14 Ιουλ 2014

Το κουνούπι

 Το κουνούπι




Άλλαξε πλευρό πηγαίνοντας στη δροσερή πλευρά του σεντονιού, που θα τη ζέσταινε κι αυτή σε πέντε λεπτά με το σώμα της. Δυο στάλες ιδρώτα κύλησαν από το μέτωπό της, κάνοντας αγώνα ταχύτητας, σαν τις σταγόνες της βροχής στο τζάμι. Μακάρι να ήταν κι αυτή τώρα τζάμι κάτω από τη βροχή, να τη χτυπάνε οι σταγόνες κι ο αέρας και να τη δροσίζουν, σκέφτηκε μέσα της. Τότε ίσως να μπορούσε να αποκοιμηθεί επιτέλους, χωρίς να της καίει το μυαλό η διαδρομή που κάνουν τα καυτά σταγονίδια στο πρόσωπό της.

Ένιωσε ένα ελαφρύ αεράκι να φυσάει ψηλά στο χέρι της και να την ανακουφίζει προσωρινά. Κι αμέσως να γίνεται τσούξιμο και να τη φαγουρίζει. Το τράβηξε απότομα για να το ξύσει και λίγο αργότερα ένα ζουζούνισμα μες στο αυτί της την τίναξε όρθια και της έδιωξε τη νύστα.
-Το άτιμο, δε θα με αφήσει να κλείσω μάτι όλη νύχτα.
Αν είναι μόνο ένα δηλ, που δεν ήταν και το πιο πιθανό. Ου γαρ έρχεται μόνον, θυμήθηκε να λέει ο φιλόλογός της σε κάποια άλλη περίσταση, που της φάνηκε πως κολλούσε και στη δική της. Ούτε αυτός όμως δε θα μπορούσε να τη νανουρίσει απόψε, που έσκαγε ο τζίτζικας, όπως είχε κάνει τόσες φορές στα μαθητικά της χρόνια με το κήρυγμά του, πρώτη ώρα αρχαία κατεύθυνσης. Να φανταστείς είχε τόση άπνοια που ακόμα και το φτερούγισμα του κουνουπιού πριν ήταν σχεδόν κάτι σαν δροσερή πνοή, μια ευχάριστη αλλαγή τέλος πάντων.

Αν μπορούσαν να κλείσουν τουλάχιστον μια τίμια συμφωνία με το κουνούπι, να την αφήσει να κοιμηθεί πρώτα κι ύστερα να ερχόταν να την τσιμπήσει με την ησυχία του, για να βγάλει τα προς το ζην και αυτό, χωρίς να την ενχολεί μες στο αυτί της. Κι αν ήταν εξημερωμένο, όπως κάποια κουνούπια της πόλης, μπορεί ο ερεθισμός να κρατούσε μόνο λίγη ώρα και το άλλο πρωί που θα ξυπνούσε να μην είχε μείνει τίποτα να μαρτυρεί το πέρασμά του από το κορμί της. Αλλά μόλις πριν το είχε πει άτιμο, πώς ζητούσε τώρα να κλείσει μια έντιμη συμφωνία μαζί του;

Αναρωτήθηκε αν είχε βάση αυτό που είχε ακούσει για τις γυναίκες που είναι γλυκοαίματες και αν απλά είναι πιο εκλεκτός μεζές για τα κουνούπια, γιατί βρίσκουν λιγότερες τρίχες στο πιάτο τους. Ή αν ισχύει η άλλη σεξιστική φήμη(;) για τις θηλυκές κουνουπίνες, που αυτές κυρίως λέει αναζητούν το ανθρώπινο αίμα για να γίνουν πιο ελκυστικές στα αρσενικά και να κάνουν πιο αποτελεσματικό το ερωτικό τους κάλεσμα, ένα είδος ακαταμάχητης κολόνιας ας πούμε. Μάλλον όσο ισχύει κι εκείνη η περίεργη φυλετική διάκριση για τα κουνούπια της αφρικής και του νείλου, που έρχονται εδώ περνώντας από σαράντα (ή περισσότερα κύματα) και διασπείρουν ιούς κι ασθένειες, κλέβοντας το αίμα και τη δουλειά από τα ελληνικά κουνούπια
Αίμα, τιμή... Μα αφού είναι άτιμα θηλυκά. Σκότωσέ την την άτιμη...

Τα κουνούπια ήταν όντως το μόνο έντομο, πλάσμα γενικότερα, που μπορούσε να σκοτώσει. Σιχαινόταν λίγο τις κατσαρίδες, ιδίως τις φτερωτές που ήταν απρόβλεπτες και θυμόταν και ένα κόμικ του λέανδρου, όπου παρίσταιναν τους αναρχικούς ρέμπελους, σε αντίθεση με τα μυρμήγκια που ήταν πειθήνια και άβουλα στρατιωτάκια. Εν, δυο προχωράμε. Εν δυο θα σε φάμε.
Τα συμπαθούσε κι αυτά όμως, γιατί θυμόταν τη δουλειά μυρμηγκιού που της έλεγε ο καθοδηγητής της στην οργανωμένη νιότη της στα αμφιθέατρα. Ενώ είχε τύψεις και εκ μέρους ενός παιδικού της φίλου που έκανε διάφορα ‘κοινωνικά πειράματα’ με διαφορετικές φωλιές μυρμηγκιών, ανακάτευε τις φυλές τους και τις έβαζε να πολεμούν και να σκοτώνονται.
Κι ήταν αλλεργική στις μέλισσες, που ήταν μικρές αρχιτεκτόνισσες με τις κερήθρες που έφτιαχναν, αλλά όπως είχε διαβάσει κάπου στον μαρξ, η διαφορά ήταν πως την έφτιαχναν ενστικτωδώς κι όχι βάση ενός συνειδητού σχεδίου –έστω κι αποτυχημένου. Και είχαν μια περίεργη ‘ταξική κοινωνία’ που την έβαζε σε ιντριγκαδόρικες σκέψεις και συνειρμούς, πως αυτή του μέλλοντος δε θα είχε βασίλισσες αλλά εργάτριες που θα έχουν τον ελεύθερο χρόνο των κηφήνων και θα αμπελοφιλοσοφούν.

Τα κουνούπια όμως ήταν τα μόνα που μπορούσε να σκοτώσει, σχεδόν το απολάμβανε, με άγρια εκδικητική χαρά, ιδίως όταν έπαιρνε το αίμα της πίσω από κάποιο που την είχε τσιμπήσει και το έβλεπε να γίνεται χαλκομανία, ξερνώντας την τροφή του. Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους, μπορεί να ‘ναι κι από αίμα.
Κι ας συμφωνούσε κατά βάθος με το σύνθημα που είχε δει σε ένα άλλο τοίχο, με μαύρα σημάδια: μη σκοτώνετε τα κουνούπια, άλλοι μας πίνουν το αίμα. Ο βρυκόλακας της νεκρής εργασίας, των μηχανών και του κεφαλαίου, που υποδουλώνει τη ζωντανή και απαιτεί ολοένα και περισσότερη υπεραξία για να συνεχίσει να υπάρχει και να γιγαντώνεται –γιατί μόνο έτσι μπορεί να υπάρχει.

Έκλεισε ξανά τα μάτια, έχοντας στο μυαλό της τη γλυκιά ανάμνηση από τα πολιτικά της διαβάσματα, που δεν την είχαν εγκαταλείψει ακόμα, και την γεύση από τις δάφνες του αγωνιστικού της παρελθόντος, που τώρα της έμοιαζε τόσα μακρινό και μπαγιάτικο σαν την πρώτη παρουσία. Κι ενώ τα βλέφαρα βάραιναν και το πνεύμα ελάφρυνε κι ανέβαινε για την έφοδο στον ουρανό, ένιωσε ένα τσίμπημα στην αχίλλειο πτέρνα της, που είχε γίνει σιδερένια με την πολυκαιρία και τις δυσκολίες. Έξυσε το πόδι της στη γωνία του κρεβατιού, για να διώξει τη φαγούρα κι ύστερα άκουσε την κουνουπίνα μες στο αυτί της να ζουζουνίζει και να της ζαλίζει τον έρωτα για το αρσενικό κουνούπι, που πρέπει να τη βρει ακαταμάχητη. Ο μορφέας κι η αγκαλιά του πέταξαν μακριά, όπως κι αυτή του δικού της κουνουπίνου, που ‘χε βρει εδώ και λίγο καιρό μια άλλη ζουζούνα να παίζει, που της το έπαιζε φίλη. Κι όταν την τύχαινε στο δρόμο, της ερχόταν καμιά φορά να της τραβήξει το μαλλί και να της πιει το αίμα· αν και αμφέβαλλε αν αυτό θα την έκανε πιο ελκυστική και ερωτεύσιμη για τα αρσενικά. Σιγά όμως που θα έκανε τέτοια σκηνή στον άλλο, τον κηφήνα, που της έλεγε πως θα την έχει βασίλισσα και της έπινε αργά και μεθοδικά το αίμα με τις αφραγκιές και τις γαλιφιές του. Ε όχι, μεγάλη η χάρη του...

