2 Απρ 2015

Ποιος βοήθησε τον Χίτλερ;

 Ποιος βοήθησε τον Χίτλερ;

Η σημερινή ανάρτηση της κε του μπλοκ έρχεται να συνεχίσει κατά μία έννοια κάποια σημεία που μπήκαν στην χτεσινή ανάρτηση και άνοιξαν και στη συζήτηση που ακολουθεί στα σχόλια. Πρόκειται για χαρακτηριστικά αποσπάσματα από μια πρόσφατη (επαν)έκδοση της σύγχρονης εποχής και πιο συγκεκριμένα: ένα καίριο απόσπασμα από τον πρόλογο του μάκη παπαδόπουλου στην έκδοση (και μια δική μου υπογράμμιση) κι ένα απόσπασμα από το κυρίως μέρος του βιβλίου του σοβιετικού ιβάν μάισκι.



Συνολικά το βιβλίο εστιάζει στις συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες όπου η Σοβιετική Ένωση προσπαθούσε να καθυστερήσει όσο γίνεται την ιμπεριαλιστική επίθεση εναντίον της και να αξιοποιήσει τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις σε αυτή την κατεύθυνση.

Ωστόσο, αυτή η σύνθετη και δύσκολη προσπάθεια της ΕΣΣΔ σχετίζεται με σημαντικές εναλλαγές στη γραμμή της Κομμουνιστικής Διεθνούς (ΚΔ), που έπαιξαν αρνητικό ρόλο στην πορεία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος έως και τις επόμενες δεκαετίες.

Εναλλαγές που αφορούν την αντιμετώπιση του φασιστικού ρεύματος, τη στάση απέναντι στη σοσιαλδημοκρατία, αλλά και στην ίδια την αστική δημοκρατία. Αλλαγές που οδήγησαν στο λαθεμένο πολιτικό διαχωρισμό των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων σε επιθετικές, φιλοπόλεμες και μη επιθετικές, φιλειρηνικές.

Έτσι στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, ο φασισμός αποδίδεται στις επιδιώξεις του πιο αντιδραστικού τμήματος του χρηματιστικού κεφαλαίου, ενώ σε προηγούμενες επεξεργασίες προσεγγίζεται ως μορφή της αστικής αντιδραστικής επίθεσης, ως μεθοδολογική τακτική του χρηματιστικού κεφαλαίου στο σύνολό του, χωρίς τον προαναφερόμενο διαχωρισμό.

Αυτές οι αλλαγές αντικειμενικά οδηγούσαν την πάλη του εργατικού κινήματος να στοιχηθεί κάτω από τη σημαία της αστικής δημοκρατίας. Αντίστοιχα, ο διαχωρισμός των τμημάτων του χρηματιστικού κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών κέντρων σε φιλειρηνικά και φιλοπόλεμα, η απόσπαση της εσωτερικής από την εξωτερική πολιτική των αστικών κρατών, συσκότιζε τον πραγματικό ένοχο για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την άνοδο του φασισμού, το μονοπωλιακό καπιταλισμό. Δε φώτιζε, δηλαδή, το επιτακτικό στρατηγικό καθήκον για επαναστατική ανατροπή της αστικής τάξης σε κάθε χώρα.

Οι αρνητικές συνέπειες αυτών των αλλαγών αποτυπώθηκαν στην πορεία του κινήματος σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες, με εμβληματικά παραδείγματα την ενδοτική στάση της κυβέρνησης του λαϊκού μετώπου της Γαλλίας απέναντι στις αξιώσεις του Φράνκο την περίοδο του ισπανικού εμφύλιου πολέμου, καθώς και την έλλειψη πολιτικής και στρατιωτικής ετοιμότητας των δυνάμεων του ΚΚΕ και του ΕΑΜ στην αποφασιστική αναμέτρηση με την αστική τάξη και τις βρετανικές δυνάμεις το 1944 στην Ελλάδα, για την κατάκτηση της εξουσίας.

