11 Φεβ 2018

Ιωάννης Καποδίστριας-Ένας αυταρχικός εκσυγχρονιστής

O Ιωάννης Καποδίστριας, που γεννήθηκε σαν σήμερα στην Κέρκυρα το 1776, αποτελεί μια από τις πιο περίπλοκες φυσιογνωμίες της μετεπαναστατικής Ελλάδας και της νεώτερης ιστορίας της εν γένει. Αν και ανδρωμένος ιδεολογικά σε ένα περιβάλλον απολυταρχισμού, απολύτως ξένο προς τις αστικοδημοκρατικές επαναστάσεις που διεξάγονταν διεθνώς από τη στιγμή της γέννησής του και τις επόμενες δεκαετίες, περιλαμβανομένης της Ελληνικής, που συνδύαζε αυτά τα στοιχεία με το στόχο της εθνικής απελευθέρωσης, εκκίνησε ως πρώτος κυβερνήτης του ελληνικού κράτους μια διαδικασία που θα οδηγούσε με παλινωδίες αλλά αναπότρεπτα στον καπιταλιστικό του μετασχηματισμό. Οι συγκεντρωτικές του τάσεις τον έφεραν αναπόφευκτα σε σύγκρουση με τις φυγόκεντρες δυνάμεις των κοτζαμπάσηδων, που συνέβαινε να αποτελούν πολύ μεγαλύτερο τροχοπέδη στον αστικό εκσυγχρονισμό απ’ό,τι ο τσαρικός κυβερνήτης, κι αυτή τη σύγκρουση πλήρωσε τελικά με την ίδια του τη ζωή.
Προερχόταν από αριστοκρατική οικογένεια και σπούδασε φιλοσοφία και ιατρική στην Πάδοβα. Αφού εξάσκησε για ένα διάστημα το επάγγελμα του γιατρού, στράφηκε στην πολιτική, όταν το 1803 διορίστηκε γραμματέας της βραχύβιας Ιονίου Πολιτείας, που βρισκόταν υπό ρωσικό έλεγχο, έχοντας στο ενεργητικό του και την καταστολή της αγροτικής εξέγερσης στην Κεφαλλονιά το 1804. Όταν το 1807 με τη συνθήκη του Τιλσίτ το κράτος αυτό καταργήθηκε, σταδιοδρόμησε στην τσαρική Ρωσία στο διπλωματικό, φτάνοντας μέχρι το αξίωμα του υπουργού εξωτερικών. Ανέλαβε κυβερνήτης της επαναστατημένης Ελλάδας το 1827, έχοντας λάβει γι’αυτό άδεια προσωπικά από τον τσάρο Νικόλαο. Εξαρχής κυβέρνησε με συγκεντρωτικό τρόπο, παραμερίζοντας το σύνταγμα της Τροιζήνας της οποίας η Εθνοσυνέλευση τον είχε εκλέξει κυβερνήτη, και αντικαθιστώντας τη βουλή με το λεγόμενο “Πανελλήνιον” ένα 27μελές σώμα συμβουλευτικού χαρακτήρα υπό τον απόλυτο έλεγχο του, όπως και η Κεντρική Γραμματεία που επιτελούσε ρόλο υπουργικού συμβουλίου. Μολονότι φαινομενικά ορκίστηκε για την τήρηση των Εθνοσυνελεύσεων της Επιδαύρου, του Άστρους και της Τροιζήνας, κύριο μέλημα του ήταν η νομιμοφροσύνη προς τις Μεγάλες Δυνάμεις, την Αγγλία, τη Γαλλία και ιδίως τη Ρωσία, με την οποία έβλεπε αδιάρρηκτα συνδεδεμένα τα συμφέροντα του υπό διαμόρφωση κράτους. Ο φιλορωσικός του προσανατολισμός δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί στοιχείο ενόχλησης για την Αγγλία, σε μια εποχή που ήταν ακόμα υπό διαπραγμάτευση ποια από τις Δυνάμεις θα είχε τον πρώτο λόγο στα τεκταινόμενα στο νεότευκτο μικροσκοπικό τότε κρατίδιο.
Τα επόμενα τρεισήμιση χρόνια ο Καποδίστριας κατέβαλε σημαντικές προσπάθειες για τη δημιουργία κρατικών θεσμών κυριολεκτικά εκ του μηδενός, καταστέλλοντας την πειρατεία, θέτοντας τις βάσεις της δημόσιας διοίκησης εκπαίδευσης και απονομής δικαιοσύνης, αναδιοργανώνοντας το στρατό, ιδρύοντας το Εθνικό Νομισματοκοπείο και το πρώτο χρηματοπιστωτικό ίδρυμα της χώρας, την “Εθνική Χρηματιστική Τράπεζα”, που δε διήρκεσε πολύ ωστόσο. Στον οικονομικό τομέα πήρε μέτρα ενίσχυσης του εμπορίου, αλλά ιδίως της γεωργίας που θεωρούσε θεμέλιο της εθνικής οικονομίας. Αν και αληθεύει ότι έφερε την καλλιέργεια της πατάτας στην Ελλάδα, το γνωστό ανέκδοτο περί του τεχνάσματος με το οποίο ενθάρρυνε τους απρόθυμους υπηκόους του να “κλέβουν” πατάτες από φυλασσόμενους σωρούς έχει μάλλον πρωσική προέλευση, καθώς λέγεται ότι εφαρμόστηκε από τον Φρειδερίκο Β’ το 1774. Η διακυβέρνηση του Καποδίστρια σημαδεύτηκε ωστόσο τόσο από τις διώξεις εναντίον του τύπου, όσο και από το νεποτισμό, που εκφράστηκε κυρίως με το διορισμό των δύο χαμηλών ικανοτήτων αδερφών του Βιάρου και Αυγουστίνου στα αξιώματα του αρχιναυάρχου και του αρχιστράτηγου. Επί ημερών του, όπως και για τις δεκαετίες που ακολούθησαν μέχρι την πρώτη αγροτική μεταρρύθμιση του Κουμουνδούρου το 1871, παρέμενε άλυτο και το λεγόμενο ζήτημα των εθνικών γαιών, των εδαφών δηλαδή που είχαν αφήσει πίσω τους οι μουσουλμάνοι ιδιοκτήτες, τα οποία στην πλειονότητα τους περιήλθαν στα χέρια των προκρίτων. Παρά την οικονομική ενίσχυση της θέσης τους, οι πρόκριτοι αντέδρασαν λυσσαλέα στην προσπάθεια του Καποδίστρια να ελέγξει τη δικαιοδοσία τους στις περιοχές που ήλεγχαν, θέτοντας την υπό κρατική σκέπη. Κόκκινο πανί για τους προκρίτους ήταν το Ψήφισμα Ι της 13.4.1828, όταν όλες κοινότητες υπήχθησαν στις επαρχίες, υπονομεύοντας τη θέση των κοτζαμπάσηδων καθώς η εξουσία μετατίθετο στο διορισμένο από το κράτος Έπαρχο, ενώ η δημογεροντία ως θεσμός διατηρήθηκε με συμβουλευτικό, δηλαδή επί της ουσίας διακοσμητικό ρόλο.
Είναι άγνωστος ο ρόλος των αντίπαλων της Ρωσίας δυνάμεων, της Γαλλίας και κυρίως της Αγγλίας στη δολοφονία του Καποδίστρια, το φθινόπωρο του 1831 έξω από τον Άγιο Σπυρίδωνα του Ναυπλίου. Είναι σαφές ότι οι δυο χώρες υποστήριζαν παντοιοτρόπως την αντιπολίτευση κατά του Καποδίστρια, ως οργάνου της ρωσικής πολιτικής, δεν προκύπτουν ωστόσο μέχρι σήμερα στοιχεία άμεσης ανάμειξης στη δολοφονία, που διέπραξαν οι Κωνσταντίνος και Γιώργος Μαυρομιχάλης, μέλη της πανίσχυρης μανιάτικης οικογένειας προκρίτων. Σε κάθε περίπτωση αντικειμενικά ωφελημένες από τον παραμερισμό του Καποδίστρια υπήρξαν οι ανταγωνίστριες της Ρωσίας, και ιδίως η Αγγλία, που θα δει το ρόλο της, ισχυρότατο ήδη από τα επαναστατικά χρόνια, να εδραιώνεται αδιαμφισβήτητα τα αμέσως επόμενα χρόνια. Οι δε πρόκριτοι έκοντες άκοντες συμβιβάστηκαν τελικά με το συγκεντρωτικό κράτος που δημιουργούνταν. Οι μεταρρυθμίσεις που είχε ξεκινήσει ο Καποδίστριας, ακόμα κι όσες ναυάγησαν ή έμειναν στη μέση, ήταν απλώς το πρώτο κεφάλαιο και όχι μια παρένθεση, στην πορεία εισόδου της Ελλάδας στη χορεία των αστικών κρατών.

