19 Ιαν 2019

«Ο μαύρος γάτος» και «Το κοράκι» του Έντγκαρ Αλαν Πόε

Στις 7 του Οκτώβρη 1849 έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 40 χρόνων ο μεγάλος Αμερικανός λογοτέχνης  Έντγκαρ Άλαν Πόε, ιδρυτής της αστυνομικής λογοτεχνίας. Είχε γεννηθεί στις 19 του Γενάρη 1809.
Ο Έντγκαρ Άλαν Πόε γεννήθηκε στη Βοστώνη το 1809, από γονείς θεατρίνους. Πριν κλείσει τα δύο του χρόνια, οι γονείς του πέθαναν, και ο Έντγκαρ βρέθηκε στο Ρίτσμοντ, στο σπίτι του εμπόρου Τζων Άλλαν, που όμως δεν τον υιοθέτησε ποτέ. Οι σχέσεις του με τον πατριό του δεν ήταν ποτέ καλές, αλλά επιδεινώθηκαν όταν ο Άλλαν ανάγκασε τον Έντγκαρ να διακόψει τις σπουδές του στο πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια, επειδή δεν ήταν διατεθειμένος να αναλάβει τα έξοδά του. Το 1830 ο Έντγκαρ μπήκε στη Στρατιωτική Ακαδημία του Γουέστ Πόιντ, απ’ όπου αποπέμφθηκε τον επόμενο χρόνο προκαλώντας επίτηδες σκάνδαλο για να εκδικηθεί τον πατριό του.
Δούλεψε έπειτα για ένα μεγάλο διάστημα σε διάφορες εφημερίδες του Ρίτσμοντ, της Φιλαδέλφειας και της Νέας Υόρκης, για λόγους βιοποριστικούς, αλλά κατακτώντας παράλληλα τη φήμη του έγκυρου κριτικού. “Το Κοράκι και άλλα ποιήματα”, που κυκλοφόρησε το 1845, τον καθιέρωσε εν μια νυκτί ως συγγραφέα, χωρίς όμως να του ανακουφίσει τη φτώχεια στην οποία είχε ζήσει όλη την ως τότε ζωή του. Το 1836 παντρεύτηκε τη δεκατετράχρονη εξαδέλφη του Βιρτζίνια, που πέθανε φυματική έντεκα χρόνια αργότερα. Πέθανε το 1849, αλκοολικός και οπιομανής κυνηγώντας διαρκώς το όραμα της χαμένης Βιρτζίνια, και τάφηκε δίπλα της στη Βαλτιμόρη, όπως το επιθυμούσε. (Στοιχεία από το BiblioNet)
Ο Έντγκαρ Άλαν Πόε με το έργο του άνοιξε νέους δρόμους στην παγκόσμια λογοτεχνία. Η μοναξιά αποτελεί σημαντικό μοτίβο των διηγημάτων του, που η ζωή του, όπως είπε ο Γκόρκι, ήταν τραγική, με τη βαθύτερη έννοια της λέξης. Έχοντας ζήσει ο ίδιος μια μαρτυρική ζωή (φτώχεια, αλκοολισμός, ερωτική δυστυχία) αποτυπώνει στο λογοτεχνικό του έργο το ζόφο αυτής της ζωής, καθορισμένης από τις πολύ σκληρές συνθήκες της οικοδόμησης του καπιταλισμού στη χώρα του.
Από το βιβλίο «Ιστορίες μυστηρίου και φαντασίας» (εκδ. «ΓΝΩΣΗ») παραθέτουμε απόσπασμα του διηγήματος του Έντγκαρ Άλαν Πόε «Ο μαύρος γάτος». Επίσης το ποίημα «Το κοράκι», σε μετάφραση του ποιητή Κώστα Ουράνη.
***
Παντρεύτηκα νέος και χάρηκα σαν είδα πως η γυναίκα μου συμμεριζόταν τα αισθήματά μου για τα ζώα. Βλέποντας την αδυναμία μου γι’ αυτά, δεν έχανε καμιά ευκαιρία για ν’ αποκτήσουμε μερικά από τα πιο συμπαθητικά. Είχαμε πουλιά, χρυσόψαρα, έναν ωραίο σκύλο, κουνέλια, μια μικρή μαϊμού κι ένα γάτο.
Αυτός ο γάτος ήταν ένα πολύ μεγάλο και ωραίο ζώο, κατάμαυρος κι εξαιρετικά έξυπνος. Οταν μιλούσε για το γάτο η γυναίκα μου, που κατά βάθος ήταν αρκετά προληπτική, ανέφερε συχνά την παλιά λαϊκή ιδέα πως όλες οι μαύρες γάτες ήταν μεταμορφωμένες μάγισσες. Οχι πως το ‘λεγε στα σοβαρά – και αν κάνω λόγο γι’ αυτό το ζήτημα, είναι μόνο και μόνο γιατί έτυχε να το θυμηθώ τούτη τη στιγμή.
Ο Πλούτων – αυτό το όνομα είχε ο γάτος – ήταν ο αγαπημένος μου κι ο σύντροφός μου. Εγώ μονάχα τον τάιζα, κι όπου κι αν πήγαινα μέσα στο σπίτι, ερχόταν από πίσω μου. Και με δυσκολία τον εμπόδιζα να με ακολουθεί και στο δρόμο.
Αυτή η φιλία μας κράτησε πολλά χρόνια, και σ’ αυτό το διάστημα η ιδιοσυγκρασία μου και ο χαρακτήρας μου – μέσω του σατανά, που είναι το πιοτό – είχαν πάθει (κοκκινίζω από την ντροπή μου που το λέω) μια ριζική μεταβολή προς το χειρότερο. Μέρα με τη μέρα γινόμουν πιο ιδιότροπος, πιο ευερέθιστος, πιο αδιάφορος για τα αισθήματα των άλλων. Υπέφε­ρα κι εγώ ο ίδιος που μιλούσα στη γυναίκα μου με κακό τρόπο. Στο τέλος, χειροδικούσα κιόλα πάνω της. Φυσικά, και τα ζώα που είχαμε στο σπίτι ένιωσαν τον αντίκτυπο αυτής της μεταβολής στο χαρακτήρα μου. Οχι μόνο τα παραμελούσα, τα κακομεταχειριζόμουν κιόλα. Τον Πλούτωνα, ωστόσο, τον είχα ακόμα σε αρκετή υπόληψη κι απόφευγα να τον κακομεταχειριστώ, ενώ δεν είχα κανέναν ενδοιασμό για τα κουνέλια, για τη μαϊμού, ακόμα και για το σκύλο, όταν τυχαία ή από αγάπη βρίσκονταν στο δρόμο μου. Αλλά η αρρώστια μου χειροτέρευε – κακή αρρώστια το αλκοόλ! – και στο τέλος ακόμα και ο Πλούτων, που γερνούσε τώρα, και όπως είναι επόμενο, είχε γίνει κάπως δύσκολος – ακόμα και ο Πλούτων άρχισε να δοκιμάζει τα αποτελέσματα της αναποδιάς μου.