Άναψε το πορτατίφ στο κομοδίνο, για να γενούνε τα σκοτάδια φως. Το βλέμμα της έπεσε στο ράφι με τα αραχνιασμένα μαρξιστικά βιβλία από τα φοιτητικά της χρόνια. Πήρε να ξεφυλλίζει ένα της κολοντάι για τη γυναικεία χειραφέτηση, με υπογραμμίσεις και σημειώσεις δικές της στο πλάι, για να ξανανυστάξει και να αφυπνιστεί συνάμα. Μπορεί τα κουνούπια να τα μισούμε τόσο, γιατί κάνουν παρήχηση με τον καναπέ και οτιδήποτε επιχειρεί να μας σηκώσει απ’ αυτόν, φτάνει στα αυτιά μας σαν ενοχλητικό ζουζούνισμα μες στο αυτί μας, που σπεύδουμε να το διώξουμε. Και τα σκοτώνουμε με μανία, γιατί γίνονται κόκκινα και κάπου πρέπει να νιώσουμε κι εμείς μια μικρή νίκη, να πάρουμε πίσω λίγο από το αίμα μας, που μας το πίνουν άλλοι κάθε μέρα.

Η κουνουπίνα ζουζούνισε πρόσχαρα, πετώντας μπροστά από τις σελίδες της κολοντάι και προσγειώθηκε στον τοίχο δίπλα της. Την κοίταξε σχεδόν τρυφερά και ξαφνικά με μια γρήγορη κίνηση, πήρε το βιβλίο και χτύπησε με δύναμη το σημείο που καθόταν το έντομο και έγινε ένα κόκκινο σημάδι με χαλκομανία.
-Συγνώμη, αλλά νυστάζω πολύ κι αύριο έχω πρωινό ξύπνημα για δουλειά. Και δεν μπορείς να φανταστείς πόση ανάγκη έχω από λίγες μικρές νίκες.

Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους μπορεί να ‘ναι κι η ντροπή μου

Μη τυχον και συμβαινει στη Β.Κορεα;

Νότια Κορέα: Πρώτη αιτία θανάτου στους νέους οι αυτοκτονίες


Πρώτη αιτία θανάτου στους νέους στη Νότια Κορέα παραμένει η αυτοκτονία, όπως μετέδωσε το πρακτορείο ειδήσεων Yonhap.
Σύμφωνα με κυβερνητικά στοιχεία από το 2012, η αυτοκτονία ήταν η πρώτη αιτία θανάτου τη χρονιά εκείνη για άτομα από 9 έως 24 ετών. Όπως αναφέρει το ρεπορτάζ, το άγχος που συνδέεται με το διάβασμα και οι οικονομικές δυσκολίες είναι οι κυριότερες αιτίες που οδηγούν κάποιον στην αυτοκτονία.
Σύμφωνα με το πρακτορείο, περισσότεροι από ένας στους δέκα νέους στη Νότια Κορέα παραδέχονται ότι έχουν σκεφθεί να αυτοκτονήσουν.

ΚΕΡΚΥΡΑ- Θερινό σινεμά

 Θερινό σινεμά με ελεύθερη είσοδο για ανέργους, νέα ζευγάρια, νέους εργαζόμενους, φοιτητές και μαθητές, στον Κήπο του Λαού (ART CAFE)

Στα πλαίσια του 40ου Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή, η Τομεακή Οργάνωση Κέρκυρας της ΚΝΕ διοργανώνει Θερινό Σινεμά για ανέργους, νέα ζευγάρια, νέους εργαζόμενους, φοιτητές και μαθητές, στον Κήπο του Λαού (ART CAFE).

Η είσοδος είναι ελεύθερη

Τα ζόρια της «Ίσκρα» και η ταύτισή της με την κυβέρνηση

 Τα ζόρια της «Ίσκρα» και η ταύτισή της με την κυβέρνηση

Του Μιλτιάδη Κόκκινου

Κατανοούμε απόλυτα τα ζόρια που αντιμετωπίζει η δήθεν «αριστερή» «Ίσκρα» του Λαφαζάνη από το γεγονός ότι η όλη ιστορία με το δημοψήφισμα και τον αγώνα των εργαζομένων της ΔΕΗ αποκάλυψε για μια ακόμη φορά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο αποδέχεται όλο το ευρωενωσιακό πλαίσιο απελευθέρωσης και ιδιωτικοποίησης της Ενέργειας, αλλά κάνει ό,τι μπορεί για να υπονομεύσει τους αγώνες των εργαζομένων και κυρίως την προοπτική αυτοί οι αγώνες να χειραφετηθούν από τις συμπληγάδες της κυβερνητικής εναλλαγής «εντός των τειχών» και να αποκτήσουν πραγματικά ριζοσπαστικό και ανατρεπτικό προσανατολισμό.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή:

Το ΚΚΕ, ως όφειλε, έθεσε ως περιεχόμενο ενός πιθανού δημοψηφίσματος, αλλά και ως περιεχόμενο διεκδίκησης και πάλης, την ανάγκη να καταργηθούν όλοι εκείνοι οι νόμοι που έχουν υλοποιήσει τις κατευθύνσεις της ΕΕ για την απελευθέρωση και την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, αρνούμενο να υπερασπιστεί τη σημερινή ιδιωτικοποιημένη ΔΕΗ που έχει κόψει το ρεύμα σε χιλιάδες νοικοκυριά, έχει εκτοξεύσει την τιμή του ρεύματος και έχει τσακίσει τα δικαιώματα των εργαζομένων στη ΔΕΗ.

Τι λέει επ’ αυτού η «Ίσκρα» σε πρόσφατο άρθρο:

«Το ΚΚΕ αντ’ αυτού και αφού η σχετική πρωτοβουλία ανελήφθη από άλλο κόμμα, αντί να την υποστηρίξει από την πρώτη στιγμή, έσπευσε να διαχωρισθεί, προτείνοντας για δημοψήφισμα έξι από κοινού νόμους (!), συμπεριλαμβανομένου και αυτού της "μικρής" ΔΕΗ, αρχής γενομένης από το 1990, πριν 25 χρόνια(!), που αφορούσαν από την απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας μέχρι τις μετοχοποιήσεις της ΔΕΗ...».


Με λίγα λόγια η «Ίσκρα» θεωρεί εξωφρενικό να τίθεται από τη μεριά του ΚΚΕ ως αίτημα η κατάργηση των νόμων της απελευθέρωσης, πέρα από εκείνο για τη «μικρή ΔΕΗ». Αυτό μάλλον αποδεικνύει πώς εννοούν οι «αριστεροί» της «Ίσκρα» τα περί «δημόσιας ΔΕΗ»: Δημόσια στα λόγια, ιδιωτικοποιημένη στην πράξη και μέσα στη ζούγκλα της ευρωενωσιακής αγοράς.

Παρακάτω λένε:

«Διότι αν προχωρούσε ένα τέτοιο δημοψήφισμα με αντικείμενο το νόμο για τη "μικρή" ΔΕΗ, το οποίο κατά πάσαν πιθανότητα θα το έχανε πανηγυρικά η κυβέρνηση, θα ματαιωνόταν ο τεμαχισμός και η πώληση της ΔΕΗ και θα εδέχοντο ένα βαρύτατο πλήγμα, στην καρδιά τους, τα μνημόνια, η κυβέρνηση και φυσικά οι κοινοτικές διαδικασίες απελευθέρωσης της ηλεκτρικής ενέργειας, στο όνομα της οποίας ψηφίστηκε ο νόμος της"μικρής" ΔΕΗ».

