10 Ιουν 2019

Μάρκο Ρίτσο – “Είμαστε μοντέρνοι χωρίς να απαρνούμαστε τα συνθήματα και την ανάλυσή μας”

Μια από τις εκπλήξεις των ιταλικών ευρωεκλογών, που γενικά στιγματίστηκαν από τα μεγάλα ποσοστά της ακροδεξιάς Λέγκας, αλλά και τη σημαντική εκλογική επίδοση των νοσταλγών του Μουσολίνι “Αδερφών της Ιταλίας”, ήταν η επίδοση του Κομμουνιστικού Κόμματος, υπό την ηγεσία του Μάρκο Ρίτσο, που, προσεγγίζοντας το 1%, κατόρθωσε να τριπλασιάσει το ποσοστό και να διπλασιάσει τις ψήφους του σε σχέση με την περσινή αναμέτρηση των βουλευτικών εκλογών. Το γεγονός αυτό έχει προσελκύσει το ενδιαφέρον των ΜΜΕ, με αποτέλεσμα την πύκνωση των συνεντεύξεων και εμφανίσεων του γενικού γραμματέα του κόμματος. Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις είναι αυτή που παραχώρησε στην ιστοσελίδα “Termometro politico”, όπου προχώρησε σε αποτίμηση του αποτελέσματος της ευρωκάλπης, μίλησε για τις παθογένειες και τα αίτια απίσχνανσης της αριστεράς στη γειτονική χώρα, απαντώντας παράλληλα και στις γνώριμες και στους Έλληνες κομμουνιστές κατηγορίες για “ταύτιση με την ακροδεξιά” σε θέματα γεωστρατηγικής, “οπισθοδρόμηση” κοκ.
Ποια είναι η πρώτη σας αντίδραση στα αποτελέσματα αυτών των ευρωεκλογών;
Τίποτα ιδιαίτερο, Πρόκειται για αποτελέσματα που ευθυγραμμίζονται με τις προβλέψεις μας, εν πολλοίς αναμενόμενα σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Έχουμε συναίσθηση πως εργαζόμαστε σε ένα πλαίσιο μη ευνοϊκό που προέρχεται από την ιστορική ήττα του κομμουνιστικού κινήματος και της εργατικής τάξης, από την ανικανότητα της αριστεράς να αντιδράσει στην κρίση και να γίνει προωθητικός παράγοντας αλλαγής. Σίγουρα προκαλεί εντύπωση να βλέπεις τη Λέγκα πάνω από 30%.
Τι υποδηλώνουν τα αποτελέσματα αυτά από εθνική σκοπιά; Πώς αλλάζει το σενάριο;
Υπήρχει μια αντιστροφή του ειδικού βάρους των κυβερνητικών δυνάμεων που σύντομα θα χαραχθεί στη δυνατότητα διακυβέρνησης της εκτελεστικής εξουσίας. Το πρόβλημα είναι πως τόσο η Λέγκα, όσο και το Κίνημα 5 αστέρων έδωσαν προεκλογικές υποσχέσεις που δεν μπορούν να τηρήσουν στα πλαίσια αυτού του συστήματος και της παραμονής στην ΕΕ. Όλοι ξέρουν πως η επόμενη κρίση θα σημάνει αίμα και δάκρυα, κανείς δεν τη θέλει στο κεφάλι του, αλλά και κανείς δε διατίθεται να θέσει σε αμφισβήτηση αυτό το σύστημα.
Στην εκλογική σας ανάλυση, υποστηρίζετε πως οι Πράσινοι προωθούνται από βιομηχανικούς και τραπεζικούς κολοσσούς σχετιζόμενους με την πράσινη οικονομία. Γιατί εδώ στην Ιταλία είχαν ένα τόσο οριακό αποτέλεσμα;
Οι Πράσινοι εντάσσονται σε μια γενική διαδικασία που οδηγεί την ψήφο διαμαρτυρίας από τα αριστερά κόμματα στα πιο φιλοευρωπαϊκά, όπως οι φιλελεύθεροι. Πίσω από την «πράσινη στροφή» υπάρχουν τα συμφέροντα σημαντικής μερίδας του κεφαλαίου, σε ανταγωνισμό μεταξύ τους: Το ενδιαφέρον τους δεν αφορά το περιβάλλον, αλλά το κέρδος. Στην Ιταλία είμαστε πίσω σε αυτή τη διαδικασία σε σχέση με τη Βόρεια Ευρώπη και οι Ιταλοί Πράσινοι είναι λιγότερο καινοτόμοι.
Ακόμα χειρότερα τα πήγε «Η Αριστερά» (οπορτουνιστικός σχηματισμός που συμμετείχε στις ευρωεκλογές, σ.σ) με την οποία έχετε προσέγγιση σε κάποια ζητήματα. Τι έλειψε: Ένα σχέδιο, ένα αφήγημα; Υπάρχει ακόμα αριστερό εκλογικό ακροατήριο στην Ιταλία;
Από την αριστερά λείπει η ιδέα μιας πραγματικά εναλλακτικής κοινωνίας και η πολιτική συνοχή. Το ψηφοδέλτιο αυτό ήταν η νιοστή εκλογική επιχείρηση που χρησίμευε στο να μας προσμετρήσει στη συμμαχία με τον Τζινγκαρέτι. Τέλος οι εκλογές, ξανά ελεύθεροι όλοι. Μέσα σε δέκα χρόνια σε κάθε εκλογική αναμέτρηση η αριστερά άλλαζε όνομα, σύμβολο και ηγέτη, μια αυτοκτονική στρατηγική που δε ριζώνει πουθενά στην κοινωνία, που δε σε κάνει αναγνωρίσιμο ως πολιτικό υποκείμενο.
Ο Τζινγκαρέτι δήλωσε ότι θα αναζητήσει την οδό του συμμαχικού σχήματος από το LeU ως το +Europa (φιλο-ΕΕ σχηματισμοί αριστερής απόχρωσης, σ.σ). Μπορούν να συμφιλιωθούν αυτά; Πόσο μπορούν να επηρεάσουν οι ιδεολογικές και προγραμματικές διαφορές, ειδικά σε οικονομικό επίπεδο;
Τα αποτελέσματα των συσσωρεύσεων της κεντροαριστεράς φάνηκαν μόλις λίγα χρόνια πριν και κατέστρεψαν την αριστερά. Το κομβικό σημείο για μας είναι η κρίση για την ΕΕ, το ευρώ και το ΝΑΤΟ και γι’ αυτό το σύστημα: Σε αυτά τα όρια δε χωράνε φιλολαϊκές κυβερνήσεις. Θα αλλάξουν τα ονόματα και τα πρόσωπα, αλλά θα μείνει η ουσία: Αν κυβερνάς με τις παραμέτρους των Βρυξελλών, κυβερνάς για τις τράπεζες, τις πολυεθνικές, τους βιομηχάνους κι όχι για τους εργαζόμενους.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα έχει συζητηθεί πολλές φορές τώρα τελευταία, για κάποιες αναλογίες στο πρόγραμμά του με εκείνο του CasaPound σε ό,τι αφορά τη γεωπολιτική προοπτική (έξω από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ). Δεδομένου ότι αποτελεί βασικό κομμάτι του προγράμματός σας, έχετε προβλέψει ένα πραγματικό πλάνο εξόδου και τις συνέπειές του;
Πρώτα απ’ όλα η θέση κατά της ΕΕ και του ΝΑΤΟ ήταν πάντα θέση των κομμουνιστών, άρα δεν σκοπεύουμε να την αφήσουμε στη δεξιά, όπως έχει κάνει η αριστερά αυτά τα χρόνια. Η βάση της επιχειρηματολογίας μας είναι προφανώς αντίθετη και καθόλου εναλλάξιμη με εκείνη της ακροδεξιάς. Εμείς οραματιζόμαστε τη ρήξη με ΕΕ και ΝΑΤΟ παράλληλα με ένα πρόγραμμα οικοδόμησης μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας, που είναι ασύμβατη με τη διατήρηση αυτών των διεθνών συμμαχιών.
Η Ιταλία είναι μια πλούσια χώρα που παράγει τα πάντα, αν διοικούνταν από τους εργαζόμενους βάσει των συμφερόντων τους θα υπήρχε μεγαλύτερος πλούτος, δικαιώματα και υπηρεσίες για όλους. Επιπλέον, σε αυτή τη διαδικασία, και τα διεθνή συμφραζόμενα ανταγωνισμού μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν πραγματικά προς όφελος του λαού, για να σπάσει η απομόνωση και να επιτευχθούν επωφελείς συνθήκες.
Πώς έχει εξελιχθεί το Κομμουνιστικό Κόμμα, με όρους ιδεολογικούς, προγραμματικούς και ρεαλιστικούς; Συχνά κατηγορείται το ΚΚΕ για έναν κάποιο αναχρονισμό, για μαρξιστική ορθοδοξία…
H έξωση της μαρξιστικής ανάλυσης στέρησε από την αριστερά και τους εργάτες έννοιες με τις οποίες μπορούν να διαβάσουν τον κόσμο, έννοιες επίκαιρες και οι μοναδικές που μπορούν να εξηγήσουν τα φαινόμενα που συμβαίνουν. Η FCA ενώνεται με τη Ρενώ: Εμείς το λέμε συγκέντρωση κεφαλαίου, και αναμένω απολύσεις και χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας. Οι ΗΠΑ επιβάλλουν κυρώσεις στο Ιράν: το ονομάζω ιμπεριαλισμό. Ο καπιταλισμός είναι το παλιό, ο σοσιαλισμός είναι το νέο.
Το ΚΚ είναι ίσως η πολιτική δύναμη που εκφράζεται με τη μεγαλύτερη περιπλοκότητα. Έχετε σκεφτεί έναν επαναπροσδιορισμό της επικοινωνιακής σας στρατηγικής;
Είμαστε στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης σε σελίδες που έχουν πολλούς ακολούθους είτε ως κόμμα είτε ως νεολαία. Η οργάνωση νεολαίας μας είναι πολύ ισχυρή σε σχολεία και στους νέους, φτιάχνει βίντεο και προπαγανδιστικό υλικό πολύ αποτελεσματικά, δείτε το για να το πιστέψετε. Είμαστε μοντέρνοι, χωρίς να απαρνούμαστε τα συνθήματα και την ανάλυσή μας.
Η ίδια κριτική – αν και με άλλους όρους – μπορεί να γίνει και στα κεντροαριστερά κόμματα, που συχνά κατηγορούνται για ελιτισμό. Είναι βάσιμη κατηγορία;
Σε μεγάλο βαθμό ναι, γιατί αυτή η αριστερά σήμερα αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα αλληλοσυγκρουόμενων τάξεων και εδράζεται σε τάξεις των ανώτερων στρωμάτων. Απαρνήθηκε τη συζήτηση με τους εργαζόμενος, τη δουλειά στην οποία εξηγεί τις ιδέες της στα λαϊκά στρώματα. Προτιμούν τα σαλόνια από τις συνοικίες.
Ένα άλλο θέμα που διαιρεί την Ιταλία είναι το μεταναστευτικό. Η κυριαρχία της ακροδεξιάς σε αυτό το πεδία προέρχεται από το περιεχόμενο της πολιτικής ή από επικοινωνιακά λάθη;
Περιεχόμενο και αδίστακτη επικοινωνιακή τακτική, μαζί με την υπεράσπιση των συμφερόντων των ισχυρών. Το να πυροβολείς τους μετανάστες, να τσουβαλιάζεις αποσπά εύκολες συναινέσεις προς όφελος των πραγματικών υπεύθυνων της κρίσης, που μπορούν να δρουν ανενόχλητοι. Είναι εύκολο να λες πως ο μετανάστης σου παίρνει τη δουλειά, πιο δύσκολο πως το κάνει μια εταιρεία με έδρα κάποιο φορολογικό παράδεισο. Επιπλέον, και η αριστερά έκανε μεγάλο λάθος στο μεταναστευτικό, κάνοντας το αντίστροφο λάθος και μη δουλεύοντας πραγματικά για την καταπολέμηση των διακρίσεων και της εκμετάλλευσης, που είναι γενεσιουργές αιτίες της μετανάστευσης.
Κλείσατε την εκλογική σας ανάλυση λέγοντας πως «η οικοδόμηση του ΚΚ δεν απαιτεί οπαδούς ή θεατές, αλλά ενεργούς πρωταγωνιστές». Πόσο επηρέασε αυτός ακριβώς ο πράγοντας- η δυνατότητα ενεργής συμμετοχής στην πολιτική και κομματική ζωή τη συμμετοχή στις τελευταίες ευρωεκλογές;
Τα παραδοσιακά κόμματα ελάχιστα. Τώρα πια η πολιτική έχει περιοριστεί σε οπαδισμό, χωρίς δομές, ενδιάμεσα σώματα. Εμείς είμαστε εξαίρεση. Φτιάξαμε μια οργάνωση που εμψυχώνεται από πολλούς νέους που με τη δράση τους τη δημιουργούν σε όλη την Ιταλία. Για τους κομμουνιστές η άμεση συμμετοχή είναι τα πάντα. Για το λόγο αυτό προχωράμε, παρότι λίγοι σε απόλυτους αριθμούς, αλλά διπλασιάζουμε τις ψήφους μας και τριπλασιάζουμε το ποσοστό μας σε σχέση με τις περασμένες βουλευτικές εκλογές.
Πόσο βαρύνει τη σήμερον ημέρα το διεθνές και κυρίως το ευρωπαϊκό πλαίσιο, στην εσωτερική πολιτική δυναμική της χώρας;
Είναι τα πάντα. Ζούμε σε μια αγορά ολοένα και πιο διασυνδεδεμένη διεθνώς, όπου μια πολυεθνική κερδίζει σε ένα χρόνο τόσα, όσο το ΑΕΠ μιας μέσης χώρας. Η ΕΕ είναι υπεύθυνη για αντιλαϊκές πολιτικές και οι περισσότεροι νόμου που εγκρίνει η βουλή απορρέουν από ντιρεκτίβες ή προβλέψεις της ΕΕ. Για να μη μιλήσουμε για το ΝΑΤΟ.
Πώς υπερβαίνουμε τη διαμάχη φασισμού – αντιφασισμού; Είναι μια συζήτηση χρησιμοθηρική με εκλογικούς όρους, ή απαραίτητη στο κοινωνικό και πολιτιστικό πεδίο;
Ο πραγματικός αντιφασισμός μετριέται στα κοινωνικά θέματα και την ικανότητα να κόβεις έδαφος από την ακροδεξιά. Το Δημοκρατικό Κόμμα το μετέτρεψε σε εκλογική καρικατούρα, στα έντυπά της με προπύργιο τη Repubblica. Να φωνασκούν περί φασισμού είναι ο μόνος τρόπος που έχουν να επικαλούνται τη «χρήσιμη ψήφο» και να κρύβουν τις ευθύνες τους. Ένα μεγάλο μέρος της αριστεράς και πάλι θα προστρέξει, θα κάνου μεγάλες συμμαχίες της κεντροαριστεράς στο όνομα του αντιφασισμού. Εμείς δε θα την πατήσουμε.
Ποιος είναι ο ορίζοντας απ’ όπου πρέπει να ξαναρχίσει η αριστερά για να αμφισβητήσει την ηγεμονίας της Λέγκας;
Να ξαναβρεί το νήμα μιας ταξικής συνείδησης που ελλείπει σήμερα. Να ριζώσει κι άλλο στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία, τις λαϊκές γειτονιές, γιατί εκεί μπορεί και πρέπει να καταπολεμηθεί η μιντιακή ηγεμονία της Λέγκας σήμερα και κάθε άλλου κόμματος των αφεντικών αύριο. Να οργανωθεί η πάλη. Αλλά δεν μπορεί να το κάνει αυτό μια αριστερά γενικά κι αόριστα: Θα το κάνουμε εμείς οι κομμουνιστές.