Ο Μπόρις Παστερνάκ-Ο αγαπημένος αντεπαναστάτης λογοτέχνης του Στάλιν


Ο ποιητής και μυθιστοριογράφος Μπόρις Παστερνάκ γεννήθηκε σαν σήμερα το το 1890 στη Μόσχα, από οικογένεια ρωσοεβραίων διαννοουμένων, καθώς ο πατέρας του ήταν καθηγητής τέχνης και ζωγράφος, που  μεταξύ άλλων ζωγράφισε κι ένα πορτραίτο του Λένιν, και η μητέρα του πιανίστρια. Αρχικά ενδιαφέρθηκε κι εκείνος για τη μουσική, με στόχο να γίνει συνθέτης, αντιλήφθηκε όμως μετά από έξι χρόνια σχετικών πως δε διέθετε επαρκές ταλέντο για να ξεχωρίσει κι αποφάσισε να αλλάξει αντικείμενο σπουδών. Σπούδασε φιλοσοφία στη Μόσχα και στη Γερμανία, ενώ στη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου πολέμου, έχοντας κριθεί μη ικανός για το μέτωπο, υπηρέτησε σε χημικό εργοστάσιο στα Ουράλια. Η πρώτη του ποιητική συλλογή εκδόθηκε το 1914, όταν και συνάντησε το σπουδαίο ποιητή Βλαδίμηρο Μαγιακόφσκυ, συνδεόμενος στενά με την ομάδα των Ρώσων φουτουριστών ποιητών “Τσεντριφούγκα” (Φυγοκέντριση), ενώ ακολούθησαν άλλοι δύο τόμοι το 1917 και το 1922, καθιερώνοντας τον ως μια από τις πιο πολλά υποσχόμενες φωνές της νεαρής σοβιετικής ποίησης. Σε αντίθεση με τα περισσότερα μέλη της οικογένειας του-με εξαίρεση τον αδελφό του Αλέξανδρο που έζησε ως αρχιτέκτονας στη Μόσχα- ο Πάστερνακ δε θέλησε να εγκαταλείψει τη χώρα μετά την Επανάσταση και δούλεψε στη βιβλιοθήκη του Κομισσαριάτου Εκπαίδευσης. Τα επόμενα χρόνια η πολιτική του στάση ήταν αμφίσημη, ωστόσο εξωτερικά έμοιαζε γενικά να υποστηρίζει τη σοβιετική εξουσία και τις αντιλήψεις της για το ρόλο του διαννοουμένου.
Ο Μπόρις Πάστερνακ
Κατά το πρώτο μισό της δεκαετίας του ’30 η φήμη του στην ΕΣΣΔ είχε απογειωθεί και το 1934 στο Πρώτο συνέδριο σοβιετικών συγγραφέων ανακηρύχθηκε ως σημαντικότερος Σοβιετικός ποιητής. Την ίδια χρονιά ο Παστερνάκ δέχτηκε ένα τηλεφώνημα από το Στάλιν προσωπικά, οι λεπτομέρειες του οποίου χάνονται στην αχλή του θρύλου, καθώς υπάρχουν δώδεκα διαφορετικές εκδοχές για το περιεχόμενό του. Σε γενικές γραμμές πάντως αφορούσε την πρόθεση του σοβιετικού ηγέτη να ενημερώσει τον Παστερνάκ για τη μείωση ποινής του αντικαθεστωτικού ποιητή και φίλου του Όσιπ Μάντελσταμ. Σύμφωνα με κάποιες εκδοχές, ο Παστερνάκ φοβούμενος ότι ο Στάλιν προσπαθούσε να τον παγιδεύσει, προσπάθησε να αλλάξει τη συζήτηση λέγοντάς του: “Εδώ και καιρό ήθελα να σας συναντήσω για μια σοβαρή συζήτηση”. “Για ποιο πράγμα;” ρώτησε ο Στάλιν. “Για τη ζωή και το θάνατο”. Όποιοι κι αν ήταν οι φόβοι του ποιητή, στην περίπτωση του ήταν τελείως αβάσιμοι, όπως φαίνεται κι από το γεγονός πως, σύμφωνα με τη μαρτυρία του Πάμπλο Νερούδα, μετά το θάνατό του Στάλιν, το όνομα του Παστερνάκ εντοπίστηκε σε μια  λίστα διάσημων ονομάτων, με πρώτο εκείνο του Σοστακόβιτς, με την ένδειξη “Μην αγγίζετε”. Εξάλλου οι τιμές που του επιδαψίλευε το σοβιετικό καθεστώς συνεχίστηκαν την επόμενη χρονιά, όταν απεστάλη εκ μέρους της ΕΣΣΔ στο αντιφασιστικό Πρώτο Διεθνές συνέδριο για την Υπεράσπιση του Πολιτισμού στο Παρίσι. Ο ίδιος ανταπέδωσε την εύνοια το 1936, δημοσιεύοντας στην εφημερδία “Ισβέστιγια” ποιήματα που δόξαζαν το Στάλιν και παρουσίαζαν τη σοσιαλιστική εξουσία ως μέρος του δισχιλιετούς χριστιανικού σχεδίου, (θυμίζοντας πρόσφατες δηλώσεις του σημερινού προέδρου Πούτιν), με αφορμή την πρόσφατη άρση απαγόρευσης των χριστουγεννιάτικων δέντρων στη χώρα. Η άρνηση του το 1937 να συνυπογράψει δήλωση υπέρ των δικών της Μόσχας του επέφερε ισχυρή κριτική από τον τύπο, δεν είχε κατά τα λοιπά κάποια επίπτωση πάνω στο συγγραφέα, ο οποίος στα τέλη της δεκαετίας του ’30 στρέφει το ενδιαφέρον του στις μεταφράσεις ποιητών, αρχικά σύγχρονων Γεωργιανών, κάποιοι από τους οποίους ανήκαν στους αγαπημένους του Στάλιν, και μετέπειτα έργων του Σαίξπηρ και του Γκαίτε. Στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου επανεκδόθηκαν μάλιστα παλιότερες συλλογές του, ενώ εκδόθηκαν και δύο καινούργιες το 1943 και το 1945 κυρίως με πατριωτικό περιεχόμενο. Μετά τον πόλεμο συνέχισε να ασχολείται με τη μετάφραση και στράφηκε στην ολοκλήρωση του μυθιστορήματος που έμελε να τον καθιερώσει διεθνώς, το “Δόκτωρ Ζιβάγκο”, ένα σχέδιο που είχε ξεκινήσει κι αφήσει στη μέση αρκετές φορές τις προηγούμενες δεκαετίες.
Το μυθιστόρημα, έχοντας σημαντικά αυτοβιογραφικά στοιχεία, παρουσιάζει τη ζωή του Γιούρι Ζιβάγκο, γιατρού και ποιητή, από τις αρχές του 1900 διαμέσου των συνταρακτικών γεγονότων της επανάστασης του 1905, του Μεγάλου Πολέμου, της Οκτωβριανής επανάστασης και του Εμφυλίου που ακολούθησε, ως το θάνατό του από καρδιακή προσβολή το 1928, με την ερωμένη του Λάρα να πεθαίνει τελικά αργότερα στα γκούλαγκ, αφότου συνελήφθη προσπαθώντας να αναζητήσει την κόρη της με το Ζιβάγκο που είχε εγκαταλείψει στα Ουράλια (η τύχη της Λάρα πιθανότατα είχε σημείο αναφοράς τη σύλληψη της δικής του ερωμένης Όλγας Ιβίνσκαγια από το 1949 ως το 1953). Το έργο αποτελεί απόρριψη τόσο του σοσιαλιστικού ρεαλισμού που κυριαρχούσε καλλιτεχνικά στην ΕΣΣΔ, όσο και της ίδιας της σοβιετικής εξουσίας. Ωστόσο, σε αντίθεση με ό,τι γράφεται συνήθως ,το βιβλίο δεν ήταν εξαρχής καταδικασμένο σε απαγόρευση από τις σοβιετικές αρχές. Το 1954 είχε λάβει περίπου τη μορφή με την οποία δημοσιεύτηκε αργότερα, με κάποια αποσπάσματα του να έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικό περιοδικό της Μόσχας, ενώ είχε συμφωνηθεί τόσο η έκδοση του σε συνέχειες στο σημαντικό σοβιετικό περιοδικό “Νόβυ Μιρ”, όσο και η έκδοσή του σε βιβλίο. Το 1956, σε επίσκεψη του Ιταλού εκδότη Φελτρινέλι στη Μόσχα, ο Παστερνάκ του παρέδωσε αντίτυπο με στόχο να δημοσιευτεί ταυτόχρονα στην Ιταλία και στη Μόσχα. Ωστόσο, κατά μια ειρωνεία της τύχης, η λεγόμενη αποσταλινοποίηση επέφερε για τον Παστερνάκ εκείνο που δεν του είχε συμβεί σε καμία στιγμή τις προηγούμενες δεκαετίες, δηλαδή την απαγόρευση δημοσίευσης του έργο του στην ΕΣΣΔ, εν μέσω μιας βιτριολικής εκτρατείας του τύπου εναντίον του. Παρά τις πιέσεις των σοβιετικών αρχών και την ίδια την απαίτηση του Παστερνάκ να του επιστραφεί το αντίτυπο για “διορθώσεις”, ο Φελτρινέλι τελικά δημοσίευσε το βιβλίο το 1957, βασική υπεύθυνη για την παγκόσμια διάδοση του βιβλίου, το οποίο το 1965 διασκευάστηκε με επιτυχία για τον κινηματογράφο. δεν ήταν άλλη από τη CIA. To 1958 φρόντισε, μέσω ενός Ολλανδού εκδότη, να μεταφραστεί στα ρωσικά και να διανεμηθεί σε χιλιάδες αντίτυπα σε σοβιετικούς επισκέπτες της Διεθνούς Έκθεσης των Βρυξελλών την ίδια χρονιά, ενώ για την αγγλική έκδοση ο δυτικός τύπος γέμισε διθυραμβικές κριτικές. Δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι ο Παστερνάκ γνώριζε ή είχε οποιαδήποτε ανάμειξη σε αυτό, αποτελεί πάντως ενδιαφέρουσα σύμπτωση ότι την ίδια χρονιά προτάθηκε για το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας, το οποίο και αρνήθηκε εν μέσω σοβιετικών αντιδράσεων. Λέγεται ότι ο ηγέτης της Κομσομόλ σε ομιλία του εκείνη τη χρονιά συνέκρινε το συγγραφέα με “γουρούνι” καθ’υπόδειξιν του ίδιου του Χρουστσώφ, μολονότι εκείνος αργότερα προσπάθησε να αποστασιοποιηθεί από το γεγονός της απαγόρευσης δημοσίευσης. Η πρώτη επίσημη έκδοση στα ρωσικά ήλθε το 1988 στα χρόνια της Περεστρόικα, ένα χρόνου αφότου μετά θάνατον ξαναέγινε μέλος της Ένωσης Σοβιετικών Συγγραφέω, από την οποία είχε αποπεμφθεί το 1958. Είχε φύγει από τη ζωή στις 30 Μαϊου 1960 κοντά στη Μόσχα, μετά από μάχη με την επάρατο νόσο.

Προσπάθεια της Δαμανάκη να ξεπλύνει τον «Συνασπισμό» για τη στάση του στο Σκοπιανό το 1992

        



Να ξεπλύνει τον «Συνασπισμό» για τη στάση του στο Σκοπιανό το 1992 επιχειρεί η Μαρία Δαμανάκη. Σε άρθρο της για τις συσκέψεις των πολιτικών αρχηγών, όταν μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ υπέγραφε τα κοινά ανακοινωθέντα της προεδρίας για το ονοματολογικό και επιτίθονταν στο ΚΚΕ επειδή δεν έκανε το ίδιο, η τότε πρόεδρος του «Συνασπισμού» γράφει ανάμεσα σε άλλα: «Συντάχτηκα με την πρόταση της κυβέρνησης (σ.σ. για την απόρριψη του «πακέτου Πινέιρο») (επειδή) η πλειοψηφία του κόμματός μου, υπό την πίεση των συλλαλητηρίων (…) είχε ταχθεί εναντίον της σύνθετης ονομασίας. Αποφάσισα να ακολουθήσω τις υποδείξεις της πλειοψηφίας (…) έκανα κάτι που σήμερα ξανακούω από άλλους: Προσπάθησα να σώσω την ενότητα της παράταξης». Βέβαια, την περίοδο εκείνη, ο «Συνασπισμός» δεν ταυτιζόταν με τα άλλα αστικά κόμματα μόνο σε ό,τι αφορά το όνομα της μετέπειτα ΠΓΔΜ, ρίχνοντας νερό στο μύλο του εθνικισμού, αλλά συμφώνησε επί της ουσίας και με την απόφαση της ΕΕ για διάλυση της πρώην ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, όπου το μόνο μεμπτό που έβλεπε, ήταν ότι οι όροι της δεν αξιοποιήθηκαν σωστά από την κυβέρνηση, για να ασκήσει πίεση στα Σκόπια σχετικά με το όνομα. Κατά τα άλλα, στο ίδιο άρθρο, η Μ. Δαμανάκη ζητάει τώρα να δοθεί «μια λύση πατριωτική», που θα σέβεται βέβαια το ευρωατλαντικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο προωθείται η όποια συμφωνία. Κρύβει δηλαδή (όπως και τότε) το πραγματικό διακύβευμα για το λαό: Τους επικίνδυνους σχεδιασμούς ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ στην περιοχή, που στηρίζει με αναβαθμισμένο ρόλο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.