Το συγκεκριμένο προβληματικό μεθοδολογικό σχήμα της διάκρισης τμημάτων του χρηματιστικού κεφαλαίου και των πολιτικών εκπροσώπων τους, καθώς και της διάκρισης των ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων σε φιλοπόλεμες, φιλοφασιστικές και μη, ακολουθεί ως ένα βαθμό και ο Ιβάν Μάισκι στο έργο του. Γράφει χαρακτηριστικά: «Το 1939, η Σοβιετική Ένωση απειλείτο πάλι σοβαρά. Κινδύνευε να της επιτεθούν όλες οι φασιστικές δυνάμεις και ιδιαίτερα η Γερμανία και η Ιαπωνία. Επιπλέον, διέτρεχε τον κίνδυνο ενός ενωμένου καπιταλιστικού μετώπου εναντίον της, γιατί, όπως απέδειξε η ιστορία των τριμερών συνομιλιών, ο Τσάμπερλεν κι ο Νταλαντιέ ήταν έτοιμοι σε κάθε στιγμή να συμμαχήσουν με τους φασίστες και να τους υποστηρίξουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στην επίθεσή τους εναντίον της ΕΣΣΔ. Έπρεπε πάση θυσία να αποφευχθεί αυτός ο κίνδυνος. Με τι τρόπο όμως;

Η καλύτερη λύση, για την οποία η σοβιετική κυβέρνηση έκανε κάθε δυνατή προσπάθεια, ήταν η δημιουργία μιας ισχυρής αμυντικής συμμαχίας όλων των κρατών που δεν ήθελαν να ξεσπάσει ένας δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος. Αυτό σήμαινε πρακτικά τη σύναψη κατά πρώτο λόγο ενός τριμερούς συμφώνου αμοιβαίας βοήθειας μεταξύ Αγγλίας, Γαλλίας και ΕΣΣΔ».

Η ιστορική πορεία ανέδειξε τον προβληματικό χαρακτήρα του συγκεκριμένου διαχωρισμού των καπιταλιστικών κρατών, ο οποίος οδηγούσε σε αντιφατικές εκτιμήσεις. Στην εισήγηση του 18ου συνεδρίου του ΠΚΚ των μπολσεβίκων της ΕΣΣΔ τις παραμονές του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, αφού γινόταν και πάλι η διάκριση σε επιθετικά και μη επιθετικά αστικά κράτη, τονιζόταν: «Στην πράξη, ωστόσο, η πολιτική της μη ανάμειξης σημαίνει ανοχή της επίθεσης, εξαπόλυση πολέμου, άρα, μετατροπή του σε παγκόσμιο πόλεμο. Στην πολιτική της μη ανάμειξης διαφαίνεται η επιδίωξη, η επιθυμία να μην εμποδιστούν οι εισβολείς να πραγματοποιήσουν το σκοτεινό τους έργο, να μην εμποδιστεί, ας πούμε, η Ιαπωνία να εμπλακεί σε πόλεμο με την Κίνα, και, ακόμα καλύτερα, με τη Σοβιετική Ένωση, να μην εμποδιστεί, ας πούμε η Γερμανία να μπερδεύεται στις ευρωπαϊκές υποθέσεις, να εμπλακεί σε πόλεμο με τη Σοβιετική Ένωση, να αφεθούν όλοι όσοι συμμετέχουν στον πόλεμο να χωθούν βαθιά στο βούρκο του πολέμου, να ενθαρρύνονται στα κρυφά, να αφεθούν να εξασθενήσουν και να αλληλοεξαντληθούν και μετά, όταν εξασθενήσουν αρκετά, να εμφανιστούν στη σκηνή με φρέσκες δυνάμεις, να εμφανιστούν, φυσικά, “για το συμφέρον της ειρήνης” και να υπαγορεύσουν στους εξασθενημένους εμπόλεμους τους όρους τους».