Αυτό και αν είναι κοροϊδία. Αφού «καταπίνουν αμάσητους» όλους τους ευρωενωσιακούς νόμους της απελευθέρωσης, μετά μιλάνε για πλήγμα στις κοινοτικές διαδικασίες. Και όλα αυτά μάλιστα τη στιγμή που η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ στοιχήθηκε πίσω από την ηγεσία της ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ, η οποία αφού πρώτα υπονόμευσε την επιτυχία της απεργίας και άφησε τους εργαζόμενους απροετοίμαστους στην κυβερνητική επιστράτευση, στη συνέχεια απέρριψε την πρόταση του ΠΑΜΕ για νέα απεργία. Μιλάμε για τέτοιο «ανένδοτο» αγώνα εναντίον της κυβέρνησης και τέτοια συμβολή στη λαϊκή οργάνωση και πάλη!

Το καλύτερο όμως οι της «Ίσκρα» το φυλάνε για το τέλος γράφοντας:

«Γιατί το ΚΚΕ επέμενε μέχρι τέλους, ακόμα και την τελευταία ώρα στη Διάσκεψη των Προέδρων της Βουλής, να θέλει να αθροίζεται μεν, αλλά γενικώς και αορίστως, στο δημοψήφισμα, επιμένοντας, όμως, μέχρι τέλους ότι έχει "διαφορετική" πρόταση για το περιεχόμενο του και προτείνει "διαφορετικό" ερώτημα στο δημοψήφισμα...»

Επί της ουσίας η «Ίσκρα» αποδέχεται όλη την κυβερνητική επιχειρηματολογία για την απόρριψη του δημοψηφίσματος, παραγνωρίζοντας το προηγούμενο της Συνθήκης της Λισαβόνας, όπου έγινε η συζήτηση για το δημοψήφισμα, αν και οι προτάσεις των κομμάτων ήταν τελείως διαφορετικές.

Και εις ανώτερα παιδιά! Επειδή το ΚΚΕ σας χαλάει τη σούπα και αποκαλύπτει την υποκρισία ιδιαίτερα της Αριστερής Πλατφόρμας του ΣΥΡΙΖΑ που γίνεται πλυντήριο, όπως και όλος ο ΣΥΡΙΖΑ, των διαφόρων στελεχών της κεντροαριστεράς και των διαφόρων παζαριών στις πλάτες του λαού, τότε δανείζεστε επιχειρήματα ακόμη και από την κυβέρνηση, για να επιτεθείτε στο ΚΚΕ.  

Δίκαιον ουκ άλλο τι ή του κρείττονος συμφέρον

 Δίκαιον ουκ άλλο τι ή του κρείττονος συμφέρον



Άϊ λοιπόν θα σας πω κι ένα παραμύθι, για να ξεκουραστείτε! Μια φορά κι έναν καιρό οι κλέφτες της πρώτης πολιτείας του κόσμου, αφού πλουτήνανε αρκετά, αποφασίσανε να ταχτοποιήσουνε τη ζωή τους. Μπλοκάρανε το λοιπόν τους φτωχούς της πολιτείας κι αφού τους μαζώξανε στην πλατέα, τους είπανε:

 «Ψηλά τα χέρια! Θέλουμε το καλό σας. Δε θα σας πάρουμε τα φκιάρια, τους κασμάδες, τα σκεπάρνια, τα δισάκια και τα ζεμπίλια σας με το ψωμοτύρι, τα τρύπια σας πουκάμισα με τις ψείρες και τις απάτωτες καλύβες σας, που κάνουνε νερά, σα βρέχει. Είσαστε λέφτεροι ! – ψηλά τα χέρια!
» Λέφτεροι να ζείτε κατά το κέφι σας, να κερδίζετε, να κάνετε κομπόδεμα, να μεθάτε, να χορέβετε, να γεννοβολάτε και να πεθαίνετε. Εμείς θα σας μαθαίνουμε τις … αλήθειες! Θα σας δώσουμε πλούσια φαντασία κ’ αισθαντική καρδιά. Θα σας δώσουμε κι αθάνατη ψυχή. Κι όποιος από σας του γουστάρει, θα μπορεί να γράφει ποιήματα, να σκαρώνει θεωρίες και να δοξάζεται! Ο κυρίαρχος λαός θα σαστε εσείς! Εμείς μονάχα θα σας κουμαντάρουμε.
» Θα φροντίζουμε για την ασφάλεια της ζωής, της τιμής και της περιουσίας σας – μ’ ένα λόγο για τη λεφτεριά σας. Σεις θα δουλέβετε, καταπώς θέλετε κι ό,τι θέλετε κι όποτε θέλετε. Εμείς θα σας δίνουμε δουλειά, φτάνει να βρίσκεται, και σεις θα μας δίνετε τα κόπια σας. Και για να μη θαρρέψετε πως σας αδικούμε, θα πλερώνουμε κ’ εμείς το ίδιο δόσιμο στο Κράτος, – στον εαφτό μας!
» Κ’ εσείς κ’ εμείς θα χουμε πάνου από τα κεφάλια μας τους ίδιους θεούς, που θα προστάζουν εσάς να δουλέβετε και να μην τρώτε κ’ εμάς να καθόμαστε και να τρώμε.
» Κ’ εμείς κ’ εσείς θα χουμε πάνου από τα κεφάλια μας τους ίδιους νόμους, που εμείς θα σας τους δίνουμε κ’ εσείς θα τους ψηφίζετε σα βουλεφτάδες και θαν τους εφαρμόζετε σα δικαστάδες ενάντια στον εαφτό σας.
» Και για να μην πλακώνουν απ’ άλλες στεριές και θάλασσες κουρσάροι και κλέφτες ν’ αρπάζουνε το υστέρημά σας και να παίρνουνε σκλάβους κ’ εσάς και τις γυναίκες σας και τα παιδιά σας, θα σας αρματώνουμε, θα σας γυμνάζουμε, για να μπορείτε να διαφεντέβετε τους θεούς σας, τον εαφτό σας κ’ εμάς, δηλαδή την πατρίδα. Να σκοτώνεστε εσείς και να ζούμε εμείς.
» Κι’ επειδή μοναχοί σας δε θα μπορούσατε να σκεφτείτε το συφέρο σας και να φυλάξετε τον εαφτό σας, θα σας αναγκάζουμε με το ζόρι (ψηλά τα χέρια!). Ένα πράμα μοναχά σας απαγορέβουμε: να κλέβει ο ένας τον άλλονε. Γιατί μπορεί να κλέψετε κι εμάς».

Έτσι λοιπόν ο λαός δούλευε λέφτερα και λέφτερα σκεφτότανε. Και τραγουδούσε χαρούμενα στις ταβέρνες σαν τον κότσυφα στο κλαρί (στο κλουβί!). Κι’ οι σωτήρες τους ξαπλωνόντανε τ’ ανάσκελα σε ζεστά παλάτια το χειμώνα και κάτου απ’ ανθισμένα δέντρα το καλοκαίρι – και σωρό γυναικούλες όμορφες τους ψειρίζανε το σβέρκο και τους χουχουλίζανε το ριζάφτι (πολύ συντελεί!).

Κ’ η εφτυχία τους, είτανε δύναμη της πατρίδας κ’ η ξετσιπωσιά τους καθαρμός. Κι αν κάπου βαριεστίζοντας ο λαός τους έδιωχνε, ζητούσε αμέσως άλλους να τόνε κλέβουνε: δεν μπορούσε πια μήτε να ζήσει μήτε να σκεφτεί χωρίς “σωτήρες”.

Γελάτε και με το δίκιο σας, ω άντρες Αθηναίοι. Τέτια παράξενη πολιτεία μήτε γίνηκε μήτε θα γίνει ποτές! Παραμύθι, βλέπετε. Τώρα θα μου ζητάτε κ’ επιμύθιο! Που ναν το βρω;.. Μονάχα σας λέω: "Αλίμονο στον αφτόδουλο πολίτη, που φτασμένος στα έσχατα της απελπισιάς, παραδίνεται για να σωθεί, στο έλεος του Θεού και στους νόμους των κλεφτών".


Τούτο το «παραμύθι», που μιλάει για ένα «κυρίαρχο» λαό που τον κουμαντάρουν οι αφεντάδες. Για ένα λαό που δουλεύει (όταν βρίσκεται δουλειά) για να τρώνε οι αφεντάδες. Για ένα λαό που θυσιάζεται για τους νόμους και από τους νόμους του Κράτους (δηλαδή των αφεντάδων). Για ένα λαό που βιώνει ότι «δίκαιον ουκ άλλο τι ή του κρείττονος συμφέρον» (*).  Το «παραμύθι» αυτό, που μιλάει για ένα λαό που «στα έσχατα της απελπισιάς, παραδίνεται για να σωθεί, στο έλεος του Θεού και στους νόμους των κλεφτών», είναι ένα απόσπασμα από την απολογία του Σωκράτη.