Μια νύχτα, που γύρισα στουπί στο μεθύσι από ένα γύρο που είχα κάνει στις ταβέρνες, μου φάνηκε πως ο γάτος με απόφευγε. Τον έπιασα με το ζόρι, εκείνος τότε τρόμαξε και με δάγκωσε ανάλαφρα στο χέρι. Δαιμονίστηκα απ’ το κακό μου. Δεν ήξερα τι έκανα, δεν ήμουν πια ο εαυτός μου. Λες και η καθαυτό ψυχή μου πέταξε και παράτησε το σώμα μου, και μια περισσότερο κι από διαβολική μοχθηρία, θρεμμένη με τζιν, διαπέρασε το κάθε μόριο του κορμιού μου. Εβγαλα από το γιλέκο μου ένα σουγιά, τον άνοιξα, άδραξα το δυστυχισμένο ζώο από το λαιμό και του ξερίζωσα το ένα μάτι. Ντρέπομαι, καίγο­μαι, ανατριχιάζω γράφοντας αυτή τη φρικαλέα πράξη.
Οταν ξανάρθα στα λογικά μου το πρωί – όταν με τον ύπνο ξεθύμανε το νυχτερινό μεθύσι μου ένιωσα ένα αίσθημα ανάμεικτο από φρίκη και τύψεις για το έγκλημα που είχα διαπράξει. Αλλά, όπως και να το πάρεις, ήταν ένα φτωχό και αμ­φίβολο αίσθημα και η ψυχή έμεινε ανέγγιχτη. Ξανάπεσα στο πιοτό, και δεν άργησα να πνίξω στο κρασί κάθε θύμηση από κείνη την πράξη.
Στο μεταξύ, ο γάτος ξαναρχόταν σιγά σιγά στα συγκαλά του. Είναι αλήθεια πως η τρύπα του χαμένου ματιού του πα­ρουσίαζε ένα φριχτό θέαμα, αλλά δε φαινόταν να υποφέρει, να πονεί. Τριγύριζε μέσα στο σπίτι όπως πάντα, αλλά, όπως είναι φυσικό, το ‘βαζε στα πόδια κατατρομαγμένος μόλις πλησίαζα. Καθώς μου είχε μείνει κάτι από την παλιά καρδιά, στην αρχή θλιβόμουν γι’ αυτή τη φανερή απέχθεια που είχε για μένα ένα πλάσμα που άλλοτε με είχε τόσο πολύ αγαπήσει. Αυτό όμως το συναίσθημα παραχώρησε γρήγορα τη θέση του στο θυμό. Και τότε, σαν τελειωτική και ανέκκλητη κατάπτωση, φώλιασε μέσα μου το πνεύμα της ΔΙΑΣΤΡΟΦΗΣ. Η φιλοσοφία δεν το λογαριάζει αυτό το πνεύμα. Και όμως είμαι τόσο βέβαιος, όσο είμαι βέβαιος πως ζω, πως η διαστροφή είναι ένα από τα αρχέ­γονα ορμέμφυτα της ανθρώπινης καρδιάς – μια από τις αδιαί­ρετες πρωταρχικές δυνάμεις, ή συναισθήσεις, που δίνουν μια κατεύθυνση στο χαρακτήρα του ανθρώπου. Ποιος δεν έπιασε τον εαυτό του, εκατό φορές, να ‘χει κάνει μια ποταπή ή ανόητη πράξη, για το μόνο λόγο πως ήξερε πως δεν έπρεπε να την κάνει; Μήπως δεν έχουμε μια αιώνια τάση, όσο κι αν είμαστε άνθρ­ωποι με κρίση, να παραβαίνουμε το Νόμο, μόνο και μόνο γιατί είναι ο νόμος;
Αυτό το πνεύμα της διαστροφής, όπως είπα, έφερε την τελειωτική μου κατάπτωση. Ηταν αυτός ο αβυσσαλέος πόθος της ψυχής να εναντιωθεί στον εαυτό της, να παραβιάσει την ί­δια της τη φύση, να κάνει το κακό για το κακό και μόνο, που μ’ έσπρωξε να συνεχίσω και να αποτελειώσω το βασάνισμα του άκακου ζώου. Ενα πρωί, με ψυχραιμία, του πέρασα μια θηλιά στο λαιμό και το κρέμασα απ’ το κλαδί ενός δέντρου – το κρέμασα, ενώ τα δάκρυα κυλούσαν ποτάμι απ’ τα μάτια μου, και με τις σκληρότερες τύψεις να με βασανίζουν, το κρέμασα, γιατί ήξερα πως μ’ είχε αγαπήσει, και γιατί ένιωθα πως δε μου είχε δώσει καμιά αιτία να του κάνω κακό. Το κρέμασα, γιατί ήξερα πως αυτό που έκανα ήταν μια αμαρτία – μια θανάσιμη αμαρτία, που μ’ αυτή θα διακινδύνευα να θέσω την ψυχή μου (αν ένα τέτοιο πράγμα είναι δυνατόν) πέρα κι από το άπειρο έλεος του Πανελεήμονος και Παντοδύναμου θεού.
Τη νύχτα της ίδιας μέρας που είχα κάνει αυτή την τόσο μεγάλη απονιά, με ξύπνησαν φωνές: «Πυρκαγιά, πυρκαγιά!» Οι κουρτίνες του κρεβατιού μου καίγονταν. Ολόκληρο το σπίτι λαμπάδιαζε. Με μεγάλη δυσκολία η γυναίκα μου, μια υπηρέτρια κι εγώ μπορέσαμε να γλιτώσουμε. Η καταστροφή ήταν ολοκληρωτική. Ολα τα επίγεια αγαθά μου είχαν χαθεί, κι από δω και μπρος το μόνο μου καταφύγιο ήταν η απελπισία.(…) Δημοσιεύτηκε στον Ριζοσπάστη (27/6/2010)
Το Κοράκι
Κάποια φορά, μεσάνυχτα, ενώ εμελετούσα
κατάκοπος κι αδύναμος ένα παλιό βιβλίο
μιας επιστήμης άγνωστης, άκουσα ένα κρότο
σα να χτυπούσε σιγανά κανείς στη ξώπορτά μου.
“Κανένας ξένος”, σκέφτηκα “οπού χτυπά τη πόρτα,
 τούτο θα είναι μοναχά και όχι τίποτ’ άλλο”.
Θυμάμαι ήταν στον ψυχρό και παγερό Δεκέμβρη
και κάθε λάμψη της φωτιάς σα φάντασμα φαινόταν.
Ποθούσα το ξημέρωμα, μάταια προσπαθούσα
να δώσει με παρηγορία στη λύπη το βιβλίο,
για τη γλυκιά Ελεονόρα μου, την όμορφη τη κόρη
όπως οι αγγέλοι τη καλούν, ενώ εδώ δεν έχει
για πάντα ούτε όνομα.
Και τ’ αλαφρό μουρμουρητό που κάναν οι κουρτίνες
με άγγιζε, με γέμιζε με τρόμους φανταχτούς,
και για να πάψει τ’ άγριο το χτύπημα η καρδιά μου
σηκώθηκα φωνάζοντας: “Θα είναι κάποιος ξένος
όπου ζητά να κοιμηθεί έδω στη κάμαρά μου
αυτό θα είναι μοναχά και περισσότερο όχι”.
Τώρα μου φάνηκε η ψυχή πιο δυνατή για τούτο,
“Κύριε” είπα, “ή Κυρά, ζητώ να συγχωρείστε,
γιατί εγώ ενύσταζα κι ο κρότος ήταν λίγος,
ήσυχος, που δεν άκουσα εάν χτυπά η πόρτα”
κι άνοιξα στους αγέρηδες ορθάνοιχτη τη πόρτα
σκοτάδι ήταν γύρω μου και όχι τίποτ’ άλλο.
Μες στο σκοτάδι στάθηκα ώρα πολλή μονάχος,
γεμάτος τρόμους κι όνειρα που πρώτη φορά τότε
η λυπημένη μου ψυχή στα βάθη της επήρε,