Αντίστοιχα, μετά το ξέσπασμα του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, ο ΙΒ Στάλιν σε ομιλία του το Νοέμβρη του 1941 τόνιζε: «Μία από τις αιτίες για τις αποτυχίες του Κόκκινου Στρατού είναι η έλλειψη δεύτερου μετώπου στην Ευρώπη ενάντια στα γερμανοφασιστικά στρατεύματα. Πραγματικά, τούτη τη στιγμή στην ευρωπαϊκή ήπειρο δεν υπάρχουν καθόλου στρατεύματα της Μεγάλης Βρετανίας ή των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής, που να κάνουν πόλεμο με τα γερμανοφασιστικά στρατεύματα κι έτσι οι Γερμανοί δεν είναι υποχρεωμένοι να κομματιάσουν τις δυνάμεις τους και να διεξάγουν πόλεμο σε δύο μέτωπα, στη Δύση και στην Ανατολή».

Φυσικά, η μελέτη της εσωτερικής διαπάλης στην ιστορική πορεία της ΚΔ όπως και η μελέτη των σύνθετων καθηκόντων της σοβιετικής εξωτερικής πολιτικής καθώς και του προβληματισμού σχετικά με την πολιτική διασφάλισης της επιβίωσης της ΕΣΣΔ, υπερβαίνουν κατά πολύ τα περιορισμένα όρια μιας σύντομης εισαγωγής.

Το ΚΚΕ συνεχίζει τη δύσκολη, βασανιστική προσπάθεια επιστημονικής, μαρξιστικής διερεύνησης της πολιτικής πείρας της ταξικής πάλης κατά τον 20ό αιώνα. Η όποια κριτική προσέγγιση της μεθοδολογίας και ορισμένων πολιτικών επιλογών του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και της ΕΣΣΔ τη συγκεκριμένη περίοδο, δε μειώνει σε τίποτα τον ηρωικό αγώνα, την ανεκτίμητη συνεισφορά τους για το συμφέρον της εργατικής τάξης και του λαού. Απλά συμβάλλει να αξιολογηθεί η αρνητική πείρα και να αναδειχτούν οι αιτίες προβληματικών επιλογών, ώστε να αποφύγουμε ορισμένα λάθη του παρελθόντος.

Σε κάθε περίπτωση, το παρόν βιβλίο συμπληρώνει μια σειρά εκδόσεων της Σύγχρονης Εποχής που φωτίζουν τις εγκληματικές ευθύνες του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος σε βάρος των λαών και αναδεικνύουν τους ενόχους των μεγάλων ιμπεριαλιστικών πολέμων.

Σε μια περίοδο που η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και η συντόμευση του χρόνου εκδήλωσης συγχρονισμένων κρίσεων στη διεθνή καπιταλιστική οικονομία αυξάνει τον κίνδυνο ξεσπάσματος μιας νέας μεγάλης ιμπεριαλιστικής αναμέτρησης, ιδιαίτερα στην περιοχή της Ευρώπης, η έκδοση του έργου του Μάισκι αποκτά ξεχωριστή σημασία που αξίζει να διαβαστεί και να διαδοθεί.


Οι ΄Άγγλοι και οι Γάλλοι όμως δεν περιορίζονταν μόνο στο να τραβάνε σε μάκρος τις συνομιλίες, αλλά απαιτούσαν από την ΕΣΣΔ «ανταλλάγματα» για καθεμιά «παραχώρησή» τους. Στις 23 Ιούνη είχα πάνω σ’ αυτό το ζήτημα, μια σοβαρότατη αψιμαχία με τον Χάλιφαξ. Με κάλεσε στο Foreign Office κι άρχισε να μου κάνει παράπονα για την «ισχυρογνωμοσύνη» και την «αδιαλλαξία» των Σοβιετικών. Ύστερα πήρε ένα ύφος σοβαρό κι αινιγματικό συνάμα και με ρώτησε αν η σοβιετική κυβέρνηση επιθυμούσε πραγματικά τη σύναψη του συμφώνου.