Το τελευταίο(;) δώρο του ΣΥΡΙΖΑ στους ναζί


Ευνοϊκότερη μεταχείριση για την ηγεσία της ΧΑ φέρνουν τροποποιήσεις του ποινικού κώδικα


Σειρά αλλαγών στις βασικές κακουργηματικές πράξεις που αφορούν στην εγκληματική οργάνωση προβλέπει ο νέος ποινικός κώδικας, κάτι που αναμένεται να έχει άμεσο αντίκτυπο στην εξέλιξη της δίκης της ΧΑ, καθώς αλλάζει σημαντικά το πλαίσιο ποινής, τουλάχιστον για το αδίκημα της διεύθυνσης εγκληματικής οργάνωσης, το οποίο αφορά όλα τα ηγετικά στελέχη της Χρυσής Αυγής. Ο συνήγορος πολιτικής αγωγής στη δίκη του ναζιστικού μορφώματος, Κώστας Παπαδάκης, κάνει λόγο για «ευθεία παρέμβαση στη δίκη της ΧΑ» και κατηγορεί την κυβέρνηση πως "αφού ξέπλυνε τη Χρυσή Αυγή, , φρόντισε φεύγοντας για το τελευταίο και πιο σημαντικό δώρο της, που είναι η συμβολική και χωρίς σοβαρές νομικές συνέπειες ποινική της μεταχείριση".

Όπως αναφέρει το news247.gr, ο νέος ποινικός κώδικας που έφερε η κυβέρνηση πρόκειται να επηρεάσει την εξέλιξη για τη δίκη του ναζιστικού μορφώματος, καθώς προβλέπει σειρά αλλαγών και στις βασικές κακουργηματικές πράξεις που αφορούν στην εγκληματική οργάνωση.

Σύμφωνα με τον καινούργιο κώδικα, έρχεται μία σημαντική μείωση ως προς το ελάχιστο όριο ποινής αναφορικά με το αδίκημα της διεύθυνσης εγκληματικής οργάνωσης. Έτσι, από ποινή κάθειρξης 10 έως 20 έτη που προβλεπόταν μέχρι πρότινος, από 1η Ιουλίου ο «διευθυντής» εγκληματικής οργάνωσης (ΠΚ 187 παρ.3) τιμωρείται με ποινή κάθειρξης τουλάχιστον πέντε χρόνων. Επί της ουσίας, ο καταδικασθείς για διεύθυνση αντιμετωπίζει πλέον την ίδια ποινή με εκείνη του απλού μέλος μίας εγκληματικής οργάνωσης.

Μια ακόμα σημαντική τροποποίηση στον Ποινικό Κώδικα που σχετίζεται με τους κατηγορούμενους στη δίκη της Χρυσής Αυγής, είναι η κατάργηση της στέρησης των πολιτικών δικαιωμάτων. Κι αυτό γιατί ο νέος νόμος δίνει το δικαίωμα ακόμα και στους καταδικασθέντες για διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης, παρά την αμετάκλητη καταδίκη τους, να θέτουν υποψηφιότητα και να εκλέγονται βουλευτές.

Ο Κ. Παπαδάκης επιτέθηκε στην κυβέρνηση λέγοντας πως οι παραπάνω τροποποιήσεις στον ποινικό κώδικα αποτελούν ευθεία παρέμβαση στη δίκη. Τόνισε ότι ξέπλυναν τη ναζιστική οργάνωση με τις περιοδείες στο Καστελόριζο και τις δηλώσεις περί επανένταξής της στο δημοκρατικό τόξο και τώρα κάνει δώρο στα ηγετικά της στελέχη.

«Οι τροποποιήσεις αυτές αποτελούν ευθεία παρέμβαση στη δίκη της Χ.Α. που έχει αρχίσει (20/4/2015) πριν τη συγκρότηση της νομοπαρασκευαστικής επιτροπής (Ιούνιος 2015) και συνεπώς οι συνέπειές τους ήταν γνωστές και όπως φαίνεται επιθυμητές στους συντάκτες του Σχεδίου Νόμου. Δεν εξηγείται διαφορετικά η επιμονή της κυβέρνησης και της νομοπαρασκευαστικής επιτροπής για μειωμένη ποινική μεταχείριση στους διευθυντές εγκληματικής οργάνωσης παρά τις κινητοποιήσεις και αντιδράσεις του αντιφασιστικού κινήματος και μεγάλης μερίδας κοινωνικών φορέων.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, που με ευθύνη της η δίκη της Χ.Α. καθυστερεί, δεν καλύπτεται ραδιοτηλεοπτικά, δεν ηχογραφείται και διεξαγόταν αποκλειστικά μέχρι πριν λίγους μήνες στην περιθωριοποίηση του Κορυδαλλού, η κυβέρνηση που ξέπλυνε τη Χ.Α. με τις περιοδείες στο Καστελόριζο και τις δηλώσεις περί επανένταξής της στο δημοκρατικό τόξο, φρόντισε φεύγοντας για το τελευταίο και πιο σημαντικό δώρο της, που είναι η συμβολική και χωρίς σοβαρές νομικές συνέπειες ποινική της μεταχείριση, την ώρα που ο λαός με την ψήφο του επιτέλους αρχίζει να καθηλώνει και να επαναπεριθωριοποιεί τη ναζιστική οργάνωση συνειδητοποιώντας επιτέλους το ρόλο της. Αν ωστόσο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είπε την τελευταία της λέξη, δεν συμβαίνει το ίδιο και με το αντιφασιστικό κίνημα». 
Πηγή: The press project

Για του λόγου το αληθές…

Το “επί παραδείγματι”, το “φερειπείν”, το “τρόπος του λέγειν” ή όσα άλλα, χρησίμευαν ενίοτε στο να προστατέψουν τον λέγοντα από παρεξηγήσεις που πιθανόν να προκαλούνταν “εν τη ρύμη του λόγου”.
Οπότε, αν σου ξέφευγε και κάτι -λανθάνουσα γλώσσα…-προνοούσες με τον τρόπο αυτό να λύσεις την παρεξήγηση των λόγων σου.
Τρόπος του λέγειν βέβαια. Γιατί φερ’ ειπείν, αν εν τη ρύμη του λόγου, έχεις το θράσος της ανερυθρίαστης Εξουσίας, το αποτέλεσμα έχει επιπτώσεις.
Τις οποίες χωρίς αιδώ “διαγράφεις” ζητώντας συγνώμη από τους “δικούς” σου, και όχι λογοδοτώντας στον κύριο αποδέκτη που με υπεροψία αγνοείς.
Δεν είναι μοναδική περίπτωση.
Πλείστα όσα παραδείγματα βρίσκουν εφαρμογή στο ποντιακό “Ατός εν πολλά εύκαιρος” που σημαίνει ενεργεί ή μιλάει χωρίς σκέψη.
Αφιερωμένο εξαιρετικά στους θρασύτατους της Εξουσίας.
Υστερόγραφο
Κύριε Τσακαλώτε σε σχέση με τις οδηγίες σας:
Εμείς με περηφάνεια ακολουθούμε το δρόμο μας επειδή τον διαλέξαμε Συνειδητά και με Σκέψη. Είμαστε ανυποχώρητα ΚΚΕ για την Αλήθεια του.
Πάντα με δύναμη μπροστά.

Απίστευτο «κάζο» στη Μαριολάτα



Mηνάς Λάγγαρης

Στη Μακεδονία ονομάζονταν «Δεκαρχίες». Στη Ρούμελη «Μαχητικές Ομάδες». Στη Θεσσαλία, συναντούμε επίσης τις ονομασίες «Επιτροπές Προστασίας Ανταρτών» ή «Ομάδες Δράσης» (Αρσενίου), ακόμα και «Ομάδες Αυτοάμυνας» (Μπαλλής).

Ολες αυτές οι ομάδες, από τα μέσα του καλοκαιριού του '43 και στο πλαίσιο της μετατροπής του ΕΛΑΣ σε κανονικό στρατό, θα ονομαστούν πανελλαδικά «Εφεδρικός ΕΛΑΣ» και τα μέλη τους «Εφεδροελασίτες».

Σε αντίθεση με τον «τακτικό» ή «μόνιμο» ΕΛΑΣ, που αποτελούνταν από αντάρτες με αποκλειστική απασχόληση την ένοπλη δράση, σε όποιο μέρος της Ελλάδας κι αν απαιτούνταν, ο Εφεδροελασίτης σπάνια δρούσε μακριά από τα όρια της περιοχής του.

Συνήθως ασχολούνταν με τις καθημερινές του δραστηριότητες αλλά, όταν χρειαζόταν, άφηνε στην άκρη το αλέτρι, την τσάπα ή τα εργαλεία της δουλειάς του και ξεχώνιαζε το κρυμμένο όπλο του για να προστατέψει το χωριό του, να φυλάξει σκοπιά, να στήσει ενέδρα, ή ακόμη και να συμμετάσχει σε κανονικές μάχες δίπλα στον «μόνιμο» ΕΛΑΣ.

Ο Εφεδρικός ΕΛΑΣ ήταν οργανωμένος σε 15μελείς ομάδες με επικεφαλής τους έναν έμπειρο παλαιό πολεμιστή. Συνδεόταν οργανωτικά με τις άλλες ομάδες της ευρύτερης περιοχής και συντονιζόταν από κάποιον «τομεακό» του ΕΑΜ (σε πολιτικό επίπεδο). Διοικούνταν δε, στο ευρύτερο επιχειρησιακό πεδίο, από κάποιον αξιωματικό ή δοκιμασμένο υπαξιωματικό.

Στη βόρεια πλευρά και στο βάθος της χαράδρας του Παρνασσού, σε υψόμετρο 400 μέτρων, βρίσκεται χτισμένη η Μαριολάτα.[1] Αυτό το μικρό χωριό, σε απόσταση 5 χλμ. από τη Γραβιά, ήταν το πρώτο που δέχτηκε την «επίσκεψη» του αντισυνταγματάρχη Giovanni Aime το μεσημέρι της 23ης Μαρτίου του 1943.

Ο Aime, εκτός από διοικητής του ΙΙΙ/44 τάγματος της Μεραρχίας Forli, είναι και φρούραρχος της Γραβιάς. Επισήμως η διοίκηση της 11ης Στρατιάς τηρεί σιγήν ιχθύος για τις πρόσφατες παταγώδεις ήττες του Regio Esercito στη Θεσσαλία και τη Μακεδονία.[2] Ομως το Radio Fante[3] έχει λειτουργήσει αποτελεσματικά και το κλίμα ανησυχίας στις τάξεις του στρατού είναι εμφανές. Πώς να κρυφτεί εξάλλου το γεγονός ότι από τις 12 Μαρτίου η Καρδίτσα είναι πλέον ελεύθερη πόλη.

Ο Aime όμως είναι φιλόδοξος και από τη στιγμή που έφτασε στα αυτιά του ότι το Αρχηγείο Παρνασσίδας με όλη του τη δύναμη [4] βρισκόταν σε αποστολή στον Ελικώνα, αποφασίζει να δώσει ένα μάθημα στα χωριά της περιοχής, γνωστά για τη φιλοεαμική τους στάση. Παίρνει λοιπόν την πρωτοβουλία και στις 6.30 το πρωί τίθεται επικεφαλής μίας φάλαγγας 2 λόχων τυφεκιοφόρων και μεγάλου μέρους του λόχου διοικήσεως, συνολικής δύναμης 14 αξιωματικών, 360 ανδρών και 5 καραμπινιέρων. [5]

Η φάλαγγα κατευθύνθηκε προς τη Βάργιανη με σκοπό να ανεβεί στον Παρνασσό από ορεινά μονοπάτια και να αιφνιδιάσει τα ανυπότακτα χωριά, χτυπώντας τα από πίσω. Φτάνοντας όμως στις 8.30 π.μ. στη Βάργιανη διαπιστώνει με απογοήτευση ότι τα μονοπάτια είναι καλυμμένα με τόσο χιόνι που καθιστά τη διάβαση αδύνατη. Δεν πτοείται όμως, επιστρέφει στη Γραβιά και από εκεί, μέσω του κανονικού δρόμου, κινείται προς τη Μαριολάτα.




Φτάνει, λίγο μετά τις 13.00, στο ύψος της χαράδρας που χωρίζει τους δυο συνοικισμούς της Μαριολάτας στρέφοντας το μέτωπο της φάλαγγας ακριβώς απέναντι από το χωριό.

Με πλάτη στον ποταμό Κανιανίτη, η κύρια δύναμη αρχίζει να τοποθετεί τους όλμους και τα πολυβόλα, ώστε να δημιουργήσει μια βάση πυρός, ενώ η ομάδα ανιχνευτών κινείται απειλητικά προς τα πρώτα σπίτια.

Ηδη, απ’ όταν οι Ιταλοί γύρισαν στη Γραβιά, η οργάνωση του ΕΑΜ «αμολήθηκε» να μάθει τις προθέσεις τους. Και όταν πια η πορεία τους προς την Παρνασσίδα έγινε φανερή, οι σύνδεσμοι έτρεξαν να ενημερώσουν τα γύρω χωριά. Οι καμπάνες ηχούσαν ακόμη όταν η ιταλική φάλαγγα φάνηκε στο βάθος του κάμπου.

Είναι κανόνας ότι οι χαρισματικοί ηγέτες φαίνονται στα «δύσκολα» και στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν που έλαμψε το άστρο του Θόδωρου Καμάρα. Ο «τομεακός» του ΕΑΜ, γεωπόνος από την Κάτω Αγόριανη, ανέλαβε με αποφασιστικότητα την οργάνωση και τον συντονισμό όλης της άμυνας.

Πρώτη η «μαχητική» της Μαριολάτας, οπλισμένη με καμιά δεκαριά λιανοντούφεκα, γκράδες ως επί το πλείστον από τον ΑΠΠ μαζί με ένα «συνομήλικό» τους πολυβόλο (του 1915) χωρίς γεμιστήρες ικανό να εκτελεί μόνο βολή κατά βολή, έπιασε θέσεις «προκάλυψης» αποφασισμένη να μην αφήσει τουs επιδρομείς να περάσουν. Πίσω τους σχεδόν όλο το χωριό πρόθυμο να τους συνδράμει όπως μπορούσε. Το τηλέφωνο έχει πάρει φωτιά.

