11 Μαΐ 2012

Πάνω από 50% της ΕΛ.ΑΣ. στην Αθήνα «εγέρθηκε» και ψήφισε Χρυσή Αυγή


Πάνω από 50% της ΕΛ.ΑΣ. στην Αθήνα «εγέρθηκε» και ψήφισε Χρυσή Αυγή

Μήνυμα σοκ στην ηγεσία της Ελληνικής Αστυνομίας έστειλαν οι εκλογές καθώς με βάση τους υπολογισμούς και την ανάλυση του αποτελέσματος προκύπτει ότι σχεδόν ο ένας στους δύο αστυνομικούς που υπηρετεί στην Αθήνας,, ψήφισαν το ......
συνδυασμό της Χρυσής Αυγής.

Με βάση τα αποτελέσματα σε 11 συγκεκριμένα εκλογικά τμήματα της Α' Αθηνών όπου ψηφίζουν με βάση τους ειδικούς καταλόγους περισσότεροι από 5.000 στελέχη της ΕΛ.ΑΣη Χρυσή Αυγή κατέγραψε ποσοστό από 19 έως 24%.

Η ανάλυση των ψήφων που έλαβε η «Χρυσή Αυγή» στα συγκεκριμένα τμήματα της Α΄ Αθηνών είναι εντυπωσιακή.
Σ΄ αυτά ψηφίζουν - με βάση ειδικούς εκλογικούς καταλόγους- χιλιάδες αστυνομικοί που υπηρετούν στην Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής και σε υπηρεσίες όπως η Αμεση Δράση, η ΔΙΑΣ, η Ασφάλεια Αττικής κι άλλες.

Τα τμήματα αυτά- από το 806 ως και το 816 εκλογικό τμήμα-,βρίσκονται στα σχολικά συγκροτήματα στην οδό Αμπελακίων 24 και στην οδό Πανόρμου, κοντά στην έδρα του Μεγάρου της ΕΛ.ΑΣ, στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας.

Σε αυτά η «Χρυσή Αυγή» έρχεται πρώτο κόμμα και το ποσοστό της κυμαίνεται από 18,64% (στο 813ο εκλογικό τμήμα) έως 23,67% (στο 816ο εκλογικό τμήμα). Επιπλέον η «Χρυσή Αυγή» έλαβε ποσοστά 23,08% στο 811ο εκλογικό τμήμα, 22,7% στο 808ο εκλογικό τμήμα και 22,2 στο 806ο.
Είναι χαρακτηριστικό ότι λίγες εκατοντάδες μέτρα πιο κάτω σε εκλογικά τμήματα της οδού Τσόχα, όπου δεν ψηφίζουν οι αστυνομικοί, το ποσοστό της «Χρυσής Αυγής» πέφτει στο 12-14%. Αν συνυπολογισθεί ότι κατά μέσο όρο σε κάθε ένα από αυτά τα τμήματα, όπως προκύπτει εξάλλου και από τους εκλογικούς καταλόγους, ψηφίζουν περίπου 550-700 άτομα κι ο αριθμός των αστυνομικών που ψηφίζουν σ΄αυτά κυμαίνεται από 20% ως 30% επί του συνόλου των ψηφισάντων, τότε με την σχετική αναγωγή το ποσοστό των αστυνομικών που ψηφίζουν «Χρυσή Αυγή» κινείται μεταξύ του του 45% και του 59%.
Εκτός τούτου, σε τέσσερα αστυνομικά τμήματα της Καισαριανής, που βρίσκονται δίπλα στην έδρα των ΜΑΤ, όπου και πάλι ψήφισαν αστυνομικοί της συγκεκριμένης αστυνομικής δύναμης, η «Χρυσή Αυγή» καταλαμβάνει ποσοστό από 13 έως 19%. Το ποσοστό αυτό είναι εξ ίσου εντυπωσιακό αν συσχετισθεί με το γεγονός ότι σε γειτονικά εκλογικά τμήματα στην περιοχή του Βύρωνα η δύναμη της «Χρυσής Αυγής» είναι από 7% ως 10%.


Πηγη

Έρχεται θερμό καλοκαίρι, προειδοποιούν οι εργαζόμενοι τους ξενοδόχουςΚΕΡΚΥΡΑ (VIDEO) 1PAGE | 1PAGE


Έρχεται θερμό καλοκαίρι, προειδοποιούν οι εργαζόμενοι τους ξενοδόχους (VIDEO)PDFΕκτύπωση
1PAGE 1PAGE
Κείμενο: CorfuPress.com on Παρασκευή, 11 Μαΐου 2012 00:31   
Καμία πρόταση δεν κατέθεσαν οι ξενοδόχοι, δήλωσε ο πρόεδρος των ξενοδ/λων Στ. Πελάης, αναφορικά με την τοπική ΣΣΕ. Προειδοποίησε δε, ότι ο κλάδος δεν θα δεχθεί μείωση μισθών. 
Θερμό καλοκαίρι περιμένει τους ξενοδόχους αν δεν δεχθούν να εφαρμόσουν την τοπική συλλογική σύμβαση εργασίας.
Ο πρόεδρος του Συνδέσμου Ξενοδοχ/λων Σταμάτης Πελάης, μιλώντας στο δελτίο ειδήσεων του corfupresstv, ενημέρωσε ότι στη συνάντηση που διεξήχθη μεταξύ των ξενοδόχων και των εργαζομένων στα ξενοδοχεία, δεν υπήρξε ουσιαστικά καμία πρόταση από την πλευρά της εργοδοσίας, για την τοπική συλλογική σύμβαση εργασίας. “Οι ξενοδόχοι επιθυμούν να κουρέψουν τους μισθούς των ξενοδοχ/λων εκμεταλλευόμενοι το μνημόνιο αλλά εμείς δεν πρόκειται να δεχθούμε καμία περαιτέρω μείωση”, τόνισε.
Ο κ. Πελάης επίσης ζήτησε από τους ξενοδόχους να μην προσπαθήσουν να περάσουν τα σχέδιά τους για ακύρωση στην πράξη της τοπικής συλλογικής σύμβασης εργασίας, που είναι σε ισχύ, καθώς όπως προειδοποίησε ο κλάδος θα αντιδράσει δυναμικά εν μέσω τουριστικής περιόδου.

Στα δικαστήρια την Παρασκευή
Εντωμεταξύ, την Παρασκευή στις 9 το πρωί, οι ξενοδοχοϋπάλληλοι έχουν ραντεβού έξω από τα Δικαστήρια, όπου θα πραγματοποιήσουν παράσταση διαμαρτυρίας, την ώρα της εκδίκασης της έφεσης κατά της απόφασης να μην αποδοθεί η σαιζόν 2010 στους εργαζομένους των ξενοδοχείων Μπελβεντέρε και Μεσσογή (υπό την προηγούμενη εργοδοσία).
 

Ο αστικός κόσμος και τα Τάγματα Ασφαλείας (αστική τρομοκρατία, φασισμός και η αναθεώρηση της Ιστορίας)


Ο αστικός κόσμος και τα Τάγματα Ασφαλείας (αστική τρομοκρατία, φασισμός και η αναθεώρηση της Ιστορίας)