-Γιατί μου θέτετε αυτή την ερώτηση; απάντησα. Ξέρετε πολύ καλά πως η σοβιετική κυβέρνηση είναι υπέρμαχος του τριμερούς συμφώνου.
-Δεν το βλέπω, δήλωσε ο Χάλιφαξ. Κατά τη διάρκεια των συνομιλιών και τα δύο μέρη πρέπει να κάνουν αμοιβαίες παραχωρήσεις και να καταλήξουν σε ένα συμβιβασμό. Εμείς έχουμε ήδη κάνει αρκετές παραχωρήσεις, ενώ εσείς δεν έχετε σαλέψει ούτε χιλιοστό από τις αρχικές θέσεις σας… Είναι φανερό λοιπόν πως η σοβιετική κυβέρνηση δε δείχνει ενδιαφέρον για το σύμφωνο αυτό.

-Με συγχωρείτε, λόρδε Χάλιφαξ –έκανα- αλλά έχω την εντύπωση πως η σοβιετική πλευρά δε βλέπει με τον τρόπο που βλέπει η αγγλική τις διπλωματικές συνομιλίες. Η αγγλική πλευρά τις φαντάζεται, όπως φαίνεται, σαν ένα είδος αγοραπωλησίας όπου δύο έμποροι παζαρεύουν την τιμή του εμπορεύματος. Στην αρχή ανεβάζουν την τιμή σε δυσθεώρητα ύψη κι αρχίζουν σιγά-σιγά να τη μειώνουν ώσπου να καταλήξουν σε μια συμφωνία. Για κάθε υποχώρηση, που κάνει ο ένας από τους δύο, απαιτεί αντίστοιχη κι από τον άλλον… Εμείς, η σοβιετική πλευρά, έχουμε διαφορετική αντίληψη για τις διπλωματικές συνομιλίες. Δεν αρχίζουμε «με τα πάνω» για να έχουμε ύστερα τη δυνατότητα να «ξεπέφτουμε» λίγο-λίγο. Ξεκαθαρίζουμε από την αρχή τι πιστεύουμε εμείς ως αναγκαίο για την επίτευξη του καθορισμένου σκοπού. Το ίδιο κάναμε και σ’ αυτές τις συνομιλίες. Οι όροι που εκτίθενται στο σοβιετικό προσχέδιο της 2ας Ιούνης αποτελούν το «αυστηρώς μίνιμουμ» που μπορεί να εγγυηθεί την ειρήνη της Ευρώπης. Ενώ εσείς αρχίσατε κάνοντας διάφορες προτάσεις οι οποίες με κανέναν τρόπο δεν εξασφάλιζαν την ειρήνη, και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο έπρεπε σιγά-σιγά να πλησιάσετε προς τις δικές μας θέσεις. Γιατί φυσικά είναι συμφέρον σας να διασωθεί η ειρήνη στην Ευρώπη. Εμείς δεν μπορούμε να υποχωρήσουμε από το «αυστηρώς μίνιμουμ» που θέσαμε χωρίς να προδώσουμε την υπόθεση της ειρήνης. Πρέπει να καταλάβετε μια για πάντα πως εμείς δεν ενδιαφερόμαστε ούτε για τις νομικές διατυπώσεις, ούτε για τα κέρδη από τις αμοιβαίες παραχωρήσεις, αλλά μόνο για την ουσία του ζητήματος, δηλαδή για τη ριζική πρόληψη των εισβολών και τη διάσωση της ειρήνης στην Ευρώπη.

Κολυμβήθρα …

Κολυμβήθρα …




Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα λειτουργούσε ως (σύγχρονη) Κολυμβήθρα του Σιλωάμ, το ξέραμε, το καταγράψαμε πολλές φορές, έγινε πλέον … σλόγκαν !

Άλλο αυτό όμως κι άλλο να … αυτοαποκαλύπτονται μεταξύ τους !

Έτσι, σύμφωνα με «ανοιχτή επιστολή» του βουλευτή Β. Κεγκέρογλου :

1. Ο … μεσιές Κουρουμπλής, ψήφισε το πρώτο μνημόνιο και 33 μνημονιακούς νόμους.

2. Η … μουσιού Τζάγκρη ΟΛΑ τα μνημόνια και ΟΛΑ τα μεσοπρόθεσμα και 88 καθαρά μνημονιακούς νόμους.

