22 Ιαν 2014

Eurostat: Στο 171,8% του ΑΕΠ το δημόσιο χρέος στην Ελλάδα

Eurostat: Στο 171,8% του ΑΕΠ το δημόσιο χρέος στην Ελλάδα

Στο 171,8% του ΑΕΠ σκαρφάλωσε το δημόσιο χρέος της Ελλάδας στο τρίτο τρίμηνο του 2013, από 169,1% του ΑΕΠ που ήταν στο δεύτερο τρίμηνο, σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιοποίησε η Eurostat.
Η Ελλάδα παραμένει η χώρα με το υψηλότερο δημόσιο χρέος στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ακολουθούν η Iταλία με 132,9% του ΑΕΠ, η Πορτογαλία με 128,7% και η Ιρλανδία με 124,8%.
Το χαμηλότερο δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ εμφανίζουν η Εσθονία με 10%, η Βουλγαρία με 17,3% και το Λουξεμβούργο με 27,7%.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, το χρέος στο σύνολο της Ευρωζώνης μειώθηκε ελαφρά, καθώς το τρίτο τρίμηνο έφτασε στο 92,7% του ΑΕΠ από 93,4% που ήταν στο τέλος του δεύτερου τριμήνου.

Πιο ζωντανός κι από εμάς τους ζωντανούς

 Πιο ζωντανός κι από εμάς τους ζωντανούς

Με το λένιν συνέβη αυτό ακριβώς που περιέγραφε ο ίδιος στην πρώτη κιόλας σελίδα του «κράτος κι επανάσταση» για το μαρξ και τους μεγάλους επαναστάτες· που οι πολιτικοί τους αντίπαλοι τους πολεμούν λυσσαλέα, όσο βρίσκονται εν ζωή και μετά θάνατο τους τυλίγουν με φωτοστέφανα και εγκώμια, για να αφαιρέσουν κάθε τι ζωτικό και επικίνδυνο από το έργο και τη διδασκαλία τους.

Αλλά τώρα με την κρίση, ξαναθυμήθηκαν τους κλασικούς, που… «επιστρέφουν στη μόδα» –λες και είχε πάψει ποτέ να είναι επίκαιρη η ανάλυσή τους. Όταν όμως αντιμετωπίζει κανείς το μαρξισμό σαν τάση της μόδας, τρέχα γύρευε τι θα έχει καταλάβει από αυτόν, τι θα έχει πάρει επιλεκτική με υψηλή κοπτοραπτική και πώς θα το παρουσιάζει στις πολιτικές του κολεξιόν. Έτσι λοιπόν μπορεί να μάθει πολλά κανείς βλέποντας κι ακούγοντας όλη αυτή τη στρατιά των όψιμων λενινιστών.


Όπως για παράδειγμα ότι η οκτωβριανή ήταν λέει η τελευταία αστική επανάσταση στην ευρώπη, γιατί έγινε με καθαρά (αστικο)δημοκρατικά αιτήματα για γη, ψωμί κι ειρήνη –καθώς είναι πολύ βολικό να ξεχνάμε, ως ασήμαντη λεπτομέρεια, το σύνθημα «όλη η εξουσία στα σοβιέτ», που τα συνόδευε. Και πως ήδη από την επανάσταση του 1905 και τις «δύο τακτικές της σοσιαλδημοκρατίας», η έγνοια του βλαδίμηρου δεν ήταν να χωρίσει σε φάσεις και στάδια την επαναστατική διαδικασία, αλλά πώς θα βγει μπροστά το προλεταριάτο ως αυτόνομη παρουσία να πάρει την εξουσία για να εξασφαλίσει ότι η υπόθεσή του θα τραβήξει ως το τέλος και δε θα μείνει στου δρόμου τα μισά.

Μαθαίνουμε ακόμα πως ο λένιν στην μπροσούρα του για τον αριστερισμό ήταν υπέρ της ενότητας, των συνεργασιών και των συμβιβασμών, συμβουλεύοντας πχ τους άγγλους συντρόφους του να συγχωνευτούν με τους εργατικούς. Κι είναι πολύ βολική η αμνησία που αδυνατεί να θυμηθεί πως οι μπολσεβίκοι δεν μπήκαν ποτέ στην κυβέρνηση του κερένσκι, ούτε τάσσονταν γενικά κι αφηρημένα υπέρ μιας ενότητας με τους άλλους σοσιαλιστές που δρούσαν στα σοβιέτ (μενσεβίκους κι εσέρους). Είναι δηλ βολικό να συγχέουμε την τακτική ευελιξία με τους συμβιβασμούς πάση θυσία κι από θέση αρχής, χωρίς να εξετάζουμε τι υπηρετούν και ποιος ωφελείται κάθε φορά. Γιατί ευελιξία δε σημαίνει σώνει και καλά ενότητα και πολιτικές συνεργασίες· αλλά εκτίμηση των συνθηκών και ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης, συνεχείς δοκιμές τακτικών μέσων και συνθημάτων κι ελιγμοί στη βάση της πιο αδιάλλακτης στάσης σε ζητήματα αρχών και στρατηγικής.

Πληροφορούμαστε επίσης πως το κόμμα νέου τύπου έχει παλιώσει κι ανήκει πια στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Ενώ η τελευταία λέξη της λενινιστικής μόδας είναι οι φράξιες και οι συνιστώσες, που υπήρχαν στους μπολσεβίκους μέχρι το δέκατο συνέδριο (1921). Κι όταν σκέφτομαι πόσο «συνεπές» είναι κάθε πολιτικό μαγαζάκι που κάνει τα πάντα για να μπλοκάρει αποφάσεις, να διατηρήσει την αυτονομία του και τα οφέλη της επιχείρησης, αλλά υποτάσσεται υπάκουα στο συγκεντρωτισμό, όταν μυριστεί οφίτσια και προνόμια, θυμάμαι εκείνο το χαβαλεδιάρικο άσμα του ζουγανέλη, που ταιριάζει με την περίσταση και τη σοβαρότητα της κατάστασης.
Θα ασκήσω βέτο, κατάλαβέ το…


Κι ο κατάλογος αυτός θα μπορούσε να συνεχιστεί επ’ αόριστον με πολλά αντίστοιχα παραδείγματα, πχ για τη λενινιστική ανάλυση του κράτους, του ιμπεριαλισμού, του αδύναμου κρίκου, κοκ. Εξάλλου αυτή η φάμπρικα της διαστρέβλωσης είναι παλιά ιστορία, που κρατά ήδη από τα χρόνια που κάποιοι σοβιετικοί χρησιμοποιούσαν αποσπάσματα του βλαδίμηρου για να δικαιολογήσουν πχ την ειρηνική συνύπαρξη ή ακόμα και την περεστρόικα –στη βάση της… λενινιστικής στροφής προς τη νεπ στα τελευταία χρόνια της ζωής του, που έμεινε ως διαθήκη και παρακαταθήκη για το μέλλον. Εξάλλου δεν είναι τόσο δύσκολο μες σε τόσες καμπές της ιστορίας και 50τόσους τόμους απάντων, να βρει κανείς την περίοδο και το τσιτάτο που τον βολεύει, για να δικαιολογήσει μια σημερινή του θέση. Κι αν έχει μείνει κάτι στον οπορτουνιστικό χυλό από όσα άκουσε και διάβασε κάποτε από το έργο του βλαδίμηρου, είναι αυτό ακριβώς: η τακτική ευελιξία στην επιλογή συγκεκριμένων τσιτάτων για κάθε συγκεκριμένη περίσταση, που πασπαλίζουν με λενινιστική χρυσόσκονη την πολιτική τους γραμμή.

Πρέπει πρώτα λοιπόν να ξύσουμε την οπορτουνιστική σκουριά που προσπάθησαν να αφήσουν στο λένιν κάποιες σύγχρονες αναγνώσεις –αν και σε τούτα δω τα μάρμαρα, κακιά σκουριά δεν πιάνει- και να του αφαιρέσουμε τα εκτυφλωτικά φωτοστέφανα που του φόρεσαν για να συσκοτίσουν την ουσία. Και ύστερα να επιχειρήσουμε μα αποτιμήσουμε την προσφορά και το έργο του, που δεν χωράνε στα απλά καθημερινά μέτρα κι ίσως χρειαστούν λιγότερο συμβατικά μέσα, για να το προσεγγίσουμε.

Γιατί ο λένιν ηγήθηκε μιας «επανάστασης ενάντια στο κεφάλαιο», όπως είπε λογοτεχνικά ο γκράμσι για τον οχτώβρη, λόγω της οικονομικής καθυστέρησης της ρωσίας και των λιγοστών πιθανοτήτων, που έμοιαζε να έχει αρχικά για να νικήσει.

Και ήταν η μορφή που άλλαξε τη ροή της ιστορίας στον εικοστό αιώνα και δοκίμασε κατά κάποιον τρόπο τα όρια της μαρξιστικής θεωρίας για την προσωπικότητα. Γιατί αν ακολουθήσουμε το κλασικό παράδειγμα του πλεχάνοφ για τη γαλλική επανάσταση κι ισχυριστούμε ότι η ιστορική ανάγκη της εποχής, θα μπορούσε να εκφραστεί και μέσω κάποιου άλλου προσώπου με παρόμοια χαρακτηριστικά, αν είχε εκλείψει ο ναπολέων, είναι ωστόσο εξαιρετικά αμφίβολο ότι η επανάσταση στη ρωσία θα είχε την ίδια εξέλιξη, χωρίς τη συμβολή του λένιν στην πολιτική των μπολσεβίκων.

Ο λένιν επίσης είναι εκείνη η μορφή που μπορεί να κάνει κάποιους από εμάς –σοβαρούς και υλιστές ανθρώπους, χωρίς δεισιδαιμονίες- να υπερασπιστούμε με πάθος τη διατήρηση ενός αναχρονιστικού μνημείου –φαραωνικού τύπου, καταπώς λένε μερικοί- όπως το μαυσωλείο, όπου εκτίθεται η σορός του. Όχι γιατί θέλουμε να κρατήσουμε άταφο το μαρμαρωμένο βασιλιά και την πολιτική του σκέψη σε μαυσωλείο· αλλά γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά τη δύναμη του συμβολισμού του για το λαό, αλλά και για τους αστούς, που τους μπαίνει στο μάτι και τους θυμίζει το πάθημα του παρελθόντος και το φάντασμα που πλανάται ακόμα και σήμερα πάνω από την ευρώπη και όλο τον κόσμο.

Μα πάνω απ’ όλα ο βλαδίμηρος ήταν ο θεωρητικός της πράξης, ο πολυπράγμων, πολυγραφότατος πολιτικός επιστήμονας, που κατείχε όσο κανείς άλλος την τέχνη της επανάστασης. Που μπορεί πχ να απομονωνόταν στην εξορία του για να μελετήσει τον καπιταλισμό της εποχής του και να συγγράψει την μπροσούρα για τον ιμπεριαλισμό ή και να αφήσει στη μέση το «κράτος και επανάσταση», όταν ξεσπούσε η θύελλα του οχτώβρη. Και όλα σχεδόν τα θεωρητικά έργα του ήταν προσανατολισμένα στη δράση και τις ανάγκες της πραγματικότητας, γραμμένα με απλό, εκλαϊκευτικό τρόπο, χωρίς θεωρητικές εκπτώσεις, για να μπορεί να τα διαβάσει και να τα καταλάβει κι ο μέσος προλετάριος της εποχής του –άλλο αν δεν μπορούν να το καταλάβουν οι σύγχρονοι μορφωμένοι μικροαστοί.