Καλούνται εσπευσμένα σε βοήθεια η «διπλανή» Κάτω Αγόριανη (Λιλαία), η «ορεινή» Πάνω Αγόριανη (Επτάλοφος) και η «αντικρινή» Σουβάλα (Πολύδροσος). Η απάντησή τους ομόφωνη και κατηγορηματική. «Κρατάτε, αδέρφια, ερχόμαστε».

Ετσι όταν η ομάδα ανιχνευτών του Αime, με τους 5 καραμπινιέρους, πλησίασε τα ακριανά σπίτια δέχτηκε τα πρώτα αναχαιτιστικά πυρά. Η ομάδα έτρεξε να καλυφθεί όσο καλύτερα μπορούσε.

Μάλλον δεν περίμεναν αντίσταση και προσπαθούσαν να καταλάβουν τι γίνεται. Σιγά σιγά και προσεκτικά, προς αποφυγήν νέων εκπλήξεων, κινούνται να τους ενισχύσουν δυο διμοιρίες τυφεκιοφόρων, υποστηριζόμενοι από ομάδες πολυβόλων.

Τα πυρά αν και αραιά (η έλλειψη πυρομαχικών είναι το πλέον φλέγον πρόβλημα του ΕΛΑΣ) και το δύσβατο των θέσεων των αμυνομένων επιβραδύνουν και αυτή την κίνηση. Από το κυρίως σώμα των Ιταλών στέλνονται δυο επιπλέον διμοιρίες στα δεξιά, υποστηριζόμενες από ομάδα πολυβόλων, με σκοπό να υπερφαλαγγίσουν τους αμυνόμενους, ενώ μία άλλη διμοιρία τυφεκιοφόρων κινείται στα αριστερά ώστε να προστατέψει το αντίστοιχο πλευρό της επίθεσης.

Εχει πάει 14.30 και εκεί που τα πράγματα για τους αμυνόμενους αρχίζουν να παίρνουν άσχημη τροπή μία σάλπιγγα (γεγονός που κάνει ιδιαίτερη εντύπωση και καταγράφεται στις αναφορές των Ιταλών) ηχεί θριαμβευτικά δίνοντας επίμονα το σύνθημα «προχωρείτε». Είναι η «μαχητική» της Κάτω Αγόριανης που έρχεται να πάρει θέση στο διπλανό αντέρεισμα από αυτό της ομάδας της Μαριολάτας.

Τμήμα με 30 ντουφέκια με μπροστάρηδες τους Γ. Σταμάτη (Βραχιώτη), Νικοκαλέκη, τους αδερφούς Γιάννη και Αλέξη Καμάρα, τον Θ. Λάζο (Σβέικ) και άλλους.

Ο σαλπιγκτής Στάθης Μπούκαλης, παρά το λαχάνιασμα, δεν σταματά τα σαλπίσματα προκαλώντας κραυγές ενθουσιασμού από τους αμυνομένους, επιτείνοντας τη σύγχυση των επιτιθεμένων.

Η επιθετική ενέργεια ξανά σταματάει. Με ανεβασμένο το ηθικό οι αμυνόμενοι πυκνώνουν τα πυρά τους. Νέες κινήσεις των Ιταλών. O Αime διατάζει να μπουν στη μάχη και οι όλμοι. Με προσεκτικές αλλά και αργές κινήσεις η Εφεδρεία κινείται προς τα μπροστά.

Με διαδοχικά άλματα στήνονται νέες πιο προωθημένες θέσεις. Αγγελιαφόροι με νέες εντολές κινούνται ανάμεσα στα τμήματα και οι αξιωματικοί, χειρονομώντας, προσπαθούν να εμψυχώσουν τους άνδρες τους.

Και ενώ τα πράγματα πάνε να μπούνε σε μια «σειρά» έχουμε νέα σαλπίσματα και νέες κραυγές ενθουσιασμού από τους αμυνομένους. Είναι η «μαχητική» της Πάνω Αγόριανης. 25 με 30 νέα ντουφέκια. Ομαδάρχες τους οι Στάθης Σούλιος και ο Ανδρέας Μούκας. Συνοδεύονται από απροσδιόριστο αριθμό αμάχων οπλισμένων με γκλίτσες και τσάπες και παίρνουν θέση δεξιά από τους Κατωαγοριανίτες.

Ενδεικτικό της παλλαϊκής κινητοποίησης και του γενικού ενθουσιασμού είναι τα όσα διαδραματίστηκαν όταν οι Πανωαγοριανίτες πέρασαν μπροστά από την Κάτω Αγόριανη στην πορεία τους για το πεδίο της μάχης. Στην περιοχή Κοτρώνι είχε μαζευτεί όλο το χωριό και με κραυγές και ευχές παρότρυνε τους Πανωαγοριανίτες χειρονομώντας και δείχνοντας προς τη Μαριολάτα.

Και σαν να μην έφτανε αυτό νέα οχλοβοή έρχεται να προστεθεί. Αυτή τη φορά από το βάθος του κάμπου. Είναι η «μαχητική» της Σουβάλας. Ενα ουκ ευκαταφρόνητο τμήμα με 70 ντουφέκια που το οδηγεί στη μάχη ο νεαρός γεωπόνος Κώστας Κασούλας, πλαισιωμένος από τους Βορηά, Κοζάκο και τον συνακολουθούντα αριθμό αμάχων που κράδαινε απειλητικά ότι γεωργικό εργαλείο βρήκε εύκαιρο μέχρι και απλά ραβδιά.

Ο Aime παρακολουθεί με τα κιάλια του τις εξελίξεις συνοφρυωμένος. Ο φόβος του είναι μήπως οι επερχόμενοι από τα ανατολικά είναι το Αρχηγείο της Παρνασσίδας. Το τραγικό αποτέλεσμα στον Φαρδύκαμπο είναι πολύ πρόσφατο και το ενδεχόμενο να περικυκλωθεί και να παρελάσει και αυτός αιχμάλωτος όπως ο ταγματάρχης P. Perrone με όλο το τάγμα του στη Σιάτιστα[5] δεν θέλει ούτε να το σκέφτεται.

Η ώρα είναι 15.45 και o Giovanni Aime αποφασίζει την απαγκίστρωση. Με πολύ προσεκτικές κινήσεις αναδιπλώνεται και εσπευσμένα παίρνει τον δρόμο επιστροφής για τη Γραβιά δίνοντας τέλος σε μια μάχη που, από καθαρά στρατιωτική άποψη, ίσως και να μην άρχισε ποτέ!

Στην αναφορά που υπέβαλε, το ίδιο βράδυ, προς το προϊστάμενο φρουραρχείο της Λαμίας και τη διοίκηση του 44ου Συντάγματος, επικαλείται την επιτακτική ανάγκη να γυρίσει γρήγορα στην Γραβιά γιατί η παραμείνασα φρουρά ήταν μικρή.[6]

Επίσης επικαλείται το προχωρημένο της ώρας ώστε να μην τον «πιάσει» το σκοτάδι, καθώς και ότι η αναδίπλωση ήταν μία κίνηση στρατηγικής που αποσκοπούσε να παρασύρει τον εχθρό στον κάμπο ώστε να αντεπιτεθεί έχοντας σίγουρη τη νίκη. Για τις απώλειες του αναφέρει έναν τραυματία [7] και αυτόν ελαφριά.

Από την άλλη μεριά, στα χωριά, οι καμπάνες χτυπούσαν χαρμόσυνα και ο κόσμος πανηγύριζε ξέφρενα, ενώ δεν είχαμε καμία καταγραφή απωλειών.

Τις επόμενες μέρες το ΙΙΙ/44 θα κλειστεί στο στρατόπεδό του. Θα τοποθετηθούν διπλοσκοπιές και θα ενισχυθεί η περίφραξη με πρόσθετη σειρά συρματοπλεγμάτων. Ούτε σκέψη πια για εξορμήσεις στα χωριά. Και γενικά, ο Regio Esercito, από τον Απρίλιο του '43 και μετά, θα αποσυρθεί από πολλές μικρές και εκτεθειμένες φρουρές και θα βγαίνει από τα στρατόπεδά του μόνο αν είναι ανάγκη. Και αυτό με ενισχυμένες δυνάμεις. Στις 24 Μαρτίου θα εκκενωθεί και δεύτερη επαρχιακή πρωτεύουσα, τα Γρεβενά.

Τη νύχτα της 26ης Μαρτίου μια δύναμη ανταρτών θα περάσει «ξυστά» από τα ακριανά σπίτια της Γραβιάς. Παρά την αναστάτωση που ξεσήκωσαν τα γαβγίσματα των σκύλων, οι Ιταλοί δεν τόλμησαν να βγάλουν ούτε μία περίπολο.

Την επομένη (27/3) φόρτωσαν σε φορτηγά τον εξοπλισμό τους και κατά το απομεσήμερο εγκατέλειψαν τη Γραβιά.

Στις πανηγυρικές εκδηλώσεις που ακολούθησαν, η «μαχητική» της Μαριολάτας, τιμής ένεκεν, παρέλασε πρώτη στην απελευθερωμένη κωμόπολη.

Σημειώσεις

[1] Σήμερα το χωριό έχει μεταφερθεί προς τον κάμπο και πάνω στον κεντρικό δρόμο.
[2] Τον Φεβρουάριο και αρχές Μαρτίου του ’43 έχουμε τις απανωτές και εντυπωσιακές ήττες των Ιταλών στο Σνίχοβο, στη Μερίτσα, στη Βίγλα και στον Φαρδύκαμπο.
[3] Το αντίστοιχο του ελληνικού όρου «ράδιο αρβύλα».
[4] Δυνάμεως πάνω απο150 καλά οπλισμένων και μπαρουτοκαπνισμένων ανταρτών.
[5] Το συντριπτικό χτύπημα στον Φαρδύκαμπο είχε αποτέλεσμα την αιχμαλωσία ολόκληρου ιταλικού τάγματος (603 άνδρες και όλος ο οπλισμός του Ι/13 τάγματος της Pinerolo, που είχε έδρα τα Γρεβενά).
[6] Ο Giovanni Aime, φεύγοντας το πρωί της 23ης Μαρτίου από τη Γραβιά άφησε πίσω του φρουρά 112 ανδρών.
[7] Επρόκειτο για τον ελαφρύ τραυματισμό του στρατιώτη Del Soglio Raffaele του 11ου Λόχου.


 Βιβλιογραφία

Δημήτριος Ν. Δημητρίου: Αντάρτης στα βουνά της Ρούμελης
Φοίβος Ν. Γρηγοριάδης: Το Αντάρτικο
Γεώργιος Δ. Ματζώρος: O καπετάν Διαμαντής
Ιστορία της Εθνικής Αντίστασης 1941-1944. Εκδόσεις ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ
Archivo Ufficio Storico. Stato Maggiore Esercito. Diario Storico 44 RGT, Bimestre Marzo-Aprile 1943

Το κάλεσμα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ για τη μάχη των βουλευτικών εκλογών της 7ης Ιούλη