Ευτυχώς τον κατηγόρησαν ότι τ’ άρπαξε και δεν τον κατηγόρησαν ότι τον άρπαξε…

        


Το κατηγόρησαν το παλικάρι ότι τ’ άρπαξε για να ανακαινίσει το σπίτι του κι εκείνο άνοιξε κι έδειξε το φτωχικό του στις κάμερες για ν’ αποδείξει ότι δεν τ’ άρπαξε! Υγρασία και γδαρσίματα στους τοίχους, βρώμα και δυσοσμία, χρόνια ολόκληρα χωρίς βαφή και συντήρηση, ετοιμόρροπα ντουβάρια, ταβάνι που από στιγμή σε στιγμή κινδυνεύει να πέσει στο κεφάλι του παλικαριού όπως ο ουρανός στα κεφάλια των Γαλατών, ένα χάλι και κάτι παραπάνω ήταν η καταγραφή των καμερών! Το παλικάρι άνοιξε κι έδειξε το φτωχικό του και την τραγική του κατάσταση αποδεικνύοντας στους χυδαίους συκοφάντες ότι δεν τ’ άρπαξε!
Ευτυχώς οι ελεεινοί, οι τρισάθλιοι, οι χυδαίοι, οι βρωμεροί συκοφάντες κατηγόρησαν το παλικάρι ότι τ’ άρπαξε κι όχι ότι τον άρπαξε γιατί τότε το παλικάρι θα αναγκαζόταν να ανοίξει και να δείξει τ@ κωλομέρι@ του στις κάμερες για να αποδείξει ότι δεν τον άρπαξε!!

Σηναφοτσίρας

Οι 5 τοπ στιγμές όπου η Ραχήλ έσπασε κάθε γραφικόμετρο!

Όταν η πολιτική επιστήμη είναι πολύ λίγη για να δώσει απαντήσεις

Η Ραχήλ η Μακρή, ώριμο τέκνο και αντιπροσωπευτικό δείγμα του αντιμνημονιακού μπλοκ, εισέβαλε στην πολιτική ζωή του τόπου στις εκλογές του 2012, όταν κι εξελέγη βουλευτής Πτολεμαΐδας των Ανεξάρτητων Ελλήνων.
Οι 5 τοπ στιγμές όπου η Ραχήλ έσπασε κάθε γραφικόμετροΈπειτα, και μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα πρόλαβε να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ (όπου και διετέλεσε βουλευτής του), τη Λαϊκή Ενότητα αλλά και την Πλεύση Ελευθερίας μέχρι που αποφάσισε να ηγηθεί του δικού της πολιτικού φορέα που τιτλοφορείται, όπως όλοι θα ξέρετε, με το όνομα Μέτωπο Νίκης
όπου αργά η γρήγορα θα σαρώσει τους «Εθνοπροδότες – Γερμανοτσολιάδες – Τσολάκογλου» και θα τους κρεμάσει στο Γουδή.
Κι αν υπάρχει έστω κι ένας που δεν πιστεύει στην δυναμική του Μετώπου ας τον ενημερώσουμε ότι σε αυτό συμμετέχει και το Κόμμα Πειρατών Ελλάδος.
Οι 5 τοπ στιγμές όπου η Ραχήλ έσπασε κάθε γραφικόμετροH Ραχήλ σύμφωνα με αρκετούς παλαιοντολόγους ανήκει στο γένος Homo Antimnimoniakus Antigenitsarakus που το σημαντικότερο χαρακτηριστικό του είναι ότι αν και εμφανίστηκε χιλιάδες χρόνια μετά τον πρόγονο του Homo Erectus έχει σημαντικά μικρότερη χωρητικότητα εγκεφάλου.
Ένα θαύμα της εξέλιξης θα έλεγε κανείς. Το γένος αυτό ευδοκίμησε ιδιαίτερα την περίοδο 2010-15 ενώ μετά τον Σεπτέμβρη του ’15 απειλείται με εξαφάνιση.
Αυτή εδώ είναι μία προσπάθεια να διασωθούν εις στο διηνεκές οι αγαπημένες στιγμές μίας εκ των σημαντικότερων εκπροσώπων του γένους αυτού.
  • Οι στιγμές εκείνες που σε έκαναν να γελάσεις αλλά μέσα σου έκλαιγες με αυτά που έβλεπες και ήθελες να σβήσεις την πίκρα με ένα γερό χτύπημα του κεφαλιού σου στον τοίχο.
  • Είναι οι στιγμές που η πολιτική επιστήμη είναι πολύ λίγη για να δώσει απαντήσεις.
  • Είναι οι στιγμές που η Ραχήλ Μακρή έσπασε κάθε γραφικόμετρο που βρέθηκε στο διάβα της. Και την ευχαριστούμε – ή και όχι.

#5: Τι σταυρό κουβαλάω

Οι 5 τοπ στιγμές όπου η Ραχήλ έσπασε κάθε γραφικόμετροΟ συγκεκριμένος σταυρός, που θεωρείται υπεύθυνος για 112 περιστατικά κύφωσης μόνο τον περασμένο χρόνο,
φορέθηκε από τη Ραχήλ στην τελευταία της μέρα στο Κίνημα του Πάνου Καμμένου, λίγο πριν διαγραφεί από την Κοινοβουλευτική ομάδα των ΑΝΕΛ.
Πιθανόν να είναι και η στιγμή που ο Αλέξης Τσίπρας πείστηκε ολοκληρωτικά να πει:
«Αυτήνε την εθέλω»
και να την συμπεριλάβει στα Εθνοσωτήρια ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ ένα χρόνο μετά.
Γιατί ναι, όλοι αντιμνημονιακοί ήμασταν τότε και κάναμε μέτωπο, αλλά είμαστε και Χριστιανοί Ορθόδοξοι πάνω από όλα κι όσο πιο μεγάλος ο σταυρός τόσο καλύτερα.

#4: Το τατουάζ


Οι 5 τοπ στιγμές όπου η Ραχήλ έσπασε κάθε γραφικόμετρο
Όλα τα είχε η Ρέϊτσελ… είναι και Λιακοπουλικιά!

«Πήγα στον καλύτερο που κάνει τατουάζ, στο Κολωνάκι. Κι όταν μου είπαν ότι έκανε τατουάζ και στον Σισέ, του Παναθηναϊκού πήγα αμέσως. Ήθελα κάτι σπαρτιάτικο.
Στην αρχή σκέφτηκα μια ασπίδα, αλλά μου άρεσε καλύτερα η περικεφαλαία του Λεωνίδα: «Κτύπα αυτή», του είπα, «μόνο που θέλω να μου βάλεις κι ένα Λ πάνω της, το σήμα του Λεωνίδα».
«Κυρία μου, δεν είχαν Λ στην περικεφαλαία οι Σπαρτιάτες», μου είπε ο υπεύθυνος. «Ε, τότε βάλε ένα εσύ.» Και το έκανε. Πονούσα φρικτά επί τρεις ημέρες, αλλά άξιζε τον κόπο».
Μα το Χριστό! Το παραπάνω απόσπασμα είναι copy paste δηλώσεων Ραχήλ. Δεν πείραξα τίποτα.

#3: Τα διόδια

Στο συγκεκριμένο δρώμενο έχουμε αντιμνημονιακή ενότητα στη δράση.
Διότι να ανοίξεις την μπάρα προφανώς δεν είναι αρκετά εντυπωσιακό, ούτε πρωτότυπο αλλά να καβαλήσεις την μπάρα είναι ασύγκριτα καλύτερο φωτογραφικό στιγμιότυπο και πιάνει πιο πολλά likes στο Facebook.
Οι 5 τοπ στιγμές όπου η Ραχήλ έσπασε κάθε γραφικόμετροΕξ αριστερών ο Τζάκ Σπάροου, ο πρόεδρος Πειρατών Ελλάδας, κεντρικιά η Ραχήλ και δεξιά η Αυγή Βουτσινά, βασικό στέλεχος του κινήματος.
Όσοι αναρωτιέστε ποια είναι η Αυγή, γελάω με την άγνοια σας.
Αλλά επειδή το κείμενο έχει και διδακτικό χαρακτήρα, ας πληροφορήσουμε τους λίγους αδαείς ότι μιλάμε για την «ακτιβίστρια» που στο παρελθόν είχε πετάξει την κότα στο Μέγαρο Μαξίμου ενώ στο ενεργητικό της έχει, μεταξύ άλλων, και διαμαρτυρία εντός του Κοινοβουλίου με λευκό μπλουζάκι και handmade μήνυμα «Βρωμάτε προδότες». Enough said.

#2: Οι Γερμανοτσολιάδες

Ίσως από τα πιο αγαπημένα μου στιγμιότυπα. Ίσως. Καταρχάς εδώ η Ραχήλ παίζει μπαλίτσα εκτός έδρας αλλά δεν πτοείται ουδόλως.
Μεταφερόμαστε στο Ναύπλιο όπου υπάρχει κάποιου είδους Συνέδριο με την συμμετοχή του Γερμανού Χοακίμ Φούχτελ υφυπουργού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης.
Οι 5 τοπ στιγμές όπου η Ραχήλ έσπασε κάθε γραφικόμετροΔιοργανώνεται διαμαρτυρία από τις Εθνικοαπελευθερωτικές αντιμνημονιακές δυνάμεις ΕΠΑΜ-ΛΑΕ (μέλος της τελευταίας η Ραχήλ τότε) και κόντρα στα γραφειοκρατικά παζάρια των από πάνω (Λαφαζάνη – Καζάκη) με τον επικεφαλής της αστυνομίας
η Ραχήλ επιλέγει τη δράση και σε ένα εκπληκτικό σολάρισμα απευθύνεται σε κάποιους που τόλμησαν να την κοιτάξουν.
Μόνο μια σύγχρονη Μπουμπουλίνα θα είχε το σθένος να φωνάξει:
«Τον Κολοκοτρώνη ρε δικάσανε εκεί μέσα»,
αλλά σε ώτα μη ακουόντων και δη Γερμανοτσολιάδων.

Σημαντική λεπτομέρεια:
Η διαπάλη στον αντιμνημονιακό χώρο που αναδύεται στο σύνθημα στο τέλος του βίντεο με την Ραχήλ να είναι με τη γραμμή «τομάρια» ενώ τους υπολοίπους να καταλήγουν σε «τσογλάνια».
Εμ έτσι δεν γίνεται δουλίτσα.

Οι στιγμές που δεν χώρεσαν

Λίγο πριν την κορυφή αξίζει μία αναφορά σε ορισμένα στιγμιότυπα που πρέπει να αναφερθούν αλλά την τελευταία στιγμή δεν βρήκαν θέση στο Top 5.
Οι 5 τοπ στιγμές όπου η Ραχήλ έσπασε κάθε γραφικόμετροΚαταρχάς οι τηλεοπτικοί καυγάδες. Αν και προνομιακός χώρος για τη Ραχήλ να μοιράζει κατάρες κι αναθέματα, έμεινε έξω για να χωρέσουν οι κινηματικές στιγμές.
Ενας ακτιβισμός στον ΟΠΑΠ που πέταγε πούπουλα στον κλεφτοκοτά Μελισσανίδη (αλήθεια έχει γίνει αυτό, υπάρχει και βίντεο).
Η παρουσία στο Μακεδονικό συλληλητήριο και το εν χορώ σύνθημα «δεν θα γίνεις Ελληνας ποτέ Σκοπιανέ, Σκοπιανέ» γιατί αρκετό συλλαλητήριο φάγαμε στη μάπα.
Μια συνέντευξη στον Πέτρο Κωστόπουλο με αρκετά μαργαριτάρια αλλά δεν είναι ώρα να ξερνάμε από τα αυτιά,
μία φωτογράφηση με ολόσωμα τατού χένα για να μην ξερνάμε από τα αυτιά, αλλά κι η ατάκα περί γκαζοφονιά και Παντελίδη στο αυτοκίνητο, για να μην ξερνάμε κι από τα αυτιά.

