30 Σεπ 2019

«Όλα τα παιδιά να έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση!»

«Άρθρο 28
1. Τα Συμβαλλόμενα Κράτη αναγνωρίζουν το δικαίωμα του παιδιού στην εκπαίδευση και, ιδιαίτερα, για να επιτευχθεί η άσκηση του δικαιώματος αυτού προοδευτικά και στη βάση της ισότητας των ευκαιριών: α) Καθιστούν τη στοιχειώδη εκπαίδευση υποχρεωτική και δωρεάν για όλους.»
Το απόσπασμα αυτό από την Παγκόσμια Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Παιδιού, όπως ψηφίστηκε από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών το 1989 και έγινε νόμος του Ελληνικού κράτους το 1990, άνοιγε το ψήφισμα της Γ.Σ. του Συλλόγου Γονέων του 27ου Δημοτικού Σχολείου Ιωαννίνων το 2016. Τότε, η εκπαίδευση των παιδιών που χαρακτηρίζονται «πρόσφυγες» στη χώρα μας μόλις ξεκινούσε.
Κι ενώ η πολιτεία είναι αυτή που θα έπρεπε να εξασφαλίζει σε όλα τα παιδιά την εγγραφή και φοίτησή τους στο σχολείο, σεβόμενη τον νόμο του κράτους και τη Διεθνή Σύμβαση για τα δικαιώματα του παιδιού, είναι τελικά εκείνη που τους τη στερεί με τον πιο βίαιο τρόπο.
Τρία χρόνια μετά, γινόμαστε μάρτυρες σκηνών με πάνοπλους αστυνομικούς να οδηγούν γυναίκες με βρέφη στην αγκαλιά αλλά και ολόκληρες οικογένειες προσφύγων σε κλούβες που θα τις μεταφέρουν από το κέντρο της Αθήνας προς άγνωστη κατεύθυνση. Βλέπουμε μαθητές που είχαν γίνει μέλη της σχολικής κοινότητας της περιοχής όπου διέμεναν να εκτοπίζονται για ακόμη μια φορά, χωρίς να το επιλέξουν και χωρίς να ξέρουν πόσες φορές ακόμα θα χρειαστεί να το υποστούν αυτό.
Έχουμε υποχρέωση ως κοινωνία να μεριμνούμε ώστε όλα τα παιδιά να έχουν πρόσβαση στη γνώση και τη μόρφωση. Να έχουν ένα σταθερό και ασφαλές περιβάλλον που θα τα βοηθήσει να κοινωνικοποιηθούν και να ενταχθούν με όσο το δυνατόν καλύτερους όρους στην κοινωνία μας.
Η μόρφωση και η αλληλεγγύη είναι τα βασικά μέσα που θα οδηγήσουν τους λαούς σε μια ειρηνική και ανθρώπινη συμβίωση.
Το ΔΣ του Συλλόγου Γονέων 27ου Δημοτικού Σχολείου Ιωαννίνων

Νίκη των εργαζομένων στα Market In – «Τα βάλαμε “με θεούς και δαίμονες” και δικαιωθήκαμε για ακόμη μια φορά»

 

Κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος! Η πίεση κι η επιμονή των εργαζόμενων μέσα από το ταξικό σωματείο τους έδωσε αποτελέσματα, αφού με νέα απόφαση δικαστηρίου, πρέπει από αύριο να επιστρέψουν στη δουλειά, στην αλυσίδα Market In, και να πληρωθούν όλα τα δεδουλeυμένα τους.

Κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος! Συνεχίζεται ο αγώνας ο 11 εργαζόμενων της Market In, που εδώ και δυο χρόνια έγινε γνωστός στα Γιάννενα και πανελλαδικά (Δείτε εδώ όλες τις σχετικές αναρτήσεις της Κατιούσα). Η πίεση κι η επιμονή των εργαζόμενων μέσα από το ταξικό σωματείο τους έδωσε αποτελέσματα, αφού με νέα απόφαση δικαστηρίου, πρέπει από αύριο να επιστρέψουν στη δουλειά, στην αλυσίδα Market In, και να πληρωθούν όλα τα δεδουλeυμένα τους.

Οι εργαζόμενοι  της Market In αντιμετώπισαν την εχθρότητα του κράτους και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που δεν δίστασε να στείλει ΜΑΤ, να κάνει συλλήψεις και μηνύσεις, αλλά και την πρωτόγνωρης αγριότητας επίθεση από τραμπούκους, μπράβους της νύχτας που επιστράτευσε η εργοδοσία για να σπάσουν τον αγώνα τους.