Εδώ, όμως, δεν πρόκειται για οποιονδήποτε Σωκράτη. Πρόκειται για τον βαρναλικό Σωκράτη. Και το «παραμύθι» για αυτόν το λαό που ανέχεται τους δημοπίθηκους (**) να παριστάνουν τους «σωτήρες» του, δεν περιέχεται στην απολογία που μας κληροδότησε ο Πλάτωνας. Εδώ πρόκειται για την «αληθινή απολογία του Σωκράτη».

Η «Αληθινή απολογία του Σωκράτη», το έργο του Βάρναλη, είναι ένα από τα λαμπρότερα διαμάντια της παγκόσμιας πεζογραφίας. Η «Αληθινή απολογία», όπως ο ίδιος ο Κώστας Βάρναλης έλεγε, «γράφτηκε στα 1931 σαν ένα είδος διαμαρτυρίας ενάντια στην τοτεσινή “δημοκρατία» του ιδιωνύμου, του Καλπακιού και των διαφόρων στρατιωτικών κινημάτων, που είχανε κατακουρελιάσει τις συνταγματικές ελευθερίες του πολίτη κι είχανε διαφθείρει ολάκερο το δημόσιο βίο της χώρας…».

Η «Αληθινή απολογία του Σωκράτη» είναι ένα έργο που, όπως σημειώνει ο -εκτός των άλλων και σπουδαίος μελετητής της ελληνικής γλώσσας- Νίκος Σαραντάκος, «ίσως πρόκειται για το τελειότερο δείγμα ανόθευτης δημοτικής γλώσσας στη λογοτεχνία μας». Κρίσιμη είναι και η επόμενη παρατήρησή του: «Η "Αληθινή απολογία του Σωκράτη" χρησιμοποιεί το ιστορικό γεγονός της δίκης του Αθηναίου φιλόσοφου για να ασκήσει καταλυτική κριτική στην εκμετάλλευση και την ανελευθερία, χωρίς όμως να αγιογραφεί τον εξαθλιωμένο λαό».

Όταν ο Παλαμάς πήρε στα χέρια του την «Αληθινή απολογία», έγραψε στον Βάρναλη: «Με τα γραμμένα σου μου φαίνεται πως δύο κλίκες ζεσταίνεις, εκείνους που θέλουνε να σε αφορίσουν κ' εκείνους που ζητάνε να σε φιλήσουν. Είναι και μια τρίτη, που αισθάνεται και τα δύο διαβάζοντάς σε, όσο κι αν τέτοιο αίσθημα μπερδεύει».


(*) Δίκαιον ουκ άλλο τι ή του κρείττονος συμφέρον: Απόσπασμα από την Πολιτεία του Πλάτωνα (338c). Το δίκαιο δεν είναι τίποτε άλλο παρά το συμφέρον του ισχυρότερου, άποψη που την υποστηρίζει ο Θρασύμαχος.

(**) Δημοπίθηκος:  Αυτός που με κολακείες εξαπατά το λαό. Λέξη του Αριστοφάνη (Βάτραχοι).


[Σημείωση: Την κατά Βάρναλη "Αληθινή απολογία τού Σωκράτη" θυμήθηκε στο σημερινό του κείμενο (στον ιστοτόπο enikos) o Νίκος Μπογιόπουλος, με αφορμή το θεατρικό ανέβασμά της από τον Σταμάτη Κραουνάκη. Δεν χρειάστηκα πολλή σκέψη για να αντιγράψω.]

Ρωσία - Ουκρανία: Η Μόσχα εξετάζει το ενδεχόμενο «στοχευμένων πληγμάτων» επί του ουκρανικού εδάφους

 Ρωσία - Ουκρανία: Η Μόσχα εξετάζει το ενδεχόμενο «στοχευμένων πληγμάτων» επί του ουκρανικού εδάφους


Η Ρωσία εξετάζει το ενδεχόμενο «στοχευμένων πληγμάτων» επί του ουκρανικού εδάφους μετά την πτώση οβίδας σε ρωσικό χωριό της ρωσο-ουκρανικής μεθορίου, με έναν νεκρό, αναφέρεται σε δημοσίευμα της εφημερίδας «Kommersant» επικαλούμενο πηγή του Κρεμλίνου.

«Η υπομονή μας έχει όρια», δήλωσε η πηγή του Κρεμλίνου, προσθέτοντας ότι «δεν θα πρόκειται για στρατιωτική επιχείρηση μεγάλης κλίμακας, αλλά αποκλειστικά για στοχευμένα πλήγματα εναντίον θέσεων από τις οποίες προέρχονται τα πυρά προς το ρωσικό έδαφος».

Σύμφωνα με την ίδια πηγή, «η Μόσχα γνωρίζει ακριβώς από πού προέρχονται τα πυρά».

Η Μόσχα προειδοποίησε την Κυριακή το Κίεβο ότι η πτώση μίας οβίδας σε ρωσικό χωριό κοντά στα σύνορα με την Ουκρανία θα έχει «μη αναστρέψιμες συνέπειες» χαρακτηρίζοντας το περιστατικό «επίθεση» εκ μέρους της Ουκρανίας. 

«Στη Ρωσία, θεωρούμε αυτήν την πρόκληση ακόμη μία επιθετική ενέργεια εκ μέρους της Ουκρανίας. Αυτό το γεγονός δείχνει την εξαιρετικά επικίνδυνη κλιμάκωση της έντασης στα σύνορα ανάμεσα στη Ρωσία και την Ουκρανία, η οποία μπορεί να έχει μη αναστρέψιμες συνέπειες, για τις οποίες την ευθύνη θα φέρει η Ουκρανία», ανέφερε η ανακοίνωση του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών.

Το Κίεβο αρνήθηκε κατηγορηματικά ότι φέρει ευθύνη για την εκτόξευση της οβίδας που έπεσε στο ρωσικό έδαφος. «Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Οι ουκρανικές δυνάμεις δεν πραγματοποιούν βολές κατά του εδάφους της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Δεν ρίξαμε εμείς», δήλωσε ο Αντρίι Λισένκο, εκπρόσωπος του ουκρανικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας και Άμυνας. 

Στην ιδέα μίας ρωσικής «απάντησης» στο χθεσινό περιστατικό αναφέρθηκε επίσης ο αντιπρόεδρος της άνω Βουλής του ρωσικού κοινοβουλίου Γεβγκένι Μπουσμίν: «Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε όπλα ακριβείας ...για να καταστρέψουμε τα όπλα που εκτόξευσαν αυτήν την οβίδα».


Κίτρινο ξημέρωμα. Θα σου πω μια ιστορία απ' τα σπλάχνα της ΔΕΗ. Να μάθεις πώς είναι...

 Κίτρινο ξημέρωμα. Θα σου πω μια ιστορία απ' τα σπλάχνα της ΔΕΗ. Να μάθεις πώς είναι...


«Έχεις ακούσει για το κίτρινο ξημέρωμα; Για το πώς σε τρώει η τέφρα από μέσα; Πώς σουλατσάρει στα σωθικά σου, πως μπογιατίζει τα πνευμόνια σου; Έχεις ακούσει για τις σκιές που τρέχουν, μέρα μεσημέρι στα λιγνιτωρυχεία;





… 

«Φόρα τη μάσκα σου.» 
Θυμάμαι να του το φωνάζω σαν τρελλός. Πρώτη μέρα που τον είδα με την χακί φόρμα. Μία, δύο, δέκα. Τον κυνήγησα είκοσι μέτρα, μ’ άφησε να τον προφτάσω, του ‘ριξα ένα σκαμπίλι στο σβέρκο, την έβαλε. 
Δεν είναι δυνατόν να τον έχω μεγαλώσει τόσο στραβά. Δεν είναι. Αλλά θα μου πεις, όλα του τα ‘δωσα, μισθός ΔΕΗτζή, πώς να μην του τα δώσω; 







Και το ‘λεγαν. Βράζει το χώμα εκεί. Ο τόπος όλος χτίζεται στην κόλαση επάνω. Ο λιγνίτης είναι ό,τι μένει απ’ τα καζάνια της.  

Ευχή και κατάρα λοιπόν. 