#1: Το ντου

Το βίντεο τιτλοφορείται:
«Το Μέτωπο Νίκης εισέβαλε στην υπό κατάληψη Βουλή από τους πραξικοπηματίες του Έθνους»,
που από μόνος του αξίζει να είναι στην κορυφή.
Το Μάη του 2017 στην ψήφιση του συμπληρωματικού μνημονίου Τσίπρα τα μέλη του Μετώπου Νίκης (και τα 30) φορώντας μπλουζάκια σε λευκό και μαύρο που έγραφαν:
«ΦΡΟΥΡΑΑ… ΦΡΟΥΡΑΑΑ… ΡΕ ΦΡΟΥΡΑΑΑΑ!!!»
σε μία μίνι αναβίωση αγανακτισμένων με σφυρίχτρες και ντουντούκες από τα Jumbo, επιχειρούν ίσως ένα από τα πιο αποτυχημένα «Ντου» στην ιστορία των «Ντου» σε μία καλή περίληψη του τι έχει προσφέρει στην πολιτική ζωή του τόπου η Ραχήλ Μακρή.

Μετά την επικράτηση Τσίπρα δυστυχώς το αντιμνημονιακό κίνημα έχει δεχτεί τεράστιο πλήγμα και πολιτικοί επιπέδου και δράσεων Ραχήλ θα βγαίνουν πολύ πιο δύσκολα στον αφρό.
Ας τιμήσουμε λοιπόν μία από τις καλύτερες του είδους για αυτό ακριβώς που είναι:
«Ένα τελειωμένο δημαγωγικό εθνίκι».
Πηγή: Κατιούσα
Print Friendly, PDF & Email
(Visited 25 times, 8 visits today)

Ένα συλλαλητήριο διαφορετικό κι αληθινά πατριωτικό!


Για τη νέα Νατοϊκή βάση στην Αλεξανδρούπολη δεν θίγεται κανείςΈνα συλλαλητήριο διαφορετικό από αυτά που ζήσαμε τον τελευταίο καιρό θα γίνει αύριο στην Αλεξανδρούπολη!
Ένα συλλαλητήριο για το οποίο τα αστικά κανάλια και ΜΜΕ δεν έχουν βγάλει μιλιά σε σχέση με τα δυο τελευταία, γιατί βλέπεις το συγκεκριμένο δείχνει το πραγματικό πρόβλημα!
Ένα συλλαλητήριο το οποίο δεν έχει χορηγούς επιχειρηματίες, δεν έχει την στήριξη Ελληνοαμερικάνων χορηγών, δεν έχει στήριξη της εκκλησίας, γιατί βλέπεις αυτό αποκαλύπτει τα σχέδια του ΝΑΤΟ!
Ένα συλλαλητήριο που όμως έχει τη μεγάλη στήριξη του λαού της περιοχής, που ανησυχεί για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω του!
Που ανησυχεί για όλα αυτά που σχεδιάζουν οι ιμπεριαλιστές και το ΝΑΤΟ στην περιοχή και θέλει να τα προλάβει!

Ένα συλλαλητήριο διαφορετικό κι αληθινά πατριωτικό

Ένα συλλαλητήριο το οποίο διοργανώνουν οι Επιτροπές Ειρήνης Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, με τη συμμετοχή δεκάδων σωματείων και μαζικών φορέων της περιοχής!
Ένα συλλαλητήριο για την αποτροπή εγκατάστασης νέας Νατοϊκής Βάσης Ελικοπτέρων στην Αλεξανδούπολη!
Ένα συλλαλητήριο που θέλει να στείλει μήνυμα φιλίας μεταξύ των λαών με την συμμετοχή και της Επιτροπής Ειρήνης της Τουρκίας!Για τη νέα Νατοϊκή βάση στην Αλεξανδρούπολη δεν θίγεται κανείς
  Μέχρι στιγμής έχουν δηλώσει συμμετοχή:
  • Σύλλογοι Εμποροϋπαλλήλων και Ιδιωτικών Υπαλλήλων Αλεξανδρούπολης – Φερών – Σουφλίου,
  • Τουριστικών Επαγγελμάτων Εβρου,
  • Οικοδόμων και Συναφών Επαγγελμάτων Αλεξανδρούπολης και Περιφέρειας,
  • Συνταξιούχων ΙΚΑ Αλεξανδρούπολης,
  • Υπαλλήλων Περιφερειακής Ενότητας Εβρου,
  • Ιδιωτικών Υπαλλήλων και Εμποροϋπαλλήλων Ξάνθης,
  • Ιδιωτικών Υπαλλήλων Κομοτηνής,
  • Εμποροϋπαλλήλων και Ιδιωτικών Υπαλλήλων Δράμας,
  • Εμποροϋπαλλήλων και Ιδιωτικών Υπαλλήλων Καβάλας,
  • Οικοδόμων και Συναφών Επαγγελμάτων Καβάλας,
  • Συνταξιούχων ΙΚΑ Καβάλας,
  • Ιδιωτικών Υπαλλήλων και Εμποροϋπαλλήλων Ξάνθης.
Ένα συλλαλητήριο διαφορετικό κι αληθινά πατριωτικόΕπίσης:
  • Ο Φοιτητικός Σύλλογος Κοινωνικής Διοίκησης στην Κομοτηνή,
  • ο Σύλλογος Γονέων Αλεξανδρούπολης,
Και οι Σύλλογοι Γυναικών, Μέλη της ΟΓΕ:
  • Αλεξανδρούπολης,
  • Ροδόπης,
  • Ξάνθης,
  • Καβάλας
  • και Δράμας.
Σε συμμετοχή καλεί και ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Αλεξανδρούπολης.
Στη συγκέντρωση στην Αλεξανδρούπολη θα μιλήσουν οι:
  • Χρήστος Τρέλλης, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου της ΕΕΔΥΕ,
  • Νίκος Παπαναστάσης, αντισυνταγματάρχης ε.α., μέλος του Εθνικού Συμβουλίου της ΕΕΔΥΕ και της Κίνησης για την Εθνική Αμυνα,
  • καθώς κι εκπρόσωπος της Επιτροπής Ειρήνης Τουρκίας.
Για τη διευκόλυνση της συμμετοχής του λαού της περιοχής οργανώνεται μετακίνηση με λεωφορεία που θα αναχωρήσουν από:
  • Δράμα, 8 π.μ., κεντρική πλατεία,
  • Καβάλα, 8.30 π.μ., Δημοτικός Κήπος,
  • Ξάνθη, 9 π.μ., πλατεία Ελευθερίας,
  • Κομοτηνή, 9.30 π.μ., δημαρχείο Κομοτηνής.

    Ένα συλλαλητήριο διαφορετικό κι αληθινά πατριωτικό

Οι Επιτροπές Ειρήνης καλούν το λαό να συμμετέχει στο συλλαλητήριο για να απαιτήσει:
  • Όχι στην εγκατάσταση της ΝΑΤΟικής βάσης ελικοπτέρων στην Αλεξανδρούπολη.
  • Όχι στη συμφωνία κυβέρνησης – ΗΠΑ.
  • Απεμπλοκή της Ελλάδας από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και πολέμους.
  • Όχι στην πολιτική που μετατρέπει τις μειονότητες σε εργαλείο της ιμπεριαλιστικής πολιτικής. Οι μειονότητες γέφυρες φιλίας των λαών.
  • Να κλείσουν η βάση της Σούδας και όλες οι βάσεις και στρατηγεία.
  • Να επιστρέψουν όλες οι στρατιωτικές δυνάμεις από επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στο εξωτερικό.
  • Να καταργηθούν όλα τα πυρηνικά όπλα και να απαγορευτούν οι πυρηνικές δοκιμές.
  • Αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, με το λαό νοικοκύρη στον τόπο του.

Η κατάντια πίσω από το «εκεί μας κατάντησαν οι αλήτες»Οι λαοί δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα μεταξύ τους!

Οι ιμπεριαλιστές και καπιταλιστές έχουν να χωρίσουν πολλά!

Print Friendly, PDF & Email
(Visited 1 times, 1 visits today)

Η 12η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ: Γεγονότα, συμπεράσματα, επίκαιρα διδάγματα





Η έκδοση της «Σύγχρονης Εποχής» με τα ντοκουμέντα της 12ης Ολομέλειας
Η έκδοση της «Σύγχρονης Εποχής» με τα ντοκουμέντα της 12ης Ολομέλειας
Στις 5 - 15 Φλεβάρη 1968, πραγματοποιήθηκε στη Βουδαπέστη η 12η Πλατιά Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ.

Στη 12η Ολομέλεια συμμετείχαν 20 τακτικά μέλη της ΚΕ, 14 αναπληρωματικά και 3 μέλη της Κεντρικής Εξελεγκτικής Επιτροπής. Απουσίαζαν 23 τακτικά, 14 αναπληρωματικά και 3 μέλη της Εξελεγκτικής Επιτροπής, που βρίσκονταν στη φυλακή, στην εξορία και άλλοι στην παρανομία. Επίσης, πήραν μέρος ως προσκαλεσμένοι 41 στελέχη του ΚΚΕ που προέρχονταν από τις κομματικές δυνάμεις που δρούσαν σε σοσιαλιστικές και σε καπιταλιστικές χώρες της Ευρώπης.
Τα θέματα της Ολομέλειας ήταν δύο: α) Η κατάσταση στην Ελλάδα και τα καθήκοντα του Κόμματος, με εισηγητή τον Κώστα Κολιγιάννη, Α' Γραμματέα της ΚΕ. β) Οργανωτικά ζητήματα, με εισηγητή τον Λεωνίδα Στρίγκο, μέλος του ΠΓ.
Στη 12η Ολομέλεια το ΚΚΕ διασπάστηκε, αν και όταν αυτή συνήλθε, το Κόμμα επί της ουσίας ήταν διασπασμένο, αρχίζοντας από την ΚΕ και το Πολιτικό της Γραφείο. Στη 12η Ολομέλεια η ήδη υπάρχουσα διάσπαση απλώς καταγράφηκε και τυπικά, ενώ πήρε δραματικό χαρακτήρα με την αποχώρηση απ' αυτήν την Ολομέλεια 7 τακτικών μελών της ΚΕ, 7 αναπληρωματικών και 3 της Κεντρικής Εξελεγκτικής Επιτροπής. Η αποχώρηση - διάσπαση συντελέστηκε στο 2ο θέμα της Ολομέλειας, όπου αποφασίστηκε η καθαίρεση 3 μελών του ΠΓ (Παρτσαλίδη - Ζωγράφου - Δημητρίου), επειδή ηγούνταν οργανωμένης φραξιονιστικής ομάδας.
Η ψηφοφορία σε αυτό το θέμα είχε ως εξής:
Από τα τακτικά μέλη της ΚΕ, ψήφισαν υπέρ της εισήγησης: Πολυχρόνης Βάης (Πετρίτης), Κώστας Γάτσος, Απόστολος Γκρόζος, Νίκος Καλούδης, Κώστας Κολιγιάννης, Μήτσος Κωτούζας, Παναγιώτης Μαυρομάτης, Γεράσιμος Στεφανάτος, Λεωνίδας Στρίγκος, Κώστας Τσολάκης, Παναγιώτης Υφαντής, Γρηγόρης Φαράκος.