, αναφέρει:  
«ΚΚΕ ΙΣΧΥΡΟ - Η ΔΥΝΑΜΗ ΣΟΥ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ
Εργατοϋπάλληλοι, αγρότες, επαγγελματίες, συνταξιούχοι, νέοι και νέες
Στις εκλογές της 7ης Ιούλη το ΚΚΕ σάς καλεί να αποφασίσετε με βάση το τι πραγματικά έχει ανάγκη ο λαός την επόμενη μέρα.
ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΡΙΝΕΤΑΙ ΠΟΣΟ ΙΣΧΥΡΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΗ Η ΔΥΝΑΜΗ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑΘΕΡΑ ΚΑΙ ΜΟΝΙΜΑ ΔΙΠΛΑ ΣΑΣ, ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΕΙ ΠΟΤΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ.
ΚΡΙΝΕΤΑΙ ΠΟΣΟ ΙΣΧΥΡΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΚΕ, ΓΙΑ ΝΑ ΔΥΝΑΜΩΣΟΥΝ Η ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, Η ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ, Η ΕΛΠΙΔΑ, Η ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΥΗΜΕΡΙΑΣ.
Με αισιοδοξία, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την επόμενη μέρα, αν έχουμε δίπλα μια συνεπή, μαχητική και ασυμβίβαστη δύναμη στη Βουλή και στο λαϊκό κίνημα.
Το παραμύθι της «μεταμνημονιακής εποχής» και της «δίκαιης ανάπτυξης», που υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, ή της «βιώσιμης ανάπτυξης» που προβάλλει η ΝΔ, δεν αφορά την καθημερινότητα του λαού. Τα προβλήματα, τα βάσανα, η ανασφάλεια είναι εδώ. Γιατί παραμένουν όλες οι αιτίες που μας έφτασαν έως εδώ και η κάθε κυβερνητική πολιτική που τα αναπαράγει και τα ενισχύει. Γιατί ενσωματώνεται η συντριπτική πλειοψηφία των μνημονιακών μέτρων και προστίθεται νέος κύκλος με βάση την ατζέντα της ΕΕ.
Τα διλήμματα «πολιτική αλλαγή και σταθερότητα», που προβάλλει η ΝΔ, και «πρόοδος ή παλινόρθωση της συντήρησης», που προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι κάλπικα, γιατί και οι δύο υπηρετούν την ίδια αντιλαϊκή στρατηγική. Είναι κόμματα που εκφράζουν την υπεράσπιση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου ενάντια στις λαϊκές ανάγκες. Όπως και τα άλλα κόμματα που διεκδικούν μετεκλογικά αναβαθμισμένο ρόλο στο πολιτικό σύστημα.
Για τον λαό, το πραγματικό δίλημμα των εκλογών είναι ένα: Αν την επόμενη μέρα θα δυναμώσει εκείνη η δύναμη που θα μάχεται για τα δικαιώματα, μέσα και έξω από τη Βουλή, που θα ανοίγει το δρόμο της ριζικής ανατροπής. Τη συντηρητική πολιτική, με όποια αντιλαϊκή κυβέρνηση, αυτοδυναμίας ή συνεργασίας, ούτε θέλουν ούτε μπορούν να την αντιπαλέψουν κόμματα που δοκιμάστηκαν και από κυβερνητικές θέσεις όλα τα προηγούμενα χρόνια και σήμερα βρίσκονται ή αύριο θα βρεθούν στο ρόλο της αντιπολίτευσης, ακολουθώντας «δεξιές» πολιτικές, ακόμα και με τη μάσκα της «αριστεράς» και της «προόδου». Δεν μπορούν να οργανώσουν και να προωθήσουν στο ελάχιστο τον αγώνα και τις διεκδικήσεις του λαού και μέσα στη Βουλή και κυρίως έξω από αυτήν στους δρόμους της πάλης, εκεί όπου όλα τελικά κρίνονται.
Τη συντηρητική πολιτική στηρίζουν και αναπαράγουν και τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης, ανεξαρτήτως της όποιας κριτικής ασκούν στη διακυβέρνηση.
Το ΚΚΕ:
  • Αντιπάλεψε τις αντιλαϊκές κυβερνήσεις, με πυρήνα είτε τη ΝΔ είτε τον ΣΥΡΙΖΑ, οργάνωσε και στήριξε τους αγώνες, τις διεκδικήσεις των μισθωτών στα εργοστάσια, στον τουρισμό, στις μεταφορές, στις κατασκευές, στα σχολεία, στα νοσοκομεία, των αγροτών, των μαθητών και φοιτητών, των ατόμων με αναπηρία.
  • Είναι ο πραγματικός αντίπαλος του σημερινού δρόμου των μονοπωλίων, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, που υπηρετούν τα άλλα κόμματα, ανεξάρτητα από τις όποιες επιμέρους διαφορές τους. Γι' αυτό και είναι εκείνο που ενημερώνει τον λαό και αντιμάχεται τους επικίνδυνους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, της ΕΕ, στους οποίους εμπλέκεται η χώρα μας, με τη σύμφωνη γνώμη των άλλων κομμάτων.
  • Είναι το Κόμμα που στέκεται και θα σταθεί δίπλα στον άνεργο, στον απολυμένο, στον βιοπαλαιστή, στον επαγγελματία, στον επιστήμονα, στον αγρότη, στη νεολαία, στον συνταξιούχο, σε εκείνους που βρίσκονται υπό την απειλή των κατασχέσεων και των πλειστηριασμών.
  • Είναι εκείνο που αποτέλεσε πραγματική, μαχητική, λαϊκή αντιπολίτευση παντού. Καταθέτει προτάσεις για την πραγματική ανακούφιση των εργαζομένων, των ανέργων, των αυτοαπασχολουμένων, των αγροτών, των νέων, των γυναικών, των συνταξιούχων.
Αυτό θα συνεχίσουμε να κάνουμε με τη δύναμη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, την Κοινωνική Συμμαχία. Θα διεκδικήσουμε:
  • Αυξήσεις στους μισθούς, στις συντάξεις, δωρεάν αναβαθμισμένες κοινωνικές παροχές για όλους και όλες.
  • Επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, αύξηση του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ.
  • Σταθερή δουλειά με δικαιώματα, κατάργηση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, όρους υγιεινής και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς.
  • Προσλήψεις μόνιμου προσωπικού στις δομές της δημόσιας Υγείας, της Παιδείας, στους οργανισμούς Τοπικής Διοίκησης, γενικά στις κοινωνικές υπηρεσίες και οργανισμούς.
  • Μετατροπή των συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε αορίστου στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα.
  • Κατάργηση όλων των νόμων που απελευθερώνουν τις απολύσεις, καταργούν την κυριακάτικη αργία, απελευθερώνουν το ωράριο.
  • Δημόσια καθολική υποχρεωτική Κοινωνική Ασφάλιση, κανένας εργαζόμενος ανασφάλιστος. Επαναφορά της 13ης και 14ης σύνταξης. Συνταξιοδότηση στα 60 για τους άνδρες, στα 55 για τις γυναίκες.
  • Κατάργηση του ΕΝΦΙΑ. Όχι άλλους φόρους.
  • Πάγωμα των χρεών για όλο το διάστημα της ανεργίας. Απαγόρευση πλειστηριασμού κύριας κατοικίας για χρέη έως 200.000 ευρώ.
  • Επίδομα ανεργίας για όλους τους ανέργους στο ύψος του 80% του βασικού μισθού.
  • Παιδικούς σταθμούς για όλα τα παιδιά. Κατάργηση των τροφείων.
  • Επανένταξη των αυτοαπασχολούμενων επαγγελματιών, βιοτεχνών, εμπόρων στο αφορολόγητο όριο, όπως ισχύει για μισθωτούς και αγρότες. Κατάργηση των χαρατσιών, όπως το τέλος επιτηδεύματος. Διαγραφή τόκων και προστίμων καθώς και του 30% των υπολοίπων χρεών τους σε εφορία - τράπεζες - δήμους. Αντίστοιχα, για τα χρέη προσωπικής ασφάλισής τους στον ΕΦΚΑ, τη διαγραφή τόκων, προστίμων όπως και των χρεών για την εισφορά Υγείας, με παράλληλη απόδοση συντάξεων χωρίς περικοπές.
  • Μείωση του κόστους της αγροτικής και κτηνοτροφικής παραγωγής. Κατώτατες εγγυημένες τιμές. Προστασία της παραγωγής από κάθε καταστροφή και πλήρη αποζημίωση στους αγρότες - κτηνοτρόφους.
  • Αύξηση των δαπανών για την Πρόνοια, τα επιδόματα και τις συντάξεις αναπηρίας. Δουλειά για όλους τους ικανούς προς εργασία αναπήρους.
  • Πλήρεις και δωρεάν θεραπείες, φάρμακα, εξετάσεις και τεχνολογικά βοηθήματα για όλους τους αναπήρους χρόνια πάσχοντες.
  • Δημόσιες και δωρεάν δομές διάγνωσης, εκπαίδευσης και αποκατάστασης των παιδιών με αναπηρία και μαθησιακές δυσκολίες.
  • Ειδικά για τις γυναίκες: Επίδομα τοκετού 1.000 ευρώ, άδεια μητρότητας για όλες τις μισθωτές, με πλήρεις αποδοχές και Ασφάλιση, ανεξάρτητα από εργασιακές σχέσεις. Επίδομα άδειας μητρότητας για τις αυτοαπασχολούμενες και τις αγρότισσες.
  • Αποκλειστικά δημόσια δωρεάν φροντίδα και αγωγή όλων των παιδιών προσχολικής ηλικίας. Δίκτυο δωρεάν παιδικών κατασκηνώσεων.
  • Μέτρα και δημιουργία των αναγκαίων υποδομών για την αντισεισμική θωράκιση, την αντιπλημμυρική και αντιπυρική προστασία, σε όλες τις περιοχές της χώρας κ.ά.
Το ΚΚΕ είναι εκείνο που παλεύει όχι μόνο για να πάρουμε πίσω όλα όσα χάσαμε, αλλά και για να έχουν όλοι και όλες εργασία ικανή να εξασφαλίσει ζωή με ικανοποίηση των αναγκών, με σύγχρονα δικαιώματα, με ελεύθερο χρόνο, καθώς οι νέες τεχνολογίες στην υπηρεσία του λαού μειώνουν τον αναγκαίο ημερήσιο χρόνο εργασίας. Παλεύει για την οργάνωση της κοινωνίας και της οικονομίας, όπου ο εργαζόμενος δεν θα είναι αντικείμενο εκμετάλλευσης, αλλά θα έχει καθοριστικό, κυρίαρχο ρόλο στην οργάνωση της παραγωγής, στην κατανομή του πλούτου, ώστε να ανεβαίνει συνολικά η ποιότητα ζωής για όλους και όλες.
Υπάρχει άλλος, σίγουρος δρόμος για την εργατική τάξη, τον λαό μας!
Οι εκλογές δεν θα ανατρέψουν το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα. Μπορούν όμως να ενισχύσουν το λαϊκό κίνημα σήμερα, βάζοντας φρένο στα χειρότερα και ανοίγοντας το δρόμο της ανατροπής. Η σημερινή βαρβαρότητα δεν είναι μονόδρομος.
Η Ελλάδα έχει έμπειρο εργατικό και επιστημονικό δυναμικό. Έχει τεράστιες δυνατότητες βιομηχανικής και αγροτικής παραγωγής, που μπορούν να εξασφαλίσουν τη λαϊκή ευημερία, την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών, με ταυτόχρονη προστασία του περιβάλλοντος και γενική μείωση του εργάσιμου χρόνου.
Αυτές, όμως, είτε υποτάσσονται στην κερδοφορία του κεφαλαίου, είτε παραμένουν αναξιοποίητες, γιατί δεν αποτελούν «συγκριτικά πλεονεκτήματα» μέσα στον καπιταλιστικό ανταγωνισμό, δεν προσφέρονται, δηλαδή, για μεγάλο και γρήγορο κέρδος.
Αυτές οι δυνατότητες υπονομεύονται και από τους ευρωενωσιακούς περιορισμούς και καταμερισμούς. Η κοινωνία μπορεί να ζήσει χωρίς τους καπιταλιστές, να βάλει σε κίνηση την παραγωγή, τις υπηρεσίες με άλλες κοινωνικές σχέσεις, τον σοσιαλισμό.
Αυτό είναι το σχέδιο του ΚΚΕ που μπορεί να γίνει πράξη.
Οι αλλαγές που έχουν ανάγκη η εργατική τάξη, η μικρομεσαία αγροτιά, οι αυτοαπασχολούμενοι και επιστήμονες, θα προέλθουν από τα κάτω. Με γερή οργάνωση και αγώνα παντού. Με την οικοδόμηση της Κοινωνικής Συμμαχίας τους. Με τη συμπόρευση με το ΚΚΕ, ανεξάρτητα από επιμέρους διαφωνίες σε προγραμματικά ζητήματα. Το εργατικό - λαϊκό κίνημα πρέπει και μπορεί τόσο στην Ελλάδα όσο και σ' όλη την Ευρώπη να οργανώσει την αντεπίθεσή του: Για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου σε κάθε χώρα, για την κοινωνική ιδιοκτησία και τον κεντρικό σχεδιασμό με την εργατική - λαϊκή συμμετοχή στα όργανα διεύθυνσης και εξουσίας, για την αποδέσμευση από ιμπεριαλιστικές συμμαχίες τύπου ΕΕ και ΝΑΤΟ.
Μέσα από αυτόν το δρόμο, θα δημιουργούνται οι συνθήκες για ριζικές αλλαγές και ανατροπές προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων. Μέσα από αυτόν το δρόμο θα μπορέσει η εργατική τάξη, σε συμμαχία με τα λαϊκά στρώματα, να κατακτήσει τη δική της εξουσία, την εργατική εξουσία. Να οικοδομήσουν οι «πολλοί» το δικό τους κράτος, που θα αντικαταστήσει το σημερινό εχθρικό και σάπιο αστικό κράτος, τη δικτατορία του κεφαλαίου.
Γυρίστε την πλάτη στα ψεύτικα διλήμματα, στους εκβιασμούς, στις υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα.
ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΚΙΝΑΛ έχουν διάφορες παραλλαγές του ίδιου αντιλαϊκού - αντιδραστικού «σχεδίου». Στα κυβερνητικά τους προγράμματα φιγουράρουν και εξειδικεύονται:
  • Οι εφαρμοστικοί νόμοι των 3 μνημονίων που ψήφισαν και εφάρμοσαν.
  • Τα μνημόνια διαρκείας και οι μηχανισμοί εποπτείας της ΕΕ.
  • Τα ματωμένα πλεονάσματα μέχρι το 2060.
  • Οι απαιτήσεις του μεγάλου κεφαλαίου, που βαφτίζονται «μεταρρυθμίσεις».
  • Οι επικίνδυνες δεσμεύσεις με τη συμμετοχή της χώρας σε ΝΑΤΟ - ΕΕ.
ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΚΙΝΑΛ μοιράζονται το ίδιο σχέδιο, που λέει ότι η λύση, η διέξοδος για τον λαό θα έρθει μέσα από την περίφημη ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας.
Αυτή η ανάκαμψη προϋποθέτει και απαιτεί: Μεγαλύτερη ελαστικοποίηση της εργασίας, δουλειά μέχρι τα βαθιά γεράματα, περαιτέρω εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Παιδείας, της Πρόνοιας, πλειστηριασμούς λαϊκών κατοικιών, "σιωπή νεκροταφείου" στους χώρους δουλειάς, νέα προνόμια στο κεφάλαιο, όπως είναι οι δεκάδες φοροαπαλλαγές για τους εφοπλιστές, το μεγάλο κεφάλαιο, όλα όσα μαζί ψήφισαν αυτά τα κόμματα.
Αυτά απαιτούσαν πριν οι "τροϊκανοί" της ΕΕ, αυτό απαιτούν σήμερα οι λεγόμενες "αγορές", οι επενδυτές. Οι "μεταμνημονιακές" εκθέσεις της Κομισιόν δείχνουν τι περιμένει τον λαό την επόμενη μέρα με όποια κυβέρνηση.
Όλοι τους έχουν δεσμευτεί σε αυτό το σχέδιο. Αυτά συναποφασίζουν στην ΕΕ όλες οι κυβερνήσεις, δεξιές, σοσιαλδημοκρατικές, ακροδεξιές, δήθεν "αριστερές". Γι' αυτό και όλες, ανεξαρτήτως απόχρωσης, προκάλεσαν τη λαϊκή διαμαρτυρία.
Ο τσακωμός τους για την "7ήμερη εργασία" ή το "Ασφαλιστικό Πινοσέτ" επιχειρεί να κρύψει ότι αυτές οι προτάσεις αποτελούν ήδη κατευθύνσεις της ΕΕ, που υλοποιούνται σε όλα τα κράτη - μέλη. Αρκεί να δούμε τι συμβαίνει στους κλάδους του Εμπορίου, του Τουρισμού - Επισιτισμού, της Υγείας, των Τηλεπικοινωνιών που συγκεντρώνουν μεγάλο μέρος εργαζομένων, νέων και γυναικών. Προωθήθηκαν και στη χώρα μας από όλες τις κυβερνήσεις, ανάμεσά τους και αυτή του ΣΥΡΙΖΑ (νόμος Κατρούγκαλου, κατάργηση της κυριακάτικης αργίας κ.λπ.). Πάνω εκεί πατάει η ΝΔ, για να διατυπώνει με κυνισμό τις αξιώσεις του κεφαλαίου.
Ο τσακωμός τους για τη λεγόμενη "μεσαία τάξη", είναι επίσης υποκριτικός. Βαφτίζουν "μεσαία τάξη" όσους είναι λίγο πάνω από τα όρια της φτώχειας, για να κρύψουν ότι έχουν μαζί τσακίσει το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων, εξισώνοντας προς τα κάτω μισθούς, παροχές, συντάξεις.
Το σχέδιο της ΝΔ για "λιγότερους φόρους" δεν αφορά τον λαό, αλλά τη μείωση της φορολογίας του κεφαλαίου. Είναι η άλλη εκδοχή όλων όσα εφάρμοσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Το σχέδιο της ΝΔ δεν θα διασώσει τη "μεσαία τάξη", δηλαδή τους αυτοαπασχολούμενους στο εμπόριο, στις υπηρεσίες, στις μεταφορές, τους επιστήμονες, αγρότες και άλλους, γιατί τους καταστρέφει ο νόμος του καπιταλιστικού ανταγωνισμού, "το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό", που υπηρετείται και από την εκάστοτε κυβερνητική πολιτική με τις "μεταρρυθμίσεις". Η ΝΔ συμφωνεί με την ΕΕ και τον ΣΕΒ ότι οι μικρές επιχειρήσεις, ουσιαστικά οι αυτοαπασχολούμενοι, είναι "διαρθρωτικό" πρόβλημα για την ελληνική οικονομία.