Κι αυτή ακριβώς η εκπληκτική σύνδεση της επαναστατικής θεωρίας και πράξης είναι ίσως το κορυφαίο επίτευγμα που μας αφήνει ενενήντα χρόνια μετά το θάνατό του ως παρακαταθήκη ο βλαδίμηρος, ο πιο ζωντανός από όλους τους ζωντανούς, όπως έλεγε προς τιμήν του ο ποιητής. Και συνεχίζει να είναι και το ζητούμενο της δικής μας εποχής.



Σοσιαλισμός και θρησκεία

 Σοσιαλισμός και θρησκεία



Ολη η σύγχρονη κοινωνία είναι θεμελιωμένη πάνω στην εκμετάλλευση των τεράστιων μαζών της εργατικής τάξης από μια μηδαμινή μειοψηφία του πληθυσμού, που ανήκει στις τάξεις των γαιοκτημόνων και των κεφαλαιοκρατών. Η κοινωνία αυτή είναι δουλοκτητική, γιατί οι "ελεύθεροι" εργάτες, που όλη τους τη ζωή δουλεύουν στο κεφάλαιο, "έχουν δικαίωμα" μόνο σε τόσα μέσα ύπαρξης όσα είναι απαραίτητα για τη συντήρηση δούλων που παράγουν κέρδος, για την εξασφάλιση και την διαιώνιση της κεφαλαιοκρατικής δουλείας.
Η οικονομική καταπίεση των εργατών προκαλεί και γεννάει αναπόφευκτα κάθε είδους πολιτική καταπίεση, κοινωνική ταπείνωση, εξαγρίωση και συσκότιση της πνευματικής και ηθικής ζωής των μαζών. Οι εργάτες μπορούν να πετύχουν περισσότερη είτε λιγότερη πολιτική ελευθερία με σκοπό τη διεξαγωγή του αγώνα για την οικονομική τους απελευθέρωση, καμμιά όμως ελευθερία δε θα τους απαλλάξει από την αθλιότητα, την ανεργία και την καταπίεση, όσο δε θα έχει αποτιναχτεί η εξουσία του κεφαλαίου. Η θρησκεία είναι μια από τις μορφές πνευματικής καταπίεσης, που παντού και πάντοτε βάραινε τις λαικές μάζες, τις τσακισμένες από την αιώνια δουλειά για τους άλλους, την ανέχεια και τη μοναξιά. Η αδυναμία των τάξεων που υφίστανται την εκμετάλλευση στην πάλη ενάντια στους εκμεταλλευτές γεννάει αναπόφευκτα την πίστη για μια καλύτερη μετά θάνατον ζωή, όπως ακριβώς και η αδυναμία του αγρίου στην πάλη με τη φύση γεννάει την πίστη στους θεούς, στους διαβόλους, στα θαύματα κτλ. Σ'αυτόν που σ'όλη του τη ζωή δουλεύει και στερείται, η θρησκεία διδάσκει ταπεινοφροσύνη και υπομονή στην επίγεια ζωή, παρηγορώντας τον με την ελπίδα της επουράνιας ανταμοιβής. Και σ'εκείνους που ζουν από ξένη εργασία η θρησκεία διδάσκει την αγαθοεργία στην επίγεια ζωή, προσφέροντάς τους μια πολύ φτηνή δικαίωση για όλη την εκμεταλλευτική τους ύπαρξη και πουλώντας τους σε συμφέρουσα τιμή εισιτήρια για την επουράνια μακαριότητα. Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Η θρησκεία είναι ένα είδος πνευματικού αλκοόλ, μέσα στο οποίο οι σκλάβοι του κεφαλαίου πνίγουν την ανθρώπινη μορφή τους, τις διεκδικήσεις τους για μια κάπως ανθρώπινη ζωή.
Ο δούλος όμως που ένιωσε τη δουλεία του και ξεσηκώθηκε στην πάλη για την απελευθέρωση του παύει κιόλας κατά το ήμισυ να είναι δούλος. Ο σύγχρονος συνειδητός εργάτης, διαπαιδαγωγημένος από τη μεγάλη εργοστασιακή βιομηχανία, φωτισμένος από τη ζωή της πόλης, αποτινάζει με περιφρόνηση τις θρησκευτικές προλήψεις, αφήνει τον ουρανό στη διάθεση των παπάδων και των αστών υποκριτών, κατακτώντας μια καλύτερη ζωή εδώ στη γη. Το σύγχρονο προλεταριάτο τάσσεται με το μέρος του σοσιαλισμού, που επιστρατεύει την επιστήμη στην πάλη ενάντια στη θρησκευτική θολούρα και λυτρώνει τον εργάτη από την πίστη στη μετά θάνατον ζωή, συσπειρώνοντάς τον στην πραγματική πάλη για μια καλύτερη επίγεια ζωή.
Η θρησκεία πρέπει να ανακηρυχθεί ατομική υπόθεση. Με τα λόγια αυτά καθιερώθηκε να εκφράζεται συνήθως η στάση των σοσιαλιστών απέναντι στη θρησκεία. Μα η σημασία αυτών των λέξεων πρέπει να καθοριστεί με ακρίβεια, για να μην μπορούν να προκαλούν κανενός είδους παρανοήσεις. Η θρησκεία πρέπει να είναι ατομική υπόθεση για το κράτος, αυτό ζητάμε εμείς, σε καμμιά περίπτωση όμως δεν μπορούμε να θεωρούμε τη θρησκεία ατομική υπόθεση για το Κόμμα μας. Το κράτος δεν πρέπει να έχει καμμία δουλειά με τη θρησκεία, οι θρησκευτικοί σύλλογοι δεν πρέπει να συνδέονται με την κρατική εξουσία. Ο καθένας πρέπει να είναι ολότελα ελεύθερος να πρεσβεύει όποια θρησκεία θέλει ή να μην παραδέχεται καμμιά θρησκεία, δηλ. να είναι άθεος, όπως και είναι συνήθως κάθε σοσιαλιστής. Δεν επιτρέπονται σε καμιά περίπτωση κανενός είδους διακρίσεις δικαιωμάτων ανάμεσα στους πολίτες εξαιτίας των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων. Πρέπει να καταργηθεί απόλυτα ακόμα και κάθε υπόμνηση στα επίσημα έγγραφα σχετικά με το άλφα ή βήτα θρήσκευμα των πολιτών. Δεν πρέπει να δίνεται καμιά επιχορήγηση στην επίσημη εκκλησία του κράτους, καμμιά επιχορήγηση από τα χρήματα του δημοσίου στις εκκλησιαστικές και θρησκευτικές ενώσεις, που πρέπει να γίνουν ενώσεις πολιτών-ομοϊδεατών ολότελα ελεύθερες, ανεξάρτητες από την κρατική εξουσία. Μόνο με την ολοκληρωτική εφαρμογή αυτών των διεκδικήσεων μπορεί να μπει τέρμα στο επαίσχυντο και καταραμένο εκείνο παρελθόν, τότε που η εκκλησία βρισκόταν σε δουλοπαροικιακή εξάρτηση από το κράτος, ενώ οι ρώσοι πολίτες βρίσκονταν σε δουλοπαροικιακή εξάρτηση από την επίσημη εκκλησία, τότε που υπήρχαν και εφαρμόζονταν μεσαιωνικοί ιεροεξεταστικοί νόμοι (που διατηρούνται μέχρι σήμερα στους ποινικούς κώδικες και κανόνες), νόμοι που πρόβλεπαν διωγμούς για την πίστη ή για την απιστία, που ασκούσαν βία στη συνείδηση του ανθρώπου, που συνέδεαν τις δημόσιες θεσούλες και τα δημόσια έσοδα με τη διάδοση κάθε λογής πνευματικού οπίου που διοχετεύει η εκκλησία του κράτους. Ολκληρωτικός χωρισμός της εκκλησίας από το κράτος - αυτή τη διεκδίκηση προβάλλει το σοσιαλ ιστικό προλεταριάτο στο σημερινό κράτος και στη σημερινή εκκλησία.