Το πρώτο φύλλο του παράνομου «Ριζοσπάστη» την 1η Μάρτη του 1968, με την ανακοίνωση του Προεδρείου της 12ης Ολομέλειας
Το πρώτο φύλλο του παράνομου «Ριζοσπάστη» την 1η Μάρτη του 1968, με την ανακοίνωση του Προεδρείου της 12ης Ολομέλειας
Σε αυτήν την ψηφοφορία δεν συμμετείχαν, αλλά τοποθετήθηκαν αρνητικά απέχοντας τα εξής τακτικά μέλη: Μήτσος Βατουσιανός, Πάνος Δημητρίου, Βασίλης Ζάχος, Ζήσης Ζωγράφος, Σταύρος Καρράς, Μήτσος Παρτσαλίδης, Λεωνίδας Τζεφρώνης. (Ο Πέτρος Ρούσος απουσίαζε σε αυτό το θέμα λόγω ασθένειας, ενώ μερικούς μήνες αργότερα τοποθετήθηκε υπέρ των Αποφάσεων της 12ης Ολομέλειας).
Από τα αναπληρωματικά μέλη της ΚΕ, ψήφισαν υπέρ: Γιώργης Θεοδωρίδης, Στάθης Καραγιώργης, Ηλίας Καρράς, Κώστας Κηπουρός, Νίκος Κουτρούμπας, Χρήστος Νικολάου και Ευριπίδης Παπαζαχαρίου.
Επίσης απέχοντας, τοποθετήθηκαν κατά: Νίκος Ακριτίδης, Αλέγκρα Καπέτα, Νίκος Κέντρος, Θωμάς Κεφαλάς, Μιχάλης Τσάντης, Γιώργης Χουλιάρας, Χρήστος Ψύλλος.
Το ίδιο και τα 3 παρόντα μέλη της Εξελεγκτικής Επιτροπής: Πόλης Αργυρόπουλος, Μήτσος Παπαγεωργίου (Βελισσάρης), Μήτσος Παπακώστας.
Από τους 41 παρευρισκόμενους προσκαλεσμένους, που ψήφισαν συμβουλευτικά, υπέρ της εισήγησης τοποθετήθηκαν: Βασίλης Βενετσανόπουλος, Γιώργης Κυριαζής, Τάκης Μαμάτσης, Θανάσης Χατζάρας, Αντώνης Καλαμπόγιας, Γιώργης Κακουλίδης, Αλέκος Λιακόπουλος (Πορφύρης), Κώτσας Λίτσας, Γιάννης Ράφτης, Χρήστος Δριτσέλης, Απόστολος Καρατζάς, Πέτρος Μελάς, Γιάννης Παρτακιλούδης, Γιώργης Ρήτας, Χριστόφορος Σανιδάς, Βαγγέλης Τουφεξής, Θεοχάρης Γκατζόγλου, Αγγελος Λεμονίδης, Τάκης Πετκίδης, Στράτος Τσιρατζίδης, Αργύρης Αργυρόπουλος, Δανιήλ Κουτσοκώστας, Βαγγέλης Μασούρας, Γιώργης Παπαδόπουλος, Μανόλης Πυθαρούλης, Στρατής Τσαμπής, Χάρης Παταρίδης, Στάθης Φωτιάδης, Απόστολος Χατζηαντωνίου, Γιώργος Λάζος, Θράσος Σαρρής, Γιάννης Σύρος, Κώστας Βουλγαρόπουλος, Ελένη Μπιμπίκου-Αντωνιάδου.
Τάχθηκαν κατά: Βίκτωρας Αθανασιάδης, Σπύρος Πετσίνης, Θανάσης Ζγώνης, Σάββας Πιπερίδης, Γιώργης Βασιλειάδης, Μπάμπης Καλαϊτζής, Θεόδωρος Πάγκαλος.

Μετά από τη 12η Ολομέλεια, εξέφρασαν ατομικά τη θέση τους τα τακτικά και αναπληρωματικά μέλη της ΚΕ, καθώς και της Εξελεγκτικής Επιτροπής, που δεν πήραν μέρος στη 12η Ολομέλεια.
Τοποθετήθηκαν υπέρ: Μίνα Γιάννου, Μιλτιάδης Ζαχαράτος, Λούλα Λογαρά, Κώστας Λουλές, Χρήστος Ράπτης, Λευτέρης Σεφέρης, Σωτήρης Σουκαράς, Αύρα Παρτσαλίδου, Χαρίλαος Φλωράκης.
Κατά των Αποφάσεων: Φώκος Βέττας, Μανώλης Γλέζος, Μπάμπης Δρακόπουλος, Βάσω Θανασέκου, Νίκος Καρράς, Θανάσης Καρτσούνης, Λεωνίδας Κύρκος, Ελένη Μπενά, Τάκης Μπενάς, Αντώνης Μπριλλάκης, Γιάννης Παπαδημητρίου, Πότης Παρασκευόπουλος, Βαγγέλης Σακελλάρης, Γιώργος Στεργίου.
Από τα αναπληρωματικά μέλη τοποθετήθηκαν υπέρ: Διονύσης Γεωργάτος, Δημήτρης Μανούσος, Νίκανδρος Κεπέσης, Παντελής Κιουρτσής, Ρούλα Κουκούλου, Γιώργος Τρικαλινός.
Κατά: Μήτσος Δάλλας, Καίτη Ζεύγου, Νίκος Καθαροσπόρης, Τάκης Κελτεμλίδης, Σπύρος Λιναρδάτος, Ηλίας Στάβερης, Σάββας Σταματιάδης (αργότερα τοποθετήθηκε με το ΚΚΕ), Λευτέρης Τζάκος.
Από την Εξελεγκτική Επιτροπή τοποθετήθηκαν υπέρ ο Γιώργης Παπαρήγας και ο Παναγιώτης Τιμογιαννάκης, ενώ κατά ο Νότης Καπνίσης (στη συνέχεια τοποθετήθηκε με το ΚΚΕ).
Αμέσως μετά από τη 12η Ολομέλεια, οι διαφωνούντες κατέλαβαν το ραδιοφωνικό σταθμό «Η Φωνή της Αλήθειας» και μετέδωσαν το μήνυμά τους, ενώ στις 19 Μάρτη 1968 έκλεψαν μεγάλο μέρος του Αρχείου του ΚΚΕ, που βρισκόταν στο Σιμπίου της Ρουμανίας. Νωρίτερα, πήραν τα βιβλία που υπήρχαν στο γραφείο της Επιτροπής Διαφώτισης. Το κλεμμένο Αρχείο μεταφέρθηκε στη Γιουγκοσλαβία και αργότερα στην Ελλάδα, ενώ στη συνέχεια δόθηκε στα ΑΣΚΙ, όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα.
Μετά από ένα διάστημα, οι αποχωρήσαντες πρωτοστάτησαν στη συγκρότηση νέου κόμματος, με το όνομα «ΚΚΕ εσωτερικού», ενώ ονόμασαν το ΚΚΕ προβοκατόρικα «ΚΚΕ εξωτερικού», δηλαδή έξωθεν υποκινούμενο.
Το υπόβαθρο