μα η σιγή ήταν άσωστη και το σκοτάδι μαύρο
κι “Ελεονόρα” μοναχά ακούγονταν η ηχώ
από τη λέξη που ‘βγαινε απ’ τα ανοιχτά μου χείλη.
Αυτό μονάχα ήτανε και όχι τίποτ’ άλλο.
Γυρίζοντας στη κάμαρα με μια καρδιά όλο φλόγα,
άκουσα πάλι να χτυπούν πιο δυνατά από πρώτα.
“Σίγουρα κάποιος θα χτυπά από το παραθύρι,
ας πάω να δω κι ας λύσω πια ετούτο το μυστήριο,
ας ησυχάσει η μαύρη μου καρδιά
και θα το λύσω θα είναι οι αγέρηδες και όχι τίποτ’ άλλο.
‘Ανοιξα το παράθυρο κι ένα κοράκι μαύρο
με σχήμα μεγαλόπρεπο στη κάμαρα μου μπήκε
και χωρίς διόλου να σταθεί ή ν’ αμφιβάλλει λίγο,
επήγε και εκάθισε στη πέτρινη Παλλάδα
απάνω από τη πόρτα μου, γιομάτο σοβαρότη.
Κουνήθηκεν, εκάθισε και όχι τίποτ’ άλλο.
Το εβενόχρωμο πουλί που σοβαρό καθόταν
τη λυπημένη μου ψυχή έκανε να γελάσει.
“Χωρίς λοφίο”, ρώτησα, “κι αν είν’ η κεφαλή σου
δεν είσαι κάνας άνανδρος, αρχαϊκό κοράκι,
που κατοικείς στις πένθιμες ακρογιαλιές της Νύχτας;
Στ’ όνομα της Πλουτωνικής της Νύχτας, τ’ όνομά σου!
Και το κοράκι απάντησε: “Ποτέ από ‘δω και πια”.
Ξεπλάγηκα σαν άκουσα το άχαρο πουλί
ν’ ακούει τόσον εύκολα τα όσα το ρωτούσα
αν κι η μικρή απάντηση που μου ‘δωσε δεν ήταν
καθόλου ικανοποιητική στα όσα του πρωτόπα,
γιατί ποτέ δεν έτυχε να δεις μες στη ζωή σου
ένα πουλί να κάθεται σε προτομή γλυμμένη
απάνω από τη πόρτα σου να λέει:
“Ποτέ πια”.
Μα το Κοράκι από κει που ήταν καθισμένο
δεν είπε άλλη λέξη πια σα να ‘ταν η ψυχή του
από τις λέξεις: “Ποτέ πια”, γεμάτη από καιρό.
Ακίνητο καθότανε, χωρίς ένα φτερό του
να κινηθεί σαν άρχιζα να ψιθυρίζω αυτά:
“Τόσοι μου φίλοι φύγανε ως και αυτές οι Ελπίδες
κι όταν θε να ‘ρθει το πρωΐ κι εσύ θε να μου φύγεις”.
 Μα το πουλί απάντησε: “Ποτέ από δω και πια”.
Ετρόμαξα στη γρήγορη απάντηση που μου ‘πε
πάντα εκεί ακίνητο στη προτομήν απάνω.
“Σίγουρα” σκέφτηκα, “αυτό που λέει και ξαναλέει
θα είναι ό,τι έμαθε από τον κύριό του
που αμείλικτη η καταστροφή θα του κοψ’ το τραγούδι
που θα ‘λεγεν ολημερίς και του ‘καμε να λέει
λυπητερά το “Ποτέ πια” για τη χαμένη ελπίδα”.
Μα η θέα του ξωτικού πουλιού μ’ έφερε γέλιο
κι αρπάζοντας το κάθισμα εκάθισα μπροστά του
και βυθισμένος σ’ όνειρα προσπάθησα να έβρω
τι λέει με τη φράση αυτή, το μαύρο το Κοράκι,
το άχαρο, τ’ απαίσιο, ο τρόμος των ανθρώπων,
σαν έλεγε τις θλιβερές τις λέξεις:
“Ποτέ Πια!”.
Κι έτσι ακίνητος βαθιά σε μαύρες σκέψεις μπήκα
χωρίς μια λέξη μοναχά να πω εις το Κοράκι
που τα όλο φλόγα μάτια του μες στη καρδιά με καίγαν.
Έτσι σκεφτόμουν έχοντας στο βελουδένιο μέρος
του παλαιού καθίσματος γερμένο το κεφάλι,
στο μέρος που το χάϊδευαν η λάμψη της καντήλας,
εκεί όπου η αγάπη μου δε θ’ ακουμπήσει
πια!
Τότε ο αγέρας φάνηκε σα να ‘ταν μυρωμένος
από ‘να θυμιατήριο αόρατο που αγγέλοι
και Σεραφείμ το κούναγαν και τ’ αλαφρά τους πόδια
ακούγονταν στο μαλακό χαλί της κάμαράς μου.
“Ναυαγισμένε” φώναξα, “αναβολή σου στέλνει
με τους αγγέλους, ο Θεός και μαύρη λησμοσύνη
για τη χαμένη αγάπη σου την όμορφη Λεονόρα.
Πιες απ’ το μαύρο το πιοτό της Λήθης και λησμόνα
εκείνην όπου χάθηκε”. Και το Κοράκι είπε:
“Ποτέ από δω και πια!”.
Είπα: “Προφήτη των κακών, είτε πουλί είτε δαίμων
είτε του μαύρου πειρασμού αποσταλμένε συ
είτε στης άγριας θύελλας το μάνιασμα χαμένε,
αλλ’ άφοβε, στον κόσμο αυτόπου κατοικεί ο Τρόμος,
πες μου με ειλικρίνεια, υπάρχει δω στον κόσμο
της λύπης κανά βάλσαμο που δίνει η Ιουδαία;
Πες μου!”, μα κείνο απάντησε:
“Ποτέ από δω και πια!”.
“Προφήτη”, είπα, “δαίμονα, της Συφοράς πουλί,
Προφήτης όμως πάντοτε, στον Ουρανό σ’ ορκίζω,
που απλώνεται από πάνω μας παρηγορήτρα αψίδα,
εις του Θεού το όνομα που οι δυο μας τον λατρεύουν,
πες μου αν στον Παράδεισο θε ν’ αγκαλιάσω κείνη,
εκείνη που οι άγγελοι τη λεν Ελεονόρα”;
Και το κοράκι απάντησε:
 “Ποτέ από δω και πια!”.
“Ας γίν’ η μαύρη φράση σου το σύνθημα να φύγεις”,
εφώναξα αγριωπός πηδώντας κει μπροστά του.
“Πήγαινε πάλι να χαθείς στην άγρια καταιγίδα
ή γύρνα στις ακρογιαλιές της Πλουτωνείου Νύχτας
ούτ’ ένα μαύρο σου φτερό δε θέλω δω ν’ αφήσεις
ενθύμηση της φράσης σου της ψεύτικης και πλάνας
βγάλ’ απ’ τη δόλια μου καρδιά το ράμφος που ‘χεις μπήξει
και σύρε τη φανταστική μορφή σου στα σκοτάδια!”
Και το Κοράκι απάντησε:
 “Ποτέ από δω και πια!”.
Και το Κοράκι ακίνητο στη προτομή όλο μένει,
στης Αθηνάς τη προτομή απάνω από τη πόρτα
και τ’ αγριωπά τα μάτια του σα του Διαβόλου μοιάζουν
όταν μονάχος σκέφτεται. Και το θαμπό λυχνάρι
ρίχνει σκια στο πάτωμα σαν πέφτει στο Κοράκι.
Και η ψυχή μου ανήμπορη δε θα μπορέσει πια
να βγει απ’ τον αμφίβολο τον κύκλο της Σκιάς
που φαίνεται στο πάτωμα.
Ποτέ από δω και πια!   