Η ρωσική επανάσταση πρέπει να πραγματοποιήσει αυτήν τη διεκδίκηση σαν απαραίτητο συστατικό μέρος της πολιτικής ελευθερίας. Η ρωσική επανάσταση, από την άποψη αυτή, βρίσκεται σε εξαιρετικά ευνοικές συνθήκες, γιατί η αηδιαστική ρουτίνα της αστυνομικο-δουλοπαροικιακής απολυταρχίας προκάλεσε δυσαρέσκεια, αναβρασμό και αγανάκτηση ακόμα και μέσα στον κλήρο. Όσο κακομοιριασμένος, όσο αμόρφωτος και αν είναι ο ρωσικός ορθόδοξος κλήρος, ωστόσο και αυτός ακόμα ξύπνησε με τον πάταγο που προξένησε της παλιάς μεσαιωνικής τάξης πραγμάτων στην Ρωσία. Ακόμα και ο κλήρος αυτός προσχωρεί στη διεκδίκηση της ελευθερίας, διαμαρτύρεται ενάντια στη ρουτίνα και στη γραφειοκρατική αυθαιρεσία, ενάντια στον αστυνομικό χαφιεδισμό που επιβλήθηκε στους "λειτουργούς του υψίστου". Εμείς οι σοσιαλιστές πρέπει να υποστηρίξουμε αυτό το κίνημα, ολοκληρώνοντας τις διεκδικήσεις των τίμιων και ειλικρινών ανθρώπων του κλήρου, να τους παρουσιάσουμε τα ίδια τους τα λόγια για ελευθερία και να τους ζητήσουμε να κόψουν αποφασιστικά κάθε δεσμό ανάμεσα στη θρησκεία και στην αστυνομία. Είτε είσθε ειλικρινείς, και τότε πρέπει να υποστηρίζετε τον ολοκληρωτικό χωρισμό της εκκλησίας από το κράτος και του σχολείου από την εκκλησία, να υποστηρίζετε την πλήρη και χωρίς όρους ανακήρυξη της θρησκείας σε ατομική υπόθεση. Είτε δεν παραδέχεστε αυτές τις συνεπείς διεκδικήσεις της ελευθερίας, και τότε σημαίνει πως είστε ακόμα αιχμάλωτοι των παραδόσεων της ιερής εξέτασης, τότε σημαίνει πως εξακολουθείτε να κολλάτε στις δημόσιες θεσούλες και στο δημόσιο κορβανά, τότε σημαίνει πως δεν πιστεύετε στην πνευματική δύναμη του όπλου σας, πως εξακολουθείτε να δωροδοκείστε από την κρατική εξουσία. Στην περίπτωση αυτή οι συνειδητοί εργάτες όλης της Ρωσίας σας κηρύττουν αμείλικτο πόλεμο.
Για το κόμμα του σοσιαλιστικού προλεταριάτου η θρησκεία δεν είναι ατομική υπόθεση. Το κόμμα μας είναι ένωση συνειδητών, πρωτοπόρων αγωνιστών για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης. Μια τέτοια ένωση δεν μπορεί και δεν πρέπει να στέκει αδιάφορη απέναντι στην έλλειψη συνειδητότητας, στην καθυστέρηση ή στο σκοταδισμό με τη μορφή θρησκευτικών δοξασιών. Απαιτούμε ολοκληρωτικό χωρισμό της εκκλησίας από το κράτος για να καταπολεμούμε τη θρησκευτική θολούρα με καθαρά ιδεολογικά, και μόνο ιδεολογικά όπλα, με τον τύπο μας, με το λόγο μας. Άλλωστε εμείς συγκροτήσαμε την ένωση μας, το ΣΔΕΚΡ, για να διεξάγουμε ανάμεσα στ'άλλα, έναν τέτοιο ακριβώς αγώνα ενάντια σε κάθε θρησκευτική αποβλάκωση των εργατών. Για μας η ιδεολογική πάλη δεν είναι ατομική υπόθεση αλλά υπόθεση όλου του κόμματος, όλου του προλεταριάτου.
Αφού είναι έτσι, τότε γιατί δεν δηλώνουμε στο πρόγραμμα μας πως είμαστε άθεοι; γιατί δεν απαγορεύουμε στους χριστιανούς και σ'εκείνους που πιστεύουν στο θεό να μπάινουν στο κόμμα μας;
Η απάντηση σ'αυτό το ερώτημα θα εξηγήσει την πολύ σοβαρή διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στην αστικοδημοκρατική και στη σοσιαλδημοκρατική τοποθέτηση του ζητήματος της θρησκείας.
Ολόκληρο το πρόγραμμα μας είναι θεμελιωμένο πάνω σε επιστημονική και, συνάμα, στην υλιστική ακριβώς κοσμοθεωρία. Γι'αυτό η εξήγηση του προγράμματος μας συμπεριλαμβάνει υποχρεωτικά και την εξήγηση για τις πραγματικές ιστορικές και οικονομικές ρίζες της θρησκευτικής θολούρας. Η προπαγάνδα μας συμπεριλαμβάνει υποχρεωτικά και την προπαγάνδα του αθεϊσμού. Η έκδοση της αντίστοιχης επιστημονικής φιλολογίας, που ως σήμερα την απαγόρευε αυστηρά και την καταδίωκε η απολυταρχική-δουλοπαροικιακή κρατική εξουσία, πρέπει ν'αποτελέσει τώρα έναν από τους τομείς της κομματικής μας δουλειάς. Τώρα θα βρεθούμε ίσως στην ανάγκη ν'ακολουθήσουμε τη συμβουλή που έδωσε κάποτε ο Ένγκελς στους γερμανούς σοσιαλιστές: μετάφραση και μαζική διάδοση της γαλλικής διαφωτιστικής και αθεϊστικής φιλολογίας του XVIII αιώνα.
Ταυτόχρονα όμως δεν πρέπει σε καμμία περίπτωση να ξεπέφτουμε σε αφηρημένη, σε ιδεαλιστική τοποθέτηση του θρησκευτικού ζητήματος, ξεκινώντας "από το λόγο" και όχι από την ταξική πάλη, τοποθέτηση που κάνουν συχνά οι ριζοσπάστες δημοκράτες της αστικής τάξης. Θα ήταν ανοησία να νομίζουμε πως, σε μια κοινωνία που στηρίζεται στην απεριόριστη καταπίεση και αποκτήνωση των εργατικών μαζών, είναι δυνατόν να διαλύσουμε τις θρησκευτικές προλήψεις με καθαρά προπαγανδιστικά μέσα. Θα ήταν αστική στενοκεφαλιά να ξεχνάμε πως η θρησκευτική καταπίεση της ανθρωπότητας είναι απλώς προιόν και αντανάκλαση της οικονομικής καταπίεσης στους κόλπους της κοινωνίας. Με κανενός είδους φυλλάδες και με κανενός είδους κήρυγμα δεν μπορείς να διαφωτίσεις το προλεταριάτο, αν δεν το διαφωτίσει η ίδια η πάλη του ενάντια στις σκοτεινές δυνάμεις του καπιταλισμού. Η ενότητα αυτής της πάλης, πάλης πραγματικά επαναστατικής, που διεξάγει η καταπιεζόμενη τάξη για τη δημηουργία ενός επίγειου παραδείσου, είναι σπουδαιότερη για μας από την ενότητα γνωμών των προλεταρίων για τον επουράνιο παράδεισο.
Να γιατί δε μιλάμε, και δεν πρέπει να μιλάμε στο πρόγραμμα μας για τον αθεϊσμό μας. Να γιατί δεν απαγορεύουμε και δεν πρέπει να απαγορεύουμε στους προλεταρίους που έχουν διατηρήσει τούτα ή εκείνα τα υπολείμματα των παλαιών προλήψεων να πλησιάσουν στο κόμμα μας. Εμείς θα προπαγανδίζουμε πάντοτε την επιστημονική κοσμοθεωρία. Μας είναι απαραίτητο να καταπολεμούμε την ασυνέπεια οποιωνδήποτε "χριστιανών", αυτό όμως δεν σημαίνει καθόλου πως πρέπει να προωθούμε το θρησκευτικό ζήτημα στην πρώτη σειρά, γιατί σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτή η σειρά του, αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να επιτρέπουμε το κομμάτιασμα των δυνάμεων της πραγματικά επαναστατικής, οικονομικής και πολιτικής πάλης για τριτεύουσες απόψεις και φαντασιοπληξίες, που χάνουν γρήγορα κάθε πολιτική σημασία, πετιούνται γρήγορα στην αποθήκη αχρήστων από την ίδια την πορεία της οικονομικής εξέλιξης.
Η αντιδραστική αστική τάξη φρόντιζε παντού, και τώρα αρχίζει να φροντίζει και στην χώρα μας, ν'ανάψει τη θρησκευτική έχθρα για να τραβήξει προς τα κει την προσοχή των μαζών, αποσπώντας την από τα πραγματικώς σοβαρά και θεμελιακά οικονομικά και πολιτικά ζητήματα, τα οποία λύνει τώρα πρακτικά το πανρωσικό προλεταριάτο που ενώνεται στην επαναστατική του πάλη. Η αντιδραστική αυτή πολιτική του κατατεμαχισμού των προλεταριακών δυνάμεων, που σήμερα εκδηλώνεται κυρίως με τη μορφή των πογκρόμ στα οποία προβαίνουν οι μαυροεκατονταρχίτες, ίσως να καταλήξει αύριο σε τίποτα πιο εκλεπτυσμένες μορφές. Εμείς, εν πάση περιπτώσει, θα της αντιτάξουμε το ήρεμο, το σταθερό και υπομονητικό, το απαλλαγμένο από κάθε συδαύλιση διαφωνιών δευτερεύουσας σημασίας κήρυγμα της προλεταριακής αλληλεγγύης και της επιστημονικής κοσμοθεωρίας.
Το επαναστατικό προλεταριάτο θα κατορθώσει ώστε η θρησκεία να γίνει πραγματικά ατομική υπόθεση για το κράτος. Και μέσα σ'αυτό το ξεκαθαρισμένο από την μεσαιωνική μούχλα πολιτικό καθεστώς το προλεταριάτο θ'αρχίσει μια πλατιά, ανοιχτή πάλη για την εξάλειψη της οικονομικής δουλείας, που είναι η αληθινή πηγή της θρησκευτικής αποβλάκωσης της ανθρωπότητας.
Ν. Λένιν
3 Δεκεμβρίου 1905