3. Ο και … απεργός πείνας … μη εξαιρετέος  Μιχελογιαννάκης το Μεσοπρόθεσμο και 36 μνημονιακούς νόμους.

4. Ο … τελευταίος μεσιές Παραστατίδης το πρώτο Μνημόνιο, ΟΛΑ τα μεσοπρόθεσμα και 88 καθαρά μνημονιακούς νόμους.

Όμως, πηγαίνοντας όλοι οι παραπάνω στον ΣΥΡΙΖΑ, … άρθηκαν οι αμαρτίες τους, … συγχωρήθηκαν, καθαροί, … άσπιλοι και … αμόλυντοι, μας κυβερνάνε !

Α, ρε κορόϊδο Ελληνικέ λαέ …

Ο ΟΟΣΑ σύμβουλος της «αριστερής» κυβέρνησης

Ο ΟΟΣΑ σύμβουλος της «αριστερής» κυβέρνησης
Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ κατέφυγε πρόσφατα στον Οργανισμό για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (ΟΟΣΑ), προκειμένου να λάβει «συμβουλές» και τεχνική βοήθεια για την προώθηση αναγκαίων μεταρρυθμίσεων στη χώρα μας. Μάλιστα, η επιλογή αυτή εμφανίστηκε προπαγανδιστικά από τη συγκυβέρνηση ως ένα είδος «αντίβαρου» προς τις πολιτικές που είχαν επιβληθεί με τα μνημόνια. Είναι, όμως, διαφορετική η «εργαλειοθήκη» του ΟΟΣΑ από αυτήν που εφαρμόστηκε και συνεχίζει να επεκτείνεται με τη βούλα της τρόικας;
Την απάντηση τη δίνει πρόσφατη Εκθεση του ΟΟΣΑ «με στόχο την ανάπτυξη», όπου βέβαια - όπως αναμενόταν - βασική επιδίωξη παραμένει η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, όπως δηλαδή επιδιώκει και η στρατηγική της ΕΕ. Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ «οι κυβερνήσεις πρέπει να βελτιώσουν τις ρυθμίσεις των πολιτικών όσον αφορά στον ανταγωνισμό και την καινοτομία...». Ενώ ειδικά για τις χώρες της Ευρωζώνης αναφέρει ότι «οι μεταρρυθμίσεις στην αγορά προϊόντων, ιδιαίτερα στις υπηρεσίες, είναι αναγκαίες για να θερίσουμε τα οφέλη των μεταρρυθμίσεων στην αγορά εργασίας των τελευταίων ετών».
Δηλαδή, ο ΟΟΣΑ μιλά για προώθηση της «απελευθέρωσης» τομέων οικονομίας και επαγγελμάτων, προκειμένου να εισχωρήσουν ακόμα πιο εύκολα οι μεγάλοι μονοπωλιακοί όμιλοι βάζοντάς την και ως προϋπόθεση, ώστε τα μονοπώλια να καρπωθούν τις αντεργατικές ανατροπές που εφαρμόστηκαν στην ΕΕ και που στη χώρα μας πήραν τη μορφή των μνημονίων και να κερδοφορήσουν.
***
Δε μένει όμως μόνο σε αυτό, αλλά μεταξύ πολλών άλλων στην Εκθεση προτείνει στα κράτη - μέλη «χαλάρωση των κανόνων για την απόλυση των μόνιμων εργαζομένων», με το πρόσχημα της μείωσης του «εργασιακού χάσματος μεταξύ των εργαζομένων κανονικής και μη κανονικής απασχόλησης», ενώ με το ίδιο πρόσχημα επί της ουσίας ζητά μείωση του κόστους των αποζημιώσεων, λέγοντας πως «η σύγκλιση του ύψους της αποζημίωσης σε περίπτωση τερματισμού των συμβάσεων θα μπορούσε να επιτευχθεί με τη θέσπιση μιας μοναδικής ή ενιαίας σύμβασης».
Επιπλέον, προκειμένου να βρεθούν ακόμα πιο φτηνά εργατικά χέρια για τους επιχειρηματικούς ομίλους, προτείνει να αυξηθεί το ποσοστό των σπουδαστών που εργάζονται. Αναφέρει χαρακτηριστικά πως «προκειμένου να εξοικειωθούν καλύτερα οι σπουδαστές με την αγορά εργασίας, θα πρέπει, αφ' ενός, να εισαχθούν ή να αναπτυχθούν περαιτέρω ενότητες μαθημάτων εργασιακού χαρακτήρα στα προγράμματα Επαγγελματικής Εξάσκησης,Κατάρτισης και Μαθητείας και, αφ' ετέρου, να ενισχυθούν εκείνα τα μέτρα που θα καταστήσουν ευκολότερο για όλους τους σπουδαστές να αποκτήσουν εργασιακή πείρα. Στα εν λόγω μέτρα συγκαταλέγονται ενδεχομένως η εξάλειψη των εμποδίων που δυσχεραίνουν την πρόσληψη εργαζομένων μερικής απασχόλησης από τις επιχειρήσεις και πιθανώς η θέσπιση φορολογικών κινήτρων για την παρακίνηση των σπουδαστών να εργάζονται έως έναν ορισμένο αριθμό ωρών».