“Βρες τις διαφορές” – Ένα απλό τεστ παρατηρητικότητας, για να δεις αν είσαι Συριζοτρόλ-Πασόκος

Μπορείτε να αναγνωρίσετε τις διαφορές μεταξύ των δύο πρωτοσέλιδων;
Βλέπετε πχ πως το πρώτο αντιμετωπίζει με ενθουσιασμό το πρώτο εθνικιστικό συλλαλητήριο για τη Μακεδονία το 92′ -τότε που ήταν όλοι παρόντες, πλην Λακεδαιμονίων; Κι ότι βαφτίζει “παλμό” και “ωριμότητα” τον εθνικιστικό παροξυσμό των ημερών ενάντια στα… “σκοπιανά σκυλιά”, για να τον ξεπλύνει;
Βλέπετε στο δεύτερο μισό της εικόνα κάποιο κάλεσμα σε συλλαλητήριο ή κάποιον εθνικιστικό τόνο; Καταλαβαίνετε πως η απάντηση είναι ένα σαφές και κατηγορηματικό “ΟΧΙ” σαν κι αυτό στο πρωτοσέλιδο του Ριζοσπάστη, του… “οργάνου των Λακεδαιμόνιων”, που ήταν πάντα εναντίον στο βούρκο του εθνικισμού;
Αν δεν καταλαβαίνετε τις προφανείς απαντήσεις στα παραπάνω ρητορικά ερωτήματα, πιθανότατα είστε μια ανίατη περίπτωση Πασόκου – συριζοτρόλ και συνίσταται η ανάγνωση της απάντησης του 902 στις συριζοτρολιές για το υποτιθέμενο κάλεσμα του ΚΚΕ στο συλλαλητήριο της Κυριακής για τη Μακεδονία.
Ο κατήφορος του ψέματος δεν έχει πάτο. Να ξεκαθαρίσουμε τα εξής:
1) Το ΚΚΕ ποτέ δεν έχει συμμετάσχει σε εθνικιστικά συλλαλητήρια! Αντιθέτως, ο πρόγονος του ΣΥΡΙΖΑ, ο “Συνασπισμός” συμμετείχε χέρι-χέρι με εθνικιστές, ακροδεξιούς και φασίστες, το 1992, στα αντίστοιχα συλλαλητήρια, που δονούνταν από τις ιαχές “Φωτιά – φωτιά στα σκοπιανά σκυλιά”. Μάλιστα στελέχη του τότε Συνασπισμού δήλωναν ότι στα εθνικιστικά συλλαλητήρια συμμετείχαν «όλοι πλην Λακεδαιμονίων» αναφερόμενοι στη μη συμμετοχή του ΚΚΕ. Αν ψάχνουν για συμμετέχοντες στα εθνικιστικά συλλαλητήρια να τους θυμίσουμε ότι τέτοιους είχαν στα διπλανά τους γραφεία στα υπουργεία μέχρι πριν λίγες μέρες.
2) Το ΚΚΕ είναι ενάντια στη Συμφωνία των Πρεσπών γιατί είναι συνώνυμη με την ένταξη της γειτονικής χώρας στον δολοφονικό οργανισμό του ΝΑΤΟ (βλ. άρθρο 2). Δεν είναι τυχαίο ότι η “προοδευτική συμμαχία” των Τραμπ, Μέρκελ, Νετανιάχου, Μπους, Μαραντζίδη, Παπακώστα κ.λπ. πίνουν νερό στο όνομα της κυβέρνησης Τσίπρα, που κουνάει με σθένος τη σημαία του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, μετατρέποντας τη χώρα μας σε “μαγνήτη” πολεμικών επιθέσεων.
3) Μετά την επίσημη παραδοχή του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών ότι θα “αξιοποιηθούν” ΜΚΟ και ΜΜΕ για να μειωθεί ο “αντιαμερικανισμός” και ο “αντιΝΑΤΟισμός”, μάλλον τα πληρωμένα τρολς του ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβαν ήδη δράση…
Υ.Γ. Όσοι απειλούν βουλευτές με μηνύματα και όσοι διαδίδουν ψέματα περί δήθεν συμμετοχής του ΚΚΕ σε εθνικιστικά συλλαλητήρια είναι στην ίδια μεριά: Γκοτζαμάνηδες μηνυμάτων τους είπε η υπουργός της καταστολής, Ο. Γεροβασίλη…