Η «Αδούλωτη Αθήνα», έκτακτο φύλλο της παράνομης έκδοσης της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας (ΚΟΑ), το Φλεβάρη του 1968, με την απόφαση της ΚΟΑ για τη στήριξη των Αποφάσεων της 12ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ
Η «Αδούλωτη Αθήνα», έκτακτο φύλλο της παράνομης έκδοσης της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας (ΚΟΑ), το Φλεβάρη του 1968, με την απόφαση της ΚΟΑ για τη στήριξη των Αποφάσεων της 12ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ
Για να κατανοηθούν οι παραπάνω εξελίξεις, είναι αναγκαία η αναδρομή στα χρόνια που προηγήθηκαν από το τέλος του εμφυλίου πολέμου μέχρι τη 12η Ολομέλεια, σε συνάρτηση με πολύ σοβαρές εξελίξεις που διαδραματίστηκαν στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα την ίδια περίοδο.
Αρχικά πρέπει να σημειωθεί ότι η ιδεολογικοπολιτική διαπάλη στο ΚΚΕ ήταν έντονη πριν από το τέλος του ένδοξου αγώνα του ΔΣΕ, πολύ περισσότερο αμέσως μετά από αυτόν. Στελέχη του, που ήταν αντίθετα με την επιλογή του ένοπλου αγώνα, έχοντας και τη στήριξη ηγετικών δυνάμεων του ΚΚΣΕ, έβαλλαν κατά της πολιτικής του Κόμματος. Οι διαφωνίες, πέρα από την καταδίκη επί της ουσίας του αγώνα του ΔΣΕ, αφορούσαν την τοποθέτηση του Ν. Ζαχαριάδη (1949) ότι το αστικοδημοκρατικό στάδιο της επανάστασης ήταν ξεπερασμένο, όπως και στρατηγικές επεξεργασίες (Σχέδιο Προγράμματος του ΚΚΕ - 1953). Αυτές οι επεξεργασίες, παρά τις αντιφάσεις που περιέκλειαν (για παράδειγμα τις συνεργασίες με αστικά κόμματα), αποτελούσαν βήμα προς τα μπρος σε σχέση με το παρελθόν, γιατί προσδιόριζαν ως σοσιαλιστική την αναγκαία επανάσταση στην Ελλάδα. Ακόμα, ο Ν. Ζαχαριάδης παρέμενε αταλάντευτα στην ανάγκη να ανασυγκροτηθούν οι παράνομες Κομματικές Οργανώσεις. Η αποστολή για παράδειγμα του Νίκου Μπελογιάννη στην Ελλάδα αποσκοπούσε στην υλοποίηση αυτού του αντικειμενικού καθήκοντος.
Ωστόσο, κομβικό σημείο για την πορεία του ΚΚΕ και γενικά του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος ήταν το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ (1956), που συνιστούσε δεξιά οπορτουνιστική στροφή διεθνούς εμβέλειας. Στο 20ό Συνέδριο υπερίσχυσε η τάση η οποία θεωρούσε ότι η ταξική πάλη στο σοσιαλισμό είχε αμβλυνθεί έως και ξεπεραστεί. Αυτή η θέση εξέφραζε κοινωνικές δυνάμεις της Σοβιετικής Ενωσης που αντιδρούσαν στην επέκταση και εμβάθυνση των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής (κολχόζνικοι αγρότες, διευθυντικά στελέχη στη βιομηχανία και στην αγροτική οικονομία, τμήμα της σοβιετικής διανόησης κ.ά.) και με τον έναν ή άλλο τρόπο τάσσονταν υπέρ της ισχυροποίησης των εμπορευματοχρηματικών σχέσεων και της αποδυνάμωσης του κεντρικού σχεδιασμού. Επίσης το 20ό Συνέδριο γενίκευσε την πολιτική της «ειρηνικής συνύπαρξης» καπιταλισμού - σοσιαλισμού, που καλλιεργούσε ουτοπικές αντιλήψεις για τη δυνατότητα μακρόχρονης ειρηνικής συμβίωσης των δυο αντίθετων κοινωνικοοικονομικών συστημάτων. Ακόμα, πρόταξε τη θέση για τη δυνατότητα «κοινοβουλευτικού περάσματος στο σοσιαλισμό», γεγονός που σήμαινε ότι παραγνωρίζονταν οι νομοτέλειες της ταξικής πάλης.
Αμέσως μετά το 20ό Συνέδριο συνήλθε η 6η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, μετά από παρέμβαση 6 ΚΚ (Σοβιετικής Ενωσης, Πολωνίας, Ρουμανίας, Ουγγαρίας, Βουλγαρίας, Τσεχοσλοβακίας), καθώς και η 7η Ολομέλεια που την ακολούθησε (1957). Στην πρώτη ο Ν. Ζαχαριάδης καθαιρέθηκε από Γραμματέας της ΚΕ, ενώ ένα χρόνο αργότερα η 7η Ολομέλεια τον διέγραψε από μέλος του Κόμματος. Η διαγραφή συνοδεύτηκε με απόφαση να διερευνηθεί ολόκληρη η ζωή του Ζαχαριάδη, αφού στιγματίστηκε ως ύποπτος για συνεργασία με τον ταξικό εχθρό. Ταυτόχρονα, η 7η Ολομέλεια έθεσε ως στρατηγικό στόχο του ΚΚΕ την Εθνική Δημοκρατική Αλλαγή, δηλαδή ένα μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα που θα πραγματοποιούνταν σε συμμαχία με τμήματα της αστικής τάξης και με αντίστοιχα κόμματα.
Οι Αποφάσεις των παραπάνω Ολομελειών επέδρασαν και στην οργανωτική συγκρότηση του ΚΚΕ. Η Α' Συνδιάσκεψη της ΕΔΑ (1956), η οποία είχε συγκροτηθεί ως συνασπισμός κομμάτων (συμμετείχε και το ΚΚΕ, όντας η βασική δύναμη της ΕΔΑ), αποφάσισε τη μετατροπή της σε ενιαίο κόμμα. Και λίγο αργότερα, η 8η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (1958) αποφάσισε τη διάλυση των παράνομων Κομματικών Οργανώσεων και τη διάχυση των μελών του Κόμματος στην ΕΔΑ. Ασκούσε σημαντική επίδραση το γεγονός ότι η ΕΔΑ ήταν νόμιμη, ενώ το ΚΚΕ ήταν παράνομο. Οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες γνώρισαν έξαρση, ιδιαίτερα από το 1958, όταν η ΕΔΑ πήρε το 24,42% των ψήφων και έγινε αξιωματική αντιπολίτευση. Με τη σύμφωνη γνώμη και της ηγεσίας του ΚΚΣΕ, εγκαταλείφθηκαν οι ηρωικές προσπάθειες για την ανασυγκρότηση των παράνομων Κομματικών Οργανώσεων και ακυρώθηκε η οργανωτική αυτοτέλεια του ΚΚΕ στο πλαίσιο μιας ρεφορμιστικής στρατηγικής.
Στρατηγική που δεν αντιστοιχούσε στην οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα
Οι συνθήκες στις οποίες πραγματοποιήθηκε η 12η Πλατιά Ολομέλεια, ήταν για το ΚΚΕ εξαιρετικά δύσκολες. Χιλιάδες μέλη και στελέχη του είχαν συλληφθεί από τη στρατιωτική χούντα, που επικράτησε 10 μήνες νωρίτερα (21 Απρίλη 1967), ενώ, όπως προαναφέρθηκε, το ΚΚΕ βρισκόταν δίχως Κομματικές Οργανώσεις.
Το κυριότερο ήταν ότι το ΚΚΕ είχε διαμορφώσει στρατηγική που δεν αντιστοιχούσε στην οικονομικο-κοινωνική πραγματικότητα. Το 8ο Συνέδριο του Κόμματος (1961) είχε ψηφίσει Πρόγραμμα που προέβλεπε μεταβατική εξουσία ανάμεσα στον καπιταλισμό και στο σοσιαλισμό. Το πρώτο στάδιο καθόριζε την επανάσταση στην Ελλάδα ως αντιιμπεριαλιστική - δημοκρατική, η οποία θα μετεξελισσόταν στην πορεία σε σοσιαλιστική (δεύτερο στάδιο). Ταυτόχρονα, έθετε ως ακόμα πιο άμεσο πολιτικό στόχο (μίνιμουμ πρόγραμμα) το σχηματισμό μιας πατριωτικής - δημοκρατικής κυβέρνησης, που θα συνέβαλλε στη συγκέντρωση δυνάμεων ώστε να πραγματοποιηθεί το πρώτο στάδιο της δημοκρατικής επανάστασης. Επρόκειτο για την πολιτική της συμμαχίας των «δημοκρατικών δυνάμεων», προκειμένου να φύγει από τη διακυβέρνηση η «δεξιά» (ΕΡΕ), που είχε ηγέτη τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Με βάση αυτήν τη γραμμή, το ΚΚΕ είχε γίνει από το 1961 ουρά της Ενωσης Κέντρου, που είχε ηγέτη τον Γεώργιο Παπανδρέου. Το ΚΚΕ επιδίωκε συμμαχία με αυτό το αστικό κόμμα, καθώς θεωρούσε δυνάμεις του εκφραστές της λεγόμενης εθνικής αστικής τάξης (πατριωτικής), την οποία διαχώριζε από την υπόλοιπη αστική τάξη, που την ονομάτιζε ξενόδουλη. Πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι η στρατηγική των σταδίων είχε την αφετηρία της στα χρόνια του Μεσοπολέμου και δεν αφορούσε μόνο το ΚΚΕ, αλλά το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.
Επιπλέον, όταν συγκλήθηκε η 12η Ολομέλεια, βάραινε αρνητικά το γεγονός ότι η ηγεσία του ΚΚΕ δεν είχε προβλέψει το προετοιμαζόμενο από τους συνταγματάρχες πραξικόπημα και επομένως δεν είχε προσπαθήσει να πάρει τα απαιτούμενα μέτρα για να υπάρξει οργανωμένη λαϊκή αντίδραση στην επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας.
Η επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας άλλαξε μια σειρά από τα έως τότε δεδομένα, αφού:
1) Η απουσία Κομματικών Οργανώσεων του ΚΚΕ διευκόλυνε τα χτυπήματα της δικτατορίας, ενώ έκανε ακόμα πιο δύσκολη την ανασυγκρότηση του εργατικού - λαϊκού κινήματος.
2) Επαψε να είναι νόμιμη και η ΕΔΑ.
Γεγονός ιστορικής σημασίας η ρήξη με τον οπορτουνισμό
