26 Σεπ 2017

Σα να μην πέρασε μια μέρα


Δημοσιεύτηκε στην Κατιούσα
Και για να μη σπάσει η παράδοση με τις φεστιβαλικές ανταποκρίσεις, θυμηθείτε επίσης
Το 1ο μέρος
Το 2ο μέρος
Τα φωτογραφικά στιγμιότυπα της πρώτης μέρας
Τα φωτογραφικά στιγμιότυπα της δεύτερης μέρας
Τα φωτογραφικά στιγμιότυπα της τρίτης μέρας
Το ζεϊμπέκικο του ΓΓ
Τις δηλώσεις του Θ. Μικρούτσικου
Το ρεπορτάζ για το αφιέρωμα στο Λοΐζο
Αύριο θα έχει λογικά κείμενο αποτίμησης

-.-.-

Αν κάποιος θέλει να καταλάβει τι σημαίνει συμπυκνωμένος πολιτικός χρόνος και τη σχετικότητά του, το Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή προσφέρεται για ταχύρρυθμα, εντατικά μαθήματα.

Εκεί βλέπεις τα 100 χρόνια από τις 10 μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο να συμπυκνώνονται σε ένα τριήμερο εκδηλώσεων και μια εντυπωσιακή έκθεση, που εκτός από τα στοιχεία της, ξεχώριζε και για το συμβολισμό της, με το κυκλικό της σχήμα, που κοβόταν από μια σφήνα, όπως στο κλασικό σοβιετικό σχέδιο.

Εκεί νιώθεις να μπαίνεις σε μια μηχανή του χρόνου, να (ξανα)ζείς τις συναυλίες και την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα της Μεταπολίτευσης. Ή να γυρνάς στη δεκαετία του 50′, στο λεωφορείο του πηγαιμού, καθώς παστώνεσαι σε ένα ετερόκλιτο πλήθος από το οποίο λείπει μόνο η Αλίκη ως Πίπης και ένα γιαούρτι, για να την βγάλει ασπροπρόσωπη. Ή να επιστρέφεις στα παιδικά σου χρόνια και τις εποχές που δεν υπήρχαν κινητά για συνεννοήσεις. Κι αν κάποια εταιρία θέλει να καμαρώσει ότι “έχει σήμα, σήμα καμπάνα”, δε χρειάζεται να τρέχει ως την Κόπα-καμπάνα. Ας τα βάλει πρώτα με την πολυκοσμία της τρίτης ημέρας, όπου δεν πιάνεις σήμα ούτε με αίτηση, και το ξανασυζητάμε…

Κι ακολουθούν τα μαθήματα για το συμπυκνωμένο πολιτικό χώρο. Δως μου ένα μέρος να σταθώ και ένα κόμμα (νέου τύπου) σα μοχλό, και θα κινήσω τη γη (θα έρθει ανάποδα ο ντουνιάς). Άντε να το βρεις όμως κοντά στην κεντρική σκηνή, όπου γινόταν το αδιαχώρητο και το “κοντά” ήταν πολύ σχετικό και μπορεί να εξελιχθεί διαλεκτικά στο αντίθετό του. Πίσω από τα βιβλιοπωλεία της Σύγχρονης Εποχής, στο θεατράκι του Πολιτστικού, που δεν είχε οπτική επαφή με τη σκηνή, αλλά έφτανε ο ήχος, στους μικρούς λόφους στα όρια του χώρου, κι όπου μπορούσε να σταθεί κανείς.
Ίσως να γίναμε μάρτυρες της μεγαλύτερης προσέλευσης σε μία μοναδική μέρα, από τότε που το Φεστιβάλ μετακόμισε στο Πάρκο Τρίτση, όπου το “μάρτυρες” περιλαμβάνει και το “μαρτύριο της καρέκλας”, που -όπως λέει κι ο 2310net- δε θα σου έρθει από μόνη της, νέτη-σκέτη, αν δεν πάρεις κι εσύ μέτρα για αυτό. Υπήρχαν πολλές σχετικές ενδείξεις, από τις καρέκλες και το σήμα στα κινητά, μέχρι τα σουβλάκια που εξαντλήθηκαν στην κεντρική και τη μαθητική σκηνή. Ενώ οι διοργανωτές έκοψαν εκατοντάδες χιλιάδες εισιτήρια συνολικά μες στο τριήμερο, κάτι που σημαίνει πως το Σάββατο ο κόσμος ξεπέρασε σίγουρα τις 100 χιλιάδες.
Αλλά τι να ψηφίζουν όλοι αυτοί άραγε;

Συμπυκνωμένος πολιτικός χρόνος -συνεχίζοντας στον ίδιο τόνο- είναι ότι νιώθεις σα να μην πέρασε μια μέρα από την Πέμπτη που αδημονούσες να αρχίσει το Φεστιβάλ, κι ούτε που κατάλαβες πως πέρασαν τρεις κιόλας κι ανήκει πλέον στο παρελθόν. Πάει κι αυτό το Φεστιβάλ, κι ας καρτερούμε ένα άλλο -που θα είναι ακόμα καλύτερο. Αλλά κάθε μέρα του μετρούσε σα μήνας, και σε αφήνει γεμάτο, με μπόλικο υλικό για ηθική ανάταση κι αναμνήσεις.

Σα να μην πέρασε μια μέρα για τους κομμουνιστές, το κόμμα της εργατικής τάξης, τους λόγους που επέβαλαν τη δημιουργία του, την ανάγκη που περιμένει να γίνει ιστορία. Αρκεί να μη μας θρέφει μόνο αυτή, όπως κάτι σ/φους, οπαδούς της (Θ)Λίβερπουλ -όπως την είχε πει κι ο Τοτέμ- και να γειώνουμε την ανάγκη στην εποχή μας και την προοπτική του μέλλοντος. Κι αν προβάλλουμε την ιστορία μας, δεν είναι για να επαναπαυτούμε στις δάφνες των δοξασμένων στιγμών της, αλλά γιατί όπως έλεγε πολύ εύστοχα ένα σύνθημα του Φεστιβάλ:
Πυροβολούν το παρελθόν, για να σκοτώσουν το μέλλον.

Σα να μην πέρασε μια μέρα και για τη φωνή του Νταλάρα, που μπορεί να γέρασε ως προς τις ιδέες του ή να πιστεύει ότι πάλιωσαν αυτές, αλλά στη φωνή παραμένει αγέραστος -για να μην πω αξεπέραστος. Σα να μην πέρασε μια μέρα και για τη σχέση του με το κοινό, που τον υποδέχτηκε μουδιασμένο και του προξένησε αρχικά μια αμηχανία, που έφευγε όμως σταδιακά, όσο λύνονταν αμφότεροι, με φάρμακο τα τραγούδια του Λοΐζου. Θυμηθείτε την περιγραφή για το πρώτο Φεστιβάλ του Μίκη, και σκεφτείτε κάτι αντίστοιχο -σε μικρογραφία ασφαλώς.

Ο Νταλάρας έφτασε μάλιστα να προτρέψει το “σύντροφο Γραμματέα” να σηκωθεί και να χορέψει, και έδειχνε με νόημα τον κόσμο γύρω του, καθώς τραγουδούσε τους στίχους: “μα εκείνο δε λυγάει, κι όλο φυλλωσιές πετάει, γύρω του λαός κι εργάτες, το φυλάνε με τις βάρδιες”. Εκεί θα κολλούσε ίσως -και για τον Νταλάρα και για το Φώντα Λάδη που έγραψε τους στίχους- και η ταινία “το δέντρο που πληγώναμε”. Αλλά αυτό είχε βαθιές ρίζες στο λαό, και η σκιά του αιωρείται σα φάντασμα, σαν απειλή πάνω από το σάπιο κόσμο της εκμετάλλευσης.

Σε ένα χρόνο, σε ένα μήνα (θα σκεπάσει την Αθήνα). Σε μια δεκαετία, σε έναν αιώνα -από τις δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο. Ο πολιτικός χρόνος είναι σχετικός. Κι όσα δε φέρνει η ώρα, θα τα φέρει η στιγμή, αρκεί να μας βρει έτοιμους, στο ύψος της περίστασης.