«Ακόμη και τα αστικά δικαστήρια αναγνωρίζουν στους 11 εργαζόμενους ότι είναι εργαζόμενοι της “Market In”, πρέπει να γυρίσουν στη δουλειά και να πληρωθούν για τα προηγούμενα χρόνια», σημειώνει το Σωματείο Εμποροϋπαλλήλων και Λοιπών Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ν. Ιωαννίνων, τονίζοντας ότι «Την απόφαση στα Market In την επιβάλαμε όλοι μαζί!». Υπενθυμίζεται ότι να επιστρέψουν στη δουλειά τους ζητούσε και η προσωρινή απόφαση δικαστηρίου.

Ακολουθεί η ανακοίνωση του Σωματείου:

«Συνάδελφοι, συναδέλφισσες,

Ο αγώνας των 11 συναδέλφων μας είναι γνωστός στα Γιάννενα, αλλά και πανελλαδικά, αφού είναι ένας αγώνας που συνεχίζεται εδώ και 2 χρόνια. Γιατί δόθηκε από το σύνολο του Σωματείου Ι/Υ, μαζί με το Εργατικό Κέντρο, τους μικρούς αυτοαπασχολούμενους, τη γειτονιά, τη νεολαία, που έγινε υπόθεση πολλών εργαζόμενων από κάθε κλάδο.

Αγκαλιάστηκε από ακόμη περισσότερο κόσμο εξαιτίας της εχθρότητας του αστικού κράτους και της τότε κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ που δεν δίστασε να στείλει ΜΑΤ, να κάνει συλλήψεις και μηνύσεις. Δέχτηκε πλατύτερη αλληλεγγύη από την πόλη μετά και την πρωτόγνωρης αγριότητας επίθεση από τραμπούκους, μπράβους της νύχτας που επιστράτευσε η εργοδοσία για να χτυπήσουν τους εργαζόμενους.
Τα βάλαμε “με θεούς και δαίμονες” και δικαιωθήκαμε για ακόμη μια φορά 

Ακόμη και τα αστικά δικαστήρια αναγνωρίζουν στους 11 εργαζόμενους ότι είναι εργαζόμενοι της “Market In”, πρέπει να γυρίσουν στη δουλειά και να πληρωθούν για τα προηγούμενα χρόνια.

Η δικαστική απόφαση επιβλήθηκε από τους αγώνες μας:

  • Γιατί δεν τα βάλαμε μόνο με την εργοδοσία “Market In”, αλλά με το σύνολο των εργοδοτών στα Γιάννενα και πανελλαδικά.
  • Γιατί δεν φοβηθήκαμε να τα βάλουμε με το ίδιο το κράτος, την κυβέρνησή τους και τους μηχανισμούς καταστολής.
  • Γιατί δεν ήταν ένας αγώνας από 11 για τους 11, αλλά από όλους τους εργαζόμενους για όλους τους εργαζόμενους του κλάδου και τις οικογένειές μας.
  • Γιατί ήταν ένας αγώνας που έβαλε στο προσκήνιο τις πραγματικές μας ανάγκες, όχι μόνο για να παρθούν πίσω οι 11 εργαζόμενοι, αλλά να παρθούν πίσω οι δουλειές τους με δικαιώματα, ενάντια σε ωράρια-λάστιχο, απληρωσιά, εντατικοποίηση.
Τέτοιους αγώνες φοβούνται η εργοδοσία και οι κυβερνήσεις τους. Γι’ αυτό παίρνουν τα μέτρα τους και με το νέο πολυνομοσχέδιο που φέρνει η ΝΔ επιχειρεί να χτυπήσει την οργάνωση των εργαζομένων, να βάλει τα σωματεία στον πάγο και τους εργαζόμενους στον καναπέ. Δεν θα τους περάσει. Χρέος κάθε εργαζόμενου είναι με πείσμα να υπερασπιστούμε το σωματείο μας, να το δυναμώσουμε, να συμμετέχουμε σε συλλογικές διαδικασίες.

Συνεχίζουμε

Συνεχίζουμε στον ίδιο δρόμο μέχρι να μπουν οι εργαζόμενοι στις δουλειές τους, να τους αποδοθούν τα δεδουλευμένα. Να πάρουν το μήνυμα όλοι οι εργοδότες της πόλης.