Μέσα από εκβιασμούς, τρομοκρατία και ψεύτικες υποσχέσεις και οι δύο καλούν τον λαό να διαλέξει τη δοσολογία λιτότητας, μνημονίων, ψίχουλων και επενδυτικών σχεδίων για κάποιες προσωρινές θέσεις εργασίας, με πολύ χαμηλές αμοιβές, ακατάστατο ωράριο.
Η λογική "κάνε υπομονή, δέξου θυσίες, μη ζητάς πολλά, παραιτήσου από τη διεκδίκηση όσων έχασες, ώστε όλοι μαζί να στηρίξουμε την ανάκαμψη των κερδών και των επενδύσεων, μήπως και περισσέψει και για εμάς κανένα ψίχουλο", είναι ναρκοπέδιο για τον λαό.
Η άλλη όψη αυτού του νομίσματος είναι επίσης η ενεργότερη εμπλοκή της χώρας μας στους σχεδιασμούς των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, στους ενεργειακούς ανταγωνισμούς που κλιμακώνονται στην ευρύτερη περιοχή. Αυτή η πολιτική έφερε και την αμερικανοΝΑΤΟικής κοπής συμφωνία των Πρεσπών.
Αυτή η πολιτική φέρνει νέους μεγάλους κινδύνους για το Αιγαίο και το Κυπριακό, στη λογική της "συνδιαχείρισης", που προωθούν το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ. Φέρνει πάνω απ' όλα μεγάλους κινδύνους για τους λαούς στην περιοχή, πιο γενικευμένες πολεμικές συρράξεις.
Είναι τεράστιο ψέμα, ότι αν η Ελλάδα είναι το «καλό παιδί των ιμπεριαλιστών», τότε θα προστατεύσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα, θα έχει ειρήνη και ασφάλεια. Ποτέ δεν επιβεβαιώθηκε κάτι τέτοιο. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ πριν ήταν οι βασικοί κήρυκες αυτής της θέσης, ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε ακόμη μεγαλύτερος τα τελευταία 4 χρόνια.
Η οικονομική κρίση, η ανεργία, η λιτότητα, η φτώχεια δεν είναι τα κακά που φέρνουν η υπερχρέωση και η σπατάλη, η κακοδιαχείριση και οι τεχνοκράτες Γερμανοί που επιβλήθηκαν στα όργανα της ΕΕ. Όλα αυτά, είναι προϊόντα της σαπίλας του καπιταλισμού. Δεν είναι η μοίρα των λαών. Υπάρχει άλλος δρόμος ανάπτυξης της παραγωγής, οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας.
Δεν είναι μονόδρομος η καπιταλιστική ανάπτυξη με την ένταση της εκμετάλλευσης, με εναλλακτικές στη διαχείριση της φτώχειας και της ανεργίας. Υπάρχει ο δρόμος της αντίστασης, της αντεπίθεσης, του αγώνα για να έρθει ο λαός στην εξουσία, για να γίνει οργανωτής και κυρίαρχος του πλούτου που παράγει, να ικανοποιηθούν σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.
Μη δώσετε κανένα συγχωροχάρτι σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
Μην επιστρέφετε σε παλιές δοκιμασμένες και χρεοκοπημένες επιλογές.
Αξιοποιήστε την πείρα σας από τις αυταπάτες, τις ψεύτικες προσδοκίες και την πολιτική υπέρ των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου που υλοποίησε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Σε αυτές τις εκλογές κρίνεται κυρίως τι αντιπολίτευση θα υπάρχει μέσα στη Βουλή και μέσα στον λαό απέναντι στη συντηρητική πολιτική όλων των αστικών κομμάτων.
Κρίνεται αν το ΚΚΕ έχει μεγαλύτερη δύναμη να πρωτοστατεί στην οργάνωση των αγώνων, να βγάζει στην επιφάνεια τη δύναμη του λαού, να πιέζει αποτελεσματικά, να διεκδικεί, να αποσπά κατακτήσεις.
Για να αποκαλύπτει και να καταθέτει προτάσεις μέσα στη Βουλή για την πραγματική στήριξη και ανακούφιση του λαού, απέναντι σε κόμματα και κυβερνήσεις που το μόνο μέλημά τους είναι πώς να ξεζουμίζουν τον λαό.
Η ψήφος επίσης που σκορπάει «δεξιά κι αριστερά», χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα στο κίνημα και στη Βουλή, τελικά καταντά άχρηστη ψήφος για τις δυνάμεις που θέλουν πραγματικά να αντισταθούν, να οργανώσουν τη λαϊκή αντεπίθεση.
Μην σκορπάτε την ψήφο σας σε κόμματα μιας χρήσης.
Είδατε πώς το πολιτικό σύστημα αξιοποιεί τα κόμματα μιας χρήσης. Αφού οι επίδοξοι - σε κάθε εκλογές και περίοδο - συστημικοί χρήσιμοι παίξουν το ρόλο του στηρίγματος, του αναχώματος και της εκτόνωσης, σβήνουν ή επιστρέφουν στη μήτρα τους.
Αυτό έγινε με το Ποτάμι, την Ενωση Κεντρώων, τους ΑΝΕΛ, παλιότερα τη ΔΗΜΑΡ και τον ΛΑ.Ο.Σ. Αυτό γίνεται τώρα με κόμματα, όπως το ακροδεξιό κόμμα της «Ελληνικής Λύσης» του Βελόπουλου, που προετοιμάζεται για να παίξει το ρόλο της δήθεν «σοβαρής Χρυσής Αυγής» στο πολιτικό σύστημα.
Αυτό γίνεται και με άλλους, όπως το ΜΕΡΑ 25 του Βαρουφάκη, για να παίξει, όπως άλλοι στο παρελθόν, το ρόλο του αναχώματος στον ριζοσπαστισμό, της δήθεν «ρεαλιστικής ανατροπής» εντός της ΕΕ και του Ευρώ, που δοκιμάστηκε το πρώτο 6μηνο της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και χρεοκόπησε πανηγυρικά, ενώ σήμερα δηλώνει ξανά διαθέσιμος για συνεργασία με τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι κόμματα βαθιά συστημικά, γι' αυτό μόνο τυχαία δεν είναι η υπερπροβολή τους από τα ΜΜΕ των μεγαλοκαπιταλιστών.
Να απομονωθεί η ναζιστική εγκληματική Χρυσή Αυγή.
Ο στόχος για την απομόνωση της Χρυσής Αυγής από ευρύτερα λαϊκά στρώματα πρέπει να συνεχιστεί ακόμα περισσότερο και μπροστά στις εθνικές εκλογές. Ο ελληνικός λαός και η νεολαία να πετάξουν έξω από τη Βουλή το ναζιστικό δολοφονικό συνονθύλευμα. Και αυτή η μάχη για την απομόνωση των ναζιστών να γίνει μόνο με πολύ πιο δυνατό ΚΚΕ. Γιατί μόνο το ΚΚΕ χτυπά την αιτία που γεννά το φασισμό.
Ταυτόχρονα, πρέπει να δοθεί χτύπημα, τώρα που είναι στην αρχή, στη συνολικότερη διαδικασία αναμόρφωσης του εθνικιστικού ακροδεξιού χώρου με την εμφάνιση και ενίσχυση νέων σχημάτων και κομμάτων.
Μπορούμε να αλλάξουμε τον αρνητικό συσχετισμό!
Ναι, κυριαρχεί αρνητικός συσχετισμός σε Ελλάδα και Ευρώπη. Ναι, το εργατικό - λαϊκό κίνημα δεν έχει περάσει σε φάση αντεπίθεσης. Ναι, σε πλατιά τμήματα μισθωτών, αυτοαπασχολουμένων, νέων, κυριαρχούν οι μειωμένες απαιτήσεις, η ηττοπάθεια, η μοιρολατρία, που ενσωματώνει, παθητικοποιεί, οδηγεί σε αποχή από το λαϊκό κίνημα.
Όμως, σήμερα, ευρύτερα λαϊκά στρώματα στέκονται πολύ πιο θετικά απέναντι στο ΚΚΕ, παρακολουθούν τις θέσεις του, προβληματίζονται, έστω κι αν ακόμη δεν έχουν αποφασίσει να κάνουν ένα πιο σημαντικό βήμα. Δεν έχουν ακόμη πιστέψει στη δύναμή τους, με την ενεργητική συμμετοχή τους στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, την Κοινωνική Συμμαχία.
Όμως, σε αυτές τις συνθήκες, υπάρχει η σταθερή δύναμη, που λέγεται ΚΚΕ. Υπάρχει η συμπόρευση με το ΚΚΕ ανθρώπων που παλέψαμε μαζί τα προηγούμενα χρόνια στο εργατικό και αγροτικό κίνημα, ανθρώπων της Τέχνης, του Πολιτισμού, του Αθλητισμού, από το χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας, αρκετοί εκ των οποίων παλιότερα έκαναν άλλες πολιτικές επιλογές. Αυτή η συμπόρευση δεν έχει καμία σχέση με τις μεταγραφές ανάμεσα στα αστικά κόμματα, που έχουμε ζήσει το τελευταίο διάστημα. Εκφράζει θετικές διεργασίες μέσα στο κίνημα και όχι στα κοινοβουλευτικά παρασκήνια.
Όμως, υπάρχουν θετικές διεργασίες στους τόπους δουλειάς, στις γειτονιές, με την πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών, ενάντια στα κόμματα και τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου, την ΕΕ. Αυτές οι διεργασίες δεν πρέπει να μειωθούν, να ανασταλούν, όσο πλησιάζουμε στις βουλευτικές εκλογές, κάτω από τα εκβιαστικά, τρομοκρατικά και ψεύτικα διλήμματα. Η επόμενη μέρα πρέπει να βρει και νέες δυνάμεις στο δρόμο της οργάνωσης της αντεπίθεσης, στο δρόμο της πολιτικής και μαζικής πάλης.
Αυτόν το συσχετισμό μπορούμε να τον αλλάξουμε και θα τον αλλάξουμε!
Έχουμε επίγνωση των ευθυνών μας, να συμβάλουμε πιο αποφασιστικά στην ανασυγκρότηση, στη μαχητικότητα και μαζικότητα του εργατικού - λαϊκού κινήματος, στην οργάνωση της καθημερινής πάλης του λαού, στη δημιουργία μιας μεγάλης Κοινωνικής Συμμαχίας: Για να εμποδιστούν νέα μέτρα. Για την πραγματική ανακούφιση των εργαζομένων, των ανέργων, των λαϊκών νοικοκυριών, των συνταξιούχων, της νεολαίας, όλων όσοι υποφέρουν. Για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Για να υπάρξει επαγρύπνηση και ετοιμότητα για τα επικίνδυνα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και τους ανταγωνισμούς στην περιοχή.
Για να υπάρχει μια πραγματική λαϊκή αντιπολίτευση μέσα στον λαό και μέσα στη Βουλή, απέναντι στην όποια επόμενη αντιλαϊκή κυβέρνηση που θα προκύψει, αλλά και για να μπει πραγματικό τείχος στο φασισμό - ναζισμό, στον εθνικισμό και το ρατσισμό, για να ανοίξουμε το δρόμο, με τον λαό πρωταγωνιστή των εξελίξεων.
Εργαζόμενοι, εργαζόμενες, νέοι και νέες,
Απευθυνόμαστε σε όσους και όσες μας ψήφισαν στις ευρωεκλογές, στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές, ιδιαίτερα σε όσους μας ψήφισαν για πρώτη φορά, και τους καλούμε να συνεχίσουν με ακόμα μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και πείσμα το βήμα που έκαναν, επιβεβαιώνοντας την επιλογή τους στις εθνικές εκλογές, αλλά και να συναντηθούμε στο κίνημα, να βαδίσουμε χέρι - χέρι στους αγώνες.
Απευθυνόμαστε σε όλους όσοι - με "βαριά καρδιά" - στις ευρωεκλογές ψήφισαν τα κόμματα που τους απογοήτευσαν ή αυτά που είχαν απορρίψει τα προηγούμενα χρόνια, τα ψήφισαν χωρίς ενθουσιασμό και χωρίς μεγάλες προσδοκίες για κάτι καλύτερο.
Απευθυνόμαστε σε εκείνους και εκείνες που προτίμησαν να μην πάνε να ψηφίσουν, τους καλούμε να το ξανασκεφτούν. Στις 7 του Ιούλη, η αγανάκτησή τους να μη μετατραπεί σε μια ακόμα αποχή, αλλά σε ενεργητική συμμετοχή, για ισχυρό ΚΚΕ παντού.
Απευθυνόμαστε σε όλους όσοι νιώθουν αριστεροί, προοδευτικοί, δημοκράτες και δεν ξέχασαν, δεν αλλοίωσαν, μαζί με την τετράχρονη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, τις αξίες και τα ιδανικά τους, τους στόχους και τις ελπίδες τους, δεν τα κατέθεσαν όλα αυτά στο σύστημα της κάθε είδους βαρβαρότητας, της εκμετάλλευσης, στα επιτελεία της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Ξέρουν πως οι έννοιες «αριστερά», «πρόοδος», «δημοκρατία» είναι έννοιες ταυτισμένες με τον ανυποχώρητο ταξικό αγώνα, για να βελτιώσουμε τη ζωή μας, με υψηλά ιδανικά και αξίες για την πρόοδο της κοινωνίας, με την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και όχι για να γυρίσουμε πίσω στον μεσαίωνα. Είναι ταυτόχρονα και έννοιες ασυμβίβαστες με την εξαπάτηση, την κοροϊδία, το ψέμα, την αλαζονεία.
Απευθυνόμαστε σε όσους προβληματίζονται να ξαναψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, υπό το φόβο της επανόδου της ΝΔ. Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών ήρθε να επιβεβαιώσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, με τη διακυβέρνηση και τις συμμαχίες του, όχι μόνο δεν "ξεμπέρδεψε με το παλιό", αλλά το "ξέπλυνε" και το ανέστησε, του έδωσε τη δυνατότητα να εμφανίζεται δικαιωμένο, αφού και αυτός κινήθηκε στα αντιλαϊκά χνάρια των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Άλλωστε, είναι αποτέλεσμα της ενιαίας στρατηγικής τους. Μάλιστα, ο ίδιος ο κ. Τσίπρας δηλώνει ότι μπορεί να υπάρξει συγκυβέρνηση με τη Δεξιά, "εάν το απαιτήσουν οι συνθήκες"...
Απευθυνόμαστε στους εργαζόμενους, στους ανθρώπους του μόχθου, που μπορεί να ξαναέδωσαν την ψήφο τους στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, πιστεύοντας ότι έτσι θα τιμωρήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όμως δεν έδωσαν άφεση αμαρτιών στην αντιλαϊκή πολιτική ούτε λευκή επιταγή για τη συνέχεια. Βαθιά μέσα τους γνωρίζουν ότι αυτά τα κόμματα δεν αλλάζουν. Τα ίδια θα συνεχίσουν να κάνουν και ξέρουν να το κάνουν σαν "παλιές καραβάνες" του συστήματος, αξιοποιώντας το συγχωροχάρτι που τους έδωσε ο ΣΥΡΙΖΑ, τους αντιλαϊκούς μνημονιακούς νόμους που και αυτός ψήφισε.
Απευθυνόμαστε ιδιαίτερα στους νέους και τις νέες, στα "παιδιά της κρίσης". Ξέρετε ότι το ΚΚΕ δεν είναι μια από τα ίδια. Δεν εμφανίστηκε ξαφνικά στις εκλογές για να "χτυπάει την πλάτη" στους νέους και τις νέες. Δεν είναι κόμμα μιας χρήσης, σαν κι αυτά που δημιουργούνται για να εκτονώνουν ανώδυνα τη λαϊκή δυσαρέσκεια και προβάλλονται μέσα σε μια μέρα, για να παίξουν έναν χρήσιμο ρόλο στο σύστημα και μετά απότομα εξαφανίζονται, όπως ακριβώς εμφανίστηκαν. Γνωρίζετε το ΚΚΕ και την ΚΝΕ από τη σχολή, το σχολείο, το χώρο δουλειάς, τη γειτονιά. Μαζί σας πάλεψαν για κάθε μικρό και μεγάλο πρόβλημα που αφορά τη μόρφωση, την επαγγελματική αποκατάσταση, τον ελεύθερο χρόνο, ενάντια στη μάστιγα των ναρκωτικών, για την ίδια τη ζωή σας, ήταν πρωτοπόροι στον αγώνα ενάντια στο φασισμό και το ρατσισμό. Εκεί ήταν, εκεί θα συνεχίσουν να είναι. Γι' αυτό και έχει μεγάλη σημασία να είναι πιο δυνατό το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, για να νιώθετε και εσείς πιο δυνατοί και σίγουροι ότι μπορούμε να διεκδικήσουμε έναν κόσμο "στο μπόι των ονείρων μας". Η ψήφος στο ΚΚΕ είναι η μόνη αντισυστημική ψήφος για τη νεολαία, η μόνη πραγματικά ριζοσπαστική και ανατρεπτική.
Όλοι και όλες ξέρουμε πως τα δύσκολα δεν τέλειωσαν, επειδή η οικονομία βγήκε από τη σχεδόν δεκάχρονη κρίση. Η αναιμική ανάκαμψη τώρα με τον ΣΥΡΙΖΑ και η «πιο δυναμική» που υπόσχεται η ΝΔ δεν θα φέρουν πραγματική στήριξη και ενίσχυση μισθών, συντάξεων, συνθηκών εργασίας, κοινωνική στήριξη της εργαζόμενης μητέρας, γιατί όλα αυτά δεν χωράνε μέσα στον σκληρό ανταγωνισμό για τα καπιταλιστικά κέρδη σε Ελλάδα, ΕΕ και παγκόσμια.
Οι κατακτήσεις έρχονται μόνο με αγώνες αλλά τους αγώνες, με συνέπεια, στηρίζει μόνο το ΚΚΕ.
Η ενίσχυση του ΚΚΕ είναι στο χέρι σας!
Κάντε τώρα δική σας υπόθεση την ισχυροποίηση του ΚΚΕ.
Για να μπορεί η πλειοψηφία του λαού μας να χαμογελά το βράδυ των εκλογών. Για να τονώσουμε την αισιοδοξία του λαού μας, για να δυναμώσουμε τους αγώνες, τη διεκδίκηση. Το χρειαζόμαστε για να πάρουμε δύναμη που θα επιστρέφει κάθε μέρα στον λαό. Για να φωτίσουμε επιτέλους τον δικό μας, το δρόμο του λαού, με την εξουσία στα δικά του χέρια.
Τώρα, όλες και όλοι στη μάχη για την ενίσχυση του ΚΚΕ. Αυτή είναι και η μόνη κερδισμένη ψήφος!».