Στην πραγματικότητα, δηλαδή, ο ΟΟΣΑ όχι μόνο δεν προτείνει κάποια «εργαλειοθήκη» διαφορετική από εκείνη που προωθεί η ΕΕ, αλλά εμφανίζεται και ως ο παγκόσμιος «γκουρού» όλων των αντεργατικών μέτρων, μεταξύ αυτών και της απόλυτης ευελιξίας στην αγορά εργασίας.
***
Την ίδια στιγμή, όχι με λιγότερες δόσεις υποκρισίας που περιέχονται και στα κείμενα της ΕΕ, ενώ εκτιμά πως είναι δραματικές οι κοινωνικές επιπτώσεις από την κρίση, σημειώνοντας πως «οι οικογένειες περιέκοψαν επίσης τις βασικές δαπάνες τους, όπως δαπάνες διατροφής, διακυβεύοντας τη σημερινή και τη μελλοντική τους ευεξία...» αυτό που προτείνει είναι λίγα ψίχουλα στους πιο εξαθλιωμένους και τους πιο ευάλωτους, κρατώντας όμως όσο γίνεται χαμηλότερα τις κοινωνικές δαπάνες που πρέπει να υποτάσσονται στη δημοσιονομική σταθερότητα.
Χαρακτηριστικά αναφέρει πως «οι περικοπές των δαπανών για την Υγεία σήμερα δεν θα πρέπει να πυροδοτήσουν την αύξηση των αναγκών φροντίδας Υγείας στο μέλλον», δηλαδή μειώστε τις δαπάνες αλλά μην το κάνετε με τρόπο που στο μέλλον θα χρειάζονται πολλαπλάσιες δαπάνες επειδή οι περικοπές θα υπονομεύουν την υγεία των εργαζομένων, και συνεχίζει, λέγοντας ότι «η αποτελεσματικότερη στοχοθέτηση μπορεί να οδηγήσει σε σημαντική εξοικονόμηση πόρων και να προστατεύσει παράλληλα τις ευάλωτες ομάδες. Οι μεταρρυθμίσεις του τομέα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, ιδίως, θα πρέπει να έχουν ως προτεραιότητα την προστασία των πιο ευάλωτων».Ολ'αυτά λένε:«φροντίστε να γλυτώνουν όσο γίνεται λιγώτεροι εξαθλιωμένοι από το θάνατο». Για τους υπόλοιπους εργαζόμενους που βρίσκονται λίγο πάνω από το όριο της φτώχειας έχει ο θεός!
Εμπνέει, μάλιστα, τέτοια αισιοδοξία ο ρόλος του ΟΟΣΑ και οι μεταρρυθμίσεις που προτείνει που φτάνει όχι μόνο να αποδέχεται την παιδική εργασία, αλλά να ζητά μέτρα που θα κάνουν ακόμα πιο «λειτουργικό» και «αποτελεσματικό» το ρόλο της, δίνοντας οδηγίες του τύπου: «Ιδιαίτερα οι χώρες που επλήγησαν περισσότερο θα πρέπει να διασφαλίσουν την πρόσβαση σε ποιοτικές υπηρεσίες για τα παιδιά και να αποτρέψουν τον αποκλεισμό από την αγορά εργασίας των νέων που εγκαταλείπουν το σχολείο». Αντί, δηλαδή, να προτείνει μέτρα που θα κρατήσουν όσο γίνεται περισσότερα παιδιά και εφήβους στο σχολείο, δουλεύει για ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα.
***
Με σαφή τρόπο ζητά τη μείωση επιδομάτων ανεργίας, καθώς αναφέρει «για παράδειγμα, μειώνοντας αξιόπιστα τις δαπάνες για τα επιδόματα κατά την ανάκαμψη και αναπροσανατολίζοντας τους πόρους από τα επιδόματα στις ενεργητικές πολιτικές για την αγορά εργασίας», επί της ουσίας εγκρίνει και επαυξάνει όλα εκείνα τα μέτρα σε βάρος των ανέργων, με τα οποία αφαιρούνται πόροι που προορίζονται για την προστασία τους για να ενισχυθούν οι επιχειρήσεις. Συνταγή, βεβαίως, που ευρέως χρησιμοποιείται στην ΕΕ, αλλά τυγχάνει και της θερμής αποδοχής και της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.
Από τη φαρέτρα των αντιλαϊκών μέτρων δε λείπουν και οι προτροπές για συνέχιση των αντιασφαλιστικών μέτρων, εκτιμώντας πως «οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις των συστημάτων κοινωνικής προστασίας, που άρχισαν να υλοποιούνται πριν από την κρίση είναι απαραίτητο να συνεχιστούν».
Στο φόντο όλων των παραπάνω δεν είναι τυχαίο που και η νέα συγκυβέρνηση κατέφυγε στον ΟΟΣΑ. Είναι ο κατάλληλος οργανισμός στον κατάλληλο ρόλο.