Καλούμε κάθε συνάδελφο να οργανωθεί στο Σωματείο, να ακολουθήσει αυτόν το δρόμο, της οργάνωσης, της πάλης, κόντρα στην ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία.

Απαιτούμε εδώ και τώρα:
  • Να γυρίσουν στη δουλειά τους οι 11 εργαζόμενοι του “Market In”.
  • Να πάρουν όλα τα δεδουλευμένα τους έως σήμερα».

ΕΣΣΔ: Εφαρμόζοντας το 1929 (!) το πενθήμερο…

Γράφει ο Αλέκος Χατζηκώστας //
Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, και γενικότερα στον καπιταλιστικό κόσμο, οι εργασιακές σχέσεις (οκτάωρο, υπερωρίες, όρια συνταξιοδότησης) και τα όποια εναπομείναντα εργατικά δικαιώματα στην εργασία, τα οποία κατακτήθηκαν με αγώνες, θυσίες και αίμα καταργούνται, από τις αστικές τάξεις και τους πολιτικούς τους εκπροσώπους.
Ταυτόχρονα δυναμώνει κάθε είδους προσπάθεια συκοφάντησης του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, των επιτευγμάτων του και σε επίπεδο εργασιακών σχέσεων ως αποτέλεσμα της κατάργησης ανθρώπου- από άνθρωπο. Η πραγματικότητα όμως είναι «πεισματάρικη» και κυρίως τελείως διαφορετική…
Στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ (30/9/1929 σελ. 4) διαβάζουμε την παρακάτω είδης, χωρίς περαιτέρω σχολιασμό:
« Μόσχα. 29 Σεπτεμβρίου. (Πρακτ. Τας).- Το Κεντρικόν Συμβούλιον των Συνδικάτων των Εργατών και το Επιτροπάτον της Εργασίας απεφάνθησαν υπέρ της πενθημέρου εβδομάδος, εις την οποίαν η πέμπτη ημέρα θα είναι αφιερωμένη εις την ανάπαυσιν.
Όλαι αι ημέραι αναπαύσεως αίτινες συμπίπτουν με θρησκευτικάς εορτάς καταργούνται . Αι επιχειρήσεις όλαι θα εργάζωνται αδιαλείπτως καθ’ όλην την διάρκειαν του έτους, εξαιρέσει των πέντε επαναστατικών εορτών, της 22ας Ιανουαρίου ημέρας του θανάτου του Λένιν και της σφαγής των εργατών εν Πετροπόλει, την 9ην Ιανουαρίου 1908.
Επίσης την 1ην και 2αν Μαϊου και την 7ην και 8ην Νοεμβρίου. Υπολογίζεται ότι δια της νέας εβδομάδας της αδιαλείπτου εργασίας η παραγωγή θα αυξηθή κατά 20 %.
Από της Τρίτης, 1ης Οκτωβρίου, θα εισαχθή εις τας πλείστας των βιομηχανιών το νέον σύστημα.»
Εδώ απλά να σημειώσουμε και τα εξής:

Στις 26 Αυγούστου 1929, το Συμβούλιο των Λαϊκών Επιτροπών της ΕΣΣΔ, κατόπιν εισήγησης του Στάλιν, ενέκρινε ψήφισμα σχετικά με τη μεταφορά επιχειρήσεων και ιδρυμάτων σε συνεχή παραγωγή. Την άνοιξη του 1930 εισήχθη ένα ενιαίο ημερολόγιο παραγωγής.
Από δω και στο εξής, κάθε εβδομάδα αποτελούνταν από πέντε ημέρες, με τις ημέρες να χωρίζονται σε πέντε ομάδες, το όνομά τους από τα χρώματα (κίτρινο, ροζ, κόκκινο, μοβ, πράσινο). Το προσωπικό οποιασδήποτε επιχείρησης χωρίστηκε σε πέντε μέρη από έναν ίσο αριθμό εργαζομένων – και για κάθε μέρος, μια από τις “έγχρωμες” ημέρες που του δόθηκαν έγινε αργία. Δηλαδή, σε γενικές γραμμές, οι επιχειρήσεις εργάζονταν χωρίς λίγες μέρες μακριά – τελικά, κάθε μέρα το 80% των εργαζομένων έπρεπε να εργάζονται, ενώ το 20% αναπαύεται.
Το έτος συνίστατο σε 72 πέντε ημέρες και 360 εργάσιμες ημέρες. Άλλες πέντε μέρες παραχωρήθηκαν για γενικές αργίες: την Ημέρα του Λένιν (για κάποιο λόγο, γιορτάστηκε στις 22 Ιανουαρίου, την ημέρα μετά το θάνατο, αντί για τα γενέθλια του ηγέτη), δύο Εργατικές Ημέρες (1 και 2 Μαΐου) Νοεμβρίου Στα ημερολόγια αυτές τις μέρες σημειώθηκαν κόκκινα αστέρια.
Επίσημα, η μεταρρύθμιση του ημερολογίου εισήχθη από την 1η Ιανουαρίου 1930, αλλά στην πραγματικότητα πολλές επιχειρήσεις άλλαξαν σε συνεχή πενθήμερη εβδομάδα πριν από το χρονοδιάγραμμα – από την 1η Οκτωβρίου 1929.