Ευχή για το τουρκοχώρι με τις λάσπες, το Καϊλάρι που γίνηκε Πτολεμαΐδα, μεγάλη και τρανή, που ‘χει κατοίκους με πρησμένες τσέπες. Κατάρα, για ένα οροπέδιο που το ξεπλένει η σκόνη. Η σκόνη εκείνη, που τρυπώνει στα σωθικά κι όταν βαριέται τη ζεστασιά τους, τα κατατρώει. 

Να τ’ ανοίξει τρύπες.    






Όταν μας άνοιξαν τα σύνορα ξανά, τρέξαμε για θέσεις. Οι πολιτικοί πρόσφυγες, τα παιδιά των αριστερών, τα παιδιά μιας θύελλας καταραμένης, είχαμε την ευκαιρία μας. Κι όταν τα κτίρια με τον κεραυνό ζητήσαν γνωστικούς και σπουδαγμένους, το ανατολικό μπλοκ μας είχε εφοδιάσει. 

Στην Τσεχοσλοβακία, τα σχολεία ήταν ανοιχτά τόσο, ώστε ν’ ανοίξει και το κεφάλι όσων περνούν τις πόρτες τους. 

Διαγωνισμός για μηχανολόγους λοιπόν. Για δέκα θέσεις που προκήρυξαν, πέρασα έβδομος. Στους τέσσερις χιλιάδες. Χακί φόρμα, γραφείο στον πύργο ελέγχου, βάρδια στη ΔΕΗ. Σπίτι στην πρωτεύουσα της Εορδαίας με την τρυπημένη γη και καλή αρχή. 




Από την πρώτη μέρα το καταλαβαίνεις. 

Καμία πόρτα δεν σταματά την σκόνη, καμιά καθαρίστρια δεν την κρύβει, κανείς δεν μπορεί να καταλάβει την αίσθηση να καθαρίζεις την μύτη σου απ’ την τέφρα. Χαρτομάντιλο και μαύρη μύξα. Ήταν η μέρα που έμαθα, πως σαν τελειώνω, θα ξοδεύω μιάμιση ώρα στον νιπτήρα. 




Ήταν κι αυτή η βάρδια η διαβολεμένη. 

Ο λευκός διακόπτης στον τοίχο σου, πρέπει να ανοίγει όταν τον θες. Έτσι κι η ΔΕΗ, δεν ξέρει από μέρες και νύχτες, γιορτές κι αργίες. 

Το ρολόι μου, αυτό του σώματος, το χάλασα νωρίς. Πρωί, απόγευμα, νύχτα, ρεπό. Και πάλι απ’ την αρχή. Πώς να συνηθίσεις τέτοιον ύπνο; Οχτώ ώρες σκόνη, οχτώ ώρες ύπνος, οχτώ ώρες ζαλισμένος. 




Μια πόλη με χακί ανθρώπους. Μ’ ανθρώπους που έμαθαν πως τα φρεσκοπλυμένα σεντόνια, πάντα θα γίνονται πιο κίτρινα απ’ τον αέρα της αυγής, τον αέρα της απελευθέρωσης ρύπων. Ανθρώπους που κυκλοφορούν νυσταγμένοι, πριν και μετά τη βάρδια, μ’ ένα χάρτινο κουτί γάλα στο χέρι. Αυτό τους είπαν, κι αυτό έκαμναν. Δώστε γάλα στους εργαζομένους, τους κάνει καλό μετά από τόση σκόνη. 




Η Πτολεμαΐδα είναι άσχημη. Φτιαγμένη από ανάγκη, στα γρήγορα, μπετό κόντρα μπετό. Μα οι άνθρωποί της… Οι άνθρωποί της ζουν τις μέρες τους δοξάζοντάς τις. Μια πόλη που τη νύχτα ντύνεται πανηγύρι, να τη ζήσει, να της ρουφήξει το μεδούλι και τ’ αστέρια, που φαίνονται αλλιώς στο κίτρινο πέπλο που πήρε για προίκα.  


Τα χρόνια έτρεξαν. Η σκόνη σκαρφάλωνε, αγόρασα σπίτι δικό μου, τ’ αγόρια μεγάλωναν, ό,τι χρειάστηκαν το είχαν. Οι ανάσες μου βάραιναν μόνο. Ανάθεμά με, δεν κόβω και το τσιγάρο. Ένα φουγάρο με πόδια, κάτω από μεγαλύτερα φουγάρα μ’ άσπρες και κόκκινες ρίγες, να τα βλέπουν τ’ αεροπλάνα. Στις άδειες του καλοκαιριού, έψαχνα θάλασσα, να γεμίζω αρμύρα το στήθος. Έβαλα κάτω τα πενηντάρικα που αφήνω πια στον πνευμονολόγο. Δες τον αριθμό που φτιάχνουν και μετά μίλα μου για ευχές και κατάρες του λιγνίτη. 

Τέτοια είναι η δική μας ηλεκτροπληξία.




Κι ύστερα… 
Ύστερα ήρθε η κρίση. 
Ήρθαν εκείνοι που αποφάσισαν πως παίρνουμε πολλά. Πως τα ορυχεία είν’ εύκολα, πως η λάσπη βγαίνει απ’ τα ρούχα εξίσου εύκολα, πως οι ΔΕΗτζήδες είναι κείνες με τα ταγιέρ πίσω απ’ τα ταμεία. Πως τα δικά μου γεράματα, θα ‘ναι ίδια μ’ όλων που δούλεψαν. Ο μισθός έμεινε μισός, το εφάπαξ αγνοείται, η σύνταξη ένα στοιχειό που κυνηγάς να παγιδέψεις. Όλα όσα μου ‘ταξαν ν’ ανταλλάξω με τους γιατρούς, σαν φτάσω στα εξήντα. 




Κι ήρθαν τα δίμηνα. Εφεύρεση των πολιτικάντηδων. Να εξυπηρετούν ρουσφέτια τοπικά, με ώρες εργασίας στ’ ορυχείο. Δουλειά του ποδιού στα χρόνια της ανεργίας.

Πήγε κι έκανε τα χαρτιά του ο βλάκας. Βαρέθηκε, λέει, να με βλέπει να τον λυπάμαι που πάει στράφι το πτυχίο. Ήθελε να με βοηθήσει πριν βγω στη σύνταξη. 




Τον πήρανε γαμώτο. Τον πήρανε. 
Δυο μήνες τώρα, τον βλέπω να κυκλοφορεί στα ορυχεία, χωρίς μάσκα στο στόμα, μάγκας όπως και του λόγου μας, στα νιάτα που περάσαν. Δίπλα στις ταινίες μεταφοράς του λιγνίτη. Βάφεται η μούρη του με κάρβουνο και το ‘χει για παιχνίδι. 

Εσύ που μ’ ακούς, να το θυμάσαι, το γκρίζο από το κάρβουνο, είναι τ’ αληθινό χρώμα του πολέμου. 






Ρε δεν τον θέλω εδώ μέσα. 
Ξέρεις τι θα κάνω; Και μη με κατηγορείς. Θ’ αφήσω τις εξετάσεις μου στον καθρέπτη.  
Είναι ευγενικός. 
Και την ξέρει καλά τη Σαλονίκη. 

Θα με πάει αυτός στο Θεαγένειο.»


Κωνσταντίνος Γ. Παπαπρίλης Πανάτσας
Φωτογραφίες: Γρηγόρης Δάλλης

 

Οι μετεκλογικές πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις

Οι μετεκλογικές πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις

Ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει το άρθρο της Σύνταξης του 4ου τεύχους της «Κομμουνιστικής Επιθεώρησης» που κυκλοφορεί τις επόμενες ημέρες



Η υποχώρηση του κλίματος της προεκλογικής περιόδου, καθώς και οι εξελίξεις που ακολούθησαν, προσφέρονται για την εξαγωγή συμπερασμάτων. Το ΚΚΕ προσπάθησε ν' αξιοποιήσει και αυτήν τη μάχη -όπως και όλες τις υπόλοιπες- για την προώθηση της πολιτικής του πρότασης διεξόδου, για την ωρίμανση της εργατικής πολιτικής συνείδησης, για το βάθεμα της Λαϊκής Συμμαχίας. Ανέδειξε την αστική τάξη, το κράτος της και τις διεθνείς της συμμαχίες ως πηγή των δεινών των εργαζομένων. Σε συμφωνία με τα παραπάνω, πρόβαλε τον ενιαίο χαρακτήρα των εκλογών του Μάη και την ισχυροποίηση του ΚΚΕ ως προϋπόθεση ενδυνάμωσης της λαϊκής αντιπολίτευσης απέναντι στην αστική τάξη και τον πολυπλόκαμο διοικητικό - διαχειριστικό της μηχανισμό σε τοπικό, εθνικό και διεθνές επίπεδο.