Μάργκαρετ Θάτσερ: Ορκισμένη εχθρός της εργατικής τάξης, σύμβολο καπιταλιστικής βαρβαρότητας



Γράφει ο Νίκος Μόττας //
Στις 8 Απρίλη συμπληρώθηκαν 5 χρόνια από το θάνατο της «Σιδηράς Κυρίας» της βρετανικής πολιτικής, της Μάργκαρετ Θάτσερ. Οι αυθόρμητοι πανηγυρισμοί σε λαϊκές γειτονιές βρετανικών πόλεων την ημέρα της ανακοίνωσης του θανάτου της, στις 8 Απρίλη 2013, δεν ήταν διόλου τυχαίοι – στο διάβα της πολιτικής της πορείας η «βαρώνη» Θάτσερ πολέμησε όσο λίγοι την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Πρωθυπουργός της Βρετανίας απ’ το 1979 ως το 1990, έμεινε στην ιστορία για την σταθερή προσήλωση της στην πολιτική γραμμή των εκτεταμένων ιδιωτικοποιήσεων, την άγρια καταστολή των απεργιών και του εργατικού κινήματος και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στα νησιά Φώκλαντ (Μαλβίνας) το 1982. 
Για να αντιληφθούμε το φαινόμενο Μάργκαρετ Θάτσερ, πρέπει πρώτα να δούμε το πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε. Η άνοδος της «Σιδηράς Κυρίας» στην εξουσία ήλθε ως απότοκο των ενδοκαπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που έλαβαν χώρα τη δεκαετία του 1970 στη Βρετανία και ευρύτερα στην Ευρώπη. Αυτές οι αναδιαρθρώσεις υπήρξαν το προοίμιο του νεοφιλελευθερισμού που θα ακολουθούσε τις επόμενες δεκαετίες, της άγριας, ολομέτωπης επίθεσης του καπιταλιστικού συστήματος ενάντια στην εργατική τάξη.
Κατά την περίοδο μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ως αποτέλεσμα των ενδοιμπεριαλιστικών ανακατατάξεων αλλά και του γεγονότος ότι βρισκόταν στο στρατόπεδο των νικητών, η Βρετανία γνώρισε μια περίοδο σχετικής καπιταλιστικής ανάπτυξης. Παρ’ ότι η χώρα βγήκε λαβωμένη απ’ τον πόλεμο, οι δεκαετίες του 1950 και 1960 έδωσαν την ευκαιρία στο βρετανικό κεφάλαιο να ανασυνταχθεί και να διατηρήσει σταθερά επίπεδα ανάπτυξης. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 παρατηρήθηκαν τα πρώτα σοβαρά συμπτώματα μείωσης της ισχύος του βρετανικού καπιταλισμού σε διεθνές επίπεδο – η Βρετανία έμοιαζε να είναι ο αδύναμος κρίκος του καπιταλιστικού συστήματος, με μειωμένα ποσοστά ανάπτυξης και υψηλό πληθωρισμό. Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’70 η χώρα είχε βρεθεί στην πιο σημαντική οικονομική κρίση της μεταπολεμικής περιόδου. Με την άνοδο της ανεργίας διογκώθηκε η αντίδραση σημαντικού μέρους της βρετανικής εργατικής τάξης η οποία έβλεπε τις κυβερνήσεις να επιχειρούν ολοένα και περισσότερο τη μετατόπιση του βάρους της κρίσης σε αυτήν.
Το 1972 σημειώθηκαν μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις από ναυτεργάτες και μεταλλωρύχους, με τους δεύτερους να πρωταγωνιστούν σε μαζικές απεργίες δύο χρόνια αργότερα, το 1974. Καθώς η θέση της βρετανικής αστικής τάξης στο διεθνές καπιταλιστικό στερέωμα κλειδωνίζονταν, η καταστολή ενάντια στις εργατικές κινητοποιήσεις γινόταν ολοένα και αγριότερη. Την ίδια περίοδο, σε διεθνές επίπεδο και με επίκεντρο τις ΗΠΑ, λάμβαναν χώρα σημαντικές ενδοκαπιταλιστικές αλλαγές αναφορικά με το μείγμα αντιμετώπισης της κρίσης υπερσυσσώρευσης: το «κεϋνσιανό» μοντέλο καπιταλιστικής διαχείρισης έδινε τη θέση του στη θεωρία του μονεταρισμού, της επονομαζόμενης «Σχολής του Σικάγο», που αργότερα θα μετουσιώνονταν στις λεγόμενες νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Όσο οι κυβερνήσεις των Εργατικών (Ουίλσον, Κάλαχαν) αδυνατούσαν να δώσουν λύση στο οικονομικό αδιέξοδο, τόσο η βρετανική αστική τάξη προσανατολίζονταν σε μια επιλογή που θα διασφάλιζε, χωρίς παρενέργειες για τα συμφέροντα της, την ανάκαμψη των κερδών της. Το 1976 η κυβέρνηση του Τζέημς Κάλαχαν αποφάσισε να προσφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για δανειοδότηση – η κίνηση αυτή είχε σημαντικές επιπτώσεις: Οι Εργατικοί όφειλαν να εφαρμόσουν σκληρή δημοσιονομική πολιτική, να περικόψουν μεγάλο μέρος των δημόσιων παροχών και να περάσουν νέα αντεργατικά μέτρα. Η πολιτική αυτή απόφαση τους έφερε σε ευθεία σύγκρουση με τα εργατικά συνδικάτα τα οποία έβλεπαν την – υποτιθέμενη – προοδευτική παράταξη να επιχειρεί απροκάλυπτα την επανάκαμψη της οικονομίας προς όφελος του βρετανικού καπιταλισμού, φορτώνοντας το βάρος στα εργατικά λαϊκά στρώματα. Το Εργατικό Κόμμα, έχοντας διαρρήξει από καιρό τους δεσμούς του με σημαντικό μέρος της εργατικής τάξης, προκάλεσε με την πολιτική του κύμα απεργιακών κινητοποιήσεων (1979). Τότε υπήρξε η χρυσή ευκαιρία των Συντηρητικών να επανέλθουν στην εξουσία δριμύτεροι. Με νέα αρχηγό τη Μάργκαρετ Θάτσερ οι Τόρις «πάτησαν» πάνω στην αντιλαϊκή πολιτική των Εργατικών, κατηγόρησαν τα συνδικάτα για τη χαοτική κατάσταση και ανέλαβαν να βγάλουν το βρετανικό Κεφάλαιο απ’ την κρίση διασώζοντας τα κέρδη του με κάθε κόστος.
Κερδίζοντας τις εκλογές της 3ης Μάη 1979 η Θάτσερ ξεκίνησε έναν ανηλεή πόλεμο ενάντια στην εργατική τάξη της Βρετανίας με στόχο να επιβάλλει ένα νέο μοντέλο καπιταλιστικής διαχείρισης: εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις, περιορισμό του κράτους στην οικονομία (ώστε τα μονοπώλια να έχουν το ελεύθερο στην άκρατη κερδοσκοπία), ξερίζωμα των δομών του κοινωνικού κράτους, αντεργατικές μεταρρυθμίσεις προς όφελος του μεγάλου Κεφαλαίου και των εργοδοτών.

Αστυνομικές δυνάμεις καταδιώκουν εργαζόμενους, κατά τη διάρκεια των μεγάλων απεργιών 1984-85.
Μια απ’ τις βασικότερες παραμέτρους του «θατσερισμού» υπήρξε η μεθοδευμένη προσπάθεια διάλυσης των εργατικών συνδικάτων. Πως άλλωστε θα θριάμβευε η πολιτική της ελεύθερης οικονομίας (της κερδοφορίας του κεφαλαίου) εάν δεν απονευρώνονταν πλήρως οι ισχυροί θύλακες αντίστασης της εργατικής τάξης; Η κυβέρνηση των Συντηρητικών ξεκίνησε από τα πιο αδύναμα συνδικάτα και σταδιακά κήρυξε τον πόλεμο στις πλέον ισχυρές εργατικές ενώσεις, όπως αυτή των μεταλλωρύχων της Βρετανίας. Η πολιτική της κυβέρνησης Θάτσερ οδήγησε σε εξαθλίωση τα λαϊκά στρώμματα της χώρας, αναγκάζοντας μεγάλο μέρος της νεολαίας να εξεγερθεί, όπως συνέβη στο Λίβερπουλ, το Μάντσεστερ αλλά και το Λονδίνο το 1981. Την ίδια περίοδο που η βρετανική πλουτοκρατία έπαιρνε «τα πάνω της», οι λαϊκές μάζες βιομηχανικών πόλεων όπως το Λίβερπουλ βυθίζονταν στην ανέχεια και την ανασφάλεια.
Το αντίδοτο στο κύμα λαϊκής δυσαρέσκειας ήταν ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος με «πατριωτικό προσωπείο», ο οποίος θα μπορούσε να λειτουργήσει και αποπροσανατολιστικά για μεγάλο τμήμα των βρετανών. Η ένοπλη ανάμειξη της βρετανικής κυβέρνησης στα νησιά Φώκλαντ, η στρατιωτική σύρραξη με την Αργεντινή αλλά και η άκαμπτη, αποικιοκρατικού-τύπου στάση του Λονδίνου στο θέμα της Βόρειας Ιρλανδίας είχαν ως στόχο να σηκώσουν απ’ το λήθαργο τον μικροαστικό πατριωτισμό των βρετανών. Είναι άλλωστε συχνό φαινόμενο στην σύγχρονη ιστορία βαθιά αντιδραστικές αντιλαϊκές κυβερνήσεις να εμπλέκονται σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους προκειμένου να αποπροσανατολίσουν τα λαϊκά στρώματα από τη βαρβαρότητα της ταξικής επίθεσης που έχουν εξαπολύσει, στο εσωτερικό της χώρας, ενάντια σε αυτά. Σε αυτήν της την προσπάθεια η «Σιδηρά Κυρία» δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερο σύμμαχο απ’ τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρίγκαν.