Σε αυτές τις συνθήκες, μεγάλο μέρος των στελεχών του ΚΚΕ συνειδητοποίησαν το μέγεθος του προβλήματος που είχε δημιουργηθεί από τη διάλυση των Κομματικών Οργανώσεων. Και τάχθηκαν υπέρ της συγκρότησής τους, ερχόμενοι σε σύγκρουση με άλλα στελέχη, δίχως ωστόσο να βλέπουν αυτοκριτικά τις επιλογές της 6ης και της 7ης Ολομέλειας, αλλά και την προβληματική στρατηγική του Κόμματος. Ετσι, η διαπάλη στη 12η Ολομέλεια περιστράφηκε στο θέμα των Κομματικών Οργανώσεων, αφού οι διαφωνούντες αναθεωρητές δρούσαν φραξιονιστικά υπέρ της συγκρότησης οργανώσεων της ΕΔΑ, σαμποτάροντας την κατεύθυνση της 11ης Ολομέλειας της ΚΕ (27 - 30 Ιούνη 1967), για συγκρότηση Κομματικών Οργανώσεων του ΚΚΕ. Βέβαια, ήταν ζήτημα πολιτικού υπολογισμού το γεγονός ότι μετά τη 12η Ολομέλεια η αναθεωρητική ομάδα, που έως τότε χρησιμοποιούσε ως όχημα την ΕΔΑ, συγκρότησε φορέα με κομμουνιστική ονομασία. Η ΕΔΑ τούς είχε γίνει περιττή.
Το ΚΚΕ, σε ντοκουμέντα του και ως καταστάλαγμα συλλογικών διαδικασιών, έχει επανειλημμένα εκτιμήσει ότι η 12η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ είναι ένα από τα ιστορικής σημασίας γεγονότα στην 100χρονη διαδρομή του. Θα ήταν τελείως διαφορετική η πορεία του (τότε διακυβευόταν ακόμα και η ύπαρξή του ως ΚΚ), αν δεν είχε επέλθει ρήξη των κομμουνιστικών δυνάμεων με τον αναθεωρητισμό - οπορτουνισμό. Η 12η Ολομέλεια διαδραμάτισε θετικό ρόλο, γιατί:
1) Εβαλε τις βάσεις για την ιστορική συνέχεια του ΚΚΕ, για την οργανωτική του αυτοτέλεια.
2) Εφερε στην πρώτη γραμμή την υπεράσπιση των αρχών του μαρξισμού - λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού.
3) Μέσω της ανασυγκρότησης των Κομματικών Οργανώσεων και της συγκρότησης, στη συνέχεια, της ΚΝΕ ανακόπηκε η φθίνουσα οργανωτική πορεία του ΚΚΕ και πολλοί νέοι κομμουνιστές εντάχθηκαν στο ΚΚΕ και συνέβαλαν στην άνοδο του αντιστασιακού κινήματος ενάντια στη δικτατορία των συνταγματαρχών. Εξάλλου, με τις Αποφάσεις της 12ης Ολομέλειας συμπαρατάχθηκε η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτικών κρατουμένων και των πολιτικών προσφύγων και σε μια πορεία η πλειοψηφία των μελών και οπαδών της ΕΔΑ.
Πολύτιμα συμπεράσματα
Επί 50 χρόνια, η 12η Ολομέλεια παρουσιάζεται από τις οπορτουνιστικές - σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις ως κορυφαία στιγμή της σύγκρουσης «ανανεωτικών και δογματικών», όπου οι πρώτοι έφεραν έναν αέρα «κάθαρσης» του ΚΚΕ και ευρύτερα του κομμουνιστικού κινήματος, ενώ οι δεύτεροι παρέμεναν αγκυλωμένοι σε ξεπερασμένα δόγματα και πρακτικές. Μάλιστα, έφτασαν να ισχυρίζονται ότι τα σοσιαλιστικά κράτη ανατράπηκαν επειδή δεν υιοθέτησαν έγκαιρα τα «ανανεωτικά» μηνύματα του «ΚΚΕ εσωτερικού», του Ιταλικού ΚΚ, του Γαλλικού ΚΚ, του Ισπανικού ΚΚ κ.ά., όπως του Ντούμπτσεκ στην Τσεχοσλοβακία.
Συνακόλουθο είναι το κατηγορώ τους, ότι το ΚΚΕ ήταν «όργανο της Μόσχας», ενώ οι ίδιοι πάσχιζαν για ένα διεθνισμό που θα διέπεται από την αρχή της μη επέμβασης κάθε ΚΚ στα εσωτερικά του άλλου. Βέβαια, ποτέ δεν εξήγησαν πόσο συνεπείς ήταν αυτές οι διακηρύξεις με την πρακτική τους να υπεξαιρέσουν το Αρχείο του ΚΚΕ με τη συνδρομή της ρουμανικής αστυνομίας. Και φυσικά, δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα αν το ΚΚΣΕ είχε πάρει το μέρος τους το 1968, όπως ζητούσαν επιδιώκοντας συνάντηση με τη σοβιετική ηγεσία. Ακόμα, δεν είχαν κανένα πρόβλημα και το 1956 (6η Ολομέλεια), προκειμένου να ανατραπεί το λεγόμενο «ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς» που δήθεν είχε επιβάλει στο ΚΚΕ ο Ν. Ζαχαριάδης. Το «ανώμαλο καθεστώς» και η «προσωπολατρία» αποτέλεσαν το πρόσχημα για τη δεξιά οπορτουνιστική στροφή του Κόμματος.
Η πορεία της επιρροής του λεγόμενου «ΚΚΕ εσωτερικού» ήταν φθίνουσα, αν και απολάμβανε τη συμπάθεια των αστικών πολιτικών δυνάμεων και των τότε μέσων ενημέρωσης, λόγω της αναθεωρητικής και αντισοβιετικής του κατεύθυνσης. Ο αστικός Τύπος της εποχής, δίχως να παύει να τους αποκαλεί κάποιες φορές «βασιλοκομμουνιστές», γενικά τους περιέβαλε με το χαρακτηρισμό «ανανέωση», που και οι ίδιοι κατά κόρον χρησιμοποίησαν, παρότι τίποτα το νέο δεν έφεραν. Οι απόψεις τους ήταν αναμάσημα, με δήθεν κομμουνιστική φρασεολογία, των σοσιαλδημοκρατικών θεωριών του 19ου αιώνα. Ο «σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία», που επικαλέστηκαν, είναι ουσιαστικά αποδοχή της αστικής δημοκρατίας, δηλαδή της καπιταλιστικής εξουσίας, επομένως ψευδεπίγραφος, και σημαίνει απευθείας αποδοχή του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος, που δεν εξανθρωπίζεται. Πραγματική ελευθερία και δημοκρατία υπάρχει για όλο το λαό, μόνο όταν η εργατική τάξη, σε συμμαχία με τα λαϊκά τμήματα των μεσαίων στρωμάτων, κατακτήσει τη δική της εξουσία και κοινωνικοποιήσει τα μέσα παραγωγής, εφόσον δηλαδή καταργήσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Επιβεβαιώθηκε διαχρονικά ότι οι φορείς του οπορτουνισμού, ακόμα και στην περίπτωση που εντοπίζουν υπαρκτά προβλήματα, δεν οδηγούνται στη διαμόρφωση πολιτικής που θα τα αντιμετωπίζει, αλλά διαμορφώνουν πολιτική που οδηγεί στην κατεδάφιση εκείνου που υποτίθεται ότι θέλουν να βελτιώσουν (κόμμα, σοσιαλιστική εξουσία).
Οι επιλογές του «ΚΚΕ εσωτερικού», καθώς και συνολικά του «ευρωκομμουνιστικού» ρεύματος, σε καμία περίπτωση δεν δικαιώνονται από τις αρνητικές εξελίξεις που ακολούθησαν την αντεπανάσταση του 1989-1991 στη Σοβιετική Ενωση και στα άλλα κράτη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Οι δυνάμεις που εξέθρεψαν την αντεπανάσταση, τροφοδοτήθηκαν από επιλογές που δανείζονταν συνταγές του καπιταλισμού, προκειμένου να αντιμετωπιστούν προβλήματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.
Το επιβεβαιώνει όχι μόνο η πορεία του λεγόμενου «ΚΚΕ εσωτερικού» και των άλλων πολιτικών σχημάτων που γέννησε αυτό, αλλά και η πορεία του ΣΥΝ μετά το 1991. Ο ΣΥΝ, ως «αριστερή» αντιπολίτευση, στήριξε κρίσιμες επιλογές της αστικής τάξης της Ελλάδας, π.χ. τη συμμετοχή στην ΕΕ και στο ευρώ, συνολικά τις μεταρρυθμίσεις που εξυπηρετούσαν τις ανάγκες της κερδοφορίας του κεφαλαίου, ακόμα και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο κατά την επίθεση του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, τον πόλεμο στο Ιράκ κ.ά.
Η ιδεολογική χρεοκοπία του «ΚΚΕ εσωτερικού» δεν ανέκοψε την επιδίωξη να επαναληφθεί το πείραμα της ΕΔΑ, με τη μετατροπή του σε Ελληνική Αριστερά (ΕΑΡ) και μέσα από τη δημιουργία του τότε ενιαίου Συνασπισμού. Αξιοποιώντας και τις αντεπαναστατικές ανατροπές στα κράτη της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και τη βαθιά κρίση στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, η ΕΑΡ, μαζί με στελέχη του ΚΚΕ και άλλους σοσιαλδημοκράτες, επιχείρησαν να το διαλύσουν (1989-1991). Και αυτή η προσπάθεια απέτυχε. Μαζί με άλλους ιστορικούς και πολιτικούς παράγοντες, η ρήξη στη 12η Ολομέλεια με τον οπορτουνισμό είχε συμβάλει στην καλλιέργεια κομμουνιστικών αντανακλαστικών (Κόμμα Νέου Τύπου) για τη διάσωση του χαρακτήρα του Κόμματος, την εποχή της κορύφωσης και νίκης της αντεπανάστασης.
Πιο καταφανής έγινε ο ρόλος του οπορτουνισμού, που από τη φύση του μεταλλάσσεται πολύ γρήγορα σε αστικό κόμμα (σοσιαλδημοκρατικό), όταν άρπαξε την ευκαιρία να σχηματίσει κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού. Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ, που έχει αντιγράψει το ΠΑΣΟΚ ακόμα και στην εξαγορά συνειδήσεων και έχει γοητευθεί από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ και τις βάσεις τους, μπορεί να μην είναι ακριβώς «εικόνα και ομοίωση» των οπορτουνιστών του 1968, οπωσδήποτε όμως είναι η ακόμα δεξιότερη φυσική εξέλιξη των ιδεολογικών και πολιτικών επιλογών τους.
Εξάλλου, αυτή είναι η πορεία και όσων ΚΚ απέβαλαν τις κομμουνιστικές αρχές και αξίες. Η μεγαλύτερη υπηρεσία τους στο καπιταλιστικό σύστημα (βλέπε π.χ. Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία) είναι ότι τσάκισαν μεγάλα εργατικά κινήματα, οδηγώντας τα στο συμβιβασμό με το κεφάλαιο και στην ενσωμάτωση, προκειμένου να υλοποιηθεί η στρατηγική του ιμπεριαλισμού.