Σοσιαλισμός και θρησκεία

 Σοσιαλισμός και θρησκεία



Ολη η σύγχρονη κοινωνία είναι θεμελιωμένη πάνω στην εκμετάλλευση των τεράστιων μαζών της εργατικής τάξης από μια μηδαμινή μειοψηφία του πληθυσμού, που ανήκει στις τάξεις των γαιοκτημόνων και των κεφαλαιοκρατών. Η κοινωνία αυτή είναι δουλοκτητική, γιατί οι "ελεύθεροι" εργάτες, που όλη τους τη ζωή δουλεύουν στο κεφάλαιο, "έχουν δικαίωμα" μόνο σε τόσα μέσα ύπαρξης όσα είναι απαραίτητα για τη συντήρηση δούλων που παράγουν κέρδος, για την εξασφάλιση και την διαιώνιση της κεφαλαιοκρατικής δουλείας.
Η οικονομική καταπίεση των εργατών προκαλεί και γεννάει αναπόφευκτα κάθε είδους πολιτική καταπίεση, κοινωνική ταπείνωση, εξαγρίωση και συσκότιση της πνευματικής και ηθικής ζωής των μαζών. Οι εργάτες μπορούν να πετύχουν περισσότερη είτε λιγότερη πολιτική ελευθερία με σκοπό τη διεξαγωγή του αγώνα για την οικονομική τους απελευθέρωση, καμμιά όμως ελευθερία δε θα τους απαλλάξει από την αθλιότητα, την ανεργία και την καταπίεση, όσο δε θα έχει αποτιναχτεί η εξουσία του κεφαλαίου. Η θρησκεία είναι μια από τις μορφές πνευματικής καταπίεσης, που παντού και πάντοτε βάραινε τις λαικές μάζες, τις τσακισμένες από την αιώνια δουλειά για τους άλλους, την ανέχεια και τη μοναξιά. Η αδυναμία των τάξεων που υφίστανται την εκμετάλλευση στην πάλη ενάντια στους εκμεταλλευτές γεννάει αναπόφευκτα την πίστη για μια καλύτερη μετά θάνατον ζωή, όπως ακριβώς και η αδυναμία του αγρίου στην πάλη με τη φύση γεννάει την πίστη στους θεούς, στους διαβόλους, στα θαύματα κτλ. Σ'αυτόν που σ'όλη του τη ζωή δουλεύει και στερείται, η θρησκεία διδάσκει ταπεινοφροσύνη και υπομονή στην επίγεια ζωή, παρηγορώντας τον με την ελπίδα της επουράνιας ανταμοιβής. Και σ'εκείνους που ζουν από ξένη εργασία η θρησκεία διδάσκει την αγαθοεργία στην επίγεια ζωή, προσφέροντάς τους μια πολύ φτηνή δικαίωση για όλη την εκμεταλλευτική τους ύπαρξη και πουλώντας τους σε συμφέρουσα τιμή εισιτήρια για την επουράνια μακαριότητα. Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Η θρησκεία είναι ένα είδος πνευματικού αλκοόλ, μέσα στο οποίο οι σκλάβοι του κεφαλαίου πνίγουν την ανθρώπινη μορφή τους, τις διεκδικήσεις τους για μια κάπως ανθρώπινη ζωή.
Ο δούλος όμως που ένιωσε τη δουλεία του και ξεσηκώθηκε στην πάλη για την απελευθέρωση του παύει κιόλας κατά το ήμισυ να είναι δούλος. Ο σύγχρονος συνειδητός εργάτης, διαπαιδαγωγημένος από τη μεγάλη εργοστασιακή βιομηχανία, φωτισμένος από τη ζωή της πόλης, αποτινάζει με περιφρόνηση τις θρησκευτικές προλήψεις, αφήνει τον ουρανό στη διάθεση των παπάδων και των αστών υποκριτών, κατακτώντας μια καλύτερη ζωή εδώ στη γη. Το σύγχρονο προλεταριάτο τάσσεται με το μέρος του σοσιαλισμού, που επιστρατεύει την επιστήμη στην πάλη ενάντια στη θρησκευτική θολούρα και λυτρώνει τον εργάτη από την πίστη στη μετά θάνατον ζωή, συσπειρώνοντάς τον στην πραγματική πάλη για μια καλύτερη επίγεια ζωή.
Η θρησκεία πρέπει να ανακηρυχθεί ατομική υπόθεση. Με τα λόγια αυτά καθιερώθηκε να εκφράζεται συνήθως η στάση των σοσιαλιστών απέναντι στη θρησκεία. Μα η σημασία αυτών των λέξεων πρέπει να καθοριστεί με ακρίβεια, για να μην μπορούν να προκαλούν κανενός είδους παρανοήσεις. Η θρησκεία πρέπει να είναι ατομική υπόθεση για το κράτος, αυτό ζητάμε εμείς, σε καμμιά περίπτωση όμως δεν μπορούμε να θεωρούμε τη θρησκεία ατομική υπόθεση για το Κόμμα μας. Το κράτος δεν πρέπει να έχει καμμία δουλειά με τη θρησκεία, οι θρησκευτικοί σύλλογοι δεν πρέπει να συνδέονται με την κρατική εξουσία. Ο καθένας πρέπει να είναι ολότελα ελεύθερος να πρεσβεύει όποια θρησκεία θέλει ή να μην παραδέχεται καμμιά θρησκεία, δηλ. να είναι άθεος, όπως και είναι συνήθως κάθε σοσιαλιστής. Δεν επιτρέπονται σε καμιά περίπτωση κανενός είδους διακρίσεις δικαιωμάτων ανάμεσα στους πολίτες εξαιτίας των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων. Πρέπει να καταργηθεί απόλυτα ακόμα και κάθε υπόμνηση στα επίσημα έγγραφα σχετικά με το άλφα ή βήτα θρήσκευμα των πολιτών. Δεν πρέπει να δίνεται καμιά επιχορήγηση στην επίσημη εκκλησία του κράτους, καμμιά επιχορήγηση από τα χρήματα του δημοσίου στις εκκλησιαστικές και θρησκευτικές ενώσεις, που πρέπει να γίνουν ενώσεις πολιτών-ομοϊδεατών ολότελα ελεύθερες, ανεξάρτητες από την κρατική εξουσία. Μόνο με την ολοκληρωτική εφαρμογή αυτών των διεκδικήσεων μπορεί να μπει τέρμα στο επαίσχυντο και καταραμένο εκείνο παρελθόν, τότε που η εκκλησία βρισκόταν σε δουλοπαροικιακή εξάρτηση από το κράτος, ενώ οι ρώσοι πολίτες βρίσκονταν σε δουλοπαροικιακή εξάρτηση από την επίσημη εκκλησία, τότε που υπήρχαν και εφαρμόζονταν μεσαιωνικοί ιεροεξεταστικοί νόμοι (που διατηρούνται μέχρι σήμερα στους ποινικούς κώδικες και κανόνες), νόμοι που πρόβλεπαν διωγμούς για την πίστη ή για την απιστία, που ασκούσαν βία στη συνείδηση του ανθρώπου, που συνέδεαν τις δημόσιες θεσούλες και τα δημόσια έσοδα με τη διάδοση κάθε λογής πνευματικού οπίου που διοχετεύει η εκκλησία του κράτους. Ολκληρωτικός χωρισμός της εκκλησίας από το κράτος - αυτή τη διεκδίκηση προβάλλει το σοσιαλ ιστικό προλεταριάτο στο σημερινό κράτος και στη σημερινή εκκλησία.
Η ρωσική επανάσταση πρέπει να πραγματοποιήσει αυτήν τη διεκδίκηση σαν απαραίτητο συστατικό μέρος της πολιτικής ελευθερίας. Η ρωσική επανάσταση, από την άποψη αυτή, βρίσκεται σε εξαιρετικά ευνοικές συνθήκες, γιατί η αηδιαστική ρουτίνα της αστυνομικο-δουλοπαροικιακής απολυταρχίας προκάλεσε δυσαρέσκεια, αναβρασμό και αγανάκτηση ακόμα και μέσα στον κλήρο. Όσο κακομοιριασμένος, όσο αμόρφωτος και αν είναι ο ρωσικός ορθόδοξος κλήρος, ωστόσο και αυτός ακόμα ξύπνησε με τον πάταγο που προξένησε της παλιάς μεσαιωνικής τάξης πραγμάτων στην Ρωσία. Ακόμα και ο κλήρος αυτός προσχωρεί στη διεκδίκηση της ελευθερίας, διαμαρτύρεται ενάντια στη ρουτίνα και στη γραφειοκρατική αυθαιρεσία, ενάντια στον αστυνομικό χαφιεδισμό που επιβλήθηκε στους "λειτουργούς του υψίστου". Εμείς οι σοσιαλιστές πρέπει να υποστηρίξουμε αυτό το κίνημα, ολοκληρώνοντας τις διεκδικήσεις των τίμιων και ειλικρινών ανθρώπων του κλήρου, να τους παρουσιάσουμε τα ίδια τους τα λόγια για ελευθερία και να τους ζητήσουμε να κόψουν αποφασιστικά κάθε δεσμό ανάμεσα στη θρησκεία και στην αστυνομία. Είτε είσθε ειλικρινείς, και τότε πρέπει να υποστηρίζετε τον ολοκληρωτικό χωρισμό της εκκλησίας από το κράτος και του σχολείου από την εκκλησία, να υποστηρίζετε την πλήρη και χωρίς όρους ανακήρυξη της θρησκείας σε ατομική υπόθεση. Είτε δεν παραδέχεστε αυτές τις συνεπείς διεκδικήσεις της ελευθερίας, και τότε σημαίνει πως είστε ακόμα αιχμάλωτοι των παραδόσεων της ιερής εξέτασης, τότε σημαίνει πως εξακολουθείτε να κολλάτε στις δημόσιες θεσούλες και στο δημόσιο κορβανά, τότε σημαίνει πως δεν πιστεύετε στην πνευματική δύναμη του όπλου σας, πως εξακολουθείτε να δωροδοκείστε από την κρατική εξουσία. Στην περίπτωση αυτή οι συνειδητοί εργάτες όλης της Ρωσίας σας κηρύττουν αμείλικτο πόλεμο.
Για το κόμμα του σοσιαλιστικού προλεταριάτου η θρησκεία δεν είναι ατομική υπόθεση. Το κόμμα μας είναι ένωση συνειδητών, πρωτοπόρων αγωνιστών για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης. Μια τέτοια ένωση δεν μπορεί και δεν πρέπει να στέκει αδιάφορη απέναντι στην έλλειψη συνειδητότητας, στην καθυστέρηση ή στο σκοταδισμό με τη μορφή θρησκευτικών δοξασιών. Απαιτούμε ολοκληρωτικό χωρισμό της εκκλησίας από το κράτος για να καταπολεμούμε τη θρησκευτική θολούρα με καθαρά ιδεολογικά, και μόνο ιδεολογικά όπλα, με τον τύπο μας, με το λόγο μας. Άλλωστε εμείς συγκροτήσαμε την ένωση μας, το ΣΔΕΚΡ, για να διεξάγουμε ανάμεσα στ'άλλα, έναν τέτοιο ακριβώς αγώνα ενάντια σε κάθε θρησκευτική αποβλάκωση των εργατών. Για μας η ιδεολογική πάλη δεν είναι ατομική υπόθεση αλλά υπόθεση όλου του κόμματος, όλου του προλεταριάτου.
Αφού είναι έτσι, τότε γιατί δεν δηλώνουμε στο πρόγραμμα μας πως είμαστε άθεοι; γιατί δεν απαγορεύουμε στους χριστιανούς και σ'εκείνους που πιστεύουν στο θεό να μπάινουν στο κόμμα μας;
Η απάντηση σ'αυτό το ερώτημα θα εξηγήσει την πολύ σοβαρή διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στην αστικοδημοκρατική και στη σοσιαλδημοκρατική τοποθέτηση του ζητήματος της θρησκείας.
Ολόκληρο το πρόγραμμα μας είναι θεμελιωμένο πάνω σε επιστημονική και, συνάμα, στην υλιστική ακριβώς κοσμοθεωρία. Γι'αυτό η εξήγηση του προγράμματος μας συμπεριλαμβάνει υποχρεωτικά και την εξήγηση για τις πραγματικές ιστορικές και οικονομικές ρίζες της θρησκευτικής θολούρας. Η προπαγάνδα μας συμπεριλαμβάνει υποχρεωτικά και την προπαγάνδα του αθεϊσμού. Η έκδοση της αντίστοιχης επιστημονικής φιλολογίας, που ως σήμερα την απαγόρευε αυστηρά και την καταδίωκε η απολυταρχική-δουλοπαροικιακή κρατική εξουσία, πρέπει ν'αποτελέσει τώρα έναν από τους τομείς της κομματικής μας δουλειάς. Τώρα θα βρεθούμε ίσως στην ανάγκη ν'ακολουθήσουμε τη συμβουλή που έδωσε κάποτε ο Ένγκελς στους γερμανούς σοσιαλιστές: μετάφραση και μαζική διάδοση της γαλλικής διαφωτιστικής και αθεϊστικής φιλολογίας του XVIII αιώνα.
Ταυτόχρονα όμως δεν πρέπει σε καμμία περίπτωση να ξεπέφτουμε σε αφηρημένη, σε ιδεαλιστική τοποθέτηση του θρησκευτικού ζητήματος, ξεκινώντας "από το λόγο" και όχι από την ταξική πάλη, τοποθέτηση που κάνουν συχνά οι ριζοσπάστες δημοκράτες της αστικής τάξης. Θα ήταν ανοησία να νομίζουμε πως, σε μια κοινωνία που στηρίζεται στην απεριόριστη καταπίεση και αποκτήνωση των εργατικών μαζών, είναι δυνατόν να διαλύσουμε τις θρησκευτικές προλήψεις με καθαρά προπαγανδιστικά μέσα. Θα ήταν αστική στενοκεφαλιά να ξεχνάμε πως η θρησκευτική καταπίεση της ανθρωπότητας είναι απλώς προιόν και αντανάκλαση της οικονομικής καταπίεσης στους κόλπους της κοινωνίας. Με κανενός είδους φυλλάδες και με κανενός είδους κήρυγμα δεν μπορείς να διαφωτίσεις το προλεταριάτο, αν δεν το διαφωτίσει η ίδια η πάλη του ενάντια στις σκοτεινές δυνάμεις του καπιταλισμού. Η ενότητα αυτής της πάλης, πάλης πραγματικά επαναστατικής, που διεξάγει η καταπιεζόμενη τάξη για τη δημηουργία ενός επίγειου παραδείσου, είναι σπουδαιότερη για μας από την ενότητα γνωμών των προλεταρίων για τον επουράνιο παράδεισο.
Να γιατί δε μιλάμε, και δεν πρέπει να μιλάμε στο πρόγραμμα μας για τον αθεϊσμό μας. Να γιατί δεν απαγορεύουμε και δεν πρέπει να απαγορεύουμε στους προλεταρίους που έχουν διατηρήσει τούτα ή εκείνα τα υπολείμματα των παλαιών προλήψεων να πλησιάσουν στο κόμμα μας. Εμείς θα προπαγανδίζουμε πάντοτε την επιστημονική κοσμοθεωρία. Μας είναι απαραίτητο να καταπολεμούμε την ασυνέπεια οποιωνδήποτε "χριστιανών", αυτό όμως δεν σημαίνει καθόλου πως πρέπει να προωθούμε το θρησκευτικό ζήτημα στην πρώτη σειρά, γιατί σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτή η σειρά του, αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να επιτρέπουμε το κομμάτιασμα των δυνάμεων της πραγματικά επαναστατικής, οικονομικής και πολιτικής πάλης για τριτεύουσες απόψεις και φαντασιοπληξίες, που χάνουν γρήγορα κάθε πολιτική σημασία, πετιούνται γρήγορα στην αποθήκη αχρήστων από την ίδια την πορεία της οικονομικής εξέλιξης.
Η αντιδραστική αστική τάξη φρόντιζε παντού, και τώρα αρχίζει να φροντίζει και στην χώρα μας, ν'ανάψει τη θρησκευτική έχθρα για να τραβήξει προς τα κει την προσοχή των μαζών, αποσπώντας την από τα πραγματικώς σοβαρά και θεμελιακά οικονομικά και πολιτικά ζητήματα, τα οποία λύνει τώρα πρακτικά το πανρωσικό προλεταριάτο που ενώνεται στην επαναστατική του πάλη. Η αντιδραστική αυτή πολιτική του κατατεμαχισμού των προλεταριακών δυνάμεων, που σήμερα εκδηλώνεται κυρίως με τη μορφή των πογκρόμ στα οποία προβαίνουν οι μαυροεκατονταρχίτες, ίσως να καταλήξει αύριο σε τίποτα πιο εκλεπτυσμένες μορφές. Εμείς, εν πάση περιπτώσει, θα της αντιτάξουμε το ήρεμο, το σταθερό και υπομονητικό, το απαλλαγμένο από κάθε συδαύλιση διαφωνιών δευτερεύουσας σημασίας κήρυγμα της προλεταριακής αλληλεγγύης και της επιστημονικής κοσμοθεωρίας.
Το επαναστατικό προλεταριάτο θα κατορθώσει ώστε η θρησκεία να γίνει πραγματικά ατομική υπόθεση για το κράτος. Και μέσα σ'αυτό το ξεκαθαρισμένο από την μεσαιωνική μούχλα πολιτικό καθεστώς το προλεταριάτο θ'αρχίσει μια πλατιά, ανοιχτή πάλη για την εξάλειψη της οικονομικής δουλείας, που είναι η αληθινή πηγή της θρησκευτικής αποβλάκωσης της ανθρωπότητας.
Ν. Λένιν
3 Δεκεμβρίου 1905