Αντικομμουνισμός με proficiency – Σκίτσο εξίσωσης Χίτλερ – Στάλιν στην αγγλόφωνη έκδοση της Καθημερινής

  

Αν μη τι άλλο αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στην Ελλάδα που τολμά και καινοτομεί, φιλοδοξώντας να μετατρέψει τον αντικομμουνισμό σε εξαγώγιμο προϊόν. 

Φαίνεται πως οι ναυαρχίδες των αστικών ΜΜΕ στην Ελλάδα δυσκολεύονται εξαιρετικά να χωνέψουν την “ιδιαιτερότητα” της Ελλάδας σε σχέση με τη μη αποδοχή του κατάπτυστου ψηφίσματος της ΕΕ, που καθιστούσε “συνυπεύθυνη” την ΕΣΣΔ για το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Μετά την ιερή οργή του Πρετεντέρη που μόνο δύο Έλληνες ευρωβουλευτές υπερψήφισαν το ανοσιούργημα, καθώς και την αντιπαράθεση Δοξιάδη – Κυμπουρόπουλου περί “ασπόνδυλων του λευκού”, δε θα μπορούσε να λάβει θέση και η “Καθημερινή” του συγκροτήματος Αλαφούζου, το οποίο πρωταγωνιστεί με τα όλα του τα ΜΜΕ στην προώθηση της θεωρίας των δύο άκρων εδώ και χρόνια.
Αφού λοιπόν δημοσιεύτηκαν δύο σημειώματα του γνωστού και μη εξαιρετέου Τάκη Θεοδωρόπουλου – ναι, αυτού που έχει ως μέγιστο καμάρι του ότι οι αρχαίοι Έλληνες ήταν λευκί Ευρωπαίοι άνδρες – , όπου κατακεραυνώθηκε στο πρώτο συνολικά η στάση της πλειονότητας των γαλάζιων ευρωβουλευτών και στο δεύτερο νουθετήθηκε η Μαρία Σπυράκη, ως μοναδική ανοιχά καταψηφίσασα, η εκλαϊκευση προχώρησε ένα βήμα παραπάνω, με στόχο και το … διεθνές κοινό.

Έτσι λοιπόν, στην αγγλόφωνη ηλεκτρονική έκδοση της Καθημερινής (δεν ξέρουμε αν την ώρα που δημοσιεύονται οι γραμμές αυτές, έχει αναρτηθεί και στην ελληνική, όπου δεν κατορθώσαμε να το εντοπίσουμε), ανέβηκε σκίτσο του Ηλία Μακρή όπου σε άπταιστη αγγλική, η εφημερίδα – παντιέρα του φιλελευθερισμού εν Ελλάδα μας κάνει λιανά πόσο κακό πράγμα είναι οι “ολοκληρωτισμοί”, που αντιπροσωπεύουν ο ναζισμός και ο κομμουνισμός.



Βλέπουμε λοιπόν έναν κύριο μπροστά σε δύο γιγάντια πορτραίτα των Στάλιν και Χίτλερ, που διερωτάται αν “κομμουνισμός και ναζισμός είναι το ίδιο πράγμα”. 
Μάλιστα, για όσους δε σακουλεύονται τα υψηλά νοήματα και τους συμβολισμούς, ο Στάλιν βρίσκεται σε κατακόκκινο και ο Χίτλερ σε κατάμαυρο κάδρο. Ω του θαύματος, ο κύριος λαμβάνει απάντηση από τα πορτραίτα, με το Σοβιετικό ηγέτη ν’ απαντά: “Όχι, είναι δυο απόλυτα αντίθετες ιδεολογίες” και το ναζί δικτάτορα να “συμπληρώνει”: “Το μόνο κοινό στοιχείο είναι η εκρίζωση οτιδήποτε διαφορετικού!”. Το μόνο διαφορετικό που εκρίζωσε βέβαια ο κομμουνισμός ήταν η φύτρα που πέταξε το Χίτλερ και τους ομοίους του φονιάδες, κάτι που φαίνεται πως δεν κάθεται πολύ καλά στο σκιτσογράφο και τα αφεντικά του, που ζητούν και διεθνή αναγνώριση για τις φιλότιμες προσπάθειες να “ξεβλαχέψουν” την τελευταία Σοβιετία της Ευρώπης και να την ευθυγραμμίσουν πλήρως με τις αξίες του κοινού μας σπιτιού, της ΕΕ.