Αριστούχος μέχρι θανάτου – Νεκρό προσφυγόπουλο έραψε το σχολικό του έλεγχο στα ρούχα του

Ήταν μόνο 14 χρονών όταν έχασε τη ζωή του στα νερά της Μεσογείου, ένας από τους χιλιάδες πρόσφυγες που πνίγονται κάθε χρόνο στην προσπάθειά τους να φτάσουν στην Ευρώπη για μια καλύτερη ζωή. Ο έφηβος από το Μάλι είχε μεγάλα όνειρα, όνειρα που κουβαλούσε κυριολεκτικά πάνω του. Ένας σχολικός έλεγχος, ραμμένος με προσοχή μέσα στα ρούχα του, που αποδείκνυε τις άριστες επιδόσεις του στα μαθήματα.
Ο θάνατός του ήλθε τον Απρίλη του 2015, το τραγικό εύρημα αποκαλύφθηκε όμως μόλις πριν λίγες μέρες, στη διάρκεια της ταυτοποίησης των περίπου 1000 θυμάτων εκείνου του ναυαγίου. Στην προσπάθεια αυτή συμμετέχει και η ιατροδικαστής Κριστίνα Κατάνεο, η οποία, μαζί με τους συνεργάτες της σε εργαστήριο ανθρωπολογίας του Μιλάνου, έχει κατορθώσει να αναγνωρίσει ως τώρα 528 πτώματα.
Στη διάρκεια της αυτοψίας η Κατάνεο, αφότου αρχικά διαπίστωσε από την οστική ηλικία του θύματος πως επρόκειτο για έφηβο, στη συνέχεια εντόπισε μέσα στο γιλέκο – μπουφάν του ένα τευχίδιο, στο οποίο αναγράφονταν οι άριστοι βαθμοί του μαθητή στο σχολείο. Δεν είναι η πρώτη φορά που η Κατάνεο βρίσκει ραμμένα αντικείμενα πάνω στα ρούχα των προσφύγων, που προσπαθούν να τα προφυλάξουν από κλοπή, τυχαία απώλεια ή οικειοποίησή τους από τους εμπόρους: Χρήματα, σακουλάκια με χώμα από την πατρίδα τους, κάρτες μέλους βιβλιοθήκης και δελτία δωρητή αίματος είναι κάποια από αυτά που έχει δει η ιατροδικαστής στη διάρκεια των αυτοψιών τους. Εν προκειμένω, ο νεαρός πρόσφυγας, που διέσχισε 4000 χλμ για να φτάσει στη Λιβύη, όπου μπήκε σε μια βάρκα με προορισμό την Ιταλία, ήθελε να αποδείξει πως ήταν καλός μαθητής και πως είχε έρθει να συνεχίσει τη φοίτησή του σε κάποιο σχολείο στη χώρα προορισμού του. Κι αυτό είναι ίσως το πιο τραγικό από όλα, ότι ο μικρός ήξερε πως έπρεπε να αποδείξει πως είναι “άξιος” και “άριστος” για να γίνει αποδεκτός στην Ευρώπη, κι ας μην είχε να του προσφέρει τελικά τίποτε παρά την μετά θάνατον ταυτοποίηση του άψυχου κορμιού του κι ένα σκίτσο, που εμπνεύστηκε ο σκιτσογράφος Makkox:

Με πληροφορίες από Corriere della sera

Ο Λέων Γ’ ο Ίσαυρος ζει – Η “Εικονοκλαστική σέχτα” και η περδόμενη μαγκιά του ατομικισμού

Αν νομίζατε ότι το κοντέρ του ντεμέκ αντιεξουσιαστικού κυνισμού είχε τερματίσει στους Μαυροπράσινους Μηδενιστές, που εξέφρασαν την πλήρη αδιαφορία τους για τον τραυματισμό ανθρώπου από τη βόμβα σε κρεοπωλείο ως εκδίκηση για τα “μη ανθρώπινα συντρόφια” τους, πρέπει να το ξανασκεφτείτε. Το επίπεδο καψίματος κυμαίνεται σε ακόμα πιο υψηλά για την εποχή επίπεδα, μετά την ανάληψη ευθύνης για το χτύπημα στο ναό του Αγίου Διονυσίου στις 27 Δεκέμβρη, από την “Εικονοκλαστική σέχτα”, που υπογράφει επίσης ως “Ατομιστές που τείνουν στο Άγριο”. Δεν προκαλεί λοιπόν εντύπωση που και το κείμενό τους αποτελεί ιστορία για αγρίους. Το μείγμα βερμπαλισμού, κομπορρημοσύνης και κατά φαντασίαν αντικονφορμισμού ίσως δε θα άξιζε και τόσης προσοχής, καθώς μοιάζει γραμμένο από εφήβους με έντονα προβλήματα κοινωνικοποίησης που χρήζουν στήριξης. Το γεγονός όμως πως αφενός το χτύπημά τους είχε τραυματίες, αφετέρου οι ίδιοι, είτε σοβαρολογούν, είτε όχι, δηλώνουν πως είχαν ανθρωποκτόνο πρόθεση και πως θα επιχειρήσουν ανάλογες, πιο αποτελεσματικές επιθέσεις στο μέλλον, καθιστά το θέμα πιο σοβαρό.
Δηλώνοντας πως θέλουν να τιμωρήσουν όχι μόνο την εκκλησία, αλλά και όλη την κοινωνία, χωρίς να διακρίνουν σε “αθώους και ενόχους”, αυτοαναγορεύονται σε δικαστές των πάντων και κολακεύουν το ναρκισσισμό τους, αναλογιζόμενοι ικανοποιημένοι τις αντιδράσεις όσων διαβάσουν το εσκεμμένα προκλητικό κείμενό τους. Ατενσιοχορισμός, το ανώτατο στάδιο του μηδενισμού. Η μόνη διαφορά των εν λόγω τύπων από τη σταρλετίτσα που το παίζει “ινφλουένσερ” στο ίνσταγκραμ είναι ότι η πρώτη βάζει στόχο μόνο το εγκεφαλικά μας κύτταρα, ενώ εκείνοι τα θέλουν όλα.
Ο μηδενισμός δεν είναι βέβαια κάτι καινούριο στην ιστορία της ατομικής τρομοκρατίας, η εξάπλωσή του όμως δεν μπορεί παρά να συνδεθεί με την αποθέωση του εγώ στον όψιμο καπιταλισμό, τη διαμόρφωση υπετροφικών εαυτούληδων που θρέφονται μόνο από την προσοχή με κάθε μέσο, και την αίσθηση “ανωτερότητας” σε σχέση με τους υπόλοιπους. Εν προκειμένω της “ανωτερότητας” πως είσαι “διαφορετικός”, “γαμάτος”, όχι σαν τα “θρησκευόμενα πρόβατα” ή τους “σκλάβους του τεχνοβιομηχανικού πολιτισμού”, η ζωή των οποίων δεν έχει καμία ιδιαίτερη αξία. Ακόμα και οι υπόλοιποι μηδενιστές απορρίπτονται ως πολύ λάιτ, αφού τους σοκάρει ο τραυματισμός πολιτών. Όχι σαν τους εικονοκλάστες, που είναι σκληροί καρεόληδες.
Το “τέλος των ιδεολογιών” που ευαγγελίζονται οι αστοί δημοσιολόγοι εδώ και δεκαετίες έχει και τέτοια αποπαίδια. Για “αριστερή προπαγάνδα” μιλούν  οι “ατομικιστές” σχετικά με τα περί χειραγώγησης του λαού. Όλοι είναι ένοχοι μέχρι αποδείξεως του εναντίου μας λένε ουσιαστικά, ό,τι δηλαδή εφαρμόζουν και οι κυρίαρχοι του πλανήτη με πρόσχημα την καταπολέμηση της τρομοκρατίας.
Η έκρηξη της αυτάρεσκης καταστροφικότητας πιθανότατα δεν έχει τελειώσει εδώ, αν όμως όλοι αυτοί οι εγωκεντρικοί “εκδικητές της άγριας φύσης” θεωρούν πως στ’ αλήθεια υπάρχει κανείς που τους τρέμει, έχουμε να τους απαντήσουμε πως θα μας εικονοκλάσουν τα μέζεα, τις ωοθήκες και ό,τι άλλο.

Ξεπέρασε ο καπιταλισμός την κρίση;



Τα επιφαινόμενα ξεγελούν. Η ανάπτυξη που παρουσιάζουν οι διεθνείς και ντόπιοι αναλυτές στηρίζεται σε πήλινα πόδια, σε αύξηση δλδ του δημόσιου και ιδιωτικού χρέους που κάποια μέρα θα πνίξει, και πάλι, κάθε ανάπτυξη. Όπως έγινε και με την κρίση του 1929, όταν τα χρέη γιγαντώθηκαν, το κεφάλαιο υπερσυσσωρεύθηκε  σε τίτλους χωρίς αντανάκλαση πραγματικού πλούτου και μόνη λύση ήταν ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος για την εξαθλίωση των λαών, την απαξίωση των αντιπάλων ιμπεριαλιστικών κεφαλαίων, που όλα ήταν κλεμμένη εργασία από τους εργαζόμενους, και την καταστροφή οικονομιών. Τα στενά όρια του καπιταλισμού δεν άφηναν τον κόσμο να φύγει προς το μέλλον και σε μια ανάπτυξη χωρίς κρίσεις και χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Τα στοιχεία δείχνουν ότι, το δεύτερο τρίμηνο του 2018 το παγκόσμιο χρέος εκτινάχθηκε σε νέα υψηλά επίπεδα των 260 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, ενώ ως ποσοστό του ΑΕΠ έφθασε στο 320%! Επί του συνόλου, το 61% αφορά ιδιωτικό χρέος και μόνον το 23% αφορά το τόσο ενοχοποιημένο δημόσιο χρέος. Στις ΗΠΑ αναλογεί το 30% του συνολικού δημόσιου χρέους όλων των χωρών. Ακολουθούν η Ιαπωνία και η Κίνα...
Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα eea.gr.