Τους στίχους από το “Δέντρο” είχε χρησιμοποιήσει πιο πριν, στην κεντρική ομιλία, κι ο Κουτσούμπας για το Φεστιβάλ -που όλο φυλλωσιές πετάει. Μεταξύ άλλων, είπε για την τρίτη φορά (ή τρίτο γύρο όπως το λέμε συνήθως), μετά την Κομμούνα και τον κόκκινο Οκτώβρη, που θα είναι φαρμακερή για το σύστημα. Για τον Τσίπρα, που κάνει για την αστική τάξη ό,τι και ένας πλασιέ, για να πιάσει το bonus. Για την καπιταλιστική ανάπτυξη, που σημαίνει να καίγεται όλη η Ελλάδα, να πνίγονται οι λαϊκές συνοικίες σε κάθε μπόρα, και να προσευχόμαστε να μη γίνει κανένας δυνατός σεισμός. Για τους νέους που δεν τρώνε κουτόχορτο και “τα παίρνουν στο κεφάλι” (δηλαδή στο κρανίο). Για την Οχτωβριανή και τη Σοβιετική Ένωση, που ήταν το “τιμώμενο πρόσωπο” του Φεστιβάλ. Για τον Παύλο Φύσσα κι έναν άλλο πασίγνωστο στίχο του Φώντα Λάδη -που ανέβηκε κι αυτός αργότερα στη σκηνή, για το Λοΐζο: το φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον, δε θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον.

Για την Παλαιστίνη, την Κούβα, το Βιετνάμ, τη Βενεζουέλα και τις 30 κομμουνιστικές νεολαίες κι άλλες αντι-ιμπεριαλιστικές οργανώσεις, που ήρθαν στο φετινό Φεστιβάλ. Και για τον αντικομμουνισμό της ηλιθιότητας -που το είχε πρωτοπεί για την Καϊλή, αλλά ταιριάζει σε αρκετές περιπτώσεις.

Ακολούθησε η συναυλία-αφιέρωμα στο Λοΐζο, που χωρίς ίχνος υπερβολής ή διάθεση απολογητικής ήταν κορυφαία, ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να παρουσιάσει η σύγχρονη ελληνική μουσική σκηνή από κάθε άποψη: στίχοι, κομμάτια, ερμηνευτές, μηνύματα. Ένα εκπληκτικό μουσικό ταξίδι, που απογείωσε για δύο ώρες χιλιάδες κόσμου, ζωντάνεψε μνήμες, αλλά πρωτίστως μίλησε για το σήμερα και το αύριο, για τις διαχρονικές ανάγκες και αγωνίες του λαού μας, μακριά από ομφαλοσκοπήσεις και υπερεκτιμημένους τροβαδούρους της ήττας.

Εκτός κι αν γνωρίζει κάποιος τραγούδι που να κάνει στίχο το “πώς δενότανε τ’ ατσάλι”. Λιώνουν τα νιάτα μας στη βιοπάλη (ή στην ανεργία, πλέον), με τα κομμάτια μας δένει το ατσάλι. Εκτός κι αν ξέρει κανείς άλλο συνθέτη σαν το Λοΐζο, στίχους σαν αυτούς του Λάδη, ερμηνευτές που μπορούν να βγάλουν περισσότερο συναίσθημα.

Κι είναι να απορεί κανείς πώς αυτή την κορυφαία συναυλία, μία από τις πιο δυνατές στιγμές στην πρόσφατη ιστορία των Φεστιβάλ, κάποιοι θέλησαν να την περάσουν επικοινωνιακά στο δημόσιο λόγο (και βασικά το μικρόκοσμο των social media) με τη στάμπα “φέρατε τον Νταλάρα”, ίσως γιατί έχει σα στάμπα τη ζωή τους σημαδέψει πως “το ΚΚΕ φταίει για όλα”, και προσαρμόζουν επιλεκτικά τις ευαισθησίες τους.


Το πρόβλημα είναι πως αυτά τα τραγούδια, που είναι αθάνατα και διαχρονικά, τα είπαν και κάποιοι καλλιτέχνες που δεν αποδείχτηκαν παντός καιρού, αλλά καιροσκόποι. Αλλά οι επιλεκτικές ευαισθησίες μιας ορισμένης “κριτικής” που διυλίζει τον κώνωπα, για να καταπιεί την κάμηλο και τους “όλοι μαζί μπορούμε”, δείχνουν την πολιτική σκοπιμότητα πίσω από ορισμένα αγανακτισμένα σχόλια.


Στα στιγμιότυπα της τρίτης μέρας, κρατάμε επίσης:
-το σ/φο φωτογράφο που σκαρφάλωνε στις σκαλωσιές για να πετύχει την καλύτερη λήψη, φτάνοντας ένα βήμα πριν από την έφοδο στον ουρανό και από το να ξεκινήσει καριέρα ως drone-αεροπλανάκι.
-το κόλπο στα ταμεία με το μαρκαδοράκι, για τα πλαστά χαρτονομίσματα (που υπήρχε κι από πριν, αλλά εγώ τότε έμαθα σε τι χρησιμεύει).
-τους μετανάστες που μπήκαν στο χώρο, σχηματίζοντας ένα άτυπο μπλοκ χωρίς πανό, και πρέπει να ήταν στις πρώτες σειρές, στη διάρκεια της ομιλίας.
-τη σ/φισσα από τα μεγάφωνα, που έλεγε “σαρακοστό τρίτο Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή”. Λείπει ο Μάρτης από τη Σαρακοστή κι ο Σεπτέμβρης από το (σαρακοστό τρίτο) Φεστιβάλ;
-την καντίνα “Red Kitchen”, με το σύνθημα για τη “γλυκιά γεύση της αλληλεγγύης”, που πρέπει να δοκιμάσεις. Που δεν ήταν -προφανώς- των διοργανωτών, αλλά δεν κατάλαβα αν έχει πολιτική αναφορά σε κάποιο χώρο-συλλογικότητα.
-και το μπλουζάκι των Ρώσων στη Διεθνούπολη, με το νεαρό Στάλιν, με το φουλάρι. Που είχε γίνει ανάρπαστο ήδη από την πρώτη μέρα, κι ήταν το πρώτο αντικείμενο του Φεστιβάλ, που εξαντλήθηκε, με διαφορά από τα υπόλοιπα, αφού πουλιόνταν σα ζεστό ψωμάκι -ή μάλλον σουβλάκι, για να το προσαρμόσουμε στα δεδομένα του Φεστιβάλ. Δεν έγραφε όμως το όνομα του “Σήφη”, αλλά το σύνθημα “Young and strong will” (νεαρή και δυνατή θέληση) κι έτσι το καταλάβαιναν μόνο οι μυημένοι.


-την ατάκα του Παπακωνσταντίνου πως αν δεν ήταν γιος του πατέρα του, θα ήθελε να είναι του Λοΐζου.
-τα ζεστά λόγια της Φαραντούρη, που είπε πως η ΚΝΕ πάντα αγκάλιαζε τον πολιτισμό και πρέπει να συνεχίσει να το κάνει.
-τον αποχαιρετισμό της Γλυκερίας, στη λαϊκή σκηνή: “να σπρώξουμε κι εμείς λιγάκι, για να δούμε φως”.
-το αδιαχώρητο στις άλλες δύο σκηνές, που ήταν ήδη φίσκα από πριν, και έφταναν άλλοι τόσοι από την Κεντρική, που τελείωσε πριν από όλες.
-και τις καρέκλες στη λαϊκή σκηνή, με τη Γλυκερία, που έφταναν σχεδόν μέχρι τη Διεθνούπολη, για να χωρέσουν.
Αλλά το Φεστιβάλ δε χωράει πουθενά. Ούτε στο Πάρκο Τρίτση, ούτε στα ΜΜΕ, που έχουν πιο ασήμαντα και άμαζα γεγονότα να καλύψουν. Γιατί αν είσαι κομμουνιστής, τότε…
“Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα, δε χωράς πουθενά, πουθενά…”

Υγ: και στα εκατό, θα είμαι πάλι εδώ.
Και τι άλλο μπορεί να γίνει δηλαδή για τα 100 χρόνια του κόμματος (και τα πενήντα της ΚΝΕ); Τι παραπάνω και πιο εντυπωσιακό μπορεί να γίνει; Να χτίσουμε τον Πύργο του Τάτλιν;
Αλλά αυτό θα το δούμε σε επόμενο κείμενο, μαζί με μια συνολική αποτίμηση για το ταξίδι του Φεστιβάλ που τελείωσε κι ο προορισμός του κάθε άλλο παρά φτωχικός δεν ήταν…