Qui bono?

 Qui bono?

Πρώτον: Ο Ξηρός και οι σκηνοθέτες της τηλεοπτικής του εμφάνισης επαγγέλλονται την «επανάσταση». Αλλά:
  • Η τρομοκρατία της «RAF» στην Γερμανία με τις δολοφονίες εισαγγελέων, τραπεζιτών και βιομηχάνων δεν έφερε καμία «επανάσταση». Έφερε τα «λευκά κελιά» και ισχυροποίησε το καθεστώς των Μέρκελ και Σόιμπλε.
  • Η τρομοκρατία των «Ερυθρών Ταξιαρχιών» στην Ιταλία και η δολοφονία του Άλντο Μόρο δεν έφερε καμία «κοινωνική ανατροπή». Έφερε την ισχυροποίηση των Αντρεότι και την παράδοση της σκυτάλης στους Μπερλουσκόνηδες.
  • Η τρομοκρατία στη Ρωσία και η δολοφονία του αυτοκράτορα Παύλου δεν έφερε καμία «κοινωνική πρόοδο». Έφερε στον θρόνο τον Αλέξανδρο, τον γιό του. Η δε δολοφονία του τσάρου Αλέξανδρου του Β’ έφερε την μυστική αστυνομία του τσαρικού καθεστώτος, την τρομερή «Οχράνα», στα πλαίσια μάλιστα της οποίας λειτουργούσε και ειδικό τμήμα πρακτόρων και προβοκατόρων.
  • Όσο για την αδιατάρακτη επί 27 χρόνια δράση της «17Ν» δεν είδαμε να φέρει τον σοσιαλισμό στην Ελλάδα. Αντίθετα εκείνο που μεταξύ άλλων έφερε ήταν την αναβάθμιση των κλιμακίων της CIA στη χώρα. Έφερε την «Σκοτλαντ Γιάρντ». Έφερε τους κοριούς και τους υπερκοριούς της ΕΥΠ.
*
Δεύτερον: Πίσω και εκ δεξιών του Ξηρού στην τηλεοπτική του εμφάνιση υπήρχε η φωτογραφία του Τσε Γκεβάρα. Αλλά:
  • Ο Τσε Γκεβάρα, τόσο με τη δράση του όσο και με τη σκέψη του υπηρετούσε τα εξής: «Είμαστε ειλικρινά πεπεισμένοι ότι η τρομοκρατία είναι ένα αρνητικό όπλο, που δεν προσφέρει απολύτως ποτέ τα αναμενόμενα αποτελέσματα κι ότι μπορεί να απομακρύνει το λαό από ένα επαναστατικό κίνημα, αφού συνδέεται ολοκληρωτικά με αυτούς που επιδιώκουν ανθρώπινες απώλειες χωρίς προοπτική για τα προσδοκώμενα αποτελέσματα» (Τσε Γκεβάρα, «Ο Ανταρτοπόλεμος», σελ. 127, εκδόσεις «Καρανάση», Αθήνα, 1982).
  • Ο Τσε, ο δήθεν «συνάδελφος» του Ξηρού (σσ: σα να λέμε, δηλαδή, ότι «η Παξινού και η Ανουσάκη τσακώνονταν για τον ίδιο ρόλο»…) με τη δράση και τη σκέψη του υπηρετούσε τα εξής: «Η δολοφονία και ο τυφλός τερορισμός (τρομοκρατία) δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται. Είναι προτιμότερο να γίνεται μαζική δουλειά, να εντυπώνεται το επαναστατικό ιδανικό, και να το κάνει να ωριμάσει για να μπορούν, στη δοσμένη στιγμή, να κινητοποιήσουν αυτές τις μάζες υποστηριζόμενες από τον επαναστατικό στρατό και να κάνουν να κλίνει η πλάστιγγα προς την πλευρά της Επανάστασης». (Τσε Γκεβάρα, στο ίδιο, σελ. 118-119).
*
Τρίτον: Πίσω και εξ’ ευωνύμων του Ξηρού στην ίδια τηλεοπτική παράσταση υπήρχε η φωτογραφία του Άρη Βελουχιώτη. Αλλά, αν δεν κάνουμε λάθος:
  • Ο Άρης ήταν ο πρωτοκαπετάνιος ενός λαϊκού στρατού και όχι μιας γκρούπας δολοφόνων. Ήταν ο σταυραετός και το ένοπλο χέρι ενός παλλαϊκού κινήματος εκατομμυρίων μελών και χιλιάδων μαχητών.
  • Ο Άρης ήταν ηγέτης βγαλμένος από το μεγαλειώδες κίνημα αντίστασης του λαού. Ο Άρης «γεννήθηκε» έτσι: Πρώτα συγκροτήθηκε η «Εθνική Αλληλεγγύη», το Μάη του ’41.         Πρώτα συγκροτήθηκε το «Εργατικό ΕΑΜ», τον Ιούλη του ’41.                                 Πρώτα συγκροτήθηκε το ίδιο το ΕΑΜ, τον Σεπτέμβρη του ’41. Τότε και μόνο τότε, αφού δηλαδή είχε ήδη πέσει και καρπίσει ο σπόρος του λαϊκού μετώπου, τότε και μόνο τότε ήταν, τον Φλεβάρη του ’42, που συγκροτήθηκε ο ΕΛΑΣ. Δηλαδή ο ΕΛΑΣ, ο στρατός του λαού (και ο Άρης ως ηγέτης του) γεννήθηκε ως το ώριμο τέκνο του λαϊκού κινήματος. Του μαζικού κινήματος. Και γεννήθηκε έτσι, ως καρπός του μαζικού κινήματος, ως «παιδί» του αντάρτη λαού, διότι σε άλλη περίπτωση δεν θα ήταν λαϊκός στρατός. Θα ήταν ένα τσούρμο κατσαπλιάδες. Σε άλλη περίπτωση, χωρίς μαζικό κίνημα, δεν θα μπορούσαν να γεννηθούν ούτε ο ΕΛΑΣ ούτε ο Άρης. Κι αν γεννιούνταν δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν.
  • Ο Άρης, συνεπώς, ήταν ο ηγέτης ενός στρατού που έπαιρνε εντολές από το λαό. Έδινε λογαριασμό στο λαό. Αυτές οι ιδιότητες ήταν που τον καθιστούσαν και τον καταξίωσαν ως τον απελευθερωτή του λαού και ως το «τιμωρό χέρι του λαού» ενάντια στις ομάδες των προδοτών, των εγκληματιών και των  φασιστών. Ο Ξηρός, αλήθεια, από ποιόν παίρνει εντολές; Σε ποιόν δίνει αναφορά; Ποιες «μάζες» εκπροσωπεί;


Αυτός είναι ο Άρης. Κι αυτός είναι ο Ξηρός. Δεν είναι και τόσο δύσκολο να το υποψιαστεί  κανείς: «Εκεί που κρεμούσαν οι καπεταναίοι τ΄ άρματα, οι Ξηροί κρεμάνε τα νταούλια»…
*
Τέταρτο: Πίσω από τον Ξηρό οι σκηνοθέτες του είχαν κρεμάσει και τις φωτογραφίες του Κολοκοτρώνη και του Καραϊσκάκη. Δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Ισχύει το προηγούμενο:
  • «Εκεί που κρεμούσαν οι καπεταναίοι τ΄ άρματα, οι Ξηροί κρεμάνε τα νταούλια».
*
Πέμπτον: Δεν θα μπούμε στον πειρασμό να ρωτήσουμε για τις αδειοδοτήσεις του Ξηρού από το αστικό κράτος. Ας δεχτούμε ότι είναι ευφυής και ότι τους κορόιδεψε… Αλλά με αφορμή ότι οι μηχανές του αποπροσανατολισμού έχουν πάρει «φωτιά», θα ρωτήσουμε: «Oui bono?». «Ποιος ωφελείται» από όλα αυτά; Ωφελημένοι, μεταξύ άλλων, δείχνουν κι αυτοί που βρίσκουν την ευκαιρία, όπως ο Παντελής Καψής, να δηλώνουν ότι «οι τρομοκράτες είναι παιδιά της Αριστεράς»…
  • Δεν έχει νόημα να εξηγήσει κανείς στον κ.Καψή, τον κυβερνητικό εκπρόσωπο του δοτού πρωθυπουργού – τραπεζίτη Παπαδήμου, ότι στις μέρες μας δεν υπάρχει μαρξιστής (πραγματικός) που να μη γνωρίζει ότι η ατομική τρομοκρατία είναι ένα «παιδί» υιοθετημένο, διαποτισμένο και τηλεκατευθυνόμενο από την τρομοκρατία που ασκεί το σύστημα της «εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο».
  • Δεν έχει νόημα να εξηγήσει κανείς στον κ.Καψή, τον υπουργό του «μαύρου» στην ΕΡΤ, ότι για τους αριστερούς, τους κομμουνιστές, τον κάθε σκεπτόμενο προοδευτικό άνθρωπο, η τρομοκρατία όχι μόνο δεν συνιστά «επαναστατική βία», αλλά αποτελεί τον ορισμό της αντεπαναστατικής βίας. Επ’ αυτών δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Δανειζόμαστε την λιτή και περιεκτική ανακοίνωση του ΚΚΕ: «Οι προβοκάτορες της 17Ν και οι ενέργειές τους όχι μόνο δεν έχουν καμιά σχέση με την πάλη του λαού, αλλά αξιοποιούνται για τη συκοφαντία της. Εδώ και δεκαετίες παίζουν το ρόλο των πιο αντιδραστικών υπηρεσιών και μηχανισμών -ντόπιων και ξένων- προκειμένου να ενισχύεται η κρατική καταστολή και η τρομοκρατία σε βάρος του εργατικού λαϊκού κινήματος».
Υστερόγραφο: Σε αυτόν ακριβώς το ρόλο της τρομοκρατίας, που λειτουργεί, εξ’ αντικειμένου, ως προβοκατόρικη καρικατούρα της οργανωμένης πάλης με σκοπό την υπονόμευση του λαϊκού κινήματος, θα επανέλθουμε αύριο. Θυμίζοντας πως στέκονταν απέναντι στο ζήτημα της τρομοκρατίας οι – πραγματικοί – επαναστάτες.   
Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Ν. Μόττας-Φιλοευρωπαϊσμός-Ευρωσκεπτικισμός: Λυκοσυμμαχίας το ανάγνωσμα

 Ν. Μόττας-Φιλοευρωπαϊσμός-Ευρωσκεπτικισμός: Λυκοσυμμαχίας το ανάγνωσμα

Φιλοευρωπαϊσμός-Ευρωσκεπτικισμός:
Λυκοσυμμαχίας το ανάγνωσμα
Του Νικόλαου Μόττα*.