Αφίσα του 1981 ενάντια στην πολιτική Θάτσερ απέναντι στους ιρλανδούς αγωνιστές-απεργούς πείνας.Αφίσα του 1981 ενάντια στην πολιτική Θάτσερ απέναντι στους βορειοιρλανδούς αγωνιστές-απεργούς πείνας.
Η κυβέρνηση της Θάτσερ κατέστειλε με πρωτοφανή αγριότητα τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις των μεταλλωρύχων την περίοδο 1984-85. Το μήνυμα που ουσιαστικά ήθελε να περάσει η βρετανική κυβέρνηση ήταν πως θα έδειχνε μηδενική ανοχή σε κάθε προσπάθεια εργατικής, λαϊκής αντίστασης στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα. «Αντιληφθήκαμε», σημείωνε ο Μικ ΜακΓκάχεϊ, αντιπρόεδρος της Ένωσης Μεταλλωρύχων Βρετανίας την περίοδο 1972-1987, «την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης των Συντηρητικών να χρησιμοποιήσει την κρατική μηχανή εναντίον μας. Προκειμένου να διαλύσει το κοινωνικό κράτος έπρεπε να διαλύσει το εργατικό κίνημα και χρειάστηκε να επιτεθεί πρώτα στους μεταλλωρύχους». Ο στόχος δεν ήταν άλλος απ’ τη δημιουργία ενός οικονομικού και κοινωνικού περιβάλλοντος που θα ευνοούσε, κατά το μέγιστο δυνατό τρόπο, την κερδοφορία των μονοπωλίων. Σε αυτό το πλαίσιο αυξήθηκαν κατακόρυφα τα κέρδη των τραπεζιτών του λονδρέζικου City, ενώ πλατιά λαϊκά στρώματα φτωχοποιήθηκαν με γοργούς ρυθμούς.
Για τους υπέρμαχους της ελεύθερης αγοράς, της εκμετάλλευσης και του καπιταλισμού η Θάτσερ υπήρξε μια «πετυχημένη πολιτικός» – μια «εμπνευσμένη μεταρρυθμίστρια» όπως είχε γράψει, προ πενταετίας, στο βιβλίο συλλυπητηρίων της βρετανικής πρεσβείας ο τότε πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς. Η Θάτσερ υπήρξε πράγματι πετυχημένη. Όχι βέβαια για το λαό, αλλά για το βρετανικό Κεφάλαιο, από αυτήν την άποψη «πέτυχε» ο λεγόμενος «θατσερισμός». Η «Σιδηρά Κυρία» υπήρξε όντως μια «εμπνευσμένη μεταρρυθμίστρια»: έκανε το καλύτερο δυνατό για να ενισχύσει την κερδοφορία των καπιταλιστών, να διαλύσει εργατικά κεκτημένα, να ρημάξει τη βρετανική εργατική τάξη και να επιβάλει ένα μοντέλο πολιτικής που θέτει ως πρώτη προτεραιότητα την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Τα αποτελέσματα για το λαό της Βρετανίας ήταν ασφαλώς οδυνηρά. Οι κοινωνικές ανισότητες διευρύνθηκαν σημαντικά, η οικονομία της χώρας αφέθηκε στα νύχια των μονοπωλίων και των τραπεζιτών ενώ τα ποσοστά ανεργίας πήραν την ανιούσα. Σε όλη τη χώρα, αλλά ιδιαίτερα στις λαϊκές, εργατικές συνοικίες, υπήρξε αύξηση της εγκληματικότητας και εκτεταμένο εμπόριο ναρκωτικών ως αποτέλεσμα της κοινωνικής κατάρρευσης που επέφερε η πολιτική Θάτσερ.
Την ίδια περίοδο (1980-1990) που οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι και οι βρετανικές πολυεθνικές συσσώρευαν κέρδη, η φτώχεια του πληθυσμού αυξάνονταν. Το 1978 – ένα χρόνο πριν την εκλογή της Θάτσερ στην πρωθυπουργία – το ποσοστό του πληθυσμού που βρίσκονταν κάτω απ’ το 60% του μέσου ετήσιου εισοδήματος ήταν περίπου 13%. Το 1980 είχε εκτιναχθεί πάνω από 15%, το 1988 είχε ξεπεράσει το 20% και το 1990 (χρονιά που η Θάτσερ παραιτήθηκε) άγγιζε το 22.2% του πληθυσμού. Ταυτόχρονα με την αύξηση της ανεργίας και της φτώχειας στα ευρύτερα λαϊκά στρώμματα, συνεχίζονταν το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους. Κατά τη διάρκεια της θητείας της Μ.Θάτσερ ιδιωτικοποιήθηκαν, μεταξύ άλλων, κολοσσοί όπως: Britoil (1982), Associated British Ports (1983), Enterprise Oil (1984), Jaguar (1984), British Telecom (1984), British Gas (1986), British Airways (1987), Rolls-Royce (1987), Βρετανική Χαλυβουργία (1988), Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού (1990).
Από τις ιδιωτικοποιήσεις προέκυψαν εκατοντάδες χιλιάδες νέοι άνεργοι και το μεγάλο Κεφάλαιο βρήκε πρόσφορο έδαφος για επενδύσεις και νέο κύκλο κερδοφορίας. Οι ηγέτες του Εργατικού Κόμματος, που είχε ηττηθεί το 1979, «ένιπταν τας χείρας τους», ως πολιτικοί πόντιοι πιλάτοι, όταν η κυβέρνηση της Θάτσερ επιχειρούσε τη διάλυση των εργατικών σωματείων και το ξεπούλημα των εταιρειών στους καρχαρίες του μεγάλου κεφαλαίου. Η θρυλική απεργία των μεταλλωρύχων την περίοδο 1984-85 δεν βρήκε καμία υποστήριξη ούτε απ’ τους Εργατικούς του Νέιλ Κίνοκ, ούτε απ’ την Γενική Συνομοσπονδία Εργατών. Η βρετανική σοσιαλδημοκρατία – αυτή που μια δεκαετία αργότερα θα εκφράζονταν απ’ τον Τόνυ Μπλερ – αποδείχθηκε περίτρανα όχι μόνο παράταξη των συμφερόντων του Κεφαλαίου, αλλά άξιο πολιτικό τέκνο του θατσερικού νεοφιλελευθερισμού. Την πεπατημένη της Θάτσερ άλλωστε ακολούθησε η κεντρώα κυβέρνηση του Μπλερ, σε ένα βαθιά αντιλαϊκό πρόγραμμα που για επικοινωνιακούς λόγους- και με σκοπό τον εγκλωβισμό εργατικών λαϊκών μαζών- ονομάστηκε «Τρίτος Δρόμος».
Με τον στενό της φίλο, τον χιλιανό δικτάτορα Αουγούστο Πινοσέτ.
Με τον στενό της φίλο, τον χασάπη του λαού της Χιλής, δικτάτορα Αουγούστο Πινοσέτ.
Η Μάργκαρετ Θάτσερ υπήρξε γνήσια πολιτική εκπρόσωπος του βρετανικού καπιταλιστικού συστήματος. Τόσο στην εσωτερική όσο και στην εξωτερική πολιτική, η πολιτική της Θάτσερ είχε το δικό της ρόλο στις ενδοϊμπεριαλιστικές ανακατατάξεις που έλαβαν χώρα στη παγκόσμια πολιτική σκηνή τη δεκαετία του ’80. Αποτέλεσε δε, κατά κάποιον τρόπο, προοίμιο όσων ακολούθησαν τις επόμενες δύο δεκαετίες: το θρίαμβο της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ (με την περεστρόϊκα του φίλου της Θάτσερ, Μιχαήλ Γκορμπατσώφ), την ευρωπαϊκή συνθήκη του Μάαστριχτ (1992) και τον βαθύτατα αντιλαϊκό-αντεργατικό χαρακτήρα της, την αιματηρή ιμπεριαλιστική ανάμειξη του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία και αργότερα το Ιράκ, την πλήρη απελευθέρωση των χρηματιστικών αγορών από την κυβέρνηση Μπ. Κλίντον (1998) με την κατάργηση του διαχωρισμού μεταξύ εμπορικών και επενδυτικών τραπεζών. 
Αν είναι κάτι που, εν τέλει, συμβολίζει ο λεγόμενος «θατσερισμός» αυτό είναι το ασιγαστο ταξικό μίσος της αστικής τάξης, του κεφαλαίου, για την εργατική τάξη. Και προκειμένου να καθυποτάξει την εργατική τάξη χρησιμοποιεί όλα τα μέσα – συμμαχεί με αιμοσταγείς φασίστες τύπου Πινοσέτ και απάνθρωπα καθεστώτα (άπαρτχαιντ Νότιας Αφρικής), μάχεται με αγριότητα ενάντια σε απελευθερωτικά κινήματα (Βόρειος Ιρλανδία), υφαρπάζει τον πλούτο της κοινωνίας και τον δωρίζει στους καπιταλιστικούς αλιγάτορες, βυθίζει στην ανυποληψία και την απόγνωση εργαζόμενους, μειονότητες και μη προνομιούχα στρώματα. Αυτή υπήρξε η κληρονομιά του θατσερισμού, την οποία η εργατική τάξη της Βρετανίας και ολόκληρου του κόσμου δεν πρόκειται να ξεχάσει. Μια κληρονομιά που ουσιαστικά αντικατοπτρίζει τη βάρβαρη φύση του Καπιταλισμού, του εκμεταλλευτικού εκείνου συστήματος που γεννάει κρίσεις, φτώχεια, ανεργία και πολέμους. 

Αριστερά της Μαρίας Αντουανέτας ο… Μπαρουφάκης

«Παλιά η διαφωνία μου με το ΚΚΕ ήταν πάνω στην έννοια του εφικτού. Ακόμα πιστεύω στο εφικτό αλλά ως λάτρης της Ιστορίας κι επειδή θεωρώ ότι λαοί χωρίς ιστορική μνήμη και γνώση είναι αδύνατον να παίξουν ρόλο στο παρόν και το μέλλον, σε καλώ να εξετάσουμε τα τελευταία χρόνια.
Κόμματα και κινήματα που ξεπήδησαν από την Αριστερά και δούλεψαν πάνω στο εφικτό, όλα αλλοτριώθηκαν και ενσωματώθηκαν στο σύστημα…».
Όταν ο Μικρούτσικος απαντά προκαταβολικά στον Μπαρουφακη…
Υ.Γ. Ο Βαρουφάκης λέει τα αιτήματα που παλεύει το ΚΚΕ μαξιμαλισμό. Π.χ. Κατώτερος μισθός 751 ευρώ για όλους, επίδομα τοκετού σε όλες τις γυναίκες 1.000 ευρώ κ.λπ. Ο τύπος που έβγαινε φωτογραφία σε περιοδικό με αστακούς απέναντι από την Ακρόπολη.. Αριστερά της Μαρίας Αντουανέτας!
Πηγή: facebook

Ο γνωστός μας κ. Βαρουφάκης…

Η ΗΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΗΤΑΝ ΠΟΤΕ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ;; !!




ΣΥΡΙΖΑ – Ο ηγετικός του πυρήνας ποτέ δεν ήταν αριστερά
09-06-2019


Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, παλιότερα του Συνασπισμού, βρισκόταν πάντα στον προθάλαμο της κεφαλαιοκρατίας, δίνοντας σε αυτό χρήσιμες υπηρεσίες.

Κατιούσα

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ανάχωμα στην ταξική πάλη και στη ριζοσπαστικοποίηση των εργατικών – λαϊκών δυνάμεων από τότε που ήταν 3% και σαν οπορτουνιστικό μόρφωμα, μαζί με τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες στο μαζικό λαϊκό κίνημα του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ, καλούσαν τον λαό να υποστείλουν τους αγώνες και τις διεκδικήσεις και να υιοθετήσουν τους «κοινωνικούς» διαλόγους της απάτης σα μέσο επίλυσης των λαϊκών προβλημάτων.

Κήρυκας της ταξικής συνεργασίας, πρωτοστάτησε για λογαριασμό του συστήματος και του κεφαλαίου στο να αποδώσει χαρακτηρισμούς όπως παρωχημένοι, οπισθοδρόμηση, συντήρηση, στους αγώνες του εργαζόμενου λαού με ταξικά χαρακτηριστικά.

Στα κομπρεμί του στα συνδικαλιστικά όργανα μαζί με το ΠΑΣΟΚ και την Ν.Δ πολέμησε με όρους αντικομουνισμού το μέτωπο των ταξικών δυνάμεων που συγκροτήθηκε στο εργατικό – συνδικαλιστικό κίνημα, το ΠΑΜΕ.

Αυτός έβαλε πλάτη για να υιοθετήσουν οι εργαζόμενοι μέσα σο κίνημα ως «προοδευτικές» τις μεταρρυθμίσεις πουαπορρύθμιζαν το σταθερό χρόνο εργασίας μέσω των ευέλικτων μορφών απασχόλησης.

Υπέρμαχος της μερικής απασχόλησης και των συμβάσεων ορισμένου χρόνου, μέσα από τα λεγόμενα «Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης», υποστήριξε αυτά τα «μοντέλα», που σήμερα γενικεύονται και αξιοποιούνται από το κεφάλαιο και την μεγαλοεργοδοσία, για να ρίξουν και άλλο την τιμή της εργατικής δύναμης.

Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, παλιότερα του Συνασπισμού, βρισκόταν πάντα στον προθάλαμο της κεφαλαιοκρατίας, δίνοντας σε αυτό χρήσιμες υπηρεσίες.

Στόχος η αποδιοργάνωση του εργατικού – συνδικαλιστικού κινήματος και η μετατροπή του σε «εταίρο» με τις δυνάμεις του κεφαλαίου, για να διαπραγματεύονται πώς αμαχητί και με ποιον τρόπο θα χάνουν δικαιώματα και κατακτήσεις οι εργαζόμενοι, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.

Αυτή την στρατηγική ποτέ δεν σταμάτησε να υπηρετεί ο ΣΥΡΙΖΑ από όποιο μετερίζι και αν ήταν.

Το 2010 αναβαθμίστηκε ο ρόλος του, και, αφού αξιοποιήθηκε για την χειραγώγηση της λαϊκής δυσαρέσκειας από τις συνέπειες της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και από τις πολιτικές των «μνημονίων», με μια απαραίτητη στάση στις πλατείες των «αγανακτισμένων», το σύστημα επέλεξε αυτόν να διαχειριστεί την πολιτική διεξόδου από την κρίση προς όφελος των μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων και μονοπωλίων, αφού κρίθηκε και η ικανότητα του να εγκλωβίσει στους κόλπους του, μαχόμενες εργατικές – λαϊκές δυνάμεις που τους πούλησε φρούδες ελπίδες και τις απογοήτευσε.

Ο ΣΥΡΙΖΑ με την σειρά του έφερε το τρίτο και πιο επαχθές «μνημόνιο», που ψήφισε μαζί με την Ν.Δ, το ΠΑΣΟΚ, τους ΑΝΕΛ, το κόμμα Λεβέντη και το Ποτάμι.

Τα μέτρα του τρίτου «μνημονίου» που κούμπωσε μαζί με τα άλλα 2 «μνημόνια» φτωχοποίησαν παραπέρα τον ελληνικό λαό και είναι ο λόγος που τιμώρησαν τον ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό δε σημαίνει ότι οποιαδήποτε ενδεχόμενη εναλλαγή στην εξουσία από την Ν.Δ θα σημάνει καμιά αλλαγή.

Θα συνεχίσει το έργο του ΣΥΡΙΖΑ, αφού υπηρετούν το ίδιο αντιλαϊκό σχέδιο που απορρέει από τα «μνημόνια» και τα νέα αντιλαϊκά – αντιδραστικά μέτρα που αξιώνει η Ε.Ε για τις ανάγκες του κεφαλαίου σε συνθήκες οξυμένου ανταγωνισμού.

Ο λαός δεν έχει ανάγκη από διαχειριστές της πολιτικής της φτώχειας του, που αναδιανέμει από τους λιγότερους φτωχούς στους περισσότερους φτωχούς.

Για αυτή την πολιτική καμώνεται ο ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα ξεδιάντροπα «απειλεί» τον λαό, ότι άμα δεν είναι αυτός στον θώκο της αστικής διακυβέρνησης να ξεχάσουν και αυτά, για να διαφοροποιηθεί δήθεν από την Ν.Δ.