Μα Ελληνάρας να μαχαιρώνει Ελληνάρα

Ο Νίκος  Μίχος δήλωσε σήμερα πως ανεξαρτητοποιείται από την ΚΟ της Χρυσής Αυγής. Μιλάει για τους αγώνες του στο εθνικιστικό κίνημα -sic- αλλά κακοποιεί την ελληνική γλώσσα, με λάθη που θα αρκούσε κι ο ορθογράφος του Word να διορθώσει. Εύχεται καλή συνέχεια στο… κίνημα, αλλά κρατάει ανιδιοτελώς την έδρα του, μέχρι να ολοκληρωθεί η δίκη της ΧΑ. Εύχεται στο κίνημα να διορθώσει τα λάθη του, αλλά δεν τα εξηγεί πολύ πειστικά κι αναφέρεται γενικόλογα στην κωλυσιεργία της ηγεσίας, που αφήνει τους εχθρούς να δυναμώνουν και αδιαφορεί για το εκλογικό αποτέλεσμα. Κάνει λόγο, επίσης, για όψιμους εθνικιστές, ανηλεή επίθεση εναντίον ιστορικών στελεχών και της τοπικής οργάνωσης της Εύβοιας. Κι εδώ είναι μάλλον το ζουμί της υπόθεσης, για όσους προσπαθούν να διαβάσουν πίσω απ’ τις γραμμές και τα παχιά λόγια.
Τα μαχαιρώματα είναι συνήθης μέθοδος για το χρυσαυγίτικο υπόκοσμο, τώρα ήρθε η ώρα να γνωρίσουμε και τα μεταξύ τους «συντροφικά» μαχαιρώματα.
Μα Ελληνάρας να μαχαιρώνει Ελληνάρα; Θα αναρωτηθεί κανείς. Ναι, γιατί έτσι λύνουν τις διαφορές τους οι μαφιόζοι, και γι’ αυτούς ένας οιωνός είναι άριστος: να αμύνονται για την πάρτη τους.
Το επόμενο διάστημα θα φανεί και το διακύβευμα της αντιπαράθεσης, αν επιχείρησαν να «δώσουν» το Μίχο και να τον κάνουν αποδιοπομπαίο τράγο, αν το ξεκαθάρισμα λογαριασμών αφορά μόνο αυτόν ή έχει ευρύτερες διαστάσεις κι αν σημαίνει κάτι για το μέλλον της ΧΑ, που ως τώρα έχει αποδειχτεί χρυσή εφεδρεία για το σύστημα που τη γέννησε και την προστατεύει.

40 εκατομμύρια σύγχρονοι σκλάβοι και 152 εκατομμύρια παιδιά θύματα

Ετήσια αναφορά για το 2016 της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ILO) του ΟΗΕ και της Οργάνωσης για την Προάσπιση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Walk Free Foundation) σε συνεργασία με τον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης:
«πάνω από 40 εκατομμύρια άνθρωποι θύματα της σύγχρονης δουλείας και 152 εκατομμύρια παιδιά θύματα της καταναγκαστικής εργασίας»
40 εκατομμύρια σύγχρονοι σκλάβοι και 152 εκατομμύρια παιδιά θύματα καταναγκαστικής εργασίας
Σύγχρονη δουλεία
Υπάρχουν περίπου 40 εκατομμύρια άνθρωποι παγιδευμένοι στη σύγχρονη δουλεία. Οι νέες εκτιμήσεις που προέκυψαν από τις έρευνες δείχνουν ότι οι γυναίκες και τα κορίτσια επηρεάζονται δυσανάλογα από τη σύγχρονη δουλεία, ο πληθυσμός τους  αντιπροσωπεύει σχεδόν 29 εκατομμύρια άτομα, δηλαδή το 71% του συνόλου. Οι γυναίκες αντιπροσωπεύουν το 99% των θυμάτων της καταναγκαστικής εργασίας στη βιομηχανία του σεξ και το 84% των καταναγκαστικών γάμων. Ένα στα τέσσερα θύματα της σύγχρονης δουλείας (περίπου 10 εκατομμύρια) είναι παιδιά.
40 εκατομμύρια σύγχρονοι σκλάβοι και 152 εκατομμύρια παιδιά θύματα καταναγκαστικής εργασίας
Καταναγκαστική εργασία
Η έρευνα αποκάλυψε ότι περίπου 25 εκατομμύρια άνθρωποι εξαναγκάστηκαν σε εργασία το 2016. Από αυτούς, 16 εκατομμύρια άνθρωποι σε καταναγκαστική εργασία στον ιδιωτικό τομέα (οικιακές εργασίες, κατασκευές, γεωργία). Περίπου 5 εκατομμύρια άτομα βρισκόταν σε καταναγκαστική σεξουαλική εκμετάλλευση και περίπου 4 εκατομμύρια άτομα, δηλαδή το 16% του συνόλου, βρισκόταν σε καταναγκαστική εργασία που επιβλήθηκε από κρατικές αρχές.
40 εκατομμύρια σύγχρονοι σκλάβοι και 152 εκατομμύρια παιδιά θύματα καταναγκαστικής εργασίας
Καταναγκαστικοί γάμοι
Εκτιμάται ότι 15 εκατομμύρια άνθρωποι ζούσαν σε καταναγκαστικό γάμο το 2016. Από αυτούς οι περίπου 6,5 εκατομμύρια γάμοι έγιναν την τελευταία πενταετία (2012-2016), οι υπόλοιποι είχαν προηγηθεί και εξακολουθούσαν να υφίστανται. Περισσότερο από το ένα τρίτο όλων των θυμάτων καταναγκαστικού γάμου, κατά την τέλεση του γάμου ήταν παιδιά και σχεδόν όλα ήταν κορίτσια.
40 εκατομμύρια σύγχρονοι σκλάβοι και 152 εκατομμύρια παιδιά θύματα καταναγκαστικής εργασίας
Παιδική εργασία
152 εκατομμύρια παιδιά – 64 εκατομμύρια κορίτσια και 88 εκατομμύρια αγόρια – εξαναγκάζονται σε εργασία, σχεδόν το ένα στα δέκα παιδιά σε όλο τον κόσμο. Η παιδική εργασία εξακολουθεί να εντοπίζεται κυρίως στη γεωργία (70,9%). Σχεδόν ένας στα πέντε παιδιά εργάζεται στον τομέα των υπηρεσιών (17,1%), ενώ το 11,9% των παιδιών εργάζονται στη βιομηχανία.
40 εκατομμύρια σύγχρονοι σκλάβοι και 152 εκατομμύρια παιδιά θύματα καταναγκαστικής εργασίας
Η πρόκληση για τη μείωση της παιδικής εργασίας, είναι ακόμα μεγάλη. Από τα πρόσφατα αποτελέσματα των ερευνών, όπως παρατηρούμε και στο επόμενο διάγραμμα, φαίνεται ότι η παιδική εργασία συνεχίζει την πτωτική πορεία που παρατηρείται μετά το 2000.
40 εκατομμύρια σύγχρονοι σκλάβοι και 152 εκατομμύρια παιδιά θύματα καταναγκαστικής εργασίας
Ο μεγαλύτερος αριθμός εργαζόμενων παιδιών ηλικίας 5 έως 17 ετών εντοπίζεται στην Αφρική (72,1 εκατομμύρια), ακολουθούμενη από την Ασία και τα νησιά του Ειρηνικού (62 εκατομμύρια), την Αμερική (10,7 εκατομμύρια), την Ευρώπη και την Κεντρική Ασία (5,5 εκατομμύρια) και τα Αραβικά Κράτη (1,2 εκατομμύρια).
40 εκατομμύρια σύγχρονοι σκλάβοι και 152 εκατομμύρια παιδιά θύματα καταναγκαστικής εργασίας
Περίπου το ένα τρίτο των παιδιών ηλικίας 5 έως 14 ετών που εργάζονται δεν πηγαίνουν στο σχολείο. Το 38% των παιδιών που εργάζεται σε πολύ επικίνδυνες συνθήκες είναι ηλικίας 5 έως 14 ετών και σχεδόν τα δύο τρίτα των παιδιών ηλικίας 15-17 ετών εργάζονται πάνω από 43 ώρες την εβδομάδα. Περισσότερα εδώ.
40 εκατομμύρια σύγχρονοι σκλάβοι και 152 εκατομμύρια παιδιά θύματα καταναγκαστικής εργασίας
Εικόνες του κοινωνικού συστήματος της αδικίας και της εκμετάλλευσης, στο οποίο το κέρδος έχει προτεραιότητα έναντι της ανθρώπινης ζωής. Ο υπέροχος κόσμος του καπιταλισμού…