Φυσικά, το περιεχόμενο που προσπάθησαν να δώσουν οι κομμουνιστές και σε αυτήν την εκλογική μάχη ερχόταν σε αντιπαράθεση με τον ίδιο το χαρακτήρα των αστικών εκλογών ως μηχανισμού επιλογής του πιο κατάλληλου διαχειριστή από τη μία και «ντυσίματος» της δικτατορίας της αστικής τάξης με δημοκρατικό μανδύα από την άλλη. Το ΚΚΕ όμως έχει αποδείξει στην πράξη ότι έχει κατακτήσει την ικανότητα ν' αξιοποιεί για την οργάνωση της εργατικής ταξικής πάλης οποιονδήποτε αγωγό προσφέρεται χωρίς να χάνει την «πυξίδα» του. Η βαθιά επίγνωση των ελπίδων που εναποθέτουν στις αστικές εκλογές μεγάλα τμήματα λαϊκών -ακόμα και αγωνιζόμενων- μαζών δεν το εμποδίζει να συγκρουστεί με αυταπάτες για λύση των λαϊκών προβλημάτων μέσω των εκλογών, με τις λογικές όπως αυτή του «μικρότερου κακού» ή της αντίληψης ότι «ψηφίζουμε για κυβέρνηση» κλπ. Αποκαλύπτει ότι ακόμα κι αν αυτές οι λογικές είναι συμβατές με το χαρακτήρα των εκλογών στον καπιταλισμό, είναι επιζήμιες για την υπόθεση της εργατικής τάξης, για την ικανότητά της ν' αντιπαλεύει την κυρίαρχη πολιτική, για την πολιτική ανεξαρτησία του κινήματός της.
Ανάγκη η αντιπαράθεση με τον οπορτουνισμό

Κινούμενο «κόντρα στο ρεύμα», το ΚΚΕ είχε και έχει ν' αντιμετωπίσει κι έναν καμουφλαρισμένο, στα μάτια του λαού, αντίπαλο. Εναν αντίπαλο ο οποίος φοράει την προβιά του φίλου, ο οποίος προβάλλει ιδεολογικές και πολιτικές θέσεις που στα μάτια πολλών εργαζομένων φαίνονται παρόμοιες με αυτές του ΚΚΕ. Αυτός ο αντίπαλος δεν είναι άλλος από τον οπορτουνισμό, ο οποίος αξιοποιεί τις αυταπάτες των εργαζομένων για λύση «εντός των τειχών», ως όχημα πίεσης στο ΚΚΕ για ενσωμάτωση στο αστικό πολιτικό σύστημα, για αθέτηση στην πράξη του Προγράμματός του, του ίδιου του λόγου ύπαρξής του. Ο οπορτουνισμός, ως επίδραση της αστικής ιδεολογίας στο εργατικό κίνημα, προσπαθεί ν' αντιπαλέψει την επαναστατική πολιτική του ΚΚΕ, προβάλλοντας στην ουσία την αναγκαιότητα και δυνατότητα συμβιβασμού της σύγκρουσης και της συμφιλίωσης με την αστική εξουσία. Αυτός είναι άλλωστε και ο χαρακτήρας των πολυποίκιλων μεταβατικών πολιτικών προτάσεων, οι οποίες, παρά την πολυχρωμία και τις διαφορές τους, αξιοποιούνται στην πράξη για τη στερέωση της αστικής εξουσίας μέσω των συνεχόμενων κυβερνητικών αλλαγών.
Ταυτόχρονα, το ΚΚΕ έχει επίγνωση των δυσκολιών που θ' αντιμετωπίσει η εργατική τάξη το επόμενο διάστημα, και ιδιαίτερα σε περίοδο εθνικών εκλογών, στη χειραφέτησή της από την αστική πολιτική. Αυτό αποτυπώνεται άλλωστε και στις εκτιμήσεις του για τις εκλογές, με την ανάδειξη του αντιφατικού χαρακτήρα των τάσεων επανασυσπείρωσης και συσπείρωσης νέων δυνάμεων γύρω από το Κόμμα. Ωστόσο, διαθέτει όλα εκείνα τα ιδεολογικά και πολιτικά όπλα τα οποία του δίνουν τη δυνατότητα ν' αντιπαλέψει αυτές τις δυσκολίες, να βοηθήσει το πρωτοπόρο τμήμα της εργατικής τάξης να ενισχυθεί και να διατηρήσει την αυτοτέλειά του απ' όλες τις πτέρυγες της αστικής πολιτικής.

Οσον αφορά το μετεκλογικό σκηνικό, οι εξελίξεις που ακολούθησαν αποδεικνύουν την ορθότητα της εκτίμησης του ΚΚΕ ότι το αποτέλεσμα των εκλογών σε Ελλάδα και Ευρώπη δε συνιστά ανατροπή του αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων. Στην Ελλάδα, δε θα μπορούσε να προκύψει πιο εύστοχη και γρήγορη επικύρωση των παραπάνω από τις δηλώσεις του ΣΕΒ για το εκλογικό αποτέλεσμα. Ο απερχόμενος πρόεδρος του ΣΕΒ, Δ. Δασκαλόπουλος, σχολίασε το εκλογικό αποτέλεσμα σημειώνοντας ότι «αποτύπωσε τη λαϊκή δυσφορία και την ανάγκη του λαού για ελπίδα ...απονομιμοποίησε τις πολιτικές της ύφεσης».
Η παραπάνω δήλωση, πέρα από την περίτρανη επιβεβαίωση της εκτίμησης του ΚΚΕ, αναδεικνύει και τις αναζητήσεις των βιομηχάνων στην κατεύθυνση επιδίωξης αλλαγών στο ακολουθούμενο μείγμα αστικής διαχείρισης.
Στη βάση αυτής της αναζήτησης συναντιέται με τμήμα των προτάσεων του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος από τη μεριά του -ως επίδοξος διαχειριστής των γενικών συμφερόντων της αστικής τάξης- κάνει ό,τι μπορεί για να κερδίσει την εμπιστοσύνη των βιομηχάνων. Χαρακτηριστικά είναι τα διαπιστευτήρια του ΣΥΡΙΖΑ στην αστική τάξη με κάθε αφορμή, από τις υποσχέσεις για κρατική στήριξη της ανασυγκρότησης της καπιταλιστικής οικονομίας και την εξασφάλιση της απαραίτητης ταξικής ειρήνης (βλ. «νέα κοινωνική συμφωνία») στο συνέδριο του ΣΕΒ, λίγες μόλις μέρες μετά από τις εκλογές, μέχρι τους ανοιχτούς όρκους πίστης στην επιχειρηματικότητα, την ανταγωνιστικότητα, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ κλπ.
Οι διεργασίες στο αστικό πολιτικό σύστημα