Η περίοδος της καπιταλιστικής κρίσης αποτέλεσε αφορμή για να βγουν πολλά και ενδιαφέροντα συμπεράσματα για τους μηχανισμούς που η αστική εξουσία ενεργοποιεί προκειμένου να διατηρήσει την ηγεμονία της. Ένας απ' αυτούς τους μηχανισμούς γίνεται φανερός σε ευρωπαϊκό επίπεδο – στο επίπεδο της Ε.Ε. - και σχετίζεται με την υποτιθέμενη κόντρα μεταξύ των λεγόμενων «ευρωσκεπτικιστών» και των αποκαλούμενων «φιλοευρωπαϊκών» δυνάμεων. Μια κόντρα που τα αστικά μέσα ενημέρωσης επιχειρούν να την παρουσιάσουν, ούτε λίγο ούτε πολύ, ως τη «μητέρα των μαχών», η έκβαση της οποίας (με αφορμή και τις επικείμενες ευρωεκλογές) θα κρίνει την έξοδο από την οικονομική κρίση. Το ερώτημα που γεννιέται βεβαίως είναι το εξής: προς όφελος ποιανού θα επέλθει – όταν επέλθει – η πολυσυζητημένη έξοδος απ' την κρίση; Και εδώ ακριβώς είναι που πρέπει να επικεντρωθεί η συζήτηση.


Το σημείο σύγκλισης ευρωσκεπτικισμού και φιλοευρωπαϊσμού είναι το γεγονός ότι κανένα από τα δύο ρεύματα δεν αμφισβητεί τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και την αστική εξουσία. Τουναντίον μάλιστα. Η ίδια η πολιτική ύπαρξη και δράση ευρωπαϊστών και ευρωσκεπτικιστών είναι η αντανάκλαση των ενδοαστικών αντιθέσεων που υπάρχουν σε καπιταλιστικές ενώσεις όπως η Ε.Ε. Στο σημερινό, μονοπωλιακό στάδιο του Καπιταλισμού, η ύπαρξη ενδοαστικών αντιθέσεων στην ευρωπαϊκή λυκοσυμμαχία είναι απόρροια των άλυτων αντιφάσεων του ίδιου του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Αντιφάσεων που γίνονται ακόμα πιο έντονες, ακόμα πιο κραυγαλέες σε περιόδους που τρίζουν τα θεμέλια του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτό, λοιπόν, το σύστημα επιχειρούν, με διαφορετικές «συνταγές», να αναστηλώσουν τα διάφορα ρεύματα που αναπτύσσονται εντός της ΕΕ, είτε φορούν φιλοευρωπαϊκό προσωπείο είτε ευρωσκεπτικιστικό.

Σε αυτό το πλαίσιο αναπτύσσονται συγκρούσεις για το μέλλον της ευρωζώνης, την αρχιτεκτονική του ευρώ, την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, τη λανθασμένη ή μη συνταγή της λιτότητας, τους «Μερκελιστές», τις «συμμαχίες του Νότου», κλπ. Ποιός διαμορφώνει αυτό το πλαίσιο; Το πλαίσιο διαμορφώνεται από τον κατά καιρούς συσχετισμό δυνάμεων εντός της αστικής εξουσίας: τον ανταγωνισμό τμημάτων του Κεφαλαίου για αύξηση της κερδοφορίας και όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες από την κρίση. Έγραφε ο Λένιν, σχεδόν έναν αιώνα πριν, στο κείμενο για το “σύνθημα των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης” (1915): «[...] Οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης στις συνθήκες του καπιταλισμού θα ισοδυναμούσαν με συμφωνία για το μοίρασμα των αποικιών. Στον καπιταλισμό, όμως, δεν μπορεί να υπάρξει άλλη βάση, άλλη αρχή μοιρασιάς, εκτός από τη δύναμη». Σε αυτή τη βάση, σε αυτό το πλαίσιο, αναπτύσσονται δύο βασικές τάσεις εντός της αστικής εξουσίας: Η φιλοευρωπαϊκή, τα συμφέροντα της οποίας εξυπηρετούνται απ' την εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ενοποίησης και την ενίσχυση της παρούσας διακρατικής λυκοσυμμαχίας και η ευρωσκεπτικιστική, η οποία εκφράζει τμήματα εθνικών αστικών τάξεων που θα επιθυμούσαν «μιαν άλλη Ένωση», περισσότερο ευνοϊκή για τα συμφέροντα τους. Κοσμοπολιτισμός και Εθνικισμός, με λίγα λόγια, αστικά ιδεολογήματα και τα δύο, έχουν πάρει θέσεις μάχης στην ευρωαρένα με κύριο σκοπό τον εγκλωβισμό των λαϊκών συνειδήσεων σε ψευτοδιλήμματα τύπου «περισσότερη ή λιγότερη ΕΕ», «ευρώ ή εθνικό νόμισμα», «σκληρός μονεταρισμός ή νέο σχέδιο Μάρσαλ».

Το δίπολο φιλοευρωπαϊσμός-ευρωσκεπτικισμός ποντάρει ακριβώς σε αυτά τα ψευτοδιλήμματα. Κάθε φορά άλλωστε που η αστική εξουσία ένιωθε τον κίνδυνο της όξυνσης της ταξικής πάλης, χρησιμοποιούσε εναλλάξ άλλοτε κοσμοπολίτικες (φιλοευρωπαϊκές) και άλλοτε εθνικιστικές (ευρωσκεπτικιστικές) προτάσεις διαχείρισης. Να θυμήσουμε πως την εξουσία του Κεφαλαίου υπηρέτησαν πιστά, είτε με σοσιαλδημοκρατικό είτε με νεοφιλελεύθερο πρόσημο, τόσο γνωστοί φιλοευρωπαϊστές ηγέτες (Κ. Σημίτης, Ρ. Πρόντι, Λ. Ζοσπέν, Γκ. Σρέντερ, κλπ) όσο και διαβόητοι ευρωσκεπτικιστές (Μ. Θάτσερ, Β. Κλάους, Λ. Κατσίνσκι, κλπ).

Ο ευρωσκεπτικισμός – η τάση δηλαδή μερίδας του Κεφαλαίου για την εξασφάλιση των ιδιαίτερων συμφερόντων εθνικών αστικών τάξεων εκτός της ΕΕ – δεν είναι νέο φαινόμενο. Δεν εμφανίστηκε εξαιτίας της καπιταλιστικής κρίσης. Ο ίδιος, άλλωστε, ο χαρακτήρας της ευρωπαϊκής λυκοσυμμαχίας γεννούσε και γεννά από μόνος του τις συγκρούσεις μεταξύ τμημάτων του Κεφαλαίου. Η τάση προς την ευρωπαϊκή ενοποίηση ενισχύονταν όσο υπήρχαν η ΕΣΣΔ και τα ανατολικά σοσιαλιστικά κράτη, αμβλύνοντας (χάρην ενός ενιαίου μετώπου ενάντια στον σοσιαλισμό) τις όποιες αντιθέσεις εντός της ΕΟΚ/ΕΕ. Η νίκη της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ και η παλινόρθωση του Καπιταλισμού στην ανατολική Ευρώπη απελευθέρωσε φυγόκεντρες ευρωσκεπτικιστικές τάσεις. Οι γεωπολιτικές αλλαγές κυρίως τη δεκαετία του '90 αποτέλεσαν το έναυσμα για την αλλαγή στρατηγικής μερίδας των αστικών τάξεων που δεν έβλεπαν πλέον τα συμφέροντα τους να εξυπηρετούνται από την εμβάθυνση της λεγόμενης «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης».

Ενάντια στην ΕΕ, αλλά υπέρ του Κεφαλαίου.

Ευρωσκεπτικιστές, όπως ο περιβόητος ευρωβουλευτής Νάϊτζελ Φάρατζ του βρετανικού Κόμματος της Ανεξαρτησίας (UKIP) βάλουν συχνά ενάντια στις δομές της ΕΕ, τον τρόπο άσκησης πολιτικής, τον «αυταρχισμό» θεσμικών οργάνων της Ένωσης, χρησιμοποιώντας ένα μείγμα εθνικιστικής και αντιευρωπαϊκής ρητορικής. Κατηγορούν την Ένωση, όχι γι' αυτό που πραγματικά είναι (δηλαδή μια ιμπεριαλιστική συμμαχία μεταξύ καπιταλιστικών κρατών), αλλά για το γεγονός ότι συγκεντρώνει εξουσίες αποσπώντας τες από τις (αστικές) εθνικές κυβερνήσεις. Ασφαλώς, η ρητορική των ευρωσκεπτικιστών παρουσιάζει διαφορές από χώρα σε χώρα, ανάλογα με τα συμφέροντα των ντόπιων τμημάτων της αστικής τάξης που αντιπροσωπεύουν. Κοινό τους σημείο ωστόσο, είναι πως, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, επιθυμούν την αντικατάσταση της ΕΕ με άλλου είδους ιμπεριαλιστικές συμμαχίες. Την στιγμή, για παράδειγμα, που το βρετανικό κόμμα της Ανεξαρτησίας ζητεί την έξοδο του Ηνωμένου Βασιλείου απ' την ΕΕ, αποδέχεται τη δημιουργία μιας ένωσης στα πλαίσια της βρετανικής κοινοπολιτείας και το Λεπενικό Εθνικό Μέτωπο της Γαλλίας αναζητεί μιαν άλλου είδους Ένωση, στην οποία το γαλλικό Κεφάλαιο θα παίζει πρωτεύοντα ρόλο.