Ο ΒΡΩΜΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΑΝΤΑΡΣΥΑ









Από αναρτήσεις προσκείμενων στην Ανταρσυα διαπιστώνω ότι πολλοί απ' αυτούς ψηφίζουν τον Σύριζα 1 και άλλοι τον Σύριζα 2.  
Αυτή η εξέλιξη ήταν αναμενόμενη κατάληξη γι' αυτό το "αριστερό" πολιτικό μόρφωμα, αν αναλογιστεί κανείς ότι από γεννησιμιού του ακολουθούσε ανέκαθεν την τακτική προσκολλήσεως με τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ μέσα στο εργατικό κίνημα. 
Η Ανταρσυα ανέκαθεν έπαιζε το ρόλο πρόθυμης συνδικαλιστικής «ουράς» και δορυφόρου των πρωτοβουλιών του Σύριζα στο εργατικό κίνημα σε μια σειρά κλάδους αλλά και στην τοπική διοίκηση. Ανέκαθεν αναλάμβαναν εργολαβικά την προώθηση της γραμμής του Σύριζα ακόμα και με κοινά σχήματα σε αρχαιρεσίες, σταθερά ταγμένοι σε μια αντι-ΠΑΜΕ γραμμή. 
Η αντικαπιταλιστική τους ορμή είναι μόνο στον τίτλο τους αφού στηρίζουν τον Σύριζα 1 και 2 οι οποίοι δεν αμφισβητούν την εξουσία των καπιταλιστών στην οικονομία, σέβονται τους καπιταλιστικούς κανόνες και δεσμεύσεις της Ε.Ε. και αναγνωρίζουν το χρέος των καπιταλιστών. Δεν μπαίνουν στον κόπο να εξηγήσουν αυτή την ανακολουθία, είναι ψιλά γράμματα γι΄αυτούς... 



Ειδικά μάλιστα για όσους από αυτούς σκέφτονται να ψηφίσουν Σύριζα 2, φαίνεται ότι πίστεψαν την ψευτοαντιμνημονιακή ρητορεία του Λαφαζάνη που δεν συγκρούεται με τις αιτίες των μνημονίων. Φαίνεται ότι τους θάμπωσε το θέατρο που έπαιξε την τελευταία στιγμή όταν έμαθε την προκήρυξη εκλογών και τον αποκλεισμό του από τις λίστες. Tους παρέσυρε το κερασάκι που πρόσθεσε στην τούρτα για μια "σκληρότερη" διαπραγμάτευση και εθνικό νόμισμα. Δεν πήραν το μάθημα τους ότι φιλολαϊκή πολιτική στα σιδερένια καλούπια της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν μπορεί να εφαρμοστεί είτε εντός, είτε εκτός Ευρωζώνης. 

Με την ψετομαρξιστική της εκτίμηση η Ανταρσυα πιστεύει ότι η καπιταλιστική Ελλάδα της δραχμής είναι προτιμότερη από την καπιταλιστική Ελλάδα του ευρώ, γι' αυτό σε αναρτήσεις τους τολμούν να κάνουν και κριτική στο ΚΚΕ για το θέμα αυτό !!!
Δεν έχουν την στοιχειώδη ικανότητα να κάνουν την πιο απλή ταξική ανάλυση και να καταλάβουν ότι το εθνικό νόμισμα με απείραχτη την εξουσία των καπιταλιστών στην οικονομία, με αναγνωρισμένο το καπιταλιστικό χρέος και με τους αντιλαϊκούς κανόνες της Ε.Ε., θα σημάνει μεγαλύτερη φτωχοποίηση του ελληνικού λαού. Δεν είναι ικανοί να καταλάβουν ότι η παραπέρα φτωχοποίηση θα συμβεί επειδή ακριβώς θα αυξηθεί η ληστεία του λαού από τους καπιταλιστές για τους εξής λόγους : 





α) Με το υποτιμημένο εθνικό νόμισμα το χρέος θα διογκωθεί γιατί θα παραμείνει σε ευρώ, πράγμα που σημαίνει μεγαλύτερη φορολεηλασία των λαϊκών οικογενειών για την πληρωμή του.

β) Θα υπάρξει μια άνευ προηγούμενου κερδοσκοπία από τους καπιταλιστές σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων γιατί μια σειρά εισαγόμενα προϊόντα πρώτης ανάγκης θα αγοράζονται σε σκληρό νόμισμα. Αυτό θα συμβεί γιατί δεν συμφέρει τους καπιταλιστές να τα παράγουν αφού με την παραγωγή τους έχουν χαμηλό ποσοστό κέρδους ενώ με την εισαγωγή και εμπορία τους κερδίζουν περισσότερο και ευκολότερα.
γ) Η ακρίβεια θα εκτιναχθεί και θα κατατρώει περισσότερο το λαϊκό εισόδημα επειδή η παραγωγή εγχώριων προϊόντων από τους καπιταλιστές θα έχει μεγαλύτερο κόστος. Αυτό θα συμβεί γιατί οι καπιταλιστές δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ, ούτε ενδιαφέρονται για καθετοποίηση της παραγωγής και απεξάρτηση από ξένες πρώτες ύλες που θα είναι ακριβότερες σε ευρώ. Το αποτέλεσμα θα είναι το αυξημένο κόστος να μετακυλίεται από τους καπιταλιστές στην τιμή πώλησης των παραγόμενων προϊόντων. 
δ) Με τις αλλεπάλληλες υποτιμήσεις του εθνικού νομίσματος θα δοθεί η δυνατότητα στους καπιταλιστές που έχουν εξάγει τον ιδρώτα του λαού στο εξωτερικό να εξαγοράσουν τα πάντα αντί πινακίου φακής. Ιδιαίτερα οι πολυεθνικοί μονοπωλιακοί όμιλοι θα εξαγοράσουν ντόπιες επιχειρήσεις για να τις μετατρέψουν σε εμπορικά παραρτήματα ή για να τις κλείσουν προκειμένου να πουλούν τα δικά τους εισαγόμενα προϊόντα, με αποτέλεσμα την ακόμα μεγαλύτερη οικονομική εξάρτηση και εξαθλίωση των εργαζόμενων από την αύξηση της ανεργίας. 

Επιβεβαιώνεται για μια ακόμα φορά ότι το σινάφι των οππορτουνιστών δεν έχει καμιά σχέση με την Μαρξιστική-Λενινιστική θεωρία. Καλλιεργούν αυταπάτες ότι μπορούν δήθεν να επιτευχθούν κάποιοι επιμέρους αντικαπιταλιστικοί στόχοι από κυβερνήσεις που ακολουθούν τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης !!! Εμποδίζουν την ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών στρωμάτων και την συγκέντρωση κοινωνικών δυνάμεων στην πάλη για τα καθημερινά προβλήματα με αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό. Καθυστερούν την απαραίτητη προοπτική της Λαϊκής Εξουσίας που θα ανατρέψει το σύστημα εκμετάλλευσης. Λειτουργούν ως ανάχωμα στηρίζοντας εναλλαγές κυβερνήσεων καπιταλιστικής διαχείρισης. Είναι πολύτιμοι στυλοβάτες της αστικής εξουσίας. 