Ταυτόχρονα με την παραπάνω προσπάθεια, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να οικοδομήσει πιο στενές σχέσεις και με συγκεκριμένα τμήματα του κεφαλαίου, τα οποία από τη δική τους σκοπιά αντιπολιτεύονται επιμέρους πλευρές της πολιτικής της κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Σε συνέχεια των αντίστοιχων προσεγγίσεων με τον Λαναρά, τους φαρμακοβιομήχανους κ.ά., ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να εκφράσει σε πολιτικό επίπεδο και τα συμφέροντα του πυρήνα των βιομηχάνων της χώρας μας, των μελών της λεγόμενης Ενωσης Βιομηχανικών Καταναλωτών Ενέργειας. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκμεταλλεύεται πολιτικά συγκλίσεις με αυτά τα τμήματα της αστικής τάξης στο έδαφος της πίεσής τους προς την κυβέρνηση για εξασφάλιση φθηνής Ενέργειας. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός της ανάγνωσης επιστολής της παραπάνω Ενωσης στην εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή το νομοσχέδιο για τη «μικρή ΔΕΗ».
Φυσικά, η αντίθεση τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και των βιομηχάνων στις κυβερνητικές ενέργειες για την περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ δε γίνεται από τη σκοπιά της εξασφάλισης φθηνού ρεύματος για το λαό και υπεράσπισης των εργαζομένων στη ΔΕΗ. Και οι δύο άλλωστε αποδέχονται το πλαίσιο της απελευθέρωσης της αγοράς Ενέργειας, της περαιτέρω εισόδου καπιταλιστών στον κλάδο. Ο ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα έχει στηρίξει στην πράξη τη συγκεκριμένη εξέλιξη, τόσο αποδεχόμενος το γενικό νομοθετικό πλαίσιο της απελευθέρωσης σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο όσο και στηρίζοντάς την μέσω του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού της πλειοψηφίας της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ (ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ). Πέραν των άλλων, ιδιαίτερα διδακτικός είναι ο «σαματάς» που μπορεί να «σηκωθεί» μεταξύ δύο κομμάτων, με αφορμή κάποια εξέλιξη στο έδαφος της στρατηγικής συμφωνίας τους και οι αντίστοιχοι κίνδυνοι για την εργατική - λαϊκή συνείδηση.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει και η επιλογή από τον ΣΥΡΙΖΑ του συγκεκριμένου θέματος ως «πρόβας τζενεράλε» για το σχηματισμό του «νέου συνασπισμού εξουσίας». Η συγκεκριμένη εκδήλωση ανέδειξε -μέσω της συμμετοχής τους- και τους υποψήφιους συνοδοιπόρους της πορείας του ΣΥΡΙΖΑ προς την κυβερνητική εξουσία. Από ξεπεσμένους ΠΑΣΟΚους, πρώην υπουργούς και βουλευτές (μνημονιακούς και μη), μέχρι γνωστούς εργατοπατέρες, εκπροσώπους της «λαϊκής Δεξιάς» των ΑΝΕΛ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Επανειλημμένα άλλωστε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν διατυπώσει την ανάγκη για τέτοια ανοίγματα, αν θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ να διεκδικήσει με σοβαρούς όρους την αστική διακυβέρνηση. Τελευταίος εκφραστής της παραπάνω εκτίμησης, ο υπεύθυνος του πολιτικού γραφείου του Τσίπρα, Ν. Παππάς, ο οποίος ουσιαστικά απείλησε με «κεντροαριστερές συμμαχίες και οδυνηρές "δεξιές στροφές" και υποχωρήσεις» στην περίπτωση που δε σχηματίσει ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοδυναμία στις επερχόμενες εκλογές.
Την ίδια στιγμή ξαναφούντωσε η φιλολογία περί «μεγάλου συνασπισμού», αν απαιτηθεί από τις συνθήκες. Θυμίζουμε ότι τα σχετικά σενάρια είχαν φουντώσει κάποιους μήνες πριν τις εκλογές από μερίδα του αστικού Τύπου και είχαν τροφοδοτηθεί από δηλώσεις στελεχών και των δύο πόλων (ενδεικτικά αναφέρουμε τους Γεωργιάδη, Γλέζο, Βούτση). Αφού τα σενάρια αυτά υποχώρησαν την προεκλογική περίοδο για προφανείς λόγους τεχνητής όξυνσης της πόλωσης, επανήλθαν μετεκλογικά από τις δηλώσεις του Δ. Αβραμόπουλου. Επανειλημμένα έχουμε ξεκαθαρίσει ότι στο βαθμό που τα κόμματα αστικής διαχείρισης εκφράζουν διαφορετικές εκδοχές της ίδιας αστικής στρατηγικής, πάντα θα υπάρχει χώρος -αν το απαιτήσουν οι ανάγκες υπεράσπισης της καπιταλιστικής οικονομίας και εξουσίας- να βάλουν στην άκρη τις επιμέρους -έτσι κι αλλιώς- διαφορές τους. Αυτό εκφράζουν άλλωστε και οι συνεχόμενες αναφορές και στους δύο πόλους περί «ανάγκης υπερβάσεων και ευρύτερων συναινέσεων», περί «ξεπεράσματος των ιδεολογικών αγκυλώσεων», περί «συνεργατικού κοινοβουλευτισμού» κλπ.
Η πρόσφατη επικαιρότητα προσφέρει άλλωστε κι άλλα παραδείγματα προς επίρρωση των παραπάνω: Τη δημοσίευση στην «Αυγή» άρθρου του πρωτοκλασάτου στελέχους της «σημιτικής διακυβέρνησης» Ν. Χριστοδουλάκη που ταυτίζεται με βασικές πλευρές της διαχειριστικής πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ, τις δηλώσεις του Α. Ανδριανόπουλου, βασικού θεωρητικού του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα (και πρώην βουλευτή των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) ότι «αυτό που αποτελεί πλέον πραγματικό κίνδυνο είναι οι συνέπειες μιας αποτυχίας της Αριστεράς στην εξουσία» και της ανάγκης «να προσπαθήσουμε όλοι ώστε η Αριστερά να μην καταρρεύσει αργότερα» («Εφημερίδα των Συντακτών», 4.6.2014), τα βήματα προσέγγισης του Γ. Παπανδρέου προς τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος τάχτηκε ανοιχτά υπέρ της συνεργασίας των Ελιάς, Ποταμιού, ΔΗΜΑΡ με τον ΣΥΡΙΖΑ (συνέντευξη στην «Deutsche Welle») κλπ. Το ίδιο συμπέρασμα απορρέει και από αντίστοιχες εξελίξεις σε διεθνές επίπεδο, όπως η στήριξη από τον ΣΥΡΙΖΑ του Γιούνκερ, επίλεκτου της Μέρκελ, για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Τόσο από τη διεθνή και ελληνική ιστορική πείρα όσο και από τις παραπάνω διεργασίες, αποδεικνύεται ότι οι κυβερνητικές βλέψεις, η εξυπηρέτηση των αναγκαιοτήτων του καπιταλισμού είναι ικανές να «χωνεύουν» όλες τις ιδεολογικές αναφορές ότι το ρυάκι των διαφορών μεταξύ των κομμάτων της αστικής διαχείρισης είναι αρκετά ρηχό ώστε να μπορούν να το περνάνε με σχετική ευκολία όταν προκύπτουν οι κατάλληλες συνθήκες.
Οι προοπτικές της καπιταλιστικής οικονομίας
Η παραπάνω κινητικότητα ξεδιπλώνεται στο έδαφος της προοπτικής του περάσματος της ελληνικής οικονομίας στη φάση της σχετικής σταθεροποίησης και στη συνέχεια της αναιμικής καπιταλιστικής ανάπτυξης. Φυσικά, η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι ανάπτυξη για το κεφάλαιο και ως εκ τούτου προϋποθέτει το προχώρημα των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων σε όλους τους τομείς. Ωστόσο, ο καπιταλισμός δεν είναι «ίσιωμα», η κάθε φάση του οικονομικού κύκλου έχει τα δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τα οποία επηρεάζουν και πλευρές της αστικής διαχείρισης και κατ' επέκταση την αντιπαράθεση μεταξύ των διάφορων αστικών κομμάτων.
Η αστική πολιτική προσπαθεί να υποβοηθήσει την επαναφορά στην καπιταλιστική ανάπτυξη -πέρα από την εξασφάλιση φθηνής εργατικής δύναμης- μέσω της πολύμορφης στήριξης των επιχειρηματικών ομίλων από τον κρατικό προϋπολογισμό, της δημοσιονομικής θωράκισης και της διαχείρισης της ακραίας φτώχειας. Ταυτόχρονα προσπαθεί να ενισχύσει κατά προτεραιότητα τους κλάδους εκείνους οι οποίοι μπορούν να λειτουργήσουν ως μοχλοί ανάπτυξης για ολόκληρη την καπιταλιστική οικονομία. Φυσικά, όλα τα παραπάνω γίνονται σε συνθήκες ισχυρών αντιθέσεων μεταξύ καπιταλιστικών κρατών (οι οποίες, για παράδειγμα, επηρεάζουν τον τρόπο διαχείρισης του ελληνικού κρατικού χρέους), κλάδων (χαρακτηριστική ήταν η ανοιχτή αντιπαράθεση μεταξύ των καπιταλιστών στη βιομηχανία και τον τουρισμό στα τέλη του 2013), αλλά και επιχειρήσεων στο πλαίσιο του κάθε κλάδου (για παράδειγμα, η αντιπαράθεση μεταξύ επιχειρήσεων κρουαζιέρας και ξενοδοχείων στον κλάδο του τουρισμού).
Οι παραπάνω προτεραιότητες, αλλά και αντιθέσεις, εκφράζονται και στους προσανατολισμούς, την επιχειρηματολογία και την αντιπαράθεση των αστικών κομμάτων, τα οποία διαχειρίζονται ή επιδιώκουν να διαχειριστούν από κυβερνητικές θέσεις την παραπάνω κατάσταση.
Οι ενδοαστικές αυτές αντιθέσεις εκφράζονται όμως και στο εσωτερικό του εργατικού κινήματος ως πίεση συμπαράταξης με τον έναν ή τον άλλο πόλο της αστικής διαχείρισης. Σημαντικός είναι εδώ ο ρόλος του ΚΚΕ στην αναχαίτιση αυτής της πίεσης, στην ενίσχυση της ανεξαρτησίας του εργατικού κινήματος απ' όλες τις πτέρυγες της αστικής πολιτικής, στην ενίσχυση του αντικαπιταλιστικού του προσανατολισμού.
Σύμμαχος του ΚΚΕ σε αυτήν την προσπάθεια είναι η ανάδειξη - εκλαΐκευση των νόμων κίνησης του καπιταλιστικού συστήματος, των αναγκαίων και ουσιωδών σχέσεων που διέπουν την οικονομία του, το εποικοδόμημά του, τη σχέση μεταξύ της οικονομίας και του εποικοδομήματός του. Μόνο στο βαθμό που η πολιτική ενός κομμουνιστικού κόμματος αναδεικνύει αυτούς τους -ανεξάρτητους από την πολιτική βούληση των τάξεων, των κομμάτων και των κυβερνήσεων- νόμους θα μπορεί πραγματικά να συμβάλει αποτελεσματικά στον αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό του εργατικού κινήματος. Μόνο έτσι θα συμβάλει στον απεγκλωβισμό λαϊκών μαζών από την ουτοπία της δημιουργίας ή επιβολής ενός ανθρώπινου καπιταλισμού. Μόνο έτσι θα βοηθιούνται οι εργαζόμενοι να επεξεργαστούν βαθύτερα την εμπειρία που συσσωρεύουν, να φτάσουν στο συμπέρασμα ότι ο καπιταλισμός αποτελεί πολύ «στενό κορσέ» για τη ζωή τους.
Αν το εργατικό κίνημα δε γνωρίζει σε κάποιο βαθμό και δεν προβάλλει μέσα από τη δράση του αυτούς τους νόμους και τα όρια που θέτουν για τις ζωές των εργαζομένων, τότε δεν μπορεί ν' αντιπαλέψει την -έτσι κι αλλιώς- κυρίαρχη αστική ιδεολογία και πολιτική, την έκφρασή της στις γραμμές του. Αν δε γνωρίζεις άλλωστε τον αντίπαλό σου, δεν μπορείς σε καμία περίπτωση να τον πολεμήσεις με επάρκεια.
Η ύλη του τεύχους