Του
Μάκη ΜΑΪΛΗ*
* Ο Μ. Μαΐλης είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Ιστορίας της

«NOVARTIS» Η «κορυφή του παγόβουνου» ανταγωνισμών με πολλές διαστάσεις


Ορισμένα αποκαλυπτικά στοιχεία για την ουσία του σκανδάλου που αποτελεί νέο πεδίο αντιπαράθεσης ανάμεσα στην κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα



Eurokinissi
Μπόλικος «κουρνιαχτός» σηκώνεται με επίκεντρο την υπόθεση Novartis. «Ζάλη» προκαλούν τα τεράστια ποσά που συνοδεύουν τις σχετικές αναφορές, τη στιγμή που ο λαός χειμάζεται και χρυσοπληρώνει σαν πανάκριβο εμπόρευμα το Φάρμακο και τις υπηρεσίες Υγείας που έχει ανάγκη.
Εκατομμύρια μόνο για μίζες, σε έναν κλάδο με τζίρους τρισεκατομμυρίων παγκοσμίως, που θησαυρίζει εκμεταλλευόμενος το έδαφος που διαμορφώνει η πολιτική εμπορευματοποίησης της Υγείας και του Φαρμάκου, την οποία με συνέπεια υπηρέτησαν διαχρονικά οι αστικές κυβερνήσεις και η σημερινή των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.
Η συγκεκριμένη υπόθεση, ωστόσο, φαίνεται να έχει «πλοκάμια» και προεκτάσεις όχι φανερές με μια πρώτη ματιά. Σκάνδαλα τέτοιου μεγέθους δεν αποκαλύπτονται απλά και μόνο επειδή κάποιοι «κελάηδησαν». Αυτές οι περιπτώσεις αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου επιχειρηματικών, έως και γεωπολιτικών παιχνιδιών, ξεκαθαρίσματος λογαριασμών ανάμεσα σε κορυφαία μονοπώλια.
Για παράδειγμα, το γεγονός ότι η υπόθεση «Novartis», που αφορά κατά βάση ελβετικά και γερμανικά κεφάλαια, ανακινήθηκε από το κράτος των ΗΠΑ, είναι αρκετό για να καταλάβει κανείς ότι εδώ έχουμε να κάνουμε, μεταξύ άλλων, και με ένα ακόμη επεισόδιο του ανταγωνισμού ανάμεσα στις ΗΠΑ και σε κράτη της ΕΕ. Θυμίζουμε αντίστοιχες «αποκαλύψεις» που έκαναν οι ΗΠΑ πέρυσι για τη «Volkswagen» κ.λπ. Αλλά και τα πρόστιμα που έπεσαν «βροχή» από τις ευρωπαϊκές υπηρεσίες για «αθέμιτο ανταγωνισμό», με αιχμή τους κολοσσούς της αμερικανικής βιομηχανίας πληροφορικής και τεχνολογίας.
Για να γίνει καλύτερα ορατή η «μεγάλη εικόνα», αξίζει να αναφέρουμε τα εξής στοιχεία: Οι εξαγωγές φαρμάκων και φαρμακευτικών ανήλθαν το 2016 σε 318 δισ. δολάρια. Την ίδια χρονιά, οι ΗΠΑ εξήγαγαν φάρμακα και φαρμακευτικά αξίας 22,5 δισ. δολαρίων. Ωστόσο, η φαρμακοβιομηχανία των ΗΠΑ κατατάσσεται πέμπτη στη σχετική λίστα των εξαγωγών, πίσω από τη Γαλλία (22,8 δισ. δολάρια), το Βέλγιο (26,5 δισ. δολάρια), την Ελβετία (39,9 δισ. δολάρια) και τη Γερμανία (48,6 δισ. δολάρια). Θυμίζουμε ότι στη «Novartis» συμμετέχουν κατά βάση κεφάλαια από τις δυο τελευταίες χώρες...
Να σημειώσουμε, επίσης, ότι η παγκόσμια φαρμακευτική αγορά εκτιμήθηκε σε 1,1 τρισ. δολάρια το 2016, με τις 10 μεγαλύτερες εταιρείες να κατέχουν μερίδιο περίπου 40% (50% οι 15 πρώτες). Σε ό,τι αφορά τα έσοδα των δέκα πρώτων πολυεθνικών του Φαρμάκου, καταγράφονται τα εξής στοιχεία για το 2016 (τα ποσά σε δολάρια): «Johnson & Johnson» 71,89 δισ., «Bayer» 49,07 δισ., «Novartis» 48,518 δισ., «Pfizer» 52,82 δισ., «Roche» 51,082 δισ., «Merck» 39,807 δισ., «Sanofi Genzyme» 39,850 δισ., «Gilead» 30,390 δισ., «AstraZeneca» 23,002 δισ., «GlaxoSmithKline» 34,582 δισ. Το σύνολο των εσόδων τους ανέρχεται σε 441,011 δισ. δολάρια.
Πολυεργαλείο για το πολιτικό σύστημα
Την ίδια ώρα, φαίνεται ότι η σκανδαλολογία λειτουργεί καταλυτικά και ως προς την αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού, σε μια περίοδο που τέτοιες διεργασίες συντελούνταν ούτως ή άλλως. Δεν περνάει απαρατήρητο ότι στο στόχαστρο των καταγγελιών βρίσκονται πρωτοκλασάτα στελέχη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που έπαιξαν κεντρικό ρόλο σε προηγούμενες κυβερνήσεις και σήμερα, ορισμένοι απ' αυτούς, επηρεάζουν εξελίξεις στο εσωτερικό των κομμάτων τους, προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση, στο πλαίσιο της αναδιάταξης των πολιτικών δυνάμεων, που θυμίζει κινούμενη άμμο.
Πέρα απ' το βάθος που θα αποκτήσουν οι αποκαλύψεις και τι τελικά θα αποδειχτεί, πέρα από το ποιους και αν θα αγγίξουν οι έρευνες, η σκανδαλολογία και ο σχετικός κουρνιαχτός έχουν ήδη αρχίσει να παράγουν αποτέλεσμα για το σύστημα, αφού αξιοποιούνται για να φορτωθεί στα «σκάνδαλα», στη «διαφθορά», στις «μίζες» όλη η κακοδαιμονία που ζουν οι εργαζόμενοι, ειδικά τα τελευταία χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης.
Για να καλλιεργηθούν αυταπάτες στο λαό ότι μέσα από εξεταστικές ή προανακριτικές επιτροπές, με μερικούς «αποδιοπομπαίους τράγους», είναι εφικτή η κάθαρση και η «εξυγίανση» του συστήματος. Για να «βγει λάδι» αυτό το ίδιο το σύστημα που γεννάει σκάνδαλα, που γέννησε την κρίση και τα αντιλαϊκά μέτρα και τώρα απαιτεί νέες θυσίες από το λαό για να ανακάμψει η κερδοφορία του κεφαλαίου.
Αλλωστε, ένας απ' τους στόχους που υπηρέτησαν τα μνημόνια, στο πλαίσιο της γενικότερης στρατηγικής του κεφαλαίου, ήταν και η μείωση του λεγόμενου «μη μισθολογικού κόστους», δηλαδή των κρατικών και εργοδοτικών δαπανών για παροχές και υπηρεσίες Υγείας, Πρόνοιας και Φαρμάκου, που ενισχύει τους φαρμακοβιομήχανους και συνολικά το κεφάλαιο.
Ακριβώς από 'δώ προκύπτει η ανάγκη, αφενός να διαλευκανθεί πλήρως η συγκεκριμένη υπόθεση, να μην κουκουλωθούν και να μην πέσουν στα μαλακά οι ένοχοι, αφετέρου να μη λειτουργήσει ως βολικό άλλοθι κάλυψης της αντιλαϊκής πολιτικής, συστατικό στοιχείο της οποίας είναι η επίθεση στο δικαίωμά του στην Υγεία, στην πρόσβασή του σε δωρεάν ποιοτικό Φάρμακο.
Κυβέρνηση - φαρμακοβιομήχανοι στέλνουν το λογαριασμό στο λαό
Ο «καβγάς» και στην περίπτωση της υπόθεσης «Novartis» γίνεται για το «πάπλωμα» ανάμεσα σε όσους μοιράζονται το ίδιο «κρεβάτι». Τα στοιχεία και οι εκτιμήσεις που διαρρέονται δεξιά και αριστερά υπολογίζουν στα 3 δισ. ευρώ τη ζημιά που έχει υποστεί το Δημόσιο από το 2000 έως το 2015, μόνο από την υπόθεση της «Novartis», ποσό που ανεβαίνει στα 23 δισ. ευρώ, υπολογίζοντας το σύνολο της ζημιάς για την ίδια περίοδο, από τη «διαφθορά» και την «αμέλεια» σε σχέση με το χώρο του Φαρμάκου. Την ίδια περίοδο, εκτιμάται ότι η Ελλάδα δαπανούσε για φάρμακα το διπλάσιο από το μέσο όρο της ΕΕ.
Η σημερινή κυβέρνηση, όμως, που κραδαίνει τη ρομφαία της κάθαρσης, συνεχίζει να κάνει μια χαρά τη δουλειά για λογαριασμό των φαρμακοβιομηχάνων. Ετσι, η μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης, για την οποία κομπάζει, μέσα στις γενικότερες περικοπές των κρατικών δαπανών, ιδιαίτερα την περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης, συνέβαλε αναμφίβολα στη «δημοσιονομική προσαρμογή» και στους στόχους του «ματωμένου» πλεονάσματος, αλλά δεν έγινε προς όφελος του λαού, που συνεχίζει να χρυσοπληρώνει τα φάρμακα και με το παραπάνω.
Παρά τη δραστική μείωση που έχει καταγράψει τα τελευταία χρόνια η φαρμακευτική δαπάνη, και που συνεχίζεται με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, η αποτύπωση στις λιανικές τιμές είναι πάρα πολύ μικρή. Για φέτος, η ονομαστική φαρμακευτική δαπάνη έχει περιοριστεί στο 1,945 δισ. ευρώ, με τη μέση τιμολογιακή μείωση των σκευασμάτων από το 2010, να φτάνει το 63,2%. Παρ' όλα αυτά, η μείωση της μέσης αξίας ανά πωλούμενο τεμάχιο σε λιανικές τιμές είναι μόνο 16,44%! Δηλαδή, η κρατική δαπάνη για το φάρμακο μειώνεται, αλλά όχι και το κόστος των φαρμάκων, με αποτέλεσμα ο ασθενής να επιβαρύνεται επιπρόσθετα για την αγορά του.
Συγκεκριμένα, η περικοπή και τα «πλαφόν» της δημόσιας φαρμακευτικής δαπάνης, με ευθύνη της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων, χωρίς αντίστοιχη μείωση της τιμής των φαρμάκων, έχουν οδηγήσει στην εκτίναξη των πληρωμών των ασθενών μεσοσταθμικά, από το 9% το 2009, στο 30% περίπου σήμερα, υπολογίζοντας μάλιστα μόνο τα φάρμακα της «θετικής λίστας», δηλαδή αυτά που συνταγογραφούνται και ο ΕΟΠΥΥ συμμετέχει στην αποζημίωσή τους. Στην πράξη, τα ποσοστά συμμετοχής των ασθενών είναι πολύ μεγαλύτερα από αυτά που προβλέπονται τυπικά (0% - 10% - 25%).
Στα παραπάνω πρέπει να υπολογιστούν επίσης τα φάρμακα της λεγόμενης «αρνητικής λίστας» (συνταγογραφούνται, αλλά δεν αποζημιώνονται από τον ΕΟΠΥΥ), τα Μη Συνταγογραφούμενα Φάρμακα (ΜΗΣΥΦΑ), των οποίων η τιμή πρόσφατα «απελευθερώθηκε» και πληρώνονται 100% από τους ασθενείς.
Με όλα αυτά κατέληξαν το κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία να πληρώνουν κατά 57,7% λιγότερα, ενώ οι ασφαλισμένοι να πληρώνουν συμμετοχή κατά 43,1% περισσότερα σε σχέση με το 2009. Κι έπεται συνέχεια! Οι προκαθορισμένοι και πετσοκομμένοι προϋπολογισμοί για τη δημόσια φαρμακευτική δαπάνη υπαγορεύουν για κάθε φάρμακο που εισάγεται στη λίστα των φαρμάκων που αποζημιώνει ο ΕΟΠΥΥ να αφαιρούνται φάρμακα ίσης αξίας, τα οποία θα πληρώνονται εξολοκλήρου από τους ασθενείς.
Προωθούνται, επίσης, κλειστοί προϋπολογισμοί στη συνταγογράφηση ανά θεραπευτική κατηγορία, σε συνδυασμό με την ενσωμάτωση υποχρεωτικών θεραπευτικών πρωτοκόλλων. Ολα αυτά, σύμφωνα με καταγγελίες των ίδιων των επιστημόνων και των φορέων τους, συντελούν ώστε χιλιάδες ασθενείς να διακόπτουν τη θεραπεία τους, επειδή δεν μπορούν να ανταποκριθούν στην αγορά των πανάκριβων φαρμάκων.
Οι περικοπές στην κρατική φαρμακευτική δαπάνη και αντίστροφα η αύξηση των πληρωμών από τα λαϊκά στρώματα είναι μέρος της συνολικότερης αντιλαϊκής επίθεσης και στο χώρο της Υγείας. Αυτό επιβεβαιώνει και η τεράστια μείωση στην κρατική χρηματοδότηση του ΕΟΠΥΥ, όπως η νέα μείωση της κρατικής χρηματοδότησης των νοσοκομείων και των μονάδων ΠΦΥ κατά 360 εκατ. ευρώ στον κρατικό προϋπολογισμό του 2018.
Φάρμακο - Υγεία στην υπηρεσία των λαϊκών αναγκών
Στο έδαφος του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, όπου το Φάρμακο και η Υγεία είναι κερδοφόρα εμπορεύματα, με τα μονοπωλιακά μεγαθήρια να ανταγωνίζονται για τα μερίδια στις αγορές, θα συνεχίσουν να αναφύονται μικρότερα ή μεγαλύτερα σκάνδαλα, όπως και η διαπλοκή του κρατικού μηχανισμού με τις πολυεθνικές.
Αλλωστε, και τώρα και στο παρελθόν, όλες οι κυβερνήσεις πήραν και παίρνουν μέτρα για την «πάταξη της διαφθοράς», όμως αυτή συνεχίζει και πολλαπλασιάζεται, στο έδαφος της πολιτικής θωράκισης του καπιταλιστικού κέρδους, που είναι η πραγματική αιτία των σκανδάλων.
Αυτόν το φαύλο κύκλο μόνο ο λαός μπορεί και πρέπει να τον σπάσει. Με οργάνωση στους τόπους δουλειάς και πάλη με κριτήριο τις δικές του ανάγκες, για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Υγεία και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους, χωρίς περικοπές και πλαφόν, με πλήρη χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό. Για καμιά επιχειρηματική δραστηριότητα σε Υγεία και Φάρμακο. Για λειτουργία ενός ενιαίου κρατικού φορέα Φαρμάκου, που θα σχεδιάζει και θα οργανώνει την έρευνα, παραγωγή, εισαγωγή και δωρεάν διάθεση ποιοτικών και αποτελεσματικών φαρμάκων, με αυστηρά επιστημονικά κριτήρια, κατάργηση των διαφόρων λιστών φαρμάκων και όλα τα φάρμακα να χορηγούνται και να αποζημιώνονται με κρατική χρηματοδότηση κ.ά.
Αυτός ο αγώνας είναι αναπόσπαστα δεμένος με την πάλη ενάντια στο κεφάλαιο και την εξουσία του, ώστε με άλλη οργάνωση της παραγωγής, κοινωνικοποίηση της καπιταλιστικής φαρμακοβιομηχανίας και όλων των μέσων παραγωγής και κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό, να φύγει οριστικά από τη μέση η πηγή του κακού, που δεν είναι άλλη από το καπιταλιστικό κέρδος.

TOP READ