Εξετάζοντας την περίπτωση του...πιονέρου του ευρωσκεπτικισμού, του Νάϊτζελ Φάρατζ (ο οποίος χαίρει εκτίμησης «αντιμνημονιακών» δυνάμεων και στην Ελλάδα), αξίζει να σημειώσουμε τα εξής:

• το βρετανικό κόμμα της Ανεξαρτησίας (UKIP), ένα αντιδραστικό μόρφωμα αποτελούμενο από πρώην μέλη του κυβερνώντος Συντηρητικού Κόμματος και συμπαθούντες του νεοφασιστικού BNP (Εθνικό Βρετανικό Κόμμα), ανήκει στην ίδια ομάδα του ευρωκοινοβουλίου μαζί με το τέως συγκυβερνών ΛΑ.Ο.Σ του Καρατζαφέρη, το εθνικιστικό κόμμα «Αληθινοί Φινλανδοί», την ακροδεξιά «Λίγκα του Βορρά» (Ιταλία), τα αντιδραστικά, αντικομμουνιστικά κόμματα «Σλοβακικό Εθνικό Κόμμα» και «Ενωμένη Πολωνία».

• Ο ίδιος ο N. Φάρατζ, στην προσπάθεια του να υποστηρίξει με τις ρητορικές του ικανότητες τα συμφέροντα τμήματος της βρετανικής αστικής τάξης, έφτασε στο σημείο να χαρακτηρίσει την ΕΕ ως... «Νέο Κομμουνισμό»(!!!). Μιλώντας στο ευρωκοινοβούλιο στις 17 Απρίλη 2013 είπε ανάμεσα σ' άλλα: “This European Union is the new Communism. It is power without limits. It is creating a tide of human misery, and the sooner it is swept away the better”. (Αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ο νέος Κομμουνισμός. Είναι ισχύς χωρίς όρια. Δημιουργεί παλίρροια ανθρώπινης μιζέριας και όσο το συντομότερο εξαφανιστεί τόσο το καλύτερο). Να πως διαστρεβλώνεται με τον πλέον έντεχνο τρόπο η πραγματικότητα και πως μια καπιταλιστική διακρατική συμμαχία υπέρ των μονοπωλιακών συμφερόντων βαφτίζεται... «κομμουνιστική», κάνοντας κυριολεκτικά το άσπρο-μαύρο.

• Ο Ν.Φάρατζ μπορεί να κατακεραυνώνει το κατεστημένο της ΕΕ, την ευρωζώνη και τα μνημόνια, αυτό όμως ουδόλως τον εμποδίζει απ' το να έχει εκλεκτικές φιλίες με μεγιστάνες τύπου Ρούπερτ Μέρντοχ. Να σημειωθεί ότι τα μέσα ενημέρωσης που ανήκουν στον πανίσχυρο όμιλο Μέρντοχ (όπως η δημοφιλής ταμπλόϊντ εφημερίδα “The Sun”) προωθούν συχνά αντιλήψεις υπέρ της αποχώρησης της Βρετανίας από την ΕΕ, εκφράζοντας την ταύτιση μερίδας του βρετανικού Κεφαλαίου με ευρωσκεπτικιστικές τάσεις όπως αυτήν που εκπροσωπεί ο Φάρατζ.

Από την ακροδεξιά της Λε Πεν στη Γαλλία μέχρι την ανερχόμενη σοσιαλδημοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και από το κόμμα των γερμανών βιομηχάνων «Εναλλακτική για τη Γερμανία» μέχρι το εθνικιστικό «Κόμμα των Φινλανδών», η αστική εξουσία δείχνει να έχει πολλές ακόμα εφεδρείες. Εφεδρείες που ακόμη κι' αν δείχνουν πολιτικά ετερόκλητες, εντούτοις αποτελούν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, υποστηλώματα του καπιταλιστικού συστήματος. Σε αυτό το πλαίσιο μπαίνουν στο τραπέζι κάλπικες υποσχέσεις άλλοτε περί «Ευρώπης των λαών» και άλλοτε περί μιας πολιτικής που «θα βάζει τους ανθρώπους πάνω απ' τα κέρδη». Πάντα, βέβαια, στο πλαίσιο του καπιταλιστικού τρόπου ανάπτυξης, ο οποίος αντιμετωπίζεται από φιλοευρωπαϊστές και ευρωσκεπτικιστές περίπου ως θέσφατο, ως «μονόδρομος». Σε αυτόν το μονόδρομο, ενόψει και των επικείμενων ευροεκλογών, επιχειρείται να εγκλωβιστούν και πάλι εργατικές, λαϊκές συνειδήσεις, ώστε να απορροφηθούν οι κραδασμοί της λαϊκής αγανάκτησης απέναντι σε θεσμούς και πολιτικές της Ε.Ε.

Η Ε.Ε. λοιπόν ούτε αλλάζει, ούτε μεταρρυθμίζεται. Όπως δεν αλλάζει και δεν μεταρρυθμίζεται ο Καπιταλισμός. Η λαϊκή οργή οφείλει να στραφεί ενάντια στην πηγή του κακού, ενάντια στο εκμεταλλευτικό σύστημα και τις πολιτικές δυνάμεις που το αντιπροσωπεύουν, είτε έχουν φιλοευρωπαϊκό είτε ευρωσκεπτικιστικό προσωπείο. Το πραγματικό δίλημμα, πέρα από κάθε αυταπάτη, δε μπορεί να είναι άλλο από αυτό που με κρυστάλλινη σαφήνεια έχει θέσει το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας: Ναι ή όχι στην ΕΕ και τα κόμματα του «ευρωμονόδρομου», ναι ή όχι στα κόμματα που υπερασπίζονται τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης.


* Ο Ν.Μόττας είναι υποψήφιος διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας, ιδρυτής και διαχειριστής του Ελληνικού Αρχείου Τσε Γκεβάρα (guevaristas.net).

Ο φασισμός στο λεωφορείο Χ14 στο Σύνταγμα!

 Ο φασισμός στο λεωφορείο Χ14 στο Σύνταγμα!

Αναδημοσιεύουμε κι εμεις την επώνυμη καταγγελία που κυκλοφορεί από εχθές στο facebook, από τον Ν.Κ. ( το πλήρες όνομα δημοσιεύεται στο facebook )
***

*ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΤΕ* ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΠΕΙΡΟΥ ΚΑΛΛΟΥΣ ΣΤΗΝ “ΟΜΟΡΦΗ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΑΘΗΝΑ”…!!!

Για άλλη μια φορά ο υποτιθέμενος “μέσος” Έλληνας δείχνει το πραγματικό και σκληρό του πρόσωπο.

Δευτέρα 20/1/2014 και ώρα 2.15

Στην παρακάτω φωτογραφία βλέπετε το λεωφορείο Χ14 σταματημένο στην αφετηρία του επί της Βασιλίσσης Αμαλίας στο Σύνταγμα. Το συγκεκριμένο λεωφορείο θα έπρεπε να έχει ξεκινήσει για το καθορισμένο του δρομολόγιο από τις 2.10. Παρόλα αυτά, ο οδηγός έχει κλείσει τις πόρτες από τις 2.05 μην αφήνοντας να ανέβει στο λεωφορείο ο άνθρωπος που βρίσκεται (όπως φαίνεται) έξω από την μπροστινή πόρτα.
Ναι… ο άνθρωπος είναι άστεγος, βρώμικος, με πατερίτσες και δύο πόδια τυλιγμένα με γάζες. Προορισμός του; Το νοσοκομείο ΚΑΤ από το οποίο περνάει το εν λόγω λεωφορείο, γιατί ο άνθρωπος είχε ανάγκη να πάει, καθότι διαβητικός από όσο δήλωσε. …
ΟΜΩΣ ο οδηγός επικαλούμενος την υγιεινή και την καθαριότητα που θα πρέπει να διατηρηθεί στο λεωφορείο(εδώ γελάμε ασφαλώς!), δεν του επιτρέπει την είσοδο.
Μαζί με τον άστεγο, προφανώς μένουμε απ’έξω και ένα σωρό άλλοι άνθρωποι, πολλοί από τους οποίους πλησιάζουν και τον οδηγό και προσπαθούν να τον λογικέψουν και να ανοίξει την πόρτα, να ανέβουμε ΟΛΟΙ και να εκτελέσει το δρομολόγιό του.

Ώρα 2.20

Ο οδηγός κάνει νόημα να πάμε στην πίσω πόρτα πιστεύοντας ότι θα προλάβουμε να μπούμε όλοι οι υπόλοιποι μέσα και ο άστεγος θα μείνει εκτός. Παιδιά κρατάνε την πόρτα ανοιχτή μέχρι να ανέβει και εκείνος στο λεωφορείο, αδιαφορώντας για τις φωνές του οδηγού που εμμένει στο να μείνει ο άστεγος εκτός λεωφορείου. Με τα πολλά, ο οδηγός κάθεται και ξεκινάει. Μόλις παίρνει τη στροφή, όμως, και μπαίνει στη Βασιλίσσης Σοφίας ξανασταματάει μπροστά από την είσοδο της Βουλής που είναι ένα λεωφορείο ΜΑΤ και απαιτεί από τους αστυνομικούς που βρίσκονται εκεί να κατεβάσουν τον άστεγο από το λεωφορείο.
Η αστυνομία ασφαλώς νομικά (από όσο έμαθα κι εγώ εκείνη την ώρα) απαγορεύεται να εισβάλλει στο λεωφορείο για να κάνει κάτι τέτοιο, οπότε και μένει άπραγη απ’έξω κοιτώντας.
Μερικοί επιβάτες δυσανασχετούν και απειλούν τον οδηγό με μήνυση και αναφορές. Ο οδηγός όμως παραμένει στη διατύπωση της φράσης “Εσείς δε νοιάζεστε για την υγεία σας;”.

Για να μη μακρυγορώ άλλο, η ώρα έφτασε 2.45 και μόλις τότε (δλδ 25 ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΛΕΠΤΑ αργότερα από το καθορισμένο δρομολόγιο) ο οδηγός κατάλαβε ότι ούτε εκείνος ούτε η αστυνομία μπορεί να κάνει κάτι κι έτσι απλά κάθεται επιτέλους στη θέση του και ξεκινά.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ένας αστυνομικός μπήκε στο λεωφορείο ζητώντας από τον άστεγο να του δώσει τα στοιχεία του, ζητώντας μέχρι και ταυτότητα, αλλά ευτυχώς παρότι ο άνθρωπος δεν είχε να του δώσει, δεν έκανε κάτι άλλο. Το αν υπήρξαν άλλα ευτράπελα μέχρι να φτάσει ο άνθρωπος στον προορισμό του, δεν το γνωρίζω, καθώς κατέβηκα από το λεωφορείο αρκετά νωρίτερα.
Άραγε αν ήμουν εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος επιβάτης φυματικός ή με κάποια κολλητική πάθηση που παρόλα αυτά συγκαλυπτόταν από την αμφίεση και την καθαριότητά μας, θα είχε πρόβλημα ο οδηγός;
Είναι ο πρώτος ή ο τελευταίος επιβάτης λεωφορείου που δεν τηρεί τους “κανόνες υγιεινής και καθαριότητας”; Η ηθική βρωμιά άλλων μας απασχολεί; Όχι βέβαια!
Έτσι έχουμε μάθει στην Ελλάδα!

Ο,ΤΙ ΔΕΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ, ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΝΟΧΛΕΙ!
ΜΗΝ ΜΑΣ ΔΕΙΞΕΙΣ ΟΜΩΣ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΟΥ, ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΣΕ ΑΠΟΚΛΕΙΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΝΤΑ!!!