* * *
Ο αστικός κόσμος και οι ταγματασφαλίτες
Αετόπουλα της Θεσσαλίας, μετά από βασανιστήρια χωροφυλάκων
Συμπληρώθηκαν αυτές τις μέρες 68 χρόνια από τη συγκρότηση της πρώτης από τις τρεις κατοχικές κυβερνήσεις στην Ελλάδα, γνωστές ως κυβερνήσεις των δοσιλόγων.Η κυβέρνηση, που σχημάτισε στις 7 του Απρίλη 1943 ο Ιωάννης Δ. Ράλλης, ήταν η τρίτη στη σειρά κατοχική κυβέρνηση που αναλάμβανε τη «διακυβέρνηση» της χώρας με γερμανική εντολή. Είχαν προηγηθεί οι κυβερνήσεις του στρατηγού Γεωργίου Τσολάκογλου (29 του Απρίλη 1941 – 2 του Δεκέμβρη 1942) και του καθηγητή της Ιατρικής Κωνσταντίνου Λογοθετόπουλου (2 του Δεκέμβρη 1942 – 6 του Απρίλη 1943), τον οποίο όρισε πρωθυπουργό ο Τσολάκογλου.
Ο τελευταίος, από τους πρωτοστάτες της συνθηκολόγησης με το γερμανικό στρατό και της παράδοσης της χώρας στους Γερμανούς, τερμάτισε τον πρωθυπουργικό βίο του μετά από 18 μήνες. Η αστική τάξη χρειαζόταν μία «νέα» κατοχική κυβέρνηση, πιο κατάλληλη και ικανή να «χειριστεί» το λαό. Πρώτα από όλα, χρειαζόταν άλλος πρωθυπουργός. Ο Λογοθετόπουλος δεν εκπληρούσε τις απαραίτητες προϋποθέσεις και λόγω πολιτικής οξυδέρκειας, και λόγω πολιτικής επιρροής. Ο Ι. Δ. Ράλλης, στον οποίο προτάθηκε η πρωθυπουργία, εκείνη την ώρα αρνήθηκε.
Η επιλογή ως πρωθυπουργού του Λογοθετόπουλου ήταν αναγκαστική και φανερά μεταβατική λύση. Σύντομα επαναβεβαιώθηκε ότι τη θέση του πρωθυπουργού έπρεπε να καταλάβει ένα πρόσωπο ικανό και αποφασιστικό, προερχόμενο μάλιστα από τον αστικό πολιτικό κόσμο του κοινοβουλευτισμού, προκειμένου να διευρυνθούν οι συμμαχίες και η κοινωνική βάση της κατοχικής κυβέρνησης.
Αντάρτης του ΔΣΕ στον αγώνα για την Τιμή, την Ανεξαρτησία και την Ακεραιότητα της Ελλάδας
Ετσι, οι γερμανικές αρχές Κατοχής επανήλθαν στον Ι. Δ. Ράλλη, γιο πρωθυπουργού και επί χρόνια βουλευτή και υπουργό του «Λαϊκού Κόμματος» (Δ. Γούναρη, Π. Τσαλδάρη). Βρισκόμαστε στο 1943, που οι διεθνείς και εσωτερικές συνθήκες είχαν αρχίσει να αλλάζουν ουσιαστικά.Διεθνώς, συντελούνταν ριζική στροφή στην πορεία του Β- Παγκοσμίου Πολέμου, μετά τη συντριβή των γερμανικών στρατιών στο Στάλινγκραντ. Από την άλλη, διαφαινόταν ότι από μήνα σε μήνα η Ιταλία θα κατέρρεε, όπως και έγινε. Στις 8 του Σεπτέμβρη, η Ιταλία συνθηκολόγησε.
Στην Ελλάδα, το ΕΑΜ αναπτυσσόταν και ο ΕΛΑΣ είχε συγκροτηθεί, ενώ τα πρώτα σημάδια μιας θυελλώδους ανάπτυξης και των δύο ήταν ορατά. Στις 5 του Μάρτη 1943 πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα το μεγάλο συλλαλητήριο που ματαίωσε την πολιτική επιστράτευση.
Το έδαφος, λοιπόν, άρχισε να τρίζει κάτω από τα πόδια της αστικής τάξης. Τους όρους, που ο Ράλλης είχε θέσει στις γερμανικές και ιταλικές αρχές Κατοχής στο παρελθόν και τους οποίους αυτές είχαν απορρίψει, με αποτέλεσμα να μη δεχθεί την πρωθυπουργία, τώρα τους δέχθηκαν. Για την ακρίβεια, δέχθηκαν τον πιο βασικό όρο: Να δημιουργηθούν τα Τάγματα Ασφαλείας.
Στα τέλη του Οκτώβρη 1943, σε μυστική σύσκεψη, που πραγματοποίησαν μεγαλοβιομήχανοι και μεγαλομαυραγορίτες, αποφασίστηκε να χρηματοδοτηθεί ο Ράλλης με μεγάλα χρηματικά ποσά, για να εξοπλίσει τα Τάγματα Ασφαλείας. Προηγουμένως, στις 18 του Ιούνη 1943, δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως ο νόμος 260/1943 «περί συγκροτήσεως τεσσάρων ευζωνικών ταγμάτων».
Οι αντιθέσεις διεθνώς και στην Ελλάδα
Οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, που η μεγάλη τους όξυνση είχε οδηγήσει στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, συνέχισαν και μετά από αυτόν και εξαιτίας των αποτελεσμάτων του να παραμένουν εξαιρετικά οξυμένες και μάλιστα να οξύνονται ακόμα περισσότερο και γοργά. Η εξέλιξη αυτή οδήγησε στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ενας από τους άνδρες των ταγμάτων ασφαλείας του Ι. Ράλλη υποβάλλει σε σωματική έρευνα, για λογαριασμό των Γερμανών, Ελληνα πολίτη στην Αθήνα, αφού πρώτα τον διέταξε «ψηλά τα χέρια»
Από τη μία πλευρά, ήταν η χιτλερική Γερμανία, η Ιαπωνία και η Ιταλία του Μουσολίνι, μαζί με τους συμμάχους τους (Βουλγαρία, Ρουμανία κ.ά.).Απέναντι στον Αξονα βρέθηκαν αρχικά η Μ. Βρετανία, η Γαλλία και σειρά άλλων καπιταλιστικών κρατών. Αργότερα προστέθηκαν οι ΗΠΑ.
Ηταν και αυτός πόλεμος ιμπεριαλιστικός, για το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Η νικημένη και ταπεινωμένη πλευρά του πρώτου πολέμου, η Γερμανία, επιζητούσε μανιωδώς τη ρεβάνς. Οι αντιθέσεις ήταν αδύνατο να τιθασευτούν, παρά το γεγονός ότι κοινός αντίπαλος και των δύο ιμπεριαλιστικών στρατοπέδων ήταν η Σοβιετική Ενωση, που μπήκε στον πόλεμο στις 22 του Ιούνη 1941, μόλις η Γερμανία επιτέθηκε εναντίον της.
Οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις διαπέρασαν κάθετα όλα τα καπιταλιστικά κράτη, δημιουργώντας στο καθένα δύο αντιμαχόμενες αστικές παρατάξεις, συγκριτικά μικρότερης ή μεγαλύτερης πολιτικής εμβέλειας η μία από την άλλη. Η τοποθέτηση των αστικών δυνάμεων σε αυτή ή στην έτερη μεριά καθοριζόταν από λόγους ιδεολογικοπολιτικούς, καθώς και από συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα. Και αυτό, παρά το γεγονός ότι οι οικονομικές δοσοληψίες γερμανικών και ιταλικών οικονομικών μεγαθηρίων με εγγλέζικα, αμερικανικά και άλλα μονοπώλια ποτέ δεν σταμάτησαν. Πολλοί αστοί (οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες, καθώς και διανοούμενοι), εκτός από τους παραπάνω λόγους, θεωρούσαν τη Γερμανία πιο ικανή και αποφασισμένη να συντρίψει τη σοβιετική εξουσία.
Φυσικά, η κατάσταση διαγραφόταν πολύ πιο σύνθετη. Παράλληλα με την αντιπαράθεση, καταβάλλονταν διπλωματικές προσπάθειες (π.χ. από το Βατικανό) να συνενωθεί ο καπιταλιστικός κόσμος εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης. Ταυτόχρονα, οι αντιμαχόμενες πλευρές των αστικών δυνάμεων δε συγκροτούσαν – σταθερά ή και προσωρινά – δύο μεταξύ τους «καθαρά» αντίπαλα στρατόπεδα.
«Τσολιάδες» του Ι. Ράλλη συνοδεύουν Ελληνες πατριώτες που έπιασαν σε μπλόκο της Αθήνας, για να τους παραδώσουν στα Ες Ες
Ως προς αυτό, αν δούμε ως παράδειγμα την Ελλάδα, παρατηρούμε ότι με το μέρος της γερμανικής πλευράς πέρασαν και αστοί που είχαν παραδοσιακούς δεσμούς με τη Μ. Βρετανία ή και παρέμειναν υποστηρικτές του αστικού κοινοβουλευτισμού. Αντιλαμβάνονταν ότι ο πόλεμος κάποια στιγμή θα τελειώσει και έπρατταν αναλόγως. Στο παράδειγμα της Ελλάδας, αυτός ο «διπλός» ρόλος επίσης εκδηλώθηκε χαρακτηριστικά. Πρυτάνευσε η ανάγκη της ελληνικής αστικής τάξης να συντηρήσει – όσο επέτρεπαν, βεβαίως, οι συνθήκες της Κατοχής – τη λειτουργία του κράτους της, προκειμένου να διατηρήσει τη βάση της μεταπολεμικής του ανασυγκρότησης και θωράκισης και, ταυτόχρονα, να το υπερασπίσει στις κατοχικές συνθήκες από τους ταξικούς αντιπάλους της.Ο Β- Παγκόσμιος Πόλεμος, που μία από τις ιδιομορφίες του, σε σύγκριση με τον πρώτο, ήταν η κατάκτηση και κατοχή χωρών από ξένα στρατεύματα, διαμόρφωσε συνθήκες υψηλού βαθμού όξυνσης των κοινωνικοταξικών αντιθέσεων στο εσωτερικό των περισσότερων καπιταλιστικών χωρών. Η αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας βρισκόταν σε άμεση συνάρτηση με το εθνικοαπελευθερωτικό στοιχείο της πάλης.