Κόσμος: Χρέος και ανάπτυξη. Τι θα επικρατήσει;


Εδώ και καιρό διαβάζουμε σε διάφορες αναλύσεις, ότι ο κόσμος έχει ξεπεράσει την κρίση και βαδίζει στο δρόμο μιας νέας ανάπτυξης. Ωστόσο, σοβαροί παρατηρητές επισημαίνουν ότι η ανάπτυξη αυτή δεν σημαίνει ότι ξεπεράστηκε η κρίση και κυρίως δεν γίνεται πάνω σε ένα υγιές οικονομικό υπόβαθρο το οποίο υποτίθεται θα έφερνε η κρίση.


Το χρέος το 2018


Τα πρόσφατα στοιχεία (Εφημερίδα Καθημερινή, 30/11/2018), δείχνουν ότι, το δεύτερο τρίμηνο του 2018 το παγκόσμιο χρέος εκτινάχθηκε σε νέα υψηλά επίπεδα των 260 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, ενώ ως ποσοστό του ΑΕΠ έφθασε στο 320%! Επί του συνόλου, το 61% αφορά ιδιωτικό χρέος και μόνον το 23% αφορά το τόσο ενοχοποιημένο δημόσιο χρέος. Στις ΗΠΑ αναλογεί το 30% του συνολικού δημόσιου χρέους όλων των χωρών. Ακολουθούν η Ιαπωνία και η Κίνα και μετά, με αρκετή απόσταση, έπονται οι μεγαλύτερες οικονομίες της Ευρωζώνης. Ιστορικά μιλώντας, το χρέος μιας χώρας, τόσο εκείνο του δημόσιου τομέα όσο και του ιδιωτικού, τείνει να συμβαδίζει με την επέκταση της οικονομίας, εξαιρουμένης της περιπτώσεως των αιφνίδιων πτωχεύσεων.


Συγκρίσεις. Αύξηση του χρέους ταχύτερα από την αύξηση του ΑΕΠ.


Επιλέξαμε να συγκρίνουμε έναν σημαντικό δείκτη, αυτόν του δημόσιου χρέους για να διαπιστώσουμε κατά πόσο αυτός αυξήθηκε από την 1η χρονιά της κρίσης το 2009 μέχρι το 2017. Θα σημειώσουμε ότι παράλληλα με την ανάπτυξη του χρέους αναπτύχθηκε και το παγκόσμιο ΑΕΠ. Η ταχεία ανάπτυξη του ΑΕΠ μπορεί να κάνει το χρέος βιώσιμο. Ωστόσο το χρέος αυξάνει ταχύτερα από το χρέος! Έτσι, ενώ το χρέος φαντάζει βιώσιμο, μόλις η διαταραχθεί η ομαλή εξέλιξή του, το χρέος ξαφνικά γίνεται μη βιώσιμο και πνίγει τη χώρα. Με αυτή την έννοια κι επειδή η ανάπτυξη έχει όρια, η αύξηση του χρέους παραμένει πάντα ο υπ αριθμόν ένα κίνδυνος για την παγκόσμια οικονομία.


Επιλέξαμε να συγκινούμε τα στοιχεία που δίνει ο ECONOMIST μέσα από την ιστοσελίδα του, παρότι δεν είναι πλήρως ενήμερα από τα κράτη. Ωστόσο, είναι σχετικά αξιόπιστα και από αυτά που μπορούν να συγκριθούν.

Όπως βλέπουμε, το παγκόσμιο χρέος, από το 2009 μέχρι τέλους του 2017, αυξήθηκε κατά 81,16%.


Στον παρακάτω πίνακα παρατηρούμε ότι το χρέος των κυριοτέρων κρατών του κόσμου αυξήθηκε και σε απόλυτα ποσά και ποσοστά και σε σχέση με το ΑΕΠ. Η αύξηση των μεγεθών και του ποσοστού  χρέους σε σχέση με το ΑΕΠ, παρουσιάζεται στην τελευταία στήλη του  πίνακα. Τα στοιχεία γίνονται ορισμένες φορές εντελώς ανησυχητικά για ορισμένες οικονομίες. Σε παγκόσμιο επίπεδο το δημόσιο χρέος αυξήθηκε κατά 81,16%. Στις ΗΠΑ το χρέος αυξήθηκε σε απόλυτο ποσό από το 2009 στο 2017 κατά 195% και του ποσοστού ως προς το ΑΕΠ κατά 142%, στη Γερμανία τα αντίστοιχα ποσοστά ήταν  58,88% και 29,35%, στη Γαλλία 39,53% και 53,84%, στο Ηνωμένο Βασίλειο 162,30% και 94,24% στην Κίνα 204,80% και 19,60% στη Ρωσία 193,47% και 46,96%, στην Ιαπωνία 23,22% και 55,96% αντίστοιχα.


Στην Ελλάδα είχαμε μείωση του χρέους κατά 3,92% ενώ ως προς το ΑΕΠ το ποσοστό αυξήθηκε κατά 20,45%, λόγω μείωσης του όγκου του. Όμως σε χώρες που υποτίθεται ότι βγήκαν από τα μνημόνια, τα στοιχεία δεν είναι ενθαρρυντικά. Η Πορτογαλία είχε αύξηση του χρέους κατά 75,58% και του ποσοστού ως προς το ΑΕΠ κατά 36,56%, η Ιρλανδία είχε αυξήσεις κατά 47,32% και 242,82% αντίστοιχα και η Κύπρος κατά 79,66% και 119,04%.