Αν μη τι άλλο αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στην Ελλάδα που τολμά και καινοτομεί, φιλοδοξώντας να μετατρέψει τον αντικομμουνισμό σε εξαγώγιμο προϊόν.

Ο Μπιλ Σάνκλι και η κόκκινη δύναμη που θα ζήλευε ο Μάο

Πώς μπορεί ένας προπονητής που δε συνδέθηκε με κανένα από τα έξι ευρωπαϊκά κύπελλα της Λίβερπουλ να θεωρείται η μεγαλύτερη προσωπικότητα στην ιστορία του συλλόγου;
H απάντηση είναι ότι ο Μπιλ Σάνκλι ήταν ο άνθρωπος που άλλαξε την ιστορία των κόκκινων, στρώνοντας το έδαφος για την εποχή της κυριαρχίας τους – αυτό που στη δική μας διάλεκτο θα λέγαμε – ο πάγος έσπασε, ο δρόμος χαράχτηκε.
Γεννήθηκε στις 2 Σεπτέμβρη του 1913 στο Γκλένμπακ της Σκωτίας, σε μια οικογένεια ανθρακωρύχων. Πέρασε τα καλύτερα ποδοσφαιρικά του χρόνια στην Πρέστον – την αρχαιότερη πρωταθλήτρια Αγγλίας, με την οποία κέρδισε ένα Κύπελλο. Αναγκάστηκε να διακόψει την καριέρα του λόγω του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου για να κολλήσει λίγα ακόμα ένσημα μεταπολεμικά και ν’ ανοίξει το κεφάλαιο του προπονητή στη ζωή του.
Οι πιο σημαντικοί σταθμοί στο ξεκίνημά του ήταν η Καρλάιλ και η Γκρίσμπι, ως τα τέλη του του ‘59μ που καλείται να αναλάβει τη Λίβερπουλ. Οι κόκκινοι τότε βολόδερναν στη δεύτερη κατηγορία, κάπου στη μέση της βαθμολογίας, νοσταλγώντας περασμένα μεγαλεία και χωρίς να μπορούν να φανταστούν τη συνέχεια. Το ’62 κέρδισαν την άνοδο στα μεγάλα σαλόνια και δύο χρόνια αργότερα ήταν ξανά πρωταθλητές, μετά από 17 χρόνια ανομβρίας. Ακολούθησε το πρώτο Κύπελλο για τους κόκκινους, ένα ακόμα πρωτάθλημα το ’66, ο πρώτος ευρωπαϊκός τελικός που χάθηκε από τη Μπορούσια Ντόρτμουντ, η επιστροφή και το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο το ’72 εναντίον της Γκλάντμπαχ, το πρωτάθλημα την ίδια χρονιά και άλλο ένα Κύπελλο ως επίλογος το ’74.
Κι ύστερα ο Σάνκλι ένιωσε πως κουράστηκε και αποσύρθηκε αθόρυβα, γιατί το ποδόσφαιρο δεν ήταν το παν στη ζωή, κι ας έγινε γνωστός για την περίφημη φράση πως το «ποδόσφαιρο δεν είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, αλλά κάτι πολύ παραπάνω» – την οποία προσπάθησε αργότερα να ανασκευάσει κάπως ή να τη διευκρινίσει, λέγοντας ότι οι ποδοσφαιριστές κερδίζουν λεφτά παίζοντας, γι’ αυτό πρέπει να δουν πολύ σοβαρά αυτό που κάνουν. Γι’ αυτό πάντως,  η μπάλα ήταν η ζωή του – και δεν άντεξε πολλά χρόνια, αφού αποχώρησε απ’ τους πάγκους – και το Άνφιλντ το δεύτερο σπίτι του, σε βαθμό που να το δηλώνει ως τόπο κατοικίας του σε μια υπηρεσία.