Από τις παραπάνω απόψεις δεν είναι αντικειμενικός ο χαρακτηρισμός «Ελληνες εναντίον Ελλήνων», που έγινε τίτλος βιβλίου. Τέτοιοι χαρακτηρισμοί, με πιο γνωστό εκείνον του «εμφυλίου πολέμου», κρύβουν το χαρακτήρα που έχει ο ένας ή ο άλλος πόλεμος (π.χ. ταξικός, εθνικοαπελευθερωτικός), γιατί προτάσσουν ως κριτήριο το κοινό φυλετικό στοιχείο των αντιμαχομένων ή και αποδίδουν το χαρακτήρα του πολέμου αποκλειστικά με αυτό το κριτήριο.
Μάλιστα, η σχολή της «αναθεώρησης» της Ιστορίας, σχολή του χυδαίου αντικομμουνισμού, διαπράττει την εξής λαθροχειρία: Εκτιμώντας ότι η ταξική σύγκρουση στην Ελλάδα άρχισε το 1943 (γιατί όχι το 1942;), από τότε δηλαδή που δημιουργήθηκαν τα Τάγματα Ασφαλείας, υποβαθμίζει ή «απαλύνει» μέχρι και εξαφάνισης το στοιχείο της κατάκτησης. Ετσι, παρουσιάζει το ΚΚΕ, λίγο – πολύ, να κρύβεται πίσω από το ΕΑΜ, για να ξεγελάσει το λαό! Αυτό επανέλαβαν πρόσφατα και οι Στ. Καλύβας και Ν. Μαραντζίδης, αλλά και ο Θ. Πάγκαλος, αποσιωπώντας μεθοδικά τις θέσεις του ΚΚΕ εκείνων και μεταγενέστερων χρόνων, που κάνουν σαφέστατες τις επιδιώξεις που είχε και πώς έβλεπε το θέμα της εξουσίας.
Ανακοίνωση – διαταγή του αρχηγού των Ταγμάτων Ασφαλείας, για απαγχονισμό πέντε κομμουνιστών, που δημοσιεύτηκε στο στο πρωτοσέλιδο του «ΒΗΜΑΤΟΣ», στις 5 Απρίλη 1944
Η ταξική σύγκρουση υπήρχε και εκδηλωνόταν από την πρώτη ώρα της Κατοχής. Στην πορεία μάλιστα, ιδιαίτερα το 1944, πήρε μεγαλύτερες διαστάσεις. Ωστόσο, σε καμία περίπτωση, δεν κυριάρχησε πριν από το Δεκέμβρη του 1944.Παράλληλα, από την «αναθεώρηση», αλλά και από οπορτουνιστικά ρεύματα, η αντίθεση στο πολιτικό επίπεδο χαρακτηρίζεται ως αντίθεση «αριστεράς – δεξιάς». Κι αν ακόμα δεχόμαστε αυτήν την ορολογία, τίθεται το ερώτημα: Πού βρισκόταν τότε το «Κέντρο»; Γιατί ουδέτερο δεν ήταν, ούτε οι εκπρόσωποί του είχαν …εξαφανιστεί από προσώπου Γης. Η ορολογία «δεξιά, κέντρο, αριστερά» κρύβει επίσης ποια τάξη εκφράζει κάθε κόμμα και ποιες κοινωνικοπολιτικές δυνάμεις συγκρούονται.
Θεμ. Σοφούλης: «Τα Τάγματα και τα μάτια σας»!..
Είναι μονόπλευρη η άποψη που καλλιεργείται επί χρόνια, ότι τα Τάγματα Ασφαλείας ήταν αποκλειστικό έργο της κυβέρνησης Ι. Ράλλη και των γερμανικών αρχών Κατοχής. Ηταν – άμεσα ή έμμεσα – έργο όλων των ντόπιων αστικών πολιτικών δυνάμεων, καθώς και της Μεγάλης Βρετανίας. Αυτό είναι πια αποδεκτό από πληθώρα πολιτικών και ιστοριογράφων.
Εγραψε σχετικά ο Κομνηνός Πυρομάγλου, υπαρχηγός του ΕΔΕΣ:
«…η κυβέρνησις Ι. Ράλλη είναι, εις τας παραμονάς της απελευθερώσεως της Ελλάδος, η πρώτη “Δυτικοσυμμαχική” Κυβέρνησις εις την Ελλάδα (…)».
Συγκέντρωση του ΕΑΜ μετά τα αιματηρά γεγονότα του Δεκέμβρη
«Συνεπώς, η Κυβέρνησις Ράλλη και τα Τάγματα Ασφαλείας δεν είναι απλώς μία Κατοχική Κυβέρνησις, αλλά, προ παντός, η “Τρίτη Δύναμις”, η δυναμική εμφάνισις των Παλαιών Κομμάτων, η διεκδικούσα εθνική και πολιτική δύναμις την Εξουσίαν μετά την απελευθέρωσιν».Ο ίδιος:
«Τας δολιχοδρομήσεις και την γραμμήν πλεύσεως των Παλαιών Κομμάτων, θα τας συνοψίσουμεν ως κατωτέρω:
(…) δ) Εμμεσος συνεργασία με την Κυβέρνησιν Ι. Ράλλη, ως προς το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ…
(…) ε) Ενίσχυσις και ανάπτυξις των Ταγμάτων Ασφαλείας…».
Και σε άλλο σημείο ο Κ. Πυρομάγλου υπογραμμίζει:
«Η κυβέρνησις Ι. Ράλλη σχηματίζεται, την 8ην Απριλίου 1943, με την ρητήν συγκατάθεσιν των Αρχηγών των αστικών Πολιτικών Κομμάτων και την υποστήριξιν των Αρχών Κατοχής εις την Ελλάδα, ιδιαιτέρως των Γερμανών. Ακόμη και με την σιωπηράν έγκρισιν του Βασιλέως Γεωργίου Β- και την σιωπηράν ανοχήν του Λονδίνου».
Στο βιβλίο του Σπύρου Γασπαρινάτου «Η ΚΑΤΟΧΗ» διαβάζουμε σχετικά:
«…στις 2 Σεπτεμβρίου 1944 ο αντιστράτηγος Κ. Μαζαράκης διαβίβασε έγγραφο του κατοχικού πρωθυπουργού Ι. Ράλλη απευθυνόμενο “προς τον Αρχιστράτηγον Στρατιάς Μέσης Ανατολής – Προς τον Α.Ε. κ. Παπανδρέου”. Σ’ αυτό ο κατοχικός πρωθυπουργός πληροφορεί για την πρόθεση των Γερμανών ως προς τη “δυνατότητα να υπάρξη εγγύησις της τάξεως εις την πρωτεύουσαν έναντι εντίμου τοπικής συνθηκολογήσεως” (των γερμανικών δυνάμεων). Επίσης, τονίζει ότι “εν πάση περιπτώσει, θα ήτο χρήσιμον να εγνώριζον τας οδηγίας σας εν ευθέτω χρόνω, διά να συντονίσω μικράς στρατιωτικάς δυνάμεις και να συγκρατήσω επ’ ολίγας ώρας εις απόστασιν πολυπληθείς ομάδας τρομοκρατών έτοιμους να εισβάλουν εις πρωτεύουσαν, διά να καταλάβουν την εξουσίαν και να δημιουργήσουν τετελεσμένα γεγονότα”. Βλ. το κείμενο εις Τσουδερού, Ιστορικό Αρχείο, Γ2, σελ. 1.225».
Ας δούμε τι λέει και η γερμανική πλευρά για το ίδιο θέμα. Εγραψε ο Γκίντερ Αλτενμπουργκ, πληρεξούσιος (πρέσβης) του Ράιχ στην Ελλάδα εκείνα τα χρόνια:
«…θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι ο Ράλλης είχε δηλώσει επανειλημμένα σε μεταξύ μας συζητήσεις, ότι ανέλαβε το αξίωμα μετά από συνεννόηση με την εξόριστη ελληνική κυβέρνηση του Καΐρου».
Και ο Βασίλης Μπαρτζιώτας:
«Τα ελληνόφωνα κτήνη, σαν τον Ράλλη και Ταβουλάρη (…) με τη βοήθεια της Αγγλίας, του βασιλιά Γλύξμπουργκ και των αστικών κομμάτων (του Σοφούλη, του Καφαντάρη, του Κ. Τσαλδάρη, του Γονατά κτλ., κτλ.) ετοίμαζαν ένοπλες δυνάμεις, για να αιματοκυλίσουν το λαό».
Είναι πλήθος τα γεγονότα που πιστοποιούν την ομόγνωμη στάση σύμπαντος του αστικού πολιτικού κόσμου απέναντι στα Τάγματα Ασφαλείας.
Στην απολογία του στο δικαστήριο των δοσιλόγων, ο Ι. Ράλλης είπε:
«Μοι επιβάλλεται όμως εν τω σημείω τούτω να εκφράσω τας ζωηράς μου ευχαριστίας εις τον πάντοτε αντίπαλόν μου αλλ’ εξόχου καλής πίστεως άνδρα, τον σεβαστόν πρόεδρον κ. Σοφούλην, βεβαιώσαντα ότι εθνικώς κατά την πρωθυπουργίαν μου επολιτεύθην». Ας μην ξεχνάμε ότι ο Θεμ. Σοφούλης ήταν μάρτυρας υπεράσπισης του Ράλλη στη δίκη των δοσιλόγων. Ηταν ο ίδιος που είχε πει στον δολοφόνο Πλυτζανόπουλο: «Τα Τάγματα και τα μάτια σας»!..
Ο Κρις Γούντχαουζ, αρχηγός της συμμαχικής στρατιωτικής αποστολής στα ελληνικά βουνά μετά την αποχώρηση του Εντι Μάγιερς, έγραψε:
«Ο Ράλλης έβλεπε τα Τάγματα Ασφαλείας ως μία γέφυρα διά το πέρασμα της Ελλάδος από της γερμανικής κατοχής εις την απελευθέρωσίν της υπό των συμμάχων, χωρίς να μεσολαβήσει κανένα χάος».
Αλλά και η σύνθεση της κυβέρνησης Ράλλη είναι πολύ εύγλωττη. Στα μέλη της συγκαταλέγονταν ο βενιζελογενής υπουργός των Εσωτερικών Αντ. Ταβουλάρης, άνθρωπος της εμπιστοσύνης του δικτάτορα Θ. Πάγκαλου, καθώς και ο Ν. Καλύβας, υπουργός Εργασίας, παλαιός συνδικαλιστής και σοσιαλιστής. (Ο Καλύβας εκτελέστηκε από την ΟΠΛΑ, έξω από το σπίτι του στο Κολωνάκι, στις 27 του Γενάρη 1944).
Εξάλλου και ο Δαμασκηνός έγινε αρχιεπίσκοπος στις 6 του Ιούλη 1941, με τη συναίνεση των Γερμανών και των Εγγλέζων και αφού άλλαξε υπέρ του το συσχετισμό στην Ιερά Σύνοδο μαζί με τον Γ. Τσολάκογλου, που καθαίρεσε τον μέχρι τότε αρχιεπίσκοπο Χρύσανθο. Εγγλεζόφιλος δεν ήταν μόνο ο Δαμασκηνός, ήταν και ο Αγγελος Εβερτ, ήταν και Ι. Δ. Ράλλης, ο οποίος θα συνεργαζόταν με οποιονδήποτε κατακτητή, προκειμένου να επιτύχει το στόχο της αστικής τάξης.