Η ταχύτερη αύξηση του χρέους, ως προς το ΑΕΠ, αποτελεί μια βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλια της ανάπτυξης που δεν αποκλείεται να εκραγεί ξαφνικά.


Αν συνυπολογίσουμε ότι παράλληλη πορεία έχει και το ιδιωτικό χρέος, το οποίο κινείται παγκοσμίως στα 200 τρισεκατομμύρια(!), τότε η ανησυχία γίνεται πιο έντονη.
Δημόσιο Χρέος σε επιλεγμένες οικονομίες του πλανήτη
2009 $
2017 $
Διαφορά
2009-2017
Παγκόσμιο δημόσιο χρέος
33.400.000.000.000
60.510.000.000.000
 81,16%
ΗΠΑ
Δημόσιο χρέος
Δημόσιο χρέος ατομικό
Πληθυσμός
Δημόσιο χρέος % ΑΕΠ
$5,893,758,630,137
$19,352.77
304,535,342
41.2%
$17,441,083,606,557
$54,448.38
324,409,289
100.0%
195,96%
142,71%
Καναδάς
Δημόσιο χρέος
Δημόσιο χρέος ατομικό
Πληθυσμός
Δημόσιο χρέος % ΑΕΠ
$945,702,191,781
$28,340.23
33,320,821
71.7%
$1,806,607,103,825
$50,482.54
36,034,426
84.4%
90,96%
17,7%
Γερμανία
Δημόσιο χρέος
Δημόσιο χρέος ατομικό
Πληθυσμός
Δημόσιο χρέος % ΑΕΠ
$2,310,352,602,740
$28,178.60
81,989,589
67.1%
$2,791,865,027,322
$34,188.61
81,821,311
86.8%
58,88%
29,35%
Γαλλία
Δημόσιο χρέος
Δημόσιο χρέος ατομικό
Πληθυσμός
Δημόσιο χρέος % ΑΕΠ
$1,851,276,712,329
$29,715.49
62,315,616
68.9%
$2,581,349,180,328
$39,790.22
64,853,551
106.0%
39,53%
53,84%
Ηνωμένο Βασίλειο
Δημόσιο χρέος
Δημόσιο χρέος ατομικό
Πληθυσμός
Δημόσιο χρέος % ΑΕΠ
$1,170,889,041,096
$19,062.04
61,420,821
55.6%
$3,069,488,524,590
$47,750.60
64,636,612
108.0%
162,30%
94,24
Ιταλία
Δημόσιο χρέος
Δημόσιο χρέος ατομικό
Πληθυσμός
Δημόσιο χρέος % ΑΕΠ
$2,326,232,602,740
$38,825.88
59,920,821
106.1%
$2,276,657,923,497
$36,885.87
61,849,180
123.3%
-2,14%
+16,,21%
Ισπανία
Δημόσιο χρέος
Δημόσιο χρέος ατομικό
Πληθυσμός
Δημόσιο χρέος % ΑΕΠ
$617,183,835,616
$13,550.61
45,515,616
40.8%
$1,168,500,546,448
$24,879.96
46,987,431
96.8%
89,30%
42,15%
Πορτογαλία
Δημόσιο χρέος
Δημόσιο χρέος ατομικό
Πληθυσμός
Δημόσιο χρέος % ΑΕΠ
$172,914,794,521
$16,273.75
10,600,000
72.2%
$302,397,814,208
$28,276.33
10,902,185
170.8%
75,58%
36,56%
Ιρλανδία
Δημόσιο χρέος
Δημόσιο χρέος ατομικό
Πληθυσμός
Δημόσιο χρέος % ΑΕΠ
$112,840,547,945
$26,150.91
4,300,000
45.3%
$277,402,732,240
$62,992.64
4,442,622
155.3%
47,32%
242,82%
Βραζιλία
Δημόσιο χρέος
Δημόσιο χρέος ατομικό
Πληθυσμός
Δημόσιο χρέος % ΑΕΠ
$765,123,287,671
$4,098.89
186,609,315
57.6%
$1,985,137,158,470
$9,952.48
202,383,060
55.2%
159,47%
-4,1%
Κίνα
Δημόσιο χρέος
Δημόσιο χρέος ατομικό
Πληθυσμός
Δημόσιο χρέος % ΑΕΠ
$707,037,808,219
$545.21
1,297,416,438
15.3%
$2,155,991,803,279
$1,597.43
1,361,349,726
18.3%
204,80%
19,60%
Ιαπωνία
Δημόσιο χρέος
Δημόσιο χρέος ατομικό
Πληθυσμός
Δημόσιο χρέος % ΑΕΠ
$9,628,554,520,548
$75,650.24
127,289,589
175.1%
$11,864,505,464,481
$95,382.17
124,482,513
273.1%
23,22%
55,96%
Ινδία
Δημόσιο χρέος
Δημόσιο χρέος ατομικό
Πληθυσμός
Δημόσιο χρέος % ΑΕΠ
$657,267,945,205
$572.06
1,148,936,986
56.0%
$1,749,983,060,109
$1,396.21
1,292,786,885
55.6%
166,21%
-0,71%
Ρωσία
Δημόσιο χρέος
Δημόσιο χρέος ατομικό
Πληθυσμός
Δημόσιο χρέος % ΑΕΠ
$92,396,438,356
$651.57
141,805,205
6.6%
$270,940,983,607
$1,923.13
140,156,721
7.9%
193,47%
46,96%
Κύπρος
Δημόσιο χρέος
Δημόσιο χρέος ατομικό
Πληθυσμός
Δημόσιο χρέος % ΑΕΠ
$11,824,931,507
$14,804.72
800,000
49.4%
$21,248,087,432
$24,811.87
722,360
108.2%
79,66%
119,04%
Ελλάδα σε εκ. €
Δημόσιο χρέος
Δημόσιο χρέος % ΑΕΠ
330.372 (έτος 2010)*
146,2%
317.414
176,1%
-3,92%
+20,45%
*Τα στοιχεία για την Ελλάδα είναι από τον οργανισμό Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους 
https://www.eea.gr/arthra-eea/kosmos-chreos-ke-anaptixi-ti-tha-epikratisi/

TOP READ