15 χρόνια μετά την έλευσή του στο Άνφιλντ, η Λίβερπουλ είχε αλλάξει επίπεδο κι έκανε πρωταθλητισμό. Ο δικός του στόχος ήταν να κάνει την ομάδα του αήττητη, που θα χρειάζονταν εξωγήινοι για να τη νικήσουν και ο Μάο θα ζήλευε την επίδειξη της δικής του κόκκινης δύναμης -εξάλλου επί των ημερών του άρχισαν οι κόκκινοι να έχουν ολοκόκκινες εμφανίσεις. Κάτι που κατάφεραν οι διάδοχοί του (Πέισλι, Φάγκαν) την αμέσως επόμενη δεκαετία, οδηγώντας την σε 4 κύπελλα Πρωταθλητριών απ’ το ’77 ως το ’84, κι έναν ακόμα τελικό στο Χέιζελ, που ανέκοψε με τραγικό τρόπο την πορεία της.
Ο Σάνκλι έφυγε απ’ τη ζωή τον Σεπτέμβρη του ’81, βυθίζοντας στο πένθος την πόλη, όσο μεσουρανούσε η κόκκινη αυτοκρατορία. Οι οπαδοί τον τίμησαν με κάθε πιθανό τρόπο (συγκινητικό λεπτό σιγής, συνθήματα σε ένα ολόκληρο ημίχρονο κτλ), ενώ το ’97 στήθηκε έξω απ’ το Άνφιλντ το άγαλμά του με την επιγραφή: he made people happy. Ο λόγος που τον λάτρευαν όμως δεν ήταν απλώς τα αγωνιστικά του κατορθώματα ή ότι έθεσε τις βάσεις του κόκκινου μύθου. Ο Σάνκλι ήταν δικός τους, ένας από αυτούς, που μιλούσε στους οπαδούς πριν από κάθε αγώνα, τους θεωρούσε τη φωνή – σήμα κατατεθέν της πόλης, (αυτούς κι όχι τους Μπιτλς) κι έλεγε στους παίκτες του πως πρέπει να νιώθουν προνομιούχοι που παίζουν γι’ αυτό το κοινό, ενώ δε θεωρούσε πίεση τον πρωταθλητισμό:
Πίεση είναι το να δουλεύεις σε ορυχείο. Πίεση είναι το να μην έχεις καθόλου δουλειά. Πίεση είναι το να προσπαθείς να αποφύγεις τον υποβιβασμό λαμβάνοντας ως αμοιβή 50 σελίνια τη βδομάδα. Πίεση δεν είναι το Κύπελλο Πρωταθλητριών, το Πρωτάθλημα ή ο τελικός του Κυπέλλου. Αυτά είναι η ανταμοιβή, η επιβράβευση.
Παράλληλα, ζητούσε απ’ τους παίχτες του στο πούλμαν της αποστολής να διαβάζουν βιβλία αντί να παίζουν χαρτιά, ενώ επισκεπτόταν μαζί τους ορφανοτροφεία και νοσοκομεία για να συνειδητοποιήσουν πόσο τυχεροί είναι.
Γιατί το ποδόσφαιρο μπορεί να μην είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, είναι όμως κομμάτι της ζωής κι αλίμονο σε όποιον το ξεχνάει.

Αυτό που κάηκε στη Μόρια τελικά δεν ήταν παιδί αλλά σκυλί…

        

29-09-2019
Ακούγοντας τον πυροσβέστη να κραυγάζει ότι έχει να γυρίσει σε γυναίκα και παιδιά θεωρώντας αναίτια την επίθεση που δέχτηκε το κρατικό πυροσβεστικό όχημα αυτού του κράτους που έχει στοιβάξει τους πρόσφυγες σαν τα ζώα στη Μόρια με απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης, αυτού του κράτους που βομβάρδισε μαζί με άλλα κράτη τις χώρες των ανθρώπων που αναγκάστηκαν να πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς και να στοιβαχτούν σαν βουβάλια στη Μόρια και σ’ άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αυτού του κράτους που μαζί με άλλα κράτη πνίγει πρόσφυγες και προσφυγόπουλα στο Αιγαίο, αυτού του κράτους που ευθύνεται ποικιλοτρόπως για τη σημερινή φωτιά και τους σημερινούς θανάτους, θεωρήσαμε ότι τελικά αυτό που κάηκε ζωντανό στον καταυλισμό δεν ήταν παιδί, αλλά σκυλί…

Ραφαήλ Βασιλειάδης

TOP READ