Και ο Λαντζ, ο Γερμανός διοικητής των Ιωαννίνων, κατέθεσε για τον Ναπολέοντα Ζέρβα, αρχηγό του ΕΔΕΣ, στις 4 του Φλεβάρη 1947, στο αμερικανικό στρατοδικείο:
«Είχα συνάψει μία απόρρητη συμφωνία με τον διοικητή των εθνικιστών ανταρτών στρατηγό Ζέρβα για κατάπαυση του πυρός. (…) Ο στρατηγός Ζέρβας με ειδοποιούσε διά μέσον του αξιωματικού συνδέσμου που είχα κοντά του – θα μπορούσα να αναφέρω το όνομά του – σχετικά με επικείμενες συγκρούσεις με τους Ελασίτες. Ετσι βοηθούσα το Ζέρβα στον αγώνα του εναντίον των κομμουνιστών ανταρτών».
Και ο Γεώργιος Παπανδρέου συγχαίρει…
Ταυτόχρονα τους κατοχικούς πρωθυπουργούς επιδοκίμασε σύσσωμος ο αστικός πολιτικός κόσμος. Διαβάζουμε:
«Ο πρωθυπουργός κ. Τσολάκογλου εδέχθη χθες τους Πολιτικούς ηγέτας της χώρας, κ.κ. Πάγκαλον, Γονατάν, Οθωναίον, Μάξιμον, Κ. Τσαλδάρην, Γ. Παπανδρέου, Π. Κανελλόπουλον, Β. Δηλιγιάννην, Γ. Πεσματζόγλου, Γ. Μερκούρην, Βελέντζαν και Περ. Ράλλην. Μετά τας συνομιλίας εδόθη εις τον Τύπον η κάτωθι επίσημος ανακοίνωσις:
“Ο κ. Πρωθυπουργός ήκουσε μετά προσοχής τας γνώμας των ανδρών τούτων, αφού εξέθεσε την κατάστασιν και τας ακολουθητέας κατευθύνσεις της Κυβερνήσεως. Πάντες ανεγνώρισαν ότι η κυβέρνησις Εθνικής Ανάγκης είναι επιβεβλημένον να υποστηριχθή εκ μέρους πάντων των Ελλήνων άνευ επιφυλάξεων και ειλικρινώς”».
Και ο «γέρος της Δημοκρατίας», ο Γεώργιος Παπανδρέουλοιπόν…
Το κοινωνικό καθεστώς…
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα Τάγματα Ασφαλείας θα προσέφεραν στα γερμανικά στρατεύματα βοήθεια κατά την υποχώρησή τους, που διαφαινόταν ότι δε θα αργούσε. Πράγματι, έντεκα μήνες μετά τον εξοπλισμό των Ταγμάτων Ασφαλείας, η Αθήνα απελευθερώθηκε. Ταυτόχρονα, με την υποχώρηση των ιταλικών στρατευμάτων, τα Τάγματα Ασφαλείας ήρθαν να καλύψουν το κενό που αυτά άφησαν. Ωστόσο, ο βασικός ρόλος της δημιουργίας τους ήταν ο εσωτερικός ταξικός. Ο Ράλλης είναι αφοπλιστικός και ως προς το λόγο της δημιουργίας των Ταγμάτων Ασφαλείας:
«…διότι εμφανώς πλέον έβλεπον τας προθέσεις του ΕΑΜ και εθεώρουν (η Χωροφυλακή είχεν υποστεί κάπως την επίδρασιν των κομμουνιστών κατά ένα μέρος) ότι ήτο απαραίτητος ανάγκη να υπάρχουν τμήματα απολύτως εθνικιστικά δυνάμενα να αντιπαλαίσουν κατά των καταχθονίων σκοπών του κομμουνισμού και να αναλάβουν την προστασίαν του κινδυνεύοντος κοινωνικού μας καθεστώτος».
Και σε άλλο σημείο:
«Η αναρχία εδέσποζε της χώρας όλης, ως είπον ήδη. Αι πρόοδοι των ανατρεπτικών στοιχείων ήσαν καταφανείς. Τα θεμέλια του κοινωνικού μας καθεστώτος εσείοντο. Επρεπε το κράτος να παρασκευασθή διά την άμυνάν του, εάν ήθελε να ζήση».
Αυτή η τοποθέτηση του Ράλλη, η οποία, όπως προαναφέρθηκε, δεν ήταν άποψη και στόχος μόνο του Ράλλη, δε σηκώνει παρερμηνείες και αποτελεί ξεκάθαρη απάντηση, δοσμένη μάλιστα πριν από 65 χρόνια, σε όσους υποστήριξαν στο παρελθόν και υποστηρίζουν απόψεις σε σύγκρουση με τα πραγματικά γεγονότα.
Μία από αυτές είναι του σοσιαλδημοκράτη γνωστού δημοσιογράφου Βάσου Μαθιόπουλου, ο οποίος υιοθετεί την εξής εκδοχή για τους ταγματασφαλίτες:
«Είναι εξτρεμιστές, εθνικιστές και αντικομμουνιστές. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για πρόσωπα που δεν έχουν καμιά ιδεολογία αλλά σκοτεινό παρελθόν. Ο κομμουνισμός αποτελεί γι’ αυτούς πρόσχημα. Εκείνο που ενδιαφέρει τα μέλη των Ταγμάτων Ασφαλείας είναι η λεηλασία, η αρπαγή και η καταστροφή της μακεδονικής γης. Η χωρίς όρια καταστροφή!».
Δεν είναι σωστό ότι οι ταγματασφαλίτες δεν είχαν ιδεολογία, ούτε ότι ο σκοπός τους ήταν γενικά η αρπαγή. Είναι βεβαίως γεγονός ότι στα Τάγματα Ασφαλείας είχαν προσχωρήσει και πολλά λούμπεν στοιχεία και διαφόρων ειδών τρωκτικά. Είχαν προσχωρήσει και άτομα που για ένα πιάτο φαΐ δεν δίσταζαν μπροστά σε τίποτα. Επόμενο, αφού τα παιδιά ευκατάστατων οικογενειών, τους οποίους η κυβέρνηση Ράλλη κάλεσε να καταταγούν, αρνήθηκαν, για να μη διακινδυνεύσουν… Αλλά είναι επίσης γεγονός ότι στα Τάγματα είχαν προσχωρήσει και ιδεολόγοι αντικομμουνιστές.
Τα τότε γεγονότα δίνουν επίσης απάντηση στους εκπροσώπους της «αναθεώρησης». Αυτοί οι ιστορικοί, καθώς και άλλοι της αστικής διανόησης, αιτιολογούν, όπως και ο Ράλλης, τη δημιουργία των Ταγμάτων Ασφαλείας ως αποτέλεσμα της τρομοκρατίας που ασκούσε το ΕΑΜ στους κατοίκους της υπαίθρου!! Εγραψε σχετικά ο Στάθης Καλύβας του Γέιλ:
«Η εκστρατεία δολοφονίας αμάχων που διεξήγαγε το ΕΑΜ το χειμώνα του 1943-’44 δεν περιορίστηκε στην Αργολίδα. Ενα παρόμοιο κύμα δολοφονιών σάρωσε ολόκληρη την Πελοπόννησο την ίδια εποχή, ενδεχομένως και ολόκληρη τη χώρα».
Τα ίδια επαναλαμβάνει ο πεζογράφος και ακαδημαϊκός Θανάσης Βαλτινός:
«Τα Τάγματα έγιναν αργότερα. Ως αντίδρασις των όσων συνέβησαν. Των συλλήψεων και εκτελέσεων».
Από την άλλη, φαίνεται ότι οι Γερμανοί ήσαν …ήπιοι! Γράφει ο Καλύβας:
«Στα μάτια ενός απληροφόρητου παρατηρητή οι επιδρομές αυτές φαντάζουν σαν άσκηση αδιάκριτης βίας από τους κατακτητές σε βάρος αθώων πολιτών. Είναι όμως σαφές πως επρόκειτο επίσης για επιλεκτικές πράξεις αντιποίνων, στο πλαίσιο μιας κλιμακούμενης τοπικής διένεξης»!!!
Είναι από εκείνους που ξαναγράφουν την ιστορία, κάνοντας το μαύρο άσπρο. Γιατί, βεβαίως, συνέβαινε το ακριβώς αντίθετο. Οι ταγματασφαλίτες ήταν ένα τρομοκρατικό και δολοφονικό χέρι που στρεφόταν συνολικά εναντίον του απλού λαού, ακόμα και αμέτοχων στο κίνημα, για να υποταχθεί, να αποθαρρυνθεί η προσχώρηση στο ΕΑΜ και να δημιουργηθούν κεντρόφυγες τάσεις απομαζικοποίησης του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ. Και, ταυτόχρονα, να συσπειρωθούν εναντίον του ΕΑΜ και του ΚΚΕ όσο το δυνατόν περισσότερα μικροαστικά στρώματα, που αποτελούσαν τότε τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού.
Από την άλλη, διάφοροι ιστοριογράφοι παρεμφερούς ή και όμοιας μεθοδολογίας, εμφανίζουν ως πρωτότυπη την ερμηνεία τους, ότι η αστική τάξη επιδίωξε τότε να εξασφαλίσει τη συνέχεια του κράτους της, παρά το γεγονός ότι αυτό ακριβώς υποστήριξε ο Ι. Ράλλης, όπως και ο Θεμιστοκλής Τσάτσος, ο πρώτος για τις συνθήκες της Κατοχικής Ελλάδας και ο δεύτερος στις συνθήκες της Μέσης Ανατολής, αναφερόμενος ωστόσο στην Ελλάδα. Είπε ο Ράλλης:
«Αλλά το κράτος, κύριοι δικασταί, δεν παύει υπάρχον και μετά την κατοχήν (…) Εχον όθεν το κατά την κατοχήν υπάρχον κράτος το δικαίωμα και την υποχρέωσιν να ζη, έχει ανάγκη νόμων, διαταγμάτων, πιστώσεων, πράξεων, ενί λόγω απάντων εκείνων των μέσων, δι ων εν Κράτος δύναται να εξασφαλίσει την διαβίωσιν των αποτελούντων αυτό πολιτών, των εν αυτώ οικούντων και ζώντων».
Και ο Θεμιστοκλής Τσάτσος, υπουργός στην κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας» υπό τον Γ. Παπανδρέου, που σχηματίστηκε μετά το «Συμβόλαιο του Λιβάνου», μιλώντας στους υπαλλήλους του υπουργείου Δικαιοσύνης, στο Κάιρο, έλεγε αποφασιστικά και τρομοκρατώντας:
«…πρέπει να επικρατήση το αίσθημα ότι απαρεγκλίτως άκαμπτος θα είναι η θέλησις προς εργασίαν και προς επιβολήν της τάξεως. Εκ της θελήσεως ταύτης θα προκύψει η έννοια του κράτους. Οσοι θέλουν να συμμορφωθούν προς την τοιαύτην έννοιαν του κράτους».
Επομένως δεν κομίζουν γλαύκα ες Αθήνας απόψεις όπως: «… εν τέλει το κατοχικό κράτος ως συνέχεια του προπολεμικού». Είναι επιπλέον και λαθεμένες, επειδή κάνουν λόγο και για «την παραδοξότητα της ενσωμάτωσής τους (σημείωση δική μας: των Ταγμάτων Ασφαλείας) στο μεταπολεμικό εθνικό αφήγημα».
Καμία παραδοξότητα. Οι συγγραφείς του παραπάνω είναι που φάσκουν και αντιφάσκουν. Τα Τάγματα Ασφαλείας χρησιμοποιήθηκαν και το Δεκέμβρη του 1944 εναντίον του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, από την κυβέρνηση Παπανδρέου. Ο στρατηγός Λεωνίδας Σπαής, τότε υφυπουργός Στρατιωτικών, έγραψε:
«Συνολικά υπήρχαν 27.000 άνδρες των Ταγμάτων Ασφαλείας. Χρησιμοποιήσαμε 12.000, τους λιγότερο εκτεθειμένους και οπωσδήποτε κανένα από τα σημαίνοντα στελέχη. Τους ντύσαμε και τους εξοπλίσαμε».
Αυτή ήταν η νομιμότητα της εγχώριας αστικής τάξης και των ξένων συμμάχων της.
Τελικά οι δοσίλογοι της Κατοχής, αν και παραμένουν κρυφό καμάρι της τάξης τους, ρίχτηκαν στον Καιάδα της ιστορίας από άλλους συναδέλφους τους του αστικού πολιτικού κόσμου. Μάλιστα η ταξική πάλη τα έφερε έτσι – τραγική ειρωνεία – ώστε να μετατραπούν σε κατηγόρους των δοσιλόγων εκείνοι που επίσης έπρεπε να καθίσουν στο σκαμνί του κατηγορουμένου, μαζί με τους Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλο, Ράλλη, Κατσιμήτρο και λοιπούς. Οχι βέβαια ότι οι δοσίλογοι κάθισαν πράγματι στο σκαμνί. Οι δίκες των δοσιλόγων ήταν δίκες παρωδία.
Αν λοιπόν κάποιοι δικαίως στιγματίστηκαν, γιατί δεν είναι έτσι κι αλλιώς στιγματισμένοι, πολιτικοί σαν τον Νικόλαο Πλαστήρα; Σε επιστολή του από τη Νίκαια της Γαλλίας έγραψε μεταξύ άλλων στις 21 του Απρίλη 1941:
«Είμαι της γνώμης ότι πρέπει να γίνει Κυβέρνηση φιλογερμανική για να καταστήσωμεν ολιγώτερον οδυνηράν την ήτταν. Αυτό πρέπει να γίνη και αν ακόμη θα ηξεύραμε ότι ο πόλεμος θα ετελείωνε και μετά τινας μόνον μήνας με τελείαν ήτταν του άξονος (όπερ απίθανον)».
Τι άλλο, άραγε, είπαν και έκαναν οι Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλος και Ράλλης; Και αν η έμπνευση να συγκροτηθούν τα Τάγματα Ασφαλείας ανήκει και στους «φιλελεύθερους» Θεόδωρο Πάγκαλο και Στυλιανό Γονατά, βενιζελικός ήταν και ο Γεώργιος Πούλος, απότακτος αξιωματικός μετά το αποτυχημένο κίνημα του Βενιζέλου το 1935, επικεφαλής του περιβόητου «τάγματος Πούλου», που έδρασε μαζί με τους Γερμανούς κατά του λαού στη Βόρεια Ελλάδα. Καμία εντύπωση δεν προξενεί το γεγονός. Και ο Πλαστήρας ήταν θαυμαστής του Μουσολίνι.
Οι δοσίλογοι πρόδωσαν το έθνος, για να το σώσουν, δηλαδή για να σώσουν την αστική τάξη και την εξουσία της, που την ταυτίζουν με το έθνος.
Γι’ αυτό και το ζήτημα είναι ότι επισήμως στιγματίστηκαν ελάχιστοι, πάλι για να διασωθεί η τάξη. Και οι μεν και οι δε, ταξικοί. Και ο Γκίντερ Αλτενμπουργκ έμεινε με την απορία (υποκριτική):
«…Ιδιαίτερα με ξένισε η δικαστική δίωξη που ασκήθηκε κατά του καθηγητή Λούβαρι. Αυτός μόνο μετά από προτροπή του Δαμασκηνού δέχθηκε να αναλάβει το Υπ. Πολιτισμού στην κυβέρνηση Ράλλη, χωρίς ωστόσο ο αρχιεπίσκοπος, ο οποίος στο μεταξύ είχε αναλάβει αντιβασιλέας, να πάρει το μέρος του κατά τη διάρκεια της δίκης. Αντίθετα, στην Αγγλία για παράδειγμα, η βρετανική κυβέρνηση ευχαρίστησε επίσημα, μετά τον πόλεμο, τις προσωπικότητες εκείνες, οι οποίες στην κατοχή ορισμένων νησιών της Μάγχης είχαν συνεργαστεί με τις γερμανικές αρχές κατοχής προς όφελος των συμπατριωτών τους»…
ΠΗΓΕΣ
1. Πέτρου Ρούσου, «Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΝΤΑΕΤΙΑ», τ. Α’, σελ. 514, εκδόσεις «ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ».
2. Κομνηνού Πυρομάγλου, «ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ», σελ. 385, εκδόσεις «ΔΩΔΩΝΗ».
3. Κομνηνού Πυρομάγλου, «ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ», σελ. 392, εκδόσεις «ΔΩΔΩΝΗ».
4. Κομνηνού Πυρομάγλου, «ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ», σελ. 384, εκδόσεις «ΔΩΔΩΝΗ».
5. Σπύρου Γασπαρινάτου, «Η ΚΑΤΟΧΗ», τόμος Α’, σελ. 219, εκδόσεις Ι. ΣΙΔΕΡΗΣ
6. Χάγκεν Φλάισερ, «ΣΤΕΜΜΑ ΚΑΙ ΣΒΑΣΤΙΚΑ», τόμος Α’, σελ. 31, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΖΗΣΗ.
7. Βασίλη Μπαρτζιώτα, «Η ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΑΔΟΥΛΩΤΗ ΑΘΗΝΑ», σελ. 147, εκδόσεις «ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ».
8. «Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΑΛΛΗΣ ΟΜΙΛΕΙ ΕΚ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ», σελ. 12, ΑΘΗΝΑΙ 1947.
9. Νίκου Καρκάνη, «Οι δωσίλογοι της Κατοχής», σελ. 23, εκδόσεις «ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ».
10. Από Σπύρου Γασπαρινάτου, «Η ΚΑΤΟΧΗ», τ. Α’, σελ. 222, εκδόσεις Ι. ΣΙΔΕΡΗΣ.
11. Τα στοιχεία από Χάγκεν Φλάισερ, «ΣΤΕΜΜΑ ΚΑΙ ΣΒΑΣΤΙΚΑ», τ. Α’, σελ. 363, εκδόσεις ΠΑΠΑΖΗΣΗ.
12. Christoph U. Schminck Gustavus, «Μνήμες Κατοχής Ι», σελ. 189, εκδόσεις «Ισνάφι», ΙΩΑΝΝΙΝΑ 2007.
13. Κομνηνού Πυρομάγλου, «Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΤΑΛΗΣ ΚΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ 1934-57», τ. Α’, σελ. 136-137, εκδόσεις «ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ».
14. «Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΑΛΛΗΣ ΟΜΙΛΕΙ ΕΚ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ», σελ. 59, ΑΘΗΝΑΙ 1947.
15. «Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΑΛΛΗΣ ΟΜΙΛΕΙ ΕΚ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ», σελ. 42, ΑΘΗΝΑΙ 1947.
16. Βάσου Π. Μαθιόπουλου, «Ο Δεκέμβριος του 1944», σελ. 71-72, ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ – Α.Α. ΛΙΒΑΝΗ.
17. Μαρκ Μαζάουερ, «Μετά τον πόλεμο», σελ. 166, εκδόσεις «ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ».
18. Θανάση Βαλτινού, «Ορθοκωστά», σελ. 127, εκδόσεις «ΩΚΕΑΝΙΔΑ».
19. Μαρκ Μαζάουερ, «Μετά τον πόλεμο», σελ. 171, εκδόσεις «ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ».
20. «Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΑΛΛΗΣ ΟΜΙΛΕΙ ΕΚ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ», σελ. 14, ΑΘΗΝΑΙ 1947.
21. Θεμιστοκλή Τσάτσου, «Αι παραμοναί της Απελευθερώσεως (1944)», σελ. 23, εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ.
22. «ΜΝΗΜΕΣ ΚΑΙ ΛΗΘΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ», σελ. 224, εκδόσεις «ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ».
23. «ΜΝΗΜΕΣ ΚΑΙ ΛΗΘΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ», σελ. 224, εκδόσεις «ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ».
24. Πέτρου Ρούσου, «Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΝΤΑΕΤΙΑ», τ. Β’ , σελ. 358, εκδόσεις «ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ».
25. Εφημερίδα «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 1997.
26. Χάγκεν Φλάισερ, «ΣΤΕΜΜΑ ΚΑΙ ΣΒΑΣΤΙΚΑ», τόμος Α’, σελ. 31, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΖΗΣΗ.