Γνωστή η αιτία...

Γνωστή η αιτία...


Στη φράση «σε δουλειά να βρισκόμαστε», παραπέμπει η απόφαση της κυβέρνησης για σύσταση εξεταστικής επιτροπής που θα διερευνήσει «την υπαγωγή της Ελλάδας στο καθεστώς των μνημονίων». Η αλήθεια είναι ότι με μια εξεταστική επιτροπή «ξεχνιέσαι». Ξεχνιέσαι από το γεγονός ότι η πολιτική των «μνημονίων» είναι εδώ πανταχού παρούσα. Οτι οι «μνημονιακοί» αντεργατικοί - αντιλαϊκοί νόμοι είναι όλοι σε ισχύ. Ξεχνιέσαι από το γεγονός ότι η «αντιμνημονιακή» συγκυβέρνηση έχει δεσμευτεί ουσιαστικά σε όσα δέσμευαν και τα «μνημόνια» τις προηγούμενες συγκυβερνήσεις: Ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί, ιδιωτικοποιήσεις (που θα τις λέμε «κοινοπραξίες») πρωτογενή πλεονάσματα, μειωμένες δαπάνες σε Υγεία, Πρόνοια κ.λπ. Ξεχνιέσαι από το γεγονός ότι η στρατηγική ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας, της ανάκαμψης των κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων, η στρατηγική της ΕΕ σημαίνουν μνημόνια διαρκείας για τους λαούς. Ξεχνιέσαι από το γεγονός ότι αλλάζουν τα ονόματα, αλλά η ουσία της αντιλαϊκής πολιτικής μένει ίδια. Ξεχνιέσαι από το γεγονός ότι αποδείχτηκε περίτρανα πως ο διαχωρισμός «μνημονιακών - αντιμνημονιακών» ήταν απάτη για το λαό. Ξεχνιέσαι από το γεγονός ότι η συγκυβέρνηση δε διαπραγματεύεται προς όφελος του λαού, αλλά για λογαριασμό του κεφαλαίου, που ζητά περισσότερο χρήμα και διευκολύνσεις για τις επενδύσεις του.
Τι έφερε όμως το μνημόνιο; Το μνημόνιο - σημείωνε το ΚΚΕ ήδη από την πρώτη στιγμή - το έφερε η κρίση. Η καπιταλιστική οικονομική κρίση που βρίσκεται στο DNA, στην ίδια τη φύση και λειτουργία του σημερινού κοινωνικο - οικονομικού συστήματος. Η κρίση λοιπόν, δηλαδή η απώλεια του ενδιαφέροντος από την πλευρά του κεφαλαίου για επενδύσεις που οδήγησε σε κλείσιμο εργοστασίων και επιχειρήσεων, καταστροφή μικρών επαγγελματοβιοτεχνών, εκτίναξε την ανεργία στα ύψη και είναι αυτή που έφερε το μνημόνιο. Το μνημόνιο είναι ο τρόπος με τον οποίο το κεφάλαιο φόρτωσε τα βάρη της κρίσης στους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, διαμορφώνοντας τις προϋποθέσεις, τσακίζοντας μισθούς και δικαιώματα για να πραγματοποιηθεί η περιβόητη ανάκαμψη. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα επιταχύνθηκε η υλοποίηση μέτρων που βρίσκονταν στις πάγιες κατευθύνσεις του ΟΟΣΑ, της ΕΕ, του ΔΝΤ και άλλων ευαγών ιδρυμάτων του καπιταλισμού ήδη από τη δεκαετία του 1990 και καθυστερούσε η εφαρμογή τους στην Ελλάδα. Ασκήθηκε περιοριστική πολιτική με στόχο να αντιμετωπιστούν τα ελλείμματα, να μπορεί να αποπληρώνεται το χρέος που δε δημιούργησε ο λαός, αλλά φορτώνεται στις πλάτες του. Αλλωστε, ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας παραδέχτηκε μπροστά στη Μέρκελ ότι «έγιναν πολλά προκειμένου να υπάρξει δημοσιονομική προσαρμογή», την οποία έχουν πρόθεση να συνεχίσουν. Πάνω σε αυτήν τη βάση όλα τα αστικά κόμματα και το κεφάλαιο στην Ελλάδα, πρώτ' απ' όλα ο ΣΕΒ, λένε ότι τώρα πρέπει να παρθούν λιγότερο υφεσιακά και περιοριστικά μέτρα, προκειμένου να στηριχτούν οι επενδύσεις.
Τι έφερε όμως την κρίση; Προφανώς όχι οι σπατάλες και η υπερκατανάλωση, ούτε η έλλειψη ταχύτητας στην εφαρμογή αναδιαρθρώσεων, όπως υποστηρίζουν βασικά αστικά επιτελεία και σε ένα βαθμό υιοθετεί και η συγκυβέρνηση. Την κρίση την έφερε η ανάπτυξη! Οσο και αν ακούγεται παράξενα αυτό, αυτή είναι η πραγματικότητα και μόνο το ΚΚΕ το ανέδειξε ήδη από το 2009. Οι μεγάλοι ρυθμοί ανάπτυξης των δεκαετιών του 1990 και 2000 που έφτασαν και στο 5% του ΑΕΠ είναι αυτοί που οδήγησαν στην κρίση. Ανάπτυξη που πραγματοποιήθηκε με σκοπό τα κέρδη των μονοπωλίων, όξυνε την αναρχία στην παραγωγή, την αντίθεση ανάμεσα στην παραγωγή και την κατανάλωση (με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον κατασκευαστικό τομέα), οδήγησε σε συσσώρευση κεφαλαίου, πάτησε σε μια πρώτη φάση επέλασης στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, στις αναδιαρθρώσεις - μεταρρυθμίσεις που πραγματοποιήθηκαν τις προηγούμενες δεκαετίες.
Ολα αυτά είναι που θέλουν να κρύψουν με τέτοια τεχνάσματα και όλα αυτά είναι που το ΚΚΕ θα επιμένει να αποκαλύπτει διαφωτίζοντας το λαό.

TOP READ