Στο τρέχον τεύχος της ΚΟΜΕΠ παρουσιάζονται οι εξελίξεις στο αστικό πολιτικό σύστημα όπως αποτυπώνονται μετά από τις πρόσφατες εκλογές. Με αυτήν την έννοια, το περιεχόμενο αυτού του τεύχους της ΚΟΜΕΠ αποτελεί ενότητα με αυτό του προηγούμενου, το οποίο ήταν αφιερωμένο στις οικονομικές εξελίξεις στο έδαφος των οποίων ξεδιπλώνεται και η αντίστοιχη κινητικότητα στη σφαίρα της πολιτικής.

Στο άρθρο με τίτλο «Η αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος στο φόντο των εκλογικών αποτελεσμάτων - Τα καθήκοντα του ΚΚ» δίνεται το οικονομικό υπόβαθρο που προκάλεσε αυτή την ανάγκη. Αναδεικνύονται οι τάσεις σε αυτό το κοινωνικο-οικονομικό υπόβαθρο, που δε διαμορφώθηκαν στις συνθήκες της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, αλλά προϋπήρχαν και υπέβοσκαν από τη δεκαετία του 1990. Το άρθρο εστιάζει στην ανάδειξη των τάσεων ως προς την αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος, συγκρίνοντας τα αποτελέσματα των τριών εκλογών του Μάη 2014 μ' εκείνα των δυο εκλογών, Μάη και Ιούνη του 2012. Επίσης αναφέρεται στο γενικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, στο πώς στέκονται τα ΚΚ απέναντι σε αυτή τη διαδικασία, πώς βλέπουν την ΕΕ και τελικά τι καθήκοντα απορρέουν γι' αυτά.
Η κρίση αυτή του δικομματικού συστήματος και η αντικατάστασή του από το λεγόμενο διπολισμό προσεγγίζεται ιστορικά και στο άρθρο με τίτλο «Η ιστορική πείρα και οι σύγχρονες εξελίξεις στο αστικό πολιτικό σύστημα». Το άρθρο αναδεικνύει τη διαφοροποίηση στον τρόπο με τον οποίο εκφράζονται διαχρονικά οι ενδοαστικές αντιθέσεις σε πολιτικό επίπεδο, ξεχωρίζοντας ταυτόχρονα τις αναλογίες και τις ομοιότητες μεταξύ των διαφορετικών περιόδων του ελληνικού αστικού κράτους. Μαζί με την παραπάνω ιστορική παράθεση εστιάζει και στα καθήκοντα του εργατικού κινήματος, έτσι ώστε να ξεπεράσει τους σκοπέλους των ενδοαστικών πολιτικών αντιπαραθέσεων και να συμβάλει στη διαμόρφωση της εργατικής πολιτικής συνείδησης.

Το άρθρο με τίτλο «Για τις εξελίξεις στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα» προσπαθεί να κωδικοποιήσει τη μεγάλη κινητικότητα στο χώρο, που εκφράζεται με μια πανσπερμία κομμάτων, εκλογικών σχηματισμών και κινήσεων. Οι θέσεις των παραπάνω σχημάτων παρουσιάζονται σε συνάρτηση τόσο με τις ιστορικές αναφορές της σοσιαλδημοκρατίας όσο και με τις σχετικές προσαρμογές που επιφέρει η αλλαγή των αναγκαιοτήτων του καπιταλισμού σε κάθε περίοδο. Οι εξελίξεις αυτές παρουσιάζονται ως απόρροια της κρίσης της σοσιαλδημοκρατίας, η οποία άγγιξε με σχετική καθυστέρηση -σε σχέση με την Ευρώπη- την ελληνική σοσιαλδημοκρατία.

Το άρθρο με τίτλο «Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην πορεία αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος» προσπαθεί να παρουσιάσει τις επεξεργασίες εκείνες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΝΑΡ που βρίσκονται πίσω από την ουσιαστική ανάδειξή τους σε εφεδρεία του ενός πόλου διεκδίκησης της αστικής διακυβέρνησης, σε «όχημα» «αγωνιστικής» ενσωμάτωσης εργαζομένων στο σύστημα. Ιδιαίτερη θέση στις παραπάνω επεξεργασίες έχει το λεγόμενο «Μεταβατικό Πρόγραμμα», το οποίο αξιοποιείται και ως βάση αναμόρφωσης του οπορτουνιστικού χώρου στο έδαφος του κενού που αφήνει η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε διεκδικητή της αστικής διακυβέρνησης.

Το άρθρο «100 χρόνια από την έναρξη του Α' Παγκόσμιου Ιμπεριαλιστικού Πολέμου. Διδάγματα για την εργατική τάξη και το επαναστατικό κίνημά της» αναδεικνύει τη δυσκολία του πολιτικού εργατικού κινήματος της εποχής, του σοσιαλδημοκρατικού κινήματος, να διατηρήσει σε συνθήκες πολέμου την ανεξαρτησία του από τις επιδιώξεις των αστικών τάξεων των διάφορων καπιταλιστικών κρατών. Η προδοσία της υπόθεσης της εργατικής τάξης από τη σοσιαλδημοκρατία στον πόλεμο αποτέλεσε άλλωστε και τη θρυαλλίδα της ρήξης στην οποία προχώρησαν τα επαναστατικά τμήματά της, με το σχηματισμό επαναστατικών κομμουνιστικών κομμάτων. Το άρθρο διατυπώνει και τα σχετικά διδάγματα για τη στάση της εργατικής τάξης και του κινήματός της σε συνθήκες ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Τέλος, στο παρόν τεύχος της ΚΟΜΕΠ δημοσιεύεται η Απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ για τις «Βασικές εκτιμήσεις και συμπεράσματα από τις ευρωεκλογές, τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές της 18ης και 25ης Μάη 2014», καθώς και τα Κομματικά Ντοκουμέντα της περιόδου από 2.5.2014 έως 18.6.2014.

TOP READ