Η επιστολή του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Α. Τσίπρα στην Ευρώπη – Διαβάστε τη…(Δεν θα τη σχολιάσω – μιλάει από μόνη της)


Η επιστολή του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Α. Τσίπρα στην Ευρώπη – Διαβάστε τη…(Δεν θα τη σχολιάσω – μιλάει από μόνη της)
Α......ριστερααααααααααααααααααααα


Προς τον Πρόεδρο της Κομισιόν, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, τον πρόεδρο του ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Βαν Ρομπάι, τον πρόεδρο του ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Μαρτίν Σουλτς, και με κοινοποίηση στον πρόεδρο της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι και τον πρόεδρο του Eurogroup, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ.


Αθήνα, Πέμπτη 10 Μαΐου 2012


Αγαπητέ κύριε Πρόεδρε,


Σας στέλνω αυτή την επιστολή μετά την παράδοση της διερευνητικής εντολής που ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας έδωσε σε μένα, ώστε να διακριβώσω τη δυνατότητα σχηματισμού Κυβέρνησης που να απολαμβάνει την εμπιστοσύνη του Κοινοβουλίου, σύμφωνα με το Σύνταγμά μας. Η επιστολή αυτή ακολουθεί προηγούμενη, που είχα αποστείλει στις 21 Φεβρουάριου.


Η ψήφος του ελληνικού λαού την Κυριακή 6 του Μαΐου απονομιμοποιεί πολιτικά το Μνημόνιο Συνεννόησης/Μνημόνιο Οικονομικής και Χρηματοπιστωτικής Πολιτικής το οποίο συνυπέγραψαν η προηγούμενη κυβέρνηση Παπαδήμου και οι αρχηγοί των δύο πολιτικών κομμάτων που είχαν εγγυηθεί την κοινοβουλευτική πλειοψηφία της κυβέρνησης εκείνης. Και τα δύο αυτά κόμματα κατέγραψαν απώλεια, περίπου, 3,5 εκατομμύριων ψήφων, αθροίζοντας ποσοστό 33,5% των συνολικών ψήφων.


Παρακαλούμε σημειώστε ότι, πριν από αυτό, το Μνημόνιο Συνεννόησης / ΜΟΧΠ είχε ήδη απονομιμοποιηθεί όσον αφορά την οικονομική αποτελεσματικότητά του. Αλλά δεν είναι μόνο ότι το Μνημόνιο Συνεννόησης / ΜΟΧΠ απέτυχε στην επίτευξη των ίδιων του των στόχων. Είναι, επίσης, ότι έχει αποτύχει να αντιμετωπίσει τις δομικές ανισορροπίες και ανισότητες της ελληνικής οικονομίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ επεσήμαινε όλα τα τελευταία χρόνια τις ενδογενείς αδυναμίες της οικονομίας. Όλες οι κυβερνήσεις, που συνεργάζονται στενά με την Ευρωπαϊκή Ένωση, αγνόησαν τις προτάσεις μας για συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις.