Βαγγέλης Δανέζης














AfD – αυτό θέλουν οι Γερμανοί (;)

Αλήθεια, με ποιες θέσεις ταυτίζονται οι Γερμανοί που επέλεξαν ως τρίτο κόμμα την Αλτερνατίβα;
Σύμφωνα με τις προβλέψεις των δημοσκόπων το εξαιρετικά υψηλό ποσοστό που πέτυχε η «Αλτερνατίβα για τη Γερμανία» αποτελεί έκπληξη. Αλήθεια;
Τι έκαναν οι δημοσκόποι όταν κάτω από άρθρα, δημοσιευμένα σε ιστότοπους μεγάλων γερμανικών μέσων, εμφανιζόταν εκατοντάδες σχόλια φυλετικού και ταξικού μίσους;
Ήταν τόσο δύσκολο να τα συνδέσουν με τις δημόσιες θέσεις των υποψηφίων της Αλτερνατίβας;
Ο επικεφαλής του προεκλογικού αγώνα της Αλτερνατίβας, Αλεξάντερ Γκάουλαντ, προερχόμενος από τα σπλάχνα της χριστιανοδημοκρατίας με κυβερνητικά πόστα δεκαετιών δηλώνει υπερήφανος για τα επιτεύγματα του Γερμανικού Στρατού (Βέρμαχτ) στους δύο παγκόσμιους πολέμους.
Υποψήφια του κόμματος σε κατάσταση μέθης, αρνούμενη να κατέβει από ταξί, κλώτσησε αγρίως έναν αστυνομικό και τον έστειλε στο νοσοκομείο. Κανένα πρόβλημα για τους υποστηρικτές και ψηφοφόρους του ακροδεξιού μορφώματος.
Η συν-επικεφαλής του Γκάουλαντ, Αλίς Βάιντελ, ζει με την σύντροφό της και τα δύο παιδιά τους στην Ελβετία για την αποφυγή φορολογίας και τάσσεται ανοιχτά υπέρ της κατάλυσης του πολιτεύματος της Ομοσπονδιακής Γερμανίας. Όταν της ζητήθηκε να σχολιάσει τις θέσεις του Γκάουλαντ, σχετικά με ένα σεξιστικό-ρατσιστικό παραλήρημά του, ως απάντηση επέλεξε την φυγή από το στούντιο. Την επόμενη μέρα παρουσίαζε τον εαυτό της ως θύμα των δημοσιογράφων.
Βέβαια όλα αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά στην τοποθέτηση του Στέφαν Σάιλ, υποψήφιου βουλευτή στο Καϊζερσλάουτερν, ο οποίος είπε ότι η Πολωνία ήθελε να εισβάλει το 1939 στην Γερμανία και ανάγκασε έτσι τον «φιλειρηνιστή» Χίτλερ να αμυνθεί.
Άλλοι πάλι, εκ των υποψηφίων, θεωρούν το ολοκαύτωμα ως έναν αστικό μύθο (fake news). Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι υπάρχει υποψήφιος με το «γερμανικό» όνομα Ντουμπράφκο Μάντιτς που λέει: «η διαφορά μας από το ναζιστικό κόμμα NPD δεν είναι τόσο ιδεολογική αλλά έγκειται περισσότερο στο γεγονός ότι εμείς είμαστε κόμμα αστών».
Φυσικά υπάρχουν και υποψήφιοι που μόλις βλέπουν σκουρόχρωμα άτομα τους δίνουν μπανάνες για να τους γελοιοποιήσουν.
Ο γιος του ιστορικού βιογράφου του Χίτλερ Γιόαχιμ Φεστ, Νίκολαους Φεστ, έχει δηλώσει πως σκοπεύει να κλείσει κάθε τζαμί στην Γερμανία.
Όσοι εγχώριοι ακροδεξιοί επικροτούν τα παραπάνω δείγματα γραφής (υπάρχουν πολύ περισσότερα) ας έχουν στο νου τους ότι ένας από τους εκπροσώπους τύπου του κόμματος της Αλτερνατίβας είναι ο κύριος Μίχαελ Κλονόφσκι, γνωστός για τη θέση του ότι οι σημερινοί Έλληνες δεν έχουν καμία σχέση με την αρχαιότητα αλλά είναι, σύμφωνα με λεγόμενά του, Αλβανότουρκοι απατεώνες που δεν έχουν να δείξουν κανένα θετικό επίτευγμα.
Για το τέλος να σημειώσουμε ότι η Αλτερνατίβα προήλθε από στελέχη των φιλελευθέρων και χριστιανοδημοκρατών και έχει ωθήσει ήδη τα κόμματα αυτά να υιοθετήσουν τις θέσεις της.

Αλήθειες και ψέματα για τη σοσιαλιστική επανάσταση


Αλήθειες και ψέματα για τη Σοσιαλιστική επανάσταση

Print Friendly, PDF & Email

Πλημμύρισε με κόσμο η Λαϊκή Σκηνή του Φεστιβάλ στη συζήτηση «Αλήθειες και ψέματα για τη σοσιαλιστική επανάσταση» που εισηγήθηκε ο Μάκης Παπαδόπουλος (Video)

Μεγάλο γεγονός χτες στο 43ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ ήταν η κεντρική συζήτηση που έγινε στη «Λαϊκή Σκηνή», με θέμα: «Αλήθειες και ψέματα για τη σοσιαλιστική επανάσταση».
Θέματα που ο συσχετισμός δύναμης σ’ αυτό που αποκαλείται «δημόσιος διάλογος» δεν επιτρέπει καν να συζητούνται, έγιναν «λιανά» σε μια κουβέντα που κράτησε πάνω από μια ώρα. Ένα πλήθος ανθρώπων γέμισε το χώρο όχι μόνο ως θεατής-ακροατής, αλλά και πήρε μέρος σε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συζήτηση.
Παραθέτουμε σήμερα ένα μικρό απόσπασμα από την παρέμβαση του Μάκη Παπαδόπουλου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στη συζήτηση, εκτενή αποσπάσματα θα δημοσιευτούν στον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη».
Αλήθειες και ψέματα για τη σοσιαλιστική επανάσταση
Μεταξύ άλλων, ο Μάκης Παπαδόπουλος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, σημείωσε:
«Συχνά ακούμε τον εξής αντίλογο: Ακόμα και αν όσα λέτε είναι γενικά σωστά, δεν μπορούν να εφαρμοστούν σε μια μικρή χώρα, όπως η Ελλάδα. Αν ο λαός σηκώσει το ανάστημά του και αποφασίσει να συγκρουστεί, θα τον συντρίψει το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, η εγχώρια άρχουσα τάξη.
Καταρχάς, δεν πρέπει να σκεπτόμαστε μια τόσο ριζική αλλαγή, όπως η ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου στην Ελλάδα, με τον υπόλοιπο κόσμο να μένει ακίνητος. Να σκεφτόμαστε, δηλαδή, λαθεμένα ότι ο αρνητικός συσχετισμός σε βάρος των λαών που υπάρχει σήμερα στην περιοχή μας θα έχει μείνει αμετάβλητος, στατικός.

