικής πορείας η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της, είναι κόμμα αντιδημοκρατικό...
Γι' αυτό επιτίθενται στο ΚΚΕ.
Ανάμεσα στους επιτιθέμενους (αν είναι δυνατό να λείψει ο Μάρτης απ' τη Σαρακοστή) και ο Ν. Μαραντζίδης, περισσότερο σε ρόλο δημοσιογραφίσκου της αράδας, παρά ως ιστορικού, όπως αυτοπροσδιορίζεται. Ο γνωστός για τα κατασκοπολογικά αντικομμουνιστικά γραπτά του, που θυμίζουν τον Γεώργιο Γεωργαλά της χούντας, θεώρησε χρέος του να αρθρογραφήσει παραμονές του 19ου Συνεδρίου στην «Εφημερίδα των Συντακτών», για να επαναλάβει τα ίδια και τα ίδια που έχει γράψει και πει άπειρες φορές, τα ίδια και τα ίδια που διαβάζουμε σε δεκάδες δημοσιογραφικά γραπτά ανάλογου επιπέδου: Το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ και η έκθεση Χρουστσόφ για τον Στάλιν, ο Ζαχαριάδης και η αποκατάστασή του από το ΚΚΕ, η αποχή από τις εκλογές του 1946, η 12η Ολομέλεια του 1968 και άλλα, για να έρθει στα πιο κοντινά, στο 13ο Συνέδριο του ΚΚΕ, στο 14ο και στις εκλογές του 2012, για να καταλήξει ότι το σύνθημα «πέντε κόμματα δύο πολιτικές» έχει εξαντλήσει τα όριά του και «αποτελεί τη βασική αιτία της εσωτερικής κρίσης που βιώνει το ΚΚΕ»!...
Αρχικά πρέπει να σημειωθεί το γνωστό: Ενας ιστορικός, προτού να προχωρήσει σε κρίσεις, οφείλει να μελετά τα σχετικά ντοκουμέντα και να τα παραθέτει, με αντίκρουση βεβαίως, εφόσον διαφωνεί, αλλά και με τεκμηρίωση της άποψής του. Πολύ περισσότερο δίχως να διαπράττει ιστορικές ανακρίβειες (για παράδειγμα, ο Νίκος Ζαχαριάδης διαγράφηκε από μέλος του ΚΚΕ στην 7η Ολομέλεια της ΚΕ το 1957 και όχι στην 6η Ολομέλεια το 1956, όπως έγραψε ο Ν. Μαραντζίδης). Ο ίδιος δεν κάνει αυτά που επιτάσσει η στοιχειώδης δεοντολογία.
1. Πού είδε ο Ν. Μαραντζίδης ότι το ΚΚΕ βρίσκεται σε κρίση; Το γεγονός ότι τα προσυνεδριακά κείμενα (θέσεις της ΚΕ, σχέδιο Προγράμματος και σχέδιο Καταστατικού) υπερψηφίστηκαν με ποσοστά 96,8% και 97,3% αντιστοίχως από τις Κομματικές Οργανώσεις, ενώ εγκρίθηκαν και από το 98,9% των μελών της ΚΝΕ, για τον Ν. Μαραντζίδη δε λέει τίποτα! Αυτός, σαν έτοιμος από καιρό, διαπιστώνει κρίση στο ΚΚΕ, γιατί αυτό έπρεπε να διαπιστώσει... Για τον «αντικειμενικό αναλυτή» φτάνουν και περισσεύουν τα περιτρίμματα που δημοσιεύονται σε διάφορα έντυπα. Ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται... Και ονοματίζει τα Συνέδρια των ΚΚ «συνόδους των εκκλησιών, επικυρωτικά σώματα των επιλογών της ηγεσίας», παραγνωρίζοντας σκόπιμα την πλούσια και δημοκρατικότατη συζήτηση (εσωκομματική και δημόσια) επί τέσσερις ολόκληρους μήνες. Προσβάλλουν χιλιάδες μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ, αν βέβαια ήταν ποτέ δυνατό να προσβληθούν από Μαραντζίδηδες.
Επειδή όμως αυτός θέλει να βλέπει ο κόσμος κρίση στο ΚΚΕ, γι' αυτό ακριβώς και επιχειρεί να δημιουργήσει συνειρμούς, κάνοντας αναφορές στη 12η Ολομέλεια του 1968 και στο 13ο Συνέδριο. Στο τελευταίο μάλιστα (το ίδιο εννοεί και για τη 12η Ολομέλεια) κάνει αναφορά για τη σύγκρουση ανάμεσα στη «συντηρητική ομάδα» και στους «ανανεωτές» (Πάντα και όλοι οι κουκουεδολόγοι ανανεωτικό και προοδευτικό θεωρούν ό,τι στοχεύει στη συντριβή της φυσιογνωμίας και των κομμουνιστικών χαρακτηριστικών του ΚΚΕ, παίρνοντας το μέρος της «ανανεωτικής πτέρυγας»).
2. Διάβασε ο Ν. Μαραντζίδης τα υλικά του 14ου Συνεδρίου (1991) και των μετέπειτα Συνεδρίων του ΚΚΕ; Αν τα διάβασε και επιθυμεί να τα αντικρούσει επί της ουσίας, ας το κάνει. Διαφορετικά εκτίθεται είτε ως αδιάβαστος, είτε ως διαστρεβλωτής, είτε και για τα δύο.
Αλλά αποφεύγουν να μιλήσουν επί της ουσίας. Και τόσο περισσότερο θα αποφεύγουν, όσο το ΚΚΕ εμπλουτίζει την πολιτική του, αφομοιώνοντας και ενσωματώνοντας στη στρατηγική του βασικά συμπεράσματα από την πορεία του ίδιου του Κόμματος και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Θα μένουν να κοιτάζουν από μακριά και το μόνο που θα τους απομένει, θα είναι η ακόμα περισσότερη παραποίηση και ψευδολογία. Σκέφτεται κανείς τους δύστυχους φοιτητές τέτοιων καθηγητών...

Του
Μάκη ΜΑΪΛ
Η

TOP READ