Παρακαλούμε σημειώστε επίσης ότι, εξαιτίας των πολιτικών του Μνημονίου Συνεννόησης/ ΜΟΧΠ, η Ελλάδα είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα σε καιρό ειρήνης η οποία το 2012 διανύει το πέμπτο διαδοχικό έτος βαθιάς ύφεσης. Επιπλέον, το πρόγραμμα Ανταλλαγής Ομολόγων (PSI) έχει αποτύχει να διασφαλίσει με αξιόπιστο τρόπο τη μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του αυξανόμενου δημόσιου χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ της Ελλάδας. Η λιτότητα δε μπορεί με κανένα τρόπο να είναι η θεραπεία στην ύφεση. Είναι λοιπόν επιτακτική η άμεση, κοινωνικά δίκαιη, αντιστροφή της καθοδικής τάσης της οικονομίας μας.


Πρέπει επειγόντως να διασφαλίσουμε την οικονομική και κοινωνική σταθερότητα στη χώρα μας. Για το σκοπό αυτό, οφείλουμε να αναλάβουμε κάθε δυνατή πολιτική πρωτοβουλία προκειμένου να αντιστρέψουμε τη λιτότητα και την ύφεση. Γιατί πέραν της έλλειψης δημοκρατικής νομιμοποίησης, η συνέχεια της εφαρμογής του προγράμματος εσωτερικής υποτίμησης οδηγεί την οικονομία στην καταστροφή, χωρίς να δημιουργεί προϋποθέσεις ανάκαμψης. Η εσωτερική υποτίμηση τείνει να οδηγήσει σε κρίση ανθρωπιστική.


Συνεπώς οφείλουμε να επανεξετάσουμε ολόκληρο το πλαίσιο της υπάρχουσας στρατηγικής, δεδομένου ότι δεν απειλεί μόνο την κοινωνική συνοχή και τη σταθερότητα στην Ελλάδα, αλλά αποτελεί και πηγή αστάθειας για την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη.


Το κοινό μέλλον των ευρωπαϊκών λαών βρίσκεται υπό την απειλή αυτών των καταστροφικών επιλογών. Είναι βαθιά η πίστη μας ότι το πρόβλημα της κρίσης είναι ευρωπαϊκό, και άρα σε ευρωπαϊκό επίπεδο πρέπει να βρεθεί η λύση.


Με τιμή,


Αλέξης Τσίπρας
 Πρόεδρος της Κ.Ο του ΣΥΡΙΖΑ
 Αντιπρόεδρος του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς

Εχουν καθυστερήσει τα προνοιακά επιδόματα


Εχουν καθυστερήσει τα προνοιακά επιδόματα
Ακόμη δεν έχουν καταβληθεί τα προνοιακά επιδόματα για τους μήνες Μάρτη - Απρίλη, που είναι να καταβληθούν αρχές Μάη, εξαιτίας της μη ολοκλήρωσης της διαδικασίας της απογραφής των δικαιούχων και της δημιουργίας του Εθνικού Μητρώου Δικαιούχων Παροχών κοινωνικών και προνοιακών επιδομάτων. Οχι μόνο η ίδια η διαδικασία λειτούργησε ως μοχλός για περαιτέρω περικοπή δικαιούχων - μαζί με τα Κέντρα Πιστοποίησης Αναπηρίας και το νέο Κανονισμό Εκτίμησης Βαθμού Αναπηρίας - αλλά τώρα καθυστερούν και αυτά τα πενιχρά επιδόματα. Η Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα Αναπήρων προειδοποιεί πως θα απαιτήσει με δυναμικές κινητοποιήσεις την καταβολή των επιδομάτων.

Οι «λαγοί με πετραχήλια»


ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ
Ζητάει από την ΕΕ επανεξέταση του μνημονίου!
Αλλα λέει στο λαό και άλλα στους αξιωματούχους της ΕΕ, με τους οποίους επιδιώκει να γίνει συνομιλητής
Οι «λαγοί με πετραχήλια» που μέχρι χτες έταζε στο λαό ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, αποδείχτηκαν φούμαρα στην επιστολή του Αλ. Τσίπρα προς τους προέδρους της Κομισιόν, του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, όπως και στους επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Γιουρογκρούπ.
Επί της ουσίας, τους διαμηνύει ότι η ΕΕ και η αντιλαϊκή της στρατηγική, όπως εκφράζεται και με τα μνημόνια, δε διατρέχουν κανένα κίνδυνο απ' το ενδεχόμενο να αναλάβει το κόμμα του τη διακυβέρνηση της χώρας και πως το μόνο που ζητάει είναι η επαναδιαπραγμάτευσή τους! Ο,τι δηλαδή λένε με ένα στόμα ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΔΗΜΑΡ.
Από την επιστολή απουσιάζει κάθε αναφορά σε «καταγγελία του μνημονίου», σε κατάργηση των προβλεπόμενων μέτρων, σε αποκατάσταση μισθών και συντάξεων και στις άλλες υποσχέσεις που πουλάει ο ΣΥΡΙΖΑ στο λαό. Δηλαδή, άλλα λέει μέσα και άλλα έξω, δείχνοντας ότι οι εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ είναι μόνο για να κλέψει ψήφους κοροϊδεύοντας το λαό και την ίδια ώρα καταθέτει διαπιστευτήρια καλού διαχειριστή στην ΕΕ.
Τους γράφει ότι η ψήφος του λαού απονομιμοποιεί πολιτικά το μνημόνιο, για το οποίο εκτιμά ότι είχε «ήδη απονομιμοποιηθεί όσον αφορά την οικονομική αποτελεσματικότητά του», αφού«απέτυχε στην επίτευξη των ίδιων του των στόχων», στο να αντιμετωπίσει «τις δομικές ανισορροπίες και ανισότητες της ελληνικής οικονομίας»! Προσπαθεί μάλιστα ενώπιόν τους να εμφανιστεί ως δύναμη που εγγυάται την αποκατάσταση των «στρεβλώσεων» της οικονομίας, γράφοντας ότι αν και «ο ΣΥΡΙΖΑ επεσήμαινε όλα τα τελευταία χρόνια τις ενδογενείς αδυναμίες της οικονομίας» εντούτοις οι κυβερνήσεις «αγνόησαν τις προτάσεις μας για συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις».
Τους λέει ακόμα ότι «το PSI έχει αποτύχει να διασφαλίσει με αξιόπιστο τρόπο τη μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του αυξανόμενου δημόσιου χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ της Ελλάδας» και τους καθησυχάζει ότι για το ΣΥΡΙΖΑ στόχος και μάλιστα επιτακτικά άμεσος είναι η «αντιστροφή της καθοδικής τάσης της οικονομίας μας», εφιστώντας τους την προσοχή ότι πρέπει «επειγόντως να διασφαλίσουμε την οικονομική και κοινωνική σταθερότητα στη χώρα». Μάλιστα, επικρίνει το πρόγραμμα εσωτερικής υποτίμησης, αλλά πρωτίστως απ' τη σκοπιά της επίδρασής του στην οικονομία αφού, όπως λέει, «την οδηγεί στην καταστροφή, χωρίς να δημιουργεί προϋποθέσεις ανάκαμψης».
Επιχειρεί, τέλος, να πετάξει την μπάλα στην εξέδρα της ΕΕ και επί της ουσίας ζητάει επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, αναφέροντας επί λέξει: «Οφείλουμε να επανεξετάσουμε ολόκληρο το πλαίσιο της υπάρχουσας στρατηγικής, δεδομένου ότι δεν απειλεί μόνο την κοινωνική συνοχή και τη σταθερότητα στην Ελλάδα, αλλά αποτελεί και πηγή αστάθειας για την ίδια την Ευρωπαϊκή Ενωση και την Ευρωζώνη (...) Είναι βαθιά η πίστη μας ότι το πρόβλημα της κρίσης είναι ευρωπαϊκό, και άρα σε ευρωπαϊκό επίπεδο πρέπει να βρεθεί η λύση».
Συνεπώς, δικαιολογημένα ο Δ. Παπαδημούλης, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, μιλώντας στο ΣΚΑΪ χαρακτήρισε την επιστολή «επηρεασμένη από το πνεύμα της θεσμικής ευθύνης που χαρακτηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ». Ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας, δεσμεύτηκε σε συνέντευξη που παραχώρησε στο CNBC ότι θα κάνει «ό,τι είναι δυνατό προκειμένου να διατηρήσει την Ελλάδα στην Ευρωζώνη», χαρακτηρίζοντας μάλιστα «καταστροφή» ενδεχόμενη έξοδο της χώρας από αυτή.