Η εμφάνιση επαναστατικής κατάστασης σε μια χώρα των Βαλκανίων, της Ανατολικής Μεσογείου όπως η Ελλάδα, δεν θα “πέσει από τον ουρανό”.
Επίσης, η άρχουσα τάξη των καπιταλιστών κι οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες που τη στηρίζουν δεν είναι παντοδύναμες και ιδιαίτερα σε επαναστατικές συνθήκες βρίσκονται σε πολύ δύσκολη θέση. Είναι η περίοδος που ο ανταγωνισμός τους με άλλες αστικές τάξεις και άλλες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες κορυφώνεται, συγκρούονται ανοιχτά οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά.
Το επαναστατικό εργατικό κίνημα κι η εργατική εξουσία σε μία χώρα μπορούν να αξιοποιήσουν αυτές τις αντιθέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κέντρων.
Πιο σωστά, μόνο η επαναστατική πρωτοπορία του Κομμουνιστικού Κόμματος και στη συνέχεια μόνο η εργατική εξουσία μπορεί να αξιοποιήσει προς όφελος του λαού αυτές τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις.
Επίσης, δεν πρέπει να υποτιμάμε τις παραγωγικές δυνατότητες και τον πλούτο που παράγεται σήμερα στη χώρα μας. Πολύ περισσότερο δεν πρέπει να υποτιμάμε τις δυνατότητες να αναπτυχθεί γρήγορα και να απογειωθεί η εγχώρια παραγωγή αν απαλλαγεί από τις αλυσίδες της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας.
Αλήθειες και ψέματα για τη σοσιαλιστική επανάσταση
Η Ελλάδα είναι πλούσια χώρα σε ενεργειακές πηγές, σε λιγνίτη, υδρογονάνθρακες, αιολικό και υδάτινο δυναμικό. Είναι πλούσια χώρα σε ορυκτούς πόρους, αποθέματα χρυσού, βωξίτη, νικελίου, χαλκού. Διαθέτει σύγχρονη βιομηχανική και αγροτική παραγωγή.
Πάνω από όλα διαθέτει πολυάριθμο, ειδικευμένο εργατικό δυναμικό, μεγάλο αριθμό επιστημόνων. Διαθέτει, δηλαδή, τη βασική παραγωγική δύναμη που μπορεί να φτιάξει νέα εργοστάσια, νέα θερμοκήπια, νέα καράβια, νέες οικοδομές.
Το βασικότερο, όμως, είναι ότι οι σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής, η κοινωνική κρατική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και τη γη, η κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, ο επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας μπορούν να απελευθερώσουν μία σειρά από αναξιοποίητες παραγωγικές δυνατότητες της χώρας.
Δυνατότητες που σήμερα φυλακίζονται, αφού όλες οι αποφάσεις για το τι και πόσο θα παραχθεί, λαμβάνονται με γνώμονα το κέρδος του κεφαλαίου.
Σήμερα, επίσης, έχουμε πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες, ώστε ο κενΑλήθειες και ψέματα για τη Σοσιαλιστική επανάστασητρικός σχεδιασμός της εργατικής εξουσίας να διασφαλίζει όχι μόνο την επάρκεια, αλλά και την ταχεία βελτίωση της ποιότητας των προϊόντων και των υπηρεσιών που καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες της κοινωνίας.
Η εκρηκτική διάδοση της Πληροφορικής, η δυνατότητα γρήγορης επεξεργασίας μεγάλου όγκου πληροφοριών και δεδομένων, οι δυνατότητες μεγάλης αύξησης της παραγωγικότητας που εξασφαλίζουν η ρομποτική και η πλήρης αυτοματοποίηση της βιομηχανικής παραγωγής, θα αποτελέσουν ισχυρά όπλα στα χέρια της εργατικής εξουσίας».
Στην παρέμβασή του, επίσης, ο Λουκάς Αναστασόπουλος, μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ, σημείωσε ανάμεσα σ’ άλλα:
«Η Οκτωβριανή Επανάσταση επιβεβαίωσε τον αναντικατάστατο ρόλο του Κομμουνιστικού Κόμματος, για τη νίκη του επαναστατημένου λαού.
Η δράση των μπολσεβίκων όλη την περίοδο από το Φλεβάρη έως τον Οκτώβρη 1917 ήταν το μεγαλύτερο “όπλο” της εργατικής τάξης για την κατάκτηση της εξουσίας.
Η αντιπαράθεση με την αστική τάξη και τους ιδιαίτερα ικανούς πολιτικούς της εκπροσώπους, η αντιπαράθεση με πολιτικές δυνάμεις και κόμματα που στην ουσία καλούσαν στο συμβιβασμό, η ικανότητα των μπολσεβίκων να προβλέπουν τις εξελίξεις, να διαμορφώνουν τα κατάλληλα συνθήματα και το αντίστοιχο σχέδιο δράσης που θα ενίσχυε την επαναστατική γραμμή πάλης, ήταν καθοριστικά για τη νίκη της Επανάστασης.
Αλήθειες και ψέματα για τη σοσιαλιστική επανάστασηΤι ήταν αυτό όμως που έδωσε την ικανότητα στους μπολσεβίκους να δρουν με τέτοιον τρόπο σε συνθήκες κίνησης των επαναστατημένων μαζών, τι ήταν αυτό που είχε κάνει το όνομα του Λένιν ταυτόσημο με την επανάσταση πριν καν γίνει η Οκτωβριανή Επανάσταση;
Ήταν η επίμονη δουλειά όλα τα προηγούμενα χρόνια έως το 1917 με την καθοριστική συμβολή του Λένιν για την επεξεργασία της επαναστατικής θεωρίας, της στρατηγική και της επαναστατική πολιτικής του Κόμματος των μπολσεβίκων, η επίμονη δουλειά για την παρέμβαση στην εργατική τάξη και το λαό της Ρωσίας.
Η πολύτιμη αυτή εμπειρία δείχνει ότι για τη νίκη της επανάστασης χρειάζεται προετοιμασία της εργατικής τάξης, έργο που επωμίζεται η ιδεολογική-πολιτική πρωτοπορία της, το Κομμουνιστικό Κόμμα.
Με άλλα λόγια, η προετοιμασία της επανάστασης ξεκινάει από τον καιρό που το καθήκον της εξέγερσης δεν είναι στην ημερήσια διάταξη».

Το αυγό του φιδιού έσπασε στην Γερμανία και το φίδι εμφανίστηκε

       

Το ακροδεξιό, αντιμεταναστευτικό, ρατσιστικό κόμμα AfD (Εναλλακτική για την Γερμανία) ήρθε τρίτο κόμμα στις Γερμανικές εκλογές με ποσοστό 13,5%. Η μαντάμ Μέρκελ εκτός από την φοβερή βρομοδουλειά στην Ελλάδα έκανε και φοβερή βρομοδουλειά στην Γερμανία! Ισοπέδωσε με την συνδρομή των σοσιαλδημοκρατών τον Γερμανικό λαό και τον οδήγησε μετά από 60 χρόνια να βάλει ακροδεξιό κόμμα στη Βουλή και μάλιστα με ποσοστό 13,5%! Το AfD ζητά μεταξύ άλλων να αλλάξει η στάση της Γερμανίας έναντι των εγκλημάτων που διέπραξαν οι Ναζί κατά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ποσοστό του κόμματος της Μέρκελ σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές υποχώρησε από το 41,5% στο 32,5%, ενώ το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα του Σουλτς συρρικνώθηκε από το 25,7% στο 20%!
Το ναζιστικό φίδι εκκολάφτηκε καλά στην πατρίδα του ναζισμού και τώρα είναι ολοζώντανο και μεγάλο μπροστά μας! Ο καπιταλισμός το γέννησε για να δαγκώσει τους λαούς, για να φορτώσει τις καπιταλιστικές αντιλαϊκές βαρβαρότητες στους λαούς. Το φασιστικό φίδι μεγαλώνει σ’ ολόκληρη την Ευρώπη και η λύση για τους λαούς είναι να το τσαλαπατήσουν γιατί κατά πως φαίνεται εάν δεν του λειώσουν το κεφάλι, μαζί και το κεφάλι του καπιταλισμού που το εκκόλαψε, πολύ σύντομα θα ζήσουν σκηνές από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Τάκης Φ.

Αναπάντητα ερωτήματα για τα πυρηνικά στον Αραξο


«Παιχνίδι με τη φωτιά» η προετοιμασία της βάσης για ενδεχόμενη μεταφορά αμερικανικών πυρηνικών όπλων από το Ιντσιρλίκ