Τα συμπεράσματα για την όλη κατάσταση δικά σας!!!
Το δικό μου;;
ΝΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΑΙΣΧΟΣ ΜΟΝΟ ΣΤΟΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ “ΑΝΘΡΩΠΟ”!!

Κακός καπιταλισμός ή κακοί καπιτ

 Κακός καπιταλισμός ή κακοί καπιταλιστές;



 
 
Δεν πέρασε ούτε ένας χρόνος από την κατάρρευση εννιαώροφου κτιρίου του συγκροτήματος Rana Plaza στο Μπαγκλαντές που κόστισε τη ζωή σε περισσότερα από 1100 άτομα και έστειλε σακατεμένους στο νοσοκομείο πάνω από 2000 εργάτες 
 
Δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που άλλο εργοστάσιο ρούχων στην ίδια χώρα πήρε φωτιά με αποτέλεσμα να καεί ζωντανός παρόμοιος αριθμός εργατών διότι το εργοστάσιο δεν διέθετε εξόδους κινδύνου. Στις ΗΠΑ λίγους μήνες πριν πήρε φωτιά εργοστάσιο λιπασμάτων το οποίο βρίσκονταν, άκουσον, άκουσον, στις παρυφές της πόλης και δίπλα από δημοτικό σχολείο με αποτέλεσμα να καούν μικρά παιδιά. Σήμερα πληροφορούμαστε από τον 902 πως και άλλο εργοστάσιο στις ΗΠΑ πήρε φωτιά και διερευνούνται οι συνθήκες κάτω από τις οποίες αυτή μπήκε
 
Συχνά επίσης διαβάζουμε στον τύπο για τις απάνθρωπες συνθήκες που δουλεύουν οι εργαζόμενοι στις Ασιατικές χώρες. 
 
Διαβάζουμε πως στα εργοστάσια της Apple στην Ασία οι εργαζόμενοι αυτοκτονούν λόγω των εξαντλητικών ωραρίων εργασίας πηδώντας τις νύχτες από τα παράθυρα, μαθαίνουμε πως οι συνθήκες εργασίας είναι φρικιαστικές και οι αμοιβές τέτοιες που είναι αμφίβολο εάν το μηνιάτικο που παίρνουν φτάνει να καλύψουν τις ανάγκες μιας μέρας.
 
Μαθαίνουμε πράγματα με τα οποία μπορούμε να οριοθετήσουμε τον πολιτισμό που διέπει τον καπιταλισμό ως οικονομικό σύστημα και μπορούμε να φωνάξουμε με βεβαιότητα πως αυτό το σύστημα είναι το πιο βάρβαρο, το πιο αντιδραστικό και το πιο εκμεταλλευτικό από τα πολιτικά – οικονομικά συστήματα που επικράτησαν έως τώρα.
 
Πολλοί πάνω σε αυτή την άποψη μπορεί να διατυπώσουν ενστάσεις και να υποστηρίξουν πως δεν είναι ο καπιταλισμός αυτός κάθε αυτός που είναι βάρβαρος  και τόσο τρομακτικά εκμεταλλευτικός αλλά για αυτές τις αθλιότητες ενδεχομένως να ευθύνονται κάποιοι ‘’ψυχανόμαλοι’’ καπιταλιστές που ηδονίζονται να ταλαιπωρούν και να δολοφονούν τους εργάτες τους. Άρα φταίνε κάποιες κακές μονάδες που συκοφαντούν ένα κατά τα άλλα καλό και ανθρώπινο οικονομικό- πολιτικό σύστημα.
Αυτή η άποψη όπως θα αντιλαμβάνεστε είναι αστεία και δεν μπορεί να αντέξει ούτε στην ελάχιστη κριτική.
 
Ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής από την φύση του αλλά και οι συνθήκες ενός τρομακτικού ανταγωνισμού μεταξύ των καπιταλιστών δημιουργεί αυτή την εργασιακή εικόνα που ξέρουμε. Όσο καλός και να είναι ο καπιταλιστής για να επιβιώσει στο παγκόσμιο οικονομικό στερέωμα θα πρέπει θα ξεζουμίσει μέχρις θανάτου, καμιά φορά, τους εργάτες του. Εάν δεν το κάνει πιθανότατα δεν θα παραμείνει ζωντανός ο ίδιος ως καπιταλιστής και θα δούμε αμέσως πιο γιατί.
Στον καπιταλισμό όπως πολύ καλά γνωρίζουμε αντικειμενικός σκοπός είναι το κέρδος και μόνο αυτό. Η μαθηματική έκφραση του κέρδους, όπως περιγράφεται από τον Κάρολο Μάρξ στο κεφάλαιο είναι
                                  
                                 κ =υ/Κ
όπου κ= κέρδος, υ= υπεραξία ( δηλαδή η επιπλέον του μισθού εργασία που θα εκτελέσει ο εργάτης και που θα καρπωθεί πλήρως ο καπιταλιστής), Κ = συνολικό κεφάλαιο που θα δαπανήσει ο καπιταλιστής και το οποίο χωρίζεται σε σταθερό ( σ )που είναι πάνω κάτω οι υποδομές, κτίρια, μηχανές κτλ και μεταβλητό ( μ ) που χοντρικά αντιστοιχεί στους μισθούς. Άρα λοιπόν με βάση τα παραπάνω ο τύπος γίνεται
 
                              κ = υ/ σ+μ
 
Για να δούμε τώρα τι επιπτώσεις έχει αυτός ο μαθηματικός τύπος στην πραγματική ζωή. Ένας λοιπόν καπιταλιστής σύμφωνα με τα παραπάνω για να αυξήσει το κέρδος του θα πρέπει είτε να αυξήσει τον αριθμητή είτε να μειώσει τον παρανομαστή είτε και τα δύο μαζί. Αυξάνω τον αριθμητή, δηλαδή την υπεραξία, σημαίνει με λίγα λόγια πως επιμηκύνω τον εργάσιμο χρόνο στο μέγιστο δυνατό που μου επιτρέπουν οι σωματικές δυνάμεις των εργατών μου και μειώνω στο ελάχιστο που μπορώ τον εργάσιμο χρόνο που θα τους πληρώσω. Δηλαδή  τους βάζω να δουλέψουν αντί για 8 ώρες που δούλευαν 12 ώρες και εκεί που τους πλήρωνα τις 6 ώρες τώρα θα τους πληρώνω τις 3 ώρες άρα η υπεραξία μου εκεί που ήταν 2 ώρες/εργάτη ανά ημέρα εκτινάζεται στις 9 ώρες ανά εργάτη τη μέρα. Μήπως σας θυμίζει κάτι αυτό; Μήπως στην Κίνα και την Ινδία κάνουν ακριβώς τα ίδια πράγματα; Μήπως και στην Ελλάδα αλλά και σε όλη σιγά σιγά τη Δύση δεν το παρατηρείτε ως φαινόμενο με την κατάργηση των εργασιακών σχέσεων, την πλήρη ελαστικοποίηση του ωραρίου και την καταβαράθρωση των μισθών;
 
Πάμε τώρα να δούμε τι σημαίνει μειώνω τον παρανομαστή προκειμένου να μεγιστοποιήσω το κέρδος. Ελαττώνω τον παρανομαστή σημαίνει κατ αρχάς μειώνω το σταθερό κεφάλαιο. Η μείωση του σταθερού κεφαλαίου, ως ένα αναγκαστικό έξοδο για τον κεφαλαιοκράτη, επιτυγχάνεται με διάφορους τρόπους, ένας από τους οποίους είναι η δημιουργία φτηνών υποδομών αντί για ασφαλείς και ανθρώπινες υποδομές.
Φτηνές υποδομές σημαίνει δεν φροντίζω για πυρασφάλεια, δεν φροντίζω για εξόδους κινδύνου σε περιπτώσεις πυρκαγιάς σεισμού κτλ, δεν φροντίζω για κλιματισμό ώστε οι εργαζόμενοι να μην παγώνουν τον χειμώνα και υποφέρουν από τη ζέστη το καλοκαίρι. Φθηνές επίσης υποδομές σημαίνει να μην φροντίζω να τοποθετώ φίλτρα και βιολογικούς καθαρισμούς ώστε να προστατεύω το περιβάλλον από τα απόβλητα μου, επίσης σημαίνει πως δεν επιδιώκω στέρεες κτιριακές υποδομές αλλά φθηνές και πολλά άλλα.
 
Όλα τα παραπάνω διαπιστώνουμε πως συμβαίνουν καθημερινά και μάλιστα σε ολοένα και αυξανόμενο βαθμό και αντί να αναδεικνύουμε την πραγματική αιτία που τα προκαλεί και τα τρέφει, δηλαδή τον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής προσπαθούμε να τα φορτώσουμε μεμονωμένα στους δήθεν αναίσθητους και σκληρούς καπιταλιστές. Αυτό το συνειδητό ψέμα έντεχνα διαρρέει από την αστική προπαγάνδα διότι προτιμά να θυσιάσει ένα δύο καπιταλιστές από το να αμφισβητηθεί ο καπιταλισμός συνολικά ως παραγωγικό σύστημα
Κλείνοντας θα ήθελα να συμπληρώσω πως εάν κάποιος καπιταλιστής δεν ακολουθήσει την παραπάνω  διαδικασία μεγιστοποίησης του κέρδους του και προσπαθήσει να φανεί πιο φιλικός απέναντι στους εργάτες του και το περιβάλλον θυσιάζοντας τμήμα από το κέρδος τους τότε είναι  προφανές πως ο ανταγωνισμός μεταξύ των καπιταλιστών θα αφανίσει και τον ίδιο ως καπιταλιστή. Αν κάποιος δηλαδή καπιταλιστής φανεί πιο ανθρώπινος και  δώσει πιο μεγάλες αμοιβές για λιγότερο εργάσιμο χρόνο και κτίσει πιο ακριβές υποδομές τότε το προϊόν που θα παράξει θα είναι πιο ακριβό από το αντίστοιχο του ανταγωνιστή καπιταλιστή. Αυτό θα έχει ως συνέπεια να μην πωλείται όταν αυτό βγει στην αγορά προς πώληση με συνέπεια τελικά το εργοστάσιο να κλείσει και ο ‘’καλός ‘’ καπιταλιστής να πάψει να είναι καλός. Ο καπιταλισμός θα μπορούσαμε να πούμε πως μοιάζει κάπως με το παιχνίδι MONOPOLY στο οποίο εάν δεν εξοντώσεις οικονομικά τον αντίπαλο θα εξοντωθείς εσύ.
 
Ο καπιταλισμός λοιπόν είναι ένα οικονομικό σύστημα στο οποίο και οι εργάτες και το κεφάλαιο παίζουν συγκεκριμένους και διακριτούς ρόλους οι οποίοι δεν μπορούν να αλλάξουν. Αυτό αποδεικνύεται ιστορικά διότι οι ίδιοι  ρόλοι παίζονται απαράλλακτοι δυο αιώνες τώρα.

Η λύση λοιπόν από αυτή την κόλαση που μας περιβάλλει είναι η αμφισβήτηση του καπιταλισμού ως σύστημα παραγωγής και η ανατροπή του. Όσοι από εμάς πιστεύουν πως αυτή η προσπάθεια είναι επίπονη και μακρινή τους παροτρύνω να κάνουν το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση. Εξάλλου και το πιο μεγάλο ταξίδι ξεκινά από ένα πρώτο βήμα.

TOP READ