ΞΕΝΟΔΟΧΟΙ Χτίζουν κόλαση για τη ζωή των εργαζομένω


ΞΕΝΟΔΟΧΟΙ
Χτίζουν κόλαση για τη ζωή των εργαζομένων
Συναγερμό σημαίνει το Συνδικάτο Εργατοϋπαλλήλων Επισιτισμού - Τουρισμού - Ξενοδοχείων Αττικής
Μείωση μισθών που ξεπερνά το 30% στους βασικούς μισθούς, κατάργηση του οκτάωρου και πενθήμερου, μείωση έως και κατάργηση επιδομάτων καθώς και το τσάκισμα πολλών ακόμα κατακτήσεων, ζητούν οι ξενοδόχοι με πρόταση που κατέθεσε προχτές η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ξενοδόχων (ΠΟΞ) στην Ομοσπονδία Εργαζομένων στον Επισιτισμό - Τουρισμό για την υπογραφή κλαδικής ΣΣΕ των ξενοδοχοϋπαλλήλων.
Απαντώντας στην πρόκληση το Συνδικάτο Εργατοϋπαλλήλων Επισιτισμού - Τουρισμού - Ξενοδοχείων Αττικής σημαίνει συναγερμό και καλεί σε ανοιχτό Διοικητικό Συμβούλιο την Τρίτη 15 Μάη στις 4 μ.μ., στα γραφεία του, όλα τα επιχειρησιακά σωματεία του κλάδου στην Αττική, τις σωματειακές επιτροπές, κάθε εργαζόμενο και άνεργο, για την οργάνωση του αγώνα τους ενάντια στις απαιτήσεις των ξενοδόχων.
Υπενθυμίζεται ότι οι ξενοδόχοι κατήγγειλαν την κλαδική ΣΣΕ των ξενοδοχοϋπαλλήλων, η οποία και έληγε το Δεκέμβρη του 2012. Με την καταγγελία τους, μεταξύ άλλων, απαιτούν: Μείωση του βασικού μισθού σε ποσοστό 18%. Πάγωμα του επιδόματος προϋπηρεσίας. Μείωση των επιδομάτων: Τουριστικής εκπαίδευσης και για τις τρεις κατηγορίες εκπαίδευσης από 2% έως 5%. Ανθυγιεινής εργασίας σε ποσοστό 5% και εποχικού επιδόματος (στο 7,5% από 10%). Κατάργηση του επιδόματος γάμου (10%) και χορήγηση επιδόματος ανήλικων τέκνων (3% για κάθε ανήλικο τέκνο). Μείωση της αποζημίωσης σε περίπτωση απόλυσης κατά 40% για τους εποχικούς εργαζόμενους. Διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Κατάργηση του πενθήμερου με κατάργηση του όρου που προβλέπεται από την κλαδική ΣΣΕ για δύο συνεχόμενες μέρες ανάπαυσης ανά βδομάδα εργασίας των εργαζομένων.
Για παράδειγμα, ένας εποχικός νεοπροσλαμβανόμενος έγγαμος μάγειρας, σύμφωνα με την ισχύουσα ΣΣΕ, λαμβάνει βασικό μισθό 967,01 ευρώ, συν το επίδομα γάμου (10%), το επίδομα μετεκπαίδευσης (10%), το ανθυγιεινό επίδομα (10%) και το εποχικό επίδομα (10%) και ο καθαρός του μισθός μετά τις κρατήσεις διαμορφώνεται στα 1.036,34 ευρώ. Σύμφωνα με τις απαιτήσεις των ξενοδόχων ο βασικός του μισθός πέφτει στα 792,95 ευρώ, καταργείται το επίδομα γάμου και μειώνονται το επίδομα μετεκπαίδευσης (στο 8%), το εποχικό επίδομα (στο 7,5%), το ανθυγιεινό (στο 5%) και ο καθαρός του μισθός διαμορφώνεται στα 731,44 ευρώ. Δηλαδή, ο μισθός του πέφτει κατά 304,90 ευρώ και σε ποσοστό 30%.
Απάντηση με ταξική ενότητα
Το συνδικάτο σε σχετική ανακοίνωσή του υπογραμμίζει: «Απέναντι στην επίθεση των ξενοδόχων οργανωνόμαστε με όπλο την ταξική μας ενότητα και απαντάμε: Δε συζητάμε καμιά μείωση στους μισθούς και στα δικαιώματά μας, πόσο μάλλον στις απαιτήσεις ξενοδόχων και εστιατόρων που μας θέλουν δούλους. Δε θα περάσει η "λογική" του "μικρότερου κακού" που ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για το σημερινό κατάντημα, μιας και αποτελούσε κύρια γραμμή του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού για όλα τα προηγούμενα χρόνια, όταν μας αποψίλωναν ένα ένα δικαιώματα και κατακτήσεις του εργατικού κινήματος. Να πάρουμε όλοι την ευθύνη της υπεράσπισης των δικαιωμάτων στα χέρια μας, με οργανωτές το συνδικάτο και τα ταξικά σωματεία του κλάδου που ποτέ δεν βάλαμε "νερό στο κρασί" μας, που ποτέ δεν πουλήσαμε κανέναν αγώνα και τα δίκαια αιτήματα των σύγχρονων αναγκών μας».

Λυδία λίθος


Λυδία λίθος
λυδία λίθος της πολιτικής πρότασης κάθε κόμματος,
σε ό,τι κι αν αναφέρεται αυτή η πρόταση, είτε η πρόταση αφορά στους μισθούς και στις συντάξεις, είτε στις εργασιακές σχέσεις, είτε η πρότασή του έχει να κάνει με την οικονομία, είτε με την εξωτερική πολιτική, είτε με τις δημοκρατικές ελευθερίες,
η λυδία λίθος, επαναλαμβάνουμε, για να κρίνουμε όχι μόνο το τι λέει, αλλά και το τι στην πραγματικότητα εννοεί το κάθε κόμμα, είτε αναφέρεται στα «μικρά» είτε στα «μεγάλα»,
είναι μία και μόνη:
Η στάση του απέναντι στην ΕΕ και στο κεφάλαιο.
Και στη στάση αυτή δεν υπάρχει «τρίτος δρόμος». Οπως δεν υπάρχει το «ολίγον έγκυος». Ισχύει ή το ένα ή το άλλο:
`Η στάση χειροκροτητή και πρόθυμου τροφοδότη αυταπατών για το ρόλο της ΕΕ ή στάση αντιπαράθεσης, καταδίκης, σύγκρουσης, διεξόδου και διαφυγής από ένα μηχανισμό στην υπηρεσία του κεφαλαίου και των μονοπωλίων.
*
Μάλιστα, ειδικά στις σημερινές συνθήκες,
  • σε συνθήκες τρόικας - όπου τα 2/3 της τρόικας είναι η ΕΕ (Κομισιόν και ΕΚΤ) -
  • σε συνθήκες μνημονίων και δανειακών συμβάσεων, που συντάσσονται από την ελληνική πλουτοκρατία και τους ευρωενωσιακούς εταίρους της υπό την πολεμική ιαχή του επιτροπάτου «καλό κουράγιο Ελληνες»,
  • σε συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης που τόσο σε παγκόσμιο όσο και - ειδικότερα - στο ευρωπαϊκό επίπεδο σαρώνει με τη σφραγίδα των Βρυξελλών ό,τι έχει απομείνει να θυμίζει λαϊκό δικαίωμα,
το να μην αναγνωρίζεις αυτήν την αυτονόητη αλήθεια, τον καθοριστικό ρόλο, δηλαδή, της ΕΕ και το πώς το κάθε κόμμα τοποθετείται απέναντί της, συνιστά είτε πολιτική αυταπάτη είτε ξεκάθαρη πολιτική απάτη.
*
Συνεπώς,
το να ισχυρίζεται κάποιος ότι θα «διαπραγματευτεί», θα «συνεννοηθεί», θα «διεκδικήσει», θα επιδιώξει να επιτύχει «λύση» για τα προβλήματα επιβίωσης του λαού μέσα στο πλαίσιο και τους μηχανισμούς της ΕΕ, εκεί δηλαδή που εξυφαίνονται τα σχέδια σφαγιασμού του λαού, ο ισχυρισμός του αυτός έχει την εξής «αξία»:
Είναι σαν να λες ότι θα πάω στο ΝΑΤΟ να διαπραγματευτώ για να λειτουργεί - το ΝΑΤΟ - ως παράγοντας ειρήνης, φιλίας και συναδέλφωσης των λαών...
Είναι σαν να λες ότι θα πάω να διαπραγματευτώ στο ΔΝΤ ώστε από βαμπίρ και αιμοσταγή οργανισμό στην υπηρεσία των τοκογλύφων να το μετατρέψω - το ΔΝΤ - σε φιλόπτωχο ταμείο...
Είναι σαν να λες, τελικά, ότι θα πάω στην Ιπποκράτους και στη Συγγρού για να διαπραγματευτώ με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ ώστε να πάψουν - το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ - να είναι κόμματα των τραπεζιτών, των βιομηχάνων, των εργολάβων, των εφοπλιστών και της «Ζήμενς»...

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟ
Σ

TOP READ