Υποπτη και εκκωφαντική σιωπή από πλευράς κυβέρνησης - με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει - ακολούθησε την καταγγελία που έκανε ευθέως ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, τόσο στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε στο πλαίσιο της ΔΕΘ όσο και στην ομιλία του στο 43ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή» στη Θεσσαλονίκη μια μέρα μετά, για εργασίες στη βάση της Πολεμικής Αεροπορίας στον Αραξο, που παραπέμπουν σε προετοιμασία για «φιλοξενία» πυρηνικών κεφαλών.
Συγκεκριμένα, όπως σημείωσε ο Δ. Κουτσούμπας, «η ελληνική κυβέρνηση παίζει με τη φωτιά, ανοίγει τις πόρτες για ακόμα βαθύτερη, πιο επικίνδυνη εμπλοκή της Ελλάδας, ειδικά τώρα που συζητιέται η μεταφορά υποδομών από τη βάση του Ιντσιρλίκ. Και στρατιωτικό δυναμικό και οπλικά συστήματα θα πάνε, λέει, στη βάση της Σούδας, αλλά και πυρηνικές κεφαλές στη βάση του Αραξου. Μάλιστα, θα θέλαμε να ρωτήσουμε και να καταγγείλουμε, ταυτόχρονα, γιατί η κυβέρνηση δεν βγάζει τσιμουδιά για το γεγονός ότι έχει προχωρήσει η συντήρηση, επισκευή και ο εκσυγχρονισμός της βάσης του Αραξου, προκειμένου, όπως φημολογείται, να εγκατασταθούν εκεί τα αμερικανικά πυρηνικά όπλα, που ο ελληνικός λαός και με την πάλη του τα είχε διώξει προηγούμενες δεκαετίες».
Η σχετική συζήτηση, περί μεταφοράς επικίνδυνων όπλων στην Ελλάδα, έχει ξεκινήσει εδώ και μήνες. Συγκεκριμένα, μετά την απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία και τις καταγγελίες του καθεστώτος Ερντογάν για διασύνδεση των πραξικοπηματιών με τις ΝΑΤΟικές δυνάμεις που σταθμεύουν στη βάση του Ιντσιρλίκ, οι Αμερικανοί φέρονται να εξετάζουν εναλλακτικά σενάρια διασποράς δυνάμεων και όπλων (ανάμεσά τους και πυρηνικές βόμβες τύπου Β61) που σήμερα στεγάζονται στην εν λόγω βάση.
Χαρακτηριστικά, ο ίδιος ο πρ. ανώτατος διοικητής των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη, ναύαρχος Τζ. Σταυρίδης, έχει επανειλημμένως δηλώσει τελευταία ότι «θα ήταν σοφό» για το ΝΑΤΟ να σκεφτεί ένα «Σχέδιο Β» για την περίπτωση που, ελέω κόντρας με την κυβέρνηση Ερντογάν, εκδιωχθεί από το Ιντσιρλίκ. Οτι μια άμεση εναλλακτική βάση για τους περίπου 2.500 Αμερικανούς στρατιωτικούς θα ήταν η χώρα μας, «η οποία σίγουρα έχει εξαίρετες υποδομές, τόσο στην Κρήτη όσο και στην ηπειρωτική Ελλάδα».
Σε αυτό το φόντο, μόνο τυχαίο δεν μπορεί να θεωρηθεί το γεγονός ότι, σύμφωνα με αξιόπιστες πηγές, τους τελευταίους μήνες Αμερικανοί αξιωματούχοι φρόντισαν να επιθεωρήσουν στρατιωτικές εγκαταστάσεις στην ηπειρωτική Ελλάδα, αναζητώντας «διεύρυνση» συνεργασίας και σε άλλα αντικείμενα, πέραν των όσων «φιλοξενούνται» στη βάση στη Σούδα.
Επιπλέον, πληροφορίες από αρμόδια επιτελεία στην Αθήνα αναφέρουν ότι η κυβέρνηση είναι πρόθυμη να συνδράμει με αναβαθμισμένες υπηρεσίες και στρατιωτικές συμφωνίες τα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια στην περιοχή, «φιλοξενώντας» π.χ. Αμερικανούς πεζοναύτες από το Ιντσιρλίκ ή πλοία του αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού στη Σούδα, κ.ο.κ.
Υπάρχει προϊστορία
Να καταγραφεί ότι η βάση του Αραξου εντάσσεται σταθερά στα επικίνδυνα πυρηνικά σχέδια ΗΠΑ και ΝΑΤΟ: «Φιλοξενούσε», περιοδικά, πυρηνικά επί δεκαετίες, από το 1962 μέχρι και τουλάχιστον το 2001, οπότε 11 πυρηνικές βόμβες των ΗΠΑ τύπου Β61 (ακριβώς ο τύπος βόμβας που σήμερα αποθηκεύεται στο Ιντσιρλίκ) απομακρύνθηκαν με μυστική επιχείρηση προς την Ιταλία και εν συνεχεία προς άγνωστη κατεύθυνση.
Τα ΝΑΤΟικά επιχειρησιακά σχέδια προβλέπουν επίσης σε «περίοδο κρίσεως» μεταστάθμευση αεροσκαφών άλλων χωρών στον Αραξο, για να «φορτώσουν» από εκεί τέτοιες βόμβες.
Αλλωστε, η βάση στον Αραξο εντέλλεται να είναι πάντα σε ετοιμότητα να παίξει ρόλο, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, σε επίθεση με πυρηνικά. Εξ ου και πήρε μέρος, το Μάρτη του 2014, στη ΝΑΤΟική «εκπαίδευση στη σχεδίαση επί πυρηνικών αποστολών STEDFAST NERVE II», όπως είχε ανακοινωθεί τότε από το ΓΕΕΘΑ.
Επιπλέον, εικονική άσκηση χρήσης πυρηνικών όπλων και εγκαταστάσεων του ΝΑΤΟ φέρεται να έγινε στον Αραξο και το Δεκέμβρη του 2010. Σύμφωνα με διαρροές, αποσκοπούσε στο να δοκιμαστούν τα συστήματα των υπόγειων πυρηνικών αποθηκών της βάσης, που σύμφωνα με το ΝΑΤΟικό σχεδιασμό πρέπει να είναι πάντα λειτουργική και «ετοιμοπόλεμη» για υποστήριξη. Ειδικότερα, λέχθηκε ότι το σενάριο της διήμερης άσκησης - δοκιμής αφορούσε τον έλεγχο των δικτύων επικοινωνίας, που συνδέουν τις αποθήκες με το κεντρικό στρατηγείο της Συμμαχίας στις Βρυξέλλες. Περιλάμβανε δε, σύμφωνα με στρατιωτικές πηγές, σειρά εκπομπών και λήψης απόρρητων εντολών σχετικά με (εικονικά) ζητήματα που αφορούν αποθήκευση, έλεγχο, φόρτωση και λοιπές διαδικασίες.
Λέγεται, ακόμα, ότι αυτή η δοκιμή του άκρως απόρρητου δικτύου επικοινωνιών γίνεται ανά 1 ή 2 χρόνια σε όλες τις βάσεις που έχουν ή μπορούν να δεχτούν αμερικανικά πυρηνικά όπλα. Προηγούμενη τέτοια επιθεώρηση και δοκιμή φέρεται να είχε γίνει και το 2007.
Παράλληλα, άλλοι παράγοντες διαβεβαιώνουν ότι πυρηνικές κεφαλές, λιγότερες σε αριθμό αλλά το ίδιο φονικές και επικίνδυνες, έχουν αποθηκευτεί κατά καιρούς και σε άλλες, υπόγειες στρατιωτικές εγκαταστάσεις στην Ελλάδα, αυστηρά περιφρουρούμενες από Αμερικανούς και Ελληνες στρατιωτικούς.
Πολύπλευρη εμπλοκή
Εξάλλου, δεν διαφεύγει της προσοχής ότι καθώς ο ευρωατλαντικός άξονας μεθοδεύει νέα σχέδια στρατιωτικής προπαρασκευής, σε αντανάκλαση γενικότερων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για τον έλεγχο αγορών, στρατηγικών υποδομών, πλουτοπαραγωγικών πηγών και διαύλων, η ελληνική αστική τάξη συμμετέχει εκεί πολύπλευρα, στην πρεμούρα της να αναβαθμιστεί γεωστρατηγικά, ώστε να διεκδικήσει μεγαλύτερα μερίδια από την καπιταλιστική λεία.
Ενδεικτικά, αμέσως μετά τη Σύνοδο στην Αλβανία, το προηγούμενο Σάββατο, της Στρατιωτικής Επιτροπής του ΝΑΤΟ σε επίπεδο αρχηγών ΓΕΕΘΑ (συμμετείχε και ο Ελληνας αρχηγός, Ευ. Αποστολάκης), των κρατών - μελών της λυκοσυμμαχίας (η οποία Σύνοδος έβαλε στο τραπέζι όλα τα σχέδια αντιπαράθεσης του ευρωατλαντικού άξονα έναντι άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων) συνήλθαν στην Αθήνα, από τη Δευτέρα έως και προχτές Παρασκευή, όργανα της λεγόμενης Υπουργικής Αμυντικής Διαδικασίας της Νοτιοανατολικής Ευρώπης (SOUTH EAST EUROPE DEFENCE MINISTERIAL PROCESS - SEDM).
Κατά τις συναντήσεις συζητήθηκαν το Πρόγραμμα Δράσης για το 2018 της πολυεθνικής Ταξιαρχίας SEEBRIG (ο στρατιωτικός βραχίονας της SEDM, το στρατηγείο του οποίου σταθμεύει από το 2011 στον Τύρναβο) και τα προγράμματα συνεργασίας μεταξύ των κρατών της «πρωτοβουλίας».
Η Ελλάδα ανέλαβε την προεδρία της SEDM φέτος τον Ιούλη για δύο χρόνια. Στη SEDM συμμετέχουν οι ΗΠΑ (που φυσικά δεν είναι χώρα της περιοχής, αλλά συμμετέχει, δίνοντας τον «τόνο» των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών) και οι Αλβανία, Βοσνία - Ερζεγοβίνη, Βουλγαρία, Γεωργία, Ελλάδα, Ιταλία, Κροατία, Μαυροβούνιο, Ουκρανία, ΠΓΔΜ, Ρουμανία, Σερβία, Σλοβενία και Τουρκία. Ως χώρα παρατηρητής συμμετέχει η Μολδαβία.
Η SEDM ξεκίνησε το 1996, ως άτυπο φόρουμ συνεργασίας των υπουργών Αμυνας στην περιοχή των Βαλκανίων, με σκοπό «τη δημιουργία κλίματος σταθερότητας, ειρήνης και ασφάλειας, καλής γειτονίας, τη σύσφιξη των σχέσεων των κρατών της ΝΑ Ευρώπης και την εμπέδωση κλίματος συνεργασίας στην ευρύτερη περιοχή της Βαλκανικής μέσα από την ανάπτυξη διαφόρων πρωτοβουλιών συνεργασίας στον τομέα της άμυνας». Oροι που στο λεξιλόγιό τους δεν σημαίνουν τίποτε άλλο παρά ιμπεριαλιστική «ειρήνη», όπως αυτή εναλλάσσεται με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, «τάξη» και «ασφάλεια» για να «τρέξουν» οι μπίζνες του κεφαλαίου.