Η πολιτική διαχείριση της φτώχειας και η αναδιανομή ψίχουλων, την ώρα που λεηλατήθηκε η τσέπη του λαϊκού νοικοκυριού, για να θωρακιστούν τα κέρδη των λίγων, δεν πρέπει να την υπερασπιστεί κανένας που αισθάνεται αριστερός, ριζοσπάστης, αγωνιστής.

Αυτή την πολιτική που εντέχνως την διαχωρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να εγκλωβίσει λαϊκές δυνάμεις στο όνομα ξεπερασμένων αποπροσανατολιστικών διλημμάτων που διαπνέονται από την λογική, φως – σκοτάδι, μαύρο – άσπρο, συντήρηση – πρόοδος, δεξιός – αριστερός.

Και ο ΣΥΡΙΖΑ και η Ν.Δ υπηρετούν την ίδια στρατηγική, το ίδιο αντιλαϊκό σχέδιο.

Φάρος τους όλοι οι «μνημονιακοί» νομοί, οι νέοι που θα έρθουν στην λεγόμενη «μεταμνημονιακή» εποχή, οι κατασχέσεις λαϊκών σπιτιών, οι ιδιωτικοποιήσεις, η γενίκευση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης, η εμπορευματοποίηση της υγείας, παιδείας, πρόνοιας.

Σε αύτη την κατεύθυνση και οι δυο πίνουν νερό και δεν υπάρχει χαραμάδα για άσκηση φιλολαϊκής πολιτικής, γιατί η στρατηγική αυτή κατεύθυνση υπηρετεί την ανάκαμψη των καπιταλιστικών κερδών.

Το κύριο την επόμενη των εκλογών είναι να υπάρχει δυνατός λαός.

Αυτό δεν θα επιτευχτεί με υποστήριξη του νέου διπολικού συστήματος της αστικής εξουσίας (ΣΥΡΙΖΑ – Ν.Δ) ίδιου με του παλιού δικομματισμού (ΠΑΣΟΚ – Ν.Δ).

Ο λαός να προσπεράσει τα νέα δόκανα που θέλουν να τον εγκλωβίσουν στην λογική του μικρότεροι κακού που είναι η απαρχή του μεγαλυτέρου.

Να κάνει το βήμα και να ψηφίσει στις 7 Ιουλίου τα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ, για να έχει έναν ουσιαστικό συμπαραστάτη στα δύσκολα που έρχονται, για να οργανωθούν αγώνες και να ακυρώσει μέτρα, να διεκδικήσει με βάση τις ανάγκες του, να σταθεί όρθιος με αξιοπρέπεια και να οργανώσει την αντεπίθεση, για την μεγάλη πολιτική – κοινωνική ανατροπή.

Μπορούμε να ψηλώσουμε το ΚΚΕ να τους χαλάσουμε τα σχέδια, να παλέψουμε για την ζωή που μας αξίζει, που βρίσκεται έξω από τα όρια της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Σαββίδης Παναγιώτης


https://www.facebook.com/konstantinos.Mpourxas
Ο γνωστός μας κ. Βαρουφάκης...


Eurokinissi
Η προβολή που πήρε το κόμμα του κ. Βαρουφάκη ΜΕΡΑ25 λίγο πριν από τις ευρωεκλογές, αλλά ιδιαίτερα μετά, με δεδομένη την παρ' ολίγο εκλογή ευρωβουλευτή, συνοδεύεται με χαρακτηρισμούς «αντισυστημική δύναμη», «αλέκιαστη αριστερά», νέα εναλλακτική δύναμη κ.λπ.
Με αφορμή, λοιπόν, όλη αυτήν την παραφιλολογία και τον εξωραϊσμό που επιχειρείται προφανώς με σκοπό τη στήριξή του ως υποδοχέα δυσαρεστημένων ψήφων από τον ΣΥΡΙΖΑ, ξαναθυμίζουμε τις υπηρεσίες του κ. Βαρουφάκη, ο οποίος δεν μας είναι κάνας άγνωστος αλλά πολύ γνωστός ως υπουργός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ την περίοδο Γενάρης - Αύγουστος 2015.
«Νονός»...
Ο κ. Βαρουφάκης ως υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ την περίοδο Γενάρης - Αύγουστος του 2015 είναι πρώτα απ' όλα γνωστός για τα βαφτίσια του. Επί ημερών του, η τρόικα (ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ) έγινε «θεσμοί», τα μνημόνια μετονομάστηκαν σε «συμφωνία» και η επέκταση των μνημονίων «παράταση της δανειακής σύμβασης» κ.ά. Εβαλε, δηλαδή, πλάτη ώστε σιγά - σιγά να καταλαγιάσει η λαϊκή αντίθεση στα μνημόνια, που βεβαίως παρέμενε σε θολό πλαίσιο. Είναι χαρακτηριστικές οι εξής τοποθετήσεις του:
Σε συνέντευξή του στο «Βήμα», ο Γ. Βαρουφάκης σημείωνε: «Εδώ υπάρχει ένα, αν θέλετε, σημειολογικό ζήτημα. Δηλαδή, από τη μια μεριά κατανοώ ότι οι εταίροι μας δεν μπορούν εύκολα να δεχτούν το ότι εμείς "θα σκίσουμε το μνημόνιο". Οτι θα κάνουμε μια συμβολική κίνηση που θα θεωρηθεί εχθρική. Και είναι κάτι το οποίο εγώ δεν είμαι διατεθειμένος να κάνω, έτσι κι αλλιώς. Πολύ εύκολα μπορούμε να βρούμε μια τέτοια φράση που να καλύπτει και τη δική τους πλευρά και τη δική μας». Συμβολικό, λοιπόν, το σκίσιμο του μνημονίου και όχι πραγματικό.
Ταυτόχρονα, εισήγαγε τις έννοιες περί «λιτού βίου» και της «ήπιας λιτότητας», προκειμένου να στρογγυλέψει το γεγονός ότι, για ακόμα μια φορά, αντί να έρθει το τέλος των μνημονίων με έναν νόμο και ένα άρθρο, όπως υποστήριζε ο ΣΥΡΙΖΑ πριν γίνει κυβέρνηση, ο λαός καλούνταν να υπομένει νέες θυσίες σε δικαιώματα, να συνεχίζει να ζει μέσα στο αντιλαϊκό μνημονιακό πλαίσιο των προηγούμενων χρόνων. Βέβαια, για να λέμε την αλήθεια, την έννοια της «ήπιας λιτότητας» τη δανείστηκε από την κυβέρνηση της ΝΔ του 2004.
Γι' αυτόν το λόγο, μάλλον, η αστική τάξη της χώρας πρέπει να του οφείλει αρκετά για τον ρόλο που έπαιξε, μαζί βέβαια με όλη την υπόλοιπη κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, στον ευνουχισμό των όποιων ριζοσπαστικών διαθέσεων του λαού.
Η «ρεαλιστική σύγκρουση»....
Αν και στο παρόν άρθρο δεν πρόκειται να ασχοληθούμε αναλυτικά με το πρόγραμμα του κόμματος του κ. Βαρουφάκη, εντούτοις έχει σημασία να ασχοληθούμε με το βασικό σύνθημά του περί «ρεαλιστικής σύγκρουσης». Δεν είναι τίποτα περισσότερο απ' αυτό που έκαναν ο κ. Βαρουφάκης και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ από τον Γενάρη μέχρι τον Αύγουστο του 2015.
Επί ημερών του ξεκίνησε μια μακροχρόνια αντιλαϊκή διαπραγμάτευση που προετοίμασε βήμα το βήμα και οδήγησε τελικά στο «μνημόνιο ΣΥΡΙΖΑ» τον Αύγουστο του 2015...
Θυμίζουμε ότι τον Φλεβάρη του 2015 στο Βερολίνο δήλωνε σε σχέση με το ισχύον τότε μνημόνιο: «Δεν είναι ότι θα πετάξουμε το τρέχον πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων. Θα έλεγα ότι το 60% - 70% των μέτρων θα τα θέλαμε και εμείς, το πρόβλημα είναι ότι του λείπει πολύ μεγάλος αριθμός πολύ σημαντικών μεταρρυθμίσεων». Μάλιστα, προστρέχει στον ΟΟΣΑ και στη γνωστή εργαλειοθήκη του, πραγματοποιεί συναντήσεις με τους εκπροσώπους του ιμπεριαλιστικού θεσμού, προκειμένου να ...συμπληρώσει το υπόλοιπο 30% των αναδιαρθρώσεων με νέα αντιλαϊκά μέτρα.
Σημαντικός σταθμός αυτής της διαπραγμάτευσης είναι η συμφωνία στις 20 Φλεβάρη, που στην πραγματικότητα σημαίνει την κατοχύρωση των μέτρων όλων των προηγούμενων μνημονίων και το άνοιγμα του δρόμου για το επόμενο, το 3ο...
Είναι καθαρό σε όλη του την επιχειρηματολογία, σε όλα τα Eurogroup, στα οποία έδινε τα γνωστά γλυκανάλατα σόου, ότι κριτήριο της διαπραγμάτευσής του δεν ήταν βεβαίως η αποκατάσταση δικαιωμάτων και απωλειών του λαού, αλλά η εξασφάλιση της στήριξης της ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας, χαλαρώνοντας ορισμένα μέτρα που δημιουργούσαν δυσκολίες.
Σε αυτό το πλαίσιο της προετοιμαζόμενης «σκληρής τελικής διαπραγμάτευσης» με ΕΕ και ΔΝΤ, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προχωρά σε μια σειρά από μέτρα, όπως τη δέσμευση των αποθεματικών των Ασφαλιστικών Ταμείων και της Τοπικής Διοίκησης, που έχουν βεβαίως ραγδαίες επιπτώσεις στη λειτουργία αυτών των οργανισμών που βέβαια πληρώνει ο λαός... Με δικό του πρωταγωνιστικό ρόλο προετοιμάζονται μέτρα για το ενδεχόμενο χρεοκοπίας, δηλαδή για το ενδεχόμενο ο λαός να πληρώσει με άλλον τρόπο, με άλλη μορφή, ξανά τα σπασμένα για λογαριασμό του κεφαλαίου και της διαπραγμάτευσής τους με την ΕΕ.
«Αλέκιαστη αριστερά»;
Ο Γ. Βαρουφάκης εμφανίστηκε να διαφωνεί με την απόφαση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για την υπογραφή συμφωνίας τον Ιούλη του 2015, θεωρώντας ότι η κυβέρνηση πρόδωσε την εντολή του δημοψηφίσματος. Ετσι προβάλλει το προφίλ του συνεπούς, που δεν τα δίπλωσε, δεν έκανε πίσω...
Η αλήθεια είναι βέβαια ότι η πρόταση της κυβέρνησης που κατέθεσε ο Βαρουφάκης και η πρόταση των ΕΕ - ΔΝΤ - ΕΚΤ που έβαλε η κυβέρνηση στο δημοψήφισμα διέφεραν ελάχιστα. Ουσιαστικά, το δίλημμα ήταν ο λαός να διαλέξει μνημόνιο...
Για να δούμε όμως τι έλεγε όταν, εκπροσωπώντας την κυβέρνηση, είχε παραστεί στο Eurogroup στις 22 Ιούνη 2015, όπου επιχειρηματολογούσε για την ανάγκη να γίνει δημοψήφισμα και διεκδικούσε παράταση του προγράμματος χρηματοδότησης για μερικές βδομάδες μέχρι να γίνει το δημοψήφισμα.
Ουσιαστικά, ο Γ. Βαρουφάκης περιέγραφε ότι η κυβέρνηση στήνει στις πλάτες του λαού μια απάτη, με σκοπό να περάσει τελικά η συμφωνία της με την τρόικα. Επικαλούνταν τη δυσκολία να περάσει η πρόταση της τρόικας από το Κοινοβούλιο, ενώ παραδεχόταν τον αντιλαϊκό χαρακτήρα και των δικών τους προτάσεων. Ελεγε χαρακτηριστικά: «Αυτό που κάνει αδύνατο να περάσει το πακέτο των θεσμών από το Κοινοβούλιο είναι η έλλειψη απάντησης στο ερώτημα: Αυτά τα επώδυνα μέτρα τουλάχιστον θα μας δώσουν μια περίοδο ηρεμίας κατά την οποία θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε στις συμφωνημένες μεταρρυθμίσεις και μέτρα;». 
Ουσιαστικά, ζήτησε πίστωση χρόνου για να περάσει η κυβέρνηση στα πιο μαλακά, στα πιο ύπουλα, τα αντιλαϊκά μέτρα. 
Εδινε μάλιστα εγγυήσεις για την προσήλωση της κυβέρνησης στην υλοποίηση της αντιλαϊκής συμφωνίας: «Κάποιοι ανησυχούν ότι μια ψήφος στο "ναι" θα είναι μια ψήφος μη εμπιστοσύνης στην κυβέρνησή μας (μιας και θα προτείνουμε ψήφο στο "όχι"), και σε αυτήν την περίπτωση δεν θα μπορούμε να υποσχεθούμε στο Eurogroup ότι θα είμαστε σε θέση να υπογράψουμε και να εφαρμόσουμε μια συμφωνία με τους θεσμούς. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Είμαστε αφοσιωμένοι δημοκράτες. Εάν ο λαός μας δώσει καθαρή εντολή για να υπογράψουμε τις προτάσεις των θεσμών, θα κάνουμε ό,τι χρειάζεται για να το πράξουμε, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει μια ανασχηματισμένη κυβέρνηση». 
Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση ήλπιζε σε ένα τέτοιο αποτέλεσμα, αλλά δεν της βγήκε... Αυτό φαίνεται και από το παρακάτω απόσπασμα: «Συνάδελφοι, η άρνησή σας για επέκταση του προγράμματος για μερικές βδομάδες ώστε να δώσουμε στον ελληνικό λαό τη δυνατότητα να μελετήσει ήσυχα και με ηρεμία την πρόταση των δανειστών, ιδιαίτερα από τη στιγμή που υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να τις δεχθεί (σε αντίθεση με τη δική μας πρόταση) θα πλήξει μόνιμα την αξιοπιστία του Eurogroup ως ενός οργάνου δημοκρατικών αποφάσεων το οποίο αποτελείται από κράτη - μέλη που μοιράζονται όχι μόνο ένα κοινό νόμισμα, αλλά και κοινές αξίες».
Είναι καθαρό, λοιπόν, ότι ο κ. Βαρουφάκης υπηρέτησε πιστά το σχέδιο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ για εξαπάτηση του λαού το καλοκαίρι του 2015 και του εξαναγκασμού του να δεχτεί μια από τις εκδοχές της αντιλαϊκής συμφωνίας. Το γιατί στη συνέχεια αποφάσισε να διαφοροποιηθεί από την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είναι δικό του θέμα, πάντως όχι αποτέλεσμα πολιτικής συνέπειας.
Ολη η ιστορία φανερώνει ότι κάθε άλλο παρά φρέσκια και αντισυστημική δύναμη μπορούν να χαρακτηριστούν ο κ. Βαρουφάκης και το κόμμα του...

TOP READ