Ανησυχούν





Οσο περνάνε οι μέρες, τόσο περισσότερο ξεχωρίζει το θέμα των τραπεζών ως ένα από αυτά που «βαραίνουν» στην τρίτη «αξιολόγηση». Με διάφορους τρόπους και αφορμές, κυβερνητικοί παράγοντες και αξιωματούχοι της ΕΕ και του ΔΝΤ υπενθυμίζουν τη μεγάλη σημασία που έχει να «εξυγιανθεί» το τραπεζικό σύστημα από τα «κόκκινα» δάνεια, είτε μιλάμε για τα επιχειρηματικά, είτε για τα στεγαστικά και τα καταναλωτικά. Πάνω εκεί «οικοδομούνται» τα διάφορα σενάρια για τους πλειστηριασμούς, που θα αυξηθούν τους επόμενους μήνες, στοχοποιώντας ακόμα περισσότερο το κεραμίδι της λαϊκής οικογένειας που αδυνατεί να αποπληρώσει το δάνειο. Στο ίδιο έδαφος, όμως, αναπτύσσονται και σενάρια για πιθανή νέα ανακεφαλαιοποίηση, ακόμα και «κούρεμα» καταθέσεων. Γιατί όλα αυτά; Τα επιτελεία δεν κρύβουν λόγια: Η μεγάλη τους ανησυχία είναι αν θα καταφέρει το τραπεζικό σύστημα, με τόσο μεγάλο «άνοιγμα» σε παλιά δάνεια, να χρηματοδοτήσει την καπιταλιστική ανάκαμψη. Αν δηλαδή ο «αιμοδότης» της καπιταλιστικής ανάπτυξης θα μπορέσει να παίξει με επάρκεια το ρόλο του, ή θα μπλοκάρει από τις αρρυθμίες που προκαλούν στη ρευστότητα τα τεράστια χρέη από παλιότερα δάνεια σε επιχειρήσεις και νοικοκυριά. Σε κάθε περίπτωση, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, αυτός που θα κληθεί ξανά να πληρώσει τη «νύφη» είναι ο λαός. Μια ματιά μόνο στα σχέδια που διαρρέονται για τους πλειστηριασμούς το επόμενο εξάμηνο - εννιάμηνο είναι ενδεικτική, και απαιτεί να τεθούν σε επιφυλακή και εγρήγορση τα συνδικάτα και οι άλλοι φορείς του κινήματος.

Αντιλαϊκά, χωρίς ταλάντευση...




Οπως σε κάθε νέο γύρο της αντιλαϊκής επίθεσης, κυβέρνηση και αστικά επιτελεία διαμορφώνουν - ενόψει και της τρίτης «αξιολόγησης» - τα «αφηγήματα» της επόμενης μέρας, ώστε ο λαός να αποδεχτεί ή έστω να δείξει ανοχή στα χειρότερα που έρχονται.
Από το βράδυ της Κυριακής, στην προσπάθεια αυτή προστέθηκε και το αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών, καθώς αυτό που ακούγεται από διάφορες πλευρές είναι ότι η νέα γερμανική κυβέρνηση θα είναι πιο σκληρή και πιεστική απέναντι στην Ελλάδα και, επομένως, η κυβέρνηση θα πρέπει να επιταχύνει το αντιλαϊκό της έργο, για να μη συναντήσει επιπλέον εμπόδια στην «καθαρή έξοδο» προς τις αγορές.
Αυτό σημαίνει, να κλείσει γρήγορα τις όποιες «εκκρεμότητες», να περάσει χωρίς καθυστέρηση και κυρίως χωρίς αντιδράσεις τα πάνω από 95 «προαπαιτούμενα» που, μεταξύ άλλων, βάζουν στο στόχαστρο το δικαίωμα στην απεργία, τα κοινωνικά επιδόματα, τους αυτοαπασχολούμενους σε μια σειρά από κλάδους, για να ανοίξουν νέα πεδία κερδοφορίας για τους επιχειρηματικούς ομίλους.
Το «παιχνίδι» βέβαια, όπως και τα αποτελέσματά του, τα έχει ξαναδεί ο λαός, με εναλλασσόμενους πρωταγωνιστές πότε το ΔΝΤ, πότε την ΕΚΤ, πότε τους «ακραίους κύκλους» της ΕΕ κ.ο.κ. Ολα αυτά καταλήγουν πάντα σε έναν ωμό εκβιασμό, για να αποδεχτεί αδιαμαρτύρητα τα μέτρα σε βάρος του, πότε με το φόβο ότι αν αντιδράσει θα πάθει χειρότερα και πότε με την προσδοκία πως έχει κάτι να περιμένει από τα παραμύθια της κυβέρνησης περί «δίκαιης ανάπτυξης».
Σε κάθε περίπτωση, η επιτάχυνση του αντιλαϊκού έργου επιβάλλεται από την ίδια την προσπάθεια του κεφαλαίου να θωρακίσει και να αυξήσει την κερδοφορία του. Αυτό είναι το αντικείμενο της διαπραγμάτευσης που κάνει η κυβέρνηση (όπως έκαναν και οι προηγούμενες), αναζητώντας «δημοσιονομικό χώρο» για την πολύπλευρη στήριξη των επιχειρηματικών ομίλων.
Η ευόδωση αυτής της προσπάθειας έχει προαπαιτούμενο την «χωρίς δισταγμό και ταλάντευση» υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής και των αναδιαρθρώσεων που απαιτεί το κεφάλαιο, όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο υφυπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης Στ. Πιτσιόρλας σε συνέντευξή του την Κυριακή.
Επομένως, η αντεργατική - αντιλαϊκή επίθεση ούτε προσωρινή είναι, ούτε οδεύει προς το τέλος της, αλλά αποτελεί το αναγκαίο «καύσιμο» για την ανάκαμψη της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου. Γι' αυτό το λόγο, άλλωστε, η κυβέρνηση έχει ήδη νομοθετήσει αντιλαϊκά μέτρα για τα επόμενα πολλά χρόνια και την ίδια ώρα ισχυρίζεται προκλητικά ότι δίνει τάχα μάχη για να μη χρειαστούν πρόσθετα μέτρα μετά το τέλος του μνημονίου!
Το ίδιο ισχύει και για την «εποπτεία», για την οποία επίσης γίνεται πολλή κουβέντα αυτές τις μέρες. Η όλη συζήτηση προσπαθεί να κρύψει ότι οι εργαζόμενοι και ο λαός, τα δικαιώματα και οι ανάγκες τους, είναι μόνιμα υπό την «επιτροπεία» των στόχων της καπιταλιστικής οικονομίας, που επιβάλλει θυσίες χωρίς τέλος και ένταση της εκμετάλλευσης για τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλιακών ομίλων. Μάλιστα, η «εποπτεία» αυτή αφορά ενιαία τους λαούς στα κράτη - μέλη, μέσα από τα ευρωπαϊκά εξάμηνα, τους μηχανισμούς «δημοσιονομικής πειθαρχίας» κ.ο.κ.
Επομένως, στην «αποφασιστικότητα» κυβέρνησης - κεφαλαίου οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι φτωχοί αγρότες χρειάζεται να αντιτάξουν τη δική τους, οργανώνοντας την πάλη, δυναμώνοντας τη συμμαχία τους, ενάντια σε παλιά και νέα αντιλαϊκά μέτρα, το